przegląd prawodawstwa krajowego w celu określenia zakresu

________________________________________________
PRZEGLĄD PRAWODAWSTWA KRAJOWEGO
W CELU OKREŚLENIA ZAKRESU NIEZBĘDNYCH NOWELIZACJI
ORAZ WSKAZANIA KONIECZNOŚCI POWSTANIA NOWYCH
KRAJOWYCH AKTÓW PRAWNYCH WDRAśAJĄCYCH IED
__________________________________________________
RAPORT TEN
PRZYGOTOWANY ZOSTAŁ DO UśYTKU TGPE, PTEZ ORAZ IGCP
18 maja 2011 r.
EM&CA S.A.
Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy;
ul. Wiejska 20, 00-490 Warszawa
tel.: (022) 625 39 40 fax: (022) 622 85 88
Salans, D. Oleszczuk Kancelaria Prawnicza sp. k.
Zarejestrowana przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy,
XII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, KRS:
0000061089,
Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy;
NIP: 525-21-97-565
XII Wydział Gospodarczy, Nr KRS 0000018541,
AŁMA-ATA
Kapitał zakładowy: 1 700 000 zł - wpłacony w całości.
BRUKSELA BUKARESZT BUDAPESZT FRANKFURT HONGKONG
NIP: 526-12-31-089; Regon: 011954320, www.emca.pl
ISTAMBUŁ
PARYś
BAKU
WARSZAWA
Warsaw 1893432.2
KIJÓW
PEKIN
BARCELONA
LONDYN
PRAGA
MADRYT
BERLIN
BRATYSŁAWA
MOSKWA
NOWY JORK
SANKT PETERSBURG
SZANGHAJ
SPIS TREŚCI
1.
ZAKRES REGULACJI IMPLEMENTOWANYCH DO DYREKTYWY 2010/75/UE..........5
2.
KATALOG REGULACJI KRAJOWYCH IMPLEMENTUJĄCYCH DYREKTYWY
UCHYLONE PRZEZ DYREKTYWĘ 2010/75/UE ..........................................................7
2.1.
2.2.
2.3.
2.4.
2.5.
3.
Regulacje za pomocą których implementowano Dyrektywę IPPC......................7
2.1.1. Katalog regulacji.....................................................................................7
2.1.2. Zakres regulacji wymagających zmiany i uzasadnienie potrzeby
nowelizacji..............................................................................................9
Regulacje za pomocą których implementowano Dyrektywę LCP .....................12
2.2.1. Katalog regulacji...................................................................................12
2.2.2. Zakres regulacji wymagających zmiany i uzasadnienie potrzeby
nowelizacji............................................................................................13
Regulacje za pomocą których implementowano Dyrektywę WI .......................14
2.3.1. Katalog regulacji...................................................................................14
2.3.2. Zakres regulacji wymagających zmiany i uzasadnienie potrzeby
nowelizacji............................................................................................16
Regulacje za pomocą których implementowano Dyrektywę LZO .....................16
2.4.1. Katalog regulacji...................................................................................16
2.4.2. Zakres regulacji wymagających zmiany i uzasadnienie potrzeby
nowelizacji............................................................................................17
Regulacje za pomocą których implementowano Dyrektywy TiO2.....................18
2.5.1. Katalog regulacji...................................................................................18
2.5.2. Zakres regulacji wymagających zmiany i uzasadnienie potrzeby
nowelizacji............................................................................................19
ZAKRES EWENTUALNYCH NOWYCH REGULACJI ZWIĄZANYCH Z DYREKTYWĄ
2010/75/UE.................................................................................................................20
Warsaw 1893432.2
strona 2 z 22
LISTA SKRÓTÓW I DEFINICJI
TERMIN
ZNACZENIE
BAT
Najlepsze dostępne techniki, które zostały zdefiniowane w art. 3
pkt 10 Dyrektywy 2010/75/UE.
Dyrektywa 2010/75/UE
lub IED
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia
24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych
(zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola)
(wersja przekształcona); Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 17.
Dyrektywa IPPC
Dyrektywa 2008/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
15 stycznia 2008 r. dotycząca zintegrowanego zapobiegania
zanieczyszczeniom i ich kontroli (Wersja skonsolidowana); Dz.
Urz. UE L 24 z 29.1.2008, str. 8.
Dyrektywa LCP
Dyrektywa 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych
zanieczyszczeń do powietrza z duŜych instalacji spalania; Dz.
Urz. WE L 309 z 27.11.2001, str. 1; Dz. Urz. Polskie wydanie
specjalne, rodz. 15, t.6 str. 299.
Dyrektywa WI
Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów; Dz. Urz. WE L
332 z 28.12.2000, str. 91, Dz. Urz. Polskie wydanie specjalne,
rodz. 15, t.5 str. 353.
Dyrektywa LZO
Dyrektywa Rady 1999/13/WE z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie
ograniczenia
emisji
lotnych
związków
organicznych
spowodowanej uŜyciem organicznych rozpuszczalników podczas
niektórych czynności i w niektórych urządzeniach; Dz. Urz. WE L
85 z 29.3.1999, str. 1; Dz. Urz. Polskie wydanie specjalne, rodz.
15, t.4 str. 118.
Dyrektywa 78/176/EWG
Dyrektywa Rady 78/176/EWG z dnia 20 lutego 1978 r. w sprawie
odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu; Dz. Urz.
EWG L 54 z 25.2.1978, str. 19; Dz. Urz. Polskie wydanie
specjalne, rodz. 15, t.1 str. 71.
Dyrektywa 82/883/EWG
Dyrektywa Rady 82/883/EWG z dnia 3 grudnia 1982 r. w sprawie
procedur nadzorowania i monitorowania środowiska naturalnego
w odniesieniu do odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku
tytanu; Dz. Urz. EWG L 378 z 31.12.1982, str. 1; Dz. Urz. Polskie
Warsaw 1893432.2
strona 3 z 22
wydanie specjalne, rodz. 13, t.6 str. 367.
Dyrektywa 92/112/EWG
Dyrektywa Rady 92/112/EWG z dnia15 grudnia 1992 r. w sprawie
procedur harmonizacji programów mających na celu ograniczanie
i ostateczną eliminację zanieczyszczeń powodowanych przez
odpady pochodzące z przemysłu ditlenku tytanu; Dz. Urz. EWG L
409 z 31.12.1992, str. 11; Dz. Urz. Polskie wydanie specjalne,
rodz. 15, t.2 str. 170.
Dyrektywy TiO2
Dyrektywa 78/176/EWG, Dyrektywa 82/883/EWG oraz Dyrektywa
92/112/EWG.
