pobierz opis_techniczny>>

7
OPIS TECHNICZNY
do projektu budynku świetlicy wiejskiej
Inwestor:
Gmina Świecie
ul. Wojska Polskiego 124
86 – 100 Świecie
I. DANE OGÓLNE
1. Opis ogólny
Budynek świetlicy wiejskiej, o wymiarach całkowitych 28,00×15,00 m, parterowy, połączony
funkcjonalnie z istniejącym budynkiem Szkoły Podstawowej. Bryła budynku, oparta na prostokącie, nawiązuje wyglądem do otaczającej zabudowy. W poziomie przyziemia projektuje
się pomieszczenia świetlicy wiejskiej, biura rady sołeckiej, czytelni oraz zaplecza gospodarczego i higieniczno – sanitarnego. Wszystkie pomieszczenia projektuje się w ten sposób
aby były dostępne dla osób o ograniczonej zdolności poruszania się.
W ramach projektowanej inwestycji przewiduje się również wykonanie dodatkowego zjazdu
na działkę, utwardzenie terenu przed budynkiem oraz wykonanie 6 miejsc parkingowych, w
tym jednego dla osoby niepełnosprawnej.
2. Zestawienie powierzchni i kubatury
powierzchnia zabudowy
powierzchnia użytkowa
kubatura
418,84 m2
374,40 m2
2 087 m3
3. Warunki gruntowe.
Na podstawie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, z dnia
24.09.1998 r. (Dz. U. Nr 126, poz. 839) w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadowienia obiektów budowlanych, projektowany obiekt zaliczono do pierwszej kategorii geotechnicznej, dla którego wystarcza jakościowe określenie właściwości gruntów.
W miejscu projektowanego budynku, na podstawie odkrywki, stwierdzono następujące warunki geotechniczne: do 2,00 m poniżej poziomu gruntu występują piaski gliniaste o stopniu
plastyczności IL=0,20. Do 2,00 m poniżej poziomu gruntu nie stwierdzono wody gruntowej.
Przyjęto dopuszczalny nacisk na podłoże gruntowe σ = 0,15 MPa.
8
II. PROGRAM UŻYTKOWY
2.1 Zestawienie pomieszczeń.
Nr
1/1
Nazwa pomieszczenia
Powierzchnia
250,70
Świetlica wiejska
1/2
Biuro rady sołeckiej
16,20
1/3
1/4
Czytelnia
WC
31,32
2,98
1/5
1/6
Komunikacja
Pomieszczenie gospodarcze
4,46
3,01
1/7
WC damski
8,33
1/8
1/9
WC dla niepełnosprawnych
WC męski
3,42
9,31
1/10 Pomieszczenie gospodarcze
16,52
1/11 Komunikacja
1/12 Węzeł c.o.
23,68
2,39
1/13 Pomieszczenie na sprzęt porządkowy
2,08
Razem
374,40
III. DANE KONSTRUKCYJNO - MATERIAŁOWE
3.1 Opis ogólny
Konstrukcja budynku tradycyjna, ściany murowane, dach konstrukcji drewnianej.
3.2 Fundamenty.
Mury fundamentowe gr. 24 cm, z bloczków betonowych na zaprawie cementowo – wapiennej lub wylewane z betonu B 15. Mury fundamentowe ocieplić płytami styropianowymi
gr. 12 cm (styropian ekstrudowany lub laminowany dwustronnie).
Ławy fundamentowe żelbetowe o wymiarach 60×30 cm z betonu B 15, zbrojone prętami
ø12, stal A-III /34GS/; strzemiona ø6 co 30 cm, stal A-0 /St0S/. Otulenie zbrojenia 5cm. Ławy wykonać na 10 cm warstwie chudego betonu B 7,5.
3.3 Izolacje.
a) przeciwwilgociowa:
- pozioma fundamentów 2 × papa asfaltowa na lepiku asfaltowym,
- pionowa 2 × ABIZOL R+P,
b) termiczna:
- posadzki na gruncie styropian EPS 100 gr. 10 cm, ułożony na warstwie folii izolacyjnej
- ścian zewnętrznych styropian EPS 100 gr. 15 cm i wełna mineralna twarda gr. 15 cm
9
3.4 Ściany.
Ściany zewnętrzne gr. 39 cm z bloczków betonu komórkowego odmiany M600, na zaprawie
cem-wap M4, docieplone styropianem EPS 100 gr. 15 cm. Na ścianie, od strony istniejącego
budynku szkolnego, ocieplenie wykonać z płyt twardych wełny mineralnej o gr. 15 cm.
Zasady i wymagania, według których należy wykonać ocieplenie:
Przygotowanie podłoża
Ściana przygotowana do docieplenia musi być równa, jej powierzchnia powinna być mocna
i niezbyt chłonna. Wszystkie luźno przylegające fragmenty należy zeskrobać, a całość elewacji zmyć czystą wodą pod ciśnieniem. Ubytki powstałe np. po skuciu odparzonych tynków wyrównać należy zaprawą wyrównującą ATLAS. Podłoża o dużej chłonności, np. ściany
murowane z PGS-u lub tynkowane tynkiem wapiennym bądź słabym tynkiem cementowowapiennym należy zagruntować emulsją ATLAS UNI-GRUNT, której zadaniem jest redukcja
chłonności i zwiększenie przyczepności zaprawy klejowej.
