[email protected]

Transkrypt

[email protected]

Plik od www.ebooks43.pl do osobistego uzytku dla: [email protected]
Serwantka
Copyright Monika Sawicka, 2006
PROJEKT OK³ADKI:
Mateusz Szafraniec
Monika Sawicka
SK³AD I ³AMANIE:
Mateusz Szafraniec
ILUSTRACJE:
Anna Król
KOREKTA:
Anna Sochocka
WYDAWCA:
Wydawnictwo Literackie Magia S³ów
Monika Sawicka
www.monikasawicka.pl
DRUK I OPRAWA:
Oficyna Wydawnicza Read me
Warszawa, ul. Miñska 25
Drukarnia w £odzi
ul. Olechowska 83
DYSTRYBUCJA:
Hurtownia Ksi¹¿ek
PLATON
Warszawa
ul. Kolejowa 19/21
www.platon.com.pl
4
Serwantka
Anio³ to ktoœ, kogo Bóg Ci zsy³a
niespodziewanie i nie dla zas³ugi,
by móg³ Tobie w ciemnoœci
zapaliæ kilka gwiazd.
Specjalne podziêkowania dla patronów medialnych, którzy
otoczyli anielskimi skrzyd³ami moje wydawnictwo i ksi¹¿ki.
Dziêki Wam jeszcze mocniej zaczê³am wierzyæ w Ludzi. Wierzê
mocno tak¿e w to, ¿e nie przez przypadek i nie bez przyczyny LOS
postawi³ Was na mojej drodze. Jeszcze raz bardzo gor¹co Wam
dziêkujê.
Szczególne podziêkowania sk³adam osobom, które siê mn¹
„opiekowa³y” w trakcie patronowania „Kruchoœci porcelany”
i „Serwantce”:
1. Monice Piaseckiej, Ewie Smolarczyk i Joasi Szczypek
z miesiêcznika „Olivia”
2. Ani Sochockiej z magazynu „?dlaczego”
3. Kasi Madey, red. nacz. dwutygodnika „Œwiat seriali”
oraz Ani Zwoliñskiej
4. Ma³gosi Nocuñ z wydawnictwa G&J (miesiêcznik „Feniks”)
5. Magdzie Turczyk z miesiêcznika „Z ¿ycia wziête”
6. Edycie Turczyñskiej z portalu ksiêgarskiego Ksiazka.net.pl
7. Danusi Zygarowskiej z hurtowni ksi¹¿ek PLATON
8. Kasi Struœ, która tworzy piêkn¹ bi¿uteriê (www.shyshine.pl)
9. Arkowi Grzegorczykowi, red. nacz. „Echa Miasta £ódŸ”
10. Jakubowi Osice i Danielowi Bia³asowi z radia Bieszczady,
Sanok
11. Tomkowi Duszyñskiemu z radia Aplauz, Wroc³aw
12. Jakubowi Borkowskiemu z akademickiego radia LUZ,
Wroc³aw
13. Justynie Pisarskiej z radia Mazury, Ostróda
14. Tomkowi WoŸniakowi z radia Oko, Ostro³êka
5
Serwantka
15. Kasi Mazur z radia Park, Kêdzierzyn KoŸle
16. Andrzejowi Bartkowiakowi z radia RMI FM, Poznañ
17. Hani Blokesz z radia Vanessa, Racibórz
18. Ewie Podlaskiej z radia Victoria, £owicz
19. Andrzejowi Drelichowi z radia Weekend, Chojnice
20. Markowi Jankowskiemu z radia Zielona Góra
21. Ma³gosi Potockiej, dyrektor £ódzkiego Oddzia³u Telewizji
Polskiej, Pr. III oraz Iwonie £êkawie z TVP 3, £ódŸ
22. Piotrowi Samborowi z radia Aleks, Zakopane
23. Paulinie Sygnatowicz z portalu Korba.pl
24. Zbyszkowi Zi Zi Zeglerowi z radia Pogoda, £ódŸ
25. Arkowi Szostakowi z radia TAK FM, Kielce
26. Ani Paczuskiej z akademickiego radia Kampus, Warszawa
27. Prezesowi radia Eska Nord
28.Paw³owi Mi³oszowi z portalu: female.pl
29 Karolowi Kosiñskiemu z portalu : twojecentrum.pl
30. Dwutygodnikowi Sekrety serca
31.Jackowi Wojnarowskiemu z portalu : e-kobiety.pl
Dziêkujê tak¿e Pani Edycie Jungowskiej za to, ¿e zechcia³a czytaæ
„Serwantkê” w odcinkach.
Pragnê z ca³ego serca podziêkowaæ bliskim mi osobom, bez których
wiele wa¿nych rzeczy nigdy by siê nie zdarzy³o. Mojej Mamie, Tacie,
Babci i Dziadkowi, Mê¿owi, Przyjacio³om i Znajomym. Mojej Córce,
która jest w tym trudnym wieku miêdzy 11. a 21. rokiem ¿ycia,
zabiera mi pó³ zdrowia i przysparza zmarszczek, gdy¿ ma zapewne
cich¹ umowê z jakimœ kosmetycznym koncernem.
*
*
*
6
Serwantka
7
Serwantka
...Nie rzuca siê kobiet, bo p³acz¹
W rogu wszechœwiata zwiniête
Gwiazdom ch³odnego blasku zazdroszcz¹...
Halina Poœwiatowska
Moje serce mo¿e byæ jak ma³e niebo,
ale piek³o te¿ mo¿na w nim urz¹dziæ.
Phil Bosmans
Poniewa¿ moje ma³¿eñstwo leg³o w gruzach jak domek z kart,
musia³am odreagowaæ. M¹¿ mnie zostawi³ bez grosza. Hulaj
dusza, piek³a nie ma! Postanowi³am siê nad sob¹ nie rozczulaæ,
bo w zasadzie to powinnam otworzyæ szampana i strzelaæ na
wiwat. Ale jakoœ nie mogê. Coœ mnie k³uje w okolicy serca i jak
na z³oœæ nie chce przestaæ. Taka ju¿ g³upia ta nasza kobieca
natura, ¿e rozsypujemy siê na drobniutkie kawa³eczki. Nie dam
siê tak ³atwo. W koñcu jestem Helen¹, mo¿e nie tyle piêkn¹, co
trojañsk¹ (patrz: koñ). Niby jadê do przodu, ale tak jakoœ...
ciê¿ko. Zupe³nie jak w ¿yciu. Przez ca³y czas na zaci¹gniêtym
rêcznym.
Niby do przodu, niby nie do ty³u, a jednak, tak jakoœ... Brak tchu.
Powietrza brak. Œwiat³a. Tak jakby coœ mnie z¿era³o od œrodka.
Dobrze, ¿e zadzwoni³ telefon, bo moje rozczulanie siê
nad sob¹ niebezpiecznie wkracza³o na z³e tory.
– O! Jesteœ? Fajnie, bêdziemy za 20 minut.
– Wera, ale prawdê mówi¹c, nie mam si³y, po³o¿y³abym siê...
– broniê siê nieœmia³o.
– Wspania³e. Ty siê po³o¿ysz, a my ci z Karin¹ opowiemy, jak by³o
nad morzem.
8
Serwantka
Cudownie. Tylko mi by³o trzeba rozeœmianych, zadowolonych
z siebie, kwitn¹cych trzydziestokilkulatek. W dodatku na pewno
opalonych. Dobij¹ mnie niechybnie. Dzwonek z³apa³ mnie
pod prysznicem, gdzie wesz³am w nadziei, ¿e mo¿e zd¹¿ê jeszcze
zmyæ z siebie ten ca³y stres zwi¹zany z opuszczeniem przez mê¿a.
Nie zd¹¿y³am.
– Trojko moja kochana, jak ty, biedactwo, wygl¹dasz! – rozczuli³a
siê Weronika.
– ChodŸ no tu bli¿ej – brutalnie przyci¹gnê³a mnie do siebie
Karina. – Powspó³czujê ci trochê.
– Puœæ, bo mnie udusisz. I tak ju¿ padam ze zmêczenia. Stresy,
m¹¿, szalej¹ca babcia, matka karmi¹ca ojca Pedigree Pal... To nie
na moje nerwy.
– Masz, przyczep sobie do lodówki – powiedzia³a Wera, wciskaj¹c
mi do rêki kartkê.
INSTRUKCJA OBS£UGI JEDZENIA
1. CHLEB
Ziarenka sezamu i maku to jedyne oficjalnie akceptowane
„plamki”, jakie mo¿na zauwa¿yæ na powierzchni bochenka chleba.
W³ochate, bia³e lub zielone placki dobitnie œwiadcz¹ o tym, ¿e twój
chleb zamieni³ siê w eksperyment z laboratorium farmaceutycznego.
2. JEDZENIE W PUSZKACH
Ka¿da puszka z jedzeniem, która przybra³a kszta³t pi³ki musi byæ
natychmiast usuniêta. Ostro¿nie i delikatnie.
3. MARCHEWKA
Je¿eli mo¿esz ja zawi¹zaæ na supe³ek, to znaczy, ¿e nie jest œwie¿a.
4. P£ATKI ZBO¯OWE
Generalna zasada mówi, ¿e p³atki nale¿y wyrzuciæ, jeœli termin
wa¿noœci up³yn¹³ co najmniej dwa lata temu.
5. SOS DO FRYTEK
Je¿eli mo¿esz go wyj¹æ z pojemnika i odbijaæ po pod³odze,
to znaczy, ¿e siê nie nadaje do jedzenia.
9
Serwantka
6. NABIA£
Mleko jest zepsute, kiedy zaczyna wygl¹daæ jak jogurt. Jogurt jest
zepsuty, kiedy zaczyna wygl¹daæ jak twaro¿ek. Twaro¿ek jest
zepsuty, kiedy zaczyna wygl¹daæ jak ¿ó³ty ser. Chocia¿ ¿ó³ty ser to
nic innego jak zepsute mleko i ju¿ nie mo¿e byæ bardziej zepsuty.
Ser cheddar jest zepsuty, kiedy zaczyna wygl¹daæ jak brie, przy
czym masz œwiadomoœæ, ¿e takiego gatunku nie kupowa³aœ.
7. JAJKA
Jeœli coœ puka od œrodka, staraj¹c siê wydostaæ ze skorupki, to jajko
prawdopodobnie jest nie pierwszej œwie¿oœci.
8. PUSTE OPAKOWANIA
Wk³adanie pustych opakowañ ponownie do lodówki to stara
sztuczka, ale przynosi skutek tylko wtedy, gdy mieszkasz z kimœ
lub masz kogoœ do prowadzenia domu.
9. TERMINY WA¯NOŒCI
To NIE JEST chwyt marketingowy,
maj¹cy na celu sk³onienie ciê
do wyrzucenia dobrego jedzenia tylko po to, ¿ebyœ wiêcej
wyda³a na kolejne zakupy. Mo¿e powinnaœ powiesiæ w kuchni
kalendarz.
10. M¥KA
M¹ka jest zepsuta, kiedy siê rusza.
11. MRO¯ONKI
Mro¿onki, które sta³y siê integraln¹ czêœci¹ oblodzonego
zamra¿alnika prawdopodobnie i tak stan¹ siê niejadalne, zanim
wyd³ubiesz je za pomoc¹ kuchennego no¿a.
12. SA£ATA
Nie nadaje siê do jedzenia, jeœli nie mo¿esz jej usun¹æ z lodówki
bez u¿ycia papieru œciernego. Ani wtedy, gdy jest ju¿ w stanie
p³ynnym.
13. MAJONEZ
Je¿eli po spo¿yciu nast¹pi gwa³towna reakcja ¿o³¹dka i reszty
przewodu pokarmowego, to znaczy, ¿e majonez by³ zepsuty.
14. MIÊSO
10
Serwantka
Je¿eli otwarcie lodówki powoduje gromadzenie siê bezpañskich
psów przed twoim domem, to oznacza, ¿e miêso siê zepsu³o.
15. ZIEMNIAKI
Œwie¿e ziemniaki nie maj¹ korzeni, ³odyg ani bujnego listowia.
16. RODZYNKI
Nie powinny byæ twardsze ni¿ twoje zêby.
17. SÓL
Na szczêœcie nie psuje siê.
18. PRODUKTY NIEOZNAKOWANE
Wszystko, co nie jest w oryginalnym opakowaniu, automatycznie
staje siê podejrzane.
19. MD£OŒCI
Wszystko, co wywo³uje md³oœci jest niejadalne, chyba ¿e to resztki
wczorajszej, w³asnorêcznie przez ciebie przygotowanej kolacji.
20. CHOMIK
Generalnie jedzenie nie powinno byæ przechowywane d³u¿ej, ni¿
trwa przeciêtny okres ¿ycia chomika. Postaraj siê o to po¿yteczne
zwierz¹tko i trzymaj je obok.
– Bardzo œmieszne, naprawdê, ¿e niby co? Jak jestem sama, to rady
sobie nie dam? A co ja siê wykarmiæ nie umiem?
Karina podesz³a do lodówki i otworzy³a j¹, zanim zd¹¿y³am
zagrodziæ jej drogê.
– Dok³adnie tak jak myœla³yœmy – krzyknê³a w stronê Weroniki.
– Czyli malowanie i œwiat³o? – Weronika nie mia³a w¹tpliwoœci.
– Malowanie, œwiat³o i kawa³ek sera z poduszk¹ powietrzn¹. I coœ,
co kiedyœ by³o prawdopodobnie kie³bas¹ zwyczajn¹, a teraz jest
nadzwyczajn¹ zielon¹.
– Dobrze dziewczyno, ¿e masz nas. Najpierw ciê nakarmimy,
a póŸniej opowiemy, co siê wydarzy³o nad morzem. To ciê
rozbawi. Wiesz, ¿e by³yœmy we W³adys³awowie, prawda?
Oczywiœcie, ¿e zapomnia³am.
– Jasne, ¿e wiem – ³¿ê jak pies i czujê, jak mi dym z uszu leci, a nos
11
Serwantka
wyd³u¿a siê niebezpiecznie. Jeszcze moment i zamieniê siê
w kawa³ek drewna.
Karina rozsiad³a siê bezczelnie, zajmuj¹c po³owê mojego
zdezelowanego ³ó¿ka, wziê³a g³êboki oddech, poci¹gnê³a porz¹dny
³yk wina i siê zaczê³o.
– Mieszka³yœmy z naszymi mê¿ami w ca³kiem nawet przyzwoitej
kwaterze. I przez pierwszy tydzieñ by³o fajnie. WyobraŸ sobie
nasze zdumienie, gdy w porze œniadania, w ósmym dniu naszego
beztroskiego wypoczynku, pod dom podje¿d¿a Skoda Oktavia,
a z niej wysiada Lucyna.
– „Ta” Lucyna? – upewniam siê.
– „Ta” Lucyna. Mówiê ci, jak j¹ zobaczyliœmy, to wszyscy
straciliœmy apetyt. Gêba jej siê po prostu nie zamyka. Jazgota³a
tak, ¿e wczasowicze z okolicznych domów wylegli na tarasy
zobaczyæ, kto robi tyle ha³asu. Wytoczy³a siê z auta i przyturla³a
w naszym kierunku. Ci¹gnê³a za sob¹ Wojtka. Wojtek ci¹gn¹³ za
sob¹ dwóch, co ukradli ksiê¿yc – Jacka i Placka. Mówiê ci, te
dzieciaki wygl¹daj¹ jak zawodnicy sumo. Ch³opaki ci¹gnêli za
sob¹ psa nieokreœlonej rasy. Ten pies by³ kwadratowy. Wojtek,
oprócz dwóch z³odziejaszków, taszczy³ trzy walizki. Za³o¿ê siê,
¿e w dwóch by³o jedzenie. Ale to jeszcze nie wszystko. Wera,
polej – niespodziewanie przerwa³a potok s³ów.
Wera pola³a. Ostatnio dziewczyny gustuj¹ w ró¿owym winie,
najlepsze jest Carlo Rossi, Kalifornia. Oczywiœcie je na to staæ, ale
ja nied³ugo przejdê na jabola za 3,50.
– Kiedy nas zobaczy³a, ukaza³a uzêbienie w ca³ej okaza³oœci,
a w s³oñcu b³ysnê³y jej, dopiero co wstawione, z³ote koronki.
– Trojka, ty siê zastanów, kto w dzisiejszych czasach wstawia sobie
z³ote koronki?
– Ruska ze Stadionu Dziesiêciolecia – odpowiedzia³am natychmiast.
– Albo snob bez odrobiny dobrego gustu.
– Nam ju¿ siê kompletnie odechcia³o jeœæ po tych koronkach.
Byliœmy zmuszeni siê przywitaæ. Modli³am siê w duchu, ¿eby
12
Serwantka
tylko nie chcia³a siê z nami ca³owaæ. Wiesz, jaka ona jest
zwykle wylewna.
– I co?
– I Boga nie ma.
– Rozumiem.
– Wydaje ci siê. Ja jeszcze to jakoœ prze¿y³am, ale Adam... Dwie
godziny my³ zêby.
– Nie gadaj! – zaczyna³am najwyraŸniej dochodziæ do siebie.
– A co na to Wojtek?
– Nawet gdyby nie by³ zbyt poch³oniêty wypakowywaniem baga¿y,
toby nic nie powiedzia³. Ty wiesz, ¿e oni chyba pó³ Biedronki
wykupili?
– Wera, polej! – zakomenderowa³a lekko wstawiona Karina.
– Dlaczego znowu ja? – zbuntowa³a siê Weronika.
– Bo tobie najmniej siê rêce trzês¹.
– Do wieczora jakoœ zlecia³o. Na szczêœcie ca³y dzieñ prawie
nie wychodzili z pokoju, pewnie rozpakowywali te tony ¿arcia.
Nawet zaœwita³a nam nadzieja, ¿e mo¿e bêdziemy mieli ich
z g³owy. Rano okaza³o siê, ¿e p³onna. Lucyna zesz³a na
œniadanie, budz¹c swoimi donoœnymi krokami tych, którzy jeszcze
szczêœliwie spali, skacowani lub nie. Spokojnie smarowa³am sobie
kanapkê serkiem naturalnym, a ona ³adowa³a na swoj¹ pszenn¹
bu³kê pó³ s³oika d¿emu. Nagle, ni st¹d, ni zow¹d, przywali³a mi.
– Kto? Jak? Lucyna ciê uderzy³a? – zaniepokoi³am siê nie na ¿arty.
– Nie dos³ownie. Ale uwa¿aj. Rozpoczê³a siê rozmowa. Ju¿ nie
pamiêtam, kto pierwszy zacz¹³, zreszt¹ to bez znaczenia.
Ot co, wiesz, taka rozmowa prowadzona tylko po to, by nie
panowa³a tak zwana niezrêczna cisza. A ¿e teraz wszyscy na
wszystko narzekaj¹, wiesz, bezrobocie... Och, sorry, Trojka
– zreflektowa³a siê, ale ciut za póŸno, Karina. – No to ka¿dy
z nas troszkê ponarzeka³, niektórzy tylko tak dla formy, a ta
zaczyna ryczeæ. „Bo ja wiem, czy jest tak ciê¿ko? Niektóre to
z dup¹ siedz¹ w domu od kilku lat, nie pracuj¹, mê¿owie na nich
13
Serwantka
tyraj¹, a w dodatku teœciowie im pomagaj¹”. I wbi³a we mnie te
swoje ma³e, wredne, œwidruj¹ce oczka.
– Walnê³aœ jej? – zapyta³am z nadziej¹.
– Chcia³am, ale siê powstrzyma³am. Pamiêta³am æwiczenia
koncentracyjne z jogi. Liczê sobie cichutko do dziesiêciu. I ju¿
mia³am dziewiêæ, gdy ta ¿mija znowu zasycza³a. „A tak w ogóle, to
ja nie rozumiem, dlaczego ty (¿ebyœ s³ysza³a pogardê w jej g³osie)
mia³abyœ zarabiaæ wiêcej ode mnie”.
– Tym razem jej przywali³aœ? – zniecierpliwi³am siê. – Wera, polej
– teraz ja wyda³am dyspozycjê.
– WyobraŸ sobie, ¿e nie. Wprawdzie wyczuwa³am znaczne
pogorszenie aury, ale jeszcze siê w sobie zebra³am. I mówiê:
„Lucyno droga, chocia¿by dlatego, ¿e jestem magistrem ekonomii
i magistrem politologii. Przez te wszystkie lata, kiedy to, jak to
delikatnie ujê³aœ, siedzia³am w domu z dup¹, skoñczy³am dwa
fakultety, a aktualnie otworzy³am kabel doktorski”.
– Przewód chyba – podpowiedzia³am us³u¿nie.
– Dziêki. „...Biegle mówiê po angielsku, hiszpañsku i niemiecku.
Ty zaœ, o ile mnie pamiêæ nie myli, skoñczy³aœ Przyzak³adow¹
Szko³ê Cukiernicz¹ (nie ujmuj¹c nic pozosta³ym absolwentom)
i oprócz nadwagi nie dysponujesz ¿adnymi innymi w³asnymi
osi¹gniêciami”. „Wiesz co? – splunê³a jadem Lucyna. – Te twoje
studia s¹ gówno warte”.
– Tylko mi nie mów, ¿e jej nie walnê³aœ?
– W pewnym sensie tak. Kiedy wstawa³am od stolika ze s³owami:
„A teraz wybacz, idê troszkê pole¿eæ z dup¹”, zrzuci³am na ni¹
talerze z resztkami jedzenia.
– Dok³adnie tak by³o – potwierdzi³a milcz¹ca, acz polewaj¹ca
wino Wera.
– Ja bym jej walnê³a. Profilaktycznie. Szkoda, ¿e jej, Karinko, nie
przywali³aœ.
– Wiesz, z perspektywy czasu to i ja ¿a³ujê. Wera, ju¿ mi zasch³o
w gardle.
14
Serwantka
– Mam polaæ?
– Nie. Tak. Polej i teraz ty opowiedz Trojce o akcji w pubie.
Wera zanurkowa³a do przepastnej torby, w której, jak siê okaza³o,
przytaszczy³y kilka butelek wina, i wyci¹gnê³a bordeaux tym
razem. Bia³e.
Wsadzi³a sobie butelkê miêdzy nogi, wbi³a korkoci¹g i zgrabnie
wyci¹gnê³a korek. Nala³a z czubkiem, szczerze, od serca, i zaczê³a
opowieœæ.
– Poszliœmy we czwórkê do pubu, wieczorem. Kulturalnie,
posiedzieæ, powdychaæ trochê dymu z papierosów, wiesz,
normalnie. Ale najpierw uzgodniliœmy, ¿e idziemy siê pobawiæ,
a nie sponiewieraæ. Wymog³yœmy na Adamie i Tomku przysiêgê,
¿e nie bêdzie ¿adnej wódki. Po piwku i starczy.
Zgodzili siê, choæ niechêtnie. A trzeba ci wiedzieæ, ¿e oni tam
prawie nie trzeŸwieli. Siedzimy sobie kulturalnie, nasi panowie
grzecznie, ani s³owa o wódce. Nawet piwa nie zamówili, co ju¿
wyda³o nam siê podejrzane. Za to dosyæ czêsto wychodzili sikaæ.
Razem. Jednoczeœnie.
Po czwartym sikniêciu, kiedy w³aœnie byli w trakcie, podchodzi do
naszego stolika wdziêcznym krokiem kelnerka i stawia przed nami
dwie setki wódki.
Wera odprawia kelnerkê: „Przepraszam pani¹, ale to pomy³ka.
Niczego nie zamawialiœmy. Proszê to zabraæ”. Kelnerka nerwowo
przestêpuje z nogi na nogê, a na horyzoncie pojawia siê Adam
z min¹ mocno niewyraŸn¹. Na migi przywo³uje kelnerkê, a za
bufetem czai siê Tomek. Obydwaj robi¹ do niej i do siebie g³upie
miny, w dodatku myœl¹c, ¿e my tego nie widzimy. Kelnerka
ewakuowa³a siê z tymi setkami i zbli¿a siê w stronê baru.
Podchodzi do niej druga kelnerka i mówi, szeptem (jej siê tak
zdawa³o, ¿e to by³o szeptem): „Mówi³am ci, idiotko, ¿e do toalety
masz to zanieœæ!!!”.
Karina wsta³a i z pe³nym dystyngowaniem uda³a siê w stronê
drzwi z narysowanym trójk¹tem. Ja lecê za ni¹. Wchodzimy, a tam,
15
Serwantka
oprócz panów sikaj¹cych do pisuarów, nasi mê¿owie stoj¹ przy
umywalce i wychylaj¹ kolejkê wódki. Mówiê ci, nie wiem, kto by³
bardziej zak³opotany nasz¹ obecnoœci¹ w mêskim WC – faceci
z penisami w rêkach, czy nasi mê¿owie z pustymi kieliszkami.
Wcale nie musia³yœmy nic mówiæ. Do samiutkiego koñca urlopu
panowie chodzili na palcach. Czasami warto wejœæ do mêskiego.
Wreszcie te¿ zrozumia³yœmy, jak musia³aœ siê czuæ, wtedy, gdy na
przystanku autobusowym wypad³a ci podpaska.
– Przestañ – warknê³am z³owrogo. – Bo ci przypomnê, jak
w drodze powrotnej z kina, w ósmej klasie, zsika³aœ siê w swoje
piêkne czerwone ogrodniczki.
– Zesika³am siê w³aœnie dlatego, ¿e to by³o ogrodniczki. Nie
zd¹¿y³abym ani ich zdj¹æ, ani wbiec na czwarte piêtro do
mieszkania. Ja siê nie obra¿am tak jak ty.
– O co ci chodzi? To by³o 20 lat temu.
– Tak? To po co mi przypominasz, jêdzo?
– Tak sobie. Wiesz, analogia. Nie marudŸ, tylko polej.
Usnê³yœmy. Dobrze, ¿e mam szeroki tapczan.
Dziewczyny we œnie przyjmuj¹ ekwilibrystyczne pozy, ró¿ne
czêœci ich cia³ znajduj¹ siê w ró¿nych czêœciach ³ó¿ka. O tym, ¿e
obudzê siê rano niepowykrêcana jak po goœæcu stawowym,
postêpowym nawet nie mia³am co marzyæ.
*
*
*
Koniec bezczynnoœci, u¿alania siê nad sob¹. Koniec z ob¿eraniem
siê, piciem piwa i ogólnie – opieprzaniem.
Dosta³am pracê. Nic wielkiego, ale od czegoœ trzeba zacz¹æ. Bêdê
udziela³a rad sercowych w magazynach dla nastolatek. Zaczynam od
dzisiaj. Dosta³am kilkadziesi¹t listów do redakcji. Co my tam mamy?
Zastanawiam siê, czy dziewczyna powinna goliæ okolice narz¹dów p³ciowych?
S³ysza³am, ¿e ch³opców to krêci. Jak najlepiej pozbyæ siê tamtych w³osków?
16
Serwantka
Mo¿na zastosowaæ do tego depilator elektryczny?
Ania
Rany Boskie! Ile ona ma lat? 15. To dopiero co zd¹¿y³y jej na dobre
urosn¹æ, a ona ju¿ chce je depilowaæ, bo „ch³opców to krêci”!!!
Mo¿e i ma racjê, sama kiedyœ siê ogoli³am za zero, ale oczywiœcie
jej tego nie napiszê.
Fajnie by³o, dopóki nie zaczê³am zarastaæ szczecin¹. Myœla³am, ¿e
zadrapiê siê na œmieræ...
Wymyœli³a!!! Depilator elektryczny!!!
Dlaczego nie od razu elektryczna pilarka, podkaszarka te¿ mo¿e byæ.
Zamiennie mo¿na w³oski podpaliæ, ale nale¿y mieæ w pogotowiu
wiadro z wod¹. I uwaga! Powa¿na wada – straszny sw¹d.
Mo¿na te¿ pod³¹czyæ siê do najbli¿szego gniazdka, wk³adaj¹c
palce do kontaktu – wszystkie w³oski siê spal¹ i uzyskamy efekt
dodatkowy, takie mianowicie ow³osienie, jakie posiadaj¹ osoby
rasy czarnej. Jednak nie polecam. Rozwa¿ tak¿e kosê spalinow¹.
Bierz j¹ w garœæ, odpalaj i... jedziesz, jedziesz, jedziesz!
To prawda, ¿e wielu ch³opców lubi, gdy dziewczyna ma zgolone ow³osienie
³onowe. Jednak decyduj¹c siê na taki zabieg, nale¿y uwa¿aæ, poniewa¿
te okolice s¹ szczególnie delikatne. Depilator elektryczny w ¿adnym wypadku
siê do tego nie nadaje! Wybierz œrodek przeznaczony do depilacji miejsc
intymnych, mo¿esz te¿ zastosowaæ maszynkê do golenia lub udaæ siê do
gabinetu kosmetycznego na depilacjê woskiem. Polecam jednak mniej bolesn¹,
najnowsz¹ metodê, zwana cukrowaniem. Niewykluczone jednak, ¿e po
depilacji bêdziesz odczuwaæ dyskomfort, mog¹ pojawiæ siê krostki, wywo³uj¹ce
pieczenie i swêdzenie narz¹dów p³ciowych. Dlatego zastanów siê dobrze,
zanim to zrobisz. Jest wiele innych rzeczy, które krêc¹ ch³opców.
Troja
Uff. Straci³am w³aœnie dziewictwo. Pierwsza rada za mn¹.
Czêsto chodzê do mojej dziewczyny do domu. Jej mama traktuje mnie jak
17
Serwantka
domownika i ka¿e mi zmieniaæ buty. OK. Chce mieæ czysto. Rozumiem.
Mam tam swoje klapki i tyle. Ale problem w tym, ¿e gdy zdejmê buty
i zostawiê je w przedpokoju, to strasznie œmierdz¹. No i moje skarpetki te¿.
Sorry, ¿e o tym pisze, ale jestem za³amany. Myjê nogi, u¿ywam dezodorantu
do stóp, ale to niewiele pomaga. PoradŸcie co robiæ, bo siê g³upio czujê...
Tomek, lat 16
Nooo, to jest problem. Nie ma nic gorszego od zaje¿d¿aj¹cych
skarpetek. Sprawa jest powa¿na.
Nie mo¿emy nara¿aæ przysz³ej teœciowej na takie zapachy, bo
ch³opak bêdzie mia³ przechlapane.
Wielu ch³opcom intensywnie poc¹ siê stopy i wydzielaj¹ przykry zapach. Oto
sposoby, by temu zaradziæ: myj nogi rano i wieczorem, raz w tygodniu wymocz
w wodzie z dodatkiem soli ograniczaj¹cych pocenie siê stóp. Codziennie zak³adaj
czyste skarpetki i nie noœ dwa dni pod rz¹d tych samych butów. Ich wnêtrze
spryskuj specjalnymi odwadniaczami, np. Kiwi Fresh Force. Noœ przy sobie parê
czystych skarpetek. Jeœli zdejmujesz buty u swojej dziewczyny i poczujesz przykry
zapach, to zatkaj ka¿dy but zwiniêt¹ chusteczk¹ higieniczn¹. Potem gazem do
³azienki, umyj nogi, osusz papierem toaletowym, za³ó¿ czyste skarpetki (brudne
wsadŸ w torbê foliow¹ i schowaj do plecaka) i ju¿ mo¿esz czuæ siê swobodnie.
Troja
Wow, jestem genialna. Mogê to robiæ przez ca³e ¿ycie!
Ooooo, a to có¿? Zaczyna siê interesuj¹co.
Sebastian i ja wspó³¿yjemy od kilku tygodni. A raczej próbujemy siê kochaæ. Nie
wychodzi nam, bo jak tylko Sebek za³o¿y prezerwatywê, to zaczyna swêdzieæ go
cz³onek i wyskakuje mu tam wysypka. On mówi, ¿eby spróbowaæ bez gumki,
ale ja siê nie zgadzam. Nie biorê pigu³ek, mam przecie¿ dopiero 14 lat i nie chcê
zajœæ w ci¹¿ê. Czy to mo¿liwe, ¿e on ma alergiê na gumki?
Ewelina
18
Serwantka
Przyznam szczerze, ¿e wymiêk³am po tych „gumkach”. Có¿ za
subtelna 14-latka.
Rzeczywiœcie, wygl¹da na to, ¿e Twój ch³opak ma alergiê, lecz nie tyle
na prezerwatywy, ile na œrodek, jakim s¹ nawil¿ane (uczulenie na lateks
zdarza siê jeszcze rzadziej). Nie ma powodu do paniki, to ¿adna choroba.
Wystarczy troszeczkê popróbowaæ z innymi prezerwatywami. Jest ich na
rynku ca³a masa. Niech Sebastian kupi kilka garniturów (najlepiej
w aptece, z dat¹ wa¿noœci i atestem) i wypróbuje, które nie wywo³uj¹ reakcji
alergicznej. Najmniejsze prawdopodobieñstwo uczulenia daj¹ prezerwatywy
w ogóle nienawil¿ane i bez talku. Jestem pewna, ¿e Twój ch³opak znajdzie
te w³aœciwe. ¯yczê powodzenia.
Troja
O rany! Mam nadziejê, ¿e siê przyzwyczajê. Tylko sk¹d ja
mam to wszystko wiedzieæ? NajwyraŸniej muszê siê doedukowaæ.
Zadzwoni³am z radosn¹ nowin¹ do Kariny (jeja, ale ja jej
zazdroszczê tego imienia). Kiedy j¹ pozna³am, to by³ pierwszy
i najpowa¿niejszy powód, ¿ebym j¹ od razu znielubi³a. Przy moim
imieniu powinnam chyba znielubiæ wszystkich. Pocieszam siê, ¿e
przynajmniej tym siê wyró¿niam. Matka mia³a fio³a (teraz niestety
jej przesz³o) na punkcie historii staro¿ytnej, a szczególnie dziejów
Troi. Tak j¹ to zafascynowa³o, ¿e w chwili ca³kowitego braku
poczytalnoœci postanowi³a daæ mi na chrzcie Helena.
Kto wie? Nie tracê nadziei, ¿e kiedyœ bêdê przyczyn¹ wojny.
Wojenki. Bitwy. Bitewni. Starcia. Mo¿e byæ chocia¿by pojedynek.
Karina na wieœæ, ¿e dosta³am pracê, wyda³a z siebie radosny
pisk, nara¿aj¹c moje bêbenki na dyskomfort. Po tym jak przesta³a
piszczeæ, oznajmi³a, ¿e zaraz u mnie bêdzie.
I by³a. Po drodze zgarnê³a jeszcze Weronikê, ze sklepowych pó³ek
trzylitrow¹ butelkê szampana Sowietskoje Igristoje. Weronikê
zapewne zgarnê³a prosto z ³ó¿ka, bo biedaczka wygl¹da³a tak,
jakby w³aœnie siê ocknê³a.
– Opowiadaj – wyda³a komendê, rozsiad³szy siê na moim
19
Serwantka
rozgrzebanym jeszcze tapczanie. Nastêpnym razem, zanim do
nich zadzwoniê, muszê starannie to przemyœleæ.
– A co tu jest do opowiadania? Mam pracê i to jest najwa¿niejsze.
– Jasne. Ale co bêdziesz robi³a?
– Có¿... tylko siê nie œmiejcie. Zosta³am redakcyjn¹, jakby to uj¹æ...
bêdê udziela³a porad. Z zakresu dziewczêco-ch³opiêcego. Ju¿
dosta³am kilka worków listów. I nawet odpowiedzia³am. Wiecie, to
bardzo odpowiedzialna praca...
– Poka¿ – Karina zaczê³a myszkowaæ po pokoju.
– Nie mam mowy – odpowiedzia³am najpowa¿niej jak siê tylko
da³o.
– Wypchaj siê, sama znajdê.
– Nic z tego. W chwili przytomnoœci umys³u, zanim wpad³yœcie
jak tornado, zd¹¿y³am to wszystko ukryæ – wyjaœni³am triumfalnie,
wlewaj¹c w siebie ca³y kielich szampana.
Przeczuwa³am, ¿e wkrótce zacznie pe³zaæ po dywanie.
– Schowa³aœ, powiadasz? W tym twoim igloo nie ma za du¿o
mo¿liwoœci – mruknê³a Karina i uda³a siê do ³azienki.
Tylko nie to. Tylko nie kosz na brudn¹ bieliznê.
– Wiesz co, Troja, u Klosa to ty byœ kariery nie zrobi³a. Wera,
wszystko jest w koszu. Zaraz go tu przytacham – powiedzia³a
Karina i stêknê³a.
– Ani mi siê wa¿! Nie ma mowy. To jest prywatna korespondencja.
Konstytucja...
– Œwinia jest niewra¿liwa. Konstytucj¹ siê zas³aniasz. Nic
zrozumienia dla kole¿anek.
– Dobrze. Pójdziemy na kompromis. Chcecie siê poœmiaæ, tak?
Wobec tego zapraszam was do Galerki na lody. A tak naprawdê siê
martwiê, czy sobie poradzê – jêknê³am pojednawczo.
– Jak masz sobie nie poradziæ? Przecie¿ jesteœ specem od public
relations. Pijarowcem jesteœ, kobieto.
– Tak, ale nie od spraw sercowych. Wiecie, ¿e moje ¿ycie
ma³¿eñskie leg³o w gruzach, erotycznego nie posiadam i moja
20
Serwantka
wiedza z tego zakresu jest znacznie poni¿ej dzisiejszych
15-latek.
– Nie martw siê. Jak bêdziesz mia³a jakieœ w¹tpliwoœci, to ci
pomo¿emy. A zreszt¹, od czego jest literatura fachowa? Dodaj do
tego swoj¹ kobiec¹ intuicjê i gotowe.
– Trojka, sztachnij feromona i do dzie³a! – Karina przemówi³a
s³owami Os³a.
– Pomo¿ecie? – przemówi³am do nich jak Gierek do robotników.
– Pomo¿emy – huknê³y donoœnie moje przyjació³ki.
– Nie rozœmieszaj mnie – spowa¿nia³am jednak. – Moja intuicja
nie by³a uprzejma mnie zaszczyciæ swoj¹ obecnoœci¹ do tej pory.
Spa³a sobie smacznie, gdy pope³nia³am moje wszystkie ¿yciowe
b³êdy – zakoñczy³am filozoficznie.
– Trojka, znam ciê od piaskownicy. Razem dorasta³yœmy. I, o ile
dobrze pamiêtam, by³aœ wprawdzie szalona, ale nies³ychanie
odpowiedzialna i rozs¹dna. Zawsze musia³aœ postawiæ na swoim.
Czasami twoja konsekwencja mnie dobija³a. Chcia³aœ góry
przenosiæ. Wszystko zmieni³o siê, gdy pozna³aœ Marcina.
Twoja odwaga i marzenia wyparowa³y. Biznes wci¹gn¹³ ciê
ca³kowicie, zabieraj¹c marzenia i grzebi¹c twoje plany. Zawsze
zastanawia³yœmy siê z Weronik¹, co siê z tob¹ sta³o, przecie¿ ty
nigdy nie by³aœ uleg³a. Walczy³aœ o ka¿dy pogl¹d i ka¿d¹ racjê.
A tu nagle, ze zbuntowanej, pe³nej ¿ycia, skrz¹cej energi¹
i temperamentem nastolatki przeistoczy³aœ siê w szacown¹,
cichutk¹ ¿onê przy mê¿u. Czeka³yœmy, kiedy eksplodujesz.
Ale nie. Ten wulkan w tobie wci¹¿ spa³. A teraz, proszê, proszê,
czy¿by powoli nastêpowa³a erupcja?
– Proszê, przestañ siê wym¹drzaæ. I tak czujê siê taka malutka.
– Troja, ja ciê tylko proszê, ¿ebyœ przypomnia³a sobie, jaka by³aœ.
Jestem pewna, ¿e wci¹¿ taka jesteœ. Nie bój siê siebie. Pozwól
wróciæ tamtej nastolatce. Zobaczysz, wszystko siê u³o¿y.
Dziewczyny siê rozochoci³y perspektyw¹ gigantycznych
porcji lodów, przesta³y wyzywaæ mnie od ró¿nych hodowlanych
21
Serwantka
zwierz¹t i zgodnie pomaszerowa³yœmy na obiecane przeze mnie
lody. Bo Galerka to szczególne miejsce. Zajmujemy pozycje przy
najlepiej usytuowanym stoliku, tak, aby mieæ widok na wszystko
absolutnie. I obserwujemy.
– Aaaaa – zawo³a³a Wera. – Zapomnia³yœmy ci jeszcze o czymœ
opowiedzieæ. Zofija siê topi³a.
