D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Nowy Sączu

Sygn. akt IC 1518/14
Dnia 26 lutego 2016r.
Sąd Okręgowy w Nowym Sączu Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący : SSO Zbigniew Krupa
Protokolant: sekr. sąd. Renata Borkowska
po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2016r. w Nowym Sączu na rozprawie
sprawy z powództwa N. B., M. B.
przeciwko (...) Spółka Akcyjna
z siedzibą w W.
o zadośćuczynienie
I. Zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powódki N. B. kwotę 100 000,00 zł (sto
tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty,
II. Zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. B. kwotę 100 000,00 zł (sto
tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty,
III. W pozostałym zakresie żądania powodów zasądzenia zadośćuczynienia oddala,
IV. Nakazuje ściągnąć od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu
Okręgowego w Nowym Sączu kwotę 68,49 zł (sześćdziesiąt osiem złotych 49/100) tytułem wydatków tymczasowo
poniesionych przez Skarb Państwa,
V. Zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powodów N. B. i M. B. kwoty po 5000,00
zł (pięć tysięcy złotych) tytułem zwrotu opłaty od pozwu od uwzględnionego żądania,
VI. Zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powodów N. B. i M. B. kwoty po 3617,00
zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,
VII. Zasądza od powodów N. B. i M. B. na rzecz strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 2621,00 zł
(dwa tysiące sześćset dwadzieścia jeden złotych) tytułem kosztów postępowania w tym kwota 2400,00 zł (dwa tysiące
czterysta złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego,
VIII. W pozostałym zakresie koszty postępowania między stronami wzajemnie znosi.
SSO Zbigniew Krupa
I C 1518/14
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 26 lutego 2014 r.
Powodowie N. B. i M. B. wystąpili z pozwami skierowanymi przeciwko (...) S.A. w W. domagając się zasądzenia na
swoją rzecz kwot po 150.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty tytułem
zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powodów kosztów postępowania
w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Postanowieniem z dnia 25 marca 2015 r. Sąd połączył sprawę z powództwa M. B. przeciwko (...) S.A. w W., sygn.
1519/14 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą z powództwa N. B. przeciwko (...) S.A. w W., sygn. 1518/14
(k. 33).
Swoje roszczenie powodowie wywodzą ze śmierci swojego syna, A. B., który w dniu 19 grudnia 2011 r. został potrącony
podczas prawidłowego poruszania się poboczem drogi przez samochód kierowany przez P. P., który w dniu zdarzenia
był pod wpływem narkotyków. A. B., w wyniku poniesionych obrażeń, zmarł w szpitalu w dniu 27 grudnia 2011 r. W
chwili śmierci miał 10 lat. Sprawca zdarzenia został skazany prawomocnym wyrokiem. W wyroku nie zostały orzeczone
środki finansowe na rzecz powodów.
Na skutek śmierci syna powodowie doznali nieodwracalnej krzywdy psychicznej i cierpień. Posiadają jeszcze
kilkuletnią córkę. Zmarły A. B. wychowywany był w zgodnej rodzinnej atmosferze. W chwili śmierci uczęszczał do IV
klasy szkoły podstawowej, gdzie był bardzo lubiany, osiągał dobre wyniki w nauce i w sporcie. Przejawiał szczególnie
zdolności w zakresie przedmiotów technicznych.
Powodowie podjęli decyzję o wyrażeniu zgody na pobranie organów od zmarłego syna.
Powodowie wskazują, że żądana kwota nie jest w stanie złagodzić ich cierpienia. Planowali wykształcenie syna, a w
wyniku jego śmierci stracili szansę posiadania w przyszłości wsparcia fizycznego i psychicznego.
W wyniku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła powodom kwoty po 50.000,00 zł tytułem
zadośćuczynienia, 2.000,00 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzeby oraz 752,50 zł tytułem kosztów dojazdu do szpitala
(k. 1).
W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i o zasądzenie na swoją rzecz kosztów
procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. Strona pozwana wniosła również o zawiadomienie o postępowaniu
i wezwanie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego P. P..
