człowiek - spostojow.pl

KONCEPCJA PRACY SAMORZĄDOWEJ SZKOŁY PODSTAWOWEJ
IM. WANDY ŁYCZKOWSKIEJ W OSTOJOWIE
CZŁOWIEK – METODYKA - PRZESTRZEŃ
CZŁOWIEK
uczeń, rodzic, nauczyciel i każdy pracownik szkoły
Jeśli masz diamenty i złożysz z nich naszyjnik,
to dwukrotnie podwyższysz ich wartość, bo jeden oświetla drugi.
Piramida Kaizen w koncepcji
Samorządowej Szkoły Podstawowej w Ostojowie
Stałą cechą świata i kultury jest zmienność. Wpisuje się w nią także oświata ze swoją
złożoną strukturą ukierunkowaną na rozwój wiedzy, umiejętności i postaw. Cele ogólne
kształcenia
zdefiniowane
przez
Ministerstwo
Edukacji
Narodowej1
cechuje
2
trójwymiarowość . Tworzą one kompetencje kluczowe spójne ze stanowiskiem Parlamentu
Europejskiego i Rady3. Określają tym samym wymagania jakie współczesny świat stawia
systemowi edukacji zarówno narodowemu jak i europejskiemu. Zastosowanie
niekonwencjonalnej koncepcji wdrażania zmian w oświacie równolegle w trzech wymiarach:
człowieka, metod pracy i przestrzeni edukacyjnej, umożliwia pełny rozwój kompetencji
kluczowych ucznia.
Jednolite ukierunkowanie działań nauczycieli, pracowników szkoły i rodziców na kształcenie
kompetencji kluczowych uczniów wzmacnia szansę na odniesienie sukcesu jednostki w
społeczeństwie. A sukcesem jest rozwój młodego człowieka, osiągnięty dzięki działaniom,
które podejmujemy.(…)
1
Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego poszczególnych typach szkół.
2
Celem kształcenia ogólnego jest: 1. przyswojenie przez uczniów podstawowego zasobu wiadomości na temat
faktów, zasad, teorii i praktyki, dotyczących przede wszystkim tematów i zjawisk bliskich doświadczeniom
uczniów; 2. zdobycie przez uczniów umiejętności wykorzystywania posiadanych wiadomości podczas
wykonywania zadań i rozwiązywania problemów; 3. kształtowanie u uczniów postaw warunkujących sprawne i
odpowiedzialne funkcjonowanie we współczesnym świecie. [cyt. za Podstawa programowa kształcenia ogólnego
2008].
3
Stanowisko Parlamentu Europejskiego i Rady, 18 grudnia 2006.
(…) Kolejne niekonwencjonalne rozwiązanie w wymiarze człowiek wyraża się poprzez
zasadę: Jeśli masz diamenty i złożysz z nich naszyjnik to dwukrotnie podwyższysz ich
wartość, bo jeden oświetla drugi.
Diagnoza potencjału kadrowego w dzisiejszych warunkach najczęściej opiera się
jedynie na posiadaniu kwalifikacji niezbędnych do zajmowanego stanowiska. Praktyka
szkolna nie przyjęła jeszcze zasady tworzenia kadry poprzez dobór nie tylko na zasadzie
posiadanych kwalifikacji ale także z uwzględnieniem potencjału osobowościowego. Poniżej
przedstawiam jeden ze sposobów podejścia do istniejącego problemu.
Punktem wyjścia jest uznanie wartości jednostki – jako osoby, wzmocnienie poczucia
akceptacji swoich cech, bez gradacji wada-zaleta, bo każda wada odpowiednio użyta potrafi
błyszczeć jak sama cnota. Określenie potencjału osobowego personelu sprzyja
samozadowoleniu pracownika i wydzieleniu płaszczyzn niekomfortowych w jego
samorealizacji. Diagnoza tego, co przeszkadza w odczuwaniu pełnej satysfakcji
z wykonywanych zadań staje się determinantą późniejszych działań dyrektora. Obszary
niezadowolenia dają impuls dla kierującego szkołą do usunięcia przeszkód, a w efekcie
generują zmiany w różnych obszarach działania szkoły. Uświadomienie sobie tej
determinanty może dać impuls do zmian na lepsze.
