Jan Van Helsing

Tytu∏ orygina∏u:
Hande weg von dieseafSuch! R¢CE PRECZ OD TEJ KSIÑ˚KI
T∏umaczenie z j´zyka niemieckiego:
Anna Gierach, Dobros∏aw Dowiat-Urbaƒski, Alfred Ostrowski
Redakcja: El˝bieta Spadziƒska
Projekt ok∏adki: Jan Udo Holey
DTP: Wojciech Grzegorzyca
ISBN 83-88212-49-4
© by Jan van Helsing, 2004
© for the Polish edirion by Wydawnictwo STAPIS and BIOGENEZA, Katowice 2005
Wydawcy:
WYDAWNICTWO STAPIS
Katowice, ul. Floriana 2a
tel. 0-32 2068041,2037610
www.stapis.com.pl
BIOGENEZA sp. z o.o.
Tarnowskie Góry, ul. Sobieskiego 11
tel. 0-32 2856046
www.biogeneza.pl
Druk i oprawa:
Cieszyƒska Drukarnia Wydawnicza
Cieszyn, ul. Pokoju 1
tel.0-33 8514006
www.cdw.com.pl
2
PODZI¢KOWANIA
Specjalne wyrazy wdzi´cznoÊci winien jestem Klausowi Dona, który umo˝liwi∏ mi przedstawienie w ksià˝ce
kilku z licznych eksponatów wystawy Unsolved Mysteries (www.unsolved-mysteries.net), jak równie˝ Uwe
Selke, t∏umaczowi i wydawcy ksià˝ki profesora Ernesta Muldaszewa, którego wyniki badaƒ z pewnoÊcià
wzbudzà jeszcze wiele kontrowersji.
Szczególne podzi´kowania nale˝à si´ Helmie Hinterstoper, która sta∏a si´ swoistà inicjatorkà powstania tej
ksià˝ki, a tak˝e mojej rodzinie i przyjacio∏om za okazane wsparcie — przede wszystkim jednak ojcu, za s∏owa
krytyki i bodêce do dalszego dzia∏ania.
Wielkie dzi´ki dla Anyi za jej prac´ lektorskà i dla Wolfganga Sipinskiego, mojego przyjaciela, który towarzyszy∏ mi przez wszystkie, równie˝ te trudne, lata, wspierajàc i udzielajàc jak˝e cennych porad.
Dzi´kuj´ równie˝ Czytelnikom, którzy dzielnie towarzyszyli mi na tej d∏ugiej drodze, jakà krocz´, emocjonalnie i duchowo (wiecie, o czym mówi´). Bez Was nie by∏bym tym, kim dziÊ jestem!
Wasz
SPIS TREÂCI
Dlaczego? ......................................................................................................................................................... 5
Czemu? ............................................................................................................................................................ 8
Po co? ............................................................................................................................................................... 9
Kto pyta, nie b∏àdzi! ........................................................................................................................................ 11
Âwiat pe∏en cudowi ......................................................................................................................................... 15
Hrabia de Saint Germain - cz∏owiek, który wie wszystko i ˝yje wiecznie! ...................................................... 16
Tajemnica Himalajów ...................................................................................................................................... 26
Genesis - teatr bogów ..................................................................................................................................... 38
Sumeryjskie tabliczki z inskrypcjami ............................................................................................................... 40
Arka Przymierza ............................................................................................................................................. 52
Tajemna wiedza templariuszy ........................................................................................................................ 60
Kim by∏ Nostradamus? .................................................................................................................................... 66
Jakie by∏y dalsze losy templariuszy i Pism z Atlantydy? ................................................................................ 67
Nowy ∏ad Êwiata .............................................................................................................................................. 71
Prawa kosmiczne ............................................................................................................................................ 87
Kto ponosi win´ za mojà chorob´? ................................................................................................................. 94
3
Czy istniejà ciemne moce? ............................................................................................................................. 96
Superdzieci z Chin .........................................................................................................................................106
Czy boicie si´ nowego ∏adu Êwiata? ............................................................................................................. 111
Pot´ga dzieci ................................................................................................................................................ 115
Hrabia Saint Germain i ja .............................................................................................................................. 116
l po co mi ca∏a ta wiedza? ............................................................................................................................ 122
Manifestujemy ............................................................................................................................................... 124
l jak by to byto z nieskoƒczonym bogactwem? ............................................................................................. 125
Do sukcesu krótka droga .............................................................................................................................. 126
Bóg jest w tym ca∏kiem dobry! ...................................................................................................................... 129
Super Êwiat - nareszcie! ............................................................................................................................... 130
Moja umowa ze Stwórcà ............................................................................................................................... 133
Przepraszam - to moje ˝ycie! ....................................................................................................................... 134
Mój przyjaciel problem .................................................................................................................................. 136
Chwyç problem za rogi! ................................................................................................................................ 137
l niech si´ spe∏ni ˝yczenie Twoje! ................................................................................................................. 138
To jest znak! ................................................................................................................................................. 142
Hura - tworz´! ............................................................................................................................................... 143
l sp∏yn´∏a na mnie Êwiat∏oÊç! ........................................................................................................................ 143
Zasada ssania .............................................................................................................................................. 146
Ju˝ nic mnie nie powstrzyma∏ ....................................................................................................................... 149
Jestem ma∏ym Bogiem ................................................................................................................................. 150
Bibliografia .................................................................................................................................................... 150
Wykaz zdj´ç i rysunków................................................................................................................................. 151
4
DLACZEGO?
Dlaczego to zrobiliÊcie?
Dlaczego otworzyliÊcie t´ ksià˝k´, chocia˝ Was przed tym przestrzega∏em?
Czy przemawia przez Was bunt, wrodzona przewrotnoÊç, a mo˝e ch´ç bycia kimÊ, kto post´puje wbrew
nakazom? Tak˝e w pracy? Czy s∏owa prze∏o˝onego zabraniajàce Wam pewnej czynnoÊci nie sà zach´tà do
jej wykonania? A co z ˝yciem prywatnym? Czy przypadkiem nie post´pujecie wbrew oczekiwaniom partnerów? Jak zachowujecie si´ w klubie sportowym, w partii albo podczas publicznych wyst´pów?
A mo˝e to zwyk∏a ciekawoÊç? Przecie˝ w ksià˝ce mo˝e znajdowaç si´ coÊ, o czym do tej pory nie wiedzieliÊcie. Chocia˝ twierdzicie, ˝e uda∏o si´ Wam poznaç sens ˝ycia i rozwiàzaç jego zagadki, to przyznajcie, ˝e
po cichu wierzycie w szczodroÊç losu, w coÊ niespodziewanego, co ostatecznie wyrwie Was z marazmu.
CoÊ - jak choçby leÊny duszek spe∏niajàcy ˝yczenia - co dokona wreszcie cudu, którego pragn´liÊcie ju˝ od
najm∏odszych lat. To niespodziewane, co wype∏ni Wasze ˝ycie tym wszystkim, za czym zawsze t´skniliÊcie,
czego usilnie poszukiwaliÊcie - sukcesem, rodzinnym szcz´Êciem, odzyskanym zdrowiem, poznaniem tajemnicy ˝ycia... Zrozumieniem, dlaczego przysz∏o Wam ˝yç na tej planecie, w otoczeniu wr´cz odczuwalnego
szaleƒstwa.
Oto le˝y przed Wami ksià˝ka! Jedyna w swoim rodzaju, niesamowita i zupe∏nie szczególna ksià˝ka.
Ale ten tytu∏!!! Kto wpad∏ na pomys∏, by zatytu∏owaç ksià˝k´ w∏aÊnie w ten sposób?
Jak to kto? Ja! Cz∏owiek, który nie wierzy∏ w odmian´ w∏asnego losu do chwili, w której zawar∏ umow´ ze
Stwórcà - umow´ o wyjaÊnienie sensu istnienia, w∏asnego ˝ycia. Nie s∏owami, lecz poprzez ˝ycie w∏aÊnie. Od
tego dnia by∏o ró˝nie - z górki i pod górk´, z wiatrem i pod wiatr, w bogactwie i biedzie, w szcz´Êciu i z∏oÊci.
Ten w∏aÊnie ktoÊ chcia∏by daç Wam dziÊ cz´Êç siebie - cz´Êç swoich prze˝yç i doÊwiadczeƒ, które pewnie
i tak odnajdziecie na kartach w∏asnego ˝ycia. Tak jak kochajàcy rodzic dajàcy dziecku rady z nadziejà, ˝e nie
pope∏ni ono tych samych b∏´dów. To, czy dziecko pójdzie nakreÊlonà drogà, zale˝y ju˝ od niego samego
A jak to wyglàda u Was?
Czy naprawd´ wierzycie w te utarte frazesy, jakimi karmiono Was od dzieciƒstwa, ˝e cz∏owiek pochodzi od
ma∏py, ˝e budowniczowie piramid przemieszczali kamienie tak ci´˝kie, ˝e ˝adna ze wspó∏czesnych maszyn
nie by∏aby w stanie ich podnieÊç - za pomocà jedynie drewnianych pali? Czy nigdy nie zadawaliÊcie sobie pytania, dlaczego flaga, jakà Amerykanie rzekomo umieÊcili na Ksi´˝ycu, powiewa na wietrze, chocia˝ NASA
twierdzi, ˝e Ksi´˝yc nie posiada atmosfery, a przez to równie˝ wiatru? Czy kiedykolwiek zastanawialiÊcie si´,
dlaczego Republika Federalna Niemiec posiada Urzàd Ochrony Konstytucji, chocia˝ konstytucji nie posiada?
Czy wierzycie we wszystko, co przedstawiajà podr´czniki historii spisane r´kà naszych „wyzwolicieli" w myÊl zasady: Podr´czniki historii tworzà zwyci´zcy - chocia˝ Wasi rodzice i dziadkowie opowiadali coÊ zgo∏a odmiennego, bo przecie˝ byli cz´Êcià tej historii. Koniu wierzyliÊcie bardziej?
I dlaczego...?
Poprowadêmy dalsze rozwa˝ania wokó∏ kwestii ogólnych... Poniewa˝ wszystkie kraje na Êwiecie sà zad∏u˝one, rodzi si´ zasadnicze pytanie:
U kogo w∏aÊciwie?
WiedzieliÊcie, ˝e Stany Zjednoczone Ameryki Pó∏nocnej nie posiadajà w∏asnych zasobów walutowych, lecz
muszà po˝yczaç dolary od Banku Rezerw Federalnych, prywatnego banku emisyjnego? A mo˝e wiedzieliÊcie, ˝e od dziesi´cioleci wszystko, co posiadajà Stany Zjednoczone, zastawione jest w tym w∏aÊnie prywatnym banku emisyjnym?
Teraz ju˝ wiecie, co chcia∏a nam powiedzieç gazeta „Stiddeutsche Zeitung" w zwiàzku z poprzednimi wyborami prezydenckimi w Stanach Zjednoczonych: Niewa˝ne, czy prezydentem zostanie George W. Bush, czy
Al Gore - Alan Greenspan jest prezesem Banku Rezerw Federalnych...
A czy wiedzieliÊcie, ˝eJohn F. Kennedy tu˝ przed zamachem na jego ˝ycie zamierza∏ zaproponowaç ustaw´, która wprowadzi∏aby dla USA w∏asnà, niezale˝nà od Banku Rezerw Federalnych walut´? Zosta∏ zamordowany. Czy uwierzycie, ˝e pierwszà czynnoÊcià jego nast´pcy, Lyndona B. Johnsona, by∏o wycofanie owego projektu?
To nie do wiary, moi drodzy przyjaciele...!
Czy uwierzyliÊcie, ˝e Jurgen Moliemann rzeczywiÊcie pope∏ni∏ samobójstwo albo ˝e Alfred Herrhausen,
ówczesny (1989) rzecznik Deutsche Bank i doradca Helmuta Kohia, zosta∏ zamordowany przez Frakcj´ Czerwonej Armii (RAF)?
5
Rys. 1: Chocia˝ NASA twierdzi, ˝e Ksi´˝yc nie posiada atmosfery, flaga powiewa na wietrze.
Dlaczego NASA ktamie? Czy informacje dotyczàce Ksi´˝yca sà niezgodne z prawdà?
A mo˝e Amerykanie nigdy tam nie byli - tylko w studio?
Kilka dni przed Êmiercià, w wywiadzie udzielonym magazynowi „Wall-Street-Journal", Herrhausen mówi∏
o planach odbudowy Niemiec Wschodnich, które w ciàgu jednego dziesi´ciolecia mia∏y si´ staç najbardziej
uprzemys∏owionà cz´Êcià Europy. Mówi∏ te˝ o programie odd∏u˝ania krajów Trzeciego Âwiata - kwestii, jakà
porusza∏ w 1988 roku w trakcie konferencji w Bilderbergu, w której wzi´li udzia∏ najwi´ksi potentaci przemys∏owi pó∏kuli zachodniej.
Nie zdziwi∏o Was, ˝e bomba - zastosowano w niej wyzwalajàce dzia∏anie fotokomórki - mog∏a wybuchnàç
jedynie wtedy, kiedy samochód wiozàcy Herrhausa jecha∏ jako pierwszy, a wi´c ˝aden inny pojazd nie udaremni∏ realizacji planu zamachu? Dr Richard Meier, by∏y prezes Urz´du Ochrony Konstytucji, w tydzieƒ po dokonaniu zamachu na Herrhausena oÊwiadczy∏ w Bundestagu, ˝e pierwszy z dwóch towarzyszàcych mu
w konwoju samochodów zosta∏ wycofany.
Przez RAF?
Czy macie zaufanie do rzàdu i polityków?
Dlaczego zatem bierzecie jednak udzia∏ w kolejnych wyborach?
A tak, jesteÊcie chrzeÊcijanami! Wierzycie, ˝e Jezus rzeczywiÊcie ˝y∏? Okay! I pewnie jesteÊcie przekonani, ˝e Maryja by∏a dziewicà? I ˝e Jezus chodzi∏ po wodzie?
A mo˝e jesteÊcie wyznawcami judaizmu? Czy rzeczywiÊcie wierzycie, ˝e Stwórca, Pan wszystkich istot ˝y-
6
wych i milionów gwiazd jaÊniejàcych na niebie objawi∏ si´ osobiÊcie Moj˝eszowi na pewnym palestyƒskim
wzgórzu, aby wr´czyç mu dwie kamienne tablice?
No a teraz-szczerze: czy g∏osilibyÊcie takà prawd´ stojàcemu przed Wami t∏umowi?
Ach, zapewne jesteÊcie muzu∏manami! Zapytam Was zatem, czy wierzycie, ˝e Allach pochwala akty obrzezania dziewczàt, ca∏kowite podporzàdkowanie kobiet m´˝czyznom i samobójcze zamachy terrorystyczne
majàce zapewniç nagrod´ w niebie?
A mo˝e nale˝ycie do tych, którzy sceptycznie si´ uÊmiechajà, gdy ktoÊ opowiada o ˝yciu po Êmierci, o rozmowach ze swoim anio∏em stró˝em?
Co sàdzicie o ludziach uzdrawiajàcych dotykiem? Czy dla was to coÊ niepowa˝nego, nieprawdziwego?
A jak Jezus uzdrawia∏ chorych?
Co myÊlicie o ludziach, którzy medytujà ka˝dego dnia?
A czy by∏oby dla Was zabawne, gdyby ktoÊ wyÊmiewa∏ Waszà babci´ codziennie odmawiajàcà ró˝aniec?
Trzeba przyznaç, ˝e ch´tnie oceniamy innych, kwestionujemy czyjÊ sposób widzenia Êwiata, czyjàÊ wiar´.
Nawet z nich drwimy. Jednak to, w co sami wierzymy - w chodzenie po wodzie, w dziewictwo Marii - te˝ nie
ma zbyt mocnych podstaw. Zgodzicie si´ ze mnà? W gruncie rzeczy to wszystko, co od najm∏odszych lat
kszta∏tuje nasz Êwiatopoglàd, jest cz´sto pozbawione logiki, nie do obrony, nieuzasadnione z naukowego
punktu widzenia. Zapewne gdyby dziÊ stanà∏ przed nami Jezus, chcàc potwierdziç wydarzenia opisywane
w Nowym Testamencie, wielu z nas g∏oÊno by si´ Êmia∏o. Mam racj´?
Czy naprawd´ wierzycie w to wszystko, co zosta∏o przedstawione w Biblii? A mo˝e nie? Dlaczego zatem
nadal jesteÊcie cz´Êcià KoÊcio∏a?
Bàdêmy szczerzy! Nie ma tu nawet cienia konsekwencji...
Chc´ byç z Wami zupe∏nie szczery. Ja równie˝ spotyka∏em na swojej drodze rzeczy, które bynajmniej nie
przypad∏y mi do gustu. Równie˝ ja odkrywa∏em, ˝e wpajane mi od dzieciƒstwa prawdy wcale nimi nie sà. Wielu z nas jednak daje wiar´ temu, co pokazuje telewizja, co mówi o zamachach terrorystycznych na Worid Trade Center, o AIDS i zdumiewajàcej skutecznoÊci chemioterapii i szczepieƒ.
Czy kiedykolwiek ruszyliÊcie w Êwiat? Mam na myÊli prawdziwà w´drówk´... Samotnà wypraw´ z plecakiem do
Singapuru, Aten, Dallas, Kairu, do puszczy na Jukatanie, na ulice Sydney, D˝akarty, Nowego Jorku - aby tam rozpoczàç podró˝, prze˝yç przygod´ ˝ycia, z dala od wirtualnej rzeczywistoÊci Internetu, nieautentycznoÊci Êwiata
ksià˝kowego, telewizyjnego, radiowego, byç tam, gdzie toczy si´ prawdziwe ˝ycie...
Nie? W∏aÊnie tam, w realnym Êwiecie, w rozmowach z ludêmi, o których nigdy nie s∏yszeliÊcie w mediach, pozna∏em rzeczy, które zmieni∏y nie tylko mój sposób widzenia Êwiata, lecz równie˝ moje zachowanie i styl ˝ycia.
Czy nigdy nie zadawaliÊcie sobie pytania, dlaczego od wszystkiego, co zdobyliÊcie ci´˝kà pracà, musicie
p∏aciç podatki?
Dlaczego - z drugiej strony - istniejà klany, które swego czasu zmonopolizowa∏y wydobycie z∏ota? To samo
mo˝na powiedzieç o diamentach i innych surowcach. Rodziny, które przed wielu laty zagarn´∏y ziemi´, eksploatujàc jà do granic mo˝liwoÊci. A Wy, poczciwi obywatele, p∏acicie podatki i z∏oÊcicie si´ na nieudolnoÊç
polityków, którzy psujà wszystko, do czego si´ zabierajà.
Czy kiedykolwiek zadawaliÊcie sobie pytanie, dlaczego wykonujecie swój zawód, dlaczego nie wyemigrowaliÊcie jak Wasi przodkowie? Dlaczego pragniecie kariery? Dla siebie? Czy raczej chcecie zaimponowaç rodzinie, otoczeniu?
Zadajcie sobie pytanie: Kim jestem, czego pragn´? Co mówià moje uczucia, kiedy myÊl´ o tym, co chcia∏bym robiç? Co podpowiada mi „dobre” wychowanie? Czy zawód, który wykonuj´, jest w∏aÊnie tym, o jakim zawsze marzy∏em, na który Êwiadomie si´ zdecydowa∏em? A mo˝e jest inaczej... Mo˝e jest on wy∏àcznie wynikiem niezdecydowania, braku wyboru, tradycji rodzinnej?
Zastanówcie si´ nad tym, dobrze si´ nad tym zastanówcie!
Ale wróçmy do ksià˝ki!
Uwa˝acie, ˝e tytu∏ jest prowokujàcy?
I s∏usznie! Chcia∏em Was sprowokowaç, ˝eby sprawdziç, czy Wasz Êwiatopoglàd, sposób postrzegania
rzeczywistoÊci i siebie samych ukszta∏towany jest poprzez to wszystko, czego doÊwiadczyliÊcie, czy bezwiednie przej´liÊcie sugestie rodziców, podr´czników historii, nauczycieli, mediów. Chc´ Was sprowokowaç do refleksji nad w∏asnym ˝yciem.
Chc´, abyÊcie odnaleêli w swoim ˝yciu to, co najpi´kniejsze, abyÊcie ostatecznie odnaleêli prawdziwe zadowolenie - z Was samych i z Waszego ˝ycia. To, jak tego dokonacie, zale˝y wy∏àcznie od Was, jednak mog´ Wam podaç kilka metod - je˝eli jeszcze nie macie w∏asnych - i dotyczàcych ich wskazówek.
7
CZEMU?
Czemu w∏aÊciwie wzi´liÊcie t´ ksià˝k´ do r´ki?
Czy wy∏àcznie przez ciekawoÊç?
No dobrze, wi´c jesteÊcie ciekawi. Ale czy kieruje Wami podobna ciekawoÊç, kiedy mowa o Êwiatopoglàdzie innych ludzi, szczególnie ludzi bogatych i wp∏ywowych? Czy naprawd´ chcecie wniknàç w ich myÊli, ˝eby zrozumieç, jak myÊlà, w co wierzà, w jaki sposób patrzà na osiàgni´ty sukces i otaczajàcy ich splendor?
Czy chcielibyÊcie wiedzieç, w jakiego wierzà boga, czy pokornie przed nim kl´kajà, jak czasem Wy? A mo˝e
wcale tego nie czynià?
Czy jesteÊcie gotowi przyjàç poglàdy przeciwnika - sàsiada, z którym w ˝aden sposób nie potraƒcie si´ porozumieç, albo Waszego kontrahenta?
Czy to zawsze Wy macie racj´? Czy wszyscy inni zawsze si´ mylà?
Jak du˝a jest Wasza ciekawoÊç? Czy jako chrzeÊcijanie, dzieci KoÊcio∏a, jesteÊcie na tyle ciekawi, aby
chcieç ujrzeç tajnych archiwa watykaƒskie, by sprawdziç w∏asnà wiar´? Przecie˝ gdyby opublikowano wszystko o ˝yciu Jezusa i Âwi´tej Rodziny, nie by∏oby potrzeby ukrywania czegokolwiek, nieprawda˝? Czy bylibyÊcie na tyle ciekawi, aby zaryzykowaç wszystko, w co wierzyliÊcie przez dziesi´ciolecia, co dawa∏o Wam si∏´,
co by∏o nieodzownà cz´Êcià Waszego ˝ycia, ka˝dego prze˝ytego dnia?
A judaizm? Dlaczego dysponuje tajemnà naukà - kaba∏à? Je˝eli wszyscy ˝ydzi sà równi, dlaczego nie mogà poznaç jej wszyscy? Na czym polega tajemnica?
Jak wyglàda to w islamie? Dlaczego sufici uchodzà za „lepszych” muzu∏manów i dlaczego to w∏aÊnie oni
potrafià czyniç cuda, podczas gdy inni muzu∏manie nie sà do tego zdolni? Co takiego wiedzà suƒ, czego nie
wiedzà zwyczajni wierni? A derwisze? Równie˝ oni posiadajà tajemnà wiedz´ pilnie strze˝onà przez tysiàclecia, którà przekazujà jedynie wtajemniczonym.
Je˝eli jesteÊcie wyznawcami islamu, musz´ zadaç Wam jedno pytanie: czy nie chcielibyÊcie wiedzieç, co
kryjà tajemnice tak pieczo∏owicie skrywane przez derwiszów?
Czy bylibyÊcie sk∏onni z czegoÊ zrezygnowaç, oddaç coÊ, co jest dla Was ogromnie wa˝ne, tylko po to, aby
zdobyç takà wiedz´? Czy moglibyÊcie odaç w wàtpliwoÊç w∏asny Êwiatopoglàd i, gdyby okaza∏ si´ zbyt ograniczony i p∏ytki, bez chwili wahania go zmieniç?
Albo inaczej: za∏ó˝my, ˝e jesteÊcie bankierami lub absolwentami studiów ekonomicznych, doskonale orientujàcymi si´ w zawi∏oÊciach wspó∏czesnych systemów finansowych i kapita∏owych. Czy jesteÊcie na tyle ciekawi, aby zg∏´biç wiedz´ wykraczajàcà poza opanowanà przez Was dziedzin´ - poznaç system monetarny,
który funkcjonuje zupe∏nie inaczej i znacznie skuteczniej, który byç mo˝e wykaza∏by, ˝e ta z trudem zdobywana przez Was wiedza jest bezu˝yteczna?
Je˝eli chcecie uzyskaç konkretne odpowiedzi na postawione powy˝ej pytania, je˝eli chcecie odnieÊç sukces, ˝yç w zdrowiu i ufnie patrzeç w przysz∏oÊç - istnieje taka mo˝liwoÊç.
Wystarczy po prostu wczytaç si´ w ka˝de s∏owo tej ksià˝ki, obserwujàc przy tym w∏asne reakcje, wys∏uchujàc ka˝dego szeptu duszy. Czy wraz czytaniem budzi si´ w Was odwaga i ch´ç pokierowania w∏asnym ˝yciem, podj´cia ryzyka odnalezienia samego siebie?
Ksià˝ka, którà w∏aÊnie trzymacie w d∏oniach, ma Wam w tym pomóc. W∏aÊnie do tego nadaje si´ najlepiej do wywrócenia Waszego Êwiatopoglàdu do góry nogami! Doskonale uda∏o si´ to ju˝ moim poprzednim publikacjom. Czy mog´ Wam jednak pomóc w kszta∏towaniu nowego obrazu Êwiata, opierajàcego si´ na faktach
i Waszych doÊwiadczeniach, prze˝yciach i poglàdach - w stworzeniu swoistej mapy, która przez reszt´ Waszego ˝ycia wyznaczaç b´dzie drogi, jakie prowadziç Was b´dà do trafnych wniosków i s∏usznych decyzji?
O to dziÊ w∏aÊnie chodzi - o niezale˝noÊç. Niezale˝noÊç od doktryn politycznych, od zamkni´tego w kajdanach cenzury spisywania kart historii, od dotychczasowego systemu, od jakiejÊ organizacji, mo˝e partii. Niezale˝noÊç od zdania rodziców i otoczenia. Krótko mówiàc, chodzi o wolnoÊç - wolnoÊç wyboru, wolnoÊç s∏owa
i - wreszcie - wolnoÊç ˝ycia!
Zamiarem moim i le˝àcej przed Wami ksià˝ki jest bowiem pokazanie Wam, co oznacza wolnoÊç, mo˝liwoÊç sterowania w∏asnym losem - choçby to komuÊ by∏o nie w smak!
Brzmi nieêle, prawda? Wr´cz zbyt pi´knie, by mog∏o byç prawdziwe...
Czy nie mieliÊcie nigdy ochoty uciec od wszystkiego? Zapomnieç o tradycjach odchodzàcego w przesz∏oÊç
pokolenia, politycznie poprawnej paplaniny, opinii innych ludzi? Czy nie chcielibyÊcie chocia˝ raz pokazaç innym, na co naprawd´ Was staç? Czy wcià˝ odk∏adacie to na póêniej...?
MyÊlicie, ˝e jest ju˝ na to za póêno? Nigdy, przyjaciele, nigdy. Nigdy nie jest za póêno! DziÊ jest najlepszy
8
dzieƒ, aby stworzyç coÊ nowego, a ja Wam w tym pomog´.
Zak∏adajàc oczywiÊcie, ˝e zignorowaliÊcie mojà rad´ trzymania ràk precz od tej ksià˝ki i odnaleêliÊcie w sobie si∏´ do samodzielnego kierowania w∏asnym ˝yciem. Precz z zale˝noÊcià od lekarzy, naukowców, organizacji religijnych, partii, klubów sportowych! Precz z zale˝noÊcià od narzucanych tradycjà zobowiàzaƒ! Precz
z dawnà karmà! (Karma! To przecie˝ brzmi jak kram!)
Jedyne, czego od Was wymagam, to wyrzeczenie si´ dotychczasowych poglàdów i pójÊcie za g∏osem serca. Tylko tyle - nic wi´cej!
Najgorsze, co mo˝e Was spotkaç, to taka oto refleksja pod koniec lektury: Nie trzeba byto si´gaç po tà
ksià˝k´.
Nie sàdz´ jednak, ˝eby tak si´ sta∏o.
No to jak? JesteÊcie gotowi? Zatem przejdêmy do pytaƒ...
PO CO?
Po co ta ksià˝ka?
W ostatnim dziesi´cioleciu Êwiat prze˝ywa∏ pewien wstrzàs. Na rynku pojawi∏o si´ wiele ksià˝ek ujawniajàcych kulisy polityki (niektóre znikn´∏y pod wp∏ywem nacisków), ksià˝ek, które uÊwiadamiajà nam, ˝e nie
wszystko, co jest nam wmawiane przez polityków i media, odpowiada prawdzie, które pokazujà, ˝e trwajàce
dziesi´ciolecia „pranie mózgu” nie musi staç si´ nieodzownà cz´Êcià postrzegania przez nas Êwiata. W kwestii swobodnego dost´pu do informacji du˝à rol´ odgrywa Internet.
Popatrzmy na wydarzenia z 11 wrzeÊnia. Ju˝ chyba nikt nie wierzy w oficjalnà wersj´ wydarzeƒ, jakà wr´cz
hipnotycznie próbuje si´ nam wpajaç. Podobnie jest z wyjaÊnieniami rzàdu Stanów Zjednoczonych uzasadniajàcymi interwencj´ w Iraku, które wzbudzajà ju˝ tylko Êmiech. Na wzmiank´ o wprowadzeniu euro wszystkim rzednà miny...
JesteÊmy coraz bardziej Êwiadomi otaczajàcej nas rzeczywistoÊci, coraz rzadziej pozwalamy si´ oszukiwaç. Podr´czniki historii sà zak∏amane, podobnie jak zdj´cia z làdowania na Ksi´˝ycu, a fizyka kwantowa
podwa˝y∏a zasadnoÊç prawie wszystkie dziedzin nauki, których hipotezy okazujà si´ przestarza∏e.
Czas przestawiç si´ na inne myÊlenie!
A jednak, bioràc pod uwag´ moje w∏asne spostrze˝enia, musz´ z przykroÊcià stwierdziç, ˝e tylko nielicznym z powodzeniem uda∏o si´ wykorzystaç zdobyte informacje i nowy sposób myÊlenia, chocia˝ coraz wi´cej
osób poznaje kulisy wydarzeƒ, uczy si´ postrzegania Êwiata w oparciu o zasad´ „Qui bono?” (∏ac. komu to
s∏u˝y?), ma odwag´ zadawaç pytania i oczekiwaç na nie odpowiedzi.
Oto przekonaliÊmy si´, ˝e w Êwiatowej polityce bardzo wa˝nà rol´ odgrywajà tajne lo˝e, a politycy sà jedynie, w mniejszym lub wi´kszym stopniu, marionetkami. DowiedzieliÊmy si´, ˝e cz∏owiek nie pochodzi od ma∏py (samice ma∏p cz∏ekokszta∏tnych, goryli, orangutanów i szympansów, nie posiadajà ∏echtaczki, podobnie jak
ich poprzedniczki, dlatego nie mia∏yby jej równie˝ kobiety...), i je˝eli jest gdzieÊ w kosmosie istnieje ˝ycie, które nie oddzia∏ywa∏o na nas wy∏àcznie w przesz∏oÊci, lecz równie˝ dziÊ (Matrix...). DowiedzieliÊmy si´, ˝e Âwi´ta Bo˝ego Narodzenia i Wielkanocy sà zwiàzane z Jezusem, lecz z cyklami przyrody, znanymi ju˝ staro˝ytnym ludom germaƒskim. Wiemy, ˝e Moj˝esz i faraon Echnaton to ta sama osoba, ˝e fale o niskiej cz´stotliwoÊci mogà wp∏ywaç na funkcjonowanie ludzkiego mózgu. I tak dalej, i tak dalej...
Co daje nam taka wiedza? W jaki sposób mo˝emy jà wykorzystaç w ˝yciu? Jakie w∏aÊciwie ma znaczenie
dla mnie osobiÊcie?
W rzeczywistoÊci jest tak, ˝e ludzie zajmujàcy si´ podobnà tematykà, którzy w codziennym ˝yciu eksperymentujà ze spo˝ywanym pokarmem, wyrzekajà si´ tradycyjnej medycyny, którzy otwarci sà na to, co nowe,
niepoznane, alternatywne, z trudem brnà przez ˝ycie.
Tylko nielicznym z nich udaje si´ wykorzystaç zdobytà wiedz´ w konstruktywny sposób. Niektórzy spotykajà si´ z drwinà, brakiem zrozumienia, szyderstwem. Sà równie˝ i tacy, którzy postrzegajà si´ jako misjonarze
przekazujàcy najwi´ksze prawdy, tracàc przy tym ostatnich przyjació∏, jacy do tej pory przy nich trwali...
Wi´kszoÊci z nas brak pieni´dzy. Zmuszeni do wykonywania zawodu, którego nie lubimy, czujemy si´ uciÊnieni.
Czy˝by tak by∏o w Waszym ˝yciu?
Gorszy jednak jest - i to w∏aÊnie on sta∏ si´ przyczynà, dla której ponownie usiad∏em do pisania – brak zrozumienia, swoista bezdusznoÊç tych, którzy przekonani sà o swojej misji wyznaczania nowych dróg. Z jednej
strony podkreÊla si´ znaczenie Êwiat∏a w naszym ˝yciu, medytacji i modlitw o pokój na Êwiecie, z drugiej jed-
9
nak strony ci sami ludzie k∏ócà si´ z teÊciem, z sàsiadem, nie potrafià porozumieç si´ ze wspó∏pracownikami,
powoli popadajà w fanatyzm.
Wiele osób ˝àdnych wiedzy, które czerpià informacje z Internetu (i godzinami siedzà przed monitorem...),
nie jest w stanie przyjàç ca∏oÊci przedstawianych faktów, lecz wybiera jedynie pewne ich aspekty, próbujàc t´
fragmentarycznoÊç uczyniç cz´Êcià w∏asnego Êwiatopoglàdu.
Tak wi´c jeden wybiera temat oprocentowania, drugi - wolnej energii, jeszcze inny - zagadnienia zwiàzane
ze Êrodowiskiem naturalnym lub nowym ∏adem Êwiata.
A mo˝e b´dà to iluminaci, cywilizacje poziaziemskie, obywatele Rzeszy, patriarchat? A mo˝e Watykan,
przepowiednie dotyczàce III wojny Êwiatowej, lo˝e masoƒskie. Wybrany temat drà˝y si´ jednostronnie, znajdujàc jednoczeÊnie koz∏a ofiarnego, który zostaje wskazany palcem i obarczony winà za ka˝de nasze niepowodzenie, ka˝dà pora˝k´, ka˝dy problem.
Mam na myÊli to, ˝e wi´kszoÊç z nas woli wytykaç tych „z∏ych”, podczas gdy sami jesteÊmy oczywiÊcie po
dobrej stronie i nikt nie chce pozamiataç przed drzwiami w∏asnego domu!
Je˝eli tak w∏aÊnie post´pujecie, oznacza to, ˝e zak∏amaliÊcie sens ˝ycia, to, co w nim najistotniejsze!
Poniewa˝: Dobrem tylko czynicie dobro!
Inaczej mówiàc: Po owocach ich poznacie!
To istny dramat, ˝e zdecydowana wi´kszoÊç ludzi u innych szuka odpowiedzialnoÊci za w∏asne niepowodzenia, niedostatek, chorob´, problemy rodzinne. Rozwiàzaƒ te˝ szuka si´ w Êwiecie zewn´trznym - pomóc
powinno paƒstwo, s∏u˝ba zdrowia, nowa szczepionka, system opieki spo∏ecznej, a mo˝e nawet sama Organizacja Narodów Zjednoczonych.
Zresztà obraz Êwiata wy∏àcznie zewn´trznego narzucajà nam media i organy paƒstwa. Neguje si´ przy tym
istnienie pierwiastka duchowego - mi∏oÊci, intuicji, duszy, boskoÊci. Wszystko to uwa˝a si´ za przesàdy, fantazj´, pobo˝ne ˝yczenia.
Cz∏owieka „wtajemniczonego” odró˝nia od cz∏owieka niesi´gajàcego w g∏àb - ateisty lub materialisty - to,
˝e ten ostatni nie ma poj´cia o mechanizmach ˝ycia, ogranicza si´ do podziwiania ˝ycia wielkich tego Êwiata,
bogaczy, ludzi wp∏ywowych, a samego siebie pozwala poni˝aç.
Jest to powód, dla którego dziel´ mechanizmy ˝ycia na dwie kategorie:
1. oznaki s∏aboÊci, które blokujà rozwój jednostki ludzkiej i
2. oznaki si∏y, które Êwiadomie wykorzystane wzmacniajà nas duchowo i intelektualnie i pozwalajà odnaleêç drog´ do sukcesu.
W ksià˝ce Alert zur Macht (Odwaga si´gni´cia po w∏adze) Jordisa von Lohausena znajdziemy dziesi´ç regu∏ chiƒskiego mistrza Sun-Tsu sprzed 2500 lat, które pokazujà nam, ˝e istniejà ludzie zg∏´biajàcy ludzkà s∏aboÊç i potrafàcy jà wykorzystaç. Znajàc ukryte mechanizmy kierujàce ˝yciem - w poni˝szych przyk∏adach negatywne - z pewnoÊcià obrócà je na swojà korzyÊç:
1. niszczcie wszystko, co w kraju Waszego wroga najlepsze;
2. oÊmieszajcie jego Boga i szargajcie wszystko, co sk∏ada si´ na tradycj´;
3. pomniejszajcie autorytet sprawujàcych w∏adz´, uwik∏ajcie ich w ciemne interesy i sprowadêcie na nich
haƒb´;
4. wszczynajcie k∏ótnie i siejcie niezgod´ w narodzie;
5. buntujcie m∏odych przeciw starym;
6. utrudniajcie dzia∏alnoÊç w∏adz;
7. miejcie wsz´dzie swoich szpiegów;
8. nie odrzucajcie wspó∏pracy najgorszych kreatur;
9. os∏abiajcie, gdzie to mo˝liwe, rozwój si∏ zbrojnych nieprzyjaciela; podkopujcie dyscyplin´ i os∏abiajcie ich
wol´ zmys∏owà muzykà; posy∏ajcie im do obozów kobiety lekkiego obyczaju, aby dope∏ni∏y dzie∏a zniszczenia;
10. nie szcz´dêcie pochwa∏, pieni´dzy ani podarków, bo zaprocentuje to w przysz∏oÊci (1, s. 263)
Powy˝sze dziesi´ç regu∏ z ca∏à pewnoÊcià sta∏o si´ zasadà rzàdzenia wielu póêniejszych w∏adców, kiedy
realizowali swoje polityczne cele. Ich elementy odnajdziemy równie˝ w Testamencie Piotra Wielkiego, w dokumentach bawarskich iluminatów oraz u Machiavellego - aby jednak zrozumieç, czym jest polityka, nale˝y
wczytaç si´ w dzie∏a owego pisarza. Niccolo Machiavelli (1469-1527) by∏ genialnym politykiem w∏oskim i historiografem, który w swojej ksià˝ce “Ksià˝´” przedstawi∏ przyczyny s∏aboÊci systemu politycznego we W∏oszech. Tytu∏owy ksià˝´ kieruje si´ wy∏àcznie ch´cià demonstrowania swej w∏adzy. KtoÊ, kto dzier˝y w∏adz´,
10
musi dbaç o to, by powstawa∏y zwalczajàce si´ obozy „lewicy” i „prawicy”, aby lud liczy∏ na ochron´ i wsparcie
w∏adzy czy te˝ „ustroju”.
Czy da∏oby si´ tu znaleêç pewne paralele z sytuacjà dzisiejszà?
Czy mo˝liwe jest, ˝e wszechobecny, rozpowszechniany przez media, strach przed zamachami terrorystycznymi stanowi element rzàdów silnej r´ki? U kogo obywatele szukajà ochrony? A gdy zagro˝enie dotyczy
wszystkich ˝yjàcych na Ziemi ludzi? Kto wtedy zagwarantuje bezpieczeƒstwo? Ale o tym wi´cej w rozdziale
Nowy ∏ad Êwiata...
Pozytywne aspekty ˝ycia i kierujàce nim mechanizmy zostanà szczegó∏owo omówione w dalszych partiach
ksià˝ki.
Rys. 2: Wyrwa w budynku Pentagonu ma dok∏adnie 19 m szerokoÊci. Tymczasem samolot, który rzekomo w niego uderzy∏, mia∏ rozpi´toÊç skrzydet 38 m. Dlaczego budynek nie zosta∏ naruszony w miejscach, w które uderzyç powinny skrzyd∏a? Dla porównania
przyjrzyjcie si´ zdj´ciu poni˝ej
Rys. 3: Widaç wyraênie, ˝e cz´Êç budynku, które powinno zniszczyç uderzenie skrzyde∏ samolotu, nie zesta∏a naruszona. Jak to
mo˝liwe? Nie widaç tu równie˝ jakichkolwiek szczàtków samolotu, cia∏ zabitych. Nie zosta∏ zniszczony nawet trawnik. Czy musz´
Wam mówiç, co to oznacza? A mo˝e macie w sobie tyle odwagi, aby domyÊliç si´ „zakazanej prawdy”?
KTO PYTA, NIE B¸ÑDZI
Powróçmy do postawionego ju˝ wczeÊniej pytania: czy kiedykolwiek zastanawia∏eÊ si´. Czytelniku, jak to
mo˝liwe, ˝e dzi´ki zgromadzonemu kapita∏owi i osiàgni´tym wp∏ywom kontrol´ nad Êwiatem sprawuje jedynie
trzysta rodzin? Co uczyni∏o ich tak bogatymi? Dlaczego nie nale˝ysz do ˝adnej z tych rodzin? Czy ˝ycie niesprawiedliwie si´ z Tobà obesz∏o? Dlaczego Bóg nie da∏ wszystkim równo? A mo˝e ci ludzie posiadajà wiedz´, która dotàd stanowi∏a dla Ciebie tajemnic´?
Cz´Êç tej zagadki rozwik∏ajà dalsze partie tej ksià˝ki. Skàd wiem to co wiem? Ano stàd, ˝e od lat pisz´
o tych ludziach, ˝e na swojej drodze nieustannie spotyka∏em ludzi, którzy pracowali dla tych trzystu rodzin, ale
przede wszystkim stàd, ˝e mam niezwykle fascynujàcego przyjaciela, o którym wi´cej napisz´ nieco póêniej,
a który od dzieciƒstwa zach´ca∏ mnie do poznawania ˝ycia i dziejów fortun!
11
Ogólnie bioràc, przedmiot tej ksià˝ki stanowi wiele tajemnic. Otó˝ sporo wiedzy nie dociera do zainteresowanych zbiorowoÊci - zarówno przez tzw. z∏ych, jak i dobrych ludzi. Jedni zachowujà jà wy∏àcznie dla siebie przez
ch´ç osiàgni´cia w∏asnych celów, majàcych zapewniç im w∏adz´. Inni zachowujà jà wy∏àcznie dla siebie, nie
chcàc dodatkowych komplikacji, poniewa˝ wszystko ma swój czas - tak˝e konfrontacja z informacjami.
Mo˝na ich porównaç do opiekuƒczych rodziców chowajàcych przed dzieckiem ostry nó˝ - nó˝ sam w sobie
nie jest niebezpieczny, jednak dziecko mog∏oby si´ nim skaleczyç.
Podobnie jest z prawdà i informacjami. Równie˝ one mogà staç si´ bronià. Informacje cz´sto by∏y w przesz∏oÊci narz´dziem w∏adzy wp∏ywajàcym na bieg wydarzeƒ - stawa∏y si´ przyczynà wojen, zawieszenia broni,
og∏aszania pokoju.
Przyjrzyjmy si´ bli˝ej dwóm przyk∏adom:
Bitwa pod Waterloo
Bankierska rodzina Rothschildów odegra∏a ogromnà rol´ w kszta∏towaniu polityki europejskiej XVIII i XIX
wieku.
Nathan Rothschild, jeden z pi´ciu synów za∏o˝yciela banku, Mayera Amschela Rothschilda, sta∏ si´ przed
1815 rokiem najpot´˝niejszym bankierem w Anglii.
Rothschildowie rozwin´li bliskà perfekcji siatk´ szpiegowskà i doskona∏y system kurierski obejmujàce ca∏à
Europ´, które swej skutecznoÊci dowiod∏y przede wszystkim w czasach wojen napoleoƒskich. Pracujàcy dla
Rothschildów agenci znajdowali si´ w strategicznie najwa˝niejszych stolicach i oÊrodkach handlowych. Des
Griffin wyjaÊnia∏: Powozy Rothschildów porusza∏y si´ po goÊciƒcach, ich statki p∏ywa∏y po kanale La Manche,
ich agenci bezszelestnie przemykali si´ ulicami miast. Transportowano z∏oto, papiery wartoÊciowe, listy i wiadomoÊci. Przede wszystkim wiadomoÊci - najÊwie˝sze tajne wiadomoÊci, które mia∏y wp∏yw na notowania na
gie∏dzie, 20 czerwca 1815 roku Nathan Rothschild otrzyma∏ od jednego ze swych agentów tajny raport o przebiegu wojny. Przeczytawszy go, w poÊpiechu uda∏ si´ do Londynu, gdzie na gie∏dzie sprzeda∏ wszystkie akcje
firmy Consul, co Êwiadczyç mia∏o o przegranej w wojnie. Lotem b∏yskawicy rozprzestrzenia∏a si´ plotka, ˝e
Rothschild wie! - Wellington przegra∏ pod Waterloo!
Wi´kszoÊç akcjonariuszy frmy Consul wpad∏a w panik´ - ogarni´ci strachem przed bankructwem, zacz´li
w panice sprzedawaç posiadane akcje. Po up∏ywie zaledwie kilku godzin, kiedy wartoÊç akcji spad∏a z dolara
do pi´ciu centów, kilkunastu agentów Rothschilda rozpocz´∏o skupowanie akcji za „psie pieniàdze”.
Po owej druzgocàcej kl´sce Francuzom nie∏atwo by∏o stanàç na nogi, zaciàgn´li wi´c w 1817 roku niema∏y
kredyt w cieszàcym si´ zaufaniem francuskim banku Ouvrarda i londyƒskim banku braci Baring. W tej rozgrywce Rothschildowie zostali ca∏kowicie pomini´ci. Podobnie jak rok póêniej, kiedy Francja potrzebowa∏a kolejnego kredytu. Rothschildom by∏o to oczywiÊcie nie w smak i wszelkimi sposobami próbowali nak∏oniç rzàd
Francji do nawiàzania wspó∏pracy - bezskutecznie!
Francuscy arystokraci, dumni ze swojej elegancji i pochodzenia, widzieli w Rothschildach po prostu nowobogackich ch∏opów, którym nale˝a∏o wskazaç w∏aÊciwe im miejsce.
Ale oto 5 listopada 1818 roku wydarzy∏o si´ coÊ niespodziewanego. Po d∏ugotrwa∏ym wzroÊcie kursu obligacji rzàdu francuskiego nastàpi∏o nieoczekiwane za∏amanie. Na dworze Ludwika XVIII panowa∏a napi´ta atmosfera. By∏y jednak osoby, których gwa∏towny spadek kursu akcji ogromnie ucieszy∏ - bracia Kalmann i Jacob Rothschildowie, dzi´ki ogromnym rezerwom finansowym i licznym agentom, w paêdzierniku 1818 roku
rozpocz´li wykupywanie obligacji rzàdowych wyemitowanych przez ich rywali - banki Ouvrarda i braci Baring,
co spowodowa∏o wzrost ich kursu. 5 listopada 1818 roku zasypali rynek europejski obligacjami, co spowodowa∏o panik´ na gie∏dzie.
Dzi´ki tak przeprowadzonej operacji uzyskali we Francji pozycj´ dominujàcà, stajàc si´ swoistà wyrocznià,
nie tylko w kwestiach finansowych.
Paryski bank Rothschildów po kl´sce Francuzów znacznie zwi´kszy∏ swój wp∏yw na decyzje rzàdu francuskiego - podobna sytuacja mia∏a miejsce w Anglii, gdzie Nathan Rothschild, dzi´ki uzale˝nieniu od siebie zarzàdu Banku Anglii, wywiera∏ bezpoÊredni wp∏yw na prac´ parlamentu brytyjskiego.
Ten przyk∏ad uÊwiadamia nam, jak brzemienne w skutki mo˝e byç Êwiadome zatajenie informacji - w tym
wypadku dla gie∏dy, a przez to i dla prawid∏owego funkcjonowania paƒstwa...
Zajmijmy si´ teraz drugim przyk∏adem, ukazujàcym uwik∏anie ca∏ego narodu w wojn´ - jako nast´pstwo
umyÊlnego nieujawnienia pewnej tajnej informacji:
12
PearI Harbor
Dla przypomnienia: skierowane 26 listopada 1941 roku do rzàdu Japonii ultimatum prezydenta Stanów
Zjednoczonych, Franklina Delano Roosevelta, w którym domagano si´ wycofania ˝o∏nierzy z terenu Indochin
i Chin (Mand˝urii), da∏o poczàtek wojnie.
Jest to fakt historyczny, a jednoczeÊnie pieczo∏owicie skrywana tajemnica. Ultimatum Roosevelta zosta∏o
przedstawione Kongresowi dopiero po ataku na PearI Harbor.
Powszechnie uwa˝ano, ˝e Japoƒczykom nie pozosta∏o nic innego, jak przystàpienie do wojny, chocia˝ robili oni wczeÊniej wszystko, aby jej uniknàç. Ksià˝´ Kenoye, ambasador Japonii w Stanach Zjednoczonych,
wielokrotnie podkreÊla∏ gotowoÊç przyjazdu do Waszyngtonu lub Honolulu, aby spotkaç si´ z Rooseveltem
w celu omówienia mo˝liwoÊci bezkrwawego rozwiàzania problemu. Kenoye by∏ gotów spe∏niç ˝àdania Stanów
Zjednoczonych, aby tylko nie dosz∏o do wojny, jednak Roosevelt kilkakrotnie odmówi∏ pertraktacji, poniewa˝
wojna by∏a ju˝ od dawna zaplanowana - podobnie jak wczeÊniej wojna z Niemcami. Roosevelt uspokaja∏ jednoczeÊnie naród amerykaƒski: Ojcowie i matki! Zapewniam Was -podkreÊla∏em to ju˝ - wielokrotnie i b´d´
podkreÊla∏ wcià˝ na nowo - Wasi synowie nie b´dà uczestniczyç w wojnach toczàcych si´ poza naszymi granicami!
Plany japoƒskiego ataku na Peari Harbor by∏y od dawna znane amerykaƒskim s∏u˝bom wojskowym:
1. Ambasador Stanów Zjednoczonych w Tokio, Joseph Grew, pisa∏ 27 stycznia 1941 roku w liÊcie do Roosevelta, ˝e w przypadku wybuchu wojny mi´dzy Stanami Zjednoczonymi i Japonià pierwszym celem ataku
wojsk nieprzyjaciela b´dzie Peari Harbor.
2. Kongresman Dies w sierpniu 1941 roku wr´czy∏ prezydentowi Rooscveltowi strategiczny plan ataku na
Peari Harbor wraz z mapà. Zosta∏ zmuszony do milczenia.
3. Ma∏o tego, w 1941 roku wywiad Stanów Zjednoczonych z∏ama∏ dyplomatyczne i wojskowe szyfry Japoƒczyków, dzi´ki czemu Roosevelt i jego doradcy znali dok∏adnà dat´, godzin´ i cel ataku.
Al Bielek, jeden z dwóch pozosta∏ych przy ˝yciu uczestników „eksperymentu Filadelfia”, opowiedzia∏ mi we
wrzeÊniu 1991 roku, ˝e w czasie zaostrzajàcego si´ konfliktu z Japonià stacjonowa∏ na Peari Harbor, jednak
na tydzieƒ przed atakiem zosta∏ oddelegowany do pracy z Nikolà Tes∏à przy wspomnianym eksperymencie.
Jak dowiedzia∏ si´ póêniej - by∏ zbyt cenny, aby pozwolono mu zginàç w ataku.
Sama baza Peari Harbor otrzyma∏a informacje o planowanym ataku wojsk nieprzyjaciela dopiero dwie godziny przed jego przeprowadzeniem, co naturalnie uniemo˝liwia∏o odpowiednie przygotowanie i oznacza∏o
poniesienie ogromnych strat. Taki jednak by∏ plan Roosevelta - obarczenie Japoƒczyków, tych podst´pnych
Êwiƒ, winà za wybuch wojny, tak by okaza∏ si´ potrzebny odwet za ten atak.
W pierwszym or´dziu do narodu po zamachu terrorystycznym na Word Trade Center George W. Bush powiedzia∏: Oto drugie Peari Harbor!
Ciekawe, co mia∏ na myÊli...?
Przedstawi∏em zaledwie dwa przyk∏ady dotyczàce zatajania informacji w polityce. Czy moglibyÊcie sobie
wyobraziç istnienie podobnych tajemnic dotyczàcych powstania cz∏owieka lub opracowanych ju˝, lecz skrywanych przed ludzkoÊcià technologii ? Na przyk∏ad silnik wodny lub magnetyczny...
Nigdy o czymÊ takim nie s∏yszeliÊcie?
W takim razie pos∏uchajcie...
W 1992 roku sp´dzi∏em 6 miesi´cy na pó∏kuli po∏udniowej, odwiedzajàc Nowà Zelandi´, Australi´ i Azj´.
W ksi´garni na po∏udniu Nowej Zelandii spotka∏em cz∏owieka o nazwisku Ross, który zapyta∏ mnie, czy nie
mia∏bym ochoty opowiedzieç jemu i kilku jego przyjacio∏om o prowadzonych przeze mnie poszukiwaniach dotyczàcych prowadzonych w Niemczech prac nad tajnà bronià (latajàcymi tarczami). Mój rozmówca prowadzi∏
ko∏o mi∏oÊników UFO w Dunedin i wspó∏pracowa∏ z podobnymi grupami na terenie Nowej Zelandii. Zgodzi∏em
si´ z entuzjazmem. Ju˝ nast´pnego dnia zaproponowa∏ mi spotkanie w Invercargill, le˝àcym na po∏udniowym
cyplu Wyspy Po∏udniowej Nowej Zelandii, gdzie jego przyjaciel organizowa∏ cotygodniowe spotkania zainteresowanych UFO.
Moja prezentacja podsumowana zosta∏a pouczajàcymi s∏owami gospodarza: Wy, Niemcy, te˝ zostaliÊcie
poddani solidnemu praniu mózgu! Znaczenia tych s∏ów nie by∏em wtedy w stanie zrozumieç. Uwa˝a∏em wówczas, ˝e odsuni´cie nazistów od w∏adzy uczyni∏o z Niemiec najbardziej wolny kraj na Êwiecie. PewnoÊç rozwia∏a si´ niczym mg∏a, kiedy mój gospodarz zaprowadzi∏ mnie do pomieszczenia, w którym znajdowa∏a si´
ogromna kolekcja ksià˝ek, filmów i nagraƒ, dotyczàcych „oficjalnie” nieistniejàcych zjawisk - jak us∏ysza∏em,
13
wi´kszoÊç z tych ksià˝ek zosta∏a w Niemczech zakazana. Bogata kolekcja obejmowa∏a ksià˝ki dotyczàce prowadzonych w Niemczech prac nad antygrawitacjà, tajemnic rzekomego làdowania na Ksi´˝ycu, kulis polityki
Trzeciej Rzeszy, masonerii, trujàcych substancji w Êrodkach spo˝ywczych, ludzi, którym uda∏o si´ samodzielnie wyleczyç ze Êmiertelnych chorób, wolnej energii, kosmicznej pró˝ni, Êwiata podziemnego, kontaktów z pozaziemskimi rzàdami i wielu innych tematów.
Na spotkaniu obecny by∏ równie˝ cz∏owiek, który zatelefonowa∏ do mnie nast´pnego ranka. Koniecznie
chcia∏ mi coÊ pokazaç. UdaliÊmy si´ w dwugodzinnà podró˝ samochodem do przypominajàcego d˝ungl´ lasu,
poÊród którego znajdowa∏ si´ niewielki dom, o istnieniu którego nikt nie wiedzia∏. Mój towarzysz podró˝y
i przewodnik zarazem wyjaÊni∏ mi, ˝e w razie potrzeby zawsze znajd´ tu schronienie i gdybym kiedykolwiek
planowa∏ budow´ latajàcego spodka, z powodzeniem mog´ to zrobiç w∏aÊnie tutaj. Dziwna propozycja – pomyÊla∏em... Zdziwi∏em si´, kiedy po wejÊciu do domu zapali∏ Êwiat∏o, chocia˝ na zewnàtrz nie zauwa˝y∏em
˝adnych przewodów. W odpowiedzi na zadane pytanie zaprowadzi∏ mnie do piwnicy. Oto prawdziwy powód
naszej wycieczki - powiedzia∏, pokazujàc mi stojàce w piwnicy urzàdzenie niewielkich rozmiarów, które zdawa∏o si´ mruczeç. Rozglàda∏em si´ za jakimÊ kablem, gniazdkiem lub wtyczkà, które zapewnia∏oby urzàdzeniu dop∏yw pràdu, jednak bezskutecznie. M´˝czyzna wyjaÊni∏, ˝e jest to konwerter magnetyczny wytwarzajàcy
pràd elektryczny, który wymaga tylko jednorazowej aktywacji - na samym poczàtku. Impuls uruchamiajàcy powstaje dzi´ki jednorazowemu przekr´ceniu pokr´t∏a na boku konwertera. IloÊç wytworzonego pràdu elektrycznego wystarcza do oÊwietlenia ca∏ego domu, a nawet do nap´dzania samochodu.
Jak si´ dowiedzia∏em, ów poczciwiec by∏ Brytyjczykiem. Próby wprowadzenia wynalazku na rynek sta∏y si´
przyczynà ucieczki do Nowej Zelandii - ucieczki przed groêbami (gro˝ono mu nawet Êmiercià).
Tyle o zagadnieniach technicznych.
Zapewne wielu z Was myÊli teraz: To fantastyczne! Gdybym we w∏asnym domu posiada∏ taki silnik magnetyczny, ju˝ nigdy nie musia∏bym p∏aciç ze elektrycznoÊç. By∏oby ciep∏o, a i ciep∏ej wody mia∏bym pod dostatkiem. Móg∏bym zbudowaç w ogrodzie szklarnie, ogrzewaç jà przez ca∏à zim´ i w ten sposób uprawiaç owoce
i warzywa... Póêniej kupi∏bym samochód elektryczny i równie˝ w nim wbudowa∏ konwerter, dzi´ki czemu nie
musia∏bym ju˝ nigdy wi´cej kupowaç benzyny!
No i oczywiÊcie przesta∏bym zanieczyszczaç Êrodowisko! Zwa˝ywszy, jak du˝a czeÊç mojej pensji przeznaczana jest na op∏aty za pràd, wod´, benzyn´, okaza∏oby si´, ˝e ju˝ nie musz´ tak du˝o pracowaç! Wspólnie z przyjació∏mi móg∏bym te˝ kupiç jakiÊ wys∏u˝ony odrzutowiec, odpowiednio go przebudowaç i polecieç na
Ksi´˝yc, aby samemu przekonaç si´, jak to rzeczywiÊcie jest z jego atmosferà...!
Fantazji nie mo˝na ograniczyç w ˝aden sposób. Wszystko jest mo˝liwe. Czy jednak w swej euforii choç
przez chwil´ pomyÊleliÊcie o tym, ˝e miliony ludzi mog∏yby straciç prac´? Co sta∏oby si´ z przemys∏em naftowym, zak∏adami produkujàcymi silniki, bez pracy zostaliby monterzy urzàdzeƒ grzewczych, specjaliÊci od
energii s∏onecznej...? Co sta∏oby si´ z...?
Czy macie ÊwiadomoÊç, ˝e stalibyÊcie si´ narz´dziem s∏u˝àcym zniszczeniu? StalibyÊcie si´ sprawcami
straszliwych cierpieƒ, znienawidzonymi przez wielu ludzi, którym odebralibyÊcie nadziej´, zburzyli Êwiat...
Wiem jednak, ˝e chcieliÊcie czyniç tylko dobro.
W ˝aden sposób nie chc´ Was nastawiaç negatywnie do wolnej energii, wr´cz przeciwnie. Wolna energia
jest przysz∏oÊcià i pewnego dnia stanie si´ nieodzownà cz´Êcià ˝ycia, zmieniajàc otaczajàcy nas Êwiat. Chc´
Wam pokazaç, ˝e ka˝dy kij ma dwa koƒce. Czasami konieczne jest podj´cie decyzji, która w zdecydowany
sposób wp∏ynie na popraw´ warunków ˝ycia wielu ludzi. Jednak to, co zbawienne w skutkach dla jednych, dla
drugich - szczególnie tych przywiàzanych do znanych od dawna technologii, niezdolnych do zrozumienia i akceptacji post´pu techniki - mo˝e staç si´ poczàtkiem koƒca.
Podobne emocje wywo∏a∏o wprowadzenie komputerów - chocia˝ w istotny sposób przyczyni∏y si´ do
uproszczenia wielu czynnoÊci, doprowadzi∏y jednoczeÊnie do zlikwidowania wielu miejsc pracy, co b´dzie
mia∏o skutki tak˝e w przysz∏oÊci. Czy moglibyÊcie jednak z nich zrezygnowaç?
Jest to prawo polaryzacji.
Pos∏u˝y∏em si´ tymi przyk∏adami, by uÊwiadomiç, ˝e niezale˝nie od tego, takà drogà pójdziemy, na jakà
Êcie˝k´ si´ zdecydujemy, niezale˝nie od pobudek i idea∏ów, jakie kierowaç b´dà naszym post´powaniem, zawsze b´dziemy kogoÊ krzywdziç.
I oto pewien wynalazek - maleƒki silnik zobaczony w d˝ungli - móg∏by staç si´ „bronià”, która wywrze
wp∏yw na losy milionów ludzi!
Czy rozumiecie ju˝, co mam na myÊli? Czy rozumiecie, ˝e rozwiàzanie pieczo∏owicie strze˝onych tajemnic
mo˝e byç niebezpieczne, mo˝e staç si´ bronià w r´kach osoby niedoÊwiadczonej, która przy jej u˝yciu siaç
14
b´dzie niewyobra˝alne wr´cz zniszczenie?
Âmiem twierdziç, ˝e te wspomniane ju˝ wczeÊniej trzysta pot´˝nych i bogatych rodzin decyduje o losach
Êwiata, poniewa˝ sà one w posiadaniu tajemnej wiedzy - wiedzy o tym, co znajduje si´ w Êwiecie pozaziemskim, ale i o tym, co skrywa ludzka dusza.
Naiwni twierdziç mogà, ˝e Êwiat pozbawiony jest tajemnic - jest ksi´gà otwartà dla wszystkich, z której
czerpaç mo˝na wiedz´ o historii Êwiata i ca∏ej ludzkoÊci. Dlaczego zatem na Êwiecie istniejà tajne s∏u˝by wywiadowcze z tysiàcami agentów? Czemu majà one s∏u˝yç, skoro wszystko zo sta∏o ju˝ wyjaÊnione?
Przypominam sobie rozmow´ z pewnym intelektualistà, który nie wierzy w istnienie ani Boga, ani szatana o duszy, intuicji czy prawach kosmicznych nie wspominajàc. Wszystko, co nie znajdowa∏o potwierdzenia
w nauce, by∏o dla niego be∏kotem, wytworem wyobraêni.
Kiedy zapyta∏em, czy kocha ˝on´, potwierdzi∏ to z pe∏nym przekonaniem. Posunà∏em si´ dalej, zarzucajàc
mu k∏amstwo, co wywo∏a∏o jego ogromne zdziwienie i oburzenie. Stwierdzi∏em bowiem, ˝e mi∏oÊç nie istnieje,
skoro w ˝aden sposób nie mo˝na udowodniç jej naukowo. Mi∏oÊç nie istnieje, poniewa˝ nie mo˝e istnieç to,
co dalekie od sztywnych ram nauki.
OczywiÊcie by∏a to wy∏àcznie prowokacja, ch´ç udowodnienia niedorzecznoÊci wysuwanych przez niego
argumentów i wykorzystania ich przeciw niemu. W rezultacie zmieni∏ ton wypowiedzi, opowiadajàc o nurtujàcych go wàtpliwoÊciach, dla których przez swój racjonalizm nie znajdowa∏ wyjaÊnieƒ...
Nie musi ich szukaç - jednak odrzucanie wszystkiego, czego nie mo˝na zrozumieç przy pierwszej próbie,
jest du˝ym b∏´dem.Podobnie jest z tajemnicami.
Zastanówcie si´: na ca∏ym Êwiecie znajdujà si´ tysiàce instytutów, których zadaniem jest poznawanie ludzi
- badanie ludzkich zachowaƒ, potrzeb i zwyczajów. W samej Europie swoje siedziby ma kilka instytutów zajmujàcych si´ strategià wojny psychologicznej (np. Tavistock Institute). Co, Waszym zdaniem, dzieje si´ z wynikami takich eksperymentów i badaƒ? Làdujà w koszu czy raczej przekazywane sà tym, którzy owe instytuty
za∏o˝yli i finansujà?
Czy nie wracamy ponownie do bogatych i wp∏ywowych?
Czy wierzycie, ˝e mechanizmy ludzkiego ˝ycia i sposoby myÊlenia zosta∏y ju˝ dawno poznane? A tak jest
ponad wszelka wàtpliwoÊç! Zosta∏y ju˝ dawno poznane i oczywiÊcie odpowiednio wykorzystane przez potentatów i monopolisto tego Êwiata - dla ich w∏asnych celów, ale te˝ na w∏asnà szkod´.
Nasuwa si´ zatem pytanie, dlaczego o tym nie wiedzieliÊcie i co teraz zrobicie z takà wiedzà?
Tak oto powróciliÊmy do tematu tego rozdzia∏u, a mianowicie: na có˝ mi wiedza, której nie potraƒ´ spo˝ytkowaç w moim ˝yciu?
PowinniÊmy zatem wiedzieç wi´cej o tajemnicach ˝ycia!
W moich wczeÊniejszych ksià˝kach skupia∏em si´ przede wszystkim na negatywnych, nieprzyjemnych,
groênych tajemnicach ˝ycia – nale˝a∏oby zatem stworzyç swoistà przeciwwag´, przedstawiç to, co jest przyjemne, konstruktywne, sprzyja wi´kszej wolnoÊci w ˝yciu.
Przecie˝ wszyscy szukamy szcz´Êcia, zdrowia, dobrobytu, podró˝y, pokoju...
Tak w∏aÊnie jest - a osiàgni´cie tego jest mo˝liwe. Trzeba jednak spe∏niç pewne warunki – byç gotowym do
zrozumienia tego, co nowe, zmieniajàce si´ w otaczajàcej nas rzeczywistoÊci, a tym samym w nas samych,
oraz wierzyç, ˝e ˝ycie ma do zaoferowania znacznie wi´cej ni˝ to, co otrzymaliÊmy do tej pory, bo pami´tajmy, jest to...
ÂWIAT PE¸EN CUDÓW!
Wielu ludzi, przede wszystkim zaliczajàcych si´ do zachodniej cywilizacji, nie wierzy w - jak mówià - cuda
i dziwy. Dlatego dziwià si´, dlaczego to w∏aÊnie im przytrafi∏o si´ z∏amanie nogi, z jakiego w∏aÊciwie powodu
stracili prac´, porzuci∏ ich partner, dlaczego zdarzy∏ im si´ wypadek samochodowy. Ludzie tacy nie interesujà
si´ istotà ˝ycia. Wiedzà wprawdzie, jakimi drogami mo˝na przez ˝ycie przejÊç, ale nie majà poj´cia, co jest
w∏aÊciwym sensem egzystencji, dlaczego istniejà tu i teraz, kim byli kiedyÊ i co si´ z nimi stanie, gdy zakoƒczà
fizyczny ˝ywot. Najgorsze jest to, ˝e w tym stanie nieÊwiadomoÊci pozostaje wi´ksza cz´Êç ludzkoÊci, nie
znajàc podstaw swej w∏asnej egzystencji, a tym samym nie rozumiejàc mechanizmów kierujàcych ich ˝yciem.
W tym miejscu spodziewam si´ us∏yszeç naiwny sprzeciw: nie istniejà przecie˝ ˝adne „mechanizmy kierujàce ˝yciem” ludzkim, nie ma metafizycznych regu∏, predestynacji, a ju˝ na pewno nie ma cudów.
Czy˝by? Jak wi´c wyt∏umaczyç choçby fenomen niezwyk∏ych zdolnoÊci pewnej grupy ludzi, którzy potrafià
spacerowaç po roz˝arzonych w´glach, nie doznajàc przy tym oparzeƒ stóp? Ich wiara nie przenosi wprawdzie
15
gór, ale pozwala im, przynajmniej w ograniczonym zakresie, wznieÊç si´ ponad prawa natury. Cz∏owiek, który
boso przechodzi kilka metrów po ˝arzàcych si´ w´glach, musi przedtem odpowiednio przygotowaç si´ mentalnie, uwierzyç, ˝e nie odniesie obra˝eƒ. Gdy ju˝ naprawd´ uwierzy, gdy jest bez reszty przekonany - rzeczywiÊcie si´ nie poparzy. Wystarczy jednak odrobina zwàtpienia - i wszystko na nic, stopy pokryjà si´ ranami.
Inny przyk∏ad: dlaczego niektórzy ludzie potrafià - nawet przed kamerà - oddzia∏ywaç myÊlami na ∏y˝eczki
czy inne sztuçce, wyginajàc je na odleg∏oÊç? Przecie˝ z naukowego punktu widzenia jest to rzekomo ca∏kowicie wykluczone.
Weêmy z kolei tzw. efekt placebo. W 2003 roku w ró˝nych periodykach (m.in. w magazynie „Focus”) opublikowano raport na temat pewnego eksperymentu medycznego z udzia∏em grupy pacjentów z uszkodzonà
∏´kotkà. U po∏owy z nich przeprowadzono operacj´ kolana, pozosta∏ym podano wprawdzie narkoz´, wykonujàc jednak tylko niewielkie naci´cie na skórze, markujàce zabieg. Wszystko oczywiÊcie w tajemnicy przed pacjentami. I oto zdarzy∏ si´ „cud”: równie˝ niepoddane operacji osoby odczu∏y popraw´!
Uznano to za dowód potwierdzajàcy dzia∏anie efektu placebo. Có˝ to takiego? Nic innego, jak praktyczne
zastosowanie jednej z podstawowych regu∏ kosmosu:
Duch panuje nad materià!
Pewien m∏ody cz∏owiek w Palestynie, przed dwoma tysiàcami lat, zwyk∏ by∏ mawiaç: Ka˝demu dzieje si´
wed∏ug jego wiary. W gruncie rzeczy chodzi o to samo. Bazujàc na w∏asnym doÊwiadczeniu mog´ Wam zdradziç, drodzy Czytelnicy: ˝ycie jest pe∏ne cudów. My sami mo˝emy je tworzyç. Jak - to wyjaÊni´ na kolejnych
stronach tej ksià˝ki, podajàc te˝ szereg rad i wskazówek na temat praktycznego zastosowania tych fenomenów. Tak, tak˝e w Waszym ˝yciu!
W rzeczywistoÊci jest jednak tak, ˝e prawdziwych „cudów” nie ma (zdziwi∏em Was teraz?), sà tylko zjawiska niezwyk∏e wprawdzie, lecz wynikajàce z pewnych prawid∏owoÊci. W kolejnych rozdzia∏ach opowiem o kilku „niezwykle niezwyk∏ych” ludziach (lub grupach ludzi), których ˝ycie i czyny wprowadzà nas w te obszary
rzeczywistoÊci, których do tej pory prawdopodobnie nawet si´ nie domyÊlaliÊcie. Dowiecie si´ o wydarzeniach, które wydawaç si´ mogà nieprawdopodobne, ja jednak nie tylko wyjaÊni´, w jaki sposób sta∏y si´ mo˝liwe, ale opisz´ te˝, jakà korzyÊç Wy sami mo˝ecie z nich odnieÊç.
Teraz pora na konkrety. Chodzi nam wi´c o pytanie, czy „cuda” w ogóle si´ zdarzajà. Szukajàc odpowiedzi,
przyjrzyjmy si´ najciekawszej moim zdaniem osobowoÊci ostatniego tysiàclecia, cz∏owiekowi, za sprawà którego wydarzy∏o si´ prawdopodobnie tyle cudów, ilu dokonali razem wszyscy Êwi´ci ka˝dej dowolnej religii.
Cz∏owiekowi, który budzi∏ powszechny podziw, a widziany by∏ niemal w ka˝dym zakàtku Êwiata. Osoba ta to...
HRABIA DE SAINT GERMAIN
- Cz∏owiek, który wie wszystko i ˝yje wiecznie!
Hrabia de Saint Germain okreÊlany jest w Encyclopaedia Britannica mianem s∏ynnego osiemnastowiecznego poszukiwacza przygód, znanego w ca∏ej Europie jako „cudotwórca”. Na temat jego pochodzenia nie wiadomo nic bli˝szego, równie˝ data i okolicznoÊci Êmierci spowite sà mg∏à tajemnicy. Voltaire, cynik, na którym
nie∏atwo by∏o wywrzeç wra˝enie, mówi∏ o nim Fryderykowi Wielkiemu jako o cz∏owieku, który wie wszystko
i ˝yje wiecznie.
JeÊli wierzyç jemu wspó∏czesnym, ˝y∏ co najmniej dwieÊcie lat, nie zmieniajàc przy tym prawie wcale wyglàdu.
Hrabia pojawi∏ si´ nagle i znikàd. Przez ca∏e ˝ycie otacza∏y go intrygi i pog∏oski na temat „si∏ magicznych”.
Wyst´powa∏ podobno pod niemal osiemdziesi´cioma pseudonimami, tak˝e Saint Germain nie by∏o, jak si´
wydaje, prawdziwym nazwiskiem.
W rozmowie z Madame Pompadour, faworytà Ludwika XV, w nast´pujàcy sposób podsumowa∏ styl ˝ycia
ówczesnej epoki: Wszystkie kobiety pragnà wiecznej m∏odoÊci, a wszyscy m´˝czyêni - kamienia filozoficznego. Wszyscy poszukuje albo nieprzemijajàcej urody, albo wiecznego bogactwa. Wiele osób spoÊród tych, które zna∏y hrabiego, uwa˝a∏y, ˝e odkry∏ on wszystkie te tajemnice, co by∏o przyczynà jego d∏ugowiecznoÊci. Fryderykowi Wielkiemu wyjawi∏ niegdyÊ, i˝ wynalaz∏ eliksir niezmiernie przed∏u˝ajàcy ludzkie ˝ycie, sam zaÊ ˝yje
ju˝ ponad dwa tysiàce lat. Baronowi von Alvensleben zwierzy∏ si´ przy jakiejÊ okazji: Dzier˝´ w mych d∏oniach
si∏y natury i tak jak Bóg stworzy∏ Êwiat, mog´ i ja wyczarowaç, z nicoÊci wszystko, czego tylko zapragn´. Kie-
16
dy indziej znowu oÊwiadczy∏ ze Êmiechem, ˝e jest chyba starszy od Matuzalema.
PrzeÊledêmy po kolei, co wiadomo o jego losach. Po raz pierwszy pojawi∏ si´ w roku 1710, o czym dowiadujemy si´ z zapisków kompozytora Jean-Philippe'a Rameau i m∏odej hrabiny de Georgy, którzy oceniali jego
wiek na 40-45 lat. Z okresu nast´pnych dwóch dziesi´cioleci nie wiadomo prawie nic, tyle tylko, ˝e by∏ zaufanym Madame Pompadour i mia∏ du˝e wp∏ywy w lo˝ach wolnomularskich i innych ówczesnych tajnych stowarzyszeniach.
W tamtych czasach idee, jakim ho∏dowali cz∏onkowie ló˝ i do których realizacji dà˝y∏y bractwa, ró˝ni∏y si´
znacznie od tych z czasów nam wspó∏czesnych. Znaleêç tam by∏o mo˝na wielu ludzi o wysokim poziomie intelektualnym i duchowym, w przeciwieƒstwie do dzisiejszych posiadaczy wysokich stopni wtajemniczenia, którzy moim zdaniem obrali raczej przeciwny kurs.
Rys. 4: Hrabia de Saint Germain. Miedzioryt, wykonany w 1783 roku w Pary˝u przez N. Thomasa,
znajdowa∏ si´ pierwotnie w posiadaniu markiza de Urfe
Pomi´dzy rokiem 1737 a 1742 Saint Germain przebywa∏ na dworze szacha perskiego. Prawdopodobnie
w∏aÊnie tam zdoby∏ gros swej niezwykle rozleg∏ej wiedzy na temat diamentów. W 1743 roku pojawi∏ si´ na
dworze króla Ludwika XV, gdzie zas∏ynà∏ z ogromnego bogactwa i umiej´tnoÊci alchemicznych. On sam twierdzi∏, ˝e odkry∏ kamieƒ filozoficzny i potrafi wytwarzaç diamenty, a poza tym przew´drowa∏ Himalaje, gdzie
spotka∏ ludzi, którzy wiedzà wszystko. Zagadkowo dodawa∏, i˝ trzeba by prowadziç studia we wn´trzu piramid, tak ja to czyni∏em, aby dotrzeç do tych samych tajemnic natury, które otworzy∏y si´ przed nim. Opowiada∏
17
tak˝e o swych podró˝ach w przestrzeni kosmicznej. Bardzo d∏ugo lecia∏em poprzez przestworza. Widzia∏em
kule ziemskie kr´càce si´ wokó∏ mnie i Êwiaty le˝àce u mych stóp. Przy innej okazji wspomnia∏ mimochodem:
Podró˝owa∏em w czasie i przenosi∏em si´ ca∏kiem nieÊwiadomie do najodleglejszych krain. Hrabia wykazywa∏
zdolnoÊci wizjonerskie - donosi∏ na przyk∏ad o wynalazkach, jakie mia∏y byç poczynione w dalekiej przysz∏oÊci.
Spotkaç te˝ mo˝na twierdzenia, ˝e potrafi∏ - w obecnoÊci Êwiadków – staç si´ niewidocznym i ukazaç si´
znowu w dowolnym miejscu i czasie. Jemu wspó∏czeÊni - od wspomnianej ju˝ Madame Pompadour po niemieckiego filozofa Grimma - podkreÊlali w listach i pami´tnikach niespotykany talent opowiadania historii i niesamowità, szczegó∏owà wiedz´ hrabiego o wydarzeniach historycznych. Jego czarujàce anegdoty na temat
Kleopatry, Poncjusza Pi∏ata, Marii Tudor, Henryka VIII i Franciszka I, prezentowane ze wszystkimi barwnymi
detalami, przekonywa∏y s∏uchajàce z zapartym tchem audytorium, nie wy∏àczajàc Ludwika XV, ˝e opisywa∏
zdarzenia widziane na w∏asne oczy.
Mo˝na by teraz powiedzieç: w dzisiejszych czasach psychiatrzy odnotowujà w swoich kartotekach niejeden
taki przypadek. Ró˝nica polega wszak˝e na tym, ˝e Saint Germain prezentowa∏ swoim zwolennikom tak˝e
ca∏kiem realne, materialne „cuda”. Wróçmy jednak do êróde∏ historycznych.
W 1744 roku hrabiego wtràcono w Anglii do wi´zienia pod zarzutem szpiegostwa, po przes∏uchaniu odzyska∏ jednak wolnoÊç. W latach 1745-1746 ˝y∏ niczym ksià˝´ na wiedeƒskim dworze cesarskim, gdzie uwa˝ano go za dowcipnego i wielce utalentowanego. Nie tylko olÊniewa∏ bogactwem, ale w∏ada∏ tak˝e - obok wielu
europejskich - j´zykami orientalnymi, klasycznymi i arabskim. Gra∏ znakomicie na skrzypcach i fortepianie. By∏
wegetarianinem, sporadycznie tylko pija∏ wino.
Pomi´dzy rokiem 1747 a 1756 przynajmniej dwa razy podró˝owa∏ do Indii. Zachowa∏ si´ list Saint Germaina z tego okresu, w którym wspomina on, ˝e posiad∏ wiedz´ o przetapianiu kamieni szlachetnych.
Nasz, bohater osiàgnà∏ szczyty s∏awy w okresie 1757-1760 na dworze Ludwika XV, którego zadziwia∏, powi´kszajàc i pomna˝ajàc na jego oczach diamenty. Otrzyma∏ tam do dyspozycji laboratorium, by móg∏ prowadziç swe alchemiczne eksperymenty. Hrabina de Georgy, wówczas siedemdziesi´cioletnia, nie kry∏a zdziwienia jego wyglàdem, niemal niezmienionym przez ponad 50 lat, jakie up∏yn´∏y od ich pierwszego spotkania.
Madame du Hausset opisywa∏a go w 1760 roku w nast´pujàcy sposób:
Wyglàda∏ na pi´çdziesiàt lat. Nie by∏ ani chudy, ani gruby, mia∏ nieskazitelne maniery, wydawa∏ si´ màdry,
a ubiera∏ si´ z prostotà i elegancjà. Na jego palcach, tabakierze i na zegarku lÊni∏y najczystszej wody brylanty.
WartoÊç diamentów zdobiàcych odzienie i sprzàczki butów oceniano na 200000 franków. Na koronkowej kryzie migota∏y zaÊ niezwyk∏ej urody rubiny...
De Georgy przypomina∏a sobie, ˝e pi´çdziesiàt lat wczeÊniej, w 1710 roku, pozna∏a Saint Germaina przedstawiajàcego si´ wówczas jako markiz Balletti - w Wenecji. Podobnie jak muzyk Rameau, równie˝
uczestnik tamtego spotkania, przysi´ga∏a, ˝e teraz wyglàda m∏odziej.
W Wersalu hrabia pojawi∏ si´ oko∏o 1757 roku i szybko zyska∏ niezwykle du˝e wp∏ywy. Jego swobodny dost´p do Ludwika XV, i to o ka˝dej porze, wywo∏ywa∏ zgorszenie u francuskich dworzan, tym bardziej ˝e Saint
Germain sp´dza∏ z monarchà równie˝ wiele wieczorów. W okresie 1760-1762 zawita∏ niespodziewanie do Holandii i próbowa∏ poÊredniczyç w zawarciu pokoju z Anglià. Politycy i w∏adcy nie chcieli jednak nawet o tym s∏yszeç. Hrabia utraci∏ wówczas poparcie Ludwika XV i pozosta∏ w Holandii, by tam kontynuowaç swà prac´.
W tym samym czasie Voltaire pisa∏ do króla pruskiego: Powiada si´, ze tajemnicy pokoju nie pozna∏ nikt inny
poza niejakim panem de Saint Germain, który swego czasu wieczerza∏ z ojcami soboru. To cz∏owiek, który ˝yje wiecznie i wie wszystko.
Od 1762 do oko∏o 1773 roku w ca∏ej Europie g∏oÊno by∏o o politycznych i naukowych dokonaniach hrabiego. Niezwyk∏y ten cz∏owiek przemieniaç potrafi ˝elazo w metal, który urodà i w∏aÊciwoÊciami dorównuje z∏otu.
W Wenecji posiada∏ manufaktur´, zatrudniajàcà 100 ludzi i wytwarzajàcà len, przypominajàcy wyglàdem jedwab. Po Êmierci Ludwika XV na pró˝no ostrzega∏ jego nast´pc´, Ludwika XVI i Mari´ Antonin´ przed ogromnym spiskiem, o czym dowiedzia∏ si´ poprzez swoje kontakty w kr´gach masonów oraz iluminatów. Nast´pne
lata sp´dzi∏ g∏ównie w Niemczech. Âwiadkowie okreÊlajà jego wiek w owym czasie na 60 - 70 lat. Dzia∏a∏ podobno - wraz ze swym uczniem i protektorem, ksi´ciem Karlem von Hessen-Kassel - w kr´gach wolnomularzy, ró˝okrzy˝owców i templariuszy. Obaj zajmowali si´ eksperymentami, które mia∏y przynieÊç korzyÊç ca∏emu rodzajowi ludzkiemu.
Nasz zagadkowy arystokrata sp´dzi∏ u ksi´cia von Hessen-Kassel wiele lat, uczàc go prowadzenia badaƒ
naukowych. Fryderykowi Wielkiemu zaoferowa∏ wyjawienie tajników wielu procesów chemicznych, które, gdyby monarcha podszed∏ do nich powa˝nie, mog∏yby uczyniç Niemcy liderem rewolucji przemys∏owej i hegemonem w Europie.
18
Na dworze ksi´cia Saint Germain po raz pierwszy przyzna∏, ˝e si´ starzeje, zaÊ 27 lutego 1784 roku zmar∏
podobno nagle w ramionach dwóch pokojówek. Pogrzeb odby∏ si´ 2 marca tego samego roku, co odnotowano w ksi´gach parafialnych koÊcio∏a w Eckernforde. Gdy jednak kilka dni póêniej ponownie otwarto trumn´,
by∏a pusta!
Rys. 5: Hrabia de Saint Germain z dwoma zakonnikami w laboratorium alchemicznym
Niemal w rok po rzekomej Êmierci hrabia wystàpi∏ - co potwierdzajà liczni Êwiadkowie - na wielkim spotkaniu okultystów 15 lutego 1785 roku w Wilheimsbad. Uczestniczyli w nim masoni, iluminaci i nekromanci,
a mia∏o na celu wyjaÊnienie odmiennych poglàdów, prezentowanych przez ró˝ne lo˝e. Pojawi∏ si´ tam w towarzystwie s∏ynnego w∏oskiego awanturnika i alchemika Cagliostro, wiedeƒskiego lekarza Franza Mesmera,
twórcy teorii leczniczego „magnetyzmu zwierz´cego” (mesmeryzmu), oraz francuskiego pisarza i filozofa Louis-Claude'a Saint Martin.
Oko∏o 1788 roku powróci∏ do Francji i ostrzega∏ arystokratów przed zbli˝ajàcà si´ rewolucjà, czego jednak
nikt nie traktowa∏ powa˝nie. W 1789 roku wyjecha∏ do Szwecji, by chroniç króla Gustawa III przed gro˝àcà mu
chorobà.
Ludziom, którzy go otaczali, próbowa∏ jak si´ wydaje uÊwiadomiç prawdziwe, wewn´trzne znaczenie egzystencji, pociesza∏ ich te˝ - przewidujàc rewolucj´ francuskà - perspektywà lepszego ˝ycia na tamtym Êwiecie.
Przepowiedzia∏ Marii Antoninie dzieƒ i godzin´ jej Êmierci w 1793 roku. Królowa twierdzi∏a, ˝e hrabia, w postaci cia∏a astralnego, nawiedzi∏ jà w celi i podtrzymywa∏ na duchu, zapewniajàc o wspania∏oÊciach ˝ycia wiecznego. Pomog∏o jej to zachowaç godnoÊç w obliczu gilotyny.
Nieco póêniej król szwedzki Gustaw III zapowiedzia∏ swej przyjació∏ce i kronikarce, madame d'Adhemar
(która by∏a przekonana, ˝e hrabia jest m´˝czyznà 45-letnim), i˝ Saint Germain odwiedzi jà jeszcze pi´ciokrotnie. Zapowiedê ta podobno dok∏adnie si´ spe∏ni∏a, jak twierdzi∏a d'Adhemar. Ostatnia wizyta mia∏a miejsce
w 1820 roku, dok∏adnie w dniu morderstwa ksi´cia de Berry.
W póêniejszych czasach wcià˝ bywa∏ widywany tu i ówdzie, przede wszystkim w kr´gach okultystycznych,
wed∏ug mojej wiedzy nie zachowa∏y si´ jednak na ten temat prawie ˝adne zapiski. Tak wi´c w 1821 roku podobno przebywa∏ w Wiedniu i rozmawia∏ z madame de Genlis. Z kolei 52 lata po swej „oficjalnej” Êmierci,
w 1836 roku, pojawi∏ si´ na pogrzebie Karla von Hessen-Kassel, gdzie rozpozna∏o go wielu spoÊród tysi´cy
przyby∏ych. Lord Lytton nazywa∏ go w 1842 roku „bliskim przyjacielem”, zaÊ w 1867 roku hrabia wzià∏ udzia∏
w spotkaniu Wielkiej Lo˝y Mediolanu. Jeszcze póêniej pozna∏ Chopina i Czajkowskiego, wywierajàc inspirujàcy wp∏yw na ich twórczoÊç. Ostatnie znane mi wspomnienie o spotkaniu z Saint Germainem, z roku 1896, pochodzi od s∏awnej teozof dr Annie Besant (kontynuatorki prac Heleny P. Blavatzky).
Kim w∏aÊciwie by∏ hrabia de Saint Germain?
Skàd czerpa∏ swojà wiedz´ alchemicznà? Jakie by∏y êród∏a jego bogactwa?
A przede wszystkim - dlaczego nie starza∏ si´ wcale, albo tylko nieznacznie, co potwierdzajà liczni Êwiadkowie? Trudno oprzeç si´ skojarzeniu z boli aterem filmu NieÊmiertelny, który nigdy nie traci∏ m∏odzieƒczego
wyglàdu, a tylko otaczajàcy go ludzie nieuchronnie posuwali si´ w latach.
19
Czy hrabia odkry∏ wi´c tajemnic´ nieÊmiertelnoÊci, a mo˝e tak˝e posiad∏ umiej´tnoÊç podró˝owania w czasie? Na te pytania nie odpowie prawdopodobnie nikt oprócz niego samego. Faktem jest jednak, ˝e wprawia∏
s∏uchaczy w zdumienie, opisujàc wynalazki, nieznane jeszcze w XVIII wieku - kolej ˝elaznà, parowiec. Skàd
o nich wiedzia∏?
Ponownie da∏ o sobie znaç dopiero w latach trzydziestych ubieg∏ego stulecia. Podobno ukaza∏ si´ pewnemu Amerykaninowi na szczycie Mount Shasta w pó∏nocnej Kalifornii. „Ukaza∏ si´” to najw∏aÊciwsze okreÊlenie,
bowiem zmaterializowa∏ si´ na jego oczach, a potem w ten sam sposób zniknà∏. (Ja sam by∏em ju˝ na tej górze cztery razy, okrà˝y∏em jà te˝ kilka razy i rozmawia∏em z wieloma ludêmi w okolicy, nikt jednak nie potrafi∏
powiedzieç nic bli˝szego o tym zdarzeniu.) Saint Germain przedstawi∏ si´ owemu Amerykaninowi jako cz∏onek „Bia∏ego Bractwa”, grupy istot z innego wymiaru, która czuwa nad rozwojem naszej planety i wspiera proces spirytualnego doskonalenia ludzkich dusz.
Niezwykle zainteresowa∏ mnie fakt, i˝ obydwie ksià˝ki Godfre Raya Kinga (to on w∏aÊnie twierdzi, ˝e ujrza∏
na Mount Shasta Saint Germaina) dotykajà tematu podziemnego Êwiata, który opisa∏em, w zbeletryzowanej
formie, w mojej powieÊci Die innere Welt (Wewn´trzny Êwiat).
Wed∏ug tzw. teorii pustego wn´trza Ziemi kula ziemska jest wydrà˝onà skorupà z pustym wn´trzem (mniejszych bàdê wi´kszych rozmiarów - na ten temat istniejà ró˝ne poglàdy), zamieszkanym i dost´pnym z powierzchni przez dwa otwory - na biegunie pó∏nocnym i po∏udniowym. Ziemia jest w tej teorii organizmem i posiada w Êrodku - niczym komórka - jàdro w postaci centralnie po∏o˝onego S∏oƒca. Tak przynajmniej donoszà
osoby, które twierdzà, ˝e by∏y we wn´trzu. I jeszcze jedno - sama Ziemia oddycha ponoç, co uwidacznia si´
w otwieraniu i zamykaniu otworów na biegunach.
W tym miejscu wspomnieç trzeba, ˝e plemiona eskimoskie, pytane przez polarników o pochodzenie, twierdzi∏y, ˝e pochodzà z krainy, w której nigdy nie zachodzi s∏oƒce, wskazujàc przy tym w kierunku bieguna pó∏nocnego. Co wa˝niejsze jednak: badacze obszarów polarnych, Scott, Peary, Amundsen, Nansen i Byrd donosili zgodnie, ˝e po przekroczeniu 77. stopnia szerokoÊci geograficznej pó∏nocnej klimat ociepla∏ si´, znajdowali si´ nagle w s∏odkowodnym akwenie, wszyscy te˝ w pewnych momentach widzieli dwa s∏oƒca. Admira∏ Byrd
w swoim s∏ynnym dzienniku twierdzi∏ nawet, i˝ dotar∏ do z∏otego miasta, spotykajàc tam w∏adc´ i lud nale˝àcy
do pradawnej cywilizacji, którzy goÊcinnie przyj´li podró˝ników.
W ksià˝ce tej z braku miejsca nie zdo∏amy dok∏adniej przeÊledziç debaty na temat pustego wn´trza Ziemi.
Faktem jest jednak, ˝e ca∏a nasza planeta przeorana jest systemami prastarych tuneli, niegdyÊ zamieszkanych, gdzie znajdowano pozostawione tam maszynerie i inne wytwory cywilizacji. Ja sam przebywa∏em w takich tunelach, prowadzàcych podobno do ogromnych podziemnych miast, nadal rzekomo zaludnionych przez
przedstawicieli dawnych kultur. W Ameryce Ârodkowej rozmawia∏em z cz∏owiekiem, który ma dost´p do tych
„zaludnionych” miast i opowiedzia∏ mi sporo interesujàcych rzeczy o ich mieszkaƒcach.
W roku 1989 prze˝y∏em ciekawà histori´. Przebywa∏em wówczas w miejscowoÊci Sedona w Arizonie, pi´knie po∏o˝onym i otoczonym rdzawoczerwonymi ska∏ami miasteczku, oddalonym o oko∏o 2 godzin jazdy samochodem od Phoenix. Scdona jest nie tylko mekkà dla Amerykanów zainteresowanych zjawiskami nadprzyrodzonymi, ale tak˝e miejscem, w którym pobudowa∏o swe rezydencje (przynajmniej letnie) nieprzeci´tnie wielu
milionerów.
Rys. 6: Janvan Helsi i w towarzystw (pierwszy z lewej) podczas poszukiwania wejÊç do jaskiƒ w Brazylii, miejscowych przewodników
20
Rys. 7: Oto, jak mo˝na wyobraziç sobie „pustà Ziemi´”.
W samym Êrodku znajdowaç si´ ma „centralne stonce”,
widziane rzekomo przez polarników
Rys. 8: Zdj´cie satelitarne (Apollo 16) kuli ziemskiej, na którym
niektórzy doszukujà si´ widocznego otworu w skorupie planety
Na zachodnim skraju miasta znajduje si´ dolina zwana kanionem Boynton. Na jej temat krà˝y pewna legenda, którà opowiedzia∏ mi szaman plemienia Siuksów Lakota podczas obrz´du, jaki odprawialiÊmy w sàsiedniej dolinie.
Rzecz dzia∏a si´ w czasach walk bia∏ych z Indianami. Pewien genera∏ (niestety, zapomnia∏em jego nazwiska) tropi∏ wraz ze swym oddzia∏em grup´ rdzennych mieszkaƒców, zaganiajàc ich wreszcie do kanionu
Boynton. Nie ma z niego drugiego wyjÊcia, ˝o∏nierze sàdzili wi´c, ˝e teraz bez trudu dopadnà czerwonoskórych, kiedy jednak dotarli do koƒca kanionu, nie zastali tam ani jednego Indianina. Szaman twierdzi∏, ˝e w dolinie ukryte jest wejÊcie do tunelu, prowadzàcego pod ziemià a˝ do Kalifornii - a wi´c oko∏o 300 mil. PrzejÊcie
to, t∏umaczy∏ dalej, nie jest jednak dzie∏em jego ziomków, lecz jakiejÊ prastarej cywilizacji. SpoÊród Indian zaÊ
nikt nie odwa˝y∏ si´ nie tylko zabraç, ale nawet dotknàç przedmiotów napotkanych w tunelu.
To, co Indianie odbierali jako Êwi´tokradztwo, nie stanowi∏o ˝adnej przeszkody dla armii amerykaƒskiej.
Wojsko zbudowa∏o w kanionie oÊrodek wypoczynkowy z hotelem i kortami tenisowymi, po czym zabra∏o si´
do eksplorowania tunelu. Kierowany jak zwykle nieposkromionà ciekawoÊcià, pewnego dnia wybra∏em si´
z dwiema znajomymi paniami na wspinaczk´ w okolicach oÊrodka.
Wkrótce napotkaliÊmy jednak stra˝nika, który nakaza∏ nam zawróciç z drogi. Kilka dni póêniej znów spotka∏em tego ˝o∏nierza i tym razem wda∏em si´ z nim w d∏u˝szà rozmow´. Okaza∏o si´, ˝e jego dziadkowie pochodzà z Niemiec, wi´c gdy dowiedzia∏ si´, ˝e jestem Niemcem, poczu∏ do mnie najwyraêniej pewnà sympati´.
RozmawialiÊmy o ró˝nych niezbyt istotnych sprawach, a˝ wreszcie zagadnà∏em go o kanion Boynton. Przyzna∏, ˝e dziejà si´ dziwne rzeczy. Odkryto tunel tak du˝ych rozmiarów, ˝e mieszczà si´ w nim wojskowe ci´˝arówki, wywo˝àce z wn´trza jakieÊ ∏adunki. Wielokrotnie widywano te˝ w okolicy UFO, mój rozmówca równie˝ widzia∏ „latajàcy spodek”, który zniknà∏ nagle w Êrodku góry - ale mia∏o to miejsce troch´ dalej, w rejonie
Beli Rock. Podczas nocnych patroli stra˝nik s∏ysza∏ dobiegajàce spod ziemi niezwyk∏e odg∏osy - coÊ jakby ha∏as pracujàcych maszyn...
Rok póêniej spotka∏em - dzi´ki zaprzyjaênionemu amerykaƒskiemu genera∏owi - agenta CIA, który nale˝a∏
do jednostki pracujàcej w tunelu. Jego zdaniem oÊrodek wypoczynkowy by∏ tylko przykrywkà, pozwalajàcà
prowadziç prace bez wzbudzania niepotrzebnej ciekawoÊci. Pod ziemià znaleziono olbrzymie maszyny, wykonane z nieznanego na naszej planecie metalu i przetransportowano je do Area 51, by poddaç badaniom
w tamtejszych laboratoriach. Pokaza∏ mi zdj´cie takiej maszyny - wyglàda∏a jak gigantyczny sekstant o Êrednicy czterech albo pi´ciu metrów. Przypomina∏a mi troch´ bram´ z filmu Gwiezdne wrota.
Agent CIA opowiedzia∏ jeszcze, ˝e tunel drà˝ono dalej za pomocà ogromnych urzàdzeƒ wiertniczych konstruowanych przez Rand Corporation. Sieç tuneli, zarówno tych nowych, jak i b´dàcych dzie∏em poprzednich
kultur, rozciàga si´ ju˝ pod ca∏ym terytorium USA, ∏àczàc ze sobà 80 podziemnych miast, mi´dzy którymi
mo˝na przemieszczaç si´ kolejà. W miastach tych wykorzystano najnowsze osiàgni´cia techniki, a zbudowano je dla elity ludzkoÊci na wypadek globalnej katastrofy. Mój rozmówca twierdzi∏ dalej, ˝e sam wielokrotnie
by∏ tam, na dole, zaÊ wejÊcia do podziemnej sieci znajdujà si´ we wszystkich prawie wi´kszych miastach Sta-
21
nów Zjednoczonych - niekiedy zamaskowane jako windy w budynkach publicznych. Komu uda si´ dostaç do
systemu, mo˝e swobodnie si´ po nim poruszaç. Ten podziemny Êwiat jest ca∏kowicie samowystarczalny,
a zastosowana w nim technologia przypomina filmy science-fiction.
Rewelacje zas∏yszane od pracownika CIA pokrywajà si´ w du˝ej mierze z wynikami moich w∏asnych poszukiwaƒ w Australii. Tam w∏aÊnie, na po∏udnie od Ayers Rock, zlokalizowano najwi´kszà prawdopodobnie
podziemnà baz´ wojskowà na Êwiecie: Pine Gap.
W kwietniu 1992 roku rozmawia∏em w Sydney z pewnà kobietà, pragnàcà zachowaç anonimowoÊç, która
pracowa∏a dla australijskiej firmy zajmujàcej si´ sprzàtaniem i z tego powodu mia∏a dost´p do podziemnej bazy lotniczej Pine Gap.
Wyjawi∏a mi, pomimo zagro˝enia najwy˝szymi karami, ˝e Pine Gap le˝y na g∏´bokoÊci oko∏o 13 km, do zasilania wykorzystuje wolnà energi´, ma podziemne jeziora, pasma wzgórz, w∏asnà upraw´ warzyw i owoców,
i tak dalej. Zgodnie z oficjalnymi informacjami baza mo˝e bez problemu przetrwaç nawet bezpoÊrednie trafienie bombà atomowà.
Rys. 9: Mapa, sporzàdzona przez naocznego Êwiadka, pokazuje po?o?enie podziemnych miast na zachodzie USA - wg Williama
Hamiltona
Ca∏kiem przypadkiem trzy tygodnie póêniej spotka∏em na kempingu pracownika brytyjskich tajnych s∏u˝b,
który przez dwa lata pracowa∏ w Pine Gap. Po d∏ugim czasie sp´dzonym z dala od rodzinnego kraju ciàgn´∏o
go z powrotem do ojczyzny. Powiedzia∏, ˝e widzia∏ rzeczy, które ca∏kiem go wykoƒczy∏y. Tego wieczoru by∏
ju˝ po kilku piwach. Mamrota∏ coÊ o klonowaniu ludzi i kosmicznej technologii. Nast´pnego ranka chcia∏em
wyciàgnàç od niego wi´cej szczegó∏ów, zniknà∏ jednak bez Êladu.
Powróçmy jednak do naszego hrabiego de Saint Germain. Utrzymywa∏ on w rozmowie z Amerykaninem
Godfre Rayem Ringiem, ˝e przebywa g∏ównie w takich w∏aÊnie sieciach tuneli podziemnych królestwach, wyposa˝onych w systemy komputerowe, za pomocà których komunikuje si´ w sprzymierzeƒcami na Wenus. Interesujàce, prawda? Czy˝ Jezus, po zdj´ciu z krzy˝a, nie zstàpi∏ tak˝e na trzy dni do wn´trza Ziemi?
Mój przyjaciel Al Bielek, który - podobnie jak jego brat oraz ojciec - dziesiàtki lat pracowa∏ dla amerykaƒskich tajnych s∏u˝b, intensywnie zajmowa∏ si´ postacià hrabiego i jest przekonany, ˝e ten ˝yje do dziÊ, i to
w USA. Twierdzi, ˝e dowiedzia∏ si´ - z nieznanego mi êród∏a - i˝ Saint Germain co 65 lat musi odbywaç kuracj´ odm∏adzajàcà, trwajàcà dwa tygodnie. Potem ma spokój na kolejne 65 lat. Al Bielek opowiada zresztà ciekawe rzeczy tak˝e o sobie. Twierdzi mianowicie, ˝e w trakcie eksperymentu amerykaƒskiej marynarki wojennej w 1943 roku (tzw. eksperyment Filadelfia - próba uczynienia okr´tu USS Eidridge niewidzialnym dla radarów) zosta∏ przeniesiony w czasie. Uwa˝a, ˝e po tym nieszcz´Êliwym wypadku rozpocz´to intensywne badania, a doÊwiadczenia z podró˝ami w czasie trwajà do dziÊ.
Takie opowieÊci mogà wydaç si´ komuÊ niezbyt wiarygodne. Faktem jest jednak, ˝e podobne historie na
swój temat przytacza∏ Saint Germain. W publikacji Petera Krassa o naszym bohaterze znalaz∏em opis bardzo
ciekawego epizodu. Odnalaz∏a go Sandra Grabów w pami´tniku pewnego lancknechta, napisanym w 1618 ro-
22
ku. Ów ˝o∏nierz donosi w swych zapiskach o niejakim Montsaherim - mo˝na za∏o˝yç, ˝e by∏ to nasz hrabia
pod jednym z licznych pseudonimów.
Rys. 10: Za pomocà maszyn wiertniczych z nap´dem atomowym (opatentowane w USA pod nr 3.693.731) w Stanach Zjednoczonych (i na ca∏ym Êwiecie) drà˝one sà tunele, ∏àczàce ze sobà podziemne miasta. Tarcza wiertnicza wytwarza tak wysokà temperatur´, ˝e skata topi si´ i, zastygajàc po chwili, tworzy g∏adkie Êciany. To zdj´cie przedstawia maszyn´ dziatajàcà w konwencjonalny
sposób
Cytuj´ Petera Krassa: JeÊli wierzyç zapiskom lancknechta, Montsalveri (alias Saint Germain?) pojawi∏ si´
pewnego dnia w gospodzie i wzbudzi∏ du˝e zainteresowanie goÊci, a to za sprawà niezwyk∏ego zachowania
i dziwacznych wypowiedzi. Karczmarka, nie mogàc opanowaç ciekawoÊci, zapyta∏a wreszcie obcego przybysza:
„CzyÊcie sà mo˝e magikiem?” Montsalveri uÊmiechnà∏ si´ na to naiwne pytanie i odrzek∏: „Nazwijcie mnie
i tak, madame, ale nie znajdziecie mnie na odpustach, jarmarkach i tym podobnych. Param si´ mymi sztukami na w∏asny u˝ytek. Mo˝ecie mnie zwaç showmanem, telewizjonerem, albo jak tylko jeszcze si´ Wam podoba. Nazwy to puste dêwi´ki...”
Gdyby ktoÊ odpowiedzia∏ w ten sposób w dzisiejszych czasach, opanowanych przez media elektroniczne
i drukowane, nie by∏oby to niczym szczególnym. Pami´tnik ˝o∏nierza pochodzi jednak sprzed 380 lat (!), ten
prosty, nieznany nam cz∏owiek opisa∏ wydarzenia zaistnia∏e przed blisko czterema wiekami! Skàd przysz∏oby
mu do g∏owy, by u˝yç s∏owa „telewizjoner”?
Ale to jeszcze nie wszystko, co us∏yszeli zdumieni bywalcy przydro˝nej karczmy w 1618 roku - Montsalveri
odkrywa∏ przed nimi przysz∏oÊç roku 2000. Czy t∏um wierzy∏ mu, czy tylko chcia∏ si´ zabawiç, to inna sprawa.
Niektórzy spoÊród lancknechtów chcieli wszak˝e dowiedzieç si´ czegoÊ wi´cej od dziwacznego przybysza:
„Opowiedzcie nam coÊ z Waszego ˝ycia” - prosili. Nieznajomy nie wzbrania∏ si´ wcale:
„Ch´tnie spe∏ni´ Wasze ˝yczenia, jako ˝e przez par´ tysiàcleci nazbiera∏o si´ spora do opowiadania”. (3.
od s. 92)
Montsalveri opisywa∏ wi´c pojazdy, które nie potrzebujà koni, lecz poruszane w∏asnym nap´dem rozwijajà
zawrotne pr´dkoÊci; machiny latajàce w powietrzu; urzàdzenia, które potrafià samodzielnie myÊleç.
Ale na tym nie koniec dziwnych zdarzeƒ. Zaledwie przybysz zakoƒczy∏ swoje fantastyczne opowieÊci, jà∏
zach´caç otaczajàcych go ch∏opów, by podpisali si´ na kawa∏ku pergaminu - ale nie za pomocà u˝ywanego
wówczas g´siego pióra, lecz ma∏ego, pod∏u˝nego i zakoƒczonego spiczasto przedmiotu, który wyciàgnà∏
spod p∏aszcza. „Piszcie tym oto narz´dziem - pochodzi z roku 2000!” - zwróci∏ si´ do oniemia∏ych s∏uchaczy.
Jeden po drugim podpisywali si´ wi´c na kawa∏ku pergaminu. Montsalveri podzi´kowa∏ uprzejmie, schowa∏
pergamin i piszàcy przyrzàd do kieszeni, i w mgnieniu oka zniknà∏ bez Êladu, jakby poch∏on´∏a go ziemia. Stojàcy tu˝ obok ˝o∏nierze nie wierzyli w∏asnym oczom, szukali nawet obcego, przetrzàsajàc wszelkie zakamarki
gospody. Wszystko na pró˝no, tajemniczy przybysz jakby rozp∏ynà∏ si´ w powietrzu.
Wspomniany wczeÊniej Al Bielek twierdzi, ˝e w USA prowadzony jest obecnie tajny projekt pod kryptonimem Montauk, obejmujàcy badania nad podró˝owaniem w czasie. Jego doniesienia sà cz´sto wyÊmiewane,
23
ale po lekturze takich dokumentów, jak cytowane zapiski XVII-wiecznego ˝o∏nierza, nale˝y przynajmniej zastanowiç si´, czy sprawa nie jest jednak godna g∏´bszej uwagi.
Cz∏owiek przedstawiajàcy si´ jako Montsalveri pojawia si´ w 1618 roku, u˝ywa s∏ów showman, telewizjoner, opowiada o komputerach i pos∏uguje si´ przyborem do pisania rodem z XX wieku - d∏ugopisem, a mo˝e
piórem kulkowym.
Zdarzenia te udokumentowane sà autentycznym pami´tnikiem z tamtego okresu. Czy osobnik ten, z du˝ym prawdopodobieƒstwem hrabia Saint Germain, nie by∏ „podró˝nikiem w czasie”? On sam zdaje si´ potwierdzaç to przypuszczenia, mówiàc: Podró˝owa∏em w czasie i przenosi∏em si´ ca∏kiem nieÊwiadomie do
najodleglejszych krain.
Jeszcze wi´ksze emocje wzbudza odkrycie, ˝e tematem tym zajmowa∏ si´ tak˝e nie kto inny, jak s∏ynny
francuski filozof Voltaire. W jego ostatnim liÊcie do hrabiego z 6 czerwca 1761 roku - który poprzedzaç musia∏a d∏u˝sza korespondencja - znajdujemy takie oto zaskakujàce zdania:
Odpowiadam na Paƒski list, monsieur, któryÊ mi Pan wys∏a∏ w kwietniu, odkrywajàc w nim straszliwe tajemnice, ∏àcznie z najgorszà ze wszystkich tajemnic, jaka mo˝e istnieç dla starego cz∏owieka, jak ja: godzinà
Êmierci. Dzi´kuj´, Germain, niechaj Êwiat∏o mojej dla Pana przyjaêni towarzyszy Paƒskiej d∏ugiej podró˝ poprzez stulecia, trwajàcej a˝ do momentu, a˝ w po∏owie XX wieku wype∏nià si´ objawione przez Pana przepowiednie. Mówiàce obrazy to mi∏y podarunek na dni, które mi jeszcze pozosta∏y. Pocieszam si´ te˝ myÊlà, ˝e
Paƒska zadziwiajàca, mechaniczna maszyna latajàca w ka˝dej chwili mog∏aby sprowadziç Pana do mnie.
Adieu, przyjacielu. Voltaire.
Jakie˝ to „straszliwe tajemnice” pozna∏ filozof? Obie wojny Êwiatowe,bomby atomowe zrzucone na Hiroszim´ i Nagasaki?
Zwróçmy uwag´ na zdanie o „d∏ugiej podró˝y poprzez stulecia”. Czy˝by hrabia rzeczywiÊcie posiad∏ umiej´tnoÊç przemieszczania si´ w czasie? Co takiego wyjawi∏ Voltaire'owi? I co ten ostatni mia∏ na myÊli, piszàc
o „mówiàcych obrazach”? Czy˝by otrzyma∏ w prezencie gr´ wideo na baterie albo zasilany energià s∏onecznà
notebook z multimedialnà encyklopedià na p∏ycie CD? Peter Krassa uwa˝a, ˝e chodzi o normalnà, analogowà
p∏yt´ i nakr´cany r´cznie gramofon, bo przecie˝ nie znano wówczas jeszcze pràdu, koniecznego do uruchomienia wie˝y stereo czy telewizora. Moim zdaniem nies∏usznie - p∏yta gramofonowa nie dostarcza przecie˝
„mówiàcych obrazów”. Kolejna zagadka to „mechaniczna maszyna latajàca” - w roku 1761! Pierwsza udana
próba lotu - braci Wright - odby∏a si´ przecie˝ dopiero w 1904 roku. Czy pojazd hrabiego to zwyczajny samolot, czy te˝ mo˝e coÊ innego? Wiele pytaƒ pozostaje otwartych, mo˝e kiedyÊ otrzymamy na nie odpowiedê.
Teraz wspomn´ jeszcze o jednym interesujàcym i spektakularnym wydarzeniu - tym razem z 1914 roku w które równie˝ móg∏ byç zamieszany bohater tego rozdzia∏u. Âwiadkiem tego wydarzenia by∏, pochodzàcy
z Górnej Bawarii, mistrz stolarski Andreas Rill.
Na poczàtku pierwszej wojny Êwiatowej, w 1914 roku, ten 33-letni m´˝czyzna zosta∏ powo∏any pod broƒ
i wys∏any na front w Wogezach. Zarówno on sam, jak i jego koledzy byli wówczas przekonani, ˝e dzia∏ania
wojenne zakoƒczà si´ najpóêniej do Bo˝ego Narodzenia. Sta∏o si´ jednak zupe∏nie inaczej.
W dwóch listach, z 24 i 30 sierpnia 1914 roku, przes∏anych pocztà polowà do rodziny, opisa∏ spotkanie
z dziwnym osobnikiem, opowiadajàcym osobliwe historie. Porucznik dowodzàcy kompanià Rilla schwyta∏ go
na linii frontu pod Metz i aresztowa∏ pod zarzutem szpiegostwa. Jak si´ wkrótce okaza∏o, nieznajomy w∏ada∏
kilkoma j´zykami, rozmawia∏ z ˝o∏nierzami g∏ównie po niemiecku i francusku.
