Nr 1 2015 - Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa

Nr 1 2015 - Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa

SIOSTRY ADORATORKI KRWI CHRYSTUSA
PROWINCJA WROCŁAW
BIULETYN
PROWINCJALNY
Nr 1 (36) 2015
W naszych wspólnotach...
Aczyńsk
Na początku nowego roku liturgicznego i na rozpoczęcie Roku Życia
Konsekrowanego w Kościele, s. Tatiana Ugajnowa i s. Małgorzata Przybyło spotkały wraz z naszymi siostrami ASC ze Sławgoroda. S.Maria i s.
Margarita z prowincji Schaan przyjęły nasze siostry z wielką radością i
gościnnością, teraz czekamy na ich
odwiedziny w Aczyńsku na początku
marca.
domu w Aczyńsku i uczestniczyło
10 sióstr. Był to dla nas naprawdę
czas błogosławiony. Tuż przed samymi świętami Bożego Narodzenia,
gdy zazwyczaj jest dużo pracy, zostałyśmy zaproszone przez Pana Boga do złożenia wszystkiego w Jego
ręce i pozostania w ciszy z Nim.
Wszystkie zostałyśmy ubogacone,
umocnione i wdzięczne Bogu i o.
Dawidowi za dar tych dni.
Tradycyjnie, jak co roku, odbyło się
spotkanie ze św. Mikołajem dla
młodszej grupy dzieci. W tym roku
to radosne spotkanie poprowadziła
starsza grupa dzieci, co zrobili z
wielkim zaangażowaniem i radością, przygotowując zabawy i konkursy dla dzieci.
Przed samymi zaś świętami odbył
się kiermasz świątecznych ciasteczek, które w tym roku upiekła s.
Małgorzata.
Z okazji Roku Życia Konsekrowanego otrzymałyśmy wielki dar od Pana
Boga, a były to 3 dniowe rekolekcje
dla sióstr krasnojarskiego dekanatu
zorganizowane z inicjatywy sióstr.
Rekolekcje prowadził o.Dawid ze
wspólnoty Dom Madonny, z Kanady,
a były poświęcone ślubom zakonnym.
Rekolekcje odbywały się w naszym
styczeń - marzec
W tym numerze:
Z życia wspólnot
Działalność SKC
Z obszaru
Kontynentalnego Europa
Artykuł formacyjny
Kalendarium Zarządu
STR. 2
BIULETYN
PROWINCJALNY
W naszych wspólnotach...
c.d. ze str.1
Wigilię Bożego Narodzenia świętujemu razem z
parafianami. Przychodzą osoby samotne, razem
przygotowujemy świąteczny stół, wspólnie cieszymy się radością Bożego Narodzenia śpiewając
kolędy i uczestniczymy we Mszy św.
W pierwszy dzień nowego roku rozpoczęły sie
rekolekcje dla kobiet w naszym domu, które prowadziła s. Tatiana. Temat rekolekcji „Wzrok duchowy”, uczestniczek było 9: w tym 4 spoza
Aczyńska i 5 miejscowych. Wszystkie 3 dni spędziły w całkowitym milczeniu, chociaż dla niektórych to było pierwsze doświadczenie rekolekcji, ale na zakończenie każda dzieliła się swym
doświadczeniem i spotkaniem z Panem Bogiem.
Niesamowite było to, że te dni nowego roku są
bardzo świąteczne i pełne takiego „noworocznego
hałasu”. Wielu dziwiło się, że są osoby które wybierają zupełnie inny sposób spędzania Nowego
Roku i swych wolnych dni od pracy.
A za trzy dni rozpoczęłyśmy ferie zimowe z Bogiem dla dzieci i młodzieży. Łatwo nie było J, bo
uczestników było 35, w tym 20 maluchów, które
naturalnie były „wszędzie”. Ale było dużo radości, chociaż i towarzyszył nam niełatwy trud, bo
miałyśmy za zadanie przygotować jasełka, by podzielić się radością Bożego Narodzenia z parafianami. Oczywiście korzystałyśmy z darów zimy
syberyjskiej i nie brakło lepienia bałwanów, zjeżdżania z górek lodowych i łyżew. Na zakończenie
ferii siostry wraz z dziećmi ucieszyły parafian
pięknym przedstawieniem, w którym brało udział
wszystkich 35 artystów i do tego 2 dorosłych.
Tę radość Bożego Narodzenia „zawieźliśmy” także do domu- internatu dla samotnych, chorych,
opuszczonych w Jastriebowo (wioska 20 km od
Aczyńska), których odwiedzamy raz w miesiącu
ze Mszą Św. Spotkanie było niesamowite, było
widać z jak wielkim wzruszeniem i radością oczy
tych starszych ludzi patrzą na tych naszych
„artystów”. Wraz z dziećmi przygotowaliśmy
kartki świateczne, by pamięć radosnego spotkania
pozostała w takim małym upominku. Dużo nam
pomogli także parafianie, bo przecież trzeba było
zawieść artystów i cały inwentarz, ubrać i roze-
brać artystów, posprzątać. I chociaż już dobrze
zmęczone dzieci, rodzice, a także i siostry, pozostaliśmy szczęśliwi, że mogliśmy podzielić się
swymi talentami i radością.
2 lutego świętowałyśmy wraz z parafianami w
naszej kaplicy zakonnej, wspominając także dar
życia św. Marii De Mattias. Po Mszy Św. s. Małgorzata podzieliła się przygotowaną przez siebie
reprezentacją slajdową, poświęconą życiu św.
Marii De Mattias, duchowości i misji naszego
Zgromadzenia, pracy sióstr w różnych częściach
świata.
4 lutego w Aczyńsku odbyło się spotkanie dekanalne, któremu patronowała nasza Założycielka.
Wspólnie uczestniczyłyśmy w konferencji na temat „Sobornos’t” (czyli o jedności), wspólnej modlitwie i uroczystej Mszy św. ku czci św. Marii
De Mattias. Na następny dzień odbyło się spotkanie w gronie siostrzanym naszego dekanatu. Spotkania te mają za cel zapoznania się z charyzmatami naszych zgromadzeń i wspólnego przebywania
na modlitwie, i także wspólnego radosnego czasu
przebywania. Tym razem przyszła kolej na nas.
Tak dobrze się złożyło, bo akurat ze wspomnieniem liturgicznym Marii De Mattias.
Baumgärtle
W niedzielę, 30 listopada 2014 w kościele w
Mindelheim zainaugurowany zostalł Rok Życia
Konsekrowanego dla diecezji Augsburg, w którym uczestniczyły s. Ewa Piwońska, s. Iwona
Wanke oraz Misjonarze Krwi Chrystusa. W nieszporach uczestniczyło około 150 osób zakonnych. Ks. dr Ulrich Lindl, odpowiedzialny za
sektor „życia kościelnego” w diecezji pozdrowił
uczestników podkreślając, że życie konsekrowane
jest darem Boga dla Kościoła , a osoby zakonne
są znakiem nadziei.
Również w święto Ofiarowania Pańskiego a zarazem w Dzień Życia Konsekrowanego w Katedrze
STR. 3
BIULETYN
PROWINCJALNY
W naszych wspólnotach...
c.d. zestr.2
w Augsburgu odbyły się uroczyste Nieszpory,
podczas których Opat Benedyktynów z St. Ottilien zachęcał osoby zakonne, aby głosiły radosną
nowinę. Stwierdził, że do tego potrzebni są
chrześcijanie pełni życia, którzy tę radość będą
oznajmiać. Mówił: ktoś mi powiedział „nie chcę
wiedzieć, jak długo jesteś w klasztorze, nie chcę
wiedzieć, jaki masz tytuł, nie chcę też wiedzieć,
ile zarabiasz, ale chciałbym wiedzieć, czy Twoje
serce jeszcze płonie?”
Kontynuacją tych pytań była homilia podczas Eucharystii, której przewodniczył bp Konrad Zdarsa. Życzył on braciom, siostrom i ojcom z różnych wspólnot zakonnych wielu błogosławionych
lat. W uroczystościach uczestniczyło wiele osób
zakonnych z całej diecezji, również siostra Iwona
wraz z siostrą Janiną – polską służebniczką z
Mindelheim i z Ojcem Ferdynandem z Baumgärtle.
Inną formą obchodów Dnia Życia Konsekrowanego, zorganizowaną przez Diecezję Augsburg, była
pielgrzymka do sanktuarium św. Krescencji w
Kaufbeuren. Pielgrzymka odbyła się 1 lutego pod
hasłem: „Co płonie w naszych sercach”. Spotkanie rozpoczęło się o godz. 14.00 w internacie prowadzonym przez siostry św. Krescencji gdzie
przy kawie i ciastku uczestnicy mogli się lepiej
poznać. Następnie uczestnicy zostali podzieleni
na dwie grupy, w których każdy mógł opowiedzieć o swoich radościach, troskach, marzeniach
podkreślając co według mnie jest ważne dla przyszłości. Po zakończeniu pracy w grupach wszyscy
przeszli w pielgrzymce do sanktuarium św. Krescencji, zwiedzili Klasztor i muzeum. O godz.
18.00 cala grupa razem z siostrami z konwentu
uczestniczyła w adoracji Najśw. Sakramentu i
nieszporach. W spotkaniu wzięło udział około 50
osób: sióstr, braci i ojców z różnych wspólnot zakonnych. Przedstawicielami naszych wspólnot z
Baumgärtle był O. Alois Schlachter CPPS i s.
Ewa.
Siostry z Baumgärtle
Bolesławiec
W Bolesławcu dzieje się sporo, początek nowego roku powitałyśmy wraz z wzmożonym ruchem grup odwiedzających nasz dom.
Przez kolejne tygodnie w styczniu i na początku
lutego oprócz spotkań dla stowarzyszonych gościłyśmy jezuitów wraz z młodzieżą odprawiającą
rekolekcje w ramach Szkoły Kontaktu z Bogiem
oraz studentów z Wyższej Szkoły Komunikacji
Medialnej i Społecznej w Toruniu. Nie da się
ukryć, że goście bardzo obniżyli nam średnią wieku przy Zgorzeleckiej 27. Czekamy na następne
wizyty, a te będą niebawem, już się zapowiedzieli
uczniowie z I LO w Bolesławcu i rodziny z Kościoła Domowego. Nie możemy więc narzekać na
nudę i monotonię i to jest bardzo dobre.