Mocowanie styropianu
Podstawowym elementem mocującym jest warstwa zaprawy klejowej ATLAS STOPTER K-20
nanoszona na powierzchnię styropianu w postaci pasma obwodowego oraz 6-8 placków
zaprawy umieszczonych centralnie na płycie. ATLAS STOPTER K-20 produkowany jest w postaci gotowej, suchej mieszanki, jego przygotowanie na budowie wymaga jedynie dodania
odpowiedniej ilości wody. Elementem wspomagającym zaprawę klejową są plastikowe kołki w ilości 4 szt./m ale w przypadku budownictwa jednorodzinnego można z nich zrezygnować. Warstwa styropianu po ułożeniu powinna być gładka. Jeżeli stwierdzimy występowanie nierówności pomiędzy poszczególnymi płytami, to należy je zeszlifować przy pomocy papieru ściernego. Styropian używany do dociepleń powinien być samogasnący, sezonowany i o gęstości powyżej 15 kg/m3.
Warstwa zbrojąca
Powierzchnia zabezpieczająca styropian, czyli warstwa zbrojąca, wykonana jest z kleju
ATLAS STOPTER K-20, w którym zatopiona jest siatka z włókna szklanego. Siatka ta, nazywana również powierzchniową, zabezpieczona jest kąpielą uodporniającą na alkalia, ponadto charakteryzuje się równym i trwałym splotem i odpowiednią wytrzymałością mechaniczną. W przypadku miejsc szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne (np. cokoły budynków) należy w warstwie zaprawy klejowej ATLAS STOPTER K-20 zatopić dwie warstwy siatki powierzchniowej. Pod żadnym pozorem w systemie ATLAS STOPTER nie wolno
używać polipropylenowych siatek powierzchniowych lub tzw. tkanin zbrojących.
Ułożenie tynku szlachetnego
Po ułożeniu warstwy zbrojącej należy odczekać trzy dni. Po tym czasie zaprawa klejowa
osiąga pełną wytrzymałość. Następnie przystępujemy do wykonania podkładu, który stanowi ATLAS CERPLAST - ciecz o konsystencji gęstej śmietany, którą nakładamy na powierzchnię warstwy zbrojącej wałkiem lub pędzlem. Zadaniem CERLASTU jest izolowanie
podłoża od warstwy tynku, czyli zabezpieczenie go przed wystąpieniem plam oraz zwiększenie przyczepności tynku do podłoża. CERPLASTU nie wolno rozcieńczać. Po jego wyschnięciu, czyli po ok. 5 godzinach, możemy przystąpić do układania tynku szlachetnego
ATLAS CERMIT. Jest to szlachetna, fakturowa wyprawa tynkarska produkowana jako gotowa, sucha mieszanka, której przygotowanie polega na dodaniu odpowiedniej ilości wody,
tak aby uzyskać jednolitą, plastyczną konsystencję. Optymalna ilość wody do uzyskania takiej właśnie konsystencji to ok. 0,2 l/kg suchej mieszanki. Tak przygotowana wyprawa nadaje się do układania przez ok. 1,5 godziny. Jednak czas ''otwarty" pracy zaprawy czyli od
10
momentu naciągnięcia na ścianę do chwili zatarcia jest dość krótki (5-10 minut). Rozrobioną mieszankę tynkarską nanosimy na powierzchnię ściany pacą metalową gładką, potem
zacieramy pacą plastikową aż do wydobycia odpowiedniej faktury. Radzimy, by przed rozpoczęciem układania tynku rozplanować sobie przerwy technologiczne, najlepiej wykorzystać do tego linie wyznaczone przez detale architektoniczne, np.: gzymsy lub linie okien, rury spustowe itp. Obecnie producent oferuje tynki ATLAS CERMIT w dwóch fakturach: tzw.
"drobnego baranka" (tynk oznaczony symbolem SN) oraz "rustykalnej" (symbol DR). Każdy
z tynków występuje w 18 pastelowych kolorach. Wszystkie systemy dociepleń, w tym i
ATLAS STOPTER, mogą być układane w temperaturze +5°C ÷ +25°C przy bezdeszczowej pogodzie. Warunek ten dotyczy szczególnie ostatniego etapu montażu systemu, tzn, ułożenia
tynku mineralnego ATLAS CERMIT. Tynk CERMIT zawiera specjalne dodatki polepszające
urabialność i przyczepność oraz zapewniające przepuszczanie pary wodnej przez wyprawę.
Zawiera również związki hydrofobowe zatrzymujące wodę na powierzchni tynku, czyniąc go
odpornym na opady i zmywanie.
3.5 Ścianki działowe gr. 12 cm, z bloczków betonu komórkowego odmiany M500, na zaprawie
cementowo-wapiennej marki M4.
3.6 Konstrukcja dachu z dźwigarów z drewna klejonego klasy GL32c, o przekroju 200×600 mm
i rozpiętości l=14,46 m.
