obraz skuter

Sygn. akt III K 104/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 września 2015 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w III Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: SSR Maciej Jabłoński
Protokolant: Krzysztof Arasim
Przy udziale Prokuratora Radosława Jancewicza
po rozpoznaniu w dniu 28.01.2015r, 20.03.2015r, 02.06.2015r, 09.07.2015r i 17.09.2015r sprawy:
R. B., s. T. i I. z d. S., ur. (...) w W.
oskarżonego o to, że:
w okresie od (...) do (...) w W. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia skutera marki J. (...) o nr. rej. (...) nr VIN (...)
czym spowodował straty w kwocie 3775 zł na szkodę R. W.,
tj. o czyn z art. 278 § 1 kk
orzeka:
I. R. B. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza mu karę
8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.
II. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. G. (1) wynagrodzenie za obronę z urzędu w kwocie 1288 zł plus
podatek VAT,
III. Na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek dowodów rzeczowych ujętych w wykazie dowodów rzeczowych z k.
20 poz. 1 i k. 64 poz. 3 poprzez pozostawienie w aktach sprawy,
IV. Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od opłaty a koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu
Państwa
Sygn. akt III K 104/10
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 17 września 2015 r.
Na podstawie całokształtu zebranego i ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego, Sąd
Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
R. W. w (...) zakupił w Centrum Handlowym (...) w W. skuter firmy (...), o nr VIN: (...) nr rej. to (...). R. W. z uwagi
na brak garażu zostawił skuter przy ul. (...) przy pizzerii D. około grudnia (...) W dniu (...) (...). R. W. widział skuter w
miejscu przez niego pozostawionym, natomiast (...) (...) około (...) skutera w ww. miejscu już nie było.
Zimą (...) R. B. i S. R. idąc ulicą (...) w W. zauważyli zaparkowany przy pizzeri D. skuter J. O. M.. Wówczas R. B.
powiedział do S. R., że kiedyś go „sieknie” i zapytał go czy nie chciałby zrobić tego z nim S. R.. W późniejszym czasie
nie wcześniej niż w dniu (...) lutego, nie później niż (...) (...) oskarżony zabrał przedmiotowy skuter z miejsca jego
zaparkowania, a S. R. zobaczył R. B. idącego od strony ul. (...) róg (...) pchającego ww. skuter. R. B. chciał pozostawić
ww. skuter u S. R., który się na to nie zgodził. Następnie R. B. wraz z S. R. udali się do R. R.. S. R. zapytał się R. R., czy
można u niego przechować skuter, wskazując mu jednocześnie, iż niniejszy skuter pochodzi z kradzieży, wówczas R.
R. zgodził się na przechowanie skutera w piwnicy. S. R. wraz z R. B. znieśli skuter do piwnicy wskazanej im przez R. R..
E. Ć. zauważył stojący w korytarzu piwnicy skuter. Przez kolejne dni rozpytywał lokatorów czy wiedzą, czyj to
jest skuter. W dniu (...) o godz. (...) na wszystkich drzwiach wejściowych na klatkach od 1-5 budynku ul. (...)
wywiesił ogłoszenie o treści: „Właściciel skutera pozostawionego w piwnicy o nr rej. (...) proszony jest o zgłoszenie
się do Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej”. Tego dnia E. Ć. w godzinach popołudniowych wstawił ten skuter do
pomieszczenia suszarni w piwnicy. W dniu (...) E. C. spotkał R. R. i spytał się go czy ww. skuter jest jego. R. R.
odpowiedział, że wstawił ten skuter do piwnicy z kolegami, nie odpowiedział jednoznacznie czy jest to jego skuter. W
dniu (...)(...) E. Ć. powiadomił policję o powyższym zdarzeniu.
R. B. był leczony psychiatrycznie, uprzednio wielokrotnie karany w tym głównie za przestępstwa przeciwko mieniu.
Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o następujące dowody: wyjaśnień
oskarżonego R. B. (k. 107, 574), zeznań świadka E. Ć. (k. 38-39, 574), M. G. (2) (k. 47-48, 575), zeznań świadka R. R.
(k. 57-57v, 634), zeznań świadka S. R. (k. 79-80, 85, 665-666), zeznań świadka R. W. (k. 3, 44-45), zeznań świadka J.
