wyrok uzasadnienie - Sąd Okręgowy w Siedlcach

Sygn. akt I C 1395/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 września 2014 r.
Sąd Okręgowy w Siedlcach Wydział I Cywilny w składzie następującym:
Przewodniczący SSO Małgorzata Chomiuk
Protokolant st. sekr. sąd. Iwona Bierkat
po rozpoznaniu w dniu 29 września 2014 r. w Siedlcach sprawy
z powództwa A. G., M. G. (1), G. G. (1)
przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.
o zadośćuczynienie
I. zasądza od (...). z siedzibą w W. na rzecz G. G. (1) kwotę 100.000 (sto tysięcy) zł z ustawowymi odsetkami od dnia
03.10.2013 r. do dnia zapłaty,
II. w pozostałej części powództwo G. G. (1) oddala,
III. zasądza od (...)S.A. z siedzibą w W. na rzecz A. G. kwotę 100.000 (sto tysięcy) zł z ustawowymi odsetkami od dnia
20.02.2014 r do dnia zapłaty,
IV. w pozostałej części powództwo A. G. oddala,
V. zasądza od (...)S.A. z siedzibą w W. na rzecz M. G. (1) kwotę 40.000 (czterdzieści tysięcy) zł z ustawowymi odsetkami
od dnia 20.02.2014 r. do dnia zapłaty,
VI. zasądza od (...)S.A. z siedzibą w W. na rzecz G. G. (1) kwotę 2.802,22 zł (dwa tysiące osiemset dwa zł dwadzieścia
dwa gr) tytułem zwrotu części kosztów procesu,
VII. zasądza od (...)S.A. z siedzibą w W. na rzecz A. G. kwotę 2.802,22 zł (dwa tysiące osiemset dwa zł dwadzieścia
dwa gr) tytułem zwrotu części kosztów procesu,
VIII. zasądza od (...)S.A. z siedzibą w W. na rzecz M. G. (1) kwotę 2.917 zł (dwa tysiące dziewięćset siedemnaście zł )
tytułem zwrotu kosztów procesu,
IX. nakazuje pobrać od (...)S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5.266,10 zł (pięć tysięcy dwieście
sześćdziesiąt sześć zł dziesięć gr) tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych,
X. odstępuje od obciążania G. G. (1) i A. G. obowiązkiem zapłaty na rzecz Skarbu Państwa części nieuiszczonych
kosztów sądowych.
I C 1395/13
UZASADNIENIE
G. G. (1) wniosła o zasądzenie od(...)S.A. w W. kwoty 40.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 03.10.2013 r do
dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów postępowania, a w tym kosztów
zastępstwa procesowego.
A. G. wniósł o zasądzenie od (...)S.A. w W. kwoty 40.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia następującego po upływie
trzydziestu dni od daty doręczenia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego
zwrotu kosztów postępowania, a w tym kosztów zastępstwa procesowego.
M. G. (1) wniósł o zasądzenie od (...)S.A. w W. kwoty 40.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia następującego
po upływie trzydziestu dni od daty doręczenia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz od
pozwanego zwrotu kosztów postępowania, a w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu swego żądania powodowie wskazali, iż w dniu 21.06.2004 r zdarzył się wypadek drogowy, w wyniku
którego śmierć poniósł P. G. - syn G. i A. G. oraz brat M. G. (1). W chwili śmierci pokrzywdzony miał zaledwie 20 lat.
