Inteligencja motorem ludzkiego rozwoju

Inteligencja
ludzkiego rozwoju
motorem
Koncepcje inteligencji
Prawdopodobnie istnieje tak wiele definicji inteligencji jak
wielu jest badaczy, którzy zgłębiają ten temat.
Niektórzy mogą ją określać jako zdolność dostosowywania się do
nowego środowiska lub zmian w obecnym środowisku. Dla innych
będzie to potencjał do pozyskiwania i zapamiętywania wiedzy.
Inni mogą definiować inteligencję jako instrument
wnioskowania, oceniania I łączenia ze sobą informacji.
Niektórzy określają tak nawet zdolność do myślenia
abstrakcyjnego I kreatywnego (Bainbridge).
Trwało to niemal wiek, kiedy psycholodzy i inni naukowcy
zainwestowali dużo energii, by sklasyfikować i zmierzyć
poziomy inteligencji.
Zasadniczo naukowcy używają dwóch podstawowych podejść do
analizy inteligencji: pierwsze to mierzenie inteligencji w
oparciu o pojedyncze czynnik, natomiast drugie podejście to
teorie wielu inteligencji. Próby mierzenia inteligencji, jako
pojedynczego czynnika oparte są na teorii przedstawionej przez
Charlesa Spearmana na początku XX wieku.
Spearman wysunął hipotezę, że każdemu człowiekowi możemy
przypisać “współczynnik g”, czyli ogólny wskaźnik
inteligencji, który określa poziom umiejętności rozwiązywania
każdego zadania.
Wysoki wskaźnik, jego zdaniem, sprawia, że ludzie są lepsi w
rozwiązywaniu zadań niepowiązanych ze sobą i przypuszczalnie
wymagających różnych zdolności poznawczych
(Miller, 2010).
Standaryzowanym wskaźnikiem zbliżonym do współczynnika g jest
popularny iloraz inteligencji (IQ).
Drugi zbiór teorii zastrzega, że inteligencja jest podzielona
na odrębne kategorie. Różne osoby mogą mieć większą łatwość z
zadaniami z określonej domeny i tutaj nie ma już pojedynczego
wskaźnika wyjaśniającego osiągnięcia we wszystkich dziedzinach
inteligencji.
Są to teorie, które zostały wysunięte między innymi przez
Thurnstone’a, Garnera i Sternberga. Na przykład Sterenberg
stwierdza że każdy z nas ma różne poziomy inteligencji, które
mogą być zakwalifikowane do trzech grup:
– Inteligencja analityczna, czyli umiejętność rozwiązywania
zagadnień.
– Inteligencja kreatywna, która oznacza zdolność do radzenia
sobie z nowymi sytuacjami z wykorzystaniem doświadczeń z
przeszłości oraz teraźniejszych umiejętności.
– Inteligencja praktyczna, czyli zdolność do adaptacji do
zmian w otaczającym środowisku
Nie ma znaczenia, które podejście bierze się do oceny
inteligencji, czy miarą taką jak test IQ, czy analizuje się ją
bazując na kilku kategoriach. Jest to wprost zdumiewające, że
coś, czego używamy na co dzień, może być tak bardzo
skomplikowane, nie tylko w aspekcie zrozumienia zjawiska, ale
też samej jego definicji.
Inteligencja a Duch
Według Kardeca, mimo że należy odróżnić od siebie
inteligencję i ducha, pozostają one głęboko połączone i tworzą
jedność. Inteligencja jest tak integralną częścią Ducha, że
nie do pomyślenia jest, by jedno istniało bez drugiego. Kardec
stwierdza również, że inteligencja jest niezależna od
organicznego życia.
Z tej obserwacji wynika, że organizmy biologiczne mogą
egzystować bez inteligencji. Jednakże to poprzez zjednoczenie
ducha z ciałem możliwa jest manifestacja inteligencji w
fizycznym świecie (Kardec, 1867).
Bardzo prostą klasyfikację istot zamieszkujących wszechświat
można znaleźć u Kardeca:
– Istoty nieożywione: świat minerałów
– Ożywione istoty, które nie myślą, funkcjonują dzięki sile
witalnej, lecz nie posiadają inteligencji.
– Ożywione istoty myślące, zdolne do rozumowania. Pomimo wielu
naszych niedoskonałości, ludzie są najbardziej rozwiniętymi
organizmami na Ziemi.
Nasza umiejętność rozumowania służy większym celom niż tylko
prostemu uczeniu się nowych umiejętności i znajdowaniu nowych
sposobów, by odnosić sukces w naszym otoczeniu.
