D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

Sygn. akt VIII W 447/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 grudnia 2014 roku
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Siemiatyczach w składzie:
Przewodniczący SSR Mariusz Zdrodowski
Protokolant Małgorzata Łojko
przy udziale oskarżyciela posiłkowego A. G.
po rozpoznaniu w dniach 4 i 23 grudnia 2014 roku na rozprawie
sprawy D. D.
urodzonego dnia (...) w Z.
syna A. i A. z domu B.
obwinionego o to, że:
w dniu 5 sierpnia 2014 roku na terenie miasta S. dokonał przywłaszczenia dwóch worków z odzieżą oznaczoną logiem
firmy (...) o łącznej wartości 60 zł, pięciu worków z odzieżą oznaczonych logiem firmy (...) o łącznej wartości 150 zł,
trzech worków z odzieżą oznaczonych logiem (...) o łącznej wartości 45 zł na szkodę wymienionych firm,
tj. o czyn z art. 119 § 1 k.w.
I. Obwinionego D. D. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;
II. Stwierdza, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.
VIII W 447/14
UZASADNIENIE
wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 23 grudnia 2014 roku
D. D. stanął pod zarzutem tego, że w dniu 5 sierpnia 2014 roku na terenie miasta S. dokonał przywłaszczenia dwóch
worków z odzieżą oznaczonych logiem firmy (...) o łącznej wartości 60 zł, pięciu worków z odzieżą oznaczonych logiem
formy G&G. T. o łącznej wartości 150 zł, trzech worków z odzieżą oznaczonych logiem (...) o łącznej wartości 45 zł na
szkodę wymienionych firm, tj. czynu z art. 119 § 1 k.w.
Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 5 sierpnia 2014 roku prowadził
na terenie S. zbiórkę odzieży używanej. Odzież, którą zabrał była wystawiona dla niego, gdyż tego dnia tylko on
prowadził zbiórkę na terenie S.. Firmy, których worki zabrał miały zbiórki w okresie wcześniejszym. Nie pamięta czy
ktoś z poprzednich właścicieli był obecny przy tym, jak zabierał worki. On zawiadomił policję o podejrzeniu kradzieży
worków z odzieżą przez pracownicę A. G.. Ona mówiła wówczas, że miała zbiórkę poza S. (k. 52v-53).
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Zgromadzone w sprawie dowody nie pozwoliły na przypisanie obwinionemu popełnienia wykroczenia, a uzupełnienie
tego materiału dowodowego okazało się niemożliwe. Przepis art. 119 § 1 k.w. penalizuje kradzież i przywłaszczenie
cudzej rzeczy ruchomej, której wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę. Obie formy
sprawczego działania łączy strona podmiotowa, która polega na umyślności w zamiarze bezpośrednim. Celem
działania sprawcy musi być bowiem przywłaszczenie cudzej rzeczy, a zatem chęć włączenia rzeczy do majątku sprawcy,
objęcie jej w posiadanie lub postępowanie z nią jak z własną. Cel taki wyłącza chociażby mylne przekonanie sprawcy,
że działania swoje kieruje do cudzej rzeczy. W dacie popełnienia czynu minimalne wynagrodzenie za pracę na mocy
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za
pracę w 2014 roku (Dz. U. poz. 1074) wynosiło 1.680 zł, a zatem wartość progowa statuująca wykroczenie wynosiła
420 zł.
Jako że wartość zabranych przez obwinionego rzeczy nie przekraczała kwoty 420 zł, czyn jego należało rozpatrywać
w kategoriach wykroczenia. Trzeba przy tym podkreślić, że ustalenia oskarżyciela publicznego co do wartości rzeczy
należy uznać za dowolne. Ze zgodnych zeznań obwinionego i pozostałych osób zajmujących się pozyskiwaniem
używanej odzieży wynika, że wartość kilograma niesortowanej odzieży to 0,90 zł do 1.30 zł. Masa worka to około 5 kg.
Daje to zatem maksymalną wartość worka odzieży na poziomie 6,50 zł, a nie jak przyjął oskarżyciel 30 zł.
Zdaniem Sądu Rejonowego w okolicznościach sprawy nie można przypisać D. D. działania w celu przywłaszczenia.