PPK
Przejściowy plan krajowy, o którym mowa w art. 32 Dyrektywy
2010/75/UE.
POŚ
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska; tj.
Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.
Traktat Akcesyjny lub
TA
Traktat Akcesyjny z 16 kwietnia 2003 r., Dz. Urz. UE L 236 z 23
września 2003 r. str. 17.
UOOŚ
Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o
środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko; Dz. U.
Nr 199, poz. 1227 z późn. zm.
Warsaw 1893432.2
strona 4 z 22
1.
ZAKRES REGULACJI IMPLEMENTOWANYCH DO DYREKTYWY 2010/75/UE
Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w
sprawie emisji przemysłowych1 (dalej: „Dyrektywa 2010/75/UE”) przekształca w jeden akt
prawny siedem dotychczas obowiązujących dyrektyw tj.:
(i)
dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 15 stycznia 2008 r.
dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli2 (dalej:
„Dyrektywa IPPC”);
(ii)
dyrektywie 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001
r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z duŜych
instalacji spalania3 (dalej: „Dyrektywa LCP”);
(iii)
dyrektywie 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w
sprawie spalania odpadów4 (dalej: „Dyrektywa WI”);
(iv)
dyrektywie 1999/13/WE w sprawie ograniczenia emisji lotnych związków organicznych
spowodowanej uŜyciem organicznych rozpuszczalników podczas niektórych czynności
i w niektórych urządzeniach5 (dalej: „Dyrektywa LZO”);
oraz trzech dyrektyw związanych z produkcją dwutlenku tytanu tj.:
(v)
dyrektywie Rady 78/176/EWG z dnia 20 lutego 1978 r. w sprawie odpadów
pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu6 (dalej: „Dyrektywa 78/176/EWG”);
(vi)
dyrektywie Rady 82/883/EWG z dnia 3 grudnia 1982 r. w sprawie procedur
nadzorowania i monitorowania środowiska naturalnego w odniesieniu do odpadów
pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu7 (dalej: „Dyrektywa 82/883/EWG”);
1
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji
przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (wersja przekształcona); Dz. Urz.
UE L 334 z 17.12.2010, str. 17.
2
Dyrektywa 2008/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 stycznia 2008 r. dotycząca zintegrowanego
zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (Wersja skonsolidowana); Dz. Urz. UE L 24 z 29.1.2008, str. 8.
3
Dyrektywa 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia
emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z duŜych instalacji spalania; Dz. Urz. WE L 309 z 27.11.2001, str. 1;
Dz. Urz. Polskie wydanie specjalne, rodz. 15, t.6 str. 299.
4
Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów;
Dz. Urz. WE L 332 z 28.12.2000, str. 91, Dz. Urz. Polskie wydanie specjalne, rodz. 15, t.5 str. 353.
5
Dyrektywa Rady 1999/13/WE z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie ograniczenia emisji lotnych związków
organicznych spowodowanej uŜyciem organicznych rozpuszczalników podczas niektórych czynności i w niektórych
urządzeniach; Dz. Urz. WE L 85 z 29.3.1999, str. 1; Dz. Urz. Polskie wydanie specjalne, rodz. 15, t.4 str. 118.
6
Dyrektywa Rady 78/176/EWG z dnia 20 lutego 1978 r. w sprawie odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku
tytanu; Dz. Urz. EWG L 54 z 25.2.1978, str. 19; Dz. Urz. Polskie wydanie specjalne, rodz. 15, t.1 str. 71.
7
Dyrektywa Rady 82/883/EWG z dnia 3 grudnia 1982 r. w sprawie procedur nadzorowania i monitorowania
środowiska naturalnego w odniesieniu do odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu; Dz. Urz. EWG L
378 z 31.12.1982, str. 1; Dz. Urz. Polskie wydanie specjalne, rodz. 13, t.6 str. 367.
Warsaw 1893432.2
strona 5 z 22
(vii)
dyrektywie Rady 92/112/EWG z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie procedur
harmonizacji programów mających na celu ograniczanie i ostateczną eliminację
zanieczyszczeń powodowanych przez odpady pochodzące z przemysłu ditlenku
tytanu8 (dalej: „Dyrektywa 92/112/EWG”).
Dyrektywa 2010/75/UE weszła w Ŝycie 6 stycznia 2011 r., przy czym w odniesieniu do
transpozycji jej przepisów do krajowego porządku prawnego państw członkowskich oraz
uchylenia przepisów ww. dyrektyw, w Dyrektywie 2010/75/UE przewidziano rozbudowane
przepisy przejściowe (art. 80 – 82).
8
Dyrektywa Rady 92/112/EWG z dnia15 grudnia 1992 r. w sprawie procedur harmonizacji programów mających na
celu ograniczanie i ostateczną eliminację zanieczyszczeń powodowanych przez odpady pochodzące z przemysłu
ditlenku tytanu; Dz. Urz. EWG L 409 z 31.12.1992, str. 11; Dz. Urz. Polskie wydanie specjalne, rodz. 15, t.2 str.
170.
Warsaw 1893432.2
strona 6 z 22
2.
KATALOG REGULACJI KRAJOWYCH IMPLEMENTUJĄCYCH
UCHYLONE PRZEZ DYREKTYWĘ 2010/75/UE
2.1.
Regulacje za pomocą których implementowano Dyrektywę IPPC
DYREKTYWY
2.1.1. Katalog regulacji
Wymagania Dyrektywy IPPC zostały przetransponowane do polskiego prawa:
(1)
ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska9 oraz ustawą z dnia 27
lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy – Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach
oraz o zmianie niektórych ustaw10. Ustawy te określają podstawowe uwarunkowania
prawne dla procedury postępowania w sprawie wydania pozwolenia zintegrowanego;
dodatkowe wymagania w tym zakresie określają następujące akty prawne:
(2)
ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko11;
(3)
ustawa z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska12;
(4)
ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne13;
(5)
ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach14;
(6)
ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego15;
(7)
ustawa z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów
cieplarnianych i innych substancji16;
(8)
ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie i uchyleniu niektórych ustaw w związku z
uzyskaniem przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej17;
(9)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów
emisyjnych z instalacji18;
9
T.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.
10
Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1085 z późn. zm.
11
Dz. U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 z późn. zm.
12
T.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287 z późn. zm.
13
T.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019 z późn. zm.
14
T.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 z późn. zm.
15
T.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.
16
Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2784 z późn. zm.
17
Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959.