Przede wszystkim zdumiewa∏ jednak przepowiedniami przysz∏oÊci, które zdawa∏y si´ ca∏kiem niewiarygodne. S∏uchajàcy go piechurzy wyÊmiewali rewelacje cywila, bioràc je za brednie.
W pierwszym liÊcie Rilla z 24 sierpnia 1914 roku czytamy: GdybyÊcie wiedzieli o wszystkim, co si´ wydarzy, jeszcze dziÊ porzucilibyÊcie karabiny i pró˝no by∏o wierzyç, ze wiemy coÊ o tym Êwiecie. Wojna jest dla
Niemiec przegrana, potem nadejdzie rewolucja, ale nie wybuchnie na dobre, gdy˝ jeden odejdzie, a przyjdzie
inny. A my zostaniemy bogaci, ka˝dy stanie si´ milionerem (inflacja lat dwudziestych; komentarze w nawiasach pochodzà ode mnie), b´dzie tyle pieni´dzy, ˝e ludzie wyrzucaç je b´dà przez okno i nikt ich nawet zbieraç nie zechce. Wojna trwaç b´dzie dalej, a ludziom powodziç si´ b´dzie dobrze, lecz nie zaznajà radoÊci.
Autorowi listu nie mieÊci∏o si´ w g∏owie, by Niemcy mia∏y przegraç wojn´. Inne proroctwa te˝ wydawa∏y mu
si´ wàtpliwe: ...pojawi si´ cz∏ek niskiego rodu (Hitler) i zrówna wszystko w Niemczech, zamknie ludziom usta
z surowoÊcià, jakiej jeszcze nigdy nie doÊwiadczyli. Zabierze ludziom wi´cej ni˝ im da, a karaç b´dzie straszliwie, bo prawo przestanie byç w owym czasie prawem, wielu b´dzie chelpliwców i oszustów. Ludzie nawet
nie zauwa˝à, ˝e sà coraz ubo˝si.
Ka˝dego dnia wydawane b´dà nowe dekrety, wielu prze˝yje przez tu rzeczy straszne albo nawet zginie.
24
Czas ten rozpocznie si´ oko∏o roku 1932, wszystko zmierzaç b´dzie do dyktatury jednego cz∏owieka. Potem nadejdzie rok 1938. Narody skoczà sobie do garde∏, zbroiç si´ b´dà do wojny. Wojna ta (druga wojna
Êwiatowa) skoƒczy si´ êle dla tego cz∏owieka i jego popleczników. Nie wolno w czasie tym piastowaç ˝adnego
urz´du lub podobnej funkcji publicznej, by nie skoƒczyç na szubienicy albo nie zawisnàç na drzwiach w∏asnego domu.
Dziaç si´ b´dà rzeczy nieludzkie. Ludzie zubo˝ejà niezmiernie, po˝egnaç si´ przyjdzie z barwnymi ubiorami - dobrze, gdy kto choç w worek b´dzie si´ móg∏ przyodziaç (okres powojennej n´dzy). Zwyci´zcy te˝ wiele
nie osiàgnà. Kraj b´dzie rozerwany na dwoje, ktoÊ nowy (Adenauer) przejmie ster, by odbudowaç i przewodzie nowym Niemcom. Panowanie nad Êwiatem osiàgnie najpracowitszy naród. Anglia stanie si´ najbiedniejszym paƒstwem w Europie, bo to Niemcy sà najpracowitszym narodem.
W drugim liÊcie, z 30 sierpnia 1914 roku, pisa∏: Gdy nadejdzie rok z cyframi 4 i 5 (1945), Niemcy zmia˝d˝one zostanà ze wszystkich stron, wojna Êwiatowa zwana drugà zakoƒczy si´, a sprawca tych nieszcz´Êç zniknie nie wiadomo gdzie (czy Hitler naprawd´ poniós∏ Êmierç w Berlinie?). Naród pozostanie na ∏asce losu, b´dzie jeszcze rabowany i ciemi´˝ony nie do zniesienia, ale zwyci´zcy tak˝e poró˝nià si´ mi´dzy sobà. Mroczne si∏y omamià narody wielkimi obietnicami, a los zwyci´zców niewiele si´ b´dzie ró˝niç od zwyci´˝onych.
W Niemczech pojawià si´ nowi przywódcy, ale nie osiàgnà swego celu (dà˝enia do zjednoczenia Niemiec
w latach pi´çdziesiàtych XX wieku), gdy˝ obce moce pokrzy˝ujà ich plany. Dawny wódz i jego znak (Hitler
i swastyka) zniknà i nikt si´ nie dowie, co si´ z nim sta∏o (niektórzy wojskowi twierdzà, ˝e spotkali Hitlera
w Ameryce Po∏udniowej), ale klàtwa pozostanie we wn´trzu. MoralnoÊç ludzi upadnie coraz ni˝ej, b´dà gorsi
i gorsi. N´dza jeszcze si´ pog∏´bi i spowoduje wiele ofiar. Ludzie szukaç b´dà ucieczki, nawet w wielu religiach, by zrzuciç z siebie ci´˝ar szataƒskich zbrodni. Ale w koƒcu b´dzie im wszystko jedno, bo uczciwy cz∏ek
w tych czasach nie przetrwa, b´dzie zniszczony i wyparty.
Wreszcie ludzie powstanà przeciwko sobie, nienawiÊç i zazdroÊç rozplenia si´, a ludzkoÊç coraz g∏´biej
pogrà˝y si´ w przepaÊci. Drogi okupantów rozejdà si´ i powróc´ oni do siebie ze zrabowanà zdobyczà, co
przyniesie im tez wiele nieszcz´Êç.
Nadejdzie trzecia wielka Êwiatowa katastrofa (trzecia wojna Êwiatowa). Rosja napadnie po∏udnie Niemiec.
Nie minie jednak wiele czasu i Bóg poka˝e przekl´tym, ˝e istnieje i po∏o˝y kres tym okropnoÊciom. W owym
czasie dziaç si´ b´dà rzeczy straszne, nic nie pomo˝e ludziom, gdy˝ nie s∏uchali napomnieƒ. Tym, którzy
ocalejà, powróci rozsàdek i spokój.
Dalej czytamy: ...strach i zwàtpienie zapanujà wÊród nich, bo znajdà czas, by zastanowiç si´ i nabraç rozumu, czego wczeÊniej nie chcieli. Na koniec tych szataƒskich lat rzekomi zwyci´˝cy przyjdà do zwyci´˝onych
prosiç o rade i pomoc, albowiem ich los te˝ ci´˝ko doÊwiadczy. Kto wie, czy wówczas jeszcze ˝yç b´dziemy,
raczej nie nale˝y si´ tego spodziewaç, dzieci te˝ pewnie nie doczekajà tej chwili. Pisz´ tylko, abyÊcie wiedzieli, co mówi∏ ten dziwny cz∏owiek.
Przy trzeciej wielkiej katastrofie Rosja najedzie Niemcy, góry pluç b´dà ogniem i Ruski porzuci ca∏y swój
sprz´t wojenny. A˝ do Dunaju i Inn kraj zrównany b´dzie z ziemià i zniszczony. Rzeki tak b´dà p∏ytkie, ˝e nie
potrzeba mostów, by si´ przez nie przeprawiç. Ludziom ˝yjàcym za Izarà nie stanie si´ krzywda, tylko g∏ód
i n´dza b´dà im doskwieraç. Z∏ych ludzi spotka zag∏ada, a religia ulegnie oczyszczeniu. KoÊció∏ za to b´dzie
Êwi´ci∏ triumfy.
W Rosji wszyscy panujàcy zginà, nikt nie b´dzie grzeba∏ le˝àcych wokó∏ zw∏ok. G∏ód i zniszczenie b´dà karà za ich zbrodnie. NapaÊç Rosji zostanie odparta, bowiem zadzia∏ajà si∏y natury. Wydarzy si´ to w pewnym
miejscu w po∏udniowych Niemczech, ludzie z ca∏ego Êwiata b´dà potem przyje˝d˝aç i oglàdaç to zjawisko.
Papie˝ obecny b´dzie przy zawieraniu pokoju, wczeÊniej jednak musia∏ uciekaç, oskar˝ony o zdrad´. Dotrze
do Kolonii, gdzie zastanie tylko kup´ gruzów.
Jeszcze na krótko przed swojà Êmiercià w 1958 roku Andreas Rill mówi∏ do swoich synów, majàc na myÊli
trzecià wojn´ Êwiatowà: Potrwa bardzo krótko.
Ja ju˝ tego nie do˝yj´, ale wy synkowie pami´tajcie, co wam mówi∏em.
O trzeciej wojnie mówi∏ tak˝e, ˝e Anglia i Ameryka b´dà zaj´te same sobà (terroryzm, katastrofy naturalne?). Na koniec doda∏ jeszcze: Gdy nak∏anialiÊmy aresztowanego cywila do dalszych przepowiedni, powtarza∏
tylko: „GdybyÊcie wiedzieli o wszystkim, co przed wami, zrobilibyÊcie wielkie oczy!”.
Czy tym cywilem, wyjawiajàcym tajemnice przysz∏oÊci, by∏ hrabia de Saint Germain? Byç mo˝e. Na pewno
mo˝na stwierdziç, ˝e hrabiemu zawsze zale˝a∏o na wspieraniu zarówno duchowego, jak i technicznego rozwoju ludzkoÊci. Bardzo trudno by∏o mu jednak przekonaç do swej niezwyk∏ej wiedzy królów i cesarzy - ze
wzgl´du na wszechobecne na dworach intrygi oraz egoizm monarchów. Dlatego zdecydowa∏ si´ powierzyç
25
swe umiej´tnoÊci ró˝nym tajnym bractwom - przede wszystkim ró˝okrzy˝owcom - chocia˝ do nich nie nale˝a∏.
Przekaza∏ im tajemnice, których nigdy by nie posiedli, w nadziei ˝e zrobià z tego lepszy u˝ytek, co jednak nie
nastàpi∏o. Wrócimy do tego jeszcze póêniej.
Faktem jest, ˝e wypowiedzi pochodzàce bezpoÊrednio z ust hrabiego przepe∏nione sà takà màdroÊcià,
a jego ˝ycie do tego stopnia obfitowa∏o w niezwyk∏e wydarzenia - ˝e trzeba zadaç sobie pytanie, w jaki sposób
Saint Germain zdoby∏ ca∏à t´ wiedz´?
Weêmy do r´ki jeszcze jeden, mo˝e nawet najciekawszy, dokument, w którym mowa jest o naszym bohaterze. Gdy odwiedza∏ w 1788 roku ró˝ne tajne lo˝e, spotka∏ maj´tnego i znanego w wiedeƒskich kr´gach ezoterycznych ksi´garza Rudolpha Graffera oraz jego nie mniej zamo˝nego kompana, barona Linden. Hrabia Saint Germain zaprezentowa∏ im zadziwiajàce eksperymenty orientalnej nauki, a gdy nadesz∏a godzina po˝egnania, zaskoczy∏ gospodarzy kolejnà próbkà niezwyk∏ej wiedzy. Franz Graffer pisa∏ o tym w swym Ma∏ym pami´tniku wiedeƒskim:
St. Germain przeszed∏ stopniowo do uroczystego nastroju. Na kilka sekund zesztywnia∏ na kszta∏t posàgu,
jego tak energiczne zazwyczaj oczy wyglàda∏y matowo i bezbarwnie. Wkrótce jednak o˝ywi∏ si´ na nowo.
Uczyni∏ r´kà gest, jakby kogoÊ odprawia∏, a potem ozwat si´ w te s∏owa: „Odchodz´. Powstrzymajcie si´ od
odwiedzania mnie. Zobaczycie mnie jeszcze raz. Wyruszam w podró˝ jutro w nocy. Potrzebny jestem w Konstantynopolu, a póêniej w Anglii, gdzie przygotowaç musz´ dwa wynalazki, które pojawià si´ w nast´pnym
stuleciu: kolej ˝elaznà i statki parowe. Przydadzà si´ one w Niemczech, bowiem pory roku stopniowo zaniknà
- najpierw wiosna, potem lato. Tak krok po kroku przestanie istnieç Êwiat! Ja to wszystko widz´. Astronomowie i meteorolodzy nic nie wiedzà, wierzcie mi. Trzeba by∏o studiowaç we wn´trzu piramid, jak ja. Pod koniec
stulecia znikn´ z Europy i udam si´ w Himalaje. Musz´ wypoczàç, odnowiç si∏y. Ale po kilku dziesi´cioleciach
znowu dam o sobie znaç - dok∏adnie za 85 lat ponownie skupi si´ na mnie uwaga ludzi. ˚egnajcie przyjaciele.
Kocham was!
Co oznacza∏a zapowiedê udania si´ na odpoczynek w Himalaje - wyjaÊni´ ju˝ w nast´pnym rozdziale.
Przygotujcie si´ na jednà z najniezwyklejszych opowieÊci, jakie kiedykolwiek s∏yszeliÊcie. Przekroczcie wraz
ze mnà, cicho, ale z wyt´˝onà uwagà, bram´, za którà kryje si´ inny, zagadkowy Êwiat. Przed nami...
TAJEMNICA HIMALAJÓW
Zajmiemy si´ tu fascynujàcymi odkryciami rosyjskiego okulisty, prof. dra medycyny Ernesta Muldaszewa,
opisanymi w ksià˝ce Das dritte Ange - Spektakulare Erkentnisse ˝ur Herkunft unserer Zivilisation (Trzecie oko
- spektakularny przyczynek do pochodzenia naszej cywilizacji).
Prof. Muldaszew jest praktykujàcym lekarzem, jednym z najwi´kszych rosyjskich autorytetów w swojej
dziedzinie. Odwiedzi∏ ponad 40 krajów, wykonuje co roku 300-400 skomplikowanych operacji oczu. Mo˝na
wi´c Êmia∏o powiedzieç, ˝e jest cz∏owiekiem twardo stàpajàcym po ziemi.
Ernest Muldaszew natknà∏ si´ przed kilku laty na ciekawe zjawisko. Okaza∏o si´, ˝e cornea - a wi´c rogówka oka o kszta∏cie klepsydry - u wszystkich ludzi na kuli ziemskiej ma takà samà wielkoÊç. Niezale˝nie, czy
chodzi o niemal dwumetrowego m´˝czyzn´, czy o dziecko - jest to jedyny organ o dok∏adnie tych samych wymiarach. Badania Muldaszewa na ponad tysiàcu pacjentów wykaza∏y, ˝e cornea roÊnie tylko do czwartego roku ˝ycia, a potem nie zmienia ju˝ wielkoÊci. Zainteresowania profesora si´gajà jednak dalej. Poszukiwa∏ mianowicie mo˝liwoÊci diagnozowania chorób - zarówno somatycznych, jak i psychicznych - na podstawie wyglàdu cz´Êci wokólocznej twarzy. Przebada∏ w tym celu 1500 osób, fotografujàc wraz z zespo∏em okolice oczu,
w nadziei na odnalezienie na fotografiach pewnych zale˝noÊci o charakterze geometrycznym.
Dzi´ki wsparciu programu komputerowego, wyÊwietlajàcego na ekranie zdj´cia oczu i analizujàcego ich
geometri´, uda∏o si´ osiàgnàç prze∏omowy wynik. Zespó∏ Muldaszewa stworzy∏ procedur´, która - opierajàc
si´ na sta∏ych rozmiarach rogówki - tylko na podstawie wyglàdu okolic oczu pozwala nie doÊç, ˝e diagnozowaç psychiczny i fizyczny stan danej osoby, ale tak˝e zrekonstruowaç wyglàd ca∏ej g∏owy - a wi´c form´
i wielkoÊç czaszki.
Na podstawie materia∏u zebranego od 1500 zbadanych osób udoskonaliliÊmy te metod´. Nie osiàgn´liÊmy
wszak˝e zbyt du˝ej dok∏adnoÊci, poniewa˝ odkryliÊmy ∏àcznic 22 cechy geometryczne, natomiast obydwa
czworokàty przedstawiajà tylko dwie z nich... Poniewa˝ indywidualne parametry geometrii oka powiàzane sà
z charakterystykà geometrycznà rysów twarzy, a nawet niektórych innych cz´Êci cia∏a, mo˝liwe jest odtworzenie zewn´trznego wyglàdu cz∏owieka na podstawie uk∏adu oczu.
26
Rys. 11: Parametry geometrii oka odkryte przez Muldaszewa w wokótocznych fragmentach twarzy opierajà si´
na - jednakowej u wszystkich ludzi - wielkoÊci rogówki
Rys. 12: Niezwyk∏y wizerunek oczu na Êwiàtyniach buddyjskich
w Nepalu, Indiach i Tybecie.
Doktor Muldaszew i jego pracownicy przebadali wszystkie 35 znanych ras (wg klasyƒkacji A. Jarcho) i doszli do nast´pujàcych wniosków: Nasze prace, dotyczàce geometrii oka wykaza∏y ostatecznie - obok kilku innych hipotez - ˝e ludzkoÊç rozwin´∏a si´ ze wspólnego pnia, z genów praprzodków. èród∏a nale˝y poszukiwaç w Tybecie.
Ârednica rogówki jest jedynà sta∏à wielkoÊcià ludzkiego cia∏a, b´dàc jednoczeÊnie punktem odniesienia
dla wszystkich wymiarów w geometrycznym wykresie uk∏adu wzrokowego. (5, s.15)
Mo˝na wyobraziç sobie liczne mo˝liwoÊci praktycznego wykorzystania geometrii oka:
1. identyfikowanie osób,
2. rekonstrukcja wyglàdu zewn´trznego cz∏owieka,
3. okreÊlanie charakterystyki mentalnej,
4. obiektywna analiza uczuç i doznaƒ psychicznych,
5. diagnoza schorzeƒ psychicznych i somatycznych,
6. okreÊlanie narodowoÊci,
7. studia nad pochodzeniem ludzkoÊci.
Opierajàc si´ na takich podstawach, Muldaszew wraz z zespo∏em poszukiwali dalej. Uda∏o im si´ ustaliç
narodowoÊç wzgl´dnie ras´ osób, których oczy sfotografowali. W swojej ksià˝ce profesor opisa∏ szczegó∏owo,
w jaki sposób studiowa∏ i analizowa∏ ró˝ne rasy ludzkie, aby – pos∏ugujàc si´ odkryciami z zakresu geometrii
oka - wyjaÊniç pochodzenie ludzkoÊci.
Muldaszew powzià∏ wi´c w wyniku swoich badaƒ przekonanie, ˝e korzenie ludzkoÊci znajdujà si´ w Tybecie. Bazujàc na tej teorii skoncentrowa∏ uwag´ na obszarze Himalajów, gdzie dokona∏ kolejnego zdumiewajàcego odkrycia. Jeden z przyjació∏ okulisty pokaza∏ mu wykonane przez siebie zdj´cie pary oczu, których rysunek przedstawiony jest - jako tzw. wizytówka - na ka˝dej tybetaƒskiej Êwiàtyni. Jeszcze tego samego dnia
Muldaszew rozpoczà∏ analiz´ wizerunku. Wprowadzi∏ go do swojego komputera, zbada∏ pod kàtem opracowanych wczeÊniej parametrów i stworzy∏ nast´pujàcà rekonstrukcj´ g∏owy - patrz rys. 13.
Doktor Muldaszew w nast´pujàc sposób opisa∏ wyniki pierwszej analizy:
Od razu rzuca si´ w oczy brak nasady nosa, zawsze obecnej na zdj´ciach „normalnych” par oczu. O czym mo˝e Êwiadczyç ten brak? Wiadomo, ze u wspó∏czesnego cz∏owieka nasada nosa zas∏ania wewn´trznà
cz´Êç pola widzenia. Zewn´trzny kàt widzenia wynosi 80 do 90 stopni,
ale wewn´trzny tylko 35 do 45 stopni. Dlatego cz∏owiek dysponuje zdolnoÊcià widzenia stereoskopowego (za pomocà obu oczu jednoczeÊnie,
dzi´ki czemu jest w stanie oceniç trzy wymiary obiektu i odleg∏oÊç od
niego) we wszystkich kierunkach tylko w zakresie 35-45 stopni, a nie 8090 stopni. Ta niedoskona∏oÊç przy Êwietle dziennym w niczym nie przeszkadza, przy sztucznym Êwietle nabiera nieco znaczenia, ale dopiero
przy oÊwietleniu o barwie czerwonej naprawd´ daje si´ we znaki, bowiem utrudnia orientacj´ w przestrzeni. Gdyby nie istnia∏a przeszkoda
w postaci nasady nosa, ludzie widzieliby obuocznie, w obr´bie 80-90
stopni, we wszystkich kierunkach, co u∏atwia∏oby orientacj´ w przestrzeni oÊwietlonej czerwonym Êwiat∏em.
Rys. 13: G∏owa zrekonstruowana metodà geometrii oka dra Muldaszewa
27
Rys. 14: Prof. dr Ernest Muldaszew
Muldaszew postawi∏ wi´c sobie pytanie, czy posiadacz tej niezwyk∏ej pary oczu
˝y∏ w Êrodowisku, w którym by∏ wystawiony na dzia∏anie czerwonego Êwiat∏a? Studiowa∏ stare ksi´gi i odnalaz∏ u Nostradamusa wzmiank´, ˝e mieszkaƒcy legendarnego làdu - Atlantydy – ˝yli w Êrodowisku o czerwonej barwie: czerwone by∏o tam
niebo, drzewa mia∏y kolor nasyconej czerwieni itd. Nostradamus wyjaÊnia∏ to zjawisko w swoich pismach tzw. przeskokiem bieguna Ziemi, na skutek którego dosz∏o do
przesuni´cia osi planety i do zmiany barwy nieba. Wszystko zdawa∏o si´ wi´c wskazywaç, ˝e malowid∏a na Êcianach tybetaƒskich Êwiàtyƒ przedstawiajà par´ oczu istoty nale˝àcej do wymar∏ej cywilizacji - oczy Atlanta!
Dr Muldaszew pisze dalej: Po drugie - uwag´ przyciàga niezwyk∏y kszta∏t górnej powieki wizerunków ze
Êwiàtyƒ. Podczas gdy (...) powieki wspó∏czesnych ludzi majà form´ wyraênego ∏uku, na powiekach z malowide∏ widaç poÊrodku uwypuklenie, centralnie nad êrenicà.
O czym mo˝e to Êwiadczyç? Przede wszystkim o tym, ˝e szczelina pomi´dzy powiekami nie by∏a ca∏kowicie zamykana, poniewa˝ nie pozwala∏a na to wypuk∏oÊç górnej powieki.
W tym wypadku oczy zachowywa∏y zdolnoÊç widzenia poprzez boczne obszary. Jako ˝e brak nasady nosa
pozwala∏ na postrzeganie stereoskopowe w ca∏ym zakresie pola widzenia, posiadacz tak niezwykle zbudowanego narzàdu wzroku mógl widzieç nawet przy zamkni´tych oczach.
Jeszcze jedna cecha zagadkowej pary oczu wprawi∏a okulist´ w os∏upienie: Wygi´te na dó∏ i do wewnàtrz
kàciki oczu. Taka budowa powoduje wzmo˝one wydzielanie ∏ez, co jest konieczne do utrzymania odpowiedniej wilgotnoÊci mimo szybszego wysychania przy niedomkni´tej powiece. Czym wyjaÊniç niepe∏ne zamykanie oczu i powiàzane z tym sta∏e zachowanie orientacji wzrokowej? Doktor Muldaszew znalaz∏ jedno tylko rozwiàzanie tej zagadki: koniecznoÊç ochrony wra˝liwej rogówki przy szybkim p∏ywaniu pod wodà! U Nostradamusa naukowiec przeczyta∏ na temat Aliantów, ˝e potrafili oni d∏ugo przebywaç pod wodà, zak∏adali nawet
i uprawiali podwodne plantacje. Profesor tak oto wyjaÊnia swoje dalsze przemyÊlenia:
Po trzecie, na wizerunkach z tybetaƒskich Êwiàtyƒ w miejscu nosa widnieje spiralny otwór. Có˝ to takiego?
Je˝eli Alianci rzeczywiÊcie ˝yli cz´Êciowo pod wodà, otwór ten mógt spe∏niaç role wentyla oddechowego. Podobne otwory, s∏u˝àce do oddychania, wyst´pujà u ssaków morskich (np. delfinów, wielorybów) i w odró˝nieniu od zwyk∏ego nosa skutecznie zapobiegajà dostawaniu si´ wody do dróg oddechowych przy zanurzeniu
pod powierzchnià.
Po czwarte: na Êwiàtynnych malowid∏ach, poÊrodku nad oczami - widoczne jest znami´ o kszta∏cie kropli,
mniej wi´cej w tym miejscu, gdzie hinduskie kobiety robià na czole tradycyjnà kropk´. Znami´ to przedstawia
prawdopodobnie hipotetyczne „trzecie oko”.
Wiadomym jest (potwierdzajà to badania embriologiczne), ˝e niegdyÊ, w zamierzch∏ych czasach, u ludzi
wyst´powa∏o trzecie oko. Homo sapiens posiada ju˝ tylko szczàtkowy jego Êlad w postaci gruczo∏u szyszynki,
ukrytego g∏´boko we wn´trzu mózgu. Przyjmuje si´ na ogó∏, i˝ trzecie oko by∏o organem bioenergetycznym
(umo˝liwiajàcym telepati´ itp.) i êród∏em „nadprzyrodzonych” (dla dzisiejszego cz∏owieka) umiej´tnoÊci: zdalnego transferu myÊli, wp∏ywania na grawitacj´, leczenia chorób itd.
Powstaje jednak pytanie: je˝eli na Êcianach Êwiàtyƒ rzeczywiÊcie przedstawiono oczy Aliantów, dlaczego
znajdujemy je w∏aÊnie w Tybecie? Ernest Muldaszew i jego asystenci znaleêli wyt∏umaczenie tego faktu.
Szczegó∏owy opis zawarty w jego obszernej ksià˝ce postaram si´ streÊciç na kilku stronach. Naukowcy zabrali ze sobà wizerunek zrekonstruowanej g∏owy (rys. 13) i wyruszyli na ekspedycj´ w Himalaje, zaczynajàc
od Indii, przez Nepal, a˝ do Tybetu. Spotykali przedstawicieli ró˝nych klasztorów i prze˝ywali jednà niespodziank´ za drugà. Wszyscy, którym pokazywano komputerowà symulacj´, nie okazywali wcale zdziwienia czy
niedowierzania, lecz zdawali si´ od razu wiedzieç, o co chodzi. Na przyk∏ad hinduski mnich, swamin Daram
zapyta∏ od razu: Czy znaleêliÊcie jego cia∏o w górach? Albo w morzu? Dr Muldaszew wyjaÊnia∏ zawsze - równie˝ innym „wtajemniczonym” - ˝e stworzy∏ ten obraz na podstawie parametrów geometrycznych oczu namalowanych na Êwiàtynnych Êcianach.
Krótko mówiàc, wszyscy m´drcy, których odwiedzi∏a ekspedycja, wiedzieli najwyraêniej, kim jest istota
z ilustracji, ale ˝aden nie chcia∏ udzieliç konkretnych informacji. Wszystko, co uda∏o si´ ustaliç profesorowi
podczas tej i innych podró˝y, mo˝na podsumowaç nast´pujàco:
Wyglàd stworzenia nie zosta∏ zrekonstruowany bezb∏´dnie. Jest to istota nie nale˝àca do naszej cywilizacji,
lecz jednej z poprzednich. Zanim na Ziemi wydarzy∏ si´ kataklizm, znany - chocia˝by z Biblii - jako potop, ist-
28
nia∏y ju˝ wysoko rozwini´te kultury - Atlantów, przed nimi Lemurian, a wczeÊniej jeszcze inne. Atlanci, Lemurianie, a tak˝e nieliczni ludzie posiadajà (wzgl´dnie posiadali) zdolnoÊç przechodzenia w stan ÊwiadomoÊci
zwany samadhi, który polega na wyhamowaniu do zera procesów ˝yciowych w organizmie i konserwowaniu
w ten sposób cia∏a. Mo˝na to porównaç do snu zimowego u zwierzàt.
Wed∏ug pewnego hinduskiego swamina umo˝liwia to medytacja tak efektywna, ˝e doprowadza do po∏àczenia biopola cz∏owieka z wodà w organizmie, co powoduje z kolei, ˝e woda zaczyna oddzia∏ywaç na organizm.
Samadhi jest wi´c najwy˝szà formà medytacji.
Gdy cia∏o przejdzie w stan samadhi, mo˝e pozostaç bez zmian, niejako zakonserwowane i niezagro˝one
Êmiercià, nie tylko przez lata, ale nawet przez tysiàclecia, jak twierdzà m´drcy z Himalajów. W tym stanie dusza znajduje si´ poza cia∏em, jest z nim jednak po∏àczona tzw. srebrnym sznurem. Ten sznur, mieniàcà si´
srebrzyÊcie wst´g´ energii, porównaç mo˝na do p´powiny albo do kabla elektrycznego ∏àczàcego dwa wymiary. Gdy cz∏owiek umiera, jego srebrny sznur od∏àcza si´ od doczesnej pow∏oki, przerywajàc dop∏yw energii
˝yciowej. O ile przeci´cie p´powiny oznacza przyjÊcie na Êwiat, tak od∏àczenie srebrnego sznura równoznaczne jest z narodzinami na tamtym Êwiecie.
W stanie samadhi po∏àczenie srebrnym sznurem utrzymuje si´ dowolnie d∏ugo. Mo˝na to osiàgnàç w temperaturze +4° C, panujàcej zwykle w jaskiniach i pod powierzchnià wody. Gdy dusza powraca do cia∏a, medytujàcy budzi si´ z samadhi i powraca do „normalnego” ˝ycia. Lekarz badajàcy osob´ przebywajàcà w samadhi
- takie badanie przeprowadzono np. u Sri Ramakrishny - stwierdzi fizycznà Êmierç: brak pulsu, brak wskazaƒ
EKG i EEG. Temperatura spada, a cia∏o nieruchomieje i kamienieje, jest niezwykle twarde i zimne. „Stan skamienia∏o-nieruchomy” - to poj´cie powszechnie stosowane przez uczonych studiujàcych samadhi.
Doktor Muldaszew przekonany jest, ˝e odkry∏ wielkà tajemnic´ Himalajów, a mianowicie t´, ˝e w jaskiniach
rozsianych w ca∏ym paÊmie gór znajdujà si´ istoty w stanie samadhi, przebywajàce tam nawet od wielu tysiàcleci i tworzàce tzw. zasób genetyczny ludzkoÊci. Gdyby wi´c kiedykolwiek - tak jak w przypadku Atlantydy dosz∏o do ca∏kowitego zniszczenia powierzchni Ziemi i wygini´cia rodzaju ludzkiego - istoty te mogà przebudziç si´ w dowolnym momencie, dysponujàc nie tylko pe∏nià wiedzy zebranej przez tysiàclecia, ale tak˝e przypisywanymi im zdolnoÊciami nadprzyrodzonymi: telepatià, teleportacjà itd.
Istoty kryjàce si´ w jaskiniach sà wi´c depozytariuszami prastarej màdroÊci. Bardzo niewielu ludzi, ewentualnie rodzin, ma dost´p do tych jaskiƒ i od pokoleƒ opiekuje si´ ich mieszkaƒcami, zyskujàc dzi´ki temu rzadkà okazj´ do zadania im pytaƒ. Do jaskiƒ mo˝na bowiem wejÊç tylko za przyzwoleniem istot. Bardzo trudno
znaleêç nawet wejÊcia do tych podziemnych grot, tak dobrze ukryte sà przed ludzkimi spojrzeniami. Pod ziemià dzia∏ajà zaÊ niezwyk∏e, niezbadane, a dla cz∏owieka Êmiertelne si∏y, które chronià medytujàcych przed intruzami. Kto odnalaz∏by mimo wszystko wejÊcie i dosta∏ si´ do Êrodka, poczuje si´ coraz gorzej, a˝ w koƒcu
dozna zapaÊci. JeÊli Êmia∏ek nie zawróci, postrada ˝ycie.
Kroniki wspominajà o rzadkich przypadkach, kiedy ludziom w pilnej potrzebie zezwalano na wst´p do jaskiƒ. Jedna z legend g∏osi: Gdy w XI wieku w Indiach zapanowa∏a d∏ugotrwa∏a susza, pewien hinduski ksià˝´
zdecydowa∏ si´ odwiedziç Êwi´ta jaskinie, w której zamieszkiwa∏ staro˝ytny m´drzec, aby poprosiç go o pomoc. W grocie czyha∏o wiele niebezpieczeƒstw, jak choçby w´˝e, zarówno prawdziwe, jak i mistyczne. Trudno by∏o oddychaç, na cia∏o i ducha Êmia∏ka oddzia∏ywa∏y nieznane moce. W stanie medytacji ksià˝´ zdo∏a∏ porozumieç si´ z duchem m´drca. Gdy ten przekona∏ si´, ˝e ksià˝´ dzia∏a w dobrych zamiarach, chce pomóc ludziom, pozwoli∏ mu wejÊç. Jaskinia by∏a bardzo du˝a, sk∏ada∏a si´ z dwunastu komnat.
W jednej z komnat ksià˝´ odnalaz∏ m´drca znajdujàcego si´ w stanie samadhi. Jego dusza unosi∏a si´
obok. Cia∏o mia∏ wysuszone, ale ˝y∏. Cz∏owiek ten przebywa∏ pod ziemià ju˝ od 1600000 lat. Uchyli∏ nieco powiek. Hinduski ksià˝´ zaczà∏ mówiç do niego w sanskrycie, proszàc o pomoc. M´drzec da∏ znaç oczami, ˝e
go rozumie i wskaza∏ na przedmiot wiszàcy na Êcianie - mistyczny pierÊcieƒ. W∏adca wzià∏ pierÊcieƒ i ruszy∏
ku wyjÊciu. Po drodze widzia∏ jeszcze jednego cz∏owieka w stanie samadhi, ksi´cia sikhów, który rozpoczà∏
medytacj´ w V wieku, a w XVII wieku - jak donoszà kroniki powróci∏ do normalnego ˝ycia. Przy wyjÊciu z groty na ksi´cia czeka∏o osiem w´˝ów. Jeden z nich skropi∏ swojà krwià mistyczny pierÊcieƒ. Krople krwi unios∏y
si´ ku niebu i wkrótce zacz´∏o padaç. Do tej samej jaskini uda∏ si´ w 1637 roku niejaki Devendra Lowndel, który do dziÊ przebywa tam w stanie samadhi. Potem nikt ju˝ nie wchodzi∏ do jaskini.
Pewien lama, z którym Muldaszew rozmawia∏ o tych sprawach, wyjawi∏ jeszcze wi´cej: W pó∏nocnej cz´Êci
Tybetu jest jaskinia, w której od wielu stuleci zamieszkuje - w stanie samadhi - cz∏owiek o imieniu Moze Sal
Dzyang. Okoliczni duchowni regularnie go widujà. Nie sà to ˝adni niezwykli ludzie, po prostu normalni mnisi.
Aby wejÊç do groty nie potrzeba niczyjego pozwolenia, wejÊcie nie jest niebezpieczne. Trzeba tylko mieç
uczciwe zamiary, nie wolno te˝ fotografowaç ani rozmawiaç - to by∏oby Êwi´tokradztwo.
29
Na koƒcu swej opowieÊci lama doda∏, ˝e za wzgl´du na chiƒskà okupacj´ Tybetu podró˝owanie w te rejony by∏oby bardzo niebezpieczne. W tym miejscu nasuwa si´ pytanie, dlaczego Chiƒczycy w ogóle tak bardzo
zainteresowali si´ Tybetem? Mo˝e ze wzgl´du na wiele kryjàcych si´ tam tajemnic? Kiedy armia chiƒska zaj´∏a Tybet, wielu tamtejszych duchownych zmuszono torturami do zeznaƒ i wyjawienia lokalizacji Êwi´tych jaskiƒ. Najeêdêcy odnaleêli i przeszukali zatem wiele z nich, tropiàc zarówno ludzi medytujàcych w samadhi, jak
i lamów, szukajàcych tam schronienia.
Wspomniany ju˝ wczeÊniej lama, rozmówca doktora Muldaszewa, opowiedzia∏ mu o nast´pujàcym zdarzeniu. Pewien mnich przeniós∏ si´ w 1960 roku w stan samadhi i pozostawa∏ w nim - przebywajàc w jednej z jaskiƒ - do 1964 roku. Siostrzeniec lamy wraz z przyjació∏mi kilkakrotnie odwiedza∏ medytujàcego i donosi∏, ˝e
m´˝czyzna ów siedzi w pozycji Buddy, nieruchomy i skamienia∏y. Odnaleêli go tam chiƒscy komuniÊci i umieÊcili w wi´zieniu. Tam st´˝enie cia∏a mnicha stopniowo ustàpi∏o, powróci∏ do ˝ycia. Od 1964 do 1987 roku
przebywa∏ w wi´zieniu o zaostrzonym rygorze, a nast´pnie zosta∏ zwolniony. Niestety, nie wiadomo nic o jego
dalszych losach.
Nasuwa si´ oczywiÊcie pytanie, w jaki sposób Chiƒczycy zdo∏ali wedrzeç si´ do jaskini, pomimo chroniàcej
jà mistycznej bariery? Otó˝, jak wynika z informacji uzyskanych od lamy, si∏a mentalna ludzi z naszej cywilizacji, medytujàcych w samadhi, jest znacznie s∏absza od mocy Atlantów, dlatego ochrona jest bardzo s∏aba lub
w ogóle nie dzia∏a. WyjaÊni∏, ˝e wszystko zale˝y od rozwoju „trzeciego oka”, które u mieszkaƒców Atlantydy
by∏o w pe∏ni ukszta∏towane, natomiast u ludzi istnieje tylko w szczàtkowej formie. Mimo to, jak donosi lama,
w pewnej jaskini na po∏udniu Tybetu widziano cia∏a o niezwyk∏ej wielkoÊci, powieszone przez Chiƒczyków
u wejÊcia do groty. Byç mo˝e ochronna tarcza okaza∏ si´ zbyt s∏aba, by powstrzymaç tak du˝à liczb´ napastników?
Z drugiej strony wiadomo równie˝, ˝e wielu Chiƒczyków zgin´∏o podczas prób wtargni´cia do jaskiƒ samadhi. Podobno z tego wzgl´du zrezygnowali z podziemnych ob∏aw. Lama opowiada∏ o historii, jaka wydarzy∏ si´
w okolicach innej jaskini w po∏udniowym Tybecie. Przy wylocie znaleziono wielu martwych chiƒskich ˝o∏nierzy,
le˝àcych z wykrzywionymi grymasem bólu twarzami, ale bez jakichkolwiek fizycznych obra˝eƒ. Najwyraêniej
zabi∏a ich si∏a mentalnej bariery. W innym miejscu z kolei mieszkaƒcy okolicznych wiosek na w∏asne oczy widzieli, jak kilkudziesi´ciu ˝o∏nierzy wybieg∏o z jaskini, wrzeszczàc jak op´tani trzymali si´ za brzuchy i g∏owy.
Biegali bez celu dooko∏a, a potem jeden po drugim padali na ziemi´ bez ˝ycia.
Doktor Muldaszew zebra∏ podczas swoich podró˝y sporo informacji na temat poprzednich cywilizacji (podobno by∏y a˝ 22). Cywilizacje te osiàgn´∏y bardzo wysoki poziom techniczny, zosta∏y jednak zniszczone albo
przez kosmiczne katastrofy, albo wskutek autodestrukcji. Te same katastrofy (uderzenie meteorytu, zlodowacenie itp.) zmieni∏y równie˝ klimat na naszej planecie, zatem wyglàd kolejnych generacji humanoidów zmienia∏ si´, gdy˝ musieli dopasowaç si´ do zmodyfikowanych warunków.
Niewiele wiadomo na temat cywilizacji przedatlantydzkich. Nieco danych zawierajà publikacje Rudolfa Stcinera i Heleny Blavatzky. Istnia∏ podobno làd zwany Hyperborea, po∏o˝ony w miejscu dzisiejszego bieguna po∏udniowego. W zamierzch∏ych czasach g´sto zaludniona by∏a Grenlandia. Tam, gdzie dziÊ rozciàgajà si´ wyspy Japonii, znajdowa∏o si´ tzw. Imperium MU, natomiast Lemuria le˝a∏a gdzieÊ na Oceanie Spokojnym.
Przyjmujàc, ˝e Ziemia porusza∏a si´ wówczas po innej orbicie, czego rezultatem by∏a równie˝ odmienna od
obecnej si∏a grawitacji, mo˝na wysunàç przypuszczenie, ˝e istoty zamieszkujàce naszà planet´ wyglàda∏y
inaczej od dzisiejszych ludzi - by∏y wi´ksze i mia∏y byç mo˝e nie takà fizyczno-psychicznà postaç jak my. ˚y∏y
w tym samym czasie, co dinozaury, na co wskazujà ró˝ne znaleziska archeologiczne.
Zdaniem Muldaszewa pierwsi Lemurianie byli ogromnego wzrostu (do 20 metrów), mieli cztery r´ce i dwie
twarze, przy czym tylna posiada∏a w pe∏ni rozwini´te trzecie oko. Póêniejsze generacje upodobni∏y si´ ju˝ bardziej do Atlantów - dwie r´ce, jedno oblicze, trzecie oko ukryte we wn´trzu czaszki. Potomkowie Lemurian,
nazwani przez Muldaszewa Lemuro-Atlantami, osiàgn´li bardzo wysoko poziom rozwoju technicznego, podejmowali loty kosmiczne i ˝yli w zgodnym sàsiedztwie z Lemurianami.
JeÊli chodzi o opis wyglàdu Lemurian, podchodz´ do niego sceptycznie, zw∏aszcza w kwestii ich rzekomych czterech ramion i dwóch twarzy. Dr Muldaszew, podajàc te informacje, powo∏uje si´ na doniesienia Heleny Blavatzky.
Konkretniejsze dane posiadamy na temat Atlantydy. Ten wielki kontynent-wyspa stopniowo pogrà˝a∏ si´
w oceanie. Ze wzgl´du na po∏o˝enie tego làdu i panujàcy tam klimat - bardzo ciep∏y i wilgotny - tamtejsza flora wyraênie ró˝ni∏a si´ od znanej nam. Wiele gatunków ros∏o pod wodà, a sami Atlanci wykszta∏cili cechy pozwalajàce na egzystencj´ zarówno na làdzie, jak i pod wodà (b∏ony pomi´dzy palcami i wspomniane ju˝ wczeÊniej szczegó∏y budowy oczu i nosa). Niebo mia∏o wówczas czerwonawe zabarwienie, zaÊ Atlanci skonstru-
30
owali niezwyk∏e maszyny latajàce, które dziÊ nazwalibyÊmy latajàcymi talerzami - pojazdy poruszane pewnego rodzaju nap´dem antygrawitacyjnym.
Rys. 15: Skamienia∏e Êwiadectwo pradawnych dziejów, odkryte w Glen Rose w stanie Teksas.
Âlad ∏apy dinozaura i odcisk olbrzymiej ludzkiej stopy. Kto zostawi∏ te Êlady?
Rys. 16: Ten skamienia∏y palec znaleziono tak˝e w Teksasie. Jest o ok. 20 procent wi´kszy od
zwyk∏ego ludzkiego kciuka. Nale˝a∏ widocznie do jakiegoÊ olbrzyma sprzed wielu milionów lat.
Z prawej strony - zdj´cie rentgenowskie palca. PrzeÊwietlenie nie wykaza∏o ˝adnej ró˝nicy (poza
rozmiarem) w porównaniu z budowà kciuka wspó∏czesnego cz∏owieka
Rys. 17: Tak zwany m∏ot z Teksasu nale˝y do najbardziej niezwyk∏ych znalezisk archeologicznych. Analiza chemiczna wykaza∏a, ˝e w 96,6 procent sk∏ada si´ z ˝elaza, dlatego nie
rdzewieje. Sztuka wytapiania ˝elaza znana jest ludzkoÊci od oko∏o 2000 r. p. n. e. - twierdzi
“oficjalna” nauka. Ten przedmiot pochodzi jednak sprzed 140 mln lat
Rys. 18: Zdj´cie rendgenowskie (po lewej) potwierdzajà,
˝e stal nie zawiera ˝adnych chemicznych zanieczyszczeƒ
Mieszkaƒcy tego kontynentu dysponowali „ukierunkowanà energià mentalnà” (zdolnoÊç telekinezy), która
umo˝liwia∏a im manipulowanie przedmiotami za pomocà si∏y myÊli, podobnie jak Uri Geller i dzieci-media, które
spotka∏em na Hawajach, potrafià zdeformowaç przedmioty na odleg∏oÊç lub unieÊç je w powietrze. Atlanci u˝ywali tej mocy do wznoszenia budowli. Piramidy w Gizie to prawdopodobnie ostatnie wielkie pomniki Atlantydy.
Niezwyk∏a pot´ga Atlantów i znajomoÊç praw natury bywa∏a jednak wykorzystywana równie˝ w destrukcyjny sposób. Poprzez krzy˝ówki genetyczne wyhodowano zmutowane istoty, cz´Êç ludnoÊci cierpia∏a pod uciskiem. Wreszcie dosz∏o do katastrofy - olbrzymi potop dotknà∏ wi´kszà cz´Êç kuli ziemskiej. Fala zmiot∏a z powierzchni ziemi miasta Atlantów, a g∏ówna cz´Êç kontynentu pogrà˝y∏a si´ w odm´tach.
W literaturze przedmiotu znaleêç mo˝na najró˝niejsze próby wyt∏umaczenia przyczyn katastrofy: uderzenie cia∏a
niebieskiego, eksperymenty z bronià jàdrowà, ingerencja istot pozaziemskich albo powtarzajàce si´ co 13 tysi´cy
lat przesuni´cie biegunów ziemskich. Spekulacjom nie ma koƒca. W ka˝dym razie niektórzy mieszkaƒcy Atlantydy
prze˝yli i osiedlili si´ na innych làdach, gdzie przez tysiàclecia dostosowywali si´ do nowych warunków, m.in. zmienia∏ si´ ich wyglàd. Inni z kolei weszli w stan samadhi i do dziÊ przebywajà we w∏asnym ciele. Wielu Atlantów schroni∏o si´ w najwy˝szych górach naszej planety, gdzie nie dotar∏a fala powodziowa. Rozmówcy profesora wyjaÊniali
mu, ˝e cz´Êç z nich ukry∏a si´ w jaskiniach Himalajów, inni zaÊ pod piramidami w egipskiej Gizie.
31
Ja sam s∏ysza∏em o podobnych historiach w Karpatach, jednak najbardziej znane pochodzà z Andów.
W Andach znajduje si´ system tuneli; podczas moich podró˝y na Jukatan, do Meksyku i Belize spotka∏em
osoby, które potwierdza∏y, ˝e niektóre z tych podziemnych miast wcià˝ sà zamieszkane. W 1999 roku pojecha∏em do Peru i Boliwii, w 2001 roku razem ze Stefanem Erdmannem do Brazylii, a w 2002 roku do Chile,
przy czym wszystkie te podró˝e s∏u˝y∏y poszukiwaniom informacji o systemach podziemnych tuneli. Zarówno
w Peru, jak i w Brazylii uzyskaliÊmy ca∏kowite potwierdzenie naszych teorii. Wi´cej na ten temat znajdzie si´
byç mo˝e kiedyÊ w odr´bnej publikacji - tutaj za bardzo odeszlibyÊmy od zasadniczego wàtku.
Inni Atlanci ˝yjà obecnie w g∏´binach oceanu i doskonale przystosowali si´ do wodnego Êrodowiska. O teorii
przedstawiajàcej kul´ ziemskà jako pustà w Êrodku skorup´ ju˝ mówiliÊmy, tak samo jak o zdumiewajàcych relacjach badaczy polarnych na temat otworów w powierzchni Ziemi na biegunach, przez które to otwory rzekomo
dostaç si´ mo˝na do wn´trza Ziemi. Czy˝by tam równie˝ osiedli∏y si´ niedobitki atlantydzkiej cywilizacji?
Ernest Muldaszew us∏ysza∏ te˝ od tybetaƒskich m´drców o tak zwanych prorokach Êwiata, czyli ludziach
˝yjàcych od tysi´cy lat, którzy co par´ stuleci „budzà si´” ze stanu samadhi, aby przekazaç Êwiatu swà wiedz´, a nast´pnie na powrót „zasypiajà”. Oho, czy nie przypomina Wam to czegoÊ? Co takiego opowiada∏ o sobie hrabia Saint Germain? Pod koniec stulecia znikn´ z Europy i udam si´ w Himalaje. Musze wypoczàç, odnowiç si∏y. Ale po kilku dziesi´cioleciach znowu dam o sobie znaç – dok∏adnie za 85 lat ponownie skupi si´ na
mnie uwaga ludzi. Czy˝ nie wspomina∏ te˝, ˝e odby∏ podró˝e w Himalaje, gdzie spotka∏ ludzi, którzy wiedzà
wszystko.
PrzeÊledêmy jednak dalej informacje zebrane przez Muldaszewa. Mamy wi´c do czynienia z istotami, które co kilka wieków wychodzà z samadhi i pojawiajà si´ wÊród nas. Podobnie uczy historia na temat kolejnych
wcieleƒ Buddy. Pierwszy Budda nazywa∏ si´ Tonpa Shenrab, objawi∏ si´ przed 18013 laty w Tybecie, w kraju
zwanym Shambhala i przekazywa∏ ludziom duchowe przykazania. Jego Êladami podà˝a∏y kolejne wcielenia
Buddy. Z g∏oszonych przez niego nauk dowiadujemy si´, ˝e na Ziemi pojawi si´ 1002 proroków. Ilu z nich ju˝
nawiedzi∏o naszà planet´, nie wiadomo, natomiast Budd´ po raz ostatni widziano przed 2044 laty. W relacjach z tamtych czasów zwraca uwag´ opis jego niezwyk∏ego wyglàdu, 32 cechy, które odró˝nia∏y go od „normalnych” ludzi. Najwa˝niejsze z nich to:
• b∏ony mi´dzy palcami d∏oni i stóp (prawdopodobnie s∏u˝y∏y do p∏ywania),
• brak podbicia na stopach,
• ramiona si´ga∏y a˝ do kolan,
• m´ski organ p∏ciowy ukryty w fa∏dach skóry, niewidoczny na zewnàtrz,
• z∏ote zabarwienie skóry,
• bia∏e loki ze srebrnym po∏yskiem,
• na g∏owie okràg∏a wypuk∏oÊç,
• d∏ugi j´zyk, którym dosi´ga∏ uszu i nasady w∏osów,
• 40 z´bów bez przestrzeni mi´dzyz´bowych.
Taki opis, o ile odpowiada prawdzie, wskazuje, ˝e Budda albo nale˝a∏ do jednej z prehistorycznych cywilizacji (Atlantów lub Lemurian), albo te˝ by∏ przybyszem z innej planety.
Skàd takie wnioski?
Spójrzmy na cia∏o przedstawione na fotograƒach 20 i 21. Czy˝ nie uderza podobieƒstwo z opisami wyglàdu Atlantów? Tymczasem zdj´cia te przedstawiajà rzekomo kosmit´, który
zginà∏ w katastroƒe pozaziemskiego statku kosmicznego w 1948 roku w Roswell, w stanie Nowy Meksyk. Od razu zwróci∏o mojà uwag´, ˝e m´skie narzàdy p∏ciowe zakryte sà fa∏dem skórnym, przez co zw∏oki wyglàdajà na
pierwszy rzut oka na kobiece. Taka sama cecha pojawia si´ w opisie wyglàdu
Buddy. G∏owa z niewielkimi uszami i du˝ymi oczami przypomina zaÊ bardzo
Atlanta z ilustracji nr 13, czy˝ nie?
Postawmy jednak kilka zasadniczych pytaƒ. Do czego móg∏by s∏u˝yç genetyczny rezerwuar? Do zachowania cielesnych pow∏ok istot, które kiedyÊ,
dawno temu, zamieszkiwa∏y naszà planet´? Ale jaki mia∏oby to sens, skoro
przecie˝ duch panuje nad materià? Odpowiedê na te pytania jest dla prof.
Muldaszewa jasna: cielesna forma kszta∏towa∏a si´ d∏ugo w procesie ewolucji, dostosowujàc si´ do zewn´trznych warunków, panujàcych w otoczeniu.
Rys. 19: Jan van Helsing podczas podró?y badawczej w Himalajach. Nepal, listopad 2002 roku
32
Dusza potrzebuje przecie˝ cia∏a, by uczestniczyç w „grze ˝ycia” w materialnym Êwiecie. Dlatego sensowniejsze wydaje si´ przechowanie cia∏a ni˝ stworzenie go od nowa. A poza tym ka˝da komórka zawiera przecie˝
w sobie wspomnienia przesz∏oÊci.
Rys. 20 i 21: Przez lata toczy∏y si´ za˝arte dyskusje na temat autentycznoÊci filmu, pokazujàcego sekcj´ zw∏ok martwego kosmity.
Rzuca si´ w oczy niezwyk∏e podobieƒstwo ze zrekonstruowanym wizerunkiem Atlantów. M´skie organy p∏ciowe tak˝e schowane sà
pod fa∏dem skórnym. Byç mo˝e „istoty pozaziemskie” to wcale nie przybysze z innych planet, lecz Atlanci, zamieszkujàcy wn´trze
Ziemi?
Tak wi´c samadhi jest swego rodzaju szalupà ratunkowà dla ludzkoÊci, bowiem w tym stanie przez stulecia
mo˝na przechowywaç pow∏oki cielesne i w razie potrzeby odtworzyç cywilizacj´. Wiele cywilizacji uleg∏o ju˝
zag∏adzie i za ka˝dym razem ludzie budzàcy si´ ze stanu samadhi tworzyli zalà˝ek „nowej ludzkoÊci”. Równie˝ nasza obecna kultura znajduje si´ tu˝ przed szczytowym momentem swojego rozwoju, który zbiegnie si´
w czasie z „oczyszczeniem”, jak zgodnie twierdzà proroctwa z ró˝nych okresów dziejów i wszelkich cz´Êci
Êwiata. Wszystkie te przepowiednie podajà te˝, ˝e dzieje Ziemi rozpocznà si´ od nowa, donoszàc tak˝e - co
ciekawe - o technologiach przysz∏oÊci, lotach kosmicznych i kontakcie z istotami zamieszkujàcymi wn´trze
globu (patrz tak˝e Buch 3 - Der Dritte Weitkrieg - Ksi´ga trzecia - trzecia wojna Êwiatowa - mojego autorstwa).
Oto, co opowiada nam na ten temat Charles Berlitz:
W sercu Azji, wÊród pustyƒ Mongolii i gór Tybetu ludzie od wielu wieków przekazujà sobie z ojca na syna
pe∏nà tajemnic i mistyki legend´ o Agarthi i jego w∏adcy, Królu Âwiata. Owo Agarthi jest królestwem po∏o˝onym we wn´trzu Ziemi, sk∏adajàcym si´ z olbymich jaskiƒ pod p∏askowy˝em Êrodkowoazjatyckim. Dawne plemiona dotarty do tych grot przez tajemne wejÊcia i zaludniajà je do dziÊ dnia. To podziemne Shangri-La wcià˝
podobno istnieje pod rzàdzonà przez komunistów powierzchnià. Ilekroç jego w∏adca. Król Âwiata, dokonuje
przepowiedni, milknà ptaki i inne zwierz´ta. Przed setkami lat ów w∏adca wypowiedzia∏ proroctwo, które - liczàc od momentu jego rzekomego dokonania - ziÊciç si´ winno w drugiej po∏owie XX wieku. Ludzie zaniedbajà coraz bardziej swe dusze... najgorsze zepsucie zapanuje na Êwiecie. Ludzie stanà si´ ˝àdnymi krwi zwierz´tami i pragnàc b´dà krwi swoich braci. Pó∏ksi´˝yc okryje si´ ciemnoÊcià, a jego wyznawcy pogrà˝à si´
w k∏amstwach i wojnach nie majàcych koƒca... Korony spadnà z g∏ów królów... Wybuchnie straszliwa wojna
pomi´dzy wszystkimi narodami Êwiata. Zag∏ada dotknie ca∏e nacje... G∏ód... przest´pstwa nieznane prawu,
nie do pomyÊlenia niegdyÊ... przeÊladowani Êciàgnà na siebie uwag´ ca∏ego Êwiata... Dawne trakty zape∏nià
si´ masami ludu, ciàgnàcego z jednego miejsca w drugie... Najwi´ksze i najpi´kniejsze miasta stanà w p∏omieniach... Rodziny b´dà rozdzielane, wiara i mi∏oÊç zniknà... Âwiat opustoszeje... Po pi´çdziesi´ciu latach
pozostanà tylko trzy wielkie narody... A pi´çdziesiàt lat póêniej rozpocznie si´ wojna, trwajàca 18 lat, a tak˝e
nastàpià rozmaite katastrofy, po czym ludy Agarthi opuszczà swoje podziemne groty i wyjdà na powierzchni´... Zgodnie z badaniami prof. Muldaszewa jaskinie samadhi podzieliç mo˝na na trzy kategorie:
1. groty z ludêmi naszej cywilizacji (Saint Germain?),
2. pieczary z Atlantami albo istotami z jeszcze starszych kultur (Lemuria, Hyperborea),
3. jaskinie zamieszkane zarówno przez ludzi, jak i istoty dawnych cywilizacji.
Doktor Muldaszew zdo∏a∏ osobiÊcie dotrzeç do dwóch „opiekunów” jaskini kryjàcej co najmniej jednego Antlanta i zaprzyjaêniç si´ z nimi. Starszy z dwóch m´˝czyzn nie odwiedza ju˝ jaskini (ma 95 lat), m∏odszy zaÊ
chodzi tam zawsze raz w miesiàcu - przy pe∏ni Ksi´˝yca albo 11 lub 12 dnia po pe∏ni. M∏odszy „opiekun” opowiedzia∏, ˝e ju˝ na tydzieƒ wczeÊniej rozpoczyna medytacj´, a gdy wejdzie do pierwszej komnaty w grocie,
modli si´ ze wzmo˝onà si∏à i medytuje coraz g∏´biej. Ernest Muldaszew i towarzyszàcy mu Walerij ¸obankow
33
nie dowiedzieli si´ zbyt wiele od tego m´˝czyzny. Wi´cej wyjawi∏ im 95-latek, nazwany przez Muldaszewa
„starszym, niezwyk∏ym cz∏owiekiem”.
Profesor nagra∏ na taÊm´ t´ niezwykle interesujàcà rozmow´ i opublikowa∏ w swojej ksià˝ce. Tutaj zacytuj´ najwa˝niejsze fragmenty.
Gdy dr Muldaszew, Walerij ¸obankow i t∏umacz Kiram usiedli, okulista pokaza∏ starszemu opiekunowi wizerunek Atlanta. Ich rozmówca poczàtkowo powtarza∏ uparcie, ˝e temat jaskiƒ samadhi to tajemnica i nie wolno
mu o tym mówiç. Pad∏o wiele pytaƒ, zanim powoli zaczà∏ si´ otwieraç. Muldaszew opowiada:
> Pomimo wszystko by∏em przekonany, ˝e w jaskiniach przebywajà ludzie w nie samadhi, nie da∏em wi´c za
wygranà i znów wróci∏em do naszego rysunku.
> W salach, do których mam dost´p, nie ma ludzi, którzy tak wyglàdajà. Sà podobni... - odburknà∏ staruszek.
Walerij i ja spojrzeliÊmy na siebie. Walerij wyszepta∏: Jest ich tam wielu! Skoro w salach, do których ma Pan
wst´p, przebywajà ludzie w samadhi, podobnie wyglàdajàcy... - tu umyÊlnie zrobi∏em przerw´.
> Nie wszyscy wyglàdajà podobnie - odrzek∏ starszy, niezwyk∏y cz∏owiek z poirytowaniem.
> Ale w innych komnatach jaskini - ciàgnà∏em dalej - znajdujà si´ zapewne istoty w samadhi, takie same jak ta
na obrazku.
> Nie sà dok∏adnie takie same. Ale to tajemnica.
> Powiedziawszy to, wzià∏ do r´ki rysunek i rzuci∏ nagle: - Ten wizerunek niezwykle mnie poruszy∏. Skàd go macie?
Muldaszew nie odpowiedzia∏ na to i zaczà∏ mówiç o trzecim oku. Starzec zaprzeczy∏, jakoby widzia∏ trzecie
oko, natomiast o normalnych oczach, nosie i uszach istot w grocie powiedzia∏ rzeczy nast´pujàce:
> Niektórzy majà oczy wi´ksze od normalnych, inni zaÊ nie.
> Czy widzia∏ Pan w swojej jaskini istoty ze spiralnym nosem-wentylem?
> Nie, nosy majà inne. Jedni ma∏e, drudzy du˝e, jak to ludzie.
> A w innych salach jaskini, do których nie wolno Panu wchodziç, czy tam mogà byç istoty ze spiralnym nosem ?
> To tajemnica.
> ¸obankow nachyli∏ si´ do mnie i szepnà∏: - To brzmi jak potwierdzenie. Prosz´ powiedzieç, czy ludzie w grocie majà du˝e uszy, czy raczej ma∏e, jak na rysunku - kontynuowa∏em anatomiczny wywiad.
> Majà du˝e uszy, niektórzy nawet bardzo du˝e. Tak ma∏ych uszu jak na obrazku nie widzia∏em...
> A czy majà takie usta jak na naszym rysunku?
> Starszy, niezwyk∏y m´˝czyzna, dok∏adnie przypatrzy∏ si´ rycinie. - Nie, takich ust nie majà. Ich usta sà takie,
jak zwyk∏ych ludzi. Ale... czasami równie? ca∏kiem inne.
> A jakie?
> To tajemnica...
Dr Muldaszew zapyta∏ równie˝ o klatk´ piersiowà, na co starszy opiekun potwierdzi∏, ˝e niektórzy z lokatorów
groty majà klatk´ piersiowà wi´kszà od normalnej. Doda∏, ˝e w jaskini przebywajà istoty ró˝nego wzrostu.
Mnie osobiÊcie zaciekawi∏o bardzo kolejne pytanie profesora:
> Czy ludzie w pieczarze majà nadzwyczaj du˝à czaszk´?
> Bardzo rónie. Jedni majà bardzo du˝à g∏ow´, inni doÊç du˝à, wyd∏u˝onà doty∏u, a jeszcze inni ca∏kiem zwyczajnà. Ale wszyscy majà d∏ugie w∏osy.
> Znów spojrzeliÊmy na siebie z ¸obankowem. MyÊleliÊmy o tym samym: w jaskini znalaz∏y schronienie istoty
z ró˝nych cywilizacji.
Rys. 22 i 23: Starszy opiekun jaskini samadhi wyjawi∏, ˝e znajdujà si´ tam istoty z wyd∏u˝onà ku ty∏owi czaszkà. Takie fenomeny odnotowywano nie tylko w Tybecie. G∏owa na zdj´ciu po lewej - to egipska królowa Nefretete, czaszkà po prawej stronie znaleziono
w Boliwii, a wi´c w Ameryce Po∏udniowej. Czy to przypadek?
34
> Nagle starszy, niezwyk∏y m´˝czyzna, wzià∏ do r´ki naszà ilustracj´ i nie czekajàc na nast´pne, pytanie powiedzia∏: - Mieszkaƒcy jaskini z twarzà takà jak na rysunku majà du˝e i silne cia∏o. Cia∏o innych, o normalnym
obliczu, jest mniejsze i szczuplejsze.
> ¸obankow i ja zaniemówiliÊmy. Starzec poÊrednio przyzna∏, ˝e w grocie znajdujà si´ istoty o wyglàdzie odpowiadajàcym naszemu hipotetycznemu Atlantowi (oczywiÊcie z pewnymi odchyleniami). A czy widzia? Pan
mo˝e u ludzi w jaskini b∏ony pomi´dzy palcami ràk i nóg?
> Nie, nigdy czego? takiego nie widzia∏em. Ich palce sà ca∏kiem zwyczajne, tyle ˝e z bardzo d∏ugimi paznokciami.
> Czy rozpostarli kiedy? palce?
> Nie, nie zauwa˝y∏em...
Muldaszew wypytywa∏ go dalej o oczy - czy ich górna powieka jest powi´kszona. Opiekun nie móg∏ na to
odpowiedzieç, bowiem istoty te majà prawie ca∏kiem zamkni´te oczy.
Wzià∏ ponownie do r´ki rekonstrukcj´ wyglàdu Atlanta, która najwyraêniej wywar∏a na nim du˝e wra˝enie.
Kolejne pytania dotyczy∏y celu istnienia jaskiƒ, o czym rozmówca uczonych nie chcia∏ jednak rozmawiaç. WyjaÊni∏, ˝e wtargni´ciu intruzów zapobiega ochronna tarcza. Tylko ten, kto przejdzie pomyÊlnie prób´ medytacji, mo˝e wejÊç do Êrodka. Nikomu si´ to jednak dotàd nie uda∏o.
> Kto nie wpuszcza obcych do jaskini?
> On!
> Kim jest On?
> To tajemnica...
Staruszek opowiedzia∏ jeszcze, ˝e istoty trwajà w zupe∏nym bezruchu, zastyg∏e w pozycji lotosu. Na pytanie,
czy rozmawia∏ z nimi kiedykolwiek, odrzek∏ znów, ˝e to tajemnica. PrzeÊledêmy kolejny fragment rozmowy,
która staje si´ teraz nieco ciekawsza:
> Jak Pan uwa˝a, czy te istoty o niezwyk∏ym wyglàdzie, po tym jak obudzà si´ z samadhi, mogà ˝yç jak zwyczajni ludzie?
> Mog˝yby, ale inaczej ni˝ my.
> Inaczej ni˝ my, to znaczy jak?
> O to musielibyÊcie zapytaç lamów.
> Wiadomo, ˝e Budda tak˝e wyglàda∏ niezwykle. Czy mo˝liwe by∏oby, ˝e nagle, powróciwszy z samadhi, wyjdzie z jaskini i objawi si´ na Ziemi?
> Tego nie wiem.
> Czy niezwyk∏e istoty w jaskiniach przypominajà wyglàdem Budd´?
> Jedne tak, inne nie.
> Ta informacja szczególnie ucieszy∏a Walerija i mnie, poniewa˝ potwierdza∏a nasze Êmia∏e przypuszczenie
na temat istnienia jaskiƒ zaludnionych w sposób „mieszany”, a wi´c pe∏nym spektrum przedstawicieli ró˝nych
cywilizacji. Jak Pan myÊli, kto przenosi ludzi w stan samadhi? - zapyta∏em.
Rys. 24: Rezerwuar genetyczny ludzkoÊci - w jaskiniach samadhi znaleêli schronienie przedstawiciele ró˝nych cywilizacji.
35
> To b´dà wiedzieli lamowie - powtórzy∏ m´˝czyzna.
> Mo˝e opowiedzieç tylko o tym, co sam wie, skomentowa∏ cicho ¸obankow. W jakim celu ludzie zapadajà
w samadhi na tysiàce, nawet na miliony lat?
> Sàdz´, ˝e wi´kszoÊç z nich chce zachowaç si´ dla przysz∏oÊci...
Na pytanie, dlaczego w pieczarach przebywajà nie tylko zwyczajni ludzie, lecz równie˝ inni, niepodobni do
nas, pad∏a taka odpowiedê:
> Ci o niezwyk∏ym wyglàdzie to staro˝ytni ludzie, którzy ju˝ d∏ugo trwajà w samadhi.
> Kto chroni jaskinie?
> Duch.
> Czyj duch?
> Jego.
> Kim jest On?
> To wielka tajemnica...
Starszy opiekun wyjaÊni∏ jeszcze, ˝e - gdy by∏ m∏odszy - sprawdza∏, czy w grocie wszystko jest w porzàdku.
Opisa∏ ponownie przebywajàce tam istoty: siedzà one na tygrysich skórach w pozycji lotosu, z r´kami na kolanach. Oczy, do po∏owy przymkni´te, skierowane sà ku górze, tak ˝e nie widaç bia∏ek. Dotyka∏ ich cia∏ - by∏y
twarde i zimne.
Na koniec rozmowy Muldaszew zapyta∏, czy by∏oby mu wolno wejÊç do jaskini. Nast´pnego dnia rzeczywiÊcie si´ tam uda∏, jednak nie zaszed∏ daleko. Tu˝ za pierwszà komnatà rozpocz´∏y si´ zjawiska opisane przez
Tybetaƒczyka - z∏e samopoczucie i ból g∏owy, wzmagajàcy si´ coraz bardziej. Chocia˝ profesor z ca∏ych si∏
broni∏ si´ przed ogarniajàcà go s∏aboÊcià, musia∏ w koƒcu zawróciç, gdy ból sta∏ si´ nie do wytrzymania. Gdy
wyszed∏, objawy ustàpi∏y. Spróbowa∏ jeszcze dwukrotnie, lecz historia powtórzy∏a si´, wi´c da∏ wreszcie za
wygranà.
Podsumowanie
Czego dowiedzieliÊmy si´ dzi´ki badaniom i osobistym obserwacjom Ernesta Muldaszewa? Jasne staje
si´, ˝e cz∏owiek nie pochodzi od ma∏py, lecz jest koƒcowym produktem (koƒcowym na t´ chwil´) nieskoƒczenie d∏ugiej ewolucji na naszej planecie, trwajàcej miliony lat. Istnia∏y przed nami wysoko rozwini´te kultury
o stopniu zaawansowania technicznego znacznie wi´kszym ni˝ ten, z którym mamy do czynienia obecnie. Mimo to, a mo˝e w∏aÊnie dlatego, wszystkie ulega∏y zag∏adzie.
Nieliczni przedstawiciele ka˝dej z minionych cywilizacji schronili si´ w tajemnych miejscach (jaskiniach, otch∏aniach oceanu, podziemnych miastach...) i trwajà tam w stanie g∏´bokiej medytacji, zwanym przez Azjatów
samadhi. Pozwala im to Êwiadomie kontrolowaç procesy przemiany materii do tego stopnia, ˝e cia∏o ich ulega
zakonserwowaniu i staje si´ nieÊmiertelne - mo˝e przetrwaç dowolnie d∏ugo (oczywiÊcie, o ile pieczara nie zawali si´ i nie pogrzebie swoich lokatorów...). Jaskinie te - i inne kryjówki - stanowià zdaniem prof. Muldaszewa, swego rodzaju rezerw´ genetycznà, rezerwuar wszelkich istot humanoidalnych, jakie kiedykolwiek zamieszkiwa∏y Ziemi´. W razie globalnej katastrofy istoty te mogà byç przywrócone do ˝ycia, by na nowo zaludniç planet´.
Nie mo˝na jednak wykluczyç innej jeszcze mo˝liwoÊci, która wed∏ug mnie jest równie wiarygodna i pokrywa si´ z wynikami moich innych badaƒ. Otó˝ byç mo˝e nie chodzi tu wcale o cia∏a, lecz o dusze przynale˝ne
do cia∏. Te dusze, dysponujàce pradawnym i niezwykle pot´˝nym potencja∏em duchowym, sà niewyczerpanym noÊnikiem energii, utrzymujàcym przez samà swojà obecnoÊç wy˝szà cz´stotliwoÊç drgaƒ Ziemi i wy˝szy poziom energii. Wp∏ywa to na losy ca∏ych narodów. Gdyby cia∏a obumar∏y, a dusze przesz∏y do wymiaru
niematerialnego, cz´stotliwoÊç drgaƒ prawdopodobnie znacznie by spad∏a, co u∏atwi∏oby zadanie „si∏om ciemnoÊci”. Wyobraêmy to sobie plastycznie: znajdujemy si´ w nocy w pomieszczeniu oÊwietlonym nie ˝arówkà,
lecz setkami p∏onàcych Êwiec. W wi´kszoÊci sà to ma∏e, ledwie tlàce si´ Êwiate∏ka, ale wÊród nich stoi tak˝e
kilka du˝ych gromnic, które palà si´ ju˝ od dawna i d∏ugo jeszcze rozÊwietlaç b´dà mrok, podczas gdy normalne Êwieczki dawno zgasnà. W podobny sposób mo˝emy spojrzeç na dusze istot w samadhi, prastare i pot´˝ne dusze, utrzymujàce pewien niezb´dny poziom drgaƒ materii ziemskiej.
Niejeden z Was mo˝e w tym momencie zaprotestowaç: nigdy nie s∏ysza∏ o Atlantach, olbrzymach i tym podobnych dziwach, pewnie nic takiego nigdy nie istnia∏o. Atlanci-olbrzymy? Przecie˝ archeolodzy dawno odkryliby jakieÊ szczàtki.
36
OczywiÊcie - dawno je odkryli. W roku 1833 ˝o∏nierze budujàcy sk∏ad prochu znaleêli w Lampock Rancho,
w stanie Kalifornia, prawie czterometrowy szkielet otoczony muszlami pokrytymi nieznanymi symbolami.
Obok szczàtków olbrzyma le˝a∏ gigantyczny topór bojowy, nasuwajàcy skojarzenia ze skandynawskimi bóstwami. Na pozaziemskie pochodzenie tej istoty wskazujà podwójne rz´dy z´bów zarówno w górnej, jak
i w dolnej szcz´ce. To jeszcze nie wszystko: w 1891 roku w pobli˝u Crittenden (stan Arizona) robotnicy budowlani natrafili prawie 3 metry pod powierzchnià gruntu na olbrzymi kamienny sarkofag. Przy jego wydobyciu
obecni byli eksperci i przedstawiciele w∏adz. W sarkofagu zamkni´ta by∏a trumna ze zmumifikowanymi zw∏okami cz∏owieka - lub istoty do cz∏owieka podobnej - równie˝ niemal czterometrowego wzrostu i z dodatkowà
szczególnà cechà: szeÊcioma palcami u stóp (podobnie jak szczàtki rzekomego kosmity w Roswell).
Zanim przejdziemy do nast´pnego rozdzia∏u, chcia∏bym przytoczyç jeszcze pewien fakt z moich w∏asnych
poszukiwaƒ. Otó˝ we wrzeÊniu 1989 roku spotka∏em si´ w Phoenix, w Arizonie, z m∏odym Amerykaninem
o imieniu Sean. Przebywa∏ on przez pó∏tora roku u Dalajlamy w Dharamsala, w indyjskiej cz´Êci Himalajów.
Sean, który ma zdolnoÊci medium, çwiczy∏ tam pod okiem mnichów medytacj´ oraz uczy∏ si´ korzystaç z posiadanej umiej´tnoÊci jasnowidzenia. M∏odzieniec opowiedzia∏ mi, jak pewnego razu mnisi zalecili mu post, jako ˝e czeka∏a go inicjacja, co wymaga wewn´trznej czystoÊci. PoÊci∏ wi´c przez kilka dni, a˝ któregoÊ ranka
razem z mnichami wyruszy∏ w góry. Wspi´li si´ na niebotycznà wysokoÊç i stan´li nagle przed wejÊciem do jaskini, której ch∏opak wczeÊniej wcale nie zauwa˝y∏. Weszli do wn´trza i podà˝ali przez wiele godzin korytarzami. Sean jeszcze teraz z trudem odwa˝y∏ si´ mówiç o tym, co dzia∏o si´ po drodze. Widzia∏ jakieÊ straszliwe bestie (u˝y∏ s∏owa „wilko∏aki”), stworzenia z ˝arzàcymi si´ na czerwono Êlepiami, które tylko czeka∏y, by ktoÊ od∏àczy∏ od grupy. Si∏y mentalne dwóch najpot´˝niejszych mnichów, otwierajàcych i zamykajàcych pochód, powstrzymywa∏y potwory przed atakiem. Gdyby tylko Sean zosta∏ nieco w tyle, wybi∏aby jego ostatnia godzina. Bestie te pilnujà, by nikt niepowo∏any nie wtargnà∏ do pieczary i nie dotar∏tam, dokàd podà˝ali w∏aÊnie mnisi.
Po wielu godzinach marszu dotarli pod ogromnà, wielometrowej wysokoÊci z∏otà bram´ i usiedli przed nià
w pozycji Buddy. Rozpocz´li wspólnà medytacj´ i po chwili brama sta∏a si´ przezroczysta. Sean nie wierzy∏
w∏asnym oczom, za bramà dostrzeg∏ bowiem wyraênie wi´kszà liczb´ wielkich postaci ludzkich, równie˝ siedzàcych w pozycji lotosu. Istoty te mia∏y z∏ote w∏osy i z∏otawà skór´. Nawiàza∏y telepatyczny kontakt z nim
i z innymi cz∏onkami grupy. Mój rozmówca opisywa∏, co przy tym odczuwa∏: jak gdyby jego mózg i ca∏e wn´trze by∏o przeÊwietlane, skanowane przez te istoty. Nie potrafi∏ broniç si´ przed tym, ale nie czu∏ zagro˝enia
ani l´ku, jedynie w∏adz´, jakà mia∏y nad nim i nad jego myÊlami. Najwyraêniej sprawdza∏y go, gdy˝ potem objawi∏y mu jakàÊ tajemnic´, którà nie chcia∏ si´ ze mnà podzieliç. Po kilku godzinach obcowania z dziwnymi postaciami grupa ruszy∏a w drog´ powrotnà do klasztoru, ponownie mijajàc straszliwe bestie. Sean twierdzi∏, ˝e
jeszcze kilka razy spoglàda∏ w gór´, w kierunku wylotu jaskini, ale ten jakby zniknà∏.
W 2000 roku spotka∏em m∏odego cz∏owieka ponownie, tym razem w Monachium. Potwierdzi∏ w ca∏oÊci
swojà opowieÊç. I co na to powiecie?
Ale to jeszcze nie wszystko - oto kolejna historia, którà chcia∏bym si´ Wami podzieliç. Przed kilku laty pozna∏em uroczà szwajcarskà dam´ o imieniu Verena. By∏a ona gotowa sponsorowaç pewnego wynalazc´, który twierdzi∏, ˝e jest w stanie skonstruowaç maszyn´ dzia∏ajàcà na bazie wolnej energii. Niestety, nic z tego nie
wysz∏o, osobnik ów okaza∏ si´ bowiem oszustem i zniknà∏ wraz ze sporà kwotà pieni´dzy. Dobra kobieta bywa∏a ju˝ nie raz w Dharamsala i mia∏a nawet okazj´ rozmawiaç z samym Dalajlamà, co by∏o wyrazem uznania
za wspieranie klasztoru sporymi sumami. Poprosi∏em jà, by przy najbli˝szej okazji zapyta∏a duchowego przywódc´ Tybetu o „podziemny Êwiat” i królestwa rozciàgajàce si´ rzekomo pod Himalajami (Shambhala i Agarthi). Spe∏ni∏a mojà proÊb´ i na pytanie o istnienie tych Êwiatów otrzyma∏a odpowiedê: S∏ysza∏em o nich. Wyciàgni´cie wniosków z tego zdarzenia pozostawiam Czytelnikom.
Rys. 25. W japoƒskiej Êwiàtyni Karukayado w Hashimoto przechowywane sà zmumifikowane zw∏oki syreny,
liczàce sobie 1400 lat i 65 cm d∏ugoÊci. Badania medyczne wykaza∏y, ˝e nie jest to fa∏szerstwo, sztuczna
„sk∏adanka”, jak uwa˝ajà sceptycy. Górna cz´Êç cia∏a jest rzeczywiÊcie ludzka, dolna zaÊ wykazuje genetyczne
cechy ryby. Czy takie istoty to rezultat „pomy∏ki natury” - podobnie jak rodzàce si´ niekiedy dzieci z wadami genetycznymi (na przyk∏ad z dwiema g∏owami), czy te? stanowià mo˝e dowód na to, ˝e nasi praprzodkowie prowadzili eksperymenty genetyczne?
Rozmowy ze mnà wzbudzi∏y w Verenie ciekawoÊç, wypytywa∏a wi´c mnichów na ten temat. Jeden z nich twierdzi∏, ˝e by∏ ju˝ kiedyÊ w takim podziemnym królestwie. Gdy jednak
wróci∏ do klasztoru i chcia∏ zaprowadziç wspó∏wyznawców do wylotu jaskini, by udowodniç
swoje prze˝ycia nie znalaz∏ ponownie wejÊcia. Wszystkie te opowieÊci potwierdzajà teorie
37
sformu∏owane przez Muldaszewa i wskazujà ten sam kierunek dalszych poszukiwaƒ.
Mo˝e zastanawiacie si´ teraz, dlaczego o wszystkich tych faktach i zdarzeniach milczà nasi naukowcy,
dlaczego nie donosi o nich telewizja? Pewnie z tego samego powodu, z jakiego ukrywana jest informacja
o szczàtkach autentycznej syreny, przechowywanych w pewnym japoƒskim klasztorze (rys. 25). Poniewa˝
z punktu widzenia mo˝nych tego Êwiata – nic Wam do tego, wr´cz nie powinniÊcie o tym wiedzieç, gdy˝ mog∏oby to wywróciç do góry nogami Wasz Êwiatopoglàd. Zgodzicie si´ chyba ze mnà, ˝e Atlanci, ludzie w jaskiniach samadhi i tym podobne rewelacje to coÊ troch´ ciekawszego od naszych polityków, wiadomoÊci sportowych albo wieczoru w dyskotece...
Dlaczego w∏aÊciwie opowiadam to wszystko? Na razie nie zdradz´ moich powodów. Poczekajcie jeszcze pozwólmy napi´ciu powoli rosnàç. Póki co powiem tylko tyle: na naszej planecie dziejà si´ niewiarygodne rzeczy! Us∏yszeliÊmy dotàd o cz∏owieku zdawaç by si´ mog∏o nieÊmiertelnym oraz o licznych nieÊmiertelnych
istotach, nie tak mo˝e eleganckich jak nasz hrabia, ale nie mniej interesujàcych. Nasza rzeczywistoÊç ma jednak do zaoferowania jeszcze bardziej zdumiewajàce fenomeny, których nie mam zamiaru ukrywaç. Tym bardziej, ˝e - w odró˝nieniu od opisanych do tej pory zjawisk - informacje zawarte na kolejnych stronicach tej
ksià˝ki znajdujà oparcie w dokumentach i mogà byç przez ka˝dego zweryfikowane. Jeden z moich przyjació∏
stwierdzi∏, ˝e „czaszka paruje”, gdy zwyk∏y cz∏owiek zorientuje si´, jak zaskakujàce dokumenty istniejà do dziÊ
w oryginale - a historycy i archeolodzy nie mogà ich ju˝ przed nami ukryç (w przeciwieƒstwie do oryginalnych
tekstów Starego i Nowego Testamentu, które moim zdaniem zosta∏y celowo zafa∏szowane i „podretuszowane”, z powodów, jakich Czytelnicy wczeÊniejszych publikacji Jana van Helsinga ∏atwo si´ domyÊla). I w∏aÊnie
dlatego, ze wzgl´du na dost´pnoÊç dowodów, tak ciekawe sà kolejne tematy tej ksià˝ki. Si´gni´cie do oryginalnych dokumentów wymaga jednak pewnego przygotowania.
Niech nasza uwaga skieruje si´ wi´c najpierw na...
GENESIS - TEATR BOGÓW
Zacznijmy od wyprawy w g∏àb dziejów, a˝ do czasów starotestamentowych, aby si´ przekonaç, ˝e kilka tysi´cy lat temu dokona∏o si´ na naszej planecie niejedno, co budzi zdziwienie. AteiÊci uwa˝ajà tamte zdarzenia
za bajeczne, inni zaÊ za podstaw´ swej religii - jedni i drudzy sà w b∏´dzie! Wydarzenia z obszaru Palestyny,
Egiptu, a tak˝e Mezopotamii - dzisiejszego Iraku - stanowià filary religii Abrahamowych (Abraham by∏ Sumerem z Ur), przy czym Stary Testament, Koran i Ksi´ga Mormona usi∏ujà wmawiaç nam, ˝e wówczas pojawi∏
si´ tam „Bóg we w∏asnej osobie”, Prastwórca wszechrzeczy: wszystkich galaktyk, wszechÊwiatów, czarnych
i bia∏ych dziur, i tak dalej, Bóg, który wda∏ si´ w dyskusj´ z „wybranym ludkiem”.
Ale czy Moj˝esz rzeczywiÊcie rozmawia∏ z Bogiem? Czy widzia∏ Bo˝e oblicze? Czy Bóg wszechmogàcy
musi si´ w taki sposób objawiaç? Nasze logiczne myÊlenie nie mo˝e tego zaakceptowaç. Z kim jednak Moj˝esz rozmawia∏ naprawd´?
Zwa˝ywszy na wiele - opisanych - spotkaƒ z tym ludzkim Bogiem, nie mo˝emy potraktowaç owych konfrontacji jako zwyczajnych przywidzeƒ, by dostosowaç je do sposobu myÊlenia dzisiejszego cz∏owieka, który
chce uchodziç za „Êwiat∏ego” i pretenduje do „nowoczesnoÊci”. A teraz chcia∏bym wyjaÊniç, z kim Moj˝esz
mia∏ do czynienia.
Trzeba zaczàç od sprzecznoÊci w Ksi´dze Rodzaju (stanowiàcej dzieje stworzenia Êwiata): znajdujemy
w niej jednoznaczne aluzje do tego, ˝e starotestamentowy Bóg nie by∏ jednà osobà, lecz wystàpi∏o wi´cej bogów. Otó˝ znalaz∏o si´ w Ksi´dze Rodzaju takie oto, znane przecie˝, zdanie: A wreszcie rzek∏ Bóg: „Uczyƒmy
cz∏owieka na Nasz obraz, podobnego Nam”. (Rdz. 1,26)1
Nie doÊç, ˝e u˝yto tu liczby mnogiej - co w∏aÊciwie powinno by zachwiaç podstawy wiary ka˝dego wyznawcy tej religii - to jeszcze owi bogowie okazujà si´ podobni ludziom.
I tak jest w ca∏ej Ksi´dze Rodzaju, przy czym mówi si´ tam przede wszyskim o synach Bo˝ych (Elohim), którzy
widzàc, ˝e córki cz∏owiecze sà pi´kne, brali je sobie za ˝ony, wszystkie, jakie im si´ tylko podoba∏y. (Rdz. 6,2)
Bogowie nie gardzili bynajmniej jad∏em i ch´tnie „raczyli si´” ziemskimi kobietami. Nieco dalej (Rdz. 6,3) czytamy, ˝e cz∏owiek jest istotà cielesnà, co uÊwiadamia nam, i˝ „bogowie” nie byli istotami duchowymi, lecz fizycznymi, bo w przeciwnym razie nie mogliby pozostawiaç „córkom cz∏owieczym” swego nasienia i swoich genów.
Co najwa˝niejsze, znajdujemy w Genesis passus kierujàcy nas ku wynikom badaƒ przeprowadzonych
przez doktora Muldaszewa: A w owych czasach byli na ziemi giganci; a tak˝e póêniej, gdy synowie Boga zbli˝ali si´ do córek cz∏owieczych, te im rodzi∏y. Byli to wi´c owi mocarze, majàcy s∏aw´ w owych dawnych czasach. (Rdz. 6,4)
38
I znowu oni - giganci!
Tamci „bogowie” czy te˝ „synowie Bo˝y” nie spuszczali z oczu swoich podopiecznych, ludzi. Wed∏ug opisu,
strzeg∏o cz∏owieka oko widzàce wszystko. Tak wi´c ludzie widzieli wtedy coÊ, co mia∏o kszta∏t oka, a czasem
chmury, albo te˝ widzieli ko∏a, które obdarza∏y Êwiat∏em i sporadycznie interweniowa∏y, gdy podopieczni popadali w tarapaty, i dawa∏y wówczas dowód swej mocy.
A Pan szed∏ przed nimi podczas dnia jako s∏up ob∏oku, by ich prowadziç drogà, podczas nocy zaÊ jako s∏up
ognia, aby im Êwiecie, ˝eby mogli, iÊç we dnie i w nocy. Nie ust´powa∏ sprzed ludu s∏up ob∏oku we dnie ani
s∏up ognia w nocy. (Wj. 13, 21-22)
Ów „s∏up ognia” okreÊlilibyÊmy dziÊ pewno jako Êwiat∏o reflektora.
Jak si´ zdaje, „ob∏oków” unosi∏o si´ wówczas w powietrzu niema∏o. Anio∏ Bo˝y, który szed∏ naprzodzie
wojsk izraelskich, zmieni∏ miejsce i szed∏ na ich ty∏ach. S∏up ob∏oku równie˝ przeszed∏ z przodu i zajà∏ ich ty∏y
(...) (Wj. 14,19), albo te˝ czytamy: O Êwicie spojrza∏ Bóg ze s∏upa ognia i s∏upa ob∏oku na wojsko egipskie
i zmusi∏ je do ucieczki. I zatrzyma∏ ko∏a ich rydwanów, tak, ˝e z wielkà trudnoÊcià mogli si´ naprzód poruszaç.
(Wj. 14, 24-25)
Tak dzia∏o si´ te˝, kiedy dosz∏o do spotkania Moj˝esza z ˝ydowskim Bogiem: Pan rzek∏a do Moj˝esza:
„Oto Ja przyjd´ do ciebie w g´stym ob∏oku (...)”. (Wj. 19,9)
Trzeciego dnia rano rozleg∏y si´ grzmoty z b∏yskawicami, a g´sty ob∏ok rozpostar∏ si´ nad górà i rozleg∏ si´
g∏os pot´˝nej tràby, tak, ˝e ca∏y lud przebywajàcy w obozie dr˝a∏ ze strachu. Moj˝esz wyprowadzi∏ lud z obozu naprzeciw Boga i ustawi∏ u stóp góry. Góra zaÊ Synaj by∏a ca∏a spowita dymem, gdy˝ Pan zstàpi∏ na nià
w ogniu i uniós∏ si´ dym z niej Jahby z pieca, i ca∏a góra bardzo si´ trz´s∏a. G∏os tràby si´ przeciàga∏ i stawa∏
si´ coraz donoÊniejszy. (Wj. 19, 16-19)
Wtedy ca∏y lud, s∏yszàc grzmoty i b∏yskawice oraz g∏os tràby i widzàc gór´ dymiàca, przelàk∏ si´ i dr˝a∏,
i sta∏ z daleka. (Wj. 20,18)
Gdy zaÊ Moj˝esz wstàpi∏ na gór´, ob∏ok jà zakry∏. Chwa∏a Pana spocz´∏a na górze Synaj, i okrywa∏ jà ob∏ok
przez szeÊç dni. W siódmym dniu Pan przywo∏a∏ Moj˝esza ze Êrodka ob∏oku. A wyglàd chwa∏y Pana w oczach
Izraelitów by∏ jak ogieƒ po˝erajàcy na szczycie góry. Moj˝esz wszed∏ w Êrodek ob∏oku i wstàpi∏ na góre. I pozosta∏ Moj˝esz na górze przez czterdzieÊci dni i czterdzieÊci nocy. (Wj. 24, 15-18)
A Pan zstàpi∏ w ob∏oku(...) (Wj. 34,5) Ile razy ob∏ok wznosi∏ si´ nad przybytkiem, Izraelici wyruszali w drog´,
a jeÊli ob∏ok nie wznosi∏ si´, nie ruszali w drog´ a˝ do dnia uniesienia si´ ob∏oku. Ob∏ok bowiem Pana za dnia
zakrywa∏ przybytek, a w nocy b∏yszcza∏ jak ogieƒ na oczach ca∏ego domu izraelskiego w czasie ca∏ej ich w´drówki. (Wj. 40, 36-38)
Dalsze fragmenty majà oznaczenia: Pwt. 4, 32-40 oraz Pwt. 5, 4-5.
O „interwencji” bogów czytamy w Ksi´dze Rodzaju (19, 24-26): A wtedy Pan spuÊci∏ na Sodom´ i Gomor´
deszcz siarki i ognia od Pana „z nieba”. I tak zniszczy∏ te miasta oraz ca∏à okolic´ wraz ze wszystkimi mieszkaƒcami miast, a tak˝e roÊlinnoÊç. ˚ona Lota, która sz∏a za nim, obejrza∏a si´ i sta∏a si´ s∏upem soli.
1 Wszystkie cytaty biblijne wg przek∏adów zawartych w Biblii Tysiàclecia (przyp. t∏um.).
Powy˝szy passus zawiera aluzj´ do zrzucenia bomby z ∏adunkiem nuklearnym - stàd s∏upy soli! (Zrzucenie
bomby atomowej sprawia, ˝e z powodu ˝aru wyparowujà z cia∏ ofiar wszelkie p∏yny i pozostaje tylko krystaliczna sól. Dotkni´cie zw∏ok powoduje ich rozpad).
Owi dawni ˝ydowscy Êwiadkowie, którzy dostarczyli opisów (pe∏nych ob∏oków, s∏upów ognia, dymu i ha∏asu), nie mogli przyjrzeç si´ z bliska swemu Bogu (Jahwe). W Starym Testamencie czytamy o tym, ˝e prócz
Moj˝esza i garstki wybraƒców spoÊród przywódców narodu nikomu nie wolno by∏o zbli˝yç si´ do miejsca zstàpienia Boga, na szczycie góry. Ten zapowiedzia∏ bowiem, ˝e ka˝dego, kto podejmie takà prób´, czeka
Êmierç. Na poczàtku Starego Testamentu znajdujemy tylko opisy ˝ydowskiego Boga oparte na wra˝eniach
tych naocznych Êwiadków, którzy oglàdali go z oddali. Bli˝sze przyjrzenie si´ Jahwe dane by∏o dopiero najbardziej chyba znanemu spoÊród biblijnych proroków, Ezechielowi, który te˝ pozostawi∏ szczegó∏owy opis owej
postaci.
Oto krótkie fragmenty Ksi´gi Ezechiela.
Dzia∏o si´ to roku trzydziestego, dnia piàtego czwartego miesiàca, gdy si´ znajdowa∏em wÊród zes∏aƒców
nad rzekà Kebar. Otworzy∏y si´ niebiosa i doÊwiadczy∏em widzenia Bo˝ego. (Ez. 1,1)
Patrzy∏em, jak oto wiatr gwa∏towny nadszed∏ od pó∏nocy, wielki ob∏ok i ogieƒ p∏onàcy „oraz blask doko∏a
niego”, a z jego Êrodka (promieniowa∏o coÊ) jakby po∏ysk stopu z∏ota ze srebrem, „ze Êrodka ognia”. PoÊrodku
by∏o coÊ, co by∏o podobne do czterech istot ˝yjàcych. Oto ich wyglàd: mia∏y one postaç cz∏owieka. (Ez. 1, 4-5)
Nogi ich byty proste, stopy ich zaÊ by∏y podobne do stóp cielca; lÊni∏y jak bràz czysto wyg∏adzony. Mia∏y
39
one pod skrzyd∏ami r´ce ludzkie po swych czterech bokach. Oblicza „i skrzyd∏a” owych czterech istot -skrzyd∏a ich mianowicie przylega∏y wzajemnie do siebie - nie odwraca∏y si´, gdy one sz∏y; ka˝da sz∏a prosto przed
siebie. (Ez. 1, 7-9)
Istoty ˝yjàce biega∏y tam i z powrotem jak gdyby b∏yskawice. Przypatrzy∏em si´ tym istotom ˝yjàcym, a oto
przy ka˝dej z tych czterech istot ˝yjàcych znajdowa∏o si´ na ziemi jedno ko∏o. Wyglàd tych kó∏ „i ich wykonanie” odznacza∏y si´ po∏yskiem tarsziszu, a wszystkie cztery mia∏y ten sam wyglàd i wydawa∏o si´, jakby by∏y
wykonane tak, ˝e jedno ko∏o by∏o w drugim. (Ez. 1, 14-16)
A gdy te istoty ˝yjàce si´ posuwa∏y, tak˝e ko∏a posuwa∏y si´ razem z nimi, gdy zaÊ istoty podnosi∏y si´
z ziemi, podnosi∏y si´ równie˝ ko∏a. (Ez. 1, 19)
Nad g∏owami tych istot ˝yjàcych by∏o coÊ jakby sklepienia niebieskie, jakby kryszta∏ lÊniàcy, rozpostarty ponad ich g∏owami, ku górze. (Ez. 1, 22)
Gdy sz∏y, s∏ysza∏em poszum ich skrzyde∏ jak szum wielu wód, jak g∏os Wszechmogàcego, odg∏os og∏uszajàcy jak zgie∏k obozu ˝o∏nierskiego; natomiast gdy sta∏y, skrzyd∏a mia∏y opuszczone. (Ez. 1, 24)
Pierwsza cz´Êç wizji Ezechiela przypomina wczeÊniejsze biblijne opisy ˝ydowskiego Boga: poruszajàcy si´
na niebie ognisty obiekt, który wydziela dym i og∏uszajàco ha∏asuje.
Gdy ten obiekt si´ zbli˝y∏, stwierdzi∏ Ezechiel, ˝e by∏ on metalowy. Wysiad∏y zeƒ jakieÊ istoty o wyglàdzie
ludzkim, w metalowym obuwiu i he∏mach przyozdobionych ornamentami. „Skrzyd∏a” owych istot by∏y, jak si´
zdaje, urzàdzeniami, które dawa∏y si´ ukrywaç, a pozwala∏y im te skrzyd∏a lataç, czemu towarzyszy∏ stukot.
Nakrycia g∏ów owych istot by∏y szklane, byç mo˝e przezroczyste, i odbija∏ si´ w nich firmament (podobne do
he∏mów astronautów). Znajdowa∏y si´ te istoty w czymÊ w rodzaju okràg∏ego wehiku∏u czy te˝ pojazdu ko∏owego, rodzaju „pojazdu ksi´˝ycowego” (por. rys. 34-37).
Kiedy czytamy starotestamentowe opowieÊci - zw∏aszcza Ksi´g´ Ezechiela i apokryficznà Ksi´g´ Henocka
- z pozycji neutralnego naukowca, to niemal jedynà mo˝liwà interpretacjà jest uznanie, ˝e mamy do czynienia
z opowieÊciami o podró˝y kosmitów, którzy nawiàzali kontakt z niewielkà grupà osób, po czym manipulowali
nimi odpowiednio do w∏asnych celów i, traktujàc jak ∏atwowierne i uleg∏e marionetki, zmusili je do wywalczenia
dla siebie pewnego terytorium.
Wnikajàc g∏´biej, stwierdzamy, ˝e co rusz jest mowa o wojnach mi´dzy samymi „bogami”. W sumeryjskim
eposie o Gilgameszu, w mitologii greckiej, w Wedach, w zapisach na sumeryjskich tabliczkach widaç to wyraênie. W Starym Testamencie natraƒamy na przeciwstawienie Elohim postaciom zwanym Nefilim. Odnosi si´
niemal wra˝enie, ˝e ró˝ni ówczeÊni kosmici kontaktowali si´ z ró˝nymi ludami i ˝e nak∏aniali ludy do wojen,
aby przy ich pomocy zdobywaç dla siebie terytorium na Ziemi.
Do destruktywnych, ujarzmiajàcych istot pozaziemskich mo˝na by tak˝e zaliczyç starotestamentowego Boga - Jahwe, trudno bowiem nie zapytaç, có˝ to za Bóg, który zach´ca swój „naród wybrany” do tego, by w czasie exodusu t´pi∏ inne ludy czy plemiona - wszystkie, bez wyjàtku. Có˝ to za Bóg, który nawo∏uje, a nawet
zmusza swój „naród wybrany” do ludobójstwa? Zresztà w Starym Testamencie znajdujemy niejeden przypadek ludobójstwa. W sumie jest ich ponad siedemdziesiàt - mowa tu o t´pieniu ca∏ych narodów i o masowych
mordach; a nie bierzemy pod uwag´ - tak˝e licznych - zabójstw, grabie˝czych wypraw, masowych gwa∏tów
i innych zbrodni, choçby przypadki kazirodztwa. Czy˝ nie jest to przera˝ajàce?
Rozpoczà∏ si´ XXI wiek i oto w naszych Êwiàtyniach znowu coraz cz´Êciej cytuje si´ Nowy Testament; do
niego te˝ nawiàzujà kazania. A dlaczego nie? Przecie˝ te s∏owa Jezusa, które do nas dotar∏y - choçby te z Kazania na Górze, z dwudziestu jeden listów, z Dziejów Apostolskich i Ewangelii Êw. Jana - nie majà sobie równych w Êwiatowej literaturze, sà wszak wyrazami mi∏oÊci, niosà pokój i màdroÊç. Zgo∏a inaczej przedstawia si´
to w Starym Testamencie. Wcià˝ czytamy w nim o gniewnym Bogu czy Stwórcy, o wojnie i zniszczeniu „nakazanym przez Boga”, o czyjejÊ winie i ofierze. Ma∏o tego; w rajskim ogrodzie Bóg przeklina Adama i Ew´. Bóg,
który przeklina?!
Starotestamentowy Bóg nie jest na pewno to˝samy z Bogiem nowotestamentowym - i odwrotnie!
Stwierdzamy wi´c, ˝e „synowie Bo˝y” zst´powali z niebios, aby wiàzaç si´, ∏àczyç w pary z córkami Ziemian. Porwania - statkami powietrznymi (!) - wystàpi∏y nie tylko u Henocka, ale tak˝e u Abrahama i Ezechiela.
Có˝ zatem naprawd´ si´ wydarzy∏o?
Ju˝ w pierwszych zdaniach Ksi´gi Rodzaju widaç wyraênie zmiany, które w tekstach od tysi´cy lat przekazywanych przez ustnà tradycj´ nastàpi∏y za sprawà wielokrotnego kopiowania, ale i zmiany po cz´Êci zamierzone. W najstarszych tekstach hebrajskich mówi si´ stale - w liczbie mnogiej - o Elohim, a to w przek∏adzie
z hebrajskiego, oznacza: „bogowie”, „bóstwa” lub „istoty boskie”. Gdyby dawni uczeni w piÊmie chcieli rzeczywiÊcie mówiç o jednym Bogu, to u˝ywaliby wyrazu El -w liczbie pojedynczej! Ale skoro tego nie czynili, nale˝y
40
zak∏adaç, ˝e chodzi∏o im o grup´ bogów czy istot boskich. Notabene odpowiednikiem El w j´zyku akadyjskim
jest wyraz Ilu, w arabskim zaÊ - ilah (Allah?).
W dziejach stworzenia wyraz Elohim pojawia si´ jeszcze 66 razy. W dzisiejszych „oficjalnych” hebrajskich
tekstach Starego Testamentu, okreÊlanych jako Biblia Hebraica, wyraz Elohim wyst´puje... ponad 2 tysiàce
razy. Uwa˝am , ˝e jest to wskazówka, i˝ „na poczàtku” dzie∏a stworzenia si∏à sprawczà nie by∏ jeden tylko Pan
Bóg, lecz dzia∏a∏a wówczas pewna grupa istot o wielkiej inteligencji!
Je˝eli jednak b´dziemy si´ wczytywaç wy∏àcznie w Stary Testament, to przyjdzie nam dalej poruszaç si´
po omacku. Aby ustaliç, kim byli owi Elohim, którzy wtedy odwiedzili Ziemi´, musimy zainteresowaç si´ jeszcze starszymi pismami, a mianowicie tymi, z których czerpali ˝ydowscy uczeni w piÊmie, z których - poprzez
manipulacj´ (∏ac. manus - r´ka) - wywiedli swoje dzieje stworzenia...
SUMERYJSKIE TABLICZKI Z INSKRYPCJAMI
W 1840 roku sir Austen Henry Layard na zlecenie Muzeum Brytyjskiego przystàpi∏ do pierwszych prac wykopaliskowych na terenie dawnej Mezopotamii - mi´dzy Eufratem a Tygrysem. W kolejnych latach odkrywa∏
on pod wysokimi wzgórzami (po hebrajsku - tel) staro˝ytne miasta Sumerów. Archeologicznemu odkrywaniu
„biblijnych” miast towarzyszy∏o odnajdywanie najdawniejszych, jak dotàd, Êwiadectw pisanych, które pozosta∏y po naszych przodkach: kilka tysi´cy glinianych tabliczek i wiele walcowatych piecz´ci.
Odkrycie ich wywo∏a∏o sensacj´! Ale jeszcze dziÊ niejeden „specjalista i niejeden teolog-naukowiec pomniejsza znaczenie tego, co odkryto - nie bez powodu!
Uzyskane informacje okaza∏y si´ bardzo bogate - nagle zaistnia∏a mo˝liwoÊç odtworzenia obrazu ówczesnego ˝ycia spo∏ecznego, a to dzi´ki umowom, kodeksom, rozporzàdzeniom dworskim, aktom Êlubów, receptor lekarskim, pismom filozoficznym i teologicznym oraz przekazom dotyczà
cym historii. Szczególnie interesujàce by∏y jednak dzieje stworzenia, jak te˝ - prawdopodobnie najstarsza
na Êwiecie - mapa nieba!
JeÊli chodzi o pisanie i czytanie, tak jak w innych znanych nam dziÊ kulturach, równie˝ we wczesnej cywilizacji sumeryjskiej by∏y to umiej´tnoÊç; zastrze˝one dla nielicznej elity. Wi´kszoÊç trwa∏a w analfabetyzmie.
Sumerowie wyrabiali niewielkie gliniane kwadratowe tabliczki, które, po wyryciu na nich inskrypcji, wypalano w piecach. Uczeni z kolejnych stuleci udoskonalali pismo: proste piktogramy zastàpiono pismem klinowym.
Sumeryjski sposób zapisu zosta∏ odwzorowany w m∏odszym piÊmie sylabicznym Akadyjczyków - zwiàzek ten
jest ewidentny, ∏atwy do udowodnienia. (42)
Nauka datuje poczàtek kultury sumeryjskiej na 4000-3800 lat p.n.e. Wtedy to Sumerowie zasiedlili Mezopotami´, a wi´c ziemie mi´dzy Eufratem a Tygrysem, co odpowiada dzisiejszemu terytorium Iraku. Liczni badacze utrzymujà, ˝e owa kultura pojawi∏a si´ na scenie dziejów Êwiata nagle, bez jakichkolwiek - rozpoznawalnych i znajdujàcych naukowe potwierdzenie - wczeÊniejszych stadiów rozwoju. Sumerowie znali ju˝ kanalizacj´ i systemy nawadniania, nowoczesnà architektur´ i technik´ budowania, o˝ywiony handel zagraniczny,
mieli rozwini´tà ˝eglug´ i rolnictwo, podobnie jak nowoczesne szkolnictwo, dysponowali sprawnà administracjà, mieli farmaceutów i lekarzy.
Zaawansowana by∏a zw∏aszcza ich wiedza medyczna. Gliniane tabliczki oraz modele narzàdów wewn´trznych Êwiadczà, ˝e sumeryjskim lekarzom nieobce by∏o leczenie. Medycyna dzieli∏a si´ na trzy dziedziny: bultitu (terapi´), ssirpir bel imti (chirurgi´) oraz urti masz masz sze (po∏o˝nictwo i afirmacj´). Przedmioty znajdowane w grobach, jak i szkielety, Êwiadczà o przeprowadzaniu przez sumeryjskich lekarzy operacji mózgu. Pacjent mia∏ do wyboru lekarza stosujàcego wod´ (a.zu) i lekarza stosujàcego olej (ia.). Stawianie diagnoz i terapi´ opierano na rozleg∏ej wiedzy z zakresu medycyny naturalnej.
Znaleziska Êwiadczà ponadto o niema∏ej wiedzy Sumerów w dziedzinie matematyki oraz astronomii (astrologii).(42)
Podstaw´ sumeryjskiej matematyki stanowi∏ uk∏ad szeÊçdziesi´tny z liczbà 60 jako bazowà. Sumerowie
podzielili z∏o˝ony z 12 znaków (kr´gów zwierz´cych) zodiak - z którego korzystamy równie˝ my - na trzydziestostopniowe cz´Êci. Po dziÊ dzieƒ znajdujà zastosowanie sumeryjskie wyliczenia okr´gu (360 stopni), godzin
(2x12=24), dni, tygodni, miesi´cy i roku kalendarzowego (365,24 dni). Grecki wyraz gaia (∏ac. gaeo), oznaczajàcy: bogini urodzaju, wywodzi si´ z sumeryjskiego ki lubgi (wyraz, ziemia). Odpowiednim piktogramem jest
pozioma owalna figura przeci´ta oÊmioma liniami pionowymi. Ów derywat wyst´puje w takich nazwach nauk
jak „geo-metria”, „geo-logia” czy „geo-grafia”.
Wiele wskazuje na to, ˝e Sumerowie dysponowali równie˝ sporà wiedzà o naszym Uk∏adzie S∏onecznym.
S∏usznie twierdzà niektórzy uczeni, i˝ jedna z walcowatych piecz´ci przedstawia∏a map´ nieba. Walcowate
41
piecz´cie by∏y wynalazkiem Sumerów, porównywalnym ze wspó∏czesnà prasà drukarskà. Owe niewielkie piecz´cie wyrabiano z kamieni pó∏szlachetnych Mia∏y one d∏ugoÊç 2,5-7,5 cm i szerokoÊç dwóch palców. Na powierzchni walców ryto pewne motywy. Toczenie walców w mi´kkiej glinie dawa∏o ciàg∏y wzór - rodzaj staro˝ytnego komiksu. Technik´ t´ stosowano we wszystkich póêniejszych kulturach Mezopotamii - babiloƒskiej, asyryjskiej i akadyjskiej.
Walcowate piecz´cie przedstawiajà sceny z ˝ycia codziennego, ale tak˝e sceny mitologiczne i wydarzenia
dziejowe, które rozegra∏y si´ - wed∏ug informacji podanych na piecz´ciach - setki i tysiàce lat przed wytworzeniem owych walców.
S∏awna ju˝ na ca∏ym Êwiecie „Mapa nieba VA/243” z berliƒskiego Muzeum Pergamoƒskiego nie jest jedynym pisanym potwierdzeniem wiedzy astronomicznej Sumerów, choç niewàtpliwie najbardziej interesujàcym.
Znany nam dziÊ Uk∏ad S∏oneczny zosta∏ równie˝ przedstawiony na owej walcowatej piecz´ci - w odpowiedniej
skali - przez staro˝ytnych astronomów.
„Mapa nieba VA/243” prezentuje nam, i to we w∏aÊciwej kolejnoÊci: niewielkà planet´ Merkury, tej samej
wielkoÊci Wenus i Ziemi´, Ksi´˝yc (jako satelit´ Ziemi), Marsa oraz wyraênie wi´ksze planety: Jowisza i Saturna, bliêniacze planety Uran i Neptun, i wreszcie planet´ Pluton. W odró˝nieniu od dzisiejszych przedstawieƒ Uk∏adu S∏onecznego, ta staro˝ytna „mapa nieba” ukazuje dodatkowà, nieznanà, planet´ mi´dzy Jowiszem a Marsem.
Rys. 26: Walcowata piecz´ç „VA/243” - dolna ilustracja
przedstawia dany obraz po rozwinini´ciu
Rys. 27: Najprawdopodobniej najstarsza na Êwiecie
„mapa nieba” na akadyjskiej walcowatej piecz´ci (ok. 2300 r. p.n.e.).
Widzimy tu piecz´ç „VA/243” po odciÊni´ciu w glinie
Rys. 28: Na walcowatej piecz´ci wida´
nasz Uktad Stoneczny z dodatkowà planetà
Rys. 29: Dla porównania: znany nam
Uktad S∏oneczny z jeszcze jednà,
nieznanà nam, planetà
Powy˝sza „mapa nieba” przekonuje o tym, ˝e astronomowie sumeryjscy znali konfiguracj´ wszystkich planet w Uk∏adzie S∏onecznym. Zwa˝ywszy na nasz dzisiejszy stan wiedzy, oznacza∏oby to, i˝ nasi przodkowie
dysponowali wiedzà, która sta∏a si´ naszym udzia∏em dopiero w ostatnich stu latach, albo raczej: znowu sta∏a
si´ naszym udzia∏em. Patrzymy dziÊ na staro˝ytnych ludzi z góry, z pozycji tych, którzy wiedzà lepiej. Wcià˝
wmawia si´ nam, ˝e ludy antyczne, ˝e jeszcze dawniejsze kultury Egiptu i Mezopotamii by∏y - w porównaniu
z nami - zacofane i prymitywne, ˝e owi ludzie byli te˝ naiwni w swych wierzeniach, przynajmniej tych, które
dotyczà wszechÊwiata czy majà zwiàzek z religià. Prawda jest jednak taka, ˝e pradawne ludy i cywilizacje
dysponowa∏y zdumiewajàcà wiedzà, wi´kszà od naszej wspó∏czesnej.
42
Choç dzisiejsi naukowcy, reprezentanci ró˝nych dziedzin to negujà (ale nie potrafià tego obaliç!), wiedza
staro˝ytnych astronomów o budowie Uk∏adu S∏onecznego jest faktem! A tymczasem dopiero skonstruowanie
w 1671 roku teleskopu lustrzanego, czego dokona∏ fizyk Izaak Newton, umo˝liwi∏o nauce odkrycie kolejnych
planet: Urana (1781, Friedrich Wilhelm Herschel), Neptuna (1846, Johann Gottfried Galie) i Plutona (1930,
ClydeTombough). Odtàd nasz Uk∏ad S∏oneczny obejmowa∏ dziewi´ç planet, a prócz tego S∏oƒce i Ksi´˝yc jako satelit´ Ziemi, a wi´c jedenaÊcie cia∏ niebieskich! O dziwo, na staro˝ytnej „mapie nieba” widaç planety:
Uran, Neptun i Pluton, które nam uda∏o si´ odkryç dopiero dzi´ki nowo˝ytnej technice w ostatnich stuleciach.
Ale na tamtej staro˝ytnej walcowatej piecz´ci uwidoczniono jeszcze jednà, dwunastà planet´ - pomi´dzy
sàsiadujàcym z Ziemià Marsem a Jowiszem. DziÊ mi´dzy tymi ostatnimi planetami jest ra˝àco du˝a luka,
w której znajduje si´ ciàg asteroidów.
Co wi´cej, sumeryjskie tablice z inskrypcjami opowiadajà takà oto histori´ Uk∏adu S∏onecznego:
Najpierw dowiadujemy si´ o prauk∏adzie s∏onecznym, z∏o˝onym z trzech planet (S∏oƒce, Merkury i Tiamat).
