Sprawa T-2/03 Verein für Konsumenteninformation przeciwko

Sprawa T-2/03
Verein für Konsumenteninformation
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Wniosek
dotyczący bardzo dużej liczby dokumentów — Całkowita odmowa dostępu —
Obowiązek przeprowadzenia konkretnej i indywidualnej analizy — Wyjątki
Wyrok Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba w składzie powiększonym)
z dnia 13 kwietnia 2005 r
II-1125
Streszczenie wyroku
1. Postępowanie — Interwencja — Wniosek popierający żądania jednej ze stron — Wniosek
zawierający argumenty uzupełniające zmieniające ramy sporu — Niedopuszczalność tych
argumentów
(statut Trybunatu Sprawiedliwości, art. 40 akapit czwarty; regulamin Sądu, art 116 § 3)
II - 1121
STRESZCZENIE — SPRAWA T-2/03
2. Wspólnoty Europejskie — Instytucje — Prawo publicznego dostępu do dokumentów —
Rozporządzenie nr 1049/2001 — Obowiązek przeprowadzenia przez instytucje konkretnej
i indywidualnej analizy — Zakres — Wyłączenie obowiązku — Przestanki
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1049/2001, art 4)
3. Wspólnoty Europejskie — Instytucje — Prawo publicznego dostępu do dokumentów —
Rozporządzenie nr 1049/2001 — Obowiązek przeprowadzenia przez instytucje konkretnej
i indywidualnej analizy — Niewykonanie obowiązku — Naruszenie zasady proporcjonal­
ności — Analiza pociągająca za sobą szczególnie znaczny i nieproporcjonalny nakład
pracy — Wyjątek od obowiązku przeprowadzenia analizy — Ciężar dowodu spoczywający
na instytucji — Obowiązek instytucji dojścia do porozumienia z wnioskodawcą
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1049/2001, art. 4)
1.
O ile art. 40 akapit czwarty statutu
Trybunału Sprawiedliwości, który znaj­
duje zastosowanie do Sądu na mocy
art. 53 tego statutu, i art 116 § 3 regu­
laminu Sądu Pierwszej Instancji nie stoją
na przeszkodzie temu, aby interwenient
powołał inne argumenty niż te, które
podnosi strona, do której się przyłączył,
o tyle jest to dopuszczalne pod warun­
kiem, że nie zmienia to ram sporu i że
celem interwencji pozostaje nadal popie­
ranie żądań zgłoszonych przez tę stronę.
Warunek ten nie jest spełniony,
w szczególności w przypadku gdy argu­
menty uzupełniające interwenienta, jeśli
uznać je za zasadne, pozwoliłyby na
stwierdzenie niezgodności zaskarżonego
aktu z prawem, podczas gdy żądania
strony, którą ma popierać interwenient,
mają jedynie na celu oddalenie skargi
o stwierdzenie nieważności. Skoro przy­
jęcie tych argumentów uzupełniających
doprowadziłoby do zmiany ram sporu
w kształcie, jaki został określony
II - 1122
w skardze i odpowiedzi na skargę, należy
je odrzucić jako niedopuszczalne.
(por. pkt 52, 53, 55)
2.
Analiza wymagana przy załatwianiu
wniosku o udzielenie dostępu do doku­
mentów złożonego na podstawie rozpo­
rządzenia nr 1049/2001 w sprawie
publicznego dostępu do dokumentów
Parlamentu Europejskiego, Rady i Komi­
sji musi dotyczyć tego konkretnego
dokumentu. W istocie sama okoliczność,
iż dokument dotyczy interesu chronio­
nego przez jeden z wyjątków, nie jest
wystarczająca dla uzasadnienia jego
zastosowania. Stosowanie takiego
VEREIN FÜR KONSUMENTENINFORMATION
wyjątku może co do zasady być uzasad­
nione jedynie w przypadku, gdy instytu­
cja uprzednio ustaliła, po pierwsze, czy
udzielenie dostępu do dokumentu sta­
nowiłoby rzeczywiste i konkretne zagro­
żenie dla chronionego interesu oraz, po
drugie, w przypadkach, o których mowa
w art 4 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia,
czy nie istnieje żaden przeważający
interes publiczny uzasadniający ujawnie­
nie danego dokumentu. Z drugiej strony
ryzyko naruszenia interesu chronionego
winno być rzeczywiście przewidywalne,
a nie tylko czysto hipotetyczne. Zainte­
resowana instytucja winna zatem prze­
prowadzić konkretną i indywidualną
analizę treści każdego z dokumentów
objętych wnioskiem i wskazać —, co
najmniej według kategorii dokumentów
— powody, dla których uważa ona, że
objęte skierowanym do niej wnioskiem
dokumenty są związane z rodzajem
informacji, których dotyczy wyjątek.
Taka analiza może nie być jednak
konieczna, gdy ze względu na szczególne
okoliczności danej sprawy jest oczywiste,
że należy udzielić dostępu bądź go
odmówić. Z taką sytuacją możemy mieć
do czynienia w szczególności, gdy pewne
dokumenty są albo ewidentnie objęte
w całości wyjątkiem od prawa dostępu,
albo przeciwnie — ewidentnie dostępne
w całości, bądź też były już uprzednio
przedmiotem konkretnej i indywidualnej
PRZECIWKO KOMISJI
oceny danej instytucji dokonanej
w podobnych okolicznościach.
(por. pkt 69, 72, 73, 75)
3.
Odmowa instytucji dotycząca przepro­
wadzenia konkretnej i indywidualnej
analizy dokumentów stanowiących
przedmiot wniosku o udzielenie dostępu
stanowi co do zasady oczywiste naru­
szenie zasady proporcjonalności, która
wymaga, aby akty wydawane przez
instytucje wspólnotowe nie przekraczały
granic tego, co jest stosowne i konieczne
dla realizacji wyznaczonych celów.
Instytucja, do której wpłynął wniosek,
musi jednak zachować możliwość wywa­
żenia z jednej strony interesu publicz­
nego d o s t ę p u do d o k u m e n t ó w ,
a z drugiej strony wynikającego stąd
nakładu pracy celem zachowania w tych
szczególnych przypadkach interesu
dobrej administracji. Jedynie wyjątkowo
oraz wyłącznie wtedy, gdy nakład pracy
administracyjnej spowodowany kon­
kretną i indywidualną analizą dokumen­
tów okazuje się szczególnie znaczny,
przekraczając w ten sposób granice tego,
II - 1123
STRESZCZENIE — SPRAWA T-2/03
czego można rozsądnie oczekiwać,
należy dopuścić ten wyjątek od obo­
wiązku przeprowadzenia analizy.
Na instytucji, która powołuje się na ten
wyjątek, spoczywa ciężar udowodnienia
rozmiarów tego nakładu pracy admini­
stracyjnej. W razie potrzeby ma ona
obowiązek podjąć próby porozumienia
z wnioskodawcą zarówno celem zapo­
znania się lub skonkretyzowania jego
interesu w uzyskaniu spornych doku­
mentów, jak i celem przeanalizowania
II - 1124
konkretnych opcji, jakie ma do swojej
dyspozycji dla przyjęcia środka mniej
uciążliwego od konkretnej i indywidual­
nej analizy dokumentów, pozostając
w obowiązku uprzywilejowania opcji,
która nie stanowiąc sama w sobie zada­
nia przekraczającego granice tego, czego
można rozsądnie oczekiwać, jest najbar­
dziej korzystna dla prawa dostępu wnio­
skodawcy.
(por. pkt 99, 100, 102, 112-114)