Warsaw 1893432.2
strona 7 z 22
(10)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 26 lipca 2002 roku w sprawie rodzajów
instalacji mogących powodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych
elementów przyrodniczych albo środowiska jako całości19;
(11)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie
dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku20;
(12)
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć
mogących znacząco oddziaływać na środowisko21;
(13)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warunków, jakie
naleŜy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz w sprawie
substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego22;
(14)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie dopuszczalnych
mas substancji, które mogą być odprowadzane w ściekach przemysłowych23;
(15)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 3 marca 2008 r. w sprawie poziomów
niektórych substancji w powietrzu24;
(16)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 8 kwietnia 2003 r. w sprawie rodzajów
instalacji, dla których prowadzący mogą ubiegać się o ustalenie programu
dostosowawczego25;
(17)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 4 listopada 2002 r. w sprawie wysokości
opłat rejestracyjnych26;
(18)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 26 września 2003 r. w sprawie
późniejszych terminów do uzyskania pozwolenia zintegrowanego27;
(19)
rozporządzenie Ministra Gospodarki w sprawie rodzajów odpadów, które mogą być
składowane w sposób nieselektywny28;
18
Dz. U. z 2005 r. Nr 260, poz. 2181 z późn. zm.
19
Dz. U. z 2002 r. Nr 122, poz. 1055.
20
Dz. U. z 2007 r. Nr 120, poz. 826.
21
Dz. U. z 2010 r. Nr 213, poz. 1397.
22
Dz. U. z 2006 r. Nr 137, poz. 984 z późn. zm.
23
Dz. U. z 2004 r. Nr 180, poz. 1867.
24
Dz. U. z 2008 r. Nr 47, poz. 281.
25
Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 731.
26
Dz. U. z 2002 r. Nr 190. poz. 1227.
27
Dz. U. z 2003 r. Nr 177, poz. 1776.
28
Dz. U. z 2002 r. Nr 191, poz. 1595.
Warsaw 1893432.2
strona 8 z 22
(20)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie zakresu,
czasu, sposobu oraz warunków prowadzenia monitoringu składowisk odpadów29;
(21)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 24 marca 2003 r. w sprawie szczegółowych
wymagań dotyczących lokalizacji, budowy, eksploatacji i zamknięcia, jakim powinny
odpowiadać poszczególne typy składowisk odpadów30.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów
emisyjnych z instalacji zostanie zastąpione przez rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia
22 kwietnia 2011 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji, które opublikowane zostało
w Dz. U. z 10 maja 2011 Nr 95, poz. 558. To ostatnie rozporządzenie wejdzie w Ŝycie w
terminie 14 dni od dnia ogłoszenia tj. 24 maja 2011 r. (z wyj § 33 ust. 5 pkt 1, który wchodzi w
Ŝycie z dniem 1 lipca 2012 r.).
2.1.2. Zakres regulacji wymagających zmiany i uzasadnienie potrzeby nowelizacji
(1)
Przepisy przejściowe i wprowadzające
Przepisy dotyczące zagadnień regulowanych dotychczas przez Dyrektywę IPPC
zamieszczone zostały w szeregu przepisów oraz w załącznikach do Dyrektywy 2010/75/UE.
Dyrektywa 2010/75/UE wprowadziła znaczące zmiany w stosunku do dotychczasowej
regulacji objętej zakresem Dyrektywy IPPC.
Zgodnie z art. 80 Dyrektywy 2010/75/UE, państwa członkowskie mają obowiązek
wprowadzenia w Ŝycie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych
niezbędnych do wykonania art. 2, art. 3 pkt 8, 11-14, 18-23, 26-30, 34-36, 37, art. 4 ust. 2 i 3,
art. 10, art. 12 ust. 1 lit e), art. 14 ust. 1 lit. c) ppkt (ii), art. 14 ust. 1 lit. d), e) h), art. 14 ust. 3, 4
i 7, art. 15 ust. 3, 4 i 5, art. 16, art. 17, art. 21 ust. 5, art. 22, art. 23, art. 24, art. 27, art. 29, art.
30 ust. 2, 3 i 4, 7 i 8, art. 31-35, art. 38, art.. 39, art. 40 ust. 2 i 3, art. 42, art. 70, art. 72,
załącznika I pkt 5, 6.1 lit c), 6.4 lit. b), 6.10 i 6.11, załącznika II, załącznika V i załącznika VI, do
dnia 7 stycznia 2013 r.
Zwrócić przy tym naleŜy uwagę na szereg reguł zawartych w art. 82 Dyrektywy 2010/75/UE
odnoszących się do szczególnych terminów stosowania implementowanych zmian, które będą
musiały znaleźć odzwierciedlenie w zmianach legislacyjnych.
PoniŜej przedstawiono najwaŜniejsze zmiany wynikające z Dyrektywy 2010/75/UE, które nie
mają swojego odpowiednika w Dyrektywie IPPC oraz w prawie krajowym i których
implementacja wymaga dostosowania prawa krajowego. Wskazano równieŜ proponowane
przepisy aktów prawnych prawa krajowego, których zmiana umoŜliwi implementację nowych
przepisów.
29
Dz. U. z 2002 r. Nr 220, poz. 1858 z późn. zm.
30
Dz. U. z 2003 r. Nr 61, poz. 549 z późn. zm.
Warsaw 1893432.2
strona 9 z 22
(2)
Przepisy IED determinujące konieczność zmiany ustawy – Prawo ochrony
środowiska
W zakresie uregulowanym dotychczas Dyrektywą IPPC, wprowadzone zostały przez
Dyrektywę 2010/75/UE następujące regulacje, których implementacja wymagać będzie
zmiany ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska31. Zmiany te obejmują:
-
poszerzenie w stosunku do Dyrektywy IPPC zakresu stosowania instrumentu
przeciwdziałania zanieczyszczeniom, jakim jest najlepsza dostępna technika
(wymagać to będzie zmiany przepisów ww. ustawy w zakresie udzielania pozwoleń
zintegrowanych),
-
wprowadzenie nowych definicji legalnych oraz modyfikację definicji dotychczasowych,
-
wprowadzenie nowych obowiązków sprawozdawczych dla prowadzących instalacje
objęte Dyrektywą 2010/75/UE (w wymienionej ustawie uzasadniona moŜe okazać się
zmiana zakresu dodatkowych obowiązków związanych z prowadzeniem instalacji),
-
prowadzenie obowiązku corocznych kontroli instalacji objętych Dyrektywą 2010/75/UE
(wymagać będzie wprowadzenia zmian w zakresie zasad prowadzenia instalacji, jak
równieŜ przyznania odpowiednich kompetencji stosownym organom kontrolnym, jak
np. Inspekcji Ochrony Środowiska),
-
zwiększenie znaczenia BREF-ów (dokumentów referencyjnych BAT) przy określaniu
warunków pozwoleń - dopuszczalne wielkości emisji określane w pozwoleniach
zintegrowanych powinny być zgodne z wartościami podanymi w dokumentach
referencyjnych BAT (BREF) – powinno się dokonać zmian przywołanej ustawy w
zakresie zasad udzielania pozwoleń zintegrowanych oraz treści tych pozwoleń,
-
ustanowienie dodatkowych warunków, jakim powinny odpowiadać wnioski o wydanie
pozwolenia – zmiany powinny znaleźć odzwierciedlenie w przepisach regulujących
zawartość wniosku o wydanie pozwolenia zintegrowanego,
-
ustanowienie reguł odnoszących się m.in. do sytuacji, kiedy pozwoleniem objęte są co
najmniej dwie instalacje, do zakończenia działalności objętej pozwoleniem, do
moŜliwości określenia przez właściwy organ dopuszczalnych wartości emisji – powinno
znaleźć odzwierciedlenie w przepisach regulujących treść pozwolenia zintegrowanego,
-
zmiana reguł dotyczących postępowania w przypadku zaistnienia awarii lub wypadku
mających znaczący wpływ na środowisko powinna znaleźć odzwierciedlenie w
odpowiednim dostosowaniu przepisów ww. ustawy dotyczących awarii.
