grzybica ogolnoustro..

Farmakoterapia
Farmakoterapia
Grzybica ogólnoustrojowa
Pojęcie grzybicy najczęściej kojarzy nam się z przykrą
dolegliwością skóry oraz paznokci dłoni i stóp, ewentualnie owłosionej skóry głowy. Jest to postać zewnętrzna i leczy się ją przede wszystkim za pomocą maści
i płynów zewnętrznych. Istnieje jednak także ogólnoustrojowa odmiana grzybicy.
Wśród zewnętrznych odmian tej choroby wyróżnić należy również pozornie
wewnętrzne postacie, kiedy to grzyb
atakuje błony śluzowe. Są to grzybice
jamy ustnej i narządów rodnych kobiety.
I przypadki te w pierwszym rzucie najczęściej leczone są lekami miejscowymi,
a dopiero później doustnymi.
Istnieje jednak również odmiana
grzybicy wewnętrznej, w której
komórki grzyba atakują kolejne
narządy i układy narządów w naszym organizmie. Choroba ta jest
trudna do rozpoznania, ponieważ
daje nieswoiste objawy, ale jest dla
pacjenta bardzo uciążliwa i może
także stanowić poważne zagrożenie dla jego zdrowia i życia.
O grzybicy ogólnie
Grzybica, fachowo nazywana mikozą,
to choroba zakaźna wywołana przez
komórki grzybów. Według niektórych
źródeł określana jest jako choroba cywilizacyjna – ze względu na łatwość
przenoszenia, często poprzez kontakt
bezpośredni i pośredni (np. przez używanie tego samego ręcznika czy sztućców) z osobą zakażoną. Istnieje wiele
gatunków grzybów, które mogą być
sprawcą problemu, jednak dzieli się
je na dwie główne grupy. Są to grzyby saprofityczne, które w warunkach
fizjologicznych kolonizują organizm
człowieka i atakują go np. wtedy, kiedy
zachwiana zostaje homeostaza i obniżona jest nasza odporność oraz grzyby
naturalnie niebytujące na człowieku,
stanowiące egzogenne źródło zaka22
żenia. Choroba daje wyraźne objawy
zewnętrzne, ponieważ rozwijająca
się grzybnia niszczy tkanki. Niestety
w przypadku grzybic wewnętrznych
zmiany te są niemożliwe do zaobserwowania, dlatego też są trudne do
zdiagnozowania – a ze wszystkich
rodzajów grzybic ta wewnętrzna jest
najbardziej uciążliwa i niebezpieczna.
Wszystkiemu winna Candida
W jelicie grubym człowieka bytuje
grzyb z rodzaju Candida. Stanowi
on naturalną florę fizjologiczną i do
organizmu dostaje się w trakcie porodu
lub tuż po nim. U zdrowych osób drożdżak ten spełnia wiele pozytywnych
funkcji. Odżywia się niestrawionymi
resztkami pokarmowymi, a następnie
wydala toksyny pochodzące z procesów przemiany materii. W ten sposób
chroni organizm przed wniknięciem
chorobotwórczych drobnoustrojów.
Obecność komórek grzybów na powierzchni błon śluzowych jelit wymusza
również nieustanną czujność komórek
układu immunologicznego i zwiększa
odporność organizmu.
Jednak ten pożyteczny grzyb może stanowić dla organizmu poważne zagrożenie – w pewnych warunkach dominuje
nad florą jelitową i burzy równowagę
fizjologiczną jelit. Brak bakterii wypartych przez komórki grzyba prowadzi do
awitaminozy, a opustoszała błona śluzowa stanowi pożywkę dla rozrośniętej
grzybni, która zaczyna wrastać w kosmki,
stając się pasożytem. Stąd już tylko krok
do rozwoju grzybicy ogólnoustrojowej.