W. (k. 680), protokołu zatrzymania (k. 16-17, 29-32), wykazu dowodów rzeczowych (k. 20, 64), protokołu oględzin (k.
23-26, 40-42), materiału poglądowego (k. 43), protokołu okazania (k. 44-45), opinii biegłych sądowych (k. 163-167,
646, 673), karty karnej (k. 229, 686-687), opinii o skazanym (k. 692).
Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego:
Oskarżony R. B. przesłuchiwany zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i postępowania sądowego
nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień.
Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka R. R. złożonym w postępowaniu przygotowawczym w zakresie w jakim
wskazał, iż R. B. dokonał kradzieży wraz z S. R.. W pozostałym zakresie Sąd obdarzył wiarą zeznania świadka
R. R. złożone w postępowaniu przygotowawczym. Świadek R. R. w toku postępowania sądowego zeznał, iż nie
pamięta sprawy skutera z uwagi na swoje problemy z pamięcią. Zgodnie z opinią biegłego z zakresu psychologii
objawy chorobowe ww. świadka ograniczają w stopniu znacznym zdolność dokonywania przez świadka spostrzeżeń,
zapamiętywania ich i wiernego odtwarzania. Wskazując jednocześnie, iż świadek R. R. dysponuje mieszczącym się
w granicach normy poziomem rozwoju procesów poznawczych, które są warunkiem koniecznym do właściwego
spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Zeznania świadka R. R. w zakresie w jakim sąd przyznał
wiarę, korespondują z zeznaniami świadków S. R. oraz E. Ć., są one logiczne i spójne.
Sąd przyznał wiarę zeznaniom świadka S. R. złożonym w toku postępowania przygotowawczego, korespondują one
z pozostałym materiałem dowodowym, a zwłaszcza z zeznaniami świadka R. R., tworzą one spójną całość, stanowią
istotny materiał dowodowy będący podstawą ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Świadek S. R. w swoich
zeznaniach w postępowaniu przygotowawczym nie pominął także niekorzystnych dla siebie faktów jak to, że wiedział
o kradzieży przedmiotowego skutera i sam zaproponował oraz pomógł w jego przechowaniu u R. R.. Taka relacja
przekonuje o rzetelności świadka i jego obiektywności w sensie podawania faktów zdarzenia, skoro nie pomija i
niewygodnych dla swojego wizerunku okoliczności.
Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka S. R. złożonych w toku postępowania sądowego. Świadek nie potwierdził
złożonych zeznań z postępowania przygotowawczego, wskazał, iż relacja jest prawdziwa, z tym, że nie był to R. B., a
inna osoba, których danych nie chce zdradzić, z obawy o swoje zdrowie.
W ocenie psychologicznej biegłego sądowego treść zeznań złożonych przez świadka S. R. złożonych w toku
postępowania sądowego jest wynikiem przyjętej przez niego celowo postawy. Zachowanie świadka podczas składania
zeznań przed Sądem nie wskazywało na przeżywanie przez niego poczucia lęku. Świadek podkreślił, iż został już
skazany za to przestępstwo i nic mu nie grozi, a przyjęta postawa polegająca na zmianie zeznań może wynikać
z chęci uchronienia kolegi od odpowiedzialności karnej. Powyższe potwierdza analiza sposobu dotychczasowego
funkcjonowania S. R. stwierdzona w opinii biegłego sądowego, która wskazuje na cechy nieprzystosowania
społecznego i lekceważenie norm moralno – prawnych, co może sprzyjać przejawianiu przez świadka postawie
polegającej na zmianie zeznań.
Odnosząc się do zeznań świadka E. Ć., Sąd obdarzył je walorem wiarygodności. Relacja świadka jest uporządkowana
pod względem chronologicznym i przestrzennym oraz według wagi poszczególnych faktów. Świadek zeznawał
logicznie i rzeczowo; jego zeznania są spójne i korespondują z materiałem dowodowym sprawy, zwłaszcza z
zeznaniami świadków R. R. oraz S. R. złożonych w toku postępowania przygotowawczego, w zakresie jakim sąd
przyznał walor wiarygodności.
Sąd w całości obdarzył wiarą zeznania świadków M. G. (2) oraz J. W., albowiem są one jasne, rzetelne i logiczne.
Świadkowie ww. są funkcjonariuszami Policji. Sąd nie znalazł przy tym żadnych podstaw, aby odmówić wiary
zeznaniom świadków M. G. (2) oraz J. W. – są oni osobami obcymi dla oskarżonego, nie mieli żadnych powodów, aby
zeznawać niezgodnie z prawdą. Jako funkcjonariusze Policji zeznawali, bowiem na okoliczność przeprowadzonych
przez siebie czynności służbowych.