(3)
Przepisy zaostrzające standardy emisji
31
T.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.
Warsaw 1893432.2
strona 10 z 22
Dyrektywa 2010/75/UE dokonała zaostrzenia standardów emisji dwutlenku siarki, tlenków
azotu i pyłu od 2016 r. Skutkować to powinno dokonaniem zmian w rozporządzeniu Ministra
Środowiska z dnia 22 kwietnia 2011 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji32,
zastępującym rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie
standardów emisyjnych z instalacji33 w odniesieniu do tych standardów.
Ustanowione zostały takŜe tymczasowe odstępstwa dotyczące działających duŜych obiektów
energetycznego spalania. Odstępstwa te powinny znaleźć odzwierciedlenie poprzez
ustanowienie okresów przejściowych w przepisach ustanawiających nowe standardy emisyjne
z uwzględnieniem szczegółowych mechanizmów regulujących przesłanki i warunki korzystania
z derogacji.
(4)
Wprowadzenie mechanizmu krajowego planu przejściowego
Do wdroŜenia Przejściowego Planu Krajowego konieczne będzie zarówno uchwalenie nowej
ustawy, która zasadniczo opierać się moŜe na rozwiązaniach przedstawionych w projekcie
ustawy o systemie bilansowania i rozliczania wielkości emisji dwutlenku siarki (SO2) i tlenków
azotu (NOX) dla duŜych źródeł spalania (projekt dostępny na stronie Ministerstwa Środowiska)
wraz z aktami wykonawczymi jak równieŜ wydanie przez Radę Ministrów przepisów
wykonawczych na podstawie ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami
gazów cieplarnianych lub innych substancji.
(5)
Odstępstwa od nowych standardów emisji
Dyrektywa 2010/75/UE ustanawia cały system okresów przejściowych na drodze do
osiągnięcia wymaganych pułapów emisji, i tak wprowadza:
-
tymczasowe odstępstwa dotyczące działających duŜych obiektów energetycznego
spalania,
-
derogacje dla małych systemów wydzielonych, pozwalające na czasowe zwolnienie
takich systemów z przestrzegania dopuszczalnych poziomów emisji,
-
derogacje dla zakładów zasilających sieci ciepłownicze, pozwalające na czasowe
zwolnienie takich zakładów z obowiązku przestrzegania dopuszczalnego poziomu
emisji.
Przepisów pozwalających na powyŜsze odstępstwa nie ma obecnie w krajowym porządku
prawnym, stąd teŜ dla realizacji tych odstępstw konieczne będzie dokonanie stosownej zmiany
prawa.
(6)
Nowe rodzaje działalności mogące powodować zanieczyszczenie środowiska
oraz substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego
32
Dz. U. z 2011 Nr 95, poz. 558.
33
Dz. U. z 2005 r. Nr 260, poz. 2181 z późn. zm.
Warsaw 1893432.2
strona 11 z 22
Dyrektywa 2010/75/UE w punktach 1.4 b), 3.1 c), 5.1 a), c), d), e), h), k), 5.3 a) ppkt (iii), (iv),
(v), 5.5, 5.6, 6.1 c), 6.4 b) ppkt (iii), 6.10, 6.11, załącznika I dokonała rozszerzenia katalogu
rodzajów działalności mogących powodować zanieczyszczenie środowiska. Zmiana ta
oznacza konieczność odpowiedniego dostosowania przepisów rozporządzenia Ministra
Środowiska z dnia 26 lipca 2002 roku w sprawie rodzajów instalacji mogących powodować
znaczne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych albo środowiska jako
całości34.
W odniesieniu do substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego Dyrektywa
2010/75/UE w załączniku II w części „Woda” w punkcie 13 dodaje nowe substancje
szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego. Wymaga to odpowiedniego dostosowania
przepisów rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warunków,
jakie naleŜy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz w sprawie
substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego35.
(7)
Nowe regulacje dotyczące spalarni odpadów
Omawiana dyrektywa wprowadza nowe regulacje dotycząca funkcjonowania spalarni i
współspalarni odpadów. Na gruncie prawa polskiego kwestie te regulowane są przepisami
ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach36 i ustawa ta wymagać będzie odpowiednich
zmian.
(8)
Geologiczne składowanie dwutlenku węgla
Dyrektywa 2010/75/UE ustanawia reguły zobowiązujące w pewnych okolicznościach
operatora obiektu energetycznego spalania do analizy warunków dotyczących składowania i
transportu dwutlenku węgla oraz modernizacji instalacji pod kątem jego wychwytu. W
Dyrektywie IPPC i polskim prawie krajowym brak jest przepisu będącego odpowiednikiem
ustanowionych regulacji, stąd teŜ konieczne będzie ustanowienie takich reguł. Nowe przepisy
mogą zostać wprowadzone do ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze37,
co do zmiany której toczą się obecnie prace legislacyjne ewentualnie do ustawy – Prawo
ochrony środowiska w zakresie warunków udzielania pozwoleń zintegrowanych.
2.2.
Regulacje za pomocą których implementowano Dyrektywę LCP
2.2.1. Katalog regulacji
Wymagania Dyrektywy LCP zostały przetransponowane do polskiego prawa:
34
Dz. U. z 2002 r. Nr 122, poz. 1055.
