Magia i nowoczesność

Marina Wysocka
Jakiś czas temu zostałam mamą (Mamą). Brzmi radośnie i zobowiązująco, dumnie i frustrująco.
Macierzyństwo – przestrzeń wypełniona mnóstwem wartości, znaczeń i sprzeczności.
Od małej pasjonowałam się gimnastyką akrobatyczną i nareszcie mam okazję ją uprawiać.
Każdego dnia wchodzę na cienką (niekoniecznie czerwoną) linę rozwieszoną nie tak wysoko nad
ziemią i między własnymi – uważam, że pożytecznymi – pragnieniami a potrzebami moich
najbliższych. Pragnienia moje częściej dotyczą szeroko pojętego rozwoju osobistego, niż np.
odpoczynku. Potrzeby zaś najbliższych dotyczą absolutnie każdego aspektu ich życia – w końcu
dzieci są w stanie najmniej a potrzebują najwięcej. Kiedy swoim potrzebom mówię „nie”, tym
samym wypowiadam „tak” potrzebom moich najbliższych. Zatem właściwie nie czuję się stratna.
Przychodzą jednak takie momenty, kiedy moje potrzeby słyszą „nie”, choć chciałyby usłyszeć „tak”
i potrzeby dzieci słyszą „nie”, mimo że dobrze byłoby powiedzieć im „tak”. Któregoś takiego razu
natknęłam się na The Dark Monarch. Magic and modernity in British art. Wybrałam, ponieważ
tytuł mocno korespondował z moim nastrojem. Był „dark” a „magic” napawało nadzieją na coś
intrygującego.
I faktycznie... Nagle przeniosłam się na Wyspy Brytyjskie między postaci z legend i współczesnych
mieszkańców. Moim przewodnikami byli Martin Clark i Mark Osterfield oraz Sven Berlin, który
był – i nadal pozostaje – jedną z największych i najbardziej kontrowersyjnych osobistości sztuki
Wielkiej Brytanii. Tańczył, malował, pisał. Badał wpływ folkloru, mistycyzmu, mitologii i
okultyzmu na rozwój sztuki brytyjskiej w XX wieku ze szczególnym uwzględnieniem legend i
krajobrazów Wysp Brytyjskich.
Clark i Osterfield – dyrektorzy artystyczni i kuratorzy Tate St. Ives – przygotowując The Dark
Monarch, odnieśli się do tytułu książki autorstwa Berlina wydanej w 1962 roku.
The Dark Monarch przedstawia 160 prac artystów brytyjskich tworzących w XX i XXI wieku
(wyjątki stanowią prace Samuela Palmera oraz Richarda Dadda – tworzących w XIX wielku).
Zostały wyselekcjonowane ze zbiorów Tate Collections oraz prywatnych i publicznych.
Szczególnie uwzględniono te, w których widoczne były motywy surrealistyczne i neoromantyczne.
Ponownie zostały wyeksponowane ezoteryczne znaczenia we współczesnej twórczości. Ten zabieg
miał posłużyć ukazaniu magii jako kontrapunktu do liberalnego rozumienia współczesnej sztuki i
jej racjonalnemu rozwojowi. Dominują takie pojęcia jak fetyszyzm, okultyzm, totem, mana, tabu.
Całość, w którą możemy się zagłębić w Czytelni CSW, oczywiście nie stanowi przeglądu
wszystkich nurtów współczesnej sztuki brytyjskiej.
Polecam także link: http://www.tate.org.uk/visit/tate-st-ives