D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa

Sygn. akt VII U 1512/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 sierpnia 2016 r.
Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący SSO Renata Gąsior
Protokolant Emilia Poddębniak
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2016 r. w Warszawie
sprawy A. P. (1)
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)
na skutek odwołania A. P. (1)
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 19 sierpnia 2015 r., znak: (...)
1. zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 19 sierpnia 2015 r., znak: (...)
w ten sposób, że przyznaje odwołującemu A. P. (1) prawo do wcześniejszej emerytury (z warunków szczególnych) od
dnia 9 września 2015 roku,
2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. na rzecz odwołującego A. P. (1) kwotę 180,00 zł (sto
osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,
3. stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie świadczenia.
UZASADNIENIE
A. P. (1) w dniu 22 września 2015 r. wniósł za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w
W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie odwołanie od ww. decyzji organu rentowego z dnia 19
sierpnia 2015 r., znak: (...) wnosząc o jej zmianę w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie
świadczenia emerytalnego. Odwołujący zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. § 2 ust. 2 oraz
§ 4 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze poprzez błędną wykładnię przepisu, a w konsekwencji wadliwe jego zastosowanie. Zdaniem
odwołującego organ rentowy nie wziął pod uwagę świadectw pracy, zgodnie z którymi był zatrudniony w warunkach
szczególnych w: (...) ,,Fabryka (...) W. od dnia 22 maja 1974 r. do dnia 31 stycznia 1983 r., gdzie odbywał również
Zasadniczą Służbę Wojskową od dnia 25 kwietnia 1975 r. do dnia 6 kwietnia 1977 r., Przedsiębiorstwie (...) od dnia
12 lipca 1983 r. do dnia 31 maja 1989 r. na stanowisku bitumiarz, Zakładzie (...) od dnia 1 czerwca 1989 r.
do dnia 31 marca 1992 r. na stanowisku asfalciarz, (...) od dnia 9 lipca 1992 r. do dnia 15 maja 1993 r. na stanowisku
asfalciarz, (...) z siedzibą w W. od dnia
14 czerwca 1993 r. do dnia 31 maja 1995 r. na stanowisku bitumiarza – układacza asfaltów lanych oraz PPUH (...)
Sp. z o.o. z siedzibą
w W. od dnia 1 czerwca 1995 r. do dnia 31 grudnia 1998 r.
na stanowisku bitumiarz – układacz asfaltów lanych ( k. 2-4 a. s.).
Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 16 października 2015 r. wniósł
o jego oddalenie
na podstawie art. 47714 § 1 k.p.c. W ocenie organu rentowego ubezpieczony
nie udokumentował 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych oraz na dzień wydania zaskarżonej decyzji
nie posiadał wymaganego wieku emerytalnego. Oddział wskazał, że pracodawca wystawiając świadectwo pracy winien
jest podać charakter wykonywanej pracy i stanowisko ścisłe według wykazu, działu, pozycji i punktu załącznika do
zarządzenia ministra, któremu podlegał zakład pracy. Organ rentowy stwierdził, że nie ma możliwości zaliczenia
do pracy w szczególnych warunkach okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej, ponieważ zatrudnienie
odwołującego bezpośrednio przed powołaniem do służby oraz po jej zakończeniu nie zostało uznane
za zatrudnienie w warunkach szczególnych (k. 34 a. s.).
Sąd w postanowieniu z dnia 17 marca 2016 r. wydanym na rozprawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do
spraw BHP celem ustalenia,
czy praca w okresie od lipca 1983 r. do grudnia 1998 r. wykonywana była przez odwołującego w warunkach
szczególnych uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz w
innych rozporządzeniach Rady Ministrów dotyczących pierwszej kategorii zatrudnienia i zarządzeniach właściwych
ministrów
(k. 95 a. s.)
Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 20 kwietnia 2016 r. wniósł zastrzeżenia do opinii głównej sporządzonej
przez biegłego sądowego z zakresu BHP. Opinia biegłego uwzględnia wiele okoliczności zatrudnienia odwołującego,
jednakże w ocenie Oddziału nie ma podstaw do uznania pracy
w warunkach szczególnych w spornym okresie czasu. Organ rentowy wskazał, że odwołujący przebywał na urlopach
bezpłatnych w okresach od dnia
25 czerwca 1991 r. do dnia 30 czerwca 1991 r., od dnia 20 listopada 1991 r.
do dnia 1 grudnia 1991 r., w dniu 22 sierpnia 1992 r. i w dniu 27 sierpnia
1992 r., a w dniu 18 listopada 1992 r. oraz w dniu 17 kwietnia 1993 r. istniały przerwy w ubezpieczeniu bez podania
przyczyny. W ocenie organu rentowego staż pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach z uwzględnieniem
okresów przyjętych przez biegłego wyniósł 14 lat, 8 miesięcy i 28 dni
(k. 113-115 a. s.).
W piśmie procesowym z dnia 31 maja 2016 r. odwołujący wniósł
o dopuszczenie dowodu z jego przesłuchania uzupełniającego oraz z opinii biegłego z zakresu BHP A. P. (2) na
okoliczność ustalenia,
czy praca w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...) w okresie od dnia 1 listopada 1980 r. do dnia 31 stycznia 1983
r. na stanowisku montera elementów żelbetowych prefabrykowanych była wykonywana w warunkach szczególnych
(k. 128-130 a. s.).
Sąd w postanowieniu wydanym na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016 r. dopuścił dowód z opinii uzupełniającej
biegłego z zakresu BHP A. P. (2) na okoliczność ustalenia, czy praca wykonywana przez odwołującego w Kombinacie
Budownictwa Miejskiego (...) w okresie od dnia 1 listopada 1980 r. do dnia 31 stycznia 1983 r. na stanowisku montera
elementów żelbetowych prefabrykowanych była pracą w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub
w szczególnym charakterze (k. 145-146 a. s.).
Strony nie wniosły uwag do opinii uzupełniającej biegłego sądowego
z zakresu BHP i podtrzymały stanowisko w sprawie (k. 164 i 167-169 a. s.).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Zgodnie ze świadectwem pracy wystawionym w dniu 2 lutego 1983 r. przez Kombinat Budownictwa Miejskiego (...),
odwołujący był zatrudniony w ww. firmie w okresie od dnia 22 maja 1974 r. do dnia 31 grudnia 1977 r.
na stanowisku robotnika, od dnia 1 stycznia 1979 r. do dnia 30 października 1980 r. na stanowisku tynkarza oraz od
dnia 1 listopada 1980 r. do dnia
31 stycznia 1983 r. na stanowisku montera elementów żelbetowych (akta osobowe).
Zgodnie ze świadectwem pracy wystawionym w dniu 1 czerwca 1989 r. przez Przedsiębiorstwo (...), odwołujący w
okresie od dnia 12 lipca 1983 r. do dnia 31 maja 1989 r. był zatrudniony w ww. firmie na stanowisku betoniarza i
bitumiarza (akta osobowe).
Zgodnie ze świadectwem pracy wystawionym w dniu 31 marca 1992 r. przez Zakład (...), odwołujący
w okresie od dnia 1 czerwca 1989 r. do dnia 31 marca 1992 r. był zatrudniony
w ww. firmie na stanowisku asfalciarza w ramach pełnego wymiaru czasu pracy ( akta osobowe).
Zgodnie ze świadectwem pracy wystawionym w dniu 17 maja 1993 r. przez (...), odwołujący w okresie od dnia 9 lipca
1992 r. do dnia 15 maja 1993 r. był zatrudniony w ww. firmie na stanowisku robotnika drogowego w ramach pełnego
wymiaru czasu pracy ( akta osobowe).
Zgodnie ze świadectwem pracy wystawionym w dniu 31 maja 1995 r. przez (...)
