Zalecenia do prawidłowego wykonywania ilustracji dla niewidzących:

Zalecenia do prawidłowego wykonywania ilustracji
dla niewidzących:
1. Czytelność ilustracji (prostota) - zachowanie prawidłowego kształtu i proporcji, usuwając
nieistotne dla rozpoznania obiektu szczegóły. Ilustracje powinny być łatwo rozpoznawane.
Powinny być wyraźnie podkreślone charakterystyczne cechy budowy, tzw. cechy
konstytuujące dany przedmiot. Np. pies powinien mieć głowę, tułów i kończyny wyraźnie
zarysowane, a nie na tle tułowia. Nie powinien to być pies zwinięty w kłębek. Nie należy
ozdabiać psa nieistotnymi szczegółami.
2. Tło rysunku powinno mieć fakturę kontrastową w stosunku z ilustrowanym przedmiotem. Nie
należy umieszczać na ilustracji punktów, ani linii wklęsłych, bo są dla dotyku nieczytelne.
3. Konsekwencja – zachowanie stałych oznaczeń w obrębie danej techniki i tematyki (np.
kopytka zwierząt muszą być wykonane tą samą techniką w całej książce).
4. Atrakcyjność – technika powinna być przyjazna dotykowo, motywująca dziecko do czytania,
zastosowanie materiałów preferowanych przez dziecko (przyjemne w dotyku faktury).
5. Fakturę dotykową zastępującą kolor stanowi gęste rozmieszczenie jednakowych, drobnych
detali wypukłych. Np. dla wyróżnienia sylwetki z tła rysujemy ją linią i wynosimy co najmniej
o 0,5 mm ponad powierzchnię tła lub zapełniamy fakturą odróżniającą od pozostałego tła.
Obszary pokryte różniącymi się dotykowo fakturami zbudowanymi z drobnych znaków należy
rozgraniczyć linią bez faktury o szerokości ok. 2-3 mm.
6. Pole widzenia dotyku - Prosty rysunek dla dziecka nie powinien przekraczać wielkości dłoni.
Dziecku jest łatwiej czytać rysunki małe. Dla starszych uczniów przygotowujemy rysunki
większe o bogatszej treści. Grafiki dużych rozmiarów powinny mieścić się w zasięgu rąk
czytelnika siedzącego przy stole.
7. Przedmioty, które nie są puste w środku, winny być reprezentowane przez pełne sylwetki
płasko-wypukłe, różniące się fakturą dotykową od tła, ew. od innych przedmiotów.
8. Rozmieszczenie kilku figur na jednym arkuszu rysunkowym nie może być dziełem przypadku,
musi mieć sens logiczny. Jeżeli są to ilustracje, które należy czytać kolejno, to
powinny być wyraźnie odległe jedna od drugiej, by czytelnik nie uległ złudzeniu, że są to
części jednego rysunku. Np. scenę „chłopiec karmi psa” redagujemy tak, że na środku jest
miska, z jednej strony pies widziany z boku, a z drugiej chłopiec widziany z boku.
9.
Podpis powinien być zredagowany rzetelnie – np. jeden pies powinien mieć tytuł – podpis
„Pies”. Jeśli psów na rysunku jest więcej, to podpisujemy „Psy”.
10. Do drukowania tekstu wskazane jest używanie czcionek o prostych krojach, np. Arial, Tahoma
lub Verdana. Przyjmuje się, że optymalna jest wielkość czcionki 16-18 pkt.