D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
W., dnia 31 stycznia 2013 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny
w następującym składzie:
Przewodniczący:SSR Wojciech Wojnar
Protokolant: Luiza Zborowska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2013 r. we W.
sprawy z powództwa B. T.
przeciwko (...) S.A. w W.
o zapłatę
I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda B. T. kwotę 7.691,66 zł (siedem tysięcy sześćset
dziewięćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi:
-.
• od kwoty 3.552,31 zł od dnia 15 sierpnia 2009 r. do dnia zapłaty,
• od kwoty 4.139,35 zł od dnia 28 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty;
II. oddala dalej idące powództwo;
III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1950,91 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt złotych
dziewięćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania;
IV. zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej) kwotę 90,50 zł
(dziewięćdziesiąt złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
V. zasądza od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej) kwotę
385,80 zł (trzysta osiemdziesiąt pięć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
UZASADNIENIE
Powód B. T. domagał się w zasądzenia od strony pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 9.531,62
zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 sierpnia 2009 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów postępowania.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 15 lipca 2010 r., należący do niego samochód został uszkodzony
w wyniku kolizji drogowej. Sprawcę szkody był kierujący pojazdem o numerze rejestracyjnym (...), posiadający
wykupioną polisę OC u pozwanego. W dniu 11 sierpnia 2010 r. pozwany poinformował powoda o stwierdzeniu szkody
całkowej. Wskazał, że w jego ocenie przed szkodą pojazd powoda był wart ok. 16.300 zł brutto, w stanie uszkodzonym
7.049,18 zł, a należne powodowi odszkodowanie wynosi 6.311,48 zł, którą przekazał powodowi. Następnie, w dniu 18
września 2009 r. pozwany uznał roszczenie powoda z tytułu holowania w kwocie 400 zł. Ponieważ powód prowadził
działalność gospodarczą, do której wykorzystywał uszkodzony pojazd, zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego, z
którego to tytułu poniósł koszt w wysokości 3.811,48 zł netto. Powód nie zgadzając się z zakwalifikowaniem szkody jako
całkowitej, zlecił prywatnemu rzeczoznawcy ustalenie rzeczywistej wysokości szkody. Z tego tytułu poniósł wydatek w
wysokości 327,87 zł netto. Na dochodzoną kwotę 9.531,62 zł składa się kwota 3.811,48 zł netto z tytułu kosztów najmu
pojazdu zastępczego, 5.392,27 zł tytułem różnicy między rzeczywistą szkodą a wypłaconym odszkodowaniem, 327,87
zł z tytułu kosztów opinii prywatnej. Termin początkowy naliczania odsetek ustawowych wynika z faktu, że powód
poinformował pozwanego o szkodzie w dniu jej wystąpienia, tj. 15 lipca 2009 r. (k. 8).
W dniu 13 lipca 2011 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu wydał w sprawie nakaz zapłaty w
postępowaniu upominawczym.
Strona pozwana (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od tego nakazu, wnoszą o oddalenie
powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu sprzeciwu wskazała, że roszczenie powoda jest bezzasadne. (...) rzeczoznawca sporządził błędnie
wycenę, tymczasem w sprawie wystąpiła szkoda całkowita.
Odnośnie kwoty 3.811,48 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego pozwana spółka uznała roszczenie za zasadne, gdyż
pojazd był wykorzystywany do działalności gospodarczej. Wskazała jednak, że związana z tym dokumentacja wpłynęła
dopiero w pozwie. Strona pozwana uznała za zasadny czas najmu od dnia 15 lipca do 16 sierpnia 2009 r., ale w jej
ocenie stawka 122,95 zł netto za wynajem V. (...) jest zawyżona. Niezasadna jest również kwota 327,87 zł z tytułu
kosztów sporządzenia opinii, skoro kalkulacja została sporządzona błędnie.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
B. T. prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiot są m.in. roboty budowlane. W skład jego przedsiębiorstwa
wchodzi samochód V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji 1998 r.
