prof. dr hab. inż. Joanna Dulińska

Prof. dr hab. inż. Joanna Dulińska
Politechnika Krakowska
Wydział Inżynierii Lądowej
Instytut Mechaniki Budowli
e-mail: [email protected]
Kraków, 26 sierpnia 2016 r.
RECENZJA PRACY DOKTORSKIEJ
mgr inż. Aleksandry KORZEC pt.
WPŁYW SKŁADOWEJ PIONOWEJ PRZYSPIESZENIA WYWOŁANEGO OBCIĄŻENIEM
SEJSMICZNYM NA STATECZNOŚĆ ZAPÓR ZIEMNYCH
Promotor:
dr hab. inż. Waldemar Świdziński
dr hab. inż. Ryszard Staroszczyk
Opracowanie recenzji wykonałam w ramach Umowy o Dzieło nr 63/2016 z dnia 10 lipca 2016 r. zawartej
z Instytutem Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku, reprezentowanym przez
Dyrektora Instytutu dr inż. Ryszarda Staroszczyka, prof. IBW. Po zapoznaniu się z pracą doktorską mgr
inż. Aleksandry KORZEC przedstawiam poniższą opinię.
1. Krótka charakterystyka treści rozprawy
Rozprawa mgr inż. Aleksandry Korzec poświęcona jest problematyce zapór
ziemnych poddanych działaniom sejsmicznym i parasejsmicznym. W szczególności
Autorka rozważa ryzyko utraty stateczności ziemnych budowli hydrotechnicznych
zlokalizowanych w bliskiej odległości od epicentrum wstrząsów sejsmicznych, gdzie
szczytowe wartości przyspieszeń pionowych i poziomych maja zbliżone wartości. Treść
rozprawy mgr inż. Aleksandry Korzec ujęta została w 7 rozdziałach na 150 stronach.
W rozdziale początkowym Doktoranta charakteryzuje podjęty w pracy problem
badawczy i podaje genezę rozprawy. Na podstawie krytycznego przeglądu metod oceny
stateczności zapór ziemnych wskazuje na potrzebę uwzględniania składowej pionowej
przyspieszeń drgań podczas dokonywania tejże oceny. W rozdziale tym Autorka
formułuje tezę naukową pracy.
W rozdziale 2 Doktorantka, na podstawie dokonanego przeglądu stosowanych w
praktyce metod oceny stateczności, wskazuje uproszczoną metodę dynamiczną opartą
na podejściu Newmarka jako narzędzie zastosowane w dalszych badaniach. Po
przedstawieniu założeń i opisu formalnego metody Autorka proponuje rozszerzenie
podejścia Newmarka, polegające na uwzględnieniu wpływu pionowej składowej
wymuszenia kinematycznego w ocenie stateczności zapór. Sformułowane równania
ruchu sztywnego bloku na równi pochyłej pozwalają na wyznaczenie stałych
przemieszczeń bloku względem podłoża po ustaniu wymuszenia, z uwzględnieniem sił
1
dynamicznych prostopadłych do powierzchni poślizgu (wprowadzają również
składową pionową wymuszenia).
W rozdziale 3 przedstawiono eksperymenty laboratoryjne mające na celu
rozeznanie zachowań dynamicznych sztywnego bloku pod wpływem wymuszeń
kinematycznych. Doświadczenia prowadzono na dwóch różnych stanowiskach
badawczych pozwalających na realizację wymuszeń cyklicznych. Przeprowadzono serię
doświadczeń dla różnych materiałów pokrywających powierzchnię równi i bloku oraz
dla różnych kątów nachylenia równi. Zasadniczym celem przeprowadzonych badań
eksperymentalnych było uzyskanie danych doświadczalnych potrzebnych do
weryfikacji modelu obliczeniowego ruchu bloku sztywnego na równi pochyłej pod
wpływem złożonego (jedno- lub dwukierunkowego) dynamicznego wymuszenia
kinematycznego.
W rozdziale 4 pracy porównano wyniki eksperymentów z wynikami
otrzymanymi na drodze numerycznej. Uzyskana zgodność wyników pozwoliła na
pozytywną weryfikację modelu zaproponowanego w rozszerzonej metodzie Newmarka.