(...), odwołujący w okresie od dnia 14 czerwca 1993 r. do dnia
31 maja 1995 r. był zatrudniony w ww. firmie na stanowisku bitumiarza – układacza asfaltów lanych w ramach pełnego
wymiaru czasu pracy ( akta osobowe).
Zgodnie ze świadectwem pracy wystawionym w dniu 31 maja 2010 r. przez PPUH (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.,
odwołujący
w okresie od dnia 1 czerwca 1995 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. był zatrudniony w ww. firmie na stanowisku bitumiarza
– układacza asfaltów lanych w ramach pełnego wymiaru czasu pracy (k. 31 a. s.).
A. P. (1) w dniu 11 sierpnia 2015 r. złożył wniosek o emeryturę (k. 1 a. e., tom II).
Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ustalił, że ubezpieczony wykazał łączny staż pracy na dzień 1
stycznia 1999 r. w wymiarze 26 lat,
7 miesięcy i 12 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Organ rentowy na mocy zaskarżonej decyzji z dnia 19
sierpnia 2015 r., znak: (...) odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury, gdyż do dnia
1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy
w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Oddział nie uznał żadnego okresu
pracy jako zatrudnienia w warunkach szczególnych (k. 10 a. e., tom II).
A. P. (1) wykonujący obowiązki w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...) od dnia 1 listopada 1980 r. do dnia 31
stycznia 1983 r. był zatrudniony
na stanowisku montera elementów żelbetowych. Odwołujący jako monter pracował przy budowie bloków na U. przy
ustawianiu płyt
na wysokości. Ubezpieczony również stawiał ściany, zajmował się pochrapywaniem stropów i montował blachy
uszczelniające między elementy. Odwołujący będąc zatrudnionym w Przedsiębiorstwie (...) rozkładał asfalt lany.
Ubezpieczony pracował
w terenie co najmniej 8 godzin dziennie. Praca była wykonywana przez cały rok. Naprawy asfaltu i łatanie dziur trwały
cały rok. A. P. (1) w firmie (...) ubezpieczony również pracował przy asfalcie, rozkładając go ręcznie. Ubezpieczony
przy pomocy kopyta naciągał asfalt, następnie wyrównywał go
i docierał sztosy, a więc dokonywał połączenia nowego i starego asfaltu. Odwołujący także pracował przez cały rok, a
w okresie zimowym łatał typowe uszkodzenia i dziury w jezdniach. W firmie (...), a po zmianie nazwy w firmie PPUH
(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ubezpieczony pracował jako rozkładacz mas bitumicznych na klęczkach. A. P. (1) używał
asfaltu lanego z kory przerabianego ze starego asfaltu ( zeznania świadków S. M., H. R., R. P., T. N.
k. 79-82 a. s. oraz zeznania odwołującego k. 94-95 i 145 a. s.).
W okresie zatrudnienia ubezpieczonego w spornych okresach czasu – nie wliczając okresu zatrudnienia w (...)
- głównym aktem regulującym kwestie prac w warunkach szczególnych było rozporządzenie Rady Ministrów z
dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników
zatrudnionych we szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zawierające trzy załączniki,
w których zawarto znaczną ilość stanowisk pracy. W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, prace
dotyczące gospodarki komunalnej zostały umieszczone w wykazie A, Dziale IX jako prace asfalciarzy i przy gotowaniu
asfaltu oraz prace bitumiarzy
i przy produkcji asfaltobetonu. Jednak w rozporządzeniu Rady Ministrów
w § 1 ust. 2 Rada Ministrów upoważniła ,,Właściwych Ministrów, kierowników urzędów centralnych oraz centralne
związki spółdzielcze w porozumieniu
z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych do ustalenia w podległych
i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.