(dowód: - zaświadczenie o wpisie do (...), k. 14;
- zaświadczenie o numerze REGON, k. 14v;
- lista środków trwałych, k. 15;
- przesłuchanie powoda, k. 80)
W dniu 15 lipca 2009 r. B. T., prowadząc samochód V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), uczestniczył w kolizji
drogowej.
Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem V. (...), którego właściciel zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego z (...) Towarzystwem (...) S.A.
Powstałą szkodę B. T. w tym samym dniu zgłosił (...) S.A.
(bezsporne, a nadto dowód:
- dokumenty zawarte w aktach szkodowych, k. 55, a w tym:
polisa nr (...), str. 98-100 akt szkodowych;
dokumentacja fotograficzna, str. 89-97 akt szkodowych;
- przesłuchanie powoda, k. 80)
Z uwagi na prowadzoną działalność gospodarczą, konieczność dojazdów na place budów, B. T. w dniu 16 lipca 2009
r. zawarł z Ł. K. umowę najmu samochodu V. (...) o numerze rejestracyjnym (...).
Umowa została zawarta na okres od dnia 15 lipca 2009 r. do dnia 16 sierpnia 2009 r. Strony umowy ustaliły czynsz
na kwotę 150 zł brutto. W sumie za okres od 15 lipca do 16 sierpnia 2009 r. czynsz został ustalony na kwotę 4.650
zł brutto (3.811,48 zł netto).
(dowód: - umowa najmu, k. 15v;
- umowy o roboty budowlane, k. 16-17;
- umowa najmu kiosku, k. 18;
- faktury VAT, k. 19;
- zeznania Ł. K., k. 165;
- przesłuchanie powoda, k. 80)
Decyzją z dnia 11 sierpnia 2009 r. (...) S.A. zawiadomił B. T., że przyznano mu odszkodowanie w wysokości 6.311,48
zł netto wobec stwierdzenia szkody całkowitej.
(dowód: - decyzja z dnia 11.08.2009 r., k. 10;
- wycena szkody, k. 11-12)
W dniu 18 września 2009 r. (...) S.A. przyznało B. T. dopłatę do odszkodowania w wysokości 400 zł z tytułu
poniesionych przez niego kosztów holowania.
(dowód: - faktura VAT nr (...), k. 13;
- pismo strony pozwanej z dnia 18.09.2009 r., k. 13v)
B. T., nie zgadzając się z klasyfikacją szkody i wysokością przyznanego odszkodowania, zlecił D. R. sporządzenie opinii
w celu ustalenia rzeczywistej wartości szkody w pojeździe.
W opinii rzeczoznawca ten ustalił wartość brutto samochodu B. T. na kwotę 16.800 zł, a wysokość kosztów naprawy
na kwotę 11.703,75 zł netto (14.278,58 zł brutto).
Za sporządzenie opinii B. T. zapłacił kwotę 327,87 zł netto (400 zł brutto).
(dowód: - opinia prywatna D. R., k. 20-28;
- faktura VAT z 23.11.2009 r., k. 29)
Pismem z dnia 1 czerwca 2010 r. B. T. wezwał (...) S.A. do zapłaty kwoty 9.532 zł.
(dowód: - wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania, k. 29v)
Wartość rynkowa pojazdu V. (...) B. T. w dniu powstania szkody wynosiła 16.100 zł brutto (13.196,72 zł netto).
Drzwi przednie i tylne prawe tego samochodu były wcześniej naprawiane ze znacznym wykorzystaniem masy
szpachlowej, co spowodowało utratę ich wartości w 50%.
Koszt naprawy tego samochodu przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych o oznaczeniu O wynosił:
1. wg średnich stawek roboczogodzin dla warsztatów nieautoryzowanych – 11.703,75 zł netto;
2. wg stawek roboczogodzin dla (...) 13.879,35 zł netto.
