Kliknij Tutaj By Ściągnąć Rozdział!

81
III. Współuczestnictwo
Wszystkie wnioski wypływające z odrealnienia wiary wprowadzają nas na nowy poziom nie tylko postrzegania, ale przede wszystkim istnienia. Tak, bo ważne jest, by dostrzec to rozróżnienie, że
człowiek jest istotą i istnieniem. To, że jesteśmy istotami, każdy z nas
wie. Jednak odkrycie istnienia jest już czymś więcej, ponieważ przybliża nam sens życia człowieka. Jak zdefiniujemy istnienie?
Wielką pomocą niech będą argumenty wyniesione z rozważań definiujących Klin Wiary człowieka. Nazwijmy je argumentami istnienia:
ARGUMENTY ISTNIENIA
• UWAGA SKIEROWANA DO WEWNĄTRZ
• WIARA W CENTRUM ŻYCIA
• WIARA DANA I ZADANA
• KREACJA ŁASKI I KREACJA CZŁOWIEKA
• WIELKA JEST WOLNOŚĆ CZŁOWIEKA
• WIARA CZŁOWIEKA SCALA JEGO WNĘTRZE
Rozważmy teraz możliwość, że każdy z argumentów istnienia
wyraża sens i cel życia. Dokonując rozwinięcia tego tematu, przejdziemy po kolejnych argumentach życia celem wyprowadzenia
wiedzy na temat istnienia. Wprowadzi nas to w obszar, w którym
zauważamy nasze własne Uczestnictwo w Planie Boga. Bo w tym
Planie już istniejemy, ale na bardzo głębokim poziomie naszej egzystencji, ponad naszym emocjonalnym bólem, a nawet ponad naszą Wiarą, ponieważ wkraczamy na poziom jeszcze głębszy…
1. Uwaga w obserwacji
Bądź przytomny, bądź obecny jako obserwator
umysłu – swoich myśli i emocji, a także reakcji
na rozmaite sytuacje.
(Potęga teraźniejszości, Eckhart Tolle)
82
Taniec Sfer
III. Współuczestnictwo
Uwaga w obserwacji, cóż to takiego? Wielu z nas nie jest skłonnych przywiązywać do tego wagi ani się nad tym zastanawiać. Zwykle uwagę kierujemy na zewnątrz, ale jak to jest, gdy skierujemy ją
do wewnątrz. Niektórzy z nas znają odpowiedź na to pytanie i wiedzą, że wtedy wiele się zmienia w życiu każdego człowieka.
Co ciekawe, każda obserwacja jest związana z uwagą, lecz nie
każda uwaga jest związana z obserwacją (w potocznym sensie). Tak
jak pierwsza część tego zdania jest w miarę oczywista, tak druga
część nie jest już wcale taka oczywista.
Przykładowo kierujemy uwagę na wzór dywanu pod naszymi stopami, oczy skierowane w dół, obserwujemy ułożenie obrazu i jego kolory.
Obserwujemy dywan. A teraz skierujmy uwagę do swego wnętrza, jak
się czujemy TERAZ, nie zagłębiamy się w przeszłość i przyszłość, odczuwamy jedność ze wszystkim, zagłębiamy się w pustkę… (oddalając
myśli). W stanie pustki jest uwaga, ale nie ma obserwacji. Dopiero gdy
pojawia się jakaś myśl, gdy ją zaobserwujemy, możemy ją odrzucić.
Z tego krótkiego opisu widać, że obserwacja jest związana z rzeczami (w tym nawet z myślą), natomiast zagłębianie się w swojej
duchowości nie wymaga już obserwacji. Natomiast UWAGA jest
tym, co łączy świat duchowy i materialny, ponieważ odpowiednio
nakierowana stymuluje rozwój duchowy.
