STROPY Konstrukcja stropu ma do spełnienia następujące funkcje

STROPY Konstrukcja stropu ma do spełnienia następujące funkcje

STROPY
Konstrukcja stropu ma do spełnienia następujące funkcje:
a) przenosić ciężar własny; obciążenie użytkowe, a niekiedy również i obciążenia od
ścianek działowych;
b) usztywniać budynek w kierunku poziomym, jak również zwiększać sztywność
przestrzenną,
c) chronić poszczególne kondygnacje od przenikania ciepła i dźwięków.
Rozwiązanie konstrukcji stropu powinno ponadto charakteryzować się małą
pracochłonnością przy jego realizacji, a także niskim kosztem.
W związku z funkcjami stropów muszą one spełniać wymagania dotyczące wytrzymałości,
sztywności, ognioodporności, izolacji cieplnej i dźwiękowej, trwałości, muszą być możliwie
lekkie i mieć jak najmniejszą grubość. Stropy powinny mieć odpowiednią wytrzymałość i
sztywność.
Monolityczne stropy żelbetowe
Do grupy stropów monolitycznych zaliczono te, dla których podstawowym materiałem
konstrukcyjnym jest żelbet. Wykonuje się je na deskowaniu, na którym montuje się
zbrojenie, i wypełnia mieszanką betonową o odpowiedniej konsystencji. Stropy
monolityczne charakteryzują się dużą sztywnością, ogniotrwałością oraz możliwością
przystosowania ich do dowolnej konfiguracji rzutu. Oprócz tego są one poziomymi
usztywniającymi przeponami zwiększającymi sztywność przestrzenną budynku. Mogą one
przenosić znaczne obciążenia, nawet obciążenia dynamiczne. Ujemne właściwości stropów
monolitycznych to duża pracochłonność deskowania i zbrojenia oraz w większości
przypadków dłuższe cykle wykonawcze niż przy montażu prefabrykatów.
Stropy płytowe płaskie w zależności od sposobu podparcia dzielą się na dwie
podstawowe grupy:
a) podparte na dwóch przeciwległych podporach ze zbrojeniem nośnym
jednokierunkowym,
b) podparte na całym obwodzie ze zbrojeniem nośnym krzyżowym.
Zbrojenie jednokierunkowe stosuje się do płyt o rozpiętości do 3,5 m,
dwukierunkowe do ok. 5,0 m. Przy większych rozpiętościach ciężar i koszt stropu znacznie
wzrastają.
Grubość płyt nie powinna przekraczać:
Stropy drewniane
Charakterystyka stropów drewnianych
Stropy drewniane są łatwe w wykonaniu, co stanowi ich zaletę, ale ustępują innym
rodzajom stropów, pod względem ognioodporności i usztywnienia budynku. Ze względu na
łatwość porażenia drewna przez grzyby powodujące jego gnicie należy unikać stosowania
stropów drewnianych nad piwnicami i innymi wilgotnymi i mało przewiewnymi
pomieszczeniami.
Rozróżnia się kilka typów stropów drewnianych: a) nagi, b) ze ślepym pułapem, c)
legarowo -listwowy d) cichy (szkolny), g) deskowy.
Rozstaw belek w stropach zwykłych wynosi od 0,8-1,2m (w deskowych 0,4-0,5m).
Rozpiętość belek nośnych z drewna litego w świetle ścian budynku nie przekracza zwykle
6,0 m, gdyż przy większej rozpiętości przekroje belek stają się zbyt duże, co jest
nieekonomiczne.
Newralgicznym punktem stropu drewnianego jest miejsce oparcia belek nośnych na murze.
Końce belek są najbardziej narażone na butwienie i należy je odpowiednio izolować i
chronić przed zawilgoceniem. Belka powinna się opierać na wyrównanym zaprawą murze z
izolacją z papy. Końce belki na długości ok. 0,25 m powleka się środkiem grzybobójczym i
okłada papą albo powleka smołą, przy czym czoło belki należy pozostawić odkryte, aby
umożliwić jej odsychanie. Długość oparcia belki na murze przyjmuje się zwykle równą
wysokości przekroju belki. Dla usztywnienia ścian budynku i połączenia stropu z murem
końce belek powinny być zakotwione w murze nie rzadziej niż co 2,5 m
Ze względu na niebezpieczeństwo pożaru belek drewnianych nie można wpuszczać w mury
zbyt blisko kanałów dymowych. Od przewodów kominowych belki powinny być
oddzielone zawsze materiałem o złym przewodnictwie ciepła względnie materiałem
ogniochronnym. Odległość belki drewnianej od wewnętrznej strony kanału kominowego
winna wynosić najmniej 30 cm. Jeżeli zatem grubość ścianki komina wynosi 1/2 cegły (tj.
ok. 12 cm), belka winna być odsunięta od tej ścianki co najmniej o 18 cm.