Na wstępie strona pozwana wskazała, że przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego wypłaciła
powodom po 50.000,00 zł na rzecz każdego z nich. W ocenie strony pozwanej wypłacone kwoty spełniają roszczenie
powodów z tytułu zadośćuczynienia. Strona pozwana zwróciła uwagę na to, że w wyniku zdarzenia powodowie nie
doznali żadnego rozstroju zdrowia, który usprawiedliwiałby podwyższenie kwoty przyznanego zadośćuczynienia.
Ponadto, powodowie nie zostali w wyniku zdarzenia osobami samotnymi, gdyż wciąż posiadają drugie dziecko – córkę.
Posiadanie bliskich pomaga w leczeniu traumy i zaakceptowaniu nowej rzeczywistości (k. 39).
Pismem z dnia 23 kwietnia 2015 r. Sąd zawiadomił P. P. o toczącym się postępowaniu i wyznaczył termin 7 dni
do zgłoszenia udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego. P. P. nie zgłosił interwencji ubocznej we
wskazanym terminie (k. 58).
W piśmie z dnia 30 kwietnia 2015 r. powodowie odnieśli się do odpowiedzi na pozew przedstawionej przez stronę
pozwaną. Wskazali wówczas, że fakt, iż posiadają młodszą córkę nie umniejsza ich bólu, ani nie pomaga w powrocie do
równowagi psychicznej. Córka często pyta o brata, pyta kiedy wróci, jest cały czas smutna. Powodowie nie zapoznali
jej z okolicznościami zdarzenia, nie zabierają na cmentarz. Powodowie oświadczyli, że nie zamierzają już mieć więcej
dzieci. Podsumowując powyższe, podtrzymali żądania pozwu (k.59).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
A. B. był synem N. i M. B.. A. B. zmarł w dniu 27 grudnia 2011 r.
(dowód: odpis skrócony aktu zgonu – k. 14)
W chwili śmierci miał ukończone 10 lat, uczęszczał do IV klasy szkoły podstawowej w R.. Od kilku miesięcy wraz z
rodzicami mieszkał w nowym domu w R., do którego wprowadzili się w wakacje. A. B. poszedł we wrześniu do nowej
szkoły. Wszyscy zawsze razem spędzali rodzinnie święta, wakacje.
A. był silnie związany emocjonalnie z rodziną. Często zajmował się młodszą siostrą, opiekował się nią pod nieobecność
rodziców, bawił się z nią, czytał bajki. Był dzieckiem bardzo energicznym, trenował piłkę nożną. W szkole był bardzo
lubiany, miał dużo kolegów, był towarzyskim dzieckiem, łatwo nawiązywał kontakty. Przez nauczycieli wspominany
jest jako dziecko grzeczne, prezentował szczególne zainteresowanie przedmiotami technicznymi. Miał w ich zakresie
dużą wiedzę i umiejętności.
(dowód: opinia wychowawcy w klasach I-III z dnia 18 lutego 2014 r. – k. 15, opinia wychowawcy klasy IV – k. 16,
zeznania powódki od 00:06:31 – k. 153/2)
W dniu 19 grudnia 2011 r. 10-letni A. B. został potrącony przez samochód kierowany przez P. P.. W stanie ciężkim
został zabrany do szpitala w K.-P.. A. B. odniósł obrażenia w postaci złamania kości prawego podudzia, obrzęku mózgu,
podbiegnięć krwawych powłok głowy i kończyn. W ich wyniku A. B. zmarł w dniu 27 grudnia 2011 r.
P. P. poruszał się samochodem z prędkością 79 km/h, przy prędkości dozwolonej 50 km/h. W chwili zdarzenia był
trzeźwy, jednak w jego krwi stwierdzono obecność (...), co świadczy o zażywaniu marihuany lub haszyszu, oraz
amfetaminy. Ze względu na nadmierną prędkość, P. P. nie zapanował nad samochodem na ostrym zakręcie i wypadł
na przeciwległy pas, którym prawidłowo poruszał się A. B.. Pieszy w żaden sposób nie przyczynił się do zdarzenia.