Odnosząc się do zeznań świadka R. W., Sąd obdarzył je walorem wiarygodności. R. W. jako osoba pokrzywdzona
dokładnie opisał i zidentyfikował skradziony, a następnie znaleziony skuter będący jego własnością. Drobiazgowość
opisu wskazuje na rzetelność świadka.
Jako pełną, rzetelną i fachową należało ocenić opinię sądowo – psychiatryczną odnośnie oskarżonego R. B.. Zgodnie
z powyższą opinią biegły specjalista psychiatra wskazał, iż u oskarżonego rozpoznano osobowość nieprawidłową,
uzależnienie od substancji psychoaktywnych mieszane oraz padaczkę w wywiadzie. Jednakże stan psychiczny w
odniesieniu do zarzucanego mu czyny nie nosił ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu i
zdolności pokierowania postępowaniem. Aktualny stan psychiczny oskarżonego wskazywał, iż może on uczestniczyć
w czynnościach procesowych.
Dowody w postaci danych o karalności – karty karnej (k. 229, 686-687), opinii o skazanym (k. 692) – są dowodami w
pełni wiarygodnymi i stanowiącymi podstawy ustaleń stanu faktycznego. Są to dokumenty urzędowe, zostały wydane
przez organ do tego uprawniony. Oskarżony oraz oskarżyciel także nie kwestionowali zawartych w kartach karnych
informacji. Z danych o karalności jednoznacznie wynika, iż oskarżony jest osobą karaną.
Pozostałe dokumenty w postaci: protokołu zatrzymania (k. 16-17, 29-32), wykazu dowodów rzeczowych (k. 20, 64),
protokołu oględzin (k. 23-26, 40-42), materiału poglądowego (k. 43), protokołu okazania (k. 44-45), opinii biegłych
sądowych (k. 163-167, 646, 673) stanowią wartościowy materiał dowodowy. Dokumenty te zostały sporządzone przez
uprawnione do tego osoby w przepisanej prawem formie. Strony postępowania nie zgłaszały, co do nich żadnych
zastrzeżeń ani nie kwestionowały ich autentyczności.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
W świetle zebranych w sprawie dowodów, fakt popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, a także
okoliczności jego popełnienia i wina oskarżonego, nie budzą wątpliwości. Wszystkie dowody zebrane w sprawie,
którym Sąd dał wiarę, składają się na jasny, logiczny i spójny obraz sprawy i stanowią wystarczającą podstawę do
uznania, że wykazane nimi działanie oskarżonego wyczerpuje podmiotowe i przedmiotowe znamiona zarzucanego
oskarżonemu czynu z art. 278 § 1 k.k.
Przepis art. 278 § 1 k.k. stanowi, że „kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą podlega karze
pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5”. W związku z tym, czynność sprawcza kradzieży polega na zaborze cudzej
rzeczy w celu jej przywłaszczenia. Zabór polega na wyjęciu rzeczy spod władztwa właściciela lub posiadacza i przejęciu
we własne władztwo sprawcy (Peiper, Komentarz, s. 541; Górniok, Pleńska, Przestępstwa... (w:) System 1989, s. 405;
Marek, Komentarz, s. 571; Michalski (w:) Wąsek II, s. 763 i n.). Zabór jest dokonany bezprawnie, bez zgody właściciela
lub posiadacza rzeczy (Peiper, Komentarz, s. 541; Marek, Komentarz, s. 571; wyrok SN z 18 grudnia 1998 r., IV KKN
98/98, Orz. Prok. i Pr. 1999, nr 7-8, poz. 5). Sprawca kradzieży działa „w celu przywłaszczenia”. Oznacza to konieczność
stwierdzenia, że działał on ze szczególną postacią zamiaru bezpośredniego, jaką jest dolus directus coloratus. Sprawca
działa z dodatkową motywacją, jaką jest objęcie rzeczy stanowiącej przedmiot zaboru we władanie jak właściciel.
W niniejszej sprawie zdaniem Sądu zostało wykazane, iż oskarżony R. B. miał pełną świadomość tego, że jego działanie
ma doprowadzić do uzyskania korzyści majątkowej i w tym właśnie celu je realizował. W ocenie Sądu materiał
dowodowy w sposób niewątpliwy wskazuje na winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Sąd wziął pod
uwagę wszystkie okoliczności popełnionego przez oskarżonego czynu, mając na względzie jego zamiar bezpośredni,
kierunkowy i sposób działania.