Same również staramy uczestniczyć w życiu miasta, parafii i diecezji. Byłyśmy na Orszaku Trzech
Króli, który z roku na rok gromadzi w naszym
mieście coraz więcej osób. W tym roku, mimo
mroźnej pogody i wiatru zgromadzeni bohatersko
dotrwali do finałowych jasełek przygotowanych
przez s. Annę Mikołajewicz i młodzież z ZSOiZ.
Pojawiłyśmy się także na modlitwie za miasto,
inicjatywie podjętej przez parafię pw. Cyryla i
Metodego, by wyprosić dla mieszkańców Bolesławca potrzebne łaski. To już drugie w historii
spotkanie tego typu , które łączy przedstawicieli
różnych środowisk na wspólnej modlitwie.
Nie mogło zabraknąć naszej wspólnoty na głównych obchodach Dnia Życia Konsekrowanego w
Legnicy.
STR. 4
BIULETYN
PROWINCJALNY
W naszych wspólnotach...
Częstochowa
13/14 grudnia 2014 s. Aniela Mroczek i s. Adela
Rostecka uczestniczyły w czuwaniu na Jasnej Górze, zorganizowanym przez Misjonarzy Krwi
Chrystusa. W tym czasie gościłyśmy w naszym
domu s. Bożenę Hulisz, przełożoną prowincjalną
wraz z s. Martą Majka i s. Łucją Partyka, które
przyjechały na czuwanie.
18 stycznia 2015 s. Adela wraz z dziećmi z Jasnogórskiej Szkoły Muzycznej, uczestniczyła w
koncertach dawanych przez te dzieci w trzech parafiach we Wrocławiu.
25 stycznia w Wyższej Szkole Polonijnej odbył
się koncert kolęd i Jasełka w wykonaniu kapeli
góralskiej, w której uczestniczyły s. Aniela i s.
Adela.
2 lutego, w święto życia konsekrowanego, s.
Aniela wraz z s. Adelą brały w uroczystej Mszy
św. w katedrze, a następnie brały udział w apelu
Jasnogórskim.
4 lutego, urodziny św. Marii De Mattias, świętowałyśmy razem ze wspólnotą nowicjatu. Ks. Henryk misjonarz CPPS odprawił w naszym domu
Mszę św., a później było wspólne świętowanie
przy stole.
11 lutego s. Aniela i s. Adela uczestniczyły w Eucharystii na Jasnej Górze. Podczas Eucharystii
miały miejsce sakrament namaszczenia chorych, a
także nabożeństwo lourdzkie. Kapłani pobłogosławili Najświętszym Sakramentem indywidualnie każdego chorego, modląc się o uzdrowienie z
choroby.
W każdą sobotę s. Adela uczestniczy w akatyście
i apelu na Jasnej Górze.
Papieskie Dzieło Misyjne
W Tygodniu Misyjnym, dzieci należące do Papieskiego Dzieła Misyjnego przygotowały scenkę
misyjną. W pierwszej części przedstawienia powędrowaliśmy przez wszystkie kontynenty ukazując sytuację dzieci i ich rodzin. W drugiej części
krótko przybliżyliśmy historię PDMD.
Celem przedstawienia było ukazanie sytuacji
dzieci w poszczególnych krajach misyjnych oraz
przybliżenie działalności Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci i trudu pracy misjonarzy. Przedstawieniu towarzyszyła prezentacja multimedialna
ukazując przedstawiane treści. Przez cały Tydzień
Misyjny w szkole zbieraliśmy małe ofiary na cele
misyjne.
W okresie Adwentu zorganizowaliśmy zbiórkę
słodyczy i przyborów szkolnych dla dzieci z Domu Dziecka. Dzieci bardzo chętnie zaangażowały
się w zbiórkę, a tym samym sprawiły radość innym, dzieląc się tym czym mogły.
„Wyjątkowe” w tym roku mieliśmy Roraty. Dzieci z Kółka Misyjnego, ale nie tylko, włączyły się
w liturgię adwentową. Przez cały okres Adwentu,
jedna z dziewczynek grała na Roratach na keybordzie, uczyliśmy się nowych piosenek, przygotowywaliśmy całą liturgię Mszy św.
Kółko Misyjne wzięło udział w konkursie na
Wieczernikową Choinkę. Ozdoby miały oczywiście motywy misyjne. Dzieci miały okazję również udzielić wywiadu w radiu Jasna Góra, a także w nagraniu audycji o działalności Kółka Misyjnego w naszej szkole.
W okresie Bożego Narodzenia, przygotowaliśmy
Jasełka, które wystawiliśmy w parafii.
W Święto Trzech Króli, jak to już mamy w tradycji, dzieci wyruszyły z kolędowaniem misyjnym,
włączając się w ogólnopolską zbiórkę dla dzieci z
Indii. Osiemnaścioro dzieci w czterech grupach
wyruszyło w drogę. Chodząc po domach i ogłaszając przyjście Chrystusa na świat, zbieraliśmy
ofiary na misje, a także przy tej okazji staraliśmy
się ewangelizować, poprzez śpiewanie kolęd i
scenki bożonarodzeniowe.
STR. 5
BIULETYN
PROWINCJALNY
W naszych wspólnotach...
Wspólnota formacyjna
Od 1 lipca 2014 roku w naszej wspólnocie rozpoczęłyśmy codzienną godzinną adorację połączoną z wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Początkowo związana ona była z godziną adoracji Krwi Chrystusa z okazji miesiąca lipca. Potem zapragnęłyśmy, aby to doświadczenie weszło
na stałe do naszego planu. Adorację rozpoczynamy wspólnymi Nieszporami, potem czytamy krótkie refleksje papieża Franciszka o życiu zakonnym i pozostajemy w milczeniu. Pragniemy, aby
to doświadczenie bliskości Jezusa, przemieniało
nas, pomagało otwierać się na Jego łaski i czynić
coraz bardziej gotowymi na przyjmowanie dziewcząt i kobiet, które zechcą naśladować Jezusa w
naszym Zgromadzeniu.
W styczniu w naszej wspólnocie przebywała
przez kilka dni Monika z Białegostoku. Ten czas
poświęciła na rozeznawanie swojego powołania.
Jeden weekend spędziła u nas p. Dorota i p. Elżbieta. Przyjeżdżają do nas już kolejny raz, aby
odpoczynek fizyczny połączyć z modlitwą i pobytem na Jasnej Górze.
Tatiana rozpoczęła posługę jako wolontariuszka
pomagająca w przygotowaniu Światowych Dni
Młodzieży w Częstochowie. Będzie pomagała
również w Domu Miłosierdzia w świetlicy, którą
opiekuje się Caritas.
Dokszyce
Z rozpoczęciem adwentu w naszej parafii jak
co roku dla dzieci odbywały się roraty. Msze były
o godzinie 6.45. W czasie kazań dzieci wraz z ojcem Witalikiem wyruszały w drogę, by spotkać
się z nowonarodzonym Jezusem. Poznawały to,
co może przeszkodzić w dojściu do celu. Nie brakowało zabawnych sytuacji. Nasze najmłodsze
dzieci podczas modlitwy wiernych zadziwiały nas
swoimi intencjami. Modliły się za Kościół, za rodziców, za siostry, nawet za Pana Boga i Świętych. Na koniec rorat ich modlitwa była już skierowana do Boga. Przychodziło bardzo dużo dzieci, nawet my nie spodziewałyśmy się tego. Każde
wchodziło do ciemnego kościoła ze swoim lampionem, to było piękne. Rodzice niektórych dzieci
nie do końca rozumieli, co to jest. Dzieci na
wszelki sposób starały się to im wytłumaczyć.
Tato ledwie oczy przetrzeć zdoła, a do niego żona
woła: „Dziecko odwieźć szybko trzeba”. Tato leci
z nim do szkoły. Ono krzyczy: „Do kościoła”. Tata pyta: „Kto wymyślił o tej porze?!” Dziecko płacze: „ Na roraty chodzić trzeba, powiedziała siostra Małgorzata!”
4 - 8 grudnia 2014 i 3 -10 lutego 2015 s. Nadzieja przebywała w Polsce na Kursie Formacji Juniorystek w Trzebini.
6 grudnia 2014 dla dzieci z parafii zorganizowałyśmy świętego Mikołaja. Zanim on przyszedł,
dzieci musiały wykazać się przed jego wysłannikami Aniołami swoimi dobrymi uczynkami. Nie
było tak łatwo przekonać Anioły, by przyprowadziły świętego Mikołaja. W końcu jednak im to
się udało. Święty przyszedł z licznymi prezentami. Była to wielka radość dla naszych dzieci.
6 – 9 grudnia w naszej parafii przeżywaliśmy
adwentowe rekolekcje. Poprowadził je ks. Andrzej Ryłka, dyrektor Katechetycznego Kolegium
w Baranowiczach, w którym uczy się s. Anna
Dziatlik. Mówił o komunikacji w rodzinie, o budowaniu relacji między sobą i z Bogiem. Codziennie słuchacze otrzymywali zadanie domowe.
To jeszcze bardziej przyciągnęło rodziny. Także
w tym roku zebrałyśmy ponad 70 dzieci. Na koniec dzieci w prezencie podarowały Księdzu prowadzącemu baranka, życząc by Ksiądz był dla
wszystkich, których napotka dobrym pasterzem.
Rekolekcje zostały w pamięci wielu.
17 grudnia s. Małgorzata Augustyn brała udział
w opłatkowym spotkaniu z Księdzem Biskupem
w Nowopołocku.
STR. 6
BIULETYN
PROWINCJALNY
W naszych wspólnotach...
c.d.zestr. 5
Przed Bożym Narodzeniem s. Małgorzata organizowała dla dzieci i młodzieży opłatkowe spotkania. Celem tych spotkań było nauczyć, jak przygotować wigilijny wieczór w domach.
