Uchwała nr 4/00/III Nadzwyczajnego V Krajowego Zjazdu Lekarzy z

Uchwała nr 4/00/III
Nadzwyczajnego V Krajowego Zjazdu Lekarzy
z dnia 28 kwietnia 2000 r.
w sprawie uznania Deklaracji Warszawskiej o autonomii lekarza
Na podstawie art. 33 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz.U. Nr 30, poz. 158, zm.
z 1990 r. Nr 20, poz. 120, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 28, poz. 152 i z 1998 r. Nr 106,
poz. 668) Nadzwyczajny V Krajowy Zjazd Lekarzy podkreślając ważność sprawy uznania zawodu
lekarza jako zawodu wolnego tak w zakresie prawa jak i w praktyce jego wykonywania, a
jednocześnie uznając konieczność narzucenia sobie przez środowisko lekarskie pewnych
samoregulacji, uchwala co następuje:
§1
Deklarację Warszawską o autonomii lekarza (Declaration on Physicians Autonomy), która stanowi
załącznik do uchwały, przyjętą przez Europejskie Forum Organizacji Medycznych i Światowej
Organizacji Zdrowia w dniu 19 marca 2000 r., uznaje się za stanowisko Nadzwyczajnego V
Krajowego Zjazdu Lekarzy.
§2
Powierza się wykonywanie zadań wynikających z treści deklaracji organom Naczelnej Izby
Lekarskiej i okręgowych izb lekarskich.
§3
Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.
Przewodniczący
Nadzwyczajnego
V Krajowego Zjazdu Lekarzy
Grzegorz Krzyżanowski
Sekretarze
Nadzwyczajnego
V Krajowego Zjazdu Lekarzy
Edward Brzewski
Alicja Chmielewska
Halina Ey-Chmielewska
Adam Fijałkowski
Mariusz Janikowski
Marta Kabarowska
Jolanta Kwaśniewska
Alicja Niepołomska
Adam Śpiewak
Stanisław Tkaczyk
Jerzy Umiastowski
Wiesław Umiński
Marek Wietrzny
Wiceprzewodniczący
Nadzwyczajnego
V Krajowego Zjazdu Lekarzy
Maciej Jackowiak
Krzysztof Kliks
Krzysztof Michalczyk Grzegorz Wrona
Deklaracja Warszawska o autonomii lekarza
( przyjęta przez Europejskie Forum Organizacji
Medycznych i Światowej Organizacji Zdrowia
w dniach 17-19 marca 2000 r. w Warszawie ).
Świadomi stanowiska Europejskiego Forum Organizacji Medycznych i Światowej
Organizacji Zdrowia z Tel Avivu w Izraelu (7-9 marca 1999 r.);
Potwierdzając, że najważniejszym obowiązkiem lekarzy jest sprawowanie opieki nad
pacjentem;
Uznając, że rzeczywista, właściwa autonomia wykonywania zawodu lekarza jest
niezbędna, jeśli lekarze mają wypełniać swoje obowiązki wobec pacjentów i
przestrzegać kodeksu etyki, który reguluje postępowanie lekarskie;
Akceptując, że spoczywająca na lekarzach odpowiedzialność narzuca im obowiązek
świadomej skutecznej samoregulacji;
Podkreślając, że każdy lekarz z osobna, a także cała społeczność lekarska wezmą pod
uwagę strukturę, zasoby i kulturę społeczeństwa, którego są częścią;
Potwierdzając, że społeczność lekarska przyjmuje odpowiedzialność za ustalanie
standardów opieki lekarskiej każdego lekarza względem swoich pacjentów jako, część
procesu samoregulacji;
Uznając, że społeczeństwo gwarantuje autonomię zawodu lekarza wymagając
jednocześnie od lekarzy odpowiedzialności, co tworzy podstawy zaufania, jakim
obdarza ono lekarzy;
Uznając stanowiska Światowego Towarzystwa Medycznego (The World Medical
Association) o Autonomii i Samoregulacji Zawodu Lekarza (Madryt, 1987), i o
Prawach Pacjenta (Lizbona, 1981 i Bali, 1995), a także stanowisko Stałego Komitetu
Lekarzy Europejskich (CP) o Autonomii Zawodowej i Odpowiedzialności (1999);
Uważając, że sprawowanie opieki nad pacjentem i autonomia lekarza są zagrożone
wszędzie tam, gdzie ogranicza się wolność zawodową przez powstrzymywanie lub
wydzielanie środków z przyczyn ekonomicznych;
UWAŻA ZA ISTOTNE, by ustawodawstwo odnoszące się do wykonywania zawodu
lekarza przez lekarzy posiadających pełne kwalifikacje uwzględniało następujące
okoliczności i reguły, stosownie do roli jaką lekarze odgrywają w społeczeństwie:
autonomia wykonywania zawodu niezbędna jest, aby lekarze mogli
podejmować decyzje kliniczne dotyczące sprawowania opieki nad
pacjentem;
zaufanie, jakie społeczeństwo pokłada w lekarzach zasługuje na przyznanie
im odpowiedniej autonomii zawodowej;
w najlepszym interesie pacjenta lekarze mają obowiązek zachowania
tajemnicy lekarskiej w czasie sprawowania swoich obowiązków, a prawo
lekarza do wywiązywania się z tego obowiązku powinno być regulowane
przez przepisy;
wszyscy lekarze powinni mieć prawo do samodzielnej praktyki;
lekarz nie powinien być karany finansowo, ani w żaden inny sposób wtedy,
gdy działa w imieniu chorych i słabych pacjentów, aby zagwarantować im:
jednakowy dostęp do efektywnego leczenia
dostęp do odpowiednich środków potrzebnych do sprawowania
opieki nad każdym pacjentem;
f) przepisy odnoszące się do autonomii wykonywania zawodu lekarza nie mogą
kolidować z postanowieniami Międzynarodowego Kodeksu Etyki Lekarskiej (Londyn
1949, Sydnej 1968, Wenecja 1988, Sztokholm 1994).