Zdrowie i higiena rottweilerow

Zdrowie i higiena rottweilerow
niedziela, 17 października 2010 20:52
Warunkiem zdrowia rottweilera nie są częste wizyty u lekarza weterynarii, ale codzienne
przestrzeganie kilku niezbędnych zasad, takich jak
:
1. codzienna porcja ruchu (spacery lub odpowiedni wybieg),
2. odpowiednia dieta i stałe pory posiłków,
3. regularne dbanie o czystość, to jest codzienne szczotkowanie i częste sprawdzanie uszu.
4. czyste, stałe, zaciszne i odpowiedniej wielkości (co najmniej 1 m2) legowisko,
5. niezbędne szczepienia wg zaleceń lekarza weterynarii,
6. usuwanie wszelkich pasożytów, gdyby się pojawiły.
Psy przepadają za szczotkowaniem. Poza miłymi doznaniami czysto fizycznymi jest to moment
bardzo bliskiego, nie dzielonego z nikim, kontaktu z panem (panią). U rottweilerów codzienne
szczotkowanie eliminuje konieczność kąpieli do max. dwa razy do roku, a jeszcze lepiej
rzadziej. Wyjątkiem są drastyczne przypadki, kiedy pies wytarza . się w jakimś obrzydlistwie i
trzeba go natychmiast wykąpać. Wtedy należy wymyć go dwukrotnie odpowiednim
szamponem, dokładnie spłukać i wytrzeć w ręcznik specjalnie poświęcony na ten cel. Podczas
kąpieli nie myjemy głowy. Oczy przemywa się tamponem z waty, zwilżonym ciepłą wodą bez
mydła. Uszy czyścimy przy pomocy wacików, mając na względzie wyjątkową delikatność
naskórka psiego ucha. Krótka sierść na głowie i kufie nie wymaga mycia, wystarczy
szczotkowanie i polerowanie flenelą. Kąpiel jest niewskazana tuż przed wystawą, ponieważ
miękka, pozbawiona warstewki tłuszczowej szata może wzbudzić zastrzeżenie sędziego.
Najlepiej, jeżeli jest to konieczne, wykąpać psa na dwa tygodnie przed wystawą. Ciepła kąpiel z
użyciem środków chemicznych usuwa z sierści tłuszcz i podrażnia skórę, co nie jest dobre,
dlatego bardzo ważne jest dokładne spłukanie szamponu, ew. mydła. Zalecenia ograniczeń
kąpieli nie należy mylić z pływaniem w różnych czystych zbiornikach wodnych czy rzekach.
Rottweiler bardzo lubi wodę, a pływanie jest doskonałym treningiem, świetnie rozwijającym,
zwłaszcza klatkę piersiową i nie należy mu ograniczać tej przyjemności.
Czesanie i szczotkowanie psa rozpoczynamy szczotką niezbyt gęstą, z dość sztywnego włosia,
usuwając z całego psa kurz, różne paprochy, martwe włosy itp. Do kolejnego zabiegu czesania
najodpowiedniejsze są dwie szczotki gumowe, którymi oburącz ściągamy brud, następnie
gęstym metalowym grzebieniem dokładnie usuwamy martwe włosy. Przybory te powinny być
myte po każdym użyciu. Pamiętać należy, że zabieg czesania jest szczególnie ważny w okresie
linienia.
1/7
Zdrowie i higiena rottweilerow
niedziela, 17 października 2010 20:52
Do zabiegów higienicznych i konieczności zarazem, zaliczyć należy przyzwyczajenie naszego
pupila do wycierania go po spacerze w słotne dni, a zwłaszcza do wycierania łap. Po kilkunastu
zabiegach nasz rottweiler sam podaje łapy do wytarcia.
U osobników dorosłych, zwłaszcza kilkuletnich, celowe jest czyszczenie zębów z odkładającego
się kamienia. Nie stosowanie tego zabiegu sprzyja psuciu się zębów oraz może prowadzić do
stanów zapalnych dziąseł. Zabieg ten najprościej można przeprowadzić poprzez zabawę z
psem polegającą na tarmoszeniu trzymanej przez pana szmaty (czystej) nasączonej nieco 3%
wodą utlenioną.
