Jan Gołąb - transplantacja płuc

Źródło:
http://old.mimowszystko.org/pl/anna-dymna/8222spotkajmy-sie8221/archiwum/578,Jan-Golab-transplantacja-pluc.html
Wygenerowano: Środa, 8 marca 2017, 02:05
Jan Gołąb - transplantacja płuc
18 lutego 2008 r.
Dzisiaj gliwiczanin Jan Gołąb może oddychać pełną piersią, biegać, uprawiać sport. Powoli zapomina, że jeszcze nie tak
dawno, przebywając w mieszkaniu podpięty do tlenu, nie mógł właściwie ruszać się z łóżka; ani pomagać żonie, ani czwórce
swoich dzieci: dwuipółrocznemu wówczas Marcinowi, czteroletniemu Januszowi, dziewięcioletniej Wirginii i czternastoletniej
Justynie. W programie „Anna Dymna – Spotkajmy się” gościł z Wirginią. Dziewczynka, wspominając czas sprzed niemal
dwóch lat, zanim ojcu przeszczepiono lewe płuco, miała łzy w oczach. Zresztą dzisiaj rodzina pana Jana też łatwego życia nie
ma. On, chociaż może, nie pracuje, cierpiąca na depresję żona także. Czwórką dzieci trzeba się przecież zająć. Pomagają im
życzliwi ludzie. Jednak, po tym co wspólnie przeszli, najważniejsze jest dla nich to, że są teraz razem, a tacie nie grozi już
śmierć.
Pan Jan kłopoty z oddychaniem zaczął mieć jako roczne dziecko. W okresie szkolnym leczył się w Rabce Zdroju – wydawało
się, że na tyle skutecznie, iż choroba ustąpiła na dobre. Dopiero w 2000 roku, podczas odgarniania śniegu sprzed garażu
szwagra, niepokojąco silnie się zmęczył. Omal nie stracił wtedy przytomności. Diagnoza lekarska: zwłóknienie płuc, jedyny
ratunek – przeszczep. Ciężkie to były chwile dla pana Jana i jego rodziny, targał nim strach o żonę i czwórkę małych dzieci.
Jednak z drugiej strony - w jakiś cudowny, trudno wytłumaczalny sposób mężczyzna nie tracił wiary w swoją pomyślność.
Cierpliwie czekał na telefon ze szpitala. Przeczuwał, że wszystko się uda.
Pewnego ranka obudził się, a intuicja podpowiedziała mu, że właśnie w tym dniu telefon zabrzęczy. Poprosił więc żonę, by
pomogła mu się umyć, przebrać w pidżamę... Rzeczywiście, telefon zabrzęczał. Dzwoniono ze szpitala z informacją, że jest
dawca. Sprawy potoczyły się na tyle szybko, że pan Jan nie pamięta już dokładnie tamtych zdarzeń. Z nowym płucem spędził
w szpitalu trzy miesiące. O dawcy wie niewiele, tylko tyle, że miał 55 lat i pochodził z Sosnowca. Chciałby poznać jego
rodzinę, podziękować jej za to, że żyje. To dla niego prawdziwy cud. Dla jego żony i czwórki dzieci również.
Pamiętajmy, że, wyrażając zgodę na pośmiertne oddanie organów do przeszczepu, każdy z nas może być sprawcą
podobnych cudów.
TVP2, 18 lutego 2008 r., 19.30
Tweet