3.7 Nadproża.
Projektowane nadproża okienne i drzwiowe z belek prefabrykowanych typowych L-19.
3.8 Wieńce.
Wieńce żelbetowe wylewane o wymiarach 24×25 cm, z betonu B 20, zbrojone prętami
4φ12 mm, ze stali A-III /34GS/, strzemiona φ 6 mm co 30 cm, stal A-I /St3SX/. Otulenie zbrojenia konstrukcyjnego 3,0 cm.
3.9 Dach.
Pokrycie dachu z płyt typu Isotherm Dw 190 z rdzeniem z wełny mineralnej, obustronnie
blacha stalowa ocynkowana gr.0,5 mm z powłoką ocynkowaną gr. 20μm, powłoka ochronna gr. 15μm, powłoka poliestrowa 35μm. Łączenie płyt na długości za pomocą piórawpustu uszczelnionego kitem silikonowym lub butylowym, natomiast montaż płyt do płatwi dachu za pomocą ocynkowanych wkrętów samowiercących z podkładką neoprenową w
rozstawie co 20 cm. Aprobata techniczna ITB dopuszczenia do stosowania w budownictwie
nr AT-15-4303/2000, oraz Atest Higieniczny PZH nr HK/B/0991/01/98, pozytywna dla budownictwa przemysłowego, handlowego, usługowego i przy budowie obiektów użyteczności publicznej jako elementy ścian i pokryć dachowych, także w przemyśle spożywczym i
chłodniczym oraz izolacji termicznej w budownictwie. Płyty dachowe montowane do płatwi
drewnianych o wymiarach 8×16 cm, z drewna klasy C30.
3.10 Stropy podwieszone.
W części higieniczno - sanitarnej sufit podwieszony z płyt gipsowo – kartonowych GKF
gr. 12,5 mm. W pomieszczeniach narażonych na znaczne zawilgocenie należy stosować pły-
11
ty o podwyższonej odporności na wilgoć GKFI. Konstrukcja nośna pod stropy podwieszone z
profili stalowych systemowych ułożonych krzyżowo, mocowanych do płatwi drewnianych o
wymiarach 6×12 cm, z drewna klasy C30.
3.11 Posadzki.
Posadzki pomieszczeń higieniczno – sanitarnych z płytek ceramicznych, w pomieszczeniach
biurowych, komunikacji i świetlicy posadzka z wykładziny typu tarket.
3.12 Cokół.
Powyżej poziomu terenu cokół obłożyć masą tynkarską.
3.13 Stolarka okienna i drzwiowa.
Stolarka okienna PCV lub aluminiowa, wg szczegółowego zestawienia stolarki. System mocowań wg zaleceń producenta. Okna wyposażone w nawiewniki higrosterowane, np. Areco.
Stolarka drzwiowa wewnętrzna i zewnętrzna indywidualna PCV i drewniana, wg szczegółowego zestawienia stolarki.
3.14 Wentylacja.
Wentylacja pomieszczeń socjalnych i biurowych grawitacyjna kanałami ø150, murowanymi
z pustaków wentylacyjnych oraz mechaniczna. W pomieszczeniach sanitarnych należy zastosować wentylacje mechaniczną zintegrowaną z włącznikiem oświetlenia.
3.15 Daszki nad wejściami.
Konstrukcja nośna elementu dekoracyjnego z rury kwadratowej 50×50×4, zamocowana do
ścian przy pomocy kotew nawiercanych i wieszaków z pręta ø20. Obudowa z metalowych
paneli ściennych z powłoką poliestrową.
3.16 Opis dotyczący wzmocnienia konstrukcji (na podstawie książki: Wzmacnianie konstrukcji
budowlanych, Warszawa Arkady 2000; Eugeniusz Masłowski i Danuta Spiżewska).
Zabezpieczanie obiektu budowlanego podczas wykonywania robót:
Roboty prowadzone poniżej fundamentu powinny być poprzedzone jego odciążeniem. Wynika to z niedostatecznej wytrzymałości i stateczności podłoża gruntowego i fundamentów
na odcinkach podlegających wzmocnieniu oraz niewystarczającej wytrzymałości podłoża i
fundamentów sąsiednich odcinków; nieodciążenie mogłoby grozić powstaniem dodatkowych, nierównomiernych osiadań w czasie prowadzenia prac. Wzmacnianie lub wymianę
fundamentów ciągłych bez tymczasowego zabezpieczenia można wykonywać jednocześnie
na kilku odcinkach, pod warunkiem że ich powierzchnia nie przekracza 20% całej powierzchni
fundamentu. Przeciążenie podłoża gruntowego sąsiednich odcinków w czasie prowadzenia
prac może dochodzić do 40% stanów granicznych lub rzeczywistych, które występowały w
podłożu przez dłuższy czas. Dostateczną stateczność obiektu zapewniają tymczasowe podpory. Są one konieczne do zmniejszenia obciążenia w miejscach osłabionych i przekazania tego
obciążenia na dodatkowe powierzchnie podłoża gruntowego. W praktyce wykazano możliwość zwiększenia obciążenia podłoża uprzednio obciążonego (zależnie od rodzaju podłoża
12
oraz okresu obciążenia). I tak w gruntach spoistych 0 20-30%, w gruntach drobnoziarnistych
niespoistych o 40-60%, w gruntach gruboziarnistych niespoistych o 60-100%.