Winnym spowodowania wypadku był M. G. (2). Pojazd, którym poruszał się sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie
odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Pozwany przyjął swoją odpowiedzialność
za skutki wypadku m.in. zwrócił koszty pogrzebu i przyznał G. i A. G. po 8.000 zł tytułem odszkodowania za
pogorszenie sytuacji życiowej powodów na skutek śmierci ich syna. A. G. uzyskał ponadto 15.000 zł tytułem nawiązki
od sprawcy wypadku na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Nidzicy w sprawie karnej. Pismem z dnia 13.08.2013
r powódka G. G. (1) zgłosiła pozwanemu żądanie zapłaty zadośćuczynienia. Pismem z dnia 2.10.2013 r. pozwany
odmówił powódce przyznania zadośćuczynienia nie uznając podstawy prawnej żądania. Natomiast roszczenia A. G. i
M. G. (1) zostały zgłoszone po raz pierwszy niniejszym pozwem. Z uwagi na datę zdarzenia powodowie jako podstawę
prawną swoich żądań wskazali treść art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. Powodowie wskazali, iż na skutek zawinionego
działania sprawcy wypadku doszło do naruszenia ich dóbr osobistych w postaci więzi rodzinnych. Powodowe wskazali
także, iż dopiero obecnie żądają zadośćuczynienia, gdyż dopiero po ustabilizowaniu orzecznictwa sądowego w tym
zakresie powzięli wiadomość, iż przysługują im takie roszczenia. Ponadto krzywda związana z utratą syna i brata,
mimo upływu kilku lat wciąż trwa. W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż więzi rodzinne w rodzinie powodów były
bardzo silne. P. G. był osobą niezwykle otwartą, pomocną, wrażliwą, lubianą przez całe otoczenie. Wprowadzał w domu
spokojną atmosferę, każde napięcie pomiędzy domownikami potrafił bardzo szybko rozładować. Rodzina państwa G.
spędzała ze sobą cały wolny czas, w weekendy wszyscy jeździli na ryby. Byli ze sobą bardzo zżyci, łączyła ich wyjątkowa
więź uczuciowa i emocjonalna. Powodowie po śmierci P. G. przeżyli prawdziwy wstrząs psychiczny. Nie mogli pogodzić
się z tym co się stało. Ich życie uległo całkowitej przemianie. Powódka rozpoczęła leczenie psychiatryczne, które trwało
kilka miesięcy. Obecnie pomimo upływu dziesięciu lat od śmierci syna rodzice codziennie odwiedzają grób syna.
Pomiędzy M. G. (1) a zmarłym P. G. istniała bardzo silna wieź braterska. Byli najlepszymi przyjaciółmi. Rozmawiali
ze sobą o wszystkich problemach, spędzali ze sobą wolny czas. Do dnia dzisiejszego M. G. (1) nie pogodził się ze
śmiercią swego brata. W uzasadnieniu pozwu wskazano ,iż ból i krzywda powodów nigdy się nie zakończyły, smutek
i żal towarzyszą im nadal. Powodowie wciąż cierpią ,a krzywda ich jest ogromna. Powodowie wskazali, iż wysokość
dochodzonych przez nich kwot zadośćuczynienia za naruszenie ich dóbr osobistych w postaci więzi rodzinnej i
uczuciowej została określona z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, a więc m.in. daty zdarzenia i daty
dochodzenia roszczeń, okoliczności wypadku, relacji rodzinnych za życia zmarłego, sposobu przeżywania śmierci
najbliższego członka rodziny bezpośrednio po wypadku jak i w chwili złożenia pozwu oraz rozmiaru cierpień, bólu i
tęsknoty jaka wiązała się ze stratą.
Pozwany (...)S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu
kosztów procesu.
W uzasadnieniu swego stanowiska pozwane towarzystwo ubezpieczeń wskazało, iż nie można przyjąć aby w
dacie wypadku pozwany w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej zobowiązany był do wypłaty najbliższym
członkom rodziny zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w postaci zerwania więzi rodzinnych.
Obowiązki ubezpieczyciela określają: zawarta przez strony umowa, przepisy kodeksu cywilnego, przepisy ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych. W świetle art. 34 tejże ustawy umowa ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego
nie obejmuje odpowiedzialności z tytułu naruszenia dóbr osobistych przez sprawcę wypadku. Pozwany w tym
zakresie przywołał orzecznictwo sądowe. Zdaniem pozwanego brak jest również podstawy do przyjęcia, że utrata
bliskiej osoby przez zawinione zachowanie sprawcy zdarzenia stanowi naruszenie takiego dobra osobistego, które
podlegałoby ochronie w aspekcie art. 24 k.c., a co za tym idzie podlegałoby wyrównaniu krzywdy przez zastosowanie
art. 448 k.c. Poza tym środki ochrony przewidziane w treści art. 24 k.c. przysługują wyłącznie osobom bezpośrednio
poszkodowanym. Osobom pośrednio poszkodowanym – członkom rodziny poszkodowanego przysługują roszczenia
jedynie w wypadkach wskazanych w ustawie. Pozwany zakwestionował także wysokość żądań powodów. Nie wykazali
oni bowiem, aby tragiczna śmierć P. G. doprowadziła do negatywnych następstw w ich psychice w taki sposób, że
utrudniałoby to powodom prawidłowe funkcjonowanie, że doznany wstrząs psychiczny związany z tym zdarzeniem
doprowadził do rozstroju ich zdrowia, a stan taki trwa nadal pomimo znacznego upływu czasu od zdarzenia.