– Wera, nie bêdziesz ju¿ dzisiaj nic pi³a. Co za Zofija? I gdzie?
– Troja, ja znam swoj¹ granicê. Zapala mi siê czerwona lampka,
kiedy ju¿ mam dosyæ.
– Co ty powiesz? A wtedy, w Zakopanem, gdy wypad³aœ z sañ,
to co siê sta³o? Zwarcie w instalacji?
– Nie kpij. Ka¿demu mo¿e siê zdarzyæ.
– Oczywiœcie, ¿e mo¿e siê zdarzyæ. Ale tobie zdarza siê
permanentnie. A któ¿, jeœli nie ty, na pok³adzie boeinga, w czasie
lotu na Kretê, pogania³ pilota? „Szybciej, szybciej, kochany
kapitanie!”.
– Nie wiedzia³am, ¿e on ma jakieœ tam korytarze...
– I nie wiedzia³aœ, ¿e nie wolno wysiadaæ na wysokoœci dziesiêciu
tysiêcy metrów?
– To wszystko przez tê stewardesê...
– Przez ciebie, wariatko. Po jak¹ cholerê ¿³opa³aœ tyle tego wina?
Malutkie buteleczki, bo malutkie, ale po dziesiêciu to nawet
Go³ota mia³by problemy z utrzymaniem równowagi.
– Ja nie mia³am.
– Ty nie mia³aœ. Ty po prostu postanowi³aœ wysi¹œæ. Zamarzy³ ci
siê przystanek na ¿¹danie? Opowiedz lepiej o tej Zofii, bo na
samo wspomnienie tamtego lotu krew siê we mnie burzy. Kim
jest Zofija?
– To ja – odezwa³a siê podejrzanie milcz¹ca do tej pory Karina.
– Dobra. Mów dalej. Nic mnie nie zdziwi.
– Adam mnie przechrzci³ nad morzem.
– Szkoda, ¿e mnie nikt nie chce przechrzciæ – zmartwi³am siê.
– My ciê przechrzci³yœmy – z Heleny na Trojê.
22
Serwantka
– To by³ jedyny humanitarny gest z waszej strony. I nie wiem,
czy powinnam siê cieszyæ. Troja Ÿle mi siê kojarzy.
– Przestañ, Ÿle kojarzy siê co najwy¿ej koñ trojañski, chocia¿ ja
bym polemizowa³a....
– Nie polemizuj, tylko opowiadaj, co by³o z Zofij¹, to znaczy
z Karin¹. Dlaczego siê topi³a? Ratownik wpad³ jej w oko? – nie
mog³am darowaæ sobie odrobiny uszczypliwoœci.
– Mówi³am ci, ¿e jesteœ pod³a? – upewnia³a siê Karina vel Zofija.
– Wiele razy, ale dzisiaj jeszcze nie. Przestañ! Co to? Nagle
poczucie humoru spad³o ci poni¿ej zera? Napij siê coli, to ci mo¿e
wzroœnie poziom kofeiny w organizmie. I leæ z tym topieniem.
– Pamiêtasz, jak ci mówi³yœmy, ¿e Adam z Tomkiem prawie przez
ca³y czas urlopu raczyli siê trunkami ró¿nej maœci, w ró¿nych
miejscach, nie wy³¹czaj¹c mêskiej toalety? „Topienie Zofiji” mia³o
miejsce przed ogóln¹ kompromitacj¹ w mêskiej toalecie.
Któregoœ dnia, dosyæ póŸno ju¿ by³o, my ca³e w nerwach,
mog³yœmy w zasadzie zak³ady robiæ, ¿e wróc¹ nawaleni, panowie
przychodz¹ calusieñcy mokrzy.
Dos³ownie, jakby dopiero z wody wyszli. Zanim zd¹¿y³yœmy
zapytaæ, co siê wydarzy³o, wyla³ siê z nich potok s³ów. Jeden przez
drugiego gada³. ¯e alarm by³ w porcie. ¯e na pla¿y ktoœ tonie
(gdzie port? gdzie pla¿a?). To dzielni ch³opcy rzucili siê
w ubraniach do wzburzonego morza, nie bacz¹c na czyhaj¹ce
zewsz¹d niebezpieczeñstwo, albowiem mniemali (nie mam pojêcia
na jakiej podstawie), i¿ to Zofija tonie.
– Wera, a dlaczego gadasz jak ksi¹dz z ambony?
– Dla wiêkszej dramaturgii.
– Opowiadaj dalej. £adnie mówisz.
– I gdy siê ju¿ by³o okaza³o, i¿ to nie Zofija tonie (na marginesie, nikt
nie ton¹³), to panowie, aby ukoiæ sko³atane nadmiarem wra¿eñ
nerwy, wychylili kilka kolejek, co by³o widaæ, s³ychaæ i czuæ.
Byli tak poruszeni ewentualn¹ strat¹ ukochanej Zofiji, ¿e musieli,
po prostu musieli wypiæ trzy po³ówki Bolsa.
23
Serwantka
– Hm, no nieŸle. Ciekawe, który z nich to wymyœli³?
– W zasadzie to jest nieistotne. Najwa¿niejsze, ¿e efekt osi¹gnêli.
Tak nas rozbawili tym ³garstwem, ¿e nie mia³yœmy si³y siê na nich
z³oœciæ.
– S³uchaj, Troja, trzeba coœ z tob¹ zrobiæ – Wera przyjrza³a mi siê
uwa¿nie.
– Co masz na myœli? Coœ konkretnego? Chcesz mnie wypchn¹æ
z okna, czy mo¿e otruæ?
– Nie, to w ostatecznoœci. Uwa¿am, ¿e potrzebujesz faceta.
– Przecie¿ ja mam faceta, w postaci mê¿a – przypomnia³am.
– Nie rozœmieszaj mnie, bo wczoraj siê najad³am œliwek i mnie
wydê³o. Œmiaæ siê nie mogê z obawy przed eksplozj¹.
– Bêdê wdziêczna, jeœli zechcesz eksplodowaæ w bardziej
kameralnych warunkach, bo jeœli zrobisz to tutaj, jutro napisz¹
o nas wszystkie lokalne gazety.
– Oooo, mam! – o¿ywi³a siê Karina. – Headline na pierwszej
stronie: „Potê¿na eksplozja w najwiêkszym centrum handlowym
w £odzi. W póŸnych godzinach popo³udniowych Centrum
Handlowym przy ulicy Mickiewicza wstrz¹sn¹³ ogromny
wybuch. Z pobliskich biurowców wypad³y szyby, kilkadziesi¹t
zaparkowanych opodal samochodów zosta³o zniszczonych.
Do tej pory nie wiadomo dok³adnie, ile osób zginê³o pod
gruzami budynku. Ci, którzy prze¿yli, znajduj¹ siê w szpitalu
Akademii Medycyny Pracy na oddziale toksykologii, bowiem
zatru³y siê niezidentyfikowanym do tej pory gazem. Do tej pory
jednak ¿adna organizacja nie przyzna³a siê do zamachu”.
– Nienormalna jesteœ, mówi³ ci to ktoœ, kochanie? – zatroska³a siê
o stan umys³u Kariny Wera.
– Oczywiœcie, ¿e jest. Jak my wszystkie. Wczoraj, gdy do niej
zadzwoni³am, powiedzia³a mi, ¿e nie mo¿e ze mn¹ rozmawiaæ, bo
w³aœnie maluje paznokcie.
– I co z tego? Ja normalnie rozmawiam, nawet jak malujê
paznokcie – zdziwi³a siê Wera.
24
Serwantka
– Ja te¿. Ale ona malowa³a paznokcie swojemu psu, suce konkretnie.
– Na jaki kolor? – docieka³a Wera nie wiadomo po co.
– Na czerwony – odpowiedzia³am nie wiadomo po co.
– Wy obydwie jesteœcie szurniête. Czy to wa¿ne, na jaki kolor?
A po jak¹ cholerê maluje siê psu paznokcie? Nie gadam z wami.
Idê do domu.
– Chcia³am, ¿eby wygl¹da³a groŸniej. Rozumiesz, czerwony kolor
na pazurach wygl¹da tak, jakby ocieka³a krwi¹. I ten kolor na
pazurach mia³ dodaæ jej pewnoœci siebie.
– GroŸniej? Jamnik? I pomyœleæ, ¿e ja myœla³am, ¿e jestem
nienormalna.
– Nie ¿artuj sobie, bo to powa¿na sprawa jest. Jej pies ma ciê¿k¹
depresjê. Ostatnio weterynarz przepisa³ jej prozac...
– Weterynarz? Karinie? A co to ju¿ lekarzy w Polsce nie ma,
wszyscy wyemigrowali za chlebem na Zachód?
– Nie Karinie, tylko jamniczce.
– Tak jest, mój pies dosta³ prozac – wtr¹ci³a Karina.
– Jaja sobie robisz. Jamnik jedzie na prozacu?
– Jeszcze nie, ale ju¿ wkrótce. I istnieje pewne niebezpieczeñstwo,
bo przez pierwsze dwa tygodnie przyjmowania tego leku ma siê
podobno myœli samobójcze i mo¿na siê na przyk³ad z okna rzuciæ.
– B³agam ciê, przestañ. Jamnik bêdzie mia³ myœli samobójcze
i rzuci siê z balkonu?
– No sama nie wiem... ale ju¿ Karinie zazdroszczê. Ca³a Ameryka
bierze prozac i spójrz, jaki to szczêœliwy naród. Stara, a mo¿e byœ
tak poprosi³a o drug¹ receptê?
– Poczekaj, coœ ty taka powa¿na? Jak chcesz, mo¿emy iœæ ju¿, ale
pamiêtaj, ¿e w tym tygodniu szukamy ci faceta i doprowadzamy ciê
do stanu u¿ywalnoœci. Powinnaœ wygl¹daæ jak ta babka, zobaczcie,
co za cia³o! – westchnê³a Karina, wskazuj¹c na przechodz¹c¹ obok
nas kopiê Carmen Electry.
– No. Super. Czysty, ¿ywy silikon – odciê³am siê inteligentnie.
– Wybaczcie dziewczyny, ale nie staæ mnie. Nie staæ mnie nawet na
25
Serwantka
takie usta, jak ma ona, a co dopiero mówiæ o reszcie. Piersi, poœladki.
– Rêce i nogi te¿ ma pewnie sztuczne. Protezy najnowszej
generacji, co? – Karina próbowa³a pobiæ rekord uszczypliwoœci,
który zreszt¹ nale¿a³ do niej.
– Jesteœ pewna, ¿e to silikon? A mo¿e zazdroœæ ciê z¿era? Chcesz
siê przekonaæ? – zapyta³am prowokuj¹co. – Gdyby tak jej naci¹æ
delikatnie te kszta³tne, idealne cycuszki, oczom naszym ukaza³by
siê cudny, wysoko przeŸroczysty silikon.
Na zakoñczenie babskiego wieczoru Wera odkry³a
Amerykê, mówi¹c, ni st¹d ni zow¹d, na ca³y g³os, ¿e w kobiecych
czasopismach ³¿¹ jak z nut z tym odchudzaj¹cym dzia³aniem
seksu. ¯e niby czêste uprawianie seksu wp³ywa rewelacyjnie
na sylwetkê, tyle kalorii siê rzekomo spala. I ona, Weronika
Zawadzka, twierdzi, i mo¿e to zeznaæ pod przysiêg¹, ¿e czêste
uprawianie seksu NIE ODCHUDZA,. ZW£ASZCZA JAK SIÊ JEST NA
SPODZIE.
Fakt. Te rzekomo du¿e iloœci spalanych kalorii podczas orgazmu
s¹ przereklamowane. Zdecydowanie wiêcej spala siê podczas
zmywania naczyñ, prania rêcznego czy odkurzania. Coœ czujê, ¿e
wolê zmywaæ te cholerne naczynia, obieraæ ziemniaki i w ogóle
robiæ za pucfrau, ni¿ u¿yczaæ swego cia³a w celach nawet
nieprokreacyjnych.
*
*
*
Na Juliê wpad³am w redakcji, kiedy zanosi³am pracê domow¹.
Wygl¹da³am jak nocny koszmar – w³os t³usty, przylizany, wyci¹gniêty
sweter i za ciasna spódnica. Z lenistwa nie chcia³o mi siê zak³adaæ
stanika, wiêc zwisa³ mi biust. Robienie makija¿u tak¿e wyda³o mi siê
zbyteczne, niestety. Ale najwiêkszym hitem w moim wizerunku by³
pryszcz na nosie wielkoœci piêœci. Z takim wygl¹dem mog³am byæ
atrakcyjna jedynie dla niedowidz¹cego. Chocia¿ podobno osoby
niewidome na przyk³ad obdarzone s¹ wyostrzonymi innymi zmys³ami,
26
Serwantka
ja zaœ nawet intryguj¹co nie pachnia³am. W ogóle nie pachnia³am, jeœli
idzie o œcis³oœæ. I zupe³nie nie wiem, dlaczego tak strasznie przesta³o
mi na sobie zale¿eæ. Mam nadziejê, ¿e przynajmniej nie œmierdzia³am
odra¿aj¹co. Mój szef, ujrzawszy mnie, westchn¹³ szczególnie ciê¿ko,
pokrêci³ g³ow¹ z niedowierzaniem i dezaprobat¹, delikatnie
zasugerowa³ spotkanie z wiza¿ystk¹ i zaproponowa³ podwy¿kê.
Litoœæ nie zna granic. Swoj¹ drog¹, to dobrze, ¿e wygl¹da³am jak
potwór z Loch Ness.
Julia jest szefow¹ dzia³u „Listy od czytelników”.
W zasadzie to moja bezpoœrednia prze³o¿ona. Kobieta z krwi
i koœci. Gdybym by³a facetem, zakocha³abym siê bez pamiêci. Ale
facet, gdyby by³ facetem, natychmiast chcia³by j¹ posi¹œæ. Halo?
Posi¹œæ. Zakochaæ móg³by siê póŸniej.
Julia pomog³a pozbieraæ mi listy, które rozsypa³y siê w wyniku
naszego zderzenia, a robi³a to z takim wdziêkiem, ¿e a¿ mi serce
zaczê³o szybciej biæ. Musia³am siê przytrzymaæ za klatkê
piersiow¹, gdy spod kusej spódnicy Julii wy³oni³y siê, przypadkiem
oczywiœcie, przepiêkne poñczochy samonoœnie, zakoñczone czarn¹,
szerok¹ koronk¹. Pot mi siê pola³ cienk¹ stru¿k¹ po plecach.
Prawda jest taka, ¿e zawsze podejrzewa³am u siebie ukryte
sk³onnoœci do kobiet. Julia – doskona³a w ka¿dym calu – tylko
mnie w tym upewni³a. Jeny, chyba na ni¹ lecê!
Tak siê na ni¹ zapatrzy³am, ¿e prawie zapomnia³am zarówno
o moim nosie, jak i o celu wizyty w redakcji.
Pozbiera³yœmy papiery, b¹knê³am jakieœ marne „przepraszam”
i wybieg³am stamt¹d szybciej ni¿ Superman. W domu natychmiast
wskoczy³am pod lodowaty prysznic, musia³am bowiem och³on¹æ.
Nawet wytr¹biona przeze mnie w wyj¹tkowo ekspresowym tempie,
natychmiast po wyjœciu z ³azienki, spora butelka bia³ego wina,
nieopatrznie zostawiona przez moje przyjació³ki, mnie nie ostudzi³a.
Wtedy dopiero siê zaczê³o. Te fantazje. WyobraŸnia nie obesz³a siê
ze mn¹ zbyt ³askawie. Ja i Julia. I mój wielki nochal. I jej poñczochy.
Tia. I psychiatra. I pokój bez klamek. Ze œcianami ob³o¿onymi
27
Serwantka
grubymi materacami. Mo¿e dziewczyny maj¹ racjê? I ja faktycznie
potrzebujê faceta?
Minê³y dwa tygodnie od zderzenia z Juli¹, notabene,
kolejn¹ kandydatk¹ do znielubienia za posiadanie piêknego imienia.
W tym czasie Wera z Karin¹ wyda³y na kosmetyki i ciuchy dla
mnie ca³¹ forsê, któr¹ uda³o mi siê zarobiæ i zdebetowa³y mi
konto. Stwierdzi³y, ¿e czas najwy¿szy przestaæ byæ lady in black.
Najpierw pogna³y ze mn¹ do znajomej wiza¿ystki, a na koñcu
przegoni³y mnie po sklepach, których na szczêœcie by³y same
wyprzeda¿e. Inaczej staæ by mnie by³o najwy¿ej na pasek do
spodni i okulary przeciws³oneczne. Ja, w nowym, lepszym
podobno wcieleniu, zmuszona obowi¹zkiem, zawioz³am kolejn¹
porcjê listów do czytelników.
W drzwiach, tradycyjnie ju¿, najpierw spotka³am mojego
szefa, a nastêpnie wpad³am na Juliê.
Szef nawet mi siê nie uk³oni³ i, prawdê mówi¹c, ca³kowicie
zignorowa³ moje powitanie skierowane w jego kierunku.
No ³adnie. Teraz to ju¿ pewnie mnie zwolni. Domyœla³am siê,
¿e mo¿e przysz³y na mnie skargi od jakichœ niezadowolonych
ma³olatów. Wziê³am trzy g³êbokie oddechy i pukam do drzwi
szefa, postanowiwszy sprawê wyjaœniæ.
– Dzieñ dobry – mówiê cicho, acz stanowczo. – Ja w sprawie
pracy.
– To ju¿ nieaktualne – odpowiada szef, prawie na mnie nie patrz¹c.
O Bo¿e! To ju¿ po mnie. Móg³ mi chocia¿ powiedzieæ, zadzwoniæ,
a nie czekaæ, a¿ sama przyjdê.
– Panie redaktorze, ale ja chcia³am wyjaœniæ...
– Nieaktualne. Przyjêliœmy ju¿ kogoœ na tê posadê. SpóŸni³a siê
pani. Przykro mi.
Szybcy s¹, nie ma co. Nie wygl¹da³ tak, jakby mu by³o naprawdê
przykro.
– Ta posada jest nieaktualna od miesi¹ca.
– Jak to od miesi¹ca? – zdziwi³am siê szczerze, a mnie gniew
28
Serwantka
wspomaga³. – Przecie¿ ja pracujê od miesi¹ca, to jak mogliœcie
kogoœ zatrudniæ?
W tym momencie naczelny podniós³ na mnie wzrok znad sterty
gazet i wbi³ we mnie oczy schowane za szk³ami o gruboœci
spodków s³oika od musztardy.
– To pani, pani Heleno? Zupe³nie pani nie pozna³em! Kiedy by³o
pani ostatni raz tutaj, wygl¹da³a pani... – i tu siê ugryz³ w jêzyk.
– Wygl¹da³a pani...
Da³am mu chwilê, ¿eby siê trochê nakombinowa³. A co. Poznêcam
siê odrobinê.
– Wygl¹da³a pani... nieco inaczej – o jeny, ca³y siê spoci³.
– Koszmarnie. Wiem. Niech siê pan czasami nie mêczy i nie
wysila na szukanie delikatnych okreœleñ. Wiem, jak wygl¹da³am.
To stres na mnie tak podzia³a³. Przeobrazi³am siê na krótki
czas w Godzillê. Ale to ju¿ historia. To jak bêdzie z tym
zwolnieniem?
– Kto siê zwalnia? Kogo zwalniamy? – zamota³ siê lekko szef.
– Pan zwalnia mnie, tak?
– W ¿adnym wypadku. Mam dla pani kolejn¹ paczkê z listami. Jest
pani genialna. Pozwoli³em sobie trochê poczytaæ... Ten, tego...
– Ale¿ panie redaktorze! – uda³am œwiête oburzenie.
– Rozumie pani. Musia³em nabraæ pewnoœci, czy siê pani sprawdza
w tej pracy.
– I? Nabra³ pan?
– I proponujê pani umowê na czas nieokreœlony i dodatkow¹
premiê. O, a tu s¹ listy.
To siê nie wydaje? Czy to dzieje siê naprawdê? A mo¿e naczelny
siê czegoœ najad³, upali³, napi³? Powinnam mu to kazaæ w³asn¹
krwi¹ podpisaæ. Troszkê oszo³omiona wysz³am z gabinetu
naczelnego. Nagle zda³am sobie sprawê z tego, ¿e ktoœ mi siê
przygl¹da. Po prostu poczu³am na sobie czyjœ wzrok. Na swoim
ty³ku konkretnie. Najbardziej naturalnie jak umia³am, odwróci³am
siê i ujrza³am... Juliê. Albo mam omamy, albo uœmiechnê³a siê do
29
Serwantka
mnie zalotnie. Kiedy siê mija³yœmy, delikatnie musnê³a moj¹ d³oñ.
*
*
*
Weronika z Karin¹ przynios³y ogromny worek z jedzeniem. Chiñskim.
Na stole poustawia³y mnóstwo malutkich styropianowch miseczek
i za¿¹da³y wina. Mia³am i nie by³ to jabol za 3,50.
Wera podsunê³a mi pod nos podejrzanie wygl¹daj¹c¹ porcjê
czegoœ tam i kaza³a jeœæ.
– Nie, dziêki, ale psów nie jadam.
– Daj spokój. Psy by³y w Warszawie na Stadionie. To po pierwsze.
A po drugie nie u Chiñczyka, tylko u Wietnamców.
– Nie widzê ¿adnej ró¿nicy.
– Wera, a sk¹d ty wiesz, ¿e to s¹ psy?
– Psy, koty czy go³êbie – bez znaczenia. Poza tym – zerknê³am
w styropianowe pude³ko – tam coœ siê rusza.
– Proszê ciê, nie ¿artuj. Jestem tak g³odna, ¿e zjem nawet, jeœli siê
rzeczywiœcie rusza.
– Dobra, Troja. Dosyæ tego. My tu przysz³yœmy w wa¿nej
sprawie. Podjê³aœ ju¿ jak¹œ decyzjê?
– Odnoœnie czego? – wola³am siê upewniæ.
– Twojego ma³¿eñstwa, oczywiœcie. Rozwodzisz siê, prawda?
– Nieprawda. Sk¹d te wnioski?
– Jak to? Teraz, kiedy masz pracê i odesz³aœ z firmy, to jest
najlepszy moment, ¿eby siê go pozbyæ.
– Ja nie wiem, czy chcê siê go pozbywaæ...
– Troja, zastanów siê, on ciê ogranicza. Nareszcie mo¿esz
oddychaæ pe³n¹ piersi¹. Robisz to, co lubisz, stajesz siê niezale¿na.
Rozwijasz siê. Czy ty nie widzisz, jak siê ostatnio zmieni³aœ?
Odblokowa³aœ siê.
– Tia. Bojê siê, ¿ebym siê nie zach³ysnê³a tym nadmiarem
powietrza.
– Kochana, nic siê nie bój. Jakby co, co szybka reanimacja,
30
Serwantka
usta-usta i postawimy ciê na nogi. ¯yj, oddychaj, nale¿y ci siê to.
Teraz masz szansê i musisz j¹ wykorzystaæ. M³oda jesteœ, u³o¿ysz
sobie ¿ycie. Mówiê ci, Trojka, decyduj szybko, bo nie wiadomo,
kiedy taka szansa znowu ci siê trafi. B¹dŸ trochê mniej ni¿ ty, jak¹
znasz. Zrób trochê miejsca na tak¹ siebie, jak¹ mo¿esz byæ.
– A ty co? Widzenie mia³aœ? – przerazi³am siê nie na ¿arty.
– Œmiej siê, œmiej. Nied³ugo bêdziesz p³akaæ.
– Mi³o wiedzieæ, ¿e mi dobrze ¿yczycie.
– Nic nie rozumiesz. W³aœnie dlatego, ¿e ci dobrze ¿yczymy,
uwa¿amy, ¿e powinnaœ od niego odejœæ. Dasz sobie radê.
Najwy¿szy czas, ¿ebyœ zaczê³a œwieciæ w³asnym œwiat³em. Jesteœ
jak ta zapomniana w rogu serwantka.
– O rety, a dlaczego akurat serwantka?
– Sama nie wiem, zawsze mia³am sentyment do tego s³owa. Tak,
bo to w³aœnie to s³owo mi siê podoba. Zobaczysz, wystarczy ciê
tylko dobrze wypolerowaæ i dawny blask wróci.
– O rany! Ty naprawdê mia³aœ widzenie. Jasnoœæ na ciebie
sp³ynê³a?
– Wielka szkoda, ¿e nie na ciebie.
– Za³ó¿my, ¿e macie racjê. Nadal pozostaje jeden problem. Ja go
kocham.
– Eee tam. Wydaje ci siê. To wprawdzie ciê¿ka choroba, mo¿e
nawet przewlek³a, ale przechodzi. Na kogoœ innego.
– I musimy ci powiedzieæ, ¿e œwietnie ci w tej fryzurze. To by³
dobry wybór.
– Niestety, nie mój. Fryzjer mnie zmusi³.
– Dobrze zrobi³. Podaj mi adres.
– Proszê bardzo, ale ja tam wiêcej nie pójdê.
– A dlaczego, jeœli mo¿na wiedzieæ? Za dobrze ciê ostrzyg³?
– Nie. Podejrzewam, ¿e chcia³ powiedzieæ mi komplement, kiedy
wychodzi³am. I powiedzia³. „Wygl¹da pani jak Donatella Versace!”.
– Jezus Maria! – poplu³a siê winem Weronika.
– Te¿ tak pomyœla³am.
31
Serwantka
– Czego chcecie od Versace? – Karina najwyraŸniej by³a jej fank¹.
– Tak ogólnie to nic konkretnego. Kiedy j¹ widzia³aœ ostatni raz?
– Dwa dni temu. Kupowa³a chleb i mas³o na rogu w sklepie
– zakpi³a z nas Karina.
– Nie denerwuj siê. Po prostu ona jest strasznie... niem³oda ju¿ jest.
– To co, ale jak¹ ma figurê.
– Ja tam wolê mieæ tê figurê, co mam, ale i lata swoje. Donatella
Versace jest paszkwilna.
– S³uchaj, masz racjê. Wiêcej do niego nie idŸ.
– Eee, a mo¿e pójdê? To m³ode dzieciê jest, nie opanowa³ jeszcze
trudnej sztuki prawienia komplementów. Nauczy siê z czasem.
– Z czasem. A ty wyl¹dujesz na psychoterapii od tych jego
porównañ.
– Dajcie spokój. Zawsze mog³o byæ gorzej.
– Gdzie wychodzimy dziœ wieczorem?
– Zapomnia³am, jak siê ta knajpa nazywa. Ale wam wyt³umaczê,
kojarzy mi siê z tak¹ romantyczn¹ nazw¹...
– Riposta! – wrzasnê³a radoœnie Karina.
– Stukniêta jesteœ? Romantyczna mia³a byæ. Riposta?
– To zale¿y, co kto lubi i co dla kogo jest romantyczne – obruszy³a
siê Karina.
– Oczywiœcie. Dla Kariny bohaterem romantycznym nie jest
Richard Gere wdrapuj¹cy siê po schodach przeciwpo¿arowych,
cierpi¹cy na lêk wysokoœci, z bukietem kwiatów w zêbach, do Julii
Roberts, ale Al Capone z dymi¹c¹ spluw¹ w rêku. I co jej zrobisz?
Ona tak ma i ju¿.
– Fakt. To dlatego wysz³aœ za policjanta. Wszystko jasne. Czêsto
przykuwa ciê kajdankami do kaloryfera?
– Mówi³am wam, ¿e jesteœcie...
– Œwinie...? Albo inne hodowlane zwierzêta? Dzisiaj jeszcze nie.
Daj spokój. Wyg³upiamy siê tylko.
– Ja te¿. Da³yœcie siê nabraæ.
– To o której?
32
Serwantka
– Osiemnasta. Przypomnij nam, ¿ebyœmy ci opowiedzia³y o facecie
dla ciebie. Znalaz³yœmy.
Posz³am tylko z Weronik¹, bo Karina w ostatniej chwili
odwo³a³a spotkanie.
Musia³a zostaæ z Adamem, który mia³ traumatyczne prze¿ycia po
ostatnich wydarzeniach w pracy i w ¿adnym razie nie móg³ zostaæ
sam. Bo, jak powiedzia³a Karina, gotów by³ zrobiæ coœ g³upiego.
– Zwolnili go? – docieka³am, s³ysz¹c w s³uchawce przera¿ony g³os
mojej przyjació³ki.
– Gorzej. Znacznie gorzej. WyobraŸ sobie, ¿e Adam wszed³ do
szatni, po skoñczonej s³u¿bie, przebraæ siê. Patrzy, a tam stoi jego
dwóch kumpli z wydzia³u i siê migdali.
– Widzieli go?
– Nie. Chyba nie. Adam, mimo przera¿enia, zachowa³ zimn¹
krew i refleks. Pad³ na pod³ogê ko³o szafki jak Chuck Norris
i wyczo³ga³ siê z szatni...
– G³upia jesteœ? Chuck natychmiast zmieni³by ich orientacjê. Ma
moc! S³ysza³aœ, jak on oddaje krew? Przychodzi do punktu
krwiodawstwa, odmawia u¿ycia strzykawki, ¿¹da natomiast
pistoletu i wiadra. Sorry, nie mog³am siê powstrzymaæ. Opowiadaj.
– Ciekawe jak oddaje mocz do analizy? – wtr¹ci³am.
– Jak wróci³ do domu, to wygl¹da³, jakby zobaczy³ go³ego Leppera
w solarium. Mówiê ci, Trojka, on nie mo¿e do siebie dojœæ.
– Ale kto? Chuck? – za¿artowa³am, chc¹c j¹ troszkê rozbawiæ.
– Tak, oczywiœcie. Siedzi i dzwoni z domowego – Karina
natychmiast po³knê³a bakcyla.
– A œwistak siedzi i zawija te sreberka – kontynuowa³am wariacje
na temat.
– Co, geja nigdy nie widzia³? A mo¿e on nie toleruje „kochaj¹cych
inaczej”? Przecie¿ gej te¿ cz³owiek.
– No popatrz, a nasz nowy minister edukacji myœli inaczej.
– O Jezu, to on istnieje naprawdê? A myœla³am, ¿e tylko ja mam
te koszmary.
33
Serwantka
– Ja wci¹¿ mam nadziejê, ¿e to tylko zbiorowa halucynacja,
ale opowiadaj dalej.
– No i ja teraz siê martwiê, bo on wcale siê nie odzywa.
Ani s³owem. Opowiedzia³ tylko, co zobaczy³, i milczy jak zaklêty.
Nie je. Nawet piwa nie chcia³. Chory jakiœ, czy co? I tylko w kó³ko
coœ mamrocze pod nosem.
– Wiesz, co mamrota³? S³ysza³aœ?
– Tak. Zakrad³am siê za jego fotel. Mamrocze: „Kurwa, ja ju¿ siê
nigdy po nic nie schylê”.
– O rany! Nie jest dobrze. Ale przejdzie mu. Szok minie.
– Tak myœlisz? Ale on jutro musi iœæ do pracy.
– Niech weŸmie dzieñ dla matki z dzieckiem.
– Rety, dziêki, ty masz g³owê na karku – ucieszy³a siê.
– Ale ty nie masz dzieci, a adopcji nie za³atwisz w 24 godziny
– przypomnia³am Karinie i roz³¹czy³am siê.
Weronika walnê³a prosto z mostu, nie czekaj¹c nawet,
jak kelnerka przyniesie kawê.
– S³uchaj. Ten facet jest po czterdziestce. To kolega mojego
Tomka. Robi¹ razem interesy. I ¿ona od niego odesz³a niedawno.
A konkretnie rzecz bior¹c, puœci³a go w tr¹bê, zabieraj¹c po drodze
interes na Bia³orusi, przystojnego Bia³orusina i sporo forsy.
– Nawet tak nie ¿artuj. Nie myœlisz chyba, ¿e mam go pocieszaæ?
Poza tym, wy z Karin¹ wci¹¿ zapominacie, ¿e ja mam mê¿a.
Demencjê starcz¹ macie, czy co?
– Ale to fajny facet jest. Mo¿e nieszczególnie urodziwy, wiesz,
typ Gerarda Depardieu.
– O Bo¿e!
– Poza tym ca³kiem fajny. Dobrze siê ubiera, ³adnie pachnie, dba
o siebie, chodzi na si³owniê, ma ³adny dom...
– Weronika! – wrzasnê³am na moj¹ przyjació³kê, przywo³uj¹c j¹
do porz¹dku.
– I ma jeszcze wiele innych zalet. Uwa¿aj: Tomek by³ z nim
na kolacji. Zreszt¹ ja te¿ tam by³am, st¹d wiem o owych zaletach.
34
Serwantka
Odk¹d odesz³a od niego Ma³gosia, on ci¹gle czegoœ szuka. Próbuje
chyba udowodniæ sobie i wszystkim wko³o, ¿e on te¿ mo¿e sobie
u³o¿yæ ¿ycie. I sobie uk³ada. Polega to na tym, ¿e namiêtnie umawia
siê z kobietami. Kiedy jedliœmy, tak mniej wiêcej przy przystawce,
przyszed³ do niego SMS. Wczyta³ siê, zarechota³, podetkn¹³ mi
pod nos ekran telefonu i powiedzia³: „He he he. Przeczytaj!”.
Przeczyta³am i prawie wpad³am pod stó³. Wiesz, co tam by³o
napisane?
– Jeszcze nie wiem, czy chcê wiedzieæ.
– „Masz najpiêkniejszego ptaka na œwiecie. Jest taki du¿y”. Wiesz,
deseru nie zjad³am z tego wszystkiego. A dzisiaj, jak widzê jak¹œ
ptaszynê, to mi siê kojarzy...
– Natychmiast przestañ! I ty chcesz mnie umawiaæ z takim
troglodyt¹?
– Mog³abyœ siê trochê rozerwaæ.
– Wera, a dlaczego ty sama na niego nie polecisz?
– Ja siê nie rozwodzê.
– Ja te¿ nie.
– Tak, ale ty powinnaœ.
– W zasadzie ka¿da z nas powinna. Ca³e ¿ycie nie robimy rzeczy,
które powinniœmy robiæ. Wiêc siê odwal. Poza tym, ja nie jestem
pewna, czy faceci mnie jeszcze interesuj¹ – zakoñczy³am, oblekaj¹c
twarz uœmiechem Mony Lizy.
– Opowiadaj – Weronika by³a inteligentnym stworzonkiem.
No to jej opowiedzia³am o Julii. Za³o¿ê siê, ¿e po wyjœciu z knajpy
pojecha³a do Kariny, niañcz¹cej mê¿a po tragicznych prze¿yciach.
*
*
*
Julia... Jasna cholera. Ledwo co zd¹¿y³am siê rozmarzyæ, gdy
rozdzwoni³ siê telefon. Zanim go zlokalizowa³am, przesta³
dzwoniæ. Ale ja go znam. Jak tylko siê odwrócê, zacznie znowu.
Oczywiœcie.
35
Serwantka
– S³ucham – zachrypia³am w s³uchawkê, bo mi w prze³yku utkwi³
popcorn.
– Dzieñ dobry – zadŸwiêcza³a „Czterema porami roku”
Vivaldiego, wiosn¹ konkretnie. Julia.
– Dzieñ dobry – odetka³am siê ju¿. Czy coœ siê sta³o, pani Julio?
(w koñcu to moja prze³o¿ona).
– Obawiam siê, ¿e tak. I musimy to omówiæ. Jak najszybciej.
Mia³am dziwne przeczucie, ¿e nie ma to zabarwienia s³u¿bowego.
I ¿e tak naprawdê do momentu tego telefonu nie sta³o siê nic.
Stanie siê dopiero nied³ugo. O rety! Jestem lesbijk¹???
Ona by³a zakonnic¹. By³a mniszk¹ kamedu³k¹. Spêdzi³a
osiem lat w pobernardyñskim klasztorze w Z³oczewie. Jak
wyczyta³am w Internecie, kamedu³ki k³ad¹ szczególny nacisk na
samotnoœæ i milczenie.
„Milczenie bez rozmyœlania to jak pogrzebanie ¿ywego; rozmyœlanie
bez milczenia jest nieskuteczne, jak budzenie umar³ego; ale
rozmyœlanie duchowo z³¹czone z milczeniem daje duszy wielki
po¿ytek i prowadzi do doskona³ej kontemplacji”.
Powiedzia³a mi to, gdy sta³yœmy w kolejce po bilety. A nastêpnie
wsunê³a mi rêkê w spódnicê, z ty³u, tam gdzie plecy koñcz¹ sw¹
szlachetn¹ nazwê.
Opowiedzia³a mi tak¿e o tym, jak dosta³a zaproszenie do
programu „Rozmowy w toku”, ale odmówi³a udzia³u. Mia³o byæ
o zakonnicach, które zrzuci³y habity. Ciekawe, co by na to
powiedzia³ Adam. Obawiam siê, ¿e jego delikatna psychika
policjanta mog³aby tego nie wytrzymaæ. Osiem lat w klasztorze
o najwy¿szym rygorze. Nawet im nie wolno by³o siê do siebie
odzywaæ. O rany! Nio. W koñcu nie musia³y. Przecie¿ nie trzeba
nic mówiæ, ¿eby siê zrozumieæ.
Pewnego piêknego dnia zrzuci³y habity. Romana i Julia.
Siostra Romana i siostra Julia. Prawie jak Romeo i Julia. Niestety,
Romeo okaza³ siê niewierny i Julia zosta³a sama. Ale nie rozpacza³a
d³ugo, albowiem odkry³a przyjemnoœci tego ¿ycia. Romana wysz³a
36
Serwantka
za m¹¿ w Holandii (tam œluby homoseksualne s¹ dozwolone) za
jak¹œ hoduj¹c¹ tulipany Holenderkê, a Julia wci¹¿ szuka. I znalaz³a
mnie. Aktualnie na ni¹ czekam. Mamy iœæ do kina. Dok³adnie
to nie wiem, na jaki film. Prawdopodobnie nie jest to istotne.
Trochê bojê siê tego kina. A jeœli zechce potrzymaæ mnie za rêkê?
Albo, co gorsza, wsunie mi rêkê miêdzy uda? Nienormalna jestem.
Ju¿ zapomnia³am, jak siê flirtuje. Julia by³a przezabawna, jak na
ekszakonnicê, nad wyraz powœci¹gliwa jak na lesbijkê oraz absolutnie
w porz¹dku jak na szefow¹. Romanse w pracy nie s¹ podobno mile
widziane. Chwilowo siê tym nie przejmujê, poniewa¿ ja nie romansujê,
lecz tylko flirtujê. Czy to jest bezpieczne? Gdzieœ czyta³am, ¿e nie
ma nic gorszego ni¿ romans z w³asnym szefem. Okazuje siê, ¿e
jest. Romans z szefow¹.
Julia, jak przysta³o na szarmanckiego mê¿czyznê,
odwioz³a mnie do domu. Po mniej wiêcej godzinie dosta³am od
niej wiadomoœæ. O dziwo mia³am pole. Zasiêg.
Krótki esemesik: „Kochanie, sprawdŸ pocztê”.
Odpisa³am: „Sprawdzê, jak mnie tylko uwolni¹. Siedzê w windzie
i udajê, ¿e nie mam klaustrofobii”.
W domu otworzy³am Outlooka i zamar³am:
Dzisiaj odwiedzi³o mnie s³oñce. Czarne. Nigdy dot¹d nie przypuszcza³am,
¿e s³oñce mo¿e byæ czarne i mieæ, najmarniej licz¹c, miseczkê E. Wesz³a
œpiewnym krokiem. Zako³ysa³a dusz¹. Piersi nabrzmia³e oczekiwaniem.
Kobieta doœwiadczona ciê¿arem dojrza³ych jab³ek. Ga³êzie ju¿ siê pochylaj¹
do zenitu mi³oœci. Otêpia³e z wysi³ku wagony przetaczaj¹ siê za spracowan¹
lokomotyw¹. Jeszcze jeden ruch. Mo¿e warto. Chyba wiesz, o kim to? Czarne
s³oñce jest gor¹ce i bliskie eksplozji. Wisi teraz ca³y czas przy lampie,
u sufitu. Wciska siê, skubane, w ka¿dy k¹t i nie daje o sobie zapomnieæ ani
na moment. Rozgrza³o mnie i tchnê³o pok³ady optymizmu i wiary w ludzi
i sens przetaczania wagonów pod górê. S³oñce, b¹dŸ zawsze czarne i gor¹ce!
Grzejê siê przy Tobie!
37
Serwantka
Oszala³a? Ja j¹ rozgrza³am? Czym? Tymi lodowatymi d³oñmi?