24 grudnia w Dokszycach w noc przed pasterką
przedstawiliśmy z dziećmi i młodzieżą jak wygląda tajemnica Bożego Narodzenie w dzieciejszym
świecie „ Sekret szewca”. Problemy, które dotykają nas w codzienności, stają się drogą do otwarcia się na spotkanie z małym, słabym Jezusem.
Jeszcze większego wydźwięku nadały przeplatana
muzyka i tańce. Także w Bierezowce i Urożajnym
z dziećmi przygotowałyśmy przedstawienia.
4 stycznia 2015 wyjechaliśmy z bożonarodzeniowym przedstawieniem do Dołginowa. Parafianie
byli bardzo wdzięczni i zachwyceni, tak jak już
dawno nie mieli w swojej parafii teatrów. Na znak
wdzięczności zebrali dla nas pieniądze, za które
zorganizowałyśmy słodki stół dla naszych dzieci i
młodzieży za ich wysiłek i artystyczne starania.
2 lutego
w Dzień Życia Konsekrowanego
wszystkie uczestniczyłyśmy w dekanalnym spotkaniu w Parafianowie.
4 lutego w naszej parafii świętowałyśmy Uroczystość św. Marii De Mattias. Odbyła się Msza św.,
którą celebrował o. Andrzej Żylewicz kustosz kapucynów oraz pięciu zaproszonych księży. W
święcie brało udział dużo dzieci. Uroczystość
upiększył śpiew chóru. Na koniec parafianie oraz
młodzież złożyli życzenia i dziękowali za pracę
sióstr w parafii. Usłyszałyśmy dużo miłych i ciepłych słów, które dodają nam otuchy i siły w trudnych sytuacjach. Po uroczystości zaprosiłyśmy
księży i niektóre rodziny na wspólną agapę. Każdy miał okazję wylosować cytat z Pisma świętego
i przedstawić go w pantonimie. To stworzyło bardzo wesołą i rodziną atmosferę.
Przed Wielkim Postem dla dzieci i młodzieży w
naszym domu zorganizowłyśmy karnawał.
29 stycznia w naszym domu zorganizowałyśmy
spotkanie dla studentów. Na początku o. Witalik
wygłosił konferencję. Po niej była adoracja, którą
prowadziła s. Nadzieja Raczyckaja i jedna ze studentek. Była możliwość skorzystania ze spowiedzi. Zakończyliśmy spotkanie wspólną kolacją, na
której była pyszna pizza, przygotowana przez s.
Anię. Nie zabrakło konkursów, tańców, zabaw i
śmiechu.
21 lutego z okazji Roku Życia Konsekrowanego
w Rosicy s. Małgorzata jako członkini rady
Związku Wyższych Przełożonych Instytucji Zakonnych w Witebskiej diecezji w porozumieniu z
Księdzem Biskupem zorganizowała spotkanie
osób konsekrowanych. Było ono połączone ze
wspomnieniem błogosławionych męczenników,
zamordowanych w tej miejscowości podczas
Drugiej Wojny Światowej. Przyjechało dużo pielgrzymów z różnych miejscowości. To świętowanie rozpoczęło się adoracją z rozważeniami o życiu konsekrowanym, którą prowadziły siostry.
STR. 7
BIULETYN
PROWINCJALNY
W naszych wspólnotach...
cd. ze str. 6
Po niej była konferencja wygłoszona przez ks.
Michała Ćwiaczkowskiego przewodniczącego
rady Związku Wyższych Przełożonych. Kulminacyjnym momentem była Msza św., na którą niespodziewanie przyjechał jako pielgrzym nuncjusz
Apostolski Claudio Gugerotti. Była to miła niespodzianka dla wszystkich obecnych. Podczas
Mszy św. było odnowienie ślubów i procesja do
miejsca męczeństwa.
Świętowanie zakończyło się pysznym poczęstunkiem na plebanii.
Siostry z Dokszyc
Grójec
30 listopada 2014 r. s. Teresa Jaszczyszyn obroniła pracę i zdała egzamin w Instytucie Służb
Społecznych w Warszawie, uzyskując specjalizację z organizacji pomocy społecznej.
8 stycznia 2015 r. z wizytą duszpasterską przybył
Ks. Proboszcz Zbigniew Suchecki. Mieszkańcy
już od rana odświętnie ubrani, w przygotowanym
na kolędę pokoju, czekali z niecierpliwieniem na
przybycie duszpasterza. Był to dla nich dzień
szczęśliwy i radosny. Ks. Proboszcz miał okazję
lepiej poznać mieszkańców i personel domu.
2 lutego 2015 r. w Dzień Życia Konsekrowanego
do sióstr przyszedł Ks. Proboszcz składając z tej
okazji życzenia w imieniu swoim oraz księży pracujących w Parafii. W tym dniu s. Maria Dobrzycka obchodziła swoje Imieniny.
4 lutego 2015 r. w Święto naszej Założycielki,
pracownicy domu złożyli siostrom serdeczne życzenia i wręczyli piękny bukiet kwiatów. W tym
dniu była odprawiona uroczysta Msza św. celebrowana przez Ks. Proboszcza Zbigniewa Sucheckiego oraz ks. Krzysztofa Bardskiego. W Eucharystii uczestniczył również personel Parafialnego Domu Pomocy Społecznej.
18 grudnia 2014 r. w Parafialnym Domu Pomocy
Społecznej w Grójcu były przedstawione Jasełka
dla mieszkańców domu. Już po raz drugi wystawili je rodzice dzieci przedszkolnych. Piękna inicjatywa, kiedy w spektakl angażują się dorośli,
dając tym samym dzieciom przykład wiary, a naszym mieszkańcom możliwość przeżycia treści
jakie niesie Boże Narodzenie.
24 grudnia 2014 r. odbyła się Wigilia dla mieszkańców PDPS. Gościem honorowym był Ks.
Proboszcz Zbigniew Suchecki, który wprowadził
zebranych w przeżycie wydarzeń Bożego Narodzenia, czytając Ewangelię, składając życzenia i
dzieląc się opłatkiem. Po łamaniu opłatkiem,
mieszkańcy zasiedli do stołu, by spożyć smacznie
przygotowane potrawy wigilijne. Wigilijny wieczór był długi. Mieszkańcy chętnie śpiewali kolędy.
11 lutego 2015 r. we Wspomnienie Matki Bożej z
Lourdes Mieszkańcy Domu podczas Mszy św.
sprawowanej przez Ks. Prałata Stanisława Laskowskiego - przyjęli sakrament namaszczenia
chorych.
STR. 8
BIULETYN
PROWINCJALNY
W naszych wspólnotach...
c.d. ze str. 7
projekt dla pozyskania środków z innych źródeł.
12 lutego 2015 r. w Tłusty Czwartek, mieszkańcy zebrali się w świetlicy, by posłuchać starych piosenek, przebojów z ich młodości, porozmawiać i posiedzieć razem przy pączkach i herbatce.
Sprawa dofinansowania miała rozstrzygnąć się w
końcem stycznia, kiedy to miasto zaplanowało
zatwierdzenie swojego budżetu.
Reakcja rodziców była natychmiastowa. Rodzice
umówili spotkanie z prezydentem na 22 grudnia,które ostatecznie zostało przeniesione na 29
grudnia. Na spotkaniu rodzice domagali się od
miasta przynajmniej 50% wkładu w działalność
świetlicy. Usłyszeli, że nie ma takiej możliwości,
aby dotacja mogła być wyższa niż 20 tys.
Rodzice podjęli dalsze kroki, zaprosili do nagłośnienia problemu prasę, która towarzyszyła rodzicom aż do momentu rozstrzygnięcia problemu.
Wydarzenia były opisane przez lokalną gazetę:
Linia Otwocka oraz Tygodnik Regionalny.
Świder
Z życia świetlicy w Otwocku – Świdrze
Od początku nowego roku szkolnego
2014/2015 ks. Dariusz Marczak dyrektor Caritas
DWP sygnalizował siostrom, że świetlica w Świdrze zostanie zamknięta jeśli nie otrzyma właściwego dofinansowania. Caritas wielokrotnie informował też o sytuacji osoby z urzędu miasta, ale
miasto pozostawało bez reakcji.
W dniu 29 stycznia obecny na spotkaniu przewodniczący rady miasta złożył obietnicę: „że Rada jest przed uchwałą budżetu na 2015 rok., prawdopodobnie on zostanie przyjęty na sesji 30 stycznia. Sądzę, że radni dostrzegą i zrozumieją skale
tego problemu i przeznaczymy na świetlice środki
rzędu 40-50 tys. zł. Są w mieście kwestie ważne i
pilne ale najważniejsze jest dobro dzieci i myślę,
że nie ma sensu o tym dyskutować. To zakończyło dyskusję. Wobec deklaracji przewodniczego,
świetlica ma zostać otwarta ponownie 1 lutego
W latach ubiegłych dofinansowanie z miasta wynosiło ok. 17 tys. i nie pokrywało nawet jednej
czwartej potrzeb świetlicy.
W grudniu ks. dyrektor Caritas ostatecznie podjął
decyzję o zamknięciu świetlicy aż do odwołania.
Poinformował o tym rodziców.
Siostry zatrudnione w świetlicy podjęły inne obowiązki. Do czasu wyjaśnienia sprawy, s. Beata
Płowaś została skierowana do pracy w klubie podwórkowym w Warszawie. S. Lucja Lis pisała
2015 roku.
Dyrektor Caritasu, ks. Dariusz Marczak powiedział: „jeżeli ludzie ze sobą szczerze rozmawiają,
to znaczy, ze chcą dojść do porozumienia.
STR. 9
BIULETYN
PROWINCJALNY
W naszych wspólnotach...
c.d. ze str. 8
Poważnie traktujemy deklarację przewodniczego
rady miasta, dzięki temu jest szansa nie tylko na
uratowanie świetlicy i dalsze jej funkcjonowanie,
lecz na coś, co się w tym środowisku pojawiło. To
jest odkrycie, że ludzie mogą sami o siebie i swoje interesy zadbać. Wybierając konkretne władze,
mamy swoje oczekiwania i dobrze, jeśli ci przez
nas wybierani je znają. Jestem pełen optymizmu”.
w parafii św. Wawrzyńca we Wrocławiu. Pytań
padło wiele, tak jak wiele było dzieci. Między innymi dzieci pytały o welon, dlaczego się go nosi?