35
Dz. U. z 2006 r. Nr 137, poz. 984 z późn. zm.
36
T.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 z późn. zm.
37
T.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947
Warsaw 1893432.2
strona 12 z 22
(1)
ustawą z dnia z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska38;
(2)
ustawą z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne39;
(3)
ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie i uchyleniu niektórych ustaw w związku z
uzyskaniem przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej40;
(4)
ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów
cieplarnianych i innych substancji41;
(5)
ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych
i innych substancji42;
(6)
ustawą z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska43;
(7)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów
emisyjnych z instalacji44;
(8)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie wymagań w
zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości pobieranej
wody45;
(9)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie rodzajów
wyników pomiarów prowadzonych w związku z eksploatacją instalacji lub urządzenia i
innych danych oraz terminów i sposobów ich prezentacji46.
2.2.2. Zakres regulacji wymagających zmiany i uzasadnienie potrzeby nowelizacji
Przepisy szczególne dotyczące duŜych obiektów energetycznego spalania (LCP)
zamieszczone zostały głównie w Rozdziale III (art. 28 – 41) oraz w Załączniku V Dyrektywy
2010/75/UE. Dyrektywa 2010/75/UE wprowadziła istotne modyfikacje w stosunku do
dotychczasowej regulacji dotyczącej LCP. Są to w szczególności, regulacje dotyczące zasad
łączenia, dopuszczalnych wielkości emisji, stopni odsiarczania, przejściowego planu
krajowego, derogacji naturalnych, derogacji dla małych systemów wydzielonych oraz derogacji
dla zakładów zasilających sieci ciepłownicze oraz nowe regulacje dotyczące monitorowania
38
T.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.
39
T.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.
40
Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959.
41
Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2784 z późn. zm.
42
Dz. U. z 2009 r. Nr 130, poz. 1070 z późn. zm.
43
T.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287 z późn. zm.
44
Dz. U. z 2005 r. Nr 260, poz. 2181 z późn. zm.
45
Dz. U. z 2008 r. Nr 206, poz. 1291.
46
Dz. U. z 2008 r. Nr 215, poz. 1366.
Warsaw 1893432.2
strona 13 z 22
emisji i zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji. Istotne jest równieŜ, iŜ w niniejszym
zakresie szerokie uprawnienia do określenia szczegółowych przepisów wykonawczych
przyznano Komisji Europejskiej, która ma przedstawić stosowne wnioski ustawodawcze nie
później niŜ 7 lipca 2011 r.
Zgodnie z art. 80 państwa członkowskie mają obowiązek wprowadzenia w Ŝycie przepisów
ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania m.in. 28 i 29, art.
30 ust. 1, 2, 3, 4, 7 i 8, art. 31, 32, 33, 34, 35, 36, 38 i 39, art. 40 ust. 2 i 3 oraz Załącznika V,
które to przepisy regulują wymagania dotyczące LCP do dnia 7 stycznia 2013 r.
Zgodnie z tabelą korelacji do przepisów, które dotychczas nie miały swojego odpowiednika w
Dyrektywie WI naleŜy art. 29 ust. 1 i 3, art. 30 ust. 2, 3, 4, 7 i 8, art. 31 – 35, 38 ust. 2, 3, 4, 7
zd. drugie, 8 i 9, art. 39, 40 ust. 2 i 3 art. 41 oraz niektóre części załącznika V Dyrektywy
2010/75/UE. W tym teŜ zakresie konieczne będzie dokonanie odpowiednich zmian w polskim
prawie krajowym.
W związku z powyŜszym konieczna wydaje się zmiana przepisów ustawy – Prawo ochrony
środowiska, ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska, rozporządzenia Ministra Środowiska z
dnia 22 kwietnia 2011 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji47, zastępującym
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów
emisyjnych z instalacji oraz rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 4 listopada 2008 r. w
sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości
pobieranej wody, rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie
rodzajów wyników pomiarów prowadzonych w związku z eksploatacją instalacji lub urządzenia
i innych danych oraz terminów i sposobów ich prezentacji. Implementacja rozwiązań
dotyczących zaostrzonych wymagań emisyjnych oraz przejściowego planu krajowego wiązać
się moŜe z koniecznością przyjęcia nowej regulacji ustanawiającej krajowy system handlu
emisjami dwutlenku siarki oraz tlenków azotu (szczegóły omówiono poniŜej).
2.3.
Regulacje za pomocą których implementowano Dyrektywę WI
2.3.1. Katalog regulacji
Wymagania Dyrektywy WI zostały przetransponowane do polskiego prawa:
(1)
ustawą z dnia z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska48;
(2)
ustawą z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska49;
(3)
ustawą z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne50;
47
Dz. U. z 2011 Nr 95, poz. 558.
48
T.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.
49
T.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287 z późn. zm.
Warsaw 1893432.2
strona 14 z 22
(4)
ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach51;
(5)
ustawą z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego52;
(6)
ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie i uchyleniu niektórych ustaw w związku z
uzyskaniem przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej53;
(7)
ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych
innych ustaw54;
(8)
rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 maja 2003
r. w sprawie wymagań, jakim powinien odpowiadać raport o bezpieczeństwie zakładu o
duŜym ryzyku55;
(9)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warunków, jakie
naleŜy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz w sprawie
substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego56;
(10)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów
emisyjnych z instalacji57;
(11)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie wymagań w
zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości pobieranej
wody58;
(12)
rozporządzeniem Ministra Gospodarki w sprawie wymagań dotyczących prowadzenia
procesu termicznego przekształcania odpadów59;
(13)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie rodzajów
wyników pomiarów prowadzonych w związku z eksploatacją instalacji lub urządzenia i
innych danych oraz terminów i sposobów ich prezentacji60;
50
T.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019 z późn. zm.
51
T.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 z późn. zm.
52
T.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.
53
Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959.
54
Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1458 z późn. zm.
55
Dz. U. z 2003 r. Nr 104, poz. 970 z późn. zm.
56
Dz. U. z 2006 r. Nr 137, poz. 984 z późn. zm.
57
Dz. U. z 2005 r. Nr 260, poz. 2181 z późn. zm.
58
Dz. U. z 2008 r. Nr 206, poz. 1291.
59
Dz. U. z 2002 r. Nr 37, poz. 339 z późn. zm.
60
Dz. U. z 2008 r. Nr 215, poz. 1366.
Warsaw 1893432.2
strona 15 z 22
(14)
rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie
dopuszczalnych sposobów i warunków unieszkodliwiania odpadów medycznych i
weterynaryjnych61.