W rozdziale 5 zweryfikowaną doświadczalne metodę Newmarka zastosowano do
analizy stateczności zapory ziemnej do analizy konstrukcji ziemnej służącej
składowaniu odpadów wydobywczych. W rozdziale tym wykazano, że „klasyczna”
metoda Newmarka niedoszacowuje wartości trwałych przemieszczeń. Zastosowanie
metody „rozszerzonej” Newmarka zaproponowanej przez Doktorantkę, skutkuje
znaczącym wzrostem trwałych przemieszczeń. Składowa pionowa przyspieszenia pełni
więc istotną rolę w ocenie stateczności zapór ziemnych.
W rozdziale 6 pokazano przykład analizy stateczności rzeczywistej zapory
ziemnej poddanym wstrząsom sejsmicznym z zastosowaniem pełnej analizy
dynamicznej. Przedstawiono w szczegółach sposób budowy modelu obliczeniowego
zapory. Na podstawie uzyskanych wyników oszacowano wpływ składowej pionowej
przyspieszenie na wielkość trwałych przemieszczeń materiału ziemnego w różnych
częściach zapory.
W rozdziale 7 ostatnim sformułowano najważniejsze wnioski wynikające
z przeprowadzonych badań i przedstawiono podsumowanie. Uzupełnieniem rozprawy
jest spis literatury i 5 załączników, które dotyczą m.in.: charakterystyk wymuszeń
sejsmicznych, kalibracji modeli doświadczalnych, wyników badań laboratoryjnych,
algorytmów zastosowanych analizie danych pomiarowych.
2. Ogólna ocena rozprawy
2.1. Ocena aktualności tematyki
Wspomaganie komputerowe oraz zastosowanie nowoczesnych metod
obliczeniowych daje inżynierom niespotykaną dotąd swobodę w opisie takich cech
budowli ziemnych jak geometria czy zachowanie materiałów, z których są one
wznoszone. Oprogramowanie umożliwia wyznaczenie odpowiedzi obiektów na złożone
2
kombinacje obciążeń, w szczególności na obciążenia dynamiczne. W przypadku
wielkogabarytowych zapór ziemnych posadowionych na terenach aktywności
sejsmicznej często to właśnie obciążenie dynamiczne wynikające z ruchu podłoża
decyduje o bezpieczeństwie konstrukcji.
Utworzenie poprawnego modelu fizycznego i obliczeniowego wielkogabarytowej
budowli ziemnej poddanej obciążeniom sejsmicznym jest zagadnieniem trudnym i
wieloaspektowym. Szczególnie trudne do rozeznania są warunki brzegowe i
prawidłowe przyjęcie obciążenia kinematycznego. I chociaż prowadzone rozważania
teoretyczne owocują coraz lepszym zrozumieniem i opisem zjawisk dynamiki ziemnych
obiektów hydrotechnicznych oraz tworzeniem zaawansowanych modeli opisujących
materiał i geometrię konstrukcji, to jak dotąd w zakresie modelu wymuszenia
kinematycznego stosuje się daleko idące uproszczenia. Uwaga inżynierów
skoncentrowana jest bowiem głównie na składowej poziomej drgań sejsmicznych.
Tymczasem prowadzone w ostatniej dekadzie badania doświadczalne i obserwacje
odpowiedzi dynamicznej zapór ziemnych na trzęsienia ziemi wskazują na znaczący
wpływ składowej pionowej drgań na odpowiedź dynamiczną i stateczność obiektów.
Dotyczy to zwłaszcza przypadków lokalizacji obiektu w pobliżu epicentrum wstrząsu.
Składowa pionowa wymuszenia przewyższa wtedy często składową poziomą i
uproszczenie modelu wymuszenia kinematycznego jedynie do składowej poziomej
może skutkować znaczącym niedoszacowaniem obliczonej odpowiedzi obiektu na
wstrząs.