Etapy choroby i ich objawy
W pierwszej kolejności Candida atakuje
jelito grube. Z pojedynczych komórek
drożdżaka powstaje rozrośnięta grzybnia. W tym przypadku objawy pochodzą
głównie ze strony układu pokarmowego
– należą do nich wzdęcia, gazy, nieprzyjemny zapach z ust, zaburzenia trawienia, takie jak biegunki, zaparcia, nudności. Osoby zakażone wykazują również
pociąg do słodyczy, ponieważ grzyby
z rodzaju Candida żywią się przede
wszystkim węglowodanami. W przypadku osłabionej odporności pasożyt może
przedostać się do krwiobiegu i rozsiać
po całym organizmie, prowadząc do
drugiego etapu, kiedy patogen poszukuje narządów, które mógłby zasiedlić, jak
np. migdałki, pochwa, układ moczowy,
zatoki. Pojawiają się wówczas objawy
mogące być mylnie diagnozowane z innymi przypadłościami, chory uskarża
się bowiem na nawracające zapalenia
wspomnianych już zatok, migdałków,
pochwy i układu moczowego. Mogą
wystąpić wysypki skórne, alergie oraz
zwiększona skłonność do przeziębień.
Dodatkowo osoby zakażone skarżą się
na przewlekłe bóle głowy, mięśni, ogólne
złe samopoczucie i ciągłe zmęczenie, niechęć do działania oraz wahania nastroju.
W trzecim etapie toksyny produkowane
przez grzyby podtruwają cały organizm
i mogą przedostawać się nawet przez barierę krew–mózg i oddziaływać na nasz
ośrodkowy układ nerwowy. Pojawiają się
przede wszystkim objawy neurologiczne:
rozkojarzenie, problemy z koncentracją,
złość, agresja, stany depresyjne i lękowe. Chory miewa również koszmary
nocne i zaczyna cierpieć na bezdech
senny. Kolejny etap to toksemia całego
organizmu, wpływająca na zaburzenia
funkcjonowania wszystkich narządów,
a następnie posocznica drożdżakowa,
która może prowadzić nawet do zgonu.
Sepsę poprzedzają tachykardia, zimne
poty, spadek temperatury ciała, duszności i napady lękowe. Do nieswoistych
objawów grzybicy wewnętrznej dodać
można również zaburzenia hormonalne,
uciążliwe i bolesne miesiączki, łuszczycę,
trądzik różowaty, spadek libido, zapalenie gruczołu krokowego u mężczyzn,
podwyższony poziom enzymów wątrobowych we krwi, bóle reumatyczne, dnę
moczanową, próchnicę i paradontozę,
stwardnienie rozsiane, cukrzycę, fibromialgię i wiele innych.
tamin, konkretnie z grupy B, oraz molibdenu, zbyt mało błonnika w diecie,
a także nadużywanie kawy, alkoholu
oraz palenie papierosów. Wszystkie
czynniki warto dokładnie rozważyć
i w miarę możliwości wyeliminować
je ze swojego życia.
Ze względu na mnogość i nieswoistość
objawów chorzy bardzo często podążają od specjalisty do specjalisty, lecząc
się na kolejne schorzenia.
Co możemy zrobić sami?
Jeśli cierpimy na kilka z wymienionych objawów, a lekarz nie potrafi jednoznacznie
stwierdzić przyczyny ich powstawania,
można samemu spróbować zwalczyć
ich potencjalne źródło.
Komu grozi grzybica wewnętrzna?
Oczywiście rozrost drożdżaków Candida
może dotknąć każdego. Zaburzenia równowagi flory jelitowej następują zwykle
po długotrwałej antybiotykoterapii, przy
której nie były stosowane leki osłonowe, oraz u osób żywiących się niezdrowo i nieracjonalnie. Bakterie jelitowe są
bardzo wrażliwe i wymienione sytuacje
mogą doprowadzić do zachwiania ich
równowagi, a tym samym do rozrostu
grzybni, która już nie ma z czym konkurować o dostępność powierzchni błon
śluzowych. Na podatność na chorobę
wpływa również stres i nieracjonalny tryb
życia, a w szczególności pośpiech, złe
i nieregularne żywienie, brak wystarczającej ilości snu i deficyty różnych substancji
odżywczych, a przede wszystkim minerałów i witamin.