Powstanie kolejnych planet sprawi∏o, ˝e Uk∏ad S∏oneczny obejmowa∏ S∏oƒce i dziewi´ç planet. Póêniej zaÊ
przenikn´∏a z zewnàtrz do naszego Uk∏adu S∏onecznego jeszcze jedna planeta (o babiloƒskiej nazwie Nibiru
czy te˝ Marduk). Za nià by∏y planety: Neptun, Uran i Saturn. Jej pojawienie si´ spowodowa∏o zmiany w grawitacji wszystkich planet (mia∏a ona odwrotnà trajektori´!), a w dalszej konsekwencji - pot´˝ne wybuchy i katastrofy, po których powsta∏y nowe ksi´˝yce. Z czasem dosz∏o do zderzenia Tiamata z jednym z ksi´˝yców Nibiru/Marduka. Druga i ostatnia kolizja nastàpi∏a, gdy intruz (Nibiru/Marduk) jeszcze raz okrà˝y∏ S∏oƒce. Jeden
z ksi´˝yców Nibiru/Marduka spowodowa∏ oderwanie si´ górnej cz´Êci Tiamata. Ta cz´Êç zosta∏a skierowana
na nowà orbit´ i porwa∏a za sobà ksi´˝yc o nazwie Kingu. Powsta∏a z nich para: Ziemia i Ksi´˝yc.
Rys. 30: Planeta Nibiru/Marduk okrà˝a S∏once
raz na 3600 lat
Rys. 31: Planeta Nibiru/Marduk wdar∏a si´ do naszego Uk∏adu S∏onecznego, zosta∏a przyciàgni´ta przez
nasze S∏oƒce i tak oto zmieni∏a swà trajektori´
Najwa˝niejszym pisanym Êwiadectwem
z Mezopotamii jest wszak˝e epos Atrahasis, zachowany w dobrym stanie. Opowiada on o czasach sprzed potopu oraz
o ziemskim rozwoju cz∏owieka. Czytamy tu
o istotach zwanych Anunnaki (ci, którzy
zstàpili z niebios na Ziemie). Anunnaki oko∏o 450 000 ziemskich lat temu przybyli na
Ziemi´, bo potrzebowali pilnie z∏ota na
swojej macierzystej planecie Nibiru, która
okrà˝a nasze S∏oƒce raz na 3600 lat. Dzia∏o si´ to miliony lat po zniszczeniu Tiamata.
Ziemia wyda∏a si´ zapewne nowym Anunnaki szczególnnie korzystnyym miejscem, a to ze wzg´du na jej zasoby (istnienie ˝yciodajnej wody w atmosferze oraz trwa∏a zielona roslinnoÊç), na ekosfere (z optymalna bliskoscia s∏oƒca). Wybrali oni Ziemi´!
Ale zobrazujmy sobie pokrótce ówczesny stan Matki Ziemi: prze˝ywa∏a on w∏asnie kulminacj´ drugiej
z wielkich epok lodowcowych (by∏o to 430-480 tysi´cy lat temu) Prowdopodobnie jednà trzecià ówczesnego
làdu pokrywa∏ lód. Deszcze nale˝a∏y do rzadkoÊci. Poziom morza w wielkich epokach lodowcowych (pierwsza
43
rozpocz´∏a si´ oko∏o 600 tysi´cy lat temu) znajdowa∏ si´ - wed∏ug
szacunków - blisko 250 metrów ni˝ej w porównaniu z poziomem dzisiejszym. Przyczynà takiego stanu rzeczy by∏o zlodowacenie wielkich iloÊci wody na sta∏ym làdzie. Tam, gdzie dziÊ sà morza i wybrze˝a, wówczas istnia∏ suchy làd.(42)
Rys. 32: Przeniknàwszy do naszego Uk∏adu S∏onecznego, Nibiru/Marduk móg∏
zderzyç si´ z planetà Tiamat (pierwotnà Ziemià), ale do tego nie dosz∏o. Nastàpi∏a
jednak kolizja jednego z ksi´˝yców Nibiru z Tiamatem, przez co ta ostatnia planeta uleg∏a cz´Êciowemu zniszczeniu. Ocala∏a reszta Tiamata zboczy∏a z wczeÊniejszej trajektorii, ale pociàgn´∏a za sobà jeden z dwóch ksi´˝yców Nibiru i tak oto
powsta∏y - z nowym umiejscowieniem - nasza dzisiejsza Ziemia i nasz Ksi´˝yc
Rys. 33: Druga cz´Êç
zniszczonego Tiamata
stanowi ciàg asteroidów,
dzia∏znajdujàcy
si´ mi´dzy Marsem a Jowiszem
Miejscami uznanymi przez pierwszych Anunnaki za nadajàce
si´ do skolonizowania by∏y dorzecza wielkich rzek, takich jak Nil,
Eufrat, Tygrys.
Pierwsza grupa owych Anunnaki liczy∏a pi´çdziesiàt osób. Wylàdowali na Morzu Arabskim, skàd ruszyli w kierunku Mezopotamii,
gdzie na skraju bagien powsta∏a pierwsza na tej planecie osada
(eridu = dom wzniesiony gdzieÊ daleko).
Nazw´ eridu w podobnym brzmieniu odnajdujemy w innych j´zykach; odpowiada jej na przyk∏ad starowysokoniemiecki wyraz erda (w obecnej niemczyênie: Erde – Ziemia), angielski – earth, Êrednioangielski – erthe, a gdy cofniemy si´ w czasie i przeniesiemy
w inny region geograficzny, natrafimy na aramejskie wyrazy: artha,
ereds, erd, oraz erc, jak te˝ na hebrajskà form´: erec.
Listy królów sumeryjskich podajà siedziby i okresy panowania
pierwszych dziesi´ciu w∏adców Anunnaki - sprzed wielkiego potopu. Jednostkà czasu jest szar (1 szar = 3600 lat = 1 okrà˝enie naszego S∏oƒca przez Nibiru). Wed∏ug tekstów,
od pierwszego làdowania do potopu up∏yn´∏o 120 szarów. W tym czasie planeta Nibiru okrà˝y∏a S∏oƒce 120
razy - odpowiada to 432 tysiàcom lat ziemskich. Sumeryjska lista królów stanowi chronologiczny wykaz w∏adców, miast i wydarzeƒ. Imi´ pierwszego „boga” na Ziemi, który zaplanowa∏ pojawienie si´ pierwszej - „boskiej” królewskiej dynastii dla Eridu oraz czterech pozosta∏ych miast, jest niestety nieczytelne. Ró˝ne teksty wykazujà
jednak zgodnoÊç w tym punkcie i nazywajà Enkiego „panem làdu”, w j´zyku akadyjskim zwany jest EA (pan g∏´bin). Nosi∏ on przydomek Nudimmud (ten, który potrafi coÊ stworzyç). By∏ to m´drzec, propagator kultury, znakomity przyrodnik, nauczyciel oraz in˝ynier. Rodzicami Enkiego byli: Anu (An), w∏adca Nibiru i bogini Numma.
Jako pierwsze miejsce zamieszkania wykaza∏ on obszar przylegajàcy do bagien i zapowiedzia∏: Tutaj osiàdziemy. Teren, który Enki objà∏ we w∏adanie, sta∏ si´ siedzibà monarchy i g∏ównym miejscem kultu. Wieloletnie
wydobywanie z∏ota w bardzo trudnych warunkach - na
obszarze Abzu (nisko po∏o˝onego obozowiska) - sprawi∏o, ˝e narasta∏o niezadowolenie ludu Anunnald. Gdy do
obozu przyby∏ Eniii, brat Enkiego, wybuch∏o powstanie.
Robotnicy nie chcieli d∏u˝ej pracowaç... Mi´dzy innymi
dlatego, ˝e w okresie pracy na Ziemi byli nara˝eni na
ziemskà grawitacj´, a tym samym na starzenie si´.
Rys. 34: Azjatyckie wyobra˝enie boga Quetzalcoatla, który, jak g∏osi
legenda, zstàpi∏ na ziemi´ pod postacià upie˝onego w´˝a, obdarzywszy Azteków i Tolteków ich kulturà
44
Rys. 35: Prekolumbijska statuetka z Ekwadoru (ok 500 r. p.n.e),
przedstawuiajàca cz∏owieka w czymÊ,
co jest podejrzanie podobne do ubioru
wspó∏czesnego astronauty
Rys. 36: Na liczàcym sobie 7000 lat rysunku naskalnym, pochodzàcym z Fergany w Uzbekistanie, widaç dwie postacie w strojach kosmonautów
i w pi´ciopalczastych r´kawicach. W tle widoczny
jest latajàcy spodek
Rys. 37: Pochodzàcy z XIV wieku fresk,
który znajduje si´ w pewnym przyklasztornym
koÊciele w Kosowie
Dosz∏o do narady „bogów”, na którà
przyby∏ tak˝e wielki w∏adca Nibiru, Anu,
i stanà∏ po stronie spo∏ecznoÊci Anunnaki.
Ale oto Enki znalaz∏ rozwiàzanie: trzeba
stworzyç prymitywnego robotnika, lulu.
Lud Anunnaki przysta∏ na to.
Z sumeryjskich zapisów wynika jednoznacznie, i˝ pierwszy cz∏owiek zosta∏
stworzony sztucznie, i to w jednym tylko
celu: czeka∏a go praca na rzecz „bogów “.
Mia∏ byç ich niewolnikiem i w∏aÊnie dlatego nazwany zosta∏ przez Sumerów lulu
amelu (co oznacza: prymitywny robotnik).
Kiedy mog∏o si´ to dziaç?
Sumeryjskie tabliczki z inskrypcjami informujà: bez ma∏a 144 tysiàce lat (czyli czterdzieÊci szarów) po làdowaniu, które odby∏o si´ oko∏o 450 tysi´cy lat wczeÊniej, wybuch∏o powstanie ludu Anunnaki. Oznacza∏oby to, ˝e Homo sapiens, nasz przodek, zosta∏ stworzony oko∏o 300 tysi´cy lat temu.
Jak wtedy przedstawia∏a si´ Ziemia? Znajdujemy si´ w epoce przedatlantydzkiej. Czy Lemuria ju˝ upad∏a?
Niewykluczone. Dok∏adnie tego nie wiadomo. Z pewnoÊcià jednak jest teraz epoka lodowcowa. Dawne przekazy
tybetaƒskie informujà, i˝ w tej epoce cywilizacje wysoko rozwini´te wycofa∏y si´ do wn´trza Ziemi (dzi´ki systemom tuneli itd.), pozosta∏e zaÊ - te, które przetrwa∏y katastrof´ Lenurii - najprawdopodobniej uleg∏y degeneracji.
Czy˝by istotami zdegenerowanymi byli, znani nam skàdinàd, neandertalczycy?
Gdy lud Anunnaki znalaz∏ si´ w epoce lodowcowej na Ziemi, w okolicy, w której nastàpi∏o làdowanie, natknà∏ si´ zapewne na ów zdegenerowany typ istoty ludzkiej. Ale przedstawiciele nauk przyrodniczych po dziÊ
dzieƒ nie potrafià sobie tego wyt∏umaczyç, zw∏aszcza ˝e wykszta∏cenie si´ gatunku Homo sapiens, czyli cz∏owieka, z naczelnych dokona∏o si´ w bardzo krótkim czasie. Brak wyjaÊnienia owego przejÊcia od jednej fazy
rozwoju ewolucyjnego do drugiej specjaliÊci okreÊlajà jako missing link - brakujàce ogniwo.
45
Rys. 38: Narodziny „pierwszego” cz∏owieka, przedstawione na asyryjskim walcowatym obrazie
Wiele jest zresztà faktów, które nie sà ∏atwe do przyj´cia dla darwinistów, usi∏ujàcych dowieÊç s∏usznoÊci teorii ewolucji.
Wed∏ug Darwina, gatunki powstawa∏y dzi´ki naturalnej selekcji - w walce o przetrwanie wygrywa najsilniejszy. Tote˝ darwiniÊci
nie wyolbrzymiajà problemu brakujàcego
ogniwa. Lekcewa˝à oni na przyk∏ad istnienie czaszek d∏ugich i „wie˝owych” (rys. 22
i 23), traktujàc je jako zdeformowane przez
wiàzane na g∏owie deski. Nie potrafià jednak wyjaÊniç, jak mog∏a powstaç potrójna masa g∏owy. Nie potwierdza
te˝ ich poglàdów istnienie olbrzymów, których odnalezione szkielety majà co najmniej cztery metry d∏ugoÊci.
Czy˝ teori´ Darwina daje si´ zastosowaç do tych istot? Chyba nic tu si´ nie wià˝e w ca∏oÊç.
Teksty Sumerów opowiadajà tylko o obszarze Mezopotamii, tak wi´c nic dowiadujemy si´ z nich niczego
o Ameryce Po∏udniowej, Himalajach czy Chinach. Wszak˝e istniejà azteckie przekazy, które sà znacznie starsze ni˝, teksty Sumerów, i z owych przekazów czerpiemy informacje o upadku jeszcze dawniejszych cywilizacji, po którym nast´powa∏a degeneracja tych, które ocala∏y, wywo∏ana przez zewn´trzne okolicznoÊci (epok´
lodowcowà). Stàd te˝ Tybetaƒczycy przywiàzujà tak wielkà wag´ do swojego zasobu genów, przechowywanego w jaskiniach samadhi.
Powróçmy jednak do kraju Sumerów i do ludu Anunnaki. Szukali oni rozwiàzania pewnego problemu, jaki
stwarzali cz∏onkowie spo∏ecznoÊci. Rozwiàzaniem okaza∏ si´ prymitywny mieszkaniec tej w∏aÊnie okolicy.
O jego losach tabliczki Sumerów informujà dok∏adnie. Odnajdujemy zarazem ogniwo poÊrednie w ∏aƒcuchu
ewolucyjnym: pomi´dzy gatunkiem Homo erectus a Homo sapiens.
Z tabliczek mo˝na si´ dowiedzieç, ˝e pierwszy cz∏owiek- robotnik (Adam) zosta∏ stworzony sztucznie przez
bogów ludu Anunnaki. Dosz∏o wi´c do manipulacji, której nast´pstwem by∏o ogromne przyspieszenie rozwoju
tego typu istoty ludzkiej.
Wed∏ug dawnych tekstów, twórczy pomys∏ pochodzi∏ od Enkiego (Ea), a zrodzi∏ si´ on, gdy Enki dowiedzia∏
si´, ˝e podj´to decyzj´ o ukszta∏towaniu postaci zwanej Adamo. Prymitywny cz∏owiek, którego Anunnaki znaleêli w swojej okolicy, wyda∏ si´ im odpowiednim materia∏em na nowego niewolnika.
Stworzenie nowego niewolnika nie uda∏o si´ od razu, eksperymentowano wi´c. Wczytujàc si´ w kolejne
staro˝ytne przekazy, dowiadujemy si´, ˝e Anunnaki potrzebowali wiele czasu na znalezienie w∏aÊciwego „obrazu”, czyli odpowiedniej mieszanki genetycznej. Od ich w∏asnych poczàtków do pojawienia si´ pierwszego
„Adama” minà∏ d∏ugi czas.
Nie zapominajmy zresztà o tym, ˝e i w naszej hipernowoczesnoÊci naukowcom, którzy zainteresowali si´
manipulacjami genetycznymi i klonowaniem, przychodzi podejmowaç wiele, bardzo wiele prób, zanim uzyskajà „doskona∏y” wynik - majàc t´ ÊwiadomoÊç, dopatrzymy si´ sensu w staro˝ytnych przekazach. Bogowie ludu
Anunnaki mieli pewno takie same trudnoÊci, jak my, którzy ˝yjemy dzisiaj. Oni te˝ potrzebowali sporo czasu
na próby, które pozwoli∏yby uzyskaç „doskona∏y” efekt.(42)
Ryc. 39 i 40: Czarny obelisk ku czci asyryjskiego króla Salamasara: na smyczy prowadzone sà zwierz´ta cz∏ekokszta∏tne
46
Przypomnijmy sobie szkolne lekcje biologii: sformu∏owane przez Grzegorza Mendla prawo dziedzicznoÊci
usi∏uje si´ potwierdzaç krzy˝owaniem ró˝nych odmian much. Naukowe udowodnienie czystej dziedzicznoÊci
wymaga wielu krzy˝ówek. Tak samo zapewne musieli sobie - kilkaset tysi´cy lat temu - radziç Anunnaki, tyle
˝e my, którzy uczymy si´ biologii, znamy ju˝ wyniki uzyskane przez Mendla i w∏aÊciwie dysponujemy pewnymi
wskazówkami.
Nie ma innego wyt∏umaczenia tego, i˝ nie tylko dawne przekazy z Mezopotamii obszernie informujà o próbach, krzy˝ówkach i mieszaƒcach. Informacje babiloƒskie i sumeryjskie znalaz∏y potwierdzenie w wielu innych kulturach i przekazach. Musimy za∏o˝yç, ˝e „bogowie” podejmowali ró˝ne próby i eksperymenty, zanim
ustalili w∏aÊciwà „mieszank´” i w∏aÊciwà metod´ tworzenia pierwszych „Adamów”.
Czy˝by odkryta w Japonii amfibia by∏a na to dowodem? Czy raczej by∏ to odr´bny gatunek? (Patrz: rys. 25).
Mimo klarownych opisów, które pojawiajà si´ w przekazach sumeryjskich i w innych kulturach Êwiata, nie
potrafimy dziÊ dok∏adnie okreÊliç, ilu lat czy dziesi´cioleci prób by∏o potrzeba; co gorsza, brak nam odpowiednich artefaktów.
Kim by∏ ów Enki - twórca gatunku Homo sapiens?
Enki by∏ ponoç synem króla owych istot pozaziemskich. Tytu∏ „EN.KI” oznacza: Pan (W∏adca) Ziemi. Wed∏ug tekstów sumeryjskich, tytu∏ Enkiego niezupe∏nie odpowiada∏ rzeczywistoÊci, albowiem w wyniku rywalizacji i intryg - w∏adcy tamtych pozaziemskich cywilizacji byli w nie, jak si´ zdaje, uwik∏ani - spore obszary planety wysz∏y spod jego panowania i znalaz∏y si´ pod w∏adzà ENLILA, jego przyrodniego brata.
Enkiemu przypisuje si´ nie tylko stworzenie cz∏owieka, ale i wiele innych dokonaƒ. Ponoç osuszy∏ on bagna nad
Zatokà Perskà, zastàpiwszy je urodzajnà ziemià uprawnà, budowa∏ te˝ tamy i okr´ty, i by∏ wybitnym uczonym.
Dla nas szczególnie wa˝ne jest to, ˝e Enki dobrze odniós∏ si´ do swego dzie∏a. Teksty mezopotamskie
przedstawiajà Enkiego jako tego, który w rodzie istot pozaziemskich stawa∏ w obronie nowego ziemskiego ludu. Protestowa∏ on przeciwko wielu okrucieƒstwom, jakie spotyka∏y ludzi ze strony innych istot pozaziemskich,
mi´dzy innymi za sprawà jego przyrodniego brata Enlila. Z tabliczek wynika, ˝e Enki nie chcia∏ zniewolenia
cz∏owieka, ale zosta∏ w tej kwestii przeg∏osowany. Ludzie, traktowani przez swych panów po prostu jak zwierz´ta juczne, byli nara˝eni na przejawy okrucieƒstwa. Ponadto w inskrypcjach mowa jest o g∏odzie, chorobach
i czymÊ, co dziÊ okreÊlamy jako wojn´ biologicznà. Gdy owo ludobójstwo nie spowodowa∏o jednak wystarczajàcego spadku liczebnoÊci ludzi, postanowiono ich zg∏adziç poprzez potop, tak˝e w nadziei na to, ˝e b´dzie
mo˝na si´ pozbyç istot „nieca∏kiem udanych” - mieszaƒców, mutantów i zwierzoludzi.
DziÊ wielu archeologów potwierdza, ˝e przed tysiàcami lat na Bliskim Wschodzie nastàpi∏ potop, o którym
czytamy zresztà nie tylko w êród∏ach ju˝ tu wspomnianych, ale i w mitach Indian pó∏nocnoamerykaƒskich.
Wed∏ug tekstów sumeryjskich, Enki opowiedzia∏ pewnemu Mezopotamczykowi imieniem Utnapisztim o planie, jaki uknuli jego pozaziemscy pobratymcy, i poradzi∏ mu zbudowaç okr´t, aby z pewnà iloÊcià z∏ota, z rodzinà, trzodà, kilkoma rzemieÊlnikami oraz dzikà zwierzynà wyp∏ynà∏ na morze.
Podobnie jak wiele innych opowieÊci starotestamentowych, historia Noego ma swoje êród∏o w dawniejszych tekstach mezopotamskich. ˚ydzi zmieniali tylko imiona, a z licznych bogów” powsta∏ „jedyny Bóg – Pan”
wyznawców judaizmu.
WÊród zwierzàt czczonych przez cz∏owieka ˝adne nie mia∏o tak wielkiej wymowy symbolicznej i takiej rangi,
jak wà˝, a to dlatego, ˝e by∏ on znakiem pewnej grupy, która wywar∏a niema∏y wp∏yw na wczesne kultury obu pó∏kul. Grup´ t´ stanowi∏o bractwo uczonych pragnàcych upowszechniaç wiedz´ i sprzyjaç osiàganiu przez ludzi
duchowej wolnoÊci - „Bractwo W´˝a”. Walczy∏o ono ze zniewoleniem istot rozumnych i usi∏owa∏o wyzwoliç ludzkoÊç spod jarzma pozaziemskiego. (Starotestamentowe okreÊlenie w´˝a brzmi: nahasz, a wywodzi si´ ono ze
êród∏os∏owu NHSH i oznacza tyle, co rozszyfrowywaç, wykrywaç). Za∏o˝ycielem „Bractwa W´˝a” by∏ buntowniczy z natury, ale i twórczy ksià˝´ Enki. W tekstach czytamy, ˝e Enki i jego ojciec Anu mieli rozleg∏à wiedz´ w zakresie etyki i wiedz´ duchowà, która znalaz∏a odzwierciedlenie w biblijnej opowieÊci o Adamie i Ewie. Enki zosta∏
uznany winnym w tym sensie, ˝e da∏ cz∏owiekowi wiedz´ o pochodzeniu rodu ludzkiego, o jego stwórcach (istotach pozaziemskich) i jego wolnoÊci, a zarazem pomóg∏ cz∏owiekowi osiàgnàç wolnoÊç ducha. W ogrodzie
E.DIN, który dla spo∏ecznoÊci Anunnaki by∏ sadem i w którym pracowali tak˝e niewolnicy z gatunku Homo sapiens, obowiàzywa∏ zakaz zjadania owoców z pewnej jab∏oni - z drzewa wolnoÊci.
Dlaczego by∏o to zakazane? Jakie˝ to niebezpieczeƒstwo kry∏o si´ w jab∏ku?
Wczytajmy si´ w krótki fragment Starego Testamentu, aby sprawdziç, co na ten temat mówi Biblia. W Ksi´dze Rodzaju znajdujemy ten oto passus: A wà˝ byt bardziej przebieg∏y ni˝ wszystkie zwierz´ta làdowe, które
47
Pan Bóg stworzy∏. On to rzek∏ do niewiasty: „Czy rzeczywiÊcie Bóg powiedzia∏: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?” Niewiasta odpowiedzia∏a w´˝owi: „Owoce z drzew tego ogrodu jeÊç mo˝emy, tylko
o owocach z drzewa, które jest w Êrodku ogrodu. Bóg powiedzia∏: Nie wolno wam jeÊç z niego, a nawet go dotykaç, abyÊcie nie pomarli”. Wtedy rzek∏ wà˝ do niewiasty: „Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, ˝e gdy spo˝yjecie owoc z tego drzewa, otworzà si´ wam oczy i tak jak Bóg b´dziecie znali dobro i z∏o”. (Rdz. 3,1-5)
Ka˝demu, kto uwa˝a Stary Testament za wa˝ny dla siebie, ju˝ choçby ten fragment powinien daç do myÊlenia: otó˝ jego „Bóg” k∏amie! Adam i Ewa nie umarli...
Ów „Bóg” nie by∏ wszak˝e Bogiem - stwórcà wszechrzeczy, lecz postacià to˝samà z Anu, ojcem Enkiego
i Enlila, kimÊ, kto zna∏ szczególne w∏aÊciwoÊci tamtego jab∏ka - w istocie owocu granatu!
Czym si´ ten owoc wyró˝nia?
WyjaÊnia nam to Morpheus, który w swojej bestsellerowej ksià˝ce Matrix-Code interpretuje dotyczàcy nas
program stworzenia z pozycji naukowych:
Pestki owocu granatu oraz kora na korzeniach tego drzewa zawierajà pewnà szczególnà substancj´ odurzajàcà - DMT. Za˝ywajàc jej, popada si´ w stan swoistej iluminacji. Dotyczy to równie˝ noworodków, które
przychodzà na Êwiat z mózgami pe∏nymi DMT, dzi´ki czemu majà bezpoÊredni kontakt z hiperprzestrzenià.
W∏aÊnie DMT, wyst´puje w pestkach owoców granatu. W czasach Adama i Ewy trzeba wi´c by∏o uniemo˝liwiç za˝ywanie tej substancji. Dlatego te˝ nastàpi∏a najbardziej brzemienna w skutki interwencja w dziejach
ludzkoÊci: wygnanie z raju!
Spo˝ywanie tego owocu i - w efekcie - „poznanie” dobra i z∏a mia∏y ogromne znaczenie, bo dawa∏y ludziom
mo˝liwoÊç rozmna˝ania si´ - dzi´ki osiàgni´ciu statusu istot Êwiadomych. WczeÊniej ludzie byli tylko hybrydami, powsta∏ymi z krzy˝owania dwóch odmiennych ras i, jak wszystkie hybrydy, istotami bezp∏odnymi. Mezopotamista Zacharia Sitchin interpretuje sumeryjski tekst jako Êwiadczàcy o uznaniu cz∏owieka za mieszaƒca gatunków:
Anunnaki i Homo erectus, za poprzednika gatunku Homo sapiens.
Spo∏ecznoÊci Anunnaki ludzka ch´ç rozmna˝ania si´ nie by∏a oczywiÊcie na r´k´, zale˝a∏o bowiem owym
istotom na zachowaniu kontroli nad swoim eksperymentem. Wiedza, jakà uzyskali ówczeÊni ludzie przez zjedzenie owocu, nie mia∏a charakteru naukowego, sprowadza∏a si´ do poznania mo˝liwoÊci p∏odzenia, wydobycia si´ ze statusu bezp∏odnych hybryd i stania si´ rasà istot zdolnych do posiadania potomstwa. Anunnaki byli tà ambicjà bardzo rozgniewani i dlatego wyp´dzono ludzi z ogrodu E.DIN. Enki, który pomóg∏ niewolnikom
staç si´ nowà rasà, namówi∏ ich do spo˝ycia owego owocu, ponoç wystàpi∏ nie przeciwko Bogu, tak jak czytamy w Biblii, lecz przeciw okrutnym czynom pozaziemskich „bogów”, a tak˝e swego ojca, króla istot pozaziemskich.
Mimo dobrych ch´ci Enkiemu i „Bractwu W´˝a” zapewne nic powiod∏o si´ wyzwolenie cz∏owieka. Tabliczki
mezopotamskie mówià o tym, ˝e „Wà˝” („Bractwo W´˝a”) w krótkim czasie uleg∏ przewadze innych frakcji rzàdzàcej elity istot pozaziemskich. Enki zosta∏ wygnany na Ziemi´ i bezwzgl´dnie oczerniony przez swoich wrogów, aby nigdy ju˝ nie móg∏ zyskaç sobie zwolenników. Zmieniono jego tytu∏: „W∏adc´ Ziemi” zastàpi∏ „W∏adca
CiemnoÊci” - Enki okazuje si´ upad∏ym „synem jutrzenki” (jak˝e to spad∏eÊ z niebios, /JaÊniejàcy, Synu Jutrzenki? /Jak˝e runà∏eÊ na ziemi´, / ty, który podbi∏eÊ narody?) on w∏aÊnie, jako najpi´kniejsza i najpot´˝niejsza istota w swoich czasach, jawi si´ jako ten, który niesie Êwiat∏o; by∏ nosicielem Êwiat∏a dla Germanów, Grecy znali go pod imieniem Heliosa albo Fosforosa, jego ∏aciƒskie imi´ brzmia∏o: Luciferus. Zosta∏ wi´c uto˝samiony z diab∏em! Przedstawiano go jako Êmiertelnego wroga istoty najwy˝szej, w tym
przypadku: jego ojca, dowódcy statku kosmicznego, ale mieszkaƒcom Ziemi wmawiano, ˝e by∏ wrogiem
ich stwórcy (co zresztà nieca∏kiem mija∏o si´ z prawdà). Zapewniano ludzi, ˝e ca∏e z∏o Êwiata pochodzi od niego i ˝e pragnie on ich duchowego zniewolenia.
Taka interpretacja by∏aby mo˝liwa przy za∏o˝eniu identycznoÊci Enkiego i Lucyfera. Ale czy rzeczywiÊcie
sà oni to˝sami? I czy Lucyfer naprawd´ jest bezinteresownym or´downikiem wolnoÊci? W dalszych partiach
ksià˝ki dowiemy si´ o nim jeszcze tego i owego.
Bynajmniej nie jest bezpodstawnym twierdzenie, ˝e na naszej plancie pojawia∏y si´ ró˝ne istoty z g∏´bi
wszechÊwiata, by tutaj p∏odziç nowe istoty, po czym nas opuszcza∏y. Mitologia grecka opowiada o bogach,
którzy mieszkali na Olimpie, zw∏aszcza zaÊ o Hermesie, pos∏aƒcu bogów, przemierzajàcym niebo swoim boskim wozem! Hawajska pieʃ hula-hula opisuje làdowanie statku kosmicznego na wielkim wulkanie Maunakea na Big Island, mówi te˝ o tym ˝e najodwa˝niejszy z wojowników wspià∏ si´ tam i posiad∏ kobiet´, która wysz∏a mu naprzeciw, i tak powsta∏a dzisiejsza rasa hawajska. Majowie oraz Indianie Hopi zapewniajà o swoim
pochodzeniu z Plejad. Mieszkali oni najpierw na kontynencie, który znajdowa∏ si´ poÊrodku Atlantyku, ale za-
48
tonà∏, po czym ˝yli w miastach podwodnych, a z czasem osiedlili na kontynencie pó∏nocno- i po∏udniowoamerykaƒskim. Australijscy aborygeni opowiadajà o tym, ˝e i u nich dawno temu làdowa∏y statki kosmiczne, których pasa˝erowie uczyli ich pewnych màdroÊci, a tak˝e pozostawili im bumerang.
Wed∏ug naukowych danych dzieje ludzkoÊci rozpocz´∏y si´ 3800 lat p.n.e. w paƒstwie sumeryjskim. WczeÊniej byliÊmy jakoby zbiorowoÊcià obroÊni´tych dzikusów i barbarzyƒców. Tyle, ˝e nasuwajà si´ tu pewne
wàtpliwoÊci. Oto na przyk∏ad przyj´∏o si´ datowanie Sfinksa na 2500 rok p.n.e. i uznawanie faraona Chefrena
za tego, który zainicjowa∏ jego budow´. Tymczasem R.A. Schwaller, matematyk i orientalista, jak te˝ egiptolog
John Anthony West jednoznacznie wykazali, ˝e wzory erozyjne na powierzchni Sfinksa mog∏y powstaç tylko
w nast´pstwie dzia∏ania wody. Z ich badaƒ wynik∏o, i˝ nie piasek i nie wiatr przyczyni∏y si´ do powstania wzorów erozyjnych, lecz spowodowa∏a je woda p∏ynàca na g∏´bokoÊci 70 m. Westowi uda∏o si´ wyliczyç, ˝e
Sfinks musia∏by przez co najmniej 1000 lat byç nara˝ony na ciàg∏e opady deszczu, a˝eby mog∏y powstaç takie Êlady erozji. Geologia i archeologia majà wi´c w tej kwestii ca∏kowicie rozbie˝ne poglàdy. Sahara liczy sobie a˝ 7-9 tysi´cy lat, a to oznacza, ˝e Sfinks istnieje co najmniej 8-10 tysi´cy lat. Nasz Êwiat nauki utrzymuje
wszak˝e, i˝ w owych czasach nie by∏o na tamtym obszarze kultur wysoko rozwini´tych i na pewno nie takich,
które potrafi∏yby wznieÊç coÊ takiego jak Sfinks; zresztà nawet przy dzisiejszej technice nie∏atwo by∏oby zbudowaç Sfinksa.
l dochodzimy do decydujàcego pytania:
Czy owi goÊcie opuÊcili nas na zawsze, czy raczej powrócà? A mo˝e niektórzy 7. nich w ogóle nie opuszczali
Ziemi? Czy˝by w∏adcy tego Êwiata uzgodnili, ˝e nadal mogà - jak dawniej – eksploatowaç ró˝ne surowce?
Sugeruje to nast´pujàca sytuacja: w lutym 1998 roku spotka∏em si´ na lotnisku we Frankfurcie z pewnym
agentem po∏udniowoafrykaƒskiego wywiadu. By∏ to - w∏aÊciwie jest - Bur, a wi´c cz∏owiek o bia∏ym kolorze
skóry, a nasze spotkanie mia∏o na celu wymian´ informacji politycznych. Póêniej pokaza∏em mu jednak mojà jeszcze wtedy nieznanà mu - ksià˝k´ Unternehmen Aldebaran (Projekt Aldebaran) i zdj´cia niemieckiej „cudownej broni” - latajàcych tarcz (patrz: rys. 41-44). WÊród obiektów latajàcych, które wówczas powstawa∏y jako prototypy w Peenemunde, w augsburskich zak∏adach Messerschmitta, w Neu-Brandenburgu, we Wroc∏awiu oraz w Wiener Neustadt, znajdowa∏ si´ tak˝e obiekt w kszta∏cie cygara. Na widok tego zdj´cia bardzo
ch∏odny w zachowaniu m´˝czyzna przerazi∏ si´ i zdenerwowa∏. Po chwili stwierdzi∏, ˝e musi mi opowiedzieç
pewnà histori´, którà nie podzieli∏ si´ jeszcze z nikim:
Dorasta∏ on w zamo˝nej rodzinie na olbrzymiej farmie i pewnego dnia spacerowa∏ tam ze swà nianià, oty∏à
Murzynkà, a˝ tu nagle dostrzegli na niebie jakiÊ obiekt, który coraz bardziej zbli˝a∏ si´ do nich. To, co w
pierwszej chwili uznali za samolot, okaza∏o si´ ogromnym cygarem, i to srebrzyÊcie lÊniàcym. Ów obiekt
przybli˝a∏ si´, po czym w pewnej odleg∏oÊci od nich - kilka metrów nad ziemià - przerwa∏ lot, a wtedy otwarto
drzwi, automatycznie wysunà∏ si´ trap i jakiÊ m´˝czyzna wyszed∏ na zewnàtrz. Niania wzi´∏a nogi na pas, ale
mój rozmówca sta∏ jak wryty. Wed∏ug jego opowieÊci, tamten m´˝czyzna mia∏ na sobie kombinezon, ponadto
rozpuszczone d∏ugie, jasne w∏osy i najbardziej niebieskie oczy, jakie zdarzy∏o mi si´ oglàdaç. Wydawa∏o si´,
˝e m´˝czyzna ze statku kosmicznego zna∏ ch∏opca, bo gestem poleci∏, ˝eby ten podszed∏ do niego. Ale w tym
momencie ch∏opiec te˝ uciek∏.
Ów agent patrzy∏ na mnie zdziwionym wzrokiem, po czym powiedzia∏, ˝e w swojej karierze agenta na
us∏ugach rzàdu RPA cz´sto spotyka∏ ludzi w jakiÊ sposób wspó∏pracujàcych zapewne z tymi, którzy nosili
oczywiÊcie garnitury i krawaty i chodzili krótko ostrzy˝eni. Nie wiedzia∏ jednak, czy rzàd zdawa∏ sobie spraw´,
co to byli za ludzie.
Póêniej - nabrawszy do mnie zaufania - ów agent opowiedzia∏ mi o innym epizodzie w jego ˝yciu, który
wià˝e si´ raczej z tematem spo∏ecznoÊci Anunnaki.
Otó˝ zna on farmera, który posiada tyle ziemi, ˝e przez ca∏y dzieƒ musi obje˝d˝aç gospodarstwo konno, je˝eli chce wszystkiego doglàdnàç. W obr´bie znajduje si´ tak˝e ma∏e jezioro, którego osobliwoÊcià jest to, ˝e
co pewien czas gdzieÊ znikajà jego wody. Póêniej zaÊ jezioro wype∏nia si´ ponownie. Sam w∏aÊciciel farmy
przypuszcza, ˝e jest ono po∏àczone z jakàÊ rzekà albo êród∏em i ˝e poziom wody z niewiadomych przyczyn
co rusz opada. Dojechawszy konno do - znowu pustego - jeziora, farmer zobaczy∏ latajàcy spodek. M´˝czyzna by∏ wprawdzie uzbrojony, ale postanowi∏ wpierw poobserwowaç, co si´ wydarzy. Nikt si´ nie pojawi∏, mimo ˝e up∏yn´∏o kilka godzin. W∏aÊciciel farmy nie by∏ pewien, jak na to zareagowaç. Powrót do domu trwa∏by
zbyt d∏ugo, telefony komórkowe jeszcze wtedy nie istnia∏y i w pobli˝u nie by∏o te˝ sàsiadów, których ów farmer
móg∏by zaalarmowaç. Postanowi∏ wi´c sp´dziç noc w∏aÊnie tam. Nast´pnego dnia z dziury w gruncie wychyOb-
49
ObjÊnienie: Uzbrojony statek kosmiczny” Andromeda - Gerat” z przeznaczeniem na d∏ugie trasy
i z mo˝liwoÊcià wykorzystania jako rakieta noÊna.
D∏u∏goÊç 139 m, Êrednica 30 m (mierzona poÊrodku), nap´d: 4 tachionatory Thule 11, 4 lewiatatory
Shumanna 16 (opancerzonych), sterowanie impulsator pola magnetycznego 6b, pr´dkoÊç: brak danych, teoretycznie mo˝liwa - ok. 300 000 km/s.,
zasi´g: brak danych: czysto teoretycznie: nieograniczony, uzbrojenie: 2 wie˝e obrotowe KSK 2X3X7
cm; 4 sztuki R11 (?), 4 rakiety albo miotacze rakiet
typu 11 (?), opancerzenie: nieznane, prawdopodobnie analogiczne do Haunebu - III, za∏oga: 130
osób (przeci´tnie), przydatnoÊç kosmiczna: 100
%; czas unoszenie si´ bez nap´du: nieznay, prawdopodobnie 25 minut, jak dla Haunedu - III; ogólna
przydatnoÊç: nieznana, prawdopodobnie jak dla
Haunebu - III, niezalenie od pogody, w dzieƒ
i w nocy; termin rozpocz´cia ekspoatacji: nieznany, planowano wprowadzenie w roku 1945 lub
1946. Z tajnych archiwów SS (rysunki, leg´d´ odtworzono z zachowanych fragmentów).
Rys. 41: „Andromeda”, niemiecki statek kosmiczny w kszta∏cie cygara, skonstruowany w latach 1944-1945 z zastosowaniem antygrawitacji.
Dotychczas nie byto pewnoÊci co do tego, kiedy i czy w ogóle - okaza∏ si´ on przydatny. Jednak˝e
relacja agenta z RPA sugeruje, ˝e garstce techników uda∏o si´ chyba ukryç ró˝ne technologie
przed aliantami
n´∏y jakieÊ cz∏ekokszta∏tne istoty, ale kojarzàce si´ raczej z gadami - jak opowiedzia∏ ów cz∏owiek, ani nieprzyjemne, ani budzàce l´k. Stwierdzi∏, ˝e tamte istoty nios∏y pojemniki z jakimÊ materia∏em, wydobytym stamtàd
surowcem, i ∏adowa∏y je na spodek. Po za∏adowaniu wi´kszej liczby pojemników zamknà∏ si´ za nimi w∏az
i spodek odlecia∏.
O jaki materia∏ tu chodzi? Czy owe istoty przybywajà na Ziemi´ tylko po to, ˝eby go zabieraç? Mo˝na przypuszczaç, ˝e Anunnaki zjawili si´ na Ziemi dla z∏ota i pozyskiwali je przez tysiàce lat. Nie zale˝a∏o im na zaw∏adni´ciu Ziemià, bo przecie˝ za ka˝dym razem powracali na swojà planet´! Nie oni sà wi´c dla nas, ludzi,
groêni. Zresztà póki przebywajà na Ziemi, starzejà si´, co by∏o powodem buntu robotników Anunnaki.
Ale tymczasem Ziemia zosta∏a zaludniona. Przyjmijmy, ˝e paƒstwo i ja nale˝ymy do spo∏ecznoÊci Anunnaki. Stwierdzamy teraz, po d∏u˝szej nieobecnoÊci na Ziemi, ˝e to i owo si´ tutaj zmieni∏o. Zw∏aszcza w ciàgu
ostatnich stu lat cz∏owiek dokona∏ du˝ego post´pu w technice i sam ju˝ podró˝uje w kosmosie. Posiada bomby atomowe, radar i dysponuje innymi wynalazkami, które nie pozwalajà nam po prostu wylàdowaç tutaj, by
wydobywaç materia∏, którego pilnie potrzebujemy. Co robiç? Zaw∏adnàç tà planetà? Nie warto. Na có˝ nam
ona? Tutaj zbyt szybko si´ starzejemy. Pozostaje wi´c tylko jedno wyjÊcie - zawrzeç uk∏ad z kimÊ, kto mo˝e
nam pomóc w uzyskaniu tego, czego potrzebujemy, a potem znowu zniknàç. Prawdopodobnie b´dziemy musieli zaproponowaç coÊ od siebie - dojdzie do swoistej wymiany. Czy zaoferujemy jakàÊ technologi´?
Chcia∏bym w tym miejscu opowiedzieç Wam jeszcze jednà niezwyk∏à histori´, która, byç mo˝e, udzieli
pewnych odpowiedzi.
W trakcie kolejnej podró˝y po Stanach Zjednoczonych, w roku 1990, pozna∏em partnerk´ jednego z najskuteczniejszych amerykaƒskich adwokatów, a gdy si´ z nià zaprzyjaêni∏em, us∏ysza∏em od niej pewnego
dnia takà oto opowieÊç:
Jej partner - nazwijmy go Mark - ju˝ w wieku trzydziestu lat nale˝a∏ do najlepiej op∏acanych adwokatów
w Ameryce i reprezentowa∏ mi´dzy innymi rodzin´ xxx. Gdy po raz kolejny zawita∏ na ich ogromnej posiad∏oÊci
w pobli˝u Houston, gospodyni poprosi∏a, ˝eby troch´ poczeka∏, bo w∏aÊciciele sà zaj´ci. Poniewa˝ lubili si´
z owà gospodynià, zaprosi∏a go do kuchni na fili˝ank´ kawy.
50
Rys. 42 i 43: W czasie II wojny Êwiatowej w oÊrodkach badawczych Trzeciej Rzeszy powstawa∏y konstrukcje róênych okràg∏ych pojazdów latajàcych. Byty wÊród nich pojazdy o nap´dzie turbinowym i antygrawitacyjnym. W sumie powsta∏y podobno 62 prototypy.
Tu widzimy tarcz´ latajàc? Haunebu II podczas lotu próbnego
Komentarz do Rys. 42 i 43
O istnieniu Haunebu II dowiedzia∏∏em si´ od niemieckiego pilota, który w 1943 roku widzia∏ dwie takie tarcze w Neu Brandenburgii
i przez kilka godzin rozmawia∏∏ z ich pilotami. WyjaÊniono mu, ˝e tarcze Haunebu otrzyma∏y nap´d antygrawitacyjny, dzia∏ajàcy na
zasadzie odwrotnego przebiegu sp∏aszczonej lemniskaty. Przeciwnie skierowane tarcze we wn´trzu statku kosmicznego wywo∏ywa∏y efekt dynama. Dzi´ki temu efektowi powstawa∏o wokó∏ statków kosmicznych pole zerowe, przy czym dochodzi∏o do bezustannego wsysania si´ w owo pole. Statek byt pociàgany w kierunku nadanym polu. Taki nap´d powodowa∏ widoczne tylko z zewnàtrz,
nierównomierne ruchy zygzakowate, które nie by∏yby jednak odczuwalne wewnàtrz. We wn´trzach statków nie oddzia∏ywa∏y na pilotów ˝adne si∏y odÊrodkowe, poniewa˝ statki posiada∏y w∏asne pole grawitacyjne. Nazajutrz mia∏ si´ odbyç lot rozpoznawczy dooko∏a globu. Wed∏ug jednego z pilotów latajàcych tarcz, mia∏ on trwaç niespe∏na pi´ç godzin. Cz∏owiek, z którym przeprowadzi∏em tamten wywiad, tak oto opisa∏ to, co zobaczy∏ na w∏asne oczy: OczywiÊcie caly personel sta∏ o Êwicie przy bramach, by osobiÊcie zobaczyç lot owych niesamowitych pojazdów i byli Êwiadkami tego fantastycznego wydarzenia. Wspomnia∏ on, ˝e s∏ychaç by∏o tylko cichy szmer i ˝e statki Haunebu bardzo powoli opuÊci∏y lotnisko, unoszàc si´ na wysokoÊç 600-700 m, po czym nastàpi∏o szarpn´cie
i tarcze nagle znikn´∏y. Póóniej ów cz∏owiek uzupe∏ni∏ swoje objaÊnienia: Siedzia∏em tam w towarzystwie pewnego pilota, który powiedzia∏ mi, ˝e nie dochodzi∏o w przypadku tych pojazdów do prze∏amania bariery dêwieku.
51
Rozmowa adwokata z gospodynià trwa∏a ju˝ jakiÊ czas, gdy zwróci∏ on uwag´ na kilka stojàcych nieco na
uboczu krzese∏ o dziwacznym kszta∏cie. Adwokat zapyta∏ o nie, ale gospodyni w pierwszej chwili uchyli∏a si´
od odpowiedzi, potem jednak powiedzia∏a mu w zaufaniu, co nast´puje: Prosz´ tego nikomu nie opowiadaç...
Otó˝ raz w miesiàcu wszyscy pracownicy majà wolny weekend - prócz mnie, bo jestem tu ju˝ bardzo d∏ugo.
Za ka˝dym razem, w godzinach popo∏udniowych, làduje na terenie posiad∏oÊci latajàcy spodek. Taak, wtedy
mamy problem, bo istoty, które wychodzà z tego statku kosmicznego, nie wyglàdajà jak ludzie, a raczej jak
po∏àczenie jaszczurki z cz∏owiekiem, poza tym majà tylko trzy palce i ogony. Opuszczajà oni statek kosmiczny
z wieloma ogromnymi walizkami dla rodziny xxx, ale niczego nie zabierajà. Te krzes∏a wykonano specjalnie
dla tych istot, wg∏´bienia na koƒcach oparç sà przeznaczone na ich trzy palce, a otwór z ty∏u mieÊci ogon.
Przypuszczam, ˝e ci kosmici przywo˝à pieniàdze - kiedyÊ widzia∏am otwartà walizk´.
Kobieta, która mi to opowiedzia∏a, doda∏a, ˝e jej partner prze˝y∏ taki szok, i˝ wkrótce zamknà∏ swojà kancelari´ adwokackà - w wieku 35 lat - i przeniós∏ si´ razem z nià na Karaiby. Zarobi∏ ju˝ tyle, ˝e nie musia∏ d∏u˝ej
pracowaç. A tamta historia go wykoƒczy∏a.
I co Wy na to, drodzy Czytelnicy? Same bzdury? Nie do wiary, science-fiction?
Byç mo˝e. Sam nie wiem, co o tym myÊleç. Nie by∏o mnie przy tym, rozmawia∏em tylko z partnerkà cz∏owieka,
który si´ z czymÊ takim zetknà∏. Owa historia nie wydaje mi si´ jednak mniej wiarygodna ni˝ czyjaÊ opowieÊç
o tym, ˝e kilka tysi´cy lat temu rozdzieli∏ morze, by wraz ze swymi towarzyszami przejÊç na drugi brzeg.
Proponuj´, ˝ebyÊmy na pewien czas porzucili ten temat i przyjrzeli si´ powtórnie czemuÊ, co zosta∏o udokumentowane przez historyków - sumeryjskim tabliczkom z inskrypcjami. Otó˝ opowiadajà one o spo∏ecznoÊci Anunnaki, Ksi´ga Rodzaju zaÊ wspomina o synach Bo˝ych, którzy upodobali sobie córy cz∏owiecze. Moim
zdaniem, wszystkie te dawne teksty relacjonujà wydarzenia, które rozegra∏y si´ w∏aÊnie tak albo przynajmniej
podobnie. Przedmiotów Êwiadczàcych o interwencji podj´tej przez jakàÊ obcà cywilizacj´ jest pod dostatkiem
(por. ró˝ne ilustracje zamieszczone w tej ksià˝ce).
Nale˝a∏oby w tym miejscu wspomnieç równie˝ o wynikach badaƒ, które przeprowadzi∏a Rumunka Isabela
lorga. W jej ksià˝ce czytamy o tym, ˝e w 1961 roku Nicolae Vlasa natknà∏ si´ na tak zwane tablice z Tartarii,
w pierwszym momencie uznane za pochodzàce z kraju Sumerów. Gdy je póêniej zbadano w Moskwie i dokonano ich datowania, okaza∏o si´, i˝ owe pokryte sumeryjskim pismem tablice sà o dwa tysiàce lat starsze ni˝
te znad Eufratu i Tygrysu. Rosyjski historyk N. ˚yrow doszed∏ zatem do wniosku, ˝e Sumerowie ˝yli pierwotnie w Karpatach, skàd dopiero po kilku tysiàcach lat wyw´drowali na ziemie odpowiadajàce dzisiejszemu terytorium Iraku. Tak czy inaczej, tablice z Tartarii zawierajà identyczne informacje o ludzie Anunnaki, przy czym
Isabela lorga jest zdania, ˝e Nibiru nie by∏o ojczystà planetà owego ludu, a jedynie bazà wykorzystywanà do
mi´dzylàdowaƒ. Za ojczyzn´ ludu Anunnaki uwa˝a ona uk∏ad s∏oneczny Aldebaran.
Je˝eli damy wiar´ wszystkim owym tekstom - tak jak inni wierzà w to, co czytajà w Biblii, w Koranie, w Wedach i gdzie indziej - wówczas przyjdzie uznaç, ˝e dawno temu jacyÊ obcy przybysze obdarzali Ziemi´ kulturà. Jedni przybywali z Syriusza, inni z planety Nibiru, jeszcze inni - pisa∏em o tym w ksià˝ce Unternehmen Aldebaran (Projekt Aldebaran) - z noszàcego t´ w∏aÊnie nazw´ uk∏adu s∏onecznego. I wolno nam chyba wyobra˝aç sobie, ˝e dochodzi∏o do sporów terytorialnych, które przeradza∏y si´ w wojny.
Mam tu na myÊli wojny mi´dzy Elohim i Nafilim, zrelacjonowane w Starym Testamencie; zresztà na konflikty mi´dzy bogami natrafiamy u Germanów, Greków, ludów indyjskich i innych.
Nikt chyba nie wie dok∏adnie, które z owych istot pozaziemskich sà rzeczywiÊcie ˝yczliwie usposobione do
cz∏owieka. Istniejà relacje osób wtajemniczonych informujàce o tym, ˝e rzàd amerykaƒski przechowywa∏
pojazdy kosmiczne istot pozaziemskich w podziemnych hangarach (Area 51), ˝e niektóre z tych rozbitych pojazdów zosta∏y przez owe istoty odtworzone i ˝e równie˝ mieszkaƒcy innych planet badajà kosmos. Podobne
relacje dotyczà Trzeciej Rzeszy, przy czym w tym ostatnim przypadku zachowa∏y si´ znakomite fotografie, potwierdzajàce budow´ takich pojazdów. Ale technika si´ nad nami nie rozczula - wr´cz przeciwnie. Nowe technologie oraz osiàgni´cia naukowe a˝ nazbyt cz´sto sà wykorzystywane do realizacji celów elity w∏adzy, ˝e
wspomnimy o manipulacji genetycznej czy klonowaniu ludzi, a przyk∏adów jest znacznie wi´cej.
Musz´ teraz uwzgl´dniç i takà mo˝liwoÊç, i˝ uznacie, ˝e tego ju˝ za wiele, nadesz∏a pora spojrzenia prawdzie w oczy i dowiedzenia si´, co zakulisowi w∏adcy naszej planety od stuleci ukrywajà i podajà do wiadomoÊci tylko cz∏onkom elitarnych ló˝. Wszystko bowiem, co ludziom nieÊwiadomym wydaje si´ zabawne, jest
przez owe elity traktowane bardzo powa˝nie i staje si´ przedmiotem badaƒ, i na tym polega istotna ró˝nica
mi´dzy obiema grupami ludzi. Je˝eli elity stwierdzajà, ˝e taka czy inna opowieÊç nie ma ˝adnych realnych
podstaw, to przynajmniej wiedzà, i˝ tak si´ sprawa przedstawia i mogà jà od∏o˝yç adacta. Je˝eli jednak coÊ
jest na rzeczy, to odpowiedni materia∏ zostaje skonfiskowany, oceniony i zapewne wykorzystany.
52
Wi´kszoÊç ludzi naszej cywilizacji, tych, którzy uwa˝ajà siebie za „Êwiat∏ych” - nie odczuwa jednak potrzeby osobistego wnikania w cokolwiekowi „Êwiatli” ograniczajà si´ do sceptycznych uÊmiechów - to jest przecie˝
o wiele wygodniejsze! Informacje o rzeczywistym stanie rzeczy zaczerpn´liÊmy z pewnego programu telewizyjnego. O wojnie w Iraku byliÊmy wszak równie˝ rzetelnie informowani, czy˝ nie?
Teraz chcielibyÊcie zapewne si´ dowiedzieç, dlaczego o tym wszystkim pisz´. Jeszcze nie ujawni´ swoich
motywów. Musicie, drodzy Czytelnicy, przeczytaç wi´cej...
PrzenieÊmy si´ teraz - jak si´ zdaje, naÊladujàc hrabiego Saint Germain - do odleg∏ej epoki, w dwunaste
stulecie, i przekonamy si´, czym by∏a...
ARKA PRZYMIERZA
Arka Przymierza! Có˝ to za poj´cie! Szuka∏ jej nie tylko Indiana Jones, bo przecie˝ i niemieccy narodowi
socjaliÊci, którzy byli za pan brat z ciemnymi si∏ami, i rycerze króla Artura, i wielu innych.
Napisano o niej sporo ksià˝ek i sformu∏owano wiele hipotez na temat tego, czym by∏a - albo nadal jest - Arka Przymierza! Aby trafiç na trop owej tajemnicy, musimy cofnàç si´ do roku 1094 n.e. Jak co dzieƒ, m∏ody
Francuz Bernard z Clairvaux, którego papieskie kolegium póêniej kanonizowa∏o (sta∏ si´ wi´c Êwi´tym Bernardem), uda∏ si´ rano na modlitw´ do kaplicy zamku, w którym mieszka∏.
Ale tego dnia by∏o inaczej ni˝ zwykle. Z wewn´trznej potrzeby Bernard zatrzyma∏ si´ w kaplicy nieco d∏u˝ej
ni˝ pozostali mieszkaƒcy zamku i doÊwiadczy∏ wizji. Jak stwierdzi∏, ukaza∏ mu si´ anio∏ Bo˝y, który poleci∏ mu
udaç si´ do Ziemi Âwi´tej, do Jerozolimy, wykopaç ukrytà przez króla Salomona w krypcie Êwiàtyni, znajdujàcej si´ w pobli˝u Âwiàtyni na Skale, Ark´ Przymierza, a nast´pnie przewieêç jà statkiem do Francji.
Z póêniejszych zapisków Bernarda z Clairvaux dowiadujemy si´, ˝e Ark´ Przymierza - po przej´ciu jej - polecono mu dostarczyç statkiem do po∏udniowej Francji, w okolice dzisiejszej Nicei. Zosta∏ on uprzedzony, ˝e
w∏aÊciwe miejsce, ∏ysà gór´ (Mont Chauye), zobaczy z pok∏adu statku, gdy ten znajdzie si´ tu˝ obok przylàdka Ferrat.
Po przywiezieniu tam Arki Przymierza, mia∏ on w ÊciÊle okreÊlonym miejscu, w którym istnieje grota,
wznieÊç piramid´ o okreÊlonych wymiarach i ukierunkowana tak, jak wyznaczono. Na có˝ tyle zachodu?
Bernard wyjaÊnia, ˝e - wed∏ug s∏ów anio∏a - chodzi∏o o to, by treÊç ukrytà w Arce Przymierza na nowo uczyniç przedmiotem ludzkiego myÊlenia, jako ˝e ludzkoÊç dojrza∏a znowu do zrozumienia praw kosmicznych,
a ponadto ludzie potrafià dostrzec realnoÊç istnienia Boga oraz to, ˝e ich dusze powsta∏y dzi´ki „pot´dze myÊli” Bo˝ej.
Oprócz tego Bernard dowiedzia∏ si´ od anio∏a, ˝e w Arce Przymierza spisana zosta∏a wiedza o sensie i celu wszelkiego istnienia - co ostatni raz objawiono ludzkoÊci wiele tysi´cy lat temu.
Ale ˝e w owych czasach Jerozolima znajdowa∏a si´ we w∏adaniu Seld˝uków i ich su∏tana, by∏a wi´c miastem muzu∏maƒskim, nie pozwalano chrzeÊcijanom odwiedzaç „miejsc Êwi´tych”. Có˝ wobec tego poczàç?
To, co przeczytacie za chwil´, przypomina thriller szpiegowski, ale dzia∏o si´ naprawd´. Otó˝ kolejnoÊç wydarzeƒ by∏a nast´pujàca: Skoro Arka Przymierza nie mog∏a zniknàç z miejsca ukrycia bez niczyjej pomocy,
nale˝a∏o jakimÊ sposobem tam dotrzeç. Dlatego w∏aÊnie Bernard postanowi∏ wtajemniczyç w to, ˝e doÊwiadczy∏ wizji i ˝e otrzyma∏ pewne polecenie, ówczesnego papie˝a Urbana II, po czym podj´to decyzj´ o wezwaniu chrzeÊcijan do Êwi´tej wojny, by w jej trakcie dotrzeç do Jerozolimy.
Gdy wtajemniczono oÊmiu dalszych rycerzy, mi´dzy innymi Hugona z Payens, papie˝ Urban II oÊwiadczy∏
23 listopada 1095 roku w Clermont, przemawiajàc do ogromnego t∏umu, który chcia∏ podburzyç, i˝ niewierni
Persowie zniszczyli i zbezczeÊcili Êwi´te miejsce w Ziemi Âwi´tej ogniem, mieczem i grabie˝à.
Owego dnia - wed∏ug zgodnych relacji historyków - uda∏o si´ papie˝owi tak podburzyç t∏um, ˝e wierni, wezwani przezeƒ do odebrania Êwi´tych miejsc niewiernym barbarzyƒcom, rzucali si´ na ziemi´, bili si´ w piersi,
wyznawali swoje grzechy i krzyczeli: Âmierç poganom!
Póêniej papie˝ wskaza∏ ludziom trzymany w r´ku krzy˝ i poleci∏, by mieli go na ramionach i piersiach, aby
przypomina∏ im, ˝e w przypadku Êmierci dla Chrystusa trafià do królestwa niebieskiego.
Owo przes∏anie pomkn´∏o w Êwiat niczym huragan, wicher - wsz´dzie naszywano na odzie˝ krzy˝e i ludzie
spieszyli do Kolonii, bo w∏aÊnie tam powstawa∏a ogromna armia pod dowództwem fanatyków religijnych.
I oto w marcu 1096 roku pierwsza wyprawa, w której wzi´∏o udzia∏ oko∏o 100 tysi´cy ludzi - przewa˝nie
ubogich m´˝czyzn, kobiet i dzieci, i to bez broni – wyruszy∏a z Kolonii, by wyzwoliç Ziemi´ Âwi´tà. Sama myÊl
o tym jest ju˝ absurdalna, ale widaç tu, jak ∏atwo mo˝na manipulowaç masami ludzkimi. (Mimo najlepszych
ch´ci nie potrafi´ si´ oprzeç pokusie wskazania w tym miejscu na nasze czasy: za przyk∏ad niech pos∏u˝y
53
wojna w Zatoce Perskiej w 1991 roku, kiedy to, chcàc uzyskaç poparcie Amerykanów dla wojny, pokazywano
im fotomonta˝e, na których iraccy ˝o∏nierze wyjmowali z inkubatorów niemowl´ta i rzucali je na ziemi´.
W styczniu 1992 roku wysz∏a na jaw to˝samoÊç osoby, która to wszystko rzekomo widzia∏a: by∏a nià córka
Sauda Nasira al-Sabaha, ambasadora Kuwejtu w Stanach Zjednoczonych. Zosta∏a ona przygotowana do
odegrania roli Êwiadka przez agencj´ Hill & Knowiton. Prezesem tej firmy by∏ Craig Fuller, zwolennik prezydenta Busha, w przesz∏oÊci szef jego sztabu wyborczego. Dalsze Êledztwo wykaza∏o ewidentne k∏amstwo lekarzy z Kuwejtu, bo jakoby wykradzione inkubatory znajdowa∏y si´ na swoich miejscach. Ale to dodaj´ tylko
na marginesie. Ta gra ma d∏ugà tradycj´, a ludzie ciàgle dajà si´ zwodziç, mimo ˝e z ca∏à butà, widocznà
zw∏aszcza w krajach zachodnich, podajà si´ za Êwiat∏ych i trzeêwo myÊlàcych. I jeszcze niejeden raz zostanà
oszukani...)
Powróçmy jednak do wypraw krzy˝owych.
Tamten mot∏och, nad którym nie sposób by∏o zapanowaç, ju˝ w kraju burzy∏ dzielnice ˝ydowskie, grabiàc
i zabijajàc ludzi, ale mimo to dotar∏ w czasie owej pierwszej krucjaty a˝ do Azji Mniejszej. Ale w Civetot wpad∏
w tureckà zasadzk´ i dosz∏o do rzezi, z której ocala∏o zaledwie 3 tysiàce osób.
Po tamtej pierwszej wyprawie, zainicjowanej spontanicznie w reakcji na s∏owa papie˝a Urbana II, nastàpi∏a
druga krucjata, którà w Bo˝e Narodzenie 1096 roku rozpocz´∏a pierwsza zorganizowana armia rycerzy chrzeÊcijaƒskich, ruszajàc na Wschód pod wodzà kilku europejskich w∏adców. Choç na Wschód kierowa∏o si´ coraz wi´cej rycerzy z giermkami, armii krzy˝owców uda∏o si´ dopiero 7 czerwca 1099 roku, a wi´c trzy lata póêniej, stanàç u wrót Jerozolimy.
Gotfryd z Bouillon, który obok Hugona z Payens dowodzi∏ wojskiem krzy˝owców, 15 lipca wymóg∏ na egipskim gubernatorze kapitulacj´ - w zamian za obietnic´ swobodnego odejÊcia z miasta razem ze Êwità. Natomiast ludnoÊç Jerozolimy zosta∏a potraktowana mniej ∏agodnie: po odejÊciu gubernatora „chrzeÊcijaƒscy”
krzy˝owcy wybili niemal˝e wszystkich mieszkaƒców miasta, przy czym liczb´ ofiar szacuje si´ na oko∏o 50 tysi´cy osób. Krzy˝owcy walczyli a˝ do roku 1114 - w sumie 18 lat - i odzyskali dla Êwiata chrzeÊcijaƒskiego
prawie ca∏à Ziemi´ Âwi´tà.
Gdy w Jerozolimie znowu zapanowa∏ spokój, udali si´ rycerze na miejsce wskazane Bernardowi z Clairvaux w jego wizji i znaleêli tam krypt´, którà zacz´li odkopywaç. Najpierw natkn´li si´ na wiele rzeêb i przedmiotów s∏u˝àcych kultowi. Kiedy jednak kopali g∏´biej, w innym pomieszczeniu krypty odnaleêli tak zwanà Ark´ Przymierza, na którà sk∏ada∏o si´ 19 kamiennych sarkofagów. By∏y w nich skórzane zwoje pe∏ne inskrypcji
i rysunków. Oprócz tego sarkofagi mieÊci∏y w sobie modele wykonane z materia∏ów, których nie uda∏o si´ rozpoznaç a˝ do naszych czasów, jak te˝ w specjalny sposób szlifowane kryszta∏y, pewne urzàdzenia mechaniczne, których zastosowanie nie by∏o w tamtej epoce znane, a tak˝e wiele innych przedmiotów, nieznanych
ówczesnym ludziom.
Obejrzawszy to wszystko, rycerze zamkn´li krypt´ i postanowili poczekaç na stosowniejszà por´ do przetransportowanie ca∏ej zawartoÊci. Ostateczne zwyci´stwo pozwoli∏o na proklamowanie Królestwa Jerozolimy,
którego w∏adcà zosta∏ Gotfryd z Bouillon, a gdy ten po roku zmar∏, zastàpi∏ go jego brat Boldwin. Boldwin I zasiada∏ na tronie do˝ywotnio, do roku 1118. Zapewne ju˝ za jego panowania odbywa∏ si´ o˝ywiony, choç czasem potajemny, handel z Francjà. WÊród szlachty przyj´tej do wojska krzy˝owców by∏ - wspomniany tu ju˝ m∏ody rycerz Hugo z Payens, siostrzeniec hrabiego Szampanii, Hugona, osobistoÊci bardzo wp∏ywowej, a zarazem jednego z zakulisowych inspiratorów ca∏ej tej akcji. Hugo z Payens wyruszy∏ na owà wypraw´ krzy˝owà razem ze swoim o czterdzieÊci lat starszym przyjacielem i mentorem, Janem z Vezelay, pochodzàcym
z Burgundii benedyktynem. Jan, szeÊçdziesi´cioletni rycerz-zakonnik, pozosta∏ w Jerozolimie i póêniej by∏
znany jako Jan Jerozolimski, mistyk i autor proroctw, które d∏ugo ujawniano wy∏àcznie pewnym kr´gom osób
wtajemniczonych. Jan Jerozolimski - podobnie jak póêniej Nostradamus - ubra∏ cz´Êç wiedzy, która zosta∏a
odkryta, w form´ wierszowanà, aby z jej pomocà przygotowaç ludzi na to, co by∏o nieuniknione.
Ale o tym powiemy wi´cej w dalszych partiach ksià˝ki.
W przeciwieƒstwie do Jana, Hugo z Payens wkrótce powróci∏ do Francji, zafascynowany tajemnà wiedzà
˝ydowskà i mahometaƒskà, a przede wszystkim wstrzàÊni´ty „zakazanà prawdà”, którà zas∏ysza∏: Jezus ponoç nie zmar∏ na krzy˝u!
Nowy król, Boldwin II, udzieli∏ poparcia grupie rycerzy, którzy nazywali siebie ubogimi rycerzami Chrystusa
i Êwiàtyni Salomona, i da∏ im schronienie w pa∏acu na Górze Âwiàtynnej, zapewne nie bez kozery! Od wyrazu
oznaczajàcego Êwiàtyni´, tempie, powsta∏a nazwa: „templariusze”.
Hugo z Payens zosta∏ pierwszym wielkim mistrzem tego zakonu. I wreszcie w roku 1119 templariusze
przewieêli owe sarkofagi na Mont Chauve w okolicy Nicei, tak jak to zosta∏o wskazane w wizji. Tam, w ÊciÊle
54
okreÊlonym miejscu, wed∏ug wskazówek, jakie otrzyma∏ Bernard z Ciairvaux, wznieÊli nad grotà piramid´
z kamieni zebranych na tej górze, piramid´ istniejàcà po dziÊ dzieƒ, choç trudno jà rozpoznaç i nie∏atwo do
niej dotrzeç.
Rycerze umieÊcili wszystko wewnàtrz piramidy, po czym przystàpili do badania zawartoÊci sarkofagów
i treÊci zapisów. Powsta∏ jednak problem: dokonano ich nieznanym pismem, jak si´ póêniej okaza∏o, pochodzàcym z Atlantydy. OsobiÊcie wàtpi´, ˝eby owe sarkofagi mog∏y byç to˝same z Arkà Przymierza opisanà
w Starym Testamencie, bo tam jest raczej mowa o pojedynczym przedmiocie noszonym przez ˚ydów. Ale
templariusze byli, jak si´ zdaje, przekonani o tym, ˝e znaleêli prawdziwà Ark´ Przymierza.
W dalszym ciàgu ksià˝ki b´d´ mówi∏ ju˝ tylko o pismach pochodzàcych z Atlantydy jako zawartoÊci sarkofagów, bo je w∏aÊnie mieÊci∏y one w sobie – ponad wszelkà wàtpliwoÊç. Wprawdzie niektórzy historycy sàdzà,
˝e owe sarkofagi by∏y wczeÊniej ukrywane w Egipcie, byç mo˝e na nizinie Gizy, ale nie ma na to dowodów.
Zak∏ada si´, ˝e ˚ydzi znaleêli je tam i zabrali do Jerozolimy, ale z powodu tajemniczego pisma nie mogli wykorzystaç treÊci zwojów.
Natrafiono tak˝e na dawne mapy. Kopia jednej z tych starodawnych tajnych map zosta∏a póêniej odkryta
w Konstantynopolu: by∏a to sensacyjna mapa Êwiata autorstwa Piriego Reisa, która oprócz Europy i Afryki
przedstawia∏a obie Ameryki oraz nieoblodzonà Antarktyd´!
Rys. 45: Pochodzàca z 1664 roku mapa Atlantydy autorstwa Athanasinsa Kirchera. Nie wiadomo, na czym Kircher opart swoje
wyliczenia. Czy Atlantyda znajdowa∏a si´ w∏aÊnie tam i czy faktycznie mia∏a takà powierzchni´?
Bernard z Clairvaux prze˝y∏ jeszcze jednà wizj´, podczas której polecono mu otworzyç si´, we wn´trzu piramidy, na percepcj´ kosmicznego pola duchowoÊci (kroniki Akaszy), aby mo˝na mu by∏o ukazaç przebieg
ca∏ego dzie∏a stworzenia - od poczàtku do koƒca - i aby dzi´ki temu potrafi∏ zrozumieç nie tylko prawa rzàdzàce ˝yciem duchowym, ale równie˝ pismo i j´zyk mieszkaƒców Atlantydy. Dopiero ta nowa wizja sprawi∏a, ˝e
Bernard móg∏ w miar´ zrozumiale objaÊniç swoim towarzyszom treÊç zapisów, po czym wszyscy oni uzyskali
mo˝liwoÊç wykorzystania wiedzy pochodzàcej z Atlantydy.
Jej mieszkaƒcy spisali ca∏à swà wiedz´ j´zykiem geometrycznym, bo przecie˝ nie wiedzieli, kto natknie si´
kiedyÊ na ich zapisy i jakim j´zykiem b´dzie si´ wtedy mówiç.
Posiadajàc ten w∏aÊnie klucz, mo˝na rozszyfrowaç znaczenie ka˝dej litery i ka˝dej nazwy w dowolnym j´zyku. Tak przyswoili sobie owà wiedz´ templariusze, poznajàc zarazem plan stworzenia i mogàc pojàç mechanizmy ˝ycia.
Najistotniejsze jednak by∏o to, ˝e w tamtych pismach zawarto ca∏à histori´ ludzkoÊci, z uwzgl´dnieniem naszej przysz∏oÊci, i okaza∏o si´ to wszystko zgodne z Objawieniem Êw. Jana, czyli ˝e naszà cywilizacj´ czeka
taki koniec albo raczej taka zag∏ada, jakà opisano w Apokalipsie. Szczegó∏owo omawiamy t´ kwesti´ w rozdziale Nowy ∏ad Êwiata.
Dzi´ki poznaniu tekstów z Atlantydy rycerze zostali wtajemniczeni w kosmiczne prawa fizykalne, zgodnie
z którymi powsta∏ i przetrwa∏ nasz wszechÊwiat. Dowiedzieli si´, ˝e wszelkie istoty (dusze) powsta∏y dzi´ki
Stwórcy (Bogu), który rzeczywiÊcie istnia∏, i ˝e wszystkie istoty stworzy∏a „moc myÊli” Bo˝ej. Ponadto poj´li on
55
Rys. 46: Ta mapa Êwiata pochodzi z roku 1513, a sporzàdzi∏ jà admira∏ Piri Reis. Zawarto tu wiele szczegó∏ów, które wówczas, jak si´ twierdzi, nie mog∏y jeszcze by∏
znane - na przyk∏ad Antarktyd´ pokazano bez oblodzenia. Mapa ta jest nieco mylàca,
jakby wykonana na podstawie obrazu z lotu ptaka. Kartograf podaje, ˝e zosta∏a ona
skompilowana z 20 map dawniejszych, pochodzàcych z czasów Aleksandra Wielkiego (ur. w 356 r. p.n.e.) i ukazujàcych caty Êwiat. Na mapie widaç po∏àczenie làdowe
Ziemi Ognistej z Antarktydà. Te dwa terytoria by∏y po∏àczone przed 11 tysiàcami lat.
Kto sporzàdzi∏ mapy wzorcowe?
i sens koniecznej integracji dusz stworzonych przez Boga istot z materià i zrozumieli, ˝e idea stworzenia Êwiata tylko tak mog∏a byç realizowana. To ostatnie stwierdzenia uzupe∏nimy pewnymi objaÊnieniami:
Teksty z Atlantydy informujà o istnieniu tak zwanej miazgi pierwotnej - kosmicznego pola duchowoÊci, które sk∏ada si´ z najmniejszych
czàstek, jakie w ogóle wyst´pujà: z tak zwanych neutrino-mionów, oraz
o tym, ˝e istoty stworzone dzi´ki mocy myÊli Bo˝ej objawiajà si´ za poÊrednictwem tych w∏aÊnie czàstek (neutrino-mionów) miazgi pierwotnej (kosmicznego pola duchowoÊci).
Owe neutrino-miony ∏àczà si´ ze sobà zgodnie z okreÊlonymi prawami fizykalnymi w taki sposób, ˝e powstaje materialnie istniejàca statyczna jednoÊç, którà dzisiejszy cz∏owiek uwa˝a za dusz´.
W tej jednoÊci, z∏o˝onej z „czàstek duszy”, zawarty jest nie tylko ca∏y plan teraêniejszego ˝ycia, lecz ujmuje ona tak˝e wszystkie ˝ywoty cz∏owieka od czasu stworzenia jego materialnej istoty, albo inaczej: wszystkie
te egzystencje, które prze˝y∏ on jako pewien zintegrowany z materià uk∏ad biologiczny, przy czym owe ˝ywoty
majà swojà holograficznà manifestacj´ informacyjnà w ka˝dej czàstce duszy - jako cz´stotliwoÊç drgaƒ.
Rys. 47: Ta mapa pochodzi z roku, a sporzàdzi∏ jà admira∏ Piri Reis. Zawarto tu wiele szczegó∏ów, które wówczas, jak si´ twierdzi,
nie mog∏y byç jeszcze znane - na przyk∏ad Antarktyd´ pokazano bez oblodzenia. Mapa ta jest nieco mylàca, jakby wykonana na
podstawie obrazu z lotu ptaka. Kartograf podaje, ˝e zosta∏a oma skomplilowana z 20 map dawniejszych, pochodzàcych z czas
Aleksandra Wielkiego (ur. 356 r. p.n.e.) i ukazujàcych ca∏y Êwiat (!). Na mapie widaç po∏àczenie làdowe Ziemi Ognistej z Antarktydà.
Te dwa terytoria by∏y po∏àczone przed 11 tysiàcami lat. Kto sporzàdzi∏ mapy wzorcowe?
Oznacza to, ˝e Stwórca stworzy∏ cz∏owieka czy te˝ jego dusz´ tak, by sam cz∏owiek uzyska∏ moc myÊli
i dzi´ki temu sta∏ si´ równie˝ stwórcà.
Templariusze dowiedzieli si´, ˝e ca∏y kosmos jest wype∏niony „czàstkami” o pewnej strukturze i ˝e nie ma
w nim pustych przestrzeni. Wspó∏czesna fizyka kwantowa okreÊla owe czàstki jako neutrino-elektrony, neutrino-miony oraz neutrina tau.
Neutrino-miony sk∏adajàce si´ na kosmiczne pole duchowoÊci, czyli pole wiadomoÊci (inne nazwy to: pole
eteryczne, kronika Akaszy i pole morfogenetyczne), sà tymi czàstkami, które za sprawà mocy myÊli zmieniajà
swà cz´stotliwoÊç drgaƒ w takim stopniu, ˝e obraz myÊli uzyskuje w nich swà manifestacj´ holograficznà i jest
nià w∏aÊnie odmienna cz´stotliwoÊç drgaƒ.
56
Owo wzajemne oddzia∏ywanie – bo przecie˝ wszystkie czàstki sà ze sobà powiàzane i wszystko uczestniczy w ciàg∏ej wzajemnej wymianie - ma ten skutek, ˝e w kosmicznym polu duchowoÊci wyst´puje - zale˝ne od
drgaƒ - absolutne wzajemne powiàzanie tego, co w owym polu istnieje. Oznacza to, i˝ na system biologiczny
cz∏owieka zawsze, o ka˝dej porze, oddzia∏ujà, pozytywnie albo negatywnie, cz´stotliwoÊci drgaƒ w jego otoczeniu. W sumie mamy tu dowód s∏usznoÊci tego, co wcià˝ powtarzali „dawni” mistycy: Wszystko jest jednoÊcià, a jednoÊç jest wszystkim.
Neutrino-miony stanowià noÊniki obrazów ludzkich myÊli. Oznacza to, i˝ ka˝dy obraz myÊlowy, stworzony
przez cz∏owieka, promieniuje na kosmiczne pole duchowoÊci.
Je˝eli myÊl cz∏owieka nie ma odniesienia do teraêniejszoÊci i nie podlega zwrotnemu promieniowaniu jako
feedback, czyniàcy z niej jakàÊ aktualnà form´ ˝ycia lub sytuacj´, to staje si´ owa myÊl cz´Êcià sk∏adowà kosmicznego pola duchowoÊci i dopóty oddzia∏uje na byt cz∏owieka, dopóki nie przemieni si´ ten cz∏owiek w jakàÊ form´ materialnà albo prze˝ytà sytuacj´ ˝yciowà. Wyraêmy to proÊciej: templariuszom zosta∏o objawione
to, ˝e moc myÊlenia, dzi´ki której cz∏owiek tworzy formy w∏asnych myÊli, jest jego najwa˝niejszym atrybutem.
Ka˝da zrodzona myÊl staje si´ cz´Êcià sk∏adowà kosmicznego pola duchowoÊci za sprawà przeniesienia cz´stotliwoÊci rozprzestrzenia si´, na kszta∏t kuli, na ca∏y kosmos i tym samym jest wspó∏odpowiedzialna za
wszystko, co si´ w kosmosie dzieje.
Dlatego w∏aÊnie cz∏owiek, który sam przecie˝ te˝ sk∏ada si´ tylko z atomów i czàsteczek (struktur´ tych
ostatnich stanowià ncutrino-miony), jest, ze swymi myÊlami, wspó∏odpowiedzialny za stan Êwiata w sensie negatywnym bàdê pozytywnym.
Helga Hoffmann-Schmidt pisze o tym w swojej znakomitej ksià˝ce Das Yermdchtnis von Atlantis (Dziedzictwo Atlantydy), która zawiera tak˝e oryginalnà wiedz´ templariuszy:
Poj´li oni, ze cz∏owiek sk∏ada si´ z systemów, w których dusza o charakterze duchowo-materialnym, spichlerz myÊli, czyli psyche, i dato fizyczne stanowià trzy odr´bne obszary, a jestestwo cz∏owieka, zintegrowane
z materialnà duszà, musi, zgodnie z zasadà rezonansu, przyoblekaç si´ w coraz to inne cia∏o fizyczne – trwa
to, dopóki nie zniknà wszelkie formy myÊli, które stworzy∏ sam cz∏owiek, „bez odniesienia do teraêniejszoÊci”,
i dopóki nie zdezaktualizuje si´ potrzeba urzeczywistniania,czyli materializacji owych form.
Ponadto przyj´li oni do wiadomoÊci coÊ, co uÊwiadomili sobie wczeÊniej staro˝ytni m´drcy nale˝àcy do
wielu kultur oraz ˝yjàcy w ró˝nych epokach mistycy, a mianowicie to, ˝e WSZYSTKO JEST JEDNOÂCIÑ
i JEDNOÂå JEST WSZYSTKIM; ˝e ca∏y kosmos wype∏niajà niewyobra˝alnie drobne czàstki, których struktur´ wspó∏tworzà dwie piramidy stykajàce si´ szczytami.
We wspó∏czesnej fizyce okreÊla si´ te czàstki jako „neutrino-miony”, „neutrina tau” oraz „neutrino-elektrony”, które w sumie tworzà „kosmiczne pole duchowoÊci” i wype∏niajà topole bez jakiejkolwiek pró˝ni.
Oznacza to, i˝ WSZYSTKO, co istnieje - oboj´tnie, czy mówimy o rzeczach „materialnych”, czy o „niematerialnych” - zawdzi´cza swà egzystencj´ temu „kosmicznemu polu duchowoÊci” oraz istnieje w tych czàstkach,
jest wzajemnie powiàzane i wspó∏zale˝ne.
Wszystko jasne? Wiem, ˝e w∏aÊciwie nie∏atwo to zrozumieç, ja sam zresztà przeczyta∏em bez ma∏a tysiàc
stron tekstów dotyczàcycli Atlantydy, ale nie chc´ Was dalej m´czyç cytatami. Sprowadzajàc to wszystko do
jednego zdania, mo˝na powiedzieç, ˝e owa wiedza z Atlantydy dowodzi tego, i˝ cz∏owiek posiada moc myÊli,
dzi´ki czemu sam jest stwórcà - otó˝ to, stanowi on nie tylko czàstk´ Êwiata stworzonego, lecz i czàstk´
Stwórcy!
Jest to najwa˝niejsze zdanie w ca∏ej ksià˝ce, z którym si´ póêniej zgodzimy. Prosz´ powtórzyç sobie to
zdanie: JesteÊmy nie tylko cz´Êciami Êwiata stworzonego, lecz i cz´Êciami Stwórcy, posiadamy wi´c moc,
predyspozycje i Êrodki potrzebne do tego, ˝eby coÊ stworzyç! Inaczej mówiàc: duch panuje nad materià!
Pojàwszy to i uzyskawszy wiedz´ o mo˝liwoÊciach wykorzystania myÊli, a wi´c dzia∏ania kreatywnego przystàpili templariusze do uczynienia owych si∏ przydatnymi dla nich, którzy mieli do spe∏nienia pewnà misj´
- powinni byli pokierowaç ludzkoÊcià zgodnie z zasadà rezonansu.
Wykorzystali oni piramid´, tam bowiem mogli - pod pewnymi warunkami - nawiàzaç kontakt duchowy z innymi istotami (posiadajàcymi cia∏o fizyczne lub nieobdarzonymi nim), piramida stanowi∏a wi´c centrum komunikacyjne, a ponadto pozwala∏a otworzyç si´ m kosmiczne pole duchowoÊci, tak jak niegdyÊ otwierali si´ na
nie mieszkaƒcy Atlantydy. Ci ostatni te˝ naÊladowali w tym obce im istoty.
Moim zdaniem dysponowali oni czymÊ, co nazwa∏bym mechanicznym Êrodkiem komunikacji - rodzajem
stacji nadawczo-odbiorczej, umo˝liwiajàcej nawiàzywanie kontaktu z innymi istotami obdarzonymi inteligencjà. Pisma, które templariusze wydobyli z sarkofagów, wyjaÊni∏y bowiem niedwuznacznie, i˝:
1. zanim zaludni∏a si´ Atlantyda, istnia∏a niejedna cywilizacja o wysokim stopniu zaawansowania technicz-
57
nego, mi´dzy innymi posiadajàca umiej´tnoÊç odbywania lotów kosmicznych. Tote˝ i mieszkaƒcom Atlantydy,
i tamtym wczeÊniejszym cywilizacjom udawa∏o si´ nawiàzywaç kontakt z inteligentnymi mieszkaƒcami innych
konstelacji, po czym podejmowano intensywnà wymian´.
2. w pismach z Atlantydy natrafiono na konkretnà informacj´ o pochodzeniu owych inteligentnych istot pozaziemskich - z Syriusza!
Tamte pisma opowiadajà tak˝e o tym, ˝e przybysze z Syriusza dokonywali manipulacji genetycznych na
Ziemi, chcieli bowiem nieco przyspieszyç przyrost liczby jej mieszkaƒców. Uwa˝acie to pewnie za ma∏o wiarygodne i ch´tnie zapoznalibyÊcie si´ z jakimÊ dowodem... To ˝aden problem, przypomnijmy sobie na przyk∏ad
Dogonów. Owo afrykaƒskie plemi´, ˝yjàce w Mali, ju˝ ponad 700 lat dysponuje wiedzà, którà NASA uzyska∏a
dopiero w 1970 roku, i to tylko dzi´ki nowoczesnej technice satelitarnej. Od ponad 700 lat Dogonowie twierdzà, ˝e znajdujàca si´ poni˝ej lewego kraƒca Oriona gwiazda Syriusz posiada niewielkà gwiazd´, która okrà˝a Syriusza raz na 50 lat i sk∏ada si´ z najg´stszej materii, jaka istnieje we wszechÊwiecie. Poniewa˝ nasze
teleskopy nie potrafi∏y wytropiç tamtej ma∏ej gwiazdy, dogoƒska opowieÊç zosta∏a uznana przez etnologów za
mit. W 1970 roku wys∏ano w przestrzeƒ kosmicznà teleskop, który wykry∏ wreszcie pewnà bia∏à kar∏owatà
gwiazd´, przy swoich 55 kilogramach na centymetr szeÊcienny niewiarygodnie ci´˝kà i okrà˝ajàcà Syriusza
raz na 50,1 lat.
Gdy Dogonów odwiedzali naukowcy, by zapytaç o êród∏o owej wiedzy, cz∏onkowie plemienia wyjaÊnili, ˝e
oko∏o 70 lat temu wylàdowa∏ statek kosmiczny, którego za∏oga wykopa∏a wielkà dziur´ i nape∏ni∏a jà wodà, po
czym owe istoty - amfibie - zeskoczy∏y z pok∏adu statku do jeziora, wysz∏y na drugi brzeg i podzieli∏y si´ z Dogonami pewnymi tajemnicami dotyczàcymi kosmosu. Z relacji tamtych istot wynika∏o, ˝e Syriusz jest zaludniony przez dwie ró˝ne rasy: ras´ amfibii oraz t´, którà dziÊ okreÊlamy jako Homo sapiens, ale wzrost owych ludzi si´ga∏ czterech metrów.
Podobnà histori´ opowiadajà Aztekowie. Wed∏ug ich opowieÊci, wiele tysi´cy lat temu nad jeziorem Titicaca pojawi∏y si´ statki kosmiczne, z ich pok∏adu zeskoczyli do jeziora ludzie-ryby, osiàgn´li brzeg i opowiedzieli t´ samà histori´, której wys∏uchali Dogonowie.
Mówiàc o przybyszach z Syriusza, okreÊlamy ich tutaj jako amfibie, a wi´c istoty mogàce ˝yç i na làdzie,
i pod wodà. Przypomnijmy sobie w tym miejscu badania przeprowadzone przez Muldaszewa oraz mieszkaƒców Atlantydy, którzy ˝yli w jaskiniach samadhi - jak wyglàdali tamci ludzie?
Powieki, a tak˝e r´ce i nogi owych amfibii - z p∏etwami - pozwala∏y im szybko p∏ywaç pod wodà, poza tym
mia∏y te istoty nosy przypominajàce wentyle - tak jak delfiny...
Czy to mo˝liwe, by mieszkaƒcy Atlantydy utrzymywali faktycznie
o˝ywione kontakty z istotami z Syriusza, co wi´cej, nasuwa si´ pytanie o to, czy Atlantyda - albo mo˝e Ziemia w czasach istnienia Atlantydy - by∏a kolonià Syriusza?
O p∏etwach posiadanych przez kosmitów, których Inkowie nazywali wirakocza, informujà tak˝e teksty znad jeziora Titicaca; p∏etwy widaç
równie˝ na portretach Manco Capaka, za∏o˝yciela peruwiaƒskiego
miasta Cuzco. Ciekawe, prawda?
Rys. 48: Trajektoria
Syriusza-B wed∏ug
rysunku wykonanego
przez Dogonów
Rys. 49: Wspótczesny wykres astronomiczny orbity Syriusza-B. Informacje o latach dotyczà pozycji, które Syriusz-B ka˝dorazowo w spornych
latach zajmuje. Dogonowle nie umieszczajà Syriusza poÊrodku swojego rysunku, lecz przenoszà go w pobli˝e Jednego z punktów tamtego elipsoidalnego tworu - o dziwo, Dogonom ten szczegó∏ jest znanyjest i to od 700 lat!
58
Trzeba jednak odnotowaç i to, ˝e w pismach z Atlantydy, które by∏y analizowane przez templariuszy, jest
mowa o istotach pozaziemskich niepochodzàcych z Syriusza, a przecie˝ ró˝niàcych si´ od nas wyglàdem.
Znalezione w sarkofagach pisma z Atlantydy informujà o epoce i ludziach sprzed czasu istnienia Atlantydy,
a wi´c o ˝yciu w I.emurn (tej nazwy sam wczeÊniej u˝y∏em), która w owych pismach wyst´puje jako Lumania.
Tamci ludzie odznaczali si´ bardzo wysokim wzrostem, a ponadto osiàgn´li wysoki poziom techniczny. Dochodzi∏o jednak do wojen mi´dzy mieszkaƒcami Lumanii a ludêmi z innych kontynentów, czyli spadkobiercami
dawniejszych cywilizacji. Ci ostatni próbowali podporzàdkowaç sobie mieszkaƒców
Lumanii. Gdy Lumaƒczycy pos∏u˝yli si´ - w obronie w∏asnej - technologiami pozyskiwania energii, p´k∏a
skorupa ziemska, spod powierzchni wydoby∏y si´ ogromne iloÊci lawy i nastàpi∏a gigantyczna powódê, przy
czym fala powodziowa okaza∏a si´ tak pot´˝na, ˝e zmieni∏a punkty ci´˝koÊci globu – dosz∏o do przemieszczenia biegunów.
Spowodowa∏o to zag∏ad´ ca∏ej niemal ludnoÊci Ziemi. Ocaleli tylko niektórzy mieszkaƒcy regionów górskich. Cz´Êç ludzi, co ciekawe, zosta∏a ewakuowana statkami kosmicznymi przez jakieÊ istoty obcego pochodzenia. O tych istotach, nieokreÊlonych bli˝ej w tekstach z sarkofagów, z którymi mog∏em si´ zapoznaç, czytamy: Znalaz∏szy si´ na macierzystych statkach obcych istot, których postacie nie przypomina∏y bynajmniej
postaci naszych stwórców (przybyszów z Syriusza - przyp. aut.), ani te˝ naszego wyglàdu, zrozumieli ci fizyczni ludzie, którzy ocaleli, ˝e nie sà jedynymi istotami ˝yjàcymi w tym wszechÊwiecie.
Wszystko to, co owi ludzie poznali umys∏em oraz przekonanie si´ o odmiennoÊci i znacznie wy˝szym poziomie techniki istot, które ich ocali∏y, stawszy si´ niejako kosmicznymi bogami, pozwoli! o na stworzenie kultury pod∏ug praw pochodzàcych od naszego Prastwórcy, nazwanego przez owych ludzi Bogiem.
Rys. 50: Jan van Helsing
na tropach Jana Chrzciciela.
Tutaj w towarzystwie
o. Ireneusza z koptyjskiego
klasztoru Êw. Makarego
w Egipcie, miejsca
przechowywania
relikwii Jana Chrzciciela
Skàd pochodzi∏y tamte istoty? Czy˝by z Oriona? Wskazywa∏by na to nast´pujàcy artefakt - jeden z tych,
które niepokojà archeologów. Dosz∏o wi´c do ponownego zasiedlenia Ziemi. Owa epoka kojarzy si´ nam
z Atlantydà, która - trzeba to powiedzieç - by∏a nie tylko kontynentem, ale ca∏à epokà. W tamtych czasach ludzie ˝yli na owym niewielkim kontynencie poÊrodku Atlantyku i w innych cz´Êciach globu. Ale ów wyspowy
kontynent mi´dzy Amerykà Po∏udniowà i Afrykà posiada∏ wówczas
najlepiej rozwini´tà cywilizacj´, póêniej jednak stopniowo si´ pogrà˝a∏ w oceanie. Wyobraêmy sobie: w XII wieku dziewi´ciu templariuszy Êl´czy przy Êwiecach albo lampach naftowych, bo pràdu przecie˝ nie by∏o, nad prastarymi tekstami, dowiadujàc si´ tego i owego
o kosmicznym polu duchowoÊci oraz o istotach pozaziemskich...
I w∏aÊnie trzeba powróciç do tego, co owi rycerze wyczytali w tekstach z Atlantydy - niech zainteresuje nas...
Rys. 51: Przedstawiony tu kamieƒ w kszta∏cie piramidy zosta∏ odkryty
dok∏adnie trzydzieÊci lat temu w Ekwadorze. Stanowi on Êcis∏e
odwzorowanie piramidy ukazanej na banknocie dolarowym (patrz: rys. 76).
59
Istniejà podobno trzy takie kamienie: jeden w posiadaniu rodziny Rothschildów, drugi w Muzeum Czarów
(w Brukseli) i ten, który tutaj przedstawiamy. Na spodniej powierzchni widaç Oriona i takie oto zdanie: Stàd
przyb´dzie syn Stwórcy.
TAJEMNA WIEDZA TEMPLARIUSZY
To, co teraz przeczytacie, nie jest wymys∏em - zaczerpnà∏em to z pism przechowanych w sarkofagach.
Niewielkà czàstk´ owej wiedzy ujawni∏a - po Êmierci templariusza, który by∏ jej stra˝nikiem - Helga HoffmannSchmidt w publikacji wydanej w∏asnym sumptem w minimalnym nak∏adzie, chcàc udost´pniç jà znawcom
przedmiotu i cz∏onkom ló˝. Moja prezentacja opiera si´ wi´c po cz´Êci na samych pismach, po cz´Êci zaÊ na
osobistych rozmowach z wielkim przeorem templariuszy austriackich i z wielkim mistrzem pewnej lo˝y masoƒskiej, równie˝ wtajemniczonym w owà wiedz´.
Wed∏ug przekazów templariuszy, wcielenia rycerzy wtajemniczonych w roku 1114 ˝yjà nadal wÊród nas,
choç anonimowo, a ich zadaniem jest kierowanie ludzkoÊcià a˝ do zakoƒczenia tego etapu ewolucji, kierowanie zgodne z zasadà rezonansu i s∏u˝àce spe∏nieniu si´ planu Bo˝ego.
Ale trzeba zwróciç uwag´ na odmiennà sytuacj´ tych wcieleƒ i osób znajdujàcych si´ w stanie samadhi,
które pozostajà w jednym ciele: otó˝ za ka˝dym razem, gdy cia∏o jednego z owych pi´ciu templariuszy wyzbywa si´ swej fizycznej si∏y, dusza przenosi si´ do innego cia∏a, zawczasu na t´ zmian´ przygotowanego. W j´zyku angielskim okreÊla si´ takà w´drówk´ duszy jako walk-in.
Tym samym pierwotna wiedza, nabyta w chwili wtajemniczenia, zostaje zachowana, a prócz tego owi rycerze opanowujà wiedz´ pojawiajàcà si´ v kolejnych epokach.
Helga Hoffmann-Schmidt przedstawia takie oto, wielce interesujàce, fakty: W 1946 roku francuski naukowiec i badacz, Roger Lhamoy, odnalaz∏ 19 kamiennych sarkofagów Arki Przymierza w podziemiach, stanowiàcego ju˝ tylko ruiny, zamku templariuszy w Gisors (miedzy Pary˝em a Rouen), a jego tamtejsze prace wykopaliskowe poprzedzi∏a wizja, dzi´ki której „ujrza∏” miejsce swoich poszukiwaƒ. Natknà∏ si´ on ponadto na 30
wielkich kufrów (z napisami wykonanymi przez templariuszy) oraz na posàgi przedstawiajàce Jezusa i 12
aposto∏ów.
Ale zanim Lhamoy zdà˝y∏ otworzyç sarkofagi i kufry, ca∏y ten skarb zosta∏ zarekwirowany przez francuskà
policje politycznà i wojsko, po czym nadano mu klauzul´ tajemnicy paƒstwowej. Blisko 25 lat póêniej cz´Êç
dokumentów trafi∏a do ràk 5 osób ˝yjàcych (byç mo˝e nadal) w ró˝nych krajach. Jak wiadomo, piàtka templariuszy sprawujàcych przywództwo stanowi grono osób, na których spoczywa najwi´kszy ci´˝ar odpowiedzialnoÊci za poszczególne sfery naszej egzystencji, a wiec za gospodark´, religie, polityk´, ˝ycie spo∏eczne i nauk´, tote˝ przekazanie dokumentów odbyto si´ z uwzgl´dnieniem zakresów odpowiedzialnoÊci owych 5 osób.
Po Êmierci templariusza, w którego gestii le˝a∏a nauka, Helga Hoffmann-Schmidt ujawni∏a cz´Êç tamtej
wiedzy. Jeden z moich najserdeczniejszych przyjació∏ jest równie˝ dziedzicem pewnej cz´Êci owej wiedzy
oraz dokumentów, które pozosta∏y po templariuszach i które podda∏ - i nadal poddaje - analizie naukowej.
Dzi´ki niemu dowiedzia∏em si´ o istnieniu takiej wiedzy, a prócz tego dane mi by∏o - w jego obecnoÊci - zapoznaç si´ z technologiami, które nie mieszczà si´ w naszej wyobraêni. Mój przyjaciel jest profesorem fizyki oraz
wynalazcà: razem z pewnym moim kolegà opracowa∏ b´dàcà czymÊ wi´cej ni˝ maszynà - technologi´ bezpoÊredniego uzyskiwania energii elektrycznej i cieplnej, jak te˝ oÊwietlenia z eteru, czyli inaczej, z pola neutrinomionowego.
Od mojego przyjaciela, który by∏ bliskim znajomym ów tego templariusza, dowiedzia∏em si´ o pewnych fascynujàcych faktach. Otó˝ ów templariusz zetknà∏ si´ w czasie wyprawy na Antarktyd´ z pewnà dotàd nieznanà cywilizacjà, jakoby istniejàcà pod ziemià. Pokrywa si´ to z moimi - zasygnalizowanymi tu wczeÊniej - ustaleniami dotyczàcymi badaczy biegunów, którzy - wszyscy bez wyjàtku - mieli za sobà zadziwiajàce prze˝ycia
powy˝ej 77 stopnia szerokoÊci geograficznej. Bratanek admira∏a Byrda, którego w 1990 roku odwiedzi∏em
w Phoenix (w Arizonie), by przeprowadziç z nim wywiad, potwierdzi∏, ˝e jego stryj dotar∏ do bieguna pó∏nocnego samolotem i ˝e znalaz∏ tam wejÊcie do podziemi, w których znalaz∏a schronienie co najmniej jedna cywilizacja cechujàca si´ wysokim poziomem rozwoju.
Admira∏ Byrd i drugi pilot, Floyd Bennett, zauwa˝yli nagle, ˝e ich samolot jest eskortowany przez dwa latajàce spodki, które uda∏o im si´ sfilmowaç, przy czym - wed∏ug ich opisu - na tych spodkach widnia∏y swastyki,
co Harley Byrd, bratanek admira∏a, potwierdzi∏ w rozmowie ze mnà. Ale zostawmy ten temat.
Powróçmy do zasobu wiedzy templariuszy. Teksty zawierajà histori´ Atlantydy i cywilizacji wczeÊniejszych,
przy czym zawsze rozgrywa∏o si´ to samo. Ewolucja, a˝ do osiàgni´cia wysokiego poziomu techniki, wykorzy-
60
stywanej potem dla w∏asnych celów - przez egoistów lub przez elity w∏adzy. Owe cywilizacje degenerowa∏y si´
i upada∏y wskutek wojen, które we wszystkich przypadkach pociàga∏y za sobà totalnà zag∏ad´.
Wed∏ug dokumentów, znajdujemy si´ w podobnej sytuacji, która, jak mówià fakty, nie rozwinie si´ inaczej
ni˝ tyle razy przedtem - ca∏kowicie zgodnie z objawieniem Êw. Jana. Teksty z Atlantydy nie zawierajà konkretnych wskazówek co do mo˝liwoÊci uchronienia si´ - sugerujà tylko, i˝ ocalejà ludzie rozumni, majàcy dobre
serce i umiejàcy kierowaç si´ w∏asnà intuicjà - by nadaç lepszy kszta∏t „nowemu Êwiatu”. Zatem upadek czy
zag∏ada obecnej cywilizacji nie jawi si´ jako coÊ, co powinno wywo∏ywaç ˝al, albo czemu warto by zapobiec,
lecz zostaje uznana za etap rozwoju dusz, które dziÊ majà swoje wcielenia. Owe teksty widzà w tym wr´cz konieczny proces oczyszczenia - porównywalny z dietà odchudzajàcà albo z oddzieleniem ziarna od plew.
Z tamtych pism mo˝na by∏o, co najwa˝niejsze, wyciàgnàç wniosek, i z istnieje pewien wielki plan kosmiczny, tak zwany plan ST orzenia - jakby matryca (matrix) dla Stwórcy - w pismach z Atlantydy okreÊlany jako
projekt A-Omega.
Oto czego dowiadujemy si´ o nim z oryginalnych dokumentów (by tamte teksty sta∏y si´ bardziej zrozumia∏e, wprowadziliÊmy pewne, niewielkie zmiany). W tych pismach znajdziecie Êwiat∏o prawdy, je˝eli dojrzeliÊcie
duchowo i jesteÊcie w posiadaniu mocy tolerancji, dzi´ki której istnieje mi∏oÊç do wszelkich form ˝ywych.
Zgodnie z wolà naszego Prastwórcy, trzeba jeszcze raz ujawniç prawiedz´ oprawach kosmosu i prawach,
od których zale˝y wszelki byt, aby rasa ludzka swoim rozumem ogarn´∏a - zrozumia∏a - sens i cel wszelkiego
egzystowania na tym Êwiecie.
Zostaje to ujawnione dla dobra ludzi, i˝by poj´li, ˝e ich jestestwo, jako duch z∏àczone z naturalnà i materialnà duszà, jest - zgodnie z prawami kosmicznymi - niezniszczalne i ma boskie pochodzenie.
Wtedy tylko, gdy pojmà, ˝e sami sà stwórcami swego otoczenia i naturalnego Êrodowiska, i ˝e, skoro stanowià wielkà wspólnot´ istnieƒ duchowych, wzajemnie sà za siebie odpowiedzialni, b´dà oni jako indywidua
mieç szans´ na powrót do królestwa Pana - Stwórcy, by w Êwietle prawdy, uwolnieni od materii, ˝yç pod postaciami istot duchowych.
Ka˝dy z nas nosi w sobie jednakà, przemo˝nà ÊwiadomoÊç tego, ze JESTEM. Wszechmogàcà si∏´, w∏aÊciwà
Bogu, si∏´, dzi´ki której mo˝na dokonaç wszystkiego. Ka˝dy bowiem potrafi stworzyç wszystko, czego mu potrzeba, mocà swoich myÊli, czerpaç bezpoÊrednio z zasobu si´ kosmicznych. Warunkiem takiego wykorzystania
owej wielkiej si∏y, by dzieci Bo˝e nie cierpi∏y, jest wasza uleg∏oÊ wobec nakazów naszego Prastwórcy, albowiem
tylko ona pozwala obróciç nieskoƒczonà boskà energie, która istnieje w przestrzeni kosmicznej, na nieszkodliwe
uduchowienie materii. Od niepami´tnych czasów istnieje projekt A-Omega, gwoli uduchowienia kosmicznej materii przenoszony przez naszego Stwórc´ ze wszechÊwiata do wszechÊwiata. Równie˝ my, mieszkaƒcy Ziemi,
jesteÊmy tylko czàstkà tego wielkiego dzie∏a, a przyczyniamy si´ w nim, mocà naszych myÊli, do powiàzania
energii kosmosu z materià, aby sta∏y si´ one zwartà jednoÊcià. Taki jest sens wszelkiej egzystencji.
Projekt A-Omega stanowi ˝ycie zgodne z zasadà rezonansu, a to oznacza, i˝ cz∏owiek musi w sobie samym rozpoznaç stwórc´, bo przecie˝ posiada moc myÊli, musi pojàç, ˝e sam jest sprawcà wszelkich sytuacji
˝yciowych, tak jak uczy nas ludowa màdroÊç: Co zasiejesz, to zbierzesz!
Pisma templariuszy wyjaÊniajà, ˝e zasada rezonansu nie jest zasadà ustalonà arbitralnie, lecz pewnym
procesem fizycznym, przyczyniajàcym si´ do tego, ˝e wszystko, co pomyÊlimy, zostaje przez nas samych
urzeczywistnione, a wi´c zmaterializowane. Owo „wszystko” obejmuje ka˝dà bez wyjàtku sytuacj´ ˝yciowà:
chorob´, wypadek, wielki sukces, dziwnych ludzi w kr´gu naszych znajomych i tak dalej.
Celem jest wi´c pe∏ne podporzàdkowanie sobie mocy myÊli, aby wykorzystywaç jà ju˝ tylko na sposób s∏u˝àcy kreacji - mowa tu o mi∏oÊci, która nie ocenia i nie osàdza.
Ale poniewa˝ cz∏owiek mo˝e poznaç nast´pstwa wytwarzania form myÊlowych jedynie wówczas, gdy
wszelkich efektów - pozytywnych i negatywnych - doÊwiadcza w∏asnym cia∏em, jesteÊmy podporzàdkowani
zasadzie rezonansu, abyÊmy si´ nauczyli spo˝ytkowywaç nasze myÊli coraz Êwiadomiej i z coraz wi´kszà mi∏oÊcià - tak jak to czyni∏ Jezus.
Na ogó∏ cz∏owiek w swoich powracajàcych wcieleniach przywyka do utrzymywania kontroli nad mocà
swych myÊli, pozwalajàcej mu poznaç skutki w∏asnego myÊlenia i w∏asnych czynów, za sprawà cierpienia,
którego sam sobie przysparza nieÊwiadomym ˝yciem i dzia∏aniem. G∏ównie poprzez cierpienie pojmuje cz∏owiek z czasem, ˝e powinien okazaç si´ godnym swojej egzystencji w roli stwórcy i swego zrównania z Bogiem
- skoro posiada najwi´kszà moc kreatywnà, jaka istnieje.
I gdy uÊwiadomimy sobie, ˝e ka˝dy cz∏owiek na tej i na wszystkich innych planetach nosi w swym wn´trzu
takà samà moc sprawczà i kiedyÊ osiàgnie ten sam cel - bo przecie˝ oddzia∏ujà na niego jednakowe prawid∏owoÊci i podobnie przebiega proces dojrzewania - osàdzanie go, czy w ogóle formu∏owanie ocen dotyczàcych
61
poszczególnego cz∏owieka nie b´dzie Êwiadczy∏o o mi∏oÊci.
Skoro tak, to ka˝dy cz∏owiek mo˝e - jeÊli tylko tego zapragnie - uratowaç jedynie siebie. Nikt nic zdo∏a wtedy zmieniç „Êwiata”. Âwiat, czyli pewnà zbiorowoÊç, zmieniamy wy∏àcznie wówczas, gdy my sami stajemy si´
inni. Ka˝dy z nas mo˝e - czy to w dobrej, czy w z∏ej wierze - uczyniç coÊ jedynie dla siebie i za to tylko odpowiada przed naszym Stwórcà, ale i przed sobà samym.
Z chaosu (grec. - nie∏ad wynik∏y z braku duchowoÊci) musi ka˝dy z nas wydobywaç si´ samotnie. Sami wytworzyliÊmy chaos i okolicznoÊci naszego ˝ycia, i tylko my mo˝emy przywróciç ∏ad - poprzez poznanie siebie
i triumf nad sobà, a tak˝e poprzez dzia∏anie.
Có˝ jednak ka˝e nam wcià˝ zbaczaç z w∏aÊciwej dla nas drogi?
Od siebie samych oddalajà nas fa∏szywe wyobra˝enia i zawiÊç. Mo˝e ktoÊ powiedzieç, ˝e dzieje si´ tak za
sprawà Z∏ego - Lucyfera czy jak go tam nazwiemy - i w∏aÊnie ta postaç jest przecie˝ tà, która dodaje pikanterii
naszemu ˝yciu. Nie zdalibyÊmy sobie sprawy z naszych s∏abych stron, gdyby nikt nie rzuca∏ nam wyzwania,
gdyby nikt nie wskazywa∏ nam cieni w naszych wn´trzach, gdyby nie mia∏ kto ich oÊwietliç jako niosàcy Êwiat∏o i w ten sposób uÊwiadomiç nam, gdzie jeszcze trzeba coÊ uporzàdkowaç, pod jakim wzgl´dem nie jesteÊmy doskonali.
Oznacza to, i˝ celem ostatecznym jest zawsze wszechogarniajàca mi∏oÊç - mi∏oÊç do siebie samych i do
wszystkiego, co stworzone. Oznacza to równie˝, i˝ na poczàtek musz´ sobie zdaç spraw´ z w∏asnych s∏abych
punktów. Skoro ju˝ rozpozna∏em swoje minusy, czuj´ si´ sprowokowany do pracy nad sobà, która musi trwaç,
póki nie dorosnà, póki nie dojrzejà na tyle, ˝e nowa pokusa ju˝ nie podzia∏a. Ale tymi sprawami praktycznymi
zajmiemy si´ póêniej - bardziej szczegó∏owo.
Mo˝na wi´c stwierdziç, ˝e nasz Stwórca nie jest Bogiem karzàcym; tego, ˝e nie jest dyktatorem, który tylko
rzàdzi ludêmi zmuszanymi do pracy, niewolnikami, dowiód∏, obdarzywszy nas wolnà wolà, oraz mo˝liwoÊcià
autokreacji, zale˝nej od naszego swobodnego wyboru. Zasada rezonansu jest najlepszym dowodem na to, ˝e
Stwórc´ staç na mi∏oÊç, szacunek i tolerancj´ dla istot przezeƒ stworzonych. Chce byç z nas dumny, tak jak
rodzice odczuwajà dum´ z tego, ˝e ich dziecko rozsàdnie pokierowa∏o swoim ˝yciem.
Stwórca pozostawia nam wybór szcz´Êcia lub cierpienia - zale˝nie od tego, co w swoim ˝yciu stworzymy.
Wszystkiego bowiem, co pomyÊlimy, b´dziemy musieli kiedyÊ sami doÊwiadczyç. Jakie wo∏anie w lesie, takie echo!
GdybyÊmy potrafili po prostu si´ pogodziç z tym, co nas obecnie spotyka, niczego nie oceniajàc i powstrzymujàc si´ od osàdzania, gdybyÊmy umieli na to przystaç, wówczas nasze ˝ycie przemieni∏oby si´ stopniowo
w raj. Zabrzmi to pewnie jak wyÊwiechtany frazes, ale z pism pochodzàcych z Atlantydy dowiadujemy si´, i˝
receptà na ˝ycie doskona∏e jest ˝ycie tu i teraz. Nie nale˝y wracaç myÊlami do przesz∏oÊci ani te˝ wybiegaç
zbyt daleko w przysz∏oÊç, lecz zaczynaç od tego, co w danej chwili ma si´ przed sobà: od problemów zawodowych, nowego zwiàzku z m´˝czyznà czy kobietà, k∏opotów, jakie majà nasze dzieci, choroby babci oraz pokonywania w∏asnych l´ków - im zw∏aszcza trzeba stawiç czo∏o.
Taki w∏aÊnie jest poczàtek ˝ycia i poczàtek zmian!
Powróçmy jednak do naszych templariuszy, którzy to wszystko odkryli, a prócz tego poj´li coÊ bardzo wa˝nego, co na zawsze zachowali w pami´ci, i˝ cz∏owiek przyby∏ kiedyÊ z kosmosu i tam - pewnego dnia - powróci! Tak, ale tego dowiaduje si´ nie pan, który samolotem lub z pr´dkoÊcià ponad 200 km na godzin´ mknie po
autostradzie, pan, dla którego telefon komórkowy, Internet, a zw∏aszcza telewizja jest czymÊ najzwyklejszym
na Êwiecie; dowiadujà si´ tego nasi templariusze - a ci ˝yli w XII wieku!
Owi rycerze zapoznali si´ z tym wszystkim w epoce, w której nie istnia∏ Hollywood z jego filmami fantastycznonaukowymi, nie by∏o ksià˝ek Ericha von Danikena i w ogóle ma∏o kto umia∏ czytaç albo pisaç. Dla sporej cz´Êci ludnoÊci Êwiata Ziemia stanowi∏a jeszcze obiekt p∏aski, a tymczasem widzimy garstk´ rycerzy, którzy zapoznajà si´ z budowà naszego Uk∏adu S∏onecznego, z dawnymi cywilizacjami, dowiadujà si´ o istnieniu
statków powietrznych i lotach ku innym gwiazdom. Niesamowite!
Z jednej strony, KoÊció∏ przystàpi∏ w∏aÊnie do nawracania tych, którzy nie kwapili si´ do przyj´cia wiary
chrzeÊcijaƒskiej, i w imi´ tego wdawa∏ si´ w wojny.