Ze strachu dosta³am gêsiej skórki i dreszczy. W dodatku spoci³am
siê jak mysz. Zaczê³am siê j¹kaæ, kiedy otoczy³a mnie ramieniem.
Z tego przera¿enia przyssa³am siê do s³omki i wypi³am pó³ litra
coca-coli duszkiem, dostaj¹c, natychmiast po odessaniu siê od
s³omki, czkawki. Siorba³am, gdy koñczy³a siê cola w kubku.
Czka³am przez ca³e reklamy, czyli jakieœ piêtnaœcie minut.
Sosem musztardowo-pomidorowym z hot-doga poplami³am
Julii sukienkê. Trysnê³am na ni¹ z si³¹ wodospadu. Niagara.
Tym sosem. Julia, lekko robi¹c unik, zatoczy³a siê na nios¹cego
górê popcornu faceta, facet zatoczy³ siê na dziewczynê z kub³em
coca-coli, dziewczyna zatoczy³a siê na œcianê, a œciana nie zatoczy³a siê
wprawdzie nigdzie, ale za to pokry³a siê plamami krwi z nosa Juli
pomieszanej z coca-col¹, a na nas spad³ œnieg z popcornu. Szefowa,
gdy ju¿ j¹ bileter zdj¹³ ze œciany, powtarza³a, ¿e nic jej nie jest. A kiedy
przed blokiem upad³y mi klucze, ona schyli³a siê, by je podnieœæ. Obie
siê schyli³yœmy, jednoczeœnie. I unios³yœmy jednoczeœnie g³owy, znad
tych kluczy. I sta³o siê. Walnê³am j¹ z bañki. Niechc¹cy, oczywiœcie.
Kiedy zatamowa³yœmy krwotok, wcale nie taki du¿y, po¿egna³yœmy
siê. I myœla³am, ¿e nic mnie gorszego spotkaæ ju¿ tego dnia nie
mo¿e. Pomyli³am siê. Zatrzasnê³am siê w windzie. Uwolni³ mnie
cieæ po godzinie. Czym zatem j¹ oczarowa³am?
O ile siê nie mylê, to jest list mi³osny. Pierwszy w moim ¿yciu list
mi³osny od kobiety. Wprawdzie brzmi trochê jak Kofta, ale co
tam. To chyba jest Kofta.
Postanowi³am sprawdziæ, jak miewa siê niemy œwiadek
gejowskich ekscesów.
I zadzwoni³am do Kariny.
– Czeœæ, Adasiu, jak siê czujesz?
– Hej, Troja. Czy ju¿ ca³y œwiat wie, ¿e nakry³em dwóch gejów
na obœciskiwaniu siê w szatni?
– Ca³y to raczej nie. Ale nasz babski Trójk¹t Bermudzki wie.
Och³on¹³eœ ju¿?
38
Serwantka
– Prawie. Jeszcze dwie setuchny i dojdê do siebie. Pewnie
chcia³abyœ rozmawiaæ z Karin¹?
– Nie ma jej?
– Jest, ale kaza³a mi powiedzieæ, ¿e jej nie ma. Le¿y owiniêta foli¹
spo¿ywcz¹ pod dwoma kocami, na twarzy ma b³oto i s³ucha
muzyczki relaksacyjnej. Tak miêdzy nami mówi¹c, wygl¹da jak
spleœnia³y serdelek.
– Nie mów tak. Ona to robi dla ciebie.
– Co ty powiesz? I dla mnie te¿ wydaje ca³¹ moj¹ marn¹ policyjn¹
pensjê?
– Marn¹, powiedzia³eœ, wiêc nie wydaje du¿o. A poza tym,
powinieneœ siê cieszyæ, ¿e boki z ³apówek masz dla siebie.
– Troja! – wydar³ mi siê do ucha Adam, najwyraŸniej jeszcze nie
w formie.
– Oj, kochany! Poczucie humoru masz w zaniku. Zrelaksuj siê,
odprê¿. Pos³uchaj Eltona Johna...
– O, teraz to ju¿ przegiê³aœ.
– O co ci... – zaczê³am i nie skoñczy³am.
Adam nie czeka³, a¿ rozwinê myœl. Od³o¿y³ s³uchawkê.
I co ja mam robiæ? Rozwieœæ siê albo nie rozwieœæ? Oto
jest pytanie. Im d³u¿ej siê nad tym zastanawiam, tym mniej wiem.
Julia jest zdeklarowan¹, aktywn¹ lesbijk¹. Faceci mnie nie interesuj¹,
nawet ci z wielkimi ptakami. Jestem kobiet¹ bez orgazmów,
ale za to z wad¹ w budowie, prawdopodobnie nie posiadam
³echtaczki, a nawet jeœli, to nie w tym miejscu co nale¿y. Powinnam
poddaæ siê operacji przesuniêcia wspomnianej ³echtaczki. Jestem
bizneswoman, której ktoœ podci¹³ skrzyd³a.
Frida Kahlo, gdy amputowano jej palce u stóp, napisa³a: „Po có¿
mi stopy, skoro mam skrzyd³a?”. Nie jestem matk¹, ¿on¹ ani
kochank¹.
Jestem kobiet¹ w œrednim wieku, która sama nie wie, czego chce.
A co gorsza, nie wie, czego nie chce. Wym¹drzam siê w tych
listach wszechwiedz¹cej pani redaktor, a sama nie znam recepty na
39
Serwantka
dobry zwi¹zek.
*
*
*
Julia mnie kocha. Wyzna³a mi to kilka dni po tym, jak rozbi³am jej
g³ow¹ nos. NajwyraŸniej musia³o jej to zaszkodziæ. Wyzna³a mi
mi³oœæ i... wyjecha³a. By zastanowiæ siê nad swoimi emocjami.
Ca³e szczêœcie, ¿e nie oczekiwa³a tego zastanawiania siê ode mnie.
Chocia¿ dziewczyny uwa¿aj¹, ¿e powinnam pozwoliæ ponieœæ siê
uczuciom.
Problem w tym, ¿e ja tak naprawdê niewiele czujê. Nie kocham jej,
tego jestem pewna. Poza tym, mam permanentn¹ awersjê do seksu
oralnego. Moja ³echtaczka jest zimna jak Spitzbergen, a ja jestem
tak gor¹ca jak Królowa Œniegu.
Widok faceta drobi¹cego jak gejsza w damskim natrysku,
trzymaj¹cego obur¹cz swoje cenne w jego mniemaniu klejnoty, jest
mnie w stanie jedynie rozbawiæ, nie zaœ zainteresowaæ. No, mo¿e
wtedy, gdyby drobi³ jak gejsza sam Robert De Niro albo, ¿eby by³o
patriotycznie, Andrzej Piasek Piaseczny.
Tak czy siak faceci s¹ obleœni. Pan Bóg musia³ byæ
przemêczony, stwarzaj¹c mê¿czyznê. Faceci s¹ obleœni, ale Daniel nie
jest. On jest piêkny jak Apollo i nawet nie jest gejem. Nie jest gejem,
a mimo to rozpoznaje rodzaj perfum, którymi pachnê, wie, która
torebka jest od Prady, a buty od Gino Rossi. Nie poci siê i codziennie
zmienia skarpetki. A w zasadzie wcale ich nie nosi. I najwa¿niejsza
sprawa – Daniel mnie uwielbia. Tak ¿ywio³owo i bezgranicznie. On
po prostu uwielbia mnie uwielbiaæ. Ja na to ³askawie pozwalam,
zw³aszcza po tym, jak mój m¹¿ siê wyprowadzi³.
Daniel jest malarzem. Artyst¹ znaczy. Biega po mieœcie z rozwianym
w³osem, torb¹ z farbami, pêdzlami i nie wiem, czym jeszcze.
Przesiaduje wieczorami w zadymionych pubach, w dzieñ „³apie
œwiat³o” dla swoich „dzie³”. Ma sokoli wzrok i s³uch nietoperza.
Nawet z urody go trochê przypomina, ale jest ³adniejszy. No i nie sypia
40
Serwantka
zawieszony g³ow¹ w dó³. Chyba. Bo pewnoœci nie mam.
A teraz od pocz¹tku.
Z uwagi na mój niezwyk³y dar zawierania znajomoœci
w doœæ oryginalnych okolicznoœciach, zbli¿onych do usi³owania
pozbawienia ¿ycia poznawanych osób (patrz Julia), Daniela
pozna³am uprzednio przejechawszy go samochodem.
Facet wtargn¹³ niespodziewanie na jezdniê i bezczelnie rozbi³
mi prawy reflektor. Wpad³ na maskê, lekko j¹ wgniataj¹c, zaœ
na szybie pojawi³a siê ca³a paleta kolorów. Odruchowo w³¹czy³am
wycieraczki, a to, co w wyniku tego powsta³o, dowiod³o, ¿e Pablo
Picasso to amator w porównaniu z dzie³em, który stworzy³am.
Daniel spad³ z maski, gdy gwa³townie zahamowa³am, przeturla³ siê
kilka metrów, by nastêpnie wstaæ i otrzepaæ siê z zamiarem
pójœcia sobie.
Patrzy³am z lekkim os³upieniem, jak niedosz³y nieboszczyk czyœci
starannie ubranie, zbiera porozrzucane wszêdzie tubki z farbami,
pêdzle, kartony.
Jak s³usznie podejrzewa³am, zabiera³ siê do ucieczki. A kto mi
zap³aci za reflektor?
Kosztuje ca³e 15 z³otych. Plus maska, jakieœ 60. Sk¹d mam na to
braæ?
– Hej! A dok¹d to? – rozdar³am siê, staraj¹c siê, by mój g³os
zabrzmia³ odpowiednio groŸnie.
– Do domu. A konkretnie do du¿ego pokoju – odpowiedzia³
nieboszczyk doœæ niewyraŸnie i... zemdla³.
Nie podejrzewa³am, ¿e mog³am mu coœ powa¿nego zrobiæ,
krzywdê jak¹œ czy coœ, moim rumakiem marki Fiat 126, jad¹c
z zawrotn¹ prêdkoœci¹ 30 km/h.
Zataszczy³am Apolla do samochodu, usadzi³am na siedzeniu
pasa¿era i pomknê³am na pogotowie. Wyskoczy³am przed
izb¹ przyjêæ i z krzykiem zas³yszanym na filmach wbieg³am do
szpitala.
– Szybko, lekarza! Mam rannego w samochodzie.
41
Serwantka
Ranny w efekcie nie okaza³ siê ranny, jedynie zemdlony w wyniku
szoku. Obra¿eñ wewnêtrznych brak. Zewnêtrznych tak¿e.
Szok by³ skutkiem przejechania go przeze mnie. Przejechanie by³o
efektem roztargnienia przejechanego i wbiegniêcia na jezdniê
w miejscu niedozwolonym.
Dobrze, ¿e mknê³am swym r¹czym rumakiem w tempie ¿ó³wia,
bo inaczej facet raczej by nie wsta³, a ja zosta³abym z dzie³em
Picassa na przedniej szybie, rozbitym reflektorem, wgniecion¹
mask¹ oraz gigantycznym poczuciem winy.
Podczas pobytu na izbie przyjêæ przypomnia³a mi siê
zabawna historia, ³udz¹co podobna do tej, która mi siê przytrafi³a.
Na samo jej wspomnienie dosta³am niepohamowanego ataku
œmiechu. Mojego wuja przejecha³ tramwaj. W tym samym czasie,
zaniepokojona przed³u¿aj¹c¹ siê nieobecnoœci¹ wuja ciotka
wygl¹da³a przez okno i z wysokoœci ósmego piêtra zauwa¿y³a na
ulicy zbiegowisko, karetkê, stra¿ po¿arn¹, policjê. A ¿e wœcibska
z cioci osóbka, zbieg³a chy¿o i wtopi³a siê w t³um gapiów.
Kiedy dŸwig podniós³ wagon, pod którym znajdowa³ siê
nieszczêœnik, oczom ciotki ukaza³ siê le¿¹cy jak nie¿ywy wujek.
S³abe serce mia³a ciotka i zemdla³a. Nie mog³a wiêc widzieæ
cudownego zmartwychwstania. Wujo powsta³, otrzepa³ siê
i zamierza³ odtr¹biæ odwrót. Tu czujna policja wkroczy³a do akcji.
Lekarze z pogotowia reanimowali motorniczego, który dosta³
zawa³u, a gapie cucili ciotkê.
Wszyscy spodziewali siê zobaczyæ szcz¹tki cz³owieka, a tu, ku
lekkiemu rozczarowaniu, wujo by³ w jednym kawa³ku, a do tego
ca³kowicie ¿ywy.
Gdy wujo siê podniós³ – t³um zafalowa³ i zajêcza³. Gdy by³am
przy koñcu przypominania sobie owej historyjki, najwyraŸniej
ujawni³ siê u mnie utajony szok, bo dosta³am ataku œmiechu.
Z gabinetu lekarskiego wysz³a pielêgniarka i zaaplikowa³a
mi zastrzyk uspokajaj¹cy. Po chwili wyszed³ Daniel i wygl¹da³
ca³kiem dobrze. Mimo to postanowi³am go odwieŸæ do domu.
42
Serwantka
Po drodze zakupiliœmy dwie butelki lekarstwa na nerwy, w postaci
bia³ego, pó³wytrawnego wina oraz zmieniliœmy zdanie.
Zaprosi³am Daniela do siebie. A co mi tam! M¹¿ siê wyprowadzi³,
to hulaj dusza, piek³a nie ma. Wtedy w³aœnie dowiedzia³am siê,
¿e przejechany przeze mnie facet ma jakieœ imiê.
Oraz zauwa¿y³am, tak ju¿ na spokojnie mu siê przygl¹daj¹c
z perspektywy kanapy, ¿e jest szalenie przystojny. Po dwóch
lampkach wina, wychylonych jednym duszkiem, pozna³am kilka
dodatkowych cech, które ca³kowicie przemawia³y za tym,
¿e przejechanie go na œmieræ by³oby niewybaczalnym b³êdem.
Po wypiciu ca³ej butelki wina, znaleŸliœmy wspóln¹ p³aszczyznê
do rozmowy. Gdy ujrzeliœmy dno drugiej butelki, przeszliœmy
z mowy werbalnej na niewerbaln¹. Jêzyka niewerbalnego
u¿ywaliœmy bardzo intensywnie, przy czym Daniel lekko
pojêkiwa³, a ja nie wiedzia³am, czy z powodu nabicia sobie kilku
siniaków, czy te¿ nie...
Podsumujmy zyski i straty:
Straty:
– jeden rozbity reflektor
– wgnieciona maska
– zszarpane nerwy
Zyski:
– obraz Picassa na przedniej szybie
– pierwszy od lat ORGAZM
Wprawdzie Daniel ma klatê jak pierœ roso³ow¹, ale przecie¿ to siê
nie liczy. Trochê æwiczeñ na si³owni i od razu mu siê biceps
Pudziana wyrobi.
Eee, po chwili zastanowienia stwierdzam, ¿e musia³by æwiczyæ
przez jakieœ 15 lat, mo¿e po tym czasie powsta³ Pudzian w wersji
dla ubogich.
W sumie, tak po prawdzie, jego miêœnie, akurat te, nie s¹ mi tak
43
Serwantka
bardzo potrzebne. Potrafi podnieœæ sztalugê, to i z butelk¹ wina da
sobie radê. Powinien. Chocia¿ artyœci jacyœ tacy s³abowici.
Niespodziewanie naszed³ mnie nazajutrz. Ale najpierw
zadzwoni³.
– Skarbie mój, rybko z³ota, pierniczku toruñski (dlaczego
toruñski?) – zaæwierka³ w s³uchawkê Daniel. – Czy ju¿ mówi³em,
¿e ciê kocham? Szykuj siê. Zabieram ciê w plener. Bêdê ciê
malowa³ – doda³ z namaszczeniem.
– Przecie¿ nie malujesz portretów – zauwa¿y³am.
– Nie. Ale dla ciebie zrobiê wyj¹teczek. Malujê tylko wyj¹tkowe
osoby. A ty jesteœ przecie¿ wyj¹tkowa. Bêdê mia³ po tobie
pami¹tkê.
– Pami¹tkê? Po mnie? Ja siê nigdzie nie wybieram. A mo¿e ty
chcesz mi coœ powiedzieæ? Zamieniasz mnie na nowszy model?
– uda³am, ¿e siê bojê.
– Ale¿ pere³ko, có¿ ty mówisz za g³upotki? Jesteœ s³oneczkiem
mojego ¿ycia! Dziêki tobie znowu zacz¹³em malowaæ! Bêdê
za dziesiêæ minuteczek – skonkretyzowa³ swoje plany i moje przy
okazji te¿. – Zrób siê na bóstewko!
– Daniel, ale ja nie mogê. Mam dziœ zajêcia na uczelni. Sobota
dzisiaj jest.
– Oj, skarbeñku, kruszynko moja! Uczelnia nie zaj¹c, nie ucieknie.
A œwiate³ko tak. No to pa! – i od³o¿y³ s³uchawkê.
Powinnam powiedzieæ: s³uchaweczkê.
Pa. I ja mam zrobiæ siê na bóstwo w dziesiêæ minut. Dobre sobie.
W dziesiêæ minut nawet nie dotrê do ³azienki. Ciekawe, co powie
profesor od mikroekonomii, doradca prezydenta do spraw
finansowych, jeœli mu powiem, ¿e nie przysz³am na wyk³ad, gdy¿
pozowa³am pewnemu malarzowi. Nago.
Kolejne wejœcie smoka prze¿y³am w niedzielê o szóstej
rano. W judaszu zobaczy³am najwyraŸniej pobudzonego artystê
z zielskiem w rêku.
– S³oñce mojego ¿ycia, czy wiesz, jak ciê kocham? – zaæwierka³
44
Serwantka
i wpakowa³ siê do przedpokoju, mimo ¿e wsadzi³am nogê miêdzy
drzwi.
– Ubieraj siê. Natychmiast wychodzimy – zakomenderowa³
i najwyraŸniej mia³ w nosie moje zdanie.
– Kwiaty dla ciebie – obwieœci³ uroczyœcie, padaj¹c na kolana, a ja
w tym czasie otwiera³am usta jak ryba, usi³uj¹c dojœæ do g³osu.
– Piêkne kwiaty dla piêknej kobiety! – potok s³ów zalewa³ mnie od
stóp do g³ów.
O Jezu! To jak ja muszê wygl¹daæ??? Po pierwsze, w najbardziej
pijanym widzie nie nazwa³abym tego czegoœ kwiatami. To nadu¿ycie.
Po drugie, zadr¿a³am na myœl, ¿e Daniel zacznie siê oœwiadczaæ,
bo wtedy musia³abym byæ bardzo niemi³a.
Wprawdzie sypiam z nim, poniewa¿ moja ³echtaczka znalaz³a
z nim wspólny jêzyk (sic!). Ale ¿eby tak od razu wychodziæ za
faceta, który ma ci do zaoferowania jedynie orgazm? Nawet jeœli
jest to orgazm kosmiczny? Eh, to za ma³o. Mimo wszystko.
Mo¿e i zach³ysnê³am siê seksem, ale nie straci³am rozumu.
– Wstañ, Daniel. Dziêkujê za to coœ, cokolwiek to jest. Niestety,
nie mogê nigdzie z tob¹ pójœæ.
– Nie kochasz mnie!!! – zajêcza³, bardzo teatralnie, trzeba mu
przyznaæ, Daniel.
Oczywiœcie, ¿e nie – pomyœla³am.
– To nie ma nic do rzeczy. Czasami muszê jednak trochê popracowaæ,
¿eby zarobiæ na chleb oraz na kilka drobnych przyjemnoœci.
– Ale¿ kochanie! Czy¿ ja nie jestem dla ciebie wystarczaj¹c¹
przyjemnoœci¹? I w dodatku ca³kiem gratis? – powiedzia³
i najwyraŸniej siê rozmarzy³ o samym sobie.
O mamo kochana! On ma ego jak Wielki Kanion.
– Mo¿esz mnie u¿ytkowaæ a¿ do wyczerpania energii.
Jasne – strzelisz sobie w ¿y³ê albo wypalisz skrêta i ju¿ bêdziesz
na³adowany na nowo.
– Dziêkujê. Doceniam twoj¹ ofiarê. Ale teraz naprawdê ju¿
powinieneœ pójœæ.
45
Serwantka
– Gwiazdeczko moja, to ja wiem, co zrobimy! Ja sobie tu cichutko
przycupnê i bêdê patrzy³, jak siê uczysz i pracujesz. Dobrze?
– Niedobrze – robi³am siê nerwowa i wraca³a mi drzemi¹ca dot¹d
asertywnoœæ. – Masz woln¹ chwilkê? – zapyta³am zjadliwie.
– Dla ciebie zawsze, kochanie – Daniel nie wyczu³ podstêpu.
– To obejdŸ drzwi z tamtej strony – odpowiedzia³am tekstem
z popularnego skeczu i wypchnê³am Daniela na korytarz.
Zabarykadowa³am drzwi szafk¹ na buty, wy³¹czy³am wszystkie
telefony oraz dzwonek przy drzwiach.
Ufff. Bycie z artyst¹ bywa bardzo mêcz¹ce. Daniel ma tak¹
osobowoœæ, ¿e chce ni¹ wype³niaæ ca³e ¿ycie – swoje i moje. A ¿e
najwyraŸniej w swoim ju¿ siê nie mieœci, za wszelk¹ cenê chce sob¹
wype³niæ mnie.
*
*
*
– No, kochana, to teraz poznasz smak ¿ycia. Taki porz¹dny
orgazm to fajna sprawa – wydziera³a siê Wera na ca³y regulator.
– Cudownie. Jutro wszyscy s¹siedzi bêd¹ mnie wytykaæ palcami.
– Nie pochlebiaj sobie. Czy opowiada³am wam ju¿, jak moja s¹siadka
zabawia³a siê z mê¿em gad¿etami z sex-shopu? Tak siê sk³ada,
¿e mam doskona³y widok na ich mieszkanie, a oni nie maj¹ zas³on.
– Ekshibicjoniœci?
– Tak jakby. Widok œwietny, genialny. Dlatego te¿ mog³am widzieæ,
jak testuj¹ nowy wibrator. Na pocz¹tku nieŸle s¹siadowi nawet
sz³o, do momentu, gdy mu zaczê³y wysiadaæ baterie. Wiesz, Trojka,
s¹ takie wibratory z kilkoma biegami...
– Nie wiem – odwarknê³am.
– A to ju¿ nie moja wina. Kupiæ ci taki? W ka¿dym razie
obserwowa³am ich przez lornetkê, ca³kiem niez³a jak na bazarow¹.
S¹siad wojuje z pomocnikiem, s¹siadka, rozumiecie, gdzieœ
w niebycie, a tu baterie wysiadaj¹. Prawdziwa tragedia, no przecie¿
nie powie w takim momencie ukochanej kobiecie...
46
Serwantka
– Z wibratorem miêdzy nogami...
– „...kochanie, zaczekaj chwileczkê, skoczê po nowe baterie”.
– Zdecydowanie nie powinien, jeœli chcia³ prze¿yæ.
– On te¿ mia³ tego œwiadomoœæ, skoro ustawi³ wibrator na
najs³abszy bieg i dyskretnie, szybciutko pobieg³ na paluszkach do
kuchni po zasilanie.
– Pieprzysz.
– Ja nie, ale wiecie... Jak wróci³ z tymi bateriami, to je szybciutko,
niepostrze¿enie, bezkolizyjnie wymieni³. S¹siadka ci¹gle w niebycie
i zakoñczenie z happy endem. Tak wiêc sama widzisz, ¿e zwyk³ym
orgazmem to ty s¹siadom raczej nie zaimponujesz.
– No raczej, fakt. Od razu mi lepiej.
– Trojka, zlituj siê i opowiedz, jaki on jest.
– Nic z tego. Opowiedzieæ siê nie da. Krótko: jest szalony.
Zwariowany. Nieobliczalny. Ci¹gle porywa mnie w jakieœ plenery, na
wernisa¿e. Najpierw mnie portretuje, a potem siê kochamy. Albo
odwrotnie. Wypijamy ogromne iloœci wina, rozmawiamy niewerbalnie.
Szczerze mówi¹c, ja nie wiem, kiedy on sypia. Po wyjœciu ode mnie
biegnie „³apaæ œwiat³o”, a wieczorami przesiaduje w pubach
z ludŸmi „ze œrodowiska”. A na drugi dzieñ jest rzeœki jak
skowronek. W ogóle nie widaæ, ¿e prawie nie sypia. Zupe³nie nie
wiem, jak on to robi.
– Ale ja wiem – odezwa³a siê Karina. – Jedzie na amfie.
– Oszala³aœ. Daniel? No coœ ty, to niemo¿liwe – oburzy³am siê
œwiêcie.
– Niemo¿liwa to jesteœ ty, ¿e siê da³aœ w to wszystko wpl¹taæ.
Nie poznajê ciê.
– Odczep siê. Same kaza³yœcie mi szukaæ. Robiæ miejsce. ¯e niby
jestem jak ta serwantka zakurzona w rogu... I co? Wiecie, on nie
ma samochodu, bo go to podobno ogranicza. Nie przyk³ada wagi
do rzeczy materialnych. Po¿ywienie jest mu prawie niepotrzebne.
Je tyle, by prze¿yæ. ¯yje winem, mi³oœci¹ i sztuk¹.
– No i amfetamin¹ – dorzuci³a Weronika.
47
Serwantka
– Udam, ¿e tego nie s³yszê. To bardzo m¹dry facet. Tyle ciekawych
rzeczy opowiada o malarstwie, zw³aszcza o kubizmie, bo go to
fascynuje. Jego idolem jest Picasso. Nie wiem, czy wiecie, moje
kochane, ale kubizm to kierunek w malarstwie, zapocz¹tkowany
w XX we Francji przez Picassa w³aœnie i Breugela. Sk³adaj¹ siê na
niego trzy fazy: okres prekubistyczny (1905-1909), kubizm
analityczny (1909-1912) – odrzucenie regu³ perspektywy i rozbicie
przedmiotu na elementy zgeometryzowane, oraz kubizm
syntetyczny (od 1912 r.) – synteza przedmiotu przez swobodne
zestawienie ró¿nych elementów (m.in. kola¿) w maksymalnie
zgeometryzowany rysunek.
– W malarstwie i rzeŸbie. Troja, uspokój siê i przestañ cytowaæ
encyklopediê.
– To nie encyklopedia. To Daniel.
– Ma³a Encyklopedia PWN, wydanie z 1995 roku. Wiem,
bo uczy³am siê z niej do „Milionerów”.
– Eh, co ty tam wiesz. On mnie widzi w trójwymiarze!!!
– Tak ci powiedzia³? Na trzeŸwo?
– TrzeŸwiutko!
– W takim razie to coœ wiêcej ni¿ amfa. Pewnie te¿ pali trawkê.
To halucynacje. Trojka, to nie jest facet dla ciebie.
– Wiem przecie¿ – nagle spowa¿nia³am i przesta³am ¿artowaæ.
– Ale czy to wa¿ne? Liczy siê tylko to, co jest tu i teraz. Przez
15 lat mojego ma³¿eñstwa martwi³am siê tym, co bêdzie jutro.
Niepotrzebnie. Trzeba cieszyæ siê dniem dzisiejszym. Sama
przecie¿ powiedzia³aœ: „B¹dŸ trochê mniej ni¿ ty, któr¹ znasz
i zrób trochê miejsca na tak¹ siebie, jak¹ mo¿esz byæ”.
– I w zwi¹zku z tym chcesz nam powiedzieæ, ¿e nagle odkry³aœ,
przestaj¹c siê rozpychaæ w sobie, ¿e twoim ¿yciowym powo³aniem
jest bycie muz¹ stukniêtego malarza?
– Niestety, nie wiem jeszcze, co jest moim ¿yciowym powo³aniem.
Do niedawna s¹dzi³am, ¿e jest nim praca w handlu. Myœla³am tak¿e,
¿e zestarzejê siê u boku mojego mê¿a. Tymczasem on postanowi³
48
Serwantka
zestarzeæ siê u boku 20-letniej blondynki z pó³torametrowymi
nogami i rozumkiem wielkoœci laskowego orzeszka.
– Zestarzeæ siê? Chyba raczej on chcia³ siê odm³odziæ?
– Odm³odziæ czy zestarzeæ? Co za ró¿nica? Poszed³ w cholerê z t¹
lafirynd¹ i to jest istotne. A ona wyciœnie z niego wszystkie soki,
wyczyœci konto i pójdzie w sin¹ dal, zastawiaj¹c wnyki na
kolejnego frajera.
– Troja, tobie to wino ju¿ na mózg siê rzuci³o. Jak mo¿na
wyczyœciæ konto twojemu mê¿owi? On nikomu nie pozwala
czyœciæ konta, nawet samemu sobie. Zapomnia³aœ, co ci zrobi³?
Zabra³ samochód i zostawi³ ci tego kaszlaka.
– I Bogu dziêki, bo inaczej z Daniela zosta³aby mokra plama
– trafnie zauwa¿y³am.
– Ale za to mog³abyœ siê szybciej przemieszczaæ – nie dawa³a za
wygran¹ Karina.
– Daj spokój – wtr¹ci³a siê Wera. – Przecie¿ ona siê nigdzie nie
przemieszcza. Raz w tygodniu do redakcji, a tak non stop chodzi
nawalona tym winem.
– Sorry, dziewczyny. Muszê ju¿ iœæ. Mam sporo pracy, a jeszcze
do zg³êbienia tajniki kszta³towania siê rynku w warunkach
konkurencji doskona³ej oraz w warunkach monopolu.
*
*
*
Jak niesie plotka towarzyska, mój m¹¿ oszala³. Biega na si³owniê,
basen (przecie¿ on nie umie p³ywaæ), uprawia jogging oraz
usun¹³ sobie zmarszczki za pomoc¹ botoksu. Lafirynda panoszy
siê po mojej, by³o nie by³o, firmie, pokazuj¹c cycki i ty³ek.
Sprzeda¿ podobno bardzo wzros³a. To dobrze. Przy podziale
maj¹tku oraz wniosku o alimenty to akurat mo¿e mi pomóc.
Z³o¿y³am pozew o rozwód.
Powiedzia³am mu, ¿e nie zniszczê go doszczêtnie, jeœli
wyp³aci mi dwa tysi¹ce alimentów co miesi¹c. Przymknê oko na
49
Serwantka
jego lewe interesy oraz jeœli zajdzie taka potrzeba, w odpowiednim
momencie przed odpowiednimi urzêdnikami dopadnie mnie
ciê¿ka amnezja. A jeœli stwierdzê, ¿e nie jest ostatni¹ œwini¹,
zapomnê tak¿e o istnieniu takich instytucji jak urz¹d skarbowy
i urz¹d celny. Blefowa³am oczywiœcie, ale on profilaktycznie siê
przestraszy³.
Lolitka ma 21 lat, na imiê jej Mieczys³awa, a pochodzi z miejscowoœci
Pcim Dolny. Dwie godziny szuka³yœmy z dziewczynami w atlasie
samochodowym Polski i nie znalaz³yœmy. Mniej wiêcej wygl¹da jak
Jagna z „Ch³opów”, tylko nogi ma zdecydowanie d³u¿sze. Taka sama
buraczana cera, w³osy w kolorze zbo¿a i wielki cyc. Prawdziwy,
niestety. Jeœli zaœ idzie o inteligencjê, to Miecia jej mianowicie nie
posiada. Odpowiada monosylabami, niepytana, prawie siê nie
odzywa. Niezmiernie mnie interesowa³o, gdzie¿ to mój m¹¿ spotka³
owe dziewczê.
Sprawa siê wyjaœni³a. Jecha³, biedaczek, w sprawach
biznesowych do Bydgoszczy i mu pasek klinowy pêk³. Szczêœliwym
trafem na poboczu sta³a Jagna, Mieczys³awa znaczy siê, i udzieli³a
pomocy, zdejmuj¹c z ty³ka rajstopki. Rajstopki pos³u¿y³y za pasek
klinowy i wystarczy³y, by mój m¹¿ dojecha³ do najbli¿szego zak³adu
naprawy samochodów. Tak siê wzruszy³ gestem Mieczys³awy mój
m¹¿, i¿ zapragn¹³ pokazaæ biednej, pokrzywdzonej przez los
dzieweczce prawdziwe ¿ycie i zabra³ j¹ do miasta. Co tak bêdzie
sama sta³a na szosie. Naprawiwszy uprzednio pojazd.
Jedna rzecz nie dawa³a mi spokoju. Rajstopki mianowicie. Wiêc
dr¹¿y³am temat. A gdzie dok³adnie spotka³ Mieczys³awê?
I dlaczego ona zdjê³a te rajstopki?
Sama z siebie je zdjê³a, bo na motoryzacji siê zna? Oooo,
la la. Mieczys³awa sta³a na poboczu, w lesie, tu¿ obok parkingu dla
tirów. Tam w³aœnie zepsu³ siê ów pasek klinowy i mój m¹¿ siê
zatrzyma³. Mieczys³awa wy³oni³a siê zza drzew, równoczeœnie
z ni¹ wyjecha³ zaœ z parkingu Ford Escort, prowadzony przez
wyraŸnie zadowolonego i odprê¿onego kierowcê.
50
Serwantka
Mieczys³awa wcale nie zdjê³a rajstop celem poœwiêcenia ich dla
dobra sprawy, lecz w³aœnie mia³a je za³o¿yæ.
Konkretyzuj¹c, by³y to poñczochy z koronk¹, czerwone, i s³u¿y³y
nieco innej sprawie. Szczerze mówi¹c, nie wiem, w jakim celu
Mieæka zdjê³a poñczochy. Mo¿e na wyraŸnie ¿yczenie w³aœciciela
Forda Eskorta. W ka¿dym razie, gdy mój m¹¿ ujrza³ w rêkach
Mieci substytut paska klinowego, uradowa³ siê ogromnie i zaczepi³
niewiastê. Niewiasta najpierw pomyœla³a, ¿e trafia siê kolejny
klient, ale po chwili zorientowa³a siê, ¿e mo¿e zarobiæ znacznie
wiêcej, nie ruszaj¹c palcem (oczywiœcie ona musia³aby ruszaæ
zupe³nie inn¹ czêœci¹ cia³a). I tak w³aœnie rozpocz¹³ siê najwiêkszy
romans mojego ma³¿onka.
M¹¿ dzisiaj do mnie przyszed³, choæ on odwa¿nie twierdzi,
¿e przyszed³ do siebie, bo to mieszkanie jest wci¹¿ nasz¹ wspóln¹
w³asnoœci¹.
Przyszed³, jak to siê wyrazi³, porozmawiaæ. Gdy tylko ujrza³am go
w drzwiach (nawet nie zadzwoni³, otworzy³ sobie kluczami
– najwy¿szy czas zmieniæ zamki), wrzasnê³am efektownie:
– Staæ! Ani kroku dalej! Zanim wejdziesz do ³azienki, proszê
okazaæ mi aktualn¹ ksi¹¿eczkê zdrowia, swoj¹ i Mieczys³awy, oraz
wyniki testu na HIV z tego miesi¹ca!
– Zlituj siê, za chwilê siê zsikam. Ledwie zd¹¿y³em na górê!
– rozpocz¹³ b³aganie.
– Nie ma mowy. IdŸ gdzie indziej – by³am nieugiêta.
– Gdzie? – jêcza³, trzymaj¹c siê za j¹dra.
– Na dó³, pod drzewkiem. Nie wejdziesz do ³azienki, chyba ¿e po
moim trupie – zakoñczy³am, rozpoœcieraj¹c rêce w geœcie Rejtana.
Wybieg³ jak wystrzelony z procy. Podgl¹da³am go przez okno.
– Jesteœ wstrêtna – zakomunikowa³ po przyjœciu z powrotem.
– Tak? To co powiedzieæ o tobie? Czy to ja mam romans z tirówk¹
i czy to ja sikam pod blokiem?
– Jak mo¿na odmawiaæ komuœ prawa do skorzystania z toalety?
– najwyraŸniej nie móg³ tego zrozumieæ.
51
Serwantka
– Jak mo¿na zabieraæ z trasy tani¹ tirówkê i wpuszczaæ j¹ do mojej
firmy? – odwzajemni³am mu uczucie.
– Oooo tam, od razu tani¹! – dzielny rycerz stan¹³ w obronie czci
swej Mieczys³awy.
I zreflektowa³ siê po sekundzie:
– A w ogóle to jak¹ tirówkê???
– Daj spokój. Oboje wiemy doskonale, ¿e dziewczyna nie
sprzedawa³a zebranych w lesie jagód. Ani grzybów. Ani niczego
innego, co nadaje siê do spo¿ycia w sposób tradycyjny. Generalnie
Mieæka nie ¿yje z darów lasu, choæ tak¿e powiedzieæ nie mogê, by nie
¿y³a z darów natury. Tylko ty mog³eœ siê na ni¹ po³aszczyæ. Co to?
Polski Czerwony Krzy¿ jesteœ? Matka Teresa z Kalkuty? Trzeba by³o
j¹ przelecieæ i ju¿. Ale nie, ty musia³eœ j¹ do domku przywieŸæ! Czy ty
dok³adnie to sobie przeliczy³eœ? Ile ona ciê bêdzie kosztowa³a?
Bardziej kalkulowa³oby ci siê u¿ywaæ panienkê z doskoku.
– Nic nie rozumiesz Heleno!
– Ha! Widzê, ¿e wci¹¿ masz s³aboœæ do w³aœcicielek niemodnych
imion!
– Heleno, ja siê zakocha³em! – wydusi³ z siebie w ogromnych
boleœciach.
– Zwariowa³eœ, a nie zakocha³eœ. Jak mo¿na zakochaæ siê w takim
buraku o inteligencji pantofelka? I wynocha mi st¹d, ale ju¿!
– Ale ja przyszed³em porozmawiaæ.
– No to piêknie. Rozmowa skoñczona – ruszy³am w jego kierunku
i musia³am wygl¹daæ strasznie, bo cofn¹³ siê do drzwi.
– Heleno, pomyœla³em, ¿e mo¿e byœ siê wyprowadzi³a, a ja
zamieszka³bym tu z Misiaczkiem. Kupiê ci kawalerkê, to
mieszkanie i tak jest dla ciebie za du¿e...
– Ciê¿arówka ciê przejecha³a czy ceg³a ci na g³owê spad³a? Udam,
¿e tego nie s³ysza³am, jeœli wyjdziesz st¹d w ci¹gu piêciu sekund
– wci¹¿ par³am na niego.
– Helenko, uspokój siê, przecie¿ jesteœmy cywilizowanymi ludŸmi.
– Ja jestem, ale ty na pewno nie. Ja nie zbieram œmieci z ulicy i nie
52
Serwantka
przynoszê ich do domu – spojrza³am znacz¹co na zegarek. – Masz
jeszcze trzy sekundy.
– Dobrze, ju¿ dobrze, wychodzê, tylko od³ó¿ ten nó¿ – powiedzia³
spocony jak mysz
– Jaki nó¿? – zdziwi³am siê szczerze.
– Ten, który trzymasz w rêku!
O rany! Zapomnia³am, ¿e zanim przyszed³ jak do siebie, bez
dzwonienia i bez pukania, robi³am sa³atkê pomidorow¹ i sieka³am
warzywa.
Spojrza³am w lustro i ujrza³am kobietê z pian¹ na ustach i no¿em
w prawym rêku, skierowanym dok³adnie ostrzem w stronê
wielkiego brzucha (to nie brzuch – to miêsieñ piwny) mojego
mê¿a. I to by³am ja. Wybieg³ z mieszkania tak samo szybko jak
wtedy, gdy siê prawie zsika³.
Od³o¿y³am nó¿, zaparzy³am sobie herbatkê o wdziêcznej
nazwie „Grzane wino”, odnalaz³am gazetê z du¿¹ liczb¹ og³oszeñ
reklamowych i zag³êbi³am siê w dzia³ „Dla domu”. Gdy odszuka³am
rubrykê z us³ugami, zadzwoni³am do œlusarza i poprosi³am, aby
przyjecha³. Po 45 minutach mia³am nowiusieñkie trzy zamki.
Kosztowa³o mnie to jedn¹ trzeci¹ wyp³aty, ale co tam! ¯adna tirówka
nie bêdzie siê panoszyæ po moim mieszkaniu. Mieæka nadal bêdzie
musia³a wycieraæ siê w hotelowe rêczniki. Niech ¿yj¹ zdradzane,
porzucone ¿ony! Teraz muszê pomyœleæ, jak wykurzyæ j¹ z firmy.
