D - Sąd Okręgowy w Warszawie

Sygn. akt XV GC 2044/13
UZASADNIENIE
Pozwem złożonym do tutejszego Sądu w dniu 29 marca 2011 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w P. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. (dalej także: (...)) kwoty
3.018,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 stycznia 2011r. do dnia zapłaty a także o zasądzenia kosztów
procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (pozew k. 4-5).
W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 15 czerwca 2010r. miała miejsce kolizja drogowa której sprawca był objęty
ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Poszkodowany w
kolizji wobec konieczności naprawy uszkodzonego pojazdu zawarł z powodem umowę pojazdu zastępczego. Z tytułu
powyższego powód wystawił fakturę VAT. Następnie powód zwrócił się do ubezpieczyciela sprawcy szkody o pokrycie
kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości stwierdzoną ww. fakturą jednakże roszczenie powoda nie zostało
w pełni zaspokojone.
Nakazem zapłaty z dnia 14 kwietnia 2011r., sygn. akt XV GNc 2541/11, wydanym w postępowaniu upominawczym
Referendarz sądowy tutejszego Sądu nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda dochodzoną kwotę wraz z
odsetkami i kosztami procesu (nakaz zapłaty k. 41).
W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w dniu 30 maja 2011r. r. (data nadania w urzędzie pocztowym k. 65)
pozwany (...) Spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. zaskarżył nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa
w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego
według norm prawem przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa (sprzeciw k.
47-51).
Pozwany zakwestionował roszczenie powoda tak co do zasady jak i wysokości. Podkreślił, że umowa najmu pojazdu
zastępczego (...) zawarta pomiędzy powodem a poszkodowanym jest nieważna, z uwagi na fakt iż nie zawiera
wszystkich istotnych postanowień umowy. Wskazał, że cennik nie stanowi integralnej części umowy najmu, nie
został podpisany przez poszkodowanego przez co nie jest wiadome czy poszkodowany zaakceptował stawki czynszu
najmu wskazane przez powoda. W jego ocenie cennik ten nie stanowi podstawy do obliczana czynszu najmu pojazdu
zastępczego.
Pozwany zarzucił niewykazanie przez powoda konieczności najmu pojazdu zastępczego. Pozwany zakwestionował
wysokość kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. W jego ocenie powód nie wykazał, że stawka zastosowana przez
powoda za dobę najmu pojazdu zastępczego odpowiada stosowanym na rynku stawkom za wynajem pojazdu
zastępczego. W ocenie pozwanego kwota ta jest zawyżona. Pozwany zakwestionował również przedstawiony przez
powoda czas naprawy pojazdu.
W dniu 29 sierpnia 2012r. został wydany wyrok oddalający powództwo w całości (wyrok k. 169).
Apelację od powyższego wyroku złożył powód wnosząc o jego uchylenie i zasądzenie na jego rzecz kwoty 3.018,06 zł
z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2011r. (apelacja powoda k. 188-189).
W dniu 13 marca 2013r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy uchylił zaskarżony
wyrok i przekazał sprawę tutejszemu Sądowi do ponownego rozpoznania (wyrok Sądu Okręgowego k. 213).
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Sad Okręgowy zobowiązał Sąd Rejonowy do rozstrzygnięcia o wnioskach
dowodowych stron(w tym o uzupełnienie opinii biegłego) i przeprowadzenie postępowania dowodowego
(uzasadnienie k. 219-222), uznając za przesądzone, że umowa łącząca powoda z poszkodowanym stanowiła umowę
najmu, która została podpisana przez umocowane do tego osoby i która zawiera wszystkie istotne postanowienia
umowy najmu, albowiem strony uzgodniły czynsz najmu.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 15 czerwca 2010r. we W. miała miejsce kolizja drogowa na skutek której uszkodzony został m.in. pojazd marki
F. (...) o nr rej. (...) należący do B. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Biuro (...). Sprawcą kolizji
był R. J. kierujący pojazdem marki B. o nr rej. (...), ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy
pojazdów mechanicznych w (...) (dowód: urzędowy odpis notatki informacyjnej o zaistniałej kolizji drogowej– k. 6,
dokumenty dotyczące zdarzenia i zgłoszenia szkody w aktach szkody).