STROPY
Konstrukcja stropu ma do spełnienia następujące funkcje:
d) przenosić ciężar własny; obciążenie użytkowe, a niekiedy również i obciążenia od
ścianek działowych;
e) usztywniać budynek w kierunku poziomym, jak również zwiększać sztywność
przestrzenną,
f) chronić poszczególne kondygnacje od przenikania ciepła i dźwięków.
Rozwiązanie konstrukcji stropu powinno ponadto charakteryzować się małą
pracochłonnością przy jego realizacji, a także niskim kosztem.
W związku z funkcjami stropów muszą one spełniać wymagania dotyczące wytrzymałości,
sztywności, ognioodporności, izolacji cieplnej i dźwiękowej, trwałości, muszą być możliwie
lekkie i mieć jak najmniejszą grubość. Stropy powinny mieć odpowiednią wytrzymałość i
sztywność.
Monolityczne stropy żelbetowe
Do grupy stropów monolitycznych zaliczono te, dla których podstawowym materiałem
konstrukcyjnym jest żelbet. Wykonuje się je na deskowaniu, na którym montuje się
zbrojenie, i wypełnia mieszanką betonową o odpowiedniej konsystencji. Stropy
monolityczne charakteryzują się dużą sztywnością, ogniotrwałością oraz możliwością
przystosowania ich do dowolnej konfiguracji rzutu. Oprócz tego są one poziomymi
usztywniającymi przeponami zwiększającymi sztywność przestrzenną budynku. Mogą one
przenosić znaczne obciążenia, nawet obciążenia dynamiczne. Ujemne właściwości stropów
monolitycznych to duża pracochłonność deskowania i zbrojenia oraz w większości
przypadków dłuższe cykle wykonawcze niż przy montażu prefabrykatów.
Stropy płytowe płaskie w zależności od sposobu podparcia dzielą się na dwie
podstawowe grupy:
c) podparte na dwóch przeciwległych podporach ze zbrojeniem nośnym
jednokierunkowym,
d) podparte na całym obwodzie ze zbrojeniem nośnym krzyżowym.
Zbrojenie jednokierunkowe stosuje się do płyt o rozpiętości do 3,5 m,
dwukierunkowe do ok. 5,0 m. Przy większych rozpiętościach ciężar i koszt stropu znacznie
wzrastają.
Grubość płyt nie powinna przekraczać:
Stropy drewniane
Charakterystyka stropów drewnianych
Stropy drewniane są łatwe w wykonaniu, co stanowi ich zaletę, ale ustępują innym
rodzajom stropów, pod względem ognioodporności i usztywnienia budynku. Ze względu na
łatwość porażenia drewna przez grzyby powodujące jego gnicie należy unikać stosowania
stropów drewnianych nad piwnicami i innymi wilgotnymi i mało przewiewnymi
pomieszczeniami.
Rozróżnia się kilka typów stropów drewnianych: a) nagi, b) ze ślepym pułapem, c)
legarowo -listwowy d) cichy (szkolny), g) deskowy.
Rozstaw belek w stropach zwykłych wynosi od 0,8-1,2m (w deskowych 0,4-0,5m).
Rozpiętość belek nośnych z drewna litego w świetle ścian budynku nie przekracza zwykle
6,0 m, gdyż przy większej rozpiętości przekroje belek stają się zbyt duże, co jest
nieekonomiczne.
Newralgicznym punktem stropu drewnianego jest miejsce oparcia belek nośnych na murze.
Końce belek są najbardziej narażone na butwienie i należy je odpowiednio izolować i
chronić przed zawilgoceniem. Belka powinna się opierać na wyrównanym zaprawą murze z
izolacją z papy. Końce belki na długości ok. 0,25 m powleka się środkiem grzybobójczym i
okłada papą albo powleka smołą, przy czym czoło belki należy pozostawić odkryte, aby
umożliwić jej odsychanie. Długość oparcia belki na murze przyjmuje się zwykle równą
wysokości przekroju belki. Dla usztywnienia ścian budynku i połączenia stropu z murem
końce belek powinny być zakotwione w murze nie rzadziej niż co 2,5 m
Ze względu na niebezpieczeństwo pożaru belek drewnianych nie można wpuszczać w mury
zbyt blisko kanałów dymowych. Od przewodów kominowych belki powinny być
oddzielone zawsze materiałem o złym przewodnictwie ciepła względnie materiałem
ogniochronnym. Odległość belki drewnianej od wewnętrznej strony kanału kominowego
winna wynosić najmniej 30 cm. Jeżeli zatem grubość ścianki komina wynosi 1/2 cegły (tj.
ok. 12 cm), belka winna być odsunięta od tej ścianki co najmniej o 18 cm.