(…) Kolejny przykład wzmacnia rangę dialogu między uczniem i nauczycielem,
wpisuje się w pojęcie dyscypliny czasu. Dzwonek szkolny dzwoni tylko na oznajmienie czasu
rozpoczęcia kolejnych zajęć, nie oznajmia jednak czasu ich zakończenia, tym sygnałem jest
wypowiedziana przez nauczyciela kwestia: „dziękuję za uwagę”. Usunięcie dzwonków
kończących lekcję po pierwsze oddaje ostateczny głos nauczycielowi, nie zagłusza jego czy
ucznia wypowiedzi, dyscyplinuje nauczyciela w prowadzeniu zajęć, pozwala to na zwrócenie
uwagi na niby banalny aspekt zakończenia danego etapu – kolejnych zajęć poprzez
podziękowanie, wyciszenie, zakończenie rozpoczętego zadania.
Dyscyplina czasu odnosi się także do procedury zgłaszania problemów. Niejednokrotnie
rozmowy o charakterze socjalnym zajmują nieproporcjonalnie więcej czasu niż koncentracja
na zadaniu. Wdrażana jest więc zasada: Przedstaw problem, z którym przychodzisz, podaj
trzy możliwości jego rozwiązania, ja pomogę ci wybrać, która z nich jest najefektywniejsza.
Przyjęcie takich zasad oddaje szacunek obu stronom. Pierwsza, która z problemem
przychodzi, staje się współtwórcą jego rozwiązania, druga, do której z problemem się
kierujemy, staje wobec osoby o wyklarowanym już punkcie widzenia sprawy, a jednocześnie
dyskutanta, ale merytorycznego. Daje to szansę na przeznaczenie czasu pracy na efektywne
potraktowanie sprawy i czasu, jaki jej poświęcamy. A zadowolenie /satysfakcję daje przede
wszystkim poczucie korzyści – efektu swoich działań. Obopólne poczucie współtworzenia
jakości wpływa na współodpowiedzialność i wzmocnienie poczucia własnej wartości.
Zarówno w relacji nauczyciel – uczeń, przełożony – podwładny, jak i pracownik –
współpracownik istotne jest gospodarowanie czasem pracy.
Akt budowania komunikacji nauczyciel – uczeń wyjaśniam interpretując obraz Honoré
Daumier Rada dla młodego malarza. Na pierwszy plan tego niewerbalnego przekazu wysuwa
się postać mężczyzny – mędrca, profesora, który, jak sugeruje tytuł obrazu, udziela rad
młodemu malarzowi. Przekaz bez słów, mówi nam o wzajemnej relacji między nauczycielem
a uczniem, relacji opartej na autorytecie i szacunku. Dlaczego? Otóż poza, jaką przyjmuje
nauczyciel, wyraża jego życzliwość dla młodego człowieka, ale i podkreśla rangę mistrza w
procesie nauczania. Profesor zatem stoi wyprostowany z dumnie wysuniętą klatką piersiową
i lekko pochyloną głową, ze wzrokiem skupionym na wytworach pracy młodego studenta.
Ten zaś przyjmuje postawę nachyloną w stronę mistrza, z uwagą słuchając udzielanych mu
rad. Cała tajemnica tego aktu komunikacji została wydobyta przez światło. Otóż oświetla ono
siwą głowę mędrca, ale głównie młodego człowieka i wytwory jego pracy. Wymowę tego
dzieła odczytuję jako rolę i zadania współczesnego nauczyciela.(…)
Piramida Kaizen w koncepcji
Samorządowej Szkoły Podstawowej w Ostojowie
na podst. Joanna Piasta Siechowicz : Konwencja niekonwencjonalności we wdrażaniu zmian
w oświacie