Uszczegółowiającym aktem prawnym jest Zarządzenie nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów
Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez
Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych
warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty. W
dziale IX w gospodarce komunalnej ujęto min. prace asfalciarzy i przy gotowaniu asfaltu oraz bitumiarzy i przy
produkcji asfaltobetonu. Świadectwa pracy przedłożone przez ubezpieczonego wypełnione są wadliwie, tym niemniej
wykonywał on prace asfalciarza i bitumiarza znajdujące się w wykazie A, Dziale IX pod pozycją 4 i 5 będącym
załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oraz zarządzenia
nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia
1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa
i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do
wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty ( opinia biegłego sądowego A. P. (2),
k. 99-101 a. s.).
Odwołujący wykonywał pracę w warunkach szczególnych z formalnego punktu widzenia jedynie w okresie od dnia 31
grudnia 1981 r. do dnia
31 stycznia 1983 r. w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...), ponieważ w okresie od dnia 1 listopada 1980 r. do
dnia 30 grudnia 1981 r. prace monterów konstrukcji żelbetowych i prefabrykowanych na wysokości nie były zaliczane
do I kategorii zatrudnienia. Z dniem 1 stycznia 1980 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 maja
1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia, które obowiązywało do dnia 31 grudnia 1981 r.
W wykazie będącym załącznikiem do rozporządzenia, nie wymieniono prac,
na które powoływał się odwołujący w toku postępowania. Zmiany w wykazie prac zaliczanych do I kategorii
zatrudnienia będącym załącznikiem
do rozporządzenia nastąpiły w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
30 grudnia 1981 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia. Na mocy tego aktu
prawnego w Dziale V w budownictwie
i produkcji materiałów budowlanych w punkcie 5 wymieniono: ,,Prace przy montażu konstrukcji metalowych na
wysokości’’. Prace te znalazły się również w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (opinia
uzupełniająca biegłego A. P. (2), k. 149-151 a. s.).
Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego z akt sprawy, akt osobowych, z dowodu z zeznań
świadków S. M., H. R., R. P., T. N.
i przesłuchania strony oraz z dowodu z opinii głównej i uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu BHP A. P. (2).
Dowody w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Sąd za
bezsporny uznał materiał dowodowy związany
ze świadczeniem pracy przez ubezpieczonego w spornym okresie oraz niekwestionowany przez strony ogólny staż
pracy ubezpieczonego. Sąd uznał,
że materiał dowodowy, w szczególności wiarygodne opinie biegłych sądowych mających wieloletnie doświadczenie w
badaniu podobnych spraw, daje podstawy do zaliczenia odwołującemu spornego okresu pracy do pracy w warunkach
szczególnych. Sąd zauważył również, że organ rentowy ostatecznie nie wniósł uwag ani zastrzeżeń do ostatniej opinii
uzupełniającej biegłego sądowego
z zakresu BHP, co potwierdziło wyraziście wysoki walor dowodowy sporządzonych opinii. Świadkowie zeznający w
niniejszej sprawie zeznali
na okoliczność wykonywania pracy przez odwołującego w spornym okresie
w trakcie jego zatrudnienia, co jednoznacznie koreluje z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym
oraz opiniami sporządzonymi przez biegłego sądowego.
Zdaniem Sądu zgromadzony materiał dowodowy nie budził wątpliwości
i był wystarczający do wydania orzeczenia.
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie A. P. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 19 sierpnia 2015 r., znak: (...)
jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 poz. 748 j. t.), zwana dalej ,,ustawą’’, ubezpieczonym
urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39
i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:
1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach
dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz
2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.
Warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych jest spełnienie przesłanki posiadania wymaganego okresu składkowego
i nieskładkowego, o którym mowa w art. 27 i przesłanki stażu pracy w szczególnych warunkach w dniu wejścia w życie
ustawy emerytalnej, tj. 1 stycznia 1999 r., nieprzystąpienie
do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w
otwartym funduszu emerytalnym,
za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.