W razie konieczności odciążenia stropów kolejność prac jest następująca. Na posadzce spoczywającej na gruncie wykonuje się podkład z dwóch warstw belek drewnianych ułożonych
prostopadle do siebie. Następnie daje się krótką belkę, na której za pośrednictwem klinów
opiera się słupy połączone oczepem zlokalizowanym prostopadle do kierunku belek stropowych. Po zabiciu klinów obciążenie ze stropów przenosi się przez słupy na podłoże gruntowe.
Jeżeli okaże się, ze posadzka piwniczna jest zbyt słaba, to nie należy bezpośrednio na niej
układać podkładu z belek, lecz najpierw ją rozbić i mocno ubić grunt. Po podstemplowaniu
najniższej kondygnacji w podobny sposób podpiera się coraz wyższe. Słupy (stemple) wszystkich kondygnacji muszą pokrywać się w pionie. Odległość skrajnych slupów od ściany wynosi
przeważnie 1,5~2,0 m w celu zabezpieczenia wykopu fundamentowego od wpływu obciążenia tymczasowymi podporami. Chcąc zwiększyć stateczność rusztowania między słupami, daje się zastrzały.
Dalej omówiono zabezpieczenie podobne do opisanego, lecz nieco prostsze. Zastrzał opiera
się na belce leżącej pod takim kątem do poziomu, ze kąt utworzony miedzy nimi wynosi
75~80o. Dzięki lekkiemu podbiciu dolnego końca zastrzału wzdłuż podwaliny w kierunku muru uzyskuje się jego zaklinowanie. W celu ustalenia położenia zastrzału wobec podwaliny
przybija się nakładkę.
Całkowite odciążenie podłoża gruntowego od ciężaru murów i stropów może nastąpić wskutek oparcia muru na belkach poprzecznych, które przeniosą obciążenie na nowe dodatkowe
podpory. Jako poprzeczne belki można stosować legary drewniane lub stalowe; wstawia się
je w otwory wybite w murze. Odległość' między belkami wynosi 2-3 m. Jeżeli wytrzymałość
ściany w miejscach, gdzie mają być założone belki poprzeczne, jest niedostateczna, należy
mur wzmocnić belkami podłużnymi (rys. 2-5a). Dla każdej belki poprzecznej wykonuje się
dwie podpory z belek drewnianych, ułożonych na dobrze ubitym gruncie. Wskazane jest dodatkowe wzmocnienie gruntu w tych miejscach, np. w wyniku wbicia kamieni. Po wykonaniu
podpór i założeniu belek poprzecznych obciążenie przekazywane jest za pośrednictwem stalowych klinów lub dźwigników.
Odciążenie podłoża gruntowego od ciężaru muru można wykonać inaczej. Po wykuciu otworów w murze zakłada się belki poprzeczne i opiera je z jednej strony na stałej podporze, a z
drugiej na prowizorycznym klocku w ten sposób, że można obok niego umieścić dźwignik.
Przestrzeń miedzy belką a murem wypełnia się szczelnie zaprawą cementową, Co zapewnia
przeniesienie obciążeń z muru na belkę. Po uniesieniu belki do góry i podstawieniu nowego,
wyższego klocka podłoże gruntowe zostaje odciążone.
Wybijanie nowych otworów lub powiększanie juz istniejących:
Zanim przystąpi się do wybijania otworu w ścianie konstrukcyjnej, należy dokładnie sprawdzić, czy występują w niej spękania lub rysy, w jakim stanie są cegły i zaprawa, jaka jest grubość muru. Trzeba tez określić sposób odciążenia. Badania są niezbędne w celu ustalenia
środków zabezpieczających na czas wykonywania otworu. Wybijanie otworów szerokości do
1,2 m w murach z cegły ceramicznej nawet na zaprawie wapiennej może odbywać się bez
specjalnych zabezpieczeń, gdy nad projektowanym otworem znajduje się warstwa muru wysokości równej 2/3 szerokości otworu i na tym odcinku nie działa żadne obciążenie skupione,
np. podciąg lub belka stropowa. Jeżeli obciążenie skupione jest umiejscowione nad otworem
w odległości większej niż 2/3 szerokości otworu, to także można go wybijać bez zabezpieczenia. Dotyczy to murów nie popękanych i nie zwietrzałych. W murach popękanych i zwietrzałych bez uprzedniego ich wzmocnienia żadnych otworów wykonywać nie wolno. Nie ma po-
13
trzeby stemplowania przy wybijaniu otworu bezpośrednio pod istniejącym juz otworem w
murze (np. gdy obniża się dolną krawędź okna w celu powiększenia jego wysokości). W murze ceglanym na zaprawie cementowo-wapiennej wybija się otwory bez zabezpieczenia, gdy
warstwa muru nad powiększonym otworem wynosi przynajmniej potowe szerokości wybijanego otworu lub wybijany otwór znajduje się bezpośrednio pod juz istniejącym. Przystępując
do wybijania otworów o szerokości większej niż 1,2 m w murach z cegły palonej, niezależnie
od rodzaju użytej zaprawy, trzeba stosować wzmocnienie. Prace wykonuje się w podanej niżej kolejności.
