Народны Альбом

Micha³ Aniempadystau, Lawon Wolski
Narodny Albom
Äçåéíûÿ àñîáû:
Áîëåê (ÁàëÿñëࢠÊà÷ûíñê³)
˸ëåê (ËåñëࢠÊà÷ûíñê³) áðàòû
Þç³ê — ïðîñòû é õàìàâàòû
Ôðýäýðûê Ðàãîéøà — çüë¸ãêó çâàð’ÿöåëû, àëå âåëüì³ çäîëüíû
Çüì³öåð Êîñòêà — óïàðòû ¢ äàñÿãíåíüí³ çüìåíë³âûõ ìýòà¢
Áðàí³ñëàâà Êîñòêà — Çüì³òðàâà æîíêà
Ñòàñü Êîñòêà — ³õíû ñûí
Ïàëÿ¢í³÷û — àðàíäàòàð äðîáíàãà ôàëüâàðêó
˳ñòàíîøà — óñþäû³ñíû
Ìàðêà — êàð÷ìàð
Êàç³ê Ïÿñåöê³ — êàìýðñàíò çü ³ëüí³
Àäýëüêà — íÿâåñòà ˸ëüêà
Íàäçåíüêà — òóòýéøàÿ
Àë³öûÿ — ïëÿìåíüí³öà Ïàëÿ¢í³÷àãà, ñòóäûþå ¢ Âàðøàâå
Ñõîëÿ, Ñàá³íà — åéíûÿ êàëÿæàíê³ ç Âàðøàâû, íà ïðàöÿãó ¢ñÿå ï’åñû íå âûìà¢ëÿþöü àí³ ñëîâà
Ðàìàí
Âó÷í³ Ðàãîéøû, ñÿáðóê³ é àäíàãîäê³ Ñòàñÿ Êîñòê³
̳õàñü
Ïåðøû âàéñêîâåö
Äðóã³ âàéñêîâåö
Òðýö³ âàéñêîâåö
×àöüâåðòû âàéñêîâåö
Osoby:
Bolek (Boles³aw Kaczyñski)
Lolek (Les³aw Kaczyñski) bracia
Józik — cz³owiek prosty i chamowaty
Fryderyk Rahojsza — troszkê zwariowany i bardzo zdolny
micier Kostka — uparcie d¹¿y do osi¹gniêcia coraz to nowych celów
Bronis³awa Kostka — ¿ona mitra
Staœ Kostka — ich syn
Myœliwy — dzier¿awca drobnego folwarku
Listonosz — wszechobecny
Marek — karczmarz
Kazik Piasecki — sklepikarz z Wilna
Adelka — narzeczona Lolka
Nadzieñka — tutejsza
Alicja — kuzynka Myœliwego, studiuje w Warszawie
Schola, Sabina — jej kole¿anki z Warszawy, nie wypowiadaj¹ ani jednego s³owa
Roman
Uczniowie Rahojszy, koledzy i rówieœnicy Stasia Kostki
Micha³
Pierwszy ¿o³nierz
Drugi ¿o³nierz
Trzeci ¿o³nierz
Czwarty ¿o³nierz
1. Ëåòí³ íàäâÿ÷îðàê
Íà ñöýíå Áîëåê, ˸ëåê, Çüì³öåð Êîñòêà, Ôðýäýðûê Ðàãîéøà.
Ãðóáà çðîáëåíû ñòîë çü íåãàáëÿâàíûõ äîøàê. Íà ñòàëå ï³âà,
êóôë³, êà¢áàñû é ³íøàÿ ï³¢íàÿ çàêóñêà.
Õëîïöû ïÿþöü „Ìàëàäîå ï³âà”.
1. Letnie popo³udnie
Na scenie Bolek, Lolek, micier Kostka, Fryderyk Rahojsza. Toporny stó³ z nieheblowanych desek. Na stole piwo, kufle,
kie³basa i przek¹ska do piwa.
Ch³opcy œpiewaj¹ piosenkê „M³ode piwo”
ÌÀËÀÄΊϲÂÀ
M£ODE PIWO
Íåÿê ó äóáðîâå
Íåÿê ó çÿë¸íàé
Êàøòàâàë³ õëîïöû
ϳâà ìàëàäîå
ϳâà ìàëàäîå
Ó êóôë³ íàë³âàë³
² àäç³í àäíîìó
Ãýòàê ïðàìà¢ëÿë³:
W zielonej d¹browie,
W d¹browie zielonej
Kosztowali ch³opcy
Piwo jeszcze m³ode
Niedojrza³e piwo
W kufle nalewali
Jeden do drugiego
Tak sobie œpiewali:
Ïåðøû êóôàëü ï³âà
Âûï’åì çà ñóñòðý÷ó
Âûï’åì çà ñóñòðý÷ó
Çà öóäî¢íû âå÷àð
Pierwszy kufel piwa
Wznieœmy za spotkanie
Pijmy za spotkanie
Wspólne ucztowanie
À ïà ïåðøûì êóôë³
Òðýáà ïà¢òàðûöü
Ìàëàäîå ï³âà
Çà¢ñ¸äû øóì³öü
A po pierwszym kuflu
Powtóreczka ciach
W g³owach ju¿ nam szumi
W ustach chmielu smak
Âûï’åì äðóã³ êóôàëü
Ìàëàäîãà ï³âà
Çà äçÿ¢÷àòàê íàøûõ
Êàá æûë³ ø÷àñüë³âà
Wznieœmy drugi kufel
Chmielowego piwa
Za dziewczyny nasze
By by³y szczêœliwe
Narodny Albom
Òðýö³ êóôàëü âûï’åì
Çà íàñ, çà ìàëîéöà¢
Êàá ñüâÿö³ëà ñîíöà
¡ íàøà âàêîíöà
Trzeci kufel piwa
Za nas kwiat m³odzie¿y
Niech œwieci s³oneczko
W nasze okieneczko
À ÷àöüâåðòû êóôàëü
Âûï’åì çà ñÿáðî¢ñòâà
Êàá êàíàöü ó ñàìîöå
Íàì íå äàâÿëîñÿ
Czwarty kufel piwa
Wspólnie pijmy mili
Byœmy w samotnoœci
¯ycia nie koñczyli
Ïÿòû ï’åì çà òîå
Êàá äîáðà æûëîñÿ
Êàá åëàñÿ ñìà÷íà
Ñàëîäêà ï³ëîñÿ
Pi¹ty wypijemy
By dobrze siê ¿y³o
By smacznie siê jad³o
By s³odko siê pi³o
Øîñòû âûï’åì ìî¢÷ê³
Çà òûõ, õòî íÿ ç íàì³
Êàá íÿ çíàë³ ãîðà
Êàá áÿäû íÿ çíàë³
Szósty pijmy w ciszy
Za tych co nie z nami
By nie znali biedy
By smutku nie znali
Ѹìû çà êðàé ðîäíû
Âîñüìû çà Ïàãîíþ
Êàá ãàðýë³ çîðê³
Êàá ëÿöåë³ êîí³
Siódmy za Ojczyznê
Ósmy — znak Pogoni
Niech nam gwiazdy œwiec¹
Niechaj pêdz¹ konie
ϒåì äçÿâÿòû êóôàëü
Çà äîáðûõ ëþäçåé
Çàñüïÿâàéìà ðàçàì
Ãýé-ãýé-ãýé!
Pijmy te¿ dziewi¹ty
W czeϾ ferajny tej
Zaœpiewajmy wspólnie
Hej-hej-hej!
Äà ³õ ïàäûõîäç³öü ˳ñòàíîøà ç òîðáàé äëÿ ë³ñòî¢, ãàçýòà¢
äû ³íøàå ïîøòû. ˳ñòàíîøà, íàòóðàëüíà, âà ¢í³ôîðìå.
