ogłoszenia duszpasterskie

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE
XXIII NIEDZIELA ZWYLKŁA
08.09.2013
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
W dniu dzisiejszym o godz. 13.00 w Lutomi odbywają się Dożynki Gminne w
imieniu Pani Wójt Teresy Mazurek i pozostałych organizatorów zapraszamy do
wzięcia udziału we wspólnym dziękczynieniu za tegoroczne plony.
W kalendarzu liturgicznym wspominamy:
 W piątek – św. Jana Chryzostoma, biskupa i doktora Kościoła
 W sobotę – święto Podwyższenia Krzyża Świętego
 W przyszłą niedzielę o godz. 13.00 Mszą św. rozpoczniemy dożynki parafialne, które w tym roku odbędą się w Pogorzale.
 Również w przyszłą niedzielę zapraszamy dzieci przygotowujące się do
Pierwszej Komunii Świętej wraz z Rodzicami na Mszę św. o godz.
9.45 i pierwsze spotkanie przygotowujące do sakramentu Eucharystii.
 W trzecim tygodniu września rozpoczną się Kwartalne Dni Modlitw za
dzieci, młodzież i wychowawców.
Msze św. w tygodniu odprawiane będą o godz. 18.00, w sobotę w Witoszowie
o godz. 8.00 i 15.00 – Msza ślubna, w Komorowie o 18.00.
Zapraszamy dzieci ze Szkoły Podstawowej na spotkanie biblijne w poniedziałek po Mszy św. do salki na plebanii.
Zebranie Liturgicznej Służby Ołtarza w poniedziałek po Mszy św.
W przyszłą sobotę organizujemy wyjazd na Diecezjalne Spotkanie Młodzieży w
Wambierzycach. Zapraszamy młodzież od VI klasy Szkoły Podstawowej do
udziału w spotkaniu. Koszt wyjazdu 5 zł.
Kancelaria parafialna czynna jest w środę i piątek po Mszy św.
W przyszłym roku, ze względu na święcenia prezbiteratu diakona Artura Tomczaka, Pierwsza Komunia Święta odbędzie się wyjątkowo w drugą niedzielę
maja.
Do nabycia są czasopisma katolickie.
INTENCJE MSZALNE
8.09.-15.09.2013
Poniedziałek – godz. 18.00 – 1. Śp. Katarzyna (8 greg.) ;
2. Śp. Feliks (8 greg.)
Wtorek – godz. 18.00 – 1. Śp. Katarzyna (9 greg.) ; 2. Śp. Feliks (9 greg.)
Środa – godz. 18.00 – 1. O Boże błogosławieństwo i potrzebne łaski dla Wandy w 70 rocznicę
urodzin.2. Śp. Feliks (10 greg.), Msza za śp. Katarzynę (10 greg.) odprawiona będzie poza parafią)
Czwartek – godz. 18.00 – 1. Śp. Katarzyna (11 greg.) ; 2. Śp. Feliks (11 greg.)
Piątek – godz. 18.00 – 1. Śp. Katarzyna (12 greg.) ; 2. Śp. Feliks (12 greg.)
Sobota – godz. 8.00 - Śp. Katarzyna (13 greg.); – godz. 15.00 – Msza ślubna
Komorów godz. 18.00 – śp. Feliks (13 greg.)
NIEDZIELA – 15 WRZEŚNIA
8.00 – 1. Śp. Katarzyna (7 greg.) 2. śp. Rozalia + Bronisław Kluska
9.45 – 1. śp. Józef Tarała (r.śm.)2. śp. Ludwik + Zofia Herba
12.00 – śp. Idzi Sołtys (4)
13.00 Pogorzała – Dożynki Parafialne 1. Msza dziękczynna za zbiory 2. śp. Feliks (14 greg.)
Adres: Witoszów Dolny 124, 58-100 Świdnica Śląska, Telefon:(74) 853 82 69;
e-mail: [email protected];;
strona internetowa: www.witoszow.diecezja.swidnica.pl
redakcja: Krystyna Stanikowska; e-mail: [email protected],
Piotr Bergander
e-mail: [email protected]
Gazetka Parafii
Nawiedzenia
Najświętszej Marii Panny
w Witoszowie Dolnym
09 WRZEŚNIA 2013 r. XXIII NIEDZIELA ZWYKŁA
Dzisiejsze czytania Dzisiejsze czytania: Mdr 9,13-18b; Ps 90,3-6.12-14.17; Flm 9b-10.12-17;
Ps 119,135; Łk 14,25-33
Łk 14,25-33)
Wielkie tłumy szły z Jezusem. On zwrócił się i rzekł do nich: Jeśli kto przychodzi do
Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto siebie
samego, nie może być moim uczniem. Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie
może być moim uczniem. Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i
nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby założył fundament, a nie
zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: Ten człowiek zaczął
budować, a nie zdołał wykończyć. Albo który król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z
drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestoma tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie,
wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju. Tak więc
nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem.
