D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa
Transkrypt
D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa
Sygn. akt VI Ka 102/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 marca 2016 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie : Przewodniczący: SSO Jacek Matusik (spr.) protokolant: protokolant sądowy - stażysta Monika Oleksy przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka po rozpoznaniu dnia 23 marca 2016 r. w W. sprawy A. K. syna W. i M. z domu M. ur. (...) w W. oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 7 grudnia 2015 r. sygn. akt II K 784/14 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Legionowie. Sygn. akt VI Ka 102/16 UZASADNIENIE A. K. wyrokiem Sądu Rejonowego Legionowie z dnia 7 grudnia 2015r., sygn. akt II K 784/14 został skazany za występek z art. 286 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony, który zarzucając wyrokowi obrazę prawa materialnego – art. 286 § 1 k.k. złożył wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanego czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Chociaż w swojej apelacji oskarżony błędnie podniósł zarzut obrazy prawa materialnego, podczas gdy, jak wynika to z treści uzasadnienia środka odwoławczego, w istocie zaskarżonemu wyrokowi zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych, to apelacja ta jest w pełni zasadna, przy czym jednak uwzględnienie zasadniczego wniosku – o zmianę wyroku byłoby na obecnym etapie postepowania przedwczesne. W tym miejscu, na wstępie przypomnieć należy, iż jak trafnie wskazuje oskarżony, przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. charakteryzuje się kierunkowym zamieram zamiarem sprawcy, co w powiązaniu ze znamionami strony przedmiotowej wskazuje, iż aby przypisać sprawcy tego typu przestępstwo polegające na nie wywiązaniu się z zawartej umowy cywilnoprawnej (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie), dla spełnienia znamion strony podmiotowej niezbędne jest ustalenie, że sprawca już w chwili zawierania umowy nie miał zamiaru jej wykonania, doprowadzając w ten sposób pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Sam fakt późniejszego niewywiązania się ze zobowiązania cywilnoprawnego, nawet świadomego i celowego, nie przesądza jeszcze o możliwości przypisania odpowiedzialności karnej za oszustwo, chociaż oczywiście, może stanowić poszlakę prowadzącą do ustalenia istnienia przestępczego zamiaru w czasie zawierania umowy. W realiach niniejszej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego, ujawniony w toku rozprawy przed Sądem I instancji, materiał dowodowy nie daje w chwili obecnej wystarczających podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Wskazać bowiem należy, iż w kontekście dokumentów załączonych przez oskarżonego do wniesionej apelacji, pojawia się wątpliwość, czy istotnie w już chwili zawierania umowy kredytowej oskarżony nie zamierzał terminowo spłacać rat kredytu, a tym samym czy rzeczywiście A. K. wprowadził bank w błąd, co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy. Oczywiście w dacie wyrokowania, Sąd Rejonowy nie dysponował dokumentami przedstawionymi przez oskarżonego dopiero przy apelacji (mimo, że mógł on dołączyć je wcześniej), nie mniej jednak, mając na względzie, że w zakresie postępowania dowodowego Sąd procedował (i w dalszym ciągu proceduje) na podstawie przepisów kodeksu postępowania karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015r., dowodów tych nie można pominąć przy ustalaniu ewentualnej winy oskarżonego, albowiem jak wskazano wyżej mogą mieć one istotne znaczenie dla ustalenia zamiaru oskarżonego. W związku z tym, mimo ze swoją obronę oskarżony podjął dopiero w apelacji, niezbędne jest zweryfikowanie zaprezentowanej tam jego linii obrony, co wymaga przeprowadzenia na nowo postępowania dowodowego w całości. Jednocześnie zasadnym jest jego uzupełnienie o przesłuchanie w charakterze świadka osoby, która bezpośrednio zawierała umowę z oskarżonym, jak również zażądanie z banku pełnej dokumentacji kredytowej, zwłaszcza zaś ewentualnej korespondencji od oskarżonego, który jak twierdzi zwracał się do banku o „wznowienie umowy”, które to dowody mogą w sposób istotny przyczynić się do ustalenia zamiaru towarzyszącego oskarżonemu przy zawieraniu umowy kredytowej. Niezbędnym wydaje się również odebranie wyjaśnień od oskarżonego, o ile oczywiście nie odmówi on ich składania, przy czym jednak oskarżony musi mieć na uwadze, iż dalsza jego bierność w niniejszej sprawie może wywrzeć niekorzystne dla niego skutki, albowiem w ten sposób sam pozbawia się on możliwości obrony, tak jak miało to miejsce przy pierwszym rozpoznaniu sprawy. Podkreślić bowiem należy, iż w świetle dowodów, którymi dysponował Sąd I instancji, zaskarżony wyrok nie budził wątpliwości i dopiero przedstawienie przez oskarżonego w apelacji, jego linii obrony i nowych, nieznanych Sądowi dowodów doprowadziło do zakwestionowania prawidłowości zaskarżonego orzeczenia. Rozpoznając sprawę ponownie Sąd Rejonowy przeprowadzi w całości postępowanie dowodowe, uzupełniając je o dowody o których była mowa wyżej, przy czym jeżeli chodzi o zeznania świadków będących kolejnymi nabywcami pojazdu, na którego zakup wzięty był kredyt, można poprzestać na ich odczytani, o ile oczywiście nie ujawnią się okoliczności wymagające ponownego ich przesłuchania. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.