A dlaczego Siostry mają serduszko na łańcuszku i
czy siostrom nie jest zimno w tych spódnicach???
Spotkanie było radosnym przebywaniem ze sobą
nie tylko w czasie wspólnej modlitwy podczas
Eucharystii.
s. Marta Majka
Wrocław dom prowincjalny
06.01.2015
WSPÓLNE KOLĘDOWANIE W UROCZYSTOŚĆ TRZECH KRÓLI
Modlitewne spotkanie młodych Króli w domu
prowincjalnym tym razem odbyło się w Uroczystość Trzech Króli. Wspólna Eucharystia w intencji młodzieży była najważniejszym punktem tego
spotkania. Po Eucharystii przy wspólnej herbacie,
ciastku miało miejsce radosne kolędowanie.
Żagań
4 grudnia 2014 dziesięcioro dzieci z naszej świetlicy wraz z s. Ewą Brauza i s. Anną Kaczmarek
odwiedziły chorych w Szpitalu Wojskowym w
Żaganiu. Były wiersze, śpiewy i drobne upominki. Chorzy oraz personel szpitala byli wzruszeni
występem
dzieci.
Pracownicy
szpitala przygotowali dzieciom podarunki z okazji św.
Mikołaja. Dla nich była to miła niespodzianka.
5 grudnia dzieci ze świetlicy przygotowały program artystyczny z okazji św. Mikołaja, który odbył się w parafii. Dzieci otrzymały paczki, które
były przygotowane z darów dobroczyńców.
01.02.2015
KIM JEST ADORATORKA KRWI CHRYSTUSA…???
Takim pytaniem rozpoczęła się homilia z dziećmi
6 grudnia s. Krystyna Kusak, s. Anna Kaczmarek
i s. Ewa Brauza uczestniczyły w dniu skupienia
dla sióstr zakonnych w Zielonej Górze.
STR. 10
BIULETYN
PROWINCJALNY
W naszych wspólnotach...
c.d. ze str. 9
18 grudnia w naszej świetlicy gościłyśmy Burmistrza Żagania pana Daniela Marchewkę oraz
delegację z Urzędu Miasta. Dzieci przegotowały występ artystyczny "Jasełka". Była okazja,
aby wspólnie podzielić się opłatkiem i złożyć sobie życzenia. Pod choinką były też paczki, które
osobiście każdemu dziecku wręczył Pan Burmistrz.
12 stycznia 2015, s. Krystyna Kusak i s. Maria
Gałka uczestniczyły w pogrzebie mamy s. Bogusławy Kowalskiej.
16 stycznia odbyła się kolęda w naszej wspólnocie. Z kolędą przybył ks. Sebastian - wikariusz z
naszej parafii.
20 stycznia nasza wspólnota gościła panią redaktor Katarzynę Buganik z Zielonej Góry. Przeprowadziła ona z nami wywiad na temat codziennego życia i posłannictwa naszej wspólnoty i Zgromadzenia. Na podstawie wywiadu pani Redaktor
napisała artykuł "Czasu wolnego bardzo mało",
który można przeczytać w "Gościu Niedzielnym"
nr 5 (2015) w dodatku diecezji ZielonogórskoGorzowskiej.
24 stycznia s. Krystyna, s. Maria i s.Ewa uczestniczyły w spotkaniu opłatkowym osób konsekrowanych w Domu Biskupim w Zielonej Górze. Ks.
bp Paweł Socha życzył siostrom, aby były wierne
charyzmatowi zakonnemu.
1 lutego z okazji Dnia Życia Konsekrowanego s.
Krystyna, s. Maria, s. Anna i s. Ewa uczestniczyły
we Mszy św. celebrowanej w Konkatedrze pw.
św. Jadwigi w Zielonej Górze. Głównym celebransem był ks. bp Paweł Socha. Po uroczystej
Eucharystii osoby konsekrowane zostały zaproszone na obiad na plebanię.
4 lutego w uroczystość św. Marii De Mattias w
naszej kaplicy została odprawiona Msza św. w
intencji naszego Zgromadzenia. Mszę św. odprawił ks. Damian - wikariusz z naszej parafii.
14 lutego s. Krystyna i s. Maria uczestniczyły w
pogrzebie śp. Huberta Kurnatowskiego- taty s.
Elżbiety.
17 lutego s. Krystyna i s. Maria uczestniczyły w
pogrzebie babci ks. Tadeusza Turskiego,
W każdy pierwszy czwartek miesiąca w naszej
parafii jest odprawiana Msza św. w intencji naszego Zgromadzenia i w intencji powołań.
Działalność SKC
Bolesławiec
3 grudnia 2014 s. Ewa Kleps spotkała się ze Stowarzyszonymi w Krakowie, w parafii Matki Bożej
Królowej Pokoju „Arka Pana”. Stowarzyszeni jak w każdym tygodniu prowadzili modlitwę w kaplicy
adoracji. Po modlitwie, podczas spotkania w salce, s. Ewa wygłosiła konferencję pt. „Żyć mocą Krwi
Chrystusa w codzienności”. W spotkaniu wzięły udział animatorki z innych krakowskich grup.
4 grudnia s. Ewa dzieliła się duchowością Krwi Chrystusa podczas spotkania z SKC w Tarnobrzegu. O
godzinie 14.30 spotkała się z 24 animatorkami i po wspólnej modlitwie Koronką do Miłosierdzia Bożego podzieliła się refleksją jak żyć duchowością Krwi Chrystusa na co dzień.
STR. 11
BIULETYN
PROWINCJALNY
Działalność SKC
c.d. ze str. 10
W tym dniu, podczas Mszy świętej o godzinie 18.00, 21
osób z parafii, gdzie pracują Ojcowie Dominikanie zostało uroczyście przyjętych do SKC i 7 osób z parafii
pw. Dobrego Pasterza. Po Eucharystii s. Ewa wygłosiła
konferencję „Krew Chrystusa źródłem pojednania”.
10 stycznia 2015 odbyło się spotkanie opłatkowe dla
Stowarzyszonych. Przybyły 42 osoby. Spotkanie rozpoczęło się wspólną adoracją Jezusa w Najświętszym Sakramencie i Koronką do Krwi Chrystusa. Po modlitwie spotkaliśmy się w sali i śpiewaliśmy kolędy.
Mieliśmy wspaniałych muzykantów: Tomka, który grał na akordeonie i Martynkę grającą na skrzypcach. Domowe wypieki, kapela, życzenia przyczyniły się do radosnej rodzinnej atmosfery. W spotkaniu
uczestniczyły także niektóre siostry ze wspólnoty.
31 stycznia odbyło się spotkanie formacyjne dla Animatorów Stowarzyszenia Krwi Chrystusa i ich zastępców z diecezji legnickiej. Rozpoczęło się ono
Mszą świętą i homilią, w której mocno wybrzmiała prawda, że „naszą ojczyzna jest Krew Chrystusa”. Po Eucharystii O. Norbert Oczkowski, dominikanin podzielił się swoim doświadczeniem pracy ze Wspólnotą Krwi Chrystusa w Tarnobrzegu.
Starał się pogłębić prawdę, co znaczy być Stowarzyszonym, jak ożywić wspólnotę i jak ją zaktywizować. S. Ewa przedstawiła plan pracy na rok
bieżący dla grup SKC. Spotkanie zakończyło się
wspólnie odmówioną Koronką do Krwi Chrystusa
i ucałowaniem relikwii św. Marii De Mattias.
6 lutego Stowarzyszeni z Tomaszowa Bolesławieckiego mieli swój uroczysty dzień. Spotykają się w
każdy I piątek miesiąca na modlitwie. Tym razem poprosili o uroczyste przyjęcie ich do Stowarzyszenia
Krwi Chrystusa podczas Eucharystii. 14 osób złożyło przyrzeczenie i otrzymało legitymację. Po Eucharystii miało miejsce spotkanie w salce parafialnej w celu lepszego zapoznania się i rozmowy.
8 lutego s. Ewa uczestniczyła w modlitwie i spotkaniu Stowarzyszonych w parafii pw. Dobrego Pasterza w Krakowie. Godzinną modlitwę prowadzili Stowarzyszeniu. W związku z minionymi urodzinami
św. Marii De Mattias, s. Ewa podzieliła się refleksją na temat cnót boskich w życiu Założycielki ASC.W
spotkaniu uczestniczyły animatorki z innych trzech krakowskich parafii. Jeśli w którejś parafii w Krakowie odbywa się spotkanie animatorki starają się w nim uczestniczyć. To przyczynia się do umocnienia
więzi między grupami.
12 lutego na zaproszenie Stowarzyszonych ze Zgorzelca s. Ewa wraz z s. Elżbietą Żołędziewską spotkały się z grupą SKC. Spotkanie rozpoczęło się o godzinie 15.00 Koronką do Miłosierdzia Bożego, po której ks. Maciej Wesołowski, proboszcz przedstawił grupę oraz ks. Damiana, wikariusza który jest opiekunem grupy. Spotkania grupy odbywają się w środy. S. Ewa wygłosiła konferencję Żyć mocą Krwi
Chrystusa. Wykorzystała fragment przemówienia Jana Pawła II z 1983 roku: „W was spotykam ludzi
odkupionych, za których Chrystus przelał swoja Najdroższą Krew. Ta Krew mówi do was o
STR. 12
BIULETYN
PROWINCJALNY
Działalność SKC
c.d. ze str. 11
nieskończonej miłości Ojca i Jego syna Jezusa
Chrystusa, o miłości do was i do wszystkich ludzi; ona jest dla was źródłem największej radości,
jakiej świat nie może ofiarować, radości, że można miłować, i świadomości, że się jest kochanym;
Ona daje nadprzyrodzoną moc, która jest potrzebna do rozpoczęcia nowego życia”. Ponieważ spotkanie miało miejsce w „tłusty” czwartek stół uginał się od pączków. O godzinie 18.00 wszyscy
wzięli udział w Eucharystii. Oprawę liturgiczną
przygotowali i poprowadzili Stowarzyszeni.
