D - Sąd Rejonowy w Oławie

Sygn. akt VII K 212/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 lipca 2013 r.
Sąd Rejonowy w Oławie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. w składzie:
Przewodniczący SSR Izabela Nowak
Protokolant Katarzyna Kudzia
w obecności Prokuratora Grzegorz Uciurkiewicz
po rozpoznaniu dnia 24 kwietnia 2013 r., 9 lipca 2013 r.,
sprawy P. S.
syna A. i S. zd. S.
ur. (...) we W.
oskarżonego o to, że:
w dniu 4 stycznia 2013 roku na drodze publicznej w miejscowości W. woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady
bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...)
o nr rej. (...), jadąc prawidłowym pasem ruchu od strony miejscowości G. w kierunku miejscowości W. nie dostosował
prędkości do warunków panujących na drodze przez co na łuku drogi uderzył czołowo w ścianę budynku a następnie
zbiegł z miejsca zdarzenia, w wyniku czego pasażer tego pojazdu P. R. doznał stłuczenia barku prawego, złamania
wybuchowego drugiego kręgu lędźwiowego, naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej dni siedmiu
tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.
I. uznaje oskarżonego P. S. za winnego tego, że w dniu 4 stycznia 2013 roku na drodze publicznej w miejscowości W.
woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując w ruchu lądowym
samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...), jadąc prawidłowym pasem ruchu od strony miejscowości G.
w kierunku miejscowości W. nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze przez co na łuku drogi
uderzył czołowo w ścianę budynku, w wyniku czego pasażer tego pojazdu P. R. doznał stłuczenia barku prawego,
złamania wybuchowego drugiego kręgu lędźwiowego, naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej dni
siedmiu tj. przestępstwa z art. 177 § 1 kk i za to na podstawie art. 177 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku
pozbawienia wolności,
II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt. I kary pozbawienia wolności
zawiesza oskarżonemu warunkowo na okres próby 2 (dwóch) lat,
III. na podstawie art. 42 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych
na okres 1 (jednego) roku,
IV. na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia
oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie, w tym opłaty zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt VII K 212/13
UZASADNIENIE
W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 3 stycznia 2013 r. P. S. kupił od M. P. samochód osobowy marki V. (...), rok produkcji 1989 nr rej. (...). P. S.
odebrał ten samochód dopiero w dniu 4 stycznia 2013 r. około godz. 12.00 i przyjechał nim na swoje podwórko. W
dniu 4 stycznia 2013 r. około godz. 16.00 do P. S. przyjechał A. I., po około godzinie przyszedł także A. S.. Wszyscy
oglądali samochód, który kupił P. S.. Następnie P. S., A. S. i A. I. pojechali samochodem marki V. (...) nr rej. (...) do
S.. Samochodem kierował P. S., obok niego na miejscu pasażera siedział A. S., z tyłu za kierowcą siedział A. I.. W
S. na stacji (...) P. S. zatankował samochód, a A. I. kupił kilka piw. Następnie wszyscy udali się w stronę W. przez
miejscowość G.. W miejscowości G. P. S. zatrzymał samochód i zadzwonił po swojego kolegę P. R.. P. R. wyszedł z
domu i wsiadł do samochodu na miejsce pasażera z tyłu, za A. S.. P. S. odjechał w stronę W..
/dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k. 51, 91v;
zeznania świadka P. R. – k. 35v-36, 92;
zeznania świadka A. I. – k. 9-10, 92v;
zeznania świadka A. S. – k. 28v, 93;
umowa kupna sprzedaży pojazdu – k. 18-10/
Jadąc z G. w stronę miejscowości W. P. S. jechał bardzo szybko z prędkością około 120 km/h. W W., przed
skrzyżowaniem P. S. zaczął zwalniać biegami, a następnie wcisnął hamulec. W tym czasie jezdnia była śliska, padał
śnieg z deszczem i samochód nie reagował na hamowanie. P. S. chciał jeszcze skręcić samochodem w stronę W. ale
mu się to nie udało, stracił panowanie nad pojazdem i samochód marki V. (...) nr rej. (...) na łuku drogi uderzył
czołowo w ścianę budynku stojącego przy skrzyżowaniu. Przed zdarzeniem samochód osobowy marki V. (...) nr rej.
