G³os Weterana i Rezerwisty

G³os Weterana i Rezerwisty
rodziny i osób najbliższych oraz licznego grona przyjaciół i znajomych,
na Cmentarzu Komunalnym w
Koszalinie.
Józef Kozłowski.
Sierż. szt. Edmund Dąbrowski (14.11.1948-22.05.2009). Urodził się w m. Szepielaki w powiecie
wysokomazowieckiem. W okresie
od 26.10.1966 do 27.10.1971 roku
odbywał ochotniczo długoterminową zasadniczą służbę wojskową,
najpierw w 6 Szkolnym Pułku Samochodowym, a później w 1 Brygadzie
Artylerii Armat. Od 2 maja 1975 do
19 listopada 1990 roku pełnił zawodową służbę wojskową w 10 Pułku
Samochodowym. W 1978 roku był
jedną zmianę w PWJS DSZ ONZ
na Bliskim Wschodzie. Należał do
grona najlepszych kierowców. Woził
m.in. (w czasie pobytów w Polsce)
dowódcę Układu Warszawskiego
marszałka Kulikowa. Do ostatnich
chwil pracował w MZA. Był dobrym
ojcem i wspaniałym kolegą. Udzielał
się w pracach społecznych (m.in.
prezes ogródków działkowych
„Warszawianka” oraz członek Koła
nr 6 im. Żołnierzy 2 Armii WP
ZBŻZiORWP). Przy asyście honorowej Batalionu Reprezentacyjnego
Stołecznego Garnizonu spoczął
na Cmentarzu Bródnowskim w
Warszawie. W imieniu kolegów
pożegnał go płk Józef Turlejski.
Jan Dźwigała
Mjr Bolesław SKOWRON
(23.11.1923-23.04.2009). Służbę
wojskową w Wojsku Polskim pełnił w
latach 1945-1965. Był uczestnikiem
walk z Ukraińską Powstańczą Armią.
Absolwent Centrum Wyszkolenia
Wojskowego w Legnicy. Na emeryturę odszedł ze stanowiska oficerainstruktora wychowania fizycznego
z jednostki wojskowej w Prudniku
w 1965 roku. Koło Miejsko-Gminne
Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska
Polskiego w Prudniku pożegnało
zmarłego 23 kwietnia 2009. Pochowany został na Cmentarzu Komunalnym. W uroczystości pogrzebowej
udział wzięli: bliscy, znajomi, członkowie i poczet sztandarowy Koła.
Był członkiem Ligi Obrony Kraju
w Prudniku od 1968 roku, a Klubu
Oficerów Rezerwy przy Lidze Obrony
Kraju od 1970 roku, pracował przez
wiele lat z młodzieżą prudnickich
szkół średnich, na stanowisku instruktora strzelectwa sportowego.
Był jednym z założycieli Koła Miejsko-Gminnego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego w Prudniku.
Odznaczony Brązowym i Srebrnym
Krzyżem Zasługi, złotym medalem
„Zasłużonym na Polu Chwały”,
medalami: brązowym i srebrnym
„Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
brązowym i srebrnym, medalem
„Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
brązowym, srebrnym, medalem:
26 ~ Grudzień 2009 ~
„Za Warszawę”, „Za Odrę, Nysę i
Bałtyk”, „ Zwycięstwa i Wolności”
oraz medale 40-lecia PRL-u.
Faber
Płk Czesław
KURASZKIEWICZ
(27.11.1923-14.09.
2007). Urodził się w m.
