wyrok uzasadnienie - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w

Sygn. akt III AUa 900/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 kwietnia 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Jolanta Hawryszko
Sędziowie:
SSA Zofia Rybicka - Szkibiel (spr.)
SSA Barbara Białecka
Protokolant:
St. sekr. sąd. Edyta Rakowska
po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2013 r. w Szczecinie
sprawy E. J.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.
o rentę z tytułu niezdolności do pracy
na skutek apelacji ubezpieczonej
od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 28 września 2012 r. sygn. akt IV U 1157/11
oddala apelację.
SSA Barbara Białecka SSA Jolanta Hawryszko SSA Zofia Rybicka - Szkibiel
Sygn. akt III AUa 900/12
UZASADNIENIE
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. decyzją z 28.09.2011r. odmówił ubezpieczonej E. J. prawa do renty z
tytułu niezdolności do pracy, ponieważ w drodze badania lekarskiego ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do
pracy.
Ubezpieczona wniosła odwołanie od powyższej decyzji podnosząc w uzasadnieniu odwołania, że z uwagi na stan
zdrowia nie jest w pełni zdolna do pracy.
Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.
Wyrokiem z dnia 28 września 2012r. Sąd Okręgowy w Koszalinie oddalił odwołanie E. J., ustalając, że ubezpieczona
dnia 24.06.2011r. zgłosiła wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Posiada wymagany
okres składkowy i nieskładkowy. Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z 05.08.2011r. uznał, że ubezpieczona nie jest
niezdolna do pracy. Rozpatrując sprzeciw ubezpieczonej od tego orzeczenia, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z
19.09.2011r. uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. W oparciu o to orzeczenie organ rentowy zaskarżoną
decyzją odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Na podstawie opinii biegłych Sąd ustalił,
że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.
Sąd Okręgowy, na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego sprawy, przywołując treść art. 57 ust. l ustawy z dnia
17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.jedn. Dz.U. z 2009r. nr 153 poz. 1227
ze zm.) doszedł do przekonania, że odwołanie nie jest zasadne.
Poza sporem pozostaje fakt, iż ubezpieczona E. J. posiada wymagany okres składkowy i nieskładkowy. W celu oceny
stanu zdrowia ubezpieczonej Sąd pierwszej instancji dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu medycyny. Biegli
lekarze specjaliści: neurolog dr n. med. B. M., reumatolog dr n. med. A. Z., diabetolog G. K., psychiatra G. B. i ortopeda
dr n. med. H. M. w wydanej dnia 16.01.2012r. opinii rozpoznali u ubezpieczonej:
1. przykurcz zgięciowy (3 do 5 palców) ręki lewej z zachowanym chwytem szczypcowym ręki lewej, bez ustalonej
etiologii,
2. mieszane zaburzenia osobowości z nawarstwieniem konwersyjnym,
3. czynnościową dysfunkcje ręki lewej,
4. zespół algodystroficzny w wywiadzie,
5. niedokrwistość z niedoborem żelaza,
6. nadciśnienie tętnicze w okresie początkowym.
We wnioskach opinii biegli stwierdzili, że ubezpieczona jest zdolna do pracy. W uzasadnieniu wyjaśnili, iż biegli
z zakresu neurologii i ortopedii stwierdzają w zakresie swoich specjalności, że ubezpieczona zachowała zdolność
do pracy na ogólnym rynku pracy. Stwierdzone częściowe upośledzenie funkcji chwytnej ręki lewej z powodu
przykurczu zgięciowego palców (3 do 5) nie stanowi podstawy do orzeczenia niezdolności do pracy. W zakresie
psychiatrii stwierdza się u ubezpieczonej mieszane zaburzenia osobowości z nawarstwieniem konwersyjnym nie
upośledzające zdolności do pracy zgodnej z jej kwalifikacjami. Nie stwierdza się upośledzenia umysłowego, nasilonych
zaburzeń emocjonalnych - brak jest więc wskazań do uznania ubezpieczonej za niezdolną do pracy. W ocenie
biegłej reumatolog dysfunkcja czynnościowa ręki lewej wymaga rehabilitacji. Biegli wskazali, że ewentualnie biegły
z zakresu medycyny pracy może uszczegółowić możliwość wykonywania przez ubezpieczoną pracy na różnych
stanowiskach. W opinii uzupełniającej z 23.04.2012r. biegli, ustosunkowując się do zarzutów ubezpieczonej do
opinii, wyjaśnili nadto, że biegła reumatolog zapoznała się z dodatkową dokumentacją medyczną złożoną przez
ubezpieczoną, w tym z kartą informacyjną leczenia szpitalnego w Oddziale (...) w S. w okresie od 16.02.- 01.03.2012r.