Pismem z dnia 18.07.2014 r G. G. (1) wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego towarzystwa ubezpieczeniowego
kwoty 120.000 zł tytułem zadośćuczynienia, podtrzymując swoje powództwo w pozostałym zakresie.
Pismem z dnia 18.07.2014 r A. G. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego towarzystwa ubezpieczeniowego
kwoty 120.000 zł tytułem zadośćuczynienia, podtrzymując swoje powództwo w pozostałym zakresie.
Pismem z dnia 18.07.2014 r M. G. (1) podtrzymał swoje żądanie określone w pozwie.
Pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe wnosiło o oddalenie powództwa wszystkich powodów w całości, podtrzymując
argumentację zawartą w odpowiedzi na pozew.
Sąd ustalił, co następuje:
W nocy 21 czerwca 2004 r w miejscowości N. miał miejsce wypadek drogowy, w wyniku którego P. G. doznał ciężkich
obrażeń ciała skutkujących jego śmiercią. Sprawcą tego wypadku był M. G. (2), który został uznany za winnego tego,
że nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki F.
(...) nie zachował należytej ostrożności jazdy i nie dostosował prędkości jazdy do warunków drogowych w następstwie
czego utracił panowanie nad pojazdem i zjechał nim na przeciwległy pas jezdni, gdzie uderzył w jadący z naprzeciwka
samochód R. (...) kierowany przez P. G.. (wyrok Sądu Rejonowego w Nidzicy z dnia 5 września 2005 r w sprawie IIK
684/04 k. 21 - 22)
Pojazd, którym poruszał się sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym
zakładzie ubezpieczeniowym. (okoliczność bezsporna)
W dacie swojej śmierci P. G. miał niespełna 20 lat, mieszkał razem ze swoimi rodzicami A. G. i G. G. (1) oraz bratem
M. G. (1). Ukończył pierwszy rok studiów humanistycznych. Więzi emocjonalne i uczuciowe w rodzinie powodów były
bardzo silne. P. G. był osobą niezwykle otwartą, pomocną, lubianą przez całe otoczenie. Rodzina państwa G. spędzała
ze sobą cały wolny czas. Byli ze sobą bardzo zżyci, łączyła ich wyjątkowa więź uczuciowa i emocjonalna. Szczególna
wieź braterska łączyła powoda M. G. (1) z P. G.. Byli nie tylko braćmi, ale i przyjaciółmi. Różnica wieku pomiędzy nimi
wynosiła tylko dwa lata. Powodowie po śmierci P. G. przeżyli prawdziwy wstrząs psychiczny. Nie mogli pogodzić się z
tym co się stało. Ich życie uległo całkowitej przemianie. Korzystali z pomocy psychologa. Powódka rozpoczęła leczenie
psychiatryczne, które trwało kilka miesięcy. Obecnie pomimo upływu dziesięciu lat od śmierci syna rodzice codziennie
odwiedzają jego grób. Do chwili obecnej pamięć o zmarłym P. G. jest dla nich bardzo ważna. Najtrudniejsze chwile
przeżywają w święta oraz uroczystości rodzinne. (odpis skrócony aktu zgonu k. 19, dokumentacja medyczna k. 23 –
26, zeznania świadków złożone podczas rozprawy w dniu 05.03.2014 r: E. L., K. M., wyjaśnienia powodów G. G. (1),
A. G., M. G. (1) złożone podczas rozprawy w dniu 05.03.2014 r oraz w dniu 28.09.2014 r)
A. G. nadal odczuwa w sferze emocjonalnej i psychicznej skutki śmierci syna. Ma mniejszą motywację do działania
i poczucie życiowej satysfakcji. Często odczuwa smutek. U A. G. nie doszło do pełnej reorganizacji życia, która jest
ostatnim etapem procesu żałoby. Powód nadal odczuwa emocje charakterystyczne dla etapów żałoby poprzedzającej
fazę reorganizacji – adaptacji do nowej sytuacji życiowej. Trudności w przebiegu żałoby A. G. są wskazaniem do
psychoterapii. (opinia biegłego psychologa k. 77 – 80)
G. G. (1) nadal odczuwa w sferze emocjonalnej i psychicznej skutki śmierci syna. Ma mniejszą motywację do działania i
poczucie życiowej satysfakcji. Często odczuwa smutek. Nie pogodziła się ze strata syna. U G. G. (1) nie doszło do pełnej
reorganizacji życia, która jest ostatnim etapem procesu żałoby. Żałoba u powódki nadal nie jest zakończona. Trudności