˳ñòàíîøà: Çà àãóëüíûì ñòàëîì ³ ÿäà ñìà÷íåé! ˳ñò çü ³ëüí³ äà ïàíà Ðàãîéøû! (Àääàå Ðàãîéøó ë³ñò, òîé àäðàçó ïà÷ûíàå ÷ûòàöü). Õëîïöû, ïà÷àñòóéöå ï³âàì.
ßìó íàë³âàþöü, ¸í ï’å.
Áîëåê (ëåòóöåííà ¢ç³ðàþ÷ûñÿ ¢ äàëÿ÷ûíü): Äîáðàå ï³âà âàðûöü òâîé áàöüêà, Þç³ê. Á’å íå ¢ ãàëàâó, à ¢ ñýðöà.
Çüì³öåð: Ïðà¢äó êàæàø, Áàëÿñëà¢. Äà áàöüê³ ñïýöûÿëüíà
çü Ìåíñêó ïðûÿæäæàþöü ï³âà êóïëÿöü. ¨í ñàêðýò âåäàå.
Þç³ê: À ïàìÿòàåø, Çüì³öåð, ÿê ëåòàñü íà òâà³ì âÿñåëüë³ ï³ë³ ìû ï³âà äû é ñïàë³ë³ òàáå ïóíþ?
Çüì³öåð: À ÿê æà æ. Òàê ³ æûâåì, áÿç ïóí³.
Þç³ê. Áÿç ïóí³ æûöü ìîæíà, áÿçü ï³âà — öÿæêà. À áåç ãàðýëê³ äûê ³ æûöü íÿìà ñýíñó.
Çüì³öåð: Îò æà æ òû, Þç³ê, ñýíñ ñàáå âûìûñüë³¢! Ãàðýëêà!
Øòî òâàÿ ãàðýëêà! Ãàëî¢íàå — ãýòà çÿìëÿ. Áåçü çÿìë³ íå áûëî á àí³ ãàðýëê³, àí³ íàñ ç òàáîþ. Êîëüê³ çÿìëÿ ¢ñÿãî äàå, à êîëüê³
¢ ¸é ÿø÷ý ñõàâàíà. Ìû ïà ¸é õîäç³ì ³ íàâàò íÿ âåäàåì. ß òàìó
õà÷ó íà ãåîëÿãà âó÷ûööà. Ïàåäó ¢ Âàðøàâó, Áðîíþ ç ñàáîþ
âàçüìó. Õàé òàêñàìà âó÷ûööà. ßíà ¢ ìÿíå çäîëüíàÿ.
Áîëåê: À äçå ãðîøû âîçüìåø íà íàâó÷àíüíå?
Çüì³öåð: Âåäàìà äçå, ó áàöüê³.
Ðàãîéøà (òðûìàþ÷û ¢ ðóêàõ ë³ñò): À ÿ, õëîïöû, ïàåäó âó÷ûööà ¢ ³ëüíþ. Íà ýëåêòðûêà àëüáî íàâàò òýëåãðàô³ñòà.
Þç³ê: Õòî öÿáå òóäû âîçüìå?
˳ñòàíîøà: ßê òîé êàçà¢, ÿçûêîì ó ³ëüí³, à ãàëàâîé çà
ïå÷÷ó.
Ðàãîéøà: Ïàáà÷ûì, âîçüìóöü ö³ íå. Âî äàçâîë íà çäà÷ó ³ñïûòࢠóæî äàë³.
Þç³ê: Ãëÿäç³, Ôðýäçÿ, êàá öÿáå ýëåêòðû÷íàñüöþ òàì, ó ³ëüí³, íÿ ëÿñíóëà.
˳ñòàíîøà: ßê òîé êàçà¢, öûðê íà äðîöå.
Çüì³öåð: Âóíü äçÿäçüêà íåéê³ éäçå. Ñà ñòðýëüáàé.
Áîëåê: Ãýòà àðàíäàòàð ç ôàëüâàðêó. Íà æàáà¢, ö³ øòî, ïàëþå? (ãðýáë³âà) Ïàëÿ¢í³÷û...
Do ch³opaków podchodzi Listonosz z torb¹ na listy, gazety itp. Listonosz jest oczywiœcie w mundurze.
Listonosz: W kompanii apetyt dopisuje! List z Wilna do
pana Rahojszy! (Oddaje list, Rahojsza od razu bierze siê za
czytanie). Ch³opcy, poczêstujcie piwem.
Ch³opcy nalewaj¹, listonosz pije.
Bolek (z rozmarzeniem patrzy w dal): Dobre piwo warzy
twój ojciec, Józik. Uderza nie w g³owê, a w serce.
micier: To prawda, Boles³awie. Do ojca z Miñska przyje¿d¿aj¹ specjalnie po piwo. Ma swoje receptury.
Józik: A ty micier pamiêtasz jak w zesz³ym roku na twoim weselu piliœmy piwo i spaliliœmy tobie stodo³ê?
micier: A jak¿e. Do dziœ ¿yjemy bez stodo³y.
Józik: Bez stodo³y ¿yæ mo¿na, bez piwa — ciê¿ko. A bez
wódki nie ma sensu.
micier: Ot i sens sobie wymyœli³eœ, Józik! Wódka! Co
tam twoja wódka! Najwa¿niejsze — ziemia. Bez ziemi nie
by³oby ani wódki, ani nas. Ile ziemia wszystkiego daje, a ile
jeszcze chowa w sobie. Chodzimy po niej i nawet nie wiemy.
Dlatego chcê uczyæ siê na geologa. Pojadê do Warszawy, wezmê moj¹ Broniê. Niech te¿ siê uczy, zdolna jest.
Bolek: A sk¹d weŸmiesz pieni¹dze na nauki?
micier: Wiadomo, od ojca.
Rahojsza (trzymaj¹c w rêku list): A ja ch³opcy pojadê do
Wilna. Zostanê elektrykiem albo nawet telegrafist¹.
Józik: A kto ciê tam przyjmie?
Listonosz: Jak to siê mówi, jêzyk w Wilnie, a g³owa za
piecem.
Rahojsza: Zobaczymy. Oto dopuszczenie do egzaminów
wstêpnych.
Józik: Uwa¿aj Fredziu, ¿eby ciê pr¹d w tym Wilnie nie
popieœci³.
Listonosz: Jak to siê mówi, cyrk na drucie.
micier: Patrzcie, jakiœ cz³owiek ze strzelb¹ idzie.
Bolek: To dzier¿awca z folwarku. Na ¿aby poluje, czy co?
(ironicznie) Myœliwy.
Narodny Albom
Ïàäûõîäç³öü Ïàëÿ¢í³÷û.
Ïàëÿ¢í³÷û: Äçåíü äîáðû, õëîïöû.
Õëîïöû â³òàþööà.
Þç³ê: Ö³ øòî ¢ïàëÿâàë³?
Ïàëÿ¢í³÷û: Íå, õëîïöû, áî ïàëþþ ÿ íà ÷îðíàãà çàéöà, ïðà
ÿêîãà ëþäç³ êàæóöü, øòî áà÷ûë³, àëå ¢ñ¸ âûäàå íà òîå, øòî
íÿìà ÿãî ¢ ãýòûõ ëÿñîõ.
Ðàãîéøà: Ìîæà, äçå äàëåé, ó Íàë³áîêàõ? Ó Íàë³áîêàõ äûê
ïý¢íå øòî ¸ñüöü.