17 lutego odbyło się spotkanie Stowarzyszonych
w parafii pw. Ciała i Krwi Pańskiej w Bolesławcu. Po Mszy świętej o godzinie 18.00 Stowarzyszeni wraz z s. Ewą zostali zaproszeni na plebanię, ponieważ Ksiądz Proboszcz nie zdążył napalić w kominku w salce, w której odbywają się
spotkania. Spotkanie na plebanii rozpoczęło się
Koronką do Krwi Chrystusa, po której s. Ewa w
konferencji zachęcała do owocnego przeżycia
czasu Wielkiego Postu. Stowarzyszeni otrzymali
zadanie, by przeczytać najkrótszą księgę Starego
Testamentu – Księgę Jonasza. Każdemu z nas
zdarzają się różnego rodzaju ucieczki przed Bogiem. Pomimo tego na podstawie tej Księgi Bóg
pokazuje jak bardzo drogi jest Mu każdy człowiek
oraz że Bóg jest gotowy przebaczyć każdemu bez
względu na to kim jest i jakie popełnił zło.
Lubin
Ofiaruję Tobie Panie mój… oto moje SERCE… Tyś Miłością mą… na wieki !
Liturgiczny okres Bożego Narodzenia słabo
kojarzy się z działalnością Stowarzyszenia Krwi
Chrystusa, które ”skrzydła” rozwija w Wielkim
Poście i Okresie Paschy. Tak najczęściej kojarzy
się nas, ASC, jak i nasze Stowarzyszenie. Jest jednak bardzo szczególna Tajemnica Przelewu Krwi
Chrystusa, która swoje motto roztacza wokół
żłóbka Pana – przelanie Krwi podczas obrzezania.
Sztandarowym kościołem dla tej Tajemnicy jest
Uniwersytecki we Wrocławiu, który posiada w
ołtarzu głównym obraz obrzezania Pana Jezusa i
nadania Imienia. To parafia Imienia Jezus. Bardzo
zachęcam do odwiedzenia świątyni/ jedyna „super
barokowa produkcja”, prawdziwa architektura,
polichromie, wystrój etc. Jezuitów. Kto był np. w
Rzymie w kościołach Jezuitów, właśnie we Wrocławiu może posmakować tradycyjnej budowli
sakralnej tego zakonu/.
Imię Jezus – imię każdego chrześcijanina, człowieka Jezusa, to imię OFIARA. Stowarzyszenie,
które codziennie wspomina przelanie Krwi Jezusa
w dzieciństwie, z wielką pasją włącza się w dzieła
miłosierdzia, także w okresie Bożego Narodzenia. Takie małe CARITAS. Przelanie Krwi, to
OFIARA, bardzo słabo we współczesnym świecie
używane słowo, za którym kryje się ogromny ładunek znaczeń.
Któż z nas nie pamięta szczególnego motto Matki
Kaliksty? – OFIARA. Długo musiałam apostołować, żeby choć trochę pogłębić to, o co chodzi w
życiu ASC i każdego ochrzczonego. Tę tajemnicę
postawy staram się przekazać Stowarzyszonym,
którzy uczestniczą w modlitewno – apostolskim
posługiwaniu przy naszym zgromadzeniu. Ofiara:
z własnego czasu – prac domowych w całej rozciągłości po pracy zawodowej lub na emeryturze
po pilnowaniu wnuków, na rzecz działalności parafialnej/sprzątanie kościoła, dekoracje w świątyni,
odpowiedzialność za działania charytatywne, organizacja paczek, zbiórki do puszek, rozprowadzanie opłatków, sprzedaż świec, kolportacja gazet, stoisko z dobrym bigosem na festynie, przygotowanie opłatka dla biedniejszych i dla grup
parafialnych, dyżury wolontariackie w hospicjach,
domach opieki…; z odpoczynku – co tygodniowy dyżur modlitewny w parafii, nie zawsze
ogrzanym kościele, często pod drzwiami albo pod
krzyżem, bo p. kościelny nie zdążył na czas, a tu
w Ojczyźnie naszej klimat niezbyt ciepły, a w lecie upały, często przy świetle padającym z ulicznych lamp lub latarek przynoszonych w torebce,
STR. 13
BIULETYN
PROWINCJALNY
Działalność SKC
c.d. ze str. 12
Eucharystii, chrząkaniu tych, którzy mają opcję
pomodlenia się w ciszy/skądinąd słuszną, ale co z
grupami?/, adoracje, na których tylko ci nieliczni,
ci sami, takie „wieczne lampki”, bez wsparcia ze
strony duszpasterzy/w par. Świętej Trójcy we
Wrocławiu, w czasie adoracji modlą się ZAWSZE w ławkach z parafianami, ks. Proboszcz i
Wikarzy – wszyscy, dając wyjątkowy przykład/; z
czasu spędzonego z rodziną – tych dni, w których
wsiadamy do autokaru i jedziemy na spotkanie we
wspólnocie SKC z różnych diecezji, często na koniec Polski, naszych pielgrzymek, na których
wspólnie modlimy się, śpiewamy, mieszkamy,
jemy, znosimy trudy i niewygody tylko z powodu
chęci bycia razem i tworzenia „ z towarzyszem” –
Stowarzyszenia bijącego jednym sercem dla Boga, gdy poznajemy nasze tajemnice rodzinnych
problemów, chorób, kłopotów, które rozwiązujemy wspierając modlitwą, doświadczeniem życiowym, radą, wymianą dobrych adresów/także lekarzy/, cieszymy się z nadzwyczajnych łask, jakich
dostępują niektórzy/mamy już cudownie uzdrowionych z raka z powodu Bożej mocy i wiary, z
którą pielgrzymujemy/; z własnej drogi, trudna
rzeczywistość, gdy całe życie powinno być czasem nawrócenia, szukaniem Woli Bożej, a ta łączy się z postawą modlitwy, pokuty, walki ze
złem we mnie; z lęków i stanu smutku , z kryzysów, strapień, przygnębienia, beznadziei –
zwłaszcza cierpień spowodowanych niewiarą najbliższych, gdy zapomina się, nie pamięta, że przyszłość leży w rękach Pana Jezusa; z pragnień życiowych bardzo nieuporządkowanych, bo nastawionych na „mieć”, a te osłabiają, niszczą życie
duchowe, niż „być” z Jezusem; z korzystania z
dóbr tego świata , gdy wokół stragany, kupczący,
reklamy, zgiełk, mamona, wszechobecne kredyty,
a Jezusowi chodzi o serce wrażliwe, delikatne na
to, co święte, by nie wykorzystywać Boga do własnych korzyści, by w nas była obecna świątynia
Ducha – pokój i modlitwa; z ciemności grzechu ,
ranach serca, aby zbliżyć się z ufnością, jak mówiła Maria De Mattias, do Jezusa Ukrzyżowanego, podejść do światła przenikającego do głębi,
odkrywającego zakamarki serca, by Jezus ustrzegł
przed nieprawdą i zafałszowaniem sumienia; z
przywiązań, tego czego najbardziej boję się w życiu utracić, to wierności i niewierności, lęk, który
nakazuje ucieczkę, stan, w którym czegoś się
przestraszę, zapominanie, że Jezus jest Panem historii, także mojego życia/a uczył nas „Ojcze
nasz”, Abba, Tatusiu/.
OFIARA, Imię każdego i każdej z nas – a przede
wszystkim Pana Jezusa, który sam poniósł ofiarę
życia aż na krzyż, a my Jego śladami, zbierając
krople Krwi zostawione na drodze, podążamy tą
samą drogą do Paschy wiecznej. Boże Narodzenie, Wielki Post, Wielkanoc, czas w ciągu roku,
zawsze splecione jest z OFIARĄ – dla Stowarzyszonych, to postawa życiowa, postawa duchowa,
wzrastanie w człowieczeństwie, chrześcijaństwie.
Jestem bardzo szczęśliwa, mogąc uczestniczyć w
ten sposób, na emeryturze, w życiu i apostolstwie , opiekując się duchowo/ po Lectio Divina
wg Dziejów Apostolskich, ewangelii św. Marka,
omawiam Lectio do opisów Męki Pańskiej/ SKC
w Lubinie, Legnicy, Polkowicach, Namysłowie i
Chocianowie. Jesteśmy w wyjątkowym czasie, w
nowym okresie liturgicznym Wielkim Poście.
OFIARA – może do tych rozważań dodamy od
siebie coś nowego – najlepiej do własnego życia,
także duchowego.
s. Halina Cyganowska ASC
i Stowarzyszenie Krwi Chrystusa
Żagań
13 grudnia 2014 s. Krystyna Kusak wraz z grupą
Stowarzyszenia Krwi Chrystusa z Zielonej Góry i
Żagania uczestniczyła w nocnym czuwaniu
Wspólnoty Krwi Chrystusa na Jasnej Górze.
12 stycznia 2015 o godz. 17.00 w naszym domu
odbyło się spotkanie opłatkowe i formacyjne SKC
z naszej parafii.
STR. 14
BIULETYN
PROWINCJALNY
Działalność SKC
c.d. ze str. 13
13 stycznia o godz.10.15 w naszym domu odbyło się spotkanie opłatkowe i formacyjne SKC z parafii
pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Żaganiu.
14 stycznia o godz. 18.00 w naszym domu odbyło się spotkanie opłatkowe i formacyjne SKC z parafii
wojskowej z Żagania.
4 lutego o godz. 17.00 w kościele parafialnym została odprawiona uroczysta Msza św. w intencji ASC i
członków SKC. Po Mszy św. wierni mieli możliwość ucałowania relikwii św. Marii De Mattias. Natomiast o godz.18.00 w sąsiedniej parafii pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny s. Krystyna uczestniczyła we Mszy św. w intencji ASC i członków SKC. W tym dniu zostały przekazane relikwie
św. Marii De Mattias, które będą nawiedzać rodziny tej parafii.
Obszar Kontynentalny Europa
Schaan
Śpiewacy z Gwiazdą 70 lat temu.
Wspomnienie s. Annelli Oberlechner ASC.
Tak jak było to w zwyczaju prawie każdego
roku, 6 stycznia 2015 w Schaanie mamy adorację.