(...) nie posiadał uszkodzeń i niesprawności, które mogłyby wskazywać na związek przyczyno skutkowy z zaistniałym
wypadkiem. Układ hamulcowy, kierowniczy i jezdny samochodu przed wypadkiem gwarantowały P. S. możliwość
bezpiecznej jazdy.
/dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k. 51, 91v;
zeznania świadka P. R. – k. 35v-36, 92;
zeznania świadka A. I. – k. 9-10, 92v;
zeznania świadka A. S. – k. 28v, 93;
protokół oględzin pojazdu – k. 11;
protokół oględzin miejsca zdarzenia – k. 13-15;
dokumentacja fotograficzna z miejsca zdarzenia – k. 86;
opinia biegłego sądowego – k. 41-46/
Po uderzeniu w ścianę budynku pierwszy z samochodu wyszedł P. S., próbował otworzyć drzwi pasażera ale mu się to
nie udało. Następnie z pojazdu wysiedli P. R., A. S. i A. I.. Po chwili P. S. oddalił się z miejsca zdarzenia. P. S. w wyniku
zdarzenia doznał zespołu stresu pourazowego. Zespól stresu pourazowego objawia się skłonnością do przeżywania na
nowo sytuacji traumatycznej, poczuciem odrętwienia, obniżeniem nastroju, skłonnością do izolowania się od innych,
lękiem, unikaniem działań i sytuacji, które mogą przypominać przebyty uraz. Niekiedy, w przypadku wystąpienia
stresu pourazowego może dojść do silnego pobudzenia, które może przejawiać się ucieczką z miejsca wypadku.
/dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k. 51, 91v;
zeznania świadka P. R. – k. 35v-36, 92;
zeznania świadka A. I. – k. 9-10, 92v;
zeznania świadka A. S. – k. 28v, 93;
opinii sądowo – psychologiczna – k. 106-110/
W wyniku uderzenia samochodu marki V. (...) nr rej. (...) w ścianę budynku pasażer tego pojazdu P. R. doznał:
stłuczenia barku prawego, złamania wybuchowego drugiego kręgu lędźwiowego. Obrażenia te naruszyły czynności
narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni. W wyniku zdarzenia z dnia 4 stycznia 2013 r. A. S. doznał: drobnych
ran czoła, rany tłuczonej wargi dolnej, stłuczenia klatki piersiowej w okolicy mostka i kręgosłupa piersiowego, otarcia
naskórka okolicy obojczykowej prawej. Obrażenia te naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni.
Przeprowadzone w dniu 4 stycznia 2013 r. o godz. 20.34 badanie na zawartość alkoholu w wydychanym przez A.
S. powietrzu dało wynik 0,07 mg/l. Przeprowadzone w dniu 4 stycznia 2013 r. o godz. 20.25 badanie na zawartość
alkoholu w wydychanym przez A. I. powietrzu dało wynik 0,04 mg/l.
/dowód: opinie sądowo - lekarskie – k. 47-48;
protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego – k. 5;
protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego – k. 7/
P. S. dopiero w dniu 5 stycznia 2013 r. około godziny 6.00 rano wrócił do domu i położył się spać. Wstał około godziny
9.00 i pojechał na komisariat policji. Od dyżurnego dowiedział się, iż nie ma kto go przesłuchać i P. S. pojechał
do kolegów do szpitala. Następnie ponownie pojechał na Komisariat ale nadal nie został przesłuchany. Wieczorem
funkcjonariusz Policji zadzwonił po P. S.. W dniu 5 stycznia 2013 r. o godz. 18.41 P. S. został przebadany na zawartość
alkoholu w wydychanym powietrzu, wynik – 0,00 mg/l.
/dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k. 51, 91v;
protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego – k. 16/
Oskarżony P. S. ma 23 lata. Posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest mechanikiem pojazdów samochodowych.
Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Odbywa staż z miesięcznym wynagrodzeniem 900 złotych. P. S.
nie był dotychczas karany sądownie. Zgodnie z opinia biegłych sądowych lekarzy psychiatrów P. S. nie cierpi
obecnie i nie cierpiał w krytycznym czasie na zaburzenia psychiczne w rozumieniu psychozy, nie jest on także
upośledzony umysłowo. W krytycznym czasie P. S. nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani w znacznym
stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postepowaniem.
/dowód: dane dotyczące oskarżonego – k. 59, 91;
opinia sądowo – psychiatryczna – k. 63;
karta karna – k. 55/
Oskarżony P. S. w toku całego postępowania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie przyznał się
natomiast do ucieczki z miejsca zdarzenia podając, iż był w szoku. Wyjaśnił, że samochód marki V. (...) nr rej. (...) kupił
dzień wcześniej. U kolegi, od którego kupił ten samochód wypili kilka piw w tym samochodzie, po czym oskarżony udał
się do domu. Następnego dnia zgłosił się po odbiór tego samochodu. Po przyprowadzeniu samochodu spędził czas
w domu. Około godz. 17.00 przyjechał do niego z pracy kolega, przyszedł też kuzyn. Oglądali samochód. Następnie
w trójkę pojechali się przewieźć, pojechali do S. zatankować, napompować koła. Oskarżony podał także, iż w drodze
powrotnej zadzwonił po kolegę P. R., żeby wyszedł z domu. P. R. przyszedł, wsiadł do samochodu i wszyscy udali się w
stronę domu oskarżonego. P. S. wyjaśnił także, iż jechał dość szybko, około 120 km/h. W momencie, kiedy dojeżdżał
do wioski zaczął zwalniać biegami, potem wcisnął hamulec ale samochód nie chciał reagować, było ślisko po deszczu.
Oskarżony chciał skręcić w stronę W., ale samochód nie reagował i uderzył w ścianę. W momencie, kiedy samochód
uderzył w ścianę, oskarżony uderzył głową w szybę, klatką piersiową uderzył w kierownicę. Oskarżony wyszedłem
pierwszy z samochodu, zakręciło mu się w głowie. Oskarżony wyjaśnił, iż był w strasznym szoku, widział, że koledzy
wysiadają, spytał się czy im nic nie jest. P. R. i A. S. od razu poszli do domów. A. I. siedział na chodniku i mówił, że
boli go kostka. Następnie dziewczyna oskarżonego i jej siostra A. K. i P. K., które przyszły na miejsce bo usłyszały huk,
zabrały A. I. do domu. P. S. podał ponadto, iż jak zobaczył że zebrało się dużo ludzi, że kolega jest u jego dziewczyny,
że przyjechał ojciec zaczął po prostu uciekać, jego dziewczyna chciała go zatrzymać. W pewnym momencie zadzwonił
do niego ojciec i dał do telefonu policjanta. Policjant uświadamiał oskarżonemu, że poniesie konsekwencje ucieczki.
Oskarżony tłumaczył, że jest w szoku i że się boi. Około 6.00 rano ocknął się i dotarł do domu, obmył się z krwi, położył
się do łóżka i około godz. 09.00 pojechał na komisariat. Przyznał się, że jest sprawcą wypadku i że chce się przyznać
i złożyć wyjaśnienia. Policjant dyżurny powiedział, że nie ma nikogo żeby go przesłuchać, potem pojechał do szpitala
do kolegów po czym ponownie wrócił na komisariat, ale nadal nie miał kto go przesłuchać. Wieczorem zadzwoniono
po niego z policji i od razu pojechał na przesłuchanie. Oskarżony wyjaśnił ponadto, iż miał konsultację z psychiatrą i
psychologiem. Dostał leki, psycholog rozpoznał u niego zespół stresu pourazowego.
/dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k. 51, 91v/
Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył, co następuje:
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, Sąd uznał, iż wina oraz
sprawstwo oskarżonego P. S. w zakresie spowodowania wypadku komunikacyjnego nie budzą żadnych wątpliwości.
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał się do tego,
na zeznaniach świadków P. R., A. I. i A. S. oraz na dowodzie z dokumentu w postaci umowy kupna sprzedaży
samochodu, opinii biegłego sądowego z zakresu wypadków drogowych, techniki motoryzacyjnej, analiz wypadków w
użyciu maszyn, opiniach sądowo – lekarskich, protokołach użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego, protokołach
oględzin pojazdów i miejsca wypadku, opinii sądowo – psychologicznej oraz opinii sądowo – psychiatrycznej.
Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego P. S. Sąd uznał je za wiarygodne w całości albowiem były konsekwentne,
logiczne i korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy tj. z zeznaniami
świadków oraz opinią biegłego sądowego lekarza psychologa, który potwierdził, iż oskarżony doznał stresu
pourazowego, co mogło skutkować ucieczką z miejsca zdarzenia. W tym miejscu podkreślić należy, iż oskarżony, co
potwierdzili także świadkowie, sam przyznał, iż w chwili zdarzenia jechał z bardzo dużą prędkością przekraczającą
100 km/h i stracił panowanie nad pojazdem.
Podobnie Sąd odniósł się do zeznań P. R., A. I. i A. S.. Wszystkie te zeznania były logiczne, konsekwentne i wzajemnie
się uzupełniały. Ponadto wszyscy trzej byli pasażerami samochodu marki V. (...) nr rej. (...), którym kierował
oskarżony, a który uderzył w ścianę budynku. Podkreślić także należy, iż świadkowie potwierdzili fakt kierowania
przez oskarżonego pojazdem z nadmierną prędkością.
Za w pełni wiarygodne Sąd uznał także dowody w postaci: umowy kupna sprzedaży, protokołu oględzin miejsca
zdarzenia wraz ze szkicem i dokumentacją fotograficzną, protokołu oględzin pojazdu, protokołu użycia urządzenia
kontrolno – pomiarowego, opinii biegłych albowiem były one w pełni rzetelne, miarodajne, zostały sporządzone
w przepisanej formie przez osoby do tego uprawnione. Ponadto Sąd nie miał żadnych racjonalnych podstaw, aby
zakwestionować wiarygodność tych dowodów, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawidłowości i rzetelności.
W świetle powyższych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów Sąd uznał, że czyn oskarżonego
wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. Sąd nie podzielił tym samy kwalifikacji prawnej wskazanej w
akcie oskarżenia. Tak jak wskazano to już powyżej, zgodnie z opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii, u
oskarżonego rozpoznano zespół stresu pourazowego. Zespól stresu pourazowego objawia się natomiast skłonnością
do przeżywania na nowo sytuacji traumatycznej, poczuciem odrętwienia, obniżeniem nastroju, skłonnością do
izolowania się od innych, lękiem, unikaniem działań i sytuacji, które mogą przypominać przebyty uraz. Niekiedy, w
przypadku wystąpienia stresu pourazowego może dojść do silnego pobudzenia, które może przejawiać się ucieczką
z miejsca wypadku. Mając na uwadze wnioski tej opinii, którą Sąd uznał za w pełni wiarygodną, Sąd doszedł do
przekonania, iż nie można przyjąć, iż P. S. uciekł z miejsca zdarzenia. Z ucieczką z miejsca zdarzenia mamy do czynienia
wówczas gdy sprawca oddala się z miejsca wypadku w zamiarze uniknięcia odpowiedzialności, w szczególności
uniemożliwienia lub utrudnienia ustalenia jego tożsamości, okoliczności zdarzenia i stanu nietrzeźwości (wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2001 r., III KKN 492/99, OSNKW 2001, nr 7-8, poz. 52.). Ponadto podkreślić
należy, iż dla przyjęcia kwalifikacji prawnej obejmującej przepis art. 178 § 1 k.k. z powodu zbiegnięcia z miejsca
zdarzenia niezbędne jest przypisanie sprawcy umyślności co do tego, że przez zbiegnięcie zmierzał on do uniknięcia
odpowiedzialności za zachowanie, które wyczerpało ustawowe znamiona przestępstw stypizowanych w art. 177 k.k.