Poszkodowany oddał uszkodzony pojazd do naprawy w serwisie (...) Sp.j. Serwis (...) we W. w dniu 12 lipca 2010r.
Dodatkowe oględziny pojazdu miały miejsce w dniu 21 lipca 2010r. W tym samym dniu do serwisu została dostarczona
kalkulacja naprawy wykonana przez Towarzystwu (...). W dniu 30 lipca 2010r. naprawa uszkodzonego pojazdu
zakończyła się i pojazd został odebrany z serwisu (dowód: odpisy urzędowe: arkusza naprawy – k. 12; dokumentów
dotyczących naprawy pojazdu i likwidacji szkody w aktach szkody).
Konieczny, niezbędny i uzasadniony okolicznościami sprawy czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 19 dni z
uwzględnieniem oczekiwania na oględziny i akceptację kosztorysu przez (...), dni w których pojazd był naprawiany,
dni wolnych od pracy oraz dnia w których wykonywane były inne czynności przyjęcia pojazdu (dowód: opinia biegłego
k. 141-152).
W dniu 12 lipca 2010r. poszkodowany B. B. zawarł z (...) w imieniu którego działał M. P. umowę najmu ( (...)) nr
17/07/2010/ (...). W ramach umowy wynajmujący wynajął najemcy pojazd marki P. (...) o nr rej. (...)
na okres 18 dni, tj. od dnia 12 lipca 2010r. do dnia 30 lipca 2010r. (dowód: odpisy urzędowe: umowy najmu – k. 7-8,
control card – k. 11, pełnomocnictwo – k. 13, aneks nr (...) do umowy najmu (...) k. 14).
Umowa najmu zawarta została na czas naprawy uszkodzonego pojazdu najemcy, jednak nie dłużej niż na 18 dni
kalendarzowych (§1 pkt. 1 Aneksu do Umowy Najmu (...)).
Przedmiot najmu został określony w pkt. 29 Szczegółowych Warunków (...). Strony ustaliły, iż najemca zapłaci
wynajmującemu czynsz najmu chyba że zawrze z Wynajmującym umowę cesji wierzytelności przysługującej Najemcy
do towarzystwu ubezpieczeń w związku z najmem auta zastępczego (§ VIII Umowy najmu (...)) (dowód: odpis
urzędowy umowy najmu (...) wraz z Szczegółowymi warunkami (...) k. 7-8).
Zgodnie z obowiązującym w (...) od dnia 01 maja 2009r. cennikiem ( (...)) zaakceptowanym przez Najemcę (§ XIII. 2
Umowy Najmu P., pkt. 31 Szczegółowych Warunków (...)), stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego należącego do
grupy (...), np. marki P. (...), wynosiła 151 zł brutto za najem powyżej 8 dni. Stawka ta mieściła się w granicach stawek
stosowanych na lokalnym rynku (dowód: odpis urzędowy cennika – k. 30, opinia biegłego k. 141-152, uzupełniająca
opinia biegłego sądowego k. 245-249).
W dniu 12 lipca 2010 r. poszkodowany zawarł z (...) umowę cesji wierzytelności, przelewając na (...) swoją
wierzytelność, obejmującą prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą
komunikacyjną z dnia 15 czerwca 2010r., likwidowaną przez (...) (dowód: odpis urzędowy umowy cesji wierzytelności
– k. 9).
Poszkodowany złożył oświadczenia dla Towarzystwa (...) (dowód: odpis urzędowy oświadczenia – k. 10).
Za wynajem pojazdu zastępczego w okresie od dnia 12 lipca 2010r. do dnia 30 lipca 2010r. (...) wystawił w dniu 29
listopada 2011r. poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.682,03 zł brutto, tj. po 167,67 zł za każdy z 18 dni
najmu pojazdu (dowód: odpis faktury VAT – k. 19).
Rynkowe, dobowe stawki czynszu najmu pojazdu porównywalnego do pojazdu marki P. (...) w okresie uzasadnionego
czasu naprawy uszkodzonego pojazdu wynosiły około od 85 zł netto do 196 zł netto za dobę (dowód: pisemna opinia
biegłego – k. 141-152, opinia uzupełniająca k. 244-249).