W przypadku analiz obiektów o znaczeniu strategicznym, jakimi są budowle
hydrotechniczne, nieodzowna jest z reguły pełna analiza dynamiczna oraz badania
doświadczalne, wśród których szczególne miejsce zajmują eksperymenty z
zastosowaniem stołów wstrząsowych. Podkreślić jednak należy zapotrzebowanie ze
strony środowiska inżynierów praktyków nie tylko na rzetelne rezultaty tego typu
badań, ale przede wszystkim na wynikające z analiz szczegółowych wytyczne do
projektowania bazujące na metodach i modelach uproszczonych. Uproszczone metody
dynamiczne zastosowane w analizach zapór ziemnych pozwalają bowiem na ocenę
stateczności obiektów poddanych obciążeniom sejsmicznym w sposób prosty i szybki w
porównaniu z pełną analizą dynamiczną.
Wszystkie powyższe uwagi świadczą o bardzo trafnym doborze kierunku
badawczego i o aktualności podjętej tematyki, jaką jest wpływ składowej pionowej
przyspieszenia wywołanego obciążeniem sejsmicznym na stateczność zapór ziemnych
w oparciu o uproszczoną metodę dynamiczną.
2.2. Ocena przeprowadzonych badań teoretycznych i symulacji numerycznych
(Rozdziały 2, 5 i 6)
W części teoretycznej rozprawy (Rozdział 2) Doktorantka zaproponowała
rozszerzenie klasycznej metody Newmarka oceny stateczności zapór ziemnych.
Rozszerzenie to polega na uwzględnieniu w analizie dynamicznej składowej pionowej
wymuszenia kinematycznego oraz na uwzględnieniu mechanizmu redukcji sił tarcia w
3
chwili rozpoczęcia ruchu bryły odłamu. W opinii recenzenta oba wymienione aspekty
oceny stateczności zapór ziemnych są nowatorskie i stanowią faktyczne wzbogacenie
kryteriów stateczności stosowanych dotychczas w metodach uproszczonych. Dużą
wartość poznawczą ma również analiza wpływu parametrów wymuszenia
kinematycznego (amplitud i częstotliwości drgań) na względny ruch elementów układu
dynamicznego, a także analiza wpływu wartości współczynnika tarcia kinetycznego
pomiędzy blokiem a równią pochyłą na stateczność bloku. Zaproponowaną w pracy
rozszerzoną metodę Newmarka zastosowano do analizy stateczności ziemnego
składowiska odpadów obciążonego rzeczywistymi wstrząsami sejsmicznymi (Rozdział
5). W pracy wykonano również obliczenia odpowiedzi dynamicznej istniejącej zapory
ziemnej na rzeczywiste, dostępne w europejskich bazach danych, wstrząsy sejsmiczne
(Rozdział 6).
W ocenie przeprowadzonych przez Doktorantkę badań teoretycznych i symulacji
numerycznych stwierdzam, że przy zarówno przy budowie modelu teoretycznego
ruchu sztywnego bloku po równi pochyłej z uwzględnieniem pionowej składowej
wymuszenia kinematycznego, jak i przy budowie modeli obliczeniowych analizowanych
zapór ziemnych Autorka wykazała dbałość o wszystkie elementy i procedury, które
pozwalają na uznanie otrzymanych wyników rozważań teoretycznych i symulacji
numerycznych za wiarygodne. Podobnych starań dołożyła Autorka w zakresie doboru
reprezentatywnych wstrząsów sejsmicznych oraz obróbki sygnałów sejsmicznych
pochodzących z europejskich baz danych.
2.3. Ocena przeprowadzonych badań doświadczalnych (Rozdział 3)
Mgr Aleksandra Korzec z powodzeniem wykorzystała mozliwość wsparcia
dociekań teoretycznych i numerycznych poprzez badania laboratoryjne
przeprowadzone na dwóch stanowiskach badawczych. Pierwsze stanowisko było
skonstruowane w Instytucie Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk. Jego
głównym elementem było urządzenie stosunkowo proste, a mianowicie wstrząsarka
oscylacyjna, która przy realizacji wymuszenia cyklicznego w kierunku poziomym
generuje również wymuszenie pionowe. Drugie stanowisko badawcze zrealizowano na
Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska Politechniki Gdańskiej. Głównym elementem
tego stanowiska był profesjonalny stół sejsmiczny o jednym stopniu swobody. Należy
nadmienić, że wyniki doświadczeń z zakresu dynamiki budowli przeprowadzane z
użyciem tegoż stołu wstrząsowego, cieszą się uznaniem w kraju i zagranicą i są
publikowane w renomowanych czasopismach naukowych (przykładowo wskazać to
można publikacje Profesora Roberta Jankowskiego z WILiŚ PG). Zastosowanie w
badaniach doświadczalnych stołu wstrząsowego dawało możliwość aplikacji jedynie
składowej poziomej wymuszenia kinematycznego, w przeciwieństwie do zastosowania
wstrząsarki oscylacyjnej, która generowała ruch oscylacyjny w dwóch kierunkach.