(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2011 r., V KK 284/10, OSNKW 2011, nr 5, poz. 45). W świetle opinii sądowo
psychologicznej takich ustaleń poczynić natomiast nie można.
Podmiotem przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. może być każdy, kto dopuszcza się naruszenia zasad bezpieczeństwa ruchu
drogowego, powodując wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k.
Zasady bezpieczeństwa są ujęte w przepisach określających porządek poruszania się po szlakach komunikacyjnych i
dotyczą zarówno niezbędnych kwalifikacji osoby uczestniczącej w ruchu, stanu technicznego pojazdu, jak i sposobu
zachowania się w tym ruchu. Zgodnie z jedną z podstawowych zasad ruchu drogowego określoną w art. 3 ust. 1
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność
albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować
zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić
spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Zasada ta znajduje doprecyzowanie w art. 19 ust.
1 w/w ustawy, który stanowi, iż kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie
nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i
widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Prędkość dopuszczalna
pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 500-2300 wynosi 50 km/h, a poza obszarem
zabudowanym 90 km/h (art. 20 w/w ustawy).
W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie ulega wątpliwości, iż swoim zachowaniem P. S.
naruszył te zasady. W dniu 4 stycznia 2013 r. kierując pojazdem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) jechał z prędkością
przekraczającą prędkość dozwoloną, a co najważniejsze zupełnie niedostosowaną do warunków panujących na drodze
– pora zimowa, śliska nawierzchnia jezdni z uwagi na padający deszcz. Podkreślić także należy, iż oskarżony kierował
nowo zakupionym pojazdem i nie wiedział jak zachowuje się on na drodze, a mimo to jechał bardzo szybko,
brawurowo. Naruszenie tych wszystkich zasad ruchu drogowego spowodowało, iż oskarżony stracił panowanie nad
kierowanym pojazdem w wyniku czego samochód uderzył w ścianę budynku stojącego przy drodze.
Takie zachowanie oskarżonego świadczy o całkowitym braku wyobraźni i lekceważeniu podstawowych zasad
bezpieczeństwa w ruchu lądowym.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie popełnienia czynu z
art. 177 § 1 k.k. nie budziły żadnych wątpliwości. Wina oskarżonego P. S. polegała na tym, iż złamał prawo,
mając pełną możliwość dostosowania się do obowiązujących przepisów. Konsekwencją nieodpowiedzialnej jazdy
oskarżonego było natomiast stracenie panowania nad pojazdem, uderzenie w mur budynku w wyniku czego P. R.
doznał stłuczenia barku prawego, złamania wybuchowego drugiego kręgu lędźwiowego, które to obrażenia naruszyły
czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni (art. 157 § 1 k.k.). Oskarżony jest osoba dorosłą, z zawodu
jest mechanikiem samochodowym, posiada prawo jazdy, a zatem domniemywać można, iż doskonale znane są mu
przepisy ruchu drogowego. W tym miejscu podkreślić także należy, iż stan techniczny pojazdu zapewniał oskarżonemu
możliwość bezpiecznej jazdy.
Uznając zatem oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 177 § 1 k.k. Sąd wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia
wolności.
Przy wymiarze kary Sąd kierował się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 kk.
Sąd analizował więc motywację sprawcy i postać zamiaru, uwzględniając fakt, iż czyn, którego
dopuścił się oskarżony należy do przestępstw nieumyślnych.
Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował młody wiek oskarżonego oraz jego dotychczasową niekaralność.
W ocenie Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, a kara w wyższym wymiarze byłaby już
- przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych inkryminowanego czynu – karą zbyt
surową o charakterze odwetowym.