Ïàëÿ¢í³÷û: Òàê ö³ éíàêø, àëå òóò ÿ ÿãî íå ñïàòêà¢... Äû
¢âîãóëå, íåñïàêîéíà çàðàç ó ëåñå. ²äçå äà íàñ íàâàëà, ³ íàì ÿå
íå àáì³íóöü.
Áîëåê: Ñêóëü âû ãýòà ¢ñ¸ âåäàåöå, à ìû òóò ñÿäç³ì äû í³÷îãà íå çà¢âàæàåì?
Ïàëÿ¢í³÷û: Òî ïðûêëàäç³ âóõà äà çÿìë³ äû ïàñëóõàé.
Õëîïöû ¢êëåí÷âàþöü ³, ïðûêëà¢øû âóøû äà çÿìë³, ñëóõàþöü.
Ãó÷ûöü „Àòü-äâà ëåâîé”.
Podchodzi myœliwy.
Myœliwy: Dzieñ dobry ch³opcy.
Ch³opcy witaj¹ siê.
Józik: Upolowaliœcie coœ?
Myœliwy: Nie, ch³opcy, bo polujê na czarnego zaj¹ca, którego ponoæ ludzie widzieli, ale wygl¹da na to, ¿e nie ma go
w tutejszych lasach.
Rahojsza: A mo¿e gdzieœ dalej, w Nalibokach? W Nalibokach pewnie coœ jest.
Myœliwy: Tak czy inaczej, tutaj go nie spotka³em... A tak
w ogóle, niespokojnie teraz w lesie. Zbli¿a siê nawa³a. Nie
ominie nas.
Bolek: Sk¹d wy to wszystko wiecie? My tu nic nie widzimy.
Myœliwy: To przy³ó¿ ucho do ziemi i pos³uchaj.
Ch³opcy klêkaj¹, przyk³adaj¹ uszy do ziemi, nas³uchuj¹.
S³ychaæ „Az-dwa, lewa”
* * *
* * *
Àòü-äâà, ëåâîé
Àòü-äâà, ïðàâîé
Íàøå äåëî ïðàâîå
È âñåì âñòðå÷íûì-ïîïåðå÷íûì
Ìû æåëàåì çäðàâèÿ
Az-dwa, lewa
Az-dwa prawa
Nasza sprawa s³uszna jest
Wszystkim w drodze napotkanym
My ¿yczymy zdrowia fest
Âûõîäèòå, ïðèâå÷àéòå
Ñ õëåáîì-ñîëüþ íàñ âñòðå÷àéòå
Îáíèìàéòå, öåëîâàéòå
Ìû ñâîè, âû òàê è çíàéòå
Wybiegajcie, spotykajcie
Z chlebem, sol¹ nas witajcie
Obejmujcie, ca³owujcie
Swoi przyszli, siê radujcie
Íå ñóäèòå ñëèøêîì ñòðîãî
×òî øàãàåì ìû íå â íîãó
Âîò íåìíîãî îòäîõíåì
È îïÿòü øàãàòü íà÷íåì
I nie s¹dŸcie nas zbyt srogo
¯e chodzimy ciut nie w nogê
Tylko trochê siê przeœpimy
Znowu w drogê wyruszymy
Àòü-äâà, ëåâîé
Àòü-äâà, ïðàâîé
Íàøå äåëî ïðàâîå
È âñåì âñòðå÷íûì-ïîïåðå÷íûì
Ìû æåëàåì çäðàâèÿ
Az-dwa, lewa
Az-dwa, prawa
Nasza sprawa s³uszna jest
Wszystkim w drodze napotkanym
My ¿yczymy zdrowia fest
Çàöÿìíåíüíå. ×óâàöü ãîëàñ Þç³êà ¢ öåìðû: Õîðàøà ïÿþöü.
2. Õàòà Çüì³òðà Êîñòê³
Ñòîë çàñüöåëåíû øýðûì àáðóñàì. Íà ñòàëå âàë³çêà. Ëÿ ñòàëà
— Áðàí³ñëàâà äû Çüì³öåð.
Áðàí³ñëàâà (ãëåäçÿ÷û ¢ ðàñêðûòóþ âàë³çêó): Çüì³öåð, ãëÿäç³
ñþäû. Ñàëà ïàêëàëà, øûíêó ïàêëàëà, õëåáà áîõàí, ñàëüö³ñîíà êðûõó — òû æ ëþá³ø, ÷àñíûê, öûáóëþ, òûòóíü, ñîëü, öóêàð ³ àáðàçîê.
Çüì³öåð (âàêñóþ÷û áîòû): Òû ìíå, Áðîíÿ, ãàðýëêó çàáûëàñÿ ïàêëàñüö³.
Áðàí³ñëàâà: Íàøòî òàáå òàì òàÿ ãàðýëêà?
Çüì³öåð: Òàäû, ëþáàÿ òû ìàÿ æîíêà, äàâàé ç òàáîþ öÿïåð
âûï’åì àãëàáë¸âóþ.
Íàë³âàå ÷àðê³.
Áðàí³ñëàâà: À ìîæà, íÿ ïîéäçåø?
Ó õàòó çàõîäçÿöü Þç³ê, Áîëåê, ˸ëåê — óñå ç ñàáðàíûì³ âàë³çêàì³.
Þç³ê: À ö³ ìîæíà äà âàñ?
Çüì³öåð: Çàõîäçüöå. Íó øòî, õëîïöû, íå ïåðàäóìàë³?
Áîëåê: Íå. Ðàçàì äûê ðàçàì. Çìàãàööà äûê çìàãàööà. Êàá
áà÷ûöü âîðàãà ñüï³íó, á³ ÿãî ¢ ëîá.
Þç³ê: À Ðàãîéøà íå ïàéøî¢. Ðûõòóåööà äà ¢ñòóïíûõ ³ñïûòà¢. Öüôó!
Œciemnia siê. S³ychaæ g³os Józika: £adnie œpiewaj¹.
2. Chata mitra Kostki
Stó³ przykryty szarym obrusem. Na stole walizka. Obok
sto³u — Bronis³awa i micier.
Bronis³awa (patrz¹c w otwart¹ walizkê): micier, popatrz
tutaj. S³oniny w³o¿y³am, szynki w³o¿y³am, chleba bochen, salcesonu trochê — wiem, ¿e lubisz — czosnek, cebula, tytoñ,
sól, cukier i obrazek œwiêty.
micier (czyszcz¹c buty): Broniu, zapomnia³aœ o wódce.
Bronis³awa: Na co ci tam wódka?
micier: No to kochana moja ¿oneczko, wypijmy teraz
strzemiennego.
Nape³nia kieliszki.
Bronis³awa: A mo¿e nie pójdziesz?
Do chaty wchodz¹ Józik, Bolek, Lolek — wszyscy z walizkami.
Józik: Mo¿na wejœæ?
micier: WchodŸcie. No co ch³opcy, nie rozmyœliliœcie
siê?
Bolek: Nie.Wszyscy to wszyscy. Jak walczyæ, to walczyæ.
¯eby ujrzeæ plecy wroga, trzeba biæ go w g³owê.
Józik: A Rahojsza nie poszed³. Przygotowuje siê do egzaminów wstêpnych. Tfu!
Narodny Albom
Áðàí³ñëàâà: Îò ¸ñüöü æà æ ³ ¢ íàøûì ìÿñòý÷êó íàðìàëüíûÿ ëþäç³!
Çüì³öåð: Ïý¢íà æ ¸ñüöü! ² ¢ñå ÿíû çàðàç ó òâà¸é õàöå. Íó
øòî, õëîïöû... Ïà àãëàáë¸âàé äû ðóøûì.