Inteligencja i rozwój
Nieożywione byty są nieświadome otaczającego je środowiska,
podczas gdy ożywione, lecz nieposiadające inteligencji,
oddziałują pasywnie lub aktywnie na otoczenie. Gdy te ostatnie
oddziałują aktywnie i dochodzi do tego wiele razy, są
prowadzone przez “zaprogramowane” zbiory instrukcji, zawarte w
ich mózgach.
Te mimowolne działania, które przebiegają pod kierunkiem
prostych potrzeb związanych z przetrwaniem, są tym, co
potocznie rozumiemy instynktem.
W przeciwieństwie do instynktu, działania poprzedzone
namysłem, dobrowolne, charakteryzują inteligencję.
Te
racjonalne reakcje są manifestacją duchowej zasady, która
głosi, że inteligencja jest głównym atrybutem Ducha (Kardec,
1857).
Intelektualny rozwój pozwala duchowi lepiej zrozumieć różnicę
pomiędzy dobrem a złem, co umożliwia mu wybór jego/jej własnej
drogi. Duch jest obdarzony wolną wolą, czyli możliwością
takiego użycia swojego rozumu, aby wybrać sposób swego
postępowania. Według Kardeca (1857) jest to zdolność
podejmowania wyborów i wyciągania nauki z tych wyborów, co
umożliwia inteligentnym stworzeniom stopniowe odkrywanie
otaczającego je świata i tworzenie nowych rozwiązań
(intelektualny rozwój). Co więcej, ten sam intelektualny
wzrost wyposaża istotę w zdolność lepszego dokonywania
moralnych wyborów lub nauki opartej na analizie przeszłych
złych decyzji.
Poprzednia wypowiedź rozpoczyna się od pytania:
Dlaczego ludzie, a nawet całe narody, wykorzystują największe
naukowe odkrycia, by toczyć wojny, podbijać i zniewalać inne
państwa? Czy te okoliczności negują wpływ na moralność jaki
ma intelektualny rozwój?
Nawiązując do Kardeca (1864), takie niewłaściwe wykorzystanie
wiedzy nie pozostaje bez odpowiednich konsekwencji.
Jednostki lub całe populacje, są odpowiedzialne za
nieodpowiednie użycie intelektu. Prędzej czy później spotkają
się z konsekwencjami niewłaściwego użycia tego wspaniałego
daru.
Dyskusja końcowa
Nie ma nic bardziej powszechnego w naszym życiu niż stosowanie
inteligencji, a jednak pozostaje jeszcze kilka rzeczy, które
są bardziej złożone. Niektórzy mogą próbować mierzyć
inteligencję lub dzielić ją na różne kategorie, jednakże z
powodu wewnętrznej złożoności, która ma swoje źródło w Duszy,
nie jesteśmy jeszcze gotowi, żeby poprawnie ją analizować.
Ludzkie istoty znajdują się na etapie duchowego rozwoju, który
daje im zdolność racjonalizacji swoich działań, zamiast
instynktownego reagowania na środowisko.
Z drugiej strony, ten sam obecnie minimalny jeszcze poziom
moralnego i intelektualnego rozwoju naraża nas, na
podejmowanie niewłaściwych wyborów. Właściwych wyborów
dokonujemy metodą prób i błędów, my dojrzewamy jako Duchy, a
nasz intelekt, choć ciągle nie dość rozwinięty,
pomaga
rozróżnić wybory właściwe od niewłaściwych.
Kim są zatem geniusze? I kim na tej planecie są ludzie z
ograniczoną inteligencją? Ludzie swą zdolnością osiągania
wyróżniających się akademickich, profesjonalnych czy
artystycznych osiągnięć, mogą doznawać zarówno utrudnienień
jak i zachęty, zależnie od okoliczności, w których znajdą się
w obecnej inkarnacji.
Dlatego, jeśli kiedykolwiek spotkasz kogoś uważanego za
cudowne dziecko, miej na uwadze, że my wszyscy ciągle jeszcze
rozwijamy się intelektualnie i mamy jeszcze wiele do
nauczenia. I odwrotnie, jeżeli spotkasz kiedyś kogoś uważanego
za ignoranta i osobę prostą, słuchaj z uwagą tego co on lub
ona ma do powiedzenia, ponieważ mimo wszystko możesz się od
nich wiele nauczyć.
Glaucio Pessoa, P.E.
Źródło: www.thespiritistmagazine.com
Referencje:
Bainbridge,
C.
Intelligence.
Utalentowane
dzieci.
http://www.giftedkids.about.com
Miller, M. (2010). Czym jest inteligencja? http://bigthink.com
Kardec, A. (1857). Księga duchów.
Kardec, A. (1864). Ewangelia według spirytyzmu
Kardec, A. (1867). Geneza