Wymierzona oskarżonemu kara odpowiada nie tylko stopniowi jego winy, ale realizuje też w stosunku do niego cele
zapobiegawcze i wychowawcze. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary pozbawienia wolności ma bowiem na celu
odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się
poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Jednocześnie
kara orzeczona wobec oskarżonego czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania
w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.
Przy wymiarze kary Sąd kierował się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 kk. Sąd
analizował więc motywację sprawcy i uznał, że czyn oskarżonego cechowało brak wyobraźni, brawura i chęć
sprawdzenia możliwości nowo zakupionego samochodu.
Sąd oceniał także postawę oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia. W tej
mierze Sąd uwzględnił stopień rozwoju psychospołecznego P. S., jego warunki materialne, rodzinne i stan zdrowia
i stwierdził, iż w tym konkretnym przypadku wystarczające dla osiągnięcia celów kary będzie zastosowanie wobec
oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Oskarżony nie był karany i Sąd uznał, iż
można wysnuć wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną. Tym samym Sąd przyjął, iż będzie on w przyszłości
przestrzegać porządku prawnego i nie powróci na drogę przestępstwa. Zdaniem Sądu warunkowe zawieszenie
wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat zapobiegnie demoralizacji oskarżonego oraz pozwoli
mu na dalsze życie zgodne z norami prawnymi i społecznymi, zaś Sądowi pozwoli na weryfikację przyjętej wobec niego
pozytywnej prognozy kryminologicznej.
Zważyć należy, że w tym konkretnym przypadku zwieszenie wykonania kary nie oznacza całkowitego odstąpienia od
ukarania sprawcy. Mając bowiem na uwadze okoliczności wypadku, charakter naruszonych przepisów oraz skutki
wypadku z dnia 4 stycznia 2013 r. Sąd uznał, iż koniecznym jest orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego
w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. W ocenie Sądu taki okres
orzeczonego środka karnego zapobiegnie zagrożeniu jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu w szczególności
w kontekście rodzaju i wagi naruszonych przez niego zasad bezpieczeństwa. W tym miejscu podkreślić należy, iż
oskarżony spowodował wypadek drogowy, w którym jedna osoba doznała obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k.
Ponadto naruszył jedne z podstawowych zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego mając pełną możliwość prawidłowej
oceny sytuacji panującej na drodze – pora zimowa, śliska nawierzchnia. Jechanie w takich warunkach z prędkością
około 120 km/h, samochodem dopiero co kupionym, wioząc trzech pasażerów świadczy niewątpliwie o tym, iż jako
kierowca P. S. nie daje żadnych gwarancji należytego przestrzegania zasad ruchu drogowego w przyszłości i dalsze
prowadzenie przez niego pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji, a zatem koniecznym jest wykluczenie go
jako uczestnika ruchu drogowego. Oskarżony swoim zachowaniem jednoznacznie pokazał, iż najważniejsza dla niego
jako kierowcy jest prędkość, brawura i sprawdzanie możliwości samochodu. W tym miejscu podkreślić także należy, iż
statystki w tym zakresie są jednoznaczne. Najwięcej wypadków powodują najmłodsi kierowcy tj. w wieku od 18 do 24
lat. Osoby te, w tym także oskarżonego, cechuje natomiast brak doświadczenia i umiejętności w kierowaniu pojazdami
oraz duża skłonność do brawury i ryzyka, co potwierdzają okoliczności przedmiotowej sprawy.
Mając te okoliczności na uwadze Sąd uznał, iż na podstawie art. 42 § 1 k.k. należy orzec wobec oskarżonego zakaz
prowadzenia pojazdów na okres 1 roku albowiem z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, iż prowadzenie przez
niego pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.
Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego, w tym fakt, iż odbywa staż, na podstawie art.
624 § 1kpk i art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd
zwolnił P. S. od ponoszenia kosztów sądowych w całości, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek
Skarbu Państwa.
Zarządzenie:
1. odnotować;
2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonego;
3. kal. 14 dni.
22.07.2013 r.