Z drugiej strony by∏o tak, i˝ w∏aÊnie inicjatorzy owych wojen stwierdzali, ˝e wszystko, co odkryli nieco wczeÊniej, przekreÊla dotychczasowy obraz Êwiata!
Odkryta wiedza zaprowadzi∏aby ich natychmiast - dos∏ownie natychmiast! - na stos. By∏o wi´c oczywiste,
˝e trzeba t´ wiedz´ zachowaç w tajemnicy, za∏o˝yç tajnà organizacj´ i dzia∏aç zza kulis.
Utworzono lo˝´, której kràg wewn´trzny stanowili templariusze znajàcy ca∏à prawd´. Wszyscy inni - poza
kr´giem wewn´trznym - znali tylko cz´Êç prawdy. W tej sytuacji postanowiono za „g∏ównà tajemnic´” uznaç
inny sekret - prawd´ o rodzinie Jezusa.
62
Tym tematem zajm´ si´ nieco dalej.
Najpierw jednak przyjrzyjmy si´ wzrostowi znaczenia templariuszy, który nastàpi∏, gdy wykorzystali oni wiedz´ z sarkofagów dla swojej korzyÊci.
U Helgi Hoffmann-Schmidt czytamy: Poniewa˝ templariusze ˝yli ÊciÊle wed∏ug praw pochodzàcych od Boga, naszego Stwórcy, i praw kosmicznych, w bardzo krótkim czasie przyswoili sobie tak ogromnà wiedze i weszli w posiadanie tylu dóbr materialnych, ˝e znaleêli si´ wÊród najpot´˝niejszych ludzi Êwiata, mogli wi´c pokierowaç losami ludzkoÊci, tak jak nakazywa∏o - i nakazuje - ich zadanie.
Bernard z Clairvaux u˝y∏ swoich wp∏ywów w kurii, by skierowaç do papie˝a proÊb´ o nadanie garstce rycerzy, którzy w Jerozolimie pozostawali pod jego opiekà, odr´bnej „regu∏y” - statutu okreÊlajàcego normy zachowaƒ. Chodzi∏o o legitymizacj´ templariuszy oraz o to, by uzyskali oni niepodwa˝alny status. Sta∏o si´ tak 31
stycznia 1128 roku, kiedy Hugo z Payens zosta∏ zaproszony na sobór w Troyes, któremu przewodniczy∏, jako
legat papieski, kardyna∏ Albano. Zasiadali tam te˝ arcybiskupi Reims i Sens, ponadto biskupi w liczbie dziesi´ciu oraz grupa opatów, do których nale˝a∏ Bernard. ProÊba templariuszy zosta∏a spe∏niona: owi rycerze mieli
odtàd prawo do wyró˝niajàcego ich stroju - wczeÊniej by∏ to po prostu bia∏y habit - i w∏asnego statutu. Dla ówczesnego Êwiata stali si´ rycerzami i zakonnikami z odr´bnà regu∏a, a owej legitymacji dokona∏ KoÊció∏, który
póêniej okaza∏ si´ wspó∏odpowiedzialny za brutalnà likwidacj´ zakonu, co nastàpi∏o w 1307 roku.
Bogactwo i pot´ga templariuszy
Dalszy ciàg wydarzeƒ jest czymÊ wyjàtkowym w dziejach. Mam na myÊli bardzo szybki wzlot i taki˝ -niemo˝liwy do powstrzymania - upadek pot´˝nego zakonu.
Oficjalne przyznanie templariuszom odr´bnej regu∏y, czego dokonano w roku 1128, sprawi∏o, ˝e ich wp∏yw
polityczny i bogactwo szybko si´ powi´kszy∏y. Nagle zyskali oni poparcie wielu wp∏ywowych w∏aÊcicieli
ziemskich. Pieniàdze i inne dobra nap∏ywa∏y z ca∏ego katolickiego Êwiata. Gdy Hugo z Payens i Andrzej
z Montbard po dwóch latach wracali do Jerozolimy, wieêli nie tylko b∏ogos∏awieƒstwo papie˝a (statut), ale tak˝e sporo pieni´dzy, precjozów i aktów w∏asnoÊci ziemi, a ponadto podà˝a∏o za nimi stu kilkudziesi´ciu zwerbowanych rycerzy. Ju˝ w 1130 roku templariusze posiadali majàtki ziemskie we Francji, w Austrii, Holandii,
Hiszpanii, Portugalii oraz w Szkocji - w tym ostatnim kraju dlatego, ˝e ma∏˝onka Hugona z Payens, Katarzyna
St. Clair, by∏a szkockà szlachciankà.
Trzeba odnotowaç fakt, ˝e w ciàgu zaledwie kilkudziesi´ciu lat templariusze stali si´ najpot´˝niejszà i najbogatszà organizacjà w Europie. Klasztory i komturie tego tajemniczego stowarzyszenia wyrasta∏y jak grzyby
po deszczu, a to dzi´ki wspó∏dzia∏aniu templariuszy z zakonem cystersów.
W okresie kulminacyjnym - za taki uwa˝a si´ dziÊ, o ile dok∏adne datowanie w ogóle jest mo˝liwe, lata
1153-1170 - na czele zakonu templariuszy sta∏ wielki mistrz Bertrand z Blanchefort, co by∏o faktem zdumiewajàcym. Pochodzi∏ on z po∏udniowofrancuskiej dynastii katarów. Zdumiewa to, bo przecie˝ templariusze uchodzili ofcjalnie za katolików - sytuacja, w której na czele katolickiego zakonu staje katar jest tak samo osobliwa,
jak przemiana katolika w ˝ydowskiego rabina. CzterdzieÊci lat póêniej katarzy - po d∏ugoletniej wojnie przeciw
nim - zostali niemal˝e ca∏kowicie wyt´pieni przez - chrzeÊcijaƒskà armi´ papieskà.
Templariusze mieli szcz´Êliwà r´k´ do pieni´dzy. W pierwszym tomie ksià˝ki Banken, Brot und Bomben
(Banki, chleb i bomby) pisze o tym Stefan Erdmann: Templariusze byli pierwszymi po˝yczkodawcami, a wi´c
bankierami, w Êwiecie zachodnim. Wspó∏czesny system obrotu pieni´dzmi ma d∏ugà historie, która rozpocz´∏a si´ kilkaset lat przed naszà erà. Zanim wprowadzono pieniàdze, ludzie utrzymywali si´ z handlu ˝ywnoÊcià
- wymieniali dobra na dobra albo towar na z∏oto.
Rozwój komunikacji, powstawanie nowych szlaków handlowych oraz umi´dzynarodowienie polityki ekspansji sprawi∏y, ˝e zwi´kszy∏ si´, co oczywiste, tak˝e zasi´g handlu, wymiany towarowej. Transportowano coraz wi´ksze iloÊci towarów i coraz dalej. Ros∏y przy tym zyski. System wymiany naturalnej okaza∏ si´ niepraktyczny, bo transport wielkich iloÊci towarów na wymian´, i to dalekimi trasami, by∏ bardzo ucià˝liwy. Ponadto
ka˝dy, kto mia∏ przy sobie sporo z∏otych i srebrnych monet, nara˝a∏ si´ na niema∏e niebezpieczeƒstwo, cz´sto
bowiem dochodzi∏o do napadów.
Najbezpieczniejszym rozwiàzaniem dla kupców by∏a rezygnacja z wo˝enia ze sobà z∏otych i srebrnych monet, zamiast tego woleli pozostawiaç w tej czy innej miejscowoÊci odpowiednià sum´ pieni´dzy. Tak powsta∏y
pierwsze kasy handlowe, które przechowywa∏y majàtek kupców i strzeg∏y go, póki ci ludzie byli w podró˝y,
prowadzàc odtàd swoje interesy z o wiele mniejszym ryzykiem. Potwierdzenie dla kupca mia∏o form´ ostemplowanego i podpisanego pokwitowania - by∏ to tak zwany list wartoÊciowy.
63
Taki rozwój sytuacji nieco póêniej stworzy∏ bankierom pewne niespodziewane mo˝liwoÊci. Przechowywany
przez nich kapita∏ (w postaci z∏otych i srebrnych monet), który kwitowano „listami wartoÊciowymi”, przyjmujàc
na siebie pewne zobowiàzania wobec w∏aÊcicieli, z czasem znacznie si´ powi´kszy∏. Bankierzy zacz´li wi´c
udzielaç po˝yczek, wykorzystujàc zdeponowane z∏oto, co by∏o ewidentnym oszustwem, bo owo z∏oto nale˝a∏o do innej osoby - w∏aÊciciela.
Niebawem kupcy przywykli do regulowania naleênoÊci pokwitowaniami. By∏o ich w obiegu coraz wi´cej, tak
wiec we wszystkich miastach mogli wymieniaç si´ pokwitowaniami. W taki sposób powsta∏y nowoczesne banki, które ˝y∏y z przyjmowania i wydawania pokwitowaƒ, osiàgajàc wysokie zyski. Narodzi∏ si´ banknot, z∏oto
bowiem przemieni∏o si´ w pieniàdze. Tyle o powstaniu banków za sprawà listów wartoÊciowych. Skutki tego
by∏y dalekosi´˝ne, o czym w ksià˝ce Machtwechsel aufder Erde (Zmiana w∏adzy globalnej) pisze Armin Risi:
Nagle przysz∏o obliczaç wartoÊç wszystkich towarów i us∏ug w pieniàdzu papierowym. Wkrótce ju˝ tylko banknoty pozosta∏y w obiegu. Trzeba by∏o ustalaç ceny i zarobki. Ile „pieni´dzy” warte sà zwój jedwabiu, prosie, sà˝eƒ drewna, dzieƒ pracy? Wszystko uzyskiwa∏o swà wartoÊç pieni´˝nà. Praca i dobra, inaczej mówiàc - ludzie
popadli w zale˝noÊç od pieni´dzy, a zarazem od tych, którzy umo˝liwiali ich przep∏yw: od bankierów.
Banki ju˝ od dawna wydawa∏y pokwitowania bez pokrycia. „Przechowujemy tu tysiàc skrzyƒ nape∏nionych z∏otem. ZastawiliÊmy ju˝ te skrzynie u po˝yczkobiorców, ale nie w postaci z∏ota, lecz jako papiery wartoÊciowe. Wypo˝yczyliÊmy wiec tysiàc skrzyƒ pe∏nych z∏ota i tyle˝ ich posiadamy! Czemu˝ by wiec ta gra nie mia∏a trwaç?”
Kupcy i po˝yczkobiorcy byli tak mocno przekonam o uczciwoÊci i s∏ownoÊci bankie rów, ˝e po prostu zak∏adali, i˝ pokwitowanie ma pokrycie. Nikt tego nie móg∏ sprawdziç, bo z∏oto w postaci pokwitowaƒ by∏o w powszechnym obiegu, ale ju˝ nienamacalne. DziÊ to oszustwo jest od dawna dzia∏aniem uprawnionym. Pieniàdze papierowe muszà mieç pokrycie w z∏ocie tylko do pewnej wysokoÊci stopy procentowej. Wszystkie banki
paƒstwowe zadrukowujà papier, nadajàc mu okreÊlonà wartoÊç handlowà. Wi´ksza czeÊç b´dàcych w obiegu
pieni´dzy to nie banknoty, a tylko wirtualne liczby wprowadzone do pami´ci komputera. Ta gra liczbowa jest
jednak z∏udzeniem, które w ka˝dej chwili mo˝e prysnàç jak baƒka mydlana. (20,s. 255-256)
Templariusze a gotyk
W epoce rozkwitu zakonu templariuszy, a tak˝e zakonu cystersów, upowszechni∏a si´ architektura po dziÊ
dzieƒ niema) àca sobie równych - architektura gotycka. SpecjaliÊci nadal próbujà si´ doszukaç jakiejÊ fazy poÊredniej mi´dzy gotykiem a romantyzmem.
Od roku 1130 do 1260 wzniesiono a˝ osiemdziesiàt katedr, cechujàcych si´ pi´knem fascynujàcym, a zarazem tajemniczym, mistycznym, na przyk∏ad Notre Dam´ w Pary˝u czy katedry w Strasburgu, Amiens, Rouen, Reims i Chartres. Trzema najs∏awniejszymi „budowlami templariuszy” sà: Westminster Abbey w Londynie, katedra boloƒska i mediolaƒska. Katedry te to mistrzowskie dzie∏a architektury, w których perfekcyjnie zastosowano zasady Êwi´tej geometrii. DziÊ miliony turystów stajà we wn´trzach tych cudów architektury i zastanawiajà si´, czy sà one faktycznie dzie∏ami ràk ludzkich. Wydajà si´ i w naszych czasach tajemnicze - nie
mniej zagadkowe ni˝ poczàtek epoki gotyku. Nag∏e odrodzenie si´ Êwi´tej geometrii w pierwszych dziesi´cioleciach XII wieku trzeba oczywiÊcie powiàzaç z odkryciem pism z Atlantydy.
Druga tajemnica
Oprócz odkrycia sarkofagów istnia∏a jeszcze jedna tajemnica, która stanowi∏a czynnik zespalajàcy rycerzy
Êwiàtyni. By∏a nià pewna historia opowiadana w Jerozolimie, póêniej rzekomo potwierdzona dowodami: prawdziwa historia ukrzy˝owania Jezusa.
Po zdj´ciu z krzy˝a mia∏ zostaç ukryty przez uczniów w bezpiecznym miejscu i do˝y∏ s´dziwego wieku.
Wed∏ug tej opowieÊci Jezus jeszcze d∏ugo podró˝owa∏ po Êwiecie (przede wszystkim do Indii oraz do Tybetu),
zmar∏ we Francji i jest pochowany u boku swej ówczesnej ma∏˝onki, Marii Magdaleny.
Us∏ysza∏em to w 2003 roku w Klagenfurcie, w trakcie rozmowy z wielkim przeorem templariuszy. Nie ujawni∏ mi on miejsca pochówku Jezusa i Marii Magdaleny, wspomnia∏ jednak o tym, ˝e rokrocznie odbywa si´ tam
spotkanie templariuszy - ku czci Jezusa.
Ucieczka Marii Magdaleny z Palestyny po ukrzy˝owaniu Jezusa i szukanie przez nià schronienia w koloniach ˝ydowskich w po∏udniowej Francji sà wielce prawdopodobne.
Niepotwierdzona definitywnie legendy Marii jest nadal przedmiotem kontrowersji mi´dzy KoÊcio∏m a jego
oponentami. Wiele przemawia za zgodnoÊcià tej legendy z prawdà historycznà.
64
Najbardziej zdumiewajàcym elementem owej tajemnicy sprzed wieków jest jednak stwierdzenie, ˝e Maria
nie przyby∏a na po∏udnie Francji samotnie, lecz z dzieckiem albo nawet z kilkorgiem dzieci, bo przecie˝ by∏a
˝onà Jezusa.
Niektórzy utrzymujà wr´cz, ˝e wiele budowli gotyckich pod wezwaniem „naszej Pani” (Notre Dame), mieszczàcych w sobie czarne Madonny, nazwano tak nie na czeÊç Maryi, matki Jezusa, lecz byç mo˝e na czeÊç
Marii Magdaleny z Dzieciàtkiem - dzieckiem Jezusa!
Do poglàdu templariuszy na sytuacj´ rodzinnà Jezusa przychylali si´ katarzy, którzy zw∏aszcza w XIII i XIV
wieku stanowili powa˝ne zagro˝enie dla papiestwa. Przekonania katarów mia∏y swoje uzasadnienie w tym, co
g∏oszono w kr´gach czcicieli Marii Magdaleny i co by∏o istotnie najgroêniejsze dla KoÊcio∏a katolickiego.
Dlatego papiestwo niezw∏ocznie przedsi´wzi´∏o akcj´ represyjnà wobec katarów. Zatem z punktu widzenia
KoÊcio∏a katolickiego kres kataryzmu, który nastàpi∏ w XIV wieku na skutek u˝ycia wojsk, jest zrozumia∏y.
Katarzy podzielili wi´c los templariuszy. Wspólne posiadanie tajemnej wiedzy o rodzinie Jezusa dawa∏o poczucie wi´zi - tak˝e w sporze z KoÊcio∏em - i doprowadzi∏o nawet do sytuacji, w której, o czym by∏a ju˝ mowa,
w najlepszym okresie istnienia zakonu templariuszy na jego czele stanà∏ katar (wielki mistrz Bertrand z Blanchefort).
Autorzy klasycznej ju˝ ksià˝ki na ten temat, zatytu∏owanej Derheilige Gral und seine Erben (Âwi´ty Graal
i jego dziedzice) - Michael Baigent, Richard Leigh i Henry Lincoln - doszli do pewnej, niebudzàcej wàtpliwoÊci
konkluzji, która pociàgn´∏a za sobà nast´pujàcà hipotez´: (...) ˝ona Jezusa (Maria Magdalena) po ucieczce
z Palestyny znalaz∏a, razem z rodzinà, azyl na po∏udniu Galii, gdzie ród ten doczeka∏ si´ kolejnych pokoleƒ,
˝yjàc w jednej ze wspólnot ˝ydowskich. W V wieku spowinowaci∏ si´ - prawdopodobnie poprzez ma∏˝eƒstwo z frankijskà rodzinà królewskà i zapoczàtkowa∏ dynastie Merowingów. W 496 KoÊció∏ zawar∏ pewien uk∏ad z tà
dynastià, a to pozwala przypuszczaç, ˝e prawdziwe pochodzenie Merowingów by∏o KoÊcio∏owi znane.
Autorzy ksià˝ki odtworzyli tak˝e drzewo genealogiczne potomków Jezsa, si´gajàce w ciàgu kolejnych stuleci poprzez Merowingów do krzy˝owców i dalej, a˝ do naszych czasów.
Upadek templariuszy
W historiografii znajdujemy wiele wskazówek dotyczàcych przyczyn upaku templariuszy i przeÊladowania
tego zakonu, ale za niewàtpliwà g∏ównà przyczyn´ trzeba uznaç ich bogactwo, dzi´ki któremu stali si´ pot´gà
politycznà.
Ju˝ w roku 1187 wojska templariuszy musia∏y po swojej kl´sce przekazaç Jerozolim´ pod w∏adanie su∏tana
Saladyna. Tamta pora˝ka zapoczàtkowa∏a ich s∏abni´cie, bo te˝ poniesiono znaczne straty w ludziach. Musieli wi´c zejÊç ze sceny. Stefan Erdmann opisuje tamtà sytuacj´ nast´pujàco:
Jak si´ zdaje, cele polityczne templariuszy straci∏y dla nich znaczenie, gdy trzeba by∏o oddaç Jerozolim´.
I w Palestynie, i w Europie dokonywa∏ si´ powolny upadek.
Ale mimo pewnego zmniejszenia swej pot´gi templariusze mieli jeszcze wp∏ywy i zachowali bogactwo.
W 1291 roku pad∏a ich ostatnia twierdza na wybrze˝u Akkon, a tak˝e ostatnie bastiony w Palestynie, co zmusi∏o pokonanych templariuszy do ucieczki na Cypr. W 1293 roku nowym wielkim mistrzem zosta∏ Jacques de
Molay.
Gdy w roku 1307 Molay udawa∏ si´ ponownie do Pary˝a, zaostrza∏ si´ ju˝ konflikt z królem Francji (Filipem
Pi´knym), który widzia∏ w templariuszach zagro˝enie. Z jednej strony, mia∏ on wiele szacunku dla templariuszy, bo mimo znacznych strat w ludziach, poniesionych w toku walk o ostatnie bastiony zamorskie, powróci∏o
do Francji niema∏o doskonale wyszkolonych ˝o∏nierzy. Z drugiej strony, Filip wiedzia∏, ˝e zakon templariuszy
nie jest ju˝ tak groêny, jak w najlepszym swoim okresie.
Zakon templariuszy mia∏ ponad tysiàc siedzib. Wi´kszoÊç ich imponujàcych posiad∏oÊci znajdowa∏a si´ we
Francji; ich paryska centrala stanowi∏a jakby odr´bnà dzielnice.
Tymczasem król Francji czyni∏ w ca∏ym kraju przygotowania do niespodziewanej, druzgocàcej rozprawy z zakonem. OczywiÊcie kusi∏ go tez majàtek templariuszy - zamierza∏ nim zaw∏adnàç po wyeliminowaniu zakonu.
W tej sytuacji ukryto najwa˝niejsze dokumenty, pisma z Atlantydy i ró˝ne artefakty.
Niema∏o templariuszy zbieg∏o z Francji, by poszukaç azylu w bezpiecznych regionach Portugalii, Anglii
oraz Szkocji, gdzie wp∏ywy papiestwa by∏y niezbyt wielkie. Cz´Êç z nich wstàpi∏a tam póêniej do istniejàcych
ju˝ ló˝ masoƒskich, dzia∏ali te˝, w nowym charakterze, na rzecz reformacji, bioràc odwet za przeÊladowania,
jakich doznali ze strony KoÊcio∏a katolickiego.
65
Inna grupa templariuszy za∏o˝y∏a w Portugalii odnowiony zakon o zmienionej nazwie, zakon rycerzy Chrystusa, i dzi´ki Klemensowi V doczeka∏a si´ rehabilitacji. W Portugalii templariusze znowu stali si´ pot´˝nà organizacjà.
Jeszcze inni rycerze Êwiàtyni zbiegli, skorzystawszy ze swej flotylli, za morze. Templariusze posiadali przecie˝ wspania∏à flotyll´, która wieczorem 12 paêdziernika 1307 roku sta∏a w porcie La Rochelle. Nazajutrz, 13
paêdziernika, dotar∏ do portu oddzia∏ wojsk królewskich, ale ca∏a flotylla, liczàca prawdopodobnie osiemnaÊcie
okr´tów, znikn´∏a bez Êladu. Co si´ z nià sta∏o, nie wiadomo do dziÊ!
Wed∏ug pewnych spekulacji, mieliby owi templariusze zbiec do Nowego Âwiata - posiadali wszak mapy làdów i mórz ca∏ego globu.
Inni templariusze ca∏kiem oficjalnie wyruszyli do Nowego Âwiata - do La Merica (Ameryki). Istniejà potwierdzenia tego faktu: w miasteczku Westford (Massachusetts), niedaleko od wybrze˝a Atlantyku, jest ska∏a,
w której wyryto wizerunek rycerza. Jego strój okazuje si´ podobny do uniformu templariuszy. Zaskakuje to, ˝e
na tarczy owego rycerza widaç ˝aglowiec, a nad nim S∏oƒce, Ksi´˝yc i pi´cioramiennà gwiazd´ - od strony
S∏oƒca w kierunku Ksi´˝yca, w kierunku zachodnim! Gwiazda zaranna - Wenus - nosi∏a w j´zyku staromandejskim nazw´: Merica. Z odnalezionych tekstów i dawnych map templariusze dowiedzieli si´ o istnieniu krainy pod gwiazda Merikà, którà w swojej ojczystej francuszczyênie nazwali po prostu La Merica.
Oficjalny edykt królewski dotyczàcy rozprawienia si´ z templariuszami zosta∏ wydany 13 paêdziernika 1307
roku. W samej Francji przeprowadzono równoczeÊnie akcje represyjne w ponad tysiàcu oÊrodków zakonu,
wiele osób uwi´ziono.
Zaledwie kilka tygodni póêniej eliminacja templariuszy zyska∏a poparcie g∏owy KoÊcio∏a, papie˝a Klemensa
V, który nakaza∏ aresztowania cz∏onków zakonu w ca∏ej Europie, w∏àcznie z Cyprem. Oskar˝ono ich przede
wszystkim o bluênierstwa i herezj´! Jakoby wyrzekli si´ Chrystusa i opluli krzy˝. Chocia˝ wiele zeznaƒ wymuszono torturami, za dowiedzione uwa˝a si´ to, ˝e poglàd templariuszy na Jezusa Chrystusa nie by∏ bynajmniej zgodny z oficjalnà doktrynà KoÊcio∏a katolickiego. Mimo ˝e zakon doczeka∏ si´ uznania przez KoÊció∏
(poprzez nadanie mu regu∏y), templariusze mieli odmienne przekonania (choç ukrywali je), z których uczyniono im teraz zarzut.
Stefan Erdmann opowiada o tym, co spotka∏o ostatniego wielkiego mistrza templariuszy - o „chrzeÊcijaƒskim” potraktowaniu go przez KoÊció∏. Czy˝ nie nale˝y przebaczaç nieprzyjacio∏om?
Filip IV poleci∏ - by∏o to 18 marca 1314 roku - spaliç w Pary˝u na stosie wielkiego mistrza templariuszy, Jacques'a de Molay i dwóch innych zakonników. Stojàc w p∏omieniach, de Molay wykrzycza∏ pod adresem papie˝a i króla groêb´, która z czasem sta∏a si´ jednoznacznym potwierdzeniem ówczesnej pot´gi templariuszy:
Klemensie, niesprawiedliwy s´dzio - tak brzmia∏y jego s∏owa - wzywam ci´, byÊ za czterdzieÊci dni stanà∏
przed tronem Najwy˝szego S´dziego. Filipie, ty staniesz tam nie póêniej
ni˝ za rok. Na koniec pad∏y s∏owa przekleƒstwa: Vekam, Adonoi! - PomÊcij to, Panie!
I papie˝, i król zmarli w tym˝e roku 1314! Nast´pc´ Êwi´tego Piotra
zaledwie miesiàc po egzekucji zmog∏a „ob∏o˝na choroba” zakaêna prawdopodobnie dyzenteria. Przyczyna Êmierci Filipa, która nastàpi∏a
pod koniec roku, nie jest znana.
GdybyÊcie chcieli dog∏´bnie poznaç dzieje templariuszy, mi´dzy innymi ich powiàzania z lo˝ami (zw∏aszcza z lo˝à Prieure de Sion), polecam dwutomowà ksià˝k´ Stefana Erdmann a Banken, Brot und Bomben (Banki, chleb i bomby), która pozwoli Wam odbyç takà podró˝
w przesz∏oÊç, jakiej dotychczas nie dane by∏o Wam prze˝yç.
W tym kontekÊcie trzeba teraz postawiç kolejne pytanie...
Rys. 52: Jacques de Mole. ia stosie
KIM BY¸ NOSTRADAMUS?
Najs∏ynniejszym jasnowidzem, który by∏ równoczeÊnie wizjonerem, astrologiem i alchemikiem, jest niewàtpliwie Francuz Nostradamus, wbrew powszechnej opinii bynajmniej nie dziwak stroniàcy od Êwiata, lecz s∏awny lekarz, nastawiony na korzystanie z ˝ycia. Przypatrzmy si´ przez chwil´ jego ˝yciu:
66
Nostradamus urodzi∏ si´ 14 grudnia 1503 roku jako syn ˝ydowskiego notariusza w Saint-Remy w Prowansji. W∏aÊciwe jego nazwisko brzmia∏o: Michel de Notre Dame. Pierwsze lata ˝ycia sp´dzi∏ w domu dziadka ze
strony matki, Jeana de St. Remy. Tego przodka Nostradamusa trzeba zaliczyç do wtajemniczonych, poniewa˝ by∏ on osobistym lekarzem i cz∏owiekiem cieszàcym si´ najwi´kszym zaufaniem króla Prowansji - Renego, który nosi∏ ponadto tytu∏ ksi´cia Andegawenii i króla Jerozolimy. Ów dziadek zapozna∏ Nostradamusa z tajemnà wiedzà ˚ydów.
Po Êmierci swego dziadka i nauczyciela Michel podjà∏ najpierw w Awinionie studia w dziedzinie retoryki i filozofii. Od 1529 roku studiowa∏ w Montpellier medycyn´ i tam w 1532 roku doktoryzowa∏ si´.
Michel poÊlubi∏ zamo˝nà wdow´ nazwiskiem Anna Gemella, dzi´ki czemu móg∏ w 1549 roku osiàÊç w prowansalskim mieÊcie Salon - jako lekarz i mag. W roku 1555 og∏osi∏ g∏ównà cz´Êç swoich przepowiedni,
a reszt´ wizji, si´gajàcych dok∏adnie od rokul555 do 3797, opublikowa∏ jego uczeƒ, Jcan de Chavigny; by∏o to
w 1556 roku, po Êmierci Nostradamusa.
Trzeba tu zwróciç uwag´ Czytelników na to, ˝e w latach 1532-1549 Nostradamus kilkakrotnie przez d∏u˝szy czas przebywa∏ w lotaryƒskim opactwie Orwal i by∏ goÊciem klasztoru w Chambery. Opactwo Orwal nale˝a∏o do zakonu, który obejmowa∏ klasztor Êw. Bernarda, samego Bernarda z Ciairvaux. Badacz ˝ycia Nostradamusa, Gerard de Sede twierdzi, ˝e w czasie swego osiemnastomiesi´cznego pobytu w Orwal zosta∏ Nostradamus wtajemniczony w pewien przera˝ajàcy sekret.
Wed∏ug Gerarda de Sede, wtedy w∏aÊnie Nostradamus popad∏ w zale˝noÊç od doskonale zorganizowanego tajnego stowarzyszenia o nazwie Prieure de Sion, które przej´∏o sukcesj´ po zakonie templariuszy. Je˝eli
przyjàç informacje podane przez tego badacza za dobrà monet´, to trzeba za∏o˝yç, ˝e Nostradamus uzyska∏
zarazem dost´p do tajemnic templariuszy - zw∏aszcza do tych, które dotyczy∏y Atlantydy, w tekstach Nostradamusa znalaz∏y si´ bowiem pewne wiadomoÊci o wyglàdzie mieszkaƒców Atlantydy i ówczesnych warunków
˝ycia na Ziemi (czerwone niebo, uznanie ludzi z Atlantydy za amfibie itd. - patrz: rozdzia∏ o Muldaszewie).
Byç mo˝e wyjaÊnia to tak˝e, dlaczego Nostradamus by∏ w stanie prorokowaç kilkaset czy nawet kilka tysi´cy lat naprzód - móg∏ on znaç koleje losów
ludzkoÊci, z którymi templariusze zapoznali si´ dzi´ki tekstom z Atlantydy.
Je˝eli Nostradamus rzeczywiÊcie zosta∏ wtajemniczony, to nasuwa si´
jeszcze jedno pytanie: czy jakimÊ innym osobom dane by∏o posiàÊç owà
wiedz´ ?
Jak sadzicie? Czy tamta wiedza przepad∏a bezpowrotnie, czy mo˝e pewna niewielka grupa nosicieli tajemnicy przyswoi∏a sobie owà wiedz´ i dosz∏a
do jeszcze wi´kszej pot´gi ni˝ ta, która sta∏a si´ niegdyÊ udzia∏em templariuszy?
Zapytajmy wi´c...
Rys. 53: Michel de Notre Dame (Nostradamus), wizjoner, lekarz, tak˝e uzdrowiciel, ponadto astrolog; ˝y∏ w latach 1503-1566 na po∏udniu Francji. Jako wizjoner nie ma sobie równych w Êwiecie zachodnim.
JAKIE BY¸Y DALSZE LOSY TEMPLARIUSZY I PISM
Aby rozwiàzaç t´ tajemnic´, chcia∏bym zaprosiç Was do odbycia razem ze mnà podró˝y w czasie:
ZnaleêliÊmy si´ w przesz∏oÊci odleg∏ej o niemal˝e tysiàc lat od naszej epoki. Jak przedstawia∏o si´ ówczesne ˝ycie? Nie by∏o elektrycznoÊci, dróg asfaltowych, nie znano oczywiÊcie samochodów ani samolotów. Podró˝owano powozami ciàgni´tymi przez konie albo krowy; wod´ grzano na piecu kuchennym; nie by∏o te˝ takich ubikacji, jakie znamy, a wi´c ze sp∏uczkami itd.; nie istnia∏y telefony komórkowe ani ˝adne inne Êrodki telekomunikacji. Nieliczni tylko ludzie posiadali wykszta∏cenie, umieli czytaç i pisaç.
A ówczesne ksià˝ki - ma∏o kogo by∏o na nie staç - porusza∏y tematy inne ni˝ dzisiejsze, nie mówiàc ju˝
o tym, ˝e tamte najcz´Êciej pisane by∏y po ∏acinie. Ale i w owych czasach istnieli ludzie, którzy mieli za sobà
wiele podró˝y. Wprawdzie nie tak dalekich, jak nasze, zwiedzano jednak ciep∏e kraje i zdarza∏o si´, ˝e tam
powierzano komuÊ pisma przekazujàce ciekawà wiedz´.
Wybierajàc si´ - myÊlami - w owà przesz∏oÊç, powinniÊmy jednak wziàç pod uwag´ i to, ˝e wówczas niezbyt delikatnie obchodzono si´ z ludêmi o innych przekonaniach - tak˝e o innych przekonaniach religijnych...
67
Raz, dwa i koniec... By∏y to przecie˝ czasy Inkwizycji, czasy palenia czarownic na stosie.
Istnia∏y ju˝ wtedy stowarzyszenia, które nosi∏y takie nazwy jak: tajne lo˝e, lo˝e masoƒskie i kluby dyskusyjne. Spotykali si´ tam ludzie wykszta∏ceni i majàcy za sobà wiele podró˝y, by dyskutowaç o poglàdach odbiegajàcych od tych, które zyskiwa∏y powszechnà akceptacj´ - byli wÊród nich oficerowie, aptekarze, lekarze
i nauczyciele. Spotykali si´ tu równie˝ chrzeÊcijanie nale˝àcy do ró˝nych zgromadzeƒ (franciszkanie, dominikanie...), bankierzy, jak te˝ podró˝nicy, archeolodzy, fizycy, chemicy, wynalazcy, ludzie interesu.
W ówczesnych lo˝ach wymieniano si´ Êwie˝ymi doÊwiadczeniami, przy czym to, o czym rozmawiano,
w ˝adnym wypadku mia∏o oczywiÊcie dotrzeç do opinii publicznej. Wiedza, którà si´ dzielono, by∏a w wi´kszoÊci wiedzà heretyckà, sprzecznà z tradycyjnym pojmowaniem historii, religii oraz polityki.
I tak na przyk∏ad od archeologów otrzymywano wiadomoÊci o piramidach, które ca∏kowicie przeczy∏y ówczesnemu poglàdowi na rozwój poszczególnych cywilizacji. Przypominajà mi si´ w tym kontekÊcie tak˝e odkrycia dokonane w Stonehenge na po∏udniu Anglii, w miejscu nagromadzenia okreÊlonego rodzaju kamieni.
Równie˝ tam znaleziono artefakty pochodzàce z Atlantydy.
Oprócz tego karpaccy górnicy natkn´li si´ na tablice z inskrypcjami i pewne urzàdzenia - które dziÊ okreÊlilibyÊmy jako maszyny - stanowiàce pozosta∏oÊç po jakiejÊ dawniejszej kulturze, przy czym ówczeÊni ludzie ze
wzgl´du na pewne czynniki zewn´trzne (byç mo˝e nastanie epoki lodowcowej) kopali w górach ogromne tunele i szyby, aby móc w nich przez d∏u˝szy czas przetrwaç.
Rys. 56 i 55: Starodawne maszyny znajdowano te˝ gdzie indziej, przyk∏adem jest „prehistoryczny komputer” z Antikythery. Odkryli
go w 1901 roku greccy nurkowie. Amerykaƒskie Towarzystwo Filozoficzne dopatruje si´ w tym artefakcie sprzed tysi´cy lat
przek∏adni ze skomplikowanà kombinacjà kó∏ z´batych
Rys. 56, 57, 58 i 59: P∏askorzeêba znajdujàca si´ w Êwiàtyni Hathor
w Denderze przedstawia coÊ, co przypomina ˝arówk´.
Przedmiot ten - z wykorzystaniem dok∏adnych wymiarów
zawartych w egipskich tekstach z owej Êwiàtyni
- zosta∏ zrekonstruowany przez Reinharda Habecka.
Nie jest to co prawda ˝arówka, dochodzi jednak
do wy∏adowania elektrycznego w pró˝ni - powstaje ∏uk Êwietlny.
Przy ciÊnieniu wynoszàcym ok. 40 tor od jednej cz´Êci
metalowej (elektrody) do drugiej przechodzi faliste pasmo Êwietlne
- tak jak to przedstawiono na p∏askorzeêbie
1. kap∏an, 2. zjonizowane pary
3. wy∏adowanie elektryczne (wà˝),
4. uj´cie (lotos),
5 . przewód (∏odyga lotosu),
6. bóg powietrza, 7. izolator (d˝ed),
8. noÊiciel Êwiat∏a thot z no˝ami
9. symbol “napi´cia”, 10. napi´cie
dwukierunkowe (dodatnia polaryzacja w∏osów),
11. êród∏o energii ( pràdnica elektrostatyczna?)
68
Rys. 60 i 61: Bateria sprzed dwóch tysi´cy lat! Te elementy s∏u˝àce do galwanizacji odkryto
w 1936 roku w pobli˝u Bagdadu, w trakcie prac wykopaliskowych. Eksperyment
przeprowadzony w 1978 roku przez dyrektora Roemer-Pelizens-Museum
w Hildesheim oraz chemika z firmy Bosch wykaza∏, ˝e owe
„przedmioty przydatne do uprawiania kultu” dzia∏ajà
na zasadzie ogniw elektrycznych i jeszcze
dziÊ dzia∏ajà dajàc napi´cie 0,5 V
1. gliniany pojemnik,
2. beton,
3. kwas umieszczony w walcu,
4. miedziany walec,
5. zakoƒczenie ˝elaznego pr´ta,
6. cz´Êç zabetonowana,
7. ˝elazny pr´t
Rys. 62, 63 i 64: Oko∏o 500 roku n.e. znalaz∏y si´ w Kolumbii te statki powietrzne,
w których archeologowie dopatrujà sià ptaków albo owadów. Ale in˝ynierowie
znajàcy si´ na lotnictwie uznali po obejrzeniu tych artefaktów, ˝e zawierajà
one nowoczesne aerodynamiczne elementy konstrukcyjne, które
w przyrodzie nie wyst´pujà. Potwierdzi∏ to w 1995 roku Peter Belting,
niemiecki pilot i modelarz: stworzy∏ on niespe∏na metrowe modele owych pojazdów
i przesz∏y one wszelkie oczekiwania. Start, làdowanie, jazda po ziemi,
a nawet p´tle - wszystko odbyto si´´ bez jakichkolwiek komplikacji aerodynamicznych
Oto dwa przyk∏ady tajnych wiadomoÊci, które nie powinny by∏y w ˝adnym wypadku trafiç do ogó∏u ludzi. Inny przyk∏ad to wiedza egipska, pochodzàca ze zwojów znalezionych przez pierwszych archeologów w tamtejszych grobowcach: informujà one o budowie naszego Uk∏adu S∏onecznego, a tak˝e o istnieniu tajemnej Êwi´tej geometrii (geometrii rozwoju - przyrody, ludzi, pszczó∏, drzew - wszystkiego),
przy czym dok∏adnie wyjaÊniajà one, jak
owà geometri´ mo˝na stosowaç w budownictwie.
Ju˝ sama znajomoÊç budowy Uk∏adu
S∏onecznego i okràg∏ego kszta∏tu Ziemi
nara˝a∏a na Êmiertelne niebezpieczeƒstwo. Nauczano wówczas, ˝e Ziemia
mo˝e byç tylko p∏aska i basta.
Jest teraz, w przybli˝eniu, rok 1300.
Wiemy ju˝, co stanowi∏o tajemnic´ templariuszy i jakà pot´gà stali si´ oni dzi´ki
temu sekretowi. I oto rozpocz´∏y si´
przeÊladowania, wielu cz∏onków zakonu
spotka∏a Êmierç z r´ki kata. Ale cz´Êç
templariuszy zbieg∏a do krajów oÊciennych i tam zdo∏a∏a si´ zadomowiç. Tworzono co prawda nowe wspólnoty templariuszy, niektórzy z nich jednak wstàpili
do ju˝ istniejàcych ló˝ wolnomularskich.
Rys. 65, 66 i 67: Przyk∏ady zastosowaƒ Êwi´tej
geometrii: wspó∏czynnik phi w przyrodzie (szkielet ˝aby), w sztuce (grecki posàg) i w architekturze (japoƒska Êwiàtynia)
69
Tym samym pewnà cz´Êç wiedzy z Atlantydy posiad∏y wtajemniczone osobistoÊci, od dawna wp∏ywowe
i dysponujàce tajemnà wiedzà. Cz∏onkowie ló˝ poznali wi´c dog∏´bnie Êwi´tà geometri´, bo przecie˝ stanowi
fundament dla wi´kszoÊci tekstów z Atlantydy.
Jednym z tych, którym si´ ona przyda∏a, by∏ w∏oski malarz, rzeêbiarz i wynalazca, Leonardo da Vinci (14521519), s∏awny nie tylko dzi´ki zastosowaniu w malarstwie z∏otego ciecia, lecz przede wszystkim dzi´ki znaczàcym wynalazkom - ∏odzi podwodnej, maszynom latajàcym, mechanicznemu warsztatowi tkackiemu, ruchomym mostom czy te˝ pompom.
Wi´kszoÊç wynalazków Leonarda stanowi∏y tylko rysunki, ale tak czy inaczej chcia∏oby si´ zapytaç, skàd
zaczerpnà∏ on swà wiedz´.
Masoni (wolnomularze) natomiast poznali struktur´ DNA, posiedli wiedz´ o Atlantydzie oraz o istnieniu innych cywilizacji w kosmosie. Co zaÊ dotyczy Abrahama, Moj˝esza, Mahometa i Jezusa, wolnomularze twierdzili, i˝ nie wszystkie zdarzenia z ˝ycia tamtych postaci rozegra∏y si´ tak, jak zapisano w ksi´gach.
Dlatego w∏aÊnie przez w∏adze paƒstwowe i koÊcielne byli oni uwa˝ani za Êmiertelnych wrogów i swoje poglàdy wyra˝ali tylko wobec cz∏onków ló˝. Mamy tu dwa aspekty, którymi b´dziemy si´ jeszcze zajmowaç:
1. Dzi´ki przyjmowanym do ló˝ templariuszom wolnomularze posiedli ogromnà wiedz´ o naszej planecie,
o budowie kosmosu oraz pewnych artefaktach technicznych, a co najwa˝niejsze, wiedz´ o mocy myÊli i pot´dze myÊlenia, inaczej mówiàc, o mo˝liwoÊciach manifestowania ˝yczeƒ i urzeczywistnianiu zamierzeƒ, które
nie zosta∏yby zrealizowane przez ludzi nieÊwiadomych mechanizmów ˝ycia, jak równie˝
2. dowiedzieli si´ o tym, ˝e „pocz´cie” ludzkoÊci dokona∏o si´ ongiÊ w kosmosie i ˝e tam ludzkoÊç powróci.
Z tego w∏aÊnie wzgl´du nieunikniony by∏ nast´pujàcy tok myÊlenia: je˝eli za∏o˝yç, ˝e wylàdujà tu kiedyÊ kosmici - z Syriusza, Oriona, Aldebarana, z planety Nibiru czy jakiejÊ innej - co nale˝a∏oby wtedy zrobiç?
A przede wszystkim, co oni by zrobili? Czy wylàdowaliby w Chinach, w Ameryce, w ksi´stwie X, czy mo˝e
w hrabstwie Y? Czy nie by∏oby tak, ˝e ka˝dy cz∏owiek próbowa∏by dla w∏asnej korzyÊci nawiàzaç kontakt
z przedstawicielami wy˝szej cywilizacji?
Postawiwszy sobie te pytania, podj´to decyzj´ o stworzeniu planu przygotowania ludzkoÊci na dzieƒ X.
Wyraêmy to proÊciej: jak doprowadziç do tego, by Êwiat nie by∏ ju˝ podzielony - na wiele religii i krajów uwik∏anych w ziemskie wojny?
Rys. 69: Leonardo da Vinci
Rys. 70: Szkic starego m´˝czyzny.
Leonardo da Vinci na∏o˝y∏ na w∏aÊciwy
obraz siatk´ prostokàtów,
stosujac tzw. z∏ote ci´cie.
Chodzi∏o o zapanowanie nad Êwiatem, aby powsta∏ globalny rzàd, który móg∏by utrzymywaç kontakt z innymi cywilizacjami i aby ustali∏a si´ „normalna” wymiana z Ziemià.
Tamta myÊl o globalnym rzàdzie by∏a w∏aÊciwie pozytywna. Opracowano plan obalenia istniejàcych dynastii królewskich i rzàdów - poprzez rewolucje oraz ró˝ne intrygi - w celu osiàgni´cia tego, co dziÊ okreÊla si´
jako nowy ∏ad Êwiata (nieco dalej wnikniemy g∏´biej w t´ kwesti´).
Wszystko dobrze si´ zapowiada∏o - do ló˝ nale˝a∏o wówczas sporo màdrych i uczonych m´˝ów (byli wÊród
nich politycy, nawet monarchowie i prezydenci paƒstw), którzy mieli jeden wspólny cel.
Ale oto dokona∏a si´ zmiana struktury ló˝, spowodowana przez za∏o˝enie nowej lo˝y, znanej pod nazwà
bawarskiego zakonu iluminatów, co zosta∏o zrealizowane w 1770 roku przez Adama Weishaupta, i to na zlecenie Banku Rothschildów (jak twierdzi∏a kochanka jednego z Rothschildów - Ayn Rand). Owa lo˝a wprowadzi∏a nowe stopnie i przyciàga∏a wy˝szych rangà masonów, kuszàc ich rzekomo nowà wiedzà i jeszcze wi´kszà pot´gà, ale kry∏ si´ za tym plan iÊcie szataƒski (za chwil´ poznacie szczegó∏y).
Pojawi∏y si´ teraz rzeczywiste problemy: czeÊç wiedzy templariuszy, jak te˝ dokumenty i artefakty z sarkofagów, przej´li iluminaci - oni z kolei dowiedzieli si´ o istnieniu Atlantydy, pewnych wczeÊniejszych cywilizacji
ziemskich oraz cywilizacji kosmicznych, poznali tak˝e mechanizmy ˝ycia i nowe myÊli.
70
Mechanizmy te dzia∏ajà, gdy w okreÊlonym celu korzysta si´ z mocy myÊli - oboj´tnie, czy konstruktywnie,
czy dla zniszczenia czegoÊ.
DziÊ mechanizmy wykorzystywania owej mocy okreÊla si´ jako czarna i bia∏à magi´. Ró˝nià si´ te dwa rodzaje magii tylko motywacjà, a mechanizmy i zasady dzia∏ania sà identyczne.
Ale pisma templariuszy dostarczy∏y iluminatom tak˝e wiedzy o z∏o˝ach surowców, mogli wi´c od razu przystàpiç do ich eksploatacji. Wszyscy znamy jej efekty - monopoliÊci ulokowali si´ na Wall Streat i w londyƒskim
City, czyli w tamtejszej dzielnicy finansjery; okreÊla si´ t´ dzielnic´ jako „najbogatszà mil´ kwadratowà na
Êwiecie” - jest ona paƒstwem w paƒstwie, podobnie jak Watykan.
Je˝eli nie ca∏kiem rozumiecie, drodzy Czytelnicy, co czy te˝ kogo mam na myÊli, to na w∏aÊciwy trop naprowadzà Was zapewne te oto s∏owa Oskara Lafontaine'a: O Êwiatowej polityce decyduje imperium rzàdzone
przez wielkich finansistów.
Przypomnijmy sobie w tym miejscu coÊ, co powiedzia∏em na poczàtku ksià˝ki: ˝e mo˝emy tu zaobserwowaç
takà sytuacj´, w której wiedza tajemna czy te˝ nierozg∏aszana staje si´ bronià, bo, z jednej strony, nie dociera do
zbiorowoÊci, z drugiej zaÊ strony jest dla w∏asnych celów wykorzystywana przez tych, którzy jà posiadajà.
Teraz - o ile nie znacie moich wczeÊniejszych ksià˝ek - zechcecie pewnie wiedzieç, kim sà owi iluminaci
i w imi´ czego dzia∏ajà. Przyjrzyjmy si´ wi´c jeszcze raz mrocznemu Êwiatu wspó∏czesnych tajnych ló˝ i wielkim dzisiejszego Êwiata z ich tajemnà wiedzà i zobaczmy, co czeka naszà planet´ w najbli˝szych latach...
NOWY ¸AD ÂWIATA
W dwóch moich poprzednich ksià˝kach o tajnych stowarzyszeniach szczegó∏owo, wyjaÊni∏em, jak zrodzi∏a
si´ idea nowego ∏adu Êwiata, kto w∏aÊciwie za nià sta∏ i tak dalej. Tutaj chcia∏bym i sobie, i Czytelnikom
oszcz´dziç ponownego przedstawiania dowodów. Zakaz kolporta˝u w Niemczech sprawi∏, ˝e tamte ksià˝ki
nie sà ju˝ dost´pne, ale z wszelkimi szczegó∏ami mo˝na si´ zapoznaç poprzez lektur´ dwutomowej ksià˝ki
Stefana Erdmanna pod tytu∏em Banken, Brot und Bomben (Banki, chleb i bomby).
Tu chcemy si´ zajmowaç kwestiami naprawd´ wa˝nymi, wystarczy wi´c krótka prezentacja faktów.
Tym, którzy po raz pierwszy zapoznajà si´ z tajnymi stowarzyszeniami, chcia∏bym przedstawiç ich dzia∏anie nieco bardziej poglàdowo i pokrótce omówiç struktur´ lo˝y. Na ogó∏ lo˝e majà struktur´ koncentrycznà, co
oznacza, ˝e istnieje wewn´trzny kràg osób b´dàcych w posiadaniu ca∏ego zasobu wiedzy. Szerszy od tego
kr´gu jest kolejny stopieƒ, obejmujàcy ludzi niewiedzàcych wszystkiego, ale jednak wi´cej ni˝ ci, których zaliczono do nast´pnego kr´gu (stopnia), a wi´c ludzie posiadajàcy wi´kszà wiedz´ ani˝eli osoby nale˝àce do
kolejnego kr´gu. Mo˝na to zobrazowaç za pomocà piramidy - na jej szczycie znajdujà si´ ludzie wtajemniczeni we wszystko, ale nast´pnemu kr´gowi przekazujà oni wy∏àcznie tyle wiedzy, ile - w ich rozumieniu - ten
mniej znaczàcy kràg powinien posiadaç.
Rys. 71 i 72: Po lewej stronie widzimy piramid´ iluminackà z poszczególnymi stopniami wed∏ug interpretacji dokonanej przez
Gary'ego Allena. Po prawej stronie znajduje si´ portret Adama Weishaupta, za∏o˝yciela bawarskiego zakonu iluminatów
Bawarskiemu zakonowi iluminatów czy raczej osobistoÊciom, które za nim sta∏y, zale˝a∏o na os∏abieniu dotychczasowych ló˝ masoƒskich, które strzeg∏y wiedzy templariuszy - chodzi∏o o uzyskanie dost´pu do tajemnej
wiedzy z sarkofagów, ale tak˝e o przeciàgni´cie pot´˝nych braci z ló˝ wolnomularskich na swojà stron´.
Nie wydaje si´ to Wam przekonujàce? Przeczytajmy wi´c razem list, który ówczesny wielki mistrz obrzàdku szkockiego masonerii, a zarazem za∏o˝yciel Ku-Klux-Klanu, Albert Pike (1809-1895), przes∏a∏ 22 stycznia
71
1870 roku ze Stanów Zjednoczonych do Giuseppe Mazziniego, który sta∏ wtedy na czele bawarskich iluminatów.
Pik´ uprawia∏ czarnà magi´, opanowa∏ szesnaÊcie j´zyków staro˝ytnych, by∏ czcicielem Lucyfera i geniuszem:
Musimy wszystkim zwiàzkom umo˝liwiç dalsze istnienie, z zachowaniem dotychczasowych systemów organizacji centralnych i ró˝nych rodzajów korespondowania wysokich stopni jednego obrzàdku, a tak˝e obecnych form organizacyjnych. Ale musimy te˝ stworzyç ryt nadrz´dny, który nie powinien byç znany i do którego
to obrzàdku b´dziemy powo∏ywaç wybranych przez nas masonów wy˝szych stopni. Ze wzgl´du na naszych
wspó∏obywateli konieczne jest Êcis∏e przestrzeganie tajemnicy przez tych ludzi. Ów najwy˝szy obrzàdek pozwoli nam rzàdziç ca∏à masonerià; stanie si´ on centralà mi´dzynarodowà, tym pot´˝niejszà, ˝e nie b´dzie
znane jej kierownictwo.
Interesujàce, prawda? A teraz dowiedzmy si´, jakim duchem chcia∏ on natchnàç nowych cz∏onków. Informuje o tym kolejny list Alberta Pike'a, z 15 sierpnia 1871 roku, kilka lat temu wystawiony w Muzeum Brytyjskim i niewàtpliwie pozwalajàcy poznaç sposób myÊlenia autora:
Rozwià˝emy r´ce nihilistom i ateistom; sprowokujemy straszliwà katastrof´, która
uÊwiadomi wszystkim spo∏eczeƒstwom, jakie mogà byç skutki absolutnego ateizmu,
czyli przyczyny okrucieƒstw i krwawych zamieszek. Wtedy ogó∏ obywateli bedzie musia∏ - broniàc si´ przed rewolucyjnà mniejszoÊcià - wyt´piç tych niszczycieli cywilizacji. Poza tym wi´kszoÊç obywateli, mimo prawowiernoÊci rozczarowana chrzeÊcijaƒstwem i dlatego pozbawiona orientacji, b´dzie szukaç jakiegoÊ nowego idea∏u, nie
wiedzàc, kogo czy co czciç. Wówczas ludzie dojrzejà do iluminacji, której dostàpià
dzi´ki rozg∏oszeniu na ca∏ym Êwiecie nieskazitelnej nauki Lucyfera, wreszcie ujawnionej. Objawienie jej nastàpi, gdy minie czas powszechnej reakcji, która po∏o˝y kres
i chrzeÊcijaƒstwu, i ateizmowi.
Rys. 73: Giuseppe Mazzini
Dalej w tym˝e liÊcie czytamy: Oto co trzeba powiedzieç masom: „Czcimy Boga, ale
naszego Boga czci si´ bez popadania w zabobon.” Wam, wielkim instruktorom generalnym, polecamy powiedzieç braciom 32., 31. i 30. stopnia: religia wolnomularzy powinna staraniem nas wszystkich, którzy jesteÊmy
wtajemniczonymi najwy˝szych stopni, zachowaç czystoÊç doktryny Lucyferowej. (...) Lucyfer to Bóg; Adonai
o niestety równie˝ Bóg. Albowiem zgodnie z odwiecznà zasadà nie ma Êwiat∏a bez cienia, pi´kna bez brzydoty, bieli bez czerni. Absolut mo˝e istnieç tylko pod postaciami dwóch bóstw: mrok jest t∏em dla Êwiat∏oÊci.
Plan Mazziniego i Pike'a okaza∏ si´ niestety realny. Lucyferowy duch bardzo szybko zadomowi∏ si´ na najwy˝szych szczeblach ló˝ (bracia ni˝szych stopni nic o tym nie wiedzieli) - wÊród ludzi, którzy niegdyÊ walczyli
w imi´ Chrystusa i za najwa˝niejsze przykazanie mieli zasad´ rezonansu i okazywania mi∏oÊci.
Ma∏o tego: jeszcze w tym samym roku uzgodnili oni mi´dzy sobà sposób zapanowania nad Êwiatem,
a mianowicie poprzez trzy wojny Êwiatowe. Dà˝àc do stworzenia nowego ∏adu Êwiata
(novus ordo seclorum), nale˝a∏o zainscenizowaç I wojn´ Êwiatowà, aby carska Rosja
wpad∏a w r´ce bawarskich iluminatów. Póêniej Rosja mia∏aby si´ staç „straszakiem”
przydatnym do tego, ˝eby bawarskim iluminatom by∏o ∏atwiej realizowaç ich globalne
cele.
II wojn´ Êwiatowà zamierzano wywo∏aç poprzez manipulowanie ró˝nicami poglàdów mi´dzy niemieckimi racjonalistami a zwolennikami syjonizmu politycznego. Mia∏o z tego wyniknàç poszerzenie rosyjskiej strefy wp∏ywów oraz utworzenie paƒstwa
Izrael.
III wojna Êwiatowa - wed∏ug owego planu - powinna mieç swà przyczyn´ w sprowokowanych rozdêwi´kach mi´dzy syjonistami i Arabami. Zamierzano doprowadziç
Rys. 74: Albert Pike
do konfliktu globalnego.
PoÊrednià przyczyn´ III wojny Êwiatowej mia∏oby stanowiç podjudzanie nihilistów i ateistów przeciwko sobie nawzajem, aby w ten sposób wywo∏aç przewrót spo∏eczny, którego dokonano by nadzwyczaj brutalni i bestialsko. Wyeliminowawszy chrzeÊcijaƒstwo i ateizm, zastàpiono by je prawdziwà doktrynà Lucyferowà i upieczono by tym samym dwie pieczenie na jednym ogniu.
Plan wywo∏ania pierwszych dwóch wojen Êwiatowych spe∏ni∏ si´ - mo˝emy to potwierdziç. Co si´ tyczy
trzeciej, ca∏y Êwiat dzi´ki telewizji CNN live jest Êwiadkiem prób wywo∏ania jej poprzez sztuczne utrzymywanie
za˝ewi konfliktu w Iraku oraz w Izraelu i Palestynie.
To stwierdzenie wydaje si´ Wam zbyt Êmia∏e? A co powiecie, drodzy Czytelnicy po zapoznaniu si´ z komentarzem Wesleya Ciarka, by∏ego naczelnego dowódcy si∏ zbrojnych NATO, który powiedzia∏: Przestrzegam
Europejczyków przed ∏udzeniem si´, ˝e Stany Zjednoczone mia∏yby - tworzàc nowy ∏ad Êwiata -jakiekolwiek
72
skrupu∏y, gdyby ich interesy by∏y zagro˝one, a zasz∏aby koniecznoÊç interwencji wojskowej w Europie, przeciwnie: u˝yto by wszelkich Êrodków, ∏àcznie z bronià atomowà. Ogólnie bioràc, dà˝eniem USA jest utrzymanie
w wi´kszoÊci krajów biedy, oprócz tego skorumpowanych, lecz pos∏usznych re˝imów. Zak∏adam jednak, i˝
Stany Zjednoczone interweniowa∏yby tak˝e w Europie Zachodniej, choç dziÊ mo˝e si´ to niektórym ludziom
wydawaç absurdalnym przypuszczeniem. Stany Zjednoczone nie tolerowa∏yby d∏ugo istnienia w Europie supermocarstwa nuklearnego czy ekonomicznego!
Pewne dodatkowe informacje o celach zakonu iluminatów uzyskano w roku 1875, kiedy to jednego z ich
kurierów, jadàcego konno z Frankfurtu nad Menem do Pary˝a, trafi∏ piorun i policja mia∏a okazj´ do przechwycenia cz´Êci wiadomoÊci o sprzysi´˝eniu, które mia∏o objàç ca∏y Êwiat.
W owych notatkach czytamy: Kontrola prasy musi u∏atwiç kierowanie masami zgodnie z wolà iluminatów...
Trzeba sprzyjaç wszelkim ludzkim s∏abostkom, z∏ym nawykom, umiej´tnoÊciom i b∏´dom...
Przyzwyczaimy ludzi do brania pozorów za rzeczywistoÊç, zadawalania si´ b∏ahostkami, szukania wy∏àcznie przyjemnoÊci, tracenia si∏ na bezustanne poszukiwanie czegoÊ nowego...
Nale˝a∏oby w Europie podsycaç animozje osobiste i etniczne, nienawiÊç rasowà i religijnà, aby powstawa∏y
konflikty niemo˝liwe do przezwyci´˝enia...
Prezydentami paƒstw powinni byç wybierani ci spoÊród niewolniczo uleg∏ych faworytów zakonu, których
przesz∏oÊç nie jest wolna od skaz mogàcych uczyniç tych ludzi sumiennymi wykonawcami poleceƒ iluminatów. Umo˝liwi∏oby to iluminatom reinterpretacj´ obowiàzujàcego prawa i uzyskiwanie zmian w konstytucjach...
Przekupni przedstawiciele najwy˝szych w∏adz paƒstwowych powinni przyczyniaç si´ do tego, by rzàdy popad∏y - poprzez zaciàganie po˝yczek za granicà - w takà zale˝noÊç, która znacznie powi´kszy zad∏u˝enie danego paƒstwa. Prowokowanie kryzysów gospodarczych, polegajàce na nag∏ym wycofywaniu z obiegu wszelkich zasobów pieni´˝nych, którymi mo˝na by zaw∏adnàç, powinno doprowadziç do krachu finansowego
w ka˝dym paƒstwie b´dàcym pod rzàdami ludzi, którzy nie dostàpili iluminacji. Pot´ga finansowa musi zapewniaç wy∏àcznoÊç rzàdzenia handlem i przemys∏em, a˝eby pieniàdze, jakimi obracajà przemys∏owcy, pozwala∏y tym ostatnim zwi´kszaç zakres swojej w∏adzy politycznej...
Wszystkie te Êrodki powinny sprawiç, by narody Êwiata poczu∏y si´ zmuszone do oddania globalnej w∏adzy
w r´ce iluminatów. Nowy rzàd globalny musi tym, którzy mu si´ dobrowolnie podporzàdkujà, wydawaç si´
opiekunem i dobroczyƒcà (ONZ - przyp. aut.) Je˝eli któreÊ paƒstwo b´dzie stawiaç opór, to nale˝y paƒstwa
oÊcienne pod˝egaç do wojny z nim. Gdyby paƒstwa stawiajàce opór zawiàza∏y sojusz, trzeba by wywo∏aç wojn´ Êwiatowà.
Przyjrzyjmy si´ teraz nieco uwa˝niej dzisiejszym iluminatom i poszukajmy odpowiedzi na pytanie o obecne
rozumienie nowego ∏adu Êwiata.
Bob Frissell formu∏uje to w swojej ksià˝ce nast´pujàco: Oboj´tne, czy nazwiemy ich Tajnym Rzàdem, Komisjà Trójstronnà, Radà do spraw Mi´dzynarodowych czy iluminatami. Tajny Rzàd sk∏ada si´ po prostu z najbogatszych ludzi Êwiata i ci potentaci -jest ich oko∏o dwóch tysi´cy - od dawna trzymajà w szachu nasze tak
zwane rzàdy. Decydujà oni o tym, kto i gdzie zostanie wybrany: od nich zale˝y wybuch wojny i niedopuszczenie do tego, ˝eby wybuch∏a. Pod ich kontrolà znajduje si´ globalne zmniejszanie zasobów ˝ywnoÊci, oni ustalajà stopy inflacji poszczególnych walut. Wszystko to podlega iluminatom. Nad si∏ami przyrody nie majà oni co
prawda w∏adzy, ale gdziekolwiek mogà manipulowaç na swojà korzyÊç, tam nie omieszkajà tego czyniç.
A celem iluminatów jest w∏adza nad ca∏ym globem, której nadali oni przyjemnà dla ucha nazw´: nowy ∏ad
Êwiata. Po raz pierwszy zapowiedzia∏ go publicznie George Bush senior, a by∏o to 11 wrzeÊnia 1990 roku,
a wi´c „przypadkowo”, dok∏adnie jedenaÊcie lat przed atakiem na Wold Trade Center. Obok globalnej religii,
g∏ównym przejawem nowego ∏adu Êwiata jest bezgotówkowe regulowanie p∏atnoÊci kartami kredytowymi (mowa tu o tak zwanych debit cards), a z czasem za pomocà umieszczanego pod skórà ma∏ego urzàdzenia, które umo˝liwi „wielkiemu bratu” (Big Brother) - tak nazwa∏ iluminatów George Orwell - uzyskanie kontroli i w∏adzy nad wszystkimi ludêmi.
Poj´cie nowego ∏adu Êwiata znalaz∏o swój wyraz - w obr´bie „wielkiej piecz´ci” - na banknocie jednodolarowym. Po prawej widaç t´ cz´Êç banknotu w powi´kszeniu. Nad piramidà widniejà s∏owa: Annuit coeptis (nasze przedsi´wzi´cie uwieƒczy∏ sukces), a poni˝ej: Novus ordo seclorum (nowy ∏ad Êwiata). W obu przypadkach mamy do czynienia ze wskazaniami na cel iluminatów, którzy rzàdzà Êwiatem z ukrycia, a chcà jawnej
w∏adzy nad nim!
Na najni˝szym poziomie piramidy odnajdujemy rzymskà liczb´ 1776. Oficjalnie jest to rok proklamowania
Stanów Zjednoczonych, które nastàpi∏o 1 maja 1776 roku W istocie jednak owa amerykaƒska piecz´ç to piecz´ç bawarskiego zakonu iluminatów, za∏o˝onego w 1770 roku w Ingolstadt z inicjatywy banku Rothschildów.
73
W roku 1776 oficjalnie zainicjowano istnienie owego tajnego zakonu. TrzynaÊcie poziomów piramidy to w istocie trzynaÊcie stopni wtajemniczenia iluminatów - nowicjuszy, a „wszechwidzàce oko” na szczycie piramidy
jest okiem Lucyfera. Dla cz∏onków ló˝ „ten, który przynosi Êwiat∏o”, czyli Lucyfer, jest nosicielem i stra˝nikiem
wiedzy majàcej najwi´ksze znaczenie.
Wielka piecz´ç, piramida z wszechwidzàcym okiem, sk∏adajàca si´ z trzynastu gwiazd Gwiazda Dawida
nad feniksem, sam feniks, god∏o paƒstwowe na rewersie, a tak˝e orygina∏ gwiaêdzistej flagi, zawierajàcy trzynaÊcie pasków i trzynaÊcie gwiazd - wszystkie one sà starodawnymi i wa˝nymi symbolami masonerii, stworzonymi co prawda na zlecenie Rothschildów i wprowadzonymi przez Adama Weishaupta, ale ze wzgl´du na
swà symbolik´ majàcymi rodowód staroegipski, jak równie˝ andyjski (ekwadorski). W ksià˝ce pod tytu∏em
Atlas zbuntowany jej autorka Ayn Rand ujawnia, ˝e projekt iluminackiej piramidy na banknocie dolarowym
stworzy∏ Philip Rothschild, który by∏ kochankiem pisarki.
Rys. 75 i 76: Banknot jednodolarowy z piramidà bawarskich iluminatów porównajmy jà jeszcze raz z pokazanà na Rys. 51 piramida z Ekwadoru
John Todd, by∏y iluminat, tak oto opisuje t´ piramidà: Piecz´ç powsta∏a na zlecenie londyƒskich Rothchildów. Stan´li oni na czele szataƒskiej organizacji. Mo˝na w niej spotkaç masonów, komunistów, tak˝e cz∏onków innych stowarzyszeƒ. Jest to organizacja bardzo rozleg∏a. Chodzi w niej o polityk´ i pieniàdze, przy czym
celem jest jeden globalny rzàd. Owa organizacja zrobi wszystko, co mo˝liwe, by taki rzàd powsta∏, i liczy si´
nawet z koniecznoÊcià wywo∏ania III wojny Êwiatowej. Cz∏onkowie organizacji nazwali siebie „iluminaci”, co
oznacza: „nosiciele Êwiat∏a”.
(...) Gdyby ktoÊ spyta∏ g∏ównego czarodzieja, kto jest najpot´˝niejszà czarownicà na Êwiecie, otrzyma∏by
nast´pujàcà odpowiedê: Ruth Carter Stapleton, siostra by∏ego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Jimmy'ego
Cartera. Nie wiem, czy Jimmy Carter nale˝y do masonerii. Na ogól amerykaƒscy politycy sà wolnomularzami,
bo dzi´ki temu mogà si´ obracaç we wszystkich kr´gach. Od I wojny Êwiatowej, czyli epoki Wilsona, nie by∏o
prezydenta, który by nie nale˝a∏ do iluminatów - z wyjàtkiem Eisenhowera, ale i on pozostawa∏ pod ich kontrolà. Na Êwiecie jest oko∏o 5 tysi´cy osób, które dog∏´bnie pozna∏y za∏o˝enia iluminatów.
Dla owej elity pracujà miliony ludzi. Podobnie przedstawia si´ to w masonerii. Ca∏à wiedz´ posiadajà tylko
ci, którzy uzyskali 33. stopieƒ w obrzàdku szkockim. Inni jej nie dost´pujà. Do iluminatów nale˝à wszystkie
wielkie koncerny naftowe, jakie istniejà na Êwiecie; ponadto wszystkie liczàce si´ firmy wysy∏kowe w USA oraz
99% supermarketów. Ka˝da elektroniczna kasa komputerowa w Sanach Zjednoczonych jest po∏àczona
z ogromnym komputerem w Dallas, w Teksasie, zwanym „The Beast” (bestia). Ten zaÊ jest po∏àczony z noszàcymi t´ samà nazw´ komputerami w Brukseli i Amsterdamie.
Z rozdzia∏u o templariuszach wiemy, ˝e - wed∏ug ich wypowiedzi - losy ludzkoÊci oka˝à si´ – co do swego
toku – zgodne z tekstem ewangelicznym, który jest znany jako Apokalipsa Êw. Jana. Wczytajmy si´ wi´c w to
objawienie...
Apokalipsa Êw. Jana, rozdzia∏ 13, wersy 1-18:
I ujrza∏em Besti´ wychodzàcà z morza (...) A Smok da∏ jej swà moc, swój tron i wielkà w∏adz´. (...) Potem
dano jej wszczàç walk´ ze Êwi´tymi i zwyci´˝yç ich, i dano jej w∏adz´ nad ka˝dym szczepem, ludem, j´zykiem i narodem. (...)
74
Potem ujrza∏em innà Bestie, wychodzàcà z Ziemi (...) I ca∏à w∏adze pierwszej Bestii przed nià wykonuje,
i sprawia, ˝e ziemia i jej mieszkaƒcy oddajà pok∏on pierwszej Bestii (...) I czyni (druga Bestia) wielkie znaki,
tak i˝ nawet ka˝e ogniowi zst´powaç z nieba na oczach ludzi. I zwodzi mieszkaƒców ziemi znakami, które jej
dano czyniç przed Bestià, mówiàc mieszkaƒcom ziemi, by wykonali obraz Bestii, która otrzyma∏a cios mieczem, a o˝y∏a. I dano jej, by duchem obdarzy∏a obraz Bestii, tak i˝ nawet przemówi∏ obraz Bestii, i by sprawi∏,
˝e wszyscy zostanà zabici, którzy nie oddadzà pok∏onu obrazowi Bestii. I sprawia, ˝e wszyscy, i mali, i wielcy,
bogaci i biedni, wolni i niewolnicy otrzymujà znami´ na prawà r´k´ lub na czo∏o i ˝e nikt nie mo˝e kupiç ni
sprzedaç, kto nie ma znamienia - imienia Bestii lub liczby jej imienia. Tu jest potrzebna màdroÊç. Kto ma rozum, niech liczb´ Bestii przeliczy: liczba to bowiem cz∏owieka. A liczba jego: szeÊçset szeÊçdziesiàt szeÊç.
W tym miejscu potrzebny jest krótki komentarz: objawienie ukaza∏o Janowi obrazy, które wówczas by∏y niemo˝liwe do opisania (telewizor, bomb´, kart´ kredytowà), a on zinterpretowa∏ je bardzo prostymi s∏owami.
„Bestii” nie nale˝y sobie wyobra˝aç jako dziwnego zwierz´cia – jest ona tutaj przeciwieƒstwem „ducha”,
a wi´c reprezentuje materi´ czy raczej materializm oraz propagujàcà go organizacj´.
W przytoczonym fragmencie jest kilka wa˝nych passusów, które teraz rozszyfrujemy:
1. I ujrza∏em Besti´ wychodzàcà z morza. (...) A Smok da∏ jej swà moc, swój tron i wielkà w∏adze. (...) Potem dano jej wszczàç walk´ ze Êwi´tymi i zwyci´˝yç ich, i dano jej w∏adz´ nad ka˝dym szczepem, ludem, j´zykiem i narodem.
Smoka mo˝na by zinterpretowaç jako Lucyfera (albo istot´ jaszczuropodobnà?), pierwsza Bestia to iluminaci (banki FED oraz Wali Street), osadzeni przez Lucyfera na tronie Êwiata i obdarzeni pot´gà finansowà
(por. w Starym Testamencie 2 Krn. 9,13, jak te˝ 1 Krl. 10,14: Waga z∏ota, które co rok dostarczano Salomonowi, wynosi∏a szeÊçset szeÊçdziesiàt szeÊç talentów z∏ota). Nie by∏ to przypadek, ˝e Jezus wygna∏ ze Êwiàtyni
tych, którzy po˝yczali pieniàdze. Jednoznacznie umotywowa∏ swoje dzia∏anie, powiedzia∏ bowiem do nich
(J.8, 44): Wy macie diab∏a za ojca i chcecie spe∏niaç po˝àdania waszego ojca.
Skoro prawdopodobnie ma∏o kto wie, czym FED - centralny bank Ameryki - ró˝ni si´ od innych banków
centralnych, niech dalszych informacji dostarczy takie oto zwi´z∏e omówienie historyczne:
Pod koniec XIX wieku te banki, które pozostawa∏y pod kontrolà imperium Rothschildów, rozpocz´∏y wielkà
kampani´, której celem by∏o podporzàdkowanie Êwietnie prosperujàcej gospodarki USA. Europejscy
Rothschildowie finansowali bank J.P. Morgan & Co., bank Khun Loeb & Co.,Standard Oil Co., czyli koncen
Johna Rockefellera, kolej Edwarda Harrimana i huty, których w∏aÊcicielem by∏ Andrew Carnegie. Owe powiàzania oznacza∏y wówczas nie tylko to, ˝e Rothschildowie uzyskali pewien wp∏yw na gospodark´ Stanów Zjednoczonych. Oko∏o roku 1900 wys∏ali oni do USA jednego ze swoich agentów, Paula Warburga, aby nawiàzaç
wspó∏prac´ z Khun Loeb & Co. Bank. Jacob Schiff i Paul Warburg zainicjowali kampani´ na rzecz utworzenia
Banku Rezerw Federalnych (Federal Reserve Bank - FED), który mia∏ byç pot´˝nym prywatnym bankiem
centralnym Ameryki.
Przemawiajàc w 1907 roku na posiedzeniu nowojorskiej Izby Handlowej, Jacob Schiff stwierdzi∏: Je˝eli nie
powstanie bank centralny, który b´dzie mia∏ wystarczajàcà kontrol´ nad zaciàganiem kredytów, to czeka ten
kraj najstraszliwszy i najbardziej brzemienny w skutki krach finansowy w jego historii.
Co zapowiedziano, to i zrobiono: kryzys finansowy, który nastàpi∏ w USA i - jako jego konsekwencja - panika na rynku kapita∏owym pozbawi∏y dziesiàtki tysi´cy ludzi podstaw egzystencji. Panika na gie∏dzie nowojorskiej pozwoli∏a Rothschildom zarobiç kilka milionów dolarów i osiàgnàç sukces, o jaki im chodzi∏o. W∏aÊnie t´
panik´ wykorzystano jako argument na rzecz utworzenia wreszcie banku centralnego, który mia∏by zapobiegaç takim sytuacjom.
Wyst´pujàc podczas obrad senackiej komisji bankowo-walutowej, Paul Warburg powiedzia∏: Pierwsza
myÊl, jaka nasuwa mi si´ w zwiàzku z tà panikà, jest myÊl o tym, ˝e potrzebny nam jest krajowy bank rozrachunkowy (bank centralny).
Ostateczna wersja dokumentu ustanawiajàcego FED zosta∏a uzgodniona w posiad∏oÊci J. Morgana na wyspie Jekyll w stanie Georgia. Powstanie FED w roku 1913 pozwoli∏o w∏aÊcicielom banków o zasi´gu mi´dzynarodowym znacznie zwi´kszyç swà pot´g´ finansowà na obszarze USA. Pau∏ Warburg zosta∏ pierwszym
prezydentem FED. Po podj´ciu decyzji o utworzeniu FED wprowadzono szesnastà poprawk´ do konstytucji,
dzi´ki której Kongres uzyska∏ mo˝liwoÊç opodatkowania dochodów osobistych obywateli Stanów Zjednoczonych. By∏o to koniecznym nast´pstwem, skoro rzàd USA nie móg∏ ju˝ drukowaç pieni´dzy, którymi finansowa∏by swojà dzia∏alnoÊç. Po raz pierwszy w dziejach USA zmuszono obywateli do p∏acenia podatku dochodowego.
75
Najwa˝niejszymi akcjonariuszami FED byli wtedy:
1. banki Rothschildów w Londynie i Pary˝u
2. Lazard Brothers Bank w Pary˝u
3. Israel Moses Seif Bank we W∏oszech
4. Warburg Bank w Amsterdamie i Hamburgu
5. Lehmann Bank w Nowym Jorku
6. Khun Loeb & Co. Bank w Nowym Jorku
7. nale˝àcy do Rockefellera Chase Manhattan Bank w Nowym Jorku
8. Goldman Sachs Bank w Nowym Jorku
Ju˝ wówczas kongresman Charles Lindbergh okreÊli∏ nowo powsta∏y Bank Rezerw Federalnych - ze
wzgl´du na jego pot´g´ finansowà - jako niewidzialny rzàd.
Jak w∏aÊciwie funkcjonuje FED? Komisja Otwartego Rynku w FED emituje Federal Reserve Notes (banknoty). Te papierowe dolary zostajà wypo˝yczone rzàdowi USA w zamian za obligacje, które stanowià gwarancj´ dla FED. Te z kolei trafiajà do banków FED, uzyskujàcych rokrocznie odsetki od nich. Ju˝ w 1992 roku
wartoÊç obligacji b´dàcych w posiadaniu FED wynios∏a a˝ 5 000 000 000 000 dolarów i stale rosnà odsetki
pokrywane przez podatników. Ca∏y ten majàtek FED powsta∏ dzi´ki po˝yczkom pieni´˝nym udzielanym rzàdowi USA oraz inkasowaniu wysokich odsetek w zwiàzku z dzia∏alnoÊcià, której jedynymi kosztami sà wydatki
na farb´ drukarskà i sam druk. Brzmi to wprost niewiarygodnie, ale jest faktem!
Daniel Doyle Benham, amerykaƒski bojownik o prawa cz∏owieka, odwa˝y∏ si´ w 2002 roku zatelefonowaç
do San Francisco Federal Reserve Bank (FED) i przeprowadzi∏ wielce wymowny wywiad z niejakim Ronem
Supinskim, przedstawicielem Public Information Department, który odtwarzamy tu w pe∏nym brzmieniu („P”
oznacza pytajàcego, „Mr S.” to Ron Supinski):
P:
Panie Supinski, czy Federal Reserve System jest we w∏adaniu mojego kraju?
Mr S.: JesteÊmy agenda rzàdowà.
P:
Nie o to pytam. Czy mój kraj ponosi koszta utrzymania tego systemu?
Mr S.: JesteÊmy agendà rzàdowà, utworzonà przez Kongres.
P:
Czy Federak Reserve stanowi przedsi´biorstwo?
Mr S.: Tak.
P.:
Czy rzàd mojego paƒstwa posiada akcje Federal Reserve?
Mr S.: Nie, udzia∏owcami sà banki cz∏onkowskie.
P.:
Czy owe banki sà prywatnymi spó∏kami?
Mr S.:Tak.
P.: Czy banknoty Federal Reserve Bank majà jakiekolwiek pokrycie?
Mr S.:Tak, jest nim majàtek Federal Reserve, ale przede wszystkim uprawnienia Kongresu do na∏o˝enia
takiego czy innego podatku na obywateli.
P.: „Uprawnienie do inkasowania podatków”, czy tak pan powiedzia∏? I to w∏aÊnie stanowi pokrycie dla
banków Federal Reserve?
Mr S.: Tak.
P.:
Jaka jest wartoÊç ca∏ego majàtku Federal Reserve?
Mr S.: San Francisco Bank posiada aktywa na sum´ 36 miliardów dolarów.
P.:
Co sk∏ada si´ na te aktywa?
Mr S.: Z∏oto, sam Federal Reserve Bank i gwarancje rzàdowe.
P.:
Jaka wartoÊç jednej uncji z∏ota jest uwzgl´dniana w ksi´gowoÊci Federal Reserve Bank?
Mr S.: Tej informacji nie posiadam, ale San Francisco Bank dysponuje z∏otem o wartoÊci 1,6 miliarda
dolarów
P.:
Czy chce pan przez to powiedzieç, ˝e Federal Reserve Bank w San Francisco posiada 1,6
miliarda dolarów w z∏ocie, a saldo tego majàtku stanowià gwarancje rzàdowe?
Mr S.: Tak.
P.:
Skàd Federal Reserve otrzymuje Federal Reserve Notes?
Mr S.: Banknoty sà autoryzowane przez Departament Skarbu.
P.:
Ile Federal Reserve p∏aci za Federal Reserve Not´ o nominale 10 dolarów?
Mr S.: Od pi´çdziesi´ciu do siedemdziesi´ciu centów.
P.:
Ile p∏àci si´ za banknot studolarowy ?
Mr S.: Tyle samo - od pi´çdziesi´ciu do siedemdziesi´ciu centów.
76
P.:
Tylko 50 centów za 100 dolarów to ogromny zysk, czy˝ nie tak?
Mr S.: Zgadza si´.
P.:
Departament Skarbu otrzymuje wi´c od Federal Reserve 20 $ dolarów przy nominalnej wartoÊci
1000 dolarów albo inaczej: nieco ponad dwa centy przy fakturze studolarowej, czy prawid∏owo
rozumuj´?
Mr S.: Chyba jest pan bliski prawdy.
P.:
Czy Federal Reserve nie wykorzystuje przypadkiem Federal Reserve Notes, których koszt wynosi
2 centy od sztuki, do odkupywania obligacji od rzàdu?
Mr S.: Tak, ale to nie wszystko.
P.:
Czy taka jest jednak istota sprawy?
Mr S.: Istota sprawy jest w∏aÊnie taka.
P.:
Ile Federal Reserve Notes jest w obiegu?
Mr S.: 263 miliardy dolarów, ale my mo˝emy wskazaç tylko na niewielki procent banknotów.
P.:
Gdzie si´ podzia∏y te „inne” banknoty?
Mr S.: W materacach albo te˝ zosta∏y „pogrzebane”, albo gdzieÊ za kulisami, tak jak brudne pieniàdze z
przemytu narkotyków.
P.:
Skoro d∏ugi trzeba pokrywaç przy u˝yciu Federal Reserve Notes, czy tych, które sà w obiegu,
wystarczy do sp∏acenia d∏ugów paƒstwowych wynoszàcych 4 biliony dolarów?
Mr S.: Nie wiem.
P.:
Czy istnia∏aby matematyczna mo˝liwoÊç sp∏acenia tych 4 bilionów zad∏u˝enia, gdyby rzàd
federalny zebra∏ wszystkie banknoty b´dàce w obiegu?
Mr S.: Nie.
P.: Czy mia∏bym racje, mówiàc, ˝e w takim razie za ka˝dy dolar wp∏acony do jednego z banków
cz∏onkowskich mo˝na by, przy odpowiedniej polityce zachowania rezerw, po˝yczyç 8 dolarów?
Mr S.: Oko∏o 7 dolarów.
P.: Prosz´ mnie poprawiç, je˝eli si´ pomyl´, ale chodzi tu chyba o 7 dolarów w takich banknotach
rezerwy federalnej, które nigdy nie trafi∏y do obiegu. Wzi´∏y si´ one z powietrza, skoro ani
kredytów, ani owych dwóch centów z wartoÊci nominalnej nigdy nie wyp∏acono. Inaczej mówiàc:
Federal Reserve Notes, o które tu chodzi, nie istnia∏y w rzeczywistoÊci jako fizyczne pieniàdze,
wydrukowane i wyemitowane, lecz stanowi∏y po prostu zapisy w ksi´gach i by∏y po˝yczane z
odsetkami. Czy mam racje?
Mr S.: Tak.
P.:
Czy w∏aÊnie dlatego w obiegu sà tylko 263 miliardy dolarów w banknotach rezerwy federalnej?
Mr S.: Jest to cz´Êciowe wyjaÊnienie przyczyny.
P.:
Czy moja interpretacja jest w∏aÊciwa: kiedy (w Bo˝e Narodzenie 1913 roku) pojawia∏a si´ ustawa
o rezerwie federalnej, przenios∏a ona prawo bicia monet, a wiec do udost´pniania narodowi
pieni´dzy, jak te˝ prawo do regulowania obiegu i wartoÊci, z Kongresu na PRYWATNÑ spó∏k´,
czy tak? I mój kraj WYPO˚YCZA SOBIE teraz to, co powinno by stanowiç nasze zasoby
pieni´˝ne, z Banku Rezerwy Federalnej (PRYWANEJ spó∏ki), z DOLICZENIEM odsetek.
Czy w∏aÊciwie rozumuje? I ze wzgl´du na system monetarny naszego kraju te d∏ugi NIGDY
nie zostanà pewno sp∏acone?
Mr S.: W zasadzie ma pan racje.
P.: Jest w tym coÊ podejrzanego, nie uwa˝a pan?
Mr S.: Sorry, nie mog´ na to pytanie odpowiedzieç, ja tutaj pracuje.
P.:
Czy Federal Reserve poddano kiedykolwiek niezale˝nej kontroli?
Mr S.: JesteÊmy kontrolowani.
P.:
Dlaczego ostatnio Izba Reprezentantów przyj´∏a uchwa∏´ (oznaczonà numerem 1486)
o sprawdzeniu ca∏ej ksi´gowoÊci Federal Reserve przez GAO? I dlaczego Federal Reserve
sprzeciwia si´ temu?
Mr S.: Nie wiem.
P.:
Czy Federal Reserve reguluje wartoÊç Federal Reserve Notes i ustala stopy procentowe?
Mr S.: Tak.
P.: Prosz´ mi wyjaÊniç, jak to mo˝liwe, ˝eby system rezerwy federalnej by∏ zgodny z Konstytucjà,
skoro przecie˝ tylko Kongres, dzielàcy si´ na Senat oraz Izb´ Reprezentantów, jest (a przynajmniej
77
powinien byç) uprawniony do bicia naszych monet, do emitowania ich i do ustalania ich wartoÊci?
(Article 1 Section 1 and Section 8) Nigdzie w Konstytucji nie ma zapisu o mo˝liwoÊci przeniesienia
przez Kongres jakiegokolwiek zawarowanego konstytucyjnie uprawnienia na przedsi´biorstwo
PRYWATNE-a mo˝e si´ myl´?
Mr S.: Nie znam si´ na prawie konstytucyjnym. Mog´ skontaktowaç pana z naszym dzia∏em prawnym.
P.:
Powiem panu, ˝e ja zada∏em sobie trud przeczytania Konstytucji. NIE POZWALA ona na to, by
jakiekolwiek uprawnienie przyznane instytucji paƒstwowej zosta∏o przeniesione na prywatnà firm´
albo stowarzyszenie. Czy nie stanowi ona, i˝ wszelka inna w∏adza, nieprzys∏ugujàca pojedynczym
osobom prawnym, jest zastrze˝ona dla paƒstwa i jego obywateli?
Czy ten zapis dotyczy przedsi´biorstwa prywatnego?
Mr S.: Nie sàdz´, wiem jednak, i˝ utworzenie Federal Reserve dosz∏o do skutku dzi´ki zgromadzeniu
ustawodawczemu.
P.:
Czy zgodzi∏by si´ pan z takim stwierdzeniem: „to jest nasz kraj i pieniàdze te˝ powinny byç
NASZE, tak jak stanowi Konstytucja”?
Mr S.: Rozumiem paƒskà intencj´.
R:
Dlaczego mielibyÊmy po˝yczaç nasze w∏asne pieniàdze od PRYWATNEGO konsorcjum
bankierów (Z ODSETKAMI)? Czy˝ nie po to w∏aÊnie doprowadziliÊmy do rewolucji, ˝eby staç si´
odr´bnym, suwerennym narodem, majàcym w∏asne prawa?
Mr S.: (odmówi∏ odpowiedzi)
P.: Czy kiedykolwiek zapytano Sàd Najwy˝szy o to, czy dzia∏alnoÊç Federal Reservejest zgodna
z Konstytucjà?
Mr S.: Zdaje si´, ˝e by∏o kilka procesów, które mia∏y zwiàzek z tà kwestia. Czy toczy∏y si´ one przed Sàdem Najwy˝szym? Chyba tak, ale nie jestem tego pewny.
P.:
Czy˝ Sàd Najwy˝szy nie uzna∏ jednog∏oÊnie - w sprawie Schechter Poultry Corp. przeciwko Stanom Zjednoczonym i w sprawie Carter przeciw Carter Coal Co. (wyrok w zbiorze werdyktów) - kon
statacji korporajnej za niezgodne z konstytucjà delegowania w∏adzy ustawodawczej?
(„Przeniesienie w∏adzy jest równoznaczne z regulowaniem w∏adzy. Stanowi to najbardziej nagannà form´ delegacji ustawodawczej; nie jest to zwyczajnà delegacjà, dotyczàcà jakiejÊ oficjalnej korporacji/spó∏ki grupy, która zapewne nie oka˝e zainteresowania dobrem powszechnym, lecz zadba
o prywatny interes poszczególnych osób.” Carter przeciwko Carter Coal Co.)
Mr S.: Nie wiem, ale mog´ skontaktowaç pana z naszym dzia∏em prawnym.
P.:
Czy˝ obecny system monetarny nie jest domkiem z kart, który MUSI si´ zawaliç, skoro nie ma
takiej matematycznej mo˝liwoÊci, by d∏ugi zosta∏y KIEDYKOLWIEK sp∏acone?
Mr S.: Tak to wyglàda. Mog´ panu powiedzieç, ˝e jest pan bardzo wnikliwy i wiele pan wie. Ale my
mamy pewne rozwiàzanie.
P.:
Có˝ to za rozwiàzanie?
Mr S.: Debit card. (Nowy ∏ad Êwiata opiera si´ mi´dzy innymi na istnieniu spo∏eczeƒstwa pozbawionego
gotówki. Debit card jest uniwersalnà kartà kredytowà i stanowi zarówno dokument to˝samoÊci, jak
i Êrodek p∏atniczy w nowym ∏adzie Êwiata - przyp. aut.).
P.: Czy ma pan na myÊli EFT Act (Electronic Fund Transfer = elektroniczne regulowanie p∏atnoÊci)?
Czy nie nale˝y si´ tego bardzo obawiaç ze wzgl´du na ogromne mo˝liwoÊci komputerów?
Paƒstwo, wszystkie jego instytucje, tak˝e Federal Reserve, b´dà otrzymywaç informacje o tym, ˝e:
o godzinie 14.30 by∏ pan na stacji benzynowej i za 10 dolarów kupi∏ pan benzyn´ bezo∏owiowà
w cenie 1,41 za galon, a potem, o 14.58, by∏ pan w sklepie spo˝ywczym, gdzie kupi∏ pan chleb,
gotowy obiad, mi´so i mleko za 12,32 dolara, póêniej zaÊ, o wpó∏ do czwartej, kupi∏ pan w aptece
lekarstwa za 5,62 dolara. Inaczej mówiàc, paƒstwo wiedzia∏oby, kiedy i dokàd chodzimy,
ile zap∏aciliÊmy, ile zap∏acii hurtownik i jaki mia∏ zysk. System EFT sprawi∏by, ˝e dos∏ownie
wszelka wiedza o nas by∏aby w posiadaniu paƒskiej placówki. Czy˝ nie jest to przera˝ajàca
perspektywa?
Mr S.: Owszem, to jest dziwne.
P.:
DomyÊlam si´ STRASZNEGO MATACTWA, szyderstwa z naszej Konstytucji. Czy nie jest tak, i˝
prywatnemu konsorcjum bankierów p∏acimy danin´ i c∏o w postaci podatku dochodowego?
Mr S.: Nie nazwa∏bym tego daninà, to sà odsetki.
P.:
Czy˝ ka˝dy urz´dnik z wyboru nie sk∏ada przysi´gi, którà zobowiàzuje si´ on do ochrony
78
Konstytucji, do tego, ˝e b´dzie jej broniç przed wrogami zewn´trznymi, ale i wewn´trznymi?
Czy˝ z tego punktu widzenia Federal Reserve nie jest wrogiem wewn´trznym?
Mr S.: Nie mog´ tego potwierdziç.
P.:
Nasi urz´dnicy z wyboru i osobistoÊci majàcy w∏adz´ nad Federal Reserve ponoszà win´
za swoje uprzywilejowanie, a tym samym godzà w Konstytucj´ swojego paƒstwa, co stanowi
zdrad´ stanu. Czy˝ zdrady stanu nie karze si´ Êmiercià?
Mr S.: Tak sàdz´.
P.:
Bardzo dzi´kuj´ za informacje i za czas, który zechcia∏ mi pan poÊwi´ciç. I gdyby mi wolno by∏o to
powiedzieç, poradzi∏bym panu, ˝eby podjà∏ pan niezb´dne kroki dla zabezpieczenia siebie i swojej
rodziny, a wi´c ˝eby wy cofa∏ pan wszystkie pieniàdze zdeponowane w bankach, zanim ca∏y
system si´ za∏amie. Ja to zrobi´.
Mr S.: Nie wyglàda to dobrze.
P.: Niech Bóg oka˝e mi∏osierdzie duchom, które stojà za tym sprzecznym z Konstytucjà
i przest´pczym przedsi´wzi´ciem, noszàcym nazw´ Rezerwy Federalnej. Skoro tylko
przebudzà si´ WSZECHMOCNE MASY i zrozumiejà, na czym to gigantyczne oszustwo
polega, nie potraktujà tego pob∏a˝liwie.
Rozmowa z panem by∏a dla mnie przyjemnoÊcià, jeszcze raz dzi´kuj´, ˝e zechcia∏ pan poÊwi´ciç
mi ten czas. Mam nadziej´, ˝e pos∏ucha pan mojej rady, zanim dojdzie do katastrofy.
Mr S.: Niestety, na nic dobrego si´ nie zanosi.
P.: ˚ycz´ mi∏ego dnia i dzi´kuj´ za to, ˝e znalaz∏ pan dla mnie czas.(46)
Mr S.: A ja dzi´kuj´ za to, ˝e pan zatelefonowa∏.
Powtórz´ to jeszcze raz z ca∏à mocà: dolar nie Jest emitowany przez rzàd USA, lecz przez FED, czyli konsorcjum prywatnych banków, które umo˝liwia rzàdowi dysponowanie pieni´dzmi, inkasujàc w zamian spore
odsetki i Êciàgajàc podatki.
Mowa tu o najwi´kszym oszustwie USA, które - o dziwo! - ma∏o kto zauwa˝a. Co wi´cej, obligacje rzàdowe
sprawi∏y, ˝e FED ma - z paƒstwowego i prywatnego punktu widzenia - prawo do wszystkiego, co stanowi podstawowy majàtek Stanów Zjednoczonych Ameryki. Liczne ju˝ procesy sàdowe, których celem by∏o uniewa˝nienie ustawy dotyczàcej utworzenia FED, okaza∏y si´ nieskuteczne. Pierwszym, który podjà∏ prób´ przeciwstawienia si´, by∏ John F. Kennedy ze swym projektem ustawy likwidujàcej FED. Wiemy, jak to si´ skoƒczy∏o!
Niewykluczone, ˝e ktoÊ skory do krytyki zarzuci mi w tym miejscu spekulacj´. A przecie˝ pierwszà czynnoÊcià
urz´dowà nast´pcy Kennedy'ego, którym zosta∏ Lyndon B. Johnson, okaza∏o si´ anulowanie tamtej, ostatniej
czynnoÊci urz´dowej poprzednika. (O dzia∏alnoÊci FED jest tak˝e mowa w zamieszczonym tu wywiadzie
z pewnym wspó∏pracownikiem tej instytucji).
2. Potem ujrza∏em innà Bestie wychodzàcà z ziemi (...). I ca∏à w∏adze pierwszej Bestii przed nià wykonuje
i sprawia, ze ziemia i jej mieszkaƒcy oddajà pok∏on pierwszej Bestii (...).
Druga Bestia jest obrazem tych, co s∏u˝à pierwszej Bestii - rzàdów pos∏usznych wobec iluminatów oraz
uleg∏ych wobec Wall Street, narz´dzia iluminatów. Jeszcze raz przytaczam - dla przypomnienia - komentarz
„Sliddeutsche Zeitung” na temat amerykaƒskich wyborów prezydenckich 2000 roku:
Oboj´tne, czy prezydentem zostanie George W. Bush, czy Al Gore – szefem banku emisyjnego jest Alan
Greenspan. Czy potrzeba wi´kszej jasnoÊci?
3. I czyni wielkie znaki, tak i˝ nawet ka˝e ogniowi zst´powaç z nieba na ziemie (...).
Trudno oprzeç si´ wra˝eniu, ˝e mowa tu o zrzuceniu bomby atomowej. A kto zrzuci∏ pierwszà bomb´ atomowà? Amerykanie, wykonujàcy polecenie kr´gu osób, które rzàdowi amerykaƒskiemu wskazujà, co nale˝y
zrobiç, czyli iluminatów.
4. I dano jej, by duchem obdarzy∏a obraz Bestii, tak i˝ nawet przemówi∏ obraz Bestii, i by sprawi∏, ˝e wszyscy zostanà zabici, którzy nie oddadzà pok∏onu obrazowi Bestii.
Równie˝ ten passus jest doÊç klarowny: obraz, który si´ porusza i potrafi mówiç - telewizja i komputer!
A teraz prosz´ wymieniç taki naród na naszym globie, który nie wielbi telewizji oraz komputera. Wyobraêmy
sobie Jana, wizjonera majàcego przed oczyma scen´ z przysz∏oÊci i dostrzegajàcego wspó∏czesnego nam
cz∏owieka, który urzeczonym wzrokiem wpatruje si´ w telewizor albo pracuje przy komputerze. Jak móg∏by
Jan to opisaç ludziom z jego epoki? Widzi on przysz∏ych ludzi, „oddajàcych pok∏on” obrazowi, który si´ porusza i mówi. Telewizja jest, jak wiadomo, najwa˝niejszym narz´dziem ludzi ˝àdnych w∏adzy nad Êwiatem.
I ka˝dy wie, gdzie znajduje si´ kuênia opinii kszta∏tujàcych oblicze wspó∏czesnego Êwiata: w krainie Wall Street, w Stanach Zanieczyszczonych.
79
5. I sprawia (druga Bestia), ˝e wszyscy, mali i wielcy (...) otrzymujà znami´ na prawà r´k´ lub na czo∏o i ˝e
nikt nie mo˝e kupie ni sprzedaç, kto nie ma znamienia - imienia bestii lub liczby jej imienia. Tu jest potrzebna
màdroÊç. Kto ma rozum, nich liczb´ Bestii przeliczy: liczba to bowiem cz∏owieka. A liczba jego: szeÊçset
szeÊçdziesiàt szeÊç. Ten ostatni passus wymaga kilku interpretacji:
Tak jak w tarocie karta nr 6 („Ci, którzy kochajà”), tak te˝ liczba 6 w kabale symbolizuje uleganie pokusie,
drog´ wiodàcà od duchowoÊci do materii, natomiast liczba 9, liczba màdroÊci, symbolizuje drog´ powrotnà od materii do sfery ducha.
˚yjàce w pó∏nocnej Arizonie plemi´ indiaƒskie Hopi zna takie oto proroctwo: Nikt nie mo˝e kupiç ani sprzedaç, kto nie ma znaku niedêwiedzia. Kiedy ten znak stanie si´ widoczny, nastàpi trzecia wielka wojna.
Znak niedêwiedzia wyglàda tak:
Porównamy go z kodem kreskowym:
Musimy sobie uzmys∏owiç, w jakich okolicznoÊciach Indianin sprzed kilku stuleci doznaje wizji, która pozwala mu ujrzeç kod kreskowy. Nie zna on oczywiÊcie tego kodu pod jego nazwà, tote˝ w indiaƒskim opisie
ów znak przypomina Êlady rozstawionych szponów niedêwiedzia. Kreski na towarach stanowià ró˝ne kombinacie podwójnych linii, które - dzi´ki wyt∏uszczeniu niektórych i odleg∏oÊciom mi´dzy nimi - odpowiadajà okreÊlonym liczbom, tak wi´c dany towar mo˝na zidentyfikowaç, pos∏ugujàc si´ binarnym systemem liczb. Widzà
paƒstwo dwanaÊcie krótszych pasków podwójnych, szeÊç po prawej i szeÊç po lewej stronie. Do nich trzeba
dodaç TRZY d∏u˝sze, na lewym i prawym kraƒcu oraz poÊrodku. Kiedy odnajdziecie po prawej stronie liczb´
szeÊç pod krótszymi kreskami (kombinacjami dwóch cienkich kresek) i porównacie je z d∏u˝szymi, to przekonacie si´, ˝e i te d∏u˝sze paski reprezentujà liczb´ 6, tyle ˝e nie widnieje ona pod nimi. Trzy kombinacje
dwóch d∏u˝szych kresek sà i pozostajà jednakowe w ka˝dym kodzie kreskowym, jaki na Êwiecie istnieje,
zmieniajà si´ tylko krótsze kreski. Oznacza to, ˝e komputer zawsze rozpoznaje kombinacj´ 666.
Dzisiaj Êwiat zachodni nie mo˝e ju˝ si´ obejÊç bez kodu kreskowego ani dokonywaç zakupów bez karty
kredytowej; dotyczy to zw∏aszcza Stanów Zjednoczonych. I niezad∏ugo kod kreskowy pojawi si´ na r´kach albo czo∏ach ludzi bàdê w tych samych miejscach pod skórà. Dlaczego w∏aÊnie w tych miejscach? Bo czip funkcjonuje dzi´ki niewielkiej baterii czy te˝ pompie cieplnej, a ∏adowanie tej baterii odbywa si´ poprzez przemienne nast´powanie zimna i ciep∏a. D∏oƒ i czo∏o sà tymi cz´Êciami cia∏a, w obr´bie których najcz´Êciej zmienia
si´ temperatura, a poza tym sà one najbardziej przydatne do identyfikowania osób.
Nawiasem mówiàc, symboliczne i ciekawe jest to, ˝e najwi´kszy komputer Êwiata, z którym po∏àczone sà
wszystkie pozosta∏e, stoi w Brukseli i nazywa si´ La Bete - Bestia.
O nieod∏àcznoÊci liczby 666 od kodu kreskowego i systemu kart kredytowych, a wi´c od bankowoÊci i obrotu pieni´˝nego Êwiadczy to, ˝e jest ona liczbà kodowà Banku Âwiatowego i wyst´puje na przyk∏ad na osobistych kartach wydawanych przez Bank Narodowy Australii. Dzia∏ajàca w Bombaju placówka obs∏ugi czeków
z indyjskich banków jest oznaczona numerem 666. Liczba ta poprzedza numery nowych amerykaƒskich kart
kredytowych. Olivetti Computer System P 6060 stosuje obecnie numeracj´ rozpoczynajàcà si´ od liczby 666.
Na ca∏ym terytorium Stanów Zjednoczonych paragony komputerowe zawierajà skupiska szarych kropek dooko∏a liczby 666. Na wszystkich izraelskich kuponach loteryjnych widnieje liczba 666. Mi´dzynarodowy numer
telefoniczny Izraela do po∏àczeƒ zamorskich to 666, i tak dalej.
Kim sà ci, którzy wprowadzili system kart kredytowych i ju˝ teraz w ró˝nych dziedzinach stosujà tatua˝ laserowy? Sà to w∏aÊciciele prywatnych banków o zasi´gu mi´dzynarodowym! Sà to ci, którzy w 1913 roku
wprowadzili system rezerwy federalnej; ci, którzy dzier˝à ster na Wall Street i, majàc nad tà ulicà kontrol´, doprowadzajà do bankructwa wielkich koncernów, a nawet ca∏ych krajów, lub te˝ przejmujà w∏adz´ nad nimi.
I w∏aÊnie ci kompani, którzy zniewolili Êwiat swoim systemem odsetek od odsetek, wykorzystajà sztucznie
spowodowany krach banków (za pretekst pos∏u˝y jakaÊ wojna albo kolejny atak terrorystów) do tego, by gotówk´ zastàpiç pieni´dzmi plastikowymi i tym samym postawiç nast´pny kamieƒ milowy na drodze do rzàdu
80
globalnego, do nowego ∏adu Êwiata. Jak mia∏oby si´ to odbyç? Ale˝ to ca∏kiem proste. Skoro pojawia si´ inflacja, dla podtrzymania gospodarki trzeba dodrukowywaç pieniàdze - znamy to przecie˝ z lat, kiedy panowa∏a
inflacja. Innym pomys∏em mog∏oby byç wprowadzenie nowej waluty wiodàcej, na przyk∏ad o nazwie „eurodolar”, a wi´c takiej, która stanowi∏aby po∏àczenie euro z dolarem. KtoÊ zaoponuje pewnie, twierdzàc, ˝e nowych
pieni´dzy nie mo˝na tak szybko wydrukowaç w iloÊciach wystarczajàcych dla wszystkich (przecie˝ od czasu
ostatniego krachu bankowego przyby∏o ludnoÊci), ktoÊ przypomni okolicznoÊci wprowadzenia euro i to, ˝e
bardzo d∏ugo trzeba by∏o t´ operacj´ przygotowywaç...
I zostanie zaproponowane rozwiàzanie doskona∏e, a mianowicie, obrót pieni´dzmi wirtualnymi czy te˝ plastikowymi, czyli u˝ywanie karty kredytowej w spo∏eczeƒstwie bezgotówkowym - cashiess sudety. Skoro ka˝dy
posiadacz konta ma kart´, to - jak si´ twierdzi - gospodarka mo˝e funkcjonowaç przy p∏aceniu kartà kredytowà. Konsument nie musi si´ przejmowaç kursem waluty, o to zadbajà nasi szefowie na Wall Street (Big Brother)! Istnieje przecie˝ pi´kne has∏o reklamowe: Prosz´ ˝yç, my zatroszczymy si´ o reszt´. I tak oto - jak˝e
szybko - spe∏nia si´ Apokalipsa sw. Jana!
Ale wczytajmy si´ jeszcze przez chwil´ w ostatnie s∏owa Apokalipsy:
(...) kto nie ma znamienia - imienia Bestii lub liczby jej imienia. Tu jest potrzebna màdroÊç. Kto ma rozum,
niech liczb´ Bestii przeliczy: liczba to bowiem cz∏owieka. A liczba jego: szeÊcset szeÊdziesiàt szeÊç.
Mamy tu do czynienia z numerologià, czyli z nadawaniem literom i wyrazom wartoÊci liczbowych. W Apokalipsie czytamy, ˝e chodzi o liczb´ imienia (Bestii). Wed∏ug kaba∏y, ka˝da litera odpowiada pewnej liczbie.
I dalej: ka˝da liczba i litera ma pewne znaczenie, pewien charakter. Kto jest Êwiadomy znaczeƒ liczb, ten mo˝e, pos∏ugujàc si´ liczbà uzyskanà, okreÊliç czyjÊ charakter i przewidzieç czyjeÊ losy. Poniewa˝ jest wiele kluczy liczbowych, mo˝liwe sà ró˝ne interpretacje. O kluczu mówi si´ na przyk∏ad wtedy, gdy ustala si´ kolejnoÊç
liter w alfabecie (a=l; c=3; u=21). Pomnó˝my te wartoÊci przez szeÊç (a=6; c=18; u=126), a odczytamy, co nast´puje:
C
O
M
P
U
T
E
R
18
90
78
96
126 120 30
108 = 666
K
66
I
54
S
114
S
114
I
54
N
84
G
42
E
30
R
108 = 666
Oprócz powy˝szego wariantu istniejà inne klucze liczbowe, które dajà bardzo ciekawe wyniki! Zresztà rozszyfrowaniem numerologicznym mo˝na te˝ objàç nazwy firm albo stron www. „W” ma w kabale swój odpowiednik w postaci liczby 6, tak wi´c zawsze wprowadzamy liczb´ 666, kiedy chcemy odwiedziç jakàÊ stron´
internetowà. TreÊç symboliczna jest tu taka sama, jak w przypadku kodu kreskowego z jego trzema przed∏u˝onymi kreskami - liczba 666 jest wszechobecna! (O tym, jak daleko ju˝ zaszliÊmy w tej grze, przekonamy si´
te˝, je˝eli spojrzymy na rewers niemieckiego dowodu osobistego i odwrócimy go „do góry nogami”: rozpoznamy stylizowanà czaszk´ zmar∏ego zwierz´cia i rogi nad nià - jest to obraz Bafometa albo Lucyfera, wy˝ej zaÊ
koron´.
Rys. 77 i 78: Skàd rogaty Bafomet wzià∏ si´
w niemieckim dowodzie osobistym?
Co do ostatniego zdania Apokalipsy, trzeba jeszcze odnotowaç, ˝e mowa o cz∏owieku, którego imi´ po rozszyfrowaniu numerologicznym wyka˝e wartoÊç liczbowà 666, cz∏owieku, który dzi´ki swojej charyzmie i sta∏ej
obecnoÊci w Êwiatowych mediach pociàgnie za sobà masy.
OkreÊla si´ t´ osob´ jako antychrysta - adwersarza Jezusa. Celem antychrysta jest zaprowadzenie nowego ∏adu na Êwiecie i danie Êwiatu jednej wspólnej religii.
81
Rys. 79 i 80: Jeszcze nie wszyscy chcà przyjàç do wiadomoÊci, ˝e od lat praktykuje si´ w Niemczech
wprowadzanie takich mikroczipow do ludzkich organizmów.
Przek∏ady artyku∏ów z „Hohenioher Tasbiatt”, 21.12.2001
Elektronika / Amerykaƒska firma chce wprowadziç na rynek implanty informacyjne
Z czipem pod skórà mo˝na b´dzie podejmowaç pieniàdze z kont bankowych Los Angeles. Pewna firma amerykaƒska zamierza
w ciàgu trzech miesi´cy przystàpiç do sprzeda˝y mikroczipow wszczepianych pod ludzkà skór´. Te uk∏ady elektroniczne mia∏yby
zawieraç w∏asne informacje medyczne, mo˝liwe do odczytania za pomocà skanera. Producent, firma Applied Digital Solutions, poleca je zwtaszcza pacjentom ze sztucznymi narzàdami, dla szybkiej identyfikacji w nag∏ych przypadkach. Wszczepiony „dowód osobisty” mógiby si´ przydaç tak˝e przy poszukiwaniu osób uprowadzonych - tak firma reklamuje swój produkt. Za poÊrednictwem satelitów lokalizowano by ów uk∏ad elektroniczny i jego posiadacza. „Bylbym zdziwiony, gdybyÊmy za dziesi´ç lat nie mieli pod skórà
czipów s∏u˝àcych do otwierania domów, uruchamiania samochodów i podejmowania pieni´dzy z kont bankowych” - mówi Christ
Hables Gray, profesor informatyki na uniwersytecie Great Falls w stanie Montana. Applied Digital produkuje ju˝ uk∏ady elektroniczne dla zwierzàt, przydatne hodowcom do utrzymywania kontroli nad stadami. (dpa)
Medycyna / Urzàdzenie dostarczajàce lekarzom informacji potrzebnych w nag∏ych przypadkach.
Miniczip pod skórà.
W pierwszej chwili ogarnia nas przera˝enie: w Stanach Zjednoczonych dokonano wprowadzenia do uk∏adu elektronicznego pod
skór´ cz∏owieka. W sytuacjach ekstremalnych mo˝e on, jak si´ twierdzi, uratowac ˝ycie
Boca Raton. Pewne amerykaƒskie ma∏˝eƒstwo oraz ich czternastoletni syn jako pierwsi ludzie na Êwiecie poddali si´ na Florydzie zabiegi wszczepienia uk∏adu elektronicznego. Ma on wielkoÊç ziarnka ry˝u, ale w jego pami´ci zawarto numer telefonu oraz informacje o lekach za˝ywanych przez cztonków rodziny, a wprowadzono go, ze znieczuleniem miejscowym, pod skór´ ramienia. Jak
podali Jeff i Leslie Jacobs, zabieg trwa∏ tylko minut´ i odbyt si´ bez komplikacji. „Obiecujemy sobie po tym wi´ksze bezpieczeƒstwo”
- wyzna∏a Leslie Jacobs (lat 46). Jej ma∏˝onek, Jeff, ma ju˝ za sobà kilka operacji i jest n´kany przez wiele chorób. Rodzinie zale˝y
na tym, by mieç lepsze zabezpieczenie w sytuacjach ekstremalnych.
Urzàdzenie to niezw∏ocznie dostarcza lekarzom w takich w∏aÊnie sytuacjach oraz w przypadku utraty przytomnoÊci informacji
o pacjencie. Przeznaczony jest ten uk∏ad elektroniczny tak˝e dla osób z chorobà Alzheimera, cierpiàcych na zaniki pami´ci. Dane
trzeba odczytywaç za pomoca skanera - poprzez skór´.
Jak pies na smyczy: Krytycy pomys∏u niepokojà si´ mo˝liwoÊcià wkraczania w czyjeÊ ˝ycie prywatne. „Kto decyduje o tym, komu
nale˝y wszczepiç taki uktad elektroniczny?” - pyta Marc Rotenberg z amerykaƒskiego oÊrodka informacji o elektronicznych zabezpieczeniach prywatnosci. „W ten sposób cz∏owieka mo˝na sobie podporzàdkowaç ∏atwiej ni˝ psa na smyczy.”
Producent chce sprzedawaç tak zwany Yeri Chip za ok. 200 dolarów (219 euro). Przewiduje si´ ogromny zbyt. (pda)
82
Jeane Dixon, medium ze Stanów Zjednoczonych, wyjaÊnia: Dzia∏ania antychrysta b´dà polega∏y na indywidualnym kuszeniu ludzi poprzez ideologi´ z∏o˝onà z poj´ç politycznych, filozoficznych i religijnych, która pogrà˝y ludzi w g∏´bokim kryzysie wiary. (...) Podczas gdy prorok antychrysta b´dzie propagowa∏ SWOJÑ ideologi´, ludzi oÊlepi post´p techniczny i zewn´trzny dobrobyt. Dojdzie w koƒcu do tego, ˝e spo∏eczeƒstwo zacznie wielbiç siebie i swe zdobycze materialne, i b´dzie tak, póki cz∏owiek nie powie: „Ja jestem pot´gà, nie
potrzebuj´ wi´c ˝adnego boga. Potrzeba mi tylko mojej ludzkiej wiedzy.”