w przebiegu żałoby G. G. (1) są wskazaniem do psychoterapii. (opinia biegłego psychologa i psychiatry k. 84 - 88)
M. G. (1) w sposób prawidłowy przebył proces żałoby po śmierci brata. Obecnie powód zaadoptował się do nowej
sytuacji życiowej i nie odczuwa w sferze emocjonalnej i psychicznej skutków śmierci brata. (opinia biegłego psychologa
k.81 – 83)
Pismem z dnia 13.08.2013 r powódka G. G. (1) zgłosiła pozwanemu żądanie zapłaty zadośćuczynienia w kwocie
100.000 zł z tytułu krzywdy poniesionej na skutek śmierci jej syna. (pismo k. 27 – 28)
Pismem z dnia 2.10.2013r. pozwany odmówił powódce przyznania zadośćuczynienia nie uznając podstawy prawnej
żądania. ( pismo k. 29 – 29v)
Sąd zważył, co następuje:
Powodowie G. G. (1) i A. G. wnieśli o zasądzenie na ich rzecz zadośćuczynienia za krzywdę w postaci naruszenia dóbr
osobistych spowodowanych śmiercią syna P. G.. Powód M. G. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia
za krzywdę w postaci naruszenia jego dóbr osobistych spowodowanych śmiercią brata P. G..
Z uwagi na fakt, iż działanie sprawcy wypadku powodujące śmierć M. M. miało miejsce w 2004 r. powodowie nie mogą
dochodzić zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. Przepis ten bowiem wszedł w życie w dniu 3 sierpnia 2008
r., z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. 2008 r. Nr 116 poz. 731). Ustawa ta, nie zawiera żadnych szczególnych unormowań intertemporalnych
dotyczących przytoczonego przepisu. Tym samym nie można uznać, aby istniały podstawy prawne do stosowania
treści tego przepisu z mocą wsteczną. Zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 10 listopada
2010 r. (II CSK 248/2010, LexPolonica nr 2497390, OSNC 2011/B poz. 44) najbliższym członkom rodziny zmarłego
nie przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawie art. 446 § 4 k.c., gdy śmierć
nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 r.
Za zasadne zatem uznać należy stanowisko powodów ,iż podstawę ich roszczenia stanowić może art. 24 k.c. w zw.
z art. 448 k.c. Katalog dóbr osobistych, określonych w art. 23 k.c., ma charakter otwarty. Przepis ten wymienia
dobra osobiste człowieka pozostające pod ochroną prawa cywilnego w sposób przykładowy, uwzględniając te dobra,
które w praktyce mogą być najczęściej przedmiotem naruszeń. Przedmiot ochrony oparty na podstawie art. 23
i 24 k.c. jest jednak znacznie szerszy. Należy uznać, że ochronie podlegają wszelkie dobra osobiste rozumiane
jako wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu
społecznym uznaje się za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. Rodzina jako związek najbliższych osób,
które łączy szczególna więź, podlega ochronie prawa. Dotyczy to odpowiednio ochrony prawa do życia rodzinnego
obejmującego istnienie różnego rodzaju więzi rodzinnych. Więź rodzinna odgrywa doniosłą rolę, zapewniając
członkom rodziny m.in. poczucie stabilności, wzajemne wsparcie obejmujące sferę materialną i niematerialną oraz
gwarantuje wzajemną pomoc w wychowaniu dzieci i zapewnieniu im możliwości kształcenia. Należy zatem przyjąć,
że prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega
ochronie na podstawie art. 23 i 24 k.c. Spowodowanie śmierci osoby bliskiej może zatem stanowić naruszenie dóbr
osobistych członków jej rodziny i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. (uzasadnienie
wyroku Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 14 stycznia 2010 r. IV CSK 307/2009 LexPolonica nr 2371235,
OSNC 2010/C poz. 91, OSP 2011/2 poz. 15). Również w uchwale z dnia 22 października 2010 r. III CZP 76/2010
(OSNC 2011/B poz. 42) Sąd Najwyższy, analizując skutki dodania § 4 do art. 446 k.c. uznał, że wzmacnia on pozycję
najbliższego członka rodziny, jednak nie wyklucza stosowania także art. 448 k.c., przy czym na podstawie art. 448 k.c.