Najpierw należy podstemplować belki lub podciągi, które wywierają obciążenie na odcinek
muru przewidziany do wyburzenia. Następnie nad górną krawędzią projektowanego otworu
wykuwa się bruzdę poziomą do połowy grubości muru, wstawia i zaklinowuje belkę nadproża, podbijając klinami miejsca zetknięcia się górnej płaszczyzny z murem i miejsca jej oparcia
na murze. Z kolei wykuwa się otwór na całą projektowaną szerokość. Sposób ten znajduje
zastosowanie przy nadprożu opartym na jednej belce stalowej. Jeżeli nadproże składa się z
dwóch lub więcej belek stalowych, to należy postępować ostrożniej. Najpierw wykuwa się
gniazda nad projektowanym otworem od zewnętrznej strony budynku w celu podparcia muru zastrzałami i wykonuje podparcie w kilku punktach, zależnie od wielkości otworu i stanu
murów. W czasie podpierania ścian oraz stemplowania belek podciągów należy unikać gwałtownych uderzeń i wstrząsów. Następnie wykuwa się bruzdę tak jak poprzednio i wstawia
pierwszą be1kę, ale nie w środek muru, lecz bliżej jego krawędzi, zaklinowując ją i wypełniając zaprawę cementową przestrzeń między górną stopką dźwigara a murem. Z kolei wykuwa
się pozostałą część muru i wstawia drugą belkę. W połowie wysokości belek wierci się otwory, przez które po ustawieniu belek przeprowadza się nagwintowane sworznie i łączy nimi
belki, ściągając śruby nakrętkami. Belki należy ,,związać” śrubami na obu końcach i w środku
ich długości. Jeżeli mur jest niepewny i silnie obciążony, a rozpiętość otworu duża, to należy
przede wszystkim podstemplować konstrukcję ponad wierzchem projektowanego otworu.
Stosowany bywa również inny rodzaj zabezpieczenia, zwłaszcza przy silnie obciążonych murach i znacznych rozpiętościach projektowanych otworów. Po podstemplowaniu stropu wykuwa się otwory w murze nad miejscem użytkowania przyszłego nadproża. Przez otwory
przekłada się belki stalowe, tak by oparły się na rusztowaniu. Odstęp tych rusztowań od
ściany nie może być mniejszy od 40 cm. Rozstaw belek powinien wynosić minimum 50 cm
pod filarkami i 80-100 cm pod podokiennikami i słabiej obciążonymi częściami ścian. Następnie należy belki starannie obmurować w otworach ściany. Otwory, przez które przekłada się
belki, wykonuje się poniżej oparcia elementów nośnych najbliższego stropu, aby można było
ewentualnie użytkować po-mieszczenia położone wyżej. Rusztowania powinny spoczywać na
mocnych podkładkach drewnianych, aby zapobiec osiadaniu podłoża gruntowego. Po usunięciu muru układa się nad otworem belki stalowe. Jeżeli nacisk na mur w miejscach oparcia
tych belek przekracza naprężenia graniczne dla danego muru, to stosuje się podkładki stalowe lub betonowe. Wybijanie otworów w ścianach starych budynków należy wykonywać bardzo ostrożnie.
IV. ROBOTY WYKOŃCZENIOWE
4.1 Okładziny.
Okładziny ścian w pomieszczeniach sanitarnych i socjalnych zmywalne z płytek ceramicznych
na wysokości min. 2,0 m.
14
4.2 Kolorystyka, tynki wg palety barw Altas.
ściany (tło podstawowe) tynk silikatowy lub akrylowy w kolorze beżowym
pasy międzyokienne tynk silikatowy lub akrylowy w kolorze jasnobrązowym
cokół tynk gramaplast w kolorze jasnobrązowym
daszki z metalowych paneli ściennych z powłoką poliestrową w kolorze jasnobrązowym
dach płyty warstwowe w kolorze beżowym
rynny i rury spustowe w kolorze jak ściany
4.3 Obróbki blacharskie.
Rury spustowe ø120, rynny ø150 i obróbki blacharskie wykonać z blachy gr. 0,6 mm.
4.4 Ochrona konstrukcji.
Konstrukcje drewniane zabezpieczyć środkami grzybobójczymi i ognioochronnymi.
Konstrukcje stalowe zabezpieczyć podkładem antykorozyjnym i malować dwukrotnie farbą
akrylową do zewnętrznego stosowania.
V. INSTALACJE
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
Ciepła woda użytkowa z elektrycznych podgrzewaczy wody.
Ścieki sanitarne odprowadzone do sieci kanalizacji sanitarnej.
Woda z sieci wodociągu wiejskiego.
Centralnego ogrzewania z kotłowni usytuowanej w budynku szkoły.
Instalacje elektryczne z sieci NN.
Instalacja odgromowa.