Õëîïöû âûï³âàþöü. Áðàí³ñëàâà é Çüì³öåð ïÿþöü „Ìû ïåðàìîæàì”.
Bronis³awa: Znaczy siê, s¹ i w naszym miasteczku normalni ludzie.
micier: Pewnie, ¿e s¹! Masz ich wszystkich w swoim domu. No co ch³opcy... Strzemiennego i ruszamy.
Ch³opcy pij¹. Bronis³awa i micier œpiewaj¹ „Zwyciê¿ymy”.
ÌÛ ÏÅÐÀÌÎÆÀÌ
ZWYCIʯYMY
Ìû äàï³öü íå ïàñüïåë³ äà äíà
ßê ðàïòî¢íà ïà÷óë³ „âàéíà”
Òû ñêàçࢠìíå: „Äàðóé ³ áûâàé”
² ïàéøî¢ áàðàí³öü íàø êðàé
Nie zd¹¿yliœmy dopiæ do dna
Gdy gruchnê³o po kraju: „wajna”
Powiedzia³eœ mi: „Wybacz, good bye”
I odszed³eœ by walczyæ za kraj
Êðàé, òû ìîé êðàé
Ãðàé ãýéíàë, ãðàé
Äàé âåðû, äàé
² ìû ïåðàìîæàì
Kraj, to mój kraj
Graj hejna³, graj
Daj wiarê, daj
I my zwyciê¿ymy
Ìû ¢ øýðûõ ìóíäûðàõ
Ïàä øýðûì êðûâ³öê³ì íåáàì
Ïåðàä íàâàëàé ç Óñõîäó
Ñòàíåì ìóðàì êàìåííûì
My w szarych mundurach
Pod szarym krywickim niebem
Przed nawa³¹ ze Wschodu
Staniemy kamiennym murem
Áóäçåì ñòàÿöü íåïàðóøíà
Áóäçåì ñòàÿöü íåïàõ³ñíà
Ç íàì³ âåðà ³ ïðà¢äà
Ç íàì³ Áîæàÿ Ìàö³
Bêdziemy staæ niewzruszenie
Bêdziemy staæ jak kamienie
Z nami wiara i prawda
Z nami Bogurodzica
Ç íàì³ àí¸ë-àáàðîíöà
Áóäçåì ñòàÿöü áÿñêîíöà
Ïàêóëü òîëüê³ õîï³öü ìîöû
Êàë³ ÿø÷ý áóäçåì æûâû
Z nami anio³-obroñca
Bêdziemy staæ do koñca
Dopóki starczy nam si³y
Dopóki bêdziemy ¿yli
Êðàé, òû ìîé êðàé
Ãðàé ãýéíàë, ãðàé
Äàé âåðû, äàé
² ìû ïåðàìîæàì
Kraj, to mój kraj
Graj hejna³, graj
Daj wiarê, daj
I my zwyciê¿ymy
3. Òàÿ æ õàòà ïðàçü íåêàòîðû ÷àñ
Ó õàöå çà ñòàëîì Áðàí³ñëàâà, Àäýëüêà, Íàäçåíüêà. Íà ñòàëå — êóáê³ ç ãàðáàòàþ, ïå÷ûâà, ñî÷ûâà.
Íàäçåíüêà: Íå ñóìóé, Áðîíÿ, âåðíåööà òâîé Çüì³öåð.
Áðàí³ñëàâà: Ñêóëü æà æ òû âåäàåø, Íàäçåíüêà, âåðíåööà
¸í ö³ íå. Àäíàìó Ïàíó Áîãó ãýòà âÿäîìà.
Àäýëüêà: Êàçàë³ ìíå ðàçóìíûÿ ëþäç³, øòî âàéíà õóòêà ñêîí÷ûööà. Âîñü òàäû ÿíû ¢ñå é âåðíóööà — ³ òâîé Çüì³öåð, ³ Áîëåê, ³ ˸ëåê, ³ Þç³ê.
Áðàí³ñëàâà: Óñ¸ àäíî ìíå íåÿê íåñïàêîéíà. ˳ñòî¢ äà¢íî
àä ÿãî íå áûëî.
Óâàõîäç³öü ˳ñòàíîøà.
˳ñòàíîøà: Áóäçüöå çäàðîâûÿ, ÿê ç³ìîþ âàäà, áóäçüöå áàãàòûÿ, ÿê óëåòêó çÿìëÿ.
Êàáåòû â³òàþööà.
Áðàí³ñëàâà: Ö³ íå ïðûíåñüë³ âû ìíå ÿêóþ êåïñêóþ íàâ³íó,
ïàíå ˳ñòàíîøà?
˳ñòàíîøà: Äû íå, Áðàí³ñëàâà, íààäâàðîò. (ïàäàå Áðàí³ñëàâå ë³ñò àä ìóæà) Âîñü ë³ñò àä ïàíà Çüì³òðà.
Áðàí³ñëàâà (÷ûòàå ë³ñò, ìàøûíàëüíà ãàâîðà÷û ˳ñòàíîøó):
×àñòóéöåñÿ, ïàíå ˳ñòàíîøà.
˳ñòàíîøà ÷àñòóåööà ãàðáàòàé äû ïðûñìàêàì³.
Íàäçåíüêà: Íó øòî? Øòî ¸í ï³øà?
Áðàí³ñëàâà: ϳøà, øòî ¢ñ¸ äîáðà. ϳøà, øòî æûâû ³ çäàðîâû, à ÿê ÿíî íàñàìðý÷, òîëüê³ Ïàí Áîã âåäàå.
Áðàí³ñëàâà ïÿå „Ìàòêó Áîñêó Âàñòðàáðàìñêó”.
3. Ta sama chata po jakimœ czasie
Za sto³em Bronis³awa, Adelka, Nadzieñka. Na stole — kubki
z herbat¹, ciastka, sok.
Nadzieñka: Nie martw siê, Broniu, wróci twój micier.
Bronis³awa: Sk¹d ty mo¿esz wiedzieæ Nadzieñko, wróci
czy nie. Tylko Pan Bóg raczy to wiedzieæ.
Adelka: M¹drzy ludzie mówili mi, ¿e wojna szybko siê
skoñczy. Wtedy wszyscy oni wróc¹ — i twój micier, i Bolek, i Lolek, i Józik.
Bronis³awa: Mimo wszystko czujê jakiœ niepokój. Listów
od niego dawno nie mia³am.
Wchodzi listonosz.
Listonosz: B¹dŸcie zdrowi jak zim¹ woda i bogaci jak ziemia latem.
Witaj¹ siê.
Bronis³awa: Panie listonoszu, nie przynieœliœcie mi jakiejœ
z³ej nowiny?
Listonosz: Wrêcz przeciwnie Bronis³awo. (wrêcza Bronis³awie list od mê¿a) Proszê, list od pana mitra.
Bronis³awa (czyta list i machinalnie mówi do listonosza):
Proszê siê czêstowaæ, panie Listonoszu.
Listonosz czêstuje siê herbat¹ i ³akociami.
Nadzieñka: I co, co pisze?
Bronis³awa: Pisze, ¿e wszystko dobrze. Pisze, ¿e jest ¿ywy i zdrowy. A jak sprawy siê maj¹, jeden Bóg wie.
Bronis³awa œpiewa „Matkê Bosk¹ Ostrobramsk¹”
Narodny Albom
ÌÀÒÊÀ ÁÎÑÊÀ ÂÀÑÒÐÀÁÐÀÌÑÊÀ
MATKA BOSKA OSTROBRAMSKA
Õàëîäíûì æí³âåíüñê³ì äí¸ì
ß êðàòàþ ñòðóíû õàëîäíàé ã³òàðû
Ñêàæû, ÷àìó ãýòû äçåíü
Ïàôàðáàâàíû íà êîëåð õìàðû?