Zgromadzony w sprawie i uznany przez Sąd za wiarygodny materiał dowodowy jednoznacznie wykazał, iż oskarżony
w okresie od (...) do (...)(...) w W. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia skutera marki J. (...) o nr rej. (...) nr VIN
(...) czym spowodował straty w kwocie 3.775,00 zł na szkodę R. W..
Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, a w szczególności zeznania świadków R. R., S. R. złożonych w postępowaniu
przygotowawczym oraz protokołu oględzin nagrania monitoringu miejskiego należy uznać, iż wina oskarżonego jest
bezsporna. Działał on umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.
W momencie podejmowania przypisanego mu działania przestępnego oskarżony był osobą dojrzałą, w pełni
poczytalną. Znajdował się on w normalnej sytuacji motywacyjnej, zatem można było od niego wymagać zachowania
zgodnego z prawem, a nie zachowania realizującego znamiona przestępstwa.
Wymierzając oskarżonemu karę Sąd stosował wszystkie przesłanki wymiaru kary zawarte w treści art. 53 k.k.,
który stanowi, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc,
by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc
pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w
zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. § 2 powołanej normy prawnej stanowi, iż wymierzając
karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia
ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste
sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o
naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.
Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd odwołał się do definicji zawartej w art. 115 § 2 k.k. O
przeciętnym stopniu społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony przesądza przede wszystkim
rodzaj naruszonego dobra, tj. mienia stanowiącego cudzą własność, wartość wyrządzonej szkody, która wynosiła
3.775,00 zł (a więc nie była rażąco wysoka) oraz umyślne popełnienie tego występku.
Zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.k. Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Orzekając zatem o karze w granicach przewidzianych przez ustawę Sąd wymierzył oskarżonemu R. B. karę 8 miesięcy
pozbawienia wolności.
Sąd uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego dopuścił się oskarżony, wyrażający
się w nasileniu złej woli. Oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim ukierunkowanym na cel uzyskania korzyści
majątkowej. Należało zatem uznać, iż karą adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości będzie kara 8
miesięcy pozbawienia wolności. Spełni ona swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego i
uczyni zadość społecznemu odczuciu sprawiedliwości.
W ocenie Sądu właściwą postawę sprawcy ukształtuje jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności, kara taka
powinna także właściwie wpłynąć na ukształtowanie społecznej świadomości prawnej, a jednocześnie zniechęcić
inne osoby do naruszania porządku prawnego, w szczególności z okazywaniem rażącego jego lekceważenia. Sąd
wymierzając karę w powyższej wysokości wziął m.in. pod uwagę sposób życia sprawcy przed popełnieniem
przestępstwa. Oskarżony był poprzednio wielokrotnie karany.
Kolejnym krokiem było rozważenie, czy zachodzą przesłanki z art. 69 § 1 i 2 k.k. skutkujące możliwością warunkowego
zawieszenia orzeczonej kary. Uwzględniając wszystkie dyrektywy wymiaru kary, Sąd uznał, iż nie jest zasadne
zastosowanie dobrodziejstwa ww. instytucji. Tylko kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest odpowiednia dla
osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Sąd wziął pod
uwagę, iż w stosunku do sprawcy nie została spełniona przesłanka pozytywnej prognozy społeczno - kryminologicznej,
z uwagi na poprzednią wielokrotną karalność sprawcy.
W punkcie II wyroku Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. G. (1) kwotę 1.288,00 zł powiększoną o należną
stawkę podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego R. B. z urzędu. Sąd miał tu na
uwadze przepisy § 2 ust. 3, § 14 ust. 1 pkt 1, § 14 ust. 2 pkt 1 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
W punkcie III na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych ujętych w wykazie dowodów
rzeczowych z k. 20 poz. 1 i k. 64 poz. 3 poprzez pozostawienie w aktach sprawy.
O opłatach i kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl art. 624 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973
r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49 z 1983 r., poz. 223 z późn. zm.) zwalniając oskarżonego w całości od
obowiązku ponoszenia opłaty i pozostałych kosztów procesu, albowiem przemawiała za tym jego sytuacja majątkowa.
(pkt IV wyroku).
Mając na uwadze powyższe – orzeczono jak w wyroku.