Dokumentacja ta świadczy o pozytywnych wynikach przeprowadzonej kompleksowej rehabilitacji: bóle zmniejszyły
swoje nasilenie, przywrócona została sprawność ruchowa ubezpieczonej, nastąpiła także normalizacja wyników badań
dodatkowych ( poza utrzymującą się nieznaczną niedokrwistością mikrocytalną). Biegła reumatolog podtrzymała
opinię z 16.01.2012r. Biegli neurolog i ortopeda wypowiedzieli się w opinii z 16.01.2012r., ocenili stan przedmiotowy,
rozpoznali przykurcz zgięciowy ręki lewej z zachowanym chwytem szczypcowym ręki lewej. Powyższa dysfunkcja
ręki lewej u osoby 37-letniej zezwala na podjęcie pracy a uszczegółowić stanowiska może jedynie biegły w zakresie
medycyny pracy.
Sąd Okręgowy dopuścił następnie dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. Biegła w zakresie medycyny
pracy B. B. w opinii z 07.05.2012r. wydanej łącznie z ortopedą dr n med. H. M. rozpoznała u ubezpieczonej:
1. czynnościową dysfunkcję ręki lewej spowodowaną ograniczeniem ruchomości w stawach palców ręki lewej bez
ustalonej etiologii,
2. zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i L/S w wywiadzie,
3. zespół algodystroficzny w wywiadzie,
4. niedokrwistość z niedoboru żelaza w leczeniu,
5. nadciśnienie tętnicze w okresie początkowym,
6. mieszane zaburzenia osobowości z nawarstwieniem konwersyjnym.
Biegli uznali ubezpieczoną za zdolną do pracy. W uzasadnieniu opinii biegli wyjaśnili, że wymienione schorzenia nie
czynią ubezpieczonej niezdolną do pracy. Dysfunkcja ręki lewej ma charakter czynnościowy, sytuacyjny, zachowany
chwyt walcowy pozwala na wykonywanie prostych czynności u osoby praworęcznej. Demonstrowanie ograniczenia
zgięcia w stawie barkowym lewym do 80 (ruch bierny w pełnym zakresie niebolesny) nie organiczna w sposób istotny
zdolności do pracy. Stwierdzany stan zdrowia nie odbiega od opisanego przez biegłych w dniu 16.01.2012r. Biegli
wskazali, że ze względu na niedokrwistość z niedoboru żelaza i małe efekty leczenia ubezpieczona wymaga oceny
biegłego hematologa. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego hematologa. Biegła hematolog dr n. med.
E. N. w wydanej 05.08.2012r. opinii rozpoznała u ubezpieczonej łagodną przewlekłą niedokrwistość z niedoboru
żelaza o niewyjaśnionej etiologii. Biegła nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy zarobkowej i w
uzasadnieniu opinii wyjaśniła, że łagodna niedokrwistość z niedoboru żelaza z wartościami HB>10g/dl nie zaburza
funkcji życiowych organizmu w stopniu uniemożliwiającym pracę zarobkową zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.
Ubezpieczona wymaga ustalenia przyczyn niedoboru żelaza suplementacji preparatami żelaza pod nadzorem Poradni
Hematologicznej. Opinia biegłego podlega ocenie - na mocy art. 233 § 1 k.p.c. - przy zastosowaniu właściwych dla
jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw
teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por.
postanowienie Sadu Najwyższego z 7.11.2000r. ICKN 1170/98, OSNC 2001/4/64).
