Uchwała nr XXXVI/243/09 Rady Miasta Otwocka z dnia

Uchwała nr XXXVI/243/09
Rady Miasta Otwocka
z dnia 30 czerwca 2009 r.
w sprawie zmiany nazwy ulicy gen. Świerczewskiego w Otwocku i nadania nazwy Jana
Pawła II.
Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r. nr 142 poz. 1591 ze zmianami) – Rada Miasta Otwocka uchwala,
co następuje:
§1
Dotychczasową nazwę ulicy gen. Karola Świerczewskiego zmienia się na nową nazwę: Jana
Pawła II.
§2
Zmiana, o której mowa w § 1 dotyczy ulicy na całej jej długości i wszystkich jej odcinków.
§3
1. Dotychczasowa nazwa moŜe być stosowana na równych prawach z nową do 1 czerwca
2010 r.
2. Przy umieszczaniu tablic z nową nazwą ulicy właściciel lub zarządca obiektu, w tym drogi
publicznej, nieruchomości, moŜe pozostawić tablicę z poprzednią nazwą, lecz nie na dłuŜej
niŜ do 31 grudnia 2010 r. Na pozostawionych tablicach naleŜy w sposób trwały nanieść
przekreślenie poprzedniej nazwy.
§4
Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi Miasta Otwocka.
§5
Uchwała wchodzi w Ŝycie po upływie 14-tu dni od opublikowania w Dzienniku Urzędowym
Województwa Mazowieckiego.
Przewodniczący Rady Miasta
mgr Dariusz Kołodziejczyk
Uzasadnienie
Występujące w Polsce, a takŜe w Otwocku nazwy ulic, placów, skwerów i obiektów
architektonicznych oraz pomniki tablice i miejsca pamięci a takŜe patronaty imiona instytucji
publicznych, są w swej istocie formą okazywania czci i szacunku.
Mając na względzie udział osób, do których zalicza się Karol Świerczewski w
likwidacji niepodległego bytu państwa polskiego oraz ich udział w zwalczaniu dąŜeń
niepodległościowych, przestępstwach polegających na gwałceniu praw obywatelskich i praw
człowieka oraz popełniane zbrodnie nazistowskie, zbrodnie komunistyczne oraz inne
przestępstwa stanowiące zbrodnie przeciwko pokojowi, ludzkości i zbrodnie wojenne,
przestępstwa przeciw narodowi polskiemu, naleŜy zmienić stan, w którym wspólnota
Mieszkańców Otwocka czci osobę Karola Świerczewskiego.
Karol Świerczewski („Walter”) 1897 - 1947
Sowiecki generał, uczestnik rewolucji bolszewickiej i wojny z Polską w 1920 r.,
skierowany przez ZSRS do dowodzenia jednostkami międzynarodowymi podczas
wojny domowej w Hiszpanii oraz polskimi formacjami wojskowymi, tworzonymi u
boku Armii Czerwonej w okresie II wojny światowej.
Urodził się w Warszawie w 1897 roku. Pracował w fabryce Gerlacha i w fabrykach
moskiewskich. W listopadzie 1917 roku zgłosił się do bolszewickich formacji
wojskowych, brał udział w pacyfikacjach ruchów powstańczych na Ukrainie. W 1920
roku jako dowódca batalionu 510 pp Armii Czerwonej brał udział w walkach przeciw
Polsce na froncie zachodnim. W czerwcu-lipcu 1920 roku w czasie ofensywy wojsk
bolszewickich na Warszawę ranny w walkach z Wojskiem Polskim (w głowę i w
ramię). Później był dowódcą pułku, wykładowcą i komisarzem politycznym w Szkole
Czerwonych Komunardów.
Jako oficer Moskiewskiego Okręgu Wojskowego był m.in. radnym Moskiewskiej Rady
Delegatów Robotniczych, Chłopskich i śołnierskich. Ukończył Akademię Wojskową
im. Frunzego. W ramach kariery wojskowej w Armii Czerwonej pełnił róŜne funkcje
sztabowe.
W grudniu 1936 roku pod ps. „Walter” został skierowany przez Stalina do Hiszpanii,
gdzie najpierw był dowódcą francusko-belgijskiej XIV Brygady Międzynarodowej,
potem dowódcą dywizji, m.in. na froncie madryckim. Realizował tam działania
zlecone i nadzorowane bezpośrednio przez sowiecki wywiad zagraniczny. Przypisuje
mu się udział w inicjowaniu ludobójstwa, w wyniku którego bolszewicy Hiszpanii
wymordowali ok. 17 tys. duchownych i dzieci w sierocińcach. Pseudonim Walter
pochodził od nazwy ulubionego pistoletu Świerczewskiego, z którego m. in. pod
wpływem alkoholu, bez wyroku lub tylko procesu, zabijał strzałem w głowę
schwytanych jeńców, „wrogów ludu” a nawet własnych podkomendnych,
podejrzewanych o sprzyjanie republikanom. W maju 1938 roku został odwołany do
ZSRS – był w dyspozycji Ludowego Komisariatu Obrony, a w 1939 roku został
wykładowcą w Akademii im. Frunzego.