Trzeba także pamiętać o przemywaniu oczu co jakiś czas, np. esencją herbacianą, nigdy
rumiankiem, który rozjaśnia sierść wokół gałki ocznej.
Ważna jest korekta długości pazurów. Należy to robić ostrożnie, odpowiednimi do tego celu
cążkami. U psów z poprawnie ukształtowanymi kośćmi palców stopy i łapy oraz dobrym
ukątowaniem kończyn problem ten w zasadzie nie istnieje gdyż pazury same ścierają się
podczas spacerów.
Częsty kontakt i przyjazne odnoszenie się do psa wpływają na jego ogólną kondycję.
Biorąc szczenię do domu dobrze jest nawiązać kontakt z jednym lekarzem weterynarii, który
odtąd będzie się regularnie opiekował naszym rottweilerem. On również poda psu pierwsze
niezbędne szczepionki przeciwko parwowirozie, nosówce i innym zagrożeniom. Szczepienie
przeciwko wściekliźnie, dokonywane w późniejszym terminie, jest obligatoryjne (w razie
skaleczenia kogoś przez psa posiadanie zaświadczenia, potwierdzającego, że pies jest
szczepiony, pozwala poszkodowanemu uniknąć serii bardzo bolesnych zastrzyków) i dlatego
należy je zrobić. Na temat szczepionek aktualnie dostępnych najlepiej skonsultować się z
lekarzem prowadzącym. Po szczepieniu przeciwko parwowirozie i nosówce obowiązuje
dwutygodniowa kwarantanna.
Szczepienia są niesłychanie ważne i nie należy ich zaniedbywać, zwłaszcza w przypadku
szczeniąt chowanych w warunkach miejskich i mających częsty kontakt z innymi psami podczas
2/7
Zdrowie i higiena rottweilerow
niedziela, 17 października 2010 20:52
spacerów w parkach i na skwerach. Należy je powtarzać, a w pierwszym roku życia psa
powinno mieć miejsce co najmniej dwukrotne szczepienie przeciwko parwowirozie, nosówce itd.
Jakie są objawy niedyspozycji zdrowotnej psa? Choroba objawia się w pierwszym rzędzie
poprzez ospałość, niechęć do jedzenia i picia. Jeżeli tym symptomom nie towarzyszy biegunka,
wymioty czy podwyższona temperatura, można psa zostawić w spokoju na jakiś czas, być
może ma swój zły dzień i wkrótce dojdzie do siebie. Jeżeli jednak pies nie funkcjonuje
normalnie dłużej niż nam się to wydaje naturalne, a zwłaszcza, gdy pojawi się biegunka i
wymioty lub podwyższona temperatura (normalna temperatura psa wynosi 38°C - 38,5° C),
należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem weterynarii, który regularnie opiekuje się
psem. Szczenięta i młode psy są szczególnie narażone podczas biegunki, ponieważ gwałtowne
odwodnienie przy małej masie ciała jest fatalne w skutkach. Nie wolno biegunki i wymiotów
przeczekiwać, gdyż mogą one być jednym z objawów choroby groźnej dla życia naszego
pupila. Szansą na uratowanie psa jest natychmiastowa kuracja, przeprowadzona pod kontrolą
lekarską. Bardzo ryzykowne jest leczenie na własną rękę, gdyż chybiona diagnoza i błędne
leczenie może być nie do naprawienia.
Ogólnie można stwierdzić, że rottweiler jest psem dobrze się chowającym i nie zapadającym
łatwo na różnego typu choroby, pod warunkiem, że będziemy przestrzegali zasad higieny i
odpowiedniego żywienia.
Występujące u omawianej rasy dolegliwości chorobowe i wady można podzielić na dwie grupy:
1.) dolegliwości dziedziczne i 2.) choroby nabyte - wady rozwoju, zarażenia się, pasożyty etc.
1.) Do pierwszej grupy zaliczyć należy przede wszystkim wrodzone i dziedziczne zaburzenie
rozwoju panewki miednicy.
