Poznańskie Wykłady o Sztuce Współczesnej

POZNAŃSKIE WYKŁADY O SZTUCE WSPÓŁCZESNEJ
Instytut Historii Sztuki UAM oraz Stowarzyszenie Czas Kultury inicjują serię wykładów poświęconych
sztuce XX i XXI wieku. Będzie to impreza cykliczna o charakterze otwartym dla wszystkich
zainteresowanych tematyką. Trzy razy do roku (zimą, wiosna i jesienią) wybitne badaczki i badacze, nie
goszczący do tej pory w Poznaniu, zaprezentują analizy najciekawszych według nich zjawisk
współczesnej kultury wizualnej.
Wykład inaugurujący wygłosi profesor Ewa Lajer-Burcharth z Harvard University.
Termin: 13 maja 2010 roku godz.18.00
Miejsce: siedziba Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, ul. Seweryna Mielżyńskiego 27/29
Organizatorzy: Instytut Historii Sztuki UAM, Stowarzyszenie Czas Kultury, PTPN
Kontakt z osoba odpowiedzialną z ramienia organizatorów: Agata Jakubowska, Kierowniczka Zakładu
Historii Sztuki Nowoczesnej IHS UAM, email: [email protected]
Poznańskie Wykłady o Sztuce Współczesnej (email:[email protected] ) mają być okazją do poznania
inspirujących teorii i ich zastosowania w konkretnych interpretacjach. Tematyka wykładów będzie
różnorodna, jednak zawsze w centrum znajdą się kluczowe kategorie stosowane przy interpretacji
sztuki i – szerzej - kultury. Jednym z zamierzeń tego cyklu jest dostarczenie nowych narzędzi dla
aktywnych, krytycznych odbiorców najnowszej kultury i poddanie refleksji tych, których używamy.
Wykład inaugurujący profesor Ewy Lajer- Burcharth, zatytułowany Interiors and interiorities in
contemporary art, poświęcony będzie radykalnie zmieniającemu się statusowi wnętrza i tego, co
wewnętrzne we współczesnym świecie. Profesor Lajer-Burcharth wiąże go z przekształceniami
politycznymi i społecznymi, ale także z psycho-kulturową transformacją wpływającą na kształt
wyobraźni indywidualnej i kolektywnej tożsamości. Relacje między tymi obszarami zostaną
przeanalizowane na przykładzie prac kilku artystów współczesnych (przede wszystkim Gości
Krzysztofa Wodiczki, 2009 i Là-bas Chantal Akerman, 2006), których przestrzenne konstrukcje są
symptomatyczne dla dokonującej się transformacji rozumienia tego, co wewnętrzne.
Wykład w języku angielskim, dyskusja po wykładzie z Pania Ewą Lajer-Burcharth możliwa również w
języku polskim. Wstęp wolny.
Profesor Ewa Lajer-Burcharth- historyczka sztuki, ukończyła Historię Sztuki na Uniwersytecie
Warszawskim; doktoryzowała się na City University of New York; od wielu lat profesor na Wydziale
Historii Sztuki i Architektury Harvard University. Zainteresowana zarówno osiemnasto- i
dziewiętnastowieczną sztukę europejską, jak i sztukę współczesną. Jest autorką kilku tekstów o
polskich artystach, między innymi o Zofii Kulik i Krzysztofie Wodiczce.
Jako logo Poznańskich Wykładów o Sztuce Współczesnej pojawiać się będzie reprodukcja fragmentu
wideoinstalacji poznańskiej artystki Izabelli Gustowskiej „szeptem…” (1999)
Interiors & Interiorities in Contemporary Art /Wnętrzna i to, co wewnętrzne w sztuce współczesnej
Ewa Lajer-Burcharth
Harvard University/Wissenschaftskolleg zu Berlin
Poznań, 13 maja 2010, godz. 18.00, siedziba PTPN, ul. Mielżyńskiego 27/29
Zagrożone, naruszone lub w inny sposób zakwestionowane wnętrze stało się
powracającym
tropem we współczesnej sztuce w ostatniej dekadzie. Pośród tych, którzy podejmowali jego temat
są różnorodni artyści, tacy jak Jane i Louise Wilson, Pipilotti Rist, Mary Kelly, Andrea Zittel, Janet
Cardiff (współpracując ze swoim partnerem George Bures Miller’em), lub polski tandem
artystyczny Aneta Grzeszykowska & Jan Smaga, wymieniając tylko nielicznych. Rozważam
estetyczne zaangażowanie w problem wewnętrznej przestrzeni jako symptom trwającej radykalnej
transformacji postrzegania tego,
co wewnętrzne. Istnieją oczywiście różnice pomiędzy
europejskimi i amerykańskimi pracami. Niektóre wynikają z zagadnień wyraźnie politycznych, inne
etycznych lub technologicznych, po części o regionalnym i globalnym zasięgu. Jednak wspólnym
czynnikiem jest nieustanne zainteresowanie przestrzenią wewnętrzną jako niepewną, zagrożoną
lub zbytnio chronioną. Wskazuje ono nie tylko na dalekosiężne zmiany, które ostatnio dokonują się
w społecznym życiu zachodnich państw demokratycznych, jak i poza nimi. Sugeruje również
głęboką psychologiczno-kulturową transformację w kształcie wyobraźni indywidualnej i kolektywnej
tożsamości. Właśnie tymi formami wyobraźni chciałabym się przede wszystkim zająć.
Skupię się szczególnie na pracach dwóch artystów: wideo -instalacji Goście (2009) Krzysztofa
Wodiczki, pokazanej na ostatnim Weneckim Biennale, oraz na filmie Là-bas (Na dole, 2006)
Chantal Akerman prezentowanym również w formie instalacji. Pierwsza posługuje się wewnętrzną
przestrzenią, aby zbadać miejsce obcego – pracownika-imigranta, uchodźcy – w europejskiej
kolektywnej kulturalnej fikcji. Druga, jest wizualnym badaniem złożonej, uwewnętrznej negocjacji
relacji artystki do Izraela i samej siebie. Pomimo tego, że różne pod względem środków i celów,
obie prace łączy zainteresowanie postrzeganiem wnętrza nie identycznego dla samego siebie , w
pierwszym wypadku jako podstawy nie-tożsamej wspólnoty, w drugim jako osobistej konieczności.