Mit o Syzyfie

Pobrano z http://magda.of.pl
MIT O SYZYFIE
Syzyf, król Koryntu, był lubiany przez bogów, którzy zapraszali go na uczty
olimpijskie, zezwalając mu na popijanie ambrozji, odświeŜającej jego ciało.
Lubił plotki, które mu bogowie zazwyczaj wybaczali, ale gdy pewnego razu
zdradził waŜny sekret Dzeusa, ten rozgniewał się na niego i posłał do niego boga śmierci
Tanatosa, aby go zabrał ze świata.
Syzyf uwięził Tanatosa, co spowodowało, Ŝe śmierć straciła władzę nad ludźmi.
Przestali oni umierać.
Wówczas bogowie wysłali Aresa, aby uwolnił Tanatosa i Syzyf musiał umrzeć,
ale przed śmiercią zakazał małŜonce pogrzebania jego zwłok. Dusza jego nie mogła więc
wejść do krainy cieni, lecz błąkała się po świecie, narzekając na „niedobrą” Ŝonę.
Wówczas Pluton, nieświadom podstępu, pozwolił mu wrócić na trzy dni na
ziemię, aby mógł ukarać niewiastę.
Syzyf poszedł, ale po trzech dniach do Hadesu nie wrócił.
Bogowie o nim zapomnieli, a on Ŝył cichutko, starając się nie zwracać na siebie
uwagi.
Dopiero po wielu latach Tanatos przypomniał sobie o uciekinierze i zabrał go do
podziemi. W Hadesie wymierzono Syzyfowi cięŜką karę za wszystkie jego grzechy. Został
skazany na wieczne wtaczanie na wysoką górę cięŜkiego głazu, który przy samym szczycie
znów spadał w dół.
Syzyf musiał zaczynać pracę wciąŜ na nowo i bez skutku. Bezowocna praca trwała
całe wieki.
Stąd zrodziło się pojęcie syzyfowej pracy.