Skoro UWAGA jest tak ważna, to człowiek powinien zdawać sobie z tego sprawę w każdej chwili, w każdej okoliczności
swego życia. Bowiem „uważna uwaga” przekierowuje myślenie
człowieka w sfery duchowe, gdzie ogląd każdej sytuacji życiowej
jest „szerszy”, bo widoczny w wielu perspektywach, z uwzględnieniem wymiaru duchowego. Uwaga jest tym „uważniejsza”, im
mniej związana jest z obserwacją, a więc im bardziej skierowana
jest do „wewnątrz”. Przykładem jest wszelka staranność materialna, która staje się jeszcze staranniejsza, gdy uwagę skierujemy do
wnętrza, wtedy znajdziemy jeszcze inne sposoby dochowania tej
staranności. Uwaga powinna być skierowana nie tylko na zaspokojenie podstawowych potrzeb życia materialnego, ale powinna
sięgać do wnętrza, w celu odnalezienia celów duchowych. Za-
83
wsze, gdy kierujemy uwagę do wnętrza, korzystamy z wiedzy intuicyjnej i inspiracyjnej.
Od czego zależy uważność w obserwacji? Z poprzednich analiz
wiemy, że decydująca jest czystość parametrów duchowych człowieka. Każde zranienie z przeszłości pozostawia pewną traumę,
przez którą człowiek jak przez filtr kieruje swoją uwagę. Przez to
uwaga staje się mniej uważna, co ogranicza możliwość prawidłowego pojęcia przyczyn zjawisk i okoliczności, z którymi człowiek
się spotyka. Rozszerzenie uwagi w kontekście, o którym tutaj mówimy, zawiera też projekcję wektora kreacji w przeszłość, która tę
przeszłość zmienia w czasie TERAZ. Nie oznacza to, że zmieniamy przeszłość, bo nie możemy jej zmienić, ale likwidujemy możliwość oddziaływania na nas zranienia z przeszłości. W kontekście
przeprowadzonych dotąd analiz możemy stwierdzić, że czasem
zranienia wynikały z powodu niewłaściwego pojmowania miłości,
przez nas i innych ludzi, albo były wynikiem naszej lekkomyślności lub innych osób, mogły też być niezawinione… Odpuśćmy więc
to, bo nie jest to warte zachodu w świetle możliwości przemiany
człowieka, duchowej przemiany, by wznieść się wyżej…
Czy w uwadze odkrywamy ISTNIENIE?
Z pewnością tak, przecież dzięki niej wiemy, że żyjemy.
2. Wiara w centrum życia
Jesteś obecny całym swoim Istnieniem,
każdą komórką ciała.
(Potęga teraźniejszości, Eckhart Tolle)
Skoro już kierujemy uwagę do naszego wnętrza, odkrywamy
centrum życia, w którym znajduje się wszystko, co BYŁO, JEST
I BĘDZIE.
A to z tego powodu, że w centrum życia czas toczy się w TERAZ. Czy jest jakiś czas na Drodze Świętości człowieka wykresu
emocji? Nie, w tej Drodze nie ma czasu. Tylko podążanie drogami
84
Taniec Sfer
III. Współuczestnictwo
emocjonalnego rozwoju odbywa się w czasie i w czasie jest przemierzanie bezkresnych obszarów ludzkiej niemocy. Jednak już każdy
powrót na Drogę Świętości jest poza czasem, człowiek bowiem, objęty Miłością Zbawczą, poza ten czas wykracza do strefy bez czasu…
Istnieje jednak czas odmierzany na zegarze i jesteśmy wciąż mu
poddani, ponieważ żyjemy w Świecie kreacji materii, która z czasem jest powiązana. Natomiast dla duszy ludzkiej i Ducha czas nie
istnieje, dzieje się TERAZ. Odwołując się do człowieka duchowego, w każdym z nas, przekładam te treści w sferę duchową, gdzie
wiedza tryska jak ze źródła…
W centrum życia odkrywamy swoje ISTNIENIE, ale teraz
w inny sposób niż w uważnej obserwacji. Teraz UWAGA jest skierowana jeszcze głębiej, tam, gdzie Wiara toruje nam drogę. Bowiem
Wiara to Droga rozwoju człowieka, jego duchowego rozwoju. Musimy zdać sobie z tego sprawę, że nie wystarczy uwierzyć, ale trzeba tą Drogą iść. W ten sposób WIARA STAJE W CENTRUM
ŻYCIA każdego ludzkiego istnienia. I do tego potrzebny jest Rozum, by rozpoznawał doświadczenia racjonalizmu Wiary.