2.3.2. Zakres regulacji wymagających zmiany i uzasadnienie potrzeby nowelizacji
Przepisy szczególne dotyczące spalarni odpadów oraz współspalarni odpadów zamieszczone
zostały w Rozdziale IV (art. 42 – 55) oraz w Załączniku VI Dyrektywy 2010/75/UE. Dyrektywa
2010/75/UE wprowadziła pewne modyfikacje w stosunku do dotychczasowej regulacji
dotyczącej spalarni odpadów oraz współspalarni odpadów. Są to głównie zmiany redakcyjne,
regulacje dotyczące sposobu rozumienia (definicji spalarni odpadów oraz współspalarni
odpadów), zmiany w zakresie monitorowania oraz zmiany dotyczące dopuszczalnych
wielkości emisji. Zgodnie z art. 80 państwa członkowskie mają obowiązek wprowadzenia w
Ŝycie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania
m.in. art. 42, art. 43, art. 45 ust. 1 oraz załącznika VI część 1 lit. b), część 4 pkt 2.2, 2.4, 3.1 i
3.2, część 6 pkt 2.5 i 2.6 oraz część 8 pkt 1.1 lit. d), które to przepisy regulują wymagania
dotyczące spalarni odpadów i współspalarni odpadów do dnia 7 stycznia 2013 r.
Zgodnie z tabelą korelacji do przepisów, które dotychczas nie miały swojego odpowiednika w
Dyrektywie WI naleŜy art. 42 ust. 1 akapit drugi do piątego, art. 49, załącznik VI: część 1 lit b),
część 4 pkt 2.4 i pkt 3.2 oraz część 6 pkt 2.5 akapit drugi Dyrektywy 2010/75/UE. W tym teŜ
zakresie konieczne będzie dokonanie odpowiednich zmian w polskim prawie krajowym.
W związku z powyŜszym konieczna wydaje się zmiana przepisów ustawy o odpadach oraz
rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 22 kwietnia 2011 r. w sprawie standardów
emisyjnych z instalacji62, zastępującym rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia
2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji oraz rozporządzenie Ministra
Środowiska z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów
wielkości emisji oraz pomiarów ilości pobieranej wody.
2.4.
Regulacje za pomocą których implementowano Dyrektywę LZO
2.4.1. Katalog regulacji
Wymagania Dyrektywy LZO zostały przetransponowane do polskiego prawa:
(1)
ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach63;
(2)
ustawą z dnia z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska64;
61
Dz. U. z 2003 r. Nr 8, poz. 104 z późn. zm.
62
Dz. U. z 2011 Nr 95, poz. 558.
63
T.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 z późn. zm.
Warsaw 1893432.2
strona 16 z 22
(3)
ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie i uchyleniu niektórych ustaw w związku z
uzyskaniem przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej65;
(4)
ustawą z 25 lutego 2011 r. o substancjach chemicznych i ich mieszaninach66;
(5)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów
emisyjnych z instalacji67;
(6)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie wymagań w
zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości pobieranej
wody68;
(7)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 3 marca 2008 r. w sprawie poziomów
niektórych substancji w powietrzu69.
2.4.2. Zakres regulacji wymagających zmiany i uzasadnienie potrzeby nowelizacji
Przepisy szczególne dotyczące LZO zamieszczone zostały w Rozdziale V (art. 56 – 65) oraz
w Załączniku VII Dyrektywy 2010/75/UE. Dyrektywa 2010/75/UE wprowadziła niewielkie
zmiany w stosunku do dotychczasowej regulacji dotyczącej LZO. Są to głównie zmiany
redakcyjne oraz regulacje dotyczące implementacji wymogów dotyczących LZO. Zgodnie z
art. 80 państwa członkowskie mają obowiązek wprowadzenia w Ŝycie przepisów ustawowych,
wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania art. 58, art. 59 ust. 5, art. 63,
art. 65 ust. 3 załącznika VII część 4 pkt 2, część 5 pkt 1, części 7 pkt 3, które regulują
wymagania dotyczące LZO do dnia 7 stycznia 2013 r. Przy czym zgodnie z art. 82 Dyrektywy
2010/75/UE art. 58, art. 59 ust. 5 oraz załącznik VII część 4 pkt 2 stosuje się od dnia 1
czerwca 2015 r.
Do przepisów, które dotychczas nie miały swojego odpowiednika w Dyrektywie LZO naleŜy
art. 59 ust. 5, art. 61, art. 63 ust. 1 Dyrektywy 2010/75/UE. W tym teŜ zakresie konieczne
będzie dokonanie odpowiednich zmian w polskim prawie krajowym. W odniesieniu do art. 59
ust. 5 oraz art. 61 Dyrektywy 2010/75/UE konieczna wydaje się zmiana przepisów
rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie
prowadzenia pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości pobieranej wody70.
64
T.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.
65
Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959.
66
Dz. U. z 2011 r. Nr 63, poz. 322.
67
Dz. U. z 2005 r. Nr 260, poz. 2181 z późn. zm.
68
Dz. U. z 2008 r. Nr 206, poz. 1291.
69
Dz. U. z 2008 r. Nr 47, poz. 281.
70
Dz. U. z 2008 r. Nr 206, poz. 1291.
Warsaw 1893432.2
strona 17 z 22
W zakresie konieczności implementacji art. 63 ust. 1 Dyrektywy 2010/75/UE zmianie powinny
podlegać przepisy Rozdziału 6 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r.
w sprawie standardów emisyjnych z instalacji71.
2.5.
Regulacje za pomocą których implementowano Dyrektywy TiO2
2.5.1. Katalog regulacji
Wymagania Dyrektywy TiO2 zostały przetransponowane do polskiego prawa:
(1)
ustawą z dnia z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska72;
(2)
ustawą z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska73;
(3)
ustawą z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne74;
(4)
ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie i uchyleniu niektórych ustaw w związku z
uzyskaniem przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej75;
(5)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 24 marca 2003 r. w sprawie szczegółowych
wymagań dotyczących lokalizacji, budowy, eksploatacji i zamknięcia, jakim powinny
odpowiadać poszczególne typy składowisk odpadów76;
(6)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 8 października 2002 r. w sprawie
składowisk odpadów oraz miejsc magazynowania odpadów pochodzących z procesów
wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów77;
(7)
rozporządzenie Ministra Środowiska z 21 października 2002 r. w sprawie odpadów
pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych
odpadów, które nie mogą być unieszkodliwiane przez ich składowanie78;
(8)
rozporządzenie Ministra Gospodarki w sprawie rodzajów odpadów, które mogą być
składowane w sposób nieselektywny79;
71
Dz. U. z 2005 r. Nr 260, poz. 2181 z późn. zm.