Spłaszczenie panewki miednicy i zmiana kształtu głowy kości udowej prowadzą po dłuższym
okresie trwania do wyrodnienia jednego lub obu stawów biodrowych, a w ciężkich przypadkach
do zwichnięcia stawu z wytworzeniem, lub nie, stawu rzekomego. Osobniki z określonym
zaawansowaniem dysplazji eliminuje się z hodowli. Dlatego zwłaszcza psy pracy podlegają
obowiązkowym prześwietleniom (po 1 roku życia). W przypadku zaawansowanej dysplazji
chirurgiczne leczenie przeprowadza się w klinice weterynaryjnej. Z innych, spotykanych u
rottweilerów, wad dziedzicznych należy wymienić podwinięcie powieki dolnej (entropium), przy
której to ułomności rzęsa, podrażniająca oko, wywołuje ciągłe łzawienie. Przeciwna do opisanej
sytuacja ma miejsce w przypadku ektropium czyli opuszczenia dolnej
3/7
Zdrowie i higiena rottweilerow
niedziela, 17 października 2010 20:52
//
powieki z lekkim wywinięciem na zewnątrz. Stan taki sprzyja wystąpieniu nieżytowego
zapalenia spojówek. W każdym z opisanych przypadków tok postępowania należy ustalić z
lekarzem opiekującym się psem.
2.) Najczęściej spotykaną wadą rozwoju jest krzywica. Jest to choroba młodych, rosnących
zwierząt. Powoduje ją niedobór wapnia w organizmie i jego niedostateczne odkładanie się w
kościach. Stan taki jest najczęściej konsekwencją złej struktury żywienia pokarmem z
niedostateczną ilością składników mineralnych i witamin oraz trzymania psa zamkniętego w
warunkach ograniczenia ruchu na świeżym powietrzu i na słońcu. Krzywica rozwija się
miesiącami. Pewnym, wcześniejszym ostrzeżeniem niedoboru wapnia może być lizanie przez
psa ścian. Stosunkowo wcześnie można zaobserwować zmiany krzywiczne w postaci tzw.
"różańca" na końcach żeber, ewentualnie w postaci powiększenia stawów skokowych i
nadgarstkowych. Regulację gospodarki wapniowej psiaka, dawkowanie wit. A + D3, jak również
skład oraz formę podawania preparatów wapniowych w zależności od indywidualnego
zaawansowania krzywicy należy ustalić z lekarzem weterynarii.
Ostatnio częstym i groźnym, zwłaszcza dla młodych zwierząt, schorzeniem jest parwowiroza.
Zidentyfikowano kilka rodzajów wirusów (rota wirus, korona wirus, parwo wirus), atakujących
przewód pokarmowy psa i dających podobne objawy: biegunka ze śladami krwi (lub bez takich
śladów), cuchnące wymioty żółtawą pianą, odwodnienie szczeniaka, duże osłabienie, zupełny
brak apetytu, osowiałość, apatia. Szybkie podjęcie działań leczniczych, a zwłaszcza
zapobieganie daleko idącemu odwodnieniu organizmu, może być decydującym warunkiem
uratowania psa.
Również groźnym schorzeniem jest nosówka. Objawy to wysoka, "skacząca" temperatura
(40-41° C), osowiałość, brak apetytu, mogą wystąpić wymioty, biegunka, przykry zapach z
pyska, wodnisty wyciek z oczu i z nosa, który z czasem staje się ropny, silne zaczerwienienie
błon śluzowych. Osowiałość i brak apetytu są łatwymi do zarejestrowania objawami, tym
bardziej, że nosówka niejednokrotnie może przebiegać z nieznacznie podwyższoną
temperaturą. W klasycznym przebiegu nosówki, wysoka temperatura utrzymuje się przez 1-2
dni, po czym wraca do normy, stwarzając wrażenie, że choroba minęła. Następnie po trzech,
czterech dniach ciepłota gwałtownie wzrasta i towarzyszą jej różnego typu objawy, zależnie od
tego, jakie narządy wirus zaatakował (postać płucna nosówki, postać jelitowa, nerwowa,
skórna). O ile w pierwszym stadium nosówki możliwość uratowania psa jest znaczna, to
4/7
Zdrowie i higiena rottweilerow
niedziela, 17 października 2010 20:52
stadium drugie stwarza duże trudności i niepewne rokowanie. Tym bardziej więc, jeżeli
zauważymy niepokojące objawy chorobowe u psa, natychmiastowa pomoc lekarza weterynarii
może okazać się receptą na szczęście.