Balino pod Inowrocławiem. II wojna światowa w 1939 roku przerwała jego
naukę w 10 klasie gimnazjum. Podczas okupacji przesiedlony z rodziną
pracował jako robotnik w tartaku w
Generalnym Gubernatorstwie. Wraz
wkroczeniem w 1944 roku Wojska
Polskiego na prawy brzeg Wisły,
został powołany przez WKR Chełmn
Lubelski. Swoją ponad 30–letnią
służbę w Wojsku Polskim rozpoczął
w 1944 roku, jako elew Szkoły Podoficerskiej przy 2 Brygadzie Pancernej 1 Korpusu Pancernego WP. Jako
dowódca walczył na szlaku bojowym
1 Korpusu Pancernego WP, forsował
Nysę Łużycką pod Zgorzelcem, pod
Budziszynem został ranny, wojnę
zakończył pod Mielnikiem w maju
1945 roku. Po zakończeniu wojny
związał się z wojskami pancernymi i
ukochanymi czołgami. Służbę pełnił
na różnych stanowiskach dowódczych i sztabowych w oddziałach
10 DZ i 19 DPanc, a skończywszy
na stanowisku dowódcy Batalionu
w 5 Saskiej DPanc. Służbę pełnił
w garnizonach: Gubin oraz Krosno
Odrzańskie. W Gubinie poznał swoją
żonę Krystynę, z którą zawarł związek małżeński. Służbę wojskową
zakończył 23 stycznia 1974 roku
w Krośnie Odrzańskim. Nie tracił
kontaktu z wojskiem, przeszedł do
pracy w TOAW, najpierw w WKU
Krosno-Odrzańskie, a następnie w
Poznaniu w WKU Poznań 1. Odznaczał się wielką kulturą osobistą.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim
Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem
Walecznych, Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz medalami „Zasłużonym na Polu Chwały”,
„Za Zasługi dla Obronności Kraju”
oraz wieloma innymi. Po zwolnieniu
z wojska pełnił wiele funkcji społecznych, był współzałożycielem Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych
w Poznaniu w 1981 roku. W pracy
aktywny i zaangażowany działacz
związkowy, przez szereg lat pełnił
funkcję prezesa Zarządu Koła przy
WSzW w Poznaniu oraz wchodził w
skład Prezydium ZW ZBŻZiORWP.
Wyróżniony odznaką honorową „Za
Zasługi dla ZBŻZiORWP”. Pochowany na Cmentarzu Junikowskim
w Poznaniu z udziałem Rodziny,
przyjaciół 20 września 2007 roku z
honorami wojskowymi w obecności
pocztu sztandarowego Związku.
Pożegnał Go wiceprezes Zarządu
Wojewódzkiego w Poznaniu
Grzegorz Karolczyk
Ppłk mgr Ludwik SIERPOWSKI
(8.05.1926–10.09.2009) urodził
www.gwir.pl
się w m. Balin pow.
Chrzanów. Służbę
zasadniczą odbył w
latach 1947–1949 w
10 Brygadzie WOP
w Krośnie n/Odrą. W
latach 1950–1952 pracował na stanowisku dyżurnego ruchu na stacji
kolejowej Trzebinia. W 1952 roku
został powołany do zawodowej służby wojskowej i skierowany na kurs
oficerów rezerwy do Darłowa, który
ukończył w 1953 roku. Dalszą służbę
pełnił w organach komunikacji wojskowej na różnych stanowiskach w
Szefostwie Przewozów Wojskowych
w Warszawie i w Wojskowej Komendzie Odcinka Kolejowego w Lublinie.
W 1977 roku przeszedł na emeryturę
i podjął pracę w szkolnictwie, jako
wykładowca przysposobienia obronnego w szkołach średnich w Lublinie
i Świdniku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,
Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi
oraz wieloma odznaczeniami resortowymi i stowarzyszeniowymi. Był
członkiem Koła nr 14 ZBŻZiORWP
w Lublinie od czasu jego założenia
(18.04.1981 roku). W Kole pełnił
funkcje skarbnika i przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Związek
uhonorował Go odznaką honorową „Za Zasługi dla ZBŻZiORWP”.
Pochowany na cmentarzu w m.
Mełgiew koło Lublina.
Eugeniusz Pasierb
Ppłk dypl. Mirosław PRZESMYCKI (15.11.192823.08.2009) w Orli
nad Niemnem, tam
przebywał z Rodzicami do 1945 roku,
a po repatriacji zamieszkał w Białymstoku. W 1949 roku po ukończeniu
gimnazjum powołany został do odbycia służby wojskowej w 1 Praskim
Pułku Piechoty - trafił do artylerii. Po
przeszkoleniu w Oficerskiej Szkole
Artylerii-2 w 1952 roku w stopniu podporucznika skierowany do Siedlec na
stanowisko dowódcy plutonu artylerii.