Ze względów technicznych naprawa pojazdu w (...) była możliwa, ale ekonomicznie nieuzasadniona.
Wartość pojazdu w stanie uszkodzonym wynosiła 5.163,93 zł netto (6.300 zł brutto).
Różnica między wartością pojazdu przed i po wypadku (wartość szkody) wynosi 7.991,80 zł netto (9.800 zł brutto).
Ze względów technicznych naprawa pojazdu poza siecią (...) była możliwa i ekonomicznie uzasadniona.
W przypadku naprawy samochodu poza siecią (...) koszt naprawy, uwzględniający 50% ubytku wartości wcześniej
naprawianych elementów, wynosi 9.863,79 zł netto (12.033,82 zł brutto).
(dowód: - dokumenty zawarte w aktach szkodowych, k. 55, a w tym
dokumentacja fotograficzna, str. 89-97 akt szkodowych;
- opinia biegłego sądowego z 15.02.2012 r., k. 93-127;
- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z 16.09.2012 r., k. 93-127;
- opinia ustna uzupełniająca, k. 183)
Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane
przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Sąd za rzetelną, logiczną i jasną uznał uzupełniające opinie
biegłego sądowego. W pierwszej opinii biegły popełnił oczywistą pomyłkę – układ (...) uznał jednocześnie za element
wyposażenia standardowego i dodatkowego, która została to pomyłka została skorygowana w opinii uzupełniającej.
W pierwszej opinii wyliczając wartość rynkową pojazdu powoda w systemie E. biegły nie uwzględnił ujemnej korekty
z tytułu ogumienia, mimo że taką korektę uwzględnił dokonując obliczeń w systemie (...)E.. W opinii uzupełniającej
biegły błąd ten poprawił. Z uwagi na rok produkcji samochodu powoda, fakt jego wcześniejszego uszkodzenia i sposób
jego naprawy Sąd za racjonalne przyjął ustalenia biegłego co do zasadności naprawy samochodu powoda poza siecią
(...).
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.
Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się
do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których
odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.
Według § 2 umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące
następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. W oparciu zaś o § 4
uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela określony
jest przez zakres odpowiedzialności ubezpieczonego, w granicach sumy gwarancyjnej (tak m.in.: art. 36 ust. 1 ustawy
z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Odpowiedzialność strony pozwanej jest zatem odpowiedzialnością pochodną,
zależną od odpowiedzialności posiadacza samoistnego pojazdu, który ubezpieczył się od odpowiedzialności cywilnej
u strony pozwanej. Podstawę prawną tej odpowiedzialności stanowi art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.
W myśl art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu
Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie
lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy
ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody, prawomocnego orzeczenia sądu lub w sposób określony w
przepisach ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. W obowiązkowych
ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej
podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie.
W niniejszej sprawie bezspornym jest, że właściciel samochodu V. (...), którego kierujący był sprawcą kolizji z dnia 15
lipca 2009 r., zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z (...)
Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W.. Ponadto, poza sporem było zarówno to, że samochód powoda uległ uszkodzeniu
w wyniku tego zdarzenia drogowego, jak i zakres uszkodzeń.
Sporna natomiast była wysokość szkody, a mianowicie czy wypłacone przez stronę pozwaną do tej pory odszkodowanie
w kwocie 6.311,48 zł odpowiada wielkości szkody.