Antychryst mia∏by dokonywaç cudów, tyle ˝e mo˝liwych jedynie dzi´ki osiàgni´ciom technologicznym ludzkoÊci.
Jeane Dixon jest przekonana równie˝ o tym, ˝e antychryst b´dzie zjawiskiem politycznym: Oka˝e si´ on
militarystà. NajnowoczeÊniejsza broƒ pozwoli mu zapanowaç nad globem i utrzymaç go w szachu. (...) Poda
si´ on za „pragnàcego pokoju”. (...) Wprowadzi on osobliwà i w∏aÊciwie godzàca w cz∏owieka religi´, której
podstawami stanà si´ ateizm i walka z wszelkimi formami religijnoÊci.
Amerykaƒska wizjonerka o imieniu Mary powiedzia∏a ponoç w 1930 roku, ˝e Lucyfer przyoblecze si´ w cia∏o materialne, aby pojawiç si´ wÊród ludzi jako cz∏owiek. A˝eby zrozumieç osobowoÊç antychrysta, trzeba
spojrzeç na Chrystusa, którego przeciwieƒstwem jest tamten. A. Voldben pisze: Chrystus to pot´ga dobra, zasada mi∏oÊci, synteza, wielkiej Êwiat∏oÊci, jest to postaç, która potrafi cz∏owieka ocaliç, zbawiç. Cokolwiek okazuje si´ nie po jego myÊli, godzi weƒ. Podstaw´ ˝ycia ludzkiego stanowi walka, ale nie przeciw innym, lecz
walka tych mocy wewn´trznych, które ka˝dy posiada. Wszystko, co odmienne, jest po prostu niew∏aÊciwym
przedmiotem niech´ci, a czasem te˝ pretekstem do manifestowania mocy, która decyduje o naszym wn´trzu.
Owa walka ma charakter walki a˝ do koƒca, a ten nast´puje, gdy moce negatywne, gdy kryjàcy si´ we wn´trzu ka˝dego z nas antychryst poniesie kl´sk´. Tak wi´c ka˝dy cz∏owiek jest polem bitwy. Ludzkie przejawy
zezwierz´cenia i brutalnoÊci, takie cechy cz∏owieka jak pycha, egoizm, nienawiÊç, rozwiàz∏oÊç z czasem zamknà, bo przecie˝ ciemnoÊç ust´puje, gdy pojawia si´ s∏oƒce, bo przecie˝ blask dobra si´ga coraz dalej. Moce z∏a, moce negatywne, godzàce w Chrystusa i majàce sto imion i tysiàce aspektów (takich jak arogancja,
˝àdza w∏adzy, nietolerancja, przemoc) sà ucieleÊnione w antychryÊcie. Z∏ym, wys∏anniku szatana (drugi list
Êw. Paw∏a do Tesaloniczan, 2,9), którego sukcesy b´dà iluzoryczne i ograniczone. Albowiem w Ksi´dze Hioba czytamy, ˝e szatan szkodzi wtedy, gdy Bóg na to pozwala.
Tak wi´c niewykluczone, ˝e postaç antychrysta jest po prostu symbolem, kierujàcym naszà uwag´ ku
przesadnemu manifestowaniu ego przed nastaniem Z∏otego Wieku. Ale mo˝liwe jest tak˝e faktyczne pojawienie si´ osoby, która zostanie – niebezpodstawnie – uznana za „antychrysta”.
Wszak˝e przed nowym ∏adem Êwiata przestrzega∏a nie tylko Apokalipsa Êw. Jana, obawia∏ si´ go równie˝
imiennik Êwi´tego, wizjoner Jan z Jerozolimy (Jan z Vezelay), o którym wspominaliÊmy w rozdziale poÊwi´conym templariuszom. Temu, co zaczerpnà∏ z tekstów z Atlantydy, nada∏ form´ wierszowanà, po czym udost´pni∏ owe informacje niewielkiemu kr´gowi ludzi. Ponad 900 lat temu prorokowa∏ on:
Gdy tysiàclecie, które nastanie po tym tysiàcleciu, dobiegnie koƒca, powstanie ∏ad tajemny, mroczny. Zawo∏aniem bojowym b´dzie zawiÊç, a mieczem - trucizna. Ów ∏ad b´dzie gromadziç wszelkie z∏oto i podporzàdkuje sobie ca∏y glob. Mroczny pakt zostanie potwierdzony krwawym poca∏unkiem. Ów ∏ad narzuci swoje
tajemne prawo ludziom bez w∏adzy i ludziom dobrego serca. Z mroku pochodzi jedynie prawo odpowiednie
dla owego ∏adu. Wprowadza on swà czarnà trucizn´ do domów Bo˝ych. Ziemia zmierza ku w∏asnej zag∏adzie,
depczàc zatrute ˝àd∏o skorpiona. Gdy tysiàclecie, które nastanie po tym tysiàcleciu, dobiegnie koƒca, b´dà
rzàdziç despoci bez miary. B´dà oni tyranami wobec bezdomnych i niczego niepojmujàcych rzesz ludzkich,
'twarze z∏ych w∏adców b´dà zakryte, a ich imiona pozostanà tajemnicà. Ich twierdze, niemo˝liwe do zdobycia,
znajdujà si´ w g∏´bi lasów, do których nie ma dost´pu. W ich ˝elaznych pi´Êciach kryje si´ los ka˝dego cz∏owieka. Do twierdz ich tajemnego ∏adu (podziemnych miast - przyp. aut.) nie dotrze nikt niepowo∏any. Ludzie
mniemajà, ˝e uwolnili si´ od rycerskiego bogactwa. Ale w∏aÊciwie sà poddany mi, niewolnikami. Na bunt potrafià si´ zdobyç tylko ludzie ˝yjàcy w pustelniach, ci, których si´ wyklina jako kacerzy. Zostanà oni jednak pokonani i spaleni ˝ywcem.
Wiemy ju˝, jaka tajemna wiedza pozwoli∏a tym magnatom, tym pot´˝nym rodom, wywieraç tak ogromny
wp∏yw. I zapewne chcieliÊcie si´ dowiedzieç, czy nowy ∏ad Êwiata jest nieuchronny, czy raczej nie nastanie.
W marcu 2003 roku spotka∏em si´ w Amsterdamie z wielkim mistrzem pewnej belgijskiej lo˝y i d∏ugo z nim
rozmawia∏em, mog´ wi´c zapewniç, ˝e cel, do którego si´ dà˝y, zostanie wkrótce osiàgni´ty.
Od kwietnia 2003 roku ca∏kiem oficjalnie praktykuje si´ w Niemczech wprowadzanie uk∏adów elektronicznych pod skór´ ludzi posiadajàcych rozruszniki serca oraz dzieci prominentów. W Holandii, Stanach Zjednoczonych i Nowej Zelandii taka mo˝liwoÊç istnieje ju˝ od kilkunastu lat. Niejeden obywatel Niemiec uwa˝a∏, ˝e
u nas ten moment zwrotny nie nastàpi. Pró˝ne nadzieje!
83
Czeka nas te˝ niebawem – o tym by∏a ju˝ mowa – bezgotówkowy obrót pieni´dzmi. W roku 1996, znalaz∏szy si´ w Szwajcarii, potrzebowa∏em „goryla”. Zosta∏ nim cz∏owiek, który wiele lat s∏u˝y∏ w szwajcarskim wywiadzie gospodarczym.
Zresztà w ciàgu tego samego weekendu spotka∏em si´ z dwoma innymi agentami wywiadu ojcem i synem.
Ten ostatni by∏ wtedy szefem jednej z najwi´kszych firm telekomunikacyjnych na Êwiecie. Chcàc zaimponowaç ojcu, opowiedzia∏ z dumà o tym, ˝e powsta∏y ju˝ wszystkie terminale, dzi´ki którym w ciàgu tygodnia
mo˝na w ca∏ej Szwajcarii wprowadziç obrót bezgotówkowy - a by∏o to w roku 1996!
Nie ∏udêmy si´ - wszystko jest przygotowane, gotówka zniknie. Nie wiadomo tylko, co spowoduje jej znikni´cie. Nowy ∏ad Êwiata jest ju˝ chyba nieuchronny - zresztà pewno uchronienie si´ przed nim nie powinno
byç mo˝liwe, bo ludzkoÊç dojrzewa dzi´ki temu, ˝e stawia czo∏o wszystkiemu, co jà spotyka. Przed kilku laty
mo˝na co prawda by∏o nadaç losom Êwiata inny kierunek, ale t´ szans´ zmarnowano. Je˝eli chcemy iluminatów pozbawiç w∏adzy, to musimy po∏o˝yç kres systemowi odsetek od odsetek i zakazaç dzia∏alnoÊci gie∏dom,
to bowiem sà ich „narz´dzia”, tam te˝, w bankach i na gie∏dach, robi si´ najlepsze interesy. Ale uniezale˝nienie Êwiata od systemu FED nie jest ju˝ mo˝liwe - zw∏aszcza ze wzgl´du na wprowadzenie euro (waluty narzuconej nam, co typowe dla iluminatów, bardzo „demokratycznie”) oraz przyspieszajàcà w ciàgu ostatnich dziesi´ciu lat globalizacj´ - a to oznacza, ˝e wyeliminowanie iluminatów pogrà˝y∏oby Êwiat w absolutnym chaosie.
Chaosu zresztà nie unikniemy, bo nowy ∏ad Êwiata powstaje za sprawà sztucznego terroryzmu. Na piecz´ci masonów obrzàdku szkockiego widniejà s∏owa ordo ab chao, co znaczy: ∏ad z chaosu. Iluminaci dok∏adajà
wszelkich staraƒ, by wywo∏aç chaos - s∏u˝à temu: znoszenie granic, ma∏˝eƒstwa mieszane, ma∏˝eƒstwa homoseksualne, zdziczenie dzieci i ca∏ych spo∏eczeƒstw za sprawà przemocy i seksu w telewizji, gier video, Internetu, eliminowanie takich wartoÊci jak rodzina, tradycja, honor, godnoÊç osobista, poprzez propagowanie
zboczeƒ, rozpowszechnianie pornografii i narkotyków... Biorà si´ z tego konflikty mi´dzy autochtonami a imigrantami, do których dochodzi w ró˝nych paƒstwach i które sprawiajà, ˝e ludzie czujà si´ niepewnie, spe∏ni
obaw i upominajà si´ o rzàdy silnej r´ki. Jest to realizowane poprzez wprowadzanie dowodów osobistych, rewizje osobiste, Êcis∏y nadzór...
I tak to si´ toczy... Niczemu zapobiec ju˝ nie mo˝na. O tym, ˝e Êwiat zostanie - celowo - zalany przez wielkà fal´ terroryzmu, jeden z moich najlepszych przyjació∏ us∏ysza∏ od wielkiego mistrza pewnej berliƒskiej lo˝ ju˝ w 1997 roku. Wszystko toczy si´ wi´c zgodnie z planem...
Nie chcemy tutaj nikogo straszyç, ale tak w∏aÊnie si´ dzieje, kiedy ludzie wolà pewnych rzeczy nie dostrzegaç. Jednak o wiele bardziej przera˝ajàce sà plany wobec „darmozjadów”. Prawdopodobnie jest to dla Was
poj´cie niezrozumia∏e, wyjaÊni´ je wi´c. Osobista rozmowa z pewnym amerykaƒskim iluminatem, odbyta jesienià 2003 roku, przekona∏a mnie o tym, ˝e najwi´kszym problemem dla owych ludzi jest przeludnienie. Wed∏ug mojego rozmówcy, Global 200 Raport sprawi∏, ˝e w koƒcu uÊwiadomiono sobie, i˝ w koƒcu miarka si´
przebierze. Stwierdzi∏ on, ˝e w roku 2012 ostatni wielki obszar wydobycia ropy naftowej w Arabii Saudyjskiej
osiàgnie swój peak (szczyt) i najpóêniej wtedy zrodzi si´ nowy globalny problem.
Od siebie wyjaÊniam, ˝e ka˝dy obszar wydobycia ropy ma swój peak - punkt kulminacyjny, czyli czas najwi´kszych zysków. Na poczàtku sà tylko koszta: instaluje si´ wie˝e wiertnicze, prowadzi si´ wiercenia. Je˝eli
wytryÊnie ropa, to pr´dzej czy póêniej koszta si´ amortyzujà i mo˝na osiàgaç zyski. Jest to mo˝liwe, dopóki
nie zakoƒczy si´ eksploatacji w przybli˝eniu dwóch trzecich zasobów ropy. Od tej pory pojawia si´ w ropie coraz wi´cej zanieczyszczeƒ (osad, mu∏...), wymaga wi´c ona oczyszczenia, przefiltrowania, z czym wià˝à si´
nowe koszta. Czas najwi´kszych zysków okreÊla si´ jako peak, poniewa˝ póêniej krzywa zysków spada z powodu kosztów filtrowania. Pole naftowe, które osiàgnie punkt kulminacyjny jak ostatnie, znajduje si´, jak
stwierdzi∏ tamten iluminat, w Arabii Saudyjskie a kulminacja ta nastàpi w roku 2012.
W 2012 roku mo˝e wi´c pojawiç si´ pewien problem, od tego czasu bowiem wszelkie produkty naftowe b´dà dro˝eç - i nigdy ju˝ nie staniejà.
Gdy zwróci∏em uwag´, ˝e problem mog∏aby rozwiàzaç wolna energia, pad∏a odpowiedê, ˝e to tylko mydlenie oczu, bo zaledwie 20-30% wydobywanej ropy naftowej znajduje zastosowanie w Êrodkach transportu i instalacjach grzewczych; mowa tu o samochodach osobowych i ci´˝arowych, pociàgach, piecach opalanych ropà...
Mój rozmówca wyjaÊni∏, ˝e bez przetwarzania ropy nie powsta∏oby w∏aÊciwie nic - dotyczy to wszelkich
farb, oboj´tnie, czy przydatnych do produkcji odzie˝y, do malowania Êcian, czy do zamalowywania papieru.
Dotyczy to tak˝e wszelkich tworzyw sztucznych, komputerów, wyposa˝enia wn´trz w naszych domach, samochodów, zabawek, tekstyliów, obuwia, aparatów fotograficznych... po prostu wszystkiego. I wszystko to musia∏oby podro˝eç.
84
Ale samo to nie stanowi jeszcze g∏ównego problemu, co gorsza, do roku 2012 nastàpi ogromny przyrost
ludnoÊci Êwiata. Z jednej strony, wszystko podro˝eje, z drugiej zaÊ b´dzie coraz wi´cej ludzi, a coraz mniej
wolnych miejsc pracy. Nale˝a∏o uniknàç takiej sytuacji. Dlatego te˝ ju˝ w latach osiemdziesiàtych niektóre rzàdy, zw∏aszcza paƒstw afrykaƒskich i tych, w których dominuje islam, zosta∏y ponaglone, ˝eby upora∏y si´
z problemem przyrostu obywateli. Ale nie zdo∏a∏y one wyeliminowaç tego problemu. Za∏atwimy to wi´c sami.
Dysponujemy tak zwanà bronià etnicznà, która reaguje na cechy genetyczne, pozwala nam wi´c dziesiàtkowaç tylko pewnà cz´Êç ludzkoÊci, czyli „rasy”.
W oczach iluminatów darmozjadami sà na przyk∏ad ludy Afryki, bo niczego nie produkujà, a tylko by bra∏y,
nastawiajà si´ wi´c na konsumpcj´ i - co wi´cej - rozmna˝ajà si´ ci ludzie jak króliki (takimi s∏owami pos∏u˝y∏
si´ ów iluminat).
Jego zdaniem, na ca∏ym Êwiecie masy sà jak zwierz´ta i tak si´ te˝ zachowujà. Ludzi trzeba uwa˝aç za byd∏o i odpowiednio ich traktowaç. A co robi si´ z byd∏em? - zapyta∏ - Jest ono znakowane! I dlatego wprowadza
si´ implanty elektroniczne pod ludzkà skór´ - tak brzmia∏a jego argumentacja.
Jakkolwiek jà ocenimy, trzeba powiedzieç o jeszcze jednym czynniku w tej erze, a mianowicie o przemo˝nym wp∏ywie inteligentnych istot spoza naszego Uk∏adu S∏onecznego, które nie pozostawiajà ziemskim iluminatom ˝adnego wyboru. Czy przypominacie sobie istoty pozyskujàce tutaj coÊ, czego im pilnie potrzeba?
Gdyby przeci´tny obywatel wiedzia∏, co naprawd´ dzieje si´ tutaj, na naszej planecie, to pewno potrafi∏by
na wszystko spojrzeç inaczej. Dlatego w∏aÊnie iluminaci starajà si´ powoli uÊwiadamiaç masom realia poprzez produkowane w Hollywood filmy fantastycznonaukowe.
Wynikn´∏o to jednoznacznie podczas mojego dialogu z owym iluminatem. Wprawdzie nie nagra∏em tej rozmowy, ale po spotkaniu zrobi∏em notatki, które chcia∏bym teraz zacytowaç.
Na moje pytanie o sens dà˝enia do nowego ∏adu Êwiata, iluminat odpowiedzia∏ z uÊmiechem:
Panie Holey, przecie˝ pan widzi, ˝e w∏aÊciwie mamy ju˝ ten nowy ∏ad. George Bush senior proklamowa∏ go
oficjalnie w 1990 roku. Ca∏y Êwiat dowiedzia∏ si´ o tym z telewizji. Teraz nie jest to ju˝ ˝adnà tajemnicà. Ale ju˝
wczeÊniej wszelkie drogi prowadzàce do nowego ∏adu by∏y utorowane, istnia∏y te˝ ustawy, którego zapowiada∏y. Nowy ∏ad Êwiata nastanie, zresztà innego wyjÊcia nie ma. Sam pan pisa∏ w swoich ksià˝kach - wszyscy
je znamy - o obcych cywilizacjach, które pojawi∏y si´ i nadal pojawiajà na naszej planecie. A my sprzysi´gliÊmy si´ z nimi. Za coÊ, czego tamci przybysze potrzebowali z naszej planety, otrzymywaliÊmy technologie.
A ludzie si´ dziwià, ˝e w latach pi´çdziesiàtych rozpocz´ta si´ rewolucja w technice...
Ale tego nie mo˝na ludziom powiedzieç - jeszcze nie mo˝na. Z kim te bardzo inteligentne istoty, które nas
odwiedzajà, mia∏yby tutaj rozmawiaç i pertraktowaç? Z arabskim szejkiem, a mo˝e z buddyjskim mnichem, raczej bujajàcym w ob∏okach ni˝ chodzàcym po ziemi? Z anatolijskim Turkiem, Meksykaninem z getta w Mexico
City, sycylijskim W∏ochem czy mo˝e alpejskim góralem?
Oni nie sà reprezentantami naszego Êwiata. Ju˝ w latach pi´çdziesiàtych zasiadali w naszych gremiach
przedstawiciele innych Êwiatów i trafili nawet do Pentagonu, i wsz´dzie udzielali nam poparcia, gdy wyra˝aliÊmy ch´ç przyspieszenia dzia∏aƒ na rzecz utworzenia rzàdu globalnego -przy pomocy ONZ.
Ârodki, jakie stosujemy, ˝eby osiàgnàç ten cel, nie zawsze sà chwalebne. Ka˝dego, kto b´dzie stawiaç
opór, zniszczymy. Przysz∏oÊcià rodzaju ludzkiego jest kosmos. Wspó∏praca z jego mieszkaƒcami b´dzie mo˝liwa dopiero wtedy, gdy staniemy si´ jednym Êwiatem wtedy nie powinna ju˝ wybuchnàç ˝adna wojna. Dlatego w∏aÊnie narzucamy Êwiatu ten rodzaj rzàdu globalnego, a ludzie b´dà musieli do niego przywyknàç.
PoinformowaliÊmy rzàdy wszystkich paƒstw o naszych zamiarach i o tym, ˝e sà dwie mo˝liwoÊci - albo dobrowolne wspó∏dzia∏anie, albo wymuszenie. Te paƒstwa, które b´dà si´ opieraç, czeka wojna. Albo rozp´tamy w tych paƒstwach rewolucje, albo wykoƒczymy ich gospodark´.
Chyba nie sàdzi pan, ˝e przybysz z Wenus zechce, by jakiÊ muzu∏manin objaÊnia∏ mu Koran... Pojawi si´
wtedy jeszcze jeden problem. Przybysze z innych Êwiatów rozumiejà boskoÊç inaczej ni˝ narody tego Êwiata.
Nie znajà oni Moj˝esza, ani Jezusa czy Buddy.
OczywiÊcie zdà˝yli si´ dowiedzieç o ich istnieniu i respektujà te religie, ale tylko o tyle, o ile sprzyjajà one
pokojowej komunikacji. Wiara izolujàca tych przybyszów z obcych Êwiatów albo uznajàca ich wr´cz za wrogów nie mo˝e w tym Êwiecie przetrwaç. Przygotowujemy zatem ten Êwiat do sta∏ego kontaktu z ca∏ym kosmosem. Niejedna grupa naszych partnerów pochodzi spoza tego Uk∏adu S∏onecznego i wyglàdajà te istoty inaczej ni˝ my. Czy sàdzi pan, ˝e by∏yby one skore do dyskusji z fanatykami religijnymi?
Dobrowolne od˝egnanie si´ od fa∏szywych wierzeƒ nie nastàpi - przekona∏y nas o tym rozmowy z przedstawicielami ró˝nych orientacji religijnych. B´dziemy wi´c musieli tych ludzi zdemoralizowaç.
Zmieni∏em temat i wspomnia∏em o naszych dzieciach, po czym doda∏em, ˝e media celowo og∏upiajà ludzi,
85
utrzymujà ich na niskim poziomie intelektualnym, dostarczajàc taniej rozrywki. Iluminat odpowiedzia∏:
OczywiÊcie. Ale ludzie mogà przecie˝ wybieraç ten czy inny kana∏. My zapewniamy nie tylko pozbawiajàcà
duchowoÊci pornografi´, ale równie˝ spektakle teatralne i koncerty. Czy sàdzi pan, ˝e obejrza∏em choçby jeden talk-show? To jest coÊ dla ludzi na najni˝szym poziomie umys∏owym. Chcemy t´ ha∏astr´ czymÊ zajàç,
˝eby nie robi∏a jakichÊ innych g∏upstw. Za kilka lat wszyscy ci ludzie b´dà mieli uk∏ady elektroniczne pod skórà i wtedy ju˝ nie narozrabiajà, b´dà odgórnnie kontrolowani.
Czy sàdzi pan, ˝e moje dzieci i dzieci z innych rodzin w naszym Êrodowisku dostosujà si´ do trendów, które akceptuje wi´kszoÊç m∏odych ludzi? Bynajmniej. Nasze dzieci sà zadbane i eleganckie, chodzà do elitarnych szkó∏, w∏adajà ró˝nymi j´zykami i myÊlà globalnie.
Wychowujemy przysz∏ych przywódców. Wpajamy im dum´ i ka˝emy trzymaç si´ prosto. Niech pan si´
przyjrzy m∏odzie˝y, pochylonej, nieumiejàcej spojrzeç prosto w oczy ani nawet przyzwoicie uÊcisnàç r´ki czy
rozmawiaç w zrozumia∏y sposób. Przyznaj´: my kusimy m∏odych ludzi. Ale ka˝dy musi sam zdecydowaç, czy
ulegnie pokusie, i sam za to odpowiada.
Zaprotestowa∏em: Tak, ale pewnà rol´ odgrywajà te˝ wasze programy telewizyjne, oprócz tego k∏amstwa
i zafa∏szowania historii, którymi ludzie sà dziÊ atakowani – przez wasze Êrodki masowego przekazu...
To nie tak, mój m∏ody przyjacielu. Czy˝ pan sam nie dotar∏ do prawdy? Czy nie otrzyma∏ pan wszystkich
ksià˝ek i innych tekstów, których pan poszukiwa∏? I czy nie znalaz∏ pan w nich potwierdzenia tego, co pan
przeczyta∏ albo mo˝e prze˝y∏ wczeÊniej? Czy˝ nie odkry∏ pan samodzielnie niejednej tajemnicy tego Êwiata?
Kto szuka, ten znajduje! Ale wi´kszoÊç ludzi wcale nie chce szukaç. Dlatego w∏aÊnie nie traktujemy ich inaczej ni˝ zwierz´ta, bo te równie˝ niczego nie szukajà. Czy to jasne? Kto nie korzysta ze swego rozumu i nie
walczy o wolnoÊç osobistà, ten nie odczuwa jej braku.
Wiedza jest przecie˝ dost´pna! Jest wsz´dzie. Ale kto tego nie chce dostrzegaç, ten widzieç nie b´dzie.
Pan przecie˝ wie, ˝e my si´ nie ukrywamy. W∏aÊciwie nigdy si´ nie ukrywaliÊmy. Nasza symbolika jest widoczna na znakach firmowych i emblematach, za poÊrednictwem artyku∏ów prasowych i telewizji mówimy ludziom, ˝e dà˝ymy do stworzenia paƒstwa nadzorujàcego, a oni si´ nie sprzeciwiajà. Zgoda, przyznaj´, ˝e d∏ugo usypialiÊmy ich czujnoÊç. Ale mimo wszystko - teoretycznie mogli coÊ zmieniç. My jednak nie mo˝emy pozwoliç, by coÊ nam przeszkodzi∏o, to jest niedopuszczalne. Nie pozwolimy te˝ na to, ˝eby pan nam przeszkodzi∏, panie Holey. Potrafi´ zrozumieç, o co panu chodzi.
W pewnej mierze jest to nawet uzasadnione - z paƒskiego punktu widzenia. Ale czy pan potrafi zrozumieç
nasz sposób myÊlenia?
Pan sam dojrza∏ tylko czubek góry lodowej - albo mo˝e troch´ wi´cej. A ja wiem o takich rzeczach, które,
gdyby je pan pozna∏, sk∏oni∏yby pana pewno do zmiany sposobu myÊlenia o nowym ∏adzie Êwiata. Tak samo
jest w filmie Matrix. Istniejà masy -ponad 95% ludzi - niemajàce o niczym, w ogóle o niczym poj´cia. Oprócz
nich jest 5% - albo mo˝e nawet nie tyle - takich, którzy czujà si´ ludêmi z przysz∏oÊci, zmuszonymi do ˝ycia
w Êwiecie anachronicznym.
Panie Holey, my dysponujemy takà technologià, która ju˝ dziÊ jest na tym poziomie, który uÊwiadamiamy
ludziom poprzez hollywoodzkie filmy z gatunku science-fiction. Odwrotu nie ma. Byç mo˝e kiedyÊ stanie pan
po mojej stronie i przyzna mi racje. Pozbawicie Êwiat gotówki. Kiedy to nastàpi?
Zale˝y to od wp∏ywu, jaki wywrà pewne inne czynniki. B´dà kolejne zamachy terrorystyczne, bo dzi´ki nim
udaje nam si´ zastraszyç masy. Ludzie na ca∏ym Êwiecie b´dà nas prosiç o to, ˝ebyÊmy uczynili Êwiat bezpieczniejszym dla nich, a my uczynimy go takim, stosujàc naszà - istniejàcà od dawna - technologie. Gotówka
zniknie, ale odb´dzie si´ to równoczeÊnie z czymÊ, o czym niestety nie mog´ panu nic powiedzieç. Gdybym
to ujawni∏, nie móg∏bym pana wypuÊcie dzisiaj do domu.
OczywiÊcie nie pozostawiamy te˝ paƒstwom arabskim ostatnich pól naftowych a˝ do roku 2012...
A jak przedstawia si´ sprawa wolnej energii?
Ach tak, ta energia si´ pojawi. Sami wykorzystujemy jà od kilkudziesi´ciu lat - zw∏aszcza w naszych instalacjach podziemnych. Jeden z jej rodzajów nap´dza nasze transformatory kosmiczne. Zresztà i w tym uzyskaliÊmy pomoc ze strony Niemców, którzy jako pierwsi odnieÊli sukces, gdy zaj´li si´ anty grawitacjà.
Wolna energia pojawi si´, ale pozostanie pod naszà kontrolà. I tak dalej...
Zabrzmia∏o to doÊç brutalnie, prawda? Ale taki jest stan rzeczy. Po rozmowie z tym panem doszed∏em do
wniosku, ˝e jest on przekonany, i˝ stanà∏ po w∏aÊciwej stronie! Uwa˝a on, ˝e ludzie nie potrafià samodzielnie
podejmowaç decyzji, ˝e zawsze musi nimi ktoÊ kierowaç - elita intelektualna, do której zalicza on siebie i takich jak on sam.
Jak Wy to widzicie? Czy ka˝dy cel uÊwi´ca Êrodki? I jak daleko wolno iÊç takà drogà?
86
Moim zdaniem, równie˝ do tego przypadku odnosi si´ ta oto odwieczna màdroÊç: Nie rób drugiemu tego,
co tobie niemi∏e!
W rzeczywistoÊci jest tak, ˝e doczekuje si´ realizacji pewien wielki, a przede wszystkim d∏ugoterminowy
plan - póêniej przyjrzymy mu si´ uwa˝nie. Iluminaci uczestniczà w jego realizacji. W brutalny sposób uÊwiadamiajà oni pogrà˝onym we Ênie ludziom to, ˝e ci dobrowolnie przystali na odebranie im wolnoÊci i ˝e ma to
swoje konsekwencje. Iluminaci sà w tym przypadku s∏ugami si∏y, która zawsze pragnie z∏a, ale w koƒcu jednak tworzy coÊ dobrego. W przysz∏oÊci obejrzymy si´, byç mo˝e, za siebie i powiemy: Wszystko musia∏o tak
w∏aÊnie si´ potoczyç.
Równie˝ atak na World Trade Center by∏ od dawna zaplanowany. W mojej proroczej ksià˝ce Buch 3 - Der
Dritte Weltkrieg (Ksi´ga III - Trzecia wojna Êwiatowa) wspomnia∏em ju˝ o tym (na s. 300), a ta ksià˝ka ukaza∏a si´ w 1996 roku.
Póêniej odnalaz∏em troje dzieci-mediów które - co zosta∏o udowodnione - przewidzia∏y atak na WTC; jedno
z nich nawet z dziesi´ciomiesi´cznym wyprzedzeniem. Tak wi´c owo wydarzenie by∏o ju˝ wczeÊniej manifestowane. Tamte dzieci przewidzia∏y oczywiÊcie tak˝e pewne wydarzenia najbli˝szych lat, które pozwalajà
oczekiwaç czegoÊ emocjonujàcego, zw∏aszcza dla Niemiec.
Ale postawmy pytanie o to, czy wszystko musi si´ odbyç zgodnie z przepowiedniami oraz planami iluminatów? Abym móg∏ udzieliç rozsàdnej odpowiedzi, musimy wpierw odrobiç kilka zadaƒ domowych i wyuczyç si´
podstaw ˝ycia (przypomina to test na znajomoÊç s∏ówek), aby wszystko, co b´d´ potem objaÊnia∏, okaza∏o si´
sensowne i aby to, czym zajmiemy si´ w nast´pnej kolejnoÊci i co b´dzie przedmiotem ˝onglerki s∏ownej, stanowi∏o przes∏ank´ logicznà.
Zbadajmy wi´c teraz...
PRAWA KOSMICZNE
Istniejà prawa dotycze Êwiata fizykalnego, istniejà te˝ prawa we wszechÊwiecie. Mowa tu o tak zwanych
prawach duchowych, czyli kosmicznych. Wyraz kosmos pochodzi z greki i oznacza „∏ad”. ˚yjemy wi´c w pe∏nym ∏adzie albo stanowimy elementy pewnego ∏adu. I wszelki ∏ad podlega jakimÊ prawid∏owoÊciom, bo bez
nich nie by∏by ∏adem. Przemienia∏by si´ natychmiast w chaos (jest to równie˝ grecki wyraz, który oznacza
„nie∏ad”). JesteÊmy zatem elementami ∏adu z jego prawami.
Najwa˝niejsze prawa chcia∏bym tu pokrótce omówiç. Pozwol´ sobie przy tym zacytowaç pewne fragmenty
mojej ksià˝ki Die Kinder des neuen Jahrtansends (Dzieci nowego milenium), chocia˝ dla niektórych moich
Czytelników b´dzie to, byç mo˝e, powtórzenie znanych im faktów.
Prosz´ jednak o ponownà lektur´, bo przecie˝ w obliczu ciàg∏ego powtarzania pewnych k∏amstw w podr´cznikach historii oraz w Êrodkach masowego przekazu trzeba wcià˝ powtarzaç tak˝e prawd´. Test sprawdzajàcy znajomoÊç s∏ówek odÊwie˝a je i takie w∏aÊnie cz´ste odÊwie˝anie jest potrzebne i w tym przypadku.
Mo˝ecie si´ cieszyç, ˝e poddajecie si´ temu dobrowolnie, a nie pod przymusem, jak to bywa w szkole (puszczami oko - czy to widaç?).
l. Prawo przuczynowoÊci (prawo karmy)
Prawo to dotyczy przyczyny i skutku. Mo˝emy je tak˝e skomentowaç zdaniem: Co poosiejesz, to zbierzesz, albo – na u˝ytek materialistów i ateistów - Jakie wo∏anie w lesie, takie echo. Zgodnie z prawem dotyczàcym siania i zbieranià plonów, siejàc zniszczenie, doczekamy si´ w∏aÊnie zniszczenia. Siejàc gniew i nienawiÊç, to w∏aÊnie zbierzemy. Je˝eli obsiejemy ziemi´ pszenica, to z ca∏à pewnoÊcià uzyskamy pszenic´,
a nie ˝yto. Im bardziej zadbam, o zasiewy, im wi´cej uwagi im poÊwi´cimy, tym lepszy b´dzie urodzaj i tym
wy˝sze oka˝e si´ zbo˝e – tak jest z wszelkim zasiewem.
Czasem nazywa si´ to prawo równie˝ prawem wyrównania albo prawem karmy (w sanskrycie karma oznacza „czyn”, ale tak˝e „drog´ s∏u˝enia”). Dotyczy ono tego, ˝e my, ludzie, mo˝emy nauczyç si´ post´powania
zgodnego z boskimi prawami duchowymi tylko wówczas, gdy dok∏adnie tego samego, co spotka∏o inne ˝ywe
istoty z naszej strony, doÊwiadczymy i my w jakimÊ póêniejszym momencie ˝ycia. Krytycy i ci, którym brak dostatecznej wiedzy, cz´sto dopatrujà si´ w tym kary, nies∏usznie. Chodzi o to, by cz∏owiek osiàgnà∏ dojrza∏oÊç
duszy w nast´pstwie doÊwiadczenia, które pozwoli∏o mu coÊ poznaç i pojàç.
Prawo to sprawia, ˝e ka˝dy cz∏owiek (albo ÊciÊlej: ka˝da dusza) ma do czynienia z tym samym problemem,
dopóki go nie rozwià˝e. Tak oto wszelka myÊl, wszelkie uczucie i wszelki czyn uzyskujà nieÊmiertelnoÊç i powracajà do nas niczym bumerang. Wymaga to od cz∏owieka wzi´cia pe∏nej odpowiedzialnoÊci za w∏asny los.
87
Cz∏owiek jasnowidzàcy dostrzega wi´c w polu energetycznym (w aurze) drugiego cz∏owieka jego karm´,
czyli zasiane przezeƒ myÊli, s∏owa, czyny. Jasnowidz nie zawsze zobaczy czyjàÊ przysz∏oÊç, mo˝e jednak zobaczyç, do czego ta osoba zdà˝y∏a si´ przyczyniç i uÊwiadomiç konsekwencje tego. Dana osoba poniesie je,
o ile nie zmieni niczego w swoim ˝yciu. Swój los mo˝na odmieniç. Nas samych spotyka zresztà to, co zgotowaliÊmy innym. Nasz los odmieni si´ rzeczywiÊcie, je˝eli ju˝ nazajutrz podejmiemy decyzj´ o takich radykalnych zmianach we w∏asnym ˝yciu, które zorientujà to ˝ycie na konstruktywne dzia∏anie i mi∏oÊç.
2. Prawo analogii (jak na górze, tak na dole)
Znane jest ono tak˝e jako prawo hermetyczne (od imienia Hermesa Trismegistosa): To, co na dole, jest
równe temu, co na górze. A to, co na górze, jest równe temu, co na dole, aby dokona∏ si´ cud za sprawà jednej tylko rzeczy. Niektórzy znajà owà formu∏´ w wersji: jako w niebie, tak i na ziemi. A w makrokosmosie
i w mikrokosmosie wyst´pujà te same prawid∏owoÊci.
Intelekt, ÊwiadomoÊç i duchowoÊç sà powiàzane z substancjalnoÊcià na poziomie naszej materii. Ale jakoÊç i wartoÊç tamtych poj´ç z zaÊwiatów budzà wàtpliwoÊci. Etyka, wartoÊç, màdroÊç, poznanie, prawda
i pokój sà w ˝yciu doczesnym zapewne tylko bladym odbiciem tego, co stanowià w zaÊwiatach. Wobec wykorzystywania przez mózg cz∏owieka swojego potencja∏u i wobec tego, ˝e nasz boski p∏omieƒ jest s∏abym p∏omykiem w komunikacji ze sferà boskoÊci, mo˝emy si´ tylko domyÊlaç, jakiego znaczenia móg∏by jeszcze nabraç aksjomat jak na górze, tak na dole.
Z prawem analogii jest te˝ zwiàzany aksjomat jak wewnàtrz, tak na zewnàtrz. Cia∏o stanowi lustrzane odbicie duszy, tote˝ choroba cia∏a odzwierciedla pewien stan wewn´trzny, stan duszy.
3. Prawo rezonansu (∏ac. resonare - odbijaç dêwi´k)
I cz∏owiek, i Êwiat ducha - nie inaczej ni˝ diapazon czy radioodbiornik - podlegajà prawu rezonansu. Odbiornik nastawiony na UKF nie odbierze fali Êredniej albo d∏ugiej. Z cz∏owiekiem jest tak samo. AgresywnoÊç
i nienawiÊç wykluczajà otwarcie si´ na mi∏oÊç. Ka˝dy mo˝e percypowaç jedynie te obrazy rzeczywistoÊci,
z którymi wià˝e go rezonans. Tego w∏aÊnie dotyczà takie oto stwierdzenia: Ka˝dy - widzi tylko to, co chce widzieç oraz: Twoim zwierciad∏em jest Êwiat wokó∏ ciebie.
Otaczajàcy nas Êwiat zaprezentuje nam zawsze to, co emanuje z nas samych. Je˝eli k∏amiemy, b´dziemy
ok∏amywani. Cz∏owieka bojaêliwego czeka konfrontacja z w∏asnymi l´kami. Je˝eli jesteÊmy w zasi´gu rezonansu mi∏oÊci, to b´dziemy jà przyciàgaç. ˚yjàc w radoÊci, zawsze znajdziemy coÊ, co nas ucieszy. Nazywa
si´ to predyspozycjà do rezonansu. Je˝eli zmienimy nasz sposób widzenia, to zobaczymy takà zmian´
w zwierciadle otaczajàcego nas Êwiata.
OdnoÊnie do zaÊwiatów owà predyspozycj´ do rezonansu by∏oby ∏atwiej zrozumieç, gdyby jà okreÊliç poprawo wzajemnego przystawania albo zasad´ przyciàgania tego, co jednakowe. Owa predyspozycja stanowi
˝ywio∏owà si∏´, która powoduje powstawanie stanów ÊwiadomoÊci okreÊlanych zwykle jako „niebo” i „piek∏o”.
JeÊli bowiem w zaÊwiatach - za sprawà predyspozycji do rezonansu - dusze wszystkich k∏amców, samobójców, oszustów, lichwiarzy i innych sà obok siebie, jest to dla nich prawdziwym piek∏em.
Ale w ˝yciu doczesnym widaç to samo. Poniewa˝ i tutaj doÊwiadczamy dzia∏ania prawa rezonansu, równie˝
tu k∏amcy stykajà si´ z oszustami, lichwiarzami i innymi, a wynika z tego - dla owych ludzi - piek∏o na ziemi.
4. Podstawà dzia∏ania prawa ponownego wcielania si´ jest prawo rytmu.
Rytm mo˝na uznaç za uregulowanà wibracj´. Wibracja ma si´ do nut muzycznych tak, jak rytm do melodii.
Rytm wià˝e si´ z powtarzalnoÊcià i cyklami. Ca∏y wszechÊwiat mo˝na zdefiniowaç za pomocà takich poj´ç,
jak wibracje, rytmy, fale – jako ciàg periodycznych faz o pewnej strukturze, w∏aÊciwych ka˝demu zdarzeniu.
˚ycie i wszystko, co z nim zwiàzane, rozciàga si´ na kolejne cykle, tworzàce jakby spiral´, po czym nast´puje
odwrócenie tego. W odpowiednim czasie wszystko staje si´ w∏asnym przeciwieƒstwem.
Z tym wszystkim wià˝e si´ prawo reinkarnacji. ˚yciu w materii musimy przypisaç dwa bieguny; m´ski i ˝eƒski, i podobnie ˝ycie jako takie dzieli si´ na to, które mamy na tym Êwiecie, i to w zaÊwiatach. Po Êmierci, która nast´puje tutaj, rodzimy si´ w zaÊwiatach i dla nas one sà pewnà rzeczywistoÊcià. A gdy porzucimy zaÊwiaty, rodzimy si´ tutaj na nowo. Kto zatem potrafi uwolniç si´ choç troch´ od subiektywizmu w oceanie poszczególnych zjawisk, ten pojmie, ˝e narodziny i Êmierç – albo inaczej: Êwiat ˝ycia doczesnego i zaÊwiaty –
sà w gruncie rzeczy dwiema stronami tego samego medalu.
˚ycie toczy si´ w Êwiecie spolaryzowanym na dwóch ró˝nych p∏aszczyznach: materialno-fizycznej i niematerialnej, czyli w zaÊwiatach. Gdy nast´puje przejÊcie z zaÊwiatów na p∏aszczyzn´ fizycznà, mówimy o rein-
88
karnacji, ponownym wcieleniu si´ duszy, albo te˝ o ponownych narodzinach.
Z owà doktrynà wià˝e si´ wiedza o tym, ˝e wszystkie uczynki z naszego ˝ycia, i „dobre”, i „z∏e”, zabieramy
ze sobà, gdy nast´puje nowa inkarnacja – aby móc si´ dowiedzieç, co przyjemnego i jakie nieprzyjemnoÊci
spotka∏y innych z naszej strony w tym dotychczasowym ˝yciu, i z tego wyciàgnàç nauk´, która powinna staç
si´ podstawà dalszego rozwoju duchowego. Dzia∏a tu prawo przy'czynowoÊci, znane jako zasada przyczyny
i skutku, a stanowiàce, i˝ kiedyÊ zbierzemy plon z tego wszystkiego, co posialiÊmy.
W doktrynie reinkarnacji wyst´puje ponadto ko∏o ponownych narodzin. Niektórzy wierzà, ˝e ten ciàg narodzin, Êmierci i ponownych narodzin nigdy si´ nie koƒczy, skoro wcià˝ stwarzamy nowe przyczyny, których kiedyÊ doÊwiadczymy jako skutków. Ale tak nie jest (szczerze mówiàc, z czasem odesz∏aby mi ochota na to), koniec nast´puje bowiem z chwilà osiàgni´cia okreÊlonego poziomu rozwoju etycznego i poziomu ÊwiadomoÊci
– mówiàc proÊciej: kto staje si´ cz∏owiekiem „sympatycznym”, ten nie chce powracaç na Ziemi´.
Z ko∏a ponownych narodzin wydobywamy si´ dopiero wtedy, gdy ju˝ wykonaliÊmy wszystkie zadania, które
sami sobie wyznaczyliÊmy i gdy ju˝ prze˝yliÊmy wszystko, co chcieliÊmy prze˝yç osobiÊcie. Je˝eli kiedykolwiek osiàgniemy taki stan, to jednak do nas nale˝y decyzja o ewentualnej ponownej inkarnacji, byç mo˝e potrzebnej do tego, ˝eby wspieraç kogoÊ w imi´ przyjaêni czy w ma∏˝eƒstwie albo ˝eby staç si´ uzdrowicielem
lub mnichem. Ale jeÊli ju˝ tego nie pragniemy, to rozwój duszy w Êwiecie niematerialnym b´dzie tak czy inaczej mia∏ swojà kontynuacj´. ˚adnych ograniczeƒ nie ma, bo przecie˝ w Êwiecie niematerialnym wyst´pujà
ró˝ne p∏aszczyzny i wymiary (których nie chcia∏bym tu jednak przedstawiaç, by bez potrzeby nie komplikowaç
omawiania tego tematu).
Osiàgni´cie najwy˝szego poziomu w Jednym ˝yciu doczesnym – poprzez samopoznanie, samouszlachetnienie i, zgodnà z naukà Jezusa, prac´ nad sobà – wydaje si´ niemo˝liwe.
Mój ojciec omawia to nieco bardziej szczegó∏owo w swej ksià˝ce Jesus 2000 – Des Friedensreich naht (Jezus 2000 – Nastaje królestwo pokoju):
Proces dojrzewania duszy mo˝e odbywaç si´ w warunkach ponownego wcielenia si´, które dla wielu jest
tylko teorià albo jedynie hipotezà, ale coraz cz´Êciej tez uchodzi za jedynà mo˝liwà logik´ rozumienia Êwiata
i Boga, co potwierdzajà liczne nowe ksià˝ki, seminaria i mi´dzynarodowe kongresy, które organizowano
w ciàgu ostatnich dekad. Zresztà ju˝ sama definicja rodzi trudnoÊci. Re-in-carne oznacza w przek∏adzie z ∏aciny „powrót do cia∏a”' – chodzi tu o reikarnacj´ albo palingenezje, czyli o doktryn´ powrotu do materii oraz wieloÊç ludzkich ˝ywotów tym Êwiecie. Kiedy natomiast jest mowa o w´drówce dusz (metempsychozie), wyra˝a
si´ poglàd, ˝e po Êmierci cz∏owieka jego Ja mo˝e znaleêç si´ w ciele zwierz´cia czy roÊliny. Poglàd ten bywa
cz´sto wytykany tym ludziom na Zachodzie, którzy wierzà w reinkarnacje, aby ich oÊmieszyç, ale nie ma ona
nic wspólnego z czystà pierwotnà doktrynà gnostyckà, zresztà metempsychoza zosta∏a wystarczajàco klarownie zdefiniowana jako droga hinduistyczna, przeciwstawna wobec naszego, chrzeÊcijaƒskiego procesu dojrzewania duszy.
Chcia∏bym tu si´ pos∏u˝yç trzema przyk∏adami, które wyjaÊnià zapewne, co czuje cz∏owiek potrafiàcy przypomnieç sobie wczeÊniejszà inkarnacj´. Opowiada o tym trójka dzieci. Pierwsze dwa przypadki relacjonuje
Trutz Hardo, jeden z czo∏owych znawców problematyki reinkarnacji i jeden z najlepszych psychoterapeutów
w Niemczech, a prócz tego ktoÊ, kto wÊród moich znajomych wyró˝nia si´ liczbà odbytych podró˝y w ró˝ne
strony Êwiata. Jako autor ksià˝ek na temat ponownych narodzin przyczyni∏ si´ on w znaczny sposób do zrozumienia tej doktryny, a jednym z najwa˝niejszych jego dzie∏ jest ksià˝ka Reinkarnation aktuell – Kinder beweisen ihre Wiedergeburt (Reinkarnacja dziÊ – dzieci udowadniajà swoje ponowne narodziny). OpowieÊç zatytu∏owana Meine Mutter wohut in Charles City (Moja mama mieszka w Charles City) zapoznaje nas z takim
oto epizodem:
Romy jest córkà Barry'ego i Bonnie Creesów, zamieszka∏ych w amerykaƒskim mieÊcie Des Moines (Iowa),
tam te˝ przysz∏a na Êwiat. Dziewczynka cz´sto mówi∏a o tym, ˝e wczeÊniej by∏a ch∏opcem o nazwisku Joe
Williams. Z czasem rodzice poznali coraz wi´cej szczegó∏ów z ˝ycia ch∏opca. Poczàtkowo oczywiÊcie traktowali oni wypowiedzi córki jako wytwory bujnej dzieci´cej wyobraêni. Romy poda∏a, ˝e jej wczeÊniejszym miejscem zamieszkania by∏o miasto Charles City. Có˝, byç mo˝e us∏ysza∏a w telewizji nazw´ tego miasta, oddalonego od Des Moines o niespe∏na dwieÊcie pi´çdziesiàt kilometrów. Twierdzi∏a, te˝, ˝e Joe mia∏ ˝on´ imieniem
Sheila i ˝e urodzi∏o im si´ troje dzieci. Nie by∏y to jeszcze wiadomoÊci, które mog∏yby zaniepokoiç rodziców
Romy. Po pewnym czasie poinformowa∏a ona, ˝e jej poprzednià matkà by∏a Louise Williams i ˝e Joe wychowa∏ si´ przy matce, w domu z czerwonej ceg∏y. KiedyÊ wybuch∏ tam, z jego winy, po˝ar, który matka ugasi∏a,
ale poparzy∏a sobie r´k´. Odczuwa∏a ona te˝ potem ból w prawej nodze – Romy pokaza∏a rodzicom obola∏e
miejsca. Dziewczynka wcià˝ prosi∏a rodziców, ˝eby zawieêli jà do Charles City, bo chcia∏a odwiedziç tamtà
89
matk´ i powiedzieç jej, ˝e wszystko jest w porzàdku. Ale paƒstwo Grees dalej nie wiedzieli, co o tym myÊleç.
Romy wpada∏a jednak w panik´, ilekroç szybko przeje˝d˝a∏ jakiÊ motocykl. Niejeden raz opowiada∏a przecie˝
rodzicom o tym, ˝e Joe mia∏ motocykl i ˝e razem z ˝onà, Sheila, która siedzia∏a z ty∏u, straci∏a ˝ycie w wypadku. Gdy wi´c Romy nie przestawa∏a prosiç o zawiezienie jej do Charles City, ˝eby mog∏a rodzicom wszystko
pokazaç, a co najwa˝niejsze, przedstawiç im matk´, Louise, paƒstwo Grees uznali, ˝e wszystkie dziwne rzeczy w opowieÊci Romy sà na tyle wa˝ne, by spe∏niç jej goràcà proÊb´. Ale jak to zaaran˝owaç?
Greesowie s∏yszeli o pewnym profesorze w Kalifornii, który podobno interesowa∏ si´ dzieci´cymi wspomnieniami z wczeÊniejszych egzystencji. Nawiàzali wi´c kontakt z profesorem Hemendrà Banerjee, Hindusem z pochodzenia, po czym – dzia∏o si´ to zimà, w 1981 roku – przyby∏ on razem z ma∏˝onkà i z dwoma
szwedzkimi dziennikarzami, redaktorami czasopism “Allers”, do Des Moines’, aby zanalizowaç przypadek Romy Grees. Z punktu widzenia badaczy reinkarnacji by∏ to poniekàd przypadek idealny, jako ˝e ci badacze wolà mieç do czynienia z problemem, którego zainteresowana osoba nie zdo∏a∏a rozwiàzaç. W wi´kszoÊci przypadków jest tak, i˝ póêniej mo˝na daç si´ ju˝ tylko na relacje innych osób i liczyç na rzetelnoÊç informacji Profesor Banerjee wys∏ucha∏ jeszcze raz tego, co mieli do opowiedzenia rodzice Romy i oczywiÊcie ona sama, po
czym wszyscy wsiedli do samochodów i ruszyli w drog´.
Romy by∏a coraz bardziej podekscytowana, kiedy zbli˝ali si´ do Charles City. Usiad∏a z przodu i gdy wjechali do miasta, powiedzia∏a: Musimy jeszcze kupiç kwiaty dla mamy Williams. Niebieskie podobajà jej si´ najbardziej. I nie mo˝emy wejÊç od frontu. Musimy przejÊç do Êrodkowych drzwi, za rogiem. Tak jak Romy sobie
za˝yczy∏a, kupiono bukiet niebieskich kwiatów. Wszyscy si´ ucieszyli, gdy w ksià˝ce telefonicznej uda∏o si´
znaleêç nazwisko Louise Williams i jej adres. A Romy – jakby to by∏o dla niej oczywiste – umia∏a wskazaç drog´ do tamtego domu.
Wreszcie wszyscy, tak˝e obaj dziennikarze, dotarli do po∏o˝onego na jednym z przedmieÊç Charles City
domu, który opisa∏a córka. By∏ to bia∏y bungalow – nie z czerwonej ceg∏y, jak w opisie Romy. Ale wisia∏a tam
tabliczka tej treÊci: Prosz´ wchodziç od ty∏u. Zapukali do tylnych drzwi i ukaza∏a si´ w nich starsza kobieta
o kulach. Na prawej nodze mia∏a banda˝. Upewnili si´, czy to pani Louise Williams. Potwierdzi∏a. Czy mia∏a
pani syna imieniem Joe? Tak.
WyjaÊnili, ˝e chcieliby z nià d∏u˝ej porozmawiaç, ale pani Williams odpowiedzia∏a, ˝e w tej chwili nie jest to
mo˝liwe, bo spieszy si´ do lekarza, ale póêniej, za nieca∏à godzin´, ch´tnie z nimi porozmawia. Romy by∏a
bardzo rozczarowana – to spotkanie z poprzednià matkà wyobra˝a∏a sobie zupe∏nie inaczej. I nie wr´czyli
jeszcze tamtych niebieskich kwiatów. Oczy dziewczynki by∏y pe∏ne ∏ez.
Po godzinie ta siedmioosobowa grupa znalaz∏a si´ pod drzwiami domu pani Williams. Chyba ju˝ na nich
czeka∏a – zaprosi∏a ich do Êrodka. Teraz ma∏a Romy mog∏a wr´czyç pani Williams tamte niebieskie kwiaty.
Ucieszy∏y jà one i zaskoczy∏y, powiedzia∏a, ˝e ostatni taki bukiet wr´czy∏ jej Joe, syn. Potem goÊcie wyjaÊnili
jej, kim jest Romy, i dodali, ˝e przypomina ona sobie swoje wczeÊniejsze ˝ycie, kiedy by∏a synem pani Williams. S∏ucha∏a ona tego ze zdumieniem. Czu∏a si´ pewno jak ktoÊ, przed kim nagle pojawiajà si´ istoty pozaziemskie i podajà ró˝ne fakty z przesz∏oÊci tej w∏aÊnie osoby. Potwierdza∏a jednak wszystko, co jej opowiadali goÊcie, i co pewien czas powtarza∏a swoje pytanie: Skàd ona to wie? By∏o to dla pani Williams niezrozumia∏e, ˝e ma∏a dziewczynka wiedzia∏a wszystko o niej i jej zmar∏ym synu, bo sama nie zna w Des Moines nikogo,
kto móg∏by Romy cokolwiek o niej opowiedzieç. Gdy jà zapytano, dlaczego Romy mówi∏a o domu z czerwonej
ceg∏y, wyjaÊni∏a, ˝e przed laty szala∏o w Charles City straszliwe tornado, które zniszczy∏o dom do tego stopnia, ˝e trzeba by∏o go na nowo czymÊ pokryç, ale czerwonej ceg∏y ju˝ nie u˝yto. Pani Williams us∏ysza∏a od
goÊci, ˝e Romy wiedzia∏a o wchodzeniu do domu tylnymi drzwiami. WyjaÊni∏a wi´c, i˝ Joe pomaga∏ im w budowie domu. I on w∏aÊnie poradzi∏, ˝eby drzwi frontowe by∏y przez zim´ zamkni´te.
Chocia˝ pani Williams nie wierzy∏a w reinkarnacj´ i niejedno musia∏o jej si´ wydaç nieprawdopodobne, poczu∏a sympati´ do Romy. Obie przesz∏y do sàsiedniego pokoju. Gdy stamtàd wychodzi∏y, trzyma∏y si´ za r´ce.
W swojej drugiej r´ce pani Williams mia∏a zdj´cie w ramce, wskaza∏a na nie, mówiàc: Ona ich wszystkich rozpozna∏a. Potem pokaza∏a goÊciom t´ fotografi´ z ostatnich Êwiàt Bo˝ego Narodzenia przed Êmiercià Sheili
i Joego. Pani Williams powtórzy∏a kilkakrotnie, ˝e Romy prawid∏owo poda∏a w sàsiednim pokoju imiona
wszystkich osób uwiecznionych na fotografii.
Wiele z tego, co Romy opowiedzia∏a swoim rodzicom w Des Moines, pani Williams potwierdzi∏a w toku rozmowy. Joe i Sheila faktycznie rozbili si´ w 1975 roku na motocyklu i rzeczywiÊcie mieli troje dzieci. Zgadza∏y
si´ te˝ imiona krewnych, które Romy wymienia∏a jeszcze w Des Moines. Pani Williams potwierdzi∏a, ˝e by∏ taki po˝ar, o jakim mówi∏a Romy, i ˝e wtedy rzeczywiÊcie poparzy∏a sobie r´k´.
Ani pani Williams, ani rodzice Romy nie byli jednak sk∏onni uwierzyç w reinkarnacj´. Dogmaty KoÊcio∏a sta-
90
∏y si´ takim obcià˝eniem, ˝e mo˝liwoÊç ponownych narodzin Joego pod postacià Romy nie mog∏a zostaç zaakceptowana. To, co tu przedstawi∏em, pozostaje dla owych trzech osób zjawiskiem niewyjaÊnionym. Ale pani Crees wyklucza oszustwo ze strony córki: Jestem pewna, ˝e moja córka nie k∏amie. Na tym przyk∏adzie widaç, jak trudno przychodzi uwalnianie si´ od utrwalonych przekonaƒ i wzorców myÊlenia.
W drugim przypadku sytuacja poczàtkowa jest odmienna, poniewa˝ dziecko dorasta pod opiekà rodziców,
którym myÊl o reinkarnacji nie jest obca. Przeczytajmy teraz krótkà „histori´ kryminalnà” pod tytu∏em Trzylatek
ujawnia swojego morderc´, opowiedzianà po raz pierwszy przez Eliego Lascha, który jest znanym izraelskim
lekarzem i profesorem medycyny:
Druzowie sà grupà etnicznà liczàcà oko∏o 200 tysi´cy osób, dawno temu osiad∏à w Libanie, Syrii, Jordanii
oraz na obszarze dzisiejszego Izraela. Nie wyznajà oni ani islamu, ani chrzeÊcijaƒstwa, poniewa˝ majà swojà
religi´. W Izraelu skupili si´ przede wszystkim na wzgórzach Golan. Jako jedyna grupa obywateli nie˝ydowskiego pochodzenia s∏u˝à oni w armii izraelskiej. Reinkarnacja jest ich najwa˝niejszym wierzeniem. Skoro tylko rodzi si´ dziecko, Druzowie szukajà na jego ciele znamion, panuje bowiem przekonanie, ˝e znamiona sà
pozosta∏oÊciami po Êmiertelnych ranach z poprzedniego ˝ycia. Je˝eli na ciele dziecka wykryje si´ jakieÊ znamiona, to próbuje si´ – gdy dziecko ju˝ mówi – poznaç jego poprzednie ˝ycie, by ustaliç przyczyn´ Êmierci.
Wiadomo, ˝e ma∏e dzieci nie zawsze potrafià oddzieliç zdarzenia z dawnego ˝ycia od tego, co dzieje si´ w ich
obecnym ˝yciu – wszystko wydaje im si´ ciàgiem zdarzeƒ w jednej egzystencji. Kiedy jednak dziecko koƒczy
trzeci rok ˝ycia i umie ju˝ oddzieliç to, co wystàpi∏o we wczeÊniejszych egzystencjach, od faktów aktualnych,
Druzowie udajà si´ z nim do miejscowoÊci, w której – jak samo twierdzi (je˝eli w ogóle wypowiada si´ na ten
temat) – dawniej mieszka∏o. Taka podró˝ jest na ogó∏ nie lada wydarzeniem i dlatego tworzy si´ swoiste komisje Êledcze pod kierunkiem wiejskiej starszyzny.
I oto pewien ch∏opiec ukoƒczy∏ trzeci rok ˝ycia, majàc na czole d∏ugie czerwone znami´ a˝ do Êrodkowego
punktu czaszki. Zebra∏a si´ wtedy grupa z∏o˝ona z pi´tnastu m´˝czyzn. Znaleêli si´ w niej: ojciec i inni krewni
ch∏opca, kilku najstarszych mieszkaƒców tej wsi oraz przedstawiciele trzech sàsiednich wiosek. Z wypowiedzi
ch∏opca wynika∏o bowiem, ˝e mieszka∏ kiedyÊ w najbli˝szej okolicy. Jako jedynego niedruzyjskiego cz∏onka
zaproszono do owej grupy profesora Eliego Lascha, o którym wiedziano, ˝e interesuje si´ reinkarnacjà. Ch∏opiec zosta∏ zabrany do najbli˝ej po∏o˝onej wsi zapytano go, czy rozpoznaje t´ wieÊ. On jednak odpowiedzia∏,
˝e mieszka∏ w innej wiosce. Grupa uda∏a si´ wi´c do kolejnej wsi. Tam pad∏a taka sama odpowiedê. I wreszcie wszyscy dotarli do trzeciej wsi. Teraz us∏yszeli od ch∏opca, ˝e to by∏a jego wioska. I nagle przypomnia∏ on
sobie swoje poprzednie imi´.
Ju˝ kilka miesi´cy wczeÊniej powiedzia∏ ten ch∏opiec, ˝e jakiÊ m´˝czyzna zabi∏ go w tamtym ˝yciu toporem.
Ale nie sposób by∏o sprawdziç, by odnalaz∏ on w pami´ci swe w∏asne imi´ oraz imi´ mordercy. A teraz przypomnia∏ sobie jego imi´ i nazwisko.
I okaza∏o si´, ˝e jeden z najstarszych mieszkaƒców wsi, który do∏àczy∏ do owej grupy, zna∏ cz∏owieka o takim nazwisku. Wed∏ug s∏ów starca, tamten cz∏owiek cztery lata wczeÊniej zniknà∏ bez Êladu i zosta∏ uznany za
zaginionego, sàdzono bowiem, i˝ ucierpia∏ z powodu dzia∏aƒ wojennych w tej okolicy, a cz´sto si´ zdarza∏o,
˝e ludzie trafiali pomi´dzy linie izraelskie i syryjskie, po czym byli aresztowani albo, jako domniemani szpiedzy, rozstrzeliwani. Grupa przesz∏a przez wieÊ. Ch∏opiec pokaza∏ swój dom. Zebra∏o si´ ju˝ sporo ciekawskich. Nagle ch∏opiec podszed∏ do jakiegoÊ m´˝czyzny i powiedzia∏: Czy ty nie jesteÊ... ? (Nazwiska owego
cz∏owieka Eli nie zapami´ta∏). Tamten m´˝czyzna odpowiedzia∏ twierdzàco.
Dawniej by∏em twoim sàsiadem. Pok∏óciliÊmy si´, po czym tyÊ zabi∏ mnie toporem. Ów cz∏owiek nagle bardzo zblad∏, jak opowiada∏ Eli. A trzylatek doda∏: Wiem te˝, gdzie pogrzeba∏ moje zw∏oki. Wtedy ca∏a grupa, za
którà szli ciekawscy ludzie, ruszy∏a na pola za wsià. M´˝czyzn´ wskazanego przez ch∏opca jako morderc´
wezwano do pójÊcia ze wszystkimi. Ch∏opiec zaprowadzi∏ ich na jedno z pól, zatrzyma∏ si´ przy stosie kamieni i powiedzia∏: Pod tymi kamieniami ukry∏ on moje cia∏o. A tam zakopa∏ topór. Odrzucono kamienie i znaleziono pod nimi ch∏opskà odzie˝ i szkielet doros∏ego m´˝czyzny. Widaç by∏o wyraênie, ˝e czaszka by∏a z przodu
roz∏upana. Wszyscy wpatrywali si´ w morderc´, którego wskaza∏ ch∏opiec. Morderca przyzna∏ si´ pozosta∏ym
do pope∏nienia zbrodni. Grupa przesz∏a potem na te miejsce, w którym – jak twierdzi∏ ch∏opiec – zakopany zosta∏ topór. Po nied∏ugim kopaniu topór znalaz∏ si´ w r´kach m´˝czyzn z grupy.
Dla Druzów reinkarnacja jest czymÊ oczywistym – dowodów nie potrzeba, bo wiara w nià jest g∏´boka. Pomimo to zadziwiajàce jest, ˝e reinkarnacja jest potwierdzona tyloma przypadkami. Eli zapyta∏ te˝, co spotka
morderc´ owego zabitego. Dano mu do zrozumienia, ˝e morderca nie zostanie przekazany organom w∏adzy,
lecz sami Druzowie zamierzali go ukaraç.
91
Trzeci przyk∏ad dotyczy kogoÊ spoÊród moich znajomych:
Pod koniec 2003 roku jeden z moich dwóch szwagrów obchodzi∏ uroczystoÊç, na którà zaprosi∏ pewnego
przyjaciela. Goran – tak si´ nazywa∏ ten cz∏owiek – przyprowadzi∏ swego czteroletniego syna imieniem Finn.
Goran urodzi∏ si´ w Jugos∏awii, ale dorasta∏ w Niemczech. Tydzieƒ wczeÊniej by∏ w Serbii, u swojej matki, i razem z synem oraz kilkorgiem krewnych odwiedzi∏ grób babki na miejscowym cmentarzu. Po pewnym czasie
Goran zorientowa∏ si´, ˝e jego syn zniknà∏, zaczà∏ wi´c go szukaç. Ch∏opiec siedzia∏ po turecku przy obcym
grobie i wpatrywa∏ si´ umieszczonà na p∏ycie nagrobnej fotografi´ pogrzebanej tam kobiety – w tej okolicy
praktykuje si´ umieszczanie zdj´ç na nagrobkach. Gdy Goran zapyta∏ Finna, dlaczego tam si´ znalaz∏, ch∏opiec odpowiedzia∏: Znam te kobiet´. Zaskoczony Goran spyta∏ syna, któ˝ to taki – przecie˝ Finn znalaz∏ si´
w tych stronach po raz pierwszy, a jednak stwierdzi∏: To jest Maria!
Poniewa˝ Goran, wychowany w Niemczech, nie zna∏ cyrylicy, sprowadzi∏ na grób matk´, która przyby∏a razem z krewnymi. ObjaÊni∏a ona, ˝e na grobie widnieje nazwisko Marii Jakuli oraz rok Êmierci: 1979.
Zdziwienie by∏o ogromne, spytano teraz Finna, skàd zna Mari´, na co ch∏opiec z pewnoÊcià siebie odpowiedzia∏: U niej kupowa∏em mi´so!
Wszyscy ludzie, którzy tam stali, zdziwili si´, bo rodzina Marii nie mia∏a wprawdzie sklepu masarskiego
w owej wsi, ale sprzedawa∏a mi´so z w∏asnego uboju. I jak objaÊnilibyÊcie te zjawiska?
W ciàgu minionych dziesi´ciu lat odwiedzi∏em sporo takich dzieci na pi´ciu kontynentach, zanalizowa∏em
ich przypadki i znalaz∏em odpowiedzi, przy czym musz´ przyznaç, ˝e najwa˝niejsze by∏o to, co mówi∏y same
dzieci, które wiedzia∏y doskonale, co si´ z nimi dzia∏o, zanim ich matki nosi∏y je w swych ∏onach...
Wi´cej na ten temat przeczytajcie w dalszych partiach ksià˝ki, poniewa˝ od tej chwili b´d´ wplata∏ w tok
opowieÊci wypowiedzi dzieci-mediów, aby wykazaç, ˝e oprócz ot´pia∏ych computer kids dorasta elita intelektualna, którà staç na wielkie dokonania (wszystkie te dzieci sportretowa∏em w ksià˝ce Die Kinder des neuen
Jahrtausends (Dzieci nowego milenium).
Ale powróçmy do reinkarnacji:
Droga rozwoju ludzkiej duszy jest drogà nauki. Ten proces uczenia si´, majàcy na celu doÊwiadczanie ˝ycia w ca∏ej jego pe∏ni, jest bardzo d∏ugà drogà, na której czeka nas wiele b∏´dów i koniecznych korekt. Inkarnacje (ponowne narodziny) sà porównywalne z klasami szkolnymi. ˚ycie doczesne odpowiada∏oby wi´c jednej klasie z pewnà sumà zadaƒ, problemów, testów, trudnoÊci oraz sukcesów. Po okresie uczenia si´ nast´puje okres ferii, który jest czasem okazjà do nadrobienia zaniedbaƒ czy braków wynik∏ych w procesie nauki.
Zale˝nie od tego, jak wypadliÊmy w ostatniej klasie, tworzymy nowà. Je˝eli si´ nie uczyliÊmy, to mo˝emy tamtà klas´ powtarzaç; je˝eli byliÊmy zdolni do uczenia si´, to przechodzimy na kolejny szczebel, na którym czekajà nas nowe, trudniejsze zadania i egzaminy. Ró˝nica mi´dzy szko∏à a ˝yciem polega jednak na tym, ˝e ˝ycie ma do nas ogromnà cierpliwoÊç i wcià˝ stwarza ludziom – duszom – nowe mo˝liwoÊci zrozumienia tego,
co jeszcze nieprzyswojone.
Im wy˝szy poziom rozwoju osiàgn´∏a dusza, tym wi´ksza jest jej odpowiedzialnoÊç, silniej wi´c manifestuje si´ potrzeba s∏u˝enia, pomagania innym i wspierania s∏abszych. Nie oznacza to, ˝e musimy pójÊç do klasztoru albo byç uzdrowicielami. Dzia∏aç dla dobra ludzi mo˝e tak˝e miliarder i biznesmen, który odnosi sukcesy.
Ró˝nica mi´dzy jednym a drugim cz∏owiekiem sukcesu mo˝e polegaç na przyk∏ad na sposobie traktowania
pracowników, fundowaniu lub niefundowaniu niczego, pozwalaniu lub niepozwalaniu na to, by inni mieli po˝ytek z mojego sukcesu; nie bez znaczenia jest i to, czy wykorzystujemy w∏adz´ i wp∏ywy do wzmacniania w∏asnej pozycji. Równie˝ polityk albo bankier mo˝e, je˝eli zechce, dzi´ki swojej pozycji udzielaç pomocy tym, którzy jej potrzebujà.
Metaforà szko∏y ˝ycia pos∏u˝y∏ si´ te˝ siedmioletni Argentyƒczyk, FIavio: ˚ycie jest w∏aÊciwie wielkà szko∏à: jedni zaczynajà, inni gdzieÊ utkn´li, pozostawiamy za sobà kolejne etapy nauki, pnàc si´ do góry, a˝
wreszcie zostajemy profesorami. JesteÊmy wtedy specjalistami znajàcymi si´ na wiecznoÊci i nasze zadanie
polega na tym, abyÊmy zeszli ni˝ej i pomagali uczniom, dajàc im szans´ na osiàgniecie tego samego. UÊwiadamiamy im wtedy to, ˝e wszyscy jesteÊmy czàstkami Boga i ˝e ˝ycie szlifuje nas, dopóki nie staniemy si´
nieskazitelni.
Wszystkie prawa, o których by∏a mowa, mo˝na streÊciç w jednym zdaniu: Cokolwiek czynisz stworzeniom
Bo˝ym – dobro czy z∏o, ludziom – zwierz´tom czy roÊlinom – kiedyÊ spotka ciebie Jako dobro albo z∏o.
Za ka˝dym tak zwanym zrzàdzeniem losu kryje si´ wi´c karma, a to oznacza, ˝e mamy szans´ na zrekompensowanie tego, co kiedyÊ zgotowaliÊmy innemu cz∏owiekowi.
Oto krótki przyk∏ad, który uzmys∏owi to nieco lepiej: Wyobraêmy sobie magnes. Jego ÊciÊle okreÊlona w∏aÊciwoÊç pozwala mu przyciàgnàç ÊciÊle okreÊlone gwoêdzie ze ÊciÊle okreÊlonej odleg∏oÊci. Je˝eli zabierze-
92
my magnes do Holandii, do Grecji, na Hawaje czy do Ameryki Po∏udniowej, to tam b´dzie zachowywaç si´ tak
samo.
OdnoÊnie do cz∏owieka oznacza to, ˝e – oboj´tnie, dokàd si´ udajemy – zawsze przenosimy tam swojà aur´, czyli swoje pole energetyczne, a tak˝e wszystkie nasze l´ki, nadzieje, programy i wzorce. Je˝eli w domu
przyciàgaliÊmy pieniàdze albo k∏opoty, to b´dziemy je przyciàgaç równie˝ w Tajlandii, bo wcià˝ jesteÊmy tacy
sami. Ale jeÊli zmienimy nasze wzorce, czyli zachowanie, to zmieni si´ tak˝e nasze pole rezonansu i przyciàgniemy innych ludzi do udzia∏u w naszym ˝yciu oraz inne tematy.
Tak samo jest z reinkarnacjà. Dopiero co rozpatrzyliÊmy mo˝liwoÊç przeniesienia pola energetycznego
(porównawszy je z magnesem, który na pó∏nocy Niemiec dzia∏a nie gorzej ni˝ na po∏udniu). GdybyÊmy przez
dwadzieÊcia lat przechowywali ten˝e magnes w pró˝ni, to po takim czasie mia∏by on wcià˝ jednakowe
dzia∏anie i znowu przyciàga∏by gwoêdzie majàce takà samà wielkoÊç, i to z jednej tylko odleg∏oÊci.
Nie inaczej ma si´ rzecz z duszami narodzonymi ponownie. Je˝eli u kresu jednej egzystencji posiadamy
w naszym polu energetycznym okreÊlony wzorzec ˝ycia, dzi´ki któremu w∏aÊciwe nam sà pewne okreÊlone
wzorce zachowaƒ, l´ki, nadzieje, talenty, to w nast´pnym ˝yciu uaktywnià si´ one z chwilà osiàgni´cia doros∏oÊci – u jednego wczeÊniej, u drugiego póêniej. Tak jak magnes. Tyle, ˝e b´dzie to inny czas. Dusza pozostaje niezmienna, a tylko cia∏o, w którym si´ kryje, jest nowe.
Powrót do êróde∏ (regresja reinkarnacyjna) albo konsultacja z dobrym medium mogà byç pomocne przy
chorobach uwarunkowanych karmicznie, kiedy trzeba poznaç przyczyn´, dolegliwoÊci, wypadki, upoÊledzenia
czy te˝ blokady ˝yciowe. Im wczeÊniej pojmiemy takie zale˝noÊci, tym pr´dzej zdo∏amy wyeliminowaç owe
karmiczne uwik∏ania, skorygowaç niew∏aÊciwe wybory dróg ˝yciowych, a mianowicie poprzez:
1. rozpoznanie,
2. zrozumienie,
3. wybaczenie – sobie samym, ale tak˝e drugiemu cz∏owiekowi.
Jedynie my sami mo˝emy siebie wyzwoliç i tylko my jesteÊmy do tego uprawnieni. W∏aÊnie to czyni ka˝dego z nas cz∏owiekiem-bogiem, istotà, za której poÊrednictwem Bóg wywiera swój wp∏yw; inaczej mówiàc: istotà, która w sobie samej urzeczywistni∏a boskoÊç. Koƒczy si´ ˝ycie w zniewoleniu, w zniewoleniu duchowym;
stajemy si´ samodzielni nie tylko pod wzgl´dem statusu, lecz i w myÊleniu, a prócz tego osiàgamy samoÊwiadomoÊç.
Trzeci ze wskazanych aspektów – wybaczenie – jest najwa˝niejszy. Tenaspekt ˝ycia, któremu Jezus da∏
Êwiadectwo swoim ˝yciem i swojà naukà, pozwoli∏ tej w∏aÊnie nauce górowaç nad wszystkimi innymi i to na
ca∏ym Êwiecie.
Je˝eli pominiemy – cechujàcà KoÊció∏ jako organizacj´ – ˝àdz´ w∏adzy doczesnej i zapomnimy przez chwil´ o istnieniu Starego Testamentu, niemajàcego przecie˝ ˝adnego zwiàzku z Jezusem ani te˝ z kochajàcym
Ojcem, o którym Jezus mówi, to zrozumiemy, dlaczego zosta∏ on ukrzy˝owany.
Ale prawo karmy, prawo wyrównania, jest na ogó∏ kojarzone z doÊwiadczeniami negatywnymi, takimi, które
okazujà si´ przykre i bolesne. Dzia∏a ono jednak nie tylko w tym jednym kierunku, w przeciwnym oczywiÊcie
równie˝ – przynoszàc to, co przyjemne, pozytywne i konstruktywne!
Pewne rzeczy, które zwykliÊmy w jednym ˝yciu okreÊlaç jako przywileje – szcz´Êliwy dom. rodzinny, dobrobyt, sukcesy zawodowe, dobre podejÊcie do dzieci, zdolnoÊci uzdrowicielskie – stanowià plon uzyskany dzi´ki temu, co zosta∏o zasiane w jakimÊ wczeÊniejszym ˝yciu.
Znawca tematyki reinkarnacji Trutz Hardo wyjaÊnia:
Widzimy, ze karma jest b∏´dnie postrzegana jako kara za wczeÊniejsze niegodziwoÊci. W gruncie rzeczy karma nie ma nic wspólnego z karaniem, gdy˝ Bo˝e dzie∏o stworzenia wyklucza karanie. Karma oznacza jednak, i˝
zbieramy plon odpowiedni do zasiewu. Je˝eli w toku kolejnych ˝ywotów pojmiemy, jakie owoce rodzà si´ z naszych czynów, to z czasem nauczymy si´ czynie tylko to, co zapewni nam s∏odkie owoce. Prawo karmy przyczynia si´ do tego, ˝e stopniowo, u toku wielu egzystencji, osiàgamy poznanie, i pomaga nam na tym Êwiecie myÊleç, mówiç i dzia∏aç – dzi´ki nabytemu doÊwiadczeniu – ju˝ tylko zgodnie z boskimi prawami mi∏oÊci.
˚aden dobry uczynek nie zostanie we wszechÊwiecie zapomniany. Mo˝emy byç tego pewni nawet wtedy,
gdy wydaje si´ nam, ˝e jesteÊmy ca∏kiem osamotnieni.
W∏aÊnie to powinno motywowaç do poszukiwania duchowoÊci. Ezoteryk, który bada swoje wn´trze, ró˝ni
si´ od – ˝yjàcego w Êwiecie zewn´trznym – egzoteryka tym, ˝e nie zadowala si´ pozorami ani te˝ na wskroÊ
materialistycznym sposobem myÊlenia i postrzegania Êwiata, chce natomiast si´gaç w g∏àb i poznawaç przyczyny. Chcia∏by on zrozumieç, dlaczego jest chory albo samotny, dlaczego nagle zaczà∏ odnosiç sukcesy
i wcià˝ spotyka niezwyk∏ych ludzi albo prze˝ywa coÊ szczególnego. Chcia∏by wiedzieç, dlaczego znalaz∏ si´
93
na tej planecie, jakie jest jego zadanie, jakà rol´ ma do odegrania w tej sztuce, co mo˝e zrobiç, by jeszcze lepiej graç swojà rol´...
Tak wi´c interesowanie si´ tematykà duchowà, tym, co dotyczy ducha i umys∏u, powinno czyniç cz∏owieka
spokojniejszym, bardziej zrównowa˝onym, wyrozumialszym, bardziej tolerancyjnym, ale te˝ dodawaç mu bezpoÊrednioÊci, pewnoÊci siebie, odwagi, czyniç skorym do podejmowania ryzyka i Êmielszym – aby poszed∏
w∏asnà drogà, zgodnà jednak z prawami duchowymi.
Trudno jednak nie zauwa˝yç, ˝e pewnym ludziom ta tematyka nie s∏u˝y. Niektórzy „wybraƒcy” popadajà
w ob∏´d, tracà grunt pod nogami, poniewa˝ ich ego czuje si´ powo∏ane do „wy˝szych” celów (ale nie ich dusza), zaniedbujà swoje codzienne obowiàzki (trosk´ o rodzin´, gotowanie, zarabianie pieni´dzy), coÊ sobie
wmawiajà, tworzà fantastyczne konstrukcje myÊlowe i w koƒcu majà si´ gorzej ni˝ przedtem.
Taka w∏aÊnie, drodzy Czytelnicy, jest odwrotna strona medalu. Ja sk∏oni∏em swoimi ksià˝kami niejednego
cz∏owieka do innego patrzenia na Êwiat, aby w przysz∏oÊci mo˝na by∏o ˝yç bardziej Êwiadomie i bardziej samodzielnie. Ale przekona∏em si´, niestety, ˝e niektórzy Czytelnicy w ogóle sobie z tym nie radzili, popadali
w stany l´kowe, w paranoj´, wybuchali gniewem...
Kiedy s∏ysz´ o czymÊ takim, zastanawiam si´, czy nale˝a∏o wszystkie te ksià˝ki napisaç. Ale tak jest w ˝yciu ze wszystkim. Odkrywca elektrycznoÊci nie chcia∏ zapewne, ˝eby ludzi pozbawiano ˝ycia na krzes∏ach
elektrycznych...
Skoro wi´c stwierdzamy, ˝e zajmowanie si´ tym czy innym tematem do niczego nie prowadzi, powinniÊmy
zrobiç sobie przerw´ i oderwaç si´ od tych spraw, „przetrawiç” je, a skupiajàc si´ na praktycznym ˝yciu, obserwowaç, co z rzeczy, o których czytaliÊmy, mo˝e faktycznie znaleêç zastosowarne w praktyce i okazaç si´
konstruktywnym.
Cokolwiek powiemy, w∏aÊciwym celem istnienia prawa karmy nie jest zmuszanie nas do tego, byÊmy z jednego ˝ycia do drugiego przenosili Êmierç (naszà rzekomà „win´”), a wi´c to, czym obcià˝yliÊmy innych i zarazem samych siebie; chodzi raczej o to, byÊmy w koƒcu kiedyÊ poj´li, ˝e skoro prawo wyrównania dzia∏a doskonale na rzecz destrukcji, to – logicznie – musi te˝ wywieraç konstruktywny wp∏yw. Jako ludzie myÊlàcy logicznie b´dzie- my wi´c staraç si´ zasiaç dzisiaj jak najwi´cej dobra, aby móc w przysz∏oÊci – w tym ˝yciu albo w którymÊ nast´pnym – zbieraç dobre owoce.
W starych przekazach odnajdujemy to wszystko w pi´ciu zaledwie zasadach:
… zwa˝aj na swoje myÊli, gdy˝ przemienià si´ w s∏owa,
… zwa˝aj na swoje s∏owa, gdy˝ przemienià si´ w czyny,
… zwa˝aj na swoje czyny, gdy˝ przemienià si´ w nawyki,
… zwa˝aj na swoje nawyki, gdy˝ przemienià si´ w twój charakter,
… zwa˝aj na swój charakter, gdy˝ on b´dzie twoim losem.
Z tego w∏aÊnie punktu widzenia zajmiemy si´ pokrótce tak˝e tematem chorób, które te˝ nie spadajà z nieba, i zapytamy...
KTO PONOSI WIN¢ ZA MOJÑ CHOROB¢?
Choroby nie spadajà z nieba i nie sà karà Bo˝à. OczywiÊcie dzia∏ajà wirusy i zarazki, które mogà coÊ popsuç w organizmie, ale tylko wtedy, gdy majà po˝ywk´, inaczej mówiàc: gdy uk∏ad odpornoÊciowy jest ju˝
doÊç os∏abiony, a przy tym musi te˝ istnieç po˝ywka duchowa. Bóg nigdy nie karze. Wszystko, co nas spotyka, stanowi nast´pstwo naszych w∏asnych wczeÊniejszych dzia∏aƒ.
Zgodnie z analogià: wewnàtrz, tak na zewnàtrz, cia∏o jest lustrzanym odbiciem duszy. Jej dysharmonia ma
swój odpowiednik w dysharmonii fizycznej. W przypadku prze˝ytych wewn´trznie k∏opotów równie˝ cia∏o zacznie si´ martwiç i da to do zrozumienia poprzez chorob´.
Nie mo˝emy wi´c zwalczaç chorób Êrodkami o dzia∏aniu zewn´trznym, bo choroby sà nam przyjazne –
chcà nam coÊ zasygnalizowaç. Tutaj te˝ dzia∏a zasada wiru: im bardziej boimy si´ jakiejÊ choroby, tym szybciej na nià zapadamy. Im usilniej chorob´ zwalczamy, tym bardziej si´ ona pog∏´bia. A im bardziej chcemy si´
jej pozbyç, tym d∏u˝ej nas n´ka. Ale je˝eli pojmiemy jej duchowe przes∏anie, to ustàpi ona sama przez si´ –
w∏aÊnie dlatego, ˝e nie jest w nas po to, ˝eby nam szkodziç, a po prostu z przyjaêni. Chce nam po przyjacielsku poradziç, ˝ebyÊmy si´ zmienili, uÊwiadomili to, ˝e zatrzymaliÊmy si´ w rozwoju naszych dusz.
94
Choroba nie jest wi´c naszà przeciwniczkà, lecz informatorkà. Chorób nie ma, sà tylko chorzy ludzie!
Pos∏u˝my si´ nast´pujàcym przyk∏adem: pewien alkoholik jest w takim stanie, ˝e jego organizm wkrótce
odmówi pos∏uszeƒstwa. Po tym cz∏owieku widaç, ˝e jego wàtroba niebawem wyzionie ducha, ale chwilowo
pacjent czuje si´ jeszcze dobrze. Mój ojciec te˝ pi∏, a w tym roku skoƒczy∏ dziewi´çdziesiàt lat, wi´c ja b´d´
˝y∏ tak samo d∏ugo. Nasz przyjaciel wypowiada takie i podobne zapewnienia, gdy˝ nie chce si´ przyznaç
przed samym sobà, ˝e ju˝ uzale˝ni∏ si´ od alkoholu i ˝e jest na najlepszej drodze do wyniszczenia tak˝e organizmu, bo rozum zdà˝y∏ cz´Êciowo przepiç. WymyÊli∏ sporo ró˝nych wymówek, ale, choç to ukrywa, wie, co
si´ z nim dzieje. Jeszcze nie jest jednak gotowy do przyj´cia pomocy, poniewa˝ nie jest te˝ gotowy do podj´cia jakichkolwiek decyzji.
Zniszczonà przez alkohol wàtrob´ mo˝na, jak wiadomo, zastàpiç nowà, z jakiejÊ Êwie˝ej dostawy (handel
narzàdami jest ju˝ lukratywny) albo leczyç nowym superpreparatem farmaceutycznym, który sprawia, ˝e komórki wàtroby niezwykle szybko si´ regenerujà. Pacjent mo˝e równie˝ wybraç si´ do któregoÊ z naszych superdzieci, a zostanie uwolniony od choroby poprzez przy∏o˝enie r´ki.
Nasuwajà si´ tu oczywiÊcie pewne pytania: jak spontaniczny powrót do normy podzia∏a∏by na naszego
przyjaciela z chorobà alkoholowà? Czy wyleczenie sk∏oni∏oby go do zmiany sposobu myÊlenia i rezygnacji
z alkoholu?
Na pewno nie. Skoro tylko wàtroba zacznie znów funkcjonowaç, b´dzie on dalej pi∏, a jego anio∏ stró˝ powyrywa sobie k´dziorki z g∏owy. Nie pomog∏y anielskie przestrogi, apele do sumienia, komentarze ze strony
przyjació∏ i znajomych... Ten cz∏owiek nie chcia∏ pos∏uchaç ani g∏osu wewn´trznego, ani z zewnàtrz, i celu
swego ˝ycia pewno nie osiàgnie.
Pomo˝e wi´c tylko straszny szok. Jego wàtroba najprawdopodobniej zastrajkuje i to b´dzie bolesnym ciosem. Jego ˝ona ju˝ zresztà od niego uciek∏a, bo coraz cz´Êciej nie przebiera∏ w s∏owach i, co gorsza, traci∏
kontrol´ nad swà agresjà, a teraz le˝y osamotniony w szpitalu – przyjaciele z knajpy przecie˝ nigdy nie byli jego prawdziwymi przyjació∏mi, co wreszcie zrozumia∏. Teraz ma czas na refleksj´. Niewykluczone, ˝e dojdzie
do wniosku, i˝ nadu˝ywanie alkoholu wywo∏a∏y jego l´ki. Dopiero gdy dostrze˝e t´ przyczyn´, b´dzie móg∏ odzyskaç zdrowie.
Czy choroba jest dobrem, czy z∏em? Czy zniszczona wàtroba chce wskazaç pacjentowi w∏aÊciwà drog´ ˝yciowà? Chyba, ˝e zostanie po prostu zastàpiona nowà, byç mo˝e sztucznà? Czy odzyskanie zdrowia jest
mo˝liwe bez zwrotu w myÊleniu?
Za ka˝dà chorobà kryje si´ tajemne przes∏anie duszy; tak jest w przypadku niegroênego kataru i w przypadku raka. Choroba nie chce byç zwalczana – chce, ˝ebyÊmy zrozumieli jej przes∏anie i zacz´li inaczej myÊleç i post´powaç, a wtedy osiàgnie ona swój cel i symptom b´dzie móg∏ ustàpiç.
Co mam na myÊli, mówiàc o tajemnym przes∏aniu duszy? Niech mi wolno b´dzie zobrazowaç to pokrótce
kilkoma przyk∏adami: • Oczy stanowià narzàd zmys∏u, który s∏u˝y nam do postrzegania Êwiata, którym widzimy Êwiat. W przypadku zak∏óceƒ funkcjonowania nale˝a∏oby zapytaç o to, czego nie chcemy widzieç, czego
nie chcemy widzieç takim, jakie jest faktycznie. Albo postawiç inne pytanie: co irytuje nas tak bardzo, ˝e nie
chcemy ju˝ tego widzieç? Powiedzenie „mi∏oÊç zaÊlepia”, a tak˝e pewne zamglenie wzroku kieruje nas ku temu samemu. Widzimy rzeczy niewyraênie, nieostro, nie takimi, jakie faktycznie sà, wzrok jest zamglony,
a okulary stanowià jakby kule, pozwalajàce nam przejÊç do porzàdku dziennego nad w∏asnym sposobem nierzetelnego widzenia, nad niech´cià do zauwa˝ania realiów. Usprawiedliwione by∏oby wi´c pytanie o to, czego
nie chce widzieç cz∏owiek z wadà wzroku? Czy˝by krótkowidzowi brakowa∏o dalekowzrocznoÊci? Czy cz´sto
skar˝y si´ na to, ˝e pewnych rzeczy ju˝ nie widzi? Czy˝by sam siebie zaprogramowa∏, a mo˝e mówi po prostu
prawd´, t´ mianowicie, ˝e stworzy∏ sobie pewien obraz Êwiata i przy nim pozostaje, ˝e wypiera realia ze swej
ÊwiadomoÊci i nie chce ich dostrzegaç, przypatrywaç si´ im?
To, ˝e kiepski wzrok nie wynika z kiepskiego stanu oczu, z choroby, chcia∏bym objaÊniç za pomocà bardzo
przekonujàcego przyk∏adu. Pewien znany niemiecki hipnoterapeuta w czasie jakiegoÊ seminarium cz∏owiekowi noszàcemu mocne okulary – ukaza∏ jego dzieciƒstwo. Ów m´˝czyzna po∏o˝y∏ si´ na kozetce, zdjà∏ okulary
i zamknà∏ oczy. Hipnotyzer powróci∏ razem z nim do jego dziesiàtego roku ˝ycia, kiedy – jak opowiedzia∏ terapeucie – nie potrzebowa∏ jeszcze okularów. M´˝czyzna zaczà∏ nagle mówiç inaczej, u˝ywaç s∏ownictwa typowego dla dziesi´ciolatka i przedstawi∏ sytuacj´ rodzinnà, wspomnia∏ o kolorowej tapecie w sypialni i innych
rzeczach. Póêniej terapeuta wr´czy∏ mu ksià˝k´ i poprosi∏ o przeczytanie jakiegoÊ fragmentu. M´˝czyzna,
który by∏ wcià˝ zahipnotyzowany, zaczà∏ – oczywiÊcie bez okularów – czytaç bezb∏´dnie, tak jak czyta∏ jako
dziesi´ciolatek, jeszcze nieposiadajàcy okularów. Dla publicznoÊci by∏o to fascynujàce. Gdy m´˝czyzna odczyta∏ fragment ksià˝ki do koƒca, hipnotyzer sprowadzi∏ go z powrotem do teraêniejszoÊci, poprosi∏, ˝eby
95
wsta∏ i odczyta∏ ów fragment jeszcze raz! Ale on stwierdzi∏, ˝e nie rozpoznaje liter i potrzebuje okularów – tak
kiepski ma wzrok.
Widzowie byli zaskoczeni. Nieco wczeÊniej udowodniono im ˝e s∏aby wzrok m´˝czyzny nie ma zwiàzku
z jego oczami, bo przecie czyta∏ z ich pomocà, lecz bierze si´ ze „sposobu patrzenia”. S∏aby wzrok spowodowa∏y poglàdy tego cz∏owieka, sposób widzenia Êwiata i w∏asnego w nim miejsca, sposób ewaluacji, dostrzegania dobra i pot´piania z∏a! Majàc otwarte, niezatrute i wolne od ograniczeƒ serce dziesi´ciolatka,
widzàc wszystko tak, jak tamten ch∏opiec, potrafi∏ odczytaç fragment ksià˝ki, chocia˝ oczy si´ nie zmieni∏y.
Starszy m´˝czyzna nie potrafi∏ tego, poniewa˝ jego obraz Êwiata ukszta∏towa∏ si´ pod wp∏ywem wielu wydarzeƒ, konfliktów, rozczarowaƒ. Chodzi tu wi´c o to, co patrzy spoza oczu – o dusz´ zamieszkujàcà w ciele
ludzkim i b´dàcà nieÊmiertelnym, duchowym aspektem cz∏owieka. Zastanówmy si´ nad tym!
A co mówià nam uszy?! Znowu przyda si´ j´zyk: nie mog´ tego s∏uchaç, mieç oczy i uszy otwarte, wys∏uchaç kogoÊ, s∏uchaç czyichÊ rad, okazywaç pos∏uszeƒstwo i samo pos∏uszeƒstwo. Mamy tu takie zwroty, które doÊç wyraênie wskazujà na istot´ problemu pogarszania s∏uchu: dotkni´ci tym ludzie nie chcà si´ ws∏uchiwaç, zamykajà si´ w sobie, nie znoszà krytyki, nie chcà okazywaç pos∏uszeƒstwa. Po prostu puszczajà minio
uszu to, czego wolà nie s∏yszeç, to, co im nie odpowiada. Cz´sto cechuje takich ludzi sk∏onnoÊç do wysokiego
mniemania o sobie i konserwatyzm poglàdów.
Niewykluczone jednak, ˝e niedos∏yszenie jest tak˝e – w pewnej mierze – sposobem ochrony wewn´trznej
wra˝liwoÊci w obliczu nadmiernego dziÊ ha∏asu.
Bóle g∏owy Êwiadczà o tym, ˝e ktoÊ ∏amie sobie nad czymÊ g∏ow´. Ten i ów dzia∏a bez g∏owy. KomuÊ zawraca si´ g∏ow´. Cz∏owiek cierpiàcy na ból g∏owy jest cz´sto bardzo ambitny i próbuje przebiç g∏owà mur. Mo˝e si´ te˝ zdarzyç, ˝e komuÊ uderzy woda sodowa do g∏owy. Kto przecià˝a g∏ow´ albo pracuje ponad miar´,
ten traci równowag´ (mi´dzy sercem i g∏owà). Ból g∏owy wskazuje na to, ˝e myÊlenie danej osoby jest niew∏aÊciwe, skoro ∏amie ona sobie g∏ow´ czymÊ, co nie ma ˝adnego znaczenia, skoro chce si´ ze wszystkich stron
zabezpieczyç, skoro wcià˝ coÊ rozwa˝a – tak d∏ugo, ˝e rozsadza jej to czaszk´.
A oto inne zwroty, w których pojawiajà si´ nasze narzàdy: coÊ le˝y na wàtrobie, plujemy ˝ó∏cià, a wtedy
trzeba by si´ nauczyç t∏umienia w∏asnej agresji, kto zaÊ jest bez serca, ten szkodzi temu w∏aÊnie narzàdowi.
Nasuwajà si´ tu kolejne pytania: czy zawsze s∏uchamy g∏osu serca? Jakie znaczenie majà w naszym ˝yciu
uczucia? PowinniÊmy te˝ byç Êwiadomi tego, ˝e czyjeÊ dzia∏anie nam na nerwy odbija si´ na naszym uk∏adzie
nerwowym. Cz∏owiek, który cierpi na chorob´ skóry, móg∏by si´ zastanawiaç, czy ktoÊ mu nie zalaz∏ za skór´;
cz∏owiek przezi´biony ma wszystkiego po dziurki w nosie. Przez ˝o∏àdek mo˝na trafiç do czyjegoÊ serca –
czy˝ prowadzi to do chorób ˝o∏àdka? Kiedy ktoÊ robi w portki ze strachu, wiadomo, ˝e równie˝ jelita sà katalizatorami l´ków. Z nimi wià˝à si´ te˝ pieniàdze. Mo˝e si´ ich spodziewaç ktoÊ, kto wdepnà∏ w gówno. Zaparcia Êwiadczà o niech´ci do pozbywania si´ czegokolwiek i o tym, ˝e ktoÊ nie chce niczego wypuszczaç z ràk,
˝e jest skàpy. Cz∏owiek, który innemu wchodzi w ty∏ek, zostawia swój kr´gos∏up w szatni, ˝eby dalej zajÊç
w ˝yciu. Boi si´ on rozwijaç w∏asnà osobowoÊç i pokazywaç, na co go staç. I tak dalej...
Dusza przesy∏a sygna∏y i komunikaty w postaci tak zwanych chorób, a sygna∏ami i komunikatami przesy∏anymi nam przez ˝ycie sà wypadki. Apelujà one do nas, kiedy zbaczamy z w∏aÊciwej drogi, tracimy panowanie,
wypadamy z trasy, wpadamy w poÊlizg, kogoÊ potràcamy albo làdujemy w rowie. Z∏amanie koÊci jest odpowiednikiem za∏amania, powodujàcego przerwanie tego, co robiliÊmy do tej pory. Choroba zawsze wymusza
na nas szczeroÊç i wydobywa na jaw wszystko to, co ch´tnie wyparlibyÊmy ze ÊwiadomoÊci. Je˝eli takie widzenie chorób zainteresowa∏o Czytelników, to polecam lektur´ ksià˝ki Krankheit als Weg (Choroba jako droga) autorstwa Thorwalda Dethlefsena i Rlidigera Dahikego.(29)
Istniejà jednak tak˝e choroby zale˝ne od karmy. Zanim dochodzi do inkarnacji, projektujemy, na ogó∏ zarazem z tymi, którzy nam towarzyszà – z tak zwanym anio∏em stró˝em i/lub rodzinà duszy – wzorzec naszego
˝ycia. Wzorzec ten mieÊci w sobie choroby wrodzone i te, które pojawià si´ póêniej po to, by nas zawróciç,
gdy oddalamy si´ od wzorca naszego ˝ycia.
Ponadto istniejà i takie choroby, które okreÊla si´ jako zale˝ne od karmy. Oznacza to, i˝ w jakimÊ wczeÊniejszym ˝yciu byç mo˝e kogoÊ dr´czyliÊmy, tygodniami kapiàc mu po jednej kropli wody na g∏ow´, i dlatego
do nowego ˝ycia wnosimy migren´, by móc si´ przekonaç, jakà krzywd´ wyrzàdziliÊmy takiemu cz∏owiekowi.
Albo te˝ pozbawiliÊmy wroga oczu i przychodzimy na Êwiat ze Êlepotà lub tracimy wzrok w wypadku. CoÊ takiego mo˝e, ale nie musi nastàpiç. Mo˝e si´ jednak okazaç, ˝e w przypadku choroby zale˝nej od karmy powrót do zdrowia nie b´dzie realny, poniewa˝ wcielona dusza chce zrekompensowaç coÊ, co z naszego powodu spotka∏o kiedyÊ innego cz∏owieka.
Zobrazujmy to sobie: w gazecie czytamy o bestialskim mordzie pope∏nionym przez m´˝czyzn´, który wyko-
96
rzysta∏ seksualnie kilkoro dzieci, po czym m∏otkiem rozbi∏ im g∏owy. Czy˝ sprawcy nie ˝yczymy wszystkiego,
co najgorsze? Czy˝ nie ˝yczymy mu kary?
Przyjmijmy, ˝e tamten cz∏owiek za kilka lat ginie w wypadku drogowym, natychmiast rodzi si´ ponownie
i od chwili narodzin ma zniekszta∏conà twarz i, co gorsza, nie widzi na jedno oko. Przyjmijmy te˝, ˝e ktoÊ z nas
jest lekarzem, do którego matka przyprowadza to dziecko, w poprzednim wcieleniu brutalnego morderc´ dzieci, i ˝e dzi´ki zdolnoÊciom medialnym rozpoznajemy go. Co ka˝dy z Was pomyÊla∏by w takiej sytuacji? Czy
„˝ycie”, które skaza∏o cz∏owieka na takie zniekszta∏cenie twarzy, jest sprawiedliwe? OczywiÊcie, ˝ycie doczesne jest osobistà matrycà, która doczekuje si´ realizacji.
Powy˝szy przyk∏ad jest – ma si´ rozumieç – przyk∏adem wymyÊlonym i nie oznacza, ˝e wszyscy niepe∏nosprawni byli przedtem mordercami. Mo˝e byç i tak, ˝e ów morderca dzieci ma w nowym ˝yciu ca∏kiem zwyczajnà rodzin´, a nawet troje przeÊlicznych dzieci, które jednak pewnego dnia zostanà zamordowane przez innego
zbrodniarza, pedofila, aby ich ojciec sam odczu∏ to, co czuli rodzice dzieci zamordowanych przez niego.
By∏a ju˝ o tym mowa, ˝e nie nale˝y wyciàgaç pochopnych wniosków. Niepe∏nosprawnoÊç albo zniekszta∏cenie twarzy nie musi od razu oznaczaç, ˝e dana osoba jest czy te˝ by∏a (we wczeÊniejszym ˝yciu) z∏ym cz∏owiekiem.
RealnoÊç takich przypadków jest jednak potwierdzona nie tylko przez jasnowidzàce dzieci, potwierdzi jà
ka˝dy hipnotyzer, terapeuta prowadzàcy regresing, i ka˝dy jasnowidz, jako ˝e takie tragedie cz´sto wychodzà
na jaw w∏aÊnie podczas seansów albo w trakcie wizji, jest to zgodne z pewnà naturalnà, powszechnie znanà
zasadà: Co zasiejesz, to zbierzesz.
Przedstawiony tu sposób widzenia pozwala stwierdziç, ˝e ka˝da choroba straci∏aby sens, gdyby mo˝na jà
by∏o wyeliminowaç bez rozpoznania przyczyny. Prawdziwe wyleczenie jest mo˝liwe tylko wtedy, gdy rozumiemy komunikat zawarty w symptomie i gdy staramy si´ rozwiàzaç dany konflikt. Czy˝ nie brzmi to przekonujàco? Ale doÊç ju˝ tej nauki s∏ówek.
Przedstawiwszy to wszystko, mo˝emy poszukaç odpowiedzi na kolejne pytanie, a mianowicie...
CZY ISTNIEJÑ CIEMNE MOCE?
Aby móc odpowiedzieç na to pytanie, nale˝y nieco bardziej zag∏´biç si´ w istot´ Êwiata niematerialnego, co
automatycznie rodzi pytanie: Czy istnieje tamten Êwiat?
Wiemy, ze istniejà mroczne ludzkie postacie. Jednak co mia∏ na myÊli Albert Pik´, mówiàc o Lucyferze?
Czy to cz∏owiek? Raczej nie. Mamy tu do czynienia z istotà niematerialnà, „upad∏ym anio∏em” lub „demonem”
(gr. daimon – istota nadludzka), jaka od zarania dziejów inspirowa∏a iluminatów. Gdzie mog∏yby znajdowaç
si´ wszystkie te istoty niematerialne? W∏aÊnie na tamtym Êwiecie!
Tamten Êwiat – Êwiat niematerialny – jest naszym rzeczywistym domem. Istniejà wymiary z których si´ wywodzimy i to jest w∏aÊciwa p∏aszczyzna naszej egzystencji, a równoczeÊnie ojczyzna, do której pewnego dnia
powrócimy. To w∏aÊnie tam znajduje si´ nasza prawdziwa rodzina – nasza duchowa rodzina. Dobrowolnie
opuÊciliÊmy ten Êwiat, aby przyjàç pewne zadanie – odegraç rol´ na ziemskiej scenie ˝ycia. Âwiat niematerialny mo˝emy nazwaç miejscem teorii, które opuszczamy, aby poznaç ˝ycie w praktyce materii.
Je˝eli powrócimy po fizycznej Êmierci, zostaniemy naszà duchowà rodzin´ prawie takà, jakà opuÊciliÊmy –
jakby czas si´ zatrzyma∏ (gdy˝ tylko w materii wyst´puje kontynuacja czasoprzestrzeni). Dopiero wówczas zastanowimy si´ nad naszym ziemskim ˝yciem, zadaniami, jakie zosta∏y nam wyznaczone, jakie musieliÊmy wykonaç – ku naszemu zadowoleniu lub rozczarowaniu.
PowróciliÊmy! ˚ycie na tym ziemskim ∏ez padole mog∏o dla jednych okazaç si´ koszmarem, dla drugich –
d∏ugà podró˝à, z której w∏aÊnie wrócili w rodzinne strony.
Ka˝dy, kto w wyniku wypadku, choroby, Êpiàczki lub podobnych zdarzeƒ losowych doÊwiadczy∏ Êmierci klinicznej, mo˝e z powodzeniem Êledziç przedstawione tu przeze mnie, dobrze mu znane spostrze˝enia. Relacje osób, które doÊwiadczy∏y stanu Êmierci, sà zgodne w nast´pujàcych punktach:
• Jest to odczucie opuszczania w∏asnego cia∏a i podró˝y przez Êwietlisty tunel.
• W nienaturalnym Êwietle pojawiajà si´ dusze zmar∏ych cz∏onków rodziny i przyjació∏, istoty niematerialne,
sam anio∏ stró˝.
• Przed oczami pojawiajà si´ obrazy z ˝ycia, wszystkie najwa˝niejsze wydarzenia rozgrywajà si´ ponownie
– kalejdoskop ludzi, zdarzeƒ i miejsc.
• Dochodzi do spotkania z najwa˝niejszà z istot, otoczonà Êwiat∏oÊcià i zapewniajàcà uczucie wszechogarniajàcej harmonii i szcz´Êcia.
97
• S∏yszalne sà s∏owa nak∏aniajàce do powrotu na ziemi´, mówiàce o koniecznoÊci dope∏nienia przeznaczenia.
• Powrót do cia∏a fizycznego odczuwany jest cz´sto jako rozczarowanie.
DoÊwiadczenie stanu Êmierci wià˝e si´ z nieustajàce za nim t´sknotà, ch´cià ponownego jego prze˝ycia. Ja
sam dwukrotnie przechodzi∏em na „tamtà stron´”, co pozwala mi potwierdziç przedstawione powy˝ej odczucia. To tak, jakby na chwil´ zajrza∏o si´ do nieba, do naszego domu i pojawia si´ nutka t´sknoty za domem rodzinnym. Pami´ta si´ krótko o miejscu naszej podró˝y, Êwiecie pe∏nym Êwiat∏a, harmonii, muzyki i radoÊci.
Jak wyobra˝amy sobie „tamten Êwiat”?
Pomocny okazaç si´ tu mo˝e przyk∏ad Haralda, syna znanego polityka (którego nazwiska nie mog´ tu ujawniç!). ZdolnoÊç widzenia ludzkiej aury i rozmawiania ze zmar∏ymi nie znalaz∏y zrozumienia u ojca, co spowodowa∏o, ˝e dwudziestotrzyletni (w 2004 roku) Harald odwróci∏ si´ zarówno od niego, jak i jego przyjació∏. Harald jest kimÊ, kogo specjaliÊci okreÊlajà mianem medium.
Czym jest mediom i w jaki sposób pracuje?
Istniejà ró˝ne sposoby nawiàzywania kontaktu ze Êwiatem niematerialnym. Mo˝na je porównaç do radia,
które przetwarza niewidoczne fale radiowe w s∏yszalne dêwi´ki. Medium jest poÊrednikiem mi´dzy Êwiatem
niematerialnym i materialnym, mi´dzy Êwiatem duchów i ludzi – dzi´ki nabytym lub wrodzonym zdolnoÊciom
stanowi narz´dzie komunikacji mi´dzy tymi Êwiatami. Czy przypominacie sobie s∏ynny hollywoodzki film
Uwierz w ducha? W ksià˝ce poÊwi´conej dzieci´cym mediom przedstawi∏em szczegó∏y dotyczàce ró˝norodnych mediów, które chcia∏bym teraz przytoczyç. W przeciwieƒstwie do osób stosujàcych praktyki okultystyczne, medium nie pos∏uguje si´ przyrzàdami, dzi´ki którym mog∏oby nawiàzaç kontakt z zaÊwiatami, ze Êwiatem
niematerialnym – nie u˝ywa zatem wahade∏ka, tabliczki ouija czy liÊci palmowych.
Fizyczne cia∏o medium, poprzez przejÊcie w stan cz´Êciowego lub pe∏nego transu, cz´sto staje si´ narz´dziem, dzi´ki któremu istota niematerialna komunikuje si´ ze Êwiatem materialnym, dzi´ki któremu mo˝e pisaç, mówiç, materializowaç przedmioty.
Zilustrujmy to na przyk∏adzie Patricka:
Mieszkajàcy w Monachium Patrick mia∏ zaledwie szesnaÊcie lat, kiedy uda∏o mi si´ go odszukaç. Jako medium, on równie˝ jest narz´dziem komunikacji istot niematerialnych ze Êwiatem ˝ywych. Zapytany o pismo
automatyczne, odpowiedzia∏: Nagle odczuwam silnà potrzeb´, aby wziàç do r´ki coÊ do pisania. Czasami
w Êrodku nocy budzi mnie g∏os, który nakazuje mi podejÊç do sto∏u i pisaç. Czasami w ciàgu zaledwie kilku minut zapisuje wiele stron. Wszystkie s∏owa sà ze sobà po∏àczone, co sprawia, ze pismo jest nieczytelne i ca∏kiem inne ni˝ mój charakter pisma. Czuje wtedy, jak niewidzialna si∏a przejmuje nade mnà kontrole, jak zupe∏nie jej si´ poddaje. Wszystko, co wtedy pisze, dotyczy spraw duchowych. Boga i sposobów poprawy ludzkiego post´powania. Moi rodzice ciàgle si´ temu dziwià. Teksty podpisywane sà zawsze imieniem Dorian. To
duch, który przeze mnie pisze.
Innym sposobem kontaktowania si´ z zaÊwiatami jest tzw. channeling – w ka˝dej niemal ksi´garni znaleêç
mo˝na ksià˝ki, które zawierajà wiadomoÊci z zaÊwiatów uzyskane rzekomo tym w∏aÊnie sposobem.
Medium channelingu (z ang. kana∏) jest „kana∏em” istoty niematerialnej i odbiera przekazywane przez nià
myÊli, które potem wypowiada lub zapisuje. Przekaz istoty niematerialnej jest tak silny, ˝e wypiera myÊli medium. W czasie trwania przekazu cia∏o medium znajduje si´ pod ca∏kowità kontrolà nadawcy – medium jest
jednak w pe∏ni Êwiadome tego, co si´ dzieje i dok∏adnie pami´ta ca∏oÊç zdarzenia.
Karl Schnetling w swoich rozwa˝aniach Zukunfts-Szenarien aus Geisteswissenschaft und Prophetie (Humanistyczne i profetyczne wizje przysz∏oÊci) pisa∏: Odnoszàcy sukcesy biznesmen byt zdumiony, gdy nagle
zauwa˝y∏, ˝e wewn´trzny g∏os przekazuje mu prawdy dotyczàce ˝ycia i sposobów odmiany losu. Musia∏ przyznaç, równie˝ przed sobà samym, ˝e sta∏ si´ medium – narz´dziem uzewn´trzniajàcym to, co s∏yszalne „wewnàtrz”.
Prawie w ka˝dym mieÊcie mo˝liwa jest wizyta u medium, które dzi´ki swoim zdolnoÊciom mo˝e wejÊç
w stan innej ÊwiadomoÊci, w stan cz´Êciowego lub pe∏nego transu, i zaskoczyç uczestniczàcych w seansie informacjami z ich przesz∏oÊci lub przysz∏oÊci. Szczególnie poszukiwane sà osoby o du˝ej wra˝liwoÊci duchowej, które potrafià nawiàzaç kontakt z duchowymi opiekunami (zwanymi w religii „anio∏ami stró˝ami”), najlepiej
znajàcymi swych podopiecznych i potrafiàcymi s∏u˝yç im rudà – w istotnych dla nich kwestiach duchowych.
(...) Medium b´dàce kana∏em ∏àczàcym ró˝ne p∏aszczyzny ÊwiadomoÊci otrzymuje przekaz, którego ogrom
98
stanowiç mo˝e materia∏ wystarczajàcy do napisania ksià˝ki, dlatego w∏aÊnie Êwiatowy rynek wydawniczy oferuje liczne pozycje, których treÊç stanowi przekaz „kana∏owy”. JakoÊç przekazu uzale˝niona jest od p∏aszczyzny, z której pochodzà nakazy. Z kolei p∏aszczyzny wykorzystywane przez medium uzale˝nione sà od stopnia
jego uczciwoÊci i bezstronnoÊci. Medium skupione na w∏asnym ego i poddajàce si´ emocjom nie jest zdolne
do jasnego przekazania wiadomoÊci otrzymanych z zaÊwiatów.