Wyjść należy od tego, że dokonane przez oskarżyciela publicznego ustalenia co do właściciela zabranych przez D. D.
rzeczy jawią się jako dowolne. Ustalenia te opierają się jedynie na umieszczonych na workach oznaczeniach. Niesporne
jest zaś, że worki te zostały przekazane właścicielom nieruchomości na potrzeby zbiórek, a jako że zbiórki te były
organizowane w sposób cykliczny nie da się ustalić nawet w jakim czasie worki te zostały przekazane. Niesporne jest
przy tym, że przekazywanie odzieży następowało nieodpłatnie, a zatem w formie umowy darowizny. Zgodnie z art. 890
§ 1 k.c. oświadczenie darczyńcy w takiej umowie powinno być złożone w formie aktu notarialnego, z tym zastrzeżeniem,
że umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało
spełnione. Spełnienie świadczenia z umowy darowizny wymaga współdziałania darczyńcy i obdarowanego. Darczyńca
musi wydać przedmiot darowizny, a obdarowany przedmiot taki odebrać. Jako że w sprawie nie doszło do odebrania
przedmiotu darowizny, to nie doszło także do przeniesienia własności rzeczy na rzecz podmiotów wskazanych przez
oskarżyciela jako pokrzywdzeni. Gdyby zatem wolą osób przekazujących ubrania było przekazanie ich podmiotom,
których oznaczenie zostały umieszczone na workach, to nadal z braku wykonania umowy darowizny pozostawaliby
oni właścicielami rzeczy i ewentualny czyn zabroniony zostałby dokonany na ich szkodę. Z oczywistych względów nie
da się ustalić personaliów tych osób, a co za tym idzie również ich rzeczywistego zamiaru.
Nie można jednak domniemywać, na niekorzyść obwinionego, że wolą tych osób było przekazanie ubrań na rzecz
określonych podmiotów, jeżeli się zważy, że to stare ubrania, których właściciele najczęściej chcą się po prostu pozbyć
jako śmieci. Zarówno z wyjaśnień obwinionego jak i pozostałych osób zajmujących się pozyskiwaniem takiej odzieży
wynika, że zdarzają się sytuacje, że ludzie wynoszą w dniu zbiórki odzież w workach innych firm. Obwiniony w
ogóle nie posiada worków firmowych i odbiera ubrania w workach przekazanych przez właściciela. W dniu zdarzenia
tylko obwiniony prowadził zbiórkę na terenie S.. Co prawda także A. G. stwierdził, że prowadził zbiórkę na terenie
S., sam jednak przyznał, że miało to miejsce na terenie ograniczonym do rejonu dwóch ulic, podobnie podała jego
pracownica A. S. (1). W kontekście tego, że świadek wskazała również, że przyjechała wtedy do S. by odebrać odzież
spod konkretnego adresu, a towarzysząca jej A. S. (2) stwierdziła, że na terenie S. zabierali worki tylko spod jednego
adresu, twierdzenia A. G. i A. S. (1), że zbiórka w S. obejmowała rejon także dwóch ulic są wątpliwe. Tym bardziej, że
poprzednia zbiórka firmy (...) na terenie S. miała miejsce 29 lipca 2014 roku i pominięcie w tej zbiórce rejonów dwóch
ulic i organizowanie jej w tym rejonie w późniejszym terminie wydaje się ekonomicznie nieuzasadnione. Niezależnie
od tego należy wskazać, że nie da się ustalić skąd dokładnie worki oznaczone logiem firmy (...) zabrał obwiniony.
Tym samym nie da się też ustalić, że worki z używaną odzieżą zabrał on wbrew woli ich właściciel działając w celu ich
przywłaszczenia. Skoro dokonał tego w dniu organizowanej przez siebie zbiórki to co najmniej pozostawał w błędzie
co do tego, że zabiera odzież wbrew woli jej właściciela. Nie da się zresztą wykluczyć, mając na uwadze okoliczności
zdarzenia, że zabranie worków odbywało się zgodnie z wolą właścicieli odzieży, która nakierowana była na pozbycie
się używanej odzieży. Oczywiście nie da się też kategorycznie wykluczyć, że wolą właścicieli było przekazanie worków
na rzecz konkretnych firm, choć jest to wątpliwe w kontekście wystawienia jej w dniu zbiórki organizowanej przez
obwinionego. Przesądzenie tych kwestii mogłoby nastąpić jedynie poprzez przesłuchanie osób, które wystawiły odzież
w dniu zbiórki, a to nie jest możliwe, gdyż nie da się ustalić skąd konkretnie pochodziła odzież. Wszelkie nie dające
się usunąć wątpliwości w zakresie stanu faktycznego należy rozstrzygać na korzyść obwinionego (art. 5 § 2 k.p.k. w
zw. z art. 8 k.p.w.). Jako że nie zgromadzone w sprawie dowody nie pozwalają przypisać tego by obwiniony swoim
zachowaniem zrealizował znamiona podmiotowe wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. należało uniewinnić go od popełnienia
zarzucanego mu czynu.
Konsekwencją uniewinnienia jest stwierdzenie, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa, o czym stanowi art.
118 § 2 in principio k.p.w.