Wykaz prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
o których mowa w powołanym art. 184 ustawy nie podlega wykładni rozszerzającej. Prace te ściśle i jasno zostały
określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
(Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43) zwanego dalej ,,rozporządzeniem’’. Jednakże nabycie uprawnień z tytułu wykonywania
prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze podlega dalszym ograniczeniom. Aby daną pracę
uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik ma obowiązek
wykonywać ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na danym stanowisku pracy w świetle § 2 ust. 1 rozporządzenia.
W myśl ustępu 2 art. 32 ustawy, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym
stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne
lub otoczenia, przy czym wiek emerytalny powyższej kategorii pracowników, rodzaje prac lub stanowisk oraz
warunki, na podstawie których pracownikom tym przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów
dotychczasowych. Zgodnie z powyższym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo
do emerytury powinien:
1. posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów
zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego);
2. wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do
niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego;
3. osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego); oraz
4. być zatrudniony przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach
(§ 4 ust. 1 pkt.3 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego)
Bezspornym w sprawie było, że odwołujący w dniu 9 września 2015 r. ukończył 60 rok życia i nie jest członkiem
otwartego funduszu emerytalnego. Ubezpieczony legitymował się również odpowiednim ogólnym stażem pracy, gdyż
Zakład Ubezpieczeń Społecznych w zaskarżonej decyzji z dnia 19 sierpnia 2015 r. przyjął za udowodniony na dzień 1
stycznia 1999 r. okres składkowy
i nieskładkowy w wymiarze 26 lat, 7 miesięcy i 12 dni.
W niniejszej sprawie przedmiotem sporu było ustalenie, czy odwołujący posiada wymagany 15-letni okres pracy w
warunkach szczególnych.
Sąd w trakcie niniejszego postępowania przeprowadził dowód z zeznań zawnioskowanych świadków oraz
ubezpieczonego. W oparciu o treść ich przesłuchania Sąd doszedł do wniosku, że bez wątpienia odwołujący był
zatrudniony i wykonywał pracę w spornym okresie czasu. Zeznania świadków, na co wskazano podczas oceny
materiału dowodowego, były logiczne, rzetelne
i pokrywały się z treścią zeznań ubezpieczonego. Sąd nie posiadając specjalistycznej wiedzy dotyczącej zaliczenia
wykonywanych prac
do warunków szczególnych, dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych
z zakresu BHP uznając je za w pełni wiarygodny materiał dowodowy. Biegły
w sposób spójny i wyczerpujący przedstawił swoje stanowisko w sprawie,
z którego jasno wynika, że odwołujący był osobą wykonującą pracę
w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy. Jedynie okresy pracy podnoszone przez odwołującego w
Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...) od dnia
22 maja 1974 r. do dnia 31 grudnia 1977 r. na stanowisku robotnika, od dnia
1 stycznia 1979 r. do dnia 30 października 1980 r. na stanowisku tynkarza nie mogą być uznane za pracę wykonywaną
w warunkach szczególnych oraz
od dnia 1 listopada 1980 r. do dnia 30 grudnia 1981 r. na stanowisku montera elementów żelbetowych. Okres pracy
ubezpieczonego mógł zostać uwzględniony dopiero od 31 grudnia 1981 r. w warunkach szczególnych, gdyż wtedy
zaczęło obowiązywać rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1981 r. zmieniającym rozporządzenie w
sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. z 1981 r., Nr 31, poz. 186). W Dziale V ww. rozporządzenia ujęto w
budownictwie i produkcji materiałów budowalnych
w punkcie 5 ,,Prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości’’. Powyższe umożliwiło Sądowi uwzględnienie
spornego okresu zatrudnienia
od dnia 1 listopada 1980 r. do dnia 30 grudnia 1981 r. do pracy w warunkach szczególnych.