Dzieci, jakie w ostatnich latach bada∏em, wykazywa∏y wrodzonà zdolnoÊç nawiàzywania kontaktu z istotami
niematerialnymi lub nabywa∏y jà w naturalny sposób w póêniejszych latach ˝ycia. Jasnowidzenie i zdolnoÊci profetyczne objawiajàce si´ s∏yszeniem g∏osów i przeczuwaniem zdarzeƒ umo˝liwiajà pobieranie informacji z zaÊwiatów, bez koniecznoÊci nawiàzywania kontaktu z istotami niematerialnymi (np. widzenie aury istoty ˝ywej).
Przyjrzyjmy si´ jeszcze raz dok∏adniej tematowi aury
Si∏a, która nas o˝ywia i która nieustannie przez nas przep∏ywa – a wi´c swoiste niematerialne cia∏o – nie
jest ograniczona pow∏okà cielesnà, lecz wykracza poza nià. Widoczna dla jasnowidzów poÊwiata nazwana zosta∏a aurà. Od zarania dziejów aura (otaczajàca przede wszystkim g∏ow´) traktowana by∏a jako oznaka Êwi´toÊci (aureola, gloria) Co jasnowidz lub medium przyjmuje za prawd´, odczytujàc aur´?
Cz∏owiek posiadajàcy zdolnoÊç widzenia wielobarwnej aury odczytuje stopieƒ osiàgni´tej harmonii ˝ycia
cz∏owieka, którego aura okala. Dysharmonia aury oznacza dysharmoni´ ˝ycia. Wszelkie procesy duchowe
zachodzàce wewnàtrz cz∏owieka znajdujà odzwierciedlenie w barwach aury – na przyk∏ad z∏oÊç nadaje jej
barw´ czerwonà, oddanie si´ modlitwie barw´ fioletowà.
Jasnowidz odczytuje informacje zapisane w polu energetycznym osoby, którà obserwuje. Aura porównywana jest do twardego dysku komputera – ka˝dy, kto zna kod dost´pu, mo˝e odnaleêç potrzebne informacje.
Wszystkie ludzkie myÊli, czyny, pragnienia i nadzieje widoczne sà w aurze – jasnowidz mo˝e zatem oszacowaç wp∏yw wszystkich czynników oddzia∏ujàcych na ludzkie ˝ycie. Ujmijmy to inaczej. Jasnowidz widzàcy zasiane zbo˝e mo˝e oszacowaç wielkoÊç zbiorów, o ile coÊ nie zmieni obecnego stanu rzeczy. Dokonanie analizy czasowej jest wi´c niezwykle trudne. Chocia˝ przyczyny determinujà skutki dzia∏ania, jasnowidz jest
w stanie zobaczyç jedynie ich fragmentaryczny obraz – czasowy odst´p mi´dzy poszczególnymi obrazami nie
mo˝e byç prawid∏owo oszacowany lub jego oszacowanie jest zupe∏nie niemo˝liwe.
Przyjrzyjmy si´ innemu, niezwykle interesujàcemu talentowi.
Wizjonerstwo albo profetyzm i umiej´tnoÊç odczytywania kroniki Akaszy zaliczane sà do jasnowidzenia.
Wizia dotyczy okreÊlonej osoby, oddzia∏ujàc na nià z zewnàtrz lub od wewnàtrz. Przyk∏ad wizji zewn´trznej
stanowià objawienia Maryjne, podczas których wybraƒcowi „ukazuje si´” or´dzie, jakie ma przekazaç ludziom.
Przekaz wewn´trzny realizuje si´ podczas snu, g∏´bokiej medytacji, wypadku lub Êmierci klinicznej. Osobie, która doÊwiadcza wizji, trudno jest wskazaç dok∏adny czas, którego dotyczy wizja, poniewa˝ widoczne sà
jedynie fragmentaryczne obrazy, jakie nast´pujà po sobie. Osoby doÊwiadczajàce wizji widzà w pierwszym
z obrazów np. m´˝czyzn´ wsiadajàcego do czerwonego samochodu, drugi obraz przedstawia samochód na
jakiejÊ drodze z widocznym w tle koÊcio∏em, a trzeci – ten sam samochód le˝àcy w rowie i stojàcà obok niego
karetk´.
DoÊwiadczajàcy wizji nie jest w stanie okreÊliç dok∏adnej daty wypadku – jedyne, co mo˝e powiedzieç, to:
Uwa˝aj, kiedy pewnego dnia wsiàdziesz do czerwonego samochodu...
Zupe∏nie inaczej przedstawia si´ umiej´tnoÊç czytania kroniki Akaszy, umo˝liwiajàca medium poznanie informacji dotyczàcych zarówno jednej osoby, jak i ca∏ej grupy. W przeciwieƒstwie do osób doÊwiadczajàcych
wizji, medium nie odbiera obrazów, lecz odczytuje wszystko z kroniki Akaszy.
Jak to mo˝liwe?
Jak ju˝ wspomnieliÊmy, ka˝da istota ˝ywa wytwarza pole elektryczne, w którym zapisane sà, podobnie jak
informacje na twardym dysku komputera, jej myÊli, uczucia i podejmowane dzia∏ania – jasnowidz postrzega
takie pole jako aur´. Pole magnetyczne ziemi zawiera informacje dotyczàce wszystkich istot ˝yjàcych, co
sprawia, ˝e stopniowy rozwój wydarzeƒ historii Êwiata jest lustrem, w którym odbijajà si´ doÊwiadczenia
wszystkiego, co ˝yje. Swoista pami´ç Êwiata, w której zapisane sà wszystkie informacje, nosi nazw´ kroniki
Akaszy, którà templariusze okreÊlali mianem kosmicznego pola duchowoÊci, a prof. Rupert Sheidrake -pola
morfogenetycznego.
99
Energetyczny wzór ka˝dego uczucia, ka˝dej myÊli zapisany zosta∏ w swoistym banku danych, dlatego nie
ma znaczenia, jakie zdarzenie, jakie zwierz´ i kto z ludzi dokona∏ zapisu – poniewa˝ wszystko jest energià,
istotna jest wy∏àcznie iloÊç zapisanej energii aktywnej, co oznacza, ˝e wzór zapisany w kronice Akaszy zale˝y
od intensywnoÊci prze˝ywania danego uczucia. Sà jednak ludzie, którzy potrafià nie tylko odczytaç aur´, osobiste pole energetyczne ka˝dej istoty ˝ywej, lecz równie˝ posiedli umiej´tnoÊç czytania kroniki Akaszy, co
umo˝liwia im swobodny dost´p do wszystkich zgromadzonych tam informacji, a tym samym do odkrycia rzeczywistego stanu danego cz∏owieka i ca∏ego Êwiata. DoÊwiadczenie wizji dotyczàcej przysz∏oÊci Ziemi oznacza przekaz istoty niematerialnej przedstawiajàcej obrazy z kroniki Akaszy – jedynie krótki b∏ysk, w którym zawiera si´ ledwie widoczna chwila ˝ycia. Wizjoner poznaje skutki ludzkiego dzia∏ania, podejmowanych decyzji
i realizowanych planów, pod warunkiem, ˝e nie zostanà one zmienione.
Poprzez wizje przekazywane ludzkoÊci przez wy˝sze istoty duchowe przedstawiane sà Êwiadectwa jej dotychczasowych dokonaƒ, ilustrujàce skutki podejmowanych decyzji. Ziemi´ porównaç mo˝na do materialnego, dwubiegunowego boiska, na którym dusze rozwijaç si´ mogà dzi´ki szeregowi ró˝norodnych doÊwiadczeƒ – szczególna szko∏a ˝ycia.
Pomoc i wsparcie zaÊwiatów – istot niematerialnych, jakie egzystujà poza przestrzenià i czasem, zyskujàc tym samym szersze spektrum postrzegania – przekazywane w postaci wizji, stanowià przestrog´, poniewa˝ si∏´ tworzenia, jakà zostaliÊmy obdarzeni, uczyniliÊmy narz´dziem zniszczenia i destrukcji.
Widoczny staje si´ tu podwójny charakter proroctwa – jest ono przestrogà
i przepowiednià jednoczeÊnie. Traktowanie proroctwa w kategoriach przestrogi,
która ma na celu dokonanie w ludziach przemiany, w ˝aden sposób nie wymaga
postrzegania go jako przepowiedni. Ka˝dy z nas, kto za sprawà przepowiedni
zmienia sposób dzia∏ania i odbierania otaczajàcej go rzeczywistoÊci, dokonuje
zmian w kronice Akaszy – przepowiednia spe∏nia tu jednoczeÊnie funkcj´ przestrogi, pokazujàcej skutki dokonujàcej si´ zmiany.
Przysz∏oÊç jest zatem stale zmieniajàcà si´ p∏aszczyznà – zmieniajàcà si´ pod
Rys. 81: Aura cz∏owieka wp∏ywem ludzkich myÊli, uczuç i dzia∏aƒ. Nasza przysz∏oÊç, przysz∏oÊç ludzkoÊci,
nie jest zaplanowanym przez Boga, zamkni´tym w sztywnych ramach losem, lecz
konsekwencjà czynów, dzia∏aƒ i decyzji podejmowanych ka˝dego dnia!
PoÊród jasnowidzów, ludzi posiadajàcych umiej´tnoÊç s∏yszenia g∏osów z zaÊwiatów i przeczuwania zdarzeƒ, odbywania podró˝y astralnych, szczególne miejsce zajmujà dzieci o zdolnoÊciach telekinetycznych.
Z pewnoÊcià wi´kszoÊç z Was s∏ysza∏a o Urim Gellerze – cz∏owieku potrafiàcym si∏à myÊli wyginaç ∏y˝ki.
Jednak swej ogromnej si∏y myÊli nie wykorzystuje wy∏àcznie do tego – umiej´tnoÊç odnajdywania z∏ó˝ diamentów, w´gla, z∏ota i ropy naftowej uczyni∏a go niezwykle bogatym cz∏owiekiem. Jego zdolnoÊci telekinetyczne, testowane na licznych uniwersytetach i w wielu instytutach badawczych, zosta∏y potwierdzone naukowo. Jednak nie tylko Uri Geller posiada takie umiej´tnoÊci, lecz tak˝e ka˝dy z nas, a ich ujawnienie jest wy∏àcznie kwestià koncentracji, wiary i çwiczeƒ. Szczególnà zdolnoÊç dokonywania podobnych „cudów” posiadajà dzieci. Poruszanie lub wyginanie przedmiotów si∏à myÊli przychodzi im z ∏atwoÊcià prawdopodobnie dlatego, ˝e w to wierzà, ˝e sà przekonane o mo˝liwoÊci dokonania tego, co doros∏ym wydaje si´ niemo˝liwe
i nierealne – umys∏ dziecka dostrzega to, co wykracza poza przestrzeƒ rzeczy, dlatego nie przyjmuje argumentów: To niemo˝liwe, nie wierz´ w to!, tak dobrze znanych doros∏ym.
W czasie eksperymentu prowadzonego przeze mnie na Hawajach z trójkà dzieci posiadajàcych niezwykle
silne zdolnoÊci telekinetyczne, ich matka, pozostajàc w polu oddzia∏ywania telekinezy, tak˝e wygi´∏a ∏y˝k´.
To, ˝e doros∏y zdolny jest do podobnego pos∏ugiwania si´ si∏à umys∏u, nie by∏o dla mnie zaskoczeniem –
szczególnie po uczestnictwie w kongresie na temat uzdrawiania, na którym mia∏em mo˝liwoÊç rozmowy z grupà rosyjskich uzdrowicieli i tzw. ludzi-magnesów. Dwaj z nich, ku niezadowoleniu kelnera, wygi´li sztuçce i zawiàzali nó˝ w supe∏, inny bez najmniejszych k∏opotów, „przyklei∏” na czole widelec – podobny los spotka∏ ∏y˝k´
wazowà, która po skoƒczonej kolacji sta∏a si´ ozdobà torsu jednego z biesiadników. Wyginane sztuçce, talerze podnoszone si∏à myÊli – ca∏kiem normalny posi∏ek!
Wielokrotnie obserwowa∏em dzieci si∏à myÊli przesuwajàce po g∏adkiej powierzchni przedmioty, jednak tylko jedno z nich sprawi∏o, ˝e na moich oczach zaczà∏ unosiç si´ d∏ugopis. SpoÊród dzieci takimi w∏aÊnie umiej´tnoÊciami wyró˝nia∏a si´ trzynastoletnia Tatiana z Uzbekistanu, która od wielu lat wspó∏pracowa∏a z KGB,
a jej zdolnoÊci wykorzystywane by∏y do celów szpiegowskich. Podczas naszego spotkania w Czechach opowiedzia∏a mi, ˝e podobne zdolnoÊci ma wiele dzieci, o wiele m∏odszych od niej. Wszystkie z nich odbierane sà
100
rodzicom (za odpowiednià zap∏atà) i umieszczane w specjalnych centrach, gdzie, obok podstawowej wiedzy
ogólnej, otrzymujà wykszta∏cenie parapsychologiczne.
Wszystko jest mo˝liwe! Problemem wspó∏czesnego cz∏owieka nastawionego wy∏àcznie na konsumpcj´ jest
brak wiary w cuda, brak zaufania i wiary we w∏asne mo˝liwoÊci...
Potrafi wierzyç jedynie zapewnieniom, bankom, politykom i papie˝owi... Samodzielne myÊlenie nie stanowi
celu wspó∏czesnych systemów politycznych, a ju˝ z ca∏à pewnoÊcià nie jest akceptowane przez któràkolwiek
z religii.
Ludzie, którzy si∏à myÊli wyginajà ∏y˝ki, unoszà przedmioty czy gojà otwarte rany, sà „niebezpieczni” dla
Êwiata, poniewa˝ mogliby staç si´ przyczynà upadku teorii naukowych, systemów religijnych... Nie chcemy
przecie˝ samodzielnego myÊlenia! Zapewne wszyscy przestaliby nagle pracowaç, bogacàc si´ na z∏ocie i ropie naftowej jak Uri Geller...
To, co robi´, jest realne! Byç mo˝e jest to w∏aÊciwy powód tego, dlaczego niektórzy ludzie za wszelkà cen´ próbujà
zmusiç mnie do milczenia!
Uri Geller
Skoro ju˝ jesteÊmy przy kwestii si∏y myÊli, chcia∏bym Wam przedstawiç niezwykle interesujàcy przyk∏ad
Drunyalo Melchizedeka – mieszkaƒca Stanów Zjednoczonych, który uczy∏ techniki aktywowania w∏asnego
cia∏a Êwietlnego poprzez kombinacj´ medytacji, wiedzy i uczuç oraz stawania si´ niewidzialnym, dematerializowania si´ i ponownego materializowania w innym miejscu. Na jednym z seminariów opowiedzia∏ nast´pujàcà histori´:
W wypadku samochodowym ch∏opiec straci∏ nog´. Po kilku tygodniach zarówno jego rodzice, jak i opiekujàcy si´ nim lekarze dostrzegli, ˝e noga zaczyna odrastaç. CoÊ zupe∏nie niemo˝liwego! Nikt nie by∏ w stanie
wyjaÊniç tego, co si´ dzieje, dlatego zacz´to utrwalaç na filmie stopniowe odrastanie nogi. W czasie seminarium Drunvalo podkreÊla∏, ˝e o przypadku ch∏opca dowiedzia∏ si´ wówczas, kiedy odrasta∏y ju˝ palce. Jaka tajemnica si´ za tym kryje?
Jedyne, co rodzice byli w stanie powiàzaç z zaskakujàcym dla wszystkim faktem odrastania nogi ich syna,
to to, ˝e jako dziecko ch∏opiec ch´tnie bawi∏ si´ jaszczurkami. Jak wszyscy wiemy, oderwany lub uci´ty ogon
jaszczurki ponownie odrasta. Zarówno lekarze, jak i rodzice ch∏opca zapomnieli mu wyjaÊniç, ˝e ludzkie koƒczyny nie odrastajà – poniewa˝ nikt mu tego nie wyjaÊni∏, ch∏opiec rós∏ w przekonaniu, ˝e to, co mo˝liwe
u jaszczurek, mo˝liwe jest równie˝ u ludzi.
Jak widaç, si∏a myÊli i wiara mo˝e czyniç cuda. A mo˝e nie sà to cuda? Czy to normalne, ˝e utracona koƒczyna odrasta? Czy ograniczony sposób myÊlenia uniemo˝liwia nam zrozumienie takich faktów?
Przed kilkunastoma laty pozna∏em w Nowej Zelandii nauczycielk´, która opowiedzia∏a mi podobnà histori´.
W czasie lekcji techniki ma∏a dziewczynka straci∏a po∏ow´ palca. Po krótkim pobycie w szpitalu dziewczynka
wróci∏a do szko∏y. Nauczycielka wzi´∏a jà na bok i powiedzia∏a, ˝e palec odroÊnie, ale tylko wtedy, je˝eli nikomu nie zdradzi tej tajemnicy i wszystko zachowa wy∏àcznie dla siebie. I co si´ sta∏o? Po pewnym czasie palec
odrós∏.
Dlaczego nauczycielka zabroni∏a dziewczynce mówiç o tym komukolwiek? Zapewne dlatego, ˝e reakcja ludzi, s∏yszàcych o odrastaniu palca, mog∏aby zniszczyç wiar´ dziewczynki, zburzyç jej nadziej´. DoroÊli, a mo˝e nawet i inne dzieci, pewnie powiedzieliby, ˝e palec nie mo˝e odrosnàç. Czy wtedy wierzy∏aby w to tak˝e ta
ma∏a dziewczynka?
Wiara mo˝e czyniç cuda, mo˝e sprawiaç, ˝e dzieje si´ to, co niemo˝liwe. Musimy jedynie g∏´boko wierzyç.
Zwàtpienie mo˝e mieç straszne skutki...
Si∏a wiary mo˝e naturalnie mieç tak˝e negatywne oddzia∏ywanie. Ludzie chorujà, chorujà na raka, poniewa˝ panicznie si´ go bojà, poniewa˝ sà przekonani, ˝e muszà chorowaç, bo chorowa∏ ich brat, ciotka...
Powróçmy na chwil´ do Haralda – syna jednego z polityków – który dzi´ki swoim zdolnoÊciom odbiera∏
przekazy z tamtego Êwiata. Pewnego dnia Harald straci∏ w wypadku samochodowym przyjaciela – po kilku tygodniach przyjaciel nawiàza∏ z nim kontakt i powiedzia∏ mu:
Kiedy dusza opuszcza cia∏o fizyczne, czy to w wyniku wypadku, morderstwa, czy Êmierci naturalnej, powraca do Êwiata niematerialnego. Mogà tu powróciç dusze tych, którzy na ziemi wiedli uczciwe, pe∏ne mi∏oÊci
i radoÊci ˝ycie. To przepi´kne miejsce, w którym spotykasz dawnych przyjació∏, znajomych, rodzin´... To miejsce pe∏ne ogrodów, domów i ∏àk. To miejsce, w którym nigdy nie zachodzi s∏oƒce. Tu nigdy nie odczuwa si´
zm´czenia. Tu mo˝esz czytaç, studiowaç, kszta∏ciç si´, prowadziç niekoƒczàce si´ rozmowy, robiç to, o czym
zawsze marzy∏eÊ...
101
Ci, których ˝ycie przepe∏nione by∏o nienawiÊcià, zwàtpieniem, zazdroÊcià czy k∏amstwem, witani sà przez
tych, którzy na Ziemi wiedli podobny ˝ywot. To w∏aÊnie to, co ludzie okreÊlajà mianem „piek∏a”.
Dusze mogà powróciç na Ziemie, aby w nowym ciele fizycznym naprawiç b∏´dy pope∏nione w poprzednim
˝yciu – mogà jednak zostaç w Êwiecie niematerialnym i dà˝yç do Êwiat∏oÊci. Ka˝dy, kto prosi tu o pomoc, natychmiast jà otrzymuje. Istniejà tu tak˝e istoty duchowe, które biorà dusze pod swoje opiekuƒcze skrzyd∏a
i s∏u˝à im radà.
To, jak d∏ugo zostaje tu dusza, zanim powróci na Ziemie w nowym ciele fizycznym, zale˝y od wielu okolicznoÊci. Dusze zmar∏ych dzieci wracajà bardzo szybko. Mo˝na powiedzieç, ˝e im wczeÊniej dusza opuszcza
cia∏o fizyczne, tym pr´dzej powraca na Ziemi´, poniewa˝ nie wype∏ni∏a jeszcze powierzonego jej zadania.
Dusze doros∏ych pozostajà tu d∏u˝ej. Niektóre wracajà natychmiast, inne po tygodniu, jeszcze inne po kilku
latach... Czas nie odgrywa dla nas roli. Tutaj czas nie istnieje.
Równie˝ Êwiat istot niematerialnych uleg∏ zmianie. Wiele widocznych na Ziemi zmian spowodowa∏o, ze coraz wi´cej dusz chce jak najszybciej powróciç do Êwiata ˝ywych. Chcemy si´ uczyç. Na Ziemi jednak nie ma
wystarczajàcej iloÊci cia∏ fizycznych, do których chcia∏yby si´ dostaç dusze przybywajàce równie˝ z innych
planet. Mo˝na powiedzieç, ˝e jest tu ca∏kiem d∏uga kolejka oczekujàcych. Wszystko si´ zmieni∏o. Czasami dusze nie czekajà na ponowne narodziny, lecz zajmujà cia∏o, w którym jest jeszcze dusza, jaka wype∏ni∏a powierzone jej zadanie, i zamieniajà si´ miejscami. W ten sposób dusze oszcz´dzajà du˝o czasu, a ich miejsce
w kolejce do ponownych narodzin zajmuje inna dusza. Dzi´ki pomocy towarzyszy duchowych, jakich na Ziemi
nazywacie anio∏ami stró˝ami odnajdujà ludzi, którzy planujà za∏o˝enie prawdziwej rodziny, którzy planujà narodziny dziecka.
Zapewne wielu z Was wierzy, ˝e Êwiat istot niematerialnych znajduje si´ na sklepieniu niebieskim, gdzieÊ
w Uk∏adzie S∏onecznym lub ca∏kowicie poza naszà galaktykà, jednak jest to tak samo pozbawione prawdy, jak
wiara, ˝e Bóg to staruszek z brodà.
Tak naprawd´ tamten Êwiat znajduje si´ mi´dzy nami. Jednak˝e nie jesteÊmy w stanie przyjàç tego do wiadomoÊci, poniewa˝ stanowi on subtelnà p∏aszczyzn´, o niewyczuwalnej cz´stotliwoÊci drgaƒ, które nie sà odbierane przez przeci´tnego cz∏owieka. Âwiat istot niematerialnych od Êwiata ˝ywych oddziela tylko cienka linia. U˝y∏em tu sformu∏owania „przeci´tny cz∏owiek”, poniewa˝ mo˝emy jedynie zak∏adaç istnienie Êwiata duchowego – Êwiata niedost´pnego dla wszystkich. Wy∏àcznie jasnowidz potrafi dostrzec Êwiat∏oÊç otaczajàcà
ludzi – jedynie on potrafi dostrzec otaczajàce ich pole energetyczne, ich aur´. Dlaczego? Jasnowidz jest
w stanie odczuwaç wy˝szà cz´stotliwoÊç drgaƒ, wi´kszà szerokoÊç pasm. Widzenie aury przez jasnowidza
porównaç mo˝na zatem do mo˝liwoÊci s∏yszenia dêwi´ków o okreÊlonej cz´stotliwoÊci.
Skupmy si´ na przyk∏adzie gwizdków s∏u˝àcych do przywo∏ywania psów. Wysokie dêwi´ki, jakie wydaje
gwizdek, s∏yszalne sà dla psów, ale nie dla ludzi. Istniejà jednak ludzie, którzy s∏yszà wysokie tony emitowane
przez gwizdki treserskie. Jak czulibyÊcie si´, stojàc obok kogoÊ, komu t∏umaczylibyÊcie, ˝e ciàgle s∏yszycie jego gwizdek treserski? Czy nie uznano by Was za szaleƒców?
Wiecie jednak, co s∏yszycie. Podobnie rzecz si´ ma z „tamtym Êwiatem” lub „Êwiatem duchów”, które znajdujà si´ w tzw. Êwiecie poÊrednim, na p∏aszczyênie wykraczajàcej poza Êwiat materialny, nie stanowiàcej jednak jeszcze Êwiata niematerialnego. Dzieci, których umys∏ otwarty jest na cz´stotliwoÊç drgaƒ Êwiata niematerialnego, potrafià dostrzegaç istoty z zaÊwiatów. Podobnà zdolnoÊç posiadajà ludzie przywiàzani do natury
i rzàdzàcych nià praw, którym obce sà wartoÊci prezentowane przez naukowców, intelektualistów i badaczy.
Z nauk parapsychologicznych dowiadujemy si´, ˝e zwierz´ta, szczególnie psy i koty, sà wyjàtkowo wra˝liwe na obecnoÊç zmar∏ych – szczekajà, miauczà lub sà niespokojne. One równie˝ doÊwiadczajà Êwiata niematerialnego. W tym wypadku nauka stoi po naszej stronie, poniewa˝ przedstawi∏a dowody na to, ˝e „Êmierç”
nie istnieje. Sk∏adamy si´ z energii, a energia nie umiera. Podobnie jest z soplem lodu, który nie znika w momencie ogrzewania, lecz zmienia stan skupienia – staje si´ wodà. Nie znika, lecz zmienia stan skupienia...
Posiadamy cia∏o fizyczne, pow∏ok´ cielesnà o okreÊlonej cz´stotliwoÊci – dusza posiada wy˝szà cz´stotliwoÊç, wy˝szà amplitud´ drgaƒ, w której „czas” przebiega zupe∏nie inaczej. Pozostajàc przy przyk∏adzie wody,
mo˝emy porównaç cia∏o fizyczne do sopla lodu, dusz´ do wody, a ducha do pary wodnej – wszystkie te elementy zbudowane sà z tej samej substancji, jednak amplitudy drgaƒ ich moleku∏ wyraênie si´ od siebie ró˝nià.
Niematerialny Êwiat duchowy nie zna poj´cia przestrzeni i czasu. Fizycznà p∏aszczyzn´ egzystencji z punktu widzenia tamtego Êwiata mo˝na przedstawiç jako szyb´ lub kul´, na której wspó∏istnieje czas i przestrzeƒ
i dusza mo˝e wybraç, kiedy i gdzie chce si´ udaç.
Sekunda w Êwiecie niematerialnym mo˝e trwaç na ziemi setki, tysiàce lat – równie dobrze mo˝e trwaç zaledwie minut´. Istotny jest jedynie rzeczywisty czas inkarnacji – mo˝liwe jest, ˝e inkarnacja dokona si´ w 6012
102
roku n.e. lub w 100 roku p.n.e., co uzale˝nione jest wy∏àcznie od rodzaju doÊwiadczeƒ, jakie chcemy zdobyç.
Ze wzgl´du na brak czasoprzestrzeni w zaÊwiatach nie b´dziemy czuli si´ ani staro, ani m∏odo -m∏odzi trzydziestoletni w kwiecie wieku!
Skupmy si´ jednak na zasadniczej kwestii naszych rozwa˝aƒ, czyli „ciemnych mocach”.
Podczas podró˝y po Ameryce Ârodkowej, gdzie prowadzi∏em poszukiwania podziemnych miast, pozna∏em
mieszkajàcà w niemieckiej kolonii rodzin´, a w niej ch∏opca zas∏ugujàcego na szczególnà uwag´ – Arian
w wieku zaledwie szesnastu lat osiàgnà∏ wzrost 190 cm, a dzi´ki najbardziej niebieskim oczom, jakie kiedykolwiek widzia∏em, i z∏otym w∏osom by∏ ulubieƒcem wszystkich kobiet w okolicy. Jednak to nie jego wyglàd przykuwa∏ mojà uwag´. Arian posiada∏ zdolnoÊç widzenia ludzkiej aury, nawiàzywania kontaktu ze Êwiatem zmar∏ych i istotami pozaziemskimi, a tak˝e umiej´tnoÊç leczenia prze dotyk d∏oni.
Ch∏opiec ka˝dego dnia wykonywa∏ çwiczenia runiczne, dzi´ki którym nawiàzywa∏ kontakt z istotami duchowymi. Pewnego dnia, kiedy odwiedzi∏em go w jego domu, stanà∏ na Êrodku pokoju i zaczà∏ wykonywaç çwiczenia – ka˝dy, kto zna si∏´ çwiczeƒ runicznych, wie, jakie moce mogà one przywo∏ywaç. Arian oznajmi∏ mi,
˝e w ka˝dym z czterech kàtów pokoju pojawià si´ cztery istoty, je˝eli przez minut´ b´dzie trwa∏ w okreÊlonej
pozycji. Z przedstawionego opisu wynika∏o, ˝e istoty te wyglàdem przypominajà bóstwa nordyckie, jak Thor
czy Odyn, o d∏ugich blond w∏osach i bia∏ych szatach. Przywo∏ane istoty chronià nie tylko Ariana, lecz równie˝
pomieszczenie, w którym uzdrawia lub dokonuje egzorcyzmów, majàcych na celu uwolnienie ludzi od istot
niematerialnych, przywo∏anych podczas praktykowanych obrz´dów voodoo, przed którymi wielokrotnie byli
przestrzegani. Arian nie odczuwa l´ku, nie boi si´ konfrontacji z demonami. Mówi, ˝e jego istoty, które zresztà tak˝e nazywa „bóstwami Êwietlnymi”, nie dopuszczà do niego ˝adnej innej istoty, choçby nie wiem jak pot´˝nej. Arian i jego zdolnoÊç jasnowidzenia wykorzystywane sà cz´sto przez mieszkaƒców okolicznych wiosek – proszony o pomoc, sprawdza domy, w których – wed∏ug relacji mieszkaƒców – straszy.
Wed∏ug Ariana istniejà:
• Dusze zmar∏ych, które Êwiadome sà faktu opuszczenia fizycznego cia∏a;
• Duchy, do których zalicza równie˝ zmar∏ych, nieÊwiadome w∏asnej Êmierci, które jednak nie chcà wyrzàdzaç krzywdy;
• Demony, Êwiadome niematerialnoÊci w∏asnej istoty, których celem jest wyrzàdzanie krzywdy.
Arian wyjaÊnia to szczegó∏owo: Wi´kszoÊç dusz zmar∏ych ludzi opuszcza Êwiat w towarzystwie istoty duchowej (anio∏a stró˝a) – patrzy na swoje ziemskie ˝ycie i decyduje, czy chce powróciç na Ziemi´ przez inkarnacje, czy pozostaç w Êwiecie niematerialnym. Istniejà jednak dusze zmar∏ych Êwiadome opuszczenia fizycznego cia∏a, w∏asnej „Êmierci”, które z wielu powodów objawiajà mi si´ pod dawnà postacià – przybywajà z niematerialnej sfery duchowej, dlatego trudno jest mi je poznaç.
Dusze najcz´Êciej pojawiajà si´ tu˝ po „Êmierci”, kiedy ich emocje i wspomnienia sà najsilniejsze, kiedy
najmocniej odczuwajà potrzeb´ ponownego ujrzenia rodziny, znajomych, przyjació∏. Przemawiajà do mnie,
a ja przekazuj´ ich s∏owa zebranym, cz∏onkom ich rodzin. Dusze te nie sà przywiàzane do okreÊlonego miejsca, lecz mogà towarzyszyç ludziom (na cmentarzu, urlopie). Z czasem emocje s∏abnà, a dusze w´drujà do
Êwiata niematerialnego i wtedy równie˝ ja nie mog´ ich dostrzec.
Mianem duchów okreÊlam dusze nieÊwiadome w∏asnej „Êmierci”, które objawiajà si´ ró˝nym ludziom.
Z ró˝norodnych powodów nie potrafià zaakceptowaç w∏asnej „Êmierci” i udaç si´ do Êwiata niematerialnego.
Tkwià zawieszone w Êwiecie poÊrednim, nie mogàc cz´sto dostrzec w∏asnego anio∏a stró˝a. Duchy sà zagubione, usilnie wierzà, ˝e nadal ˝yjà, ˝e sà cz´Êcià Êwiata ˝ywych. Je˝eli nawiedzajà jakieÊ miejsce, to zazwyczaj takie, z którym za ˝ycia byty emocjonalnie zwiàzane – dom, zamek, miejsce, w którym opuÊci∏y swe fizyczne cia∏o... Sà przywiàzane do miejsca. Czasami nie potrafià odejÊç z powodu wspó∏ma∏˝onka, dzieci, zazdroÊci, ˝alu.
Duchy sà przywiàzane do swego dawnego ˝ycia i nie potrafià opuÊcie Êwiata ˝ywych, sà istotami niematerialnymi, które mo˝na naj∏atwiej wyczuç, poniewa˝ znajdujà si´ blisko namacalnego, materialnego Êwiata. To
w∏aÊnie duchy najcz´Êciej widziane sà przez „normalnych” ludzi. Duchy nawiedzajà znajome miejsca, poniewa˝ chcà powróciç do „normalnego” ˝ycia, chcà zwróciç na siebie uwag´ ludzi. Widzà nas, chocia˝ my zwykle
nie potrafimy ich dostrzec. Wielokrotnie bra∏em udzia∏ w dyskusjach, które uzmys∏owiç mia∏y duchom ich w∏asnà Êmierç. Duchy reagujà cz´sto z∏oÊcià, gdy, przekonane o w∏asnej obecnoÊci w Êwiecie ˝ywych, czujà si´
ignorowane przez wspó∏ma∏˝onków. To dopiero coÊ... Zdarza∏o si´ równie˝, ˝e zaczyna∏em si´ Êmiaç, co
jeszcze bardziej z∏oÊci∏o duchy. Zawsze wtedy d∏ugo z nimi rozmawiam, pokazuje nekrolog, je˝eli takim dysponuje, towarzysz´ im w drodze na cmentarz... Bardzo powoli duchy godzà si´ z faktem w∏asnej „Êmierci”,
z koniecznoÊcià opuszczenia miejsca, do jakiego by∏y za ˝ycia przywiàzane...
103
Duchy potrafià widzieç i s∏yszeç wyraêniej ni˝ dusze Êwiadome swej Êmierci, Êwiadome opuszczenia fizycznego cia∏a, przejÊcia do Êwiata niematerialnego.
O demonach i „ciemnych mocach” Arian mówi nast´pujàco: Bóstwa Êwietlne opowiadajà o prakrainie za∏o˝onej przez Prastwórc´ – uniwersum. Powstanie uniwersum, prakrainy, nazwano prapoczàtkiem. Wtedy prakraina by∏a jednolita. Prastwórca stworzy∏ Êwiat∏o i podzieli∏ prakrain´ na cz´Êç Êwiat∏a i mroku (dlatego mówimy o pracz´Êciach). Prakraina zosta∏a podzielona, jednak obie jej pracz´Êci nadal stanowi∏y ca∏oÊç, obie pracz´Êci by∏y „dobre”. Wszyscy bowiem jesteÊmy jednym, we wszystkim jednoÊcià. Dlatego powodzi nam si´
tak dobrze, bo ∏àczymy w sobie to, co materialne i niematerialne, co ludzkie i duchowe, tak d∏ugo, jak d∏ugo ∏àczy nas harmonia z Prastwórca. Kiedy Prastwórca stworzy∏ Êwiat∏o, stworzy∏ te˝ i mrok, lecz mrok nie by∏ z∏y.
Mrok by∏ jedynie cz´Êcià, w której nie by∏o Êwiat∏a. Jednak Êwiat∏o to tak˝e mi∏oÊç – mrok zatem sta∏ si´ cz´Êcià pozbawionà mi∏oÊci.
Prastwórca stworzy∏ wszystkie istoty – ze Êwiat∏a – nie by∏o poÊród nich istot z∏ych, nie by∏o poÊród nich
„diab∏a”. Niektóre istoty postanowi∏y jednak opuÊciç Êwiat∏o i zamieszkaç w cz´Êci mroku, czyniàc z niej swój
dom. By∏ to ich wolny, Êwiadomy wybór. Ani Êwiat∏o, ani Stwórca nie odwracajà si´ od nikogo, ale te˝ nikogo
nie zatrzymujà przy sobie wbrew jego woli. Stwórca wiedzia∏, ˝e istnienie Êwiat∏a i ÊwiadomoÊç stworzonych
przez niego istot wià˝e si´ z podzia∏em, który ka˝dej z istot daje mo˝liwoÊç dokonania wyboru. Tak w∏aÊnie
powsta∏ stan, jaki dziÊ nazywamy Êwiat∏em i mrokiem, anio∏em i demonem, mi∏oÊcià i nienawiÊcià.
ZaÊwiaty, niematerialny Êwiat dusz, ich opiekunów i anio∏ów stró˝ów mo˝emy wyobraziç sobie jako wie˝owiec – aby jednak lepiej przedstawiç istot´ zaÊwiatów, wyobraêmy sobie, ˝e wie˝owiec ten zbudowany jest
wy∏àcznie ze szk∏a, a przez to ca∏kowicie przezroczysty. Na szczycie wie˝owca znajduje si´ jedyne êród∏o
Êwiat∏a, które dociera do ka˝dego z pi´ter, dlatego najmniej oÊwietlonym miejscem jest parter. Parter jest
miejscem, które nazwaç mo˝emy „piek∏em” – miejscem oddalonym od Êwiat∏a, miejscem, w którym znajdujà
si´ dusze przest´pców, morderców, zwyrodnialców. Parter nie jest jednak czymÊ odr´bnym – stanowi integralnà cz´Êç wie˝owca. Decyzji, kto zamieszka na parterze, nie podejmuje administrator, lecz lokator – ka˝dy,
kto za ˝ycia poszukiwa∏ mroku, znajdzie go równie˝ w zaÊwiatach.
Wszyscy znamy opowieÊç, jak Bóg, widzàc, ˝e coraz wi´cej istot odwraca si´ od Êwiat∏a i podà˝a w stron´
mroku, zapyta∏ archanio∏ów, który z nich móg∏by udaç si´ za odchodzàcymi istotami i wskazaç im drog´ powrotnà. Najpi´kniejszy i najwspanialszy z archanio∏ów odpar∏ na to: Ojcze, ja udam si´ w mrok i zanios´ Twoje Êwiat∏o tam, gdzie panuje nieprzenikniony mrok, aby przypomnieç im, kim sà. Archanio∏em tym by∏ Lucyfer
– niosàcy Êwiat∏o!
To jedynie opowieÊç, jednak „Luciferus” to rzymska nazwa gwiazdy porannej, której pojawienie si´ na niebie zwiastowa∏o Êwit. Mo˝e jednak tkwi w tej opowieÊci pierwiastek prawdy? W ka˝dym razie dzieci obdarzone zdolnoÊciami parapsychologicznymi twierdzà, ˝e Bóg nie stworzy∏ „diab∏a”, aby rozz∏oÊciç maluczkich. Kiedy jednak wielu z nas zboczy∏o ze Êcie˝ki Êwiat∏a, pojawi∏ si´ mrok, przywo∏ujàcy i nawo∏ujàcy. Zarówno Êwiat∏o, jak i mrok zach´cajà nas do w´drówki ich drogami – czasami s∏yszymy szept anio∏a zach´cajàcy nas do
wyjÊcia z mroku, czasami szept demona wzywajàcy do pozostania w nim.
To w∏aÊnie mia∏ na myÊli Jezus, gdy mówi∏: Niebo i piek∏o sà w nas. Jedynie od nas zale˝y, jakà drogà b´dziemy podà˝aç – drogà Êwiat∏a czy Êcie˝kami mroku.
Sami jednak sprawiamy, ˝e w tej swoistej rozgrywce przewag´ zdobywa mrok – to w∏aÊnie on przyciàga
nas, kiedy, odurzeni alkoholem lub narkotykami, przepe∏nieni agresjà lub nienawiÊcià, z∏amani smutkiem lub
depresjà, zatracamy samych siebie.
Arian dodaje: Demony, dusze, które odwróci∏y si´ od Êwiat∏a, nie op´tujà ludzi z polecenia ksi´cia ciemnoÊci – aby istnieç, potrzebujà energii, jakà czerpià od ludzi,których myÊli, uczucia i czyny przepe∏nione sà mrokiem, których ˝ycie pozbawione jest mi∏oÊci, których aura jest s∏aba. Tak˝e ludzie sukcesu, którzy z powodzeniem realizujà si´ w biznesie, polityce czy religii, cz´sto przepe∏nieni sà wewn´trznym zimnem -pozbawieni
sumienia i wspó∏czucia zanurzajà si´ w mroku. Jestem przekonany, ˝e inkarnacja dotyczy równie˝ demonów,
które w ten sposób próbujà dostaç si´ na Ziemie, aby szerzyç z∏o, czego przyk∏ady widzimy ka˝dego dnia na
ekranach telewizorów, w dzieciach si´gajàcych po broƒ, m´czàcych bezbronne zwierz´ta...
Takich ludzi spotykamy codziennie. Mówià o sprawach duszy, Êmiejà si´ innym prosto w twarz i mówià
o mi∏oÊci. Oni jednak tylko grajà, a ich czyny Êwiadczà o czymÊ innym. Czasami staramy si´ widzieç w nich
dobro, jednak najlepsze, co mo˝emy zrobiç, to uciec od nich – uciec najszybciej, jak to mo˝liwe. Nie mo˝na
nikogo uratowaç – mo˝na uratowaç si´ jedynie samemu. Czy jednak mo˝na tu mówiç o ratunku...
Mrok nieustannie próbuje nas zdobyç. Równie˝ po to, aby przeciàgnàç nas na stron´ z∏a, co jednak nie jest
do koƒca mo˝liwe, poniewa˝ niemo˝liwe jest zgaszenie Êwiat∏a – mo˝liwe jest jedynie chwilowe przyçmienie
104
jego blasku. Demony próbujà zburzyç energi´ Êwietlnà, zniszczyç istniejàce w niej istoty. Demony nie chcà
nawracaç, chcà niszczyç...
Nie istnieje diabe∏, lecz pot´˝nie demony, które w∏adajà mniejszymi. Nie sà one jednak przeciwnikami
Êwiat∏a, przeciwnikami Stwórcy.
S∏owa Ariana nie sà niczym zaskakujàcym, poniewa˝ o istnieniu ciemnych mocy, mrocznych si∏, dowiadujemy si´ ka˝dego dnia. Kim sà ludzie dajàcy dzieciom narkotyki, zmuszajàcy je do prostytucji, wykorzystujàcy
ich bezbronnoÊç i sprzedajàcy je jak towar?
Kim sà ludzie kr´càcy filmy pornograficzne z udzia∏em dzieci, patrzàcy przy tym na ich Êmierç (sadystyczne filmy pornograficzne z udzia∏em dzieci, w których przedstawia si´ ich Êmierç przed kamerà, okreÊla si´
mianem „snuff”)? Kto produkuje pe∏ne przemocy filmy i gry komputerowe?
Brak mi∏oÊci, brak Êwiat∏a – jedynie mrok... ˚aden cz∏owiek, który ma w sobie choç odrobin´ Êwiat∏a, nie
by∏by zdolny do takich rzeczy, do czegoÊ tak potwornego...
Nazywamy ich istotami bez sumienia. Nawracanie ich nie ma najmniejszego sensu. Walka z nimi by∏aby jedynie oznakà g∏upoty, poniewa˝ ka˝dy przekaz, ka˝da wiàzka energii, jakà wysy∏amy, powraca do nas jak bumerang.
Najlepsze, co mo˝emy zrobiç, spotykajàc na swojej drodze ludzi z tak z∏owrogà aurà, jest ucieczka, unikanie ich za wszelkà cen´. Byç mo˝e brzmi to brutalnie, jednak uwierzcie – wiem, co mówi´! Jezus powiedzia∏
kiedyÊ uczniom: Nie rzucajcie pere∏ mi´dzy wieprze. Kim innym sà ludzie Êwiadomie krzywdzàcy innych,
Êwiadomie krzywdzàcy dzieci, jak nie „wieprzami” w∏aÊnie? Pami´tajmy jednak, ˝e Jezus prosi∏ o modlitw´
równie˝ za dusze takich ludzi.
Chcia∏bym Was wszystkich jednak przestrzec przed pochopnym ocenianiem ludzi, ich myÊli i czynów.
Ch´tnie analizujemy zachowanie ludzi, którzy wyrzàdzili nam krzywd´, chocia˝ jednoczeÊnie wiemy, ˝e wyrzàdzona krzywda mia∏a staç si´ swoistym lustrem, w którym odbija si´ jakoÊç naszego ˝ycia, które ma nam
uzmys∏owiç pope∏niane b∏´dy. Chodzà jednak po tym Êwiecie ludzie, którzy zdajà si´ byç dumni z tego, ˝e
unieszcz´Êliwiajà innych, ˝e krzywdzà, zadajà ból – ludzie, którzy wyszukujà ofiary (nale˝a∏oby jednak sprawdziç, która z gier oprawca-ofiara rozgrywa si´ tutaj).
Pami´tajmy, ˝e sà równie˝ ludzie, którzy nie mogliby skrzywdziç innego cz∏owieka, a nagromadzone emocje – Êwiadomie lub nieÊwiadomie – roz∏adowujà na zwierz´tach (maltretowanie, niehumanitarny transport,
eksperymenty na zwierz´tach).
Dlaczego „dobra” energia jest silniejsza?
Chcia∏bym to wyjaÊniç na nast´pujàcym przyk∏adzie:
Wyobraêmy sobie pokój skàpany w Êwietle s∏onecznym. Nawet najwi´kszy cieƒ nie jest w stanie zmàciç
Êwiat∏a – nawet kiedy na zewnàtrz jest ju˝ zupe∏nie ciemno, w pokoju jest troch´ Êwiat∏a. Inaczej. Znajdujemy
si´ ciemnym pokoju – niewielki promieƒ Êwiat∏a lub zaledwie p∏omieƒ Êwiecy wystarczy, aby prze∏amaç panujàcy w nim mrok. Jaki z tego wniosek? Âwiat∏o wypiera mrok, chocia˝ mrok nie jest w stanie wyprzeç Êwiat∏a.
Mrok w rzeczywistoÊci nie istnieje – jest tylko brakiem Êwiat∏a, jego nieobecnoÊcià. W∏aÊnie dlatego Êwiat∏o
jest silniejsze!
Przenoszàc to na Êwiat niematerialny, mo˝emy powiedzieç, ˝e radoÊç i Êmiech wypierajà nawet najbardziej negatywnà energi´, a Êwiat∏o, mi∏oÊç i szcz´Êcie pojawiajà si´ tam, gdzie do tej pory panowa∏ mrok, nienawiÊç i smutek.
Jak dochodzi do op´tania ludzkiej duszy?
Zupe∏nie normalnie. Jak wynika z opowieÊci Ariana, dusze, demony tkwiàce w mroku, zabierajà ludziom,
z którymi mogà nawiàzaç ∏àcznoÊç, energi´ potrzebnà im do istnienia – ludziom, których myÊli, uczucia i czyny przepe∏nione sà mrokiem, których ˝ycie pozbawione jest mi∏oÊci.
˚aden demon, ˝adna tkwiàca w mroku dusza nie jest w stanie op´taç cz∏owieka tak po prostu, od niechcenia. Je˝eli jednak ludzka aura zosta∏a wyraênie zaburzona, je˝eli pozbawieni jesteÊmy ochrony, nie potrafimy
broniç si´ przed demonami – zostajemy op´tani ich mocà. Demony posiadajàce du˝à moc potrafià sprawiç,
˝e odczuwamy l´k, poniewa˝ l´k, nasz l´k, daje im si∏´ – mój ojciec w swoich ksià˝kach okreÊla∏ takie zjawiska wampiryzmem energetycznym.
105
Pami´tajmy, ˝e te istoty nic wa˝nego nie powodujà.
Op´tanie jest stanem, w którym z∏owroga istota niematerialna, demon, przejmuje kontrol´ nad ÊwiadomoÊcià, umys∏em cz∏owieka. Mo˝liwe, ˝e demony znajdujà si´ w pobli˝u nas, czekajà na moment naszej s∏aboÊci, aby wykorzystaç jà przeciw nam samym. Je˝eli jesteÊmy otwarci na moc demona, je˝eli przyjmujemy zachowania charakterystyczne dla z∏owrogich istot materialnych – a wi´c przemawia przez nas agresja, nienawiÊç, pod∏oÊç, zawiÊç i zazdroÊç – demony, w myÊl zasady swój swego znajdzie, z ∏atwoÊcià przejmà nad nami kontrol´. Kto zatem winny jest op´tania? Demon czy op´tany, który, Êwiadomie lub nieÊwiadomie, go przyciàgnà∏? Pami´tam relacje dziecka obdarzonego zdolnoÊciami paranormalnymi, które opowiada∏o mi, czego
doÊwiadcza∏o w dyskotekach i wÊród osób uzale˝nionych od narkotyków. Niewiarygodne...
Na naszej liÊcie nie mo˝e oczywiÊcie zabraknàç horrorów. Sta∏o si´ bowiem swoistà tradycjà wielu hollywoodzkich produkcji, ˝e aktorzy odgrywajàcy role w filmach grozy umierali w czasie lub krótko po skoƒczeniu
zdj´ç. Najbardziej znanym przyk∏adem jest Poltergeist. Nie jest to przypadek, lecz realizacja zasady „swój
swego znajdzie”. Ka˝dy, kto zajmuje si´ re˝yserià lub oglàda filmy grozy przedstawiajàce demony, wampiry
czy poltergeisty, nie powinien si´ dziwiç, ˝e zach´ca je do przybycia.
Na szczególnà uwag´ zas∏uguje tu przypadek odtwórcy roli Drakuli, Beli Lugosiego, który w ciàgu ostatnich
lat swego ˝ycia sypia∏ wy∏àcznie w trumnie – nie tylko wyjàtkowo mocno identyfikowa∏ si´ z granà postacià,
ale prawdopodobnie by∏a przy nim obecna istota niematerialna, której odpowiada∏o takie w∏aÊnie zachowanie.
Ciemne moce sà tym, co podsuwa wielu z nas inspiracje i pomys∏y – pomys∏y wszczepienia ludziom czipów, wymieszania wszystkich istniejàcych na ziemi ras ludzkich, sprawowania pe∏nej kontroli, zdziesiàtkowania ludzi. Ciemne moce inspirowa∏y Alberta Pike'a, ale inspirujà tak˝e bogatych i mo˝nych tego Êwiata, iluminatów, inspirujà naszych polityków, rzàdzà nimi i kontrolujà ka˝dy ich krok – czynià to, co zabiera nam sen.
Pami´tajmy jednak, ˝e zawsze jest nadzieja, poniewa˝ nadzieja jest cz´Êcià Êwiat∏a.
Chcia∏bym tu dokonaç pewnego podsumowania wiedzy o Êwiecie niematerialnym, o zaÊwiatach, poniewa˝
jest ona niezwykle istotna dla naszego nowego obrazu Êwiata, jaki przedstawi´ nieco póêniej.
Podsumowujàc, o zaÊwiatach powiedzieç mo˝na:
• Poza Êwiatem materialnym istnieje tak˝e Êwiat niematerialny, jaki nazwaç mo˝na zaÊwiatami.
• Âwiat niematerialny jest miejscem, z którego si´ wywodzimy, z którego pochodzi wszystko, co ˝yje. Âwiat
niematerialny zamieszkany jest przez istoty duchowe, jakie podzieliç mo˝na na dwie zasadnicze grupy:
1. istoty duchowe, które nie powrócà w innych wcieleniach, poniewa˝ najbli˝sze sà swemu Stwórcy oraz
2. istoty duchowe, które powracajà na Ziemi´ lub inne planety przez inkarnacj´, aby zbieraç kolejne doÊwiadczenia. Po opuszczeniu cia∏a fizycznego dusza powraca do Êwiata niematerialnego, dlatego nie istnieje
rzeczywiste poj´cie Êmierci.
Podstawà wszystkiego, co materialne lub duchowe, jest zasada przyczyny i skutku. Ka˝dy nasz czyn jest
ziarnem, które siejemy i z którego zbieramy plony – ka˝dy nasz czyn decyduje o znalezieniu w ˝yciu smutku
lub radoÊci, nienawiÊci lub mi∏oÊci, niepowodzenia lub sukcesu. Je˝eli kiedykolwiek byliÊmy przyczynà smutku
lub cierpienia, z pewnoÊcià doÊwiadczymy ich w kolejnym ˝yciu, abyÊmy zrozumieli swe post´powanie, abyÊmy mogli naprawiç wyrzàdzone z∏o.
Je˝eli jednak zadowoleni jesteÊmy z ziemskiego ˝ycia, nasze dusze pozostaç mogà w Êwiecie niematerialnym – wtedy na Ziemi´ wracajà dusze tych, którzy naprawiç muszà b∏´dy przesz∏oÊci.
Si∏´, która powo∏a∏a do ˝ycia ka˝dà istot´, nazywamy Stwórcà lub Bogiem – mo˝emy jà nazywaç równie˝
mi∏oÊcià absolutnà lub absolutnà Êwiat∏oÊcià. Wszystkie istoty ˝y∏y w Êwietle – równie˝ my! Niektóre z nich
opuÊci∏y Êwiat∏o i zamieszka∏y w mroku – Êwiadomie lub nieÊwiadomie. Brak Êwiat∏a sprawi∏, ˝e tkwiàce
w mroku istoty duchowe – demony – zacz´∏y czerpaç energi´ od ludzi, których aura naruszona zosta∏a przez
przykre doÊwiadczenia lub negatywne emocje. Wszelkie rysy, ciemne plamy i dziury w ludzkiej aurze nie sà
rezultatem obecnoÊci demonów, lecz czynów cz∏owieka, który zmienia w∏asne pole energetyczne przez alkohol, narkotyki, nienawiÊç, wÊciek∏oÊç, depresj´... Nauki gnostyczne mówià o istnieniu Êwiat∏a i mroku w nas
samych, bez których nie mog∏oby istnieç Êwiat∏o i mrok poza nami. Demony nie sà w stanie samoistnie przejmowaç kontroli nad umys∏em cz∏owieka, lecz, – w myÊl zasady swój swego znajdzie – potrzebujà ku temu
sposobnoÊci, zachwaszczenia duszy przez cz∏owieka, oraz swoistego zaproszenia.
• Istniejà istoty duchowe tkwiàce w zawieszeniu mi´dzy Êwiatem materialnym i niematerialnym – Êwiat niewidzialnych istot duchowych.
• W Êwiecie niematerialnym istniejà anio∏y, anio∏y stró˝e i przewodnicy dusz – istoty, które prowadzà i opie-
106
kujà si´ duszami, które przez inkarnacje powróci∏y do Êwiata materialnego. Istoty te sà naszà rodzinà duchowà, jaka sprawuje nad nami opiek´, zanim udamy si´ w ziemskà podró˝ – to one równie˝ odprowadzajà nas
doÊwiata niematerialnego, kiedy ostatecznie koƒczymy nasz ziemski ˝ywot i opuszczamy cia∏o fizyczne.
Wspólnie z nimi spoglàdamy na ˝ycie – wspólnie z nimi decydujemy, czy musimy powróciç do materialnego
Êwiata, aby naprawiç pope∏nione b∏´dy.
• „Umarli nie sà martwi” – poniewa˝ w Êwiecie duchowym czujà si´ lepiej ni˝ przedtem. Dusze nawiàzujà
z nami kontakt lub porozumiewajà si´ z nami za pomocà medium.
Nale˝y przy tym pami´taç, ˝e przywo∏ywaniu duszy ze Êwiata niematerialnego nie mo˝e towarzyszyç ani
Êmiech, ani ciekawoÊç – przywo∏ywanie duszy mo˝e mieç miejsce jedynie w nag∏ych wypadkach, w kr´gu
osób powa˝nych i skupionych.
• Nakazy ze Êwiata niematerialnego odbieramy sercem i intuicjà, tzw. g∏osem wewn´trznym, jaki okreÊlany
jest równie˝ mianem sumienia lub instynktu. Komunikowanie si´ ze Êwiatem niematerialnym mo˝liwe jest jedynie poprzez medium.
Je˝eli zaznajomieni jesteÊcie z Biblià, zapewne wiecie, dlaczego spotykamy ludzi – w szczególnoÊci dzieci
– posiadajàcych zdolnoÊci paranormalne: (...)
W ostatnich dniach – mówi Bóg – wyleje Ducha mojego na wszelkie cia∏o, i b´dà prorokowali synowie wasi
i córki wasze, m∏odzieƒcy wasi widzenia mieç b´dà, a starcy – sny. Nawet na niewolników i niewolnice moje
wyleje w owych dniach Ducha mego, i b´dà prorokowali (...). (Dz. 2, 17-18)
Zanim jednak wyjaÊni´ Wam nowy ∏ad Êwiata, musz´ omówiç kilka niezwykle istotnych kwestii.
Naszà podró˝ rozpocz´liÊmy od Tybetu gdzie obserwowaliÊmy ludzi trwajàcych w stanie samadhi. W oddalonych o zaledwie kilka kroków Chinach widzieliÊmy rzeczy, które ca∏kowicie nas zaskoczy∏y. Równie˝
Chiƒczycy, nazwani przez Tybetaƒczyków „bezbo˝nymi komunistami”, mogà pochwaliç si´ osobami, które
doskonale opanowa∏y pos∏ugiwanie si´ si∏à umys∏u. Bohaterami kolejnego rozdzia∏u b´dà...
SUPERDZIECI Z CHIN
O co tu w∏aÊciwie chodzi?
W marcu 1979 roku ujawniono w Chinach przypadek ch∏opca, który potrafi∏ „widzieç” uszami. Gazeta „Sichuan Daily” relacjonowa∏a wówczas, ˝e dwunastoletni Tang Yu widzi uszami, tak jak inni oczami, i to o wiele
lepiej. Przypadkiem ch∏opca zajmowa∏ si´ Zhang Naiming, jeden z reporterów gazety, który postanowi∏ sprawdziç niewiarygodne zdolnoÊci ch∏opca. Niebieskim tuszem napisa∏ na kartce papieru cztery litery. Nast´pnie
z∏o˝y∏ jà szeÊciokrotnie i poda∏ ch∏opcu. Tang Yu przez chwil´ trzyma∏ z∏o˝onà kartk´ przy uchu, po czym prawid∏owo poda∏ jej treÊç. Podczas kolejnych testów, jakim poddawano ch∏opca, na podobnie z∏o˝onych kartkach papieru zapisywano ca∏e wiersze, które ten równie bezb∏´dnie odczytywa∏.
To jednak dopiero poczàtek historii. Artyku∏ przedstawiajàcy ch∏opca wywo∏a∏ poruszenie w ca∏ych Chinach, a do redakcji zacz´li zg∏aszaç si´ rodzice dzieci obdarzonych podobnymi umiej´tnoÊciami.
Jak donosi∏y w∏adze, na terenie Chin ˝y∏y tysiàce dzieci, które potrafi∏y czytaç nie tylko z zawiàzanymi
oczami, ale równie˝ j´zykiem, nosem, pachà, d∏oƒmi czy stopami.
Dwie siostry o podobnych umiej´tnoÊciach poddano badaniom nadzorowanym przez wielu ludzi ze Êwiata
mediów, nauki i medycyny. Dziewczynki powiedzia∏y zgodnie, ˝e w chwili przystawienia kartki papieru do
ucha, nosa czy pachy w duszy oraz umyÊle pojawiajà si´ obrazy i s∏owa, jakie przedstawione sà na papierze
– pojawiajà si´ jedynie na krótki moment, po czym znikajà. Dziewczynki nie by∏y w stanie przewidzieç, kiedy
pojawià si´ wizje – czasami musia∏y czekaç kilka minut, czasami pó∏ godziny, czasami wcale.
Artyku∏ nie zainteresowa∏ jednak wy∏àcznie rodziców dzieci obdarzonych zdolnoÊciami paranormalnymi.
PoÊród osób, na których wywar∏ on ogromne wra˝enie, znalaz∏ si´ równie˝ cz∏owiek, dla którego fenomen ten
nie by∏ niczym nowym. W czasie II wojny Êwiatowej odkryto, ˝e osoby pracujàce przy radiostacjach by∏y w stanie „s∏yszeç” sygna∏y mikrofal. W 1964 roku odnaleziono ch∏opca, który posiada∏ zdolnoÊç widzenia przez
Êciany i inne obiekty.
W czasopiÊmie „Licht Forum” o chiƒskich dzieciach posiadajàcych zdolnoÊci paranormalne pisano co nast´puje: Oko∏o 1984 roku rzàd Chin natrafi∏ po raz pierwszy na siad dziecka, ch∏opca obdarzonego zdolnoÊciami paranormalnymi, które wykracza∏y poza ramy – wszystkiego, co do tej pory znano. Poddane testom
rzàdowym zdolnoÊci ch∏opca potwierdzi∏y si´ w stu procentach. Wkrótce po tym natrafiono na Êlad kolejnego
takiego dziecka, póêniej nast´pnych, a˝ odnaleziono ich setki, tysiàce. Na proÊb´ rzàdu Chin fenomen zbadaç mia∏ amerykaƒski magazyn „Omni”.
107
Wspó∏pracownicy magazynu podeszli do ca∏ej sprawy niezwykle sceptycznie, dopatrujàc si´ w niej oszustwa. W∏adze przedstawi∏y przeprowadzajàcym testy oko∏o stu dzieci, z którymi mieliby pracowaç. Przeprowadzany test polega∏ na tym, ˝e z dowolnej ksià˝ki wyrywano jednà ze stron, gnieciono, a nast´pnie umieszczano w zag∏´bieniu ∏opatki dziecka, które poddawane by∏o testowi. Ka˝de z dzieci dok∏adnie odtwarza∏o s∏owa
znajdujàce si´ na papierze. Testy dowiod∏y niesamowitych zdolnoÊci dzieci, jednak nikt nie by∏ w stanie podaç
wyjaÊnienia takiego fenomenu. Raport przedstawiony zosta∏ w styczniowym wydaniu magazynu z 1985 roku.
Od tego czasu wiele dzieci o podobnych umiej´tnoÊciach odnaleziono w Rosji, Japonii, Kanadzie, na terenie
Europy i Stanów Zjednoczonych.
Podobne publikacje dotyczàce fenomenu chiƒskich dzieci pojawi∏y si´ równie˝ w piÊmie naukowym „Nature”, przekonanym o autentycznoÊci wyników badaƒ.
W niezwykle interesujàcej ksià˝ce autorstwa Paula Donga i Thomasa Raffilla Indigo-Schulen – Chinas Trainingsmethodenfilr medial begabte Kinder (Szko∏y indygo – chiƒskie metody szkolenia dzieci o zdolnoÊciach
paranormalnych), z której zaczerpnà∏em liczne informacje, przedstawione zosta∏y imiona i nazwiska dzieci
(niektóre ze zdj´ciami), które podczas prowadzonych badaƒ wykazywa∏y nast´pujàce umiej´tnoÊci:
• czytanie i rozpoznawanie kolorów za pomocà uszu, d∏oni, pach, czo∏a, stóp, nosa;
• przesuwanie obiektów i ∏amanie ga∏´zi si∏à umys∏u;
• mo˝liwoÊç widzenia przez ludzkie cia∏o, kartony, Êciany;
• pami´ciowe dokonywanie obliczeƒ szybciej ni˝ za pomocà kalkulatora;
• powi´kszanie obiektów wzrokiem i przenoszenie ich si∏à umys∏u;
• otwieranie zamków si∏à umys∏u;
• odczytywanie s∏ów i rozpoznawanie obrazów znajdujàcych si´ na zgniecionym lub poci´tym papierze.(33)
Fenomen ten nie ogranicza si´ wy∏àcznie do Chin, lecz spotykany jest na ca∏ym Êwiecie. W tym czasie w stolicy Meksyku odnaleziono ponad tysiàc dzieci posiadajàcych podobne umiej´tnoÊci, które, podobnie do chiƒskich dzieci, potrafià „czytaç” ró˝nymi cz´Êciami cia∏a. Wyglàda∏o to tak, jakby zdolnoÊci chiƒskich dzieci promieniowa∏y do Meksyku i wielu innych miejsc na Ziemi. Tajemnica tkwi zapewne w biblijnym „wylaniu Ducha”...
Rozpocz´cie testów przez chiƒskie w∏adze ujawni∏o, ˝e umiej´tnoÊç czytania ró˝nymi cz´Êciami cia∏a stanowi wierzcho∏ek góry lodowej. Paul Dong opowiada równie interesujàcà histori´. Widzowie przybyli na spektakl otrzymali pàki ró˝. Kiedy wszyscy zaj´li miejsca i w sali zapanowa∏a cisza, na scenie pojawi∏a si´ chiƒska
dziewczynka, urocza szeÊciolatka. Zwróci∏a si´ w kierunku widowni i jednym ruchem r´ki sprawi∏a, ˝e tysiàce
pàków ró˝, trzymanych przez widzów, zacz´∏y rozkwitaç na ich oczach.
Paul Dong opisuje ponadto przedstawienie, w którym udzia∏ bra∏o oko∏o 5 tysi´cy chiƒskich dzieci. Jedno
z dzieci siedzia∏o przed zamkni´tà butelkà, w której znajdowa∏y si´ niewielkie tabletki – butelka zamkni´ta zosta∏a na oczach zgromadzonych widzów i zabezpieczona taÊmà klejàcà, aby uniknàç jakichkolwiek wàtpliwoÊci. Ustawiona obok kamera mia∏a zarejestrowaç zdarzenie. PublicznoÊç z ogromnym zainteresowaniem obserwowa∏a to, co dzia∏o si´ na jej oczach. Zamkni´te w butelce tabletki, poruszane jedynie si∏à umys∏u, zacz´∏y przesuwaç si´ po szkle. W podobnej próbie pewne dziecko przesuwa∏o monet´ umieszczonà w szklanym
pojemniku.
Pau∏ Dong odnotowa∏ wiele podobnych zdarzeƒ, które spotka∏y si´ z ogromnym zainteresowaniem chiƒskiego rzàdu. Naturalnie w∏adze Chin przekonane by∏y, ˝e obserwowane zdarzenia sà jednym z trików a la
David Copperfieid, jednak stale powi´kszajàca si´ liczba dzieci wykazujàcych zdolnoÊci paranormalne przekona∏a je o autentycznoÊci obserwowanego zjawiska. Kiedy w 1997 roku ksià˝ka Paula Donga ukaza∏a si´
w Stanach Zjednoczonych, rzàd Chin szacowa∏ liczb´ tak uzdolnionych dzieci na oko∏o 100 tysi´cy.
Uznanie autentycznoÊci obserwowanych zdarzeƒ oraz ich znaczenie dla Chin doprowadzi∏o do utworzenia
specjalnych szkó∏ i oÊrodków szkoleniowych, w których mog∏yby si´ rozwijaç paranormalne zdolnoÊci dzieci –
obecnie ka˝de dziecko wykazujàce podobne zdolnoÊci paranormalne
umieszczane jest w tego typu szko∏ach.(33)
Niezwykle interesujàcy jest fakt, ˝e dzieci, które nie wykazujà zdolnoÊci paranormalnych, nabierajà ich, przebywajàc w towarzystwie dzieci
o takich umiej´tnoÊciach.
Rys. 82: Przedstawiciele kierownictwa amerykaƒskiego koncernu naftowego
obserwujà dziewczynk´ otwierajàcà si∏à umys∏u pàk kwiatu (1992). Siedzàca
obok dziewczynka przesuwa zamkni´tà w butelce tabletk´, pos∏ugujàc si´
zdolnoÊciami telekinetycznymi
108
Powróçmy do wspominanego ju˝ przyk∏adu. Uri Geller, który w ksià˝ce Mein wunder-volles Leben (Moje
cudowne ˝ycie) opisywa∏ swoje kontakty ze Êwiatem pozaziemskim, umo˝liwiajàce mu dokonywanie rzeczy
uwa˝anych za niemo˝liwe, w listopadzie 1973 roku bra∏ udzia∏ w programach telewizyjnych i radiowych,
w czasie których wygina∏ ∏y˝ki i inne metalowe przedmioty za pomocà si∏y myÊli. RównoczeÊnie prosi∏ s∏uchaczy i widzów, aby po∏o˝yli przed sobà ∏y˝k´ lub nó˝, co mia∏o na celu sprawdzenie, czy zjawisko to mo˝e promieniowaç. W istocie tysiàce ∏y˝ek wygina∏o si´ w domach s∏uchajàcych i oglàdajàcych go ludzi, chocia˝ oni
sami nawet przez chwil´ ich nie dotykali. Jednak wygina∏y si´ nie tylko ∏y˝ki – równie˝ widelce, klucze, gwoêdzie, ∏aƒcuszki, bransoletki... Wygina∏y si´ równie˝ schowane sztuçce, a od dawna stojàce zegary znów zaczyna∏y chodziç. Eksperyment wywo∏a∏ jeszcze jeden efekt – dzieci oglàdajàce program potrafi∏y same wyginaç ∏y˝ki, chocia˝ tylko raz by∏y Êwiadkami takiego zdarzenia. W 2004 roku Uri Geller powtórzy∏ eksperyment.
Najs∏ynniejszym bodaj chiƒskim „dzieckiem” jest trzydziestoletni dziÊ Zhang Baosheng, który podczas licznych pokazów telewizyjnych wielokrotnie demonstrowa∏ swoje zdolnoÊci paranormalne, tak˝e widzom zagranicznym. Ju˝ wtedy cieszy∏ si´ ogromnym zainteresowaniem rzàdu Chin, od którego otrzyma∏ do dyspozycji
s∏u˝bowy samochód i dwóch ochroniarzy pracujàcych dla chiƒskich s∏u˝b wywiadowczych.
Zhnag potrafi∏ sprawiç, ˝e przedmioty zamkni´te w szklanych pojemnikach „przechodzi∏y” przez ich Êcianki,
a ich miejsce zajmowa∏y zapisane kartki papieru. Profesor Song Kongzhi, który wielokrotnie poddawa∏ Zhanga
testom, potwierdzi∏, ˝e potrafi on równie˝ sprawiaç, ˝e przez drewniane lub kamienne Êciany przenika∏y klucze, termofory, buty, a nawet worki z cukrem. W czasie jednego z testów urz´dnicy rzàdowi zamkn´li Baoshenga w pokoju – kiedy jeden z nich wróci∏ do domu, znalaz∏ go w∏aÊnie tam.
Zhang Baosheng potrafi∏ przemieszczaç tak˝e samego siebie. Fakt ten sprawi∏, ˝e wspó∏prac´ z nim nawiàza∏o Ministerstwo Obrony Chiƒskiej Republiki Ludowej. Jak przyj´libyÊcie fakt, ˝e Jezus nie zosta∏by w dzisiejszych czasach ukrzy˝owany, lecz sowicie wynagrodzony za nadnaturalne zdolnoÊci?
W przeciwieƒstwie do Niemiec, w Chinach
dzieci obdarzone zdolnoÊciami paranormalnymi
nie sà wyÊmiewane czy dyskredytowane, lecz
traktowane sà jako chluba narodu. Niezwyk∏e
zainteresowanie i uznanie dla ludzi takich jak
Zhang sprawia, ˝e wtajemniczani sà oni w obj´te Êcis∏à tajemnicà wojskowe i naukowe projekty
badawcze – sam Zhang uczestniczy∏ w eksperymencie prowadzonym przez agend´ rzàdowà
zajmujàcà si´ badaniem przestrzeni kosmicznej
(odpowiednik amerykaƒskiej NASA). Jeden
z testów polega∏ na wydobyciu tabletek ze
szczelnie zamkni´tej szklanej butelki – a naukowcy dokumentowali zdarzenie za pomocà
niezwykle szybkiego aparatu, zdolnego do wykonywania czterystu zdj´ç na sekund´ – jedna
z wywo∏anych klatek przedstawia tabletk´ unoszàcà si´ wewnàtrz butelki.
Zhang Baosheng potrafi nie tylko „przenosiç”
monety z kieszeni ochroniarza do kieszeni kierowcy lub materializowaç oddalone o kilometr
jab∏ko we w∏asnej d∏oni – potrafi on dokonaç samozapalenia trzymanych w d∏oniach cz´Êci garderoby, którà ktoÊ chwil´ wczeÊniej zdjà∏.
Rys. 83: Telekineza nie jest zjawiskiem wspó∏czesnym. Poczàwszy od roku 1852 Brytyjczyk Daniel D.
Home przez ponad 40 lat pokazywa∏ swoje zdolnoÊci
telekinetyczne licznym Êwiadkom, wÊród których
znaleêli si´ mi´dzy innymi dziennikarz i wydawca
„Hartford Times” Mark Twain oraz Cesarz Napoleon
II. Daniel D. Home nie tylko unosi∏ sto∏y i krzes∏a, lecz
równie˝ sam unosi∏ si´ w powietrzu i lewitowa∏
109
Rys. 84: Na jednym ze zdj´ç zamieszczonych
w „lllustrated London News” z 6 czerwca 1936
roku widoczny jest unoszàcy si´ w powietrzu
mnich. Dziennikarz P.T. Plunkett sfotografowa∏
obserwowanà przez 150 Êwiadków lewitacj´
mnicha z ró˝nych perspektyw
Pau∏ Dong przedstawia ponadto przypadek chiƒskiej dziewczynki Yao Dong, która,
podobnie jak Zhang, potrafi∏a przenosiç tabletki zamkni´te w szklanej butelce, a tak˝e
dokonywaç si∏à myÊli samozapalenia ubraƒ
garderoby. Jej zdolnoÊci wykorzystane zosta∏y jednak w inny sposób – w 1994 roku
wchodzi∏a w sk∏ad grupy naukowców pracujàcych dla Bobai Oil Company, którzy zajmowali si´ szukaniem z∏ó˝ ropy naftowej
i êróde∏ wody.
Na szczególnà uwag´ zas∏ugujà ludzie
posiadajàcy umiej´tnoÊç wykonywania
skomplikowanych obliczeƒ matematycznych w pami´ci, jak choçby trzynastoletni
Shen Kegong, dla którego nie stanowi∏o
najmniejszego problemu obliczenie w ciàgu
zaledwie dwudziestu sekund dwudziestoszeÊciocyfrowego wyniku rachunku 6259
(14 551 915 228 366 851 806 640 625),
czego dokona∏ w obecnoÊci urz´dników
China Agricultural Bank.
W 1997 roku w chiƒskiej prowincji Shanxi odby∏y si´ Mistrzostwa „Abakus” (w czasach grecko-rzymskich
abakus by∏ powszechnie stosowanym rodzajem liczyd∏a), w których udzia∏ wzi´∏y 2 tysiàce uczestników
przyby∏ych z terenu ca∏ej prowincji. Do kategorii, jakie wy∏oniç mia∏y mistrza, nale˝a∏y mi´dzy innymi dzia∏ania
na liczbach ca∏kowitych, liczbach dziesi´tnych, u∏amkach, pot´gach i pierwiastkach. Mistrzostwa wygra∏ Shen
Kegong, który obliczy∏ wynik dzia∏ania matematycznego 639x33+3–884736 szybciej ni˝ jakiekolwiek liczyd∏o
czy kalkulator elektroniczny – potrzebowa∏ na to zaledwie 3,4 sekundy. Podczas zawodów sponsorowanych
przez Centralny Urzàd do spraw Gospodarczo-Ekonomicznych i Chiƒski Zwiàzek Abakus Shen rozwiàza∏
zadanie 4789240–45 w 1,6 sekundy (106427,555), a 35x45x25 w 1,8 sekundy (39375).
Jak widzimy, cuda dziejà si´ na naszych oczach. Dzieci te zmienià Êwiat je˝eli nie one, to z pewnoÊcià nikt
inny. To ich fenomenalni: niewiarygodne zdolnoÊci zmuszà nauk´ i Êwiat do zmiany.
Istnienie w Chinach specjalnych szkó∏, w których kszta∏cone sà dzieci posiadajàce zdolnoÊci paranormalne, spowodowaç mo˝e, ˝e podobne placówki powstawaç zacznà równie˝ w Êwiecie zachodnim, w tym tak˝e
w Niemczech.
Je˝eli chiƒskie dzieci obdarzone zdolnoÊciami paranormalnymi wzbudzi∏y
Wasze zainteresowanie, mo˝ecie poszukaç wyczerpujàcych informacji na
ten temat w ksià˝ce Paula Donga, który obok wspomnianych ju˝ przypadków
opisywa∏ równie˝ historie dzieci, które potrafi∏y zatrzymywaç jadàce samochody, przechodziç przez Êciany, zmieniaç kolory i struktur´ molekularnà
przedmiotów, a tak˝e dysponowa∏y zdolnoÊciami telekinetycznymi, dzi´ki
czemu mog∏y kwitowaç.
To tyle o chiƒskich dzieciach.
Rys. 84: Chiƒski „superkomputer” Shen Kegong, który w wieku trzynastu lat potrzebowa∏ zaledwie dwudziestu sekund, aby w pami´ci dokona∏ obliczenia 6259 =14
551 915 228 366 851 806 640 625
110
Z przedstawionych powy˝ej zagadnieƒ wyciàgnàç mo˝emy dwa bardzo istotne wnioski:
1. Abstrahujàc od umiej´tnoÊci szybkiego liczenia pami´ciowego, dzieci obdarzone zdolnoÊciami
paranormalnymi potrafià de- i rematerializowaç przedmioty, do czego zdolnych jest wielu „wtajemniczonych”
licznych wierzeƒ i religii. Do znakomitszych tego przyk∏adów nale˝à:
• Przemiana wody w wino i nakarmienie 5 tysi´cy osób dokonane przez Jezusa,
• Mniej znane sà eksperymenty prowadzone w Montauk (najbardziej wysuni´tym na pó∏noc kraƒcu Long Island w Nowym Jorku). Projekt Montauk mia∏ na celu eksperymentowanie nie tylko z czasem, lecz tak˝e z materializacjà. Wykorzystano tu urzàdzenie wzmacniajàce fale mózgowe osoby poddanej eksperymentowi (Duncan Cameron), tak aby mo˝liwe by∏o urzeczywistnianie jej myÊli. Rozpocz´to od prostego przyk∏adu puszki
coca-coli, która urzeczywistni∏a si´ dzi´ki zastosowanym technologiom wspomagajàcym. Niepowodzeniem
zakoƒczy∏a si´ próba takiego urzeczywistnienia myÊli w przypadku istot ˝ywych, poniewa˝ dochodzi∏o do stanów chaotycznych. Niedawno od jednego z moich dobrych przyjació∏ dowiedzia∏em si´, ˝e jego teÊç pracowa∏
w tajnym oÊrodku badawczym w A∏ma-Acie (Kazachstan), który posiada∏, i prawdopodobnie nadal posiada,
podobne technologie. Na jego oczach dokona∏a si´ materializacja psa, a póêniej cz∏owieka, który przez kilka
tygodni mówi∏ i swobodnie si´ porusza∏, a˝ ponownie si´ nie zdematerializowa∏.
2. Dzieci o zdolnoÊciach paranormalnych zmienià Êwiat. Zmiana zewn´trzna dokona si´ zapewne przez
szereg impulsów spo∏ecznych i reform, jednak ich przekaz niosàcy znamiona boskiego czynu si´ga znacznie
g∏´biej, poniewa˝ demonstrujà to, co poprzez uzdrawianie i czynienie cudów chcia∏ powiedzieç nam Jezus, to,
˝e ...wszystko czyniç mo˝ecie, i jeszcze wi´cej...
Zatem: poszukujàc w∏asnej ÊwiadomoÊci, wspó∏czeÊni ludzie powinni przyjàç istniejàcy w nich pierwiastek
boskoÊci, rozpoznaç w sobie odbicie Boga, zrozumieç w∏asne Ja, prastare ˝àdania.
To w∏aÊnie dzieci pokazujà, ˝e czynami natchnionymi si∏à Boga nie sà wy∏àcznie te, które teolodzy
usankcjonowali (∏ac. sanctus – Êwi´ty) aureolà – czynami zawierajàcymi pierwiastek boskoÊci sà tak˝e te
dokonywane przez ateistów, a nawet komunistów.
Jezus wiedzia∏ to ju˝ wtedy, kiedy mówi∏: ...jeÊli nie b´dziecie, jak dzieci Wasze...
Dlatego pytam...
CZY BOICIE SI¢ NOWEGO ¸ADU ÂWIATA?
Tak? Mog´ to sobie wyobraziç. Z pewnoÊcià zadajecie sobie pytanie, jak teraz wyglàdaç b´dzie Wasze ˝ycie. Je˝eli Êwiat podlega nieustannej kontroli, a iluminaci za wszelkà cen´ dà˝à do osiàgni´cia w∏asnych celów, jaki sens ma ˝ycie? Jaki sens ma praca, wychowywanie dzieci? Przecie˝ b´dzie coraz gorzej... Ale czy
nie musi byç gorzej, aby ludzie, aby kraje „pierwszego Êwiata” otworzy∏y wreszcie oczy?
Chcia∏bym Wam przybli˝yç to, co zawar∏em w pos∏owiu do drugiego tomu ksià˝ki Stefana Erdmanna Banken, Brot und Bomben (Banki, chleb i bomby).
Obok represji, jakim by∏ zakaz rozpowszechniania dwóch pierwszych ksià˝ek mojego autorstwa, doÊwiadczy∏em równie˝ wielu pozytywnych zdarzeƒ.
Opowiadam o tym g∏ównie dlatego, ˝e nieustannie zadaje mi si´ pytanie, jak w szaroÊci ˝ycia codziennego
mog´ odnaleêç samego siebie, jak mog´ egzystowaç poÊród przyziemnych spraw ˝ycia rodzinnego, dysponujàc takimi informacjami, majàc takà wiedz´.
Nie chc´ zanudzaç Was d∏ugimi opowieÊciami. Faktem jest, ˝e dzi´ki kontaktom nawiàzywanym poprzez
kolejne publikacje mia∏em mo˝liwoÊç zobaczenia rzeczy, które uczyni∏y moje ˝ycie lepszym – rzeczy, których
nawet nie potrafi´ ubraç w odpowiednie s∏owa.
W tym miejscu chcia∏bym dokonaç pewnego podzia∏u, na podstawie którego uwidocznià si´ istotne elementy zarówno Êwiata zewn´trznego, egzoteryczncgo, jak i Êwiata wewn´trznego, ezoterycznego.
Âwiat egzoteryczny. Przed ponad 10 laty, jak ju˝ wspomina∏em wczeÊniej, widzia∏em w Nowej Zelandii niewielkie urzàdzenie – silnik magnetyczny – który produkowa∏ pràd na potrzeby ukrytego w d˝ungli domu.
Kilka lat póêniej spotka∏em na swojej drodze ludzi, którzy umo˝liwili mi poznanie technologii – mówiàc s∏owami Goethego, si∏y, która z∏a chcàc mego, dobro czyni∏a – jakà sam wczeÊniej traktowa∏bym w kategoriach
fantastyki naukowej, zwyk∏ej science-fiction. Widzia∏em obiekty latajàce nienap´dzane paliwem, lecz czerpiàce energi´ z istniejàcych w kosmosie si∏ elektromagnetycznych – zupe∏nie jak Ziemia przemierzajàca kosmos
z pr´dkoÊcià 2 tysi´cy kilometrów na godzin´, niekorzystajàca przy tym z jakichkolwiek silników. Widzia∏em,
podobnie jak wielu innych, starszego m´˝czyzn´, który za pomocà pewnego urzàdzenia kontrolowa∏ chmury.
Widzia∏em jeszcze o wiele wi´cej.
111
Przybli˝my jednak inny istotny aspekt Êwiata zewn´trznego – polityk´.
Chcia∏bym byç z Wami szczery, mówiàc ˝e nowy ∏ad Êwiata mo˝e ju˝ wkrótce staç si´ rzeczywistoÊcià. Ale
spokojnie – bez paniki! Nie b´dzie on czymÊ trwa∏ym, podobnie jak trwa∏e nie jest euro. Dlaczego?
Wprawdzie przywódcy tego Êwiata sà przekonani o mo˝liwoÊci osiàgni´cia wyznaczonych przez siebie celów, jednak my mo˝emy byç równie pewni tego, ˝e istniejàce mi´dzy nimi ró˝nice stanà na drodze realizacji
ich planów. Jako przyk∏ad mo˝emy tu podaç wypowiedê Michai∏a Gorbaczowa, który w 1999 roku, kiedy wojska NATO rozpocz´∏y wojn´ powietrznà przeciw Serbii, powiedzia∏: Zachód oszuka∏ Rosj´. Wspólnie uzgodniliÊmy nowy porzàdek Êwiata. Zjednoczone kraje Europy od Atlantyku po Ural mi∏y znajdowaç si´ pod panowaniem Rosji. Rosja nigdy nie zapomni tej zdrady.
Oznacza to, ˝e mo˝now∏adcy wzajemnie si´ oszukujà, wykorzystujà wsz´dzie tam, gdzie to mo˝liwe... Sà
nie tylko aroganccy i zak∏amani, ale te˝ butni. Kiedy James Warburg mówi∏: B´dziemy panowaç nad Êwiatem,
czy Wam si´ to podoba, czy nie – dzi´ki podbojom i uk∏adom, potwierdzi∏, ˝e pot´˝ni tego Êwiata w najmniejszym nawet stopniu nie liczà si´ z tym, ˝e coÊ mog∏oby pójÊç nie po ich myÊli, ˝e ich plany mog∏yby si´ nie powieÊç. Co jednak wiemy z doÊwiadczenia? Pycha z nieba spycha...!
Chc´ przedstawiç Wam to, co jest przez nich niedoceniane, jawnie lekcewa˝one.
Jakie sà cechy nowego ∏adu Êwiata!
• bezgotówkowy obrót pieni´˝ny;
• pobieranie odcisków palców i skanowanie êrenic;
• zastàpienie korespondencji listowej pocztà elektronicznà (e-maile i sms-y);
• sta∏a kontrola kamer, tatuowanie laserowe i wszczepianie podskórnych chipów;
• satelitarne namierzanie ludzi...
Wiecie ju˝, do czego zmierzam? Aby urzeczywistni∏ si´ nowy ∏ad Êwiata, konieczne sà dwa istotne elementy – komputery ze sta∏ym dost´pem do Internetu i satelity. A czego potrzebujà one do prawid∏owego funkcjonowania? Tak jest – pràdu elektrycznego!
Co by si´ sta∏o, gdyby haker komputerowy stworzy∏ wirus, jaki by∏by w stanie zniszczyç system kontroli od
Êrodka? Co by si´ sta∏o, gdyby swà wiedz´ wykorzysta∏ ten, który taki system programowa∏, który zna wszystkie jego s∏abe punkty, który Êwiadomie móg∏ je stworzyç?
Co by si´ sta∏o, gdyby istnia∏a broƒ elektromagnetyczna zdolna do zniszczenia wszystkich istniejàcych êróde∏ pràdu, na tyle silna, aby unieruchomiç satelity, a tym samym uniemo˝liwiç na zawsze komunikacj´? Co by
si´ sta∏o, gdyby istnia∏y b∏yskawice zdolne do wykasowania wszystkich programów komputerowych?
Jak by to by∏o, gdyby – jak w wizji przedstawionej w mojej ksià˝ce Buch 3 – Der Dritte Weitkrieg (Ksi´ga
trzecia – trzecia wojna Êwiatowa) – istnia∏y huragany p´dzàce z pr´dkoÊcià przekraczajàcà 400 kilometrów na
godzin´? Czy którakolwiek z istniejàcych linii energetycznych mog∏aby si´ przeciwstawiç ich sile?
Sami wizjonerzy opisywali deszcze asteroidów, jakie w naturalny sposób zniszczà satelity...
Nie zapominajmy jednak, ˝e pole magnetyczne Ziemi nieustannie si´ kurczy, co niekorzystnie wp∏ynie zarówno na gospodarowanie pràdem zmiennym, jak i funkcjonowanie urzàdzeƒ elektronicznych.
Teraz ju˝ wiecie, do czego zmierzam? Skupmy si´ jednak na ezoterycznyn aspekcie gry ˝ycia – ziemskiej
w´drówce dusz: Dzi´ki pracy z dzieçmi obdarzonymi zdolnoÊciami paranormalnymi pozna∏em ma∏e „anio∏y”,
które ju˝ samà swojà obecnoÊcià zmieni∏y wyglàd i sens Êwiata.
Widzia∏em ma∏e dzieci si∏à myÊli wyginajàce sztuçce i unoszàce w powietrzu przedmioty. Spotka∏em dzieci,
które w ludzkich polach energetycznych widzia∏y ich choroby i traumatyczne prze˝ycia – spotka∏em dzieci,
które potrafi∏y czytaç w moich myÊlach, przedstawiaç fakty z przesz∏oÊci, które potrafi∏y przewidywaç przysz∏oÊç, które w swoich wizjach widzia∏y koszmar 11 wrzeÊnia.
Spotka∏em dziecko, które potrafi widzieç pramatryc´ (pra-Matrix) istnienia wszystkich istot ˝ywych (pramatrycà istnienia okreÊlam to, co chrzeÊcijanie okreÊlajà planem stworzenia, ˝ydzi kodem biblii, a muzu∏manie kismet lub inshallah). Spotka∏em dziecko, które czyta∏o Ksi´g´ ˚ycia – podobnie do czytajàcych Nadi w Indiach
– w której zapisany jest los wszystkich istot ˝ywych, równie˝ iluminatów...
Chc´ przez to powiedzieç, ˝e istniejà rzeczy, przed którymi strach odczuwajà tak˝e iluminaci – istniejà rzeczy, które uniemo˝liwiç mogà realizacj´ ich planów, osiàgni´cie wyznaczonego celu, które sprawiajà, ˝e tracà
zaufanie do innych i samych siebie. Przypomnijcie sobie upadek Michai∏a Gorbaczowa...
To w∏aÊnie te dzieci, które iluminaci tego Êwiata próbujà wewn´trznie zniszczyç przepe∏nionymi brutalnoÊcià, przemocà i pornografià obrazami – byç mo˝e wiele z tych delikatnych umys∏ów mo˝na zniszczyç, wyciszyç za pomocà dawki ritalinu, chwilowo uÊpiç. Tak niewiele potrzeba, aby zmieniç energetyczne pole t∏umu.
Jak zapewne wiecie, istnieje niewielu ludzi, którzy potrafià zmusiç t∏um do milczenia, aby móc decydowaç
112
o jego losie. Co z milionami ludzi, którzy wspó∏tworzyli nowy ∏ad Êwiata, którzy decydowali o jego kszta∏cie?
Przestanà istnieç szybciej ni˝ ˝yczyliby sobie tego iluminaci. Te miliony to ojcowie i matki, którzy z dnia na
dzieƒ zmieniç mogà zdanie, je˝eli dotyczy ich dzieci...
Mówi´ tu o ludzkim sercu, o tkwiàcym w nas wszystkich pierwiastku boskim (tylko serce, jako jedyny ludzki, organ, nie mo˝e byç zaatakowane i zniszczone przez chorob´ nowotworowà).
Przed chwilà dowiedzieliÊcie si´ o superdzieciach z Chin. Czy jednak zadaliÊcie sobie pytanie, co by si´ sta∏o,
gdyby kilkoro z nich pewnego dnia po∏àczy∏o si∏y przeciw iluminatom? Czy zastanawialiÊcie si´, co by si´ sta∏o,
gdyby wykorzysta∏y swoje zdolnoÊci telekinetyczne, aby unieruchomiç najpot´˝niejsze z komputerów? Rozumiecie teraz, dlaczego dzieciom obdarzonym zdolnoÊciami paranormalnymi poÊwi´ci∏em ca∏y rozdzia∏?
Jestem pewien, ˝e prawie ˝adne z nich nie przeczyta∏o moich ksià˝ek, lecz, co mog∏em stwierdziç na podstawie spotkaƒ z nimi, ci mali cudotwórcy skrywajà w sobie myÊli, ˝e majà do czynienia z si∏ami „dobra”
(w tym miejscu mrugam okiem)...
Jest jeszcze jeden istotny element gry ˝ycia, który powoduje brak porozumienia i jednoÊci wÊród iluminatów – zwi´kszenie cz´stotliwoÊci drgaƒ w naszym Uk∏adzie S∏onecznym.
Uk∏ad S∏oneczny porusza si´ ruchem eliptycznym w kierunku centrum galaktyki i ponownie si´ od niego
oddala w cyklach trwajàcych 25 920 lat zwrotnikowych – pe∏ny cykl dzieli si´ na dwanaÊcie er, z których ka˝da trwa 2160 lat. Obecne po∏o˝enie Uk∏adu S∏onecznego oznacza zbli˝anie si´ do centrum galaktyki, a tym
samym uzyskiwanie wi´kszej „energii”.
Rys. 86: Uktad S∏oneczny porusza si´ ruchem eliptycznym w kierunku centrum galaktyki i ponownie si´ od niego oddala.
Kiedy Uk∏ad S∏oneczny oddala si´ od
centrum galaktyki, centralnego S∏oƒca,
wchodzimy w tzw. faz´ uÊpienia – cz´stotliwoÊç drgaƒ boskiego Êwiat∏a spada,
staje si´ „ciemniej”.
Zbli˝anie si´ Uk∏adu S∏onecznego do
centrum galaktyki okreÊlane jest dla odmiany fazà przebudzenia. Jak widaç na
przedstawionym powy˝ej rysunku, znajdujemy si´ w punkcie najbardziej oddalonym od centrum galaktyki i powoli zbli˝amy do praêród∏a energii.
Jak podajà najnowsze wyniki badaƒ, elipsa ta nie jest zamkni´ta, lecz przyjmuje otwartà form´ spirali.
PrzejÊcie z fazy uÊpienia w faz´ przebudzenia wià˝e si´ z ogromnymi zmianami – zarówno ÊwiadomoÊci
wszystkich istot ˝ywych, jak i magnetycznego pola Ziemi.
Obecnie Uk∏ad S∏oneczny znajduje si´ w punkcie oznaczajàcym powolne zbli˝anie si´ do centrum galaktyki, co oznacza wejÊcie w faz´ przebudzenia. Z astrologicznego punktu widzenia Ziemia opuÊci∏a Er´ Ryb i wesz∏a w Er´ Wodnika, w nowy wiek, New Age, aby przebudziç si´ z trwajàcego snu. Punkt, w którym obecnie
znajduje si´ Uk∏ad S∏oneczny, okreÊliç mo˝na mianem szczytowej fazy cyklu ewolucji dusz. Ten „z∏oty wiek”
jest niczym niedziela ziemskiego tygodnia, „siódmy dzieƒ” w ˝ydowskiej historii stworzenia – trwajàcy 2160
ziemskich lat dzieƒ wytchnienia cyklu rozwoju. Staroindyjska Weda okreÊla fazy mianem „wdechu i wydechu
Brahmy”, co przypomina nam tradycj´ Êredniowiecznà, która wprowadzi∏a zasad´ periodycznoÊci – okresowoÊci przyp∏ywów i odp∏ywów, suszy i powodzi, dnia i nocy, ˝ycia i Êmierci...
Przedstawiony rysunek ilustruje eliptyczny (25 920 lat) cykl naszego Uk∏adu S∏onecznego, po prawej stronie którego znajduje si´ S∏oƒce, które zajmuje centralny punkt galaktyki. Znajdujàcy si´ po lewej stronie wierzcho∏ek (Kali Yuga) jest miejscem najbardziej oddalonym od centralnego S∏oƒca, dlatego okreÊla si´ go mianem „mrocznego wieku”, poniewa˝ nasz Uk∏ad S∏oneczny przez 2160 lat przebywa w najwi´kszym oddaleniu
od „êród∏a energii”.
To, co obecnie dzieje si´ z nami i z Uk∏adem S∏onecznym, w którym ˝yjemy, jest zatem ∏atwe do zrozumienia.
Pos∏u˝´ si´ jednak pewnym przyk∏adem, aby zrozumienie powy˝szych zagadnieƒ uczyniç jeszcze prostszym.
Popatrzmy jeszcze raz na rysunek. Zamiast centralnego S∏oƒca wyobraêmy sobie Êwiec´ (symbol Êwiat∏a
i energii), a nasz Uk∏ad S∏oneczny zastàpmy soplem lodu, poruszajàcym si´ po elipsie, której jeden z wierzcho∏ków znajduje si´ w najwi´kszej odleg∏oÊci od Êwiecy, a drugi w najmniejszej.
113
Je˝eli nasz sopel lodu maksymalnie oddalony jest od Êwiecy, jest tym samym najzimniejszy – pozostaje
soplem lodu, poniewa˝ jego moleku∏y poruszajà si´ bardzo wolno, a g´stoÊç pozostaje na najwy˝szym poziomie. Przesuƒmy go jednak troch´ w kierunku Êwiecy. Co si´ dzieje? Podniesienie temperatury powoduje
szybszy ruch moleku∏ i zwi´kszenie cz´stotliwoÊci drgaƒ – dalsze przybli˝anie sopla lodu w kierunku Êwiecy
spowodowa∏oby jego stopniowe topnienie. W zale˝noÊci od temperatury (w tym wypadku jest to 0°C) zmienia
si´ jego stan fizyczny – z lodu w wod´. Podobne zmiany zachodzà w Uk∏adzie S∏onecznym. Wielu ludzi zainteresowanych sprawami ducha mówi o nadejÊciu nowych czasów – „z∏otego wieku”, który dla wielu oznacza
przejÊcie do czwartego wymiaru. OkreÊlenie to zdaje si´ byç trafne, poniewa˝ doskonale opisuje dokonujàce
si´ zmiany – osiàgni´cie kolejnego szczebla egzystencji.
Powróçmy jednak do sopla lodu. Tak powoli, jak powoli stopniowo zmienia si´ w wod´, zachodzà zmiany
w naszym Uk∏adzie S∏onecznym, na Ziemi. Proces powolnej zmiany stanu skupienia sopla lodu porównaç mo˝emy do wschodzàcego S∏oƒca. S∏oƒce nie wstaje tak szybko, jak szybko zapaliç mo˝na ˝arówk´ – dzieje si´
to powoli, harmonijnie i spokojnie.
Sopel lodu, który zmieni∏ si´ ju˝ w wod´, w´druje jednak dalej. Co stanie si´ tym razem? Woda zacznie si´
powoli nagrzewaç i zmieniaç w par´ wodnà. Ponownie si´ zmienia, ale równie˝ i ta zmiana, spowodowana
dalszym zwi´kszeniem pr´dkoÊci moleku∏, przebiega harmonijnie – woda nie zmienia si´ w par´ gwa∏townie,
z sekundy na sekund´, lecz powoli, spokojnie, ledwie zauwa˝alnie. My – bioràc pod uwag´ nasz Uk∏ad S∏oneczny – przechodzilibyÊmy w∏aÊnie do piàtego wymiaru.
Sopel lodu sta∏ si´ dla nas, obserwatorów, niewidoczny – zniknà∏. GdybyÊmy zapytali kogokolwiek, czy
przypadkiem nie widzia∏ jego znikania, z pewnoÊcià popatrzy∏by na nas z niedowierzaniem i wyÊmia∏ niedorzecznoÊç naszego pytania – inny byç mo˝e powiedzia∏by; Niczego nie widz´. Mo˝esz opowiadaç, co tylko
chcesz. Ja wierze tylko w to, co widz´.
Chocia˝ niewidoczna, para wodna jest wcià˝ obecna, a kiedy zacznie ponownie oddalaç si´ od Êwiecy,
êród∏a ciep∏a, zmieni si´ w wod´, aby ostatecznie przyjàç swój pierwotny stan, aby znów staç si´ soplem lodu.
Prze∏ó˝my to na nasz Uk∏ad S∏oneczny. Powoli zaczyna zbli˝aç si´ do centralnego S∏oƒca, do êród∏a mocy,
energii i Êwiat∏a – równie˝ widoczny na Ziemi rozwój zostaje pobudzony, powoli wprowadzony w ruch, który
trwaç b´dzie do chwili przejÊcia w kolejny wymiar. Ka˝da kolejna zmiana – podobnie jak zmiana sopla lodu
w wod´ – realizowaç si´ b´dzie bez poÊpiechu, ledwo dostrzegalnie i wyczuwalnie. Nie staniemy si´ przez to
niewidzialni – przecie˝ moleku∏y sopla lodu nie znikajà, oddalajà si´ jedynie od siebie! PrzejÊcie w nowy wymiar nie zostanie zatem przez nas zauwa˝one. Stojàcy obok baczny obserwator zachodzàcych w nas zmian
dostrze˝e jednak nasze powolne znikanie, poniewa˝ pr´dzej czy póêniej przestaniemy byç widoczni, zupe∏nie
jak niewidoczna jest para wodna.
Skupmy jednak przez chwil´ uwag´ na s∏owach, jakie mój ojciec zawar∏ w swojej ksià˝ce Jesus 2000 –
Das Friedensreich nah (Jezus 2000 – Nadchodzi Królestwo Pokoju):
Podro˝ Uk∏adu S∏onecznego po elipsie trwa 25 920 lat zwrotnikowych. W po∏owie tej drogi przecina tzw.
Pas Manasah trwajàcy 2160 lat. W wielu religiach okres ten okreÊla si´ „czasem raju”, „z∏otym wiekiem”, czy
te˝, jak mówi∏ Jezus, Królestwem Pokoju charakteryzujàcym si´ ogromnà cz´stotliwoÊcià drgaƒ ca∏ego Uk∏adu S∏onecznego. Okres, z którego nasz Uk∏ad S∏oneczny obecnie wychodzi, znany jest powszechnie pod hinduistycznà nazwà Kali Yuga – czasem mroku -poniewa˝ to czas, w którym znajduje si´ w najwi´kszej odleg∏oÊci od centralnego s∏oƒca. Przekroczenie pó∏metka trwajàcego 5200 lat okresu Kali Yuga rozpoczyna odliczanie do nadejÊcia. dnia X, poniewa˝ wtedy w∏aÊnie ludzkoÊç wkroczy w nowe tysiàclecie. Okres Kali
Yuga to równie˝ czas proroków, z których najznakomitsi to Kryszna, Zaratustra, Budda, Jezus, Mani i Mahomet, którzy poprzez rozwijanie ÊwiadomoÊci przygotowywali ludzkoÊç do nadejÊcia dnia X. B´dzie to Era
Wodnika, która dzi´ki swym drganiom umo˝liwi ludzkoÊci osiàgni´cie fazy przebudzenia, przejÊcia w kolejny
etap eliptycznej drogi. PrzejÊcie to b´dzie mia∏o ogromne znaczenie dla rozwoju wszystkich istot ˝ywych – b´dzie to przejÊcie w inny wymiar, swoista mutacja ÊwiadomoÊci, ogromny prze∏om.
Wyczerpujàce informacje dotyczàce tej kwestii znaleêç mo˝na w ksià˝ce mojego ojca Bis zum Jahr 2012 –
Der Menschheit (W stron´ roku 2012 – Ewolucja ludzkoÊci).
Dla iluminatów oznacza to ogromny problem. Zbli˝anie si´ Uk∏adu S∏onecznego do centrum galaktyki wià˝e si´ ze zwi´kszonà aktywnoÊcià S∏oƒca, co mo˝e mieç niekorzystny wp∏yw na ˝ycie na Ziemi – wzrost liczby samobójstw, nat´˝enie trz´sieƒ Ziemi i katastrof naturalnych, zak∏ócenie pracy urzàdzeƒ elektrycznych,
szczególnie tych wykorzystujàcych pràd zmienny.
Z drugiej jednak strony obserwowaç b´dziemy wzmo˝ony rozwój wynalazczoÊci, a tak˝e popraw´ ÊwiadomoÊci spo∏ecznoÊci Êwiatowej i imponujàcy rozwój jednostek wykraczajàcych ponad przeci´tnoÊç.
114
Wszystko, co niesie ze sobà ˝ycie, przebiega cyklicznie, wszystko potrzebuje czasu – odpowiedniego czasu. Iluminaci od wieków pracujà nad realizacjà wyznaczonego celu, ale nie tylko oni...
WyjaÊni´ to na przyk∏adzie nasionka. Nasionko samo w sobie na niewiele nam si´ przyda. Je˝eli klimat jest
niesprzyjajàcy, panuje nieodpowiednia pora roku lub ziemia niezdolna jest do wydania plonów, nasionko nie
wzejdzie. Odpowiednia pora roku i ˝yzna gleba sprawi, ˝e nie b´dziemy musieli stosowaç nawozów ani obfitego podlewania – nasionko wzejdzie.
To zupe∏nie tak, jak z cià˝à u kobiet – jedynie ta kobieta, która gotowa jest wydaç na Êwiat dziecko, zajdzie
w cià˝´. Zresztà podobnie jest ze wszystkim, co czynimy – wszystko potrzebuje odpowiedniego czasu.
LudzkoÊç osiàgn´∏a szczyt ewolucji – teraz musi podjàç decyzj´. Niektórzy z nas zapomnieli, ˝e kiedyÊ byli wolni, ˝e pozwolili sobie t´ wolnoÊç odebraç. Z ich s∏aboÊci si∏´ czerpali iluminaci. Jednak si∏a ta zosta∏a im
przekazana, aby uzmys∏owiç nam wszystkim, ˝e jako dzieci Boga, dzie∏o stworzenia, sami odpowiadamy za
w∏asne czyny, myÊli i uczucia. Wszyscy jesteÊmy pionkami, które zostanà zdj´te z planszy, kiedy tylko spe∏nià
swoje zadanie, zrealizujà wyznaczonà im prac´ w odwiecznym „procesie wychowawczym”. OczywiÊcie nie do
koƒca dobrowolnie...
Nie musimy zatem obawiaç si´ iluminatów, nie musimy odczuwaç l´ku na myÊl o wyznaczonych przez nich
celach, nie musimy z nimi walczyç. Jak ju˝ wspomnia∏em, nowy ∏ad Êwiata to kolos na glinianych nogach.
Je˝eli przerwana zostanie dostawa pràdu zmiennego, przestanà dzia∏aç komputery, zamkni´te zostanà transakcje na Wall Street, zniknà po∏àczenia satelitarne, g∏owice nuklearne...
To, czy przerwa w dostawie pràdu spowodowana zostanie przez hakera, broƒ elektromagnetycznà, dziecko obdarzone zdolnoÊciami telekinetycznymi, czy zwi´kszonym promieniowaniem s∏onecznym, nie ma najmniejszego znaczenia. Pami´tajcie o Jednym – nowy ∏ad Êwiata nigdy nie b´dzie czymÊ przesz∏ym...
Chcia∏bym tà w∏aÊnie uwagà pobudziç Waszà wyobraêni´, zmusiç Was do marzeƒ. Ânijcie swój w∏asny
sen, a nie koszmar iluminatów. Ânijcie swój sen i miejcie odwag´. Nie bójcie si´ marzyç, poniewa˝ jesteÊcie
dzieçmi Boga, panami w∏asnego losu. Wszyscy jesteÊmy twórcami nowego Êwiata – to w naszych myÊlach
wszystko ma swój poczàtek!
W ten oto sposób wróciliÊmy do sedna naszych rozwa˝aƒ – myÊli, si∏y umys∏u.
POT¢GA DZIECI
Przyglàdajàc si´ chiƒskim dzieciom obdarzonym zdolnoÊciami paranormalnymi mo˝emy powiedzieç, ˝e
w wielu z nich inkarnowa∏y si´ dusze Atlantydy. Jak dowiadujemy si´ z ksià˝ki Ernesta Muldaszewa, mieszkaƒcy Atlantydy, istoty przebywajàce w pieczarach w stanie transu samadhi, dysponowali ogromnymi si∏ami
psychicznymi dzi´ki du˝ej aktywnoÊci trzeciego oka. Dzieci obdarzone zdolnoÊciami paranormalnymi, posiadajàce niezwykle silnie rozwini´te umiej´tnoÊci telekinetyczne – szczególnie superdzieci z Chin – sà prawdopodobnie kolejnymi wcieleniami dusz Atlantydy.
Jak ju˝ wspomina∏em, a o czym jeszcze opowiem, we wczesnych latach m∏odoÊci pozna∏em hrabiego Saint Germain. Zapytany o opini´ dotyczàcà przedstawionego powy˝ej zagadnienia powiedzia∏, ˝e wiele z dusz,
jakie obecne by∏y w Êwiecie materialnym w czasie upadku Atlantydy, a by∏y ich tysiàce, ponownie inkarnowa∏y si´, aby w oparciu o odwieczne prawo karmy naprawiç pope∏nione b∏´dy oraz wskazaç istotom ˝yjàcym odpowiedni kierunek, w∏aÊciwà drog´. Brzmi rozsàdnie...
Pami´tajmy jednak, ˝e w Êwiecie materialnym inkarnujà si´ nie tylko te dusze, które opuÊci∏y niegdyÊ fizyczne cia∏o, lecz tak˝e takie, które, mo˝ecie w to wierzyç lub nie, nigdy nie zazna∏y ziemskiego ˝ycia.
PoÊród nich znajdujà si´ istoty duchowe, które nigdy nie przebywa∏y w Êwiecie materialnym w fizycznym
ciele (jak choçby anio∏y), oraz dusze, jakie nigdy przedtem nie inkarnowa∏y si´ na naszej planecie, jakie by∏y
cz´Êcià przestrzeni pozaziemskiej.
Tematyka ta przedstawiana by∏a w wielu ksià˝kach – ja sam stara∏em si´ dostarczaç zainteresowanym
przedstawionymi zagadnieniami Czytelnikom wyczerpujàcych informacji, aby umo˝liwiç im poznanie tematu.
Dlaczego? Sà poÊród nas istoty duchowe, które od tysi´cy, od dziesiàtek tysi´cy lat stymulujà rozwój naszej
planety, które przekazujà nam swoje doÊwiadczenia. Sà poÊród nas istoty duchowe, które przyby∏y do Êwiata
materialnego, aby wnieÊç do niego Êwiat∏o. Sà poÊród nas istoty duchowe, którymi kierowa∏a zwyk∏a ciekawoÊç.
Jako jednà z takich w∏aÊnie istot duchowych postrzegaç mo˝emy wspominanego ju˝ FIavia, który wyjaÊnia
nam: Na Êwiat przychodzà dzieci. Sà to inni ludzie, chocia˝ ich wyglàd zewn´trzny na to nie wskazuje. Jestem
jednym z nich, jednym z pierwszych. Ludzie ró˝nià si´ od siebie. Sà teraz bardziej otwarci na sprawy ducha
115
(...). Wszystko ulegnie zmianie – dzieci, które teraz przyjdà na Êwiat, b´dà bardziej otwarte na wszystko, co
duchowe. Wielu z nas wierzy w Boga, jednak go nie widzi! Inni w Boga nie wierzà, poniewa˝ nie wierzà
w przekaz religii, jednak czujà, ˝e sà cz´Êcià ˝ycia, ˝ycia pochodzàcego od Boga. Kiedy wszystkie istoty ˝yjàce na Ziemi przypomnà sobie, ˝e sà cz´Êcià Boga, wszystko ulegnie zmianie -ju˝ nic nie b´dzie takie, jak
przedtem. Na moje pytanie, kim sà dzieci, które teraz przychodzà na Êwiat, Arian udzieli∏ mi odpowiedzi w tak
charakterystycznym dla niego stylu: Odpowiedê wcale nie jest taka prosta. Przychodzimy z ca∏ego kosmosu,
aby byç obecnymi w czasie prze∏omu, jaki dokona si´ na Ziemi. Przychodzimy z innych, wy˝szych wymiarów
istnienia. Przychodzimy z przysz∏oÊci. Ziemia stanie si´ nowà p∏aszczyznà egzystencji, w której ju˝ nic nie b´dzie takie, jakie jest teraz.
LudzkoÊç nawiàzywaç b´dzie jawne kontakty z istotami pozaziemskimi, co istotnie wp∏ynie na losy Ziemi,
co wszystko na niej zmieni. Zniknà religie – w szczególnoÊci religie fanatyczne – a przez to i wszystkie wojny.
Ludzie przestanà byç marionetkami, jakimi mo˝na manipulowaç, poniewa˝ dzi´ki w∏asnym zdolnoÊciom paranormalnym znajdà si´ bli˝ej Boga. Na nowo napisana zostanie historia stworzenia Êwiata, stworzenia ludzi –
mieszkaƒców tej planety. Zniknà podatki, a przez to i istniejàce zale˝noÊci i w∏adza. Zniknie technologia. Zniknie wszystko...!
LudzkoÊç b´dzie musia∏a zdaç najwa˝niejszy egzamin, przez który jednak nie wszyscy przejdà. Âwiat potrzebuje oczyszenià, aby móg∏ odzyskaç dawny blask, aby ponownie móg∏ b∏yszczeç.
W wielu dzieciach, które przychodzà na Êwiat, inkarnowa∏y si´ dusze o wielkiej mocy, jakie swà obecnoÊcià
kszta∏tujà Êwiat, jakie dokonujà zmian. Podobnà rol´ pe∏nià dusze takie jak ja – dusze, jakie pochodzà z planety, na której ˝yje tylko jeden lud, posiadajàcy wysoko rozwini´tà technik´ i nieznajàcy chorób.
Jak ju˝ powiedzia∏em, równie˝ ja jestem tu po raz pierwszy – po raz pierwszy w ludzkim ciele. Jednak mój
lud, istoty, wÊród których dotychczas si´ inkarnowa∏em, wÊród których by∏em, zanim poznawaç zaczà∏em
ludzkie piek∏o, przebywa∏y ju˝ na Ziemi, lecz nie tworzy∏y tu koloni. Nasi „podró˝nicy” – g∏ównie naukowcy –
okreÊlani byli przez ludzi mianem „bóstw”. Oni równie˝ przyczynili si´ do rozwoju ludzkoÊci. Z ich zwiàzków
z mieszkankami Ziemi rodzi∏y si´ dzieci – tak˝e dzi´ki sztucznemu zap∏odnieniu. Jak ju˝ powiedzia∏em, na
Ziemi´ przybywali g∏ównie naukowcy, którzy prowadzili badania zarówno Ziemi, jak i zamieszkujàcych jà istot
ludzkich – badania, jakie wasi naukowcy przeprowadzajà na zwierz´tach. Dzi´ki istniejàcym, tak˝e genetycznym, powiàzaniom, przedstawiciele mojego ludu od poczàtku ubieg∏ego stulecia coraz cz´Êciej pojawiali si´
na Ziemi, co opisywa∏eÊ w trzech ksià˝kach. Poniewa˝ na Ziemi jestem po raz pierwszy, inkarnowalem si´
w niemieckiej rodzinie mieszkajàcej w Ameryce Ârodkowej, dzi´ki czemu znalaz∏em si´ w otoczeniu ludzi, którzy utrzymujà kontakty z istotami pozaziemskimi i dokonujà wymiany doÊwiadczeƒ. Tu mog´ rozwijaç si´ jako
„cz∏owiek”, a moje zdolnoÊci pozytywnie odbierane sà przez moje otoczenie.