*
*
*
Zapomnia³am ju¿, jak to jest gdy siê ma naœcie lat. Jakie wtedy
mamy problemy. Drobne – a urastaj¹ do wielkoœci kuli ziemskiej.
Wszystkie s¹ gigantyczne i wszystkie s¹ wa¿ne. Rodzice to stare
zgredy, nie rozumiej¹ nas i wszystko robi¹ nam na z³oœæ. Ka¿¹ siê
uczyæ, wracaæ do domu przed dziesi¹t¹, sprz¹taæ pokój i nie
s³uchaæ g³oœno muzyki.
53
Serwantka
Piszê do Ciebie z proœb¹ o pomoc. Jak zrzuciæ piêæ kilogramów?
Uwielbiam skoki narciarskie. Jestem fank¹ Svena Hannawalda. Jednak
z tego powodu moi koledzy i kole¿anki z klasy uwa¿aj¹ mnie za zdrajcê.
Dlaczego?
Zauwa¿y³am, ¿e podoba mi siê ch³opiec z II klasy gimnazjum. Kiedy go
widzê, wci¹¿ siê w niego wpatrujê. Kiedyœ siedzia³am na ³awce i on siê na
mnie spojrza³. Wtedy ja na niego spojrza³am, a on siê odwróci³. Czy to coœ
znaczy?
Dorota
Po pierwsze... Jeœli bêdziesz æwiczy³a przynajmniej trzy razy w tygodniu doœæ
intensywnie, ograniczysz spo¿ywanie s³odyczy, to z pewnoœci¹ schudniesz.
Pamiêtaj te¿, ¿e w chipsach tak¿e jest bardzo du¿o kalorii. Zaœ gimnastyka
potrzebna jest nam nie tylko wtedy, gdy zrzucamy t³uszczyk. Pozwala utrzymaæ
kondycjê.
Po drugie... Adam Ma³ysz jest dla Polaków Bogiem. Dziêki niemu Polska
zyska³a rozg³os w œwiecie, a jak zapewne wiesz, nie mamy wielu osi¹gniêæ
w dziedzinie sportu. Dziêki Ma³yszowi znowu mamy powód do dumy. Twoi
koledzy uwa¿aj¹ zapewne, ¿e kibicowanie innemu skoczkowi, zw³aszcza
rywalowi Ma³ysza, jest niedopuszczalne. S¹ przekonani, ¿e jesteœ ich
wrogiem. Dlatego zachowuj¹ siê wobec Ciebie tak, a nie inaczej.
Z jednej strony, to dobrze, ¿e nie ukrywasz swojej sympatii dla Hannawalda.
Œwiadczy to o Twojej odwadze, bo przecie¿ o to chodzi w ¿yciu, by byæ wiernym
w³asnym przekonaniom. Z drugiej zaœ, wyg³aszaj¹c opinie, pamiêtaj, ¿e jesteœmy
narodem doœæ ma³o tolerancyjnym i ³atwo mo¿emy narobiæ sobie wrogów.
Po trzecie... Tamto spojrzenie prawdopodobnie nic nie oznacza³o. Jednak nie
poddawaj siê. Dlaczego nie podejdziesz do niego, skoro ci siê podoba, i nie
nawi¹¿esz rozmowy? Zawsze warto próbowaæ. Pozdrawiam.
Troja
Mam problem. Chodzê do I klasy gimnazjum. Na pocz¹tku VI klasy
pozna³am Maæka i zakocha³am siê nim od pierwszego wejrzenia. Chodziliœmy
ze sob¹ rok. By³o œwietnie. Poniewa¿ chodziliœmy do tej samej szko³y,
54
Serwantka
spêdzaliœmy ze sob¹ mnóstwo czasu. Pod koniec roku szkolnego coœ siê zaczê³o
psuæ miêdzy nami. Maciek siê zmieni³, ja pozna³am nowych ludzi. W koñcu
postanowiliœmy siê rozstaæ. Gdy zda³am do gimnazjum, kontakt siê urwa³.
Przez pó³ roku nikt inny mi siê nie podoba³, wci¹¿ myœla³am o Maæku.
Odnowiliœmy znajomoœæ i znów byliœmy razem. Jednak szczêœcie trwa³o
krótko: on stwierdzi³, ¿e ten zwi¹zek nie ma szans, ¿e nam siê nie uda.
I znowu jestem sama. Chocia¿ ju¿ nie kocham Maæka, nadal nie mogê o nim
zapomnieæ. A co gorsza, nie mogê sobie znaleŸæ nikogo innego.
Anka
Trudno zapomnieæ o kimœ, kto by³ nam bardzo bliski, nawet jeœli przestajemy
kochaæ. Wydaje mi siê jednak, ¿e bardziej boli Ciê fakt, ¿e jesteœ sama, ni¿
to, ¿e nie jesteœ z Maækiem. Czêsto dzieje siê tak, ¿e uczucie siê po prostu
wypala, coœ siê koñczy, by mog³o zacz¹æ siê coœ nowego. Czêsto piêkniejszego.
Ch³opcy w wieku Maæka czêsto zmieniaj¹ dziewczyny. Musisz tak¿e
pamiêtaæ o tym, ¿e ich „mi³oœæ” jest inna ni¿ uczucie, jakim darz¹ ch³opców
dziewczêta. Obawiam siê, ¿e Maciek jest na etapie poszukiwañ, ma przecie¿
dopiero 13 lat. Wszystko siê zmienia – nasze uczucia, zwi¹zki, ludzie.
Uwa¿am, ¿e powinnaœ otworzyæ siê na nowe znajomoœci, to, co ³¹czy³o Ciê
z Maækiem, potraktowaæ jako mi³y epizod i zacz¹æ ¿yæ pe³n¹ piersi¹.
Uœmiechaj siê, myœl pozytywnie. Na pewno kogoœ znajdziesz. I pamiêtaj
o zasadzie: nic na si³ê. Mi³oœæ znajdzie Ciê sama. Powodzenia.
Troja
Mam powa¿ny problem, który dotyczy mojego by³ego ch³opaka. Od d³u¿szego
czasu ze sob¹ nie rozmawiamy. Rozstaliœmy siê przez moje g³upie
podejrzenia, ¿e on ma dziewczynê. Teraz wiem, ¿e myli³am siê i winê za
rozpad zwi¹zku ponoszê tylko i wy³¹cznie ja. Niestety, moja przyjació³ka te¿
mi w tym „pomog³a”. Mo¿e to jej wina? To ona wmawia³a mi, ¿e Jarek chyba
kogoœ ma. Co mam zrobiæ? Odezwaæ siê do niego pierwsza?
Ma³gorzata
Tak ju¿ w ¿yciu jest, ¿e za wszystko, co robimy i mówimy, musimy ponosiæ
55
Serwantka
konsekwencje. Czasami bardzo bolesne. Tak jak w Twoim przypadku. Twój
ch³opak, ci¹gle pomawiany o zdradzê, o rzeczy, których nie robi³, mia³ prawo
siê wkurzyæ i zerwaæ z Tob¹, poniewa¿ zabola³ go Twój brak zaufania
do niego. NajwyraŸniej stwierdzi³, ¿e zwi¹zek bez zaufania nie ma szans.
Nie próbuj zrzucaæ winy na innych, w tym na Twoj¹ przyjació³kê. Nawet
jeœli to ona Ciê podpuszcza³a, to przecie¿ Ty robi³aœ swojemu ch³opakowi
awantury, nie ona. Trzeba braæ odpowiedzialnoœæ za siebie i swoje s³owa.
Wyci¹gnij wnioski na przysz³oœæ, bo brakiem zaufania mo¿na zrobiæ
krzywdê sobie, ale przede wszystkim drugiej osobie. Lepiej siê dziesiêæ razy
zastanowiæ, zanim siê zrobi coœ g³upiego, nieprzemyœlanego.
Je¿eli zale¿y Ci na tym ch³opaku, powinnaœ z nim porozmawiaæ. Przyznaæ
siê do b³êdu, przeprosiæ go. Powiedz, ¿e chcia³abyœ spróbowaæ go naprawiæ.
Kto wie? Mo¿e jeszcze nie wszystko stracone?
Troja
*
*
*
Weronika i Karina s¹ wspania³e. To cudownie mieæ takie
przyjació³ki. Zw³aszcza wtedy, gdy przynosz¹ dobr¹ wiadomoœæ
o pierwszej w nocy.
Spa³am sobie w najlepsze, ciê¿ko zmêczona po przeczytaniu
428 listów i udzieleniu odpowiedzi na po³owê z nich. Trzy dni
i trzy noce. Oczy mi siê zapad³y, zrobi³y czerwone i prawie
przesta³am widzieæ. Czas najwy¿szy kupiæ okulary do komputera,
z wielowarstwowymi szk³ami i ochron¹ antyrefleksyjn¹. Inaczej
oœlepnê jeszcze w tym roku.
Obudzi³o mnie walenie do drzwi. Nie wiem, jak dosta³y siê na
klatkê schodow¹. Œmiem podejrzewaæ, ¿e albo wybi³y szybê, albo
te¿ obudzi³y po³owê mieszkañców. Na wszelki wypadek jutro dla
niepoznaki za³o¿ê czarne okulary, czapkê bejsbolówkê i bêdê
chodziæ na palcach. Gdy ³omotanie nie ustawa³o, jednoczeœnie
zaczê³a dzwoniæ moja, nieopatrznie niewy³¹czona komórka,
dzwonek u drzwi, a s¹siedzi wymownie stukali kijem od szczotki
56
Serwantka
zamiennie w sufit lub w pod³ogê, zdecydowa³am, ¿e dalszy opór
nie ma ¿adnych szans, zwlok³am siê z ³ó¿ka, wsadzi³am stopy
w japonki i ruszy³am. Nó¿ nie by³ potrzebny, jako ¿e przez 20
minut dobijania do drzwi, nabra³am pewnoœci, ¿e osobniczki po
drugiej stronie wizjera to z ca³¹ pewnoœci¹ moje przyjació³ki. Choæ
przez chwilê myœla³am, ¿e to mój artysta malarz poczu³ nag³¹
i niespodziewan¹ wenê twórcz¹ i zapragn¹³ namalowaæ mnie
w œrodku nocy. Otworzy³am im i natychmiast wykona³am w ty³
zwrot, kieruj¹c siê w stronê miejsca œwiêtego, czyli mojego ³ó¿ka.
Nawet nie chcia³o mi siê z nimi gadaæ.
– Troja! Oszala³aœ chyba! – wrzasnê³a na mnie z wyrzutem
Karina.
– Aha... – zaczê³am niemrawo, bo jeszcze siê nie rozbudzi³am.
– Aha... ja oszala³am? A czy to ja dobijam siê do was z dzikim
wrzaskiem o wpó³ do drugiej w nocy?
– Kobieto, jak ty mo¿esz sobie tak spokojnie spaæ, podczas
gdy wa¿y siê twoja przysz³oœæ?! – dar³a siê dalej Karina.
– A czy ta przysz³oœæ nie mog³aby siê wa¿yæ na przyk³ad
o dziesi¹tej rano?
– Widocznie nie. Mamy dwie wiadomoœci: dobr¹ i z³¹. Od której
zacz¹æ?
– Od ¿adnej. Ja chcê spaæ.
– Kobieto, czy ty wiesz, co siê sta³o?
– Wiem. Zosta³am brutalnie obudzona po kilku nieprzespanych
nocach przez dwie niezrównowa¿one baby.
– Marcin jest w szpitalu. Twój m¹¿, Marcin, pamiêtasz go jeszcze?
Powoli zaczyna³am dochodziæ do siebie.
– Jasne, ¿e pamiêtam. Ostatnio gdy tu by³, usi³owa³ mnie
wmanipulowaæ w opuszczenie tego mieszkania, bo chcia³ tu
zamieszkaæ z tym swoim Misiaczkiem o inteligencji pantofelka
i buraczanych policzkach.
– To masz z bañki. Z g³owy, chcia³am powiedzieæ. Pantofelek
wróci³ na swoje miejsce, przy drodze, w lesie.
57
Serwantka
– Oooo! Sama wróci³a, z w³asnej woli?
– No w³aœnie nie. I po to ciê obudzi³yœmy. Wszystko wiem od
Adama. On ma dzisiaj s³u¿bê. Rany Boskie, mówiê ci, co siê
dzia³o przed Europejskim! Sceny jak w wysokobud¿etowym filmie
sensacyjnym.
– Kawy? Zaparzê, co?
– Z przyjemnoœci¹ siê napijemy. Te¿ padam z nóg.
– A co, kochana? Kosmetyczka, fryzjer, solarium i masa¿ysta to
za du¿o jak na jeden dzieñ? A jeœli chodzi o kawê, to mam tylko
czekoladowo-miêtow¹. 50 z³otych za kilogram.
– Ostatecznie mo¿e byæ.
– W Europejskim mieszka³ Marcin, wiedzia³aœ o tym, prawda?
Z t¹ swoj¹ Jagn¹ z „Ch³opów”. Troja, wiesz, ile tam kosztuje
doba?
– Nie wiem i nie chcê wiedzieæ.
– Zaczê³o siê przed dziesi¹t¹. Pod hotel podjecha³y dwie bejce,
znaczy BMW. Czarne, z przyciemnianymi szybami. I wysiad³o kilku
panów, ogolonych za zero, z du¿¹ iloœci¹ ³añcuchów na ró¿nych
czêœciach cia³a, ubranych w eleganckie dresy. Dres marki dres.
– By³aœ tam? – zainteresowa³am siê tak drobiazgowym opisem.
– Niestety nie – westchnê³a z ¿alem Karina. – Ale przepyta³am
portiera. Swoj¹ drog¹ portier wykaza³ siê niezwyk³¹ przytomnoœci¹
umys³u, bo jak tylko weszli, natychmiast z ubikacji zadzwoni³ na
policjê. Prewencyjnie.
– Recepcjonista usi³owa³ wyperswadowaæ panom, ¿e po godzinie
22 odwiedziny goœci s¹ zakazane, ale panowie najwyraŸniej mieli
w tyle regulamin. Mów teraz ty, Weroniko, bo mi w gardle zasch³o.
Masz mo¿e mineraln¹?
– ¯ywiec Zdrój odpowiada? – spyta³am i powlok³am siê do
kuchni. – I nie mam lodu.
– Wola³abym „Twój dzieñ, twoja woda”, najlepiej cytrynow¹ lub
pomarañczow¹, ale jak nie masz, to trudno – Karina puœci³a nam
oczko. Uwielbiam, gdy udaje zmanierowan¹ damê.
58
Serwantka
– Zanim przyjecha³a policja – wiesz, pewnie wyczerpali przydzia³
kasy na paliwo w tym miesi¹cu i kombinowali, komu œci¹gn¹æ benzynê,
albo szli pieszo, nie wiem. W ka¿dym razie, zanim dotarli, panowie
w gustownych dresach skuli jedn¹ par¹ kajdanek dwóch ochroniarzy
hotelowych. Portiera nie znaleŸli, czai³ siê wci¹¿ w toalecie, ca³y czas
na wstrzymanym oddechu, a¿ dziw, ¿e siê biedaczek nie udusi³.
– Weronika, daruj sobie szczegó³y. Chcia³abym wiedzieæ, dlaczego
Marcin jest w szpitalu i co siê sta³o z Mieczys³aw¹.
– Ale¿ szczegó³y to esencja ¿ycia!
– Dawaj lurê, nie lubiê mocnej herbaty!
– Mia³a byæ kawa – ocknê³a siê Karina.
– I jest. My o czym innym teraz mówimy. Nie œpij! Obudzi³aœ
mnie, to teraz cierpimy razem. Zgodnie. Solidarnie.
– Recepcjonista wyrecytowa³ im wszystko jednym tchem. Troszkê
siê chyba przestraszy³ przystawionego do g³owy ka³asznikowa.
– Co za miêczak – prychnê³a z pogard¹ Karina.
– Proszê! A ty wola³abyœ, ¿eby by³ twardzielem z kulk¹ w g³owie?
– Ty wiesz, ile kosztowa³ remont Europejskiego? – Karina ma
zawsze najœwie¿sze wiadomoœci. – A teraz znowu mieliby malowaæ
œciany? Ch³opcy pobiegli na drugie piêtro i weszli do pokoju razem
z drzwiami.
Marcin akurat wychodzi³ z ³azienki. Tak na szybko z³amali mu nos.
Jagna sama siê podda³a. Odda³a. Spakowa³a grzecznie manatki
(wiesz, ¿e mia³a tego dwie walizy? A przecie¿ Marcin j¹ z pobocza
wzi¹³, tak jak sta³a, bidulka, w samych poñczoszkach, a w³aœciwie
nawet bez, bo pos³u¿y³y za pasek klinowy, w kusej spódniczce
i cienkiej bluzeczce). Na po¿egnanie, aby wyperswadowaæ Marcinowi
samarytañskie gesty ratowania niewiast, po³amali mu trzy ¿ebra.
– Rozumiem. A reszty siê domyœlam.
– Dok³adnie tak! A Mieæka to nie taka tam byle jaka tirówka,
tylko ich najlepszy towar. Supersprzedaj¹ce siê cia³o na trasie
Toruñ – Bydgoszcz.
– I co? Mo¿e teraz powinnam nabraæ do niej szacunku?
59
Serwantka
– Nie, ale mo¿e powinnaœ zastanowiæ siê nad pojechaniem do
Marcina do szpitala? – nieœmia³o podsunê³a pomys³ Karina.
– A mo¿e to on powinien siê zastanowiæ, co robi, zanim pozwoli³
Mieæce wsadziæ ty³ek do naszego samochodu? – robi³am siê wœciek³a.
– Troja, trochê wspó³czucia. Doskonale wiesz, ¿e facet myœli nieco
inn¹ czêœci¹ cia³a ni¿ kobieta. Odpuœæ mu.
– I kto to mówi? Nie wierzê, ¿e namawiacie mnie, ¿ebym okaza³a
litoœæ. Ja sypia³am z Mieæk¹ przez trzy tygodnie? A tak w ogóle,
to jak oni znaleŸli Marcina?
– To proste. Kole¿anka Mieci zapisa³a numery rejestracyjne.
– To kiepscy fachowcy, jeœli zajê³o im to a¿ tyle czasu.
– Mo¿e dopiero od niedawna w bran¿y. Kontakty niewyrobione.
Ca³e szczêœcie, ¿e to nie ¿adna odnoga Pruszkowa albo Wo³omina.
– Ca³y przebieg zdarzeñ znasz od Adama?
– Tak. Oczywiœcie, zanim patrol dojecha³ na miejsce, œladu nie
by³o po modniachach w dresach. Recepcjonista dosta³ amnezji,
portier omal nie zszed³ ze strachu na zawa³ w tym kibelku. Nikt
nie chcia³ sk³adaæ zeznañ. Mówiê ci! Zbiorowa amnezja.
– Jak to? A Marcin?
– Marcina nie pozwoli³ przes³uchaæ lekarz. Ale moim zdaniem
on te¿ nic nie powie.
– Mam nadziejê, ¿e nie. Dosyæ wstydu nam ju¿ narobi³.
– Troja, pojedziesz do niego?
– Pojadê. Jak siê wyœpiê.
– No to siê posuñ. Powiedzia³yœmy Tomkowi i Adamowi, ¿e
jedziemy do ciebie i bêdziemy tu nocowaæ.
– Sama siê posuñ. W szafie jest komplet poœcieli i poduszki.
Mo¿ecie spaæ na sofie w drugim pokoju. Ja naprawdê muszê siê
wyspaæ. A z wami w ³ó¿ku to niemo¿liwe.
– Znaj nasz¹ dobroæ. Poœcielimy sobie w drugim pokoju.
Ju¿ prawie zasypia³am, gdy us³ysza³am, jak Karina wœlizguje siê
do pokoju. Zawsze i wszêdzie rozpoznam j¹ po sposobie, w jaki siê
porusza. Prawdziwa kocica. Przykucnê³a obok ³ó¿ka i szepnê³a:
60
Serwantka
– Wiem, ¿e nie œpisz. Przestañ ju¿ o nim myœleæ... Nie martw siê.
Spróbuj zrozumieæ i wybaczyæ.
– Nie prowokuj mnie. Zreszt¹ ju¿ wybaczy³am i zrozumia³am.
– Jak to? Ja tylko ¿artowa³am.
– Tak to, ¿e taka wierz¹ca jesteœ, a nie wiesz, ¿e Pan Bóg kaza³ siê
dzieliæ? – powiedzia³am i uœmiechnê³am siê pod nosem.
– Troja – pamiêtaj, ¿e Pan Bóg, kiedy zamyka drzwi, otwiera nam
okno.
– No, ¿ebyœmy mieli z czego wyskoczyæ – rozeœmia³am siê.
– IdŸ w cholerê – otrz¹snê³a siê Karina. – Prawie ci uwierzy³am.
A wracaj¹c do tematu. Wszystko bêdzie dobrze. To tylko kilka
st³uczeñ. Rozmawia³am z lekarzem. Œpij dobrze i pamiêtaj, ¿e ciê
kochamy.
Dziêkujê Ci, Bo¿e, za takie przyjació³ki. Wiedzia³y, ¿e za nic
w œwiecie nie przyznam siê do tego, ¿e martwiê siê o Marcina ani
tego nie oka¿ê. I jednoczeœnie wiedzia³y, ¿e zamiast spaæ, le¿ê
sama w ciemnym pokoju i siê zamartwiam. PrzyjaŸñ to cudowny
wynalazek. Choæ tak bardzo skomplikowany w obs³udze.
*
*
*
Wtargnê³a w moje ¿ycie nagle i niespodziewanie, wnosz¹c
oprócz koszmarnej iloœci b³ota na martensach, perlisty œmiech,
spontanicznoœæ, entuzjazm i marychê w doniczce.
Ale po kolei. Mam siostrê. Starsz¹. Jeœli do tej pory o niej nie
wspomnia³am, to tylko dlatego, ¿e nie mam siê czym chwaliæ. Jednak
to nie ona trzyma³a w d³oniach maryœkê. Moja siostra zatelefonowa³a
do mnie w poniedzia³ek z samego rana i wykrzyknê³a s³uchawkê:
– Witaj, siostrzyczko. Radosn¹ nowinê ci niosê. Bêdziesz mia³a
dziecko!
– Chyba chcia³aœ powiedzieæ: „Bêdê mia³a dziecko”. Ty bêdziesz
je mia³a.
– Przecie¿ ja ju¿ mam. Ty bêdziesz mia³a.
61
Serwantka
– Tia, co ty powiesz? I jak to siê sta³o, ¿e ty wiesz o tym przede
mn¹?
– Skup siê: ja mam dziecko. Ty nie masz. Ale bêdziesz mia³a.
Moje dziecko. Oddajê ci pod opiekê, bo muszê pilnie wyjechaæ
na trochê.
Ju¿ ja znam to jej „trochê”. Ostatnio jak wyjechali na trochê,
nie by³o ich pó³ roku. Matka o ma³o nie zesz³a œmiertelnie, bo moja
starsza siostra postanowi³a zaszyæ siê w Bieszczadach, bo tam
podobno jest lepsza aura. Magia drzew, œpiew ptaków, pohukiwania
sowy (czy puszczyka?). I takie tam. Telefon komórkowy, jak i inne
przydatne zazwyczaj wynalazki, uzna³a za ca³kowicie zbêdne
i wyrzuci³a podczas jazdy samochodem, aby nie mieæ ¿adnych
pokus. Po miesi¹cu postanowiliœmy zg³osiæ jej zaginiêcie na
policjê. Po dwóch miesi¹cach jej zdjêcie zdobi³o szóst¹ stronê
lokalnego dziennika, a konkretnie rubrykê: „Wyszed³ z domu i nie
wróci³”.
Trzy miesi¹ce póŸniej zg³osiliœmy siê do biura detektywistycznego
Rutkowskiego i stwierdziliœmy, ¿e nas na jego us³ugi nie staæ.
Wynajêliœmy wiêc jasnowidza, który niestety nic nie widzia³.
Cztery miesi¹ce póŸniej moja mama wyst¹pi³a w programie
„Ktokolwiek widzia³, ktokolwiek wie”.
Pi¹ty miesi¹c przyniós³ wiadomoœæ o odnalezieniu zw³ok
kobiety o rysopisie odpowiadaj¹cym mojej siostrze, wezwano ojca
do kostnicy w celach dokonania identyfikacji. Ojciec nie
zidentyfikowa³ swojej córki, a mojej siostry, ale za to dosta³
wylewu. W szóstym miesi¹cu zjawi³a siê, jak gdyby nigdy nic, moja
siostra, poniewa¿ mia³a wyznaczony zabieg o piêknej nazwie
„liposukcja”.
Jednymi s³owy: Anka wróci³a po szeœciu miesi¹cach totalnego
milczenia, ¿eby sobie odessaæ t³uszcz z ty³ka.
Gdy zatem dzisiaj us³ysza³am o planowanym wyjeŸdzie,
lekko mnie zmrozi³o.
– Aniu, nie godzê siê na nic. Nie dam siê w nic wmanewrowaæ.
62
Serwantka
Po twoim ostatnim wyskoku prawie zmniejszy³a nam siê rodzina,
co niektórzy jej cz³onkowie wymagali d³ugiej rekonwalescencji.
– Helenko, ale to ju¿ za³atwione. Jadê i ju¿. Nie mogê tego
odwo³aæ.
– Co tym razem? Znowu Bieszczady, Alaska czy mo¿e samotny
rejs dooko³a œwiata?
– Nie uwierzysz! Mateusz dosta³ kontrakt w Iraku. I bierze mnie
ze sob¹! Ale, niestety, Klementynka kategorycznie odmówi³a
pojechania z nami.
– Jedna m¹dra w rodzinie. Oprócz mnie oczywiœcie. Co wy tam
bêdziecie robiæ?
– No wiesz, Mateusz bêdzie siedzia³ na jakiejœ platformie, no a ja...
Sama rozumiesz...
– Zapomnij. Tam nie ma farm piêknoœci, oœrodków SPA i niczego
takiego. Jest za to cholerny upa³, pe³no rozwœcieczonych
Irakijczyków i napalonych ¿o³nierzy.
– Helenko, w takim razie muszê przemyœleæ jeszcze raz moj¹
decyzjê. Jesteœ pewna, ¿e tam nie ma ani jednego salonu
piêknoœci? – zaniepokoi³a siê powa¿nie moja siostra.
– Aniu a co to za sprawa, z któr¹ do mnie zadzwoni³aœ? Pakujesz
siê i chcesz, ¿ebym pomog³a ci dopinaæ walizki?
– Eeee... No bo... – zaczê³a siê j¹kaæ. – Wylatujemy za dwie
godziny i...
– Jesteœ szalona! Czy ty kiedykolwiek zaczniesz siê zachowywaæ jak
starsza siostra, a nie jak walniêta ma³olata? Trochê odpowiedzialnoœci,
racjonalnego myœlenia, powagi stosownej do wieku...
– Nie obra¿aj naszej mamy! – zaprotestowa³a nie wiadomo dlaczego.
– A do tego jesteœ podstêpna. O tobie mówi³am.
– S³uchaj, Helenko, bo czas mi siê koñczy... Obiecaj mi, ¿e nie
bêdziesz dla niej ani zbyt surowa, ani zbyt wyrozumia³a...
– Dla kogo? I dlaczego dzwonisz do mnie z komórki?
I w tym momencie zadzwoni³ dzwonek do drzwi.
– Poczekaj, ktoœ przyszed³, muszê otworzyæ. Nie roz³¹czaj siê.
63
Serwantka
– W³aœnie dlatego dzwoniê do ciebie z komórki – powiedzia³a
stoj¹ca w progu moja siostra.
Obok niej sta³o owo dziecko: nie moje, lecz jej, choæ mia³o staæ siê
moim na jakiœ czas.
– Helenko! Powierzam ci pod opiekê moj¹ Klementynkê – tonem
uroczystym jak na ceremonii wrêczania Oscarów przemówi³a
moje siostra. Ona wszystko ma, o nic siê nie musisz martwiæ.
Tu jest karta kredytowa, korzystaj z niej, ile chcesz. Nie daj sobie
wmówiæ, ¿e pozwalam jej wracaæ do domu po 22. W ogóle niczego
nie daj sobie wmówiæ. Tak to ona jest cudownym dzieckiem: nie pije,
nie pali, nie narkotyzuje siê. W szkole ma same pi¹tki. Tylko ta
Marta z jej ³awki ma na ni¹ z³y wp³yw. Zreszt¹, zostawiê ci listê.
Wszystko spisa³am: co jej wolno, a czego nie. No to pa, na dole czeka
Mateusz w taksówce, jedziemy na lotnisko. Och! Siostrzyczko!
– rozczuli³a siê nagle Anka. – Uœciskaj mnie, bo przecie¿ mo¿emy
siê wiêcej nie zobaczyæ. Tam jest podobno niebezpiecznie.
– Zamknij siê. Nie mów takich bzdur przy dziecku. To po cholerê
tam jedziesz? – wkurzy³am siê ca³kiem serio.
– Ja te¿ ciê kocham. Odezwê siê, jak dotrzemy na miejsce.
– Jasne, jeœli tylko nie wyrzucisz przez okno samolotu telefonu.
I posz³a. Zostawi³a po sobie zapach perfum (Daniel pewnie
wiedzia³by, jaka marka, ale chwilowo go nie by³o), ogromniast¹
stertê walizek oraz swoje dzieciê.
Z ciê¿kim westchnieniem rezygnacji rozejrza³am siê po
moim mieszkaniu, które wygl¹da³o teraz jak tu¿ przed ewakuacj¹
i owo radosne spojrzenie zawiesi³am na mojej siostrzenicy. Dzieciê
mia³o oko³o 160 cm wzrostu, czyli prawie tyle co ja, 12 lat, 120
warkoczyków na g³owie, buty martensy, pink spódnicê i T-shirt
sk¹po skrojony.
– Klementyna? – wola³am siê upewniæ, bo moje kontakty z rodzin¹
s¹ niestety bardzo rzadkie. – Uros³aœ jakoœ – g³upawo doda³am.
– Tak, ciociu, dzieci maj¹ to do siebie, ¿e rosn¹ – grzecznie
dygnê³o dzieciê w martensach.
64
Serwantka
Niesamowite. Nie wiedzia³am, ¿e mo¿na dygaæ, maj¹c na nogach
takie potworne ortopedyczne obuwie.
– ChodŸ tu, siadaj – powiedzia³am pojednawczo i ponownie
wyrwa³o mi siê z p³uc ciê¿kie westchnienie.
– Nie ³am siê, ciociu. Mama tak zawsze. Przyzwyczai³am siê.
– Ja chyba nigdy siê nie przyzwyczajê.
– Spoko. Dasz radê.
Zaniepokoi³o mnie to „spoko”. Zmierzy³am wzrokiem Klementynê
i lekko siê zmartwi³am.
– Czy ty aby na pewno masz tylko 12 lat?
– Podobno. Ale wygl¹dam powa¿niej, bo mia³am ciê¿kie dzieciñstwo,
nied³ugo skoñczê 13.
– Klementyna, mo¿esz wprowadziæ siê do pokoju po prawej
stronie – powiedzia³am ³askawie.
– Jeœli ciocia nie ma nic przeciwko temu, to wola³abym pokój po
lewej – ujawnia³y siê pierwsze cechy charakteru mojej siostrzenicy.
– Mam coœ przeciwko. Ten po lewej jest bli¿ej ³azienki
– zauwa¿y³am.
– No w³aœnie – powiedzia³o dzieciê.
Te¿ zauwa¿y³o.
– Ciociu, gdzie mam rozpakowaæ resztê rzeczy?
– Spróbuj u s¹siadów, mo¿e siê zgodz¹ – poradzi³am uczciwie,
bo ka¿dy milimetr moich szaf zosta³ ju¿ wykorzystany.
Przez kolejne trzy godziny wypakowywa³yœmy to, co Anka
z Klementyn¹ pakowa³y. W tym czasie mia³am okazjê przekonaæ
siê, ¿e moja siostrzenica jest na bie¿¹co z mod¹ dla nastolatek
i doskonale wie, co jest „trendy”. W przeciwieñstwie do mnie.
Mo¿e wiêc i ja bêdê mia³a jak¹œ korzyœæ z tego naszego wspólnego
mieszkania.
– Ciociu, a gdzie mam to postawiæ? – spyta³a mocno ju¿ zmêczona
Klementyna, wskazuj¹c na roœlinê zasadzon¹ w doniczce doœæ
pokaŸnych rozmiarów. Jedynie si³a woli pozwoli³a mi nie zemdleæ.
12-letnie dziewczê w czarnych martensach, ró¿owej spódniczce
65
Serwantka
i ze 120 warkoczykami na g³owie, trzyma³o w rêkach donicê
z marihuan¹. Mo¿e i jestem nie na czasie, ale telewizjê to ogl¹dam.
I tylko dziêki temu wiedzia³am, co dzier¿y w d³oniach moja
nieletnia siostrzenica.
– Czy ty wiesz, co to jest? – g³os mi siê dziwnie zatrz¹s³.
– To jest zielony kwiatek i nazywa siê marihuana.
– Sk¹d go masz? – dochodzenie rozpoczête.
– Dosta³am od mojego ch³opaka – dumnie wypiê³a pierœ do
przodu Klementynka.
Nie doœæ, ¿e mi zak³ada plantacje marychy, to jeszcze siê okazuje,
¿e ma ch³opaka.
– Ile twój ch³opak ma lat, jeœli mo¿na wiedzieæ?
– Ma³olat, ciociu, 16, ale co zrobiæ, trudno, jak siê nie ma co siê
lubi, to siê lubi, co siê ma – powiedzia³o 12-letnie dziewczê
z lekkim rozczarowaniem w g³osie.
– Postawimy to na razie w kuchni, pod sto³em, a jutro siê tym
zajmê.
Skoro podzieli³yœmy teren, ustanowi³yœmy strefy wp³ywów (ja
wp³ywam na ciebie, nie ty na mnie), mo¿emy coœ zjeœæ, umyæ siê
i spaæ. A jutro omówimy resztê.
Rano okaza³o siê, ¿e jeœli nie chcê posikaæ siê w majtki,
muszê wstawaæ o szóstej rano.
Inaczej Klementyna zamyka siê w ³azience i okupuje j¹ przez
godzinê. Po 20 minutach przestêpowania z nogi na nogê zaczê³am
siê dobijaæ:
– Klementyna, co ty tam tak d³ugo robisz? Nic ci nie jest? Dobrze
siê czujesz?
– Dobrze ciociu, jeszcze tylko chwila i wychodzê.
– Dziecko, mo¿e jednak byœ mnie wpuœci³a na chwilê? Muszê.
Mój pêcherz d³u¿ej tego nie wytrzyma – zaczê³am jêczeæ pod
drzwiami mojej w³asnej ³azienki.
Pan Bóg mnie skara³ za niewpuszczenie mojego mê¿a bez wa¿nej
ksi¹¿eczki zdrowia.
66
Serwantka
– Dziecko, no co ty tam robisz?
– Liczê – pad³a krótka odpowiedŸ.
No no no – pomyœla³am. Ambitne dziecko. I jakie gorliwe.
O szóstej rano uczy siê matematyki w ³azience. Nie marnuje ani
minuty. St¹d te pi¹tki, o których mówi³a Anka.
– A co liczysz, kochanie? Mo¿e ci pomóc?
– Raczej nie, ciociu.
– Mo¿e jednak? – koniecznie chcia³am siê wykazaæ moimi
zdolnoœciami matematycznymi. – Co ty tak liczysz?
– W³oski liczê. Pod lew¹ pach¹ mam 11, pod praw¹ mam tylko
osiem, ale za to d³ugie i krêcone. A tam na dole...
– Tamto na dole siê ³ono nazywa...
– Oooo, to ju¿ chyba bêdzie ze czterdzieœci. Ale to wci¹¿ za ma³o.
Dziewczyny w klasie maj¹ wiêcej. Taka Emilka na przyk³ad
to mówi, ¿e...
Mowê mi odebra³o. Nie bardzo chcia³am wiedzieæ, co mówi Emilka.
Bardzo natomiast bola³ mnie pêcherz. Wesz³am do ³azienki razem
z drzwiami, w efekcie czego mam lekko przetr¹cony bark. Drzwi
na szczêœcie nie ucierpia³y. Wypchnê³am licz¹c¹ w³osy ³onowe
Klementynê i szczêœliwie opad³am na muszlê, wysikuj¹c oprócz
dwóch litrów czegoœ tam, nadmiar stresu. Obawiam siê, ¿e bêdê
siê musia³a wiele nauczyæ, aby prze¿yæ to pó³ roku pod jednym
dachem z moja siostrzenic¹.
– Klementyna, powiedz lepiej, jakie masz kole¿anki – zmienia³am
temat.
To chyba by³o trudne pytanie, bo Klementyna siê zamyœli³a,
zmarszczy³a czo³o, dwa razy cmoknê³a i odpowiedzia³a:
– Kole¿anki mam takie ró¿owe.
Moja krew. Podobno, gdy zaczê³am chodziæ do przedszkola,
mama podda³a mnie jak co dzieñ przes³uchaniu na okolicznoœæ
posi³ków i towarzyszy zabaw.
– Helenko – s³odko zaczê³a mama. – A co by³o na œniadanko?
– Zupka.
67
Serwantka
– Jaka?
– Mleczkowa.
– A na obiadek?
– Zupka.
– Jaka?
– Pomidolkowa.
– A masz jakieœ kole¿anki?
– Mam.
– A jakie one s¹?
– Lóziowe.
Bo by³y ró¿owe. Wszystkie prawie. Same klony.
Wieczorem siê wkurzy³am po raz chyba 26. Klementyna,
podobnie jak jej mamusia, nie uznaje telefonów. Czeka³am na ni¹
w oknie do 22:30. Rwa³am sobie w³osy z g³owy i wyobra¿a³am
sobie najgorsze scenariusze. Wreszcie przysz³a.
Zero skruchy. Pachnia³a dymem z papierosów. A mo¿e to haszysz?
Nie jestem zorientowana. Mia³a coœ na ustach. Wziê³am j¹
za ko³nierz i przystawi³am pod lampê. Na ustach mia³a pomadkê.
Rozmazan¹. Pewnie zrobi³ jej to mi³oœnik kwiatów doniczkowych.
Zabijê gówniarê, zanim zajdzie w ci¹¿ê. To niemo¿liwe. To nie
mog³o zdarzyæ siê mnie!
– Gdzie by³aœ??? – ryknê³am na ca³y g³os.
– Na chipsach by³am – odpowiedzia³o dzieciê i posz³o do
swojego, mojego pokoju.
*
*
*
Daniel siê odnalaz³. Wróci³ z tego wyjazdu plenerowego jakiœ
zmizerowany, blady i z podkr¹¿onymi oczami. Ale rzeœki wci¹¿ tak
samo. Energia go rozpiera³a. Wpad³ jak bomba do mojego
przedpokoju, uprzednio wepchn¹wszy mnie do œrodka, bo
nieudanie usi³owa³am zatrzymaæ go w korytarzu.
Ale on mia³ jak zwykle w nosie granicê, jak¹ mu wyznaczy³am
68
Serwantka
i najwyraŸniej chcia³ siê zbli¿yæ.
– Go³¹beczko moja, nie masz pojêcia, jak siê za tob¹ stêskni³em!
– wykrzycza³ na pó³ klatki schodowej.
– Wygl¹dasz tragicznie – postanowi³am zacz¹æ od komplementów.
– By³eœ na robotach przymusowych? Czy Zwi¹zek Malarzy
organizuje teraz plenery w obozach pracy? Widzia³eœ siê w lustrze?
– Och, skarbeñku! Pracowa³em dzieñ i noc – zagalopowa³ siê mój
artysta.
– Noc, powiadasz? – czujnoœæ mnie nie opuszcza³a. – A w nocy
malowaliœcie farbami fluorescencyjnymi?
– Ale¿ nie, oczywiœcie, ¿e nie. Malowaliœmy w dzieñ, a w nocy
dyskutowaliœmy. Wiesz, jak to jest... – i tu postanowi³ zakoñczyæ
niewygodny dla siebie temat.
Tak tak, jasne, ¿e wiem. Trawka, haszysz, wóda i seks do rana
– pomyœla³am nie wiedzieæ dlaczego.
– Chcia³eœ coœ? – kulturalnie spyta³am.
– No wiesz! Jak mo¿esz? – nad¹³ siê malarz, doœæ kiepsko udaj¹c
oburzenie. – Ja przybiegam do ciebie stêskniony, po takim d³ugim
czasie roz³¹ki, a ty mnie tak witasz? Nawet mnie nie poca³owa³aœ!