Wentylacja pomieszczeń grawitacyjna i mechaniczna.
VI. DANE DOTYCZĄCE OCHRONY PRZECIWPOŻAROWEJ
Poniższe dane podano wg Rozporządzenia MSWiA, z dnia 16.06.2003 r. w sprawie uzgadniania projektu budowlanego pod względem ochrony ppoż. (Dz. U. Nr 121, poz. 1137 – 1139 z
2003 r.).
1. Dane dotyczące obiektu objętego opracowaniem.
Powierzchnia zabudowy – 418,84 m2
Powierzchnia użytkowa – 375,33 m2
Kubatura – 2 087 m3
Liczba kondygnacji nadziemnych – 1
Wysokość całkowita budynku – 5,90 m
Wysokość pomieszczeń – 3,50 m
15
2. Usytuowanie w stosunku do najbliższego otoczenia.
Budynek połączony funkcjonalnie z istniejącym budynkiem szkoły.
3. Parametry pożarowe występujących substancji palnych.
Występujące substancje palne – wyposażenie pomieszczeń z materiałów stałych, typu drewno, tworzywa sztuczne, itp.
W strefach pożarowych ZL I, ZL II, ZL III i ZL V stosowanie do wykończenia wnętrz materiałów
i wyrobów łatwo zapalnych, których produkty rozkładu termicznego są bardzo toksyczne lub
intensywnie dymiące, jest zabronione.
W przypadku stosowania materiałów wykończeniowych luźno zwisających, w szczególności
w kurtynach, zasłonach, draperiach, kotarach oraz żaluzjach, za łatwo zapalne uważa się materiały, których właściwości określone w badaniach zgodnych z Polskimi Normami odnoszącymi sie do zapalności i rozprzestrzeniania płomienia przez wyroby włókiennicze nie spełniają co najmniej jednego z kryteriów:
1) ti ≥ 4s
2) ts ≤ 30s
3) nie następuje przepalenie trzeciej nitki,
4) nie występują płonące krople.
Na drogach komunikacji ogólnej, służących celom ewakuacji, stosowanie materiałów i wyrobów budowlanych łatwo zapalnych jest zabronione.
W pomieszczeniach, przeznaczonych do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób oraz w
pomieszczeniach produkcyjnych, stosowanie łatwo zapalnych przegród, stałych elementów
wyposażenia i wystroju wnętrz oraz wykładzin podłogowych jest zabronione.
4. Gęstość obciążenia ogniowego.
W budynku, zaliczonego do kategorii ZL określenie gęstości obciążenia ogniowego nie jest
wymagane.
5. Kategoria zagrożenia ludzi.
Budynek zaliczono do kategorii ZL I, grupa wysokości (N).
Przewidywana ilość osób mogących jednorazowo przebywać w budynku:
- osoby będące jego stałymi użytkownikami: 1 osoba
- osoby nie będące jego stałymi użytkownikami: 100 osób
6. Zagrożenie wybuchem – nie występuje.
7. Podział obiektu na strefy pożarowe.
Obiekt zaprojektowano jako oddzielną strefę pożarową, oddzielony od budynku szkolnego
ścianą oddzielenia przeciwpożarowego REI120 (wymagane REI60), drzwi EI30.
8. Klasa odporności pożarowej dla całego budynku „D” i NRO.
Elementy o odporności ogniowej i wymagane dla nich minimalne wartości:
Konstrukcja dachu bez wymagań
Ściany wewnętrzne bez wymagań – zaprojektowano EI30
16
Ściany konstrukcyjne EI30 – wykonane EI60 (zakwalifikowano jako NRO)
Elementy rozprzestrzeniające ogień takie jak: elementy z wykładzinami palnymi (tapety, papy, forniry, itp.) mocowanymi do elementów niepalnych, zaliczone jako NRO.
Konstrukcje drewniane nieobudowane należy zabezpieczyć lakierem ogniochronnym, np.
Uniepal – Drew, do niezapalności.
Osłony cieplne ze styropianu samogasnącego (o gęstości 15 – 20 kg/m3), wg systemu Atlas
Stopter (system zakwalifikowano jako NRO).
9. Warunki ewakuacji:
- wyjścia z pomieszczeń prowadzą bezpośrednio lub pośrednio na otwartą przestrzeń,
- wszystkie drzwi spełniają wymaganą szerokość 0,90 m i są otwierane są na zewnątrz,
- 2 wyjścia ewakuacyjne z drzwiami otwieranymi na zewnątrz,
- długość dojść: 40 m – nie jest przekroczone,
- długość przejść: 40 m – nie jest przekroczone,
- oświetlenie awaryjne i oznakowania związane z ewakuacją w rozpatrywanym obiekcie nie
są wymagane.
10. Sposób zabezpieczenia przeciwpożarowego instalacji użytkowych.
Zabezpieczenie ppoż. instalacji użytkowych (ogrzewanie, gaz, woda, energia elektryczna,
wentylacja) standardowe, bez obostrzeń. Budynek należy wyposażyć w przeciwpożarowy
wyłącznik prądu i w instalację odgromową.
11. Dobór urządzeń ppoż. w budynku.
W projektowanym budynku projektuje się hydrant wewnętrzny DN25.