Sąd Okręgowy wszechstronnie rozważył opinie biegłych wydane w przedmiotowej sprawie w świetle zebranego w
sprawie materiału dowodowego, uznając je za rzetelne, miarodajne i przydatne dla sprawy. Biegli jasno i zrozumiale
wypowiedzieli się w kwestii będącej przedmiotem opinii, sformułowali kategoryczne i logiczne wnioski, wskazali i
wyjaśnili przesłanki, które doprowadziły ich do przedstawionych konkluzji. Sąd przywołał treść art. 12 i 13 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS i stwierdził, że gdy chodzi o poziom kwalifikacji formalnych to ubezpieczona mając
wykształcenie podstawowe nie posiada wyuczonego zwodu. Sąd Okręgowy zaznaczył, że kwalifikacje to pojęcie szersze
niż zawód. Ubezpieczona przyuczyła się do pracy na stanowisku pracownika ogólnobudowlanego, pracowała też
jako sprzedawca, pracownik produkcji. Jak wynika z opinii biegłych ubezpieczona, przy zachowanej zdolności do
wykonywania prostych prac fizycznych, może wykonywać większość prac, które wykonywała w przebiegu swojej
kariery zawodowej. Taki zakres możliwości zarobkowych nie daje podstaw do orzeczenia częściowej niezdolności do
pracy w rozumieniu art.12 ust.3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Powyższe opinie nie zostały przez ubezpieczoną
skutecznie podważone - zarzuty do opinii sprowadzają się do prezentowania subiektywnej oceny stanu zdrowia.
W ocenie Sądu wydane opinie stanowią miarodajny i obiektywny dowód w sprawie. Schorzenia, na które cierpi
ubezpieczona zostały ocenione przez biegłych lekarzy o specjalizacjach adekwatnych do oceny tych schorzeń i ich
obecne nasilenie nie powoduje, w ocenie biegłych, utraty przez ubezpieczoną z znacznym stopniu zdolności do pracy
zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Nie czynią jej zatem częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art.12
ust.3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Pogorszenie stanu zdrowia w trakcie postępowania sądowego (por.
oświadczenie ubezpieczonej k. 113 i a.s.) nie może stanowić podstawy zmiany zaskarżonej decyzji.
Sąd Okręgowy badał legalność decyzji na dzień jej wydania, wszelkie zatem okoliczności dotyczące stanu zdrowia
ubezpieczonej świadczące o niezdolności do pracy, które zaistniały prawie rok po wydaniu decyzji nie mogą
stanowić podstawy zmiany zaskarżonej decyzji, mogą ewentualnie stanowić podstawę do wystąpienia z nowym
wnioskiem o rentę. Z tych względów uznał, że uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do prawidłowego
i merytorycznego orzekania.
W świetle opinii biegłych Sąd pierwszej instancji uznał, że ubezpieczona nie spełnia warunku nabycia prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy określonego w art.57 ust 1 pkt 1 ustawy, ponieważ, nie jest niezdolna do pracy. Dlatego
też działając na podstawie art. 47714 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.
Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się E. J.. Ubezpieczona podała, że kwestionuje tak samo rozstrzygnięcie,
jak też opinie biegłych sądowych, dlatego, że w 2010r. była niezdolna do pracy, a w 2011 r. już jest zdolna. Zdaniem
ubezpieczonej stan jej zdrowia pogorszył się, obecnie znajduje się w szpitalu po raz drugi w tym roku. W chwili obecnej
muszą się nią opiekować osoby drugie, gdyż nie jest w stanie sama egzystować.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja okazała się nieuzasadniona.
Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem sporu od jego zainicjowania odwołaniem E. J. od decyzji z dnia
28 września 2011 r. była zasadność odmowy organu rentowego przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu
niezdolności do pracy. W związku z tym wskazać należy, że zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r., nr 39, poz. 353 ze
zm.) – zwanej dalej ustawą rentową, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia
łącznie następujące przesłanki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność
do pracy powstała w okresach ubezpieczenia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.
Nadto zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 ustawy rentowej, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego
i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt. 2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składowy i
nieskładkowy wynoszący co najmniej 5 lat (jeżeli niezdolność o pracy powstała w wieku powyżej 30 lat), a okres ten
powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania
niezdolności do pracy. Dodać także wyjaśniająco trzeba, że przepis art. 12 ustawy rentowej stanowi, że niezdolną do
pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu
naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1), przy
czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2),
a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem
posiadanych kwalifikacji (ust. 3).
Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się wadliwości postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Sąd Okręgowy starannie
zebrał i rozważył wszystkie dowody oraz ocenił je w sposób nie naruszający swobodnej oceny dowodów. Prawidłowo
dokonane ustalenia faktyczne oraz należycie umotywowaną ocenę prawną sporu Sąd Apelacyjny przyjmuje za własną,
w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tego też względu Sąd Apelacyjny nie
dostrzega potrzeby ponownego szczegółowego przytaczania zawartych w nim argumentów (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97, OSNAP 1998/3/104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07
grudnia 1999 r., I PKN 402/99, OSNAP 2001/8/272).