Stosownie do art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa
działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie z § 2 tego artykułu, w powyższych granicach, w braku
odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany
poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przepis art. 361 § 1 k.c. wyraża zasadę
przyczynowości, ograniczonej jednak do przypadków normalnego - adekwatnego związku przyczynowego. Istnienie
związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego jest determinowane określonymi okolicznościami faktycznymi
konkretnej sprawy i dlatego istnienie związku przyczynowego bada się uwzględniając te okoliczności (por. wyrok
SN z dnia 8.12.2005 r. III CK 298/05, Lex 172174). Zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. poszkodowany wybiera czy
naprawienie szkody ma nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego, czy tez przez zapłatę odpowiedniej sumy
pieniężnej. Nie ma przy tym znaczenia, czy poszkodowany naprawił szkodę. Niezasadne jest zatem uzależnianie
wypłaty odszkodowania od przedłożenia oryginalnych faktur, dokumentujących dokonanie naprawy uszkodzonego
pojazdu.
W niniejszej sprawie strona pozwana podnosiła, że w sprawie zachodzi tzw. szkoda całkowita. Z pojęciem szkody
całkowitej spotykamy się w momencie kolizji, kiedy uszkodzenia pojazdu są znaczne, a naprawa auta przekracza
wartość pojazdu. Naprawa jest ekonomicznie nieuzasadniona – to znaczy, że na pokrycie naprawy trzeba przeznaczyć
większą kwotę niż ta, na którą oszacowana została rzeczywista wartość pojazdu przed zdarzeniem. Wartość szkody
całkowitej szacuje się na podstawie wyceny wartości rynkowej pojazdu, a także wyceny pozostałości (wraku,
uszkodzonego auta).
Ze stanowiskiem tym nie sposób się zgodzić. Wskazać należy, że samochód powoda został wyprodukowany w 1998
r. Strona pozwana przy tym nie wykazała, że jest on stale serwisowany w autoryzowanych warsztatach obsługi.
Przeciwnie, fakt naprawy drzwi przednich i tylnych prawych tego samochodu ze znacznym wykorzystaniem masy
szpachlowej wskazuje, że naprawa miała miejsce poza siecią (...). Nie ma zatem podstaw, aby koszty naprawy pojazdu
powoda były ustalane według stawek (...). Ponadto, jak wynika z opinii biegłego sądowego, ze względów technicznych
naprawa pojazdu poza siecią (...) jest możliwa i ekonomicznie uzasadniona. Tym samym, należało przyjąć, że naprawa
samochodu powoda powinna nastąpić poza siecią (...).
Wartość rynkowa pojazdu V. (...) B. T. w dniu powstania szkody wynosiła 16.100 zł brutto (13.196,72 zł netto). Koszt
naprawy tego samochodu przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych o oznaczeniu O wynosił wg średnich
stawek roboczogodzin dla warsztatów nieautoryzowanych – 11.703,75 zł netto. Ponieważ jednak samochód powoda był
już wcześniej naprawiany, co spowodowało 50% ubytek wartości wcześniej naprawionych elementów, w przypadku
naprawy samochodu poza siecią (...) koszt naprawy, uwzględniający 50% ubytku wartości wcześniej naprawianych
elementów, wynosił 9.863,79 zł netto (12.033,82 zł brutto).
Ponieważ powód jest przedsiębiorcą, uprawnionym do obniżenia podatku od towarów i usług o kwotę podatku
naliczonego, należne mu odszkodowanie powinno zostać ustalone w kwocie netto. W tym miejscu zaznaczyć należy, że
we wnioskach opinii biegły wskazał należną kwotę brutto, ale Sąd dokonał odpowiedniego wyliczenia kwoty netto Tym
samym, wysokość należnego powodowi odszkodowania wynosi 9.863,79 zł netto. Skoro pozwana spółka wypłaciła
powodowi kwotę 6.311,48 zł, do zapłaty pozostała jeszcze kwota 3.552,31 zł.