Autorka wykonała kompleksowy i logicznie zaplanowany program badawczy
weryfikujący zachowanie sztywnego bloku na równi pochyłej pod wpływem
4
jednokierunkowego lub dwukierunkowego wymuszenia dynamicznego. Samodzielnie
przygotowała oba stanowiska badawcze. Zawarta w treści rozprawy (a także w
załączniku B) relacja z organizacji i przystosowania przestrzeni pomiarowej
wzmiankowanych wyżej laboratoriów do wykonania serii badań własnych (np. seria
wykonana dla materiałów o różnej wielkości tarcia oraz dla różnych kątów nachylenia
platformy) daje obraz złożoności i trudności przeprowadzenia badań. Należy stwierdzić,
że przy realizacji stanowisk badawczych i przy prowadzeniu badań Doktorantka
wykazała się pasją badawczą, pomysłowością i zdolnościami eksperymentatora
posługującego się profesjonalnie wieloma technikami doświadczalnymi. Musiała sięgnąć
po wiedzę z innych niż szeroko pojęta mechanika budowli obszarów nauki, np. analiza
sygnałów, estymacja błędów, teoria eksperymentu. W programie badawczym wykonano
bowiem, co jest niekwestionowaną zaletą eksperymentów, kalibrację stanowisk, analizę
źródeł ewentualnych błędów pomiarów i procedury pozwalające na minimalizowanie
bądź całkowitą eliminację tych błędów.
Podsumowując stwierdzam, że przekazane w rozprawie informacje są konieczne i
wystarczające w ocenie takich cech eksperymentu, jak: obróbka danych, powtarzalność
eksperymentu i prawidłowość interpretacji wyników. Pozwalają one na stwierdzenie, że
Autorka dochowała wszelkiej staranności w przygotowaniu stanowisk i prowadzeniu
eksperymentów, których wyniki można uznać w związku z tym za w pełni wiarygodne.
2.4. Opinia o umiejętności Autorki poprawnej analizy wyników i formułowania
wniosków (Rozdziały 4 i 7)
Opracowanie wyników i wnioski z przeprowadzonych analiz są mocną stroną
pracy. Zwłaszcza sposób przedstawienia wyników wielowariantowej analizy
doświadczalnej oraz zastosowane przez Autorkę systemy oznaczeń pozwalają
czytelnikowi na stosunkowo łatwe prześledzenie toku rozumowania Autorki
eksperymentów oraz na zrozumienie zastosowanych narzędzi i procedur badawczych.
W przypadku prac doktorskich, zwłaszcza tych łączących wyniki teoretyczne i
doświadczalne, sposób formułowania syntetycznych wniosków pozostawia często duży
niedosyt. Rozprawa p. Korzec zasługuje na szczególne wyróżnienie w kontekście
skuteczności przekazywania wiedzy i umiejętności, która musi cechować każdego
badacza, a mianowicie umiejętności jasnego formułowania wniosków płynących z
własnych, ciekawych, wieloletnich doświadczeń badawczych. Niekwestionowany,
ogromny wysiłek badawczy Autorki przełożył się bowiem na dogłębną analizę wyników
i sformułowanie jasnych wytycznych w zakresie projektowania zapór ziemnych i oceny
ich stateczności.
Dobrą stroną pracy jest również jej redakcja. Układ pracy jest uporządkowany,
przywołania literatury wskazują na rozeznanie tematyki, jasne jest co stanowi
osiągnięcie Autorki, a co jest odwołaniem się do osiągnięć innych autorów. Forma pracy
umożliwia więc czytelnikowi odbiór pracy, a recenzentowi ocenę osiągnięć własnych
Autorki.
