Pierwsza fotografia Kamera miała więc już obiektyw, matówkę

Pierwsza fotografia
Kamera miała więc już obiektyw, matówkę, pryzmat i coraz bardziej przypominała aparat fotograficzny. Trzeba było jeszcze
zarejestrować i utrwalić wyświetlany obraz. Rozwiązanie tego problemu przyniosła chemia.
Pierwsze ścieżki przetarto już w średniowieczu. Najpierw dominikanin Albertus Magnus, zajmujący się w XIII w. między
innymi alchemią, uzyskał azotan srebra. Z kolei dwa wieki później (1556 r.) Georg Fabricius zaobserwował czernienie
minerału chlorku srebra pod wpływem promieni słonecznych.
Pierwsze nietrwałe obrazy otrzymał dopiero w 1727 r. niemiecki lekarz Johann Heinrich Schulze, który naświetlał chlorek
srebra naniesiony na kredowym podkładzie. Pół wieku później szwedzki chemik Karl Wilhelm Scheele zaobserwował, że
związki srebra czernieją w różnym stopniu w zależności od czasu ich wystawienia na działanie promieni słonecznych, a
zmiana ta nie zależy od temperatury. Sczerniałym bromkiem srebra było zredukowane metaliczne srebro, a do utrwalenia
obrazu wystarczył zwykły amoniak. W 1802 r. chemicy Thomas Wedgwood i Humphrey Davy otrzymali z kolei nietrwały
obraz na papierze nasyconym azotanem srebra, a w 1815 r. John Herschel odkrył tiosiarczan sodu, czyli utrwalacz
(rozpuszczający i wypłukujący substancję światłoczułą), chyba najważniejszy składnik w całym chemicznym łańcuszku. Było
więc coraz bliżej.
Za ojca fotografii uważa się powszechnie Francuza Josepha Niecéphora Niépce, który już w 1816 r. uzyskał obraz
(negatywowy) na papierze powleczonym chlorkiem srebra. Nie potrafił go jednak utrwalić. Po wielu próbach udało mu się to
dopiero w 1826 r.
Niépce przez blisko 8 godzin naświetlał cynową płytę pokrytą światłoczułym asfaltem syryjskim, który w naświetlonych
miejscach twardniał, a z nienaświetlonych był zmywany terpentyną. Technologię tę nazwał heliografią. Niezależnie od
Niépce, choć bez większych sukcesów, nad tym samym problemem głowił się malarz i wynalazca diaporamy Louis Jacques
Mandé Daguerre. W 1929 r. obaj Francuzi zaczęli ze sobą współpracować. Po śmierci Niépce Daguerre pracował dalej nad
wynalazkiem bogatszy o wiedzę przekazaną przez partnera. W 1837 r. zaprezentował metodę otrzymywania obrazu
(pozytywowego) nazwaną od jego nazwiska dagerotypią. Obraz z kamery rzutowany był na posrebrzaną miedzianą płytę
pokrytą warstwą jodku srebra, proces wywoływania następował w oparach rtęci, tworzących amalgamat ze srebrem,
zarejestrowany obraz utrwalano w gorącym roztworze soli kuchennej. Czas naświetlania wynosił od kilku do kilkudziesięciu
minut i był uzależniony od warunków oświetleniowych. Wynalazek Daguerra w 1839 r. przedstawił na posiedzeniu
Francuskiej Akademii Nauk wybitny fizyk François Dominique Arago. Daguerre i potomkowie Niépce otrzymali z tytułu tak
znaczącego osiągnięcia dożywotnie renty od rządu francuskiego.
część 1 z 2
1 2 » »»
© 2010 Geodeta Sp. z o.o.
www.geoforum.pl