– Bo jedzie od ciebie gorzelni¹, wytwórni¹ papierosów i Bóg wie
czym jeszcze. A poza tym, nie krzycz tak, bo dziecko œpi – doda³am
z godnoœci¹.
– O nie! Powiedz, ¿e to nieprawda! Jak mog³aœ mi to zrobiæ?!
Ja ciê tak kocha³em! – zacz¹³ przedstawienie Daniel.
– O co ci teraz chodzi?
– Kto jest ojcem? – za¿¹da³ kategorycznie odpowiedzi.
– Jak to kto? Mój szwagier! – zdumia³am siê.
– Czy twoja siostra o tym wie?
– No, raczej.
– A czy on o tym wie?
– No, raczej.
– Och, nie! Pochodzisz z patologicznej rodziny! A ja jestem taki
wra¿liwy! Jak mog³aœ mi to zrobiæ, Heleno? O! Heleno! – dramatycznie
69
Serwantka
przy³o¿y³ rêkê do czo³a.
– Daniel. Ja zaczynam mieæ tego dosyæ. Czy w programie tego
pleneru mieliœcie tak¿e warsztaty teatralne? Jeœli tak, to z przykroœci¹
muszê powiedzieæ, ¿e or³em nie jesteœ.
– Heleno! O! Heleno niewierna! – zdawa³ siê nie s³yszeæ artysta.
– Jak to niewierna?! – tym razem ja siê oburzy³am. – Przyszed³eœ
tu, ¿eby mnie obra¿aæ?
– Ile lat ma to dziecko? – zaciekawi³ siê.
– 12.
– O Jezu! – kurcze, jaki pobo¿ny siê zrobi³. – Ukrywa³aœ je przede
mn¹, ha! To tak! Ba³aœ siê, ¿e nie zechcê utrzymywaæ tak¿e twojego
dziecka!
I tu przegi¹³. Nie doœæ, ¿e to ja utrzymujê jego, to jeszcze wyzywa
mnie od niewiernych. Sam znika na d³ugie tygodnie i wraca
wygl¹daj¹c jak po ci¹gu alkoholowo-orgiastycznym, i drze mordê,
robi¹c przy tym miny jak wyj¹tkowo niezdolny student pierwszego
roku szko³y teatralnej.
– Wyjaœnijmy sobie coœ. Po pierwsze: to dziecko mojej siostry,
która wyjecha³a za granicê i powierzy³a mi ma³¹ pod opiekê.
Po drugie, wcale nie jestem pewna, czy powinnam ci w ogóle to
wyjaœniaæ.
– O, pere³ko moja! Mog³aœ od razu mi to powiedzieæ! – rozradowa³
siê Daniel.
– Od razu to ty zacz¹³eœ histeryzowaæ. Wiêc nie mog³am. A kiedy
ju¿ mog³am, to nie chcia³am. Ale dziêkujê ci serdecznie za tê
scenkê rodzajow¹, poniewa¿ pozwoli³o mi to spojrzeæ na nasz
zwi¹zek z zupe³nie innej strony.
– Kochanie! Jesteœ mi³oœci¹ mego ¿ycia. ChodŸ do mnie, muszê ciê
poca³owaæ – zrobi³ krok do przodu, a ja trzy kroki do ty³u.
– Prze¿y³am z tob¹ kilka doœæ mi³ych chwil, nie bêdê ukrywa³a.
Ale uwa¿am, ¿e powinieneœ poszukaæ sobie innej muzy.
– Ale¿ ja ciê kocham! – zapewni³ Daniel.
– Kochasz siebie i niech tak zostanie. Jesteœ szalony i bardzo ciê
70
Serwantka
lubiê. Naprawdê. Ale na d³u¿sz¹ metê ten zwi¹zek nie mia³ szans.
Zanadto siê ró¿nimy.
Daniel usiad³ na brzegu ³ó¿ka i popad³ w zadumê. Nastêpnie
zaczê³y trz¹œæ mu siê rêce. Ba³am siê, ¿e za chwilê siê pop³acze,
a tego bym nie znios³a.
– Helenko, czy bêdê móg³ do ciebie kiedyœ zadzwoniæ? – ¿al mi siê
go zrobi³o, jak Boga kocham.
– Jasne, zawsze chêtnie wypijê z tob¹ flaszeczkê wina.
Wsta³ i skierowa³ siê w stronê drzwi. Us³ysza³am, jak panele
skrzypnê³y w pokoju Klementynki, ale nie by³am pewna. Mo¿e mi
siê zdawa³o. Postanowi³am iœæ na ca³oœæ i sprawdziæ, czy moje
przyjació³ki siê nie myli³y. Z pe³n¹ nonszalancj¹ w g³osie zapyta³am
Daniela na odchodne:
– Kochanie, masz mo¿e przy sobie dzia³kê amfy, skrêta mo¿e,
chêtnie bym sobie strzeli³a?
– Nie mam, w³aœnie mi siê skoñczy³a – powiedzia³ zaskoczony
Daniel i ockn¹³ siê.
Mam ciê, bratku! Cholera jasna! Prawie wdepnê³am w wielk¹,
œmierdz¹c¹ kupê.
– Przykro mi, ale nie licz na wino. I raczej nie dzwoñ – powiedzia³am
i zatrzasnê³am za nim drzwi.
Smutno mi siê zrobi³o. Bardzo smutno. Rozklei³abym siê
prawie, ale nie pozwoli³a mi na to moja przybrana córka, wy³aniaj¹c
siê ze swojego, mojego pokoju.
– Brawo, ciociu! Ale ciocia go spuœci³a!
– S³ysza³aœ wszystko? Tak mi wstyd! Przepraszam ciê, dziecko!
– Wstyd to powinno byæ jemu, bo okaza³ siê naæpanym, zalanym
artyst¹. Dziwiê siê tylko, ¿e ciocia wczeœniej nie zauwa¿y³a. Jak
d³ugo ciocia siê z nim spotyka³a?
– Czekaj, czekaj. Do letniej sesji. W drugim semestrze, czyli jakieœ
cztery miesi¹ce. Bo w wakacje rozp³yn¹³ siê jak kamfora.
– Rany! I siê ciocia nie tropnê³a? Przed dziurkê od klucza widaæ, ¿e
to æpun. Podgl¹da³am i pods³uchiwa³am – przyzna³o dziecko.
71
Serwantka
– A sk¹d ty wiesz, jak wygl¹da æpun? – zaniepokoi³am siê. – Ty
chyba nie...
– Jasne, ¿e ja nie. G³upia nie jestem. U nas pod szko³¹ pe³no takich
jak cioci malarz. ¯al mi ich, ¿ycie marnuj¹. Sobie i innym. Mo¿e
i mam szalon¹ matkê, wiêc odziedziczy³am szaleñstwo w genach,
ale ja, ciociu, jestem m¹dr¹ dziewczynk¹. Spox, nie ma obaw.
I powiedzia³a to 12-letnia dziewczynka, jednoczeœnie dodaj¹c,
¿ebym siê nie przejmowa³a, bo znajdzie mi faceta. Nie æpuna. I nie
alkoholika.
– Co jest na œniadanie? – rzeczowo zapyta³a.
– A co jest w lodówce? – nierzeczowo spyta³am ja.
– G³ównie œwiat³o. W lodówce to nie ma ciocia za wiele. Niedawno
sprawdza³am – Klementyna by³a na bie¿¹co z zawartoœci¹ mojej
lodówki.
– To ja skoczê do sklepu, a ty siê ubierz, dobrze? – rozdzieli³am
obowi¹zki.
– Dobrze. Tym razem siê zgodzê. Ale niech ciocia kupi tylko bu³ki,
jajka i d¿em. Jak tylko wrócê, to zrobimy porz¹dne zakupy. Przez
Internet.
– A ty siê gdzieœ wybierasz? – proszê, tu mnie zagaduje,
a jednoczeœnie uknu³a coœ za moimi plecami.
– Ciociu, wakacje siê skoñczy³y. Wybieram siê do szko³y. Niech
tylko ciocia mi nie wpada w panikê.
– Staram siê, ale to nie jest takie proste – przyzna³am siê do obaw.
– Ciociu, z dzieciakami zawsze na pocz¹tku jest kiepsko, ale potem
siê wszystko uk³ada. Wiem to z autopsji. U³o¿y nam siê, zobaczy
ciocia – po raz kolejny pocieszy³a mnie ma³olata i znik³a w swoim,
moim pokoju.
Kiedy z niego wysz³a, prawie jej nie pozna³am. W³osy, mimo
¿e wci¹¿ zawarkoczykowane, zaplot³a w dwa grube warkocze.
Ubrana by³a w d¿insow¹ spódniczkê do kolan, przeœliczn¹ bia³¹
bluzeczkê z ¿abocikiem, z nóg zrzuci³a martensy i zast¹pi³a je
sanda³ami.
72
Serwantka
Przyjrza³am siê mojej siostrzenicy po raz nie wiem który
i stwierdzi³am, ¿e jest dziewczêciem przecudnej urody.
– Och! ¯ebym choæ w po³owie by³a tak ³adna jak ty! – wyrwa³o mi
siê ciut za g³oœno.
– Co ciocia? ¯arty sobie ze mnie stroi? Przecie¿ ja jestem wiern¹
kopi¹ cioci. Mama nieraz mówi³a, ¿e jestem podobna nie do niej,
ale do cioci Heleny.
Podesz³a do mnie, wziê³a mnie za rêkê i poci¹gnê³a w stronê
lustra. Stanê³a obok mnie i powiedzia³a:
– No widzi ciocia? Ja wygl¹dam jak ciociny klon.
Klon zjad³ œniadanie, wrzuci³ komórkê do plecaka i poszed³
poszerzaæ wiedzê.
*
*
*
Marcin nie wygl¹da³ najlepiej. Opuchlizna wprawdzie zesz³a mu
z twarzy, ale jego nos mieni³ siê wszystkimi kolorami têczy z siln¹
dominacj¹ fioletu, zieleni i ¿ó³ci.
Serce mi siê œcisnê³o, jak go zobaczy³am. G³upie to serce
jakieœ, czy co? Przyszed³, kiedy Klementyna by³a w szkole lub tak
przynajmniej twierdzi³a.
Przytacha³ ze sob¹ bukiet, z którym ledwie zmieœci³ siê w drzwi.
Przyznam szczerze, ¿e takie bukiety widzia³am do tej pory jedynie
w amerykañskich filmach i skrycie marzy³am, ¿eby kiedyœ taki
dostaæ. Trzeba by³o Mieci tirówki i Daniela malarza amfetaministy,
¿eby marzenia siê spe³ni³y. Marcin tym razem u¿y³ dzwonka, nie
wiem, czy dosz³y go plotki o zmianie zamków, czy te¿ nabra³
kultury. Czy¿by, dziêki panom dresiarzom, spokornia³ lekko?
Wygl¹da³ tak ¿a³oœnie, ¿e chyba tylko Hitler by siê nie ugi¹³.
– Proszê, wejdŸ. W³aœnie zagniatam ciasto na kluski ze œliwkami.
Jeœli masz ochotê, mo¿esz zostaæ. Za pó³ godziny powinien byæ
obiad – sama nie wiem, dlaczego mu to zaproponowa³am. Nic
a nic na to nie zas³u¿y³.
73
Serwantka
Gdyby nie to, ¿e facet stoj¹cy przede mn¹ wygl¹da³
zupe³nie jak mój m¹¿, pomyœla³abym, ¿e stoi przede mn¹ zupe³nie
inny cz³owiek. I by³ inny. Znacznie schud³ i nie by³ to wynik
uprawiania sportu. Zapad³y mu siê policzki i znacznie zmniejszy³
siê miêsieñ piwny. Oczy mu zszarza³y i straci³y dawny blask.
Zupe³nie tak jak moje... Nieogolony, w wymiêtej koszuli, wygl¹da³
jak porzucone dziecko. I kto by pomyœla³, ¿e to on porzuci³ mnie?
Za spraw¹ wielu tak zwanych zbiegów okolicznoœci (ja nie wierzê
w zbiegi okolicznoœci – ja wierzê w przeznaczenie) odkurzy³am siê
nieco, wystarczy³o kilka razy dobrze przetrzeæ szmatk¹ i znowu
nauczy³am siê œmiaæ.
Przeznaczenie: oznacza to, ¿e nasze ¿ycie spoczywa w rêkach losu.
I wszystko jest z góry ustalone.
– Trojka, to znaczy, ¿e nie mamy ¿adnego wp³ywu na nasze ¿ycie,
tak? – spyta³a kiedyœ Julia.
– Ale¿ mamy. Los daje nam znaki, wysy³a sygna³y, a my musimy je
tylko prawid³owo zinterpretowaæ.
– Trojka, mo¿e moglibyœmy spróbowaæ naprawiæ nasze
ma³¿eñstwo? – cichutko zapyta³.
– Ma³¿eñstwo to nie zepsute ¿elazko czy telewizor. Nie mo¿na
wymieniæ uk³adu scalonego czy grza³ki.
Jakoœ nie wierzê w to, ¿e cz³owiek mo¿e siê tak szybko zmieniæ.
Co nie znaczy, ¿e nie wierzê w ludzi.
– Marcin, straci³am do ciebie zaufanie. I nie wiem, czy kiedykolwiek
je odzyskasz. Jedz kluski, bo stygn¹.
– Daj mi szansê, proszê.
– Dzisiaj mogê daæ ci jedynie nastêpn¹ kluskê.
Przysun¹³ siê do mnie i obj¹³ mnie. Wtuli³ g³owê w moje w³osy
i zacz¹³ je ca³owaæ.
Potem delikatnie odgarn¹³ mi w³osy z szyi i zacz¹³ pieœciæ mój
kark.
Tak jak wtedy, gdy ze sob¹ chodziliœmy. I tak jak wtedy poczu³am
wstrz¹saj¹cy moim cia³em dreszcz. Nie, nie, nie, tylko nie to. Nie
74
Serwantka
wolno mi siê rozklejaæ. W ¿adnym razie. Najpierw mnie oszukuje
przez tyle lat, zatajaj¹c przede mn¹ interesy firmy, potem zadaje siê
z przydro¿n¹ prostytutk¹, wyprowadza siê z domu, a teraz chce
wróciæ z podkulonym ogonem i mo¿e jak¹œ chorob¹ weneryczn¹.
O, nie! Co to, to nie! Ale, z drugiej strony, jego rêka tak przyjemnie
przesuwa³a siê po moich piersiach, najwyraŸniej maj¹c ochotê
zsun¹æ siê jeszcze ni¿ej.
Oj! Nisko... Ni¿ej... Najni¿ej... Wiem, ¿e nie powinnam mu na to
pozwoliæ. Ale w koñcu to mój m¹¿. Ale ca³uje mnie i dotyka
zupe³nie nie jak mój m¹¿.
– Trojka, kocham ciê – wyszepta³ mi do ucha, zanim mnie
zniewoli³.
Oj! Dlaczego mnie tak nie zniewala³ przez 15 lat ma³¿eñstwa?
Cudowne zniewolenie. Pierwszy raz zakoñczone pe³nym sukcesem.
O rany! Reszta klusek siê wygotuje! A tam, niech siê wygotuj¹!
*
*
*
Z Klementynk¹ mieszka nam siê naprawdê œwietnie. Z Juli¹ siê
zaprzyjaŸni³yœmy i chadzamy razem do kina, gdzie ju¿ tylko od
czasu do czasu oblewam j¹ jakimœ sosem.
Ca³y czas dojrzewam do nawi¹zania bli¿szych stosunków
z moj¹ szefow¹, bo ona ju¿ dawno do tego dojrza³a. Na szczêœcie
nie ma to absolutnie wp³ywu na nasze relacje s³u¿bowe,
w przeciwieñstwie do tego, jak to wygl¹da w sytuacji klasycznej:
kobieta – mê¿czyzna – podw³adna – prze³o¿ony. Weronika
i Karina koniecznie chc¹ poznaæ Juliê i byæ mo¿e w koñcu to
nast¹pi. Nie ¿ebym by³a zazdrosna, chocia¿ po Karinie mo¿na
siê wszystkiego spodziewaæ.
Po incydencie z kluskami zwo³a³am walne zgromadzenie,
do w udzia³u w którym zaprosi³yœmy moj¹ nieletni¹ siostrzenicê,
celem rozpoczêcia demoralizacji. Jednakowo¿ okaza³o siê, ¿e ona
jest zdemoralizowana w stopnie wy¿szym ni¿ my trzy razem
75
Serwantka
wziête, choæ nadal pozostaje dziewic¹. Jaka szkoda, ¿e my
przeciwnie. Uff. Kamieñ spad³ mi z serca.
Troszkê siê zmartwi³am, ¿e czeka mnie trudne zadanie
wyedukowania seksualnego dziewczêcia, ale jak siê okaza³o, moja
zapobiegawcza siostra uczyni³a to ju¿ dosyæ dawno temu
i panienka doskonale wiedzia³a, ¿e dzieci nie rosn¹ w kapuœcie.
A poniewa¿ Klementynka wkroczy³a rok temu w trudny okres
dojrzewania, na bie¿¹co wzbogaca³a swoj¹ wiedzê z tego zakresu.
Ow¹ wiedzê czerpa³a z niezliczonej iloœci ksi¹¿ek, które, ku mojej
ogromnej radoœci, poch³ania³a pasjami, oraz z Internetu.
Na samym koñcu zaœ, i ca³e szczêœcie, czerpa³a j¹ z ust kole¿anek
i kolegów.
Wizyta mojego mê¿a, zwi¹zana œciœle z kluskami na
œliwkach, mia³a charakter incydentalny, i mimo ¿e przez 15 lat
trwania naszego ma³¿eñstwa nigdy nie by³o mi tak przyjemnie,
postanowi³am nie nadawaæ temu wydarzeniu szczególnie du¿ego
znaczenia. Zbyt dobrze jeszcze pamiêta³am mojego mê¿a z okresu,
gdy by³ z Mieci¹, chocia¿, prawdê mówi¹c, epizod z tirówk¹ mia³
tutaj najmniejsze znaczenie.
Podczas okresu „porzucenia” zda³am sobie sprawê z wielu rzeczy,
miêdzy innymi i z tej, ¿e uwielbiam samotnoœæ (teraz zm¹ci³a mi j¹
Klementynka, ale to akurat dobrze), doskonale czujê siê w mojej
nowej skórze, œwietnie idzie mi w pracy, a co najwa¿niejsze,
uœwiadomi³am sobie, patrz¹c na mój klon, ¿e jestem nawet ³adna.
Nie zamierzam toczyæ boju na œmieræ i ¿ycie o prawo do orgazmu,
lecz mogê ewentualnie zawalczyæ o prawo do szczêœcia. Uczê siê
tych m¹droœci od Klementynki w³aœnie, która wyg³osiwszy
podczas naszego babskiego wieczoru poni¿sz¹ kwestiê, zosta³a
naszym Bogiem:
– Doprawdy, nie rozumiem, dlaczego dzisiejsze kobiety tak
zach³ystuj¹ siê tym orgazmem. Jest on dla nich wa¿niejszy ni¿
szczêœcie. A od czegó¿ Pan Bóg obdarowa³ nas dwiema zdrowymi
rêkoma? – zakoñczy³a swój nied³ugi, ale jak¿e treœciwy wywód
76
Serwantka
pytaniem.
– Klementynko, abyœ mog³a poj¹æ tê nie do koñca rozwi¹zan¹
tajemnicê, poczekamy, a¿ sama siê zach³yœniesz orgazmem. Wtedy
zrozumiesz, ¿e dwie zdrowe rêce to wci¹¿ za ma³o w porównaniu
z jednym, porz¹dnym, prawid³owo ukrwionym, twardym...
I tu musia³am zatkaæ rêk¹ usta Karinie, aby dziecko nie uleg³o zbyt
szybko demoralizacji nieodwracalnej. Zamierza³am w³aœnie zabiæ
Karinê korkoci¹giem, gdy us³ysza³am g³osik Klementynki:
– ...penisem. W porównaniu z jednym porz¹dnym, prawid³owo
ukrwionym, twardym penisem. To chcia³a powiedzieæ ciocia
Karina, tak? Ja mo¿e i nawet potrafiê sobie to wyobraziæ, mogê te¿
zrozumieæ, ale nadal siê nie zgadzam.
– Zgodzisz siê za jakiœ czas. Gwarantujê – powiedzia³a Weronika.
– A jak siê nie zgodzisz, to bêdzie oznacza³o tylko jedno...
– ¯e jestem lesbijk¹? – przerwa³a jej Klementynka, a nam rêce
opad³y.
Wkrótce zaczniemy siê czerwieniæ przy Klementynie. Chyba trzeba
trochê siê podci¹gn¹æ z zakresu wiedzy o spo³eczeñstwie. Za ka¿dym
razem, kiedy moja siostrzenica wyg³asza takie mowy, biegnê do
pokoju i wyci¹gam z jej plecaka legitymacjê szkoln¹. Upewniam siê
¿e ona ma 12 lat. Tylko 12, a m¹drzejsza jest ode mnie.
*
*
*
Jarek i ja bardzo siê kochamy. Jesteœmy razem rok. D³ugo zastanawialiœmy siê,
czy jesteœmy gotowi rozpocz¹æ wspó³¿ycie. Wstydzi³am siê pójœæ do ginekologa po
pigu³ki, wiêc kupiliœmy w aptece prezerwatywy. Kilka tygodni temu wreszcie
prze¿yliœmy ten nasz pierwszy raz. Troszeczkê siê ba³am i w ogóle, ale by³o
naprawdê cudownie. Od tamtej pory chyba jeszcze bardziej siê kochamy. Ale nie
wszystko jest miêdzy nami w porz¹dku. Myœla³am, ¿e teraz czêsto bêdziemy siê
kochaæ, ale Jarek tylko kilka razy mia³ ochotê. Naczyta³am siê, ¿e ch³opaki
wci¹¿ chc¹ seksu, ale on nie! Kiedyœ nawet zapyta³am, czy jeszcze mnie kocha.
Powiedzia³, ¿e tak i dla niego seks nie jest najwa¿niejszy. Czu³am, ¿e wtedy
77
Serwantka
sprawi³am mu przykroœæ. Bojê siê, czy on nie jest impotentem?
Ewa
Ewo, bez obaw, Twój ch³opak na pewno nie jest impotentem. Najogólniej
mówi¹c, impotencja to ca³kowita niezdolnoœæ mê¿czyzny do odbycia stosunku
p³ciowego, a przecie¿ Ty i Twój Jarek kochaliœcie siê ju¿ kilka razy. Myœlê
po prostu, ¿e Twój ch³opak ma mniejszy temperament ni¿ oczekiwa³aœ.
Na podstawie lektur wyrobi³aœ sobie opiniê, ¿e wszyscy ch³opcy to
seksmaszyny, a to nieprawda. Ka¿dy z nas jest inny i w zwi¹zku z tym ma
inne potrzeby i oczekiwania. Prawdê mówi¹c, znam wiele dziewcz¹t, które
zazdroœci³yby Ci Jarka – zazwyczaj zdarza siê tak, ¿e ch³opcom chodzi
tylko o seks. Myœlê, ¿e nie powinnaœ siê tak bardzo przejmowaæ. Jarek mówi,
¿e Ciê kocha i ¿e seks nie jest dla niego najwa¿niejszy – to powód do radoœci,
a nie do zmartwienia. Z czasem Wasze ¿ycie seksualne stanie siê bardziej
harmonijne. Na ogó³ trzeba trochê czasu, aby siê zgraæ, tak¿e i w tej sferze.
Troja
Zakocha³am siê w moim przyjacielu i powiedzia³am mu, co czujê. A on
natychmiast poprosi³ o chodzenie moj¹ przyjació³kê. Co mam zrobiæ, ¿eby
mnie poprosi³ o to samo?
Aga
W ch³opcach tkwi potrzeba zdobywania dziewczyn. Podobaj¹ im siê
dziewczyny, przy których trzeba siê porz¹dnie wykazaæ. Zupe³nie niepotrzebnie
powiedzia³aœ mu o swoich uczuciach. Ma³o który ch³opiec, zw³aszcza
w Twoim wieku, potrafi doceniæ tak¹ otwartoœæ. Teraz najlepiej wszystko
obróciæ w ¿art i nie wracaæ do tego tematu. Zachowuj siê tak, jakbyœ nie mog³a
opêdziæ siê od wielbicieli i nie daj siê zaprosiæ do towarzystwa (tego ch³opaka
i Twojej przyjació³ki na trzeciego).
Troja
*
*
*
– Ciociu, wzywaj¹ ciociê do szko³y – przywita³a mnie tak oto
Klementyna.
78
Serwantka
– Powiesz, co zrobi³aœ, czy mam ciê przes³uchaæ? – przedstawi³am
jej ró¿ne opcje.
– Wiesz ciociu, sprawa jest prosta, choæ doœæ skomplikowana.
– Aha... Prosta, choæ doœæ skomplikowana. Brunet, ale blondyn.
Wysoki, ale doœæ niski. £ysy, ale ow³osiony.
– Ciociu. Ja nawet nie wiem, czy jest sens, ¿eby ciocia tam sz³a,
skoro ja wiêcej nie zamierzam iœæ.
– Dziecko, czy tobie coœ na g³owê nie spad³o po drodze do domu?
– Niech siê ciocia lepiej zapyta jej, czy jej nic nie spad³o. Obawiam
siê, ¿e kiedyœ rusztowanie j¹ przygniot³o, st¹d te zmiany.
– Gdzie zmiany?
– W mózgu. Nieodwracalne – rzeczowo ujê³a problem Klementyna.
– Rany Boskie, jak ciê ta matka wychowa³a? Klementynko, nie
mo¿na tak mówiæ o nauczycielach. Za moich czasów, gdybym
odwa¿y³a siê wyraziæ w³asne zdanie, przeciwne do zdania
nauczyciela, mia³abym przer¹bane.
– Ciociu, ale to by³o w ubieg³ym stuleciu. Czasy siê zmieniaj¹.
Trzeba iœæ z duchem czasu.
– I obra¿aæ wszystkich jak leci, tak?
– A ona mog³a mnie obraziæ?
– O co posz³o?
– O pracê domow¹. Dosta³am jedynkê.
– Widocznie zawali³aœ sprawê – zawyrokowa³am.
– Zapyta³am, dlaczego dosta³am jedynkê. A szanowna pani
powiedzia³a, ¿e dlatego i¿ praca jest niesamodzielna.
– Twoja? Niesamodzielna? A niby kto mia³ ci j¹ napisaæ?
– Zapyta³am j¹ dok³adnie o to samo. Powiedzia³a, ¿ebym nie
pyskowa³a. I napisa³a jeszcze raz. I ¿e jestem rozpuszczona,
niewychowana i siê wym¹drzam.
– Kurczê, popatrz, a mówi¹, ¿e wy w tych prywatnych szko³ach
macie luz.
– Bo to prawda. Ale nawet w prywatnej szkole siê mog¹ wkurzyæ,
jak przyje¿d¿a stra¿ po¿arna.
79
Serwantka
– Stra¿ po¿arna? Pali³o siê coœ?
– W³aœnie do tego zmierzam. Kiedy ona mi powiedzia³a, ¿e praca
jest niesamodzielna i mia³a w nosie moje wyjaœnienia (¿e niby kto
mia³ napisaæ – tata, który siedzi na platformie wiertniczej w Iraku,
mama le¿¹ca w klinice SPA czy niezrównowa¿ona emocjonalnie
ciocia?), to poprosi³am j¹ o moj¹ teczkê z pracami. Wie ciocia,
ka¿dy z nas ma segregatory, w których przechowuje siê wszystkie
prace. I ona da³a mi tê teczkê, powiedziawszy przedtem, ¿e na
pewno œci¹gnê³am wypracowanie z Internetu i ¿e ona to sprawdzi.
No to j¹ lojalnie uprzedzi³am, ¿e daremnie siê bêdzie trudzi³a,
przybêdzie jej zmarszczek, a ko³a pod oczami osi¹gn¹ rozmiary
spodków od fili¿anek. Ju¿ to jej siê nie spodoba³o.
Usiad³am sobie z moj¹ teczk¹ na koñcu klasy i najpierw wszystko
bardzo dok³adnie podar³am, a nastêpnie usi³owa³am podpaliæ za
pomoc¹ zapalniczki.
Uruchomi³y siê zraszacze przeciwpo¿arowe, alarm oczywiœcie te¿
i przyjecha³a jednostka stra¿y po¿arnej. I pogotowie ratunkowe
– doda³a od niechcenia Klementyna.
– Klementynko, a pogotowie po co? – czu³am siê coraz s³abiej,
krew mi z mózgu odchodzi³a.
– Bo ta od polskiego choruje na nadciœnienie. I jej skoczy³o. Czerwona
siê zrobi³a i pad³a na pod³ogê ko³o biurka. Ona ma znaczn¹
nadwagê, co przy nadciœnieniu nie jest dobre. Próbowaliœmy
j¹ podnieœæ i docuciæ, ale ciê¿ko by³o, zw³aszcza ¿e z sufitu ca³y
czas la³a siê woda. Potem wpadli stra¿acy z wê¿em i... Jednym
s³owem, straty oszacowano na jakieœ 15 tysiêcy, nie licz¹c dwóch
komputerów.
– A co z polonistk¹? ¯yje? – czu³am, ¿e i mnie roœnie ciœnienie.
– ¯yje. Nic jej siê nie sta³o. Trochê pohisteryzowa³a i ju¿.
– A twoje prace?
– Sp³onê³y ¿ywcem.
– I co teraz zrobisz?
– Nic. Mam wszystko w plikach w moim laptopie.
80
Serwantka
– To ty masz laptopa? – umrê, za chwilê umrê. Co mnie to w ogóle
obchodzi? – Klementynko, to kiedy mam iœæ do tej szko³y?
– Najlepiej nigdy. Zreszt¹, raczej nie ma po co. Powiedzia³am, ¿e
siê wypisujê, skoro w tak obrzydliwy sposób nauczyciel okazuje mi
brak zaufania.
– Bo¿e, komu to powiedzia³aœ?
– Dyrektorowi. I to on kaza³ ci przyjœæ. Na twoim miejscu bym nie
sz³a.
– A ja, na twoim miejscu, troszkê bym spasowa³a.
– Wiem, ciociu, ¿e czasami nale¿y siê lekko ugi¹æ, dla tak zwanego
dobra sprawy. Ale s¹ sytuacje, kiedy nie wolno siê uginaæ. Kiedy
trzeba broniæ swoich racji. I to by³a w³aœnie taka sytuacja. Co
na obiad? Padam z nóg. Za du¿o wra¿eñ jak na jeden dzieñ.
– Pomidorowa z ry¿em. Odgrzaæ ci?
– A nie ma ciocia makaronu sojowego przypadkiem?
– Zosta³aœ wegetariank¹? – zaniepokoi³am siê.
– W zasadzie nie, ale siê nad tym zastanawiam.
– B³agam ciê, nie rób mi tego. Nie znoszê soi, kie³ków i tym
podobnych wynalazków, a na rybê mam uczulenie. Chcesz mnie
skazaæ na roœlinki?
– E tam, ciociu, bez paniki. Mia³abym kazaæ cioci jeœæ zieleninê?
¯eby ciocia wykorkowa³a? Przecie¿ ciocia taka chuda, ¿e a¿ strach
mocniej œcisn¹æ.
– Chuda? Ja? A te wa³eczki t³uszczu?
– Wa³eczki t³uszczu to ciocia ma najwy¿ej w mózgu – grzecznie
odpowiedzia³o nastoletnie dziecko swojej ciotce i wtr¹bi³o dwa
talerze pomidorówki, nic a nic nie dbaj¹c o liniê.
I pomyœleæ, ¿e jeszcze nie tak dawno by³y takie momenty
w moim ¿yciu, gdy nudzi³am siê obrzydliwie. Teraz kr¹¿ê pomiêdzy
redakcj¹ a szko³¹ Klementyny, miêdzy szko³¹ Klementyny
a domem, miêdzy domem a moj¹ uczelni¹, po drodze robi¹c
zakupy. Oczywiœcie w locie gotujê obiady, na szczêœcie moja
siostrzenica nie postanowi³a zostaæ wegetariank¹, ale nadal nad
81
Serwantka
tym myœli. Jednak ma problem, gdy¿ po mnie odziedziczy³a,
oprócz urody, jak ona twierdzi, alergiê na rybki. Ha! Jak dobrze.
Chocia¿ mo¿e i trochê Ÿle. Przecie¿ ryby s¹ takie zdrowe.
W ka¿dym razie cieszê siê, ¿e nie muszê spo¿ywaæ pasztecików
sojowych, makaronów sojowych, parówek sojowych i wszystkich
innych produktów z dzia³u „Zdrowa ¿ywnoœæ”, które, mimo mojej
dobrej woli, smakuj¹ jak papier.
*
*
*
Odk¹d mieszka u mnie Klemcia (nienawidzi, jak tak do
niej mówiê), znacznie siê wyluzowa³am i nabra³am, hm, jak by tu
najdelikatniej to uj¹æ, lekko olewatorskiego podejœcia do ¿ycia.
Z pewnymi wyj¹tkami. Uczê siê pilnie do egzaminów i tym g³ównie
siê wyró¿niam spoœród moich kolegów i kole¿anek z roku. O tym,
¿e wyró¿niam siê wiekiem, ju¿ mówi³am. Mój zapa³ do wiedzy
doceni³ ostatnio profesor od mikroekonomii, stawiaj¹c mi czwórkê,
choæ liczy³am na wiêcej. Trzy noce i trzy dni zg³êbia³am tajniki
mikroekonomii i nawet przyszed³ taki moment, ¿e j¹ polubi³am.
Na egzaminie (pisemnym) przedyktowa³am wszystkie odpowiedzi
wraz z wykresami nieukom z trzech rzêdów z przodu i dwóch
z ty³u, oraz tym po bokach. Nastêpnie wszyscy wyznawali mi
mi³oœæ, co niektórzy padali na kolana, na moje wyraŸne ¿¹danie.
Inni ca³owali mnie po rêkach.
Jakubowi rozkaza³am nosiæ przez wszystkie zajêcia
segregatory i ksi¹¿ki. On siê wcale nie uczy, ale za to do perfekcji
opanowa³ trudn¹ sztukê œci¹gania. ¯eby by³o œmieszniej, on dosta³
z tego przedyktowanego egzaminu pi¹tkê. A ja tylko cztery.
To siê nazywa seksizm. Sta³am przed tablic¹ z wynikami i oczom
nie wierzy³am. Trudno. Kiedyœ mi siê odwdziêczy. Jeszcze nie wiem
jak, ale siê zastanowiê. Spotka³am go w bufecie.
– Hej, Kuba! Jak tam twoja wiedza z geografii politycznej?
– Daj spokój, nawet nie mam œci¹g!
82
Serwantka
– O, kochany! To masz przer¹bane – nie zamierza³am siê litowaæ.
– Troja, a mo¿e byœ mi da³a swoje? – bezczelnoœæ Kuby nie zna³a
granic. – Ty i tak wszystko umiesz, a poza tym nie umiesz œci¹gaæ.
– Kuba, ja ciê kiedyœ uduszê. Dobra, masz, ale usi¹dŸ za mn¹.
Bo wyobraŸ sobie, ¿e nie umiem.
Na egzaminie nas zmasakrowano. Dziêki Bogu, da³am Kubie moje
œci¹gi i tylko mojej dobroci serca oraz genialnej metodzie œci¹gania
Kuby zawdziêczam czwórkê z egzaminu. 66 pa³ i 24 osoby
nieobecne. 15 osób odda³o kartki po przeczytaniu pytañ. Puste.
– Kuba – z³apa³am go na korytarzu. – Nie widzia³eœ Kamili?
– Kamila, Kamila. Która to? – wytê¿a³ pamiêæ naczelny leser roku.
– To taka laska z du¿ym biustem, z wklês³ym ty³kiem, d³ugimi
doczepianymi w³osami i wydêtymi ustami – po takim opisie nie
móg³ siê nie domyœliæ, o kogo chodzi.
– Aaaa, to tobie chodzi o Algidê – najwyraŸniej zrozumia³.
– O jak¹ Algidê? – teraz ja nic nie rozumia³am.
– Wysoka, d³ugie blond w³osy, doczepiane, du¿e p³uca, brak ty³ka,
usta Pameli Anderson i rozum zreszt¹ te¿, tak? – upewni³ siê,
uzupe³niwszy lekko opis.
– Zgadza siê. Ale ona jest Kamila.
– Mo¿e i Kamila, ale chodzi jako Algida.
– Co to znaczy chodzi?
– Oj, Troja, ty naprawdê czasami nie jarzysz fali – zmartwi³ siê
moim niejarzeniem Kuba. – Ona jest Algida i ju¿.
– Algida? £adnie. A dlaczego tak? Bo bardzo lubi lody? – spyta³am
przytomnie.
– Bardzo. Uwielbia.
– I co w tym z³ego? Ja te¿ lubiê, czekoladowe, i co?
– Trojka, ty lepiej tego g³oœno nie mów, zw³aszcza w bufecie, bo
zanim wejdziesz na trzecie piêtro, wszyscy bêd¹ wiedzieli, ¿e lubisz
lody, a co gorsza, czekoladowe. Nie ma nic gorszego od braku
patriotyzmu.
– Walniêty jesteœ, wiesz? Muszê jadaæ tylko polskie lody? I co masz
83
Serwantka
przeciw czekoladowym?
– Troja, wybacz, ¿e zapytam, ale jaki jest twój iloraz inteligencji?
– Nie wiem. Nie robi³am sobie testu ze strachu. ¯e bêdê du¿o
poni¿ej normy.
– Mo¿e i s³usznie. Skup siê: ona jest Algida Bo robi wiêcej lodów
ni¿ Algida.
Nie wiedzieæ czemu powiedzia³ mi to do ucha, ale to doœæ g³oœno
i wyraŸnie akcentuj¹c ka¿dy wyraz.
Jeny, jaka jestem zacofana. Tak siê skompromitowaæ w oczach
15 lat m³odszego kolegi. Zrozumia³am oczywiœcie po d³ugim
t³umaczeniu.
Wieczorem, przy pa³aszowaniu miski popcornu, mówiê
do Klemci:
– Kochanie, obawiam siê, ¿e bêdziesz musia³a pójœæ ze mn¹
do szko³y.
– Ojej, a co ciocia przeskroba³a?
– Ja? Nic. No co ty? Jutro po prostu mam zajêcia i nie mogê
zostawiæ ciê na ca³y dzieñ sam¹ w domu.
– No wie ciocia? A co ja, ma³e dziecko jestem? – oburzy³a siê
Klemcia.
– Jesteœ œrednie dziecko, fizycznie rzecz bior¹c, bo psychicznie
momentami jesteœ dojrzalsza ode mnie – przyzna³am szczerze
(to przez to wino). – Ale nadal uwa¿am, ¿e nie powinnaœ zostawaæ
sama.
– A co ja niby mia³abym z cioci¹ tam robiæ?
– Posiedzisz, pos³uchasz, mo¿e siê czegoœ nauczysz...
– Mo¿e? To ciocia nie jest pewna? To po co ciocia tam chodzi?
– Nie ³ap mnie za s³owa. Chodzi o to, ¿e nie wszystko mo¿e ciê
zainteresowaæ. Poznasz moich znajomych.
– Fajni s¹?
– No. Trochê podobni do twoich kolegów. Kompletnie siê nie
ucz¹. A niektóre kole¿anki te¿ s¹ ró¿owe.
– A kogo ciocia lubi najbardziej?
84
Serwantka
– Najbardziej to nie wiem. Ale wiem, kogo lubiê najmniej.
– Ciocia strzela. Dolaæ cioci wina?
– Dolej, dziecko – powiedzia³am nieopatrznie. – Chwileczkê!
A sk¹d wiesz, ¿e pijê wino?
Pi³am po kryjomu, ¿eby jej tak do koñca nie demoralizowaæ.
Wychodzi³am do ³azienki i jak stary alkoholik trzyma³am butelkê
w pralce.
– Ja wiem wszystko, ciociu. Po co ciocia ma chodziæ ci¹gle
do ³azienki? Przyniosê tutaj.
– Taka jesteœ m¹dra? To powiedz mi, co to jest trójmian
kwadratowy.
– Ciocia mnie nie obra¿a.
– Ha! Wiêc nie wiesz! – wykrzyknê³am triumfalnie.
– Trójmian kwadratowy jest to wyra¿enie postaci ax2+bx+c,
gdzie a jest ró¿ne od zera.
– W którym roku by³a bitwa pod Legnic¹?
– 1241.
– Kto napisa³ „Lalkê”?
