śmiech i kara

Sygn. akt. IV Ka 832/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 września 2013r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Agata Regulska
Protokolant Jowita Sierańska
po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013r.
sprawy K. B.
obwinionego z art. 51§1 k.w.
na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków
z dnia 15 maja 2013 r. sygn. akt V W 349/13
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 39 § 1 k.w. odstępuje od
wymierzania obwinionemu kary za przypisane mu wykroczenie;
II. zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt IV Ka 832/13
UZASADNIENIE
K. B. został obwiniony o to, że w nocy 08 grudnia 2012r w godz. 00.00-03.30 przebywając w mieszkaniu przy ul. (...)
we W., poprzez słuchanie głośnej muzyki, śpiewy - karaoke, śmiech i głośne rozmowy, zakłócił spoczynek i ciszę nocną
czym działał na szkodę zgłaszającego, Pana: R. B.
tj. o czyn z art. 51 § 1 kw
Wyrokiem z dnia 15 maja 2013r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków, w sprawie o sygn. akt VW 349/13:
I. uznał obwinionego K. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku
przyjmując, iż działał 8 grudnia 2012r w godzinach od ok. 1.00 do 3.30 tj. wykroczenia z art. 51§1 kw i za to, na
podstawie art.51§1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200(dwieście) złotych;
II. na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania,
zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.
Z wyrokiem tym nie zgodził się obwiniony i wywiódł w przepisanym terminie apelację. W jej treści zarzucił
zaskarżonemu orzeczeniu:
I. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę uznania go za winnego zarzuconego mu czynu,
II. rażącą obrazę prawa:
a) procesowego, w szczególności przez naruszenie:
- zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw),
- zasady res iudicata ( art. 5§1 pkt 8 kpw),
- zasady domniemania niewinności i ind dubio pro reo ( art. 5 kpk w zw. z art. 8 kpw),
b) materialnego przez naruszenie art. 51§1 kw.
Apelujący w treści pisma wniósł o zmianę wyroku przez jego uchylenie i umorzenie postępowania, ewentualnie o
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
Po zapoznaniu się i szczegółowym przeanalizowaniu akt sprawy należy uznać, iż Sąd Rejonowy przeprowadził
postępowanie rozpoznawcze w sposób prawidłowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Analiza
uzasadnienia orzeczenia pozwala na przyjęcie, iż zebrane w sprawie dowody Sąd I instancji dokładnie przeanalizował
i wszechstronnie ocenił.
Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu
Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu orzekającego odnośnie tego, iż całokształt zebranego w
sprawie materiału dowodowego daje wystarczającą podstawę do uznania sprawstwa obwinionego w odniesieniu do
zarzuconego mu wykroczenia z art. 51 § 1 kw.
Sąd Okręgowy uznał, iż podnoszony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest całkowicie bezpodstawny. Zarzut
taki bowiem tylko wówczas jest słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający
nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a stawiając ten zarzut należy wykazać jakich mianowicie
konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I instancji w
dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego.
W treści apelacji nie wskazano okoliczności, które pozostałyby poza rozważaniem Sądu Rejonowego, ani żadnego
argumentu czy dowodu przekonującego, że ustalenia faktyczne pozostają w sprzeczności z kryteriami prawidłowego
rozumowania czy doświadczenia życiowego. Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Odwoławczy w
zupełności podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.
Zarzut apelującego, wskazujący na naruszeniu przez Sąd orzekający zasady res iudicata pozostaje całkowicie chybiony.
Nie ulegało bowiem w sprawie wątpliwości, iż czyn, za który obwiniony został ukarany w drodze mandatu karnego
był odrębnym zdarzeniem od tego, które jest przedmiotem niniejszego postępowania. Jak wynika z dokonanych
prawidłowo ustaleń faktycznych w sprawie zachowania, za które został nałożony mandat zostały faktycznie przerwane
interwencją Policji (choć jedynie na bardzo krótko). Jakkolwiek po odjeździe funkcjonariuszy Policji natężenie hałasu
w mieszkaniu obwinionego uległo obniżeniu – obwiniony i jego goście zaniechali śpiewów to nadal było głośno
(rozmowy, śmiech, intensywne stukanie w podłogę). Nie można zatem z pewnością mówić o tym, że K. B. został
dwukrotnie ukarany za to samo wykroczenie. Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd orzekający słusznie uznał, że czyn
obwinionego stanowił znamiona wykroczenia z art. 51 kw (jako wybryk zakłócający spoczynek nocny). Zachowanie
ujawnione w mieszkaniu obwinionego w godzinach nocnych z pewnością było takie, które odbiegało od przyjętych
norm zachowania mając na uwadze jego porę oraz miejsce. Nie można zaakceptować argumentacji K. B., w której
przekonuje on, że zachowanie to nie odbiegało od przyjętego zwyczajowo w danym miejscu i czasie, mając na uwadze
wskazywaną przez niego szczególną okoliczność uzasadniającą świętowanie. Zakłócenie spoczynku nocnego polega
na uniemożliwieniu, przynajmniej jednej osobie, odpoczęcia w ciszy, która obowiązuje od godz. 22:00 do 6:00, a do
takiego zakłócenia niewątpliwie doszło.
Reasumując powyższe, ustalony prawidłowo przez Sąd I instancji stan faktyczny, pozwalał na przyjęcie, iż obwiniony
K. B. dopuścił się wykroczenia z art. 51 kw.
Sąd Odwoławczy doszedł jednakże do przekonania, iż czyn ten odznaczał się niewielkim stopniem społecznej
szkodliwości i można go uznać za przypadek zasługujący na szczególne potraktowane z uwagi na jego okoliczności
oraz właściwości osobiste sprawcy. Trzeba bowiem zauważyć kilka istotnych kwestii. Po pierwsze, zachowanie, będące
przedmiotem niniejszego postępowania, jakkolwiek dla pokrzywdzonego uciążliwe, miało związek ze szczególnym dla
obwinionego zdarzeniem w jego życiu jakim jest z pewnością ukończenie studiów i uzyskanie tytułu magistra. Potrzeba
uczczenia tego zdarzenia poprzez zorganizowanie w swoim mieszkaniu przyjęcia dla swoich znajomych, pozostaje
zrozumiała. Po wtóre, przyjęcie nie odbywało się w środku tygodnia, lecz w weekend. Po trzecie, co przyznał również
sam pokrzywdzony, po odjeździe Policji natężenie hałasu w mieszkaniu uległo zmniejszeniu (ustały śpiewy i głośna
muzyka), a samego obwinionego pokrzywdzony określił jako osobę grzeczną w codziennych relacjach. Mając powyższe
na uwadze (a także dotychczasową niekaralność obwinionego oraz dotychczasowy sposób życia) Sąd Odwoławczy
zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w oparciu o art. 39§1 kw, odstąpił od wymierzenia kary. Zdaniem
Sądu Okręgowego już sam fakt prowadzenia postępowania i jego wynik będzie dla K. B. wystarczająco dolegliwą
konsekwencją czynu.
Mając na uwadze aktualną sytuację majątkową obwinionego, pozostającego na utrzymaniu rodziców, Sąd, na
podstawie art. 636 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k, zwolnił go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za
postępowanie odwoławcze.