Jestem jednym ze stu, którzy inkarnnwali si´ na Ziemi. Po nas przyszli nast´pni. Obecnie ponad tysiàc
z nas ˝yje na Ziemi. Wi´kszoÊç z nas ˝yje dzisiaj w Niemczech, i tam jeszcze dzieje si´ coÊ istotnego. Ludzie
muszà si´ obudziç ze snu, zerwaç cià˝àce im kajdany. Wtedy nadejdzie wolnoÊç.
Na Ziemi sà równie˝ przedstawiciele ludów zamieszkujàcych inne planety, z jakimi mój lud toczy∏ niegdyÊ
wojny. Teraz mamy jednak wspólny cel. Wiesz, ˝e wyglàdamy tak jak ludzie, poniewa˝ jesteÊmy waszymi
przodkami. Wiele istot ró˝ni si´ od nas wyglàdem. Nie musicie si´ ich jednak obawiaç. Koty wyglàdajà inaczej, a jednak lubicie je g∏askaç. Dusze, jakie zamieszkiwa∏y niegdyÊ fizyczne cia∏a istot pozaziemskich, inkarnowa∏y si´ w cia∏a waszych dzieci, czego dowód znajdziecie w ich oczach i zachowaniu.
Nie sposób policzyç dusz i istot duchowych pochodzàcych z p∏aszczyzny o wy˝szej cz´stotliwoÊci drgaƒ,
jakie inkarnowa∏y si´ w cia∏ach waszych dzieci. To ogromne wyzwanie, w którym uczestniczy ca∏y Êwiat niematerialny. Gdyby tylko ludzie mogli zobaczyç te duchowe istoty, dzieci Êwiat∏a... Âwiat niematerialny jest tak
fascynujàcy, ˝e z pewnoÊcià wyrzucilibyÊcie telewizory i wszystkie urzàdzenia zapewniajàce wam rozrywk´!
Istoty duchowe inkarnujà si´ we wszystkich cz´Êciach Êwiata, równie˝ w krajach ubogich. Tak˝e one potrzebujà Êwiat∏a, jakie niosà z sobà dzieci. Nawet jeÊli dzieci umierajà, Êwiat∏o nie gaÊnie, jego blask nadal
promienieje. Obdarzone ogromnà mocà dusze, jakie ponownie inkarnujà si´ na Ziemi, podejmujà dawne tematy, przywo∏ujà znane im struktury i modele, aby ostatecznie naprawiç b∏´dy. To ich zadanie. One da∏y poczàtek strukturom w∏adzy i one je zniszczà – majà do tego pe∏ne prawo!
Ta swoista kombinacja dusz wyzwoli karm´ Ziemi. Wszystko, co do tej pory skrywane, ujrzy Êwiat∏o dzienne – na jaw wyjdà k∏amstwa, przest´pstwa i zdrady. Plony wydane przez poprzednie tysiàclecie b´dà zbierane teraz. My, nowe dzieci Êwiata – dzieci, których energia manifestuje si´ ju˝ od chwili urodzin – b´dziemy
przyczynà dokonujàcych si´ zmian. Mrok zostanie wyparty – jednak nie bez walki. To w∏aÊnie my wyzwolimy
karm´, energi´ i dobro, siejàc jednoczeÊnie zniszczenie. Nowe zastàpi stare. ˚adne z nas nie czuje strachu.
116
˚adne z nas nie obawia si´ Êmierci, podobnie jak ˝adne z nas nie boi si´ ˝ycia. Sà jednak ludzie, którzy czujà przed nami strach. Czy to nie Êmieszne, ˝e pot´˝ni m´˝czyêni bojà si´ dzieci?
Dzi´ki naszym zdolnoÊciom, niegdyÊ tak powszechnym wÊród ludzi, zmieni si´ ˝ycie, ka˝dy jego aspekt,
ka˝da jego barwa. Nie b´dziemy si´ dopasowywaç! Przynajmniej ci, którzy nie ulegnà presji rodziców, nauczycieli, zwierzchników, spo∏eczeƒstwa – jednak równie˝ i oni nie pozwolà zgasiç p∏onàcego w nich ognia.
B´dzie nas wi´cej i wi´cej! B´dzie nas tak wielu, ˝e nikt nie zdo∏a nas powstrzymaç.
Mamy nie tylko wewn´trznà si∏´, lecz tak˝e technologi´, dzi´ki której zmienimy Êwiat! Wiesz, o czym mówi´... Rany Boskie! Gdyby na Êwiecie pojawili si´ nast´pni... Witajcie nowe czasy!
To, ˝e doroÊli obawiajà si´ dzieci, nie jest niczym nowym. Herod, a wielu innych przed nim, ze strachu pozbywali si´ dzieci, nie tylko tych nowo narodzonych. Pami´tacie Kaspara Hausera?
Pozostawmy jednak temat dzieci, poniewa˝ nadszed∏ moment, w którym chc´ si´ skupiç na rzeczywistej
inspiracji tej ksià˝ki. Oto...
HRABIA SAINT GERMAIN I JA
Najwa˝niejsze z zadaƒ, jakie zosta∏y Wam powierzone, polega na znalezieniu doskona∏oÊci
i wolnoÊci. Dlatego posiadacie zdolnoÊç dawania Êwiat∏a, bez koniecznoÊci stosowania
urzàdzeƒ, jakimi si´ otaczacie.
Saint Germain
Skupmy uwag´ na najbardziej, wed∏ug mnie, interesujàcych i tajemniczych zarazem ludziach, jacy ˝yli na
Ziemi w ciàgu ostatnich 2 tysi´cy lat. Blisko 2 miliardy chrzeÊcijan zna histori´ ˝ycia Jezusa – dwukrotnie
wi´ksza liczba osób zaznajomiona jest z czynami Mahometa, Buddy, Kryszny czy Moj˝esza. Problem jednak
w tym, ˝e te dokonujàce cudów osoby ˝y∏y przed tysiàcami lat. Âwiadkowie byli w przewa˝ajàcej wi´kszoÊci
analfabetami, co uniemo˝liwia∏o im opisanie obserwowanych zdarzeƒ, dziejàcych si´ cudów – dopiero po wielu latach, czy wr´cz dziesi´cioleciach, jak w przypadku Jezusa, zacz´to sporzàdzaç pierwsze pisemne Êwiadectwa dziejów ich ˝ycia. WiarygodnoÊç przekazów ustnych bywa cz´sto wàtpliwa. Nic zatem dziwnego, ˝e
wspó∏czeÊni ˚ydzi, wychowani w innym duchu ni˝ wczeÊniejsze generacje, podchodzà do kwestii religijnych
z wi´kszym sceptycyzmem.
Tym bardziej interesujàcy zdaje si´ byç hrabia Saint Germain, którego ˝ycie, czyny i dokonywane cuda obserwowane by∏y przez licznych Êwiadków, wÊród których znajdowa∏y si´ najbardziej nobilitowane g∏owy Europy – ksià˝´ta i królowie. Wiecznie m∏ody i niewyobra˝alnie bogaty hrabia ˝y∏ 200 lat, a mo˝e znacznie d∏u˝ej,
a podejmowane przez niego dzia∏ania udokumentowane zosta∏y przez naocznych Êwiadków.
Dlaczego po raz kolejny o nim mówi´? Czy chc´ zdradziç jego tajemnice? Nie, nie mog´ tego uczyniç. Mog´ natomiast opowiedzieç Wam o naszych spotkaniach, o tym, czego nauczy∏ mnie w ciàgu ostatnich 30 lat.
Hrabia Saint Germain towarzyszy∏ mi od najm∏odszych lat dzieciƒstwa. Jak dosz∏o do naszego spotkania?
Mój ojciec wspiera∏ medium pos∏ugujàce si´ pismem automatycznym, dzi´ki któremu kontakt ze Êwiatem materialnym nawiàzywa∏a istota duchowa. Przez pochodzàce z Dalekiej Pó∏nocy medium, które ojciec sprowadzi∏
do naszej wioski le˝àcej na po∏udniu Niemiec, ze Êwiatem komunikowa∏ si´ w∏aÊnie hrabia Saint Germain. Jako dziesi´cioletnie dziecko otrzymywa∏em od niego listy spisane r´kà medium.
Nie chc´ wdawaç si´ tu w zb´dne szczegó∏y. Co istotne, hrabia pojawia∏ si´ w moim ˝yciu, aby udzieliç mi
rad i wskazówek, aby pokazaç mi w∏aÊciwà drog´, jaka umo˝liwi∏aby mi rozwój, osiàgni´cie i wykorzystanie
drzemiàcego we mnie potencja∏u.
Kiedy z perspektywy 37 lat ˝ycia patrz´ wstecz, kiedy staram si´ odnaleêç odpowiednie s∏owa opisujàce moje ˝ycie, baga˝ zebranych doÊwiadczeƒ, na myÊl przychodzà mi stwierdzenia hrabiego, z których jedno brzmi:
Duch rzàdzi materià!
Ogromny wp∏yw na moje ˝ycie wywar∏y tak˝e piramidy, prowadzone nad nimi badania i obserwacje. Dopiero w lutym 2003 roku w towarzystwie Stefana Erdmanna – jednego z najznakomitszych badaczy kompleksu
piramid w Gizie i prawdopodobnie pierwszego przedstawiciela cywilizacji zachodniej, który sp´dzi∏ noc wewnàtrz Wielkiej Piramidy – ponownie uda∏em si´ do Êwiata piramid. Nie mog∏em przebywaç w komnatach królewskich sam. Ogromne znaczenie mia∏a dla mnie godzina, jakà pewnej nocy sp´dzi∏em na szczycie Wielkiej
Piramidy.
Ju˝ samo badanie piramid powoduje zmian´ Êwiatopoglàdu, sposobu postrzegania rzeczywistoÊci – emanujàca zewszàd Êwiata geometria, silnie wyczuwalna si∏a Êwiata niematerialnego (samoistne ostrzenie si´ ˝y-
117
letek, mumifikacja). Niesamowita geometria kryje w sobie
szereg tajemnic, których rozwiàzania nale˝y cz´sto szukaç w kosmosie – dok∏adnie rzecz ujmujàc, na Syriuszu!
Fantastyczna wr´cz geometria piramid oraz jej widoczne zwiàzki z kosmosem wielokrotnie poruszane by∏y
przez licznych autorów – zajmowali si´ tym mi´dzy innymi
Charles Berlitz i Erich von Daniken. Ale skoƒczmy na tym.
O wiele bardziej interesujàca jest dla mnie znajomoÊç
z pewnà amerykaƒskà damà, jednà z najwa˝niejszych
postaci ró˝okrzy˝owców w Stanach Zjednoczonych, jakà pozna∏em jesienià 1991 roku. Od tego czasu pozostajemy bliskimi przyjació∏mi (wielokrotnie przebywa∏em
w Stanach Zjednoczonych, zwiedzi∏em 26 z 51 stanów,
w 1995 roku bra∏em Êlub na Hawajach) - to w∏aÊnie od
niej dowiedzia∏em si´, ˝e jedna z czo∏owych cz∏onkiƒ
stowarzyszenia przebywa∏a wraz ze swoim mistrzem,
znanym archeologiem, w Egipcie (obieca∏em, ˝e nie
zdradz´ nazwiska). Wspomniany archeolog przez ponad 11 lat zajmowa∏ si´ badaniem kompleksu piramid
w Gizie, zanim odnalaz∏ tajnà komnat´, w której – podkreÊlam, ˝e by∏y to lata osiemdziesiàte, znajdowa∏y si´ 3
niezwykle istotne znaleziska:
1. pisma potwierdzajàce prawdziwoÊç faktów, jakie
przedstawione zosta∏y w Ksi´dze Genesis (o boskich synach – Anunnaki),
Rys. 87: Jan van Helsing przed wejÊciem do Wielkiej
2. ogromnych rozmiarów kryszta∏, na którym, podobnie
Piramidy w Gizie. Wiele osób, jakie samotnie przebywa∏y
jak na dzisiejszej p∏ycie CD, zapisywane by∏y informacje, i
w komnatach królewskich, w faraoƒskich sarkofagach,
3. urzàdzenie mechaniczne, którego nie chcia∏ bli˝ej
mówi∏o o inicjacji - Jan równie˝
opisaç.
Niestety, to jedyne, czego si´ dowiedzia∏em, jednak zdobyta wiedza w du˝ej mierze pokrywa∏a si´ z poczynionymi przeze mnie spostrze˝eniami i informacjami, jakie przedstawia∏em w swoich ksià˝kach.
Powróçmy jednak do osoby hrabiego Saint Germain, który twierdzi∏:
Trzeba studiowaç piramidy, jak ja to czyni∏em!
Nale˝y przypuszczaç, ˝e mia∏ on dost´p do tekstów pochodzàcych z Atlantydy, b´dàcych w posiadaniu templariuszy,
co w po∏àczeniu ze znajomoÊcià przedstawionych powy˝ej zagadnieƒ czyni∏o go
w∏aÊnie tym, kim by∏.
Mo˝na zatem powiedzieç, ˝e rozwiàzania zagadki nale˝a∏oby szukaç w Atlantydzie, czego potwierdzenie znajdziemy
w jak˝e istotnej kwestii hrabiego: Mam
wiele imion. By∏em na tym Êwiecie na d∏ugo przed zag∏adà Atlantydy, w katakliêmie
który zwiecie potopem...!
UÊmiech wywo∏uje u mnie jednak inne
jego stwierdzenie: Prawdziwych doÊwiadczeƒ dostarczajà podró˝e! Moja podró˝
trwa od najm∏odszych lat dzieciƒstwa. Poczàtkowo by∏y to podró˝e z rodzicami i roRys. 88: Dwaj przyjaciele: Fergany Al Komaty, The man of the dzeƒstwem, póêniej samotne wyprawy.
pyramid, z Janem Udo Holeyem, znanym równie˝ jako Jan van Wszystko, co wiem, czego doÊwiadczyHelsing, przd piramidà w Sakkarze
∏em, nie pochodzi z Internetu, lecz z ˝y-
118
cia, poniewa˝, jak mówi∏ sam hrabia, jedynie ˝ycie otwiera przed nami swe tajemnice – jedynie poprzez kontakty z ludêmi docieramy do prawd.
Jedno spojrzenie w oczy – w zwierciad∏o duszy – wystarczy, aby otworzyç drzwi prowadzàce do drugiego
cz∏owieka. Ale doÊç o tym.
Hrabia Saint Germain by∏ zawsze obecny w moim ˝yciu, jednak dopiero w 1992 roku rozpocz´∏a si´ moja
rzeczywista edukacja. By∏em wtedy w Górach Skalistych w towarzystwie amerykaƒskiego genera∏a – mówiàc
dok∏adniej, najm∏odszego z genera∏ów w historii Stanów Zjednoczonych, który przez wiele lat by∏ bliskim
wspó∏pracownikiem Bia∏ego Domu – kiedy hrabia przemówi∏ do mnie, nakazujàc, abym sp´dzi∏ samotnie 3
dni, w ciàgu których okreÊl´ dok∏adny plan mego ˝ycia.
Kiedy kilka dni póêniej wróci∏em do Sedony w stanie Arizona, rozpoczà∏em zapisywanie kolejnych punktów
planu ˝ycia, jaki nakreÊli∏em w ciàgu sp´dzonych samotnie dni, wytyczanie torów swojego losu, którymi ju˝
dwa lata póêniej zaczà∏em podà˝aç.
Rys. 89: Jan z przyjacielem
Ren´ przed Torres del Paine w Chile (2002).
Jeden z chilijskich pisarzy twierdzi,
˝e znajduje si´ tan podziemna
baza niemieckich sit zbrojnych
z czasów II wojny Êwiatowej
Rys. 90: Jan w Machu Picchu. Jest tam
wejÊcie do podziemnego systemu tuneli,
które jednak zosta∏o zamkni´te przez
w∏adze po tym, jak znika∏o w nim coraz
wi´cej osób. Na dalszym planie widoczny
jest Huana Picchu, na który Jan si´ wspina∏;
po drugiej stronie Huana Picchu znajduje si´
drugie wejÊcie, ale to ju˝ cel kolejnej wyprawy
119
Rys. 91: Jan van Helsing z nie˝yjàcym
ju˝ uzdrowicielem, Konradem
Seelmannem, nad jeziorem Titicaca
w Boliwii (1999)
Rys. 92: Jan van Helsing w kompleksie
Êwiàtynnym w pobli˝u indyjskiego
Madras, styczeƒ 2003.
Âwi´te ksi´gi Hindusów opisuja
tzw. vimany, obiekty latajàce
poprzedniej cywilizacji
(Krótkie wtràcenie: Kiedy pisa∏em ten rozdzia∏, zadzwoni∏a do mnie babcia z zaproszeniem na herbat´. Wychodzàc z domu, zdà˝y∏em jeszcze odebraç poczt´ ze skrzynki. Co w niej by∏o? List z wydawnictwa Saint
Germain, od którego od ponad roku nie otrzyma∏em ˝adnej korespondencji. To ewidentny znak! Zresztà ka˝dy z nas dostaje ka˝dego dnia znak, na który najcz´Êciej nie zwraca uwagi – a gdy nawet zwróci, nie potrafi
go zinterpretowaç.)
Przez wszystkie te lata mia∏em niezliczonà iloÊç okazji, aby zadawaç hrabiemu Saint Germain pytania. Odpowiedz na pytanie, najcz´Êciej jeszcze niezwerbalizowane, lecz dopiero zrodzone w umyÊle, przychodzi∏a
nagle czasami w formie obrazów, czasami w formie kolejnego pytania. Najcz´Êciej odpowiedzi udziela∏ mi mój
anio∏ stró˝ – w zale˝noÊci od sytuacji, w jakiej si´ znajdowa∏em – by∏ to mój zmar∏y dziadek lub ktoÊ zupe∏nie
mi obcy. JakoÊç i si∏a wyrazu uzyskanej odpowiedzi pozwala∏a mi rozpoznaç, od kogo jà otrzyma∏em.
Istniejà równie˝ ciemne moce, które, podobnie jak ka˝dego z nas, próbujà mnie do siebie przyciàgnàç –
moce, które na autostradzie szepczà mi do ucha: No dalej, Janie, przecie˝ mo˝esz go wyprzedziç...!
Chocia˝ potrafi´ je rozpoznaç, wcià˝ na nowo im ulegam... ObecnoÊç hrabiego rozpoznaj´ po charakterystycznym dla niego sposobie bycia – pozbawionym emocji, a jednak przepe∏nionym ukrytym humorem – po
ciep∏ej atmosferze, jaka wype∏nia ca∏e otoczenie.
Prowadzone od lat rozmowy zapisywa∏em niezwykle rzadko, poniewa˝ odpowiedzi, jakich udziela∏ mi hrabia, dotyczy∏y najcz´Êciej okreÊlonej sytuacji, w jakiej si´ znajdowa∏em, chocia˝ poruszaliÊmy tak˝e kwestie
polityczne. T´ cz´Êç ksià˝ki poÊwi´ci∏em odnajdywaniu w∏asnej ÊwiadomoÊci i manifestowaniu losu, dlatego
w∏aÊnie teraz skieruj´ do hrabiego pewne pytanie.
Zobaczymy, co odpowie...
Drogi Saint Germain, czy móg∏byÊ zdradziç mi choçby niewielki fragment swej tajemnicy – JesteÊ przecie˝ wiecznie
m∏ody, dysponujesz ogromnym bogactwem... Czy jesteÊ podró˝nikiem w czasie, drugim NieÊmiertelnym...?
120
Janie, zanim przybra∏eÊ fizycznà postaç, prosi∏eÊ mnie, abym Ci´ kszta∏ci∏, abym pomóg∏ Ci odnaleêç w∏aÊciwà drog´ ˝ycia – to w∏aÊnie czyni´. Nie zdradz´ Ci mej tajemnicy, bo po có˝ Ci ona. Dam Ci jednak narz´dzie, dzi´ki któremu odnajdziesz drog´, która pewnego dnia zaprowadzi Ci´ tam, dokàd niegdyÊ mnie zaprowadzi∏a. To jednak zale˝y wy∏àcznie od Ciebie – od Twojej gotowoÊci.
Ju˝ pozna∏eÊ mojà tajemnic´. Brzmi ona: Duch rzàdzi materia! To równie˝ tajemnica Jezusa – to w∏aÊnie
mia∏ na myÊli, kiedy mówi∏: Wed∏ug wiary waszej niech wam si´ stanie! Je˝eli w to wierzysz, spotkasz na swej
drodze w∏aÊciwych ludzi, odnajdziesz szcz´Êcie. Je˝eli wierzysz, ˝e mo˝esz przejÊç po roz˝arzonych w´glach, ˝e si∏à myÊli mo˝esz wyginaç sztuçce, chocia˝ przeczy to prawom natury, uczynisz to – b´dziesz móg∏
lataç i lewitowaç. Je˝eli tylko uwierzysz w to, jak wierzysz w bicie w∏asnego serca. Nie ma zatem znaczenia,
czy podró˝uj´ w czasie, czy przybywam z przestrzeni pozaziemskiej, czy z wn´trza Ziemi. Wiesz najlepiej, ˝e
gdybym powiedzia∏ Ci o w´drówkach w czasie, by∏byÊ tym tak zafascynowany, ˝e wkrótce zapomnia∏byÊ o zadaniu, jakie masz wykonaç, ˝e porzuci∏byÊ wszystko, aby zajàç si´ tym tematem. Nie skupiaj si´ na tym, co
przyniesie przysz∏oÊç, lecz na teraêniejszoÊci, na tym, z czym zosta∏eÊ teraz skonfrontowany. Na tym powinieneÊ skupiç ca∏à swà uwag´. Przemierzy∏eÊ prawie ca∏y glob, pozna∏eÊ niezwyk∏ych ludzi. Teraz odszukaj sam
siebie. Nie b´dziesz drugim Jezusem. Nie b´dziesz drugim Saint Germain. B´dziesz Janem. Rozumiesz?
Równie˝ ja nie podà˝a∏em Êladami Jezusa czy Buddy, lecz kierowa∏em si´ moim w∏asnym ˝yciem, tkwiàcymi
we mnie si∏ami, rozwija∏em ÊwiadomoÊç samego siebie. Ch´tnie poszukujemy w innych przyk∏adu, po to tylko,
aby osiàgnàç ich sukcesy, aby prze˝yç ich ˝ycie, aby zmierzyç si´ z ich s∏aboÊciami. Nie powinieneÊ powtarzaç ˝ycia innych ludzi, dokonywaç ich wyborów, lecz tworzyç i manifestowaç swój w∏asny los. Bóg nie czeka
na naÊladowców, lecz pionierów... Najwa˝niejsze, co powinieneÊ wiedzieç, jest to, ˝e si∏a tworzenia tkwi w Tobie! Wierz w nià i czerp z niej korzyÊci. Je˝eli b´dziesz wierzy∏, osiàgniesz wszystko, o czym marzysz. To moja tajemnica. Sam musisz osiàgnàç punkt, w którym zaczniesz wierzyç, ˝e b´dziesz ˝y∏ wiecznie, ˝e osiàgniesz sukces i bogactwo. Tego przecie˝ chcesz, prawda? Wszystkie towarzyszàce Ci istoty duchowe, w tym
równie˝ ja – najbli˝szy Ci ze wzgl´du na ∏àczàca nas wieloletnià przyjaêƒ – obiecaliÊmy Ci wskazanie drogi,
jaka prowadziç Ci´ b´dzie do celu. Pokazujemy Ci najlepszà z mo˝liwych dróg, ale to Ty musisz podjàç decyzj´, czy nià pójdziesz. Sam przyby∏eÊ na t´ planet´ i sam jà opuÊcisz. Taka by∏a decyzja Stwórcy. Ka˝da istota podà˝a swojà w∏asnà drogà. Oznacza to, ˝e sami wybieramy drog´, jaka prowadziç nas b´dzie do wyznaczonego celu, do Boga i Êwiat∏a. Cz∏owiek nie potrzebuje organizacji, aby odnaleêç najwy˝szà ÊwiadomoÊç,
poniewa˝ jest on dzie∏em Stwórcy.
l nie pozwoli∏em sobie niczego odebraç. W przeciwnym razie nie by∏bym bym, kim si´ sta∏em.
Twoim celem jest osiàgni´cie perfekcji – to w∏aÊnie Ci daj´. A mo˝e chcia∏byÊ zostaç moim s∏ugà – niewolnikiem robiàcym wszystko, czego od niego za˝àdam?
Nie. Mia∏em pokazaç Ci drog´ do osiàgni´cia perfekcji i to w∏aÊnie czyni´. Masz wystarczajàco du˝o czasu,
aby naprawiç b∏´dy, aby „rozprostowaç wszystkie zagniecenia”. Chc´ rozmawiaç z Tobà jak z równym sobie,
jak mistrz z mistrzem – nie chc´, abyÊ by∏ kimÊ, kto powtarza moje s∏owa, ale Ty tego nigdy nie robi∏eÊ.
Równie˝ ja musia∏em przejÊç ca∏à drog´. Równie˝ ja zatraci∏em si´ w sobie – sta∏em si´ arogancki, nie
przyjmowa∏em s∏ów krytyki. Jednak doÊwiadczenie pozwoli∏o mi wszystko zrozumieç. Tak˝e i Ty doÊwiadczy∏eÊ kl´sk – kl´sk, jakie sam spowodowa∏eÊ – aby sprawdziç drzemiàce w Tobie si∏y. Wszyscy doÊwiadczajà
kl´sk, ale Ty masz nad nimi przewag´ – nigdy si´ nie poddajesz! Taki w∏aÊnie by∏em ja i taki jestem nadal...
Moim mottem by∏y zawsze, a teraz sà równie˝ Twoim, s∏owa: nie poddawaj si´. Czy nie jest tak, drogi Janie?
Taka postawa ˝yciowa – nieustanne parcie przodu, nieoglàdanie si´ za siebie, pozwoli∏o Ci odnaleêç w sobie Boga, odkryç w sobie pierwiastek boskoÊci.
(Musz´ tu przerwaç, poniewa˝ do oczu nap∏yn´∏y mi ∏zy – ∏zy, które swiadczà, ˝e mówi do mnie mój prawdziwy przyjaciel.)
Z tego w∏aÊnie Bóg jest dumny – dumny ze swych dzieci, które potrafià walczyç, które zdolne sà do dzia∏ania. Bóg chce byç z nas dumny, jak dumny ze swych dzieci chce byç ka˝dy ojciec. Im wi´cej si´ uczysz i poznajesz, tym lepiej poznajesz Boga – dzie∏o jego stworzenia, zamiary, jakimi si´ kierowa∏, dajàc nam wolnà
wol´. Odpowiednia droga przybli˝y Ci´ do Niego, do Jego mi∏oÊci. Nie sposób znaleêç s∏ów, aby to opisaç...
Jakà korzyÊç przyniesie Ci poznanie mojej tajemnicy – tajemnicy opanowania materii? Nie zdo∏asz tego jeszcze uczyniç – nie zdo∏asz tego uczyniç, jak ja to czyni´. Mog´ Ci jednak pomóc uwierzyç, ˝e pewnego dnia
sam zaczniesz w to wierzyç. Wszystko jednak potrzebuje czasu. Poddam Ci´ zatem licznym próbom, dzi´ki
którym doroÊniesz do pe∏nej odwagi, gotowoÊci podj´cia ryzyka, umiej´tnoÊci patrzenia na siebie i innych,
zrozumienia ludzi – dzi´ki którym zdolny b´dziesz wejrzeç w ludzki umys∏ i dusz´. To jedna z tych umiej´tnoÊci, jakie najlepiej opanowa∏eÊ. Kiedy ju˝ doroÊniesz, nabierzesz przekonania o w∏asnej wartoÊci, mo˝liwoÊci
121
ufania sobie samemu i pozbycia si´ wàtpliwoÊci, a wtedy osiàgniesz wszystko, o czym marzysz.
Je˝eli marzeniem Twoim b´dzie wieczne ˝ycie, tak si´ stanie. To jednak nie jest Twoje marzenie, wiem
o tym. Wkrótce osiàgniesz swój prawdziwy cel, którego teraz nie nazw´. Czeka Ci´ trudny egzamin, który napawa Ci´ l´kiem. Niepotrzebnie. Miej do siebie zaufanie. Popatrz na swoje dotychczasowe ˝ycie i odpowiedz
sobie, czy kiedykolwiek by∏eÊ sam. Czy˝ nie jest prawdziwe stwierdzenie, ˝e nawet i˝ chwili zwàtpienia wypatrywaç trzeba Êwiate∏ka w tunelu?
Zawsze by∏eÊ chroniony, jak chroniony by∏ ka˝dy cz∏owiek. Je˝eli jednak nie s∏uchasz swej intuicji, mo˝emy
szeptaç do Ciebie godzinami, a Ty i tak nie zdo∏asz nas us∏yszeç.
Pami´taj, ˝e nie zdo∏asz wyprzeç si´ swej prawdziwej natury – je˝eli jednak tak si´ stanie, zniszczysz
wszystko, co czyni∏o Ci´ tym, kim by∏eÊ. Wiem, ˝e to bolesne, ale wa˝ny jest ka˝dy krok zrobiony na drodze
˝ycia. Dzi´ki próbom, jakim zosta∏eÊ poddany, zdoby∏eÊ wiedz´ – przede wszystkim pot´gi s∏owa NIGDY.
Wiesz teraz, ˝e zawsze znajdzie si´ droga, aby zmieniç obrany kierunek. Prawda? Niezwykle wa˝ne dla Ciebie chwile, w których wypowiedzia∏eÊ s∏owo NIGDY, na zawsze zakorzeni∏y si´ w otaczajàcym Ci´ polu energetycznym. Sam siebie poddawa∏eÊ próbom, dzi´ki którym w Twoim ˝yciu obecne b´dzie to, czego NIGDY
nie chcia∏eÊ. Bàdê jednak spokojny. Dzi´ki temu zrozumiesz, ˝e dotychczas spoglàda∏eÊ wy∏àcznie na jednà
stron´ medalu – zrozumiesz, ˝e rozpatrzyç nale˝y tak˝e jego drugà stron´. Mo˝e si´ okazaç, ˝e nie jest ona
tak nieprzyjemna, jak myÊla∏eÊ... Wszystko, czego doÊwiadczysz, b´dzie dla Ciebie nowe – b´dzie dla Ciebie
wyzwaniem, czasem kolejnej próby.
Saint Germain, dlaczego nie podzieli∏eÊ si´ swà wiedzà ze wszystkimi, lecz tylko z bogatymi i pot´˝nymi?
Z dwóch powodów. Po pierwsze, niewielu ludzi potrafi∏o wtedy czytaç lub pisaç, a to uniemo˝liwia∏o dok∏adne zrozumienie tego, co chcia∏em powiedzieç, dlatego zmuszony by∏em obracaç si´ w kr´gu ludzi wykszta∏
conych. Po drugie, proÊci ludzie nie mieli zupe∏nie nic do powiedzenia, dlatego musia∏em zdobyç szczyt hierarchii spo∏ecznej. Sàdzi∏em wówczas, ˝e w∏adcy podzielà si´ zdobytà wiedzà ze swoim ludem. Nie sta∏o si´
jednak tak, jak sobie tego ˝yczy∏em. Równie˝ ja powinienem wziàç pod uwag´ wolnà wol´ innych ludzi. Musia∏em respektowaç to, ˝e ktoÊ postanowi∏ podà˝aç drogà us∏anà wy∏àcznie ró˝ami. Dlatego w∏aÊnie podzieli∏em si´ tajemnicà ˝ycia i cz´Êcià posiadanej przeze mnie wiedzy alchemicznej z pot´˝nymi i bogatymi. Byç
mo˝e nie brzmi to sensownie, jednak nadejdzie dzieƒ, w którym uwidoczni si´ sens mego czynu. Czekaj na
ten dzieƒ, bo b´dà si´ dzia∏y rzeczy, na które wp∏ywu nie b´dà mieli nawet najpot´˝niejsi z nich.
Poprzestaƒmy na tym jednak. Nie powinieneÊ niczego wi´cej zdradziç. Równie˝ ci, którzy przeczytajà t´
ksià˝k´, muszà si´ jeszcze wiele nauczyç, zanim zdolni b´dà zrozumieç to, co niewypowiedziane. Wszystko, co powiedzia∏em, nie jest przeznaczone wy∏àcznie dla Ciebie, lecz dla ca∏ej ludzkoÊci. Miej si´ dobrze,
przyjacielu!
Szczególny badacz natury, jak dowiedzia∏em si´ z kosmosu i Ziemi, odnalazl drzemiacà w nim si∏´, pojà∏
w∏asnà materi´, zrozumia∏ swà si∏´.
Saint Germain
I PO CO MI CA¸A TA WIEDZA?
Czemu s∏u˝yç majà wszystkie te historie? Co da nam wiedza, ˝e przybywamy na Ziemi´ ze Êwiata niematerialnego?
Co da nam wiedza, ˝e jeszcze dziÊ w jaskiniach samadhi ˝yjà rozproszeni po Êwiecie Lemurianie i Atlanci?
Co da nam wiedza, ˝e piramidy w Gizie sà budowlami atlantydzkimi?
Co da nam wiedza, ˝e ludzkoÊç posiada∏a niegdyÊ wi´kszà ÊwiadomoÊç, ˝e ˝yli ludzie, jak hrabia Saint
Germain, którzy nieustannie ingerowali w nasze ˝ycie, aby przekazaç nam posiadanà wiedz´?
Co da nam wiedza, ˝e przed Sumerami istnia∏a cywilizacja stojàca na wy˝szym szczeblu rozwoju ni˝ my
teraz?
Co da nam wiedza, ˝e nie jesteÊmy ogniwem w ewolucji ma∏p, lecz powstaliÊmy na skutek manipulacji genetycznych dokonywanych przez wy˝sze cywilizacje?
Co da nam wiedza, ˝e wobec Boga wszyscy jesteÊmy równi, poniewa˝ jesteÊmy duchowymi braçmi?
Co da nam wiedza, ˝e Jezus nie umar∏ na krzy˝u, lecz w zupe∏nie innym miejscu i to wiele lat póêniej ?
Co da nam wiedza, ˝e najpot´˝niejsze klany tej planety wyznaczajà nowy ∏ad Êwiata, ˝e kontrolujà wszystko, co dzieje si´ na Ziemi?
I po co mi ca∏a ta wiedza, kiedy moje ˝ycie, jeszcze przed nastaniem nowego ∏adu Êwiata, pozostawia wiele do ˝yczenia? W k∏ótni z sàsiadem nie ma wi´kszego znaczenia, czy naszymi przodkami by∏y ma∏py, czy te˝
122
mieszkaƒcy Syriusza. Znaczenie ma jedynie fakt, ˝e k∏ótnia nie doprowadzi do niczego dobrego, co wi´cej,
odbije si´ na naszym zdrowiu psychicznym i fizycznym.
Rozumiecie, co mam na myÊli?
Spotka∏em w swoim ˝yciu wielu ludzi, którzy wiedzieli o powiàzaniach i zale˝noÊciach gospodarczo-ekonomicznych, lo˝ach masoƒskich i zwiàzanych z nimi politykach, zasadach funkcjonowania nap´dów antygrawitacyjnych, systemach finansowych, jakie mog∏yby w istotny sposób przyczyniç si´ do poprawy warunków ˝ycia na Ziemi. Faktem jednak jest to, ˝e ich ˝ycie pogrà˝one by∏o w chaosie. Byç mo˝e to zbyt mocne s∏owa,
ale nie potrafi´ znaleêç innego okreÊlenia dla sytuacji, w której rozmowa z by∏à ˝onà staje si´ niemo˝liwa,
wszelkie problemy rozwiàzuje si´ przed sàdem, teÊciowa postrzegana jest jako wróg, a ˝yciem rzàdziç zaczyna fanatyzm.
Cz´sto byli to ludzie ch´tnie wytykajàcy b∏´dy innych, podczas gdy sami je pope∏niali, czynili z∏o, wyrzàdzali
krzywd´ samym sobie i innym. Spotyka∏em ludzi, którzy studiowali religi´, zag∏´biali si´ w Êwiadectwa wiary,
traktujàc swoich najbli˝szych, w∏asne ˝ony i dzieci, jak Êmieci – ludzi, którzy dà˝yli do wewn´trznej zmiany, szukajàc bodêców w nic nieznaczàcych frazesach, którzy swojà pod∏oÊç skrywali za ch´cià poszukiwania Boga.
Inni medytowali ka˝dego ranka i ka˝dego wieczora, odmawiali ró˝aniec, uczyli si´ Biblii, aby jej wersy odnieÊç do ka˝dej sytuacji, w jakiej si´ znaleêli. Wszyscy znamy takich ludzi – ludzi, którzy sami otaczajà si´ aurà Êwi´toÊci. Wielu z nich bardzo si´ stara, za wszelkà cen´ pragnie powrotu do dawnych tradycji i wartoÊci,
jednak swoimi czynami oddalajà si´ od boskiego Êwiat∏a. Sà równie˝ i tacy, którzy, zaÊlepieni pragnieniem poprawy w∏asnego ˝ycia, stajà si´ fanatykami, co budzi w innych odraz´. Stajà si´? Zdecydowanie lepszym sformu∏owaniem b´dzie tu „zmieniajà si´” w fanatyków, poniewa˝ dokonujàca si´ w nich zmiana daleka jest od
duchowej wolnoÊci.
Nie mo˝na zapomnieç o tych, którzy zdradzajà swych partnerów i wspó∏ma∏˝onków, krytykujàc jednoczeÊnie niemoralne zachowania z∏ych iluminatów. Tych „lubi´” najbardziej.
Prawdà jest, ˝e wi´kszoÊç ludzi – tak˝e wielu z tych, których pozna∏em – ˝yje we w∏asnym, zamkni´tym
Êwiecie, w Êwiecie, którego ograniczony horyzont ka˝e im wyÊmiewaç to, co obce, niezbadane. Ludzie ci próbujà zwalczaç wszystko, co jest im nieznane, a co przecie˝ mog∏oby ich wzbogaciç, poszerzyç horyzont ich
Êwiata.
Oznacza to, ˝e konfrontacja z przedstawionà tu problematykà – jak choçby z kwestià istot znajdujàcych si´
w stanie samadhi – nie spowoduje rzeczywistego nià zainteresowania, lecz jedynie p∏ytki odbiór informacji.
Dla ludzi takich nie mog´ nic zrobiç – zresztà nawet nie chc´ robiç czegokolwiek. Tym, którzy rzeczywiÊcie
pragnà zmian, którzy niezadowoleni sà z ˝ycia, jakie wiodà, mog´ udzieliç pomocy, mog´ odpowiedzieç na
pytanie, co da im ca∏a ta wiedza:
1. Mo˝ecie poÊwi´ciç chwil´, aby poznaç tajemnà wiedz´, aby wykorzystaç jà do poprawy Waszego ˝ycia
osobistego i zawodowego. Je˝eli jesteÊcie przedsi´biorcami budowlanymi, mo˝ecie wykorzystaç znajomoÊç
Êwi´tej geometrii, jakà pos∏ugiwali si´ budowniczowie piramid. Je˝eli jesteÊcie in˝ynierami, z pewnoÊcià przyda Wam si´ wiedza o rewolucyjnych metodach zasilania urzàdzeƒ. Informatycy z pewnoÊcià zainteresujà si´
kryszta∏ami, w jakich zapisywano informacje, a astronomowie znajdà w starych pismach wiadomoÊci, które
u∏atwià im poznanie kosmosu.
2. Poznanie wiedzy i màdroÊci dawnych czasów umo˝liwi zrozumienie nam w∏asnego wn´trza, udoskonalenie naszego ma∏ego Êwiata, jaki wokó∏ siebie tworzymy.
Ch´tnie opowiem Wam, co mi osobiÊcie da∏a ca∏a ta wiedza – wiedza, jaka uczyni∏a mnie jeszcze ciekawszym Êwiata. OczywiÊcie poszukiwa∏em namacalnych dowodów potwierdzajàcych prawdziwoÊç wysuwanych
tez, odbywa∏em podró˝e i poznawa∏em ludzi, którzy otwierali przede mnà kolejne drzwi przybli˝ajàce mnie do
prawdy. Widzia∏em rzeczy tak fantastyczne i niespodziewane, ˝e sam nigdy bym w nie nie uwierzy∏, gdybym
nie widzia∏ ich na w∏asne oczy. Przede wszystkim jednak mia∏em mo˝liwoÊç obcowania, fizycznego i telepatycznego, z istotami, które pozwoli∏y mi zrozumieç otaczajàcy Êwiat, które pozwoli∏y mi zrozumieç samego siebie. Widzia∏em pisma i dokumenty potwierdzajàce ka˝dà z opisanych tu kwestii – potwierdzajàce istnienie Boga i istot niematerialnych towarzyszàcych nam w ziemskiej w´drówce. Kiedy ju˝ wszystko zrozumia∏em, mog∏em ponownie dokonaç w swoim ˝yciu zmian. (Na dalszych stronach cytuj´ kolejnà wypowiedê Ariana, który
przedstawia swoje zdanie na ten temat, a tak˝e dzieli si´ z nami swojà wizjà Boga. Nie musicie jednak od razu szukaç stosownego fragmentu w ksià˝ce...)
Je˝eli musia∏bym w kilku zaledwie s∏owach powiedzieç, co da∏a mi ca∏a ta wiedza, powiem, ˝e uczyni∏a mnie
odwa˝niejszym, zdolnym do podj´cia ryzyka, ˝àdnym przygód, pe∏nym dumy, si∏y i pewnoÊci siebie – jednoczeÊnie odnalaz∏em wewn´trzny spokój, obiektywizm, wyrozumia∏oÊç i – zupe∏nie poza kategorià – sukces...
123
Uczyni∏a mnie tym, kim dziÊ jestem. Nie zosta∏em ukszta∏towany przez spo∏eczeƒstwo czy system polityczny – wr´cz przeciwnie, ukszta∏towa∏ mnie Êwiat dzi´ki ch´ciom poznania jego tajemnic i podró˝om, jakie dotychczas odby∏em. Spróbujmy jednak rozszyfrowaç, co kryje si´ pod poj´ciem...
MANIFESTUJEMY
Przyjrzyjmy si´ po raz kolejny sprawom, jakie poznaliÊmy do tej pory:
1. PoznaliÊmy hrabiego Saint Germain, który nigdy si´ nie starzeje, jest niewiarygodnie bogaty, który wiedz´ czerpa∏ z piramid i wielokrotnie przebywa∏ w Himalajach.
2. PrzyjrzeliÊmy si´ badaniom prowadzonym przez Ernesta Muldaszewa, dotyczàcym istot znajdujàcych
si´ w stanie samadhi (m.in. mieszkaƒcy Atlantydy), które ca∏kowicie zredukowa∏y procesy przemiany materii,
dzi´ki czemu pozostajà zawsze m∏odzi.
3. DowiedzieliÊmy si´ o sumeryjskich inskrypcjach na tabliczkach i o Anunnaki, którzy wed∏ug sumeryjskiej
historii stworzenia Êwiata ingerowali w rozwój Ziemi poprzez manipulacje genetyczne. Wed∏ug podaƒ, dzi´ki
sile umys∏u stworzyli oni nowy typ cz∏owieka oraz pozostawili na Ziemi, w chwili opuszczania jej przed tysiàcami lat, wiele przyrzàdów, które u∏atwiç mia∏y nawiàzywanie z nimi kontaktu. Na Ziemi pozostawili ponadto
Êwiadectwa swej obecnoÊci i dokonanego aktu stworzenia.
4. Podobne informacje zawierajà pisma znalezione przez templariuszy w 1114 roku w Jerozolimie. W pismach zawarta zosta∏a ponadto wiedza z czasów Atlantydy oraz historia stworzenia cz∏owieka, wed∏ug której
jest on nie tylko cz´Êcià aktu stworzenia, lecz tak˝e cz´Êcià Boga, dlatego ponosi odpowiedzialnoÊç za pope∏nione czyny.
5. Nostradamus mia∏ prawdopodobnie dost´p do tajemnic skrywanych przez templariuszy, poniewa˝, posiad∏ wiedz´ dotyczàcà przysz∏oÊci ludzkoÊci. Jak jednak twierdzi∏ w swych przepowiedniach, wszystko mo˝e
ulec zmianie, równie˝ przysz∏oÊç ludzkoÊci, je˝eli tylko zdob´dzie si´ ona na obranie innego kursu – w myÊl
zasady: Co Rosiejesz, to zbierzesz, przypominajàc tym samym, ˝e od naszych czynów uzale˝niona jest przysz∏oÊç. Podobnie mo˝emy si´ odnosiç do Leonarda da Vinci, który posiad∏ wiedz´ nieporównywalnà do czasów, w jakich ˝y∏, o czym Êwiadczyç mo˝e jego znajomoÊç Êwi´tej geometrii, pokrywajàcej si´ z odkryciami
templariuszy.
6. RozprawialiÊmy tak˝e o iluminatach skupionych w lo˝ach masoƒskich, którzy weszli w posiadanie wiedzy z czasów Atlantydy i wykorzystali jà do wyznaczenia celu swych dzia∏aƒ – nowego ∏adu Êwiata. Dysponujà ogromnà wiedzà, jednak nie czynià z niej nale˝ytego po˝ytku.
7. Zafascynowa∏y nas dzieci obdarzone zdolnoÊciami paranormalnymi, szczególnie superdzieci z Chin,
które dzi´ki telekinezie i sile myÊli potrafià dematerializowaç i rematerializowaç przedmioty.
8. DowiedzieliÊmy si´ o efekcie placebo, który sprowadza nas na Ziemi´ z ka˝dej podró˝y w czasie i przestrzeni. Wspomniane powy˝ej przyk∏ady majà jednà cech´ wspólnà – uzmys∏owienie nam, ˝e dzi´ki sile umys∏u jesteÊmy w stanie osiàgnàç wszystko, nawet to, co w tej chwili wydaje si´ nieprawdopodobne.
Wszystkie przyk∏ady przedstawione w ksià˝ce majà uzmys∏owiç nam, ˝e:
Duch rzàdzi materià!
Wszystko, co nas otacza – urzàdzenia, domy, w których mieszkamy, ta ksià˝ka – by∏o niegdyÊ myÊlà,
zmienionà w czyn, a przez to w materi´. Wszystko, co stworzy∏ cz∏owiek – z kilkoma zaledwie wyjàtkami – by∏o niegdyÊ ludzkà myÊlà. Tak˝e otaczajàcy nas bezsens sztuki „nowoczesnej”, horrory i implanty piersi... MyÊl
jest przyczynà wszelkiego istnienia i podstawà rzeczywistoÊci. Wszystko, co wype∏nia nasze ˝ycie, jest skutkiem naszego myÊlenia, naszych pragnieƒ i l´ków, konsekwencjà zasady rezonansu.
Ka˝da myÊl powoduje powstanie w kosmicznym polu duchowoÊci (kronika Akaszy) kszta∏tu, który z czasem manifestuje si´ w otaczajàcej nas rzeczywistoÊci. Taka jest zasada. MyÊl przebywa w kosmicznym polu
duchowoÊci do chwili, w której zaistnieje odpowiednia sytuacja, w jakiej mog∏oby dojÊç do zamanifestowania
jej w ludzkim ˝yciu. Wszystko jednak potrzebuje czasu, dlatego myÊl mo˝e urzeczywistniç si´ w krótkim czasie lub dopiero w kolejnym ˝yciu – wszystko uzale˝nione jest od naszej karmy i innych myÊli, jakie towarzyszà
nam w ciàgu ziemskiego ˝ycia.
Rodzi si´ zatem pytanie: Je˝eli sami decydujemy o naszym ˝yciu, zarówno o przyjemnych, jak i nieprzyjemnych jego aspektach, w jaki sposób mo˝emy na nowo ukszta∏towaç przysz∏oÊç?
124
Osiàgnàç to mo˝na wy∏àcznie poprzez Êwiadome manifestowanie – dlatego Êwiadome, poniewa˝ obecna
sytuacja ˝yciowa wielu ludzi powsta∏a nieÊwiadomie. Wszystko zaczyna si´ w chwili, kiedy nasz partner po
raz pierwszy wypowiada s∏owa: Nie mog´ ju˝ tego d∏u˝ej s∏uchaç! Dlaczego zatem po latach dziwi si´, ˝e potrzebuje aparatu s∏uchowego, skoro z takim przekonaniem powtarza∏ te s∏owa przynajmniej raz dziennie?
Koniec na tym! Teraz chcemy kszta∏towaç nasze ˝ycie, a nie jedynie si´ nim bawiç – chcemy nadawaç mu
nowy kszta∏t, chcemy czerpaç z niego to, co najlepsze.
Prawdziwe manifestowanie siebie wià˝e si´ z wiarà, przekonaniem o swoich mo˝liwoÊciach. Skupmy si´
ponownie na kwestii chodzenia po roz˝arzonych w´glach. Je˝eli uczestnik kursu jest przekonany, ˝e zdo∏a
pokonaç drog´ przez ˝ar, z pewnoÊcià mu si´ to uda – je˝eli jednak pojawià si´ wàtpliwoÊci, je˝eli w jego
umyÊle pojawi si´ myÊl: Sam ju˝ nie wiem, mo˝e nie powinienem iÊç, mo˝e si´ jednak poparz´..., z ca∏à pewnoÊcià poparzy stopy. To samo dotyczy placebo. Podanie cukru pacjentowi, który jest przekonany, ˝e podano
mu Êrodek leczniczy, przyniesie zamierzony skutek. Powiedzenie prawdy spowoduje, ˝e przestanie on wierzyç w skutecznoÊç podanej substancji.
Ca∏kiem logiczne, prawda? Negatywna myÊl, zwàtpienie – nutralizujà myÊl pozytywnà. Konieczne jest zatem, aby pozytywna myÊ , jakà chcemy urzeczywistniç, by∏a rezultatem naszego przekonania – przekonania
o mo˝liwoÊci jej urzeczywistnienia. Czy jedynie nasze przekonanie jest wa˝ne? Wyra˝one pragnienie, wypowiedziane ˝yczenie powinno pozostaç naszà tajemnicà, poniewa˝ zwàtpienie innych mo˝e równie dobrze
umemo˝liwiç jego realizacj´, zniszczyç nadziej´.
Ch´ç realizacji celu, spe∏nienia marzeƒ, nie powinna byç zatem dzielona z otoczeniem – wa˝ne jest, aby
dla nas pozostawa∏a wiarygodna i prawdziwa. Je˝eli jako szeregowy pracownik firmy marz´ o zostaniu dyrektorem du˝ego koncernu, sam tak naprawd´ w to nie wierz´ – je˝eli jednak moje marzenie skupia si´ na zostaniu kierownikiem, usamodzielnieniu si´, zaczynam wierzyç, ˝e to mo˝liwe, ˝e moje pragnienie mo˝e staç si´
rzeczywistoÊcià. Dlaczego? Dlatego, ˝e szczerze w to uwierzy∏em.
Pami´tajmy jednak, ˝e mo˝liwoÊç realizacji wyznaczonych celów zale˝y od umiej´tnoÊci s∏uchania siebie.
Serce, tkwiàcy w nas pierwiastek boskoÊci, zna bowiem wyznaczonà nam drog´ ˝ycia, osobisty wymiar istnienia, dlatego ka˝dy odpowiadajàcy mu cel zostanie osiàgni´ta.
I JAK BY TO BY¸O Z NIESKO¡CZONYM BOGACTWEM?
Istotnym elementem wyznaczania celów, wyra˝ania ˝yczeƒ, jest ich wizualizacja – umiej´tnoÊç ujrzenia
oczami wyobraêni siebie, siedzàcego w nowym samochodzie, stojàcego przed drzwiami w∏asnego przedsi´biorstwa i witajàcego pracowników, patrzàcego na wyciàg z konta i uÊmiechajàcego si´ na widok szeregu
cyfr, cieszàcego si´ zdrowiem czy wyginajàcego sztuçce...
Wyobraêmy sobie t´ wymarzonà sytuacj´ – wyobraêmy sobie, jak b´dziemy si´ czuli, kiedy stanie si´ ona
rzeczywistoÊcià. Wizualizacja pragnieƒ wzmacnia ich si∏´, podobnie jak wyobraêni´ wzmacniajà medytacje,
Êwiadome pobudzanie „wewn´trznego oka” poprzez przedstawianie scen i obrazów.
Manifestowanie w∏asnych pragnieƒ mo˝liwe jest jedynie wtedy, gdy szczerze wierzymy w ich spe∏nienie,
w realizacj´ wyznaczonego celu. W przeciwnym razie powstaje wy∏àcznie z∏udzenie, iluzja. Pami´tajmy, ˝e
cieƒ wàtpliwoÊci zniszczyç mo˝e wszystko – jedynie g∏´bokie przekonanie i wiara w realizacj´ marzeƒ umo˝liwi ich urzeczywistnienie. Czy naprawd´ wierzycie, ˝e tak z dnia na dzieƒ pojawià si´ na Waszym koncie miliony? Raczej nie. Je˝eli jednak marzycie o du˝ej podwy˝ce, Wasze pragnienie mo˝e staç si´ rzeczywistoÊcià, poniewa˝ wielce prawdopodobne jest to, ˝e z uznaniem spotka si´ Wasza praca lub pomys∏, który przyczyni si´ do zwi´kszenia zysku.
Realizacja mniejszych celów dodaje odwagi, aby stopniowo podnosiç porzeczk´, manifestowaç kolejne
marzenia, stawaç si´ silniejszym. Nie istniejà ograniczenia swobody Waszego dzia∏ania. Przypomnijcie sobie
iluminatów, dla których nie ma rzeczy niemo˝liwych!
Pozwólmy jednak, aby kosmos lub kosmiczne pole duchowoÊci zdecydowa∏o o realizacji najkorzystniejszego dla nas celu. Chc´ mnóstwa pieni´dzy, ale musia∏bym je wygraç lub zdobyç bogatego partnera, lub dokonaç odkrycia, które opatentuje – sformu∏owania tego typu wymagajà ponownego przemyÊlenia. Skàd wiemy, ˝e to w∏aÊnie wygrana uczyni nas bogatymi? Byç mo˝e pewnego dnia w drodze na zakupy uratujemy ˝ycie starusze potràconej przez samochód, która uczyni nas spadkobiercami ca∏ego swojego majàtku. Jak w takiej sytuacji odniesiemy si´ do sformu∏owanych wczeÊniej myÊli?
Rozumiecie, do czego zmierzam? Niezbadane sà wyroki Boskie, dlatego nie powinniÊmy rzucaç sobie k∏ód
pod nogi. Wrócimy do tego nieco póêniej.
125
Manifestowanie pragnieƒ i ich wizualizacja mogà okazaç si´ szczególnie przydatne w przypadku pojawienia si´ jakichkolwiek konfliktów. Dzi´ki wyobraêni mo˝emy zobaczyç to, co wydaje si´ nam niemo˝liwe – mo˝emy zobaczyç siebie, wybaczajàcych naszemu wrogowi, wybaczajàcych win´. Spostrze˝emy wówczas, jak
z sekundy na sekund´ zmienia si´ nasza energia, jak zmieniajà si´ nasze uczucia i serce.
Ja sam rozpoczà∏em manifestowanie pragnieƒ przed pi´tnastoma laty. W tym czasie pozna∏em wiele ksià˝ek, których celem by∏o udzielanie porad tym, którzy pragn´li odmiany w∏asnego losu – musz´ jednak powiedzieç, ˝e post´powanie wed∏ug przedstawionych w nich zasad uniemo˝liwi∏oby osiàgni´cie celu i realizacj´
marzeƒ.
Wyobraêmy sobie sytuacj´, w której pewna kobieta marzy o poÊlubieniu m∏odzieƒca imieniem Henryk i prosi Boga o spe∏nienie jej marzenia. W tym samym czasie jej matka, która nie darzy Henryka sympatià, modli si´
o to, aby ma∏˝eƒstwo nigdy nie dosz∏o do skutku.
Co w takiej sytuacji robi Bóg? Mo˝emy przypuszczaç, ˝e spe∏ni proÊby obu kobiet. Co si´ stanie?
M∏odzi pobiorà si´, jednak po up∏ywie kilku miesi´cy zdecydujà si´ na rozwód.
Marzenia si´ spe∏ni∏y, jednak nie przynios∏y nic dobrego ˝adnej ze stron, poniewa˝ skupia∏y si´ wokó∏ jednej osoby. Jak nale˝a∏oby zatem prawid∏owo sformu∏owaç ˝yczenie? Byç mo˝e matka powinna prosiç Boga
o mo˝liwie najlepszego partnera dla córki?
Istniejà tysiàce wariantów wyra˝ania ˝yczeƒ, których spe∏nienie mo˝e okazaç si´ niemo˝liwe, jak choçby:
Chce najnowszy model Ferrari i ˝on´ o w∏osach blond... lub Chce m´˝a z mnóstwem pieni´dzy i domem
w jednym z ciep∏ych krajów, dom z werandà i widokiem na góry...
W takiej sytuacji nie mog´ Wam pomóc – nie mog´ równie˝ braç odpowiedzialnoÊci za Wasze marzenia.
Pami´tajmy, ˝e manifestowane pragnienia si´ spe∏niajà – nawet jeÊli nie uczynià Was szcz´Êliwymi.
Nie zapominajcie nigdy o porzekadle: Uwa˝aj, o czym marzysz, bo twoje marzenie mo˝e si´ spe∏niç.
Byç mo˝e spe∏ni si´ marzenie o nowym Ferrari, ale zostaniemy kalekami do koƒca ˝ycia, poniewa˝ dotychczas prowadziliÊmy jedynie Wolkswagena i zupe∏nie nie potrafimy zapanowaç nad takà maszynà, odwrócà si´
od nas sàsiedzi, bo pomyÊlà, ˝e zwariowaliÊmy...
Byç mo˝e spe∏ni si´ nasze marzenie o bogatym m´˝u i domu w Hiszpanii, ale wtedy oka˝e si´, ˝e nasz
wyÊniony partner nadu˝ywa alkoholu, zdradza nas lub ciàgle pracuje, aby zapewniç nam wysoki standard ˝ycia... Bàdêmy ostro˝ni z wyra˝aniem ˝yczeƒ – mo˝e si´ to okazaç niebezpieczne.
DO SUKCESU KRÓTKA DROGA
Chcia∏bym zaproponowaç Wam wykonanie krótkiego çwiczenia, jakiego nauczy∏ mnie hrabia Saint Germain: Na kartce papieru narysujcie tabel´, jakà przedstawi∏em poni˝ej. Po lewej stronie, po stronie przeciw, zapiszcie wszystko, co chcielibyÊcie w swoim ˝yciu zmieniç, jak choçby fryzur´, styl ubierania, miejsce pracy,
partnera, sàsiadów, rodzin´, która dzwoni niedzielnego ranka, samochód czy zarobki. Nie zapominajcie tak˝e
o w∏asnej psychice – byç mo˝e jesteÊcie bojaêliwi, ∏atwo wybuchacie gniewem, patrzycie na ˝ycie pesymistycznie lub boicie si´ zaufaç ludziom. Tak, i nie zapominajcie o zdrowiu.
Podczas zapisywania kolejnych punktów mo˝e nagle okazaç si´, ˝e Wasze problemy ze zdrowiem pojawiajà si´ najcz´Êciej w pracy, poniewa˝ nie czujecie si´ w niej dobrze, poniewa˝ nie potraficie porozumieç si´
z prze∏o˝onym, lub spowodowane sà narastajàcymi konfliktami, które odbierajà Warn resztki si∏, powodujà migren´ i stany depresyjne.
Spróbujcie zaobserwowaç, co dzieje si´ z Waszym organizmem w wy˝ej wymienionych sytuacjach. Jestem przekonany, ˝e wszyscy doskonale wiemy, co odpowiada za nasze z∏e samopoczucie – wszyscy wiemy,
jak prze˝ywamy k∏ótnie i konflikty.
Oznacza to, ˝e wszyscy mamy ÊwiadomoÊç faktu, i˝ zmiana prze∏o˝onego lub miejsca pracy mog∏aby mieç
korzystny wp∏yw na stan naszego zdrowia. Brzmi rozsàdnie?
MyÊl: Inna praca, mo˝liwoÊç robienia tego, co daje mi satysfakcje, co sprawia., ˝e wywo∏uje uÊmiech na
mojej twarzy zapisana zostaje po stronie „za”. Strona „za” naszego zestawienia przedstawia wszystkie aspekty ˝ycia, jakie lubimy, jakie sprawiajà nam radoÊç:
JesteÊmy uzdolnieni manualnie, kochamy muzyk´ i gr´ na instrumentach, interesujemy si´ informatykà,
ch´tnie uprawiamy sport, uwielbiamy przebywaç na Êwie˝ym powietrzu, kochamy góry, morze, nurkowanie,
mamy talent do j´zyków obcych, jesteÊmy Êwietnymi mówcami i ch´tnie przemawiamy, lubimy pracowaç
w samotnoÊci, wolimy pracowaç w grupie... Dzi´ki takiemu zestawieniu mo˝emy utworzyç obraz samych siebie – obraz, który nieustannie powinniÊmy zg∏´biaç.
126
Pos∏u˝my si´ przyk∏adem pana X, aby zaprezentowaç, jak moglibyÊcie postàpiç:
Pan X jest uzdolniony manualnie, nie przeszkadza mu towarzystwo ludzi, ch´tnie z nimi rozmawia, lubi byç
w centrum uwagi. Czerpie przyjemnoÊç z jazdy samochodem i podró˝y lotniczych. Posiadanie w∏asnego domu nie ma dla niego wi´kszego znaczenia – Êwietnie czuje si´ w wynajmowanym mieszkaniu, o którego klimat dba równie dobrze, jak o swój wyglàd zewn´trzny. Cz´sto jada poza domem, poniewa˝ sam rzadko gotuje. Kocha pi´kno i kobiety. Grywa na gitarze, ale jedynie w samotnoÊci. Sam komponuje. Pan X ceni wolnoÊç,
dlatego nie jest cz∏onkiem ˝adnej organizacji ani stowarzyszenia, a tak˝e w ˝aden sposób nie pozwala si´
ograniczaç.
Zastanówmy si´, jakiej rady mo˝na by udzieliç takiemu cz∏owiekowi, jak pan X. Wyobraêmy sobie, ˝e zajmujemy si´ psychoterapià i mamy udzieliç pacjentowi porady w nurtujàcej go sprawie zawodowej.
Ja osobiÊcie poradzi∏bym mu prac´ na w∏asny rachunek lub obj´cie samodzielnego stanowiska w firmie,
np. stanowiska przedstawiciela handlowego, którego zadaniem jest sprzeda˝ okreÊlonego produktu, co u∏atwiç ma samochód s∏u˝bowy, a tak˝e cz´ste loty do Azji.
Byç mo˝e móg∏by zostaç pilotem lub muzykiem, je˝eli potrafi rzeczywiÊcie dobrze graç na gitarze – wtedy
móg∏by w ciàgu dnia prowadziç wybranà dzia∏alnoÊç, a wieczorami wyst´powaç. A mo˝e móg∏by zatrudniç si´
w charakterze muzyka na jednym z luksusowych liniowców?
Jak widzimy, istnieje szereg mo˝liwoÊci, jakie mogà zaprowadziç pana X do sukcesu.
127
Nie podejmujcie decyzji pochopnie. Pami´tajcie, ˝e wszystko potrzebuje czasu – czasami trzech dni, jakie
z polecenia hrabiego Saint Germain sp´dzi∏em w samotnoÊci, aby dojÊç do mo˝liwie najlepszych wniosków.
Wizualizacja pragnieƒ, jasne sprecyzowanie celu ma ogromne znaczenie, poniewa˝ musimy byç pewni,
czego sobie ˝yczyç, je˝eli pewnego dnia spotkamy wró˝k´, która b´dzie mog∏a spe∏niç nasze marzenia w przeciwnym razie nie b´dzie w stanie niczego uczyniç. Nieprecyzyjne sformu∏owanie ˝yczenia wià˝e si´
z zatarciem jego rzeczywistego wydêwi´ku. Nie powinniÊmy obawiaç si´ wyra˝ania najskrytszych nawet marzeƒ, tak˝e, jeÊli wydajà si´ nieprawdopodobne – w naszym zestawieniu nie mo˝e zabraknàç marzeƒ nawet
niemo˝liwych do spe∏nienia, marzeƒ o rezygnacji z pracy, uczynienia naszego hobby wykonywanym zawodem, realizowania si´ w sferze ˝ycia nieakceptowanej przez Êwiat nauki.
Pozbawione sensu sà wy∏àcznie marzenia, które zadowoliç majà nasze ego, które sà zaspokojeniem wygórowanych potrzeb, zachcianek. Czy jednak zawsze wiemy, co dla nas najlepsze?
Znajduj´ odpowiedê w tysiàcu przyk∏adów z w∏asnego ˝ycia. Sam mia∏em wiele marzeƒ i wiele od ˝yciu
otrzyma∏em – dobre samochody, najwspanialszà kobiet´, jakà za wszelkà cen´ chcia∏em zdobyç, pieniàdze
na podró˝e do najodleglejszych krajów...
Nie zazna∏em jednak pe∏ni szcz´Êcia, dopóki hrabia Saint Germain nie przedstawi∏ mi zupe∏nie innego sposobu manifestowania pragnieƒ.
DowiedzieliÊmy si´ z jego tekstów, ˝e jesteÊmy istotami stworzonymi przez Boga, które post´pujà zgodnie
z jego przykazaniami – istotami, które dà˝à do poznania istoty rzeczy, które pragnà odkryç prawd´ otaczajàcego je Êwiata. Ka˝dy z nas kieruje si´ ch´cià poznania tego, co w ˝yciu najistotniejsze, dlatego bàdê wola
Twoja – wola drzemiàcego w nas pierwiastka boskoÊci.
Chc´ pokazaç Wam sposób manifestowania pragnieƒ, które nie s∏u˝à karmieniu ego, zdobywaniu w∏adzy
i ch´ci posiadania, lecz skupiajà si´ na rzeczywistym celu ˝ycia, na istnieniu. Pami´tajmy, ˝e ka˝de nasze
pragnienie, marzenie i ˝yczenie powinno byç sformu∏owane tak, aby mog∏o si´ spe∏niç w mo˝liwie najlepszy
sposób.
Pragnienia formu∏owaç nale˝y zawsze w czasie teraêniejszym, jakby cel zosta∏ ju˝ osiàgni´ty – zatem nie:
Wkrótce u mego boku znajdzie si´ cudowna kobieta..., lecz U mego boku jest cudowna kobieta. S∏ysz´ pomruk niezadowolenia. ˚yczenie nie zosta∏o odpowiednio sformu∏owane? Racja! Odpowiednio sformu∏owane
pragnienie brzmi: U mego boku jest kobieta, która doskonale do mnie pasuje. Oj, znowu ego! W takim razie:
U mego boku jest kobieta i oboje jesteÊmy bardzo szcz´Êliwi.
Wykonuje zawód, który najlepiej do mnie pasuje i sprawia mi ogromnà radoÊç, dzi´ki któremu zarabiam
mnóstwo pieni´dzy. Jestem cz∏owiekiem sukcesu, poniewa˝ robi´ to, co sprawia mi przyjemnoÊç, w czym
mog´ si´ realizowaç. Mam mieszkanie, które najlepiej do mnie pasuje. Mam mieszkanie, w którym lubi´ przebywaç, w którym dobrze si´ czuje.Niczego mi nie brakuje.
Robi´ w ˝yciu jedynie to, co odpowiada moim celom ˝yciowym.
Robi´ w ˝yciu jedynie to, co s∏u˝y osiagni´ciu szcz´Êcia i poprawie stanu zdrowia.
Mam odwag´ poÊwi´ciç si´ w∏asnym planom, partnerowi, dzieciom, pasjom (serce zamiast rozumu).
Takie sformu∏owania sà realne i proste do spe∏nienia, poniewa˝ towarzyszàce nam istoty niematerialne, nasi
duchowi opiekunowie znajà faktyczny stan naszego ˝ycia, zarówno duchowe, jak i materialne jego aspekty – potrafià oceniç stan naszych finansów, przewidzieç upadek firmy i wià˝àcà si´ z tym przeprowadzk´...
Aby wyra˝ane przez nas marzenia spe∏ni∏y si´ w mo˝liwie najlepszy sposób, muszà zostaç jasno sformu∏owane – w przeciwnym razie otrzymamy jedynie iluzoryczny obraz osiàgni´tego celu.
Zdradz´ Wam teraz tajemnic´ bogatych i pot´˝nych tego Êwiata. Nie manifestujà oni marzeƒ w sposób, jaki przedstawi∏em powy˝ej, lecz skupiajà si´ wy∏àcznie na zaspokojeniu w∏asnego ego, osiàgni´ciu celu za
wszelkà cen´ – post´puje tak ka˝dy z nich, niezale˝nie od tego, czy jest ró˝okrzy˝owcem, masonem, templariuszem, czy osobà pos∏ugujàcà si´ czarnà bàdê bia∏à magià. Zasada manifestowania nie zmienia si´ – zmieniajà si´ jedynie marzenia.
Ró˝nica mi´dzy Êwiat∏oÊcià a mrokiem – aby nie stosowaç tu poj´ç dobra i z∏a – polega na sposobie wyznaczania i precyzowania celów. Celem mroku jest panowanie nad Êwiatem i kontrola wszystkiego, co dzieje
si´ na Ziemi (przypomnijcie sobie dokumenty bawarskich iluminatów).
Jak widzimy, precyzja tak okreÊlonego celu jest znacznie wi´ksza od celu manifestowanego przez ezoteryków, którzy nie sà w stanie okreÊliç rzeczywistego wydêwi´ku swych pragnieƒ. Ich droga ˝ycia wiedzie przez
uczucia, na których opierajà swe marzenia, dlatego nie potrafià jasno sprecyzowaç swych celów, podobnie
jak nie potrafià ubraç uczuç w s∏owa.
Czy mówi´ wystarczajàco jasno? Niektórzy z nas majà jasno sprecyzowane cele, dlatego potrafià je formu-
128
∏owaç i manifestowaç. Ka˝demu, kto dà˝y do realizacji dobrego projektu, odczuwanego jako w∏aÊciwy, brakuje najcz´Êciej koncepcji i jasnego wyobra˝enia, jak dojÊç do celu.
Iluminaci znajà swà si∏´, post´pujà wed∏ug swych zasad i sà Êwiadomi marzeƒ, które chcà zamanifestowaç, celów, które muszà osiàgnàç za wszelkà cen´, nie oglàdajàc si´ na innych. Czy jesteÊmy tak Êwiadomi
w∏asnych celów? Czy dok∏adnie wiemy, jakie sà nasze oczekiwania? Czego pragnie nasze serce, a czego
umys∏? Dok∏adne zdefiniowanie celu umo˝liwi jego realizacj´, w przeciwnym razie nigdy nie osiàgniemy zamierzonego skutku, a pozorne osiàgni´cie celu b´dzie w rzeczywistoÊci jedynie namiastkà, udawanym szcz´Êciem skrywanym za iluzjà.
Wykonajmy zatem zaproponowane çwiczenie. To naprawd´ nie trwa d∏ugo – w najgorszym wypadku kilka
dni. Co dostaniemy w zamian? Najcudowniejsze dni ˝ycia, poniewa˝ staniemy si´ Êwiadomi samych siebie,
Êwiadomi tkwiàcego w nas pierwiastka boskoÊci! I sami zaczniemy tworzyç!
BÓG JEST W TYM CA¸KIEM DOBRY!
Powróçmy jeszcze raz do naszego wielkiego Boga – naszego najwy˝szego zwierzchnika.
Zapewne wielu z Was zadaje sobie teraz pytanie, jak powinni ustosunkowaç si´ do jego osoby.
W chwili, w której w umyÊle ludzkim pojawi∏a si´ pierwsza myÊl, zrodzi∏o si´ pytanie o istnienie stojàcej ponad ludêmi pot´˝nej si∏y, jakiej zacz´to nadawaç imiona: Wotan, Wiszu, Ra, Jahwe, Adonai, Allah, Jehowa,
Zeus,Theaus, Helios, Aton, Manitou i setki innych, z których ka˝de by∏o m´skie – przypisywanie jej imion m´skich mo˝e byç jednak b∏´dne, poniewa˝ Bóg to bezgraniczna mi∏oÊç, a wi´c przymiot bogini-matki.
Najwy˝sza Êwiat∏oÊç nie zna jednak podzia∏ów i wymiarów, nie zna dualizmu – tu wszyscy sà równi, poniewa˝ Bóg jest wszystkim.
Nie tylko Jezus mówi∏, ˝e nosimy w sobie „Boga” – cz´Êç jego boskoÊci, jaka zosta∏a nam dana w chwili
naszych narodzin, w chwili stworzenia. Otaczajàca nas boska Êwiat∏oÊç przemawia do nas, choç nie posiada
ust, dzi´ki którym mog∏aby mówiç (Marcos). ˚aden z proroków nie odwa˝y∏ si´ powiedzieç, ˝e ka˝dy z nas
rozmawia z Bogiem, ˝e ka˝dy z nas prowadzi z nim rozmowy. Chcia∏bym po raz kolejny dopuÊciç do g∏osu
dzieci, które lepiej ode mnie potraƒà to wyjaÊniç.
Stef, pi´tnastoletnia mieszkanka Stanów Zjednoczonych, która dorasta∏a poza chaosem miasta, nazwana
zosta∏a przez matk´ „dzieckiem indygo” – na postawione w szkole pytanie, jak dzieci wyobra˝ajà sobie niebo,
odpowiedzia∏a matce: „Niebo” to jedynie inne s∏owo na okreÊlenie miejsca, które stanie si´ po tym tu i teraz,
jednak znaczenie tak˝e i tego s∏owa wcià˝ jest ograniczone. Po czym doda∏a: Bóg nigdy nie zakoƒczy∏ aktu
stworzenia – kosmos nieustannie si´ zmienia. Czyni ludzi i rzeczy takimi, aby uczy∏y si´ go kochaç.
O kwestii objawienia boskiego Stef sàdzi: Bóg nie wie, co uczynimy. Stworzy∏ nas z mi∏oÊci i swej wiedzy.
Musisz robiç to, co uwa˝asz za s∏uszne. Posiadasz przeznaczenie, ale czy rzeczywiÊcie go chcesz? Je˝eli kogoÊ uderzysz, nie jest to planem Boga – to Twój wybór. Bóg nakreÊli∏ myÊl – stworzy∏ cz∏owieka, który próbuje
te myÊli zrozumieç. Jestem myÊlà -jestem cz∏owiekiem. Obie jesteÊmy. Ty i ja, czeÊcià Boga i czÊçcià jego
stworzenia. Jestem stwórcà i stworzeniem.
Marcos, starszy brat Flavia, w wieku trzech lat przedstawi∏ matce swoje spostrze˝enia o Bogu:
Czasami wiem, co myÊlisz, ale znacznie lepiej wiem, co czujesz. Wiesz mamo, kiedy Bóg tworzy∏ mnie
w niebie, powiedzia∏ mi: „Pozostanà Ci moje wspomnienia, a mnie pozostanie Twój uÊmiech”. Pami´tam Boga. Pami´tam jego dom, z którego wyszliÊmy i do którego wrócimy po Êmierci (...).
Bóg opowiada∏ mi o jeszcze o innych rzeczach, których nie pami´tam. Przypominam sobie o nich nocà,
kiedy Êpi´. Potrafi´ je zobaczyç przez zamkni´te oczy. Widz´ Boga, chocia˝ nie ma on cia∏a. S∏ysz´ jego
g∏os, chocia˝ nie ma ust, którymi móg∏by mówiç. Bóg jest wsz´dzie – zarówno w jedzeniu, jak i w powietrzu.
Bóg mieszka w ka˝dym cz∏owieku, tak˝e w tych z∏ych. Sà êli, poniewa˝ nie wiedzà, ˝e jest w nich Bóg. Nie
czujà jego obecnoÊci. W zwierz´tach tak˝e jest Bóg.
Flavio w wieku szeÊciu lat mówi∏:
Z przeznaczenia ka˝dego cz∏owieka formuje si´ przeznaczenie ludzkoÊci. Bóg nie zna czasu – jest poza
nim. Wszystko, co znajduje si´ w czasie, ma swój poczàtek i swój koniec. Czas jest po to, abyÊmy mogli si´
narodziç i umrzeç, aby kràg ˝ycia móg∏ si´ zamknàç.
W tym miejscu chcia∏bym przytoczyç s∏owa Ariana, którego postrzeganie Boga w znacznym stopniu ró˝ni
si´ od dotychczas przeze mnie poznanych:
Prawie ka˝dà religi´ charakteryzuje strach przed Bogiem – wyznawcy padajà przed nim na kolana, modlà
si´ i b∏agajà o pomoc, b∏agajà o przebaczenie... W dwóch religiach odnajdziemy surowego Boga, który wysy-
129
∏a dusze do nieba lub piek∏a, który widzi swych wyznawców pe∏nych skruchy, l´ku i strachu.
Mój lud nie obawia si´ swego stwórcy – nazywamy go Praojcom. Nasz Bóg, aby trzymaç si´ okreÊlonych
poj´ç, jest kochajàcy, mi∏osierny i wyrozumia∏y. Nasz Bóg cieszy si´ naszym szcz´Êciem, jest dumny ze swego stworzenia i wszelkich stworzonych istot – swych dzieci. Bóg chce byç dumny ze swych dzieci, dlatego
uczyni∏ ich dumnymi – nie chce, aby jego dzieci kl´cza∏y przed nim ukorzone. Bóg pragnie, aby jego dzieci postrzega∏y go jak swego ojca i swojà matk´.
Czy rodzice pragnà, aby ich dzieci kl´cza∏y przed nimi, modli∏y si´ do nich i odczuwa∏y przed nimi strach?
Ka˝dy rodziç chce dla swego dziecka tego, co najlepsze – ka˝dy rodzic próbuje przekazaç dziecku swe doÊwiadczenia, uchroniç je przed z∏em i krzywdà. Ka˝dy rodzic chce, aby jego dziecko patrzy∏o mu w oczy, aby
nie czu∏o przed nim l´ku i strachu.
Mój lud wyznaje zasada: Nie pochylamy przed Bogiem g∏owy, poniewa˝ Bóg chce widzieç nas odwa˝nymi,
szczerymi i dumnymi. Dlatego te˝ nigdy nie pochylamy g∏owy przed wrogiem czy bogami czczonymi przez inne religie.
Bóg chce widzieç istoty, które potrafià braç odpowiedzialnoÊç za w∏asne czyny. Chce byç dumny z ka˝dej
stworzonej istoty, chce widzieç w niej dobro. Bóg kocha równie˝ s∏abych, jak ka˝dy rodzic kocha swe chorowite dziecko. RadoÊcià wype∏nia go ka˝dy, kto potrafi wytyczaç sobie cele, realizowaç powierzone mu zadanie –
kto bez l´ku kroczy po Êcie˝kach ˝ycia.
Bóg pe∏en jest mi∏oÊci i radoÊci – mi∏oÊci dla ka˝dego, kto poszukuje prawdy i doÊwiadczeƒ, kto Êwiadomy jest
swych mo˝liwoÊci i tkwiàcych w nim zdolnoÊci, kto pe∏en ciekawoÊci poznaje ˝ycie, wszystkie jego tajemnice.
Czy uwa˝asz, ˝e Bóg oczekuje od nas ukorzenia, strachu? Czy mo˝esz sobie wyobraziç, ˝e mówisz do
niego: „Popatrz, czego dokona∏em w swym ˝yciu. Czy jesteÊ ze mnie dumny?” Czy by∏byÊ w stanie rozmawiaç z nim tak, jak rozmawiasz ze swym ojcem? Bóg nie chce, aby jego dzieci odczuwa∏y przed nim strach,
poniewa˝ nie majà ku temu powodów. Bóg kocha nas wszystkich – ka˝dà stworzonà istot´. Bóg kocha i chce
byç kochany, jak ka˝dy rodzic chce byç kochany przez swoje dzieci.
W∏aÊnie tak postrzegali Boga nasi przodkowie (zanim nie zostali schrystianizowani). Kiedy pomyÊl´
o wszystkich tych zagorza∏ych wyznawcach wiary, przepe∏nionych nieustannym l´kiem, patrzàcych na Boga
przez pryzmat strachu... Smutne, ale prawdziwe...
Pozwólmy jednak, aby nasze myÊli pow´drowa∏y dalej – sprawmy, aby zacz´∏y krà˝yç niczym orze∏ wypatrujàcy zdobyczy.
SUPERÂWIAT – NARESZCIE!
Zapewne zadajecie sobie pytanie, dlaczego opowiadam Wam o ludziach, którzy prawdopodobnie od tysi´cy lat ˝yjà w podziemnych miastach, dlaczego opowiadam o hrabim Saint Germain, który od dziesi´cioleci ingeruje w sprawy ludzi, który byç mo˝e sam jest mieszkaƒcem jednego z podziemnych miast lub niestrudzonym podró˝nikiem w czasie?
W zasadzie mog∏em opowiedzieç Wam wy∏àcznie o manifestowaniu ˝yczeƒ, ale to by∏oby zbyt proste. Moim celem by∏o i jest nadal przedstawienie Wam innego obrazu Êwiata – obrazu, w którym wszystko zdaje si´
wyglàdaç inaczej. Dzisiejszy Êwiat zmienia si´ z ka˝dà chwilà. Post´p technologiczny sprawia, ˝e nie jesteÊmy zdolni do rzeczywistego planowania przysz∏oÊci, jednak ludzie, o których Wam opowiada∏em i b´d´ opowiada∏, postrzegajà otaczajàcy ich Êwiat przez pryzmat stuleci lub tysiàcleci, poniewa˝ potrafià nieustannie si´
reinkarnowaç. Nie ma dla nich znaczenia nadejÊcie nowej cywilizacji, wybuch wojen i nastanie pokoju, poniewa˝ ˝ycie jest stale dokonujàcym si´ cyklem, planem, którego nasz ograniczony horyzont widzenia nie jest
w stanie przyjàç.
To w∏aÊnie powód, dla którego opowiadam Wam o tych wszystkich niezwyk∏ych ludziach, którzy pragnà
nam powiedzieç, ˝e w rzeczywistoÊci niezwykli jesteÊmy my. Tak, my! My, którzy niezwykli jesteÊmy dzi´ki
naszemu postrzeganiu rzeczywistoÊci – niezwykle instynktowemu i ignoranckiemu!
Ogromne znaczenie ma zatem przedstawienie nam nowego sposobu myÊlenia, poniewa˝ wszyscy stoimy
teraz w obliczu dokonujàcych si´ na Ziemi zmian, które napawajà nas l´kiem – l´kiem przed nowym ∏adem
Êwiata, który coraz cz´Êciej daje o sobie znaç.
Nowy ∏ad Êwiata nadchodzi – to, czy nadejdzie kilka lat wczeÊniej czy póêniej, nie ma wi´kszego znaczenia, poniewa˝ ponownie odejdzie – odejdzie równie˝ istniejàca w obecnej formie cywilizacja, a jej miejsce zajmà kolejne. Stoimy w obliczu ogromnego prze∏omu – wi´kszego ni˝ cokolwiek, co do tej pory istnia∏o, co do tej
pory uda∏o nam si´ poznaç. Dla istot w jaskiniach samadhi, hrabiego Saint Germain i przyjació∏, zakoƒczy si´
130
pewna epoka w dziejach ludzkoÊci, a jej miejsce zajmie kolejna – po raz kolejny przekazywaç b´dà swà wiedz´ ludziom.
Nie obawiajcie si´ nadchodzàcych zmian, poniewa˝ sà one cz´Êcià procesu uczenia si´ dla miliardów
dusz, jakie podj´∏y decyzj´ o zdobywaniu kolejnych doÊwiadczeƒ na Ziemi. Miejcie odwag´ uczestniczenia
w zmianach – miejcie odwag´ tworzyç swe ˝ycie i Êwiadomie w nim uczestniczyç.
To zadziwiajàce, ˝e w szkole uczymy si´ historii, matematyki, pisania i czytania. Uczymy si´ religii, fizyki,
chemii i polityki, jednak nikt z nas nie zdobywa wiedzy o tym, co najwa˝niejsze – o ˝yciu, rzàdzàcych nim prawach, mechanizmach kierujàcych naturà, a co za tym idzie, tak˝e nami. Faktem jest, ˝e ˝ycie na Ziemi podlega okreÊlonym prawom, jakich wszyscy musimy przestrzegaç. Jak jednak mamy post´powaç zgodnie z nimi,
skoro ich nie znamy?
Podstawà, na której swà w∏adz´ budowali mo˝now∏adcy, podobnie jak templariusze, jest tajemnica sarkofagów, historia naszych przodków i znajomoÊç praw ˝ycia, jakie, utrzymywane w tajemnicy i skrywane przed
Êwiat∏em dziennym, s∏u˝à im do osiàgni´cia celów, wykorzystywania ludzi nieÊwiadomych swego potencja∏u,
zdolnoÊci i mo˝liwoÊci.
Mam zatem do Was pytanie: Czy nadal chcecie byç wykorzystywani, dziwiàc si´, ˝e sà na tym Êwiecie ludzie, którzy, w przeciwieƒstwie do Was, nie muszà pracowaç? A mo˝e chcecie sami czyniç u˝ytek z praw ˝ycia, tak˝e Waszego? Nie zwlekajcie z odpowiedzià!
Wszyscy mamy równe szans´! StwierdziliÊmy ju˝, ˝e wszystkie istoty ˝yjàce na Ziemi pochodzà od jednego Stwórcy, chocia˝ nadaliÊmy mu szereg ró˝norodnych imion – okreÊleƒ si∏y, która stworzy∏a Êwiat, fizyk´
i prawa, na których opiera si´ wszelkie ˝ycie w kosmosie. Oznacza to, ˝e wszyscy jesteÊmy dzieçmi Stwórcy
i wszyscy mamy te same zdolnoÊci.
Symbolicznie wyra˝a si´ to przez fakt, ˝e wszyscy posiadamy rogówk´ tej samej wielkoÊci.
Bogaci i pot´˝ni tego Êwiata majà jeden mózg, dwoje oczu i dwie r´ce, podobnie jak Wy i ja muszà korzystaç z toalety. Dlaczego wi´c uda∏o im si´ osiàgnàç wi´cej ni˝ pozosta∏ym miliardom mieszkaƒców Ziemi?
Czy zastanawialiÊcie si´ nad tym kiedykolwiek? Czy sàdzicie, ˝e Bóg by∏ niesprawiedliwy? Je˝eli w∏aÊnie
w ten sposób t∏umaczyliÊcie sobie w∏asne niepowodzenia, oznacza to jedynie, ˝e zdolni jesteÊcie wy∏àcznie
do u˝alanià si´ nad sobà, poniewa˝ nie ma w Was dyscypliny i samozaparcia, aby odkryç swe zdolnoÊci
i mo˝liwoÊci. Wszystko, czego potrzebujemy do wykorzystania mo˝liwoÊci, jakie daje nam ˝ycie, znajduje si´
w nas samych, w sile naszego umys∏u i zdolnoÊci do myÊlenia. MyÊlmy zatem Êwiadomie! MyÊlmy tak, jak myÊlà iluminaci. Tak˝e dla nich dzieƒ trwa dwadzieÊcia cztery godziny, a jednak potrafià oni wykorzystaç je w racjonalny sposób. Na tym w∏aÊnie polega ró˝nica mi´dzy nami!
Nasze serce i dusza dysponujà takà samà wiedzà i takimi samymi zdolnoÊciami, jednak poprzez przyj´tà
postaw´, poprzez tradycj´ i ograniczony sposób myÊlenia blokujemy dost´p do tkwiàcego w nas potencja∏u.
Stwierdzenie typu: Nie mog´! jest wyrazem zak∏amania, poniewa˝ w rzeczywistoÊci nie potrafimy przyznaç
si´, ˝e: Nie ufam sobie! lub Jestem zbyt lenimy! „Móc” mo˝emy wszyscy. Wszyscy mamy dost´p do informacji o Ziemi, do uniwersalnych praw kosmosu, tkwiàcego w naszych sercach pierwiastka boskoÊci i informacji
zakodowanych w komórkach naszego cia∏a, jednak wi´kszoÊç z nas nie potrafi odnaleêç drzwi wiodàcych do
tych nieograniczonych zasobów wiedzy.
Jak móg∏bym odczytaç informacje zawarte w kronice Akaszy? Jak móg∏bym odczytaç informacje zawarte
w moim sercu? Umo˝liwiajà nam to ró˝norodne sposoby medytacji, jednak uzyskanie informacji w znacznym
stopniu upraszcza wyra˝enie proÊby w myÊlach, co praktykuj´ od wielu lat. Jak to funkcjonuje? Zadaj´ pytanie
i w ciàgu zaledwie kilku sekund w mojej g∏owie pojawia si´ myÊl. Cz´sto dzieje si´ to przed zaÊni´ciem, kiedy
prosz´ o uzyskanie okreÊlonych informacji – wtedy przed zamkni´tymi oczami pojawiajà si´ obrazy, rozgrywajà si´ sceny.
Jestem przekonany, ˝e podobnie wyglàda to tak˝e u Was, jednak wi´kszoÊç z Was lekcewa˝y pojawiajàce
si´ w umyÊle obrazy i informacje.
Sà jednak i tacy, którym uda∏o si´ obudziç uÊpione talenty, jak choçby Rudolf Steiner, Jakob Lorber, Helena P. Blavatzky, Edgar Cayce i setki innych, którzy na podstawie przekazów z kosmosu tworzyli ksià˝ki zawierajàce szczegó∏owe informacje dotyczàce aktu stworzenia, pochodzenia wszystkich istot ˝ywych, powstawania cywilizacji ˝yjàcych na Ziemi czy historii naszego Uk∏adu S∏onecznego.
ZdolnoÊç czytania kronik Akaszy pozwoli∏a im poznaç filary historii ludzkoÊci. Faktem jest, ˝e ˝ycie toczy
si´ wed∏ug okreÊlonych zasad, przekazywanych kolejnej cywilizacji od tysi´cy, milionów lat.
Porównajmy ˝ycie do gry planszowej, np. „Cz∏owieku, nie irytuj si´”. Regu∏y gry sà jasno okreÊlone, podobnie jak jej cel. To, jak w czasie gry zachowajà si´ poszczególni gracze, zale˝y wy∏àcznie od nich – wszyscy
131
i tak osiàgnà cel. WyjaÊnijmy to na przyk∏adzie szko∏y. Z góry wiadomo, ˝e od zdobycia matury dzieli nas dwanaÊcie klas. Z roku na rok nauka staje si´ coraz trudniejsza, zatem trudniejsze stajà si´ prace domowe i materia∏, jaki mamy opanowaç.
Niezale˝nie od wysi∏ku w∏o˝onego w nauk´, koniecznoÊci korzystania z lekcji wyrównawczych, uzyskanej
Êredniej ocen koƒcowych czy liczby powtarzanych klas, wszyscy, którzy dotrwajà do matury, sà cz´Êcià gry.
Przenoszàc to na naszà ewolucyjnà gr´ ˝ycia na Ziemi, mo˝emy powiedzieç, ˝e w ciàgu tysi´cy lat ludzkoÊç zmuszona by∏a pokonaç kolejne etapy gry, zmierzyç si´ z ró˝norodnymi próbami i wizjami niezliczonych
proroków, których prawdziwa si∏a mia∏a si´ pojawiç dopiero w ostatecznym momencie gry.
Przyjrzyjmy si´ wizjonerom, którzy przewidzieli wybuch obu wojen Êwiatowych. Nie byli oni w stanie podaç
dok∏adnych dat, dopóki Saint Germain pod postacià francuskiego cywila nie pozna∏ stolarza Andreasa Rilla,
który w listach do rodziny poda∏ us∏yszane od Saint Germaina daty, jednak przedstawione przez wizjonerów
wydarzenia i nakreÊlony przebieg dzia∏aƒ wojennych odpowiada∏y rzeczywistoÊci.
Na szczególna uwag´ zas∏uguje tu jednak prorok Jan, który przewidzia∏ sprawy, jakie dopiero po up∏ywie 2
tysi´cy lat sta∏y si´ rzeczywistoÊcià – mówiàce obrazy, kody kreskowe czy czipy wszczepiane pod skór´...
Nie chc´ wzbudzaç w Was l´ku, lecz pozbawiç go Was. Nie chc´, abyÊmy ponownie zagubili si´ w nat∏oku
informacji, abyÊmy stracili z oczu to, co istotne – nas i nasz los realizujàcy si´ poprzez ˝ycie!
Ka˝dy z nas ma prawo zdecydowaç, czy w ˝yciu chce odgrywaç rol´ ofiary, czy zwyci´zcy decydujàcego
o drogach w∏asnego ˝ycia.
Z pewnoÊcià znajdà si´ wÊród Was tacy, którzy myÊlà, ˝e w chwili urodzin stali si´ cz´Êcià okreÊlonej hierarchii spo∏ecznej, jakiej przypisane zosta∏o miejsce w ogromie ludzkich spraw i zdarzeƒ – którzy myÊlà, ˝e nie
majà najmniejszego wp∏ywu na otaczajàcà ich rzeczywistoÊç. Nic bardziej mylnego!
To my, i tylko my, dokonujemy wyboru rodziny, czasu i miejsca, w jakim zechcemy si´ inkarnowaç. Dlaczego? Nasza dusza, a tym samym równie˝ my, wie, jakie chce zdobyç doÊwiadczenia – to w∏aÊnie ona decyduje o kierujàcych nami uczuciach, naszej odwadze, sile, gotowoÊci podj´cia ryzyka i wewn´trznej dyscyplinie.
Sami wybieramy miejsce, w którym chcemy zaczàç lub kontynuowaç naszà ziemskà w´drówk´.
Omówmy to na pewnym przyk∏adzie:
Przebywajàc na tamtym Êwiecie po opuszczeniu fizycznego cia∏a, sami decydujemy o ch´ci zdobywania
kolejnych doÊwiadczeƒ, o miejscu kolejnej inkarnacji.
Je˝eli b´dziemy chcieli zag∏´biç si´ w polityk´, mo˝emy przez osiem kolejnych wcieleƒ byç politykami.
Inkarnacja nie ogranicza si´ wy∏àcznie do jednej p∏ci, lecz umo˝liwia duszom, w zale˝noÊci od wyboru cia∏a fizycznego, zdobywanie doÊwiadczeƒ przypisanych m´˝czyznom lub kobietom. Zachodzi tu jednak ryzyko
przeniesienia doÊwiadczeƒ poprzedniej inkarnacji, np. w ciele m´˝czyzny, na wybrane fizyczne cia∏o kobiety,
co niesie z sobà pewne komplikacje (np. homoseksualizm).
Chcia∏bym w tym miejscu przytoczyç wypowiedzi dwojga dzieci, które dok∏adnie pami´tajà wydarzenia
dziejàce si´, zanim ich maleƒkie serca zacz´∏y biç w ∏onach matek.
Pierwszy b´dzie cytowany ju˝ wielokrotnie Argentyƒczyk Flavio M. Cabobianco, którego spostrze˝enia dotyczàce Boga, ludzkiego losu i ˝ycia zachwia∏y Êwiatopoglàdem jego rodziców.
Niesamowite by∏y nie tylko jego wypowiedzi, lecz równie˝ rysunki. Wydana przez jedenastoletniego wówczas Flavia i jego rodziców ksià˝ka zawiera rysunki ch∏opca, na których przedstawia on budow´ kosmosu,
wspó∏dzia∏anie materii i antymaterii, czasoprzestrzeƒ, istnienie dusz i ich dzia∏anie, energi´ planet znajdujàcych si´ w naszym Uk∏adzie S∏onecznym czy ró˝norodne p∏aszczyzny tamtego Êwiata.
Zapytany przez ojca, jak mo˝e pami´taç takie rzeczy, Flavio odpowiedzia∏ ˝e dusze posiadajà wiedz´ ca∏kowità, poniewa˝ Êwiadome sà boskich praw – w chwili narodzin, inkarnacji dusz, na ich ustach poca∏unek
sk∏ada Anio∏ Zapomnienia i wiedza znika (w staro˝ytnej Grecji wierzono, ˝e wiedza znika∏a w chwili przep∏yni´cia przez rzek´ zapomnienia Lete) .
Z opowieÊci Flavia wynika ˝e w chwili, kiedy zbli˝y∏ si´ do niego Anio∏ Zapomnienia, ch∏opiec odwróci∏ g∏ow´, tak ˝e na jego ustach nie spoczà∏ anielski poca∏unek – wspomnienia ze Êwiata niematerialnego pozosta∏y.
Majàc dziewi´ç lat, Flavio mówi∏: Znacznie lepiej pami´tam wydarzenia sprzed moich narodzin ni˝ pierwsze
trzy lata ˝ycia. ˚ycie w Êwiecie niematerialnym potrafi´ oglàdaç z wielu perspektyw mój wzrok nie jest niczym
ograniczony, poniewa˝ nie patrz´ moim fizycznym okiem. Na Ziemi jestem po raz pierwszy, a umiej´tnoÊci
potrzebne mi do ˝ycia tutaj zdobywa∏em na innych planetach. To jak nauka pisania przez kreÊlenie znaków
w powietrzu. ˚ycie na Ziemi jest jednak jedyne w swoim rodzaju, poniewa˝ posiadam fizyczne cia∏o. Jedynymi zasadami, jakich nauczy∏em si´, aby móc ˝yç na Ziemi sà: tak i nie, czas i przestrzeƒ. Ziemia to Êwiat przeciwieƒstw (...).
132
Pami´tam tysiàce jaÊniejàcych punktów – ka˝da istota ˝ywa jest takim w∏aÊnie jaÊniejàcym punktem. Niektóre z nich pomagajà mi odnaleêç si´ na tej planecie. Widz´ dwie matki, z których jedna posiada silne ego,
a druga subtelnà, niematerialnà form´ istnienia. Ta w∏aÊnie zwiàzana jest z wyjàtkowo silnie jaÊniejàcym
punktem (...). Przyciàgajà mnie, poniewa˝ kieruje nimi mi∏oÊç. Stanà si´ moimi rodzicami. Wiem, ˝e musz´ iÊç
– jestem coraz mocniej przyciàgany. W mroku pojawia si´ tunel Êwiat∏a. Kiedy do niego wchodz´, czuj´ si´
skr´powany, ograniczony. (28)
Drugim dzieckiem jest szesnastoletnia Antoinette z Saarbrucken, którà sam odwiedzi∏em i której umiej´tnoÊci sprawdza∏em. Antoinette nie widzi ludzkiej aury, lecz s∏yszy g∏osy, które do niej przemawiajà – najcz´Êciej
jest to jej przewodnik duchowy, Abronsius, który w nast´pujàcy sposób przedstawi∏ jej zdarzenia sprzed jej
narodzin: Dusza, która wybra∏a sobie ziemskich rodziców, towarzyszy im przed narodzinami. Czasami skupia
si´ na osobie ojca i to jemu towarzyszy. Najcz´Êciej jednak jest to matka. Zale˝y to w du˝ej mierze od tego,
któremu z rodziców w duchowej rodzinie dusza jest przypisana.
ObecnoÊç duszy pozwala jej poznaç charaktery i emocje przysz∏ych rodziców, a tak˝e wybraç odpowiedni
moment pojawienia si´ w ich ˝yciu. Je˝eli w ich ˝yciu pojawia si´ kryzys, dusza czeka na popraw´ sytuacj
Cz´sto jednak dusza Êwiadomie wybiera trudne chwile w ˝yciu rodziców, aby swym pojawieniem pomóc im
pokonaç wszelkie przeciwnoÊci losu.
Ma nam to uÊwiadomiç, ˝e sami wybieramy sobie ziemskie ˝ycie, jakie wiedziemy na Ziemi – wybieramy je
sami, nawet jeÊli nasze dzieciƒstwo wydawa∏o nam si´ wyjàtkowo...
Teraz jednak jesteÊmy doroÊli. Teraz wszystko si´ zmieni! WczeÊniej nie wiedzieliÊmy przecie˝ nic o prawie rezonansu.
Nadszed∏ czas wielkich porzàdków! Wszelkie niepokojàce nas konflikty zacznà powoli traciç racj´ bytu. Zaczniemy wreszcie robiç to, co zawsze chcieliÊmy robiç...
Zdaj´ sobie spraw´, ˝e b´dzie trudno. Ja równie˝ musia∏em zmierzyç si´ z trudnoÊciami. Ja równie˝ wykonywa∏em w przesz∏oÊci niechciany zawód, ˝y∏em pod presjà otoczenia i ˝ycia zawodowego. Równie˝ ja czu∏em zaciskajàcy si´ na mojej szyi sznur. Odkry∏em jednak, ˝e niezale˝noÊç pomo˝e mi odnaleêç wewn´trznà równowag´. Poszukiwa∏em tego, co u∏atwi mi zrozumienie siebie. Marzy∏em o tym, co zapewni mi wolnoÊç, co sprawi mi
przyjemnoÊç, co da mi mo˝liwoÊç podró˝owania, poznawania ciekawych ludzi, zdobywania pieni´dzy.
MOJA UMOWA ZE STWÓRCÑ
Musz´ tu podkreÊliç, ˝e w tym czasie – prawdopodobnie w ciàgu pi´ciu najwa˝niejszych minut mojego ˝ycia – z∏o˝y∏em Stwórcy, ca∏emu dotychczasowemu ˝yciu, oÊwiadczenie, które mia∏o zadecydowaç o mojej
przysz∏oÊci, o kszta∏cie przysz∏ych doÊwiadczeƒ. Nie chcia∏em ju˝ d∏u˝ej byç kierowany przypisanym mi losem
– pragnà∏em realizowaç cel swej inkarnacji ze wszystkimi konsekwencjami.
Dwa tygodnie póêniej odezwa∏ si´ we mnie wewn´trzny g∏os, który nakaza∏ mi napisanie ksià˝ki (chocia˝
jako architekt wn´trz nie mia∏em o pisaniu wi´kszego poj´cia). W ciàgu kolejnych dwóch lat zrealizowa∏a si´
moja manifestacja. Powodem, dla którego wyra˝one przez mnie ˝yczenie sta∏o si´ rzeczywistoÊcià, by∏a jego
otwarta forma, swoboda jego spe∏nienia. ˚ycie mog∏o zaskoczyç mnie w ka˝dy mo˝liwy sposób.
Marzenie si´ spe∏ni∏o, jednak musia∏em ca∏kowicie zmieniç swój Êwiatopoglàd, zostawiç za sobà dawnych
znajomych i stare przyzwyczajenia. Moje nowe ˝ycie wynagrodzi∏o mi wszystkie zmiany.
Tak b´dzie równie˝ u Was. W stu procentach. Musicie jednak szczerze tego pragnàç. Zmiana nie wymaga
od nas wysi∏ku, lecz poÊwi´cenia dawnego ˝ycia, po˝egnania ludzi, z którymi od lat ∏àczà nas jedynie konflikty i nieporozumienia – pozostawienia za sobà tego, co przypominaç b´dzie nam o dawnych przyzwyczajeniach, problemach i bolàczkach. Nie ma znaczenia, z czego zrezygnujemy – najwa˝niejsze, ˝ebyÊmy zrezygnowali.
Je˝eli pragniemy zmian w ˝yciu, musimy zrezygnowaç ze wszystkiego, co uniemo˝liwia nadejÊcie nowego.
Pami´tajmy, ˝e nie mo˝emy nape∏niç pe∏nej ju˝ szklanki...
Wszystko, co opisa∏em w ksià˝ce (a czego Wy nie powinniÊcie byli czytaç), skàdÊ pochodzi. To moje prze˝ycia i doÊwiadczenia, to moje ˝ycie i moje podró˝e, które kszta∏towa∏y mój Êwiatopoglàd, które ukszta∏towa∏y
mnie. Czyny sà wyk∏adnikiem naszych doÊwiadczeƒ.
PrzenieÊmy to na cz∏owieka, który przeczyta∏ kilka ksià˝ek dotyczàcych Kamasutry – azjatyckiej „sztuki kochania” – i zapozna∏ si´ ze wszystkimi pozycjami. W teorii. Stan kundalini osiàgnie wówczas, gdy zamieni teori´ w praktyk´. To jedynie przyk∏ad, który ma nam uzmys∏owiç, ˝e ka˝dy z nas jest cz´Êcià zmian dokonujàcych si´ na Ziemi, nieustannej jej ewolucji.
133
Ale teraz ca∏kiem szczerze: sukcesywne powstawanie kolejnych rozdzia∏ów tej ksià˝ki mo˝liwe by∏o jedynie
dzi´ki wytrwa∏emu wielogodzinnemu pisaniu (od wczesnego ranka do póênego wieczora, a nawet nocy), ca∏kowitemu poÊwi´ceniu si´, ogromnemu samozaparciu i dyscyplinie, jakà sam sobie narzuci∏em. Oznacza to, ˝e
sukces wià˝e si´ z wielkim nak∏adem energii, ci´˝kà pracà. Praca ta jednak sprawia mi ogromnà przyjemnoÊç.
Ka˝da wykonywana czynnoÊç, jaka sprawia nam przyjemnoÊç i radoÊç, przestaje byç pracà, a staje si´
hobby, z którego uczyniliÊmy zawód – zawód, b´dàcy naszym rzeczywistym powo∏aniem. Nie wiecie jeszcze,
jakà czynnoÊç, która sprawia Wam przyjemnoÊç, moglibyÊcie wykonywaç?
Nie szkodzi. Ja te˝ nie wiedzia∏em. Daj´ Wam jednak wskazówki, dzi´ki którym mo˝ecie skutecznie manifestowaç swe ˝yczenia.
Pami´tajcie, ˝e nie ma przypadków! Wszystko, czego doÊwiadczyliÊcie i czego doÊwiadczycie, jest skutkiem podejmowanych przez Was decyzji, dokonywanych wyborów i realizowanych planów.
Nie jest zatem przypadkiem równie˝ i to, ˝e trzymacie teraz w r´kach ksià˝k´, która chce Wam uzmys∏owiç, ˝e nadszed∏ czas istotnych zmian w ˝yciu.
Tkwiàcy w Was pierwiastek boskoÊci, Wasz anio∏ stró˝ lub inna niewidzialna si∏a próbuje Wam poprzez t´
ksià˝k´ powiedzieç: Przyjacielu, nadeszla chwila podj´cia decyzji. Zastanów si´ i powiedz, czy jesteÊ zadowolony ze swego ˝ycia? Je˝eli chcesz coÊ zmieniç, zrób to. Nie czekaj, a˝ ktoÊ zrobi to za Ciebie. Kim tak naprawde chcesz byç? S∏ugà czy panem? Uczniem czy mistrzem? Chcesz sam podejmowaç decyzje czy byç jedynie pionkiem w grze? Tylko o to tu chodzi.
Spójrz na swoje ˝ycie. Je˝eli panuje w nim chaos, zaprowadz w nim porzàdek. Je˝eli panuje w nim wojna,
zaprowadz w nim pokój. Je˝eli przepe∏nia Ci´ nienawiÊç, zamieƒ jà w mi∏oÊç!
Nie ma zatem znaczenia, czy to ja jestem autorem tej ksià˝ki, czy ktoÊ zupe∏nie inny. Znaczenie macie jedynie Wy – Wasz sukces, radoÊç ˝ycia i zdrowie!
PRZEPRASZAM – TO MOJE ˚YCIE!
Wi´kszoÊç z nas czuje, ˝e ˝ycie, jakie wiedziemy, pozbawione jest barw – mimo zaj´ç wype∏niajàcych ka˝dy kolejny dzieƒ mamy uczucie niedosytu, pustki. Otaczamy si´ kolejnymi zabawkami, cudami techniki – telewizjà, grami komputerowymi czy Internetem, co sprawia, ˝e cz´sto nie jesteÊmy w stanie dostrzec bezsensu
˝ycia. Dotyczy to szczególnie m∏odych ludzi, którzy nie potraƒà odnaleêç samych siebie, którzy nigdy nie zadali sobie pytania o swój rzeczywisty powód istnienia, o zadanie, jakie muszà wykonaç.
Zmaterializowanie wszystkich dziedzin ˝ycia cywilizacji zachodniej, nieustanna pogoƒ za dobrobytem, s∏awà i karierà sprawi∏y, ˝e straciliÊmy zdolnoÊç krytycznego myÊlenia, zadawania pytaƒ o skutek i przyczyn´,
o istot´ ˝ycia, o nasze istnienie. Zastanowieniu si´ nad naszym dotychczasowym ˝yciem towarzyszyç mo˝e
strach – przed nieznanym, przed koniecznoÊcià czynienia czegoÊ, co do tej pory by∏y nam obce. Nagle jednak
ktoÊ dzwoni do drzwi i, dzi´ki Bogu, nie musimy d∏u˝ej szukaç odpowiedzi na tak trudne pytania...
Równie˝ religia nie daje nam wsparcia, nie oferuje pomocy. To, co uczyni∏a ze swoich wyznawców, wyraênie widaç w Izraelu, Iraku czy Irlandii... KoÊció∏ katolicki staje si´ prze˝ytkiem, który coraz mniej ludzi postrzega jako idea∏. Jak jednak mo˝e dalej funkcjonowaç, skoro uparcie trwa przy naukach Starego Testamentu –
naukach o zbiorowych mordach ludnoÊci i aktach zemsty, zamiast otworzyç si´ na s∏owa Jezusa? Nie dziwi
mnie, ˝e koÊcio∏y pustoszejà. Wspó∏czesny cz∏owiek potrafi dostrzec sprzecznoÊci – potrafià je dostrzec
szczególnie dzieci.
Szczególnie zastanawiajà mnie s∏owa prawie ju˝ Êwietego Ojca Jana Paw∏a II: – Nie szukajcie odpuszczenia grzechów u Boga, lecz u mnie! Poczu∏ sià najwy˝szym autorytetem ju˝ za ˝ycia. Istnieje naturalnie przeciwstawny trend komunistyczno-socjalistyczny, jaki zak∏ada ca∏kowite usuni´cie religii z ˝ycia.
Obecny sposób ˝ycia wielu milionów ludzi sprawia, ˝e religie stajà si´ reliktami przesz∏oÊci. Podobnie jak
Jezus... ˚yjemy w zmaterializowanym spo∏eczeƒstwie, w którym nie ma miejsca na uczucia i sentymenty,
w którym wygodna przestrzeƒ ˝yciowa nie wymaga od nas zastanawiania si´ nad sensem bytu.
GdybyÊmy typowemu przedstawicielowi spo∏eczeƒstwa konsumpcyjnego powiedzieli, ˝e zajmujemy si´
sprawami zwiàzanymi z „tamtym” Êwiatem, z pewnoÊcià zostalibyÊmy wyÊmiani. Prawdopodobnie nie tylko
przez niego. Popierajà go zarówno partie ateistyczne, jak i „chrzeÊcijaƒskie”, dla których zabijanie nienarodzonych dzieci nie jest morderstwem. Podobnie trywialnie zdajà si´ brzmieç s∏owa przysi´gi: Tak mi dopomó˝
Bóg! Reszt´ za∏atwiajà mass media – najwa˝niejsze z narz´dzi b´dàcych w posiadaniu pot´˝nych i bogatych
tego Êwiata.
134
Nie oznacza to jedynie tego, ˝e agencje informacyjne kontrolowane sà przez okreÊlonych ludzi – znacznie
wa˝niejsi sà wszelcy doradcy, którzy pracujà na rzecz mo˝now∏adców, czego znakomitym przyk∏adem mo˝e
byç osoba Edwarda L. Bernaysa, który przez blisko 40 lat zajmowa∏ czo∏owà pozycj´ na amerykaƒskim rynku
public relations. Jego strategia dzia∏ania, opierajàca si´ na kontrolowaniu mas, doceniona zosta∏a przez rzàd
Stanów Zjednoczonych i liczne koncerny, które zleca∏y mu opracowanie sloganów, dzi´ki którym mo˝liwa sta∏aby si´ sprzeda˝ produktów – szkodliwych produktów, jakim sta∏a si´ wojna ukryta za has∏em tworzenia Êwiata bezpiecznego dla demokracji.
Bernays przekszta∏ci∏ swe ˝ycie w niemajàce koƒca zadanie – zadanie manipulowania opinià publicznà poprzez wiadomoÊci, sztuczne kreowanie obrazów i przedstawianie idei w odpowiednim Êwietle, czego potwierdzenie znajdujemy w sloganach typu: lekarstwa uzdrawiajà, szczepionki zapewniajà odpornoÊç, tylko zaszczepione dzieci powinny chodziç do szko∏y, wkrótce odkryty zostanie lek na raka, mi´so jest zdrowe, HIV
jest przyczynà zachorowania na AIDS, mleko to dobre êród∏o wapnia.
On sam postrzega∏ opini´ publicznà jako stado, którym trzeba kierowaç - szarà mas´ czekajàcà na przywódc´, a swe dzia∏anie zawsze opiera∏ na zasadzie kontrolowanie ludêmi bez ich wiedzy.
W kronice zatytu∏owanej Propaganda pisa∏:
Ka˝dy, kto manipuluje ukrytymi mechanizmami spo∏ecznymi, tworzy niewidoczny rzàd, który sprawuje rzeczywistà kontrole nad paƒstwem. JesteÊmy kierowani, kszta∏towani i manipulowani przez ludzi, o których istnieniu
nigdy nie s∏yszeliÊmy. Jest to logiczny skutek demokratycznego sposobu rzàdzenia. Ludzie muszà w ten sposób
wspó∏pracowaç, je˝eli chcà byç cz´Êcià spo∏eczeƒstwa funkcjonujàcego w zrównowa˝ony sposób.
