D - Sąd Rejonowy w Giżycku

Sygn. akt V W 294/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 lutego 2015 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie
w składzie:
Przewodniczący SSR Lidia Merska
Protokolant Joanna Kucharska
w obecności oskarżyciela publicznego -------------------po rozpoznaniu w dniach 20 stycznia 2015r., 25 lutego 2015 r.
na rozprawie
sprawy przeciwko S. D. (1)
synowi T. i Z. z d. J.
ur. (...) w K.
obwinionego o to, że: W dniu 15 września 2014 roku około godziny 8:18 w miejscowości R. przy ul. (...) utrudnił wjazd
lub wyjazd na posesję w ten sposób, że zastawił drogę dojazdową samochodem osobowym marki O. o nr rej. (...)
tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym
1. Obwinionego S. D. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 97 kw w zw.
z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych.
2. Na podstawie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych
tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.
Sygn. akt V W 294/14
UZASADNIENIE
Działka o numerze geodezyjnym (...) położona w R. przy ul. (...) jest współwłasnością małżonków K. i R. A., matki S.
D. (1) i państwa G.. Pomiędzy współwłaścicielami dokonany został podział działki do używania, nie przeprowadzono
rozgraniczenia. Sprawa o zniesienie współwłasności toczy się w Sadzie Rejonowym w Giżycku.
Na sąsiednich działkach, przed wjazdem na tę nieruchomość znajdują się dwa domy. Jeden należy do matki S. D. (1), a
drugi do małżonków A.. Wjazd na działkę o numerze (...) prowadzi przez bramę przy domu małżonków A., a obok jest
brama do wjazdu na nieruchomość matki S. D. (1). S. D. (1) nie mieszka obok małżonków A., w domu swojej matki,
tylko po przeciwnej stronie ulicy. S. D. (1) korzysta z samochodu osobowego marki O. o nr rej. (...).
W dniu 18 września 2014r państwo A. zamówili usługę wywozu nieczystości ze swojego szmaba, które znajduje się na
działce za ich domem. Otworzyli bramę, z której korzystają i oczekiwali na przyjazd ciężarówki do wywozu nieczystości.
S. D. (1) zauważył, że brama przy ich nieruchomości jest otwarta, przyjechała szambiarka, więc przeparkował
samochód, z którego korzystał, w ten sposób, że zatarasował wjazd na posesję należącą do państwa A., bliżej domu
swojej matki. Kierowcą ciężarówki był J. S.. Małżonkowie A. prosili S. D. (1) aby przestawił samochód i umożliwił
wypompowanie szamba. On przestawił samochód bliżej ich domu, tak że w ogóle niemożliwy był dojazd szambiarki
bliżej posesji. Wobec tego wezwana została policja – przyjechał patrol w składzie – (...) i P. D.. Policjant – R.
K. poprosił o przestawienie samochodu, ale S. D. (1) odmówił. Policjanci odjechali, odjechał również kierowca
samochodu ciężarowego. Za postój pojazdu państwo A. zapłacili kwotę 140,40zł. Po kilku godzinach kierowca
przyjechał ponownie, zabrał ze sobą więcej węży tak aby możliwym było wypompowanie szamba po zaparkowaniu
samochodu na drodze. Samochód S. D. (2) w dalszym ciągu był zaparkowany w tym samym miejscu.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków – K. A. k. 53, R. A. k. 53v, R. K. k. 64, J. S. k. 64v,
dokumentacji fotograficznej k. 42 – 45, dokumentacji geodezyjnej k. 46 – 47, decyzji k. 50, wypis z rejestru gruntów
k. 13, faktura k. 51, wyjaśnień obwinionego k. 52a v.
Obwiniony S. D. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale potwierdził iż tego dnia zaparkował
samochód w sposób opisany w zarzucie. Twierdził, iż ma prawo do tego prawo jako pełnomocnik właścicielki – swojej
matki, a poza tym małżonkowie A. nie pozwalają mu wjechać na wspólną nieruchomość. Przyznał, iż wcześniej tak
samochodu nie parkował, a zaczął od września 2014r.
Stan faktyczny w tej sprawie jest bezsporny, potwierdzony również wyjaśnieniami obwinionego. To, że obwiniony nie
przyznał się do popełnienia czynu, nie oznacza iż nie zachował się w sposób opisany w zarzucie. Wszyscy świadkowie
opisali w jaki sposób zaparkował on samochód, jak go przestawił na prośbę małżonków A. i jak odmówił odjechania
spod bramy na prośbę policjantów. Sąd dał wiarę wszystkim zgromadzonym w sprawie dowodom, ponieważ w istocie
stanowią one relację z wydarzeń z dnia 18.09.2014r.
Zdaniem Sądu obwiniony działał umyślnie, doskonale zdawał sobie sprawę z tego co robi, że jego sposób zaparkowania
samochodu uniemożliwia wykonanie usługi, a do tego blokuje wyjazd z posesji. Zdaniem Sądu jego działanie było
nacechowane wyjątkową złośliwością w stosunku do sąsiadów, a zachowanie świadczy jedynie o bardzo specyficznym
rozumieniu prawa własności, a raczej współwłasności. Podkreślić należy, iż obwiniony nie mieszka w sąsiednim
domu, tylko naprzeciwko gdzie ma miejsce do parkowania samochodu. Z relacji R. A. wynika, iż po zasypaniu rowu
melioracyjnego ma również miejsce parkingowe na działce należącej do jego matki. Wyprowadzić stąd należy wniosek,
że zaparkował samochód w tym miejscu celowo, tak aby dokuczyć małżonkom A., a do tego narazić ich na koszty.
Dotychczas nie było problemu z wywozem nieczystości z działki obok, a nawet był umożliwiony wjazd przez sąsiednią
bramę, bramę należącą do matki obwinionego. Z samego faktu, iż jest on jej pełnomocnikiem nie można wyprowadzać
wniosku, iż może korzystać z nieruchomości w ten sposób.
Odpowiedzialności za czyn z art. 97 kw podlega m. in. ten, kto jak posiadacz pojazdu wykracza przeciwko innym
przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 199r – Prawo o ruchu drogowym. Artykuł 49 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu
drogowym stanowi, iż zabrania się postoju w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności do i z bramy,
garażu, parkingu lub wnęki postojowej. Na dołączonej do akt sprawy dokumentacji fotograficznej wyraźnie widać, iż
pojazd zaparkowany przez obwinionego utrudniał, a nawet uniemożliwiał wjazd i wyjazd z posesji małżonków A..
Reasumując powyżej przedstawione dowody, stan prawny, a także winę obwinionego, Sąd doszedł do przekonania iż
obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Wymierzona obwinionemu kara grzywny w kwocie 500,00
zł jest kara adekwatną do wagi popełnionego wykroczenia. Obwiniony utrzymuje się z zasiłku dla bezrobotnych, nie ma
nikogo na utrzymaniu, otrzymuje stałe miesięczne świadczenie, którego wysokość pozwoli mu na uiszczenie grzywny
i kosztów.
Na wysokość orzeczonych kosztów kwoty 150 zł składa się opłata sądowa – 50,00zł (art. 21 i art. 3 ust. 1 ustawy
o opłatach w sprawach karnych – Dz.U. nr 49, poz. 223 z 1983r.) i 100zł – wysokość zryczałtowanych wydatków
za przeprowadzenie rozprawy (rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie zryczałtowanych wydatków
postępowania (…) w sprawach o wykroczenia Dz. U. nr 118, poz. 1269 z 2001r.)