Przede wszystkim w sprawie – wobec treści kwestionowanej decyzji oraz zarzutów apelacji należało ustalić, czy E. J.
spełnia warunek określony w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy rentowej. Ustalony w sprawie stan faktyczny, kwestionowany
przez ubezpieczoną tylko w zakresie zdolności do pracy, wskazuje, że faktycznie E. J. nie jest osobą niezdolną do
pracy, w rozumieniu wyżej wskazanego art. 12 ustawy rentowej. Ubezpieczona, podważając wnioski opinii biegłych
de facto zgłaszała zarzut błędnych ustaleń faktycznych. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie
pozwalała jednak na dokonanie odmiennej od tej wskazanej w zaskarżonym wyroku - oceny. Sąd pierwszej instancji
dokonując ustaleń w sprawie opierał się w głównej mierze o dowód z opinii biegłych o specjalnościach odpowiednich
do schorzeń ubezpieczonej. Ustalenie stopnia i zaawansowania chorób oraz ocena ich wpływu na stan czynnościowy
organizmu wymaga bowiem wiadomości specjalnych, a zatem, okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód
z opinii biegłych (art. 278 k.p.c.). Opinia biegłych ma na celu ułatwienie Sądowi należytą ocenę zebranego materiału
dowodowego, wtedy gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 07
listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Specyfika tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna
opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie ma wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z
zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej. Przy czym, pierwszorzędne znaczenie nadaje, przy tej ocenie,
kryterium poziomu wiedzy biegłego (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 1354/00,
LEX nr 77046).
Powołani w tej sprawie biegli z zakresu neurologii, ortopedii, reumatologii, diabetologii, psychiatrii, hematologii,
sporządzający w toku postępowania pierwszoinstancyjnego opinie, jednolicie i kategorycznie uznali, że ubezpieczona
nie jest niezdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Biegli jednoznacznie przyznali, że występujące u
E. J. schorzenia wymagają odpowiedniego leczenia, jednak spowodowany przez nie stopień upośledzenia sprawności
organizmu nie jest na tyle nasilony, by wyczerpywał podstawę do stwierdzenia niezdolności do pracy. Opinia biegłych
sądowych potwierdziła stanowisko zajęte przez komisję lekarską ZUS.
Sąd Okręgowy ustalił bezspornie, że u wnioskodawczyni występują: czynnościowa dysfunkcja ręki lewej spowodowaną
ograniczeniem ruchomości w stawach palców ręki lewej bez ustalonej etiologii, zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i
L/S w wywiadzie, zespół algodystroficzny w wywiadzie, niedokrwistość z niedoboru żelaza w leczeniu, nadciśnienie
tętnicze w okresie początkowym, mieszane zaburzenia osobowości z nawarstwieniem konwersyjnym. Zdaniem
biegłych schorzenia te, na dzień 28 września 2011r., a więc na dzień wydania zaskarżonej decyzji, nie upośledzają
zdolności ubezpieczonej do pracy, zgodnej z jej kwalifikacjami. Mając na uwadze powyższe, wobec podnoszonych
w apelacji zarzutów należy więc zaznaczyć, że samo istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w
stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu
Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 29 stycznia 2013r., sygn. akt III Aua 1075/12, LEX nr 1264429).
Uwzględniając sposób sporządzenia opinii głównej z dnia 16 stycznia 2012 r. (k. 33 – 39) , opinii uzupełniających z dnia
23 kwietnia 2012r. (k. 72), z dnia 7 maja 2012r. (k. 74-76) i z dnia 5 sierpnia 2012r. (k. 100-103) oraz wnioski w nich
zawarte, Sąd Apelacyjny uznał je za w pełni rzetelne i wiarygodne. Opinia główna wraz z jej uzupełnieniami była pełna,
spójna, zawierała logiczne i przekonujące wnioski. Wszystkie oceny stanu zdrowia ubezpieczonej wydane zostały przez
specjalistów z zakresu schorzeń, na jakie cierpi skarżąca. Nadto opinię wydano, po zebraniu wywiadów, zapoznaniu
się z wynikami dostępnych badań i przeprowadzeniu badań przedmiotowych ubezpieczonej. Biegli w sposób jasny
przedstawili powody swoich twierdzeń. Wskazali rozpoznane schorzenia występujące u wnioskodawczyni oraz
ocenili ich wpływ na zdolność do pracy i możliwość wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W
postanowieniu z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98 (OSNC 2001/4/64) Sąd Najwyższy wskazał, że kryterium
oceny opinii biegłych stanowi jej zgodność z zasadami logiki, wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, jej
podstaw teoretycznych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej sądów. Jeżeli
zatem z tych punktów widzenia nie nasunie ona sądowi orzekającemu zastrzeżeń, to oczywiście może ona stanowić
uzasadnioną podstawę dla dokonania ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy. Przy czym zaznaczyć należy,
że istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w dalszym leczeniu, czy okresowej, nawet częstej
rehabilitacji nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania choćby częściowej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych
okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich.