By móc tą Drogą iść, potrzebna jest OBECNOŚĆ, bo w niej
odczuwamy ISTNIENIE. W ten sposób jesteśmy świadkami swojego istnienia…
3. Wiara dana i zadana
RACJONALIZM WIARY to dość nowe pojęcie, związane
z odkrywaniem przez człowieka swojej własnej drogi życiowej,
drogi, która nie tylko rozwija jego duchowość, ale i kieruje uwagę
na rozwój innych osób. Taka jest PRAWDZIWA WIARA, która
nie tylko kroczy swoją Drogą, ale wspomaga też innych, by odnaleźli własną. Tak skierowana UWAGA doświadcza racjonalnego
oświecenia umysłu i poddaje się Rozumowi, by ją wspierał.
Czy w tym jest istnienie?
Czy moglibyśmy uznać, że ISTNIEJEMY, gdybyśmy nie podążali…
85
4. Kreacja Łaski i kreacja człowieka
Jam Alfa i Omega,
Pierwszy i Ostatni,
Początek i Koniec.
(Ap 22,13)
W Wierze człowieka odkrywamy Kreację Łaski, tj. Kreatora Jedynki Γ, który przedstawia Drogę człowieka w Łasce.
Jak jednak człowiek bierze udział w kreowaniu własnej rzeczywistości? To, co już wiemy, jest teraz wielką pomocą w odkryciu
siły kreacji. Pomiar tej wartości dostępny jest w kreacji człowieka:
│kX i│G i oznaczamy go współczynnikiem kX .
Siła kreacji człowieka przebiega w dwóch przeciwnych kierunkach, na wszystkie możliwe sposoby (wszystkie kierunki), co nazywamy ekstrapolacją. Obraz wektora kreacji kX jest uwidoczniony
w pętli kreacji, w której przyszłość i przeszłość przechodzą w Teraz. Spójrzmy poniżej:
PRZYSZŁOŚĆ
kx
TERAZ
PRZESZŁOŚĆ
WEKTOR KREACJI k x
Rys. 3.1. Pętla kreacji.
W pętli kreacji nie jest możliwa kreacja w Teraz, bez przejścia
wektora kreacji kX w przyszłość i przeszłość. Jest to, pokrótce powiedziawszy, kształtowanie przyszłych zdarzeń w zależności od
wyboru w Teraz oraz wpływ przekonań i osobowości na wybór
w Teraz.
Wybór w Teraz powinien być oznaczony tzw. „dużą uważnością”, tj. taką umiejętnością obserwacji, która daje „najlepszą przyszłość”. Temu zagadnieniu należy poświęcić znaczną uwagę…
86
Taniec Sfer
III. Współuczestnictwo
Siła kreacji zależy zatem od uważności obserwacji. Ponadto, jak
wiemy, jest ona tym większa, im większe jest poczucie Jedności.
Na siłę tę wpływa też stan emocjonalny, w którym człowiek się
znajduje, wyznaczony stosunkiem sumarycznego Dobra aktywnego (DA) do Dobra nieaktywnego (DN), zmierzony w osi estetyki na
wykresie emocji (rys.1.1.). Co utrudnia siłę kreacji? Wiemy, że stopień zwiedzenia człowieka, który mierzymy w aspekcie grzechu
(AG). Tak więc możemy powiedzieć, że siła kreacji kX zależy od
poniższych czynników:
• UWAŻNOŚĆ OBSERWACJI
• POCZUCIE JEDNOŚCI
• POZIOM EMOCJI
• STOPIEŃ ZWIEDZENIA
Uważna obserwacja czerpie z Kreatora Jedynki Γ, jednak wszelkie odstępstwa od niej są jej ograniczeniem przez zwiedzenie.
Poczucie Jedności też wyraża Kreator Jedynki Γ, a ograniczenie
tego poczucia wynika ze zwiedzenia.