72
T.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.
73
T.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287 z późn. zm.
74
T.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019 z późn. zm.
75
Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959.
76
Dz. U. z 2003 r. Nr 61, poz. 549 z późn. zm.
77
Dz. U. z 2002 r. Nr 176, poz. 1456.
78
Dz. U. z 2002 r. Nr 180, poz. 1513.
79
Dz. U. z 2002 r. Nr 191, poz. 1595.
Warsaw 1893432.2
strona 18 z 22
(9)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warunków, jakie
naleŜy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz w sprawie
substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego80;
(10)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów
emisyjnych z instalacji81;
(11)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 3 marca 2008 r. w sprawie poziomów
niektórych substancji w powietrzu82;
(12)
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie wymagań w
zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości pobieranej
wody83.
2.5.2. Zakres regulacji wymagających zmiany i uzasadnienie potrzeby nowelizacji
Przepisy szczególne dotyczące Dyrektyw TiO2 zamieszczone zostały w Rozdziale VI (art. 66 –
70) oraz w Załączniku VIII Dyrektywy 2010/75/UE. Zgodnie z art. 80 państwa członkowskie
mają obowiązek wprowadzenia w Ŝycie przepisów ustawowych, wykonawczych i
administracyjnych niezbędnych do wykonania art. 69, art. 70 oraz załącznika VIII część 1 pkt 1
i 2 lit. c), część 2 pkt 2 i 3, oraz część 3, które regulują wymagania dotyczące TiO2 do dnia 7
stycznia 2013 r.
Do przepisów, które dotychczas nie miały swojego odpowiednika w Dyrektywach TiO2 naleŜy
art. 70 ust. 2 zdanie drugie i art. 70 ust. 3 Dyrektywy 2010/75/UE.
Przepis art. 70 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2010/75/UE stanowi, Ŝe monitorowanie emisji
do powietrza w celu weryfikacji zgodności z warunkami pozwolenia musi obejmować co
najmniej monitorowanie emisji określone w załączniku VIII część 3 do tej dyrektywy. Z kolei
załącznik ten w części 3 wskazuje emisje związków podlegające ciągłemu monitorowaniu.
Natomiast art. 70 ust. 3 Dyrektywy 2010/75/UE wskazuje na normy, zgodnie z jakimi naleŜy
przeprowadzać ten monitoring. Zarówno przytoczony obowiązek, normy zgodnie z którymi
powinien zostać wykonany, jak i rodzaje związków powinny zostać odzwierciedlone w
rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie
prowadzenia pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości pobieranej wody84.
80
Dz. U. z 2006 r. Nr 137, poz. 984 z późn. zm.
81
Dz. U. z 2005 r. Nr 260, poz. 2181 z późn. zm.
82
Dz. U. z 2008 r. Nr 47, poz. 281.
83
Dz. U. z 2008 r. Nr 206, poz. 1291.
84
Dz. U. z 2008 r. Nr 206, poz. 1291.
Warsaw 1893432.2
strona 19 z 22
3.
ZAKRES EWENTUALNYCH NOWYCH REGULACJI ZWIĄZANYCH Z DYREKTYWĄ
2010/75/UE
W związku z wejściem w Ŝycie Dyrektywy 2010/75/UE i koniecznością jej implementacji do
polskiego systemu prawnego, oraz koniecznością dojścia przez Polskę do ustalonych w
Traktacie Akcesyjnym pułapów emisji dwutlenku siarki i tlenków azotu rozwaŜa się
wprowadzenie systemu handlu uprawnieniami do emisji dwutlenku siarki i tlenków azotu.
Obecnie obowiązujące regulacje zawarte w ustawie z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu
uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji85 oraz przepisy
ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych
substancji86, przepisy nowej ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie handlu
uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (ustawa niepublikowana) jak równieŜ inne
regulacje ustanawiające wymogi w zakresie ograniczenia emisji nie dają jednak moŜliwości
zbudowania optymalnego systemu dla źródeł objętych pułapami emisyjnymi w odniesieniu do
istniejących zobowiązań w zakresie ograniczenia emisji dwutlenku siarki i tlenków azotu.
Potencjalnym mechanizmem, na który wskazuje się w analizach dotyczących wypełnienia tych
zobowiązań jest krajowy handel uprawnieniami do emisji dwutlenku siarki i tlenków azotu.
Generalnie przyjąć moŜna, iŜ modyfikacja dotychczas obowiązujących regulacji dotyczące
handlu emisjami dwutlenku węgla i dostosowanie tych regulacji na potrzeby handlu
uprawnieniami do emisji dwutlenku siarki i tlenków azotu nie byłoby najlepszym rozwiązaniem.
Handel emisjami dwutlenku węgla jest systemem wspólnotowym i jest realizowany na terenie
całej UE. Handel emisjami dwutlenku siarki i tlenków azotu (bilansowanie i rozliczanie
wielkości emisji SO2 i NOX) z załoŜenia prowadzony byłby wyłącznie na obszarze Polski. Z
uwagi na tą odrębność regulacji, nie moŜna tych zagadnień zawrzeć w jednej ustawie. W tej
sytuacji z systemowego (a nie merytorycznego) punktu widzenia, wydaje się, Ŝe dobrym
rozwiązaniem mogłaby być odrębna ustawa, regulująca ściśle określoną grupę emisji, i
substancji zanieczyszczających powietrze jak równieŜ dotycząca innych okresów czasowych
obowiązywania. Taka ewentualna ustawa wprowadzać mogłaby nowe rozwiązania dotyczące
sposobu bilansowania emisji dwutlenku siarki i tlenków azotu z duŜych źródeł spalania
(wprowadzenie systemu opartego na handlu uprawnieniami do emisji dwutlenku siarki i
tlenków azotu). Nowa dodatkowa ustawa mogłaby obejmować regulacje dotyczące: (i) zasad
funkcjonowania systemu bilansowania i rozliczania emisji dwutlenku siarki i emisji tlenków
azotu wprowadzanych do powietrza przez duŜe źródła spalania; (ii) zadań Krajowego ośrodka
bilansowania i zarządzania emisjami; (iii) obowiązków operatorów eksploatujących duŜe
źródła spalania.
85
Dz. U. z 2004 r., Nr 281, poz. 2784 z późn. zm.
86
Dz. U. z 2009 r. Nr 130, poz. 1070 z późn. zm.
Warsaw 1893432.2
strona 20 z 22
Przykład takiego podejścia zawarto w projekcie ustawy o systemie bilansowania i rozliczania
wielkości emisji dwutlenku siarki (SO2) i tlenków azotu (NOX) dla duŜych źródeł spalania87.