12. Podręczny sprzęt gaśniczy.
Należy przewidzieć gaśnice do gaszenia pożarów grupy A /płynowe, pianowe lub proszkowe typu ABC/ o masie środka gaśniczego 2 kg lub 3 dm3 na 100 m2 powierzchni pomieszczenia. Miejsce ustawienia przy wejściach. Miejsca usytuowania sprzętu powinny być oznakowane zgodnie z PN-921N-01256/01.
13. Zaopatrzenie w wodę do zewnętrznego gaszenia pożaru.
Wymagane 20 dm3/s jak dla strefy ZL I o kubaturze 2 087 m3. Hydranty DN80, zlokalizowane
na istniejącej sieci wodociągowej w110, w odległości 75 m i 150 m od budynku.
14. Dojazd dla pojazdów pożarowych zapewniony jest drogą utwardzoną, w odległości do 30 m
od budynku.
17
VII. WPŁYW PROJEKTOWANEGO BUDYNKU NA ŚRODOWISKO I JEGO WYKORZYSTANIE ORAZ
NA ZDROWIE LUDZI, OBIEKTY SĄSIEDNIE
1. Zapotrzebowanie i jakość wody oraz ilości, jakość i sposoby odprowadzenia ścieków.
Przewidywane zapotrzebowanie wody, do celów sanitarno – porządkowych i ppoż. wyniesie
max 2 m3/d. Zaopatrzenie w wodę z sieci wodociągowej.
Przewidywana maksymalna ilość odprowadzanych ścieków sanitarnych, wyniesie max
1,5 m3/d. Ścieki sanitarne będą odprowadzane do sieci kanalizacji sanitarnej.
2. Emisja zanieczyszczeń gazowych, w tym zapachów, pyłowych i płynnych, z podaniem ich rodzaju, ilości i zasięgu rozprzestrzeniania się.
Nie przewiduje się zorganizowanych źródeł emisji zanieczyszczeń do powietrza.
Źródłem emisji niezorganizowanej będą pojazdy samochodowe oraz urządzenia kanalizacyjne.
3. Przedsięwzięcia chroniące środowisko.
W zakresie gospodarki wodno – ściekowej:
- odprowadzenie ścieków komunalnych do sieci kanalizacyjnej,
- odprowadzenie wód opadowych z terenów utwardzonych i postoju samochodów, poprzez
separatory, do kanalizacji deszczowej,
- ilość wody do celów socjalnych będzie rejestrowana za pośrednictwem wodomierza.
W zakresie ochrony powierzchni ziemi:
- odpady socjalno – bytowe będą gromadzone w zamkniętych kontenerach i systematycznie
wywożone przez wyspecjalizowane jednostki gospodarcze.
W zakresie uciążliwości akustycznej, ograniczenia poziomu hałasu:
- wprowadzenia adaptacji akustycznej dla źródeł emisji hałasu o poziomie powyżej 85 dB(A),
- systematyczna konserwacja i naprawa urządzeń mechanicznych,
W zakresie ochrony powietrza atmosferycznego:
- w celu ograniczenia emisji zanieczyszczeń do powietrza przewiduje się zastosowanie paliw
ekologicznych
4. Rodzaje i ilości wytwarzanych odpadów.
Rodzaj generowanych odpadów: odpadki organiczne, papier, szkło, metale, tworzywa
sztuczne. Ilość odpadów socjalno – bytowych nie powinna przekroczyć 325 m3 w ciągu roku.
5. Emisja hałasu oraz wibracji, a także promieniowania, w szczególności jonizującego, pola elektromagnetycznego i innych zakłóceń, z podaniem odpowiednich parametrów tych czynników
i zasięgu ich rozprzestrzeniania się.
18
- hałas – poziom dźwięku emitowany przez istniejące i projektowane źródła hałasu, poza
terenem objętym opracowaniem, nie będzie przekraczał poziomu 56dB(A),
- wibracja – nie przewiduje się przenoszenia wibracji poza teren budynku
- inne zagrożenia – nie występują,
- promieniowania – na terenie zakładu nie występują istniejące i nie projektuje się lokalizacji źródeł pól elektromagnetycznych.
6. Wpływ obiektu na istniejący drzewostan, powierzchnię ziemi, w tym glebę, wody powierzchniowe i podziemne.
Utwardzenia terenu projektuje się w ten sposób, aby nie było konieczności wycinki istniejących drzew. W celu ochrony wierzchnich warstw gruntu żyznego (humusu) przewiduje się
usunięcie go, zmagazynowanie na czas realizacji inwestycji, a następnie rozścielenie w
miejscach nieutwardzonych i niezabudowanych. Ochrona wód powierzchniowych polegać
będzie na ukierunkowanym spływie wód deszczowych. Wody deszczowe zostaną odprowadzone, poprzez separatory, do kanalizacji deszczowej.
7. Charakterystyka energetyczna.
W projekcie budowlanym opracowanym dla budynku produkcyjnego uwzględniono właściwości energetyczne określone w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia
2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz. U. Nr 75 z 2002r., poz. 690/.