Mając na względzie zarzuty apelacji należy zaznaczyć, że ubezpieczona uzyskała w przeszłości świadczenie
rentowe z powodu zespołu algodystroficznego lewej kończyny górnej z podejrzeniem układowej choroby tkanki
łącznej. Okoliczność ta została jednak dostrzeżona przez Sąd Okręgowy, a także była należycie uwzględniona
przez opiniujących w niniejszej sprawie specjalistów. Biegli w tym zakresie stwierdzili, że nadesłana przez E. J.
dokumentacja świadczy o pozytywnych wynikach przeprowadzonej kompleksowej rehabilitacji: bóle zmniejszyły
swoje nasilenie, a nadto – co niezmiernie istotne, jeśli chodzi o ocenę zdolności do pracę ubezpieczonej –
przywrócona została sprawność ruchowa wnioskodawczyni. Biegły neurolog i ortopeda stwierdzili przykurcz
zgięciowy ręki lewej, jednak z zachowanym chwytem szczypcowym ręki. Wobec faktu, że Sąd Apelacyjny nie
dostrzega podstaw do odmowy dowodom wiarygodności, należało uznać zarzuty apelacji za nieuzasadnione. W
sprawie należy podkreślić, że świadczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych mają szczególne znaczenie. Mają
bowiem na celu ochronę osób, które poprzez naruszenie sprawności organizmu, wyłączone są z grupy osób czynnych
zawodowo i jednocześnie pozbawione środków egzystencji osiąganych z tytułu pracy zarobkowej. W niniejszej sprawie
zgromadzona dokumentacja lekarska oraz wydane przez uprawnionych specjalistów opinie nie dały podstaw do
objęcia ubezpieczonej taką ochroną.
Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, w którym wypowiedział się jednoznacznie, że
dokonując analizy „pojęcie niezdolność do pracy”, należy rozważyć zarówno kryterium biologiczne, jak i ekonomiczne.
W utrwalonym orzecznictwie przyjmuje się także, że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata
możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, przy braku rokowania
odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (por. wyroki z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03
oraz z dnia 05 lipca 2005 r., I UK 222/04, niepublikowane). W niniejszej sprawie rozpoznane przez biegłych
schorzenia ubezpieczonej nie powodują niezdolności do pracy odpowiadającej jej kwalifikacjom. Słusznie przy
tym Sąd Okręgowy zaznaczył, że ubezpieczona nie posiada wyuczonego zawodu. Ubezpieczona przyuczała się do
pracy pracownika ogólnobudowlanego, wykonywała zadania sprzedawcy, pracownika produkcji. Zdaniem Sądu
Odwoławczego, opierając się na opinii biegłych, E. J., może wykonywać prace proste i lekkie w handlu, usługach, a
więc odpowiadających jej kwalifikacjom formalnym i zdobytym w toku dotychczasowej kariery zawodowej. Zaznaczyć
też należy, że ubezpieczona, jako osoba młoda może ukończyć szereg kursów i szkoleń, które w efekcie pozwolą jej
uzyskać kwalifikacje i zdobyć pracę.
Reasumując, Sąd Apelacyjny w oparciu o zebrany materiał dowodowy, uznał, że E. J. nie jest osobą niezdolną do
pracy, w związku z czym nie spełnia jednej z podstawowych, kumulatywnych przesłanek, (art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), do przyznania przedmiotowego świadczenia. W tym
stanie rzeczy Sąd Apelacyjny przyjął, iż zarzuty apelującej są niezasadne, a ponieważ brak jest też innych podstaw do
wzruszenia trafnego rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji, które Sąd Odwoławczy bierze pod rozwagę z urzędu –
apelację jako nieuzasadnioną w oparciu o normę z przepisu art. 385 k.p.c. oddalono.
SSA Barbara Białecka SSA Jolanta Hawryszko SSA Zofia Rybicka - Szkibiel