D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

Sygn. akt II Ca 1084/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 grudnia 2013 r.
Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący: SSO Marek Boniecki
po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2013 r. w Kielcach
na posiedzeniu niejawnym sprawy
z powództwa J. Ż.
przeciwko (...) Sp. z o.o. w K. i E. C.
o zapłatę
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach
z dnia 25 kwietnia 2013 r. sygn. VIII C 1720/12 upr.
oddala apelację.
II Ca 1084/13
Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach
z dnia 4 grudnia 2013 r.
Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Kielcach oddalił powództwo J. Ż. przeciwko (...) Sp. z o.o. w
K. i E. C. o zapłatę kwoty 1600 zł z ustawowymi odsetkami.
Wyrok powyższy zaskarżył w całości powód, wnosząc o jego zmianę i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego
kwoty 1600 zł. Apelujący zarzucił: 1) naruszenie przepisów art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie
swobodnej oceny dowodów wyrażającej się przyjęciem, że przedmiotowy zegar należał do prywatnej kolekcji Z. T.i jego
sprzedaż nie mieściła się w ramach działalności gospodarczej prowadzonej za pośrednictwem konta „stare-zegary”,
podczas gdy wszechstronne rozważenie zebranego w sprawie materiału dowodowego powinno skłaniać do uznania,
iż przedmiotowy zegar był w istocie jednym z wielu zegarów oferowanych do sprzedaży przez tego użytkownika, aż
do dnia dzisiejszego; 2) naruszenie przepisów art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny
dowodów wyrażającej się przyjęciem, że zgodnie z regulaminem A., z jednego konta można sprzedawać przedmioty
związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz przedmioty niezwiązane z jej prowadzeniem, podczas gdy
wszechstronne rozważenie materiału dowodowego powinno skłaniać do uznania, że zgodnie z regulaminem A. na
koncie związanym z działalnością gospodarczą nie można sprzedawać przedmiotów, które nie mieszczą się w ofercie
przedstawianej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą; 3) naruszenie przepisów art. 233 k.p.c. poprzez
dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wyrażającej się przyjęciem, że spółka nie mogła być stroną
umowy kupna-sprzedaży zegara, gdyż nie zostały podane jej dane, podczas gdy E. C.przyznała, iż spółka użytkowała
te konto od momentu jej zawiązania; 4) naruszenie przepisów art. 233 k.p.c. poprzez przyjęcie, że dane zawarte na
przedstawionym przez E. C.wydruku, z którego miałoby wynikać, że konto zostało zarejestrowane na Z. T.i E. C.(jako
małżonkę) – są wiarygodne, podczas gdy w tym świetle Sąd powinien uznać, że E. C.jest odpowiedzialna za sprzedaż
tak samo jak Z. T.; 5) naruszenie art. 6 k.c. poprzez przyjęcie przez Sąd podnoszonych przez pozwaną okoliczności,
z których pozwana wywodzi skutek prawny w postaci wyłączenia jej odpowiedzialności za wady, tj. poprzez przyjęcie
przez Sąd, iż udział E. C.w sprzedaży zegara ograniczał się jedynie do „pomocy” Z. T., bez udowodnienia tychże
okoliczności; 6) naruszenie art. 6 k.c. poprzez przyjęcie przez Sąd podnoszonych przez pozwaną okoliczności, z których
pozwana wywodzi skutek prawny w postaci wyłączenia jej odpowiedzialności za wady, tj. poprzez przyjęcie przez
Sąd, iż zegar sprzedany powodowi wchodził w skład prywatnej kolekcji zmarłego Z. T., bez udowodnienia tychże
okoliczności.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Z uwagi na fakt, iż żadna ze stron nie zażądała przeprowadzenia rozprawy, Sąd Okręgowy, zgodnie z dyspozycją art.
50510 §2 k.p.c. rozpoznał apelację na posiedzeniu niejawnym.
Podstawowe zarzuty apelacji dotyczyły naruszenia przepisu art. 233 k.p.c., a zasadniczo jego §1. Zgodnie z utrwalonymi
w tej mierze poglądami doktryny i judykatury skuteczne podniesienie zarzutu obrazy art. 233 §1 k.p.c. wymaga
wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast
wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż
ocena sądu (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2009 r., II PK 261/08, LEX nr 707877).