Zestawienie współczynników „Uk” dla przegród występujących w budynku.
Ściana zewnętrzna
19
Dach
Zgodnie z danymi podanymi przez producenta Metalplast Oborniki współczynnik U0 dla płyty
dachowej Isotherm Dw190 wynosi 0,29 [W/m2K] wymagane 0,25 [W/m2K]. Z uwagi na
wymagania ochrony ppoż. zastosowano płyty z wypełnieniem z wełny mineralnej.
Wartość współczynnika Uk w projektowanym budynku są mniejsze od wielkości dopuszczalnych podanych w ww. rozporządzenia.
20
VIII. EKSPERTYZA STANU TECHNICZNEGO
1. Podstawa opracowania.
1.1 Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie warunków i
trybu postępowania dotyczącego rozbiórek oraz zmiany sposobu użytkowania obiektu
budowlanego (Dz. U. Nr 120 poz. 1131 z 10 lipca 2003 r.).
1.2 Badania, oględziny i pomiary obiektu. W ramach tych badań dokonano odkrywek fundamentów, stropów oraz ścian celem ustalenia stanu technicznego.
2. Przedmiot i cel opracowania.
2.1 Przedmiotem opracowania jest określenie stanu technicznego budynku Szkoły Podstawowej. Obiekt zlokalizowany jest w Czaplach, gm. Świecie.
3. Opis ogólny stanu istniejącego budynku.
- Konstrukcja budynku tradycyjna murowana
- Fundamenty i ściany fundamentowe z betonu żwirowego
- Ściany zewnętrzne z cegły ceramicznej pełnej, na zaprawie cementowo - wapiennej
- Ściany wewnętrzne nośne z cegły ceramicznej pełnej, na zaprawie cementowo - wapiennej
- Nad parterem i piętrem strop żelbetowy
- Nadproża nad otworami okiennymi i drzwiowymi żelbetowe
- Pokrycie dachu papa asfaltowa
- Stolarka okienna drewniana, szklona szkłem płaskim podwójnie
- Stolarka drzwiowa drewniana
- Posadzki: cementowe
- Tynki: wewnętrzne cementowo - wapienne
- Ściany i sufity malowane farbą emulsyjną
4. Ekspertyza poszczególnych elementów budynku.
Stan techniczny budynku określono jako dobry. Projektowane zmiany nie będą wymagały
wprowadzenia zmian konstrukcyjnych oraz nie będą wymagały wprowadzenia zmian w układzie funkcjonalnym.
Przyjmuje się do obliczeń elementy konstrukcyjne z uwzględnieniem stanu istniejącego i projektowanego. Funkcja budynku nie zmieni się, w wyniku czego nie spowoduje to zwiększenia
obciążeń na istniejące układy konstrukcyjne.
4.1 Konstrukcja ścian.
Na podstawie przeprowadzonych oględzin i obliczeń stwierdzono, że istniejące ściany nie
wykazują zarysowań ani pęknięć, z czego wynika, że konstrukcja ścian spełnia warunki normowe nośności i użytkowania.
21
4.2 Stropy.
Obciążenie istniejącego stropu nad parterem i piętrem nie zmieni się.
Na podstawie przeprowadzonych oględzin i obliczeń stwierdzono, że istniejące elementy
żelbetowe spełniają wymagania normy odnośnie warunków wytrzymałości i użytkowania.
Ugięcie i wyboczenie elementów nie przekracza wartości dopuszczonych przez normę, a występujące ubytki i naruszenia struktury w masie, spowodowane korozją biologiczną i chemiczną, nie mają istotnego wpływu na wytrzymałość konstrukcji.
4.3 Fundamenty.
Obciążenie istniejących fundamentów nie zmieni się.
Na podstawie przeprowadzonych obliczeń, odkrywek i oględzin stwierdzono, że:
- istniejące fundamenty są posadowione poniżej głębokości przemarzania gruntu,
- woda gruntowa występuje poniżej poziomu posadowienia budynku,
- fundamenty są posadowione na gruncie rodzimym, nie naruszonym,
- fundamenty spełniają wymagania normowe I SGN i II SGU.
5. Wnioski końcowe.
Przeprowadzone oględziny, badania, pomiary oraz obliczenia statyczne sprawdzające, elementów nośnych i osłonowych konstrukcji, pozwalają stwierdzić, że stan techniczny budynku spełnia warunki wytrzymałościowe i użytkowe. W związku z czym stwierdza się, że istniejący obiekt nadaje się do planowanej rozbudowy.
IX. UWAGI KOŃCOWE
1.
2.
3.
4.
Wszelkie roboty budowlane i instalacyjne należy wykonywać pod nadzorem osoby uprawnionej do kierowania danym zakresem robót.
Roboty powinny być wykonywane zgodnie z zasadami sztuki budowlanej i przepisami BHP.
Przed przystąpieniem do fundamentowania należy zweryfikować projekt posadowienia
budynku w zależności od warunków gruntowych określonych w wykopie przez uprawnionego specjalistę.
Materiały wykorzystane do budowy budynków powinny posiadać wymagane atesty i aprobaty techniczne.
..........................................
(opracował)