Większa część Jego oficerskiej drogi
to służba na różnych stanowiskach w
artylerii pułkowej w 1 i 3 DP czyniąc
Go wysokim specjalistą w szkoleniu
wojsk na tych szczeblach dowodzenia. W 1967 roku ukończył ASG WP
i w stopniu majora skierowany na stanowisko szefa Sztabu 80 Dywizjonu
Artylerii Przeciwpancernej w Suwałkach, następnie na stanowisko szefa
artylerii 45 Pułku Zmechanizowanego
w Siedlcach. W 1973 roku został
wyznaczony na stanowisko w pionie
szkolenia wojsk w Szefostwie WRiArt
WP. W 1981 roku po 33 latach zakończył służbę. Odznaczony Złotym
Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem
Kawalerskim Orderu Odrodzenia
Polski. Miał opinię oficera systematycznego, dokładnego i sumiennego
podczas wykonywania obowiązków
służbowych oraz uczynnego i koleżeńskiego w środowisku wojskowym.
Należał do Koła nr 8 ZBŻZiORWP,
od 1982 roku członek Zarządu Koła,
pełnił obowiązki przewodniczącego
Komisji Socjalno-Bytowej w latach
1982-1988, Wyróżniony odznaką
honorową „Za Zasługi dla ZBŻZ”.
Pogrążył w smutku kolegów artylerzystów.
Sławomir OLESZCZAK
Płk Józef WRÓBLEWSKI (12.02.191922.09.2009). Kombatant, 25 października
2009 roku uroczyście
z honorami wojskowymi na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie został pożegnany długoletni,
zasłużony żołnierz Wojsk Ochrony
Pogranicza. Urodził się 12.02.1919
roku w Grodnie nad Niemnem. Kiedy
wiosną 1943 roku rozeszła się wieść
o tworzeniu 1 Dywizji Piechoty im.
Tadeusza Kościuszki powędrował
nad Okę. Po intensywnym okresie
szkolenia w szkole podoficerskiej
został awansowany do stopnia
kaprala i naznaczony na dowódcę
drużyny w 4 Kompanii 2Batalionii
2 Pułku piechoty. 12 października
1943 roku wziął udział w bitwie pod
Lenino, gdzie został ranny. Kiedy 1
Armia Wojska Polskiego przekroczyła Bug, plutonowy Wróblewski został
włączony w skład grupy specjalnej,
której zadaniem było tworzenie administracji polskiej na wyzwolonych
ziemiach. W czasie organizowania
2 Armii WP wraz; z grupą kolegów
został skierowany do 25 Pułku Piechoty. W stopniu chorążego został
zastępcą dowódcy batalionu ds. wychowawczych i wziął udział w walce
nad Nysą Łużycką-Schonlinden i
dalej na kierunku Hendor-Truper i
rejon Budziszyna, w Czechosłowacji
Rasowice (1945) Kiedy dowódca
batalionu por. Hrywniak został ranny,
przejął dowodzenie batalionem. Po
zakończeniu działań wojennych w
składzie 10 Dywizji Piechoty uczestniczył w obsadzaniu południowozachodniej granicy i w ten sposób w
1945 roku stał się żołnierzem WOP.
Pełnił służbę na stanowisku zastępcy
dowódcy batalionu odwodowego,
później batalionu granicznego w
Wałbrzychu. W 1950 roku w stopniu
kapitana został zastępcą dowódcy
Bałtyckiej Brygady WOP, w której
służył aż do odejścia na emeryturę
w 1974 roku. Jako szef Wydziału
Politycznego był wrażliwy na ludzkie sprawy. Ceniono go za kulturę,
skromność i życzliwość w stosunku do podwładnych. Odznaczony
Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim
Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i
Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem
Walecznych, Krzyżem Bitwy pod
Lenino, srebrnym medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, medalem
„Zwycięstwa i Wolności” oraz wieloma innymi. Do końca aktywnie udzielał się w pracy Koła ZBŻZiORWP.
Osierocił żonę Józefę i dwóch synów
Piotra i Edmunda.
Józef HANCZEWSKI