Aktualnie trudno przesądzić jednak o tym czy krajowy system handlu emisjami dwutlenkiem
siarki (SO2) i tlenkami azotu (NOX) będzie miał mocne uzasadnienie. Istotnym argumentem
przemawiającym przeciwko wprowadzeniu tego systemu pozostaje bowiem niepewność co do
poziomu sumarycznej emisji która byłaby ewentualnie przedmiotem takiego handlu. Wpływ na
to mają stale prowadzone inwestycje skutkujące spadkiem emisji dwutlenku siarki i tlenków
azotu. Niski wolumen takiego ewentualnego handlu niewątpliwie podwaŜa sensowność
wprowadzania tej dodatkowej regulacji. Uzasadnienie do projektu ustawy o systemie
bilansowania i rozliczania wielkości emisji dwutlenku siarki (SO2) i tlenków azotu (NOX) jedynie
w bardzo pobieŜny sposób przedstawia analizy co do takich przyszłych poziomów emisji.
Wprowadzenie nowego mechanizmu, w postaci krajowego handlu emisjami, który niewątpliwie
generował będzie znaczne koszty zarówno po stronie operatorów jaki i po stronie administracji
powinno opierać się na bardzo dokładnych danych przedstawiających konsekwencje
finansowe oraz faktyczne tego instrumentu. Dotychczasowe uzasadnienie w tym zakresie nie
jest zadowalające i przekonujące.
Dodatkowo naleŜy zwrócić uwagę, na to iŜ prace nad wdroŜeniem krajowego systemu handlu
emisjami trwają juŜ bardzo długo. Właściwie to juŜ ustawa z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu
uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 281,
poz. 2784 z późn. zm.) stwarzała zaląŜki tego systemu. Przepisy te pozostały jednak
„martwe”. Oczywistym jest, Ŝe takie wieloletnie przesunięcie terminu wdroŜenia mechanizmu
ewentualnego krajowego systemu handlu emisjami skutkuje zupełnie inną oceną celowości
jego wprowadzenia. NaleŜy zdawać sobie sprawę, iŜ za mniej więcej półtora roku tj. od 1
stycznia 2013, zaczną obowiązywać bardzo restrykcyjne regulacje dotyczące wspólnotowego
systemu handlu emisjami (m.in. dwutlenku węgla i podtlenku azotu). Regulacje te niewątpliwie
mogą wpłynąć na istotną zmianę struktury wytwarzania oraz poziomu emisji nie tylko gazów
objętych wspólnotowym systemem handlu emisjami (UE ETS) lecz równieŜ pośrednio na
poziom emisji (a właściwie spadek emisji) dwutlenku siarki i tlenków azotu.
Ewentualna nowa regulacja dotycząca handlu emisjami dwutlenku siarki i tlenków azotu
powinna bardzo dokładnie przeanalizować konsekwencje wprowadzenia restrykcyjnych
mechanizmów UE ETS będą bowiem one wpływać w sposób pośredni równieŜ na poziomy
emisji objęte ewentualnym systemem krajowym co moŜe powodować zakłócenia modelowego
kształtu systemu handlu krajowego. Kwestia ta moŜe być dodatkowym argumentem
przemawiającym przeciwko dodatkowej regulacji krajowej dotyczącej SO2 i NOX. Na dzień
dzisiejszy moŜna bowiem stwierdzić, iŜ konsekwencje wprowadzenia trzeciej fazy UE ETS nie
są dokładnie rozpoznane. Tym bardziej trudno jest ocenić jakie skutki na sektor energetyczny
wywrzeć moŜe kumulacja krajowych i wspólnotowych mechanizmów handlu emisjami.
Wszystko to moŜe w konsekwencji negatywnie odbić się na pozostałych branŜach przemysłu.
87
Projekt dostępny na stronie Ministerstwa Środowiska.
Warsaw 1893432.2
strona 21 z 22
Z jednej bowiem strony naleŜy dąŜyć do wypełnienia zobowiązań emisyjnych z drugiej nie
powinno się nakładać na operatorów obowiązków które mogą być realizowane innymi
metodami lub stać się zbyt cięŜkie lub niemoŜliwe do wypełnienia.
Jak z powyŜszego wynika przed wprowadzeniem ewentualnego systemu krajowego handlu
emisjami, konieczna jest dalsza dogłębna weryfikacja i aktualizacja wcześniej wykonanych
opracowań dotyczących przyszłych emisji SO2 i NOX zarówno pod kątem ich poziomu,
wolumenu uprawnień skierowanych do ewentualnego handlu jaki i kosztów i faktycznych
następstw wprowadzenia dodatkowych i kumulatywnych mechanizmów handlu emisjami.
W kontekście ewentualnego krajowego systemu handlu emisjami SO2 i NOX nie moŜna teŜ
zapominać o analizie istniejących mechanizmów derogacyjnych oraz o analizie mechanizmów
elastycznych wprowadzonych przez Dyrektywę 2010/75/UE, których konsekwencje na dzień
dzisiejszy nie są do końca jasne. Wprowadzenie ewentualnych dodatkowych mechanizmów w
postaci krajowego handlu emisjami powinno zostać poprzedzone dogłębną analizą zapisów
Dyrektywy 2010/75/UE. Pamiętać naleŜy równieŜ o dodatkowych regulacjach które na
podstawie tej dyrektywy przyjmować będzie w dalszej przyszłości Komisja Europejska.
Doświadczenie pozyskane chociaŜby na gruncie UE ETS uczy, Ŝe dodatkowe regulacje które
Komisja Europejska przyjmuje w ramach mechanizmu delegowanych przez dyrektywę
kompetencji znacznie wypaczają i zaostrzają niejednoznaczne zapisy dyrektyw.
RozwaŜając moŜliwość wprowadzenia ewentualnego krajowego systemu handlu emisjami w
kontekście implementacji Dyrektywy 2010/75/UE naleŜy zdawać sobie sprawę z tego, iŜ
mechanizm handlu krajowego nie jest mechanizmem, przewidzianym w tej Dyrektywie i nie
jest konieczny do wypełnienia jej postanowień. Wprowadzenie krajowego handlu emisjami
moŜna analizować w kontekście funkcjonowania jednego z instrumentów przewidzianych w
Dyrektywie 2010/75/UE tj. w kontekście przejściowego planu krajowego jako mechanizm
dodatkowy za pomocą którego w realizacji tego planu wykorzystywano by bilansowanie emisji
na poziomie wszystkich obiektów zgłoszonych do PPK.
Warsaw 1893432.2
strona 22 z 22