W ch³odny sierpniowy dzieñ
Poruszam struny mej ch³odnej gitary
Powiedz, czemu ten dzieñ
Smutnym kolorem jest pomalowany
Õàëîäíûì æí³âåíüñê³ì äí¸ì
²ëüëåööà äîæäæ íà ì¸ðòâóþ ïîæíþ
Äàðóé, àëå ÿ õà÷ó áûöü
Ѹíüíÿ ñëàáîé ³ áåçäàïàìîæíàé
W ch³odny sierpniowy dzieñ
Leje siê deszcz na martwe œciernisko
Wybacz, ale tak chcê
Byæ dzisiaj s³ab¹ i oddaæ ci wszystko
Õàëîäíûì æí³âåíüñê³ì äí¸ì
Òû òàê äàë¸êà, øòî íÿ ¢áà÷ûöü
Íó, ÿê òóò ìíå íå ñóìàâàöü
Íó, ÿê òóò ìíå íå çàïëàêàöü?
W ch³odny sierpniowy dzieñ
Gdy tak ciê pragnê, jesteœ daleko
Jak¿e mam siê nie smuciæ
Jak¿e mam dziœ nie zap³akaæ?
Õàëîäíûì æí³âåíüñê³ì äí¸ì
Àä÷ûíÿþ ñýðöà áðàìó
Ìàòêà Áîñêà Âàñòðàáðàìñêà,
Çüë³òóéñÿ íàä íàì³
W ch³odny sierpniowy dzieñ
Otwieram mego serca bramy
Matko Boska Ostrobramska
Zmi³uj siê nad nami
Õàëîäíûì æí³âåíüñê³ì äí¸ì
Äàé êðûõó öÿïëà ³ ñîíöà
Ñêàæû, ÷àìó ãýòû äçåíü
Òàê³ õàëîäíû, òàê³ áÿñêîíöû?
W ch³odny sierpniowy dzieñ
Daj mi ciep³a i trochê s³oñca
Powiedz, czemu ten dzieñ
Jest taki ch³odny i taki bez koñca?
Ìîæà, ÿêðàç ó ãýòû ñàìû ìîìàíò, ëÿæûöü ¸í öÿæêà ïàðàíåíû ¢ ïîë³ àëüáî ¢ ÿê³ì øï³òàë³, ³ í³êîìó, í³êîìó íÿìà äà ÿãî
ñïðàâû... Ãýõ, Çüì³öåð ìîé, Çüì³öåð... Ðàçëó÷ûëà âàéíà íàñ
ç òàáîþ, ÿê ðûáàíüêó ç âàäîþ. Äàé æà æ, Áîæà, âÿðíóööà òàáå äàõàòû æûâûì ³ çäàðîâûì. À êàë³ ¢æî âåðíåñüñÿ äà ìÿíå,
í³êóäû áîëåé íå àäïóø÷ó!
Mo¿e akurat w tym momencie on ciê¿ko ranny le¿y w polu albo w jakimœ szpitalu, i nikogo, ale to nikogo nie obchodzi... Ech, micier, mój micier... Rozdzieli³a nas wojna jak rybê z wod¹. Da³by Bóg, abyœ wróci³ do domu ¿ywy
i zdrowy. A gdy ju¿ wrócisz do mnie, nigdzie ciê wiêcej
nie puszczê!
4. Óçüëåñàê
Ïàõîäíû âàéñêîâû ñòîë àëüáî ïÿí¸ê äðýâà — ³ìïðàâ³çàâàíû
ñòîë. Íà ñòàëå — íåàõàéíûÿ ðýøòê³ çàêóñê³ é âûï³¢ê³, ðîçíàêàë³áýðíû ïîñóä. ˸ëåê, Áîëåê, Çüì³öåð äû Þç³ê ó âàéñêîâûì
àäçåíüí³ ç ÷àðêàì³ ¢ ðóêàõ äû ñòðýëüáàì³ çà ñüï³íàì³ âûêîíâàþöü ïåñüíþ „Ýõ, çìàãàë³ñÿ ìû...” Ïàñüëÿ ãýòàãà ïàäûìàþööà,
ñûõîäçÿöü ó ê³ðóíêó Êîïûëÿ.
4. Na skraju lasu
Przenoœny wojskowy stolik albo pieñ drzewa — zaimprowizowany stó³. Na stole — niedbale rozrzucone resztki jedzenia i picia, ró¿norakie naczynia. Lolek, Bolek, micier, Józik w mundurach wojskowych z kieliszkami w rêku i strzelbami za plecami œpiewaj¹ piosenkê „Ech walczyliœmy”.
ÝÕ ÇÌÀÃÀ˲Ñß ÌÛ
ECH WALCZYLIŒMY
Ýõ çìàãàë³ñÿ ìû
Îõ ñòàì³ë³ñÿ
Ìîöíà á³ë³ñÿ
Çàïûë³ë³ñÿ
Ech walczyliœmy
Jak siê zmêczyliœmy
Wroga zbiliœmy
I przegoniliœmy
Ïàä êðûâîé ñàñíîé
Ïðûïûí³ë³ñÿ
Íà ñûðó çÿìëþ
Çàâàë³ë³ñÿ
Utrudzeni
W py³ popadaliœmy
Zas³u¿yliœmy
Odpoczywaliœmy
Ïàä êðûâîé ñàñíîé
Íà ñûðîé çÿìë³
Ìû ïàë¸æâàë³
Äû â³íî ï³ë³
Przy z³amanym pniu
Winka by³o w bród
Poci¹galiœmy
Za nasz znój i trud
Ýõ ïà ÷àðà÷öû
Äû ïà ìàëþñåíüêàé
Ýõ ïà øêëÿíà÷öû
Äû ïà ïà¢íþñåíüêàé
Ech po kieliszku
Po malutkiemu
Ech po kufelku
Po pe³niutkiemu
Ýõ ïà êóôýëüêó
Äû ïà ãë³íÿíàìó
Ech po kubeczku
Po glinianemu
Narodny Albom
Ýõ ïà öýáðûêó
Äû ïà äðà¢ëÿíàìó
Ech po cebrzyku
Po drewnianemu
Ýõ ïà âÿäçåðà÷êó
Äû ïà äçåâÿö³ë³òðîâàìó
Ýõ ïà äçåæà÷öû
Äû ïà áÿçäîíüíåíüêàé
Ech po wiaderku
Po dziewiêciolitrowemu
Ech po dzie¿y
Która nie ma dna
Ýõ ïà öûñòýðíà÷öû
Äû ÿê õàöåëàñü âûï³öü íàì
Àëå òðóáà íà æàëü
Íàì ïàäàëà ñûãíàë
Ech po cysternie
Tak nam siê chcia³o piæ
Ale dobosze wnet
W bêbny zaczêli biæ
Ìû ÿê øòûê³
Çü çÿìë³ ïà¢ñêîêâàë³
² êðîêàì ðóøûë³
¡ ê³ðóíêó Êîïûëÿ
Na równe nogi
Z ziemi skoczyliœmy
I w stronê Kopyla
Krokiem ruszyliœmy
5. Ïàìåæíû ëåñ
Íà ïÿíüêó ñÿäç³öü Ïàëÿ¢í³÷û. Íåøòà ï³øà ¢ íàòàòí³êó. Ïàëÿ¢í³÷û ïàäûìàåööà çü ïÿíüêà.