Pismem z dnia 8 grudnia 2010r., doręczonym Towarzystwu (...) w dniu 15 grudnia 2010r. (...) wystąpił z wnioskiem
o pokrycie kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 3.018,06 zł netto, a następnie wystosował ostateczne
przedsądowe wezwanie do zapłaty powyższej kwoty (dowód: odpisy urzędowe: pisma – k. 20-24 potwierdzenia
odbioru pisma – k. 25, ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 27-28).
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w aktach sprawy oraz w aktach szkody, poświadczonych
za zgodność kserokopii, wydruków i zdjęć, którym dał wiarę w pełni wobec braku podstaw do zakwestionowania ich
prawdziwości przez Sąd z urzędu, oraz nie kwestionowania ich prawdziwości przez strony.
Sąd oparł się również na opinii pisemnej i opinii pisemnej uzupełniającej (k. 141-152, k. 244-249) sporządzonych
przez biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, które to opinie zostały sporządzone przez biegłego,
będącego specjalistą dysponującym odpowiednim wykształceniem i praktyką w zakresie będącym przedmiotem
opinii. Przedmiotowe opinie w ocenie tutejszego Sądu stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy.
W przedmiotowej sprawie Sąd uchylił postanowienie o dopuszczeniu dowodu z zeznań świadka B. B. z uwagi na
zmianę okoliczności sprawy to jest cofnięcie wniosku przez pozwanego.
Sąd zważył co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.
W niniejszej sprawie powód dochodził zasądzenia od pozwanego kwoty 3.018,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi od
dnia 14 stycznia 2011r. do dnia zapłaty.
Podstawą prawną roszczenia powoda był art. 436 § 2 k.c w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c.
Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił
przyrody wymienione osoby (samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił
przyrody, posiadacz zależny) mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.
Należy wskazać, że ogólna zasada odpowiedzialności została określona przede wszystkim w art. 415 k.c., stanowiącym,
że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Wobec powyższego, to na powodzie
spoczywał ciężar wykazania wszystkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej.
Zgodnie natomiast z art. 509 § 1 i 2 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią
(przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z
wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.
(...) nabył wierzytelność w stosunku do (...) w wyniku stosownej umowy przelewu wierzytelności (cesji) zawartej z
osobą uprawnioną (poszkodowanym). Możliwy jest bowiem przelew wierzytelności przyszłej (por. wyrok SN z dnia
9.08.2005 r., IV CK 157/05, Lex 346081, wyrok SN z dnia 5.06.2003 r., II CKN 181/01, Lex 121706), chociaż tak
naprawdę „przyszłość” dotyczy jedynie samej wysokości wierzytelności. Obowiązek naprawienia szkody powstaje po
stronie sprawcy (jego ubezpieczyciela) w chwili zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę, jednak wierzytelność
konkretyzuje się po wyliczeniu wysokości szkody.
W ocenie Sądu umowa przelewu wierzytelności była ważna i skuteczna, jako że przeniosła wierzytelność z tytułu
umowy najmu, gdyż właśnie tego typu umowa została zawarta pomiędzy powodem a poszkodowanym.
Tym niemniej należy wskazać, że (...) przysługują przeciwko powodowi – jako nabywcy wierzytelności – wszelkie
zarzuty, które miał przeciwko zbywcy (poszkodowanemu) w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 k.c.).
Strony nie kwestionowały okoliczności kolizji z dnia 15.06.2010r. oraz odpowiedzialności (...) S.A., co do zasady, za
skutki zdarzenia wynikającej z art. 822 k.c. w związku z art. 436 § 2 k.c. i art. 415 k.c.
W świetle art. 822 § 1 i 4 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje
się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których
odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia.
Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.