W rozpoznawanej sprawie kluczowe dla rozstrzygnięcia sporu było wyjaśnienie, kto był drugą stroną zawartej przez
powoda umowy sprzedaży zegara. Na wstępie zauważyć należy, iż w świetle art. 535 k.c. nie jest istotne, czy sprzedawca
jest właścicielem rzeczy. Musi być jedynie uprawniony do przeniesienia własności. Z tego też względu kwestia, czy
sprzedawany zegar należał czy nie do prywatnej kolekcji Z. T. miała znaczenie drugorzędne.
Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, to powód, stosownie do treści art. 6 k.c. był obowiązany wykazać, że
przysługuje mu względem pozwanych roszczenie, a zatem, że są oni legitymowani biernie w procesie. Jako że swoje
żądanie skarżący wywodził z umowy sprzedaży, spoczywał na nim ciężar udowodnienia, że (...) Sp. z o.o. lub E. C.
byli sprzedającymi.
Powód nie wykazał, aby łączył go z pozwaną E. C. jakikolwiek stosunek prawny. Fakt, że pełniła ona funkcję prezesa
zarządu (...) Sp. z o.o. czy była osobą bliską dla Z. T. nie czynił jej w żadnym stopniu odpowiedzialną za ewentualne
zobowiązania tych osób. Wobec braku zarzutu w tym zakresie, jedynie ubocznie zauważyć należy, iż dopozwanie E.
C. stanowiło naruszenie art. 5054 §1 k.p.c.
W rozpoznawanej sprawie poza sporem było, że umowa sprzedaży została zawarta w formie aukcji internetowej, w
której jako sprzedający wskazany był użytkownik konta „stare-zegary”. Jak wynika z informacji udzielonej w imieniu
Grupy (...) Sp. z o.o. w P., konto to zostało zarejestrowane w 2007 r. przez Z. T., który był jego użytkownikiem. Z
kolei pozwana spółka powstała w 2009 r. i od tego czasu miała korzystać z konta Z. T.. Sam ten jednak fakt nie
przesądza, że to właśnie spółka była stroną umowy, skoro Z. T. już uprzednio prowadził taką działalność. Niewątpliwie
jednak to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia, że sprzedającym była spółka, a nie osoba fizyczna. Sama
zbieżność podmiotowa i bezsporny fakt korzystania z konta także przez spółkę za wystarczające uznane być nie mogło,
w sytuacji gdy strona pozwana konsekwentnie okoliczności tej zaprzeczała, a prowadzona na etapie przedsądowym
korespondencja nie potwierdza, aby stroną umowy była spółka.
Z kolei okoliczności, czy dopuszczalne było prowadzenie konta w celu sprzedaży przedmiotów związanych z
prowadzeniem działalności gospodarczej oraz przedmiotów niezwiązanych z jej prowadzeniem nie miała znaczenia dla
rozstrzygnięcia, a także czy dane spółki zostały ujawnione na koncie, nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia.
Nawet bowiem ustalenie, że z tego samego konta korzystały jako użytkownik inne niż Z. T. podmioty, nie zwalniało
od udowodnienia, że stroną konkretnej umowy był właśnie ten inny podmiot, a nie Z. T.. Nie zostało przy tym
wykazane, że z chwilą umożliwienia pozwanej spółce korzystania z konta, wyłącznie ten podmiot był stroną wszystkich
zawieranych umów.
Odnośnie kwestii, na kogo konto „stare-zegary” zostało zarejestrowane, jak wskazano wyżej, rozstrzygnięta została ona
na podstawie informacji Grupy (...) Sp. z o.o. w P.. Zauważyć także należy, iż przywoływane w apelacji fragmenty opisu
użytkownika z powołaniem się na okres działania oraz poprzednią nazwę, wskazują na osobę Z. T. jako użytkownika
konta.
Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku dowodowego zawartego w apelacji, już tylko z tego
powodu, że zgłoszony został z naruszeniem art. 381 k.p.c.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podst. art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 §2 k.p.c. oddalił apelację jako
bezzasadną.
Zarządzenie: odpis uzasadnienia doręczyć powodowi.