D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Słupsku

Sygn. akt IV Cz 241/13
POSTANOWIENIE
Dnia 16 maja 2013 r.
Sąd Okręgowy w Słupsku IV Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Jolanta Deniziuk
Sędziowie: SO Elżbieta Jaroszewicz
SO Mariola Watemborska (spr.)
po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2013 r. w Słupsku
na posiedzeniu niejawnym
sprawy skargi dłużniczki J. K. na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie R. w. T.- A. C., podjętą w sprawie Km
(...)tj. zajęcie wynagrodzenia za pracę dłużniczki w dniu 7.01.2013r. otrzymywanego od pracodawcy dłużniczki (...)
Polska w S. wraz z wnioskiem o wydanie Komornikowi zarządzenia o wstrzymaniu egzekucji
z udziałem wierzyciela K. B. (1)
o egzekucję należności pieniężnych
na skutek zażalenia wierzyciela
od postanowienia Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt (...)
postanawia:
1. zmienić zaskarżone postanowienie w całości i oddalić skargę wraz z wnioskiem o zawieszenie postępowania
egzekucyjnego;
2. zasądzić od dłużniczki J. K. na rzecz wierzyciela K. B. (2) kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 28 lutego 2013r. Sąd Rejonowy w Słupku uwzględnił skargę dłużniczki i uchylił zajęcie
wynagrodzenia za pracę dłużniczki otrzymywanego od pracodawcy (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
w S., dokonane w dniu 16.01.2013r., jednocześnie Sąd Rejonowy zawiesił postępowanie egzekucyjne w zakresie
wierzytelności wynagrodzenia za pracę dłużniczki J. K. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w
niniejszej sprawie oraz zasądził od wierzyciela na rzecz dłużniczki kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
skargowego.
W ocenie Sądu Rejonowego komornik dokonał zajęcia przedmiotowego składnika majątkowego osobistego dłużniczki,
gdyż z pisma pracodawcy dłużniczki z dnia 31.01.2013r. wynika, że pracodawca dokona dopiero potrącenia
wynagrodzenia za pracę dłużniczki, przekazując potrąconą kwotę na wskazane konto Komornika sądowego do dnia
10-go następnego miesiąca, co prowadzi do wniosku, że Komornik dokonał w rzeczywistości zajęcia wynagrodzenia
przyszłego, tj. wierzytelności, stanowiącej majątek osobisty dłużniczki. W ocenie Sądu I instancji rozpoznanie
skargi poprzez jej uwzględnienie powodowało zasadność wniosku o zawieszenie egzekucji, albowiem uchylenie
przedmiotowego zajęcia było nieprawomocne i zachodziła obawa, że dalsze prowadzenie egzekucji z przedmiotowego
składnika majątkowego mogło spowodować szkodę dla skarżącej.
Z taką decyzją sądu nie zgodził się wierzyciel wnosząc zażalenie, w którym domagając się uchylenia zaskarżonego
postanowienia zarzucił postanowieniu błędne ocenienie stanu faktycznego w sprawie poprzez nierozróżnianie przez
Sąd określenia należności niewymagalnej i wierzytelności poprzez błędne zrównanie tych dwóch odmiennych pojęć
tj. błędne zastosowanie art. 33 krio. Skarżący powołał się przy tym na szereg orzeczeń innych Sądów Rejonowych
podejmowanych w podobnych stanach faktycznych, w których sądy przyjmowały, że wynagrodzenie w chwili jego
przekazywania jest już wynagrodzeniem wypłaconym, wypłata ta jedynie następuje do rąk innego podmiotu niż
pracownik. Świadczenie takie jako wypłacone wchodzi więc do majątku wspólnego i egzekucja co do niego jest
dopuszczalna także na podstawie tytułu prawnego ograniczającego odpowiedzialność dłużnika do majątku wspólnego.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Zażalenie wierzyciela zasługuje na uwzględnienie.
Zgodzić się bowiem należy z żalącym, że Sąd I instancji niewłaściwie uznał, że zajęte przez Komornika wynagrodzenie
za pracę dłużniczki wchodzi w skład jej majątku osobistego wobec czego nie może być przedmiotem zajęcia
komorniczego, skoro przeciwko dłużniczce nadano klauzulę wykonalności z ograniczeniem jej odpowiedzialności do
majątku objętego wspólnością ustawą.
Zgodnie z treścią obecnie obowiązującego art. 33 pkt 7 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego do majątku osobistego
każdego z małżonków należą wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę (…), zaś zgodnie z treścią art. 31 § 2
pkt1 kriop do majątku wspólnego należą w szczególności pobrane przez każdego z małżonków wynagrodzenia za
pracę. Zauważyć przy tym należy, że w wypadku wynagrodzenia za pracę – do majątku osobistego wchodzi tylko
wierzytelność z tytułu wynagrodzenia niewypłaconego, natomiast wynagrodzenie wypłacone jest już składnikiem
majątku wspólnego.
Samo zaś zajęcie wynagrodzenia za pracę, uregulowane w art. 881 kpc (odmienne od zajęcia wierzytelności
uregulowanego w art. 896 kpc ) ze względu na jego specyficzną konstrukcję sprawia, że komornik dokonuje jego zajęcia
na przyszłość, przy czym zajęcie to odnosi skutek dopiero z chwilą gdy dochodzi do wypłaty tego wynagrodzenia,
wówczas wypłata następuje nie do rąk dłużnika lecz na konto komornika lub wierzyciela. Wynagrodzenie w chwili
jego przekazywania komornikowi czy też wierzycielowi jest już wynagrodzeniem wypłaconym wobec czego wchodzi
do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską.
Dodać także należy, że Sąd Rejonowy w Słupsku nadając w dniu 6.11.2007r. klauzulę wykonalności przeciwko
małżonce dłużnika z ograniczeniem jej odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową badał kwestię
rozszerzenia klauzuli na małżonkę, mając na uwadze treść art. 471 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego z którego
wynika, że małżonek może powoływać się względem osób trzecich na umowę majątkową małżeńska ( np. wyłączającą
ustawową wspólność majątkową), gdy jej zawarcie oraz rodzaj były tym osobom wiadome. Jeżeli bowiem małżonek
nie udowodni, że osoba trzecia wiedziała o zawarciu oraz rodzaju intercyzy, egzekucja wobec małżonka może być
prowadzona tak, jakby umowa majątkowa w ogóle nie była zawarta.
Mając na uwadze powyższe uznać należało, że skarga dłużniczki jako bezzasadna podlegała oddaleniu, tym samym
niezasadny był wniosek skarżącej dłużniczki o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, stąd też na podstawie art.
386 § 1 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc należało zaskarżone postanowienie zmienić i oddalić skargę wraz
z wnioskiem o zawieszenie postępowania egzekucyjnego.
O kosztach postępowania zażaleniowego rozstrzygnięto w oparciu o treść art. 98 i 108 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc,
uznając, że koszty te powinna ponieść dłużniczka skoro przegrała sprawę.