Ïàëÿ¢í³÷û: Ïåðàïðàøàþ ïðûñóòíûõ, àëå õàöå¢ áû ïàòëóìà÷ûöü, øòî äà ñâàéãî íÿ¢äçåëó ¢ âàåííûõ äçåÿíüíÿõ ÿê ó ñêëàäçå ðýãóëÿðíûõ ÷àñòàê, ãýòàê ³ ¢ ïàðòûçàíöû ö³, ³íøûì³ ñëîâàì³, ðàçàì ç ïà¢ñòàíöàì³. ß é öÿïåð çàñòàþñÿ ãëûáîêà ïåðàêàíàíûì ó òûì, øòî ãýòê³ àêòû¢íû ñóïðàö³¢ ¸ñüöü ìàðíûì äû
íåáÿñüïå÷íûì çàíÿòêàì, ÿê³, ó ñóòíàñüö³, íÿñå ïðîñòàìó ëþäó
íîâûÿ íÿø÷àñüö³, çüí³ø÷àþ÷û ïàä êîðàíü íàéëåïøûõ ñûíî¢
Êðàþ. Âîñü ³ öÿïåð, ïàñüëÿ Öóäó íàä ³ñëàé, ïàñüëÿ çàêàí÷ýíüíÿ
âàåííûõ äçåÿíüíÿ¢ ³ ïàäï³ñàíüíÿ ì³ðíàå äàìîâû, ö³ ñêîí÷ûë³ñÿ íàñàìðý÷ áåäû Êðàþ, çüíÿâå÷àíàãà âàéíîþ é ïàäçåëåíàãà
íà ÷àñòê³? Íàâàò òóò, ïà ãýòû áîê ìÿæû, àä÷óâàåööà õàëîäíû
ïîäûõ ѳá³ðó, àëå ÿ, øàíî¢íûÿ, ³ íàäàëåé ë³÷ó çà ñâîé ïà÷ýñíû
àáàâÿçàê, íå çâàæàþ÷û í³ íà ÿê³ÿ âîíêàâûÿ àáñòàâ³íû, äàãëÿäàöü ñâàþ ñüö³ïëóþ ãàñïàäàðêó é äàñüëåäàâàöü ôà¢íó êðàþ,
àñàáë³âóþ ¢âàãó íàäàþ÷û ðýë³êòàâûì ýêçýìïëÿðàì.
Çüÿ¢ëÿþööà ˸ëåê äû Àäýëüêà. ˸ëåê öÿãíå íà ïëÿ÷îõ ìåõ,
Àäýëüêà ÿìó äàïàìàãàå. Ïðàõîäçÿöü ïîáà÷ ç Ïàëÿ¢í³÷ûì.
Ïàëÿ¢í³÷û (íà¢çäàãîí): Äçåíü äîáðû, ïàí Ëåñëà¢. Ãðûáê³
çüá³ðàåöå?
˸ëåê: Äû íå, ïàí Ïàëÿ¢í³÷û. Íÿñó òàâàð ó Ñàâåòû.
Ïàëÿ¢í³÷û: Ìàåöå ïøýïóñòêó?
˸ëåê: Íàøòî ìíå ¢ ëåñå ïøýïóñòêà?
Àäýëüêà (ãðýáë³âà, ïàãðîçüë³âà): À òû, áàòàí³ê, íà òîå, øòî
áà÷û¢, çàáóäçüñÿ.
Ïàëÿ¢í³÷û çàñòàåööà ñàì ³, öÿæêà ¢çäûõíó¢øû, ïÿå „ß äà
æàëþ, íÿ ïàí”.
5. Las przy granicy
Na pniu siedzi Myœliwy i coœ notuje w kajecie. Myœliwy
wstaje.
Myœliwy: Przepraszam, ale chcia³bym wyt³umaczyæ zebranym tu, dlaczego nie bra³em udzia³u w dzia³aniach wojennych, ani w wojskach regularnych, ni w partyzantce, inaczej
mówi¹c, po stronie powstañców. Pozostajê g³êboko przekonany, ¿e takie wyst¹pienie z broni¹ jest zajêciem marnym i niebezpiecznym, które prostemu ludowi niesie nowe nieszczêœcia, gubi¹c do ostatniego najlepszych synów Kraju. Mieliœmy
Cud nad Wis³¹, skoñczy³y siê dzia³ania wojenne, zosta³ podpisany traktat pokojowy, ale czy razem z tym skoñczy³y siê
nieszczêœcia zniszczonego wojn¹ i podzielonego na czêœci Kraju? Nawet tu, z naszej strony granicy czuje siê ch³odny oddech Sybiru. Ale ja, szanowni, nie zwa¿aj¹c na warunki, nadal uwa¿am za swój œwiêty obowi¹zek dogl¹daæ swoj¹ skromn¹ gospodarkê, badaæ faunê kraju, szczególn¹ uwagê zwracaj¹c na egzemplarze reliktowe.
Pojawia siê Lolek z Adelk¹. Lolek dŸwiga na plecach worek, Adelka mu pomaga. Przechodz¹ obok Myœliwego.
Myœliwy (wo³a za nimi): Dzieñ dobry panie Les³awie.
Grzybki zbieracie?
Lolek: Nie, panie Myœliwy. Niosê towar do Sowietów.
Myœliwy: Ma pan przepustkê?
Lolek: A po co mi w lesie przepustka?
Adelka (z wy¿szoœci¹ i groŸb¹): Ale ty, botaniku, nic nie
widzia³eœ.
Myœliwy zostaje sam i, ciê¿ko wzdychaj¹c, œpiewa „Niestety, nie jestem pan”.
* * *
* * *
ß, çäàåööà, íÿ òóò
ß, íàïý¢íà, íÿ òàì
ß, äà æàëþ, íÿ ïàí
ß, íà ø÷àñüöå, íÿ õàì
Chyba jestem nie tu
I na pewno nie tam
Szkoda, nie jestem pan
Lecz, na szczêœcie, nie cham
ß òâàéãî íå âàçüìó
ß ñâàéãî íå àääàì
Âîñü ìîé äîì, âîñü ìîé ïëîò
Âîñü çà ïëîòàì ïàðêàí
Nie chcê cudzego nic
Swoje w opiece mam
Mam swój dom, mam swój p³ot
Ot i ca³y mój kram
Àä íóäû äû áÿäû
Óðàòóþñÿ ñàì
×àñ çüá³ðàöü êàìÿí³
×àñ ðàñüö³ êàìÿíÿì
Od nieszczêœcia i z³a
uratujê siê sam
Zbieraæ kamienie czas
Rosn¹æ kamieniom czas
ß, äà æàëþ, íÿ ïàí
ß, íà ø÷àñüöå, íÿ õàì
Szkoda, nie jestem pan
Lecz, na szczêœcie, nie cham
Narodny Albom
ß, çäàåööà, íÿ òóò
ß, íàïý¢íà, íÿ òàì
Chyba jestem nie tu
I na pewno nie tam
Íåàêðýñüëåíû ñòàí
Íåçàâåðøàíû ëàä
ß ñòàþ íà ìÿæû
Ïàì³æ äðýâࢠ³ õàò
Taki niepewny stan
Nie dokoñczony plan
Ja na granicy trwam
Miêdzy lasów i chat
Âîñü äàðîãà òóäû
Âîñü äàðîãà íàçàä
Òàì äóáû ëÿ âàäû
Òóò øûïøûíàâû ñàä
Droga prowadzi tu
Droga prowadzi tam
Gdzie wœród dêbów jest staw
Tutaj ró¿any sad
ß, çäàåööà, íÿ òóò
ß, íàïý¢íà, íÿ òàì
ß, äà æàëþ, íÿ ïàí
ß, íà ø÷àñüöå, íÿ õàì
Chyba jestem nie tu
I na pewno nie tam
Szkoda, nie jestem pan
Lecz, na szczêœcie, nie cham
ß ñòàþ íà ìÿæû
ß ³äó ïà íàæû
Áîæà, äàïàìàæû
Çàõàâàöü ðà¢íàâàãó
Ja na granicy trwam
Idê w zaparte sam
Bo¿e, dopomó¿ mi
Równowagê zachowaæ
Çüÿ¢ëÿåööà Áðàí³ñëàâà ç êàøîì.