Ponadto istnieje wiele jednostek chorobowych, które znacząco zwiększają ryzyko zachorowania na grzybicę
wewnętrzną. Należą do nich atopowe
zapalenie skóry, cukrzyca i inne choroby
związane z zaburzeniem wydzielania
hormonów, zaburzenia funkcjonowania
układu odpornościowego. Również choroby nowotworowe mogą prowadzić
do rozwoju grzybic wewnętrznych.
Bardziej narażone są osoby niedożywione, żyjące w dużych aglomeracjach
miejskich, mające kontakt z pestycydami, nieprzestrzegające podstawowych
zasad higieny i często korzystające
z publicznych sanitariatów oraz osoby
w podeszłym wieku i noworodki. Nie
bez wpływu są również niedobory wi-
Wizyta u lekarza, diagnostyka
i leczenie
Jeśli objawy postępują i jest ich coraz
więcej, to najbardziej wskazana będzie
wizyta u lekarza. Diagnostyka choroby jest dość trudna i często opiera się
przede wszystkim na wywiadzie lekarskim, obrazie klinicznym i ewentualnie badaniach krwi. Lekarz oczywiście zaleci
podawanie leków przeciwgrzybiczych
w formie doustnej, a w cięższych przypadkach w podaniu dożylnym. Jednak
leczenie powinno być zawsze uzupełnione modyfikacją diety i stylu życia.
Należy niestety przygotować się na
długi i żmudny proces terapeutyczny.
Grzyb jest niełatwym przeciwnikiem,
a walka z nim wymaga wytrwałości
i bezwzględnego stosowania się do
wszystkich zaleceń lekarskich. Także po
ustąpieniu objawów nie można przerywać zmian w stylu życia, które zostały
wprowadzone, ponieważ schorzenie
to często nawraca. Zdarza się też tak,
że choroba zostaje tylko zaleczona,
uśpiona, a pojedyncze komórki grzyba nadal bytują w naszym organizmie
i mogą zacząć się rozwijać na nowo,
gdy tylko nadarzy się ku temu okazja.
W pierwszej kolejności wprowadźmy
probiotyki, które do jelit dostarczą brakujących bakterii, a te przywrócą równowagę fizjologiczną. Poza tym warto
wzbogacić dietę w dobroczynny błonnik
i unikać nadmiernych ilości węglowodanów, przede wszystkim pod postacią
różnego rodzaju słodyczy. Niewskazane
jest również spożywanie kiszonej kapusty
czy innych produktów, które poddane
były fermentacji. Można zastosować
ziołową terapię oczyszczającą. Ważne
jest również, aby unormować swój tryb
życia. Stres i nieregularny rozkład dnia
mogą przyczynić się do zachwiania
równowagi organizmu. Warto również
mgr farm. Iwona Napierała
zadbać o podniesienie odporności poPEDIPUR, 200 MG/G,
przez zdrową i zbipuder leczniczy
lansowaną dietę,
Prolab
aktywność fizyczną
i ewentualnie supleSkład: 1 g pudru leczniczego zawiera 200 mg
mentację preparatametenaminy (Methenaminum), substancje pomi czosnku, jeżówki
mocnicze.
wąskolistnej, aloesu
Puder leczniczy wskazany do leczenia nadoraz zawierającymiernej potliwości skóry stóp i dłoni. Metenami witaminy, minemina jest chemioterapeutykiem o szerokim zakresie działania
rały oraz wyciąg
bakteriobójczego. Działanie swoje zawdzięcza uwolnionemu
z wątroby ryb, bowskutek kontaktu z kwaśnym potem, aldehydowi mrówkowemu,
gaty w niezbędne
który osłabia czynność gruczołów potowych oraz hamuje aknienasycone kwasy
tywność bakterii. Preparat do stosowania na skórę.
tłuszczowe. Ważne
są także prawidłoPrzeciwwskazania: Nie należy stosować produktu w nadwa higiena osobista,
wrażliwości na metenaminę lub substancję pomocniczą; na
unikanie picia wody
śluzówki, na otwarte rany, powierzchnie ciała pozbawione
prosto z kranu, ponaskórka, na owrzodzenia.
rzucenie używek.
23