Sąd w oparciu o zeznania świadków i opinię główną biegłego sądowego
z zakresu BHP uwzględnił A. P. (1) również okresy pracy
w warunkach szczególnych w Przedsiębiorstwie (...) w okresie od dnia 12 lipca 1983 r. do dnia 31 maja 1989 r., w
Zakładzie (...),
od dnia 1 czerwca 1989 r. do dnia 31 marca 1992 r., w (...) od dnia 9 lipca 1992 r. do dnia 15 maja 1993 r., w (...) od
dnia 14 czerwca 1993 r. do dnia
31 maja 1995 r. oraz w PPUH (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.
od dnia 1 czerwca 1995 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. Ubezpieczony w ww. okresach czasu wykonywał pracę asfalciarza
i bitumiarza, które to stanowiska pracy zostały ujęte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze jako prace dotyczące gospodarki komunalnej zostały umieszczone w wykazie A, Dziale IX.
W uszczegółowiającym aktem prawnym, które również wskazuje na stanowiska pracy asfalciarzy i bitumiarzy jest
Dział IX zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r.
w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu
Materiałów Budowlanych, na których
są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające
do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty. W związku z powyższym Sąd zważył,
że charakter prac realizowanych przez ubezpieczonego w zaliczonych spornych okresach czasu zaliczał się do stażu
w warunkach szczególnych. Uwzględniając okresy pracy od dnia 1 listopada 1980 r. do dnia 30 grudnia 1981 r., od
dnia 12 lipca 1983 r. do dnia 31 maja 1989 r., od dnia 1 czerwca 1989 r. do dnia 31 marca 1992 r., od dnia 9 lipca 1992
r. do dnia 15 maja 1993 r., od dnia 14 czerwca 1993 r. do dnia 31 maja 1995 r. oraz od dnia 1 czerwca 1995 r. do dnia
31 grudnia 1998 r. Sąd doszedł do przekonania, że odwołujący legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy
w warunkach szczególnych.
Sąd na marginesie rozważań prawnych wskazuje, że nie zajmował się kwestią dotyczącą ewentualnego zaliczenia
bądź też niezaliczenia poszczególnych – krótkich – okresów pracy ubezpieczonego kwestionowanych przez organ
rentowy. Zdaniem Oddziału nie należało uwzględnić okresów urlopów bezpłatnych i niezdolności do pracy
odwołującego. Jednakże w ocenie Sądu niezaliczenie ww. okresów nie spowodowałoby utraty prawa wnioskodawcy do
przedmiotowego świadczenia, zatem kontrola w powyższym zakresie miałaby na celu tylko i wyłącznie nieuzasadnione
przedłużenie postępowania.
Z tych też przyczyn Sąd na podstawie art. 47714 § 2 k.p.c. orzekł, jak
w punkcie 1 sentencji wyroku.
O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Organ rentowy
jako strona przegrywająca proces został zobowiązany do poniesienia kosztów zastępstwa procesowego pełnomocnika
reprezentującego odwołującego w postępowaniu w niniejszej sprawie w wysokości 180 złotych, których wysokość
została ustalona
na podstawie § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 461 ze zm. Dz. U.
z 2015 r. poz. 1079).
Zaznaczenia wymaga, że ustalenie, iż odwołujący spełnił warunek 15 lat zatrudnienia w warunkach szczególnych
było możliwe dopiero po załączeniu przez odwołującego dodatkowej dokumentacji pracowniczej w postaci akt
osobowych, a także po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, obejmującego dowody z zeznań świadków oraz
opinii biegłego sądowego ds. BHP powołanego w sprawie. Organ rentowy nie ma tych możliwości dowodowych
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, gdyż ograniczony jest środkami dowodowymi wymienionymi w
rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe
i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49). Z tych też względów mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki
niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń co do charakteru zatrudnienia
ubezpieczonego, w ocenie Sądu na gruncie niniejszej sprawy brak podstaw do przypisania organowi rentowemu
odpowiedzialności za nieustalenie okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w myśl art. 118 ustawy emerytalnej,
związku z czym orzeczono jak w punkcie 3 sentencji wyroku.
Zarządzenie:(...)
(...)