Zdarza się, że nasz rottweiler zostanie zaatakowany przez pasożyty: glisty, tasiemce, świerzb,
nużeńce. W każdym z tych przypadków rodzaj kuracji oraz zastosowane środki aplikuje lekarz
weterynarii. W pierwszych dwóch przypadkach mogą wystąpić nudności, zrywanie do
wymiotów, saneczkowanie, tj. tarcie siedzeniem o podłogę, spowodowane swędzeniem odbytu.
Zaawansowana forma zarobaczenia szczeniaka glistami prowadzi do wychudzenia, matowej
sierści, osłabienia rozwoju, okresowych biegunek, a nawet do zaczopowania przewodu
pokarmowego, niebezpiecznego dla życia psa. Ze względu na mnogość środków
farmakologicznych przeciwko glistom, nie ma sensu podawania ich nazw, bo jest ich mnóstwo i
lekarz weterynarii podejmie decyzję, jaki zastosować. Najlepiej jest odrobaczać szczeniaki
możliwie wcześnie, już w czwartym tygodniu życia. Przeliczona na wagę ciała dawka lekarstwa
nie zaszkodzi malcowi, a uwolni go od kłopotliwych lokatorów, zabierających mu pożywienie i
hamujących rozwój.
W przypadku tasiemców, które występują znacznie rzadziej niż glisty - oprócz niektórych
objawów podobnych do poprzednio opisanych - ich ślady, człony tasiemca podobne do pestek
ogórka, można zaobserwować w kale, na posłaniu psa, ew. przylepione do sierści w okolicy
odbytu. One to wywołują swędzenie, powodujące saneczkowanie. Kurację należy
przeprowadzić w porozumieniu z lekarzem weterynarii.
Wymienione pasożyty nie interesują się człowiekiem i ich żywicielem jest pies.
Nosicielem tasiemca jest pchła, stanowiąca ważny element cyklu rozwojowego tego pasożyta.
Tylko zjadając pchłę pies może zarazić się tasiemcem. M.in. dlatego należy pedantycznie dbać,
aby nasz wychowanek nie miał pcheł. Pchła psia nie jest identyczna z pchłą ludzką, chociaż
człowiek może być jej przenosicielem. Charakterystyczne dla niej jest boczne spłaszczenie
tułowia, ułatwiające poruszanie się w gęstej sierści. Nie wystarczy odpchlić psa, trzeba też
zniszczyć larwy pcheł, znajdujące się w szparach koło posłania i w legowisku. Larwy są
wrażliwe na wilgoć, a więc pranie i mycie skutecznie je eliminuje. Istnieje mnóstwo skutecznych
środków na pchły.
Pchły są najczęściej przyczyną różnego typu kłopotów ze skórą. Mechanizm występowania
egzem jest następujący: nakłucie przez pchłę, świąd, drapanie, skaleczenie naskórka pazurem,
5/7
Zdrowie i higiena rottweilerow
niedziela, 17 października 2010 20:52
zainfekowanie bakteryjne ranki, świąd, drapanie itd. Konsekwencją małego nakłucia będzie
niebawem rozległe zniszczenie naskórka i egzema ze wszystkimi konsekwencjami i kłopotami
leczenia. Miał miejsce przypadek, że w typowej w/w sytuacji błędnie podano suce, na dwa
tygodnie przed rozwiązaniem, środki przeciwko uczuleniu, wywołując niebawem poronienie,
zamiast po prostu ją odpchlić. Piszę o tym dla podkreślenia różnych, niejednokrotnie groźnych
konsekwencji, wynikających z zapchlenia psa.
Świerzb jest jedną z pasożytniczych chorób skóry. Pojawia się najczęściej u źle odżywianych,
zaniedbanych, nie pielęgnowanych psów. Jest zaraźliwy. Objawia się w postaci małych,
zaczerwienionych punkcików na skórze, z których powstają sączące się guzki i pęcherzyki. W
tych miejscach wypada sierść, następuje łuszczenie się skóry, pojawiają się strupy. Występuje
silny świąd. Pies drapie się, niszczy naskórek, wywołując stany zapalne. Oprócz leczenia
farmakologicznego wg. wskazań lekarza wet., należy podawać intensywnie pożywienie bogate
w witaminy. Ostatnio świerzb występuje dość rzadko.