Skierowany na front niemiecki w czerwcu 1941 roku jako dowódca 248 Dywizji
Piechoty, nie zdołał zapobiec jej okrąŜeniu pod Wiaźmą. Wycofany z frontu do
prowadzenia szkolnictwa wojskowego na Syberii, w 1943 roku został przez Stalina
wyznaczony do pełnienia roli „polskiego generała” w armii Berlinga. Zastępca
dowódcy Korpusu, później Armii Polskiej w ZSRS. Od sierpnia 1944 dowódca 2 Armii
WP (do sierpnia 1945 r.). Został członkiem utworzonego pod bokiem Stalina
Centralnego Biura Komunistów Polskich. W 1944 roku mianowano go takŜe „posłem”
do stworzonej przez komunistów fasadowej Krajowej Rady Narodowej.
Zarówno w Hiszpanii, jak i na frontach w ZSRS, w Polsce i w Niemczech
Świerczewski nie odniósł sukcesów na polu walki. Szczególnie tragiczna w skutkach
była operacja łuŜycka 2 Armii WP, gdzie jego błędy w dowodzeniu doprowadziły do
tragicznych poraŜek i olbrzymich strat wśród Ŝołnierzy. Trudności w dowodzeniu w
tym okresie były spowodowane m.in. nieustannym naduŜywaniem alkoholu i
konfliktami z podwładnymi, którzy byli zmuszeni odmawiać wykonania niektórych
niedorzecznych rozkazów. Szczególnie ostro jego decyzje podejmowane pod
wpływem alkoholu kwestionował gen. Aleksander Waszkiewicz. Jego legenda
generała, którego się kule nie imają stworzona była m. in. relacjach, w których
opisywano jak pijany w bieliźnie biegał poza okopami wymachując bronią, naraŜając
się ostrzał.
W latach 1946–1947 był wiceministrem zdominowanego przez komunistów resortu
obrony narodowej.
Do końca był w pełni dyspozycyjny wobec Stalina i jego przedstawicieli. Mimo
polecenia załoŜenia polskiego munduru nigdy nie przestał być oficerem sowieckim.
Zgodnie z dyspozycjami Moskwy odmawiał prawa łaski wobec skazanych na śmierć
przez Sowietów Ŝołnierzy Armii Krajowej. W marcu 1947 r. zginął pod Baligrodem w
Bieszczadach.
Po śmierci uczyniono go ikoną komunistycznej propagandy. Jako „generał Walter”
został wykreowany na bohatera wielu legend i mitów, niewiele mających wspólnego z
rzeczywistością.
Źródło:http://ipn.gov.pl/portal/pl/398/4918/Karol_Swierczewski_Walter_18971947.html
Wysoce niepoŜądane jest w Otwocku, by po odzyskaniu zdolności samostanowienia,
czcią i szacunkiem obdarzano organa państwowe i instytucje Trzeciej Rzeszy Niemieckiej lub
Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz ich reprezentantów, w tym
powoływanych przez nie partii, organizacji politycznych oraz zbrojnych, ich przedstawicieli,
organów narzuconej i utrzymywanej przemocą, przy pomocy przestępstw i terroru władzy w
latach 1939–1989. W związku z tym podjęcie przedmiotowej uchwały zmieniającej nazwę
ulicy Karola Świerczewskiego jest zasadne i konieczne.
11 kwietnia 2005r. do Urzędu Miasta Otwocka wpłynął wniosek Mieszkańców o
zmianę nazwy ulicy i nadanie nowej, Jana Pawła II. Poparty był on podpisami ok. 80
mieszkańców głównie zamieszkałych przy tej ulicy. Po rozpatrzeniu przez Komisję
Gospodarki Miejskiej na jej prośbę skierowano zapytanie o opinię do księŜy dziekanów
tutejszych parafii, którzy pozytywnie ustosunkowali się do projektu. Nazwanie jednej z
głównych ulic Miasta imieniem PapieŜa Polaka, wobec braku takiej ulicy w Otwocku jest
więc powszechnie oczekiwane oraz nie wymaga dalszego uzasadniania. Wspomniany
wniosek pozostał jednak niezrealizowany. Niniejszy projekt czyni zadość tej inicjatywie.