Jest to wielkie i radosne święto, które pamiętam
od mojego dzieciństwa. Jednak tego roku moja
radość była stokrotna. Przez telefon mówi mi moja siostra: „Dzisiaj, 70 lat temu śpiewaliśmy po
raz pierwszy na cześć Trzech Króli (Epifanii).
6 stycznia 1945 roku – jeszcze trwała wojna – pod
wieczór chodziliśmy po ulicach Linzu (Austria) z
Gwiazdą. Pukaliśmy do każdych drzwi. Jak tylko
otwierano drzwi, odmawialiśmy modlitwę i śpiewaliśmy kolędy.
Moja siostra (sześć lat starsza ode mnie) nauczyła
mnie i dwóch chłopców (Maxa i Otto, którzy byli
w tym samym wieku i mieli około ośmiu lat) ułożonego przez nią przesłania oraz kolęd. Uszyła
nam kolorowe ozdoby z papieru, a tato zrobił,
również z kolorowego papieru korony i gwiazdę.
Moja siostra towarzyszyła naszym śpiewom swoim pięknym głosem. Nagle niespodziewanie spotkaliśmy dwóch żołnierzy SS. Siostra schowała
się za drzewo, przypuszczając że będzie ukarana.
Żołnierze nas zapytali: „Jak się nazywacie?” A
my z dumą odpowiedziałyśmy: „Ja jestem Kasper, ja Melchior, a ja Baltazar”. „Skąd przychodzicie”– krzyknęli z wściekłością. „Przychodzimy
ze Wschodu”. „Wracajcie szybko do domu i powiedźcie waszym rodzicom: Jeżeli was spotkamy
jeszcze raz, posadzimy was w więzieniu”. W maju tego roku II Wojna Światowa się skończyła.
Kiedy chodziliśmy do szkoły podstawowej, każdego roku 6 stycznia przemierzaliśmy ulice naszego miasteczka, śpiewając i odmawiając nasze
modlitwy: „ …szukamy Dzieciątka Króla, Odkupiciela, który swój tron ma pomiędzy biednymi
świata…”
Nasze ubrania z papieru z czasem zmieniły się na
ubrania z materiału, ale korony i gwiazda pozostały te same. Podobało się nam spotykać ludzi,
pnieważ widzieliśmy, że nasza radość odbijała się
na ich twarzach.
Ludzie darowali nam słodycze, miód i jakieś
drobniaki. Tato mówił: prezenty nie są dla was,
którzy nie jesteście głodni, ale są dla biednych…
STR. 15
BIULETYN
PROWINCJALNY
Obszar Kontynentalny Europa
c.d. ze str. 14
Centrum fotograficzne Dina Marina robiło zdjęcie z nami i następnego roku je sprzedawało z
okazji świąt Bożego Narodzenia.
Włochy
Sr Annella zachowała jedną taką kartkę, na której
stoi w środku, trzymając gwiazdę.
Uzdrowienie noworodka za wstawiennictwem
świętej Marii De Mattias.
Dziękuję Panie,
bo mogę się znowu uśmiechać.
W kontekście IV spotkania w roku szkolnym
2014/2015 i XXV roku działalności Warsztatów
Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa we Frosinone,
nauczycielka Costantopulos zaprezentowała długi
i wzruszający list od ojca, który gorąco modlił się
do św. Marii De Mattias.
We wrześniu 2014 roku był on świadkiem pełnego odzyskania zdrowia przez swoje śmiertelnie
chore nowonarodzone dziecko. Doszło do tego za
wstawiennictwem Świętej. Z dokumentacji medycznej wynika, że dziecko miało zespół aspiracji
smółki (MAS), z poważną niewydolnością oddechową, co mogło spowodować ciężkie powikłania
płuc, nerek i serca połączone z poważnym oraz
trwałym inwalidztwem. Ze świadectwa ojca chcemy przekazać wam kilka ważnych fragmentów.
Przez dziesiątki lat ten zwyczaj rozprzestrzenił się
we wszystkich krajach języka niemieckiego. Młodzież, a przede wszystkim ministranci, zbierają
dzisiaj miliony € dla biednych tego świata.
„Przechodzimy w ten sposób od radości do rozpaczy, koszmar się rozpoczął. Pozostawiłem mamę
dziecka w szpitalu i udałem się do budynku Zgromadzenia Sióstr, który przylegał do Kliniki Gemelli.
Tam zakwaterowałem się w małym pokoju z podstawowym wyposażeniem, bez telewizji, z obrazem
Madonny, który był umocowany na ścianie nad
moim łóżkiem. Rozumiejąc powagę i ciężar chwili,
od razu pomyślałem, że tylko Boża interwencja
może ocalić mojego synka.
Nagle zrozumiałem: ja przecież mam moją Świętą, do której mogę się zwrócić, świętą Marię De
Mattias.
Z Internetu na komórkę szybko ściągam dobrze mi
znany obrazek Świętej, na którym Ona modli się
wpatrzona łagodnym i głębokim wzrokiem w
STR. 16
BIULETYN
PROWINCJALNY
Obszar Kontynentalny Europa
c.d. ze str. 15
Ukrzyżowanego. Wówczas proszę o wybaczenie
moich grzechów i mówię do Świętej, dla mnie
zawsze Błogosławionej: Matko, jeżeli dwadzieścia
lat temu napisałem piosenkę dla ciebie to znaczy,
że w tym jest sens. Jeżeli spotkaliśmy się, to może
dlatego, że pewnego dnia ja będę ciebie potrzebował. Tak czy owak – może w sposób bezczelny, ale
w bólu ogromnej rozpaczy, mówię jej jeszcze –
jesteś mi to winna, ja się nie poddam. I patrząc na
obraz bez przerwy się modlę odmawiając Ojcze
nasz, Chwała Ojcu i Zdrowaś Mario, mówiąc:
Święta Mario De Mattias ocal i uchroń moje maleństwo.
Następnego dnia sytuacja nadal jest bardzo ciężka i nie jestem tutaj w stanie opisać cierpienia,
bólu i rozpaczy każdej sekundy tych dni i momentów, w których widzisz swojego syna zaintubowanego w inkubatorze. Patrzysz na ciało bezbronnego dziecka, które tylko od czasu do czasu pozwalają ci popieścić.
Nadal, w każdej chwili następnych dni, patrzę na
obraz Świętej, który ściągnąłem na moją komórkę
i proszę ją, aby uratowała moje dziecko. Myślę, że
głęboko modliłem się w każdym momencie, nawet
w mojej podświadomości, kiedy wyczerpany zasypiałem na krótki czas.
W nocy drugiego dnia miało miejsce niezwykłe
wydarzenie. Miałem sen: znalazłem się w lesie,
była głęboka noc, pomiędzy tysiącami ludzi. W
pewnym momencie odwracam się na lewo. Widzę
tysiące ludzi, którzy patrzą na olbrzymi ekran i
słyszę głos, który mówi do mnie: Patrz, ci wszyscy
ludzie są połączeni z Kliniką Gemelli i czekają na
wieści o swoich bliskich chorych. Ale ty tam nie
musisz iść- – i pokazuje mi miasteczko na wzgórzu, które mogę zobaczyć przede mną. Potem głos
mówi do mnie: kiedy dojedziesz do rozwidlenia,
skręć na drugim zakręcie na światłach na prawo i
dotrzesz do Vallecorsa.
Na słowo Vallecorsa nagle budzę się i mówię do
siebie: zrozumiałem wszystko, Ty się tym zajmiesz.
Rano kupuję różaniec i nie przestaję się modlić.
Razem z mamą powtarzamy: święta Mario De
Mattias wstawiaj się za nami, ocal i chroń naszego syna. Jest koło jedenastej przed południem.
W tym momencie patrzę na Ukrzyżowanego i mówię: Jezu, Ty możesz wszystko, wystarczy twój
oddech, tchnij go w płuca maleństwa i uzdrów je.
Chwilę później wychodzę, aby zapoznać się z wynikami wykonanych badań.
Spotykam prof. Romagnioli (ordynatora Intensywnej Terapii Noworodków), który mówi mi, że o
jedenastej przed południem odłączyli małego od
respiratora.
Trzeciego dnia stałem przed wejściem na Intensywną Terapię Noworodków. Czekając, aby się
tam dostać patrzę w kierunku domofonu. Widzę na
tablicy wejściowej na oddział przytwierdzony obrazek Świętego. Przybliżam się z ciekawości i widzę, że jest to obrazek w języku angielskim, który
przedstawia św. Kaspra del Bufalo. Jestem pewny, że wcześniej go tam nie było i nie widziałem,
ani nie poznałem w tych dniach żadnego Anglika.
Wtedy powiedziałem sobie: Mój syn jest pod żelazną ochroną, tutaj cała rodzina Przenajdroższej
Krwi ochrania go. Modlę się i proszę również św.
Kaspra.
Lekarze nie mogą wyjaśnić, w jaki sposób stan
dziecka mógł się poprawić w tak krótkim czasie.
Ja już miałem odpowiedź na to pytanie. Mój syn i
my wszyscy otrzymaliśmy łaskę, po prostu cud. On
był ochroniony i Święta czuwała nad nim.
Chociaż w następnych dniach przyszły trudne momenty, ja wewnątrz siebie byłem pewny, że mój
syn wyjdzie zdrowy z tego szpitala. I tak się stało.
Były to 22 ciężkie dni, najgorsze dni w moim życiu, gdzie radość przekształciła się w płacz, rozpacz i ból. To były dwadzieścia dwa dni głębokiej
i nieustannej modlitwy. Przenajdroższa Krew naszego Pana obficie spłynęła z całą swoją mocą,
ogromem i dobrocią, zanurzając malca w naczyniu pełnym miłości, w podmuchu, który go uzdrowił, sprawiając oczekiwany cud. Dziękuję Panie,
ponieważ na nowo pozwalasz mi się uśmiechać.
Niech żyje Krzyż”.
Ojciec uzdrowionego dziecka
STR. 17
BIULETYN
PROWINCJALNY
Obszar Kontynentalny Europa
c.d. ze str. 16
Razem… w Neapolu
Grupa sióstr odpowiedzialna za formację permanentną we włoskiej prowincji zorganizowała
seminarium dla ASC po ślubach wieczystych. Było ono przeznaczone dla sióstr, które złożyły
pierwszą profesję począwszy od 1984 roku aż do
dziś. Spotkanie odbyło się w Neapolu w dniach
27 do 30 grudnia 2014 roku.