Inną pasożytniczą chorobą, myloną czasami ze świerzbem, jest nużyca. Wywołana jest przez
pasożyta skóry, roztocza, widocznego pod mikroskopem. Atakuje przede wszystkim zwierzęta
osłabione, szybko rosnące, najczęściej młode psy. Zdarza się, że w jednym miocie kilka
egzemplarzy zaatakowanych jest przez nużycę, a pozostałe nie. Najczęściej spotykaną
postacią jest nużyca złuszczająca. Na głowie, wokół oczu, koło powiek, na nosie, czole i uszach
powstają okrągłe (ok. 3 mm) łysinki. Zaawansowana postać nużycy może objąć całą
powierzchnię ciała, a małe łysinki zlewają się w większe bezwłose powierzchnie. Możliwość
przeniesienia nużycy na inne, zdrowe egzemplarze, bez specjalnych predyspozycji jest
niewielka. Leczenie dość długie wymaga cierpliwości i konsekwentnego działania właściciela,
musi odbywać się pod kontrolą lekarza weterynarii. Konieczne jest wzmocnienie psa poprzez
intensywne żywienie białkowe z witaminami i mieszankami mineralnymi.
Podrażnienia skóry, wypryski, łuszczenia, stany ropne, wywołane różnymi czynnikami
wewnętrznymi lub zewnętrznymi, ogólnie określa się mianem egzem. O ile wykluczymy, jako
przyczynę, pchły, należy skontaktować się z lekarzem weterynarii, który przeprowadzi badanie
krwi, moczu i zeskrobin skóry (dla ustalenia ewentualnej przyczyny egzemy pochodzenia
pasożytniczego lub grzybicy). Egzema może być wywołana złą przemianą materii lub
schorzeniem narządów wewnętrznych i najpierw, w takim przypadku, trzeba wyleczyć
schorzenie, będące podstawą zmian skórnych. Czasami egzemy występują u psów otyłych,
karmionych węglowodanami, słodyczami, czekoladą, ciastkami itp. z niewielką ilością spacerów
(ruch warunkuje dobrą przemianę materii), co często ma miejsce w przypadku psów żyjących w
domach osób starszych. Skórne kłopoty mogą wystąpić, kiedy nasz czworonóg żywiony będzie
wyłącznie mięsem. Nie jest wskazane, z w/w względów, żywienie potrawami z dodatkiem
przypraw (resztki ze stołówek i restauracji). Oprócz kuracji farmakologicznej, która zawsze
powinna odbywać się pod kontrolą lekarza weterynarii, należy zastanowić się nad składem
6/7
Zdrowie i higiena rottweilerow
niedziela, 17 października 2010 20:52
pokarmu, który mógł sprzyjać zaistniałej sytuacji i wprowadzić odpowiednie korekty. Często
wskazane jest podawanie Vit. A i B. Dlatego dobrze jest dawać tartą marchew, zmieszaną z
karmą oraz codziennie 1 łyżeczkę od herbaty drożdży piwnych (wszelkie drożdże zawierają
duże ilości Vit. B 1 ). Polecam również zwiększoną ilość ruchu w słońcu.
Przypadłością, która zdarza się rottweilerom, jest stan zapalny ucha. Jeżeli pies zaczyna w
charakterystyczny sposób "trzepać" uszami - sprawdźmy je. Rdzawo-brunatną wydzielinę
należy delikatnie usunąć, choćby palcem owiniętym w kawałek waty). Przedłużające się objawy,
tj. kląskanie przy lekkim naciśnięciu poniżej małżowiny ucha, wskazuje na obecność zalegającej
woskowiny, która stopniowo ulega rozkładowi, mogącemu prowadzić do procesu ropnego.
Radzimy wtedy udać się do lekarza w celu zapobieżenia dalszemu rozwojowi choroby.
Pewnym mankamentem, wstępującym często u rottweilerów, są tzw. mozele. Chodzi o
odleżyny i wytartą sierść, występujące najczęściej na łokciach i stawach skokowych, które są
dobrze widoczne na tle okalającej je czarnej sierści. Ten nieładny efekt można nieco
zatuszować, smarując mozele maścią tranową, linomagiem czy innym tłuszczem z wit. A.
Zmiękcza się je, zapobiegając tym samym pękaniu oraz przyciemnia się, dzięki czemu zlewają
się z tłem i nie są zbyt widoczne.
7/7