Stropy na belkach stalowych
Głównymi elementami nośnymi tego rodzaju stropów są belki stalowe: walcowane profile
stalowe, najczęściej o przekroju dwuteowym. Rozstaw belek zależy od sposobu wypełnienia
przestrzeni między belkami, rozpiętości stropu oraz obciążeń działających na niego i wynosi
120-200 cm przy wypełnieniu płytami ceramicznymi i nie przekracza 200 cm przy
wypełnieniu płytami żelbetowymi. Typowe typy stropów na belkach stalowych to stropy
Kleina, stropy odcinkowe i stropy WPS. Nowoczesnym rozwiązanie stropów na belkach
stalowych są stropy zespolone z betonu i blach fałdowych.
Strop Kleina
W budownictwie niskim stosowane są stropy z wypełnieniem międzybelkowym w postaci
płyt ceglanych (z cegły pełnej) zbrojonych w spoinach płaskownikami stalowymi (bednarką),
zwane płytami Kleina.
Strop WPS
Zamiast płyt lub sklepień z cegły do wypełnienia pól między dwuteowymi nośnymi
belkami stalowymi stropu stosuje się również płyty żelbetowe lub prefabrykowane. Pozwala
to bowiem na wyeliminowanie deskowania oraz skrócenie czasu wykonania stropu. Stropy
tego rodzaju są lżejsze od stropów KJeina. Stosowane są w budownictwie inwentarskim jako
stropy nad piwnicami, w pracach związanych z rewaloryzacją zabytków. Szerokie
zastosowanie znalazły płyty typu WPS. Płyty WPS produkowane są o długości 100^-150 cm
ze zmianą długości co 10 cm i szerokości 40 cm.
Stropy zespolone
Płyty betonowane na blach fałdowych stanowią jedną z najpowszechniej stosowanych
metod wykonywania stropów w nowoczesnym budownictwie Europy Zachodniej, Stanów
Zjednoczonych czy Japonii. Stropy zespolone są stosowane w budownictwie
przemysłowym, mieszkaniowym i użyteczności publicznej. Mogą być wykonywane w
budynkach o konstrukcji szkieletowej (stalowej lub żelbetowej), murowanej a nawet w
budynkach drewnianych. Płyty betonowane na blachach fałdowych są najczęściej
stosowane jako stropy międzypiętrowe, stropy nad garażami podziemnymi, piwnicami, czy
jako konstrukcja nośna stropodachów.
Blachy trapezowe w stropach zespolonych pełnią rolę pomostu roboczego i deskowania
podczas betonowania płyty, a w stadium użytkowania są wykorzystywane jako całkowite lub
częściowe zbrojenie płyt. Płyty zespolone na blachach fałdowych są wykonywane najczęściej
z betonu zwykłego, rzadziej lekkiego. Funkcję szalunku traconego i zbrojenia płyt przyjmują
ocynkowane, fałdowe blachy stalowe o różnym kształcie profilu.
STROPY GĘSTOŻEBROWE
Stropami gęstożebrowymi nazywamy stropy, w których osiowy rozstaw pracujących
jednokierunkowo żeber nośnych nie przekracza 90 cm.
Klasyfikacji stropów gęstożebrowych można dokonać także np. z punktu widzenia
technologii ich montażu i wówczas można je dzielić w następujący sposób:
Typ 1 — stropy „monolityczne", w których żebra i płyta stanowią jednolitą całość, a
wypełnienie (np. pustaki Akermana) wymaga deskowania na ogół ażurowego i gęstego
stemplowania;
Typ 2 — stropy „prefabrykowane częściowo", w których żebra przed betonowaniem
stanowią bardzo wiotki szkielet pozwalający na rezygnację z deskowania, ale wymagające
nadal stemplowania chociaż rzadkiego (np. Fert);
Typ 3 — stropy „prefabrykowane", w których żebra i wypełnienie są maksymalnie
sprefabrykowane, a jedyną czynnością na budowie jest ich zmonoli-tyzowanie (np. DZ).