D - Sąd Okręgowy w Koninie

Sygn. akt II Ka 173/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 września 2014 roku
Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie :
Przewodniczący: SSO Marek Kordowiecki – spr.
Sędziowie: SO Agata Wilczewska
SO Robert Rafał Kwieciński
Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk
przy udziale Haliny Lewandowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 12.09.2014 r.
sprawy M. G.
oskarżonego z art. 291§1 k.k. i art. 306 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora oraz oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Kole
z dnia 15 maja 2014 roku sygn. akt II K 205/14
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Kole do ponownego rozpoznania.
Robert Rafał Kwieciński Marek Kordowiecki Agata Wilczewska
II Ka 173/14
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Kole wyrokiem z dnia 15 maja 2014 roku w sprawie o sygn. akt II K 205/14 oskarżonego M. G.
uznał winnym tego, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru nie wcześniej
niż w dniu 14 grudnia 2013r w miejscowości D. gm. O. nabył od ustalonej osoby pochodzący z przestępstwa kradzieży
motocykl marki W. (...) cm3 numer ramy (...) za kwotę 100 zł, po czym nie później niż w dniu 29 stycznia 2014r w
miejscowości T. gm. O. usunął za pomocą szlifierki numery identyfikacyjne silnika pochodzącego z przedmiotowego
motocykla tj. popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. i 306 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k i za to
na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k., wymierzył oskarżonemu karę
grzywny „w liczbie 10 (sto) stawek dziennych po 90 (dziewięćdziesiąt) złotych każda”.
Apelacje wnieśli prokurator i oskarżony.
Prokurator na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze na korzyść oskarżonego M. G..
Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny
wpływ na jego treść, a mianowicie - art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. polegające na orzeczeniu o karze grzywny w sposób
uniemożliwiający wykonanie wyroku, gdyż w punkcie I wydanego wyroku ilość stawek dziennych kary grzywny
wymierzonej oskarżonemu określono na 10, a w nawiasie wpisano słownie sto, co stanowi bezwzględną przyczynę
uchylenia orzeczenia, wskazaną w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. i w oparciu o ten zarzut prokurator wniósł o chylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kole.
Oskarżony zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze oraz w części dotyczącej opłat i kosztów sądowych,
zarzucając rażącą niewspółmierność wymierzonej kary polegającą na orzeczeniu kary grzywny w wysokości aż
9.000,00zł i to wbrew uzgodnieniom zawartym we wniosk o poddanie się karze. Nadto oskarżony wskazał, że we
wniosku o poddanie się karze wyraził zgodę na wymierzenie mu kary grzywny w wysokości 90 stawek dziennych po
10,00zł każda, a nie 90 stawek dziennych po 100zł każda.
W oparciu o ten zarzut oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie mu kary grzywny w
wysokości 90 stawek dziennych po 10 zł każda.
Zarówno apelacja prokuratora, jak i oskarżonego okazały się zasadne i musiały doprowadzić
do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu w Kole z uwagi na występowanie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, o której
mowa w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.
Postępowanie w niniejszej sprawie już na etapie czynności wykonywanych w postępowaniu przygotowawczym
obarczone było błędem, co wprost wynika ze środka odwoławczego wniesionego przez oskarżyciela publicznego. Z
protokołu przesłuchania podejrzanego (k.43-45) wynika, iż podejrzany złożył wniosek o dobrowolne poddanie się
karze i wymierzenie grzywny w wysokości 90 stawek dziennych po 100 zł każda. Protokół ten został podpisany
zarówno przez prokuratora, jak i podejrzanego. Tymczasem zarówno z treści złożonego środka odwoławczego przez
prokuratora, jak i przez oskarżonego wynika, że w rzeczywistości uzgodniono karę grzywny w wysokości 90 stawek
dziennych po 10 zł każda. Mimo, iż Sąd Rejonowy miał świadomość, iż uzgodniony wymiar kary jest bardzo surowy,
czemu dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k.77v), to na posiedzeniu w dniu 15 maja 2014r. pod
nieobecność oskarżonego, uwzględnił wniosek prokuratora i wydał wyrok skazujący, w którym uznał oskarżonego
winnym zarzucanego mu czynu z art. 291 § 1 k.k. i 306 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie
art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k., wymierzył oskarżonemu karę grzywny w
liczbie 10 (wskazując tę liczbę słownie jako „sto”) stawek dziennych po 90 (dziewięćdziesiąt) złotych każda.