P. P. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Sączu II Wydział Karny z dnia 12 marca 2012 r. na
karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy
Postpenitencjarnej w wysokości 4.000,00 zł oraz zastosowano wobec niego środek karny w postaci podania wyroku
do publicznej wiadomości oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat.
W wyniku apelacji prokuratora, oskarżyciela posiłkowego i oskarżonego, sprawę rozpatrywał sąd II instancji. 11 lipca
2013 r. Sąd Okręgowy w Nowym Sączu Wydział II Karny zmienił zaskarżony wyrok i wymierzył oskarżonemu karę 6u lat pozbawienia wolności, utrzymując wyrok w mocy w pozostałym zakresie.
(dowód: wyrok SR w Nowym Sączu z dnia 12 marca 2012 r. do sygn. akt II K 186/12 – k. 2 akt szkody, wyrok SO w
Nowym Sączu z dnia 11 lipca 2013 r. do sygn. akt II Ka 263/13 – k. 24 akt szkody)
Od czasu śmierci syna powodowie przeżywają żałobę. Po wypadku A. B. leżał w szpitalu w K.. Powodowie jeździli
codziennie odwiedzać syna. Widok syna leżącego w szpitalu był dla nich szczególnie bolesny. Podjęli trudną dla nich
decyzję o wyrażeniu zgody na pobranie organów syna. Nie planują już mieć więcej dzieci, gdyż nie chcieliby zastępować
zmarłego A. nowym dzieckiem. Chcieliby zająć się wyłącznie córką, powódka ma wzmożoną potrzebę dbania o jej
bezpieczeństwo.
Po pogrzebie syna powódka nie korzystała z pomocy psychologicznej, nie mogła rozmawiać o swoim cierpieniu.
Zażywała tylko ziołowe środki uspokajające. Powodowie wyjechali na 3 miesiące w odwiedziny do rodziny w Anglii ,
gdyż w domu wszystko przypominało im zmarłego syna. Powódka nie była w stanie zajmować się domem, pomagali
jej w tym krewni. Od śmierci syna często płacze, żyje w stresie. Wcześniej była osoba spokojną i pogodną. Powód po
śmierci syna bardzo się zmienił. Kiedy powódka zamknęła się w sobie, przejął obowiązki dbania o dom i wychowanie
córki. Również nie korzystał z pomocy lekarskiej, poszukiwał ulgi w rozmowach z bliskimi. Po powrocie z Anglii
musiał podjąć pracę, żeby utrzymać rodzinę. Powódka nie pracuje, zajmuje się dzieckiem, otrzymuje zasiłek rodzinny.
Utrzymują się z dorywczej pracy powoda i wypłaconej już kwoty zadośćuczynienia. Córka powodów uczęszcza do
II klasy szkoły podstawowej. Powódka zdecydowała o zapisaniu córki do szkoły w innej miejscowości, żeby nie
uczęszczała do klasy z siostrą P. P..
A. jest wciąż wspominany przez swoich kolegów z klasy. Powodowie często uczestniczą w mszach w intencji syna,
które są zamawiane przez jego byłą klasę.
Sprawca nie wyraził skruchy za spowodowanie zdarzenia, nie przeprosił powodów.
(dowód: zeznania powódki od 00:06:31 – k. 153/2)
Samochód, którym poruszał się sprawca w dniu zdarzenia miał wykupione ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej
w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym.
(dowód: polisa nr (...) – k. 361 akt szkody)
Powodowie zgłosili w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym szkodę w piśmie z dnia 17 lipca 2014 r. oraz zażądali
wypłaty zadośćuczynienia za śmierć syna.
(dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 17 lipca 2014 r. – k. 281 akt szkody)
Decyzją z dnia 22 września 2014 r. strona pozwana przyznała powodom odszkodowanie w wysokości po 25.000,00
zł. W wyniku odwołania powodów od tej decyzji, strona pozwana decyzją z dnia 16 października 2014 r. przyznała im
odszkodowanie w wysokości po 51.376,25. Łącznie strona pozwana wypłaciła powodom odszkodowanie w wysokości
102.752,50 zł. Na kwotę tę złożyły się sumy zadośćuczynienia dla powodów w wysokości po 50.000,00 zł, koszty
dojazdu do szpitala w wysokości 752,50 zł oraz koszty nagrobka w wysokości 2.000,00 zł.
(dowód: decyzja z dnia 22 września 2014 r. – k. 325 akt szkody, decyzja z dnia 16 października 2014 r. – k. 329 akt
szkody)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt dokumentów, akt szkody przedstawionych przez
stronę pozwaną oraz zeznań stron ograniczonych do zeznań powódki N. B..
W ocenie Sądu przywołane dokumenty w pełni zasługiwały na to, aby zostały ocenione jako wiarygodne, ponieważ były
przekonujące, spójne, a także wzajemnie się uzupełniały. Dokumenty te pozwoliły na pełniejszą weryfikację twierdzeń
stron odnośnie istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności i dokonanie pełnej rekonstrukcji stanu faktycznego.
Powódka N. B. (od 00:06:31 – k. 153/2) z trudem opowiadała o uczuciach związanych ze śmiercią syna. Wspomnienie
zmarłego wywoływało w niej gwałtowny smutek, doprowadzało do płaczu. Powódka z czułością wspominała zmarłego
syna, w szczególności spędzone z nim miłe chwile. Niechętnie opowiadała o chwilach po śmierci syna, co jest
zrozumiałe dla Sądu ze względu na tragizm zdarzenia. Powódka jawiła się jako autentyczna i szczera, dlatego też Sąd
uznał jej zeznania za w pełni wiarygodne.
Na wniosek strony pozwanej Sąd postanowił przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu psychiatrii. Do badania
powodów przez biegłego doszło w dniu 19 sierpnia 2015 r. Jeszcze przed wydaniem opinii biegłego, powodowie
zwrócili się do Sądu z pismem, w którym wyrazili swoje oburzenie związane z przebiegiem badania. Powodowie
zarzucili, iż biegły dopytywał się w szczególności o sytuację finansową powodów, zatrudnienie, spłacane kredyty,
sposób wyliczenia dochodzonej kwoty, wynagrodzenie, jakie otrzymuje pełnomocnik powodów i sposób wyboru
pełnomocnika. Powódkę dotknęło stwierdzenie biegłego, że powinna urodzić kolejne dzieci, żeby poczuć się lepiej.
Biegły przywołał przypadek innej swojej pacjentki, która wychowuje jedenaścioro dzieci.
Powodowie wnieśli zarzuty do opinii biegłego. Zarzucili, iż biegły skupił się na kwestiach osobopoznawczych powodów,
pytał o kwestie o marginalnym znaczeniu, takie jak wynagrodzenie pełnomocnika. Powodowie wskazali iż w opinii
zupełnie nieobecna jest kwestia relacji łączących ich ze zmarłym synem. Biegły pominął również sporządzenie
uzasadnienia do opinii.
W ocenie Sądu istotnie, opinia skupia się główne na sprawach bytowych powodów. Biegły szczegółowo opisał wysnute
z wywiadu wnioski dotyczące wykształcenia, historii zatrudnienia, miejsca zamieszkania, rodziny generacyjnej,
przebiegu niniejszego postępowania, stanu majątkowego i wysokości dochodzonej kwoty. Kwestie związane ze stanem
psychicznym powodów są w opinii potraktowane marginalnie, biegły nie badał okoliczności bólu i cierpienia, jakimi
mogli być poddani powodowie, jednak zdaniem sądu jest to uzasadnione zakresem opiniowania. Biegły w zakresie
psychiatrii odniósł się do kwestii psychiatrycznych, natomiast kwestie bólu, przeżycia po śmierci dziecka mogły być
przedmiotem opiniowania przez biegłego w zakresie psychologii a takiego wniosku dowodowego powodowie nie
zgłosili.