zadośćuczynienie pieniężne przysługuje najbliższemu członkowi rodziny za doznaną krzywdę także wtedy, gdy śmierć
nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 r.
Przesłanką odpowiedzialności przewidzianej w art. 448 k.c. jest bezprawne i zawinione działanie sprawcy naruszenia
dobra osobistego. (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 12 grudnia 2002 r. V CKN 1581/2000 Lex Polonica
nr 361049) Przyjęcie takiego stanowiska oznacza, że podstawą zasądzenia odpowiedniej sumy zadośćuczynienia
będzie każde zawinione działanie sprawcy, a więc zarówno w wypadku winy umyślnej, jak i winy nieumyślnej. W
przedmiotowej sprawie sprawca wypadku został prawomocnie uznany za winnego tego ,że w sposób nieumyślny
naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, czego skutkiem była śmierć syna i brata powodów.
W ocenie Sądu wszystkie te okoliczności uzasadniają żądanie powodów. Z przeprowadzonego postępowania
dowodowego w sprawie jednoznacznie wynika, iż rodzina powodów była rodziną, w której więzy emocjonalne były
bardzo silne. (...) z synami łączyły bliskie relacje uczuciowe. Bracia utrzymywali ze sobą bliskie, przyjacielskie
relacje. Poza tym zmarły P. G. był osobą lubianą przez otoczenie, pogodną, otwartą. Miał bardzo dobry wpływ na
relacje pozostałych członków rodziny. Wypadek, w którym zginął P. G. zaburzył tę równowagę. Jego śmierć była
nieoczekiwanym stresującym zdarzeniem, z którym każde z powodów musiało się zmierzyć. Rodzice P. G. po śmierci
syna długo odczuwali głęboką rozpacz. Powódka musiała podjąć leczenie psychiatryczne. Do dziś nie pogodzili się
ze śmiercią swego syna. Pomimo upływu prawie 10 lat od wypadku, rodzice zmarłego nie zakończyli procesu żałoby.
Powyższe wynika z wyjaśnień powodów oraz potwierdzających je zeznań wysłuchanych w sprawie świadków, którym
to zeznaniom w całości Sąd dał wiarę. Zeznania te są bowiem logiczne i konsekwentne. Brak jest poza tym dowodów
wskazujących na okoliczności przeciwne. Potwierdza to także treść opinii psychologicznej i psychiatrycznej.
Jak wynika z opinii psychologiczno – psychiatrycznej G. G. (1) nadal odczuwa w sferze emocjonalnej i psychicznej
skutki śmierci syna. Nie doszło u niej do pełnej reorganizacji życia, która jest ostatnim etapem procesu żałoby.
Trudności w przebiegu żałoby G. G. (1) są wskazaniem do psychoterapii. Podobnie jest w przypadku A. G., który
również nadal odczuwa w sferze emocjonalnej i psychicznej skutki śmierci syna. U powoda nie doszło do pełnej
reorganizacji życia, która jest ostatnim etapem procesu żałoby. Trudności w przebiegu żałoby A. G. są wskazaniem
do psychoterapii. Wynika to jednoznacznie z treści opinii biegłego psychologa. Jedynie powód M. G. (1) w sposób
prawidłowy przebył proces żałoby po śmierci brata. Obecnie powód zaadoptował się do nowej sytuacji życiowej i nie
odczuwa już w sferze emocjonalnej i psychicznej skutków śmierci brata. Wynika to z treści opinii biegłego psychologa.
Sąd uznał sporządzone w sprawie opinie za w pełni wiarygodne. Zostały wydane w oparciu o materiał dowodowy
znajdujący się w aktach sprawy oraz w oparciu o przeprowadzone badanie każdego z powodów. W toku postępowania
opinie nie były kwestionowane przez strony.