Określenie wymiaru kary poprzez wskazanie liczbowe stawek dziennych 10 i jednoczesne określenie liczby tych stawek
dziennych jako „sto” implikuje wystąpienie bezwzględnej przesłanki odwoławczej wskazanej w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.
Należy zauważyć, iż wykonaniu podlega prawomocny wyrok i to jego treść, a nie uzasadnienie wyroku decyduje o tym
za co konkretnie oskarżony został skazany i jaka konkretnie tj. co do rodzaju i wymiaru kara została oskarżonemu
wymierzona. Skoro zaś zaskarżonym wyrokiem cyfrowo określono liczbę stawek na dziesięć, natomiast słownie tę
liczbę określono na sto to oczywistym jest iż nie wiadomo, w jakiej liczbie stawek dziennych Sąd Rejonowy orzekł
grzywnę, a tym samym, wykonanie tego wyroku z uwagi na tę sprzeczność jest niemożliwe. Sprzeczność ta nie jest
możliwa do usunięcia, ani w trybie art. 13 § 1 k.k.w., ani w trybie art. 105 k.p.k. (jak to uczynił Sąd Rejonowy
postanowieniem z dnia 26 maja 2014r.), albowiem sprzeczność ta dotyczy elementu merytorycznej treści wyroku, tj.
orzeczenia co do kary (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2008r., IV KK 316/08, LEX nr 469190,
wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2013r. II KK 217/12, LEX nr 1298096).
Powyższe oznacza więc uchybienie stanowiące bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt
7 k.p.k., które to uchybienie, słusznie podniesione w apelacji prokuratora, zgodnie z treścią art. 439 § 1 k.p.k.
spowodowało konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w Kole do
ponownego rozpoznania.
Na marginesie stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy zauważając, iż prokurator wnioskuje o wymierzenie oskarżonemu
rażąco surowej kary grzywny nie był przecież związany błędnym wnioskiem prokuratora i skoro powziął wątpliwości
co do jego prawidłowości, to zważywszy na nieobecność oskarżonego winien stosownie do treści art. 343 § 7 k.p.k.
rozpoznać sprawę na zasadach ogólnych, bądź mógł odroczyć posiedzenie, zobowiązać oskarżonego do stawiennicta
i wówczas przy udziale prokuratora i oskarżonego zmodyfikować wniosek.
Dodatkowo nadmienić należy, że uwadze Sądu Rejonowego (jak również uwadze skarżących) uszło również, iż
przedmiotem przestępstwa paserstwa jest rzecz uzyskana za pomocą czynu zabronionego.
Przestępstwo paserstwa umyślnego posiada bowiem swój odpowiednik w kodeksie wykroczeń, t.j. w art. 122 § 1 k.w. Z
przepisu tego, w brzmieniu nadanym mu ustawą z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania
karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 25 października 2013 r., poz. 1247) wyraźnie wynika, że umyślne
paserstwo mienia, którego wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia, uznaje się za wykroczenie.
Elementami różnicującymi wykroczenia przewidziane w art. 122 k.w. od występków określonych w art. 291 § 1 k.k.
i art. 292 § 1 k.k. jest, poza pochodzeniem mienia, jego wartość a zatem paserstwo w stosunku do rzeczy o wartości
nie przekraczającej 1/4 minimalnego wynagrodzenia (aktualnie jest to kwota 420 zł), nie stanowi przestępstwa, lecz
wykroczenie.
Do przypisania czynu polegającego na paserstwie konieczne jest precyzyjne ustalenie wartości rzeczy będącej
przedmiotem paserstwa, bowiem przesądza to o zakwalifikowaniu czynu sprawcy jako przestępstwa bądź
wykroczenia, gdyż granicę między nimi wyznacza właśnie wartość przedmiotu czynności wykonawczej. Wartość
mienia ma zatem zasadnicze znaczenie dla kwalifikacji zachowania sprawcy, od niej bowiem zależy, czy określone
zachowanie stanowi występek z art. 292 § 1 k.k. czy też wykroczenie określone w art. 122 § 2 k.w. (zob. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2003r. w sprawie o sygn. akt V KK 76/03, OSNwSK 2003/1/762).
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy niezbędne jest więc ustalenie przez Sąd I instancji wartości będącego
przedmiotem paserstwa motocykla, stanowiącego własność M. W. i okoliczność ta powinna znaleźć odzwierciedlenie
w opisie czynu przypisanemu oskarżonemu.
Dlatego Sąd Odwoławczy na podstawie art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok w
całości i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kole.
Agata Wilczewska Marek Kordowiecki Robert Rafał Kwieciński