Sąd zważył, co następuje:
W pozwie powodowie wystąpili o zasądzenie na ich rzecz od strony pozwanej zadośćuczynienia za śmierć syna w
wysokości po 150.000,00 zł dla każdego z powodów.
Strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 19 grudnia 2011 r. poprzez wypłatę
powodom zadośćuczynienia w kwotach po 50.000,00 zł. Jednak zakwestionowała powództwo w niniejszej sprawie
zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.
Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w
umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi
ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie
zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 822 §2 k.c.). O ile strony nie umówiły się inaczej, suma
pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody (art.
8241 § 1 k.c.).
Zgodnie z art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu
Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 392 - t.j.) z ubezpieczenia
OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem
mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą
następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.
Odszkodowanie to winno być ustalone i wypłacone w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego
pojazdem (art. 36).
Odpowiedzialność ubezpieczyciela jest uzależniona od zakresu odpowiedzialności sprawcy zdarzenia. Z mocy art. 436
w zw. z art. 435 §1 k.c. sprawca zdarzenia odpowiada za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną w związku z ruchem
tego pojazdu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej,
za którą nie ponosi odpowiedzialności.
Śmierć syna nastąpiła w wyniku wypadku drogowego spowodowanego przez kierującego pojazdem P. P., którego
zachowanie wypełniło znamiona czynu zabronionego określonego w art. 177§2 k.k. w zw. z art. 178§1 k.k. Sprawca
wypadku został skazany prawomocnym wyrokiem karnym przez Sąd Okręgowy w Nowym Sączu. Zgodnie z art. 11 zd.
pierwsze k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia
przestępstwa wiążą Sąd w postępowaniu cywilnym.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że sprawca wypadku jest podmiotem, na którym ciążyłby obowiązek
wypłaty ewentualnego zadośćuczynienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności ubezpieczającego
- sprawcy wypadku.
Powodowie wywodzili swoje żądanie z art. 446 § 4 k.c.
Zgodnie z art. 446 § 4 k.c. Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem
zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Prawidłowa interpretacja przytoczonego przepisu nie uwzględnia
pogorszenia się sytuacji materialnej poszkodowanych, a art. 446 § 4 k.c. dąży do kompensacji doznanej krzywdy,
czyli złagodzenia bólu psychicznego, jakiego poszkodowany doznaje w związku ze śmiercią bliskiej osoby. Przyznane
zadośćuczynienie ma na celu pomoc poszkodowanemu w przystosowaniu się do nowej sytuacji życiowej oraz
naprawienie naruszonych więzi rodzinnych i dobra osobistego, jakim jest prawo do życia rodzinnego. Krzywda, jakiej
doznaje poszkodowany w wyniku śmierci bliskiego członka rodziny jest trudna do określenia, a tym bardziej do
określenia jej za pomocą kwoty pieniężnej. Użyte przez ustawodawcę określenie „odpowiedniej sumy” pozostawia
jej określenie uznaniu Sądu, na który jednocześnie nakłada obowiązek indywidualnego zbadania sytuacji każdego
pokrzywdzonego. Swoboda wyrokowania ograniczona musi być jednak stanem faktycznym sprawy. W orzecznictwie
podjęto próby sprecyzowania kryteriów określania krzywdy: „W literaturze i orzecznictwie wskazuje się, że na rozmiar
krzywdy podlegającej naprawieniu przez zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 446 § 4 k.c., mają wpływ przede
wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki
po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez
osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej; stopień, w jakim pokrzywdzony
będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania; wiek zarówno zmarłego, jak i
pokrzywdzonego” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 października 2015 r., I ACa 470/15, wyroki Sądu
Najwyższego z 3 czerwca 2011 r., III CSK 279/10; z 20 grudnia 2012 r., IV CSK 192/12; z 10 maja 2012 r., IV CSK
416/11).