Normalnym następstwem kolizji samochodowej, w wyniku której doszło do uszkodzenia samochodu, jest utrata
możliwości korzystania z pojazdu. Aby przypisać sprawcy szkody odpowiedzialność, a co za tym idzie –
odpowiedzialność jego ubezpieczyciela, takiego rodzaju związek musi zachodzić pomiędzy zdarzeniem (w tym
wypadku kolizją) a szkodą. Jak bowiem stanowi art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi
odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
Definicję związku przyczynowo - skutkowego przedstawił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18.05.2000 r. (III CKN
810/98, Lex nr 51363), wskazując, że zawarte w art. 361 § 1 k.c. uregulowanie obejmuje tzw. adekwatny związek
przyczynowo-skutkowy pomiędzy niewykonaniem zobowiązania przez dłużnika a wywołaniem szkody u wierzyciela,
co wyraża się tym, że odpowiedzialność dłużnika dotyczy tylko skutków typowych, nie zaś wszelkich skutków, które
w ciągu zdarzeń, jakie nastąpiły, dają się z punktu widzenia kauzalności połączyć w jeden łańcuch. Typowym jest
skutek, jaki daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, taki, o którym, na podstawie zasad doświadczenia
życiowego, wiadomo, że jest charakterystyczny dla danej przyczyny jako normalny rezultat określonego zjawiska.
Nie mieści się w płaszczyźnie adekwatnego związku przyczynowego skutek, który wprawdzie daje się łączyć z
określonym zdarzeniem początkowym w sensie oddziaływania sprawczego, ale jest następstwem nietypowym, tj. nie
występującym w kolejności zdarzeń, która charakterystyczna jest dla określonej przyczyny i przez to nie dającym się
uwzględnić w ewentualnych przewidywaniach, a zarazem zależny jest w istocie od innych zdarzeń, które w zbiegu z
przyczyną wyjściową jawią się jako przypadkowy zbieg okoliczności.
Innymi słowy, przyczynowość jest kategorią poznawczą o charakterze obiektywnym, która zachodzi pomiędzy dwoma
zdarzeniami – przyczyną i skutkiem, przy czym istnienie tego powiązania wyprowadza się na podstawie zasad
doświadczenia życiowego, wspartych wiedzą naukową. Następstwo ma charakter normalny wówczas, gdy w danym
układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda
jest zwykle następstwem tego zdarzenia (wyrok SN z dnia 26.01.2006 r., II CK 372/05, Lex nr 172186).
Biorąc powyższe pod uwagę, należało uznać istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy uszkodzeniem
samochodu, a kosztami wynajmu samochodu zastępczego. Pozbawienie poszkodowanego możliwości korzystania z
pojazdu uszkodzonego skutkuje tym, że ma on prawo wynająć pojazd zastępczy. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku
z dnia 8.09.2004 r. (IV CKN 672/03, Lex 146324), utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia
lub uszkodzenia stanowi szkodę majątkową. Normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest niemożność
korzystania z samochodu przez poszkodowanego. Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że bezzasadnym
jest zarzut pozwanego w zakresie niewykazania powstania szkody po stronie poszkodowanej. Wystarczającym jest
wystąpienie szkody, która skutkuje utratą możliwości korzystania z pojazdu, nie ma natomiast znaczenia fakt, do
jakich czynności wynajęty pojazd był wykorzystywany.
Zgodnie z art. 361 § 2 k.c., z braku zastrzeżeń umownych lub szczególnych przepisów ustawy, szkoda winna
być naprawiona w całości. Natomiast stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach
obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych,
odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem
mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji
zaistnienia szkody, ubezpieczyciel odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC za sprawcę szkody obowiązany jest do jej
naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie,
w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym przypadku
z kolizją drogową.
Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty zakwestionował ważność umowy najmu zawartej pomiędzy powodem a
poszkodowanym, ważność Cennika, wysokość kosztów najmu oraz czas niezbędny do przywrócenia poszkodowanego
pojazdu do stanu sprzed kolizji.
Powyższe zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.
Po pierwsze wskazać należy, że ważność umowy najmu, podpisanie jej przez umocowanych do tego przedstawicieli
oraz uzgodnienie wszystkich istotnych jej warunków zostało przesądzone przez Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem
z dnia 13 marca 2013 roku w sprawie XXIII Gc 1979/12, a Sąd jest związany tą oceną na mocy art. 386 § 6 k.p.c.
