CIT - Taxonline.pl

 
FS Tax Monthly
Poland
Nr 5, maj 2011
CIT
Wydatek związany z wypłatą wynagrodzenia z tytułu umorzenia
udziałów nie stanowi kosztu uzyskania przychodów
W dniu 5 maja 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wydał
wyrok (sygn. akt I SA/Gd 191/11), w którym stwierdził, że wydatki spółki
poniesione z tytułu nadwyżki wypłaconej udziałowcom ponad wartość
nominalną umarzanych udziałów nie stanowią kosztu uzyskania przychodu.
Wyrok został wydany w sprawie spółki, która zamierza nawiązać współpracę
z inwestorem. Koniecznym warunkiem podjęcia tej współpracy było jednak
umorzenie udziałów należących do określonych udziałowców spółki. Z tytułu
umorzenia, spółka wypłaciła tym udziałowcom wynagrodzenie, którego
wysokość przewyższała wartość nominalną posiadanych przez nich udziałów.
Spółka powzięła wątpliwość, czy wypłacona nadwyżka wynagrodzenia ponad
wartość nominalną udziałów może zostać przez nią zaliczona do kosztów
uzyskania przychodów. W ocenie Spółki, skoro z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. c
ustawy o CIT wynika, iż kwota wypłaconego wynagrodzenia z tytułu umorzenia
udziałów, odpowiadająca ich wartości nominalnej nie stanowi kosztów
uzyskania przychodów, to - a contrario - należy uznać, że wypłacona nadwyżka
ponad wartość umarzanych udziałów powinna stanowić koszt podatkowy. Organ
podatkowy nie zgodził się z tym stanowiskiem, uznając, że poniesiony przez
Spółkę wydatek jest związany z umorzeniem udziałów i nie może zostać
zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.
Spółka zaskarżyła interpretację indywidualną do WSA w Gdańsku, który oddalił
skargę. Zdaniem sądu, organ dokonał prawidłowej interpretacji art. 16 ust. 1 pkt
10 lit. c ustawy o CIT. Przepis ten stanowi, iż za koszty uzyskania przychodów
nie uważa się wydatków poniesionych na umorzenie kapitału. Nie dotyczy on
przy tym jedynie wydatków bezpośrednio związanych z umorzeniem kapitału,
ale obejmuje wszystkie wydatki, które są związane z tą czynnością.
Wydatki poniesione na organizację wyjazdów dla obecnych lub
potencjalnych kontrahentów stanowią koszty uzyskania
przychodów
W dniu 17 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał
interpretację indywidualną (sygn. IPPB5/423-267/11-4/RS), w której stwierdził,
że wydatki ponoszone przez podatnika na organizację wyjazdów dla obecnych
oraz przyszłych kontrahentów, podczas których promowane są świadczone
przez niego usługi, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Jak zauważył organ, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie
przychodów zalicza się między innymi koszty promocji, reklamy i marketingu,
które mogą być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy
użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie
danego towaru lub usługi, ich cech jakościowych, użytkowych lub
konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych czy też
poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28
FS Tax Monthly
Polska
PwC
Nr 5, maj 2011
Strona 2
ustawy o CIT, nie uważa się natomiast za koszty uzyskania przychodów
kosztów reprezentacji, w tym w szczególności wydatków poniesionych na usługi
gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym także napojów
alkoholowych. Z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują
pojęcia „reprezentacji”, należy zgodnie z zasadami wykładni językowej
przepisów prawa odnieść się do definicji słownikowej tego pojęcia, które
zdefiniowane zostało jako „wystawność” i „okazałość”.
Jeżeli zatem ponoszone przez podatnika w związku z organizacją wyjazdów
wydatki mają na celu rozpowszechnianie informacji o oferowanych produktach
i dostępnej technologii – co w konsekwencji wpływa na zwiększenie popytu na
oferowane przez niego usługi - a jednocześnie nie mają one charakteru
wydatków reprezentacyjnych, to wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów
uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
VAT
W skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie musi
wchodzić nieruchomość
W dniu 27 maja 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał
wyrok (sygn. akt III SA/Wa 2982/10), w którym uznał, że brak tytułu prawnego
do nieruchomości w składzie zespołu składników majątkowych nie wyklucza
uznania tego zespołu za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu
art. 2 pkt 27e ustawy o VAT (dalej: ZCP) w sytuacji, gdy składniki majątku
spełniają przesłanki wymienione w powołanym przepisie i pozwalają na
samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej.
Wyrok został wydany w sprawie dotyczącej banku, który zamierzał nabyć
składniki majątku od spółki znajdującej się wraz z nim w jednej grupie
kapitałowej. W skład nabywanego majątku nie miało jednak wchodzić prawo
własności lub jakikolwiek inny tytuł prawny do nieruchomości, w której
prowadzona była działalność zbywcy.