Ludzkie dzia∏anie, ka˝da sfera ludzkiego ˝ycia, normy spo∏eczne i obowiàzujàca nas etyka kontrolowane
sà przez stosunkowo niewielkà liczb´ osób, które rozumiejà mentalnoÊci zachowanie mas. Ka˝dy, kto pociàga za sznurki, kontroluje sposób myÊlenia opinii publicznej!
Tym samym ludziom zale˝y równie˝ na tym, aby szary t∏um ˝y∏ w nieÊwiadomoÊci, aby swà uwag´ skupi∏
na kwestiach dalekich od pytaƒ o istot´ ˝ycia.
Ka˝dy, kto szuka odpowiedzi na nurtujàce go pytania poza funkcjonujàcymi „wielkimi sektami” (religiami),
zostanie wyszydzony, potraktowany jak szarlatan, cz∏onek lub za∏o˝yciel sekty – wszystko, co nie odpowiada
przyj´tej normie, poddane zostanie krytyce.
Punkt widzenia zmienia si´ w chwili ci´˝kiej choroby lub oczekiwania na Êmierç, kiedy o pomoc proszeni sà
ci wyÊmiewani i wyszydzani – ksi´˝a, znawcy duszy, uzdrowiciele i osoby, które prze˝y∏y Êmierç klinicznà.
Ka˝dy zadaje sobie w takiej chwili pytanie o ˝ycie po Êmierci. Ka˝dy chce wtedy w mo˝liwie najkrótszym
czasie poznaç ca∏à wiedz´, latami gromadzonà przez wspomnianych powy˝ej, zapominajàc przy tym, ˝e sama wiedza nie wystarczy.
Zrozumienie i dok∏adne poznanie wiedzy (co przez wielu zwane jest màdroÊcià) pozbawione jest sensu, je˝eli nie jest ona praktykowana i wprowadzana w ˝ycie.
Mog´ zatem powiedzieç: W ksià˝kach znajdziemy jedynie cz´Êç prawdy. Prawda jest w naszych sercach
i tylko ona otwiera drog´ do Êwiata duchowego – do tego, co w nas boskie.
Ka˝dy, kto poszukuje prawdy, b´dzie szuka∏ jej bezpoÊrednio u Boga, a nie w niezliczonych ksi´gach pe∏nych martwych liter. Konieczne jest zatem poznanie rzeczywistych zasad, jakie kierujà naszych ˝yciem.
W rzeczywistoÊci wystarcza dwie, ale jak˝e wa˝ne i istotne dla nas:
Nie czyn drugiemu, co Tobie niemi∏e! (tzw. z∏ota regu∏a) i Co rosiejesz – to zbierzesz! (zasada przyczyny
i skutku).
Je˝eli dok∏adnie przemyÊlimy powy˝sze zasady i Êwiadomie b´dziemy ich przestrzegaç w kontaktach
z ludêmi, z pewnoÊcià uda nam si´ osiàgnàç znacznie wi´cej.
PomyÊla∏em w∏aÊnie o kairskich kierowcach taksówek. Wiem, ˝e ka˝dy z nich oszuka∏by mnie, gdybym nie
negocjowa∏ ceny. Jak to w∏aÊciwie z nimi jest?
Czy oni sami chcieliby p∏aciç niewspó∏miernie do wykonanej us∏ugi? Czy oni sami chcieliby byç oszukiwani? Czy sàdzicie, ˝e dzieje si´ tak dlatego, ˝e sà oni wyznawcami innej wiary, która daje im wy˝szoÊç wzgl´dem innowierców, która wyst´puje przeciw prawom natury?
Jest zupe∏nie inaczej, uwierzcie!
Dzisiejszy Êwiat nie dysponuje zasadami, które jasno okreÊla∏yby mechanizmy ˝ycia na Ziemi. Znajdziemy
je we wspominanych ju˝ przeze mnie zasadach kosmicznych, które rozumie ka˝dy z nas, które wyznaczajà
sens. Praca rozpoczyna si´ w nas i jedynie przy naszym udziale – nie znajdziemy nikogo, kto zdo∏a nam pomóc lub przebaczyç nam winy. Odpowiadamy za swoje czyny, dlatego tylko my mo˝emy sobie przebaczyç.
Zadam Wam pytanie:
135
Czy stojàc rano przed lustrem mo˝ecie spojrzeç sobie w oczy i powiedzieç, ˝e jesteÊcie zadowoleni z w∏asnego ˝ycia i sposobu post´powania z ludêmi?
Czy jesteÊcie z siebie dumni? Czy ca∏kowicie poÊwi´cacie si´ pracy, swemu pracodawcy? Czy przemawia
przez Was ob∏uda, kiedy wykonujecie czynnoÊci, których nie znosicie?
Nie istnieje wybawca, który pomóg∏by nam uwolniç si´ od podobnych sytuacji, poniewa˝ sà one naszym
udzia∏em – jedynie my sami mo˝emy si´ oswobodziç, wyrwaç z marazmu dzi´ki zdecydowanemu podj´ciu
odwlekanych decyzji, zmianie miejsca pracy czy uniezale˝nieniu si´. Z pewnoÊcià chcielibyÊmy, aby pojawi∏
si´ wybawca, który rozwiàza∏by wszystkie nasze problemy, aby pojawi∏ si´ Neo (Matrix). Nie pojawi si´ nikt!
Nasz Stwórca obdarzy∏ nas cechami i zdolnoÊciami, które zapewniç majà nam wolnoÊç i niezale˝noÊç!
Nikt nie zmusi∏ nas do wykonywania pracy, jakà wykonujemy. Nie jesteÊmy si∏à zmuszani do podpisania
umowy o prac´. To nie Bóg, Jezus czy Allah winny jest temu, ˝e dotychczasowe miejsce pracy zacz´∏o nas
nudziç, lecz my sami. Mamy wolnà wol´ i swobod´ podejmowania decyzji, które mogà zmieniç obecny stan
rzeczy. Czy˝ nie?
A co z partnerstwem, ma∏˝eƒstwem? Czy nie zosta∏o powiedziane, ˝e ∏atwiej jest iÊç przez ˝ycie w towarzystwie drugiej osoby ni˝ samemu? Dlaczego zatem stale si´ k∏ócimy? Jaki sens ma dalszy zwiàzek, skoro
nie potrafimy dojÊç do porozumienia, odnaleêç wspólnej drogi?
Czy ktoÊ zmusza nas do bycia razem? Przyzwyczajenie? L´k przed samotnoÊcià?
Zastanówmy si´. Zastanówmy si´, czy problemy w zwiàzku nie sà tak˝e naszym udzia∏em. Byç mo˝e nie
potrafimy s∏uchaç, zrozumieç s∏yszanych s∏ów? Byç mo˝e g∏uche jest tak˝e nasze serce? Rozstanie nie b´dzie rozwiàzaniem, poniewa˝ same problemy przeniesiemy na kolejne zwiàzki, na ka˝dego kolejnego partnera. Rozwiàzanie problemów i narastajàcych konfliktów osiàgnàç mo˝na jedynie przez szczerà rozmow´. Czasami potrzeba tak niewiele...
Teraz, kiedy mamy mo˝liwoÊç podj´cia decyzji, zastanówmy si´, czego rzeczywiÊcie chcemy.
MÓJ PRZYJACIEL PROBLEM
Najwi´kszym problemem ludzkoÊci jest nieumiej´tnoÊç podj´cia decyzji - dokonania wyboru jednej mo˝liwoÊci, jednej drogi.
Za∏o˝´ si´, ˝e doskonale wiecie, co jest przyczynà wszelkich k∏ótni, konfliktów czy problemów w Waszym
˝yciu – wiecie równie˝, jak moglibyÊcie je rozwiàzaç, jednak nigdy si´ na to nie decydujecie.
To najgorsze, co mo˝emy zrobiç, poniewa˝ niezdecydowanie jest oznakà naszej s∏aboÊci. Przypomnijcie
sobie, co Jezus mówi∏ o ludziach nie potrafiàcych dokonaç wyboru – A tak, skoro jesteÊ letni i ani goràcy, ani
zimny, wyrzuc´ ci´ z ust moich.
Spróbujmy zilustrowaç to na pewnym przyk∏adzie. Za∏ó˝my, ˝e jesteÊmy anio∏em stró˝em, a nasz podopieczny stoi na rozdro˝u, nie wiedzàc, którà z dróg wybraç – nie mo˝emy pomóc mu dokonaç wyboru. Obawia si´ on nieznanego – boi si´, ˝e na koƒcu drogi spotka go coÊ, czego nie b´dzie móg∏ zrozumieç, czemu
nie b´dzie móg∏ sprostaç. Nieumiej´tnoÊç dokonania wyboru zablokuje jego rozwój.
Bezruch oznacza Êmierç, post´p – ˝ycie.
Je˝eli jednak zdecyduje si´ na jednà z dróg, my – jego anio∏ stró˝ – b´dziemy mogli mu podpowiadaç, aby
u∏atwiç mu drog´. Nie mo˝e on dokonaç z∏ego wyboru, poniewa˝ ˝adna z dróg nie jest nieodpowiednia, gorsza lub trudniejsza.
Podobnie jest z naszà codziennoÊcià. Zbyt wielu z nas nie potrafi podjàç decyzji, przez co blokujà swój
umys∏ i organizm, nara˝ajàc si´ na choroby, cierpiàc i coraz bardziej zamykajàc si´ na otoczenie.
Pozaziemska istota imieniem Adin przedstawia∏a dwudziestoletniemu Torstenomi z Reit powy˝sze kwestie
w nast´pujàcy sposób:
Nie smuç si´, przyjacielu. Nadejdzie dzieƒ, w którym zrozumiesz to, co dzieje si´ w Twoim ˝yciu – nauczysz si´ wszystkich koniecznych procesów umo˝liwiajàcych Ci poznanie znaczenia zdarzeƒ... Ból i smutek
sprawia, ˝e wi´kszoÊç istot (ludzi) nie potrafi dostrzec znaczenia zdarzeƒ, zrozumieç przyczyny swych niepowodzeƒ, swego nieszcz´Êcia – nie potrafià przyjàç zaistnia∏ej sytuacji, w której znaleêli si´ poprzez dokonanie
pewnego wyboru, poprzez ch´ç rozwoju duchowego. Pozostaje im jednak mo˝liwoÊç dostosowania si´ do sytuacji. Nikt nie jest pozostawiony sam sobie.
W prostej zasadzie „Pomó˝ sobie, a i Bóg Ci pomo˝e” odnajdziecie zach´t´ do zrobienia pierwszego kroku. Dzia∏aj, a wtedy my i Twoi duchowi opiekunowie zawsze b´dziemy s∏u˝yç Ci pomocà, prowadziç Ci´
w mo˝liwie najlepszy sposób poprzez Twojà intuicj´, uczucia i sny, dawaç Ci znaki przez to, co zwiesz syn-
136
chronizacjà. Wszelkie decyzje musisz podejmowaç jednak Ty. Pami´taj, ˝e znaczenie ma nie tylko sposób,
w który my Ciebie prowadzimy, lecz równie˝ sposób, w który sam siebie prowadzisz. Wszystko zale˝y od nas.
Nie obawiaj si´ skutków swych czynów. Moi przyjaciele, i ja, zawsze ch´tnie s∏u˝ymy Ci pomocà, jak i nam
pomocà s∏u˝à inne istoty towarzyszàce naszemu rozwojowi... Tak˝e na naszej planecie istniejà zasady, które
obecne sà na Ziemi – tak˝e my znamy p∏aszczyzn´ drgaƒ, którà zwiecie zaÊwiatami. Tak˝e ja podlegam zasadom. Je˝eli sam nie zdo∏am dobrze poprowadziç si´ swemu duchowemu opiekunowi, nie b´d´ dobrym
przewodnikiem dla Ciebie. Rozumiesz?
WyjaÊnia∏em Ci ju˝ na poczàtku naszej znajomoÊci, ˝e odwiedzamy Ciebie i innych ludzi w czasie snu.
Przekazujemy Wam informacje, o których przypominacie sobie rankiem. Je˝eli o nich zapomnicie, przekazujemy je Wam ponownie. Mo˝emy Wam pomagaç, poniewa˝ wszystkie odwiedzane przez nas istoty znajdowa∏y si´ niegdyÊ na naszej p∏aszczyênie istnienia, na wspólnej cz´stotliwoÊci drgaƒ umo˝liwiajàcej nam wspó∏prac´.
Oto moja rada:
Popatrzmy na problemy jak na naszych przyjació∏, którzy stymulujà nasz rozwój i czynià nas dojrzalszymi.
Aby by∏o to mo˝liwe, wypracowa∏em na w∏asne potrzeby zasad´, którà wykorzystuj´ zarówno w ˝yciu prywatnym, jak i zawodowym – ka˝dà sytuacj´, jaka jest dla mnie nieprzyjemna lub stanowi problem, postrzegam
jako:
1. DoÊwiadczenie: Na czym polega problem i co jest jego przyczynà?
Czy musz´ w tym uczestniczyç, czy mog´ coÊ zmieniç?
2. Dostrze˝enie mo˝liwoÊci dokonania zmiany, poniewa˝ stagnacja prowadziç mo˝e jedynie do pi´trzenia
konfliktów, waÊni i wzajemnej wrogoÊci – dostrze˝enie mo˝liwoÊci podj´cia odpowiedniej decyzji.
3. Decyzj´ – dokonanie wyboru mi´dzy istniejàcymi mo˝liwoÊciami, czego skutkiem b´dzie wyklarowanie
sytuacji, uwolnienie si´ od wewn´trznych blokad.
Jest to jedynie ogólny zarys, który mój ojciec w swej ksià˝ce Alles ist Gott
(Wszystko jest Bogiem) okreÊli∏ jako formu∏´:
d 3 = doÊwiadczenie – dostrze˝enie – decyzja
Podj´cie natychmiastowej decyzji bywa niemo˝liwe – cz´sto potrzebujemy czasu, aby dok∏adnie przemyÊleç sytuacj´, w jakiej si´ znaleêliÊmy, omówiç jà z rodzinà lub kontrahentem. Coraz cz´Êciej jednak podejmuj´ decyzj´ b∏yskawicznie, tzn. tu i teraz, a mo˝liwe jest to wy∏àcznie dzi´ki wieloletnim çwiczeniom.
CHWYå PROBLEM ZA ROGI!
Musimy zrozumieç, ˝e ucieczka przed problemami nie jest sposobem ich rozwiàzania, ˝e jedynie poprzez
trzeêwà ocen´ sytuacji mo˝emy si´ z nimi zmierzyç.Tak zwana zasada ssania lub zasada rezonansu ukazuje
nam, ˝e ze zdwojonà si∏à powraca do nas wszystko, przed czym uciekamy, czego si´ boimy.
Najcz´Êciej próbujemy uciec przed naszymi l´kami – przed szeregiem ró˝norodnych l´ków.
W jaki sposób mo˝emy zmierzyç si´ z naszymi l´kami?
Pozwólcie, ˝e wyjaÊni´ Wam to na przyk∏adzie mojego ˝ycia. Wielu z tych, których spotka∏em na swojej
drodze, uwa˝a, ˝e niczego si´ nie boj´, poniewa˝ wydaj´ si´ im osobà bardzo pewnà siebie. Nie zawsze tak
jednak by∏o. Przed dwudziestoma laty zachowywa∏em si´ podobnie, jednak by∏a to raczej sztuczna poza,
a nie rzeczywista pewnoÊç siebie.
Moje prawdziwe l´ki i obawy dochodzi∏y do g∏osu poprzez stale powtarzajàcy si´, okreÊlony rodzaj snów,
w których musia∏em zmierzyç si´ ze skierowanà przeciw mnie agresjà. Sceneri´ snu przedstawia∏ najcz´Êciej
bar, w którym ja stawa∏em si´ ofiarà – ofiarà osoby, która najwyraêniej szuka∏a przys∏owiowego worka treningowego. Czasami by∏em popychany, czasami oblewany piwem. Zawsze jednak towarzyszy∏ mi strach przed
przeciwnikiem, przynajmniej o g∏ow´ wy˝szym ode mnie. Jedynym wyjÊciem by∏a ucieczka – bezcelowa
ucieczka przed goniàcymi mnie napastnikami. Zawsze budzi∏em si´ w momencie, kiedy by∏em bity.
TendencyjnoÊç snu, który w kilkutygodniowych odst´pach stale do mnie wraca∏, sprawi∏a, ˝e zaczà∏em zastanawiaç si´ nad jego przyczynà, szukaç rzeczywistego powodu mojej ucieczki.
Mia∏em wtedy zaledwie dwadzieÊcia lat i rozpoczyna∏em nauk´ majàcà uczyniç ze mnie architekta wn´trz.
Mój wyglàd zewn´trzny by∏ powodem niewybrednych komentarzy. By∏ to równie˝ okres panicznego strachu
przed egzaminami, niewa˝ne, czy wiàza∏y si´ ze zdobyciem prawa jazdy, ukoƒczeniem szko∏y, uprawnieniami
137
zawodowymi czy zwyk∏ymi pracami kontrolnymi. Zdaj´ sobie spraw´, ˝e mój strach powodowa∏ znaczne ograniczenie moich zdolnoÊci intelektualnych, przez co zdolny by∏em do zapr´zentowania jedynie dwóch trzecich
swoich umiej´tnoÊci. To pierwsza rzecz, jaka przysz∏a mi do g∏owy. Druga, to l´k przed samotnoÊcià. Wtedy
nie do pomyÊlenia by∏a dla mnie samotna podró˝.
Pami´tam, jak trudny by∏a dla mnie pobyt w Anglii, gdzie w czasie studiów przebywa∏em na stypendium.
Podjà∏em wtedy decyzj´ o Êwiadomej walce z w∏asnymi s∏aboÊciami i l´kami. Poniewa˝ przera˝a∏a mnie
samotnoÊç, rozpoczà∏em swà walk´ od krótkich wypraw, aby poczuç, czy zdolny jestem do powa˝niejszych
podró˝y. Odnios∏em pierwszà pora˝k´. Tu˝ przed egzaminem czeladniczym postanowi∏em wykorzystaç dwutygodniowy urlop na zwiedzenie Europy. Pierwszym przystankiem by∏ Amsterdam, z którego chcia∏em pojechaç do Anglii, a nast´pnie do Szkocji. Zmieni∏em jednak plan podró˝y i wróci∏em na po∏udnie Niemiec, aby
stàd pojechaç pociàgiem do Aten. Skupione wokó∏ greckiej stolicy Cyklady urzek∏y mnie do tego stopnia, ˝e
nie mia∏em ochoty na powrót. Powróci∏ dawny strach, poniewa˝ nieuchronnie zbli˝a∏ si´ termin egzaminu czeladniczego. I co si´ sta∏o?
Choroba zmusi∏a mnie do powrotu. Taki przypadek... Widz´ mojego anio∏a stró˝a, stojàcego obok mnie
i mówiàcego: Jan chcia∏ si´ ukryç. Sprawdêmy, co si´ stanie, je˝eli podejdzie do egzaminu w terminie...
Wróci∏em i podszed∏em do egzaminu, który zresztà zda∏em ca∏kiem dobrze.
Równie˝ ten przyk∏ad powinien nam uzmys∏owiç, ˝e ˝adna choroba nie jest kwestià przypadku, lecz zach´tà do przeprowadzenia weryfikacji naszych planów.
Po zakoƒczeniu studiów zamieszka∏em samotnie w Monachium, a moja decyzja o radykalnej zmianie sposobu ˝ycia sprawi∏a, ˝e zmianie uleg∏y tak˝e moje sny.
Wprawdzie nadal by∏em ofiarà barowej bójki i nadal ucieka∏em, lecz ju˝ z godnoÊcià przyjmowa∏em ciosy.
Obok nauki w monachijskiej szkole dla uzdrowicieli podjà∏em prac´ w przedsi´biorstwie UPS, gdzie wieczorami my∏em samochody, a nast´pnie sortowa∏em paczki. Równie˝ to zmieni∏o sny – ucieka∏em, ale odnajdywa∏em teraz le˝àcy na ziemi kawa∏ek drewna, którym broni∏em si´ przed napastnikami.
Nabiera∏em wi´kszej pewnoÊci siebie, dzi´ki czemu coraz cz´Êciej udawa∏em si´ na samotne spacery po
ulicach Monachium, a tak˝e piesze wycieczki po Alpach. Sny zmienia∏y si´ coraz intensywniej. Teraz nie tylko
mog∏em si´ broniç, ale nawet odpieraç atak.
Narastajàca we mnie odwaga sprawi∏a, ˝e postanowi∏em zwiedzaç Êwiat, nawet najdalsze jego zakàtki.
Nadszed∏ dzieƒ, w którym powiedzia∏em: Pierwsza paczka z prospektami biur podró˝y, jaka spadnie z taÊmy
w UPS, wska˝e cel mojej pierwszej podró˝y!
W czasie popo∏udniowej zmiany z taÊmy spad∏y prospekty biura TUI, ze zdj´ciami z Hawajów na ok∏adce.
Ju˝ nast´pnego dnia zarezerwowa∏em wycieczk´ w to w∏aÊnie miejsce.
Tak rozpocz´∏y si´ moje podró˝e. Trwajàcy 3 miesiàce pobyt na Hawajach obudzi∏ we mnie ciekawoÊç Êwiata, zach´ci∏ do dalszych podró˝y, które nieprzerwanie kontynuuj´ od 15 lat. Miejsce strachu zaj´∏a ciekawoÊç.
Ka˝da kolejna podró˝ i zwiàzane z nià trudy coraz bardziej zmienia∏y przeÊladujàcy mnie sen. Nadal ucieka∏em, jednak ju˝ potrafi∏em broniç si´ przed atakiem, a nawet odstraszyç cz´Êç napastników i nieêle przy∏o˝yç inicjatorowi bójki. Ostatecznie udawa∏o mi si´, co dla mnie samego by∏o ogromnym zaskoczeniem, pozostaç na miejscu i rozwiàzaç konflikt bez ucieczki.
Sny si´ skoƒczy∏y, podobnie jak towarzyszàce mi l´ki i obawy. Moje ˝ycie ulega∏o zmianie, co odzwierciedla∏o si´ w snach, które w doskona∏y sposób ukazywa∏y miejsce, w którym si´ znajdowa∏em.
Po kilku latach ponownie pojawi∏ si´ sen, który przedstawia∏ mnie w podobnej sytuacji. Szed∏em samotnie
ulicà, kiedy zaczepiony zosta∏em przez grup´ m∏odych m´˝czyzn. Wywiàza∏a si´ bójka, w której szybko uda∏o
mi si´ powaliç jednego z nich.
Kiedy ju˝ le˝a∏ na ziemi, a ja szykowa∏em si´ do zadania ostatecznego ciosu, zatrzyma∏em zaciÊni´tà
w z∏oÊci pi´Êç tu˝ przy jego twarzy i zapyta∏em, czy zawarcie pokoju nie by∏oby najlepszym rozwiàzaniem.
Wsta∏em i wyciàgnà∏em w jego kierunku d∏oƒ, aby pomóc mu wstaç z ziemi. Moje zachowanie musia∏o byç dla
niego ogromnym zaskoczeniem. Oszcz´dzi∏em go, chocia˝ mog∏em postàpiç zupe∏nie inaczej. Mog∏em wykorzystaç swojà przewag´, a zamiast tego pomog∏em mu podnieÊç si´ z ziemi. Na tym sen si´ skoƒczy∏.
Zda∏em sobie spraw´, ˝e po raz kolejny moje ˝ycie uleg∏o zmianie, ˝e nastàpi∏ w nim nowy etap. Przesta∏em postrzegaç przeciwników jako tylko przeciwników, lecz potrafi∏em w pe∏ni Êwiadomie zapanowaç nad
gniewem i nawiàzaç niç porozumienia. Zda∏em sobie spraw´, ˝e wszystko, co spotykam na swojej drodze, nie
jest dzie∏em przypadku, lecz, w myÊl zasady rezonansu, skutkiem moich czynów.
Sprostanie problemom i umiej´tnoÊç ich skutecznego rozwiàzywania sà oznakà dojrza∏oÊci, a tak˝e zwiastunem odniesienia w ˝yciu sukcesu.
138
Co jednak mo˝emy powiedzieç o ludziach, którzy bojà si´ Êmierci? Zamiast myÊlenia: Bo˝e, nie ka˝ mi
umieraç, poniewa˝ bardzo si´ boje..., powinni zapoznaç si´ z relacjami ludzi, którzy prze˝yli Êmierç klinicznà,
aby móc stwierdziç, ˝e Êmierç nie jest straszna, ˝e nie ma najmniejszego powodu obawiaç si´ jej nadejÊcia
(bo przecie˝ ka˝dy z nas tu powróci...).
I NIECH SI¢ SPE¸NI ˚YCZENIE TWOJE!
Wróçmy do propozycji zestawienia „za i przeciw”? Byç mo˝e niektórzy z Was rozpocz´li ju˝ zapisywanie
swoich zalet i wad (nikomu z Was na pewno nie zaszkodzi, je˝eli umieÊcicie takie zestawienie na drzwiach lodówki, lustrze lub stoliku nocnym, aby móc stale dopisywaç kolejne punkty, jakie mogà pojawiç si´ podczas
analizy w∏asnej osobowoÊci).
Wykorzystajmy ten moment, aby zag∏´biç si´ we w∏asnà psychik´, aby odnaleêç w sobie uÊpione dotàd talenty, które jeszcze nigdy nie dosz∏y do g∏osu.
Zastanówmy si´, jaki drzemie w nas potencja∏ i jak mo˝emy go skutecznie uaktywniç. Zastanówmy si´, co
chcielibyÊmy osiàgnàç, a nast´pnie spróbujmy wizualizowaç powsta∏y obraz przed naszym duchowym okiem.
Wszystkim nam zale˝y na odnalezieniu powo∏ania, uÊwiadomieniu sobie talentów i zdolnoÊci, którymi zostaliÊmy obdarowani w momencie inkarnacji. Nasze powo∏anie powinno staç si´ naszym zawodem, nie tylko
zapewniajàcym niezb´dne Êrodki do ˝ycia, lecz równie˝ sprawiajàcym nam radoÊç i pozwalajàcym odnieÊç
w ˝yciu sukces.
Je˝eli dziecko wykazuje zdolnoÊci muzyczne, jego talent powinien byç rozwijany. Byç mo˝e w przysz∏oÊci stanie si´ muzykiem, który ze swego hobby uczyni zawód zapewniajàcy mu byt, sprawiajàcy mu ogromnà przyjemnoÊç. By∏oby czymÊ strasznym, gdyby zmuszone zosta∏o do wykonywania zawodu mechanika lub specjalisty do
spraw sprzeda˝y tylko dlatego, ˝e jego ojciec wierzy∏, ˝e to zapewni mu odpowiednie utrzymanie...
W czym Wy czujecie si´ najlepiej? Macie zdolnoÊci manualne? Czy w domu ch´tnie bawicie si´ stolarkà,
chocia˝ posiadacie wykszta∏cenie handlowe? Lubicie gotowaç i najch´tniej widzielibyÊcie si´ w roli kucharza,
ale pracujecie w dziale eksportu du˝ego przedsi´biorstwa? Nie ma najmniejszego problemu.
Byç mo˝e moglibyÊcie wykonywaç jednoczeÊnie dwa zawody, aby pewnego dnia, kiedy Wasz talent kulinarny przynosiç b´dzie okreÊlony zysk, zdecydowaç si´ na...
JesteÊcie gospodyniami domowymi posiadajàcymi zdolnoÊci paranormalne? Spróbujcie je rozwijaç. Je˝eli
Wasze zdolnoÊci sà wyjàtkowo silne, spróbujcie zorganizowaç seanse spirytystyczne lub napiszcie ksià˝k´,
w której przedstawicie dokonujàce si´ za Waszym poÊrednictwem przekazy... Nie istniejà granice, jakie mog∏yby ograniczyç swobod´ Waszego dzia∏ania.
Spróbujcie choç przez chwil´ daç ponieÊç si´ marzeniom... Co przychodzi Wam z ∏atwoÊcià? Co nie sprawia Wam najmniejszego trudu? Czy jest rzecz, którà moglibyÊcie robiç ca∏ymi dniami z radoÊcià, nie nudzàc
si´ ani przez chwil´?
Pasjonujecie si´ modelami pociàgów? Zastanówcie si´, czy nie moglibyÊcie otworzyç sklepu dla kolekcjonerów, a z czasem zajàç si´ tak˝e sprzeda˝à za poÊrednictwem Internetu?
W dzisiejszych czasach wszystko jest mo˝liwe. Ka˝dy talent mo˝e staç si´ zawodem. Przynajmniej spróbujcie! Je˝eli Wam si´ nie uda, nadal mo˝ecie wykonywaç dotychczasowy zawód. Nikt nie odbierze Wam satysfakcji z podj´tego ryzyka, z próby wyrwania si´ z marazmu. Pami´tajcie jednak, ˝e mo˝ecie odnieÊç sukces... Nie istnieje dobro, je˝eli go nie czynimy! Czyƒmy je zatem!
Je˝eli nie jesteÊcie w stanie oceniç, co sprawia Wam przyjemnoÊç, spróbujcie pos∏u˝yç si´ pewnym trikiem: Wyobraêmy sobie, ˝e jesteÊmy milionerami i nie musimy ju˝ wi´cej pracowaç. Czym najch´tniej zaj´libyÊcie si´ w takiej sytuacji? Na czym up∏ywa∏by Wam ka˝dy dzieƒ? Zapiszcie ka˝dà myÊl, poniewa˝ powoli
zbli˝acie si´ do celu!
Mo˝ecie równie˝ wyobraziç sobie, ˝e le˝ycie na ∏o˝u Êmierci i zastanawiacie si´ nad ca∏ym swoim ˝yciem.
Czy dostrzegacie cokolwiek, co za wszelkà cen´ chcielibyÊcie osiàgnàç lub zmieniç?
Podejmujemy ogromne ryzyko, poniewa˝ decydujemy si´ na diametralne zmiany, pozostawienie za sobà
przyzwyczajeƒ!
Je˝eli nie znajdziemy w sobie odwagi, aby zrezygnowaç z obecnego miejsca pracy i uniezale˝niç si´, nigdy
si´ nie dowiemy, czy potrafimy uczyniç z naszych pasji zawód, dajàcy nam zarówno dochody, jak i radoÊç.
Naturalnie, nasza niezale˝noÊç mo˝e wiàzaç si´ ze stratami, ale ile warta jest wolnoÊç? Zawsze wierzy∏em,
˝e trzeba podejmowaç ryzyko, chocia˝ o wiele proÊciej jest byç jedynie pionkiem w grze.
Wszystko zale˝y od w∏aÊciwego wykorzystania inkarnacji. Warto przytoczyç kilka porzekade∏, jak choçby
139
Âmia∏ym szcz´Êcie sprzyja czy wspominana ju˝ przeze mnie zasada przyczyny i skutku Co Rosiejesz – to
zbierzesz! Nie zapominajmy jednak o zasadzie rezonansu, która wyra˝a si´ w przys∏owiach: Kto bierze, musi
oddaç czy Kto pod kim do∏ki kopie, ten sam w nie wpada.
Peter Kummer przekonany jest, ˝e na Êwiecie sà miliony ˝ywych trupów - ludzi, którzy w wieku 25 lat sà ju˝
martwi, chocia˝ ich pogrzeb ma miejsce dopiero 50 lat póêniej.
Có˝, nie mog´ si´ z nim nie zgodziç! Dla wielu z nas osiàgni´cie dwudziestego piàtego roku ˝ycia oznacza
dokonanie wyboru zawodu i partnera, ostateczne zamkni´cie pewnego etapu ˝ycia.
Wielu z nas nie poszukuje zmian, poniewa˝ ich rozwój ju˝ si´ zakoƒczy∏. Teraz liczy si´ dla nich dom, który na dziesi´ciolecia wià˝e ich z bankiem... Nie ma tu miejsca na zmiany.
Zadajmy sobie pytanie, dlaczego tak wielu m∏odych ludzi w wieku 25 lat w∏aÊciwie koƒczy swe ˝ycie?
Zwyk∏y szary cz∏owiek nie dà˝y do zmian, pokonywania przeciwnoÊci losu, problemów. Popada w stagnacj´, zamyka si´ w wi´zieniu w∏asnego ˝ycia.
Tak˝e i ci, którzy uczestniczyli w szkoleniach lub seminariach majàcych na celu doskonalenie sztuki medytacji, pozytywnego myÊlenia czy skutecznego manifestowania pragnieƒ, poddawali si´, poniewa˝ sukces, na
jaki czekali, nie przychodzi∏ natychmiast.
Wszystko potrzebuje czasu. Czasu potrzebuje tak˝e ziarno, które powoli zaczyna kie∏kowaç w ziemi – nasze zniecierpliwienie niczego nie zmieni, nie przyspieszy wzrostu roÊliny.
Nie poddawajmy si´, je˝eli skutki naszego manifestowania nie sà widoczne natychmiast. Najwa˝niejsze,
abyÊmy byli Êwiadomi swych ˝yczeƒ, pragnieƒ i celów.
l niech si´ spe∏ni ˝yczenie Twoje...
…mówi∏ D˝in mieszkajàcy w cudownej lampie, czego parafraz´ odnajdujemy w nowotestamentowym, …
ProÊcie, a b´dzie Wam dane!
Zasada si´ nie zmienia. Zmienia si´ jedynie liczba osób potrafiàcych prosiç. Dlaczego? Wi´kszoÊç z nas
nie rozumie sensu swego istnienia, zatraci∏a to˝samoÊç, a przez to i umiej´tnoÊç wyra˝ania próÊb.
Pami´tajmy, ˝e jakoÊç naszej proÊby wp∏ywa na jakoÊç jej spe∏nienia, bo przecie˝ Co Rosiejesz – to zbierzesz! – jaka przyczyna, taki skutek! Omawiana tematyka prezentowana by∏ przez licznych autorów, np. przez
Barbel Mohr w ksià˝ce Bestellungen beim Unwersum (Modlitwy do kosmosu) czy wspominanego ju˝ Petera
Kummera.
Teraz chcia∏bym podaç kilka wskazówek umo˝liwiajàcych wybranie w∏aÊciwej drogi, odnalezienie w∏asnej
to˝samoÊci. Zapewne wielu z Was myÊli: Gdyby to by∏o takie proste... Nigdy nie twierdzi∏em, ˝e jest! Zadajcie
sobie jednak pytanie, ile warta jest dla Was wolnoÊç? Jak wiele moglibyÊcie oddaç za wolnoÊç, za duchowà
swobod´ dzia∏ania? Ja odda∏bym ˝ycie.
Je˝eli ka˝dego dnia z zaciÊni´tà w kieszeni pi´Êcià wychodzicie do pracy, aby zaimowaç si´ czymÊ, co zupe∏nie Was nie interesuje, jest to wy∏àcznie Wasz wybór. Je˝eli posiadacie samochód, który tak naprawd´ nigdy Wam si´ nic podoba∏, to tak˝e Wasz wybór – podobnie jak znoszenie nieustannych drwin prze∏o˝onych
i wspó∏pracowników z powodu Waszego Êwiatopoglàdu.
Sà ludzie, którym uda∏o si´ dostrzec bezsens swego dotychczasowego ˝ycia, którzy dzi´ki wytrwa∏ej pracy,
poszukiwaniu samego siebie i umiej´tnoÊci podejmowania odwa˝nych decyzji stali si´ niezale˝ni, zadowoleni
ze zmian, jakich dokonali w swym ˝yciu.
Wszyscy to potrafimy! Musimy tylko odnaleêç w sobie odwag´ i podjàç ryzyko. Co mo˝emy straciç? Czy
rzeczywiÊcie tak bardzo przywiàzani jesteÊmy do rzeczy, których nikt z nas nie b´dzie móg∏ zabraç na tamten
Êwiat, poniewa˝ „z prochu powsta∏eÊ i w proch si´ obrócisz”?
Dlaczego z tak wielkim trudem przychodzi nam zrozumienie, ˝e nasze ˝ycie na Ziemi jest szansà Êwiadomego wykorzystania ka˝dego dnia, bycia aktywnym, zdobywania doÊwiadczeƒ, obserwowania i zrozumienia
sensu istnienia? Dlaczego tak wielu z nas odbiera sobie mo˝liwoÊç pe∏nego doÊwiadczenia ˝ycia, dostrze˝enia stale dokonujàcego si´ aktu stworzenia, aktywnego uczestniczenia w boskim planie?
PrzenieÊmy si´ w myÊlach do m∏odoÊci, do najm∏odszych lat dzieciƒstwa. Kim chcieliÊmy wtedy byç? Czy
ka˝dy z nas nie chcia∏ byç kimÊ wyjàtkowym, s∏awnym? Czy nie chcieliÊmy zostaç dobrà wró˝kà lub prawym
rycerzem?
A teraz? Pó∏przytomni siedzimy w biurze w otoczeniu ludzi, których nie akceptujemy. JesteÊmy lekarzami,
wypisujemy recepty na leki o powa˝nych skutkach ubocznych po to tylko, aby otrzymaç prowizj´ od producenta. JesteÊmy aktorkami, dla których droga do roli prowadzi przez ∏ó˝ko producenta...
140
Ka˝dy, kto znalaz∏ si´ w wi´zieniu w∏asnej s∏aboÊci, ma ÊwiadomoÊç zaprzedania swej duszy, zaprzepaszczenia tkwiàcej w nim wewn´trznej si∏y, oddania najwa˝niejszego, co otrzyma∏ od Boga – wolnoÊci i wolnej woli!
MyÊlicie, ˝e to zbyt ostre s∏owa? Pami´tajcie, aby nigdy nie wydawaç pochopnych wyroków! Jak sàdzicie,
co powiecie swemu anio∏owi stró˝owi lub duchowej rodzinie, kiedy po opuszczeniu cia∏a fizycznego powrócicie na tamten Êwiat? W jaki sposób opowiecie o doÊwiadczeniach ziemskiego ˝ycia?
Jakiej odpowiedzi udzielicie swemu duchowemu przewodnikowi, który zapyta: I có˝ uczyni∏eÊ na Ziemi?
Zosta∏eÊ obdarowany wieloma talentami, a pozwoli∏eÊ zamknàç si´ w biurze ze strachu przed przysz∏oÊcià,
przed zmianami! Chcia∏eÊ przecie˝ byç lekarzem i pomagaç ludziom... Dlaczego si´ podda∏eÊ?
Powrót w zaÊwiaty nie daje nam mo˝liwoÊci odwrotu. Pozostaje jedynie wstyd za zmarnowanie ofiarowanej
nam szansy, poddanie si´ i oczekiwanie na kolejnà inkarnacj´, dzi´ki której jako dzieci rozpoczniemy nauk´.
Czy z praktycznego punktu widzenia nie by∏oby dla nas lepiej wykorzystaç obecne ˝ycie, zdobytà wiedz´
i posiadane umiej´tnoÊci, aby ju˝ teraz braç to, co najlepsze?
A strach przed Êmiercià?
Strach przed Êmiercià jest jedynie jednà z wielu form l´ku. Czy jednak strach przed samodzielnym ˝yciem
nie jest wi´kszy?! Tak wielu ludzi obawia si´ szczeroÊci, powiedzenia w∏asnego zdania, wyra˝enia opinii
o swym zwiàzku, prze∏o˝onym, systemie politycznym czy ukrytych w cieniu rzeczywistych w∏adcach Êwiata.
Towarzyszy nam nieustanny strach przed zmianà zawodu, zakoƒczeniem zwiàzku, opuszczeniem ojczyzny
w poszukiwaniu lepszych perspektyw. Brakuje nam odwagi. Jest jedynie strach przed samotnoÊcià, przed
wolnà przestrzenià i wysokoÊcià, przed niedostatkiem i dobrobytem, przed cz∏onkami rodziny i obcymi. Odczuwamy l´k przed zmianà Êwiatopoglàdu i stagnacjà, przed niebem i ogniem piekielnym, przed chorobà, bólem i staroÊcià, przed rozczarowaniem, drwinà i odrzuceniem, przed zdradà i oszustwem.
Czy strach nie jest cz´Êcià ka˝dego z nas? Czy potrafimy uzasadniç odczuwany l´k? Strach, z czego powinniÊmy wszyscy dawaç sobie spraw´, jest najpot´˝niejszym narz´dziem manipulacji, za pomocà którego
sterowaç mo˝na zarówno cielesnà, jak i duchowà sferà ludzkiego ˝ycia. Jak cz´sto s∏yszymy o gniewie Boga,
wzroÊcie stopy bezrobocia, problemach z uzyskaniem renty, krachu na gie∏dzie, samotnoÊci i wielu innych
kwestiach, które wzbudzajà nasz strach?
Poprzez rozwój duchowy – umiej´tnoÊç dostrze˝enia potrzeb, gotowoÊç podj´cia decyzji i zdolnoÊç dzia∏ania – mo˝emy przezwyci´˝yç nasze l´ki. Niezwykle istotne jest, abyÊmy równie˝ poprzez Êmierç zdobywali
doÊwiadczenia, dzi´ki którym b´dziemy mogli zrozumieç rzeczywisty sens istnienia. Ws∏uchujmy si´ w g∏osy
naszych dzieci opowiadajàcych nam o zaÊwiatach, o Êwiecie niematerialnym i sensie istnienia, poniewa˝ tak˝e dzi´ki nim mo˝emy wyzbyç si´ strachu. Skoro wiemy, ˝e Êwiat niematerialny pe∏en jest naszych przyjació∏,
przewodników duchowych i anio∏ów stró˝ów, którzy zawsze s∏u˝à nam radà i pomocà, dlaczego pozwalamy,
aby w naszym ˝yciu dominowa∏ strach? Dlaczego nie staramy si´ poznaç znaczenia pytaƒ skàd i dokàd?
GdybyÊmy tak naprawd´ potrafili zadawaç sobie te pytania, mog∏oby si´ okazaç, ˝e czujemy si´ rozczarowani wieloma sytuacjami, zdarzeniami, zwiàzkami partnerskimi czy ˝yciem zawodowym – rozczarowani tym,
˝e nasze ˝ycie mog∏oby wyglàdaç zupe∏nie inaczej. Dziwimy si´, ˝e przez tak wiele lat chowaliÊmy w∏asne
Êwiat∏o pod korzec. Czy to coÊ zmienia? Czy zniknie z∏udzenie? Czy dzi´ki temu zaczniemy dostrzegaç rzeczywistoÊç otaczajàcego nas Êwiata – równie˝, jeÊli oka˝e si´ bolesna?
Pozostawmy za sobà przesz∏oÊç i skupmy si´ na teraêniejszoÊci, aby unikaç sytuacji z∏udnych, zak∏ócajàcych porzàdek naszego Êwiata. Wyznaczmy sobie cel odnalezienia rzeczywistego sensu zdarzeƒ. Nie warto
pozostawaç przy starych, cz´sto bolesnych wspomnieniach, poniewa˝ nie prowadzà do zmian, lecz jedynie
uniemo˝liwiajà nam patrzenie w przysz∏oÊç.
Nie bójmy si´ Êmierci, poniewa˝ nie ma ku temu najmniejszego powodu. Pozwólcie, ˝e opowiem Wam pewnà histori´. Wiosnà 2002 roku zapragnà∏em kupiç nowy samochód sportowy. Jak powiedzia∏em, tak zrobi∏em.
Spokojnie mija∏y kolejne dni, a˝ do jesieni, kiedy mia∏em osobliwy sen. Znajdowa∏em si´ w domu moich rodziców. Towarzyszy∏ mi ubrany na czarno cz∏owiek o niezwykle bladej twarzy, wyró˝niajàcy si´ wzrostem i muskulaturà. W milczeniu pokazywa∏ mi dusze, jakie odprowadza∏ do Êwiata materialnego. Jako pierwsza pojawi∏a si´
dusza dziewczynki, która niegdyÊ zepchn´∏a ze schodów pewnà kobiet´. Widzia∏em, jak przechodzi∏a przez
Êwietlny kràg, jaki nagle pojawi∏ si´ w pokoju, przecinajàc powietrze, i znikn´∏a (podobnie jak w hollywoodzkiej
produkcji Gwiezdne wrota). Jako druga przez kràg przesz∏a dusza m´˝czyzny w Êrednim wieku, którego historii
mia∏em jednak nie poznaç. Popatrzy∏em na towarzyszàcego mi m´˝czyzn´ i zapyta∏em, czy to on jest Êmiercià –
w odpowiedzi jedynie skinà∏ g∏owà i uÊmiechnà∏ si´. Zdziwi∏o mnie, ˝e z tego Êwiata zabierana jest dusza cz∏owieka, którego wyglàd nie wskazywa∏ na jakàkolwiek chorob´, jednak, jak si´ dowiedzia∏em: On poddany jest jedynie próbie. Mój towarzysz ponownie uÊmiechnà∏ si´ do mnie, serdecznie uÊcisnà∏ i znik∏.
141
Obudzi∏em si´ niezwykle podekscytowany i o˝ywiony. Koniecznie chcia∏em z nim porozmawiaç, zapytaç,
co czuje, kiedy pomaga duszom opuÊciç Êwiat – chcia∏em si´ dowiedzieç, czy kiedykolwiek spotka∏ si´ z Bogiem...
W g∏owie rodzi∏y si´ tysiàce pomys∏ów, jednak nigdy nie zada∏em sobie pytania o rzeczywisty powód, dla
którego pojawi∏ si´ w moim Ênie. Trzy tygodnie póêniej mog∏em spotkaç go ponownie...
Sp´dza∏em wtedy z synem krótki urlop w górach. Kiedy po kolacji wracaliÊmy naszym wspania∏ym pojazdem do hotelu, zdarzy∏ si´ wypadek - na jednym ze zdradzieckich zakr´tów wypadliÊmy z drogi, uderzyliÊmy
w drzewo, a nast´pnie osun´liÊmy si´ ze zbocza.
Krótko mówiàc, o ma∏y w∏os nie po˝egnaliÊmy si´ z ˝yciem. Skoƒczy∏o si´ tylko na st∏uczeniach i otarciach,
chocia˝ zarówno dla mnie, jak i Amadeusza mog∏o to si´ skoƒczyç tragicznie. Nagle przypomnia∏em sobie
m´˝czyzn´ ze snu...
Jak ju˝ wielokrotnie wspomina∏em i podkreÊla∏em, zawsze otrzymujemy zapowiedê zdarzeƒ. Jednak chcia∏bym Wam powiedzieç – nie obawiajcie si´ Êmierci, poniewa˝ to najprzyjemniejsze doÊwiadczenie ˝ycia...
TO JEST ZNAK!
Spójrzmy choç przez chwil´ na znaki, jakie otrzymujemy w ciàgu ca∏ego ˝ycia. Dzi´ki zasadzie przyczyny
i skutku wiemy, ˝e wszystko, co jest naszym udzia∏em, powraca do nas w przysz∏oÊci, dlatego, wyciàgajàc logiczne wnioski, powinniÊmy byç Êwiadomi ka˝dej naszej myÊli, ka˝dego s∏owa i czynu, aby przysz∏e doÊwiadczenia pozbawione by∏y smutku, wrogoÊci i nienawiÊci.
Je˝eli w naszym ˝yciu pojawia si´ ból, choroby i nieszcz´Êcia, powinniÊmy za wszelkà cen´ dociec ich
przyczyny, poznaç rzeczywisty powód zaistnienia sytuacji, w jakiej si´ znaleêliÊmy. OkolicznoÊci zdarzenia
cz´sto wskazujà nam mo˝liwoÊci rozwiàzania problemu, poniewa˝ wszystko, czego doÊwiadczamy, nie jest
przypadkiem, lecz przyczynowoÊcià skutku, zasadà rezonansu. Zwracajmy uwag´ na otaczajàce nas wskazówki! Ka˝dego dnia docierajà do nas sygna∏y – otrzymujemy znaki poprzez ludzi, zwierz´ta przebiegajàce
przed maskà samochodu, niespodziewane wydarzenia, przypadki i synchronizacj´ zdarzeƒ.
Wszyscy to znamy – myÊlimy o kimÊ i nagle ten ktoÊ dzwoni. Mowa tu o telepatii, podÊwiadomym nawiàzywaniu kontaktu myÊlowego, czego podstaw´ upatrywaç mo˝na w rezonansie. Inny przyk∏ad: W∏aÊnie otrzymaliÊmy posad´ przedszkolanki. W poczekalni gabinetu lekarskiego siada obok Was kobieta, z którà nawiàzujecie rozmow´. Kim jest z zawodu? Przedszkolankà! Jaki zbieg okolicznoÊci...
Po powrocie do domu w∏àczacie telewizor i co widzicie? Reporta˝ o nowo otwartym przedszkolu! Nieprawdopodobne, tyle zbiegów okolicznoÊci!
Podobnie reagujà wszyscy, którzy do tej pory nie dostrzegli jeszcze przyczynowoÊci zdarzeƒ, opartej na
niezwykle prostych zasadach.
Synchronizacja zdarzeƒ opiera si´ na zasadzie rezonansu, w myÊl której zdarzenia o podobnej cz´stotliwoÊci drgaƒ wzajemnie si´ przyciàgajà, dlatego te˝ w przysz∏oÊci powróci do nas ka˝dy emitowany sygna∏,
doÊwiadczymy ka˝dego czynu i zdarzenia, jaki by∏ niegdyÊ naszym udzia∏em. To rodzaj znaku, jaki ma pokazaç nam punkt, w którym znajduje si´ nasze ˝ycie.
Sama synchronizacja przedstawia si´ nieco inaczej. Poj´cie synchronizacji wprowadzone zosta∏o przez
szwajcarskiego psychoanalityka, profesora Carla Gustava Junga. Podczas jednej z sesji terapeutycznych rozmawia∏ z pacjentem o Egipcie, kiedy nagle dostrzeg∏ idàcego po biurku egipskiego skarabeusza – sposób,
w jaki móg∏ on przyw´drowaç z Egiptu do Szwajcarii, pozosta∏ tajemnicà, jednak zdarzenie to by∏o dla Junga
dowodem, ˝e kosmos stanowi uporzàdkowany, i doskona∏y system, w którym panuje pe∏na synchronizacja.
Oto kilka przyk∏adów na potwierdzenia synchronizacji zdarzeƒ:
Siedzicie przy Êniadaniu z gazetà w r´ce – Wasza córka rozmawia z mamà, bujajàc si´ na krzeÊle, w tle
s∏yszycie radiowe wiadomoÊci. Nagle zauwa˝acie, ˝e córka wypowiedzia∏a s∏owa dok∏adnie w tej samej kolejnoÊci, w jakiej przeczytaliÊcie je w gazecie lub spiker wypowiedzia∏ zdanie, które stanowi tytu∏ czytanego
przez Was artyku∏u.
Siedzicie w restauracji z przyjació∏mi – Z Waszych ust pada zdanie, które w tej samej chwili wypowiada tak˝e osoba siedzàca przy stoliku obok.
Podczas jazdy samochodem rozmawiacie ze znajomym, który opowiada, ˝e w∏aÊnie skoƒczy∏ malowaç
gwiazdki w pokoju syna – nagle mijacie samochód transportowy, na którego naczepie równie˝ namalowane
zosta∏y gwiazdki lub dowiadujecie si´, ˝e przyjaciel otrzyma∏ nowy numer telefonu, w którym ostatnie cyfry to
999, podobnie jak w numerze rejestracyjnym jadàcego przed Wami samochodu.
142
Jakie znaczenie ma dla nas synchronizacja zdarzeƒ? Jakie niesie ze sobà znaki? Jak ju˝ wspomina∏em, ka˝dy z nas tworzy w porozumieniu z przewodnikami duchowymi swoisty plan ˝ycia. Wyznaczamy sobie pewien
program, który zrealizowaç mamy poprzez inkarnacj´. Wi´kszoÊç z nas osiàga jednak zaledwie szeÊçdziesiàt
procent za∏o˝onego planu – jedynie nielicznym udaje si´ zrealizowaç swój plan ˝ycia w stu procentach.
Mo˝liwie najpe∏niejsze zrealizowanie planu wyznaczonego przed inkarnacjà sprawia, ˝e nasze ˝ycie obfituje w przypadki synchronizacji zdarzeƒ, poniewa˝ podÊwiadomie mo˝emy wyczuç odpowiedni czas i miejsce,
w którym powinniÊmy si´ znaleêç. To ogromna sztuka. W jaki jednak sposób mo˝emy znaleêç si´ w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie?
Zaufajmy intuicji. Jak widzimy, poruszamy si´ po okr´gu, poniewa˝ ka˝dy nasz czyn sterowany jest intuicjà. To w∏aÊnie ona jest kluczem do rozwiàzania zagadki ˝ycia – to przez nià przemawia do nas Bóg. Nie mo˝emy jej kupiç ani otrzymaç w prezencie, nie mo˝emy za˝yç jej jak lekarstwa, nie opodatkuje jej ˝aden koÊció∏, nie wykorzysta sekta. Wytrwa∏a praca nad w∏asnà intuicjà pozwoli nam znaleêç si´ w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie, z odpowiednimi ludêmi. Chocia˝ wydawaç by si´ mog∏o, ˝e udajemy si´ w samotnà walk´, jest zupe∏nie inaczej, poniewa˝ zawsze jest przy nas Bóg, towarzyszàcy nam anio∏ stró˝ i rodzina
duchowa, czekajàca na nas w niematerialnym Êwiecie. Je˝eli chcecie mieç pewnoÊç, ˝e dobrze zrozumieliÊcie swój wewn´trzny g∏os, swojà intuicj´, rozejrzyjcie si´ wokó∏ – odpowiedê znajdziecie w synchronizacji
zdarzeƒ, poniewa˝ jest ona swoistym barometrem naszej inkarnacji.
IntensywnoÊç rezonansu i synchronizacji w naszym ˝yciu oznacza, ˝e we w∏aÊciwy sposób realizujemy
w∏asny plan ˝ycia, odnajdujemy siebie i drog´, którà powinniÊmy podà˝aç.
Ka˝da podj´ta przez nas decyzja prowadzi do zmian, jednak ˝ycie nabieraç b´dzie teraz w∏aÊciwych barw,
poniewa˝ zdo∏aliÊmy zrozumieç subtelny sposób, w jaki komunikuje si´ z nami nasze w∏asne ˝ycie, przynale˝noÊç do doskona∏ego systemu, stopniowo odkrywany w nas g∏os. Pami´tajmy jednak o wolnej woli!
JesteÊmy kowalami w∏asnego losu! Nie mo˝emy nikogo obarczaç winà za nasze niepowodzenia, poniewa˝
sami odpowiadamy za to, co dzieje si´ z nami i wokó∏ nas. ˚ycie jest najwspanialszym darem, tchnieniem mi∏oÊci i wyrozumia∏oÊcià duszy.
HURA – TWORZ¢ !
Ró˝nica mi´dzy poszukiwaczem a znalazcà polega na tym, ˝e poszukiwacz podà˝a za isniejàcymi zasadami, ws∏uchuje si´ w g∏os guru, kieruje si´ wiarà czy ideologià, podczas gdy znalazca sam tworzy zasady
i przyjmuje rol´ przewodnika. To w∏aÊnie znalazca decyduje, czy chce marznàç zimà, czy parzyç stopy roz˝arzonym w´glem – on dokonuje wyboru spo˝ywanego pokarmu i napojów. To wy∏àcznie jego wybór. Poprzez
znalazc´ uwidocznia si´ symboliczne przejÊcie od roli stworzenia do roli stwórcy. Ziemskim zadaniem ka˝dego z nas jest odnalezienie w sobie stwórcy, przenoszenie wiarà gór.
Sami decydujemy o tym, co jest dla nas dobre i co nam szkodzi. JesteÊmy cz´Êcià naszego Stwórcy i posiadamy jego zdolnoÊci – w nieco ograniczonym wymiarze, ale zawsze! Mamy wspólne cechy, jak wspólne
cechy ma maleƒka kropla wody i ocean. Nasze ˝ycie na Ziemi ma nam wszystkim uÊwiadomiç, ˝e jesteÊmy
cz´Êcià Boga, ˝e jest ono niekoƒczàcym si´ aktem stworzenia.
Zapomnijmy o wszystkim, co zobaczyliÊmy i us∏yszeliÊmy – zapomnijmy o wszystkim, czego si´ nauczyliÊmy! Spróbujmy zag∏´biç si´ w w∏asnà psychik´, aby odnaleêç w niej odpowiedê na pytanie, czego tak naprawd´ chcemy od ˝ycia. Zapytajmy siebie, czy wierzymy w osiàgni´cie wyznaczonych celów. Je˝eli tylko odnajdziemy w sobie wiar´, postarajmy si´ za wszelkà cen´ spe∏niç swoje marzenia. Nikt inny nie musi w nie
wierzyç. Któ˝ wierzy∏, ˝e Bili Gates stanie si´ jednym z najbogatszych ludzi na. Ziemi? Drzemie w nas ogromny potencja∏! Pami´tajmy, ˝e nic nie mo˝e nas powstrzymaç. Âwiat nale˝y do nas!
Jak myÊlicie, co odpowiedzia∏ Bili Gates zapytany o rzeczywisty powód swojego sukcesu? – Rób to, co
sprawia ci przyjemnoÊç!
I SP¸YN¢¸A NA MNIE ÂWIAT¸OÂå !
Po raz ostatni powróçmy do omawianej ju˝ kwestii najbogatszych klanów tego Êwiata: Niezale˝nie od tego,
czy wyznaczone przez nich cele majà charakter niebiaƒski (serce), czy diaboliczny (g∏owa), istot´ ich dzia∏ania stanowi intelekt. Zgodzicie si´ ze mnà?
Ró˝nica mi´dzy mo˝now∏adcami a zwyk∏ymi szarymi ludêmi polega na tym, ˝e przedstawiciele pierwszej
grupy wyznaczajà sobie jasno okreÊlony plan, poniewa˝ kierujà si´ nie swà wiarà, lecz swà to˝samoÊcià,
143
ÊwiadomoÊcià w∏asnego bytu, swych zdolnoÊci i umiej´tnoÊci. Iluminaci posiadajà cechy charakteryzujàce
„m´drców” wszystkich czasów.
Podobna ró˝nica uwidocznia si´ równie˝ w przypadku osób zajmujàcych si´ ezoterykà i bia∏à magià, dla
których problem stanowi precyzyjne zdefiniowanie wyznaczanych celów. Wprawdzie znajà oni kosmiczne prawa, lecz ich ˝ycie na Ziemi wià˝e si´ z nieustannymi dylematami. Zapytani o okreÊlenie rzeczywistego osiàgni´cia oÊwiecenia, traktowanego przez nich za nadrz´dny cel ka˝dego z nas, milczà, poniewa˝ ˝aden z nich
nie zna towarzyszàcych mu uczuç, sposobów jego odnalezienia. Ci, którzy doÊwiadczyli stanu oÊwiecenia,
tak˝e milczà, poniewa˝ nie sà zdolni do opisania go - podobna niemoc ogarnia iluminatów chcàcych opisaç
uczucie w∏adzy czy matk´ próbujàcà wyjaÊniç córce, jak czuje si´ zakochana kobieta.
Wszystko to jednak troszk´ niejasne.
Je˝eli nie jesteÊmy w stanie okreÊliç w∏asnych pragnieƒ, wyznaczyç priorytetów, spróbujmy wykonaç nast´pujàce çwiczenie:
Na kartce papieru zanotujmy, ˝e jesteÊmy gotowi sprostaç wyznaczonemu nam zadaniu, pod czym dopiszmy: Jestem otwarty na wszystko, co jest cz´Êcià mnie. Najch´tniej robi´ to, co najlepiej potrafi´, co sprawia
mi radoÊç. Nie brakuje mi pieni´dzy, a u mego boku stoi osoba, która daje mi szcz´Êcie, która jest mojà drugà
po∏owà.
UmieÊçcie na kartce dat´ i swój podpis, a nast´pnie zostawcie jà w tylko Wam wiadomym miejscu i czekajcie – cierpliwie czekajcie na to, co ma nadejÊç.
Je˝eli Wasze pragnienia pewnego dnia si´ spe∏nià, ogarnie Was szcz´Êcie, dzi´ki któremu b´dzie mogli
znaleêç „z∏oty Êrodek”, wewn´trznà harmoni´ i uczucie spe∏nienia, a tak˝e stan oÊwiecenia – nigdy nie s∏ysza∏em, aby dokona∏ tego cz∏owiek kierujàcy si´ ni˝szymi uczuciami, przepe∏niony agresjà i nienawiÊcià. Nie próbujcie jednak dà˝yç do stanu oÊwiecenia za wszelkà cen´, nie próbujcie odnaleêç go w sobie od razu, lecz
w oczekiwaniu na jego nadejÊcie skupcie swà uwag´ na drobnostkach wype∏niajàcych Wasze ˝ycie, ka˝dy
kolejny dzieƒ.
Z przykroÊcià musz´ stwierdziç, opierajàc si´ choçby na spostrze˝eniach poczynionych podczas ostatniego pobytu w Indiach, ˝e wielu przedstawicieli Êwiata zachodniego podà˝a za indyjskimi guru, medytujàc w nadziei na osiàgni´cie stanu oÊwiecenia. Ich post´powanie nie opiera si´ jednak na ch´ci odnalezienia w∏asnej
to˝samoÊci, lecz na zak∏amaniu, fa∏szywej wierze we w∏asnà prawdziwoÊç, za którà skrywa si´ ich fanatyzm,
nieprzyst´pnoÊç i snobizm.
Nie urodziliÊmy si´ po to, aby w Indiach szukaç spokoju i wyciszenia, aby uciekaç przed wyzwaniami Êwiata zachodniego, który Êmia∏o nazwaç mo˝emy Êwiatem Lucyfera. Rozpatrujàc ten fenomen z punktu widzenia
Êwiata niematerialnego, musimy stwierdziç, ˝e mowa tu o duszach, które inkarnowa∏y si´ na terenach azjatyckich, a ich ˝ycie odpowiada∏o Êcis∏ym zasadom ascezy – poprzez kolejnà inkarnacj´ znalaz∏y si´ w Êwiecie
zachodnim, aby poddaç narzuconà sobie dyscyplin´ próbie, aby sprawdziç, czy potrafià przeciwstawiç si´ pokusom. Ka˝da dusza powraca do dobrze znanego sobie miejsca. Gdzie jednak powinna szukaç swego ziemskiego zadania?
Sformu∏owanie Nie brakuje mi pieni´dzy umieÊci∏em w pe∏ni Êwiadomie. DomyÊlacie si´, dlaczego? Pieniàdze dajà nam swobod´ dzia∏ania i czas, który wykorzystaç mo˝emy na podró˝e, samokszta∏cenie lub konstruowanie wynalazków, dzi´ki czemu mo˝liwy stanie si´ rozwój osobowoÊci, odnalezienie w∏asnej wartoÊci i to˝samoÊci, a tak˝e dotarcie do tkwiàcego w nas boskiego pierwiastka.
Pieniàdz rzàdzi Êwiatem! – g∏osi stare porzekad∏o, w którym kryje si´ doskonale znana nam prawda.
Wszystko, czego doÊwiadczamy w ˝yciu, ma zwiàzek z pieni´dzmi – ró˝ni si´ jedynie nasze osobiste podejÊcie do kwestii pieniàdza, poniewa˝ ka˝dy postrzega je na swój indywidualny sposób. Dla niektórych z nas
pieniàdze sà z∏em koniecznym, podczas gdy inni nie potrafià wyobraziç sobie bez nich ˝ycia – sà poÊród nas
tacy, którzy marnotrawià je na ka˝dym kroku, sà i tacy, w których kieszeni tkwi przys∏owiowy wà˝. Tak jak ró˝nià si´ mi´dzy sobà ludzie, tak ró˝ni si´ podejÊcie do materialnego aspektu ˝ycia i sposób gospodarowania
posiadanym majàtkiem. Podczas gdy niektórzy z nas sà urodzonymi finansistami, inni nie potrafià obchodziç
si´ z pieni´dzmi, oddajàc je w r´ce partnera. Postarajmy si´ odpowiedzieç na pytanie, jakie jest nasze podejÊcie do pieni´dzy. JesteÊmy ogarni´ci manià posiadania czy raczej nimi gardzimy?
Tylko nieliczni z nas Êwiadomi sà faktu, ˝e ich podejÊcie do kwestii pieni´dzy wynika z ich posiadania.
W oparciu o prawa kosmiczne stwierdziliÊmy, ˝e wszystko, czego doÊwiadczamy w ˝yciu, jest naszym udzia∏em - tak˝e bogactwo i bieda. Pieniàdze, podobnie jak choroby, majà swój poczàtek w naszej duszy, w naszych myÊlach – tam te˝ powstajà wszelkie k∏opoty finansowe, dlatego ich rozwiàzania szukaç musimy wewnàtrz siebie.
144
Utrzymujàcy si´ brak pieni´dzy nie jest zatem nieszcz´Êliwym zrzàdzeniem losu, lecz wynikiem b∏´dnie nakreÊlonego planu dzia∏ania, negatywnego ustosunkowania si´ do nich, czego poczàtku mo˝na si´ dopatrywaç
w wiedzy o Êwiecie przekazywanej nam w dzieciƒstwie przez rodziców. Sposób postrzegania pieni´dzy przez
osob´, która dorasta∏a w ubóstwie i ci´˝kà pracà zarabiaç musia∏a na swe utrzymanie, z pewnoÊcià ró˝niç si´
b´dzie od stanowiska prezentowanego przez dziedzica fortuny. Sposób wychowania i obchodzenia si´ z pieni´dzmi dochodzà do g∏osu poprzez naszà podÊwiadomoÊç, dzi´ki której mo˝emy wybraç mo˝liwie najlepszy
sposób dzia∏ania i kszta∏towania w∏asnej przysz∏oÊci.
Zadziwiajàcy jest fakt, ˝e bied´ cierpià szczególnie osoby zajmujàce si´ kwestiami duchowymi. Dlaczego
tak si´ dzieje? Dlaczego osoby znajàce prawa kosmiczne, cieszàce si´ zdrowiem i harmonià ˝ycia w ˝aden
sposób nie potrafià odnaleêç si´ w przyziemnoÊci ˝ycia materialnego?
Za pieni´dzmi kryje si´ z∏o!. To one odpowiedzialne sà za ca∏e z∏o Êwiata! odpowiadajà. Rzeczywiste z∏o,
jakie kryje si´ za pieni´dzmi, to jednak ich brak. A mo˝e jest inaczej? Ró˝norodne stowarzyszenia i grupy
trzymajàce w∏adz´ haniebnie obchodzà si´ z pieni´dzmi, ale co to w∏aÊciwie ma wspólnego ze mnà? W Ruandzie zaszlachtowanych zosta∏o tysiàce osób. Czy to oznacza, ˝e nie mog´ ju˝ nigdy u˝ywaç no˝a, aby pokroiç chleb?
Wielu z nas zna rozwiàzanie problemów n´kajàcych ludzkoÊç – podczas jednej zaledwie kolacji potrafià
zatrzymaç fal´ g∏odu wyniszczajàcà ludnoÊç Trzeciego Âwiata, zakoƒczyç wojn´ na Bliskim Wschodzie czy
przerwaç próby atomowe prowadzone przez Stany Zjednoczone. ZwolniliÊmy si´ od ponoszenia odpowiedzialnoÊci za z∏o dziejàce si´ na Ziemi, aby nie musieç w sobie niczego zmieniaç. Dominuje w nas przekonanie, ˝e bogaci powinni oddaç biednym choç niewielkà cz´Êç posiadanego majàtku. Co jednak zrobi∏by z pieni´dzmi bezdomny lub uzale˝niony od narkotyków? Jak wykorzysta∏by je lokator niewielkiego mieszkania
w ubogiej dzielnicy? Czy wr´czenie im okreÊlonej sumy pieni´dzy rzeczywiÊcie mog∏oby im pomóc? Czy dzi´ki temu zmieniliby swój Êwiatopoglàd i sposób ˝ycia? Czy nie jest tak, ˝e to w∏aÊnie na skutek w∏asnych poglàdów i wyznawanej ideologii skonfrontowani zostali z takà sytuacjà ˝yciowà? Czy wsparcie finansowe pomog∏oby im rozwiàzaç problemy, czy jedynie by je spot´gowa∏o?
Wielu ludzi chce rozwiàzywaç problemy innych, problemy ca∏ego Êwiata, nie potrafiàc w ˝aden sposób
uporaç si´ z w∏asnymi.
Pieniàdze psujà charakter!, mówià jedni. Pieniàdze nie majà dla mnie znaczenia!, odpowiadajà drudzy. Zupe∏nie oczywiste, skoro si´ ich nie posiada... Brak pieni´dzy spowodowany jest b∏´dnym do nich nastawieniem. Jak wyjaÊnia Arthur Lassen, specjalista od kreowania wizerunku: Nigdy nie pozwalaj pieniàdzom odczuç, ˝e sà dla Ciebie bez znaczenia, poniewa˝ potrafià one z∏o˝yç ˝elaznà przysi´g´, ˝e b´dà trzymaç si´
jedynie tych, którzy je cenià. Wszyscy, którzy niepochlebnie wyra˝ajà si´ o pieniàdzach, nie powinni dziwiç
si´, ˝e te omijajà ich szerokim ∏ukiem.
Lassen radzi zatem: Szanuj pieniàdze. Traktuj je z sympatià, a z pewnoÊcià b´dà traktowaç Ciebie, Twój
portfel i konto bankowe jak najlepszego przyjaciela.
Traktujmy pieniàdze jak naszych przyjació∏. Za ka˝dym razem, kiedy b´dziemy je wydawaç, kiedy dokonywaç b´dziemy zakupów, starajmy si´ zg∏´biaç naszà ÊwiadomoÊç pieniàdza, mówiàc: Do zobaczenia, mój
drogi banknociku! Wkrótce ponownie si´ zobaczymy! Pami´taj, aby przyprowadziç swych braci i siostry.
Byç mo˝e jest w takim post´powaniu odrobina przesady. Pami´tajcie jednak, ˝e wi´kszoÊç ludzi zupe∏nie
nie potrafi zrozumieç istoty pieniàdza. Przysz∏a mi tu do g∏owy pewna historia: Jeden z moich wujów, ceniony
doradca pewnego przedsi´biorstwa, opowiedzia∏ mi o jednym ze swoich znajomych – m´˝czyênie, który przez
ca∏e swoje ˝ycie by∏ niezwykle oszcz´dny. W czasie swoich licznych podró˝y nie jada∏ w restauracjach,
a swoich znajomych mo˝e tylko raz zaprosi∏ na wspólny obiad. Chocia˝ stosunkowo dobrze zarabia∏, mieszka∏
w maleƒkim mieszkaniu, kupowa∏ najtaƒsze produkty spo˝ywcze. Jednym s∏owem, oszcz´dza∏ na wszystkim.
Wszystkie obowiàzki zawodowe wykonywa∏ niezwykle pilnie i da∏ si´ poznaç jako wyjàtkowo sumienny pracownik. Pytany o rzeczywistà przyczyn´ oszcz´dnego ˝ycia odpowiada∏ zawsze, ˝e pragnie zapewniç sobie
dostatnià przysz∏oÊç.
Sta∏o si´ to, co staç si´ musia∏o: Pewnego dnia, tu˝ po swoich pi´çdziesiàtych urodzinach, nawiàza∏ kontakt z doradcà finansowym, któremu przekaza∏ ca∏y swój kapita∏, do czego namówi∏ tak˝e swojà towarzyszk´
˝ycia i jej matk´. Przed przyjació∏mi chwali∏ si´ swym sprytem, dzi´ki któremu jego pieniàdze znalaz∏y si´ na
wyjàtkowo wysoko oprocentowanej lokacie (mówimy tu o kwocie rz´du kilku milionów marek). Nowo poznany
m´˝czyzna okaza∏ si´ oszustem, który w jednej chwili pozbawi∏ naszego bohatera wszystkiego, na co ci´˝ko
pracowa∏ przez ca∏e ˝ycie. Naturalnie nadal móg∏ wieÊç ˝ywot biedaka, poniewa˝ nigdy nie potrafi∏ wykorzystaç posiadanego majàtku do zapewnienia sobie w ˝yciu harmonii.
145
˚ycie jest zwierciad∏em, w którym odbijajà si´ nasze poglàdy, pragnienia i postawy. Je˝eli panuje w nas
harmonia, obecna b´dzie ona równie˝ w naszej codziennoÊci! Bogactwo i sukces opierajà si´ na za∏o˝eniu,
które zrodzi∏o si´ w naszym umyÊle. Potrzebujemy jednak zdecydowania i odwagi, aby urzeczywistniç w∏asne
pomys∏y. Wszyscy wielcy ludzie, którzy zapisali si´ na kartach historii, osiàgn´li sukces dzi´ki w∏asnej sile, samodzielnie podj´tej inicjatywie, dlatego równie˝ i my powinniÊmy zmieniç swe ˝ycie tak, aby mo˝liwe by∏o
osiàgni´cie pe∏nej harmonii. We wszystkim, co robimy, zachowajmy umiar – tak˝e w kwestii pieni´dzy.
Je˝eli nie potrafimy odnaleêç w∏asnej wartoÊci, je˝eli mamy niskà samoocen´, nasza postawa ˝yciowa
uwidoczni si´ poprzez ˝ycie. Ka˝demu celowi, pragnieniu i marzeniu towarzyszyç powinien optymizm – przestaƒmy zadawaç sobie pytanie o cen´, nie zastanawiajmy si´ nad materialnym aspektem naszych marzeƒ.
Pami´tajmy, ˝e musimy dà˝yç do wyznaczonego celu za wszelkà cen´ – cz´sto okazuje si´, ˝e na drodze do
jego osiàgni´cia znajdujà si´ pieniàdze, dzi´ki którym urzeczywistniç mo˝emy marzenia.
Je˝eli stracimy pieniàdze, nie u˝alajmy si´ nad sobà, lecz zachowajmy optymizm i powiedzmy sobie: ˚ycie, dzi´kuje Ci za lekcje, jakà mi da∏eÊ! Teraz postàpi´ inaczej i na pewno wszystko si´ uda!
Mówi´ to z w∏asnego doÊwiadczenia! Zadajmy sobie jednak pytanie, dlaczego nie zwracaliÊmy uwagi, dlaczego lekcewa˝yliÊmy znaki, jakie dawa∏o nam ˝ycie? Jakie by∏y rzeczywiste przyczyny poniesionych przez
nas strat? Czy przyczynà moich problemów jest brak asertywnoÊci? A mo˝e jestem zbyt ∏atwowierny?
Aby nauczyç si´ odpowiedniego post´powania z pieni´dzmi i opracowaç nowà strategi´ dzia∏ania, pos∏u˝my si´ znanym nam ju˝ zestawieniem „za i przeciw”, po jednej stronie którego zapiszemy wszystkie puste frazy, jak choçby pieniàdze nie dajà szcz´Êcia czy uczmy si´ oszcz´dzania od bogatych, a drugà pozostawimy
na nasze plany na przysz∏oÊç, na ˝yczenia, które chcielibyÊmy spe∏niç.
Wszystkim, dla których pieniàdze stanowià powa˝ny problem, polecam ksià˝k´ Arthura Lassena Geidmacht gliicklich (Pieniàdze czynià szcz´Êliwym) i publikacje wspominanego ju˝ Petera Kummera, w których
znaleêç mo˝na liczne wskazówki dotyczàce odpowiedniego traktowania pieni´dzy.
Arthur Lassen wyjaÊnia: ˚yje tu i teraz – ˝yje dziÊ! Moje ˝ycie kszta∏tuje si´ poprzez ka˝dà pozytywnà mysi i czyn. Sam kszta∏tuje swe ˝ycie wed∏ug w∏asnych planów. Odniesiony sukces sprawia mi ogromnà radoÊç.
Ka˝dy sukces osiàgnà∏em dzi´ki swej wytrwa∏oÊci, pozytywnemu myÊleniu, kreatywnoÊci dzia∏ania i umiej´tnoÊci podejmowania decyzji. Doskonale rozumiem istot´ pieniàdza, mam te˝ wyczucie wszelkich kwestii finansowych. Ponosz´ pe∏nà odpowiedzialnoÊç za wszystko, co dzieje si´ w moim cudownym ˝yciu – za ka˝dà
myÊl, ka˝de moje s∏owo i czyn. Stale podnosz´ swoje kwalifikacje zawodowe, co sprawia mi radoÊç i daje
szcz´Êcie. Jestem otwarty na kontakty z ludêmi, niezale˝nie od zajmowanego przez nich stanowiska czy pozycji spo∏ecznej. Wiem, ˝e wszystko, co dzieje si´ w moim ˝yciu, zale˝y wy∏àcznie ode mnie. Patrz´ w przysz∏oÊç i wiem, ˝e chc´ od ˝ycia tego, co najlepsze. Cz´sto si´ uÊmiecham i zara˝am swym uÊmiechem innych, poniewa˝ wiem, ˝e ka˝dy emitowany przeze mnie sygna∏ powróci do mnie. Moje ˝ycie rozkwita.
ZASADA SSANIA
A có˝ to znowu takiego? Musz´ przyznaç, ˝e informowanie Was o sprawach, o których do tej pory nie wiedzieliÊcie, sprawia mi ogromnà radoÊç.
To zupe∏nie proste! Istniejà dwie podstawowe zasady – zasada parcia i zasada ssania. Wi´kszoÊç z nas,
z czego nie zdajemy sobie sprawy, ˝yje wed∏ug zasady parcia, którà równie dobrze nazwaç mo˝emy wolà lub
samowolà.
Poj´cie zasada ssania wywodzi si´ z terminologii technicznej i wprowadzone zosta∏o przez genialnego austriackiego konstruktora tzw. bàczków i pioniera w dziedzinie technologii wodnych, Viktora Schaubergera, który obserwowa∏ przebieg ró˝norodnych procesów zachodzàcych w naturze, aby póêniej skutecznie wykorzystywaç je w budowie maszyn. Podczas badaƒ obserwowa∏ na przyk∏ad pstràgi p∏ynàce w gór´ rzeki, pokonujàce przy tym wodospady o wysokoÊci kilku metrów, chocia˝ z naukowego punktu nie jest to mo˝liwe.
Na podstawie obliczeƒ wykonanych w oparciu o pomiary wielkoÊci p∏etw, si∏y mi´Êni i innych czynników
mo˝liwe jest wyliczenie si∏y uderzeniowej p∏etw i pr´dkoÊci poruszania si´, jednak ˝adna z liczb nie t∏umaczy
niezwyk∏ych zdolnoÊci pstràgów.
Podobnà zagadkà sà trzmiele, które wed∏ug praw fizyki nie powinny lataç, a jednak to czynià. Rozwiàzania
tajemnicy lotu trzmieli szukaç nale˝y w polu antygrawitacyjnym wytwarzanym przez cz´stotliwoÊç uderzeƒ
skrzyde∏ oraz w ich specyficznym kszta∏cie.
Podobnym przyk∏adem ∏amania zasad grawitacji obserwowanym w przyrodzie jest wiàzanie energii ˝yciowej (chi, ki, eter, od, orgon, vril, prana...) poprzez, wir dwubiegunowy, którego zewn´trzna strona zasysa ku
146
jego podstawie, a wewn´trzna ku górze – obowiàzuje tu podobna zasada, jak w przypadku huraganu, który
porywa przedmioty znajdujàce si´ na ziemi i unosi je wbrew zasadom grawitacji. Obiekty znajdujàce si´
w centrum huraganu, tzw. oku, czyli miejscu neutralnym, unoszà si´ jedynie delikatnie w powietrzu, nie wykonujàc przy tym ruchu wirowego. Te same zasady obowiàzujà w przypadku wirów rzecznych, które wykorzystywane sà przez pstràgi jak katapulty – si∏a wiru wewn´trznego wypycha je ku górze, dzi´ki czemu wykonywaç
mogà skok, nie poruszajàc przy tym p∏etwami.
Viktor Schauberger przez wiele lat bada∏ fenomen pstràgów, a w latach trzydziestych XX wieku wykorzysta∏
poczynione obserwacje do budowy wspomnianych ju˝ bàczków. Opracowana przez Schaubergera zasada
rozszerzona zosta∏a do prawa elektromagnetyzmu, w którym przeciwstawne pole rotacyjne niweluje dzia∏anie
si∏y ci´˝koÊci. Pilot bàczka znajduje si´ w jego centrum, w punkcie neutralnym, dlatego nie podlega on oddzia∏ywaniu si∏. ˚aden cud, lecz odzwierciedlenie praw przyrody. Bàczki te nazywamy dziÊ UFO.
Zasada ssania opiera si´ na zasadzie rezonansu, co chcia∏bym pokrótce wyjaÊniç. Latajàce spodki (mog´
tu mówiç wy∏àcznie o niemieckich, które osobiÊcie widzia∏em, a tak˝e mia∏em okazj´ poznaç obs∏ugujàcego je
pilota) wytwarzajà pró˝ni´, w którà pozwalajà si´ wciàgnàç – podobnie jak pstràgi wykorzystujàce wiry rzeczne, z tà jedynie ró˝nicà, ˝e pró˝nia wytwarzana i stale podtrzymywana jest przez maszyny. Bàczki nie posiadajà silnika mechanicznego – nie posiadajà równie˝ nap´du odrzutowego, lecz pozwalajà, aby ich cel je przyciàgnà∏. W podobny sposób zachowuje si´ woênica, który za pomocà marchewki zawieszonej na w´dce próbuje zach´ciç ciàgnàcego wóz os∏a do pracy. Je˝eli zainteresowa∏ Was ten temat, w ksià˝ce mojego autorstwa Unternehmen Aldebarcu (Projekt Aldebaran) znajdziecie liczne plany i zdj´cia.
Postaram si´ wyjaÊniç Wam poruszane zagadnienia w bardziej przejrzysty sposób. Przeniesiona na sfer´
˝ycia ziemskiego zasada ssania oznacza:
Im usilniej przed czymÊ uciekacie, tym mocniej przyciàga Was to do siebie – im bardziej czegoÊ pragniecie,
tym intensywniej oddala si´ od Was obiekt po˝àdania.
Pomocny okazaç si´ mo˝e nast´pujàcy przyk∏ad:
˚yjemy w zwiàzku partnerskim. Im cz´Êciej pytamy naszego partnera, dokàd idzie, o której godzinie wróci
do domu, z kim si´ spotyka itd., tym bardziej zacznie si´ on od nas oddalaç. Dlaczego? Poniewa˝ ograniczamy jego swobod´. To klasyczny przyk∏ad zazdroÊci – im mocniej odczuwamy zazdroÊç i ograniczamy przestrzeƒ ˝yciowà naszego partnera, tym bardziej zach´camy go dawania nam rzeczywistego powodu do zazdroÊci i poszukiwania wi´kszej swobody dzia∏ania, poniewa˝ nasze zachowanie wyraênie go ogranicza. Im
wi´cej swobody pozostawimy partnerowi, tym mocniej czuje si´ on z nami zwiàzany, tym bardziej odczuwa
wolnoÊç, którà tak ceni.
Co dziesiàty rozmówca telefoniczny lub autor listów szuka odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób docieram
do informacji, które przedstawiam w swoich ksià˝kach, i ka˝demu z nich odpowiadam: Nie szukam informacji,
to one odnajdujà mnie.
Dzia∏am na zasadzie wspomnianych ju˝ bàczków – przyciàgam wiedz´, ludzi i zdarzenia dzi´ki pró˝ni wytworzonej w otaczajàcym mnie polu energetycznym, która wype∏niona zostaje przez kosmos. Wszyscy znamy
doÊwiadczenie, podczas którego w pojemniku wytwarza si´ pró˝ni´ – w momencie otwarcia pojemnika przestrzeƒ pró˝niowa natychmiast ponownie si´ wype∏nia. Nie robi´ nic innego! (W naukach humanistycznych podobne zdarzenia nazywa si´ zasadà zrównania).
Jak to funkcjonuje? W moim umyÊle i sercu rodzi si´ ˝yczenie, o którym staram si´ jak najszybciej zapomnieç – Êwiadomie przed nim uciekam, skupiam swà uwag´ na ˝yczeniu przeciwstawnym, sprzecznym z moim rzeczywistym pragnieniem. Ujmujàc to prosto – ca∏kowicie odpuszczam! Moje marzenie, upragniona rzecz,
powraca do mnie automatycznie – powraca spe∏nione!
Wszyscy robicie dok∏adnie to samo, cz´Êciej ni˝ moglibyÊcie przypuszczaç, lecz wyra˝ane przez Was ˝yczenia rzadko majà mo˝liwoÊç urzeczywistnienia si´, poniewa˝ podszyte zosta∏y strachem.
Im mocniej dokucza nam obecnoÊç przeró˝nych akwizytorów na progu naszych mieszkaƒ, tym wi´kszà
odczuwamy do nich niech´ç... Rozumiecie teraz, o czym mówi´?
Im wi´ksza wywierana na nas presja, tym wi´ksza do niej niech´ç, poniewa˝ sprzeczna jest ona z rzeczywistym przes∏aniem, jakie niesie ze sobà akt stworzenia. Pozwólmy, aby wch∏on´∏o nas nasze w∏asne pole,
a marzenia z pewnoÊcià stanà si´ rzeczywistoÊcià.
Chc´ przez to powiedzieç, ˝e przez ostatnich sto lat poddani zostaliÊmy ca∏kowitej dezinformacji. Kosmos,
a tak˝e Bóg nie dzia∏ajà w oparciu o zasad´ parcia, lecz zasad´ ssania – Bóg nie chce ingerowaç w ˝ycie
swego stworzenia, lecz przyciàgaç je do siebie.
Czy s∏yszeliÊcie, ˝eby nasza planeta mkn´∏a przez Uk∏ad S∏oneczny nap´dzana silnikiem spalinowym lub
147
odrzutowym? Nie. Ona jedynie pozwala si´ przyciàgaç polu magnetycznemu.
Zasad´ parcia w naszym codziennym ˝yciu przedstawiç mo˝na s∏owami: Musz´, musz´, musz´..., podczas gdy zasada ssania wyra˝a si´ poprzez pozwalam, pozwalam, pozwalam...
Wspó∏czesny Êwiat zdominowany zosta∏ przez nieustannà pogoƒ za najnowszymi osiàgni´ciami techniki.
Wyjàtkowe niebezpieczeƒstwo dostrzegam w komputerach i nierozerwalnie zwiàzanym z nimi Internetem,
dzi´ki któremu mo˝liwe jest wprawdzie zdobycie niezliczonej iloÊci informacji, lecz który sta∏ si´ narz´dziem
stymulowania opinii publicznej, szczególnie w kwestiach politycznych. Jednak najwi´ksze niebezpieczeƒstwo
znajduje si´ na zgo∏a innej p∏aszczyênie!
Zatrwa˝ajàcy jest dla mnie sposób myÊlenia i post´powania wi´kszoÊci u˝ytkowników Internetu, dla których
powszechna sta∏a si´ myÊl: Potrzebuj´ tej czy innej informacji i za chwil´ jà zdob´d´. ˚aden z nich nie zauwa˝a, jak oddala si´ od swego rzeczywistego ˝ycia i otaczajàcego go realnego Êwiata podczas wielogodzinnego
gapienia si´ w ten przekl´ty monitor. Swoiste magazynowanie informacji jedynie obcià˝a ich umys∏, nie powodujàc istotnej zmiany sposobu myÊlenia. Reprezentowana przez nich postawa zdecydowanie ró˝ni si´ od mojej
osobistej, poniewa˝ ja w u˝ytkowaniu Internetu dostrzegam zasad´ parcia w najczystszej postaci.
Pami´tajmy, ˝e im mocniej chce coÊ osiàgnàç, tym rzadziej Wam si´ to udaje, im usilniej przed czymÊ
uciekacie, tym mocniej przyciàga Was to do siebie – im mocniej odczuwacie strach, tym bardziej mo˝ecie byç
pewni, ˝e wyznaczony cel nieustannie b´dzie si´ od Was oddala∏. To takie oczywiste! Im mocniej czegoÊ szukamy, tym cz´Êciej sk∏onni jesteÊmy przeoczyç to, co znajduje si´ blisko nas, poniewa˝ ca∏à swà uwag´ skupiliÊmy na zupe∏nie innej rzeczy.
Przestaƒcie zatem szukaç, abyÊcie mogli znaleêç – w∏aÊciwie abyÊcie pozwolili si´ odnaleêç, poniewa˝
w myÊl zasady rezonansu sami tworzymy swój los. Nieustanne poszukiwanie rzeczy, o których od dawna marzyliÊcie, spowoduje, ˝e przeoczycie rozwiàzanie problemu, z którym od dawna si´ borykacie.
Przysz∏o nam ˝yç w czasach nieustannego ryzyka, ale te˝ nieograniczonych szans! ˚yjàce przed nami pokolenia zmuszone by∏y do wiary i sposobu myÊlenia zgodnego z okreÊlonymi zasadami. Nie oznacza to jednak, ˝e powinniÊmy natychmiast wyrzec si´ nauki KoÊcio∏a! ˚yjemy w zupe∏nie innych czasach – w czasach,
w których znaczenie swe straci∏a moralnoÊç, tradycja i kultura, co z jednej strony postrzegaç mo˝emy jako
najwi´ksze z∏o, a z drugiej jako szans´ na przeprowadzenie koniecznych zmian. Wed∏ug dawnego kodeksu
szkockiego obrzàdku masonerii, Ordoab chao, nowy porzàdek Êwiata wywodzi si´ z chaosu – aby mo˝liwe
by∏o nadejÊcie tego, co nowe, nale˝y pozwoliç odejÊç staremu! Upadek starego Êwiata, jaki niejednokrotnie
mia∏ miejsce na Ziemi, z jednej strony postrzegaç mo˝na jako najwi´kszà z mo˝liwych szans, z drugiej jednak
mo˝e on okazaç si´ ca∏kowità zag∏adà – wszystko zale˝y od tego, w jakim kierunku podà˝y wyzwolona si∏a.
Wszystko zale˝y od tego, czy wybierze ona Êwiat∏o czy mrok, uczucia czy posiadanie.
Konieczne jest zatem uzmys∏owienie ludziom usilnie trwajàcym przy tradycji i wierze nadejÊcie koƒca –
koƒca ich ograniczonego Êwiatopoglàdu! Nadchodzi czas nowego i Êwie˝ego spojrzenia na ˝ycie oraz otaczajàcà nas rzeczywistoÊç. Nadszed∏ czas próby, której sprostaç musi nowa generacja. Czy wykorzysta ona
szans´, aby samodzielnie podejmowaç decyzji - rwaç kajdany przesz∏oÊci, aby ponosiç pe∏nà odpowiedzialnoÊç za w∏asne czyny? A mo˝e poniesie pora˝k´?
Dotychczas wielu z nas pozwala, aby ich czynami kierowa∏o narzucone wyobra˝enie o wierze – wielu z nas
usilnie próbowa∏o wcieliç we w∏asne ˝ycie màdroÊci i nauki zas∏yszane od innych. DokonywaliÊmy nieustannych porównaƒ, próbowaliÊmy kategoryzowaç ludzi, zdarzenia i doÊwiadczenia, za wszelkà cen´ staraliÊmy
si´ uczyniç zewn´trzny obraz Êwiata naszym wn´trzem. Tak w∏aÊnie przedstawia si´ egzoteryczny aspekt istnienia – z zewnàtrz do wewnàtrz.
Coraz liczniejsi z nas przyjmujà jednak ezoteryczny sposób myÊlenia i postrzegania rzeczywistoÊci, który
(abstrahujàc od rzeczy sprzedawanych i oferowanych na licznie organizowanych targach ezoterycznych) uczy
nas, wbrew przekazywanym dotychczas wartoÊciom, ˝e prawda, mi∏oÊç i bezpieczeƒstwo, a przede wszystkim si∏a, jakà zwykliÊmy nazywaç Bogiem, stanowià cz´Êç nas. W ka˝dym z nas dokonuje si´ prze∏om –
w ka˝dym z nas zachodzà zmiany!
Nadszed∏ czas, abyÊmy przestali Êlepo podà˝aç za Êwiadectwami wiary i powtarzaç rytua∏y, o których nikt
ju˝ nie pami´ta, uczyç si´ na pami´ç tekstów i celebrowaç modlitwy, przyzywaç istoty, których istnienia nie
sposób udowodniç.
Coraz cz´Êciej zdajemy si´ ufaç naszemu wn´trzu, odrzucajàc podawane nam sugestie.
Nie chcemy byç „dobrymi obywatelami”, „porzàdnymi cz∏onkami spo∏eczeƒstwa”, „niezb´dnym trybikiem
w maszynie spo∏ecznej”, a ju˝ na pewno nie „owieczkami w stadzie”. Chcemy byç sobà – chcemy byç Êwiadomi i odpowiedzialni za w∏asne czyny.
148
Nie pragniemy ani zbawienia, ani kierujàcej nami niewidzialnej r´ki – chcemy byç Êwiadomymi swych zdolnoÊci istotami duchowymi zamkni´tymi w fizycznym ciele, które samodzielnie kszta∏tujà w∏asne ˝ycie, aby
staç si´ przyk∏adem dla innych.
Prawdziwa wiedza tkwi wewnàtrz nas. Bóg przemawia poprzez nasze serca, o czym wszystkie znane nam
religie Êwiata zda∏ si´ zapomnieç – zapomnia∏y o tradycji i zasadach mi∏oÊci, które ka˝dego dnia przekazywane sà nam przez nasze dzieci.
JU˚ NIC MNIE NIE POWSTRZYMA!
Ogromne znaczenie dla naszego istnienia na zrozumienie, ˝e jako nierozerwalna cz´Êç praw kosmicznych
jesteÊmy kowalami w∏asnego losu, twórcami otaczajàcej nas rzeczywistoÊci i sami ponosimy odpowiedzialnoÊç za wszystko, co dzieje si´ w naszym ˝yciu – za bied´, choroby, k∏ótnie i konflikty.
Konieczne jest zatem skupienie ca∏ej uwagi na tym, co tu i teraz. Nasza przesz∏oÊç i majàca dopiero nadejÊç przysz∏oÊç sà cz´Êcià nas, jednak to teraêniejszoÊç realizuje si´ poprzez ˝ycie – to ona uwidocznia si´
w otaczajàcym nas Êwiecie, w naszej rodzinie, wykonywanym zawodzie, hobby, jakoÊci ˝ycia.
Nie patrzmy w przysz∏oÊç. Nie obawiajmy si´ jej, poniewa˝ ukszta∏towaliÊmy jà zanim nasta∏a teraêniejszoÊç, zanim min´∏a przesz∏oÊç. Wszystko, czego doÊwiadczamy w ˝yciu, jest losem stworzonym przez nas
samych. Zawsze nadejdzie to, co ma nadejÊç.
Nie starajmy si´ poddaç naszego zachowania ocenie, lecz spróbujmy spojrzeç na w∏asne ˝ycie z dystansem i rezerwà – jak na film, w którym odgrywamy g∏ównà rol´. Jedynie w ten sposób znajdziemy rozwiàzanie
trapiàcych nas problemów, wyjÊcie z trudnej dla nas sytuacji. Popatrzmy na siebie jak na swego najlepszego
przyjaciela, który zawsze s∏u˝y nam radà, który zawsze wyciàga pomocnà d∏oƒ!
Ka˝dej negatywnej sytuacji nadajmy pozytywny wydêwi´k. Pozwólmy dojÊç do g∏osu znajdujàcemu si´
w nas optymiÊcie! Niech szklanka zawsze b´dzie w po∏owie pe∏na, a nigdy w po∏owie pusta...
Starajmy si´ kszta∏towaç swe ˝ycie Êwiadomie, traktujàc innych tak, jak sami chcielibyÊmy byç traktowani!
Unikajmy s∏ów krytyki i wydawania sàdów – postarajmy si´ zrozumieç post´powanie innych. W tym miejscu
chcia∏bym przekazaç Wam jednà z moich ˝yciowych prawd: Ka˝dy cz∏owiek, którego spotykamy na swej drodze, ma nam coÊ do powiedzenia – ma przekazaç nam pewnà wiadomoÊç.
MyÊl ta rozbrzmiewa w mojej g∏owie ka˝dego dnia, dzi´ki czemu mog´ Êwiadomie kroczyç przez ˝ycie. Byç
mo˝e i Wy znajdziecie w niej pomocnà d∏oƒ.
Nie zapominajmy, ˝e w jednym zawsze dwa sà spotkania...
˚ycie porównaç mo˝na do gry w szachy – o tym, czy b´dziemy w niej jedynie pionkami, goƒcami czy te˝
królem lub królowà, decydujemy my sami.
Co zatem jest przyczynà dramatu rozgrywajàcego si´ na szachownicy? Dlaczego tak liczne sà na niej morderstwa i zabójstwa? Dlaczego przepe∏niona jest pornografià i maltretowaniem dzieci, nienawiÊcià i zazdroÊcià, nieustajàcymi wojnami? Ka˝dy z nam musi zmierzyç si´ z dwoistoÊcià zdarzeƒ, dwubiegunowoÊcià gry –
z dobrem i z∏em, abyÊmy Êwiadomi byli swego nadu˝ycia tkwiàcej w nas si∏y, wymiaru sianego zniszczenia.
Kluczem do wszystkiego jest intuicja – wewn´trzny g∏os prowadzàcy nas przez Êcie˝ki ˝ycia, pokazujàcy
w∏aÊciwà drog´, pozwalajàcy braç z ˝ycia to, co najlepsze. Nie ma znaczenia, czy ws∏uchujemy si´ w g∏os
anio∏a stró˝a, Boga lub towarzyszàcych nam istot duchowych – nie ma znaczenia, czy podà˝amy za g∏osem
serca.
Intuicja przemawiajàca do nas poprzez nasz wewn´trzny g∏os w znacznym stopniu u∏atwia nam prawid∏owe manifestowanie ˝yczeƒ. Je˝eli wyrazimy swe pragnienia, ws∏uchajmy si´ ten g∏os, aby zrozumieç, czy dokonaliÊmy najlepszego z mo˝liwych wyborów. Z pewnoÊcià otrzymamy odpowiedê.
Niezwyk∏e to nasze ˝ycie, nie sàdzicie?
MyÊleliÊmy, ˝e zdo∏aliÊmy poznaç ju˝ wszystko, ˝e zdobyliÊmy ogromnà wiedz´, a teraz zmuszeni zostaliÊmy do powrotu do êróde∏ naszego istnienia, aby zaczàç wszystko od poczàtku... Nie b´dzie a˝ tak êle, poniewa˝ ka˝de zdobyte doÊwiadczenie i poczyniona obserwacja jest dla nas, o czym nie wolno zapominaç, pomocà i zach´tà do tworzenia i dzia∏ania w przysz∏oÊci. Zbyt cz´sto przemawia∏a przez nas ignorancja uniemo˝liwiajàca podj´cie decyzji.
Nasuwa si´ zatem niezwykle istotne pytanie, czy jesteÊmy ludêmi, którzy potrafià zrezygnowaç z dotychczasowego ˝ycia, aby wprowadziç w nim zmiany, nie obawiajàc si´ tego, co obce i niepoznane?
Podj´cie decyzji pozostawiam Wam.
Na zakoƒczenie chcia∏bym podkreÊliç, ˝e nikomu z nas nie zaszkodzi przynajmniej raz podzi´kowaç
149
Stwórcy za ˝ycie, jakie mo˝emy wieÊç na Ziemi (naturalnie, mo˝ecie dzi´kowaç znacznie cz´Êciej). Zastanówcie si´, co by si´ sta∏o, gdyby pewnego dnia Stwórca straci∏ ochot´ na dalsze tworzenie otaczajàcego nas
Êwiata...
Co by si´ sta∏o, gdyby Lucyfer zrozumia∏ nagle bezsens swego buntu i niczym syn marnotrawny powróci∏
do Ojca? Âwiat przesta∏by istnieç.
Jak zachowaliby si´ nasi iluminaci, gdyby ich przywódca nagle rzuci∏ r´cznik? Czy Êwiat sta∏by si´ nudny,
gdyby nie by∏oby ju˝ nikogo, kto potrafi∏by nas zdenerwowaç?
No có˝, mo˝e kiedyÊ si´ o tym przekonamy... Nawet Lucyfer musi ceniç wspó∏zawodnictwo, skoro nie pozwoli∏, aby Jezus zginà∏ na pustyni.
˚ycie zawsze by∏o i nadal pozostanie grà, równie˝ wtedy, gdy b´dziemy zmuszeni zmierzyç si´ z przera˝ajàcym okrucieƒstwem ziemskiego bytu. Pami´tajmy jednak o tym, ˝e sami nadaliÊmy Êwiatu obecny wyglàd.
Ja osobiÊcie nie chowam g∏owy w piasek – postanowi∏em rozegraç jeszcze jednà partyjk´!
A Wy?
JESTEM MA¸YM BOGIEM
Zanim zaczniemy tworzyç, musimy byç Êwiadomi swej to˝samoÊci, swoich umiej´tnoÊci, talentów i pragnieƒ.
Pomocne okazaç mogà si´ tu wskazówki:
© Zestawienie „za i przeciw” – co chc´ zmieniç, co osiàgnàç?
© Jakie sà moje s∏abe, a jakie mocne strony?
© Co zmieni∏bym, gdyby wybi∏a moja ostatnia godzina?
© Jak ukszta∏towa∏bym swoje ˝ycie, gdybym by∏ niezale˝ny finansowo i nie musia∏ wi´cej pracowaç?
© Oceni´ w∏asne podejÊcie do kwestii pieni´dzy oraz b´d´ myÊla∏ tak, jakby moje ˝ycie op∏ywa∏o w dostatki.
© Zobowià˝´ si´ przed Stwórcà, ˝e w pe∏ni zrealizuj´ zadanie, jakie otrzyma∏em podczas inkarnacji na drog´
˝ycia.
© Ka˝dà sytuacj´ rodzàcà problemy b´d´ obserwowa∏ z dystansem, aby mo˝liwie najlepiej zrozumieç idàcy
za nià przekaz, aby móc wyciàgnàç stosowne wnioski oraz podjàç s∏usznà decyzj´ (d 3).
© B´d´ podà˝a∏ za g∏osem serca, wyciszajàc swój umys∏, przyj´ty wczeÊniej punkt widzenia.
© B´d´ ws∏uchiwa∏ si´ w mój wewn´trzny g∏os i podà˝a∏ za intuicjà.
© ˚yj´ tu i teraz. Jestem Êwiadomy tkwiàcej we mnie si∏y – w ka˝dej sytuacji ˝yciowej, na p∏aszczyênie
zawodowej, prywatnej i osobistej...
© B´d´ obserwowa∏ swoje zachowanie z dystansu, abym móg∏ podejmowaç jedynie s∏uszne decyzje.
© Optymistycznie patrz´ na otaczajàcà mnie rzeczywistoÊç, tak˝e wtedy, gdy wydaje si´ pozbawiona barw.
© Traktuj´ ludzi tak, jak sam chcia∏bym byç traktowany.
BIBLIOGRAFIA
(1) Erdmann, Stefan, Banken, Brot und Bomben – Band 1, Ama Deus Verlag 2003
(2) Erdmann, Stefan, Banken, Brot und Bomben – Band 2, Ama Deus Verlag 2003
(3) Krasse, Peter, Der Wiederganger, Herzig-Vertag 1998
(4) Drake, W. R., Graf Saint Germain – Der Mann, der niemals stirbt, Ventla-Verlag, Wiesbaden 1963
(5) Muldashev, Ernst, Das Dritte Auge – und der Ursprung der Menschheit, Biichner B Selke-Verlag, Halle 2001
(6) Hoffmann-Schmidt, Helga, Das Vermachtm's von Atlantis – Das Legat der Hegoliter, Selbstverlag, A-9232 Rosegg
(7) Góring, Lothar W., Apokalypse Seele – Das. A-Omega-Projekt”, Vesta Verlag 1997, Velden am Worthersee (A)
(8) Helsing, Jan van, Buch 3 – Der Dritte Weitkrieg, Ama Deus Vertag 1996
(9) Helsing, Jan van, Unternehmen Aldebaran, Ama Deus Verlag 1998
(10) Holey, Jan Udo, Die innere Welt – Das Geheimnis der Schwarzen Sonne, Ama Deus Verlag 1998
(11) Holey, Jan Udo, Die Akte Jan van Helsing, Ama Deus Verlag 1999
(12) Holey, Jan Udo, Die Kinder des neuen Jahrtausends, Ama Deus Verlag 2001
(13) Holey, Johannes, Jesus 2000, Ama Deus Verlag 1997,
(14) Holey, Johannes, Bis zum Jahr 2012, Ama Deus Verlag 2000
(15) Holey, Johannes, Alles ist Gott, Ama Deus Verlag 2003
(16) Allen, Gary, Die Insider – Band l, VAP-Vertag, Dusseldorf 1996
(17) Berlitz, Charles, Weltuntergang 1999, Knaur 1981
(18) Farkas, Viktor, Unerklarliche Phanomene, Umschau-Verlag
(19) Morpheus, Matrix-Code, Trinity-Yerlag 2003, Wien
(20) Risi, Armin, Machtwechsel aut der Erde, Neuhausen 1999
150
(21) Lincoln, Baigent, Leigh, Der heilige Gral und seine Erben, Bastei-Lubbe 1984
(22) Oueensborough, Lady, The occult Theocracy
(23) L'autre Journal, marzec 1991
(24) Frissell, Bob, Zuruck in unsere Zukunft, L.T. Publishing Uniimited, 1999
(25) Voldben, A., Nostradamus – Die groBen Weissagungen uber die Zukunft der Menschheit, Munchen 1988
(26) Johannes von Jerusalem, Das Buch der Prophezeiungen, Heyne-Yerlag, Munchen 1995
(27) Hardo, Trutz, Reinkarnation aktuell – Kinder beweisen ihre Wiedergeburt, Trutz Hardo, Silberschnur-Vertag
(28) Cabobianco, Flavio M., Ich komm' aus der Sonne, Ch.falk-Verlag,
(29) Dethlefsen, Thorwald/DahIke, Rudiger, Krankheit als Weg, Goldmann
(30) IDNDR – International Decade for Natural Desaster Reduction – Referat Karla Schneltinga, Zukunfts-Szenarien
aus Geisteswissenschaft und Prophetie, numer nieznany
(31) Geller, Uri, Mein wunder-yolles Leben, Silberschnur-Vertag
(32) Magazyn „Licht Forum”, nr 1, wiosna 1999
(33) Dong, Paul und Rafill, Thomas, Indigo-Schulen, Koha-Vertag
(34) Carroll, Lee, Tober, Jan, Die Indigo-Kinder, Koha-Yerlag
(35) Papieê Jan Pawe∏ II, 12 grudnia 1984 w „Los Angeles Times”
(36) Aufkiarungsarbeit Nr. 16, artyku∏ Erzeugung der óffentlichen Meinung, Michael Kent
(37) Hitching, Francis, Die letzten Ratsel unserer Welt, Umschau-Verlag 1982
(38) Sitchin, Zecharia, Der zwolfte Planet, Munchen 1995
(39) Sitchin, Zecharia, Stufen zum Kosmos, Mlinchen 1996
(40) Lucker, Manfred, Die Botschaft der Symbole, Kosel-Vertag 1990
(41) Unsolved Mysteries – Katalog wystawy z 22.6. – 3.9.2001 w Vienna Art Center Schottenstift, Klaus Dona,
www.unsolved-mysteries.net
(42) Erdmann, Stefan, Den Gottern auf der Spur, Ama Deus Verlag 2001
(43) Bouvier, Bernhard, Die letzten Siegel, Ewertverlag, Lathen 1996
(44) Hesemann, Michael, Geheimsache U.F.O., Silberschnur-Vertag, Gullesbeirn 1994
(45) Lassen, Arthur, Geid macht gliicklich, LET-Yerlag Arthur Lassen
(46) Daniel Doyle Benham, adres nieznany
(47) CORALF, Maitreya, der kommende Weltiehrer, Conny-Verlag, 1991
(48) Dok∏adna data urodzin Bernarda z Clairvaux jest nieznana. Na podstawie badaƒ przeprowadzonych w lipcu 2004
roku uda∏o mi si´ ustaliç (dzi´ki uprzejmoÊci opata jednego z austriackich klasztorów), ˝e prawid∏owa
data urodzin przypada na rok 1084, co potwierdzi∏ wielki mistrz zakonu templariuszy Austrii.
WYKAZ ZDJ¢å I RYSUNKÓW
(1) www.joconrad.de
(2) www.defenselink.mil/ncws/Sep200l/ 010914-F-8006R-006.html
(3) Jim Garamone, American Forces Press Service, www.defenselink.mil/news/Sep200l/ n09112001200109114.html
(4) Krassa, Peter, Der Wiederganger, Herbig-Verlag 1998
(5) jak (4), s. 65
(6) Zbiory w∏asne
(7) Etidorpha, Band l. Kopia bez danych wydawniczych
(8) Jan Lamprecht, Sud-Afrika, HohIwelt-Forscher
(9) William Hamilton III., Cosmic Top Secret, Inner Light Publications, s. 102
(10) www.detailshere.com/tunnelmachine.htm
(11) Muldashev, Ernst, Dos Dritte Ause – und der Ursprung der Menschheit, Buchner & Selke-Verlag, Halle 2001, s. 13
(12) jak (11), s. 46
(13) jak (11), s. 57
(14) jak (11), s. 382
(15) Unsofyed Mysteries – katalog wystawy z 22.6.-23.9.2001 w Vienna Art Center Schottenstift, Klaus Dona, s. 132,
Orygina∏: Dr. Cecii & Lydia Dougherty, Cleburne, Texas 1971, USA
(16) jak (15), s. 135, Orygina∏: Dr. Cari Baueh
(17) jak (15), s. 135, Orygina∏: Dr. Cari Baugh
(18) jak (15), s. 133, Orygina∏: Dr. Cari Baugh
(19) Zbiory prywatne
(20) Santiolli-Film
(21) jak (20)
(22) Kairskie Muzeum Staro˝ytnego Egiptu
(23) Museo Arqueologico R. P. Gustavo LaPaige, San Pedro de Atacama
(24) jak (11), s. 280
(25) Mary King i Etsuko Shimabukuro, www.furinkan.com/rnermaid/culture
(26) Vorderasiatisches Museum Berlin, Archiwum Stefana Erdmanna
(27) jak (26)
(28) Zecharia Sitchin, Der zwolfte Planet, Munchen 1995
(29) Zbiory prywatne
151
(30) jak (28)
(31) jak (28)
(32) jak (28)(33) jak (28)
(34) Hesemann, Michael, Geheimsache U.F.O., Silberschnur-Verlag, Gullesheim 1994, s. 219
(35) jak (34), s. 218
(36) jak (34), s. 232, Orygina∏: Erich von Daniken
(37) jak (34), s. 236
(38) Zecharia Sitchin, Stufen zum Kosmos, Munchen 1996
(39) Erdmann, Stefan, Den Gottern auf der Spur, s. 94
(40) jak wy˝ej
(41) Zbiory prywatne
(42) Zbiory w∏asne
(43) Zbiory w∏asne
(44) Zbiory w∏asne
(45) Hitching, Francis, Die (etzten Rotsef unserer Welt, Umschau-Verlag 1982, s. 154
(46) jak (15) s. 183, Orygina∏: Prof. Charles Hapgood
(47) jak (15) s. 183, Orygina∏: Prof. Charles Hapgood
(48) Erdmann, Stefan, Den Gottern auf der Spur, Ama Deus Verlag 2001, s. 166
(49) jak (48) s. 168
(50) Zbiory w∏asne
(51) jak (15) s. 194
(52) Zbiory w∏asne
(53) Bouvier, Bernhard, Die letzten Siege(, Ewertverlag, Lathen 1996, s. 21
(54) jak (15) s. 24, Orygina∏: Reinhard Habeck
(55) jak (15) s. 24, Orygina∏: Reinhard Habeck
(56) jak (15) s. 278, Orygina∏: Reinhard Habeck, Wien
(57) jak (15) s. 279, Orygina∏: Reinhard Habeck, Wien
(58) jak (15) s. 279, Orygina∏: Reinhard Habeck, Wien
(59) jak (15) s. 280, Orygina∏: Reinhard Habeck, Wien
(60) jak (15), s. 23, Orygina∏: Erich von Daniken
(61) jak (45), s.145
(62) jak (15), s. 219, Orygina∏: Sammlung Dunkel, Braunschweig und Sammlung Johannes Fiebag, Northeim
(63) jak (62)
(64) jak(62)
(65) Melchizedek, Drunvalo, Die Blume des Lebens, KOHA-Yerlag, Burgrain 2000, s. 202
(66) jak(65), s. 203
(67) jak (65), s. 204
(68) Allen, Paul M., A Rosicrucian Antholosy, Michael Maier, Atalonta Fugiens, 1618
(69) www.geocities.com/iyce3/leo.htm
(70) jak (69)
(71) Allen, Gary, Die Insider – Band 1, VAP-Vertag, s. 224
(72) jak (71), s. 217
(73) jak (71), s. 219
(74) jak (71), s. 220
(75) Moja sakiewka
(76) jak (75)
(77) Zbiory w∏asne
(78) Zbiory w∏asne
(79) „Hohenioher Tagblatt” z 21.12.2001
(80) „Hohenioher Tagblatt” z 14.5.2002
(81) Hoffmann, Eva Katharina, Kanarische Blutenessenzen der Liebe, AT-Verlag, s. 17
(82) Dong, Paul und Raffill, Thomas, Indiso-Schuten, Koha-Vertag, s. 174
(83) jak (45),s.118
(84) jak (45), s. 121
(85) jak (82), s.143
(86) Holey, Jan Udo, Die Kinder des neuen Jahrtausends, Ama Deus Verlag, s. 383
(87) Zbiory w∏asne
(88) Zbiory w∏asne
(89) Zbiory w∏asne
(90) Zbiory w∏asne
(91) Zbiory w∏asne
(92) Zbiory w∏asne
152