Wielokrotnie można się spotkać z poglądem, że nauka i wiara, jako

Wielokrotnie można się spotkać z poglądem, że nauka i wiara, jako źródła światopoglądu są
całkowicie odmienne, a nawet sprzeczne. Szczególnie w epoce Oświecenia zaczęto
deprecjonować język teologii, uznając go za nienaukowy. Współcześnie nadal dominuje
przekonanie, że badania nauk przyrodniczych opierają się na metodzie eksperymentalnej,
którą cechuje metodologiczna ścisłość i niesprzeczność, podczas gdy dociekania teologiczne
wydają się wątpliwe i nieobalalne.
Ian G. Barbour, zmarły w 2013 roku, był jednym z najbardziej znanym amerykańskich
metodologów, badających język dyskursu religijnego i naukowego. W swoich pracach
porównywał poszczególne elementy języka religii i nauki. Na tej podstawie w 1974 roku
wydał jedno z najważniejszych swoich dzieł pt. Myths, Models and Paradigms, które zostało
przetłumaczone na język polski. Barbour porusza w nim trzy główne zagadnienia: funkcje
języka religijnego, rolę modeli w nauce oraz rolę paradygmatów w nauce i religii. Autor
dochodzi do wniosku, że zarówno język religii, jak i język nauki dostarczają wiedzy opartej
na doświadczeniu. Wskazuje również na podobieństwa w konstruowaniu modeli
rzeczywistości, występujące w pracy naukowej przyrodnika i teologa. Ponadto, stosując
metodologię Thomasa Khuna, zwraca uwagę na podobieństwa i różnice w przyjmowaniu i
odrzucaniu paradygmatów obecnych na gruncie nauki i religii.
Celem referatu jest zaprezentowanie wniosków wynikających z prac Iana G. Barboura, które
dotyczą relacji nauka – wiara.