W tych dniach nie zabrakło czasu wspólnej modlitwy na jutrzni, Eucharystii i nieszporach. Był
on ubogacony dzieleniem się i warsztatami przeprowadzonymi w grupach. Ich centralnym punktem było: „Nasze wyzwanie dla i w przyszłości”.
Po południu 29. dotarła do nas nasza Przełożona
Prowincjalna s. Silvana Crolla, aby żyć i podzielać z nami to piękne doświadczenie spotkania i
życia.
A cóż powiedzieć o gościnności wspólnoty: s. Miriam De Michele, s. Lucii Di Nucci i s. Marisy
Gatta? Razem z s. Concettą Prontera, która z domu prowincjalnego przyjechała pomagać w kuchni, przyjęły nas z otwartymi drzwiami i gorącym
sercem, przygotowując znakomite posiłki.
W prosty i braterski sposób chcemy powiedzieć:
dziękuję. Jest to dziękczynienie szczere i wielkie,
tak jak nasze i ich serce.
Z wielką tęsknotą, późnym przedpołudniem 30.
pożegnałyśmy się gorącym uściskiem i z pragnieniem następnego spotkania.
Przybyłyśmy na miejsce, piękna grupa sióstr, ale
nie wszystkie, które były na liście. Wczesnym
popołudniem 27. modlitwą nieszporów rozpoczęłyśmy naszą drogę, która przebiegała inaczej niż
zwykle. Nie było osób prowadzących, ale każda,
dzieląc się własnym doświadczeniem życia
wspólnotowego, duchowego, formacyjnego i
duszpasterskiego, podjęła się roli „prowadzenia”.
Podczas tych dni przemierzyłyśmy ulice Neapolu
podziwiając jego artystyczne i kulturowe piękno:
od stylu grecko-bizantyjskiego po styl romański.
Odwiedziłyśmy muzea, kościoły, Neapol podziemny i wiele innych miejsc bogatych w znaleziska archeologiczne. Naszą uwagę w szczególny
sposób przyciągnęły szopki na ulicy San Biagio
Dei Librai.
Maria Chiara ASC
STR. 18
BIULETYN
PROWINCJALNY
Artykuł formacyjny
LIST APOSTOLSKI OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA
DO WSZYSTKICH OSÓB KONSEKROWANYCH
Z OKAZJI ROKU ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Najdrożsi kobiety i mężczyźni konsekrowani!
Piszę do was jako Następca Piotra, któremu Pan Jezus powierzył zadanie umocnienia swoich braci w wierze (Łk 22,32), i piszę do was, jako wasz brat, konsekrowany Bogu, podobnie jak i wy.
Razem dziękujemy Ojcu, który nas powołał do pójścia za Jezusem w pełnym posłuszeństwie Jego Ewangelii i w służbie Kościołowi oraz wlał w nasze serca Ducha Świętego, dającego nam radość i sprawiającego,
że świadczymy całemu światu o Jego miłości i Jego miłosierdziu.
Odpowiadając na odczucia wielu z was oraz Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, z okazji 50. rocznicy Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium,
która w rozdziale VI mówi o zakonnikach, a także dekretu Perfectae caritatis o odnowie życia zakonnego,
postanowiłem ogłosić Rok Życia Konsekrowanego. Rozpocznie się on 30 listopada bieżącego roku, w
pierwszą niedzielę Adwentu, a skończy się w święto Ofiarowania Pana Jezusa w Świątyni, 2 lutego 2016 r.
Po wysłuchaniu opinii Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, wskazałem jako cele tego roku te same, jakie święty Jan Paweł II zaproponował Kościołowi na
początku trzeciego tysiąclecia, podejmując w pewien sposób to, co wskazał już w adhortacji posynodalnej
Vita consecrata: „Powinniście nie tylko wspominać i opowiadać swoją chwalebną przeszłość, ale także
budować nową wielką, historię! Wpatrujcie się w przyszłość, ku której kieruje was Duch, aby znów dokonać z wami wielkich dzieł” (n. 110).
I - CELE ROKU ŻYCIA KONSEKROWANEGO
1. Pierwszym celem jest spojrzenie w przeszłość z wdzięcznością. Każdy nasz instytut jest owocem bogatej
historii charyzmatycznej. U jego początków obecne jest działanie Boga, który w swoim Duchu powołuje
niektóre osoby do bezpośredniego pójścia za Chrystusem, do przełożenia Ewangelii na szczególną formę
życia, do odczytania oczyma wiary znaków czasu, do twórczego odpowiedzenia na potrzeby Kościoła.
Doświadczenie początków następnie wzrosło i rozwinęło się wciągając innych członków w nowych kontekstach geograficznych i kulturowych, tworząc nowe sposoby realizacji charyzmatu, nowe inicjatywy i
wyrazy miłości apostolskiej. Jest to jak ziarno, które staje się drzewem, rozprzestrzeniając swe gałęzie.
STR. 19
BIULETYN
PROWINCJALNY
Artykuł formacyjny
c.d. ze str 18
Dobrze by było, aby w ciągu tego roku każda rodzina charyzmatyczna przypomniała swoje początki i swój
historyczny rozwój, żeby podziękować Bogu, który dał Kościołowi tak wiele darów, czyniących go pięknym i wyposażonym do każdego dobrego dzieła (por. Lumen gentium, 12).
Niezbędne jest opowiedzenie swojej historii, aby zachować żywą tożsamość, jak również umocnić jedność
rodziny zakonnej i poczucie przynależności jej członków.
Nie chodzi o robienie wykopalisk i kultywowanie bezużytecznych nostalgii, ale raczej o odkrycie na nowo
drogi minionych pokoleń, aby uchwycić w niej inspirującą iskrę, ideowość, plany, wartości, które ją pobudzały począwszy od założycieli i założycielek, od pierwszych wspólnot. Jest to również sposób na uświadomienie sobie, jak przeżywano charyzmat na przestrzeni dziejów, jakie wyzwolił kreatywności, jakim
trudnościom musiał stawić czoło i jak je przezwyciężono. Można będzie odkryć niekonsekwencje, owoc
ludzkiej słabości, czasem może nawet zapomnienie niektórych istotnych aspektów charyzmatu. Wszystko
jest pouczające, a jednocześnie stanowi wezwanie do nawrócenia. Opowiadanie swej historii jest składaniem chwały Bogu i dziękczynieniem Jemu za wszystkie Jego dary.
Dziękujemy Mu szczególnie za minione 50 lat, jakie nastąpiły po Soborze Watykańskim II, który stanowił
„poryw” Ducha Świętego dla całego Kościoła. Dzięki niemu życie konsekrowane przeszło owocną drogę
odnowy, która z jej blaskami i cieniami była czasem łaski, naznaczonym obecnością Ducha.
Niech ten Rok Życia Konsekrowanego będzie również okazją do wyznania z pokorą, a równocześnie z
wielką ufnością w Bogu, który jest Miłością (por. 1J 4,8), naszej kruchości oraz przeżywania jej jako doświadczenia miłosiernej miłości Pana; okazją do wołania do świata z mocą i świadczenia z radością o świętości i witalności większości tych, którzy zostali powołani do pójścia za Chrystusem w życiu konsekrowanym.
2. Ten Rok wzywa nas również, by przeżywać teraźniejszość z pasją. Wdzięczna pamięć o przeszłości pobudza nas, byśmy uważnie słuchając tego, co Duch mówi dziś do Kościoła, coraz głębiej realizowali konstytutywne aspekty naszego życia konsekrowanego.
Od początków pierwszego monastycyzmu, aż po dzisiejsze „nowe wspólnoty”, każda forma życia konsekrowanego rodzi się z wezwania Ducha, by iść za Chrystusem, tak jak tego naucza Ewangelia (por. Perfectae caritatis, 2). Dla założycieli i założycielek absolutną regułą była Ewangelia, a wszelka inna reguła
pragnęła być jedynie wyrazem Ewangelii i narzędziem, aby żyć nią w pełni. Ich ideałem był Chrystus, całkowite wewnętrzne przylgnięcie do Niego, aby móc powiedzieć wraz ze św. Pawłem: „Dla mnie żyć to
Chrystus” (Flp 1, 21); śluby miały sens tylko po to, aby zrealizować tę ich namiętną miłość.
W tym roku jesteśmy wezwani, by postawić sobie pytanie, które brzmi: czy i jak również my pozwalamy,
by Ewangelia była dla nas wyzwaniem; czy jest ona dla nas rzeczywiście „vademecum” na każdy dzień i
dla decyzji, do których podjęcia jesteśmy wezwani. Jest ona wymagająca i żąda, by żyć nią radykalnie i
szczerze. Nie wystarczy jej przeczytać (pomimo, że jej czytanie i studium pozostają niezmiernie ważne),
nie wystarczy ją rozważać (i czynimy to codziennie z radością). Jezus żąda od nas jej realizacji, życia jej
słowami.
STR. 20
BIULETYN
PROWINCJALNY
Artykuł formacyjny
c.d. ze str. 19
Musimy też zapytać, czy Jezus jest naprawdę pierwszą i jedyną miłością, jak to postanowiliśmy kiedy złożyliśmy nasze śluby? Tylko jeśli nią jest, możemy i musimy kochać w prawdzie i miłosierdziu każdą osobę, którą spotykamy na naszej drodze, ponieważ od Niego poznaliśmy, co to jest miłość i jak kochać: będziemy umieli kochać, bo będziemy mieli Jego serce.
Nasi założyciele i założycielki odczuwali w sobie współczucie, jakie ogarniało Jezusa, kiedy widział tłumy
jako owce zagubione bez pasterza. Podobnie jak Jezus, poruszony tym współczuciem obdarzał swoim słowem, uzdrawiał chorych, karmił chlebem, ofiarował swoje życie, tak też nasi założyciele oddali się na służbę ludzkości, do której posyłał ich na najróżniejsze sposoby Duch Święty: wstawiennictwo, głoszenie
Ewangelii, katecheza, edukacja, służba ubogim, chorym...