Bank powziął wątpliwość, czy opisana transakcja będzie sprzedażą ZCP.
Dlatego też zwrócił się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej
przepisów prawa podatkowego w tym zakresie. We wniosku przedstawił własne
stanowisko, zgodnie z którym składniki majątku będące przedmiotem transakcji
spełniają przesłanki uznania ich za ZCP, w tym w szczególności są one
wyodrębnione pod kątem finansowym i organizacyjnym.
Organ interpretacyjny nie zgodził się ze stanowiskiem banku, stwierdzając, że
opisany przez niego zespół składników majątkowych nie może zostać uznany
za ZCP w rozumieniu art. 2 ustawy o VAT, ponieważ przedmiotem transakcji nie
będzie prawo własności lub inny tytuł prawny do nieruchomości. Składniki te nie
będą mogły zostać zatem wykorzystane do prowadzenia samodzielnej
działalności gospodarczej.
Niekorzystną interpretację bank zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Gdańsku, który uwzględnił skargę. Jak zauważył sąd,
z przepisu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT nie wynika, że występowanie tytułu
prawnego do nieruchomości wśród składników majątku będących przedmiotem
transakcji jest konieczną przesłanką uznania tych składników za ZCP.
FS Tax Monthly
Polska
PwC
Nr 5, maj 2011
Strona 3
Usługi rzeczoznawcy nie są usługami ubezpieczeniowymi,
zwolnionymi od VAT
W dniu 20 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację
indywidualną (sygn. ILPP2/443-263/11-4/AW), w której stwierdził, że usługi
likwidacji szkód świadczone na rzecz ubezpieczyciela nie są usługami
ubezpieczeniowymi korzystającymi ze zwolnienia od VAT na podstawie art. 43
ust. 1 pkt 37 oraz na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy o tym podatku.
Interpretacja została wydana na rzecz spółki świadczącej na rzecz zakładu
ubezpieczeń usługi likwidacji szkód, obejmujące ustalenie przyczyn
i okoliczności zajścia zdarzeń przewidzianych w umowie ubezpieczenia, a także
ustalanie wysokości i rozmiaru szkód oraz odszkodowań i innych świadczeń
należnych ubezpieczonym i poszkodowanym.
Zdaniem organu, opisane usługi nie stanowią czynności ubezpieczeniowych,
które charakteryzują się tym, że ubezpieczyciel w zamian za wcześniejsze
opłacenie składki ubezpieczeniowej zobowiązuje się, że w przypadku
wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia spełni na rzecz
ubezpieczonego świadczenie określone w momencie zawarcia umowy.
Czynność ubezpieczeniowa w każdym wypadku związana będzie z istnieniem
stosunku umownego między ubezpieczycielem a osobą, której ryzyko jest
objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast pomiędzy
wnioskodawcą a jego klientami nie istnieje stosunek prawny ubezpieczenia.
Wnioskodawca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na
wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego
przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie
przyjętego ryzyka. W konsekwencji wykonywane przez niego czynności nie
stanowią usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, korzystających ze
zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.
Rozpoznawanie potrzeb finansowych, inwestycyjnych lub
ubezpieczeniowych podlega zwolnieniu od VAT
W dniu 6 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał
interpretację indywidualną (sygn. IPPP2/443-79/11-3/MM), w której zgodził się
ze stanowiskiem wnioskodawcy zakładającym, że usługi polegające na
rozpoznawaniu potrzeb finansowych, inwestycyjnych lub ubezpieczeniowych
klientów banku, świadczone na jego rzecz oraz usługi polegające na
przekazywaniu klientowi rzetelnej informacji o produktach oferowanych przez
banki, w szczególności o warunkach udzielania kredytów i pożyczek, zawierania
umów ubezpieczenia oraz o zasadach uczestnictwa w funduszach
inwestycyjnych, są usługami zwolnionymi od VAT.
Jak zauważył organ, czynności wykonywane przez wnioskodawcę mają na celu
kwalifikację klienta pod kątem możliwości zawarcia przez niego konkretnej
umowy z bankiem. Zawarcie umowy poprzedzane jest wyborem odpowiedniej
oferty, co wymaga zbadania indywidualnych potrzeb klienta oraz jego kondycji
finansowej. Znajomość podstawowych informacji na temat konsumenta usługi
oferowanej przez bank ma więc charakter kluczowy. Dlatego też należy uznać,
że świadczone przez wnioskodawcę usługi są usługami pośrednictwa
finansowego, zwolnionymi od VAT na podstawie art. 41 oraz art. 43 ust. 1 pkt 38
oraz ustawy o VAT.
FS Tax Monthly
Polska
PwC
Nr 5, maj 2011
Strona 4
PCC
Usługi cash-poolingu nie podlegają PCC
W dniu 16 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał
interpretację indywidualną (sygn. IPPB2/436-96/11-2/AF), w której stwierdził, że
usługi cash-poolingu nie podlegają opodatkowaniu PCC. Jak zauważył organ,
ustawodawca nie wymienił umowy cash-poolingu w katalogu czynności
i zdarzeń podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.