Powód poniósł w związku z przedmiotowym zdarzeniem drogowym również szkodę w postaci kosztów najmu pojazdu
zastępczego. Za okres od 15 lipca do 16 sierpnia 2009 r. zapłacił on czynsz w kwocie 4.650 zł brutto (3.811,48 zł
netto). Strona pozwana uznała czas wynajmu za uzasadniony, jak i samą podstawę roszczenia, kwestionowała jednak
wysokość czynszu. Odnosząc się do tej kwestii wskazać należy, że w świetle umowy najmu i zeznań Ł. K. nie budzi
wątpliwości, że powód zapłacił wskazaną kwotę. Tym samym, poniósł on taką szkodę. Przyznanie mu odszkodowania
w tym zakresie w mniejszej wysokości spowodowałoby, że szkoda nie zostałaby naprawiona w całości. Ponadto, żaden
przepis nie nakłada na poszkodowanego obowiązku szukania najtańszych ofert czy to co do naprawy samochodu, czy
to co do wynajmu pojazdu zastępczego.
Do uwzględnionych wyżej kwot należy – zdaniem Sądu – doliczyć koszt netto sporządzenia prywatnej ekspertyzy
w wysokości 327,87 zł. Wprawdzie dokonana przed wszczęciem postępowania sądowego i poza zabezpieczeniem
dowodów na zlecenie powoda ekspertyza nie była istotną przesłanką zasądzenia odszkodowania i nie ułatwiła
pozwanemu ustalenie okoliczności wypadku i określenie rozmiarów szkody, umożliwiając mu zapoznanie się z
dokumentacją fotograficzną uszkodzonego samochodu, oceną szkody, zakresem jej naprawy oraz kosztorysem
dokonanym przez rzeczoznawcę (por. wyrok SN z 2.09.1975 r., I CR 505/75, LEX nr 7747, uchwała SN z 18.05.2004
r., III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117), powodowi przysługiwało roszczenie o zasądzenie tej kwoty.
Otóż, koszt wskazanej ekspertyzy należy uznać za szkodę spowodowaną przez nienależyte wykonanie przez stronę
pozwaną zobowiązania – art. 471 k.c. Strona pozwana, ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania, nie
dołączyła do decyzji stosownej kalkulacji, pozbawiając powoda możliwości weryfikacji wyliczonego odszkodowania.
Pozwana przyjęła wartość szkody, z którą nie zgodził się powód. W takim stanie rzeczy powód, w celu weryfikacji
decyzji pozwanej, zasadnie zlecił sporządzenie prywatnej opinii, która nie potwierdziła stanowiska pozwanego.
Stanowisko powoda zostało przy tym częściowo potwierdzone przez biegłego sądowego. Tym samym, przyjąć należało,
że powód wskutek nienależytego wykonania zobowiązania przez stronę pozwaną poniósł szkodę w wysokości 327,87
zł netto.
Wobec powyższego Sąd zasądził na jego rzecz sumę wskazanych wyżej kwot.
Rozstrzygnięcie co do odsetek Sąd wydał w oparciu o art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze
spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej
szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§1), zaś
wysokość odsetek może wynikać albo z umowy stron, albo – w razie jej braku – należne są odsetki ustawowe (§2).
Stosownie zaś do art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie
w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.
Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej w dniu 15 lipca 2009 r. Oznacza to, że odszkodowanie powinno zostać
wypłacone najpóźniej w terminie 30 dni od tej daty, co znalazło swój wyraz w punkcie I tenoru wyroku. Wprawdzie w
petitum pozwu data początkowa, od którego miały być naliczane odsetki została wskazana na dzień 15 sierpnia 2010
r., Sąd uznał, że doszło tu do omyłki pisarskiej. Powyższy wniosek wynika z porównania treści uzasadnienia pozwu z
jego petitum. W pozwie (str. 7 – k. 8) powód wyraźnie wskazał, że termin początkowy naliczania odsetek ustawowych
wynika z treści art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, przy tym powód poinformował pozwanego o
szkodzie w dniu jej wystąpienia, tj. 15 lipca 2009 r. (k. 8).