– Boles³aw Prus, naprawdê nazywa³ siê Aleksander G³owacki.
Ciocia wie, ¿e „Lalka” jest w spisie lektur licealnych?
– Jaki symbol ma wapñ?
– Ca.
– Wodór?
– H.
– Rtêæ – myœlê sobie, tu j¹ zagnê. Sama nie wiem.
– Hg. Ciociu, ciocia da coœ trudniejszego, bo tablicê Mendelejewa
opanowa³am w drugiej klasie.
– Wymieñ wszystkie planety we w³aœciwej kolejnoœci.
– Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun,
Pluton.
– Kto odkry³ penicylinê?
– Fleming.
– Poddajê siê – przyzna³am siê do pora¿ki. – Przynieœ to wino
85
Serwantka
z pralki.
– Wino w pralce siê skoñczy³o, bo to by³a reszta tylko, z waszej
ostatniej libacji. Ciocia Karina i Weronika zostawi³y cioci troszkê
na dnie, na kaca. Ale ciocia kaca nie mia³a, wiêc zosta³o na czarn¹
godzinê.
– Która w³aœnie wybi³a. Nie wiesz, gdzie mo¿e byæ jeszcze jakaœ
resztka?
– Nie ma. Ale zrobiê cioci drinka. Mama mnie nauczy³a.
– Drinka, powiadasz? A jak siê nazywa?
– Seks na pla¿y. Umiem te¿ zrobiæ Orgazm.
– Klementyna! Uspokój siê. Jesteœ zdemoralizowana do szpiku
koœci.
– Myli ciocia demoralizacjê z nazywaniem rzeczy po imieniu.
Dulszczyzna to zaraz po faszyzmie i nadgorliwoœci najgorsza rzecz
pod s³oñcem. No co, mówiê prawdê. Kiedyœ mama zabra³a mnie
do restauracji, byli te¿ z nami jacyœ jej znajomi, ca³kiem powaleni.
Lepiej ni¿ ciocia. Chocia¿ ciocia to nawet nie jest tak bardzo
powalona, ale to siê zmieni. I kelner przyniós³ kartê alkoholi.
Mama skupi³a siê na stronie z drinkami. A kole¿anka mamy spyta³a
kelnera, czy mo¿e nam poleciæ specjalnoœæ barmana.
Barman przyszed³ i im poleci³.
– Witam panie. Z przyjemnoœci¹ polecam paniom Orgazm lub
Seks na pla¿y.
S³owo dajê, tak powiedzia³.
Nie wytrzyma³am i spyta³am, czy daje na ten orgazm jak¹œ
gwarancjê. Powiedzia³, ¿e pe³n¹. Ale siê przechwala³ na pewno.
W ka¿dym razie mamie tak ten Orgazm zasmakowa³, ¿e posz³a
i przekupi³a barmana, ¿eby da³ jej przepis. Czuje ciocia? Poprosi³a
go o przepis na Orgazm.
– A jak ten drink wygl¹da³? – postanowi³am zapomnieæ chwilowo,
ile lat ma Klementyna.
– Có¿... i tu przechodzimy do meritum. Drink wygl¹da³ ni mniej,
ni wiêcej tak, jakby facet zrobi³ to do szklani i nie trafi³ – powiedzia³a
86
Serwantka
Klementyna i uciek³a do swojego pokoju, zastawiaj¹c drzwi
komod¹.
– Klementyna, otwieraj natychmiast!
– Sama ciocia chcia³a!
– Jezus Maria, jak siê ktoœ dowie, jakie my prowadzimy rozmowy,
to mi ciebie zabior¹!
– Spox, ciocia. Jeœli mamie do tej pory nie zabrali praw rodzicielskich,
znaczy, ¿e nie jest Ÿle.
– Klementynko, wyjdŸ. I zrób mi tego drinka.
– To niech ciocia to powie.
– Co mam znowu powiedzieæ?
– Niech ciocia powie: poproszê Orgazm.
– Dobra. Niech ci bêdzie. Poproszê Orgazm.
– Robi siê, z³ociutka! Orgazm raz, dla tej pani! – powiedzia³o
dzieciê i sporz¹dzi³o drinka.
Ju¿ prawie zasypia³yœmy, gdy postanowi³am o coœ spytaæ
Klementynkê.
– S³uchaj, zadam ci jeszcze jedno pytanie, a potem zakoñczymy
rozmowy na tego typu tematy, dobra?
– Dobra – zgodzi³a siê senna ju¿ nielata.
– Wiesz mo¿e, dlaczego mojej kole¿ance z roku ch³opcy nadali
ksywê Algida?
– Pewnie, ¿e wiem. Ale za ma³o ciocia wina wypi³a, ¿ebym mog³a
powiedzieæ, nie nara¿aj¹c siê cioci za bardzo.
– Mów. Nic ci nie zrobiê. Ale powiedz delikatnie.
– Podejrzewam, ¿e cioci kole¿anka, o jak¿e wdziêcznej ksywie,
ma doœæ oryginalne upodobania, zbli¿one do czynnoœci ³udz¹co
podobnej do spo¿ywania lodów, z t¹ ró¿nic¹, ¿e to nie s¹ tak do
koñca lody i ona ich te¿ tak do koñca nie spo¿ywa...
– Klemcia, mia³o byæ delikatnie!
– A nie jest? Ciociu, a ciocia myœli, ¿e u nas w szkole to siê
co innego s³yszy?
– Ty tego lepiej nie s³uchaj. Ty siê ucz do „Milionerów”. Ty jesteœ
87
Serwantka
¿y³a z³ota.
Chcia³am coœ jeszcze jej powiedzieæ, ale us³ysza³am dwa chrapniêcia
i ¿y³a z³ota, specjalistka od Orgazmów i Seksu na pla¿y, odp³ynê³a
spokojnie w ramionach Morfeusza.
*
*
*
Praca, znowu praca. Praktycznie bez przerwy. Zupe³nie, jakby
nastolatki upar³y siê, by mi wype³niæ sob¹ ¿ycie. Czasami niektóre
z listów zawieraj¹ powa¿ne problemy, ale jeszcze sobie radzê.
Wiêkszoœæ pierwszych zarobionych pieniêdzy wyda³am na
specjalistyczne ksi¹¿ki, no i na wymianê zamków w drzwiach.
Pierwsz¹ miesi¹czkê mia³am szeœæ miesiêcy temu. Do tej pory dostawa³am j¹
doœæ regularnie, ale teraz siê spóŸnia ju¿ kilkanaœcie dni. Jeszcze nie wspó³¿y³am
z ch³opakiem, ale czyta³am, ¿e dziewczyna mo¿e zajœæ w ci¹¿ê bez pomocy
ch³opaka. Bardzo siê martwiê i nie wiem, co powinnam zrobiæ.
Roma
Zajœæ w ci¹¿ê mo¿na tylko wtedy, gdy dojdzie do spotkania komórek
rozrodczych kobiety i mê¿czyzny, czyli jaja z plemnikiem. Skoro nie wspó³¿y³aœ
z ch³opakiem, nie mog³o dojœæ do zap³odnienia. Zupe³nie niepotrzebnie siê
zamartwiasz. Przez pierwsze trzy lata miesi¹czki bywaj¹ nieregularne i nie
wymaga to leczenia. O nic siê nie martw – wkrótce na pewno dostaniesz okres.
Troja
Nieraz zdarza mi siê wyobra¿aæ sobie seks z ch³opakami, których nie znam.
Na dodatek sceny te s¹ naprawdê bardzo ostre. Mam zaledwie 14 lat
i bardzo mnie te fantazje martwi¹. Nie umiem siê od nich uwolniæ. To jest
silniejsze ode mnie. Poza tym, jak próbujê nie fantazjowaæ, to zaczynaj¹ mi
siê œniæ. Czy jestem zboczona? Jak walczyæ z erotycznymi marzeniami?
Aneta
88
Serwantka
Nie walcz, dziecko, nie walcz! Zamieñ siê ze mn¹ swoj¹ erotyczn¹
fantazj¹, bo ja dla odmiany nie mam jej prawie wcale.
W okresie dorastania nawet doœæ zaskakuj¹ce i dziwaczne fantazje seksualne
pojawiaj¹ siê pod postaci¹ marzeñ sennych i na jawie. Nie ma w tym nic
nienormalnego. Dojrzewasz, a w Twoim organizmie szaleje burza hormonów. To
one s¹ odpowiedzialne za fantazje. Mog¹ byæ ostre, jeœli na³o¿y³y siê na nie sceny
zapamiêtane na przyk³ad z filmów erotycznych. Nie wysnuwaj zbyt pochopnych
wniosków i nie czuj siê winna za treœæ tych snów. Pamiêtaj, ¿e nic z nich nie
wynika. Nie oznaczaj¹ one Twoich prawdziwych potrzeb ani gotowoœci na seks.
I raczej zastanów siê powa¿nie, zanim zwierzysz siê ze swych fantazji
przyjació³ce. Mo¿esz naraziæ siê na szykany, oœmieszenie, a przez najbli¿szych
mo¿esz byæ uznana za osobê z zaburzeniami seksualnymi. Jeœli masz
nieprzepart¹ chêæ podzielenia siê z kimœ swoimi fantazjami, zapisz je w blogu
lub weŸ udzia³ w spotkaniach tzw. grup œni¹cych. Nie koncentruj siê
na swoich marzeniach ani nie walcz z nimi. Spróbuj spojrzeæ na nie jak na
film, który w³aœciwie Ciê nie interesuje, choæ jest kilka wci¹gaj¹cych scen.
Po jakimœ czasie fantazje przestan¹ ciê mêczyæ.
Troja
Podejrzewam, ¿e moja kole¿anka z równoleg³ej klasy jest lesbijk¹. Zupe³nie
nie wiem, jak mam j¹ traktowaæ... Czujê do niej obrzydzenie. Zawsze
myœla³am, ¿e jestem tolerancyjna. Chyba siê pomyli³am.
Monika
Piêknie. To chyba coœ o mnie. I jak ja mam zachowaæ obiektywizm?
TOLERANCJA to zgoda na to, ¿e œwiat jest ró¿norodny i nie zawsze taki, jak
sobie go wyobra¿asz. Nie polega na zmuszaniu siê do czegoœ wbrew sobie. Jeœli
Twoja kole¿anka budzi w Tobie niechêæ, nie musisz siê z ni¹ przyjaŸniæ.
Natomiast w ¿adnym wypadku nie wolno Ci okazywaæ jej swych negatywnych
uczuæ ani krzywdziæ w ¿aden inny sposób. Nie przezywaj jej, nie plotkuj o niej.
Pamiêtaj, ¿e preferencje seksualne kole¿anki s¹ jej prywatn¹ spraw¹.
Troja
89
Serwantka
Delikatnie. Za delikatnie. Nie wiem, czy podzia³a.
W mojej klasie jest pewien ch³opak, który mi siê bardzo podoba. Niestety,
ma dziewczynê. Czy zachowa³abym siê nie fair, gdybym odbi³a kole¿ance
ch³opaka? Gdy widzê, jak ze sob¹ rozmawiaj¹ na przerwach, to jestem
zazdrosna. Gdy jednak go podrywam, wiem, ¿e on ma potem nieprzyjemnoœci ze
strony swojej dziewczyny. Mo¿e lepiej daæ sobie z nim spokój? Zapomnia³am
jeszcze wspomnieæ, ¿e mieszkamy obok siebie, czêsto siê widujemy, nasi
rodzice siê znaj¹, a my mamy wiele wspólnych wspomnieñ.
Marta
Czy¿by ros³a Mieækopodobna? Mam nadziejê, ¿e nie...
Stanowczo odradzam. To nie jest dobry pomys³. WyobraŸ sobie, jak Ty byœ siê
czu³a, gdyby kole¿anka odbi³a Ci ch³opaka? Nie zawsze w ¿yciu udaje nam siê
osi¹gn¹æ swój cel, ale nie znaczy to, ¿e mamy go osi¹gaæ za wszelk¹ cenê, nie licz¹c
siê z uczuciami innych ludzi. Jestem pewna, ¿e jeœli siê tylko dobrze rozejrzysz,
zauwa¿ysz w swoim otoczeniu wielu równie przystojnych ch³opców. A do tego
ca³kiem wolnych. Jak mawia³a moja babcia: „Tego kwiatu jest pó³ œwiatu”.
Powodzenia.
Troja
Mam dziewczynê, któr¹ bardzo kocham. Ona sama wyzna³a mi, ¿e jest jej
ze mn¹ bardzo dobrze, bo ma pewnoœæ, ¿e w ka¿dej sytuacji zrobiê dla niej
wszystko, co bêdê móg³. Jednak ostatnio robi mi wymówki, ¿e w tym zwi¹zku
ona czuje siê zbyt „bierna”, nie musi o mnie zabiegaæ, bo wie, ¿e zawsze bêdê
przy niej. Nie wiemy, jak to zmieniæ. Stara³em siê coœ zrobiæ, ale mi nie
wychodzi³o. Zaczê³y siê k³ótnie i nieporozumienia.
Jacek
Có¿. Karina by pewnie powiedzia³a, ¿e siê dziewuszce we ³bie
poprzewraca³o.
90
Serwantka
Jest takie powiedzenie, ¿e nawet kota mo¿na zag³askaæ na œmieræ. Dziewczyna
najpewniej czuje siê osaczona Twoim uczuciem, a to nie rokuje dobrze dla
Waszego zwi¹zku. Czasami powinieneœ daæ jej odpocz¹æ od siebie. Postaraj
siê spêdzaæ wiêcej czasu z rodzin¹, kolegami. Twoja dziewczyna powinna
troszkê za Tob¹ potêskniæ. Pamiêtaj, ¿e to, co trzeba zdobywaæ, zawsze
smakuje lepiej, ni¿ to, co podano nam na tacy.
Troja
*
*
*
Zosta³am oddelegowana przez moj¹ rodzinê jako najm³odsza
i najbardziej odporna do pójœcia z moim dziadkiem na ma³y zabieg
chirurgiczny.
Ja jedyna nie mdlejê na widok krwi, a rodzina podejrzewa³a,
i s³usznie, ¿e krew siê bêdzie la³a. Najpierw lekarz spóŸni³ siê pó³
godziny, a w miêdzyczasie dziadek zd¹¿y³ szeœæ razy odwiedziæ
toaletê, bo mu nerwy puœci³y. Strach go oblecia³, mimo ¿e dziadek
by³ w m³odoœci dzielnicowym. Który dzielnicowy nie straci odwagi,
maj¹c przed sob¹ perspektywê zdejmowania paznokcia z du¿ego
palca u nogi? Ja, na sam¹ myœl, nie jad³am kolacji i œniadania.
Dziadek zakrêcony od oxazepanu, apapu i innych prochów,
oprócz rozwolnienia, nie mia³ ¿adnych innych objawów strachu.
Ludzie w kolejce trochê marudzili, ¿e weszliœmy jako pierwsi, ale
nie œmiali na g³os przeciwstawiæ siê decyzji pana doktora.
Pan doktor spodoba³ mi siê ju¿ wtedy, gdy znajdowa³ siê w drugiej
czêœci korytarza, bo jak wspomnia³am, spóŸni³ siê znacznie.
Kiedy dystans miêdzy nami siê zmniejszy³, jego akcje skoczy³y.
Ja, w czerni od stóp do g³ów (jasny mia³am tylko stanik, który
piêknie siê prezentowa³ pod moj¹ przeŸroczyst¹ bluzk¹). Czarny
prochowiec z postawionym ko³nierzem, a la inspektor Crusoe,
oraz okular przeciws³oneczny na g³owie, dodaj¹cy inteligencji.
Doktor, dla odmiany, by³ ca³y w bieli, co tylko dodawa³o mu uroku
przy kruczoczarnych w³osach i œniadej cerze. Pan doktor uœmiechn¹³
91
Serwantka
siê do mnie nie wiedzieæ czemu i natychmiast nabra³ ochoty
na przeprowadzenie zabiegu. Najchêtniej na stole widzia³by mnie,
ale nic z tego. Ja mam paznokcie w porz¹dku – czerwony lakier
a¿ krzycza³...
– Przeleæ mnie, przeleæ mnie! – powiedzia³a Karina.
Mo¿e i tak, ale przyzwyczajona do celibatu w zakresie seksu,
potrafi³am nad sob¹ zapanowaæ. Doktor Wilczyñski, jak
informowa³a kartka przyklejona na drzwiach gabinetu, zaj¹³ siê
dziadkiem, uwodz¹c mnie przy tym niemi³osiernie.
Nie powiem, d³ugo pewnie bym mu siê nie opiera³a. Zw³aszcza
gdybym wypi³a wino z pralki. Chirurg spokojnie zabiegowa³
dziadka, prawie nie spuszczaj¹c oczu ze mnie.
Ba³am siê, ¿e przez pomy³kê, z rozpêdu, amputuje dziadkowi ca³y
palec, ale widaæ facet mia³ wprawê. Ciekawe, czy podczas operacji
wyciêcia wyrostka robaczkowego te¿ by nie patrzy³ w jamê
brzuszn¹, tylko w moje oczy. Dziadek le¿a³ zbola³y, a lekarz
kontynuowa³ uwodzenie:
– Ale¿ pan ma œliczn¹ wnuczkê.
I oczko do mnie. I filuternie siê uœmiecha.
– Ma pan takich wiêcej?
– Nie ma – rzucam dla zmy³ki. – Ale ja mam brata – k³amiê jak
z nut.
– Nie dziêkuje, nie jestem zainteresowany – minka mu zrzed³a.
– Jak siê pani czuje? – pyta mnie doktorek.
– Ja? – myœlê, kurka, to nie ja mam zabieg!
– Dobrze, dziêkujê, a pan? – mama mnie dobrze wychowa³a.
– OK. Mo¿e otworzyæ okno? Na pewno pani nie zemdleje?
– Nie, ale jeœli pan nalega, mogê spróbowaæ – zaproponowa³am.
– Bardzo nalegam. Chcia³bym przeprowadziæ resuscytacjê.
Sztuczne oddychanie metod¹ usta-usta.
Pielêgniarka w tym momencie chcia³a mnie zabiæ no¿yczkami.
Zazdrosna zo³za czy co?
– Oczywiœcie, ¿e zazdrosna – skwitowa³a Karina. – Za³o¿ê siê,
92
Serwantka
¿e cierpi na sta³y syndrom...
– Milcz, kobieto – przerwa³am jej.
– Ty, Trojka, uwa¿aj z tym chirurgiem. Jak on ma na imiê?
– zainteresowa³a siê Karina.
– Rafa³.
– Uwa¿aj, ty sobie zaœniesz po namiêtnym seksie, a Rafa³ek ci ciach,
nereczkê! Ty wiesz, jak wysoko staj¹ organy do transplantacji?
– ostrzeg³a mnie Karina. – Dziœ nereczka, za tydzieñ p³ucko...
– Ty, kochana, a mózgu to ci czasem nikt nie transplantowa³?
– wtr¹ci³a Weronika.
– Przestañcie, b³agam. Ja siê za to czujê jak po transplantacji
– musia³am siê odezwaæ.
– Czego? – zapyta³y równoczeœnie dziewczyny.
– Serca oczywiœcie.
Fina³ wizyty jest taki, ¿e w³aœnie pan doktor odwióz³ mnie
do domu po uroczej romantycznej kolacji, bez krwi i opatrunków,
lecz za to przy œwiecach i szampanie. Oczywiœcie na górê go nie
zaprosi³am, z dwóch powodów: z powodu Klementynki oraz moich
wahañ co do orientacji seksualnej. Mojej. Nie wiem, czy j¹ zmieniam,
czy nie.
– Piêknie pachniesz – wyszepta³ mi do ucha w szatni, podaj¹c mi
przy tym p³aszcz.
– Czego nie mo¿na powiedzieæ o tobie. Pachniesz spirytusem
salicylowym i szpitalem.
– Wiem – powiedzia³ ze smutkiem. – Ale za kilka miesiêcy nie
bêdziesz ju¿ tego czu³a. Przyzwyczaisz siê.
Proszê, proszê. Pan doktor ma jakieœ plany wobec mnie?
Dalekosiê¿ne, jak s³yszê.
Gdy ¿egna³am siê z nim w samochodzie, poczu³am, ¿e jednak
pachnie czymœ jeszcze. O ile mój nos siê nie myli, to by³o to coœ
od Bucherona.
Klementynka wygl¹da³a przez okno, wiêc gdy tylko wesz³am
do mieszkania, powiedzia³a:
93
Serwantka
– Ciociu, w skali od 1 do 10 dajê mu 25.
– Podgl¹da³aœ?
– Zawsze podgl¹dam. Pilnujê, ¿eby ciocia znowu nie pope³ni³a
jakiegoœ ¿yciowego b³êdu.
– Dziêki ci, dziecinko, nie wiem, co bym bez ciebie zrobi³a.
– Wdepnê³aby ciocia w wielk¹ kupê o imieniu Daniel – skromnie
wyjaœni³a Klemcia. – Ca³e szczêœcie, ¿e zjawi³am siê w sam¹ porê.
Z tym facetem ciocia mo¿e siê spokojnie zadawaæ. On jest
w porz¹dku.
– A ty co? Jasnowidz jesteœ? – zdziwi³am siê.
– ¯a³ujê, ¿e nie. Ja po prostu go znam. By³am kiedyœ z mam¹
i dziadkiem u niego. Z czystym sumieniem mogê cioci powiedzieæ,
¿e mamy nie podrywa³.
– Kamieñ spad³ mi z serca – zakpi³am.
– Mo¿e siê ciocia z nim umówiæ, a mnie wys³aæ do kina – uknu³a
ju¿ spisek. – Ale dalej niech siê ciocia nie zapêdza, bo coœ mi
w nim nie le¿y. Jeszcze nie wiem co, ale zalecam ZOZ.
– A co to jest ZOZ?
– Zasada ograniczonego zaufania.
– A dlaczego s¹dzisz, ¿e mia³abym ochotê siê z nim umówiæ?
– To widaæ po oczach. Ciocia ju¿ jest lekko nieprzytomna. Ale
ostrzegam, to tylko tlenek azotu. Nie ma siê co ekscytowaæ. I nale¿y
pamiêtaæ, ¿e wtedy nie jesteœmy do koñca sob¹.
– Sk¹d ty to wiesz?
– Z ksi¹¿ek.
– Muszê ci zmieniæ spis lektur, bo jesteœ m¹drzejsza ode mnie
– przyzna³am samokrytycznie.
– Rozumiem, ¿e ju¿ ciocia nic nie bêdzie jad³a?
– Raczej nie s¹dzê.
– No to do ³ó¿eczka i spaæ. Mogê dzisiaj spaæ z cioci¹? – spyta³a
Klemcia.
I wœlizgnê³a siê pod ko³drê. Przytuli³a siê tak mocno, ¿e
zmartwi³am siê o moje ¿ebra. Pomyœleæ, ¿e udaje tak¹ doros³¹,
94
Serwantka
a potrzebuje mi³oœci i ciep³a jak malutkie dziecko. ¯ongluje
Orgazmem i Seksem na pla¿y, zna prawie wszystkie wa¿niejsze
daty na pamiêæ, tablicê Mendelejewa ma w ma³ym palcu, po
angielsku mówi lepiej ni¿ ja, uwa¿a, ¿e faceci to szowinistyczne,
ma³ostkowe dupki i zasypia w moich ramionach ze s³owami:
ciociu, œpijmy „w ³y¿eczkê”. Ciekawe, co œni siê takim dorastaj¹cym
panienkom? Niestety, ja ju¿ nie pamiêtam.
G³upia ta moja siostra, ¿e wyjecha³a. Choæ z drugiej strony, nie
mia³abym okazji poznaæ tak dobrze Klementynki.
Przebywanie z nastolatk¹ obfituje w szereg niespodzianek
i wprost nieprzewidywalnych wydarzeñ.
– Dzwoni³a mama? – spyta³am Klementynkê po przyjœciu
z redakcji.
– Niestety tak – ponuro odpar³a Klemcia.
– S³onko, trochê szacunku dla w³asnej matki – postanowi³am
broniæ siostry.
– Nie mam odpowiednich wzorców, ciociu. Mama zakomunikowa³a,
¿e ojcu przed³u¿yli kontrakt na kolejne pó³ roku, ju¿ teraz im to
powiedzieli, wiêc zdecydowali, ¿e zostaj¹. Czuje ciocia? Siedz¹ tam
dopiero dwa miesi¹ce, a ju¿ zaplanowali moje ¿ycie na rok do przodu!
– Smutno ci, prawda?
– Wœciek³a jestem i tyle. Za moj¹ mam¹ nie da siê têskniæ. To
niezdrowe uczucie. Lepiej od razu sobie wmówiæ, ¿e jest siê
sierot¹.
– Klementynka, przestañ.
– Ciocia wie, jak to jest mieæ kuku³kê za matkê? Wci¹¿ tylko:
ku ku, ku ku i chlast mnie do innego gniazda. Jak œmierdz¹ce jajo.
– Mia³am nadziejê, ¿e w moim gnieŸdzie jest ci dobrze...
– To najcieplejsze gniazdko, jakie mia³am. Dlaczego ty nie jesteœ
moj¹ mam¹? – Klementynka, choæ tak doros³a, czasami by³a
dzieckiem. – A tak w ogóle, to dlaczego ciocia nie ma dzieci?
Hm, dobre pytanie...
– Nie wiem. Mo¿e w³aœnie dlatego, ¿eby nie byæ matk¹ kuku³k¹?
95
Serwantka
– powiedzia³am, ale w duchu zaczê³am analizowaæ prawdziwe
przyczyny.
Zabawne, ¿e dopiero gdy fan Mieæki wyprowadzi³ siê z domu,
poczu³am silny instynkt macierzyñski, który najpierw objawi³ siê
niañczeniem malarza æpuna, dziwn¹ sympati¹ do osobniczek tej
samej p³ci, a teraz kie³kuj¹cym uczuciem do pana doktora. Myœlê,
¿e mog³abym mieæ dziecko.
– Ciociu – wyrwa³a mnie z zadumy Klemcia. – Mogê od cioci
po¿yczyæ tampony? Moje siê skoñczy³y, a nie chcê siê w³óczyæ po nocy.
– I bardzo s³usznie. Ale ja nie jestem pewna, czy ty aby na pewno
mo¿esz u¿ywaæ tamponów? Przecie¿ jesteœ dziewic¹, mam nadziejê?
– Kolejny mit o tamponach. Mogê. One nie powoduj¹ defloracji
– pouczy³o mnie ma³oletnie dziecko i znik³o w czeluœciach ³azienki.
Rany Boskie! Tampony! Zupe³nie zapomnia³am, ¿e nale¿y je
kupowaæ. Jeœli zapomnia³am, to nie kupowa³am.
– Klementynko! – wydar³am siê w stronê drzwi ³azienki. – A czy
ja w ogóle mam jeszcze jakieœ tampony?
– Marne trzy sztuczki. Musi ciocia kupiæ.
Kupiæ! Oczywiœcie, ale po co? Jejku, czu³am, ¿e robi mi siê
bardzo, bardzo gor¹co.
Uœwiadomi³am sobie nagle, ¿e nie u¿ywa³am ich ostatnio
z bardzo prostego powodu: NIE MIA£AM OKRESU W UBIEG£YM
MIESI¥CU!!!
Pot la³ mi siê ze strachu po plecach, rêce siê trzês³y i daremnie
usi³owa³am sobie przypomnieæ, kiedy ostatnio mia³am miesi¹czkê.
I dlaczego zapomnia³am o tym? Dlaczego zapomnia³am, ¿e nie
mia³am okresu???
Ogarnia mnie schiza! Nigdy mi siê to nie zdarzy³o! Klementynka
wysz³a z ³azienki i powa¿nie zaniepokoi³a siê moim stanem
zdrowia.
– O kurczê, ciocia kiepœciutko wygl¹da. Ca³a krew ciociu z mózgu
odp³ynê³a. Blada ciocia jest, lepiej niech siê ciocia po³o¿y, a ja
zrobiê dobrej herbatki.
96
Serwantka
– Nie chcê herbatki. Zrób mi drinka – posz³am na ca³oœæ.
– Nie wiem, czy ciocia powinna piæ alkohol? – zastanowi³a siê
moja siostrzenica. – W cioci stanie? – dobi³a mnie.
– A w jakim ja niby jestem stanie? – krzyknê³am na ni¹ zupe³nie
niepotrzebnie.
– W fatalnym. Niech ciocia poprosi tego doktorka o skierowanie
na morfologiê. Chyba cioci krwinki szalej¹.
Ta Klementynka to bardzo dobre dziecko. I m¹dre. Niedawno
skoñczy³a 13 lat.
*
*
*
– Trojka, ty sobie nie rób jaj, tylko kupuj test. A zreszt¹, co ja
gadam – poprawi³a siê Karina.
– Jaki test? Jak ty ju¿ drugi miesi¹c nie masz okresu, to ty na bank
jesteœ w ci¹¿y.
– Tego w³aœnie potrzebowa³am: pocieszenia i wsparcia
– jêknê³am.
– My nie mamy ciê pocieszaæ, tylko szukaæ rozwi¹zania. A sk¹d
mamy wiedzieæ, czego szukaæ, jeœli nie chcesz zrobiæ testu?
– Nie drzyj siê tak, bo Klementyna us³yszy – uciszy³am Karinê.
– Ciociu, ju¿ us³ysza³a, mo¿ecie przestaæ szeptaæ po k¹tach,
spokojnie ciocia Karina mo¿e wrzeszczeæ jak na tkalni. Ja siê i tak
wszystkiego domyœlam – krzyknê³a zza drzwi Klementynka.
– Dziêki. Teraz ju¿ mogê sobie strzeliæ w ten g³upi ³eb
– z rezygnacj¹ wyszepta³am.
– Weroniko, skocz na dó³ do apteki i kup kole¿ance teœcik
– wyda³a dyspozycje Karina.
Nie mia³am si³y, ¿eby zaprotestowaæ.
Weronika przybieg³a z trzema testami ró¿nym firm.
– Co ty? Wszystkie mamy sobie robiæ test? – nawet siê ucieszy³am.
– Oprócz Klementynki, rzecz jasna.
– Pomyœla³am, ¿e bêdzie ci raŸniej.
97
Serwantka
Faktycznie. By³o. Otworzy³am jeden i zaczê³am czytaæ.
– Ooo, dziewczyny, mamy problem – powiedzia³am zawiedziona.
– Tu jest napisane: w celu przeprowadzenia testu nale¿y u¿yæ kilku
kropel moczu rannego.
– Rannego? Czy porannego?
– To samo, bez ró¿nicy.
– I gdzie widzisz problem? – nie rozumia³a Karina.
– Problem w tym, ¿e jest prawie 21 i nasz mocz dawno ju¿ utraci³
status rannego.
– Nie ma sprawy. Wpadniemy jutro o œwicie. Tylko nas wpuœæ,
bo inaczej siê posikamy pod drzwiami i z testu nici.
– A nie mo¿ecie w domu nasikaæ do kubeczka i przyjœæ
z materia³em do badañ o jakiejœ ludzkiej porze?
– Nie. Bo to nie bêdzie ju¿ to samo. Jak razem, to razem
– protestowa³a Weronika.
– Ale ja mam tylko jedn¹ ³azienkê. I tak wszystkie jednoczeœnie nie
usi¹dziemy na kibelku – broni³am siê przed zerwaniem mnie
z ³ó¿ka o szóstej rano.
– Nic nie szkodzi. To potrwa tylko chwilkê – nie poddawa³a siê
Weronika.
– Chwilkê? Nie rozœmieszaj mnie – odezwa³a siê Karina. – Ty
i chwilkê? Kiedy siê zla³aœ w ogrodniczki, wygl¹da³aœ tak, jak by ciê
ktoœ obla³ kub³em wody. I, o ile dobrze pamiêtam, nie trwa³o to
chwilkê, a znacznie d³u¿ej.
Weronika w odruchu mi³oœci chcia³a skróciæ Karinê o g³owê za
pomoc¹ tasaka kuchennego.
A Klementynka, s¹dz¹c po odg³osach dochodz¹cych z pokoju,
turla³a siê prawdopodobnie ze œmiechu po pod³odze, s³ysz¹c
nasze ¿enuj¹ce rozmowy.
– Klemcia, zlituj siê nad moj¹ pod³og¹ – krzyknê³am b³agalnie.
– Luzik, ciocia. Na te panele jest 15 lat gwarancji – uspokoi³a mnie
wszystkowiedz¹ca nastolatka.
– Aha, i jeszcze jedno. Jak mnie wyrzuc¹ z pracy za t¹ twoj¹
98
Serwantka
nieocenion¹ pomoc przy odpowiadaniu na ostatni¹ porcjê listów,
to nie wiem, co zrobimy. Bêdziemy chyba jeœæ tynk ze œciany.
– Spokojna g³owa. Wtedy wezmê ciociê na utrzymanie – ³askawie
zaproponowa³a Klemcia.
Jasne. Ze z³ot¹ kart¹ bez limitu wydatków te¿ by³abym taka hojna.
Chocia¿ pamiêtaæ nale¿y, ¿e ca³¹ fors¹ Klementynowych rodziców
dysponujê ja z uwagi na niepe³noletnoœæ ich córki.
– Jak ju¿ kiedyœ bêdê odpowiednio znieczulona alkoholem, mo¿e
w przyp³ywie szaleñstwa wyp³acê zawrotn¹ kwotê tysi¹ca z³otych
i wtedy zaszalejemy!
– Co ciocia „Kilera” nie ogl¹da³a? – spyta³o zza drzwi dzieciê.
– A co ma piernik do wiatraka?
– Ciociu? Tysi¹c z³otych? I ciocia chce, ¿ebyœmy za to zaszala³y?
A co my mamy sobie za to waciki kupiæ?
Dziewczyny przysz³y o szóstej rano, co ju¿ samo w sobie
by³o niezwyk³ym poœwiêceniem.
Po krótkiej szamotaninie przed drzwiami ³azienki dosz³yœmy
do wniosku, ¿e bez pomocy Klementyny najwy¿ej pozabijamy siê,
walcz¹c o pierwszeñstwo w sikaniu, uprzednio siê posikawszy
oczywiœcie.
Klemetynka przysz³a i wyznaczy³a kolejnoœæ.
– Ciocia pierwsza – jako gospodyni domu oraz jako potencjalna
matka.
– To czysty nepotyzm! – oburzy³a siê Karina.
– ¯aden nepotyzm! Nie ma mowy o specjalnym traktowaniu
rodziny – zaoponowa³a Klemcia. – Ciocia im powie, ¿e ja nie
uznajê takich metod!
– To prawda. Kiedyœ spotka³yœmy siê z Klemci¹ na poczcie, sta³am
w gigantycznej kolejce. 38 osób przede mn¹. Patrzê – Klementynka
stoi prawie przy samym okienku. Uradowa³am siê. Nie wpuœci³a
mnie, bo, jak to ujê³a, nie by³oby to uczciwe wobec pozosta³ych
klientów. W zwi¹zku z tym obiad zjad³yœmy w porze kolacji, bo
wróci³am do domu wtedy, gdy zamknêli pocztê.
99
Serwantka
– A my to co? Nie jesteœmy potencjalnymi matkami? – zbuntowa³y
siê moje kochane kole¿anki.
– Ja te¿ jestem potencjaln¹ matk¹ – s³usznie zauwa¿y³a Klemcia.
– A mimo to nie pcham siê do kibla.
Nastêpnie rozda³a zakupione przez Weronikê kubeczki na mocz.
– Proszê bardzo, ciocia pierwsza. Po cioci Karina, a na koñcu
Weronika. Uwa¿ajcie, to bardzo wa¿ne. Próbkê moczu nale¿y
„zebraæ” ze œrodka strumienia. No i... ten... no. Zanim siê panie
wysiusiaj¹, musz¹ siê panie gdzieniegdzie umyæ.
– Co ty powiesz, nie wpad³ybyœmy na to – Karina robi³a siê
z³oœliwa, nie wiem dlaczego.
– Dziewczyny, a jak ustaliæ, gdzie jest œrodek w tym strumieniu?
– o, zaczê³o siê.
– Siknij sobie najpierw troszkê. Potem siê zatrzymaj. I siknij
znowu. I siê zatrzymaj. I dokoñcz sikanie, wiesz, idŸ na ca³oœæ.
I w³aœnie to, pomiêdzy sikniêciem troszkê, a pójœciem na ca³oœæ,
jest œrodkiem strumienia. Musisz to z³apaæ do kubeczka. Pamiêtajmy,
¿eby nie przesadzaæ, bo potrzebujemy tylko kilku kropli.
– Klementynko, teraz wydaj nam rêkawiczki chirurgiczne.
– Po co? Przecie¿ uryna jest bardzo zdrowa. Niektórzy to nawet
pij¹ – ona zawsze musia³a z czymœ wyskoczyæ.
– My wolimy wino. Dawaj te rêkawiczki, bo nam pêcherze popêkaj¹.
– Kubeczki podpisane?
– Tak jest!
– To do dzie³a.
Trzy minuty. Najd³u¿sze trzy minuty w moim ¿yciu. Dwa
poziome paseczki. Niebieski i czerwony. Czerwony czy niebieski.
Siedzia³yœmy wpatrzone w maleñki, plastikowy teœcik, który za
kilkadziesi¹t sekund mia³ zadecydowaæ o naszym ¿yciu. G³ównie
o moim.
– Niebieski – krzyknê³a zawiedziona Karina.
– Niebieski – zawtórowa³a jej Weronika.
– Czerwony – powiedzia³am i rozp³aka³am siê jak dziecko.
100
Serwantka
Cztery diwy siedzia³y w kuchni i popija³y herbatkê, któr¹
zakupi³yœmy, wracaj¹c od lekarza.
– Nie mia³aœ ¿adnych typowych objawów? Poranne md³oœci,
czêste sikanie, nadmierna sennoœæ, nabrzmia³e piersi? – docieka³a
Karina.
– ¯adnych – pokiwa³am g³ow¹.
– Oczywiœcie, ¿adnych, oprócz podstawowego – braku okresu
– Weronika by³a bezlitosna.
– B³agam, nie znêcajcie siê nade mn¹. Dobrze wiecie, ¿e tyle siê
w moim ¿yciu dzia³o. Marcin siê wyprowadzi³, nowa praca,
Klementynka... – zaczê³am wyliczaæ.
– Romans z Juli¹, nowy facet... – uzupe³ni³a Karina.
– No w³aœnie. Czas najwy¿szy wyjaœniæ kwestiê ojcostwa
– Weronika by³a czujna.
– Zaczniemy od Julii. J¹ mo¿emy chyba wykluczyæ.
– Chyba? Z ca³¹ pewnoœci¹ odpada. Ca³owa³am siê z ni¹ tylko. Poza
tym, gdyby nawet dosz³o do czegoœ wiêcej, to i tak cudów nie ma.
– Myœlmy dalej.
– Karina, a nad czym tu myœleæ? Co ja jestem Mieæka, ¿e mam
orzech do zgryzienia, kto jest ojcem, bo przespa³am siê z tysi¹cem
facetów? Sprawa jest prosta.
– Artysta malarz amfetaminista? – spyta³a Weronika.
– Na szczêœcie nie on...
– Hm... No to wypada na chirurga – zgadywa³a dalej Weronika.
– Zwariowa³aœ. Jeszcze nie zd¹¿y³am siê z nim przespaæ. Odpada.
– No to kto, do jasnej cholery? – Karina objawia³a zdenerwowanie.
– Jak to kto? – spyta³am, zupe³nie tak, jakby to by³o oczywiste.
– Marcin.
– Bój siê Boga, wstydu nie masz! Sypiaæ z w³asnym mê¿em w trakcie
rozwodu! – wrzasnê³a Karina.
– Ja za wami nie nad¹¿am. Same namawia³yœcie mnie, ¿ebym
okaza³a mu odrobiê wspó³czucia po tym pobiciu.
– Jasne, ale odrobinê, a ty musia³aœ poleŸæ z nim do ³ó¿ka.
101
Serwantka
We wtorek, niespe³na tydzieñ po tym, jak dowiedzia³am
siê, ¿e jestem w ci¹¿y, odwiedzi³ mnie Daniel amfetaminista.
– Och! Kochana moja, najdro¿sza! Jak siê czujesz? Opowiadaj,
opowiadaj mi o wszystkim natychmiast! Dlaczego mi nic nie
powiedzia³aœ? Przybieg³em pêdem do ciebie od razu, jak tylko siê
dowiedzia³em, ¿e bêdziemy mieli dziecko!
– Ach, to ju¿ mówi¹ o tym na mieœcie? – zdziwi³am siê uprzejmie.