Strona pozwana wskazała, iż jej zdaniem kwota zadośćuczynienia w danej sprawie powinna zamknąć się w przyznanej
już wysokości po 50.000,00 zł. Przyznanie zadośćuczynienia przewyższającego tę kwotę, jest zdaniem strony
pozwanej, nieuzasadnione. Strona pozwana podkreśla tutaj w szczególności, że powodowie nie doznali rozstroju
zdrowia, który dałby się zakwalifikować według uniwersalnej skali.
Sąd nie przyznał racji stronie pozwanej. Utrata dziecka jest zawsze okolicznością tragiczną i powodującą w rodzicach
stan długotrwałej żałoby. Nie sposób opisać w słowach bólu rodziców, ani też stworzyć skali pozwalającej na
miarodajne stopniowanie doznanego cierpienia. Dla stwierdzenia tego faktu - jak w niniejszej sprawie - nie była
niezbędna opinia psychologiczna . Doświadczenie życiowe wskazuje , iż jest to sytuacja krytyczna i gwałtownie
zmieniająca rzeczywistość powodów.
W niniejszej sprawie Sąd wziął pod uwagę wszystkie przeżycia, jakim poddani byli powodowie po śmierci syna.
Powodowie i ich dzieci stanowili kochająca się rodzinę, spędzali wspólnie czas i nawzajem wspierali. Śmierć A.
zburzyła tę spokojną sytuację. Rodzice musieli przejść przez długotrwały proces karny, w którym oskarżony był
sprawca zdarzenia. Codziennie też widują jego rodzinę, zamieszkałą w sąsiedztwie. Sąd zwrócił jednak uwagę że
powodowie nie wymagali leczenia psychiatrycznego , nie podjęli terapii psychologicznej , samodzielnie radzili sobie z
traumą po stracie dziecka. Gwałtowny ból, przeżywany po stracie bliskiej osoby jest rzeczą naturalną i zrozumiałą w
takiej sytuacji, niemożliwe jest przeliczenie go na pieniądze. Zasądzona kwota odszkodowania powinna jednak chociaż
w niewielkim stopniu zrekompensować cierpienia powodów.
Powodowie domagali się zasądzenia odsetek ustawowych liczonych od dnia zdarzenia. Sąd nie znalazł podstaw do
takiego rozstrzygnięcia.
Na mocy art. 14 ust.1 i 2 u. o ubezpieczeniach komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie
w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.
W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia
odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie
wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności
było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie
odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego
lub cywilnego.
W niniejszej sprawie nie zachodziły okoliczności uzasadniające wydłużenie terminu rozpatrzenia szkody. Zgłoszenie
powodów podparte było odpisem skróconego aktu zgonu A. B. oraz kopią prawomocnego wyroku skazującego. Stronę
pozwaną wiązał zatem termin 30 dni do likwidacji szkody. Zgłoszenie powodów zostało ekspediowane do strony
pozwanej w dniu 17 lipca 2014 r., W aktach likwidacji szkody brak jest prezentaty (...) o dacie wpływu zgłoszenia, zatem
doliczając termin 7 dni - zdaniem sądu wystarczający dla przyjęcia ,że korespondencja wpłynęła do ubezpieczyciela świadczenie powinno zostać spełnione w dniu 24 sierpnia 2014 r. Wobec powyższego Sąd zasądził odsetki liczone od
dnia następnego, tj. 25 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty. Zgodnie z żądaniem powodów, Sąd orzekł zasądzenie odsetek
ustawowych.
W ocenie Sądu prawidłowe rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek od kwoty zasądzonej z tytułu zadośćuczynienia
wymaga ustalenia, czy stan rzeczy uzasadniający zasądzenie zadośćuczynienia - a więc rozmiar krzywdy
poszkodowanego - były znane już wcześniej (w chwili wystąpienia przez poszkodowanego z żądaniem), a więc czy
kwota żądana przez poszkodowanego była usprawiedliwiona co do wysokości w chwili zgłoszenia żądania, czy też
dopiero po zgłoszeniu żądania lub w trakcie procesu ujawniły się nowe okoliczności mające wpływ na rozmiar krzywdy.