Odsetki ustawowe od kwoty 4.139,35 zł (tj. od kwoty odszkodowania za najem pojazdu i opinię prywatną) Sąd zasądził
od dnia 28 sierpnia 2011 r., gdyż żądanie w tym zakresie wraz z dokumentami niezbędnymi do jego rozpatrzenia
zostało doręczone pozwanej spółce dopiero wraz z nakazem zapłaty wydanym w niniejszej sprawie.
Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku, w punkcie II oddalając dalej idące powództwo.
W punkcie III wyroku Sąd w oparciu o art. 100 zd. 1 k.p.c. stosunkowo rozdzielił koszty procesowe poniesione przez
strony. Stosownie do art. 100 zd. 1 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie
zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W myśl postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1987 r.,
sygn. akt I CZ 126/87, obliczenie należności z tytułu stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu polega na ustaleniu
stosunku wartości roszczenia uwzględnionego do dochodzonego, a następnie na podziale sumy kosztów obu stron
odpowiednio do powyższego ustalenia. Otrzymany wynik stanowi kwotowy udział każdej ze stron w sumie ich kosztów.
Jeżeli koszty poniesione przez stronę przewyższają tak obliczony udział - różnica podlega zasądzeniu od strony
przeciwnej.
Powód poniósł koszt opłaty sądowej od pozwu w kwocie 477 zł, zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości
1.000 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł).
Koszty procesowe poniesione przez pozwanego obejmują natomiast koszty zastępstwa procesowego w wysokości
1.200 zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu) i opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł. Łączna suma kosztów wynosi zatem 3.911 zł.
Ponieważ powód przegrał sprawę w 19%, powinien on ponieść 19% tych kosztów, czyli 743,09 zł. Natomiast pozwany,
jako przegrywający sprawę w 81%, powinien ponieść 3.167,91 zł. Tym samym, skoro koszty poniesione przez powoda
przewyższają o 1.950,91 zł (2.694 zł – 743,09 zł) jego udział w kosztach, a koszty pozwanego są o tę kwotę za niskie
w stosunku do jego udziału, różnica podlega zasądzeniu od powoda na rzecz pozwanego. Wobec powyższego, na
podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w punkcie III wyroku.
Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punktach IV i V sentencji wyroku Sąd oparł na treści art. 113 ust.
1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 100 zd. 1 k.p.c. Stosownie do
brzmienia pierwszego z tych przepisów kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie
miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika,
jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu
(art. 113 ust. 1 u.k.s.c.). Natomiast koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji
nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz strony, której czynność spowodowała ich powstanie (art. 113 ust.
2 pkt 1 u.k.s.c.).
W niniejszej sprawie na nierozliczone koszty sądowe składają się koszty wynagrodzenia biegłego sądowego. Za
sporządzenie opinii biegłemu przyznane zostało wynagrodzenie w wysokości 1.124,25 zł, na poczet której została
zarachowana zaliczka uiszczona przez powoda w wysokości 1.000 zł, za sporządzenie opinii uzupełniającej 224,85 zł,
a za udział w rozprawie w dniu 18 grudnia 2012 r. – 127,20 zł. Tym samym nieuiszczone koszty sądowe wyniosły w
sumie 476,30 zł.
Powód przegrał sprawę w 19%, powinien on zatem stosownie do powołanych wyżej przepisów – ponieść 19% kosztów
sądowych, czyli 90,50 zł. Wobec powyższego na podstawie art. 113 ust. 2 pkt 1 u.k.s.c. Sąd orzekł jak w punkcie IV
wyroku.
Pozwana spółka przegrała sprawę w 81%, obciąża ją zatem 81% wskazanych kosztów sądowych, czyli 385,80 zł.
Należało zatem – punkt V wyroku - zasądzić od niej na rzecz Skarbu Państwa brakującą kwotę tytułem nieuiszczonych
kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa – art. 113 ust. 1 u.k.s.c.
Dla tych motywów Sąd orzekł jak w wyroku.
Z:
1. odnotować;
2. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. stron;
3. kal. 14 dni.