Naucz nas, Panie, liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca. Powróć do nas,
o Panie, dokąd będziesz zwlekał? Bądź litościwy dla sług Twoich. Nasyć nas z rana swoją
łaskawością, abyśmy przez wszystkie dni nasze mogli się radować i cieszyć... Dobroć
Pana Boga naszego niech będzie nad nami! Wspieraj, Panie, dzieło rąk naszych. Daj mi
zrozumieć, o Chryste Jezu, że najważniejszą rzeczą dla człowieka to naśladować Ciebie.
Cnota, świętość streszczają się w tym tak prostym słowie, jakie Ty kierujesz do każdego:
„Chodź za Mną”. Lecz nie mówisz go nigdy do nikogo, zanim wpierw nie powiesz innych
słów, w których określasz warunki, jakie pozwalają odpowiedzieć na Twoje słodkie wezwanie: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż
swój”.Prawdziwie, o Panie, Ty idziesz przed nami zbyt pośpiesznym krokiem; jesteś mądrością i zarazem dobrocią, więc winieneś nas zrozumieć. Nie idziesz tylko, lecz biegniesz szybko i radośnie, krokami olbrzyma. Jakże więc będziemy mogli iść za Tobą, my,
biedni ludzie obciążeni tak wielkimi ciężarami? — A jednak musicie, Ty nam odpowiadasz, i możecie, bo „królestwo moje w was jest” i wewnętrzna jest droga wiodąca do Niego; możecie, cierpieć bowiem znaczy więcej niż działać; ponieważ wasz prawdziwy postęp polega na moim postępie w was; a krzyż, niszcząc wszelką przeszkodę... otwiera łatwą i szeroką drogę, którą mogę osiągnąć zamierzony cel razem z wami (C. Gay).
O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. III, str. 162
Odkrycie św. Augustyna
katecheza 1(99)
W sierpniu 386 roku, niedaleko Mediolanu,
przebywał
Augustyn
z Tagasty. Przybył do ówczesnej
siedziby cesarza, by pracować jako
profesor. Od lat szukał najwyższych
wartości w życiu i, mimo że zbliżał
się do trzydziestki, nic z tego, co
udało się mu znaleźć, nie zaspokoiło
jego tęsknoty za szczęściem.
W Mediolanie spotkał św. Ambrożego, biskupa wielkiego formatu, który
mógł profesorowi tej klasy co Augustyn zaimponować. Słuchając jego
kazań sięgnął do lektury Pisma Świętego. Stopniowo oczy jego otwierały się na wielkie wartości ukazane
w Objawieniu a przekazywane w Kościele. Spotykał coraz więcej ludzi żyjących
Ewangelią, ale ile razy zatrzymywał się, by obliczyć, czy jego stać na wędrowanie
wskazaną przez Chrystusa drogą, dochodził do wniosku, że nie potrafi.Nie chciał
iść na żadne kompromisy. Nie zamierzał upodobniać się do owego budowniczego
wspomnianego przez Jezusa, który rozpoczął budowę wieży a nie skończył. Nie
mógł się więc zdecydować na chrzest wiedząc, że jeśli życie nie będzie harmonizowało z przyrzeczeniem chrzcielnym, ludzie słusznie zadrwią z niego: „zaczął
budować a nie skończył”. Nie chciał też upodobnić się do owego króla, który
miał stoczyć bitwę z silniejszym przeciwnikiem. Augustyn czuł się słaby. Jego
ciało było mocniejsze od jego woli. Wolał bitwy nie rozpoczynać, pozostawało
mu zatem prosić o warunki pokoju, zgadzając się na dalszą niewolę i nieszczęście
.Pewnego sierpniowego dnia ból bezsilnej rozpaczy powalił go na ziemię. Płakał.
Nie wiedział, jak z tego zaklętego kręgu się wydobyć. Chciał sięgnąć po wielkie
wartości, a nie miał siły, był za słaby.Nagle łaska zalała jego serce. Zrozumiał
głęboki sens wezwania Jezusa. Pojął, że drogą Ewangelii trzeba kroczyć dźwigając własny krzyż, ale nie polegając na własnych siłach, lecz na mocy Bożej. Augustyn zrozumiał, że ewangelicznej drogi nikt o własnych siłach przebyć nie potrafi, że ona jest zaplanowana jako droga ścisłej współpracy człowieka z Bogiem.
Szczyt doskonałości, który do tego momentu wydawał się mu nie do zdobycia,
nagle stał się osiągalny. Wystarczy zrezygnować z obliczeń na miarę własnych sił
i sięgnąć po pomoc Bożej łaski. Przeżycie było tak głębokie, że Augustyn pod
jego wpływem zdecydowanie wkroczył na ewangeliczną drogę i wędrował nią
ponad czterdzieści lat, do końca życia. Warto razem z nim zastanowić się nad
naszym podejściem do ewangelicznej drogi. Czy nie sprowadzamy jej do naszych
możliwości? Czy odkryliśmy, że każdy krok na tej drodze przerasta nasze siły
i jest możliwy jedynie przy ścisłej współpracy z łaską?
Ks. Edward Staniek
1.
Co to jest liturgia?