W niniejszej sprawie powód wykazał zarówno czas najmu jak i wysokość zastosowanej stawki czynszu najmu.
Powołany w sprawie biegły z zakresu techniki samochodowej wskazał, że faktyczny czas potrzebny do naprawy
uszkodzonego w kolizji pojazdu marki F. model P. o nr rej. (...) z uwzględnieniem realiów likwidacji szkody jako
komunikacyjnej wynosił 19 dni. Na czas ten złożyły się 9 dni przeznaczone na naprawę pojazdu, 4 dni oczekiwania na
oględziny i akceptację kosztorysu przez Towarzystwo (...), 4 dni wolne od pracy oraz 2 dni innych czynności (k. 152)
Tymczasem najem pojazdu zastępczego trwał 18 dni.
Także stawka najmu zastosowana przez powoda tj. 167,67 zł netto jest stawką mieszczącą się w granicach stawek
rynkowych występujących na lokalnym rynku poszkodowanego w czasie zaistnienia szkody. Biegły sądowy w pisemnej
opinii załączonej do akt sprawy wskazał, że średnia stawka dzienna wynajęcia pojazdu zastępczego w klasie zbliżonej
do samochodu marki F. model P. wynosiła za dobę najmu netto 110 zł. (k. 152). Uzupełniając przedmiotową opinię
biegły sądowy wskazał, że przy uwzględnieniu oferty firmy konkurencyjnej powoda, średnia dobowa cena wynajmu
pojazdu zastępczego wynosiłaby 120 zł netto natomiast stawki czynszu najmu jakie występowały na lokalnym rynku
w dacie zaistnienia szkody kształtowały się od 85 zł netto za dobę najmu ( firma (...) a C.) do 196 zł netto ( firma
(...)). Z powyższego jednoznacznie wynika, iż stawka zastosowana przez powoda nie była stawką najwyższą na rynku
i mieściła się w granicach stawek stosowanych przez firmy konkurencyjne (k. 246).
Sąd zgodził się z wnioskami przedstawionymi przez biegłego w opiniach. Opinie te stanowiły pełnowartościowy
materiał dowodowy, nie były także kwestionowane przez strony (pismo powoda k. 201-202, pismo pozwanego k. 204).
W niniejszej sprawie powództwo zostało wykazane tak co do zasady jak i wysokości.
Wobec powyższego roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości (punkt I sentencji wyroku).
O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 14 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach
obowiązkowych (...), w związku z art. 481 § 1 k.c., stanowiącym, iż: ,,Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem
świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i
chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi’’.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 w/w ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (...): ,,Zakład ubezpieczeń wypłaca
odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia
o szkodzie’’.
W niniejszej sprawie powód powiadomił pozwanego o szkodzie oraz o zawarciu umowy cesji wierzytelności pismem
z dnia 8 grudnia 2010r. które pozwany otrzymał w dniu 15 grudnia 2010r. (zwrotne potwierdzenie odbioru k. 25).
Wobec powyższego zasadnym było zasądzenie odsetek od dnia 14 stycznia 2011r. do dnia zapłaty.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem strona przegrywająca sprawę
obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej
obrony (koszty procesu). Na koszty strony powodowej jako strony wygrywającej sprawę złożyły się: kwota 151 zł
tytułem opłaty sądowej od wniesionego pozwu, 151 zł tytułem opłaty od apelacji, 17 zł tytułem opłaty skarbowej
od pełnomocnictwa, 235,93 zł tytułem kosztów wynagrodzenia biegłego za sporządzenie uzupełniającej opinii
w niniejszej sprawie (postanowienie k. 256). Na koszty strony powodowej złożyły się także koszty zastępstwa
procesowego w wysokości 600 zł za zastępstwo w pierwszej instancji- zgodnie z § 6 Rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity:
Dz.U.2013, poz.490 ) oraz 300 zł za zastępstwo procesowe w II instancji- zgodnie z § 12 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 6 cyt.
Rozporządzenia, łącznie 1 454,93 zł.
Sygn. akt XV GC 2044/13
ZARZĄDZENIE
Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.