– Pierniczku toruñski, jak mog³aœ do mnie nie zadzwoniæ?!
– Nie mia³am powodu.
– No wiesz?! A nasze dziecko to nie jest wystarczaj¹cy powód?
– Ty myœlisz, ¿e to dziecko jest twoje? – nie zamierza³am siê
litowaæ.
– Oczywiœcie!
– A od jak dawna siê nie spotykamy? – pytanie by³o podchwytliwe.
– Oj, nie wiem, ale chyba z jakieœ trzy miesi¹ce – policzy³ na
palcach malarz.
– No w³aœnie. Czy na tej waszej Akademii Sztuk Piêknych nie
nauczyli was liczyæ? Czy mo¿e nie dotar³o do ciebie, ¿e ja jestem
w ci¹¿y dopiero od oœmiu tygodni?
– Och ty! A wiêc jednak mia³em racjê! By³aœ niewierna! – wydar³
siê na pó³ klatki schodowej.
– A ty, jeœli nadal chcesz pozostaæ ¿ywy za piêæ minut, to ewakuuj
siê st¹d, bo jakaœ krzywda ciê spotka, jeœli mnie jeszcze raz
obrazisz – zasycza³am na niego.
Poskutkowa³o. Na szczêœcie. Bo naprawdê za siebie nie rêczy³am.
Chyba faktycznie o mojej ci¹¿y mówi³o ju¿ ca³e miasto, bo wieczorem
przysz³a Julia.
– Czeœæ, Trojka.
– Czeœæ, Julio.
– S³ysza³am...
– A czy jest ktoœ, kto jeszcze nie s³ysza³? – zniecierpliwi³am siê.
– Nie denerwuj siê. Teraz nie powinnaœ. Niczego ci nie trzeba?
– spyta³a troskliwie.
102
Serwantka
Sama nie wiem dlaczego, ale rozp³aka³am siê. Julia przytuli³a mnie
mocno i g³aska³a po w³osach. Pierwszy raz od dnia, w którym pasek
na moim teœcie ci¹¿owym zrobi³ siê czerwony, rozklei³am siê.
Plotki i wyg³upy z dziewczynami to co innego, a rozmowa z Juli¹
to te¿ co innego. Przy niej czujê siê dziwnie bezpieczna. Nie mam
pojêcia, co ona w sobie ma. Mo¿e to zosta³o jej z czasów, gdy by³a
jeszcze zakonnic¹. To ciep³o, otwartoœæ i zaufanie, jakim natychmiast
siê j¹ obdarza...
P³aka³am jak dzieciak, a Julia wyciera³a mi rozp³ywaj¹cy siê
makija¿. Szepta³a do ucha, ¿e wszystko bêdzie dobrze. I sama nie
wiem, co by siê sta³o, gdyby nie zadzwoni³ telefon.
Julia powiedzia³a, ¿e mnie kocha. I jeœli chcê, to pomo¿e mi
wychowaæ to dziecko.
Zaproponowa³a, ¿ebyœmy siê przeprowadzi³y do jej domu
z Klementynk¹.
Wierzê, ¿e Klementynka by zrozumia³a i nie mia³aby nic
przeciwko ciotce lesbijce.
Ale moje dziecko? Ta propozycja odpada. Piêknie siê zaczyna.
Bo¿e kochany, co ja ma robiæ?
Nazajutrz przyszed³ Marcin. To wieczorem powinien
pojawiæ siê Rafa³.
Mój ma³¿onek sta³ w progu, nie bardzo wiedz¹c, co ma
powiedzieæ. Wyrêczy³am go:
– Pog³oski o mojej rzekomej ci¹¿y to brudne insynuacje.
Ewentualnie mogê przystaæ na niepokalane poczêcie. Jeœli nie
chcesz, nie musisz uznaæ dziecka. Ani daæ mu nazwiska.
– Oszala³aœ? Przecie¿ ja was kocham! Mia³aœ przemyœleæ moj¹
ostatni¹ propozycjê. Pamiêtasz, kiedy by³em u ciebie i jad³em
kluski na œliwkach, prosi³em ciê, ¿ebyœmy spróbowali naprawiæ
nasze ma³¿eñstwo...
– Jak mogê nie pamiêtaæ, skoro w wyniku tego spotkania zasz³am
w ci¹¿ê?
– Trojka. To jest znak. ¯e wszystko siê jeszcze mo¿e u³o¿yæ. Czy
103
Serwantka
ty tego nie rozumiesz? Bêdziemy mieli dziecko! Nasze dziecko! Po
15 latach ma³¿eñstwa urodzi nam siê dziecko! – ekscytowa³ siê
Marcin. – Zapewnimy mu wszystko, co trzeba: bêdzie mia³o
wszystko, czego zapragnie. Zobacz, Trojka: mamy mieszkania,
samochód, dobrze prosperuj¹ca firmê, du¿e perspektywy...
– Ty to masz.
– Nie, nieprawda! To jest twoje!
– Szkoda, ¿e zapomina³eœ o tym przez tyle lat. I jest jeszcze jedna
wa¿na rzecz, której nam brakuje.
– Helenko, o czym ty mówisz?
– Mówiê o mi³oœci. Dziecko nie mo¿e wychowywaæ siê w rodzinie,
w której nie ma mi³oœci. Samochód, pieni¹dze i dostatnie ¿ycie to
za ma³o.
– Troja – Marcin usiad³ przy mnie i wzi¹³ mnie za rêkê.
– Pos³uchaj mnie, proszê. Nigdy tak bardzo nie by³em pewien
swoich uczuæ, jak wtedy, gdy ciê straci³em. Jestem durniem.
Rani³em ciê przez ca³e ¿ycie. Nie umia³em okazywaæ emocji.
Ale przysiêgam, ¿e to siê zmieni. Zobaczysz. Daj nam tylko szansê.
Przyjrza³am siê mojemu mê¿owi. Nie wygl¹da³ za dobrze,
chocia¿ to ja by³am w ci¹¿y. Od naszego ostatniego, kluskowego
spotkania, poszarza³ jeszcze bardziej i przygas³. Mo¿e faktycznie
powinnam siê zastanowiæ? Dziecko musi mieæ ojca. Ale czy
jakiegokolwiek?
*
*
*
– Przygotuj siê – zadŸwiêcza³a w s³uchawce Karina. – Idziesz siê
rozerwaæ.
– Jak to? A Klementynka? – ci¹¿a najwyraŸniej mi s³u¿y³a.
– Oczywiœcie idzie z nami.
– Klemcia – zawo³a³am. – Szykuj siê, idziesz z ciotkami.
– Znowu do zadymionego pubu? To ja wolê zostaæ w domu.
– Samej ciê nie zostawiê.
– Nie bêdê sama. Siwy ma przyjœæ – oznajmi³a moja dziewczynka.
104
Serwantka
– Rany Boskie? A kto to jest Siwy?
– Przecie¿ mówi³am cioci, to mój facet.
– Jak to twój facet? Czy¿byœ przesta³a byæ rozs¹dn¹ dziewczynk¹?
– Ciociu – Klemcia spojrza³a na mnie z politowaniem. – Nie chcê
byæ nieuprzejma, ale jeœli mia³abym uczyæ siê rozs¹dku od cioci,
to daleko bym nie zasz³a.
– W³aœciwie to powinnam siê teraz najpierw oburzyæ, a zaraz
potem obraziæ – powiedzia³am z rezygnacj¹ w g³osie.
– A za co? Przecie¿ mam racjê, prawda?
– Wiesz, dla zasady. By³o, nie by³o, pouczasz mnie, mimo ¿e
nieletnia jesteœ.
– Wola³abym zostaæ – wróci³a do w¹tku Klemcia. – Siwy ma
przynieœæ coœ do s³uchania.
– I mo¿e jeszcze mi wmówisz, ¿e mam ciê z nim zostawiæ sam
na sam? O nie! Ja wiem, jak siê takie rzeczy koñcz¹!
– Ciocia sobie wyobrazi, ¿e ja te¿ wiem – i spojrza³a wymownie
na mój brzuch.
– Klementynko! – postanowi³am ratowaæ wkopany w ziemiê autorytet.
– Ale ja jestem doros³a!!!
– I co? Mam rozumieæ, ¿e doros³a znaczy m¹drzejsza? – ma³a by³a
bezlitosna.
– Kochanie, nie dobijaj mnie. Ja naprawdê nie wiem, co dalej bêdzie!
– Jak to co? Bêdziemy mia³y dziecko.
Weronika z Karin¹ zabra³y mnie, w celu odstresowania,
do w miarê nie du¿o zadymionego pubu. Przez ca³y wieczór
zamiast siê relaksowaæ, myœla³am, co Siwy wyczynia z Klemci¹.
Podzieli³am siê obawami z dziewczynami.
– Zwariowa³aœ, jeœli myœlisz, ¿e Klementyna dopuœci go bli¿ej
ni¿ na odleg³oœæ dwóch metrów.
– Karina, ale Siwy ma 16 lat, a ona tylko 13. Wiesz, jacy s¹ ch³opcy
w tym wieku. Burza hormonów, problemy, czy penis mu siê od
masturbacji wykrzywi³ w lew¹ stronê, czy w praw¹.
– Co ty gadasz? Zreszt¹ uwa¿am, ¿e zupe³nie niepotrzebnie siê
105
Serwantka
martwisz. Kto jak kto, ale Klementynka potrafi faceta sprowadziæ
do parteru.
– O rany!!! – podnieci³a siê dziwnie Weronika. – Zobaczcie!
Zobaczcie, kto tak siedzi przy stoliku pod oknem!
– Gdzie, gdzie? – nic nie widzia³yœmy.
– Po przek¹tnej. Teraz kelnerka go zas³oni³a. Oooo! Widzicie?
– Aha! Ten facet wygl¹da jak Del¹g.
– Nie wygl¹da, tylko to jest Pawe³ Del¹g. Oooo! Wstaje! Ju¿
wychodzi? – powiedzia³a zawiedziona Wera. – Myœla³am, ¿e jest
wy¿szy.
– Nie wychodzi, tylko nawet Pawe³ Del¹g musi od czasu do czasu
sobie sikn¹æ – œledzi³a go wzrokiem Karina. – Do klopa poszed³.
– Eeeeh – nie wiedzieæ czemu westchnê³a Weronika.
– A ty co? Myœla³aœ, ¿e taki aktor to nie sika, nie ma te¿ jelita
grubego, a b¹ki to anio³ki zabieraj¹? – Karina mia³a wenê.
– Przestañ mi go obrzydzaæ. To na nic – Weronika zawiesi³a wzrok
na drzwiach od toalety.
– Idzie! Idzie! Dziewczyny, ja pójdê po autograf, co?
– A idŸ w cholerê. Tylko wróæ zaraz. Nie dosiadaj siê do stolika.
Weronika wychyli³a dwie kolejki czystej pod rz¹d, wziê³a g³êboki
oddech, rozpiê³a bluzkê i posz³a. Wraca za kilka minut,
rozanielona, ze skrzyd³ami u ramion niemal¿e.
– I co? Masz ten autograf ? – spyta³yœmy.
– Pewnie ¿e mam – dr¿¹cym g³osem zaœpiewa³a Wera.
– No to poka¿ – Karina zaczê³a poszukiwaæ kartki w rêkach
Weroniki.
– Tutaj mam! – oœwiadczy³a Weronika i rozchyli³a bluzkê.
Na jej obfitym doœæ biuœcie, faktycznie by³o coœ namazane:
– „Weronice – Józek Æwiek” – przeczyta³a na g³os Karina
i dosta³a spazmów.
– Jak to Józek Æwiek? – nie mog³a poj¹æ Wera. – Wygl¹da³ jak Del¹g.
– Daj spokój Wera, dajesz sobie obcym facetom po cyckach pisaæ.
– Pijana jest. Dlatego.
106
Serwantka
– Pijana? Niby kto? Zaprzeczam kategorycznie – doœæ niewyraŸnie
powiedzia³a Wera.
Sporo k³opotów przysporzy³ jej wyraz „kategorycznie”.
– Dobra, w takim razie zrobimy test – zadecydowa³am. – Powiedz:
„PRIORYTET”.
– Por-pyor-por-pior... – Weronika walczy³a do koñca. Nabra³a
powietrza, wydê³a policzki i wrzasnê³a: „PRIORYTET!!!”.
Po pierwszej czêœci s³owa testowego prze¿uwana przez Weronikê
sa³atka z krewetek znalaz³a siê na twarzy s¹siada z s¹siedniego
stolika, a uœciœlaj¹c – krewetka zaleg³a mu na œrodku czo³a.
Dodam, ¿e by³a to krewetka tygrysia. Tak wielka jak ma³y krab.
Myœla³am, ¿e umrê ze œmiechu. Ale postanowi³am zachowaæ
pokerow¹ twarz.
Spojrza³am na Werê i ju¿ chcia³am j¹ zrugaæ, ale zmieni³am zdanie.
Moja kole¿anka siedzia³a nieruchomo, a g³ówka jej bezw³adnie
zwisa³a. Zapad³a w letarg.
– Weroniko, idŸ przeproœ pana i zdejmij mu tê krewetkê z twarzy.
– Daj spokój, Karina, naszej kole¿anki tu nie ma. Dusza ulecia³a,
tylko cia³o zosta³o. Ona sobie tu wprawdzie siedzi, ale w œrodku
nic nie ma. A pan sobie ju¿ poradzi³.
W zwi¹zku z powy¿sz¹ sytuacj¹ temat mojego dziecka zszed³
na dalszy plan.
Wróci³am do domu o doœæ przyzwoitej godzinie i zasta³am
Klementynkê szoruj¹c¹ g¹bk¹ tapetê.
– Kochanie, co ty robisz z t¹ œcian¹? – naprawdê chcia³am
wiedzieæ.
– Zmywam z niej krew – oznajmi³a Klementynka.
– Krew? – musia³am sobie usi¹œæ.
I nagle mi siê przypomnia³o, ¿e mia³ byæ Siwy, a go nie ma.
– A gdzie pan Siwy? Poszed³ sobie ju¿?
– Niezupe³nie. Zabrali go – Klementyna nadal z zapamiêtaniem
szorowa³a tapetê.
– Kochanie, zostaw tê tapetê, bo zaraz siê odklei. Czyja ta krew?
107
Serwantka
– Dupka do entej potêgi.
– Siwego? – przeczuwa³am.
– Ciociu, Siwy to ju¿ historia. Mo¿emy zmieniæ temat?
– Chyba go nie zamordowa³aœ i nie wsadzi³aœ do tapczanu? Nie,
nie mo¿emy zmieniæ tematu. Zostawiam ciê w domu z ch³opakiem,
a gdy wracam, ty zmywasz jego krew ze œciany. Musisz mi to
wyjaœniæ.
Spojrza³am uwa¿nie na Klemciê i zauwa¿y³am, ¿e w³osy ma
w lekkim nie³adzie i trzês¹ jej siê usteczka.
– Ciociu, Siwy okaza³ siê kolejnym dupkiem, któremu penis
prawie nabi³ guza na czole. Testosteron mu siê uszami wylewa³
i myœla³ sobie, ¿e jak ju¿ tu do mnie przyszed³, to w jednym celu.
„Co jest ma³a? Sama mnie zaprosi³aœ, no to przysz³em
(PRZYSZ£EM – s³yszy to ciocia?!). No to teraz, maleñka, nie
udawaj, ¿e nie chcesz. Chata wolna. Przecie¿ sama tego chcesz”
– powiedzia³, próbuj¹c wsadziæ mi jêzor do gard³a i ³apê pod
spódnicê.
– O Jezu! Mówi³am, ¿e tak bêdzie! – myœla³am, ¿e mi serce nosem
wyskoczy.
– Ciociu! A ja cioci powiedzia³am, ¿e jestem rozs¹dna, tak?
– Tak. Ale jesteœ 13-letni¹ dziewczynk¹! A on 16-letnim
ch³opakiem!
– No. Jest 16-letnim ch³opakiem ze z³amanym nosem, st¹d ta krew
na tapecie. Jak mu walnê³am, to go lekko zarzuci³o na œcianê.
Jest 16-letnim ch³opakiem z po³aman¹ rêk¹. Trochê mu palce
pogruchota³am. Wie ciocia, te, co mi pod spódnicê wk³ada³. Teraz
to on d³ugo tej ³apy nigdzie nie wsadzi – zakoñczy³a opowieœæ
Klementynka. – Od ósmego roku ¿ycia trenujê judo.
– Tak? Nie wiedzia³am – zdziwi³am siê.
– Siwy te¿ nie widzia³.
– Kto go zabra³? – zainteresowa³am siê.
– Jak to kto? Pogotowie.
– To teraz mamy przer¹bane. Wszystko wyœpiewa.
108
Serwantka
– Ciocia ¿ycia nie zna. Powiedzia³, ¿e straci³ równowagê, przytrzasn¹³
sobie rêkê drzwiami, a potem wpad³ na œcianê i z³ama³ nos.
– Tak czy inaczej bêdzie siê mœci³.
– Nie bêdzie. Dzwoni³ do mnie zaraz po tym, jak go posk³adali.
Kaja³ siê i prosi³ o wybaczenie. Aha, doda³, ¿e jestem kobiet¹ jego
¿ycia i teraz ma pewnoœæ, ¿e mo¿e mieæ do mnie zaufanie.
– Sk¹d ja to znam? – zamyœli³am siê.
– Z autopsji. Mówi³am cioci, ¿e wszyscy s¹ tacy sami.
– Mo¿e nie wszyscy, kochanie, ale znakomita wiêkszoœæ. Zostaw
tê tapetê. Czas do ³ó¿ka. Za du¿o wra¿eñ jak na jeden dzieñ.
*
*
*
Rafa³ zadzwoni³ w porze tak zwanego lunchu i zaprosi³ mnie na
kolacjê. Powiedzia³, ¿e przyjedzie po mnie wieczorem, poniewa¿
nie chce, ¿ebym nara¿a³a siebie i innych, przemieszczaj¹c siê moim
r¹czym ogierem noc¹.
W pierwszej chwili zgodzi³am siê, bo zapomnia³am, ¿e jestem
w ci¹¿y. Jednak sobie przypomnia³am, a w zasadzie przypomnia³o
mi o tym moje nienarodzone dziecko, wysy³aj¹c mnie do ³azienki,
gdzie kaza³o mi puœciæ ró¿nokolorowego pawia.
Odk¹d siê dowiedzia³am, ¿e spodziewam siê dziecka,
natychmiast odkry³am u siebie wszystkie objawy. Autosugestia czy co?
Haftujê na okr¹g³o, spa³abym 24 godziny na dobê, reagujê
(negatywnie) na ró¿ne zapachy. Ostatnio zwymiotowa³am Karinie
w samochodzie, bo mój zmys³ powonienia doœæ oryginalnie
zareagowa³ na jej waniliow¹ choinkê zapachow¹. Na szczêœcie
Karina zachowa³a siê jak cz³owiek i nie kaza³a mi sprz¹taæ...
Hm... Tylko ¿e jakoœ d³ugo nie dzwoni.
Wczoraj zaœ w hipermarkecie wyjada³am ogórki kiszone prosto
z beczki. Palcami. Gdy ju¿ sobie podjad³am, to przesz³am do beczki
z kiszon¹ kapust¹. To prawda, ¿e kobiecie w ci¹¿y, nawet
niezaawansowanej, wiele siê wybacza.
109
Serwantka
Bojê siê iœæ z Rafa³em na kolacjê, ¿eby mu nie przynieœæ wstydu.
Nie daj Bo¿e w eleganckiej restauracji puszczê pawia na kelnera?
Nie dam rady siê powstrzymaæ. A przede wszystkim trzeba mu
powiedzieæ, ¿e jestem ladacznic¹ i bêdê mia³a dziecko.
Wieczorem, gdy siedzia³yœmy z Klementynk¹ i po raz 28.
ogl¹da³yœmy „Alternatywy 4”, po¿eraj¹c przy tym dwie pizze
(jedna du¿a + jedna œrednia gratis), do tego skrzyde³ka z kurczaka
i piero¿ki Calzone, litr soku i litr coca-coli (Klemcia pi³a colê, bo
mnie teraz po coli wydyma), wymknê³o mi siê:
– Kurcze, Klemcia, ja to mam niefart.
– O co chodzi tym razem?
– Jak ju¿ poznam jakiegoœ fajnego faceta na poziomie, to okazuje
siê, ¿e jestem w ci¹¿y i to niestety nie z nim.
– Aha. Ale gdzie ten niefart? – Klementynka chyba nie nad¹¿a³a.
– Co ty, ma³a, nic nie kumasz?
– Ciociu, dlaczego ciocia tak dziwnie mówi? Niech ciocia zacznie
mówiæ jak dawniej, bo to obciach jak sto piêædziesi¹t.
– Oj, kochanie, chodzi o to, ¿e nawet jeszcze dobrze nie zaczê³am
siê z nim spotykaæ, a ju¿ muszê przestaæ. A najgorsze jest to, ¿e
mam przeczucie, ¿e z nim mog³oby byæ dobrze. Mi³o. Mog³oby siê
nam u³o¿yæ. Wiesz, czasami jest tak, ¿e jak zobaczysz kogoœ
pierwszy raz, to po prostu ju¿ wiesz, ¿e to ten. Zaiskrzy tak, ¿e ciê
prawie poparzy.
– I co w zwi¹zku z tym? Poparzy³o ciociê?
– Jak cholera. Ale wiesz, wola³am siê nie ekscytowaæ, ni¿ zanadto
podniecaæ. Szkoda... Teraz to i tak niewa¿ne...
– Dlaczego?
– Dlaczego, dlaczego... Jak to dlaczego? A który facet bêdzie
chcia³ sobie g³owê zawracaæ bab¹ w ci¹¿y? W dodatku nie jego
autorstwa.
– Ciociu, myœlê, ¿e powinna ciocia daæ mu szansê zdecydowania,
a nie podejmowaæ decyzjê za niego. Niech siê facet okreœli.
– ¯artujesz chyba! Nied³ugo uroœnie mi brzuch! Tylko wariat
110
Serwantka
zechcia³by wi¹zaæ siê z kobiet¹ w moim stanie i w mojej sytuacji!
– A kto cioci powiedzia³, ¿e doktor Wilczyñski jest normalny?
– Niby nikt, ale wygl¹da doœæ przyzwoicie. Taki jest wywa¿ony,
rozs¹dny, u³o¿ony. Zupe³ne przeciwieñstwo artysty malarza.
– Widzi ciocia, pozory czêsto myl¹. Nawet ja niew³aœciwie
oceni³am Siwego. Taki cool facet siê wydawa³, a okaza³ siê tak¹
wielk¹ œwini¹!
To by³o wczoraj. Dzisiaj umówi³am siê z Rafa³em na
kolacjê, ale muszê to odwo³aæ. To nie by³oby w porz¹dku z mojej
strony umawiaæ siê z nim. Przecie¿ ze mn¹ nie mo¿e wi¹zaæ
¿adnych planów na przysz³oœæ.
Wniosê mu w posagu nie jego dziecko, rozwód w toku
i siostrzenicê jako bonus.
Niez³a oferta. Nieczêsto siê trafia taki rarytas jak ja! Proszê – takie
trzy w jednym.
Jasna cholera. Muszê do niego zadzwoniæ.
No tak. Jego komórka nie odpowiada. Spróbujê na blok operacyjny.
– Doktor Wilczyñski jest przy zabiegu – poinformowa³a mnie
pielêgniarka.
Aha! Pewnie znowu ucina jak¹œ nogê albo rêkê.
W³aœnie mia³am po raz kolejny spróbowaæ siê dodzwoniæ do
Rafa³a, gdy on zadzwoni³ do mnie.
– Dzieñ dobry, Helenko. Szuka³aœ mnie? Czy coœ siê sta³o?
– Dzieñ dobry. Dzwoni³am, bo najpierw chcia³am odwo³aæ nasz¹
dzisiejsz¹ wspóln¹ kolacjê, ale w miêdzyczasie pomyœla³am, ¿e
jednak powinniœmy siê spotkaæ. Porozmawiaæ. Zapraszam ciê do
mnie. Zrobiê coœ dobrego. Co o tym myœlisz?
– Jestem za, a nawet przeciw (O! Ma nawet poczucie humoru!).
Przyniosê wino. O siódmej?
– Tak. Dobrze. O siódmej.
O rany! Co ja narobi³am! Umrê, a nie powiem mu tego!
– Klementynko!!! – wydar³am siê.
– Pali siê, ¿e siê ciocia tak wydziera?
111
Serwantka
– Gorzej! Zaprosi³am Rafa³a na kolacjê. I powiedzia³am, ¿e
przygotujê coœ dobrego!
– No tak. Czyli klêska. Jeœli on spróbuje tego, co ciocia mu
ugotuje, to na pewno ciociê rzuci.
– Dziêki, ¿e mnie pocieszasz. Ratuj mnie! W koñcu ³¹cz¹ nas
wiêzy krwi.
– Ile mamy czasu?
– Czekaj, czekaj. Jest trzecia, a on ma przyjœæ o siódmej. Czyli
jakieœ cztery godziny.
– Cztery do siódmej, ale jeszcze ciocia siê musi umalowaæ, ubraæ,
a ja muszê ewakuowaæ siê do cioci Kariny. Czyli na ugotowanie
czegoœ zjadliwego zostaj¹ dwie i pó³ do trzech.
– Wychodzisz?!
– No nie, zostajê! Co te¿ ciocia? Jasne, ¿e wychodzê. Musicie mieæ
odpowiedni nastrój. Kto wie, mo¿e pod wp³ywem chwili Rafa³
zapragnie zbli¿enia i zaniesie ciociê do sypialni, gdzie...
– Puszczê na niego wielobarwnego pawia. A poza tym ja nie mam
sypialni.
– Nie ma mowy. Nie zd¹¿ymy. Dzisiaj ciocia nie mo¿e daæ plamy.
Dzwoniê do ciotki Weroniki.
Nie mam pojêcia, o czym rozmawia³y, poniewa¿ od nadmiaru
emocji mnie zemdli³o.
Po godzinie przyjecha³a Weronika z Karin¹ ob³adowane
jak œwiêty Miko³aj w Bo¿e Narodzenie. Wtargnê³y do mojego
mieszkania i natychmiast zaanektowa³y kuchniê, wyrzucaj¹c
mnie do du¿ego pokoju, zwanego przez Klementynkê szumnie
salonem. Od czasu do czasu spoœród ha³asów ró¿nego pochodzenia,
dobiega³ mnie dŸwiêk t³uczonych talerzy. Towarzyszy³ temu
kwiecisty potok s³ów Kariny.
Po kolejnej godzinie dziewczyny wypchnê³y mnie z salonu do
pokoju okupowanego przez Klementynkê. Kiedy mnie zawo³a³y,
wesz³am do salonu i prawie powiedzia³am: „Przepraszam,
pomyli³am mieszkania”.
112
Serwantka
Nie mam pojêcia, jak one to zrobi³y. Nie pozna³am absolutnie
niczego, poza dywanem, kanap¹ i roletami w oknie. To by³o na
pewno moje. Ca³a reszta, nie wy³¹czaj¹c sto³u, krzese³, obrusów,
zastawy, nie nale¿a³a do mnie. Teraz ju¿ wiem, dlaczego Klementyna
na³o¿y³a mi s³uchawki na uszy i w³¹czy³a jakiœ okropny hip-hop.
– S³uchaj Trojka! Skup siê! W piekarniku masz wszystko, co
trzeba. Wystarczy podgrzaæ. A w mikrofalówce jest to, co nie
wesz³o do piekarnika...
– Karinko, ale ja nie mam mikrofalówki...
– Ju¿ masz. S³uchaj dalej: zupa jest w garnku na kuchence
– i poci¹gnê³a mnie do kuchni.
– Garnki te¿ nie s¹ moje...
– Teraz ju¿ s¹. Cicho b¹dŸ, nie przerywaj, bo zgubiê w¹tek. Deser
w lodówce.
Podejrzliwym wzrokiem zmierzy³am lodówkê.
– Daj spokój, lodówka jest twoja.
– Uff. Jestem do niej przywi¹zana. Dziewczyny, ale wyjaœnijcie mi
coœ. Sk¹d to siê wziê³o? Te sto³y, zastawa, to ca³e jedzenie?
– Catering. To takie wysublimowane okreœlenie ¿arcia na wynos.
Wiesz, ¿arcie na wynos w eleganckiej formie.
– Nie mam pieniêdzy. To wszystko musi kosztowaæ maj¹tek.
– Ciocia siê wyluzuje – odezwa³a siê Klemcia.
– No w³aœnie. Wyluzuj siê. Klementynka za wszystko zap³aci³a
z³ot¹ kart¹ twojej siostry.
– Dok³adnie tak. A ponadto uzna³yœmy, ¿e przyda ci siê kilka
nowych sprzêtów w domu. Aha, a teraz do ³azienki, biegusiem
Trojka. Ubierasz siê.
– Przecie¿ jestem ubrana – zauwa¿y³am.
– Raczej przebrana. Teraz siê ubierzesz stosownie do okazji.
– O! To mo¿e te¿ macie dla mnie sukniê z XVIII stulecia?
Stosown¹ do okazji? A dla Rafa³a rajstopki i peruczkê?
– Cicho b¹dŸ i do ³azienki.
Jak Boga kocham, nie wiedzia³am, ¿e mam ³azienkê z gumy!
113
Serwantka
Zmieœci³yœmy siê do niej wszystkie cztery, a ja mog³am nawet
wykonywaæ ró¿ne ruchy, charakterystyczne dla przymierzania ubrañ.
– Czy te ciuchy to te¿ catering?
– Nie. Magazyn kostiumów Opery Narodowej – za¿artowa³a Karina.
– Wyprzeda¿ by³a. Nie kupowa³yœmy du¿o nie ze sknerstwa
(i tak Klementynka p³aci³a), tylko pomyœla³yœmy, ¿e na razie nie
warto, bo i tak ci siê wkrótce figura zmieni. Taka siê zrobisz...
roz³o¿ysta.
– Roz³o¿ysta to siê zrobi póŸniej, jak urodzi. Teraz zrobi siê
aerodynamiczna.
– Teraz kosmetyki.
– A to co? – spyta³am, wskazuj¹c palcem na walizkê wygl¹dem
zbli¿on¹ do tych, które maj¹ przy sobie charakteryzatorki na planie
filmowym.
– Te¿ by³a wyprzeda¿? Chcecie mi to wszystko na³o¿yæ na twarz?
– Oj, Trojcia, zgadzam siê, ¿e trochê zaszala³yœmy, ale
z kosmetykami mog³yœmy. Przecie¿ jako przysz³a matka te¿ musisz
³adnie wygl¹daæ, dbaæ o siebie, ¿eby...
– ...siê dziecko nie wystraszy³o, jak mnie zobaczy zaraz po
przyjœciu na ten œwiat?
– Marudna siê robisz. Ale wybaczamy. Dobrze, teraz do lustra.
I znowu, tak jak wtedy, gdy Klemcia kaza³a mi ogl¹daæ swoj¹
podobiznê w lustrze, teraz te¿ sta³am i gapi³am siê na siebie. Hm...
i nieskromnie muszê stwierdziæ, ¿e to, co widzia³am, podoba³o mi siê.
Tak dawno nie zrobi³am nic dla siebie, ¿e ju¿ zapomnia³am, jakie
przyjemne jest poœwiêcanie czasu na g³upie przebieranki i makija¿e.
– Wygl¹dasz bosko! – zachwyci³y siê dziewczyny.
– Fakt. Niez³a z cioci laska. Mówi³am, moja krew – doda³a Klemcia.
– Chyba odwrotnie? – poprawi³am j¹.
– A co za ró¿nica? Na jedno wychodzi. Mówi¹c s³owami Siwego
(aha, macie pozdrowienia): niez³a dupa z cioci.
– Pewnie. Rycz¹ca trzydziecha – doda³a Weronika i puœci³a do
mnie oczko.
114
Serwantka
– Nie wiem, czy rycz¹ca, ale na pewno rzygaj¹c¹ – uzupe³ni³am
i pobieg³am do ³azienki.
– No nie! Troja, przestañ, bo zniszczysz ca³y makija¿! – przerazi³a
siê Karina.
– Coœ ty! Przecie¿ to jest pomadka L'Oreala Color Stay. Mo¿na
jeœæ, piæ, przez ca³y dzieñ, ca³owaæ siê nawet mo¿na i nie schodzi.
– Mo¿liwe. A by³o tam coœ o rzyganiu? Schodzi po zetkniêciu
z pawiem czy nie?
– O rany! – krzyknê³a Karina spojrzawszy na zegarek. – W pó³
do siódmej. Spadamy. Klemcia, bierz plecak z ksi¹¿kami,
przenocujesz u mnie, a jutro odwiozê ciê do szko³y.
– Ciociu, niech ciocia podejdzie jeszcze raz do lustra.
– Podesz³am. I co?
– Teraz niech ciocia powtarza za mn¹: Jestem atrakcyjn¹ kobiet¹
w najlepszej fazie jej rozwoju, pozbawion¹ problemów
i zmartwieñ dnia codziennego, otwart¹ na nowe uczucie, wart¹
w stopniu najwy¿szym mi³oœci szacunku i szczêœcia, potrafi¹c¹ daæ
mê¿czyŸnie to, czego pragnie najbardziej, pe³n¹ seksu i namiêtnoœci,
zrelaksowan¹ i pe³n¹ wewnêtrznej równowagi.
– Klementynko, przecie¿ nic z tego, co ty mówisz, nie jest prawd¹!
– Ciocia nie dyskutuje, tylko powtarza: Jestem atrakcyjn¹ kobiet¹
w najlepszej fazie jej rozwoju...
– Jestem atrakcyjn¹ kobiet¹ w najlepszej fazie jej rozwoju (raczej
niedorozwoju)...
– ...Pozbawion¹ problemów i zmartwieñ dnia codziennego...
– ...Pozbawion¹ problemów i zmartwieñ dnia codziennego (jak
mo¿na tak k³amaæ?!)...
– ...Otwart¹ na nowe uczucie, wart¹ w stopniu najwy¿szym mi³oœci,
szacunku i szczêœcia...
– ...Otwart¹ na nowe uczucie, wart¹ w stopniu najwy¿szym mi³oœci,
szacunku i szczêœcia (mo¿e i jestem otwarta, ale do tanga trzeba
dwojga)...
– ...Potrafi¹c¹ daæ mê¿czyŸnie to, czego pragnie najbardziej...
115
Serwantka
– ...Potrafi¹c¹ daæ mê¿czyŸnie to, czego pragnie najbardziej (rany,
nie mam pojêcia, o co to mo¿e byæ!)...
– ...Pe³n¹ seksu i namiêtnoœci...
– ...Pe³n¹ seksu i namiêtnoœci (kto, ja?!)...
– ...Zrelaksowan¹ i pe³n¹ wewnêtrznej równowagi.
– ...Zrelaksowan¹ i pe³n¹ wewnêtrznej równowagi (aktualnie
pozby³am siê mojej równowagi wewnêtrznej i trzêsê siê jak galaretka
w salaterce).
– W porz¹dku. To my ju¿ swoje zrobi³yœmy. Zadzwoñ, jak Rafa³
wyjdzie.
– Dobrze. Jeœli nie zadzwoniê, oznaczaæ to bêdzie, ¿e le¿ê z g³ow¹
przy kuchence gazowej, za³amana kolejn¹ ¿yciow¹ pora¿k¹. A tak
szczerze mówi¹c, to ja nie wiem, na co my wszystkie liczymy?
Przecie¿ wiadomo, jak skoñczy siê ten wieczór. Rafa³ wyjdzie zaraz
po tym, jak mu powiem, ¿e jestem w ci¹¿y.
– Po¿yjemy, zobaczymy. Trzymaj siê Trojka, kochamy ciê. Pa.
I posz³y. A ja zosta³am w mieszkaniu po metamorfozie z now¹
sob¹ i strasznym cykorem.
Rafa³ trzasn¹³ drzwiami i wyszed³. A ja nie mia³am nawet
si³y zawlec siê do kuchni i po³o¿yæ g³owy w piecyku, jak obieca³am
Karinie.
Zosta³am z zastyg³ym w rêku widelcem i, za³o¿ê siê, g³upim
wyrazem twarzy.
W³aœciwie nie wiem, na co liczy³am. Który normalny facet wi¹za³by
siê z kimœ takim jak ja? Szkoda tylko tego jedzenia i ca³ej tej kasy
wydanej na tê beznadziejn¹ kolacjê.
Tak sobie rozmyœla³am, ³ezki same polecia³y, nie wiadomo sk¹d
i dlaczego, na solê w sosie kalafiorowo-broku³owym. Cholera by to
wszystko wziê³a – moje ¿ycie to same straty. Odk¹d postanowi³am
byæ odwa¿na, samodzielna, odk¹d podnios³am z pod³ogi dumê
i zapomniany honor, ci¹gle wiatr mi w oczy wieje. Nawet jak ju¿
przez chwilê jest dobrze, to zaraz potem znowu jest Ÿle. Ha!
Jedyne, co mi teraz wychodzi, to... dzieci. Brawo, Helenko! Jak¹
116
Serwantka
trzeba byæ idiotk¹, ¿eby zajœæ w ci¹¿ê z w³asnym mê¿em, bêd¹c
w trakcie rozwodu! Tylko mnie mog³o siê to przydarzyæ.
Ooo! Patrzê na to ca³e ¿arcie na stole i nawet mnie nie mdli. Chyba
z nerwów mam œciœniêty ¿o³¹dek. A co mi tam? I tak bêdê
za chwilê grub¹, samotn¹ matk¹ z dwojgiem dzieci (w tym jedno
trochê wyroœniête, nabyte drog¹ najmu na czas tak naprawdê
nieokreœlony). Zaczê³am beztrosko pa³aszowaæ kopiasty deser, gdy
us³ysza³am podejrzany ha³as w przedpokoju. No tak. Nie
zamknê³am drzwi. Teraz tylko brakuje, ¿eby mnie napadli, okradli
i poæwiartowali w wannie.
Œrednio by³am zainteresowana ewentualnymi z³odziejami,
nawet siê nie ruszy³am od sto³u. Co Rafa³ powiedzia³, zrywaj¹c siê
jak oparzony od sto³u, po zakomunikowaniu mu przeze mnie
wiadomoœci sezonu? „Nie ruszaj siê. Zaraz wracam”.
Tia. Na pewno. Wróci. Ale co tam, nie ruszam siê, nie chce mi siê.
Bo niby gdzie mia³abym pójœæ? Dzwoniæ do dziewczyn i przyznaæ
siê do kolejnej klêski?
Eee, zd¹¿ê jutro. A poza tym mam dziwne przeczucie, ¿e one nie
wytrzymaj¹ do jutra i nawiedz¹ mnie jeszcze dzisiaj. Pewnie siedz¹
teraz jak na roz¿arzonych wêglach i obgryzaj¹ paznokcie. Wróæ
– tipsy.
Co siê w tym przedpokoju dzieje? Jacyœ niegramotni ci
w³amywacze. Tyle czasu w jednym miejscu? Z takim wynikiem
niewiele mieszkañ obrobi¹. Podnios³am siê z krzes³a i w³aœnie
zamierza³am zaryzykowaæ i pouczyæ w³amywaczy, gdy do pokoju
wszed³ Rafa³. Albo jego duch.
– Przecie¿ ciê prosi³em, ¿ebyœ siê st¹d nie rusza³a – powiedzia³
ciep³ym g³osem duch Rafa³a i podszed³ bli¿ej.
Nio, nio, nio. Z bliska Rafa³owi duch wygl¹da³ ca³kiem jak ¿ywy.
I nawet pachnia³ tak jak Rafa³. Lody migda³owe z bit¹ œmietan¹
podesz³y mi do gard³a i modli³am siê, ¿eby nie postanowi³y siê
uwolniæ w³aœnie w tej chwili.
– Przepraszam, ¿e musia³aœ czekaæ tak d³ugo, ale musia³em jechaæ
117
Serwantka
a¿ do centrum. Wszystkie kwiaciarnie w okolicy s¹ ju¿ zamkniête.
Na oczy mi siê rzuci³o, bo wcale nie zauwa¿y³am przecudnego
bukietu z p¹sowych, metrowych ró¿. Ale co ja siê dziwiê, skoro
nawet nie zauwa¿y³am, ¿e nie mam okresu.
Mia³am wra¿enie, ¿e ci¹gle siedzê z rozdziawion¹ buzi¹, poza tym
zdawa³o mi siê, ¿e jestem upaprana bit¹ œmietan¹, a w k¹cikach ust
mam lody migda³owe.
Uroczo musia³am siê prezentowaæ.