Poziom emocji (p.E) definiujemy przez wyrażenie, zwane pomiarem emocji:
POMIAR EMOCJI
E=
∑D
∑D
A
N
E – pomiar emocji (p.E)
DA – Dobro aktywne
DN – Dobro nieaktywne
Wzór (3.1.)
Natomiast zerowym stanem, bez emocji, jest punkt 0 wykresu
emocji.
Biorąc pod uwagę wszystkie te czynniki siły kreacji, można je
wprowadzić w równanie obrazujące wartość kreacji kX. Rozwiązanie tego równania nie jest dostępne na tym poziomie, bowiem
znajduje się w liczbach matematyki kreatywnej.
W wyniku rozwiązania równania, o którym mówimy, otrzymujemy, iż wartość kreacji człowieka jest równa wartości Wiary (W):
kX = W = −
∑D
∑D
87
POMIAR WIARY
A
N
W – pomiar Wiary (p.W)
DA – Dobro aktywne
DN – Dobro nieaktywne
kX – wartość wektora kreacji
(współczynnik kreacji)
Wzór (3.2.)
W ten sposób dokonujemy pomiaru Wiary. Z powyższego wzoru
wynika, że to właśnie Wiara jest kreacją człowieka. Do tego ta postać Wiary jest zupełnie odmienna od już znanych i wyprowadzonych w rozważaniach dotyczących odrealniania wiary. W swoich
dociekaniach, w wyniku rozwiązywania równań, uzyskałam jeszcze
inne postaci Wiary. Świadczy to o tym, że parametr Wiary ma wielkie
znaczenie w duchowości człowieka, a poznawanie jego roli i znaczenia
może przysłużyć się do zrozumienia wielkości człowieka. Brzmi to bardzo dumnie, jednak z uwagi na trudną kondycję człowieka, z powodów,
które były przedmiotem analiz, ten racjonalizm może nas wspomóc.
Człowiek kreuje w Łasce, więc kreacja wektora kX jest wpierw
utorowana (przygotowana) przez Łaskę. W tym przypadku Łaskę
stanowi Kreator Jedynki Γ, którego działanie jest w lewej pętli,
przyległej do prawej pętli kreacji człowieka (nieumieszczonej na
rysunku powyżej). W swoich badaniach wielokrotnie przekonałam się, że siły duchowe związane z Łaską nie dość, że działają
w jednym Teraz, to cechą ich jest połączenie początku z końcem.
W ten sposób siła ta nie wywiera żadnego nacisku na duchowość
istoty i z tego powodu istocie trudno jest ją zauważyć. Nazywam to
zasadą dyskretności, a z powodu wolności człowieka i możliwości
podążania w innym kierunku niż Łaska, jest to szczególnie ukryte
z uwagi na działanie tych sił w głębokim wnętrzu człowieka.
Człowiek, dokonując własnej kreacji, wybiera z nieskończonych możliwości tę, która najlepiej harmonizuje z jego wektorem
kreacji, wynikającym z równania kreacji. Dokonując wyboru, człowiek nie jest w żaden sposób ograniczony, jedyne, co utrudnia to
nieoczyszczone parametry jego duchowości. Dysonans wnętrza
człowieka powoduje niestabilność kreacji, w której dzieją się zda-
88
Taniec Sfer
III. Współuczestnictwo
rzenia, przez niego niepożądane. Spójrzmy jednak na to inaczej,
wewnętrzna dysharmonia kreuje „naciskający świat”, przez co
człowiek może uświadomić sobie swoje błędy i je naprawić. Gdyby
nie odczuwał żadnych przeciwności, to mógłby dojść do wniosku,
że wszystko jest „dobrze”, nie ma złych uczynków i niegodziwości.
To, że świat oddaje nam cierpienia i tragedie, powinno zmusić do
myślenia, czy tak już musi być, czy można żyć inaczej?
Czy w kreacji człowiek odkrywa swoje ISTNIENIE?
