Telewizor czarnobiały „Belweder” — model OT 1782

Telewizor czarno­biały „Belweder” — model OT 1782
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Wytwórca Warszawskie Zakłady Telewizyjne Czas powstania 1959 Miejsce powstania Warszawa Wymiary wysokość: 46,3 cm, długość: 53,7 cm, szerokość: 52,5 cm Numer inwentarzowy MIM 279/VI–51 Muzeum Muzeum Inżynierii Miejskiej Tematy technika, życie codzienne Materiał stal, szkło, tworzywo sztuczne, miedź, płyta paździerzowa, sklejka Prawa do obiektu Muzeum Inżynierii Miejskiej Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna • Digitalizacja RPD MIK, projekt Wirtualne Muzea Małopolski • Tagi 3D, PRL, przemysł, technika, media, 3D plus Czarno­biały telewizor „Belweder” jest drugim po „Wiśle” odbiornikiem telewizyjnym produkowanym i pierwszym opracowanym w całości w Polsce. Prace laboratoryjne nad telewizorem rozpoczęto w 1955 roku z założeniem, że będzie on wykonany w technologii dostępnej w kraju, w przeciwieństwie do „Wisły” — produkowanej na licencji i częściach radzieckich.
Produkcję „Belwedera” podjęły Warszawskie Zakłady Telewizyjne i trwała ona od 1957 do 1965 roku. Dostrzegając ogromne znaczenie telewizji jako doskonałego medium propagandy, władze komunistyczne nie szczędziły środków finansowych pozwalających na jej rozwój. Zupełnie inaczej niż choćby w przypadku słynnych polskich skuterów, nie było żadnych problemów z zaopatrzeniem w niezbędne materiały, czyli półprzewodniki, kineskopy, kondensatory czy nowe typy lamp. Nic dziwnego, że produkcja telewizorów szybko się rozwijała. Zapotrzebowanie na odbiorniki było bowiem ogromne, zwłaszcza że od 1953 roku rozpoczęto regularną emisję programu telewizyjnego. Mimo że początkowo program był nadawany tylko raz w tygodniu, przez pół godziny i wyłącznie w okolicach Warszawy — wystarczyło to, by przyciągnąć przed odbiorniki telewizyjne tłumy widzów. Gdy w latach 60. XX wieku zostały uruchomione regionalne ośrodki telewizyjne, a zasięg nadawania rozszerzył się na cały kraj, odbiornik telewizyjny stał się dobrem szczególnie pożądanym.
W samym tylko roku 1958 wyprodukowano około 60 tysięcy „Belwederów”. Ich wysoka cena (około 7 tysięcy złotych, przy średnich ówczesnych zarobkach rzędu 1—2 tys. zł) sprawiała, że był on niewątpliwie towarem luksusowym.
Produkowany przez niecałą dekadę telewizor był nie tylko niezwykle popularny, ale również, jak na ówczesny okres, bardzo nowoczesny. Ten czarno­biały odbiornik lampowy posiadał prostokątny kineskop, odgrodzony szybą ochronną na wypadek implozji. Miał możliwość odbioru 12 kanałów oraz, co szczególnie charakterystyczne, stacji radiowych UKF. Posiadał także zdalną regulację przewodową za pomocą pilota. „Belweder” był produkowany w dwóch odmianach: 14­ i 17­calowej. Różniły się one jedynie obudową i wielkością kineskopu.
Obudowa telewizora była wykonana z płyty paździerzowej oklejonej fornirem. Na tylnej pokrywie pilśniowej znajdowały się dane producenta (nazwa, typ, kraj, rok). Na prawej i lewej ścianie umieszczono głośnik. Z przodu pod kineskopem zamontowano pokrętła regulacji: włącznik z regulacją głośności, barwa dźwięku, synchronizacja w pionie, synchronizacja w poziomie, kontrast, przełącznik kanałów z pokrętłem strojenia. Istniała możliwość zdalnej regulacji kontrastu i jaskrawości obrazu za pomocą pilota. Z tyłu odbiornika umieszczone były gniazda połączeniowe: dwa antenowe i gniazdo przystawki zdalnej regulacji, oraz pokrętła regulacji ostrości i szerokości obrazu.
Opracowanie: Muzeum Inżynierii Miejskiej, © wszystkie prawa zastrzeżone
Zobacz także:
http://legendy­prl.pl/telewizor_belweder.html