Organ stwierdził ponadto, że konstrukcja umowy cash-poolingu, będącego
sposobem gospodarowania wolnymi środkami finansowymi uczestniczących
podmiotów zawiera w sobie pewne elementy pożyczki, nie wyczerpując jednak
istotnych jej znamion. Z tytułu uczestnictwa w cash-poolingu, wszystkie
podmioty uzyskują określone prawa i obowiązki, brak jest jednak zobowiązania
do przeniesienia określonej ilości pieniędzy na określony w umowie podmiot.
Czynności tego typu nie można również zakwalifikować jako umowy sprzedaży
lub depozytu nieprawidłowego. Tym samym wszelkie czynności dokonywane
w ramach umowy nie będą podlegały opodatkowaniu PCC.
Prace legislacyjne
Nowelizacja ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych
ustaw
Z dniem 2 czerwca 2011 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r.
o zmianie ustawy o rachunkowości oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Wprowadzone aktem zmiany, poza regulacjami zawartymi w ustawie
o rachunkowości, dotyczą również przepisów ustawy o PIT, ustawy o CIT,
kodeksu spółek handlowych oraz ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie
ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym.
Zasadniczym celem nowelizacji jest ograniczenie obowiązków przedsiębiorców,
którzy zdecydowali się na zawieszenie prowadzonej działalności gospodarczej.
Przedsiębiorca zawieszający działalność w danym roku obrotowym nie będzie
zobowiązany do zamknięcia księgi rachunkowej i sporządzenia sprawozdania
finansowego wraz z zakończeniem tego roku. Wyjątek od tej reguły stanowić
będą sytuacje, kiedy przedsiębiorca będzie dokonywał odpisów
amortyzacyjnych lub umorzeniowych lub też wystąpią inne zdarzenia
wywołujące skutki o charakterze majątkowym lub finansowym, wymagające
ujęcia w księdze rachunkowej.
Ustawa wprowadza również modyfikację definicji „samochodu osobowego” na
gruncie przepisów o podatkach dochodowych. W latach 2011 i 2012
z niewielkimi modyfikacjami wiążąca będzie definicja obowiązująca do
31 grudnia 2010 r., natomiast istotne zmiany zajdą w tym zakresie w roku 2013.
Ustawa wprowadza także modyfikacje w zakresie katalogu przesłanek, których
spełnienie jest konieczne, aby zastosować zwolnienie od CIT w stosunku do:
przychodów z odsetek,
przychodów z praw autorskich lub praw pokrewnych,
przychodów z praw do projektów wynalazczych,
przychodów z praw do znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym
również do przychodów ze sprzedaży tych praw,
FS Tax Monthly
Polska
PwC
Nr 5, maj 2011
Strona 5
przychodów z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub
procesu produkcyjnego,
przychodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia
przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego
lub naukowego, w tym także środka transportu,
przychodów z know-how.
Powstały założenia do projektu ustawy o funduszu
stabilizacyjnym
Celem projektu ustawy o funduszu stabilizacyjnym jest wzmocnienie stabilności
sektora instytucji finansowych prowadzących działalność depozytowo –
kredytową. Przewidziano w nim m.in. utworzenie w ramach sektora finansów
publicznych Funduszu Stabilizacyjnego, będącego państwowym funduszem
celowym. Fundusz Stabilizacyjny miałby być zasilany z tzw. opłaty
ostrożnościowej – powtarzalnego, obowiązkowego świadczenia o charakterze
publicznoprawnym.
Projekt zakłada, że opłata ostrożnościowa pobierana będzie od banków
krajowych, oddziałów instytucji kredytowych, oddziałów banków zagranicznych
oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo – kredytowych, dwukrotnie w ciągu
każdego roku. Każda instytucja zobowiązana do jej wniesienia miałaby obliczać
wysokość należnej opłaty we własnym zakresie.
Z nieoficjalnych informacji PAP wynika, że w najbliższych tygodniach projekt
trafi do konsultacji międzyresortowych i społecznych. Celem twórców projektu
jest jego przyjęcie przez Radę Ministrów oraz parlament jeszcze w trakcie
bieżącej kadencji. Z nieoficjalnych informacji wynika również, że obowiązek
wnoszenia opłaty ostrożnościowej miałby obowiązywać już od 1 stycznia 2012
roku.
Kontakt z nami
Camiel van der Meij
(022) 523 4959
[email protected]
Tomasz Szczepanik
(022) 523 4896
[email protected]
Jakub Żak
(022) 523 4792
[email protected]
Robert Jurkiewicz
(022) 523 4653
[email protected]
Wiktor Szczypiński
(022) 523 4969
[email protected]