1. Rozpoczynamy serię katechez dotyczących drugiej części Katechizmu Kościoła
Katolickiego poświęconej świętej liturgii Kościoła. Na początku zapytajmy więc, czym jest liturgia?
Odpowiedź na to pytanie na pozór wydaje się dosyć prosta. Liturgia kojarzy się nam zazwyczaj ze
Mszą świętą, „z Boską Ofiarą Eucharystyczną, w której dokonuje się dzieło naszego odkupienia”
(por. KKK 1068). Ale czy liturgia to tylko Msza święta?
2. Samo słowo „liturgia” wywodzi się z języka greckiego i oznacza „dzieło publiczne”. W
starożytnej Grecji liturgią nazywano wszelką pracę i służbę pełnioną w imieniu ludu lub na rzecz
ludu (por. KKK 1069). Taka służba-liturgia dla dobra wspólnego - w tym cześć oddawana bóstwom
- była cechą charakterystyczną dla starożytnych greckich państw-miast. Nic więc dziwnego, że
termin „liturgia” - w znaczeniu ogólnym, ale również na oznaczenie czci oddawanej Jedynemu
Bogu - odnajdujemy w księgach biblijnych Nowego Testamentu powstałych w rzymsko-greckim
kręgu kulturowym.
3. Katechizm Kościoła Katolickiego, przytaczając naukę zawartą w Konstytucji o Liturgii
Soboru Watykańskiego II, przypomina że każda celebracja liturgiczna jest przede wszystkim
działaniem samego Chrystusa. To On, Bóg-Człowiek, Najwyższy i Wieczny Kapłan - podobnie
jak przed dwoma tysiącami lat podczas swojego ziemskiego życia, a zwłaszcza w Wieczerniku i na
drzewie Krzyża, tak i dzisiaj, za każdym razem gdy sprawowana jest liturgia - składa sam siebie w
Ofierze Bogu Ojcu. Stąd liturgia uważana jest za wypełnianie owej kapłańskiej funkcji Jezusa
Chrystusa pod osłoną znaków, symboli, słów i gestów. W liturgii poprzez znaki widzialne i w
sposób właściwy dla poszczególnych znaków dokonuje się uświęcenie człowieka, a Chrystus –
Głowa Kościoła i my wszyscy, jako członkowie Kościoła, oddajemy publiczną cześć Bogu Ojcu
(por. KL 7; KKK 1070). Włączenie nas w tę tajemnicę zakłada świadome, czynne i owocne
uczestnictwo w świętej liturgii Kościoła (por. KL 11. 14; KKK 1071). Istota liturgii nie polega
jednak na sprawowaniu zewnętrznych obrzędów, lecz na wspominaniu i uobecnianiu zbawczych
wydarzeń, dzięki którym dokonało się nasze odkupienie, w tym przede wszystkim: tajemnicy
wcielenia, życia, męki, śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia Pana Jezusa. Liturgia nie jest
czysto ludzkim wspominaniem owych najważniejszych wydarzeń z historii zbawienia:
wspominaniem w sensie sentymentalnym czy psychologicznym. Wydarzenia zbawcze, które
wspominamy i celebrujemy w liturgii, choć miały miejsce jeden, jedyny raz i historycznie nigdy się
nie powtórzyły i nie powtórzą, to jednak dzięki Duchowi Świętemu stają się obecne na sposób
sakramentalny: w swojej istocie, a nie tylko w skutkach czy w zbawczych owocach. Za liturgię w
sensie ścisłym - czyli taką, która jest rozumiana jako obiektywna pamiątka tajemnic zbawienia uważamy celebrację Mszy świętej wszystkich sakramentów i wielu sakramentaliów, a także
sprawowanie liturgii godzin, zwanej również modlitwą brewiarzową. Natomiast wszelkie
nabożeństwa ludu Bożego (różaniec, Droga krzyżowa, koronki, litanie oraz wiele innych
przejawów chrześcijańskiej pobożności) uznajemy za formy liturgii w sensie szerokim. Chociaż
stanowią one wyraz naszej najgłębszej czci wobec Pana Boga, Matki Najświętszej i świętych, nie są
jednak zbawczym działaniem Chrystusa, lecz modlitwą człowieka. Dlatego nie można stawiać ich
na równi z Eucharystią czy sprawowaniem sakramentów świętych. Tym niemniej winny one z
liturgii wypływać i do niej prowadzić (por. KL 13). Liturgia stanowi źródło i cel misji Kościoła, ale
oczywiście nie wyczerpuje całej jego działalności, na którą składają się, między innymi, także
ewangelizacja czy działalność charytatywna (por. KL 9-10; KKK 1072).
4. Zapamiętajmy: Liturgia jest wykonywaniem kapłańskiej funkcji Chrystusa
zbawiania człowieka i świata. W liturgii pod osłoną znaków dokonuje się uświęcenie człowieka
i uwielbienie Boga. Najgłębszy sens liturgii polega na wspominaniu i uobecnianiu Paschalnego
Misterium Chrystusa, czyli Jego zbawczej męki, śmierci i zmartwychwstania.
Ks. Daniel Brzeziński