Określenie przez Sąd orzekający w sprawie wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili
wyrokowania uzasadnia przyznanie odsetek dopiero od tej daty. Natomiast ustalenie, że zasądzona kwota należała
się poszkodowanemu już w momencie wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.), odpowiadając
rozmiarowi szkody niemajątkowej, ustalonej według mierników wówczas istniejących, usprawiedliwia zasądzenie
odsetek od chwili wezwania do spełnienia świadczenia. Zdaniem Sądu w przypadku powodów należna i zasądzona
w wyroku kwota tytułem zadośćuczynienia powinna być przyznana przez ubezpieczyciela już na etapie postępowania
likwidacyjnego. W opinii Sądu w toku niniejszego procesu nie ujawniły się żadne znaczące, nowe okoliczności mające
wpływ na rozmiar krzywdy powodów. Co prawda w toku postępowania przeprowadzony był dowód z opinii biegłego
psychiatry, jednak strona pozwana – jako profesjonalny ubezpieczyciel, dysponujący odpowiednimi zasobami
finansowymi, powinien był już na etapie postępowania likwidacyjnego przeprowadzić wszelkie niezbędne dowody,
które pozwoliłyby mu już podczas likwidacji szkody należycie ustalić wysokość należnego stronom zadośćuczynienia.
Z tego powodu Sąd na mocy art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c., przy uwzględnieniu treści art. 817 § 1 k.c. orzekł o
odsetkach tak jak w sentencji. Zasądzenie odsetek od daty wyrokowania prowadziłoby w ocenie Sądu do ich umorzenia
za okres sprzed daty wyroku i byłoby nieuzasadnionym uprzywilejowaniem dłużnika, co mogłoby skłaniać go do
jak najdłuższego zwlekania z należnym poszkodowanym świadczeniem pieniężnym, w oczekiwaniu na orzeczenie
Sądu, znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres. Wskazać również należy, że zobowiązanie do zapłaty
zadośćuczynienia ma charakter bezterminowy, stąd też o jego przekształceniu w zobowiązanie terminowe decyduje
wierzyciel przez wezwanie dłużnika do wykonania zobowiązania.
Powodowie wnosili o zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie po 150.000,00 zł – łącznie 300.000,00 zł. Sąd orzekł
zadośćuczynienie w wysokości po 100.000,00 zł – łącznie 200.000,00 zł. W ten sposób, pozew został uwzględniony
w wysokości 2/3. Powodowie nie zostali zwolnieni z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania, uiścili opłaty po
7.500,00 zł – łącznie 15.000,00 zł. Obie strony były reprezentowane przez zawodowych pełnomocników.
W sprawie przeprowadzona została opinia biegłego z zakresu psychiatrii. Sąd przyznał biegłemu wynagrodzenie w
wysokości 668,49 zł (k. 116, k. 142). Strona pozwana uiściła zaliczkę w wysokości 600,00 zł. Sąd postanowił nie dzielić
między strony kosztów sporządzenia opinii.
Żądanie powodów zostało uwzględnione co do kwoty po 100.000,00 zł. Opłata sądowa od kwoty 100.000,00 zł wynosi
5.000,00 zł. Z tego powodu Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powodów obowiązek zwrotu po 5.000,00 dla
każdego z powodów. Na podstawie w § 6 pkt 6 w zw. z § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348) w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800)
Sąd przyznał powodom zwrot kosztów zastępstwa procesowego w wysokości po 3.617,00 zł dla każdego z powodów –
3.600,00 zł z tytułu zastępstwa procesowego oraz 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.
Powództwo zostało oddalone co do kwoty po 50.000,00 zł. Na podstawie § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 2 Rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd przyznał stronie
pozwanej od powodów koszty zastępstwa procesowego w wysokości łącznej 2.400,00 zł. Ponadto, Sąd przyznał stronie
pozwanej od powodów zwrot 1/3 kosztów sporządzenia opinii biegłego, w wysokości w sumie 221,00 zł.