D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Częstochowie

Sygn. akt VII Ka 271/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 maja 2016 roku
Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Beata Jarosz
Protokolant: st. sekr. sądowy Romualda Jędrzejczyk
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Edyty Chłądzyńskiej
po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 roku
sprawy A. N. c. J. i B., ur. (...) w C.
oskarżonej o przestępstwo z art. 235kk
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego
od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie
z dnia 10 lutego 2016 roku, sygn. akt IVK 929/15
orzeka:
1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. – Kancelaria Adwokacka w C., kwotę 516,60 zł (pięćset
szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonej A. N. w postępowaniu
odwoławczym, przy czym kwota ta obejmuje również należny podatek VAT;
3. kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt: VII Ka 271/16
UZASADNIENIE
A. N. została oskarżona o to, że w dniu 3 września 2015 roku w C. poprzez podstępny zabieg założenia tablic
rejestracyjnych o wyróżniku (...)(...) do samochodu marki F. (...) skierowała przeciwko określonej osobie ściganie o
wykroczenie kradzieży paliwa na stacji paliw S. przy ul. (...), tj. o czyn z art. 235 k.k.
Sąd Rejonowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 10 lutego 2016 roku, sygn. akt IV K 929/15:
1. oskarżoną A. N. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu,
2. na zasadzie art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę 885,60
złotych wraz z kwotą podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonej z
urzędu,
3. na zasadzie art. 632 pkt. 2 k.p.k. kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.
Od powyższego wyroku apelację wniósł Prokurator, zaskarżając orzeczenie w całości na niekorzyść oskarżonej,
zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na treść wyroku poprzez
ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżona A. N. nie dokonała zarzucanego jej czynu
wyczerpującego znamiona art. 235 k.k., w sytuacji, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału
dowodowego pozwala na uznanie, iż w/w oskarżonej można przypisać sprawstwo zarzuconego jej przestępstwa.
Podnosząc wskazany zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do
ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja Prokuratora okazała się bezzasadna. Już w tym miejscu należy podkreślić, że nie było w tej sprawie
żadnych racji merytorycznych lub formalnych, które przemawiałyby za koniecznością uchylenia powyższego wyroku
i przekazania sprawy A. N. do ponownego rozpoznania.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy zgromadził w tej sprawie pełny materiał dowodowy,
który w żadnej mierze nie wymagał poszerzenia, czy też uzupełniania. Zresztą sam skarżący w wywiedzionej przez
siebie apelacji nie podważa kompletności zgromadzonych dowodów, wprost wskazując, że postępowanie w niniejszej
sprawie zostało przeprowadzone w sposób wyczerpujący, a przy tym formułując jedynie zarzut poczynienia przez
Sąd a quo błędnych ustaleń faktycznych. W tym miejscu podnieść jednak należy, że skarżący stawiając taki zarzut
nie kwestionuje poprawności oceny materiału dowodowego zgromadzonego w tej sprawie, a jedynie podważa
wyprowadzone na podstawie tej oceny ustalenia w zakresie zamiaru jaki krytycznego dnia - zdaniem organu pierwszoinstancyjnego - miał przyświecać oskarżonej. Wbrew jednak twierdzeniom apelacji, Sąd merytoryczny w prawidłowy
sposób ustalił tę fundamentalną na gruncie niniejszej sprawy kwestię, dochodząc do słusznego przekonania, że
zachowanie się oskarżonej A. N. nie było ukierunkowane na skierowanie przeciwko określonej osobie (tj. P. K.)
ścigania o wykroczenie kradzieży paliwa popełnionego na stacji paliw S. mieszczącej się w C. przy ul. (...), a tym samym
nie wypełniło ustawowych znamion czynu stypizowanego w art. 235 k.k. Wskazać bowiem należy, że z wyjaśnień
złożonych przez oskarżoną A. N. wynika, że zasadniczym celem jej działania była chęć kradzieży paliwa ze stacji paliw
S. i unikniecie za tą kradzież odpowiedzialności wykroczeniowej, a nie danie organom ścigania impulsu do wszczęcia
postępowania przeciwko P. K., tj. przeciwko osobie, która była właścicielem pojazdu, z którego wcześniej skradła
tablicę rejestracyjną użytą do dokonania tegoż wykroczenia. Takie wyjaśnienia oskarżonej są zresztą logiczne, skoro
oskarżona nie znała w ogóle P. K., a zatem nie miała żadnego powodu, aby skierować przeciwko niemu postępowanie
w sprawie o wykroczenie.
Konkludując powyższe, zdaniem Sądu ad quem, poczynione przez Sąd I Instancji ustalenia faktyczne są prawidłowe,
zaś odmienny w tej mierze pogląd zaprezentowany przez rzecznika interesu publicznego w wywiedzionej przez niego
apelacji ma jedynie walor polemiczny i w żadnej mierze nie mógł spowodować uchylenia kwestionowanego w toku
instancji orzeczenia, zwłaszcza że skarżący - polemizując z tym wyrokiem - nie zarzucił pominięcia przez Sąd Rejonowy
jakiegokolwiek dowodu, który mógłby rzucić nowe światło na rozpoznawana sprawę. Wskazać bowiem należy, ze skoro
głównym i jedynym celem działania oskarżonej A. N. była chęć uniknięcia odpowiedzialności za kradzież paliwa, a nie
skierowanie przeciwko P. K. postępowania w sprawie o wykroczenie, to w tym stanie rzeczy jej działanie nie wypełniło
wszystkich ustawowych znamion występku z art. 235 k.k. i stąd należało ją uniewinnić od popełnienia zarzucanego
jej czynu. Co istotne, podobny pogląd prawny wyraził także Sąd Najwyższy, który w wyroku z dnia 17 września 2002
roku, sygn. akt IV KK 240/02, stwierdził, że „zważywszy na elementy strony podmiotowej, zachowanie oskarżonego
nie może być kwalifikowane jako występek z art. 235 k.k. Sprawca tego występku, poprzez "podstępne zabiegi", musi
przecież działać w zamiarze bezpośrednim skierowania przeciwko określonej osobie ścigania o czyn nie popełniony”.
W związku z powyższym, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
Podstawą rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego był przepis art. 437 k.p.k.
Ponadto Sąd Okręgowy, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 2 pkt. 4 w zw. z § 4
ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa
na rzecz adw. M. B. - Kancelaria Adwokacka w C. kwotę 516,60 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu
oskarżonej A. N. w postępowaniu odwoławczym, przy czym kwota ta obejmuje również należny podatek VAT.
O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., obciążając nimi Skarb Państwa.