– Zapomnia³eœ czegoœ? – zapyta³am ma³o inteligentnie i chyba
doœæ nieprzyjemnie.
– Tak. Ciebie – powiedzia³ duch Rafa³a, ca³uj¹c mnie delikatnie
za uszkiem.
Uff. Jak gor¹co! Dobrze, ¿e jest Rexona...
– Rafa³, to nie dzieje siê naprawdê. Ciebie tu nie ma, wyszed³eœ
prawie godzinê temu, zaraz po tym, jak ci oznajmi³am, ¿e
spodziewam siê dziecka. A ja kimnê³am siê na stole i to wszystko
mi siê po prostu œni. A mo¿e ty mnie nie zrozumia³eœ? Powtórzê
jeszcze raz, ¿ebyœmy mieli jasnoœæ:
Mam 35 lat, jestem w trakcie rozwodu z mê¿em, z którym doœæ
niefartownie zasz³am w ci¹¿ê ju¿ po tym, jak siê wyprowadzi³, by
zacz¹æ prawdziwe ¿ycie u boki tirówki, któr¹ potem odbili
panowie z mafii. W chwili s³aboœci uleg³am mê¿owi, bo mi siê
wyda³ taki odmieniony. W efekcie spodziewam siê jego dziecka,
a ponadto mieszkam z nastoletni¹ siostrzenic¹ i nie zanosi siê na
to, by coœ siê mia³o zmieniæ. Zarabiam niewiele, jestem w kiepskiej
formie psychicznej, chocia¿ siê staram. Mam za sob¹ doœæ krótki, ale
intensywny zwi¹zek z artyst¹ malarzem, który okaza³ siê byæ æpunem
W dalszym ci¹gu do koñca nie okreœli³am siê co do mojej orientacji
seksualnej, bo jak ci wspomina³am, moja szefowa kocha siê we mnie.
Mam dwie szalone przyjació³ki oraz nie ca³kiem normalnych
rodziców i ca³kowicie niezrównowa¿on¹ siostrê. Mówiê ci o tym,
bo najprawdopodobniej jestem obci¹¿ona dziedzicznie. No. Teraz
mo¿esz ju¿ iœæ. Tylko b³agam, nie trzaskaj drzwiami.
118
Serwantka
Zakoñczy³am monolog i dopiero teraz odwa¿y³am siê
podnieœæ wzrok znad talerza.
Spojrza³am na Rafa³a i nie powiem, lekko siê zdziwi³am. Doktor
Wilczyñski siedzia³ dok³adnie naprzeciw mnie i uœmiecha³ siê.
PrzyjaŸnie, szczerze, serdecznie i ³agodnie.
– Oj, kochana! Jeœli po takiej reklamie nadal tu jestem, musi
oznaczaæ to tylko jedno.
– ¯e jesteœ nienormalny co najmniej tak jak ja? – co ja gadam?!
– ¯e muszê kochaæ ciê jak wariat – powiedzia³ i znowu poca³owa³
mnie za uszkiem.
Cholera! Jak on mnie tak ci¹gle bêdzie ca³owa³ za uszkiem, to nie
bêdê mog³a mu siê d³ugo opieraæ.
– Rafa³, ale ty nie jesteœ gejem? – postanowi³am siê upewniæ.
– A co? Jestem za ma³o mêski? – kokietowa³.
– A nie jesteœ przypadkiem poszukiwany listem goñczym przez
Interpol?
– Jeœli nawet, to nic mi o tym nie wiadomo.
– Ani mafia nie wyda³a na ciebie wyroku za amputowanie nie tej
rêki co trzeba jakiemuœ ich bossowi?
– Ostatnio mia³em same nogi, wiêc raczej nie.
– I nie masz guza mózgu?
– Zaczynasz zadawaæ coraz bardziej makabryczne pytania.
– Pytam, bo mo¿e masz jednak tego guza i uciska ci nerw
s³uchowy. I nic nie us³ysza³eœ z tego, co mówi³am.
– Wiesz co, Trojka? To ty chyba masz guza mózgu, bo to nic nie
s³yszysz! Czy tak trudno zrozumieæ, ¿e po prostu chcê byæ z tob¹?
– Bardzo trudno. Nie rozumiem – przyzna³am szczerze.
– To chodŸ tu do mnie, bêdê ci t³umaczy³.
Przyci¹gn¹³ mnie do siebie, wzi¹³ na rêce (silny facet!) i zaniós³ do
sypialni.
Hm... T³umaczy³ mi wszystko d³ugo i bardzo szczegó³owo.
Prawdê powiedziawszy, jeszcze dot¹d nikt mi tak nie t³umaczy³ jak
on. Tak precyzyjnie, cierpliwie i czule. I jak ju¿ skoñczy³ t³umaczenie,
119
Serwantka
to zacz¹³ od pocz¹tku. Troszkê obawia³am siê, jak znosi to moje
dziecko, ale chyba dobrze.
I pawie mnie opuœci³y, mam nadziejê, ¿e ju¿ na dobre. Kiedy lekko
och³onê³am, postanowi³am wreszcie coœ powiedzieæ. I powiedzia³am.
Spyta³am:
– Rafa³ku, myœlisz, ¿e ja mam punkt G?
– Myœlê, ¿e masz, ale jeœli nie jesteœ pewna, to mogê go poszukaæ
– zaoferowa³ siê.
I w tym momencie ktoœ za³omota³ do drzwi. Zerwa³am siê
na równe nogi i pobieg³am zobaczyæ, kto mi przeszkodzi³
w poszukiwaniach.
Karina, Weronika i Klementynka sta³y w korytarzu, nerwowo
przestêpuj¹c z nogi na nogê.
– Co ty sobie myœlisz? Wiesz, jak my siê denerwujemy?! Mia³aœ
zadzwoniæ, jak sobie pójdzie! – wrzasnê³a Karina.
– W³aœnie. Jak sobie pójdzie – odpowiedzia³am rzeczowo.
– Och! To znaczy... – Karina siê zapowietrzy³a.
– ...¿e przeszkadzamy – dokoñczy³a rezolutnie Klementynka
i wypchnê³a ciotki na korytarz.
*
*
*
– Kobieto, jak ty wygl¹dasz?! Kto ciê pobi³?! – wrzasnê³a Karina
zaraz po tym, jak wpuœci³am j¹ po pó³godzinnym koczowaniu pod
moimi drzwiami.
– Chyba nikt. To te wasze kosmetyki.
– ¯artujesz chyba! Kosmetyki za tak¹ cenê nie uczulaj¹! Cholera!
Wyrzuci³am paragon! Zaskar¿ymy ich! Jeszcze siê jak¹œ kasê na
tym wyci¹gnie! – ekscytowa³a siê Karina.
– Nie gor¹czkuj siê. One faktycznie nie uczulaj¹, tylko po prostu
trzeba je zmywaæ, gdy idzie siê spaæ – wyjaœni³am spokojnie.
– No w³aœnie. I dlatego teraz nie masz oczu, cerê masz jak zu¿yty
papier œcierny, a usta jak po przedawkowaniu kolagenu. Chirurgowi
120
Serwantka
siê rêk¹ omsknê³a ze strzykawki?
Karina przygl¹da³a mi siê chwilê i powiedzia³a:
– I wiesz, kochana, ¿e te usta mog³yby ci takie zostaæ. Do twarzy
ci w nich.
– Do twarzy mi w tych ustach? Karina b³agam, nie dobijaj mnie.
– K³adŸ siê. Wygl¹dasz tragicznie. Jak ciê Rafa³ zobaczy w takim
stanie, to zaraz zmieni zdanie.
Nie mia³am si³y siê opieraæ. Karina, mój zbawiciel, najpierw
przyrz¹dzi³a mi przepyszne mleczne œniadanko, w sam raz dla
przysz³ej matki. Nastêpnie uwolni³a mnie od resztek makija¿u.
– Dziêkujê ci, z³ota jesteœ. Czujê siê tak, jakby ktoœ zdj¹³ mi odlew
z twarzy. Gdzie moje dziecko? – spyta³am œrednio przytomnie.
– No chyba w brzuchu – Karina te¿ by³a nieprzytomna.
– Naprawdê? Co ty powiesz? – zakpi³am. – Chodzi³o mi o to,
gdzie jest Klementynka.
– Przyzwyczaj siê do myœli, ¿e dzieci w jej wieku podsy³a siê do
szko³y. Oswajaj siê, bo nied³ugo ciê to czeka – pouczy³a mnie
Karina.
– Nie przesadzaj. Najpierw, ¿eby mog³o gdziekolwiek pójœæ, musi
wyjœæ z brzucha.
– Powa¿nie myœlisz, ¿e jak wyjdzie z brzucha, to od razu sobie
gdzieœ pójdzie samo?
– Jasne. Do monopolowego. Albo na paradê techno.
– Parady techno nie ma w tym roku.
– A ty sk¹d wiesz? Lubisz techno? – przerazi³am siê.
– Klemcia mówi³a. Ale Klemcia raczej nie bardzo przepada
za tego rodzaju muzyk¹?
– Jesteœ wielka, wiesz? Nazywasz techno muzyk¹? Prawda, ¿e
Klemcia nie kocha techno. Ale Siwy tak.
– Jak to, Siwy? Przecie¿ to ju¿ historia. Zmieni³o siê coœ?
I dlaczego ja nic o tym nie wiem?
– W zasadzie nic siê nie zmieni³o. Oprócz tego, ¿e siê ju¿ wyliza³
i kocha Klemciê jeszcze bardziej ni¿ przed nokautem.
121
Serwantka
– Co ty powiesz? Okazuje siê, ¿e wystarczy faceta st³uc i nabiera
szacunku! Muszê to zapamiêtaæ.
– Ucz siê, ucz. Klementyna to niewysychaj¹ce Ÿród³o informacji.
– A wracaj¹c do rozrywek. A co ty byœ chcia³a, ¿eby zapisa³o siê
do harcerstwa?
– A dlaczego nie?
– Bo nie – uciê³a Karina.
– O rany, aleœ tyœ elokwentna.
– Bêdziesz z Rafa³em? – zmieni³a temat Karina.
– A sk¹d ja mam wiedzieæ?
– No wiesz? Przecie¿ szukaliœcie punktu G – odparowa³a Karina.
– O matko! Sk¹d o tym wiesz?! – serce mi podesz³o do gard³a.
– Dar³aœ siê tak, ¿e ciê pó³ klatki schodowej s³ysza³o. „Czy ja mam
punkt G?”
– No bo nie wiem, czy mam – posmutnia³am jakoœ.
– Aha. Teraz tak¿e po³owa twoich s¹siadów wie, ¿e ty nie wiesz.
– S³uchaj, to, ¿e szukaliœmy tego z Rafa³em, jeszcze nie oznacza,
¿e bêdziemy ze sob¹.
– A mo¿e oznaczaj¹ to kwiaty? Co? – Karina by³a nieugiêta.
– Karinko, s³oneczko moje, a dlaczego ty siê tak wypytujesz?
– Troszczê siê o ciebie, to wszystko.
– Jakoœ ci nie wierzê.
– Trojka, chodzi tylko o to, ¿e ostatnio ci siê nie szczêœci³o.
– Nareszcie gadasz z sensem. Fakt. Ale przyzwyczajam siê.
– Dupa, nie przyzwyczajasz. Ty siê bardzo anga¿ujesz i potem
cierpisz. Mo¿e powinnaœ nabraæ dystansu.
– Mo¿e. Ale trochê mi trudno siê zdystansowaæ, kiedy jestem
w ci¹¿y. Wszystkiego siê bojê, przysz³oœæ mnie przera¿a. Gdyby
nie Klementynka, nie wiem, jak bym to znosi³a.
– Dziêki. Mi³o wiedzieæ, ¿e jest siê docenianym – tym razem Karina
skusi³a siê na szyderstwo.
– Nie o to chodzi, Karuœ. Was nie mam na co dzieñ. A ma³a
mieszka ze mn¹ i jest moim œwiate³kiem.
122
Serwantka
– Jak chcesz, to mogê siê do ciebie wprowadziæ – uradowa³a siê
w³asnym pomys³em Karina.
– Chêtnie, ale chwilowo brak wolnych miejsc.
– Co? Rafa³ siê wprowadza?
– Na szczêœcie nic o tym nie wspomina³. Nie jestem jeszcze
gotowa na zbieranie spod krzese³ brudnych skarpetek. I chyba
d³ugo nie bêdê.
– To siê zgadza. Wkrótce zaczniesz zbieraæ spod krzese³ grzechotki,
gumowe piszcz¹ce zabawki i...
– ...mo¿e czasami pampersy – dokoñczy³am myœl.
– Z kup¹ – doda³a Karina.
– Karusiu – powiedzia³am cichutko. – Bardzo siê bojê.
– G³uptasku, czego? Wszystko bêdzie dobrze, zobaczysz. Nie
pozwolimy, ¿eby coœ z³ego siê sta³o – powiedzia³ Karina i objê³a
mnie.
*
*
*
Rano Klementynka wrzasnê³a do mnie z ³azienki:
– Czoczu, mosze czocza czosz dla mne szrobicz?
– Klemcia, nie mów do mnie, kiedy masz szczoteczkê w ustach.
Dosz³o mnie soczyste charchniêcie i Klementynka splunê³a do
umywalki.
– Ciociu, pyta³am, czy mo¿e ciocia coœ dla mnie zrobiæ
– powtórzy³o dzieciê z pust¹ buzi¹.
– Mianowicie? – ju¿ siê zaczyna³am baæ.
– Chcia³abym urz¹dziæ imprezkê urodzinow¹ – wyjaœni³a.
– Przecie¿ urodziny ju¿ mia³aœ.
– No w³aœnie. Ale jakoœ tak bez echa przesz³y. M³odzie¿ siê
domaga.
– A jak ty to sobie wyobra¿asz?
– Wyobra¿am sobie, ¿e ciocia siê ewakuuje w najbli¿sz¹ sobotê
i wróci w niedzielê po po³udniu – Klemcia przedstawi³a swoje
stanowisko.
123
Serwantka
– O nie! Wybij to sobie z tej œlicznej g³ówki. Ja w tym roku nie
op³aci³am ubezpieczenia mieszkania, bo mnie m¹¿ dla tirówki rzuci³
i nie mia³am za co przed³u¿yæ polisy. W niedzielê, kwiatuszku,
mogê nie mieæ do czego wróciæ.
– Ciociu! Ciocia mnie zarazi tym pesymizmem. Trochê wiary, co?
– W kogo mam wierzyæ? W dzisiejsz¹ m³odzie¿?
– Nie, przecie¿ powiedzia³am „trochê wiary”, no nie? Wierzyæ
w ca³¹ m³odzie¿ to czyste samobójstwo. Ale we mnie ciocia
mog³aby zainwestowaæ.
– Klemciu, b³agam. Wiesz, ¿e mam pecha. Nie jestem dobrym
graczem. Tak naprawdê, jestem fatalnym prognostykiem. Nie
namawiaj mnie.
– To co ciocia proponuje? – spyta³a Klemcia.
– Kompromis.
– O rety! Jak s³yszê to s³owo, to mi siê zbiera.
– Mnie te¿, ale trudno. S³uchaj. Zgodzê siê na imprezê w domu,
ale tylko wtedy, gdy ja w nim zostanê.
– Ciocia? – Klementyna powiedzia³a to takim tonem, ¿e dok³adnie
wiedzia³am, jak bardzo siê ucieszy³a.
– Ciocia – upewni³am j¹.
– O Jezu! To mam przer¹bane.
– Dziêkujê ci, dziecinko. Milusia jesteœ. Ja te¿ ciê lubiê.
– Nie o to chodzi. Tylko ciocia trochê sztywna jest. No chyba ¿e
ciocia sobie wypije, to co innego. Ale teraz ciocia nie mo¿e piæ,
wiêc przewidujê tragediê. Polegnê na oczach 20 osób.
– Ilu? Czy ty mylisz, ¿e to mieszkanie rozszerza siê pod wp³ywem
ciep³a? Ja mam tu tylko 55 metrów.
– I wystarczy. Ostatnio imprezowaliœmy u Siwego. Jego chata ma tylko
30 metrów. Zmieœciliœmy siê wszyscy, 42 osoby. I jeszcze luz by³.
– Luz? Gdzie? Chyba na balkonie?
– Nie, balkon by³ zajêty. Wszyscy z niego...
Woda siê la³a w wannie, wiêc na szczêœcie nie us³ysza³am, co robili
na tym balkonie.
124
Serwantka
– Klemcia! Nie koñcz, domyœlam siê, co robili niektórzy. I ty chcia³aœ,
¿ebym ja wysz³a! Niedoczekanie.
– Ciociu, spox. Ju¿ siê negocjacje skoñczy³y. Tylko jeszcze jedno.
Jak ju¿ ciocia tak koniecznie chce mi narobiæ obciachu swoj¹
obecnoœci¹, to sk³adam wniosek o zaproszenie do udzia³u
w imprezie cioci Kariny i Weroniki. One s¹ wyluzowane, to mo¿e
ciocia nie bêdzie taka zwapnia³a.
– Przepraszam, jaka? Zwapnia³a? Coraz milsza jesteœ, wiesz?
– Ale kocham ciociê. I to siê liczy. I ciocia kocha mnie – doda³a
skromnie.
– Tak. I to siê liczy.
– A co z jedzeniem na tê twoj¹ imprezê? Mo¿e coœ przygotujê?
– zaoferowa³am siê.
– Nie! To znaczy... Dziêkujê. Jeszcze koledzy mnie pos¹dz¹
o usi³owanie morderstwa. Zamówiê catering. As always – dorzuci³a
po angielsku i zmy³a siê. Tak¿e po angielsku.
*
*
*
– Karina, co ty masz na sobie? – spyta³am na widok mojej
przyjació³ki.
– Nie znasz siê. To siê teraz nosi – powiedzia³a wynioœle.
– Ale w gimnazjum chyba.
– Nie znasz siê, powtarzam, wiêc nie dyskutuj. Schowaj wino do
lodówki.
– Ale dzieci nie bêd¹ pi³y – ostrzeg³am.
– Oficjalnie nie. Ale nie licz na ich abstynencjê.
– Karina, co ty wygadujesz? Przecie¿ to s¹ jeszcze dzieci.
– No widzisz. Dzieci, a bardziej zorientowane od ciebie. Koledzy
Siwego maj¹ 16 lat. To nie s¹ ju¿ dzieci.
– Jak to? To Siwy te¿ tu bêdzie? Znowu Klementynka bêdzie
szorowa³a tapetê!
– Ju¿ ty siê nie martw. Siwy ju¿ d³ugo rêki nie wsadzi, gdzie nie
125
Serwantka
trzeba. A wracaj¹c do alkoholu, to oczywiœcie, ¿e im go nie damy,
ale nie licz na to, ¿e nie bêd¹ pili.
– Gdzie? I co?
– W kiblu na przyk³ad. Wlewaj¹ wódê do butelek z oran¿ad¹ albo
coca-col¹. Wtedy pij¹ oficjalnie.
– No wiecie! Do czego to dosz³o! – nie kry³am oburzenia. – Za
naszych czasów by³o inaczej!
– Jasne. Za naszych czasów wszyscy pili tylko mleko – Weronika
uœmiechnê³a siê zgryŸliwie.
– Pij mleko, bêdziesz wielka – Karina zadŸwiêcza³a telewizyjn¹
reklam¹. – A ty siê Trojka tak œwiêcie nie oburzaj, bo ci bêdê musia³a
coœ przypomnieæ.
– Tak? A co? – sama by³am ciekawa.
– Jak sobie ciocia rozciê³a palec, otwieraj¹c butelkê z winem
– dorzuci³a Klementynka, która zjawi³a siê jak duch.
– A ty sk¹d o tym wiesz? – troszkê siê wœciek³am.
– Ode mnie – broni³a Klemci Karina.
– Ale to by³o co innego. Nie ¿adna impreza – usi³owa³am wyjœæ
z twarz¹, bo mia³am jeszcze nadziejê, ¿e dziewczyny nie powiedzia³y
Klemci wszystkiego.
– Nio. Nie by³o imprezy. Uczyliœcie siê do matury, u cioci w domu
zreszt¹, i ciocia nie mia³a korkoci¹gu. W zwi¹zku z tym otwiera³a
ciocia wino no¿em. I prawie sobie ciocia palec amputowa³a.
– Wredna jesteœ, wiesz? – syknê³am do Kariny.
– Tylko uczciwa wobec dziecka. Co, wyprzesz siê?
– Spróbujê – dzielnie odpar³am.
– Weronika – krzyknê³a Karina. – Trzymaj j¹! – wskaza³a na mnie.
Z³apa³y mnie za rêkê i chwyci³y mój palec, dzier¿¹c jak trofeum.
– Patrz dziecko! Szeœæ szwów! Tak siê m³odzie¿ za naszych czasów
uczy³a do matury!!!
– Eeee tam! – prychnê³a Klementynka. – Na imprezie u £ysego
trzech kolesi zabra³o pogotowie. Razem mieli 24 szwy. Aha! I dwa
wybite zêby. Jeden z³amany nos. Jedna zdrutowana szczêka. Cztery
126
Serwantka
po³amane ¿ebra. Wstrz¹s mózgu. Jedno otwarte z³amanie. Jedno
oberwane ucho...
– Klementynko! – krzyknê³a Weronika. – Nie denerwuj ciotki!
– Klementynko!!! – rozdar³am siê. – I ja mia³am was zostawiæ
samych???
– ¯artowa³am tylko – powiedzia³a Klemcia i oddali³a siê,
zostawiaj¹c nas ze stanem podgor¹czkowym.
*
*
*
– Jest ciotka? – spyta³a Karina Klementynê, gdy ta po pó³godzinie
³askawie odebra³a telefon.
– Jest, ale zajêta. Depiluje siê. Odk¹d zasz³a w ci¹¿ê, w³osy rosn¹
jej na potêgê. Nied³ugo bêdzie wygl¹da³a jak Yeti. Od góry ju¿
wygl¹da jak Bre¿niew.
– Klementynko! – krzyknê³am z ³azienki. – Lojalnie uprzedzam,
¿e wszystko s³yszê.
– To, co ciocia Karina mówi te¿?
– Te¿. Zapomnia³aœ, ¿e zafundowa³aœ mi telefon w ³azience?
– To ciocia nie s³yszy, tylko pods³uchuje – wypomnia³a mi Klemcia.
– Dobra, niech pods³uchuje – zgodzi³a siê Karina. – Ale niech siê
nie wtr¹ca.
– W porz¹dku. Nie bêdzie siê wtr¹caæ. Mo¿ecie spokojnie
obrabiaæ jej ty³ek – powiedzia³am i zabra³am siê za moje nogi.
– Powiedz jej, ¿eby wybra³a siê na cukrowanie – poradzi³a Karina.
– A co to?
– To jest humanitarna odmiana woskowania – wyjaœni³a ciotka
numer dwa.
– Powtórzê. Mo¿e i to rozwi¹zanie bêdzie bardziej ekonomiczne,
bo ju¿ finansowo nie wyrabiamy na maszynki do golenia.
– Co ty? Nie b¹dŸ sknera, Klemcia? Ciotce ¿a³ujesz dwa
piêædziesi¹t? – Karina pilnowa³a moich interesów.
– Ciocia siê nie zna. Teraz s¹ na topie maszynki a la Andre Agassi.
127
Serwantka
Z ruchomym ostrzem. Mo¿na goliæ sobie nawet kolano i wyjœæ
z tego bez sznytów.
– Znaczy, nie pochlastaæ siê i nie zachlapaæ ca³ej ³azienki?
– Dok³adnie tak. Taniej by³oby amputowaæ cioci Troi obydwie nogi.
Trochê gorzej z pachami. A ju¿ wprost tragicznie z pachwinami.
Ciocia Troja nic, tylko siedzi w ³azience i przeprowadza depilacjê.
Ostatnio zmusi³a mnie do oceny swojej nowej fryzurki. To¿ to
czysta demoralizacja.
– Masz racjê, dziecinko. A zdradzisz mi, co Trojka sobie
wytworzy³a na ³onie? – Karina by³a zdecydowanie nienormalna.
– W tym tygodniu jest irokez. Dobrze, ¿e jeszcze siê nie farbuje.
– Jeœli zacznie, zawiadom mnie. Oddamy j¹ na zamkniête leczenie
i pozbawimy praw rodzicielskich.
– No tak. Przysz³a matka strzyg¹ca w³osy ³onowe na irokeza to
lekkie przegiêcie. Ale rozumiem to. Akurat to rodzinne. Moja
mama strzyg³a siê na punka, a czasami na skinheada.
– O rany! Na zero? – Karina siê zdziwi³a.
– Zero kompletne. Ale potem p³aka³a, ¿e j¹ k³uje.
– Klementynko, to cud, ¿e ty jesteœ normalna – powiedzia³a Karina
z niek³amanym podziwem.
– Jeszcze nic nie wiadomo. Podobno niektóre choroby psychiczne
ujawniaj¹ siê w póŸniejszym wieku – doda³a Klemcia piêknie
symuluj¹c zmartwienie.
– Nie traæ wiary dziecko. I idŸ do ³azienki sprawdziæ, czy ciotka
Troja nie pociê³a siê œmiertelnie. A tak w ogóle dlaczego ona nie
u¿ywa pianek do depilacji? Poleæ jej krem depiluj¹cy Veet.
– Lepiej nie. Ciocia ju¿ to przerabia³a. Zamknê³a siê w ³azience,
usiad³a na brzegu wanny, jak ta lalunia z reklamy i wyg³osi³a tekst:
„Mój pierwszy plan zdjêciowy. Do tego w Afryce. Nawet tutaj moja
skóra musi byæ g³adka. U¿yj pianki Veet, zobaczysz, ¿e twoja skóra
bêdzie g³adka przez wiele dni”. A po chwili doda³a: „Przez wiele
dni?! Chyba u ciebie wyfiokowana laluniu, bo u mnie przez trzy
godziny, a potem znowu zaczynaj¹ rosn¹æ jak chwasty na dzia³ce
128
Serwantka
u mojej matki, kurwa maæ”.
– I co? I co? – Karina umiera³a z ciekawoœci.
– No i ciocia u¿y³a. Podgl¹da³am przez kratkê na dole drzwi. Tar³a
nogi po na³o¿eniu tej pianki jakby chcia³a siê obedrzeæ ze skóry.
A w ogóle to ciotka Troja mnie straszy!
– Jezus Maria! W jaki sposób? Chowa siê w ciemnym pokoju
i wyskakuje ci nagle zza pleców?
– Eeeee tam. Nie. Bo wie ciocia, ja dojrzewam. Burza hormonów,
w g³owie mi siê nieraz miesza i jestem czasami niezbyt ³atwa
w po¿yciu, oglêdnie mówi¹c.
– Aha! Wiem, ¿e dojrzewasz. Jesteœ w tym trudnym wieku miêdzy
11. a 21. rokiem ¿ycia – powiedzia³a Karina.
– Ciociu, wiem, co ciocia zrobi³a.
– Tak? A niby co?
– Zawiesi³a ciocia zawistnie spojrzenie na moich piersiach
– powiedzia³a Klemcia niczym jasnowidz. – W dodatku przez telefon.
– A sk¹d... – zaczê³a Karina i ugryz³a siê w jêzyk. – A poza tym
nadal nie rozumiem, o co chodzi z tym straszeniem.
– Ciocia Trojka, gdy w³aœnie mam atak hormonów i robiê to czy
tamto, bierze siê pod boki, patrzy na mnie jak jadowita ¿mija
i syczy: „Zobaczysz, oj zobaczysz ty, jak ja ci siê odwdziêczê za te
mêki, na jakie mnie nara¿asz w zwi¹zku z twoim dojrzewaniem.
Zemszczê siê, kiedy wejdê w okres menopauzy!”.
– Oj, Klemciu, ale kiedy to bêdzie! Przecie¿ przewidujemy, ¿e „to”
nas dopadnie gdzieœ za jakieœ... – i nast¹pi³a przerwa. Karina chyba
liczy³a, ile mamy lat. – Trzydzieœci lat.
– Tia. Z matm¹ to ciocia raczej kiepsko stoi. To s¹ niezwykle
optymistyczne prognozy – doda³a z³oœliwie Klemcia, gdy¿
najprawdopodobniej zacz¹³ siê atak hormonów.
*
*
*
– Rafa³ zabra³ mnie na koncert do filharmonii. Pendereckiego
129
Serwantka
grali – powiedzia³am Weronice.
– Przecie¿ ty nie znosisz muzyki powa¿nej. Kiedyœ chcia³am,
¿ebyœmy posz³y we trzy, ale koñmi ciê nie da³o siê zaci¹gn¹æ
– Wera nie mog³a wyjœæ z podziwu.
– Wiesz... Ludzie siê zmieniaj¹. Upodobania te¿... – broni³am siê.
– Sratitati. Ja nigdy nie lubi³am bananów i ju¿ ich nie polubiê. Od
muzyki techno dostajê wysypki. Nie s³ucha³abym tego, nawet
gdyby gra³ sam Yehudi Meduhin.
– Yehudi Meduhin graj¹cy techno?! Interesuj¹ca fantazja.
– Nie zmieniaj tematu. Co z tym Pendereckim? Dlaczego posz³aœ
z Rafa³em do filharmonii, skoro jej nie znosisz?
– Rafa³ twierdzi, ¿e dziecko ju¿ teraz powinno uczyæ siê, co jest
wartoœciowe. Dla niego wartoœci¹ jest muzyka powa¿na.
– A dla ciebie? – Weronika par³a dalej.
– Wiele rzeczy oczywiœcie.
– O muzykê pyta³am.
– Wiesz, ¿e bardzo lubiê Myslovitz. Micha³a Bajora. Patriciê Kass...
– W³aœnie. I tego powinnaœ s³uchaæ. Nie Pendereckiego. To
w koñcu twoje dziecko. Ty decydujesz, co dla niego dobre. I nigdy
o tym nie zapomnij, bo stracisz kontrolê nad w³asnym ¿yciem.
A dopiero co zdo³a³aœ j¹ odzyskaæ. Mówi³yœmy ci z Karin¹, ¿e
wystarczy ciê trochê wypucowaæ, odkurzyæ i znowu bêdziesz
zbuntowan¹ nastolatk¹ z diabelskim charakterkiem.
– Coraz mniej mam wiary w to, ¿e mi siê uda... Niby jestem
z Rafa³em dwa miesi¹ce, ale jakoœ mi tak... dziwnie, wiesz?
– Wyra¿aj siê jaœniej. Przecie¿ Klemcia mówi³a, ¿e on jest pewniak.
– Wydaje mi siê, ¿e zbyt czêsto wszystkie zapominamy, ¿e
Klementynka ma dopiero 13 lat.
– Ma. I co z tego? Czêsto bywa m¹drzejsza i ma s³uszniejsze
spostrze¿enia ni¿ my trzy razem wziête.
– Tak, a to dlatego, ¿e ma œwie¿y, nieska¿ony umys³. Ale wci¹¿
ma tylko 13 lat. Ona nie mo¿e po prostu mieæ takiej wiedzy
i doœwiadczenia jak my. Mo¿e siê myliæ.
130
Serwantka
– Hm... – Wera siê zamyœli³a. – Masz racjê. Jakie masz
w¹tpliwoœci co do Rafa³a?
– G³upie chyba, ale nie daj¹ mi spokoju. On zachowuje siê tak,
jakbym by³a ubezw³asnowolniona. „Tego nie rób, kochanie. A po
co ci to, kochanie. Zostaw, kochanie. Przytul siê do mnie, kochanie.
Co na obiad, kochanie? Znowu pyzy z miêsem? Nie potrzebujesz
jeszcze sukienki ci¹¿owej, kochanie. Wy³¹cz tê okropn¹ muzykê,
kochanie”. Mówiê ci, tak jest na okr¹g³o. Ju¿ nie wyrabiam.
On taki nie by³. Zachowywa³ siê jak super, tysi¹cprocentowy facet,
a teraz...
– A teraz? – Weronika a¿ siê zatrzês³a z ciekawoœci.
– A teraz zachowuje siê jak gej. Ty wiesz, ¿e on nawet zacz¹³ siê
inaczej poruszaæ? I kiedy pije kawê, to mu malutki paluszek odstaje.
Wiesz jak, no nie?
– O rany! A co z seksem? Mówi³aœ przecie¿, ¿e jest niemal doskona³y.
– Bo tak by³o. By³ zbyt doskona³y. A teraz seksu nie ma.
– Wcale?
– Ani ani. Mówi, ¿e boi siê dziecku zaszkodziæ.
– Jasna cholera. Niedobrze.
– Pocieszy³aœ mnie.
– Trojka, a co mam ci powiedzieæ? Dla mnie facet ma problemy
z w³asn¹ osobowoœci¹. Mo¿e nawet z orientacj¹ seksualn¹.
– O! To coœ tak jak ja. Mo¿e to jest zaraŸliwe?
– Trojka, ty powa¿nie myœlisz, ¿e Rafa³ to zakamuflowany gej?
– Perfekcyjnie zakamuflowany. To by mia³o sens. Który normalny
facet wi¹za³by siê z kobiet¹ w ci¹¿y, co? Pomyœl logicznie.
– Facet, który by ciê kocha³. Bezwarunkowo, z ca³ym dobytkiem.
– Albo utajony gej, który znalaz³ siê w obliczu zdekonspirowania
i potrzebowa³ dobrego alibi. ¯ony i dziecka. Czyli mnie!
– Ciociu! – odezwa³a siê Klementynka. – Niech ciocia przestanie,
bo mnie brzuch boli od cioci pomys³ów. Rafa³ utajonym gejem?
– A ty co? Znowu pods³uchiwa³aœ? – powiedzia³yœmy jednoczeœnie.
– Trudno was nie s³yszeæ, to s¹ œciany z p³yt kartonowo131
Serwantka
-gipsowych. Nawet z s³uchawkami na uszach wychwytujê co nieco.
– Chyba musimy zacz¹æ siê uczyæ szeptu suflerskiego.
– Ciociu, ja wyczuwam ich na kilometr.
– Ja te¿ nie mam nic do gejów. Nawet ich lubiê. Ale niekoniecznie
muszê siê z jednym z nich wi¹zaæ.
– Powiedz to Karinie. Albo jej mê¿owi.
– Coœ ty! Jeszcze mu trauma wróci.
– W ka¿dym razie trzeba przeprowadziæ œledztwo.
– OK. Wezmê to na siebie – Klementynka by³a nieoceniona.
– Dziêkujemy, ale niektóre sprawy powinni jednak za³atwiaæ
doroœli – powiedzia³yœmy z godnoœci¹.
– Tia. Czyli niby wy? – kpina Klemci nas mocno zak³u³a.
– WyobraŸ sobie. I trochê szacunku dla starszych... – Weronika siê
zagalopowa³a, wiêc musia³am j¹ kopn¹æ pod sto³em.
– Dla starszych baga¿em doœwiadczeniem – ratowa³a co siê da³o.
– Aha! I dojrzej wreszcie, bo inaczej naprawdê nie do¿yjemy naszej
menopauzy! – doda³a groŸnie, a po chwili wszystkie trzy siê
rozeœmia³yœmy.
– Ciiiii. Bo mi dziecko obudzicie – powiedzia³am szeptem.
*
*
*
Telefon wytr¹ci³ mnie z zamyœlenia, ale i pozwoli³ lekko otrz¹sn¹æ siê
z szoku, w jakim jeszcze by³am po ujrzeniu tego i owego. Nie
s¹dzi³am, ¿e wszystko siê tak szybko wyjaœni. Czasami jednak sprawy
tocz¹ siê swoim torem i nic a nic nie mo¿emy na to poradziæ. Ktoœ
m¹dry powiedzia³ mi kiedyœ, gdy buntowa³am siê przeciwko
rzeczom, na które tak naprawdê nie mia³am wp³ywu, na przyk³ad
przeciwko temu, ¿e ludzie choruj¹ i umieraj¹ „Pozwól rzeczom siê
dziaæ”. W przypadku Rafa³a te¿ pewnie nie wszczyna³abym œledztwa,
czeka³abym, a¿ wszystko samo siê rozwi¹¿e. Najproœciej tak jest,
nieprawda¿? Siedzieæ, czekaæ i mieæ ca³y czas nadziejê. ¯e mo¿e
jednak siê mylisz. ¯e mo¿e dopad³y ciê halucynacje.
132
Serwantka
A gdy siedzisz z przyjació³kami i wszystkie widzicie i czujecie tak
samo, to i tak myœlisz, ¿e to zbiorowe halucynacje.
Zapewne siedzia³abym tak i czeka³a, gdyby nie to, ¿e
gwa³townie potrzebowa³am recepty dla Klemci, bo siê dziewczyna
gdzieœ przeziêbi³a. Nie mog³am z³apaæ Rafa³a pod ¿adnym
znanym mi numerem telefonu, wiêc w akcie desperacji, bo nigdy
nie robiê takich rzeczy, to znaczy nie nachodzê znajomych bez
telefonicznego uprzedzenia, pojecha³am do jego mieszkania. Doœæ
póŸno ju¿ by³o, wiêc tym bardziej niepokoi³ mnie brak ³¹cznoœci
z nim. Wjecha³am na szóste piêtro, boj¹c siê strasznie, ¿e winda siê
zatrzyma, a ja przecie¿ mam klaustrofobiê.
Sta³am przed drzwiami dobre piêæ minut, zastanawiaj¹c siê, czy na
pewno powinnam to zrobiæ. W koñcu pomyœla³am, ¿e jestem
przecie¿ jego kobiet¹, wiêc dlaczego nie.
Nacisnê³am przycisk dzwonka i czeka³am. Doœæ d³ugo
czeka³am. Zza drzwi dobiega³y mnie delikatne dŸwiêki walca
Straussa. Sta³am tak ze wzrokiem wlepionym w wycieraczkê, gdy
us³ysza³am, jak ktoœ przekrêca zasuwê. Nie podnosz¹c wzroku znad
pod³ogi, odetchnê³am z ulg¹, ¿e nie poca³owa³am klamki
i powiedzia³am, gdy drzwi siê otworzy³y:
– No, nareszcie. Cieszê siê, ¿e jesteœ – i spojrza³am w górê.
Moje spojrzenie spoczê³o na muskularnym ciele i ow³osionym
do nieprzyzwoitoœci torsie. Nagim ciele. Nagim torsie. I nagich
musku³ach. Niestety, nie nale¿a³y one do Rafa³a.
Gdy tak staliœmy w drzwiach, mierz¹c siê wzrokiem z owym
macho, najpierw us³ysza³am g³os Rafa³a:
– Kto przyszed³, kochanie?
A nastêpnie ujrza³am mojego narzeczonego w ca³ej okaza³oœci, jak
go Pan Bóg stworzy³. Macho przemówi³, bardzo cienkim jak
na tak¹ sylwetkê g³osem. Mo¿na by rzec – g³osem kastrata.
– A pani do kogo?
I spojrza³ na Rafa³a:
– Rafi, wyjaœnij mi proszê, kim jest ta pani? Mo¿esz?
133
Serwantka
Macho sta³ ze ³zami w oczach, dr¿¹cym podbródkiem i nerwowo
tupa³ nó¿k¹, a pod wp³ywem wstrz¹sów siusiak mu œmiesznie
podrygiwa³. Nie wiedzia³am, czy siê œmiaæ, czy p³akaæ.
Rafi?! Jak Boga kocham, zejdê œmiertelnie...
Rafa³ podszed³ do niego, po³o¿y³ mu rêkê na plecach i powiedzia³:
– Ale¿, cukiereczku, nie denerwuj siê, bo to ci nie s³u¿y. Pamiêtaj,
¿e masz s³abe serce. Zaraz wyjaœniê tê pomy³kê – i wypchn¹³
cukiereczka z przedpokoju, a sam wyszed³ na korytarz. Za³o¿ê siê, ¿e
cukiereczek przez ca³y ten czas sta³ z okiem przy wizjerze. Gdy odzyska³am g³os i kr¹¿enie na tyle, ¿e jako tako mog³am ruszaæ koñczynami, postanowi³am przerwaæ tê niezrêczn¹ ciszê:
– O! Proszê. Od dziœ mam nowe imiê. Pomy³ka. Doœæ ³adnie,
przynajmniej ³adniej ni¿ Helena. Mo¿e byæ Helena Pomy³ka.
– Kochanie, wyjaœniê ci – zacz¹³ Rafa³.
– Wiesz co? Lepiej wyjaœnij cukiereczkowi, bo mnie to ju¿ nie
obchodzi.
– Trojka, to nie tak, jak myœlisz...
– Och, czy¿by? Wiem! Kumpel do ciebie przyszed³ i