Áðàí³ñëàâà: Äçåíü äîáðû, ïàí Ïàëÿ¢í³÷û. ßê õîðàøà âû
ïåÿöå. Àëå ÷àìó ãýòêàÿ ñóìíàÿ âàøàÿ ïåñüíÿ?
Ïàëÿ¢í³÷û: Äçåíü äîáðû, ïàí³ Áðàí³ñëàâà. Òàìó ñóìíàÿ ìàÿ
ïåñüíÿ, øòî ñàì ÿ ¸ñüöü ñóìíûì äû ñàìîòíûì, áî òàê³ ¢æî
¢ ìÿíå ë¸ñ. À ÿê âû ìàåöåñÿ? Êóäû ³äçÿöå? Òàêñàìà íåñÿöå òàâàð ó Ñàâåòû?
Áðàí³ñëàâà: Äû íå, ãðûáê³ çüá³ðàþ. À ìàþñÿ ÿ, ñàì³ âåäàåöå ÿê, íå ñêàçàöü, êàá çàíàäòà ñàëîäêà.
Ïàëÿ¢í³÷û: Òàê-òàê, âåäàþ, øàíî¢íàÿ ïàí³ Áðàí³ñëàâà.
² ïðà òîå, øòî ìóæ âàø Çüì³öåð äàãýòóëü ç âàéíû íå âÿðíó¢ñÿ, âåäàþ, ³ ïðà òîå, øòî áàöüêà ÿãîíû ïàì¸ð, òàêñàìà âåäàþ,
âå÷íû ÿìó ñïàêîé.
Áðàí³ñëàâà: Íÿ âåäàþ, øòî é ðàá³öü, öÿæêà ìíå ñàìîé,
ïàí Ïàëÿ¢í³÷û. Ìîæà, òàìó é ñïàäàáàëàñÿ ìíå âàøàÿ
ïåñüíÿ.
Ïàëÿ¢í³÷û: Ðàäû, øòî âàì ñïàäàáàëàñÿ. Àëå ñêàæûöå, øàíî¢íàÿ ïàí³ Áðàí³ñëàâà, ÷àìó íå âÿðíó¢ñÿ äàãýòóëü ìóæ âàø,
Çüì³öåð? Ö³ æ ¸í íÿ âåäàå, ÿê âàì öÿæêà?
Áðàí³ñëàâà: Ïý¢íà æ âåäàå, àëå âÿðíóööà íÿ ìîæà, áî êàìàíäàâàíüíå íàê³ðàâàëà ÿãî íà êóðñû ïàäàô³öýðà¢. Âîñü ñêîí÷ûöü êóðñû äû ïðûåäçå.
Ïàëÿ¢í³÷û: Íî, òî çû÷ó íàéõóò÷ýéøàãà ñïàòêàíüíÿ. À ÿê
ñòàíóööà, øàíî¢íàÿ ïàí³ Áðàí³ñëàâà, ÿê³ÿ ïðàáëåìû, òî çàõîäçüöå. Çà¢ñ¸äû áóäó ðàäû äàïàìàã÷û.
Ïàëÿ¢í³÷û íàõ³ëÿåööà é öàëóå ðóêó Áðàí³ñëàâû.
Áðàí³ñëàâà: Îé, íÿ òðýáà, ÿ æ ðóê³ íÿ ìûëà!
Ïàëÿ¢í³÷û, íå çâàæàþ÷û, ïðàöÿãâàå öàëàâàöü ðóêó.
Áðàí³ñëàâà: Óâàãà! Òðà÷ó ïðûòîìíàñüöü!
Çàöÿìíåíüíå.
Pojawia siê Bronis³awa z koszem.
Bronis³awa: Dzieñ dobry panie Myœliwy. Piêknie pan œpiewa. Ale dlaczego pana piosenka jest taka smutna?
Myœliwy: Dzieñ dobry pani Bronis³awo. Piosenka jest
smutna, bo sam jestem smutny i samotny. Taki ju¿ mój los.
A jak siê pani miewa? I dok¹d to, czy¿by tak samo z towarem
do Sowietów?
Bronis³awa: E, nie, grzybki zbieram. Sam pan wie jak mi
siê wiedzie, nie powiem, ¿eby bardzo s³odko.
Myœliwy: Tak, tak, wiem szanowna pani Bronis³awo.
O tym, ¿e m¹¿ pani micier do tej pory z wojny nie wróci³,
s³ysza³em, i o tym, ¿e jego ojciec zmar³, wieczne odpoczywanie, te¿ s³ysza³em.
Bronis³awa: Nie wiem teraz nawet za co siê braæ, ciê¿ko
samotnej, panie Myœliwy. Mo¿e dlatego tak spodoba³a mi siê
pana piosenka.
Myœliwy: Cieszê siê. Ale szanowna pani Bronis³awo, czemu¿ to do tej pory nie wróci³ z wojny pani m¹¿ micier? Czy¿by nie wiedzia³, jak pani ciê¿ko?
Bronis³awa: Na pewno wie, ale nie mo¿e wróciæ, bo dowództwo skierowa³o go na kurs podoficerski. Skoñczy kurs
i wróci.
Myœliwy: No to ¿yczê jak najszybszego spotkania. Ale szanowna pani Bronis³awo, jeœli pojawi¹ siê jakieœ k³opoty, to zapraszam do siebie. Z przyjemnoœci¹ zawsze postaram siê pomóc.
Myœliwy pochyla siê i ca³uje rêkê Bronis³awy.
Bronis³awa: Oj, nie trzeba! Rêkê mam brudn¹!
Myœliwy nie przestaje ca³owaæ rêki.
Bronis³awa: Uwaga! Tracê przytomnoœæ.
Kurtyna.
6. Êàð÷ìà
Ìàðêà-êàð÷ìàð ïðàö³ðàå ñòàëû. Çà àäíûì ñà ñòàëî¢ ñüï³öü
ï’ÿíû Þç³ê.
Ìàðêà: Áîæà ìîé, áîæà ìîé, âàéíà ñêîí÷ûëàñÿ, õòî çäîëå¢, òîé âÿðíó¢ñÿ, à äà ìÿíå ¢ êàð÷ìó í³õòî íÿ éäçå. Íàøòî
òàäû áûëî ëåçüö³ ïàä êóë³, êàë³ öÿïåð íå õàïàå íà ÷àðêó æûòí¸âàå? Ö³ íÿ ëåïåé áûëî á çàéìàööà àäâå÷íàé ñÿëÿíñêàé ïðàöàé, ïàìíàæàþ÷û áàãàöüöå äàìî¢ ñâà³õ? Äóðí³ áûë³, äóðí³
é çàñòàë³ñÿ.
Çàõîäçÿöü ˸ëåê ç Àäýëüêàé.
Ìàðêà (ñàëîäêà): Äçåíü äîáðû, øàíî¢íû ïàí Ëåñëà¢. Äçåíü
äîáðû, Àäýëüêà. ×ûì ìàãó áûöü êàðûñíû?
6. Karczma
Karczmarz Marek wyciera sto³y. Za jednym z nich œpi pijany Józik.