Powyższe okoliczności zdaniem Sądu uzasadniają przyznanie powodom zadośćuczynienia za krzywdę w postaci
śmierci ich brata i syna.
W tym miejscu wskazać należy, iż nie ma żadnych mierników, które pozwoliłyby ocenić wartość cierpienia rodziców
po stracie dziecka i cierpienia rodzeństwa po utracie jednego z nich. Zwłaszcza w sytuacji kiedy ta śmierć jest
nagła, nieprzewidziana, spowodowana wyłącznie działaniem osoby drugiej. Krzywda i cierpienie osób najbliższych
jest ogromne i nie można go przeliczyć na żadną wartość pieniężną. Tym samym zadośćuczynienie za taką krzywdę
jest tylko pewnym surogatem, bo nie da się tej krzywdy inaczej naprawić. Życie ludzkie jest bezcenne. Tym samym
zadośćuczynienie za krzywdę w postaci pozbawienia życia osoby najbliższej dla powodów nie może być niskie, bo
doprowadziłoby do deprecjacji wartości życia ludzkiego. Zadośćuczynienie ma bowiem przede wszystkim charakter
kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. W wyroku
z dnia 3 czerwca 2011 Sąd Najwyższy stwierdził, iż skromny poziom życia danego środowiska czy danej rodziny nie
może mieć znaczenia podczas ustalania wysokości zadośćuczynienia za cierpienie spowodowane śmiercią bliskiej
osoby. (Wyrok Sądu Najwyższego, III CSK 279/2010, LexPolonica nr 2615917). Tym samym uznać należy ,iż wysokość
należnego zadośćuczynienia nie może mieć związku z sytuacją materialną strony powodowej.
Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd uznał, iż adekwatną kwotą do rozmiarów odniesionej przez G. G. (1) i A. G.
krzywdy spowodowanej zerwaniem więzi emocjonalnych pomiędzy nimi a zmarłym P. G. będzie kwota 100.000 zł.
Kwota ta uwzględnia wszystkie okoliczności istotne dla niniejszej sprawy takie jak upływ czasu od chwili śmierci syna
powodów oraz rozmiar cierpień powodów po stracie syna. Jednocześnie Sąd uznał, iż adekwatną kwotą do rozmiarów
odniesionej przez A. G. krzywdy spowodowanej zerwaniem więzi emocjonalnych pomiędzy nim a zmarłym P. G. będzie
kwota 40.000 zł. Kwota ta uwzględnia wszystkie okoliczności istotne dla niniejszej sprawy takie jak upływ czasu od
chwili śmierci brata powoda oraz rozmiar cierpień powoda po stracie brata.
Odsetki ustawowe od uwzględnionych kwot w przypadku M. G. (1) i A. G. Sąd zasądził od dnia następującego po
upływie 30 dni od daty doręczenia pozwu stronie pozwanej. W przypadku G. G. (1) Sąd uwzględnił wniosek powódki,
aby bieg tych odsetek rozpoczął się od dnia następującego po wydanej decyzji w przedmiocie żądania powódki
przez pozwanego. W toku likwidacji szkody pozwany miał możliwość samodzielnie ocenić rozmiar poniesionej
przez powódkę krzywdy i wydać odpowiednią decyzję. Przedmiotowe postępowanie nie wniosło żadnych nowych
okoliczności w tym zakresie.
Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w wyroku. Z uwagi na uwzględnienie roszczeń powodów G. G. (1) i
A. G. jedynie w części (0,83 części) Sąd rozdzielił pomiędzy stronami koszty procesu w postaci poniesionej przez
powodów opłaty sądowej oraz kosztów zastępstwa procesowego poniesionych przez obie strony, stosownie do
wysokości uwzględnionych roszczeń powodów. Ponieważ żądanie A. G. zostało uwzględnione w całości Sąd zasądził
od pozwanego na jego rzecz zwrot poniesionych kosztów sądowych w postaci uiszczonej opłaty sądowej od pozwu
oraz kosztów zastępstwa procesowego. Jednocześnie Sąd obciążył pozwanego obowiązkiem zapłaty na rzecz Skarbu
Państwa części nieuiszczonych kosztów sądowych w tej sprawie w postaci nieuiszczonych opłat od pozwu oraz kosztów
opinii biegłego psychologa i biegłego psychiatry stosownie do wysokości uwzględnionego powództwa.