5
2.5. Opinia o poprawności i udowodnieniu tezy naukowej rozprawy oraz
elementach oryginalnych rozprawy
Krótka charakterystyka pracy wskazuje, że rozprawa doktorska mgr inż.
Aleksandry Korzec jest pracą łączącą elementy teoretyczne, numeryczne
i doświadczalne. Teza naukowa pracy zawarta jest właściwie w tytule: składowa
pionowa przyspieszenia wywołanego trzęsienia ziemi zwiększa ryzyko utraty stateczności
zapory ziemnej, a jej pominięcie może doprowadzić do istotnego niedoszacowania tego
ryzyka.
Uważam, że postawiona w pracy teza jest nowatorska i poprawnie sformułowana,
a do jej wykazania Autorka odniosła się w sposób przemyślany. Zawarty w rozprawie
opis modelu teoretycznego rozszerzonej metody Newmarka, przedstawione i
przeprowadzone weryfiacje modelu teoretycznego i badania doświadczalne oraz
symulacje numeryczne wykonane dla istniejących zapór ziemnych w pełni
potwierdzają postawioną tezę naukową. Opracowana w rozprawie uproszczona
metoda oceny stateczności zapór ziemnych poddanym obciążeniom sejsmicznym z
uwzględnieniem składowej pionowej przyspieszeń stanowi istotne rozszerzenie
podejścia stosowanego dotychczas w praktyce inżynierskiej.
W opinii recenzenta oryginalne osiągnięcia Autorki rozprawy wnoszące istotny
postęp do omawianej problematyki to:
1. Sformułowanie modelu teoretycznego ruchu bloku sztywnego na równi pochyłej
pod wpływem działania składowej poziomej i pionowej wymuszenia dynamicznego,
co jest rozszerzeniem klasycznej metody Newmarka.
2. Utworzenie stanowiska badawczego z użyciem wstrząsarki oscylacyjnej i
wykonanie kompleksowego programu badań doświadczalnych zachowania
sztywnego bloku na pochyłej platformie pod wpływem dwukierunkowego
wymuszenia cyklicznego.
3. Utworzenie stanowiska badawczego z użyciem stołu wstrząsowego i wykonanie
kompleksowego programu badań doświadczalnych zachowania sztywnego bloku na
pochyłej platformie pod wpływem jednokierunkowego wymuszenia harmonicznego
oraz jednokierunkowego rzeczywistego wymuszenia sejsmicznego.
4. Symulacje numeryczne zachowania sztywnego bloku na równi pochyłej pod
wpływem dwukierunkowego wymuszenia cyklicznego, jednokierunkowego
wymuszenia harmonicznego oraz jednokierunkowego wymuszenia sejsmicznego.
5. Weryfikacja modelu teoretycznego ruchu bloku sztywnego na równi pochyłej pod
wpływem wybranych obciążeń kinematycznych na podstawie zgodności wyników
uzyskanych na drodze numerycznej i doświadczalnej.
6. Analiza
stateczności
ziemnego
składowiska
odpadów
wydobywczych
z zastosowaniem rozszerzonej metody Newmarka, sformułowanej i zweryfikowanej
doświadczalnie przez Autorkę.
7. Analiza wpływu składowej pionowej wymuszenia sejsmicznego na wartość
trwałych przemieszczeń i wskazanie ilościowych różnic w przemieszczeniach w
6
8.
przypadku zastosowania „klasycznej” i „rozszerzonej” metody Newmarka;
wykazanie, że składowa pionowa trzęsienia ziemi może w znaczący sposób
zwiększyć ryzyko utraty stateczności zapory ziemnej.
Budowa modelu obliczeniowego MES rzeczywistej zapory ziemnej Ilarionas i
obliczenie odpowiedzi dynamicznej zapory na rzeczywiste wymuszenia sejsmiczne;
wykazanie, że składowa pionowa trzęsienia ziemi może w znaczący sposób
zwiększyć trwałe przemieszczenia punktów kontrolnych zapory .
3. Komentarze i uwagi krytyczne odnośnie do treści rozprawy
1.