Marek: Bo¿e, mój Bo¿e, wojna siê skoñczy³a, komu by³o s¹dzone, ten wróci³, ale do mojej karczmy nikt nie zachodzi. I po co by³o leŸæ pod kule, kiedy teraz nie starcza nawet
na kieliszeczek ¿ytniówki. Czy nie lepiej by³o oraæ i siaæ,
pomna¿aj¹c bogactwo domów swoich. Dureñ zawsze bêdzie
durniem.
Wchodz¹ Lolek i Adelka.
Marek (s³odko): Dzieñ dobry szanowny panie Les³awie.
Dzieñ dobry Adelko. W czym mogê pomóc?
Narodny Albom
˸ëåê: Çäàðî¢, Ìàðêà. Äëÿ ïàíåíê³ — êóôàëü ï³âà, à ìíå
— ÷àðêó ãàðýëê³ äû ÷àãîñü ïàä’åñüö³.
Ìàðêà: Ö³ ìîæà áûöü áóëüáà çü ñåëÿäöàì³, öûáóëüêàé äû
àëååì?
˸ëåê: Õàé áóäçå ç àëååì... Àëå ïà÷àêàé, Ìàðêà, ìàþ äà
öÿáå êàíô³äýíöûéíóþ ñïðàâó.
Ìàðêà: Ñëóõàþ ïàíà. (Ñòàâ³öü íà ñòîë ï³âà ³ ãàðýëêó).
˸ëåê (ñüö³øû¢øû ãîëàñ): Ìàþ íà ïðîäàæ çàëàòûÿ ðóáë³,
ö³ íÿ âåäàåø, õòî á êóï³¢?
Ìàðêà: Îé íå, íÿ âåäàþ. Çàðàç çîëàòà í³õòî íå áÿðý... Àëå,
ìîæà, ÿ á óçÿ¢ ç ïàâàã³ äà ïàíà Ëåñëàâà, êàë³ ïàí íÿäîðàãà
àääàñüöü. Àëå àäêóëü ó ïàíà çàëàòûÿ ðóáë³?
Àäýëüêà: À àäêóëü, øàíî¢íû Ìàðêà, ìîãóöü áûöü çàëàòûÿ ðóáë³ òóò, íà ïàìåææû?
Ãó÷ûöü „Êàíòðàáàíäûñò”. Ïàä ÷àñ ïåñüí³ Þç³ê ïðà÷ûíàåööà
é, íàêîëüê³ ìîæà, æâàâà ðýàãóå íà ÿå — óñüì³õàåööà, ñïðàáóå òàí÷ûöü, ïîòûì íàë³âàå ñàáå ÿø÷ý ãàðýëê³, âûï³âàå é çíî¢êó çàñûíàå.
Lolek: Witaj Marku. Dziewczynie podaj kufel piwa, a mnie
— kieliszek wódki i coœ do jedzenia.
Marek: Mog¹ byæ kartofelki ze œledziem, cebulk¹ i olejem?
Lolek: Niech bêd¹ z olejem... Ale zaczekaj, mam do ciebie poufn¹ sprawê.
Marek: S³ucham pana. (Stawia na stó³ piwo i wódkê).
Lolek (œciszonym g³osem): Mam do sprzedania z³ote ruble. Nie wiesz, kto móg³by kupiæ?
Marek: Oj nie, nie wiem. Teraz z³ota nikt nie bierze... Ale
mo¿e ja bym wzi¹³ z szacunku dla pana Les³awa, jeœli pan nie
drogo odda. Ale sk¹d pan ma z³ote ruble?
Adelka: A sk¹d panie Marku mog¹ byæ tu, na pograniczu, ruble?
S³ychaæ piosenkê „Kontrabandysta”. Budzi siê Józik i, na
ile mo¿e, ¿ywo reaguje na piosenkê — uœmiecha siê, próbuje
tañczyæ. Potem nalewa sobie kieliszek, pije i znowu zasypia.
ÊÀÍÒÐÀÁÀÍÄÛÑÒ
KONTRABANDYSTA
Òóò íà ïàìåææû
Êàìåííûÿ âåæû
Æàëåçíûÿ äçüâåðû
Çàìê³ ³ çàñîâû
Òàåìíûÿ ïàñòê³
Ïàäçåìíûÿ ñõîâû
Ìà¢êë³âûÿ ìàñê³
Íà òâàðàõ àõîâû
²ì ñýðöû ³ äóøû
Àïëåöåíû äðîòàì
² òîêàì àòðó÷àíà êðî¢
À ¢ êàíòðàáàíäûñòà
Áëàê³òíûÿ âî÷û
¨í ïðàöóå øòîíî÷û
Ðîá³öü ö¸ìíóþ ñïðàâó
Ïàðóøàþ÷û Ïðàâà
² Çàêîí êðûì³íàëüíû
Ïðàç ãðàí³öó öÿãàå
Êàíòðàáàíäíû òàâàð
À ¢ êàíòðàáàíäûñòà
Ñòàë¸âûÿ íýðâû
¨í ãóëÿå ¢ öåìðû
¡ íåáÿñüïå÷íûÿ ãóëüí³
² äðàïåæíàÿ êóëÿ
Íåöÿðïë³âà ÷àêàå
Êàá íàðýøöå ñïàòêàööà
Êàá íàï³ööà êðûâ³
Äû ¢ êàíòðàáàíäûñòà
¨ñüöü àä êóë³ çàìîâà
Íå áà³ööà ¸í çìîâû
² òàåìíàå ïàñòê³
Íå áà³ööà ñóäçüäç³ ¸í
Íå áà³ööà ¸í êðàòà¢
¨í ç-çà êðàòࢠäàõàòû
Óñ¸ àäíî ¢öÿ÷ý
Áî ¢ êàíòðàáàíäûñòà
¨ñüöü íà ñýðöû íàêîëêà
Òàì êëþ÷û äû ³ãîëêà
² êàæàíàâû êðûëû
¨í òóðýìíûÿ êðàòû
Òûì êëþ÷îì àäìûêàå
² ¢ öåìðû çüí³êàå
Íå ñêàçà¢øû ãóäáàé
Na pograniczu
Kamienne stra¿nice
¯elazne bramki
klamki i zamki
Sprytne pu³apki
Tajemne skrytki
Milcz¹ce maski
Na twarzach stra¿y
Ich serca i dusze
Spêtane s¹ drutem
Nerwami ska¿ona krew
A kontrabandysta
Ma oczy niebieskie
Bez wytchnienia co nocy
Czarn¹ misjê wype³nia
Nic nie znaczy mu Prawo
Nic nie znacz¹ kodeksy
Przez granicê szmugluje
Kontrabandê non stop
Bo kontrabandysta
Stalowe ma nerwy
W mroku nocy siê bawi
W niebezpieczne zabawy
A drapie¿ne naboje
Niecierpliwie czekaj¹
¯eby wreszcie siê spotkaæ
¯eby napiæ siê krwi
Lecz kontrabandysta
Ma od kuli zaklêcie
On nie boi siê zdrady
I przemyœlnej pu³apki
On nie boi siê s¹du
Za nic w kiciu ma kraty
Bo zza krat do kochanej
Szybko drapaka da
Bo kontrabandysta
Ma na sercu tatua¿
Na nim klucze i ig³a
I skrzydlaty nietoperz
Kluczem kraty wiêzienne
On bez trudu otworzy
I w ciemnoœci przepadnie
Nie rzuciwszy good bye
Ïàâîäëå ³íòýðíýòà¢ñê³õ ðýñóðñࢠãàçýòû «Íàøà ͳâà»
http://members.xoom.com/_XOOM/Nasa_Niva/1999/06/16.htm
Z bia³oruskiego prze³o¿yli
Alina i Miko³aj Wawrzeniuk