Czyż może być coś piękniejszego niż samodzielne kształtowanie swojego wnętrza, jak i „zewnętrza” pięknych kolorowych form
rzeczywistości materialnej, które obserwujemy w świecie? Tak
wielka jest wolność człowieka.
5. Wielka jest wolność człowieka
Wolność jest dana człowiekowi przez Stwórcę
i jest mu równocześnie zadana.
(Pamięć i tożsamość, Jan Paweł II)
Samodzielnie kształtowana przez człowieka rzeczywistość,
zarówno w swojej wewnętrznej treści, jak i zewnętrznej, nasuwa
nową myśl – jakie są granice wolności człowieka?
W aspekcie omawianych wcześniej zagadnień można domniemywać, że istnieje pewna wartość graniczna wysycenia Złem parametrów duchowych człowieka. Przez to jest pewien czas, dany
nam, byśmy dojrzeli w wolności nam danej. Jednak wolność tę
trzeba odpowiednio spożytkować, przychodzi bowiem czas podjęcia Decyzji i opowiedzenia się, czy wybieram życie w wartościach,
czy sam chcę nadawać wartości. Tak jest, że nie ma pośrednich wyborów, gdy jest już czas, są tylko dwie możliwości: Droga dzieci
Bożych i droga zatracenia. I to jest granica świata, który przemienia
się zgodnie z wolą człowieka…
W wolności chyba najpełniej odczuwamy ISTNIENIE…
89
6. Wiara człowieka scala jego wnętrze
Wszystko, o czym już mówiliśmy, łatwo można teraz podsumować. Mianowicie wszystkie argumenty ISTNIENIA zawierają w sobie element scalający. Najpełniej jednoczy wnętrze
człowieka jego Wiara, bowiem w niej każdy z nas najpełniej się
wyraża, w wolności. Jednoczenie wnętrza człowieka to odnajdywanie Jedności nie tylko w sobie, ale Jedności z całym Stworzeniem i ze Stwórcą. Dążenie do Jedności jest możliwe w wolności, wyznaczonej wolną wolą człowieka. Gdyby nie było tak
skonstruowanej wolności, to i Jedność nie byłaby możliwa. Bo
jak człowiek mógłby poczuć się harmonijnie, gdyby były zakazy? Nie ma więc zakazów, wszystko, co wiemy o moralnym
postępowaniu, można uznać za NAKAZY, które w swojej wolności można omijać...
Człowiek ODCZUWA ISTNIENIE, GDY CZUJE SIĘ HARMONIJNY JEDNOŚCIĄ.
Reasumując:
Należy zdać sobie sprawę z tego, że omawiane argumenty istnienia przemawiają do wnętrza każdego z nas. Bez skierowania uwagi
do wewnątrz nie znajdą one właściwego umocowania i zrozumienia. W świetle omawianych zagadnień są też zawarte treści głębsze,
związane z duchowym człowiekiem. Mianowicie człowiek w swojej Sferze duchowej jest świadkiem swojej obecności. Im uwaga,
a za tym obecność, stają się głębsze, tym oświecony umysł pełniej
dostrzeże właściwą Drogę. Człowiek w Drodze najpełniej wyraża
siebie przez swoją kreację (w pętli), która jest przygotowana w nieskończonym wyborze przez Kreację Jedynki, w dyskretnym działaniu. Kreacje człowieka w wolności są tak wielkie, że dokonują
przemiany świata, a jego Decyzje są kształtowane w jego wolności.
Człowiek w Jedności najpełniej wyraża się w wolnej woli. Jednak
zaniechanie wolności i poddanie się okolicznościom, wprowadza
w życie człowieka zatracenie…
90
III. Współuczestnictwo
Będąc w Jedności, człowiek staje się Uczestnikiem Życia Bożego, przez co najpełniej współuczestniczy w duchowym zjednoczeniu istot Stworzonych.
Skoro doszliśmy do wyprowadzenia dwóch możliwych światów, czemu nie pójść głębiej i ich nie zbadać?
Nowe Stworzenie – Jeruzalem niebiańskie
I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową,
bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły.
(Ap 21,1)