Porównanie wyników analiz numerycznych z wynikami badań doświadczalnych
przeprowadzonych na stole wstrząsowym wykazało nie tylko konieczność
uwzględniania składowej pionowej wymuszenia w ocenie stateczności bloku, ale
również dowiodło konieczności uwzględniania wpływu sił normalnych do
płaszczyzny poślizgu oraz redukcji właściwości tarciowych nawet w przypadku
działania jedynie składowej poziomej wymuszenia. Jest to wniosek ciekawy i, w
opinii recenzenta, bardzo istotny w praktyce inżynierskiej. Szkoda, że stwierdzeniu
temu Autorka nie nadała rangi drugiej tezy naukowej.
2.
W analizie i przy modyfikacji sygnałów Autorka zastosowała własne programy
autorskie utworzone w środowisku Mathematica. Elementarna analiza sygnałów,
jak np. usuwanie trendu liniowego, analiza FFT czy filtracja sygnałów jest zadaniem
dobrze rozeznanym; istnieje wiele programów dedykowanych wyłącznie szeroko
pojętej analizie sygnałów (np. FlexPro, Vioma/MatLab, Artmis i in.). Czy Autorka
wykonała jakiekolwiek sprawdzenie własnych procedur obliczeniowych przez
porównanie wyników własnych z wynikami otrzymanymi z programów
komercyjnych?
3.
W analizie stateczności ziemnego składowiska odpadów wydobywczych w punkcie
5.4 założono, że wartość współczynnika tarcia statycznego charakteryzująca
właściwości materiału wzdłuż linii poślizgu (wartość ta równa jest 0,4 i została
wyznaczona na podstawie założonego kąta tarcia wewnętrznego osadów
drobnoziarnistych) nie ulega zmianie po osiągnięciu stanu granicznego. Dlaczego
przyjęto takie założenie, skoro w punkcie 5.6 przeprowadzono oddzielną analizę
wpływu wartości współczynnika tarcia kinetycznego na stateczność zapory i
wykazano, że ten wpływ jest znaczący (wpływ „izolowanej” składowej
przyspieszenia normalnej do powierzchni poślizgu wykazano już wcześniej, np. w
przykładach w punkcie 2.3)?
4.
W przypadku analizy numerycznej zapory Ilarionas Autorka przyjmuje tzw.
„zmodyfikowany” model tłumienia Rayleigha, w którym współczynniki alfa i beta
wprowadza się na poziomie specyfikacji materiału. Globalna macierz tłumienia [C]
7
występująca w równaniu (6.2) jest sumą macierzy tłumienia dla poszczególnych
materiałów i nie jest macierzą proporcjonalną do kombinacji globalnych macierzy
sztywności i mas, jak podano we wzorze E.1 Załącznika E. Na stronie 122 podano, że
„dla materiałów zastosowanych w analizowanej zaporze przyjęto stałą wartość
współczynnika tłumienia równa 3%, z wyjątkiem rdzenia zapory, dla którego
przyjęto wartość 5%.” Na jakiej podstawie przyjęto takie wartości tych
współczynników?
5.
Autorka pominęła w modelu fizycznym zapory Ilarionas warstwę „przejściową”
podłoża pod zaporą o grubości 30 m. Przytoczone wartości prędkości rozchodzenia
się fali poprzecznej w tej warstwie (str. 115 pracy) świadczą, że sztywność
pominiętej warstwy jest porównywalna ze sztywnością materiałów budulcowych
zapory. To uproszczenie może więc mieć znaczenie przy wyznaczaniu odpowiedzi
dynamicznej całej zapory. W przypadku tego typu budowli autorzy z reguły
uwzględniają warstwę gruntu bezpośrednio pod zaporą (np. Elia 2008, 2011:
zapora Marana Capaccioti, Włochy). Szkoda więc, że warstwy tej nie uwzględniono,
zwłaszcza, że liczba dodatkowych elementów skończonych, która wynikałaby z
dołączenia tej warstwy i elementów tłumiących na jej końcach nie zwiększyłaby
znacząco globalnej liczby dynamicznych stopni swobody przy tak dobranym oczku
siatki. Wydaje się, że również uwzględnienie tej warstwy mogłoby dodatkowo
zmniejszyć odpowiedź obiektu na składową poziomą wymuszenia kinematycznego,
a więc tym bardziej „wesprzeć” zasadniczą tezę naukową i wskazać na znaczenie
uwzględnienia składowej pionowej w analizie dynamicznej.
