Man to polecenie systemowe stronę pomocy dla polecenia

Man to polecenie systemowe stronę pomocy dla polecenia wpisanego jako argument.
Manual dzieli się na dziewięć sekcji numerowanych od 1 – 9 i należą do nich (w kolejności od
1 do 9): Programy wykonywalne lub polecenia powłoki, Wywołania systemowe (funkcje
dostarczane przez jądro systemu), Wywołania biblioteczne (funkcje w bibliotekach
programów), Pliki specjalne (które zazwyczaj można znaleźć w /dev), Formaty plików i
konwencje, np. /etc/passwd, Gry, Różnorodne (łącznie z pakietami makr i konwencjami,
Polecenia do administracji systemem (zazwyczaj tylko dla administratora), Wywołania jądra
[Niestandardowa].
Zgodnie z tradycją nazwy sekcji zawierają: nazwa (name), składnia (synopsis), konfiguracja
(configuration), opis (description), opcje (options), kod zakończenia (exit status), wartość
zwracana (return value), błędy (errors), środowisko (environment), pliki (files), wersje
(versions), zgodne z (conforming to), uwagi (notes), błędy (bugs), przykład (example), autorzy
(authors) oraz zobacz także (see also).
Konwencje stosowane w manuałach są następujące:
tekst pogrubiony – wprowadź dokładnie tak, jak pokazano.
kursywa – zastąp odpowiednim argumentem.
[-abc] – wszystkie argumenty w [ ] są opcjonalne.
-a|-b – opcji rozdzielonych znakiem | nie można łączyć.
argument ... – argument można powtarzać.
[wyrażenie] ... – całe wyrażenie w [ ] można powtarzać.
Niektóre z opcji polecenia man:
-C, --config-file=PLIK – używa tego pliku konfiguracyjnego użytkownika
-d, --debug – wyświetla komunikaty diagnostyczne
-D, --default – przywraca wszystkim opcjom ich wartości domyślne
--warnings[=OSTRZE¯ENIA] – włącza ostrzeżenia groffa
Główne tryby działania:
-f, --whatis – odpowiednik whatis
-k, --apropos – odpowiednik apropos
-K, --global-apropos – szuka tekstu we wszystkich stronach
-l, --local-file – interpretuje argumenty STRONA jako nazwy lokalnych plików
Wyszukiwanie stron podręcznika ekranowego:
-L, --locale=UST_JÊZYKOWE – określa ustawienia językowe tego wyszukiwania stron
-m, --systems=SYSTEM – używa stron podręcznika z innych systemów
-M, --manpath=ŚCIEŻKA – ustawia ścieżkę wyszukiwania stron podręcznika na ścieżkę
-S, -s, --sections=LISTA – używa rozdzielonej dwukropkami listy sekcji
-e, --extension=ROZSZERZENIE – ogranicza wyszukiwanie do podanego typu
ROZSZERZENIA
-i, --ignore-case – wyszukuje strony ignorując wielkość liter (domyślnie)
-I, --match-case – wyszukuje strony biorąc pod uwagę wielkość liter
--regex – wyświetla wszystkie strony pasujące do wyr. regularnego
--wildcard – wyświetla wszystkie strony pasujące do maski dopasowania
--names-only – powoduje, że --regex i --wildcard pasują tylko do nazw stron, a nie do opisów
-a, --all – wyszukuje wszystkie pasujące strony podręcznika
-?, --help – wyświetla pomoc
Wyszukiwanie kolejnego słowa w manualu realizuje się poprzez /słowo natomiast
poprzedniego poprzez ?słowo.
Zapis funkcji postaci nazwa_funkcji(nr) pozwala określić o jaki typ funkcji nam chodzi, w
której stronie manuala ma być wyszukana informacja o funkcji. I tak np. passwd(1) mówi nam,
że chodzi nam o polecenie systemowe passwd (sekcja pierwsza: Programy wykonywalne lub
polecenia powłoki) natomiast passwd(5) mówi nam o strukturze pliku (sekcja piąta: Formaty
plików i konwencje). Aby uzyskać opis takiej funkcji należy w konsolę wpisać:
man 5 passwd
Jeżeli w poleceniu nie wyspecyfikujemy którą stronę manuala chcemy czytać (użyjemy
polecenia man passwd) a polecenie lub funkcja jest zawarta w kilku sekcjach manuala to po
wpisaniu takiego polecenia zostanie wyświetlona pierwsza strona manuala w przypadku
polecenia passwd będzie to opis polecenia zmiany hasła.
Proszę przeczytać podrozdział 1.4 Obsługa błędów (str 28-34 bez makro instrukcji)
Programowanie w systemie Unix dla zaawansowanych M.J. Rochkind.
Opcje polecenia gcc:
-B <directory> - dodaj katalog do ścieżki wyszukiwania
-v - Wyświetla programy wywoływane przez kompilator
-E - preprocesuj
-S - kompiluj
-c - kompiluj i asembluj
-o <file> - ustawia wyjście do <file>
-shared - tworzenie biblioteki współdzielonej
-Wall - Włącza ostrzeżenia dotyczące konstrukcji.
Preprocessing
W czasie prekompilacji tworzony jest ostateczny kod programu. W celu wykonania tego etapu
należy wydać polecenie:
gcc -E projekt.c > projekt.i
Compilation
Na tym etapie kompilator przekształca kod źródłowy otrzymany w poprzednim etapie na kod
assemblera. W celu wykonania tego etapu należy wydać polecenie:
gcc -Wall -S projekt.i
Optimalisation
Opcjonalna modyfikacja kodu asemblera w celu zwiększenia jego efektywności.
gcc -O3 projekt.s
Poziomy optymalizacji:
Poziom 0 - kompletnie wyłącza optymalizacje.
Poziom 1 - prowadzi do stworzenia mniejszego i szybszego kodu bez straty dużej ilości czasu
podczas kompilacji. Bardzo podstawowy poziom, często nie przynoszący widocznych efektów.
Poziom 2 - zalecany poziom optymalizacji - kompilator będzie próbował zwiększyć wydajność
kodu za cenę jego rozmiaru oraz czasu kompilacji.
Poziom 3 - nie zalecany dla GCC 4.x - kod będzie miał duży rozmiar, wykonanie będzie mogło
wymagać więcej pamięci, a czas kompilacji mocno się wydłuży. Twórcy GCC nie zalecają
używania tego poziomu optymalizacji.
-Os - nacisk na zmniejszenie rozmiaru kodu + flagi optymalizacyjne jak w poziomie 2
Assembly
Na tym poziomie następuje przetworzenie kodu asemblera na kod maszynowy. W celu
wykonania tego etapu należy wydać polecenie:
gcc -c projekt.s -o projekt.o
5. Konsolidacja (Linkowanie)
Na tym poziomie, GCC wykonuje trzy czynności które dopełniają proces kompilacji. Linker
szuka w bibliotekach systemowych lub wskazanych przez użytkownika kodu który nie został
zdefiniowany w plikach źródłowych. Następnie, przypisuje kod maszynowy do ustalonych
adresów. Na końcu zaś, tworzy wykonywalny plik binarny ELF.
O datach i czasach w Uniksie oraz standardy systemy Unix (str 44-62) proszę poczytać w
książce Programowanie w systemie Unix dla zaawansowanych M.J. Rochkind.