Nr wniosku: 153865, nr raportu: 14037. Kierownik (z rap.): dr Monika

Nr wniosku: 153865, nr raportu: 14037. Kierownik (z rap.): dr Monika Beata Zakrzewska
Przeprowadzone badania oraz powstałe w ich wyniku publikacje wpisują się w nowe spojrzenie na rolę organów
administracji publicznej w decydowaniu o sprawach publicznych, w ramach nowych teorii administrowania, określanych
jako multilevel governance oraz good governance. W zarządzaniu ochroną środowiska, ze względu na brak istnienia
jednoznacznie optymalnych i zobiektywizowanych rozwiązań dla problemów środowiskowych, coraz większe znaczenie
mają rozwiązania, które są nie tylko wynikiem prac ekspertów, ale są uzupełniane poprzez ustalenia przyjmowane w
wyniku rozważenia różnych interesów przy udziale organizacji pozarządowych i zainteresowanych podmiotów.
Przedmiotem badań była ocena przekazania określonych kompetencji związanych z procedurą oceny oddziaływania na
środowisko specjalistycznym organom, jakimi są obecnie regionalni dyrektorzy ochrony środowiska. Pozytywnie należy
ocenić rolę tych organów w zakresie możliwości zapewnienia specjalistycznej wiedzy potrzebnej do oceny raportu
oddziaływania na środowisko. Sformułowano postulat przekazania zadań z zakresu zapewnienia udziału społeczeństwa w
ochronie środowiska organom, które obiektywnie rozważą dotknięte interesy w sytuacji, gdy gmina jest jednocześnie
inwestorem i jej organy prowadzą postępowanie w sprawie planowanego przedsięwzięcia.
W badaniach potwierdzone zostało, że uprzywilejowana pozycja organizacji ekologicznych w postępowaniach
wymagających udziału społeczeństwa nie znajduje uzasadnienia na gruncie wartości konstytucyjnych. Zwiększanie
uprawnień organizacji ekologicznych wynika z konieczności dostosowania prawa polskiego do prawa unijnego oraz do
postanowień Konwencji z Aarhus, a nadal można uznać, że krajowe przepisy są niedostosowane do prawa unijnego w
odniesieniu do zapewnienia udziału organizacji ekologicznych w postępowaniach dotyczących selekcji przedsięwzięć
podlegających ocenie oddziaływania na środowisko.
W badaniach wskazano na konieczność szerszego zastosowania zasady kooperacji w ochronie środowiska. Instrumenty
kooperacji zostały wskazane w przepisach regulujących współpracę organów administracji z organizacjami
pozarządowymi, a w polskim prawie należą do nich m.in. konsultowanie projektów aktów normatywnych, tworzenie
wspólnych zespołów o charakterze doradczym i inicjatywnym, finansowanie zadań zleconych organizacjom
pozarządowym. Kierunki badań nad wdrażaniem zasady kooperacji w ochronie środowiska mogą też wyznaczać badania
prawnoporównawcze. W doktrynie niemieckiej wyróżnia się takie instrumenty kooperacji jak: umowy publicznoprawne,
porozumienia nieformalne i mediacje.
Przeprowadzone badania mają istotne znaczenie dla ugruntowania znaczenia partycypacji publicznej w ochronie
środowiska. Jednocześnie wskazują na konieczność prowadzenia dalszych badań empirycznych w zakresie określenia
stanu partycypacji publicznej w ochronie środowiska oraz poziomu współpracy organizacji ekologicznych z władzami
publicznymi.