6.
Czy w modelu zapory Ilarionas uwzględniono masę wody piętrzonej w zbiorniku,
która może mieć istotny wpływ na odpowiedź dynamiczną obiektu? Czy Autorka
zastanawiała się na wpływem efektów hydrodynamicznych na odpowiedź
dynamiczną zapory? Efekty te wynikają z ruchu masy wody piętrzonej w trakcie
wstrząsu sejsmicznego i w przypadku wysokich zapór wodnych i silnych wstrząsów
są z reguły brane pod uwagę.
7.
W punkcie 2.5 recenzji wyszczególniłam te elementy rozprawy, które w moim
odczuciu jako recenzenta stanowią o jej oryginalności. Takie zestawienie z reguły
jest podsumowaniem pracy doktorskiej i autor sam przedstawia elementy, które
uważa za oryginalne i stanowiące znaczący wkład w daną dyscyplinę naukową. W
rozprawie mgr Aleksandry Korzec takiego zestawienia zabrakło.
8.
W pracy znalazłam kilka literówek, błędów stylistycznych i błędów we wzorach.
Zaznaczyłam je na egzemplarzu dostarczonym mi do recenzji. Jest ich, przy tak dużej
objętości pracy, stosunkowo niewiele, co świadczy o dużej dbałości Autorki o nie
tylko o treść, ale i o formę rozprawy.
8
4.
Podsumowanie i wniosek końcowy
Mgr inż. Aleksandra Korzec przedstawiła jako rozprawę doktorską pracę
zawierającą oryginalne wyniki i poszerzającą wiedzę na temat oceny stateczności zapór
ziemnych poddanych wstrząsom sejsmicznym. Autorka wykazała znaczący wpływ
uwzględnienia składowej pionowej wymuszenia sejsmicznego na stateczność zapór
ziemnych. Zatem zaproponowana przez Autorkę rozszerzona metoda Newmarka, jako
metoda uproszczona, może stanowić efektywne i szybkie narzędzie oceny stateczności
zapór ziemnych inżynierów praktyków.
Lektura pracy wskazuje na wyróżniające predyspozycje Autorki w zakresie
wykonywania samodzielnych prac naukowych o charakterze teoretycznym,
numerycznym i doświadczalnym.
Wyniki przedstawione w rozprawie są interesujące zarówno z naukowego, jak i
aplikacyjnego punktu widzenia. Praktyczna waga rezultatów uzyskanych przez
Doktorantkę w zakresie uproszczonych metod oceny stateczności zapór ziemnych jest
tym większa, że wychodzi naprzeciw zapotrzebowaniu inżynierów – praktyków
zajmujących się projektowanie tego typu obiektów. Należy nadmienić, że opublikowane
przez prestiżowe wydawnictwo Springer współautorskie opracowanie Doktorantki z
podobnego zakresu tematycznego znalazło się w bazie Scopus.
Uważam, że przedłożona mi do recenzji i oceny rozprawa doktorska mgr inż.
Aleksandry Korzec pt. Wpływ składowej pionowej przyspieszenia wywołanego
obciążeniem sejsmicznym na stateczność zapór ziemnych, napisana pod kierunkiem dr
hab. inż. Waldemara Świdzińskiego oraz dr hab. inż. Ryszarda Staroszczyka stanowi
oryginalne rozwiązanie problemu naukowego, wykazuje ogólną wiedzę teoretyczną
Doktorantki w zakresie dyscypliny budownictwo oraz Jej umiejętności w zakresie
samodzielnego prowadzenia pracy naukowej. Spełnia więc stosowne przepisy Ustawy
O stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki
(Dz. U. Nr 65, poz. 595, z dnia 14 marca 2003 roku z późniejszymi zmianami) i dlatego
wnoszę o dopuszczenie mgr inż. Aleksandry Korzec do publicznej obrony pracy.
Prof. dr hab. inż. Joanna Dulińska
9