ŚW. TERESY OD DZIECIĄTKA JEZUS

3 października 2016 r.
ŚW. TERESY OD DZIECIĄTKA JEZUS
(Dziewicy i Doktora Kościoła)
S. Theresiae a Jesu Infante Virginis - III classis
Tempora: Feria Secunda infra Hebdomadam XX post Octavam Pentecostes
3 października 2016r. – Poniedziałek – Św. Teresy od Dzieciątka
Jezus, Dziewicy i Doktora Kościoła, 3 klasy, kolor szat: biały, Msza wł.,
Gloria, bez Credo, prefacja zwykła.
Święta Teresa od Dzieciątka Jezus, zwana także Małą Tereską
(dla odróżnienia od św. Teresy z Avila, zwanej Wielką) albo Teresą z Lisieux, urodziła się w Alencon (Normandia) w nocy z 2 na 3 stycznia 1873 r.
jako dziewiąte dziecko Ludwika i Zofii. Kiedy miała 4 lata, umarła jej
matka. Wychowaniem dziewcząt zajął się ojciec. Teresa po śmierci matki
obrała sobie za matkę Najświętszą Maryję Pannę. Przez ponad rok dręczyły ją poważne skrupuły. Jak sama wyznała, uleczenie z tej duchowej choroby zawdzięczała swoim trzem siostrom i bratu, którzy zmarli w latach
niemowlęcych. W pamiętniku zapisała, że w czasie pasterki w noc Bożego
Narodzenia przeżyła "całkowite nawrócenie". Postanowiła zupełnie zapomnieć o sobie, a oddać się Jezusowi i sprawie zbawienia dusz. Zaczęła odczuwać gorycz i wstręt do przyjemności i ponęt ziemskich. Ogarnęła ją tęsknota za modlitwą, rozmową z Bogiem. Odtąd zaczęła się jej wielka droga
ku świętości. Miała wtedy zaledwie 13 lat.
Rok później skazano na śmierć głośnego bandytę, który był postrachem całej okolicy, Pranziniego. Teresa dowiedziała się z gazet, że zbrodniarz ani myśli pojednać się z Panem Bogiem. Postanowiła zdobyć jego duszę dla Jezusa. Zaczęła się serdecznie modlić o jego nawrócenie. Ofiarowała też w jego intencji specjalne pokuty i umartwienia. Nadszedł czas egzekucji, lecz bandyta nawet wtedy odrzucił kapłana. A jednak ku zdziwieniu
wszystkich, kiedy miał podstawić głowę pod gilotynę, nagle zwrócił się do
kapłana, poprosił o krzyż i zaczął go całować. Na wiadomość o tym Teresa
zawołała szczęśliwa: "To mój pierwszy syn!"
Kiedy Teresa miała 15 lat, zapukała do bramy Karmelu, prosząc
o przyjęcie. Przełożona jednak, widząc wątłą i bardzo młodą panienkę, nie
przyjęła Teresy, obawiając się, że nie przetrzyma ona tak trudnych i surowych warunków życia. W tej sytuacji dziewczyna nakłoniła ojca, by pojechał z nią do Rzymu. Leon XIII obchodził właśnie złoty jubileusz swojego
kapłaństwa (1887). Teresa upadła przed nim na kolana i zawołała: "Ojcze
święty, pozwól, abym dla uczczenia Twego jubileuszu mogła wstąpić do
Karmelu w piętnastym roku życia". Papież nie chciał jednak uczynić wyjątku. Marzenie Teresy spełniło się dopiero po roku. Została przyjęta najpierw w charakterze postulantki, potem nowicjuszki. Zaraz przy wejściu
do klasztoru uczyniła postanowienie: "Chcę być świętą". W styczniu 1889 r.
odbyły się jej obłóczyny i otrzymała imię: Teresa od Dzieciątka Jezus i od
Świętego Oblicza. Jej drugim postanowieniem było: "Przybyłam tutaj, aby
zbawiać dusze, a nade wszystko, by się modlić za kapłanów". W roku 1890
złożyła uroczystą profesję. W dwa lata potem po raz ostatni odwiedził siostrę Teresę ojciec. Cierpiał już wtedy na zaburzenia umysłowe, ale rozpoznał córkę i powiedział do niej na pożegnanie: "W niebie". Przełożona poznała się na niezwykłych cnotach młodej siostry, skoro zaledwie w trzy lata po złożeniu ślubów wyznaczyła ją na mistrzynię nowicjuszek. Obowiązek ten Teresa spełniała do śmierci, to jest przez cztery lata. W zakonnym
życiu zadziwiała jej dojrzałość duchowa. Starała się doskonale spełniać
wszystkie, nawet najmniejsze obowiązki. Nazwała tę drogę do doskonałości "małą drogą dziecięctwa Bożego". Widząc, że miłość Boga jest zapomniana, oddała się Bogu jako ofiara za zbawienie świata. Była wyjątkowo
surowo traktowana przez przełożoną, która uważała, że dziewczyna lekkomyślnie i niepoważnie zgłosiła się do Karmelu. Jej stały uśmiech brała
za lekkie traktowanie swojej profesji. Teresa cieszyła się z tych krzyży, bo
widziała w nich piękny prezent, jaki może złożyć Bogu.