Fantazja miłości nie znała granic i umiała otworzyć wiele dróg, aby wnieść tchnienie Ewangelii w kultury i
w najróżniejsze dziedziny życia społecznego.
Rok Życia Konsekrowanego stawia nam pytanie o wierność misji, która została nam powierzona. Czy nasze posługi, nasze dzieła, nasze obecności, odpowiadają na to, do czego wezwał Duch Święty naszych założycieli, czy są adekwatne, by osiągnąć ich cele w społeczeństwie i współczesnym Kościele? Czy coś musimy zmienić? Czy mamy tę samą żarliwą miłość do naszego ludu, czy jesteśmy blisko niego, dzieląc jego
radości i smutki, tak aby w pełni zrozumieć potrzeby i móc wnieść nasz wkład, żeby na nie odpowiedzieć?
„Ta sama wielkoduszność i wyrzeczenie, jakie pobudzały założycieli – prosił już Jan Paweł II – powinny
poruszać was, ich synów duchowych, by żywe były nadal charyzmaty, aby z tą samą mocą Ducha Świętego, który je rozbudził, nadal się ubogacały i dostosowywały, nie tracąc swego autentycznego charakteru,
służąc Kościołowi, i by doprowadziły do pełni ustanowienie Jego Królestwa”1.
Kiedy przypominamy początki, to ujawnia się dalszy element projektu życia konsekrowanego. Założyciele
i założycielki byli zafascynowani jednością Dwunastu wokół Jezusa, komunią, która charakteryzowała
pierwszą Wspólnotę Jerozolimską. Tworząc swoją wspólnotę, każdy z nich starał się odtworzyć te ewangeliczne wzorce, być jednego serca i jednej myśli, cieszyć się obecnością Pana (por. Perfectae caritatis, 15).
Życie z pasją chwilą obecną oznacza stawanie się „mistrzami komunii”, „świadkami i budowniczymi tego
«projektu komunii», który znajduje się na szczycie historii człowieka według Boga” 2. W społeczeństwie
konfliktu, trudnej koegzystencji różnych kultur, ucisku wobec najsłabszych, nierówności, jesteśmy wezwani do zaoferowania konkretnego wzoru wspólnoty, który poprzez uznanie godności każdej osoby oraz
dzielenie się darem, który niesie każdy z nas, pozwala na życie w relacjach braterskich.
Bądźcie więc kobietami i mężczyznami komunii, bądźcie mężnie obecni, tam gdzie występują różnice i
napięcia, i bądźcie wiarygodnym znakiem obecności Ducha Świętego, który wzbudza w sercach pasję, aby
wszyscy byli jedno (J 17, 21). Żyjcie mistyką spotkania, „zdolnością odczucia, wysłuchania innych ludzi.
Zdolnością wspólnego poszukiwania drogi, metody”3, pozwalając się oświecić relacją miłości, która ma
miejsce w między Trzema Osobami Boskimi (1J 4,8) jako wzór wszelkich relacji międzyosobowych.
STR. 21
BIULETYN
PROWINCJALNY
Artykuł formacyjny
c.d. ze str. 20
3. Przyjęcie przyszłości z nadzieją pragnie być trzecim celem tego roku. Znamy trudności na jakie napotyka
życie konsekrowane w swoich różnych formach: spadek powołań i starzenie się, szczególnie w świecie zachodnim, problemy gospodarcze w wyniku poważnego globalnego kryzysu finansowego, wyzwania umiędzynarodowienia i globalizacji, pułapki relatywizmu, marginalizacja i brak znaczenia społecznego... Właśnie pośród tych niepewności, które dzielimy z wieloma nam współczesnymi, realizuje się nasza nadzieja,
będąca owocem wiary w Pana dziejów, który nam nadal powtarza: „Nie lękaj się..., bo jestem z tobą” (Jr
1,8).
Nadzieja, o której mówimy, nie jest oparta na liczbach czy dziełach, ale na Tym, w którym złożyliśmy nasze zaufanie (por. 2 Tm 1,12) i dla którego „nie ma nic niemożliwego” (Łk 1,37). To właśnie jest nadzieja,
która nie zawodzi i która pozwoli życiu konsekrowanemu nadal pisać wielką historię w przyszłości, ku której musimy zwrócić spojrzenie, mając świadomość, że to właśnie ku niej pobudza nas Duch Święty, aby
nadal czynić z nami wielkie rzeczy.
Nie ulegajcie pokusie liczb i wydajności, a tym bardziej zaufania własnym siłom. Analizujcie perspektywy
swojego życia i chwili obecnej w uważnym czuwaniu. Wraz z Benedyktem XVI powtarzam: „Nie przyłączajcie się do proroków nieszczęścia, którzy głoszą kres lub bezsensowność życia konsekrowanego w Kościele naszych czasów; przyobleczcie się raczej w Jezusa Chrystusa i przywdziejcie zbroję światła — jak
wzywa św. Paweł (por. Rz 13, 11-14) — bądźcie przebudzeni i czujni”5. Kontynuujmy naszą drogę i podejmujmy ją na nowo z ufnością w Panu.
Zwracam się szczególnie do was młodych. Jesteście chwilą obecną, bo już żyjecie aktywnie w łonie waszych instytutów, wnosząc decydujący wkład ze świeżością i wielkodusznością waszej decyzji. Jednocześnie jesteście ich przyszłością, ponieważ wkrótce zostaniecie wezwani do przejęcia w swe ręce kierownictwa animacji, formacji, posługi i misji. W tym roku będziecie uczestniczyli w dialogu z pokoleniem, które
was poprzedziło. W braterskiej komunii będziecie mogli się ubogacić jego doświadczeniem i mądrością, a
jednocześnie będziecie mogli zaproponować mu na nowo ideały, jakie mu przyświecały w początkach jego
życia zakonnego, wnieść energię i świeżość waszego entuzjazmu, tak aby wspólnie wypracować nowe sposoby życia Ewangelią i odpowiedzi coraz bardziej dostosowane do wymagań świadectwa i przepowiadania.
Jestem zadowolony dowiadując się, że wy młodzi z różnych instytutów będziecie mieli możliwości zgromadzenia się razem. Niech spotkanie stanie się zwyczajną drogą komunii, wzajemnego wsparcia, jedności.
Watykan, 21 listopada 2014 r., Święto Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny.
Franciscus
STR. 22
BIULETYN
PROWINCJALNY
Kalendarium Zarządu Prowincjanego
STYCZEŃ 2015
6
10
12
12 – 14
14
13
17
21 – 22
26 - 28
31
S. Bożena H. uczestniczyła w spotkaniu opłatkowym z grupą SKC w parafii Alberta Wielkiego we Wrocławiu
S. Ewa prowadziła spotkanie opłatkowe z grupami SKC w domu zakonnym Bolesławcu
Siostry z zarządu uczestniczyły w pogrzebie mamy s. Bogusławy Kowalskiej w Zgorzelcu
S. Bożena H. i s. Maria przeprowadziły wizytację we wspólnocie sióstr w Bolesławcu
Odbyło się posiedzenie rady prowincjalnej w Bolesławcu
S. Bożena M. prowadziła spotkanie dla SKC w domu prowincjalnym we Wrocławiu
S. Bożena H. i s. Maria uczestniczyły w pogrzebie taty s. Marty Majki
S. Bożena H. i s. Maria przeprowadziły wizytację we wspólnocie sióstr w Poznaniu
S. Bożena H. i s. Maria przeprowadziły wizytację we wspólnocie sióstr w Częstochowie
S. Ewa prowadziła spotkanie dla animatorek SKC w domu zakonnym w Bolesławcu
LUTY
5
6
6 – 13
8
10
12
14
15 – 16
17
18
S. Maria i s. Ewa uczestniczyły w pogrzebie babci s. Beaty Płowaś w Michowie
S. Ewa prowadziła spotkanie dla SKC z Tomaszowa Bolesławieckiego
S. Bożena H. przeprowadziła wizytację we wspólnocie w Aczyńsku
S. Ewa prowadziła spotkanie dla SKC w parafii Dobrego Pasterza w Krakowie
S. Bożena M. prowadziła spotkanie dla SKC w domu prowincjalnym we Wrocławiu
S. Ewa prowadziła spotkanie dla SKC w parafii św. Bonifacego w Zgorzelcu
S. Ewa, s. Maria i s. Bożena uczestniczyły w pogrzebie taty s. Elżbiety Kurnatowskiej w
Podlegórzu
S. Bożena H. przeprowadziła wizytację we wspólnocie sióstr w Warszawie
S. Ewa prowadziła spotkanie dla SKC w parafii pw. Ciała i Krwi Pańskiej w Bolesławcu
Odbyło się posiedzenie rady prowincjalnej we Wrocławiu
MARZEC
2
6–8
9 – 11
10
13 – 15
17
21.03 – 7.04
28.03 – 10.04
S. Ewa – spotkanie z SKC w parafii pw. Ciała i Krwi Pańskiej w Bolesławcu
S. Bożena H. i s. Bożena M., s. Ewa uczestniczenie w spotkaniu formacyjnym w Bolesławcu
S. Bożena H., s. Maria G., s. Ewa – wizytacja wspólnoty w Kościelisku
S. Bożena M. – prowadzenie spotkania dla SKC w domu prowincjalnym we Wrocławiu
S. Maria – uczestniczenie w spotkaniu formacyjnym w Bolesławcu
S. Ewa – spotkanie z SKC w parafii pw. Ciała i Krwi Pańskiej w Bolesławcu
S. Ewa – zastępstwo i pomoc w kuchni w Baumgärtle
S. Bożena H – wizytacja wspólnoty w Dokszycach
STR. 23
BIULETYN
Kochane Siostry,
Życzymy, aby czas
Świąt Zmartwychwstania
Pańskiego ożywiał naszą wiarę
dawał nadzieję
i umacniał miłość,
aby był czasem prawdziwej
wspólnoty i radości
wypływającej z serca.
Redakcja Biuletynu
PROWINCJALNY
STR. 24
BIULETYN
PROWINCJALNY
Siostry Adoratorki Krwi Chrystusa; ul. Szymanowskiego 25; 51- 609 Wrocław;
tel.71/337 45 40, e-mail: [email protected]; www.adoratorki.pl