Na rok przed śmiercią zaczęły pojawiać się u Teresy pierwsze objawy daleko już posuniętej gruźlicy: wysoka gorączka, osłabienie, zanik
apetytu, a nawet krwotoki. Pierwszy krwotok zaalarmował klasztor w nocy
z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek. Mimo to siostra Teresa spełniała
nadal wszystkie zlecone jej obowiązki: mistrzyni, zakrystianki i opiekunki
jednej ze starszych sióstr. Zima w roku 1896/1897 była wyjątkowo surowa,
klasztor zaś był nie ogrzewany. Teresa przeżywała prawdziwe tortury. Nękał ją uciążliwy kaszel i duszność. Przełożona zlekceważyła jej stan. Nie
oddano jej do infirmerii ani nie wezwano lekarza. Uczyniono to dopiero
wtedy, kiedy stan był już beznadziejny. Jeszcze wówczas zastosowano wobec chorej drakońskie środki, takie jak stawianie baniek. Z poranionymi
plecami i piersiami musiała iść do normalnych zajęć i pokut zakonnych,
nawet do prania. Do infirmerii posłano ją dopiero w lipcu roku 1897, gdzie
po kilkunastu tygodniach niezwykłych mąk 30 września 1897 roku zmarła,
zapowiedziawszy: "Chcę, przebywając w niebie, czynić dobro na ziemi. Po
śmierci spuszczę na nią deszcz róż".
3 klasy
Szaty białe
Pnp 4,8-9
Veni de Líbano, sponsa mea,
veni de Líbano, veni: vulnerásti cor meum, soror mea
sponsa,
vulnerásti
cor
meum.
Ps 112,1
Ps. Chwalcie, o dzieci, Pana, Laudáte, púeri, Dóminum:
chwalcie imię Pańskie. V. Chwa- laudáte
nomen
Dómini.
ła Ojcu.
V. Glória Patri.
ORATIO:
Panie, któryś powiedział: Jeśli Dómine, qui dixisti: Nisi efsię nie staniecie jako dzieci, nie ficiámini sicut párvuli, non
wejdziecie do Królestwa Niebie- intrábitis in regnum coelóskiego; prosimy Cię, daj nam tak rum: da nobis, quaesumus:
naśladować pokorę i prostotę ita sanctæ Teresiæ Vírginis
świętej Dziewicy Teresy, abyśmy in humilitáte et simplicitáte
osiągnęli nagrodę wieczną. Przez cordis vestígia sectári, ut
Pana.
praemia
consequámur
ætérna. Qui vivis.
LECTIO:
Iz 66, 12-14
Tak bowiem mówi Pan: "Oto Ja Hæc dicit Dóminus: Ecce,
skieruję do niej pokój jak rzekę ego declinábo super eam qui chwałę narodów - jak strumień asi flúvium pacis, et quasi
wezbrany. Ich niemowlęta będą torréntem
inundántem
noszone na rękach i na kolanach glóriam géntium, quam subędą pieszczone. Jak kogo pocie- gétis: ad úbera portabímini,
sza własna matka, tak Ja was et super génua blandiéntur
INTROITUS:
Pójdźże z Libanu, oblubienico
moja, pójdź z Libanu, pójdź. Zraniłaś moje serce, siostro moja,
oblubienico, zraniłaś moje serce.
pocieszać będę; w Jerozolimie
doznacie pociechy". Na ten widok rozraduje się serce wasze,
a kości wasze nabiorą świeżości
jak murawa. Ręka Pana da się
poznać Jego sługom, a gniew Jego nieprzyjaciołom.
GRADUALE:
Wysławiam Cię Ojcze, Panie
nieba i ziemi, żeś te rzeczy zakrył przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je maluczkim.
V. Panie, nadziejo moja od młodości mojej.
ALLELUJA:
Alleluja, alleluja. V. Rośnijcie
jak róża zasadzona nad strumieniem wody, wydawajcie woń
miłą jak kadzidło z Libanu,
kwitnijcie jak lilia. Roztaczajcie
woń, wypuszczajcie wdzięczne
gałązki i pieśń pochwalną śpiewajcie, błogosławcie Pana we
wszystkich Jego dziełach. Alleluja.
EVANGELIUM:
W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem:
"Kto właściwie jest największy
w królestwie niebieskim?" On
przywołał dziecko, postawił je
przed nimi i rzekł: "Zaprawdę,
powiadam wam: Jeśli się nie
odmienicie i nie staniecie jak
dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc
uniży jak to dziecko, ten jest
największy w królestwie niebieskim.
OFFERTORIUM:
Uwielbia dusza moja Pana,
i rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Bo wejrzał
vobis. Quómodo si cui mater
blandiátur, ita ego consolábor vos, et in Ierúsalem
consolabímini. Vidébitis, et
gaudébit cor vestrum, et ossa
vestra quasi herba germinábunt, et cognoscétur
manus Dómini servis eius.
Mt 11,25; Ps 70,5
Confíteor tibi, Pater, Dómine
coeli et terræ, quia abscondísti hæc a sapiéntibus,
et prudéntibus, et evelasti
ea párvulis. V. Dómine, spes
mea a iuventúte mea.
Syr 39,17-19
Allelúia, allelúia. V. Quasi
rosa plantáta super rivos
aquárum fructificate: quasi
Libanus odórem suavitátis
habete: florete, flores, quasi
lílium, et date odórem, et
frondete in grátiam, et collaudate cánticum, et benedicite Dóminum in opéribus
suis. Allelúia.
Mt 18,1-4
In illo témpore: Accessérunt
discípuli ad Iesum, dicéntes:
Quis, putas, maior est in
regno coelórum? Et advocans Iesus párvulum, státuit
eum in médio eórum, et dixit; Amen, dico vobis, nisi
convérsi fuéritis, et efficiámini sicut párvuli, non
intrábitis in regnum coelorum. Quicúmque ergo humiliáverit se sicut párvulus
iste, hic est maior in regno
coelórum.
Łk 1,46-48.49
Magníficat
ánima
mea
Dóminum:
et
exsultávit
spíritus meus in Deo salutári
na uniżenie służebnicy swojej;
uczynił mi wielkie rzeczy, który
możny jest.
SECRETA:
Prosimy Cię, Panie, niech modlitwa świętej Dziewicy Teresy poleca Tobie nasza ofiarę, aby uroczyście składana ku jej chwale
została przyjęta dla jej zasług.
Przez Pana.
PRAEFATIO DE COMMUNIS:
Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie
składali dziękczynienie, Panie,
Ojcze Święty, wszechmogący,
wieczny Boże, przez Chrystusa,
Pana naszego. Przez Niego Twój
majestat
chwalą
Aniołowie,
uwielbiają Państwa, z lękiem
czczą Potęgi, Niebiosa i Moce
niebios oraz błogosławieni Serafini we wspólnej wysławiają radości. Z nimi to, prosimy, dozwól
i naszym głosom wołać w pokornym uwielbieniu:
COMMUNIO:.
Wiódł ją i uczył, i strzegł jak
źrenicy oka swego. Jak orzeł
rozpostarł swe skrzydła, i wziął
ją i nosił na ramionach swoich.
Pan sam był jej przewodnikiem.
POSTCOMMUNIO:
Panie, niech niebieskie misterium rozpłomieni nas tym
ogniem miłości, dzięki któremu
święta Dziewica Teresa samą
siebie złożyła Tobie w ofierze miłości za ludzi. Przez Pana.
meo: quia respéxit humilitátem ancíllæ suæ: fecit
mihi magna qui potens est.
Sacrifícium nostrum tibi,
Dómine, quaesumus, sanctæ
Terésiæ
Vírginis
tuæ
precátio sancta concíliet: ut,
in cuius honóre sollémniter
exhibétur, eius méritis efficiátur accéptum. Per Dominum.
Vere dignum et iustum est,
æquum et salutáre, nos tibi
semper et ubíque grátias
agere: Dómine sancte, Pater
omnípotens, ætérne Deus:
per Christum, Dóminum nostrum. Per quem maiestátem
tuam laudant Angeli, adórant Dominatiónes, tremunt
Potestátes.
Coeli
coelorúmque Virtútes ac beáta
Séraphim sócia exsultatióne
concélebrant. Cum quibus et
nostras voces ut admitti iubeas, deprecámur, súpplici
confessione dicéntes:
Pwt 32, 10-12
Circumdúxit eam, et dócuit:
et custodívit quasi pupíllam
óculi
sui.
Sicut
aquila
expándit alas suas, et assúmpsit eam, atque portávit
in húmeris suis. Dóminus solus dux eius fuit.
Illo nos, Dómine amóris igne
coeléste mystérium inflámmet: quo sancta Teresia Virgo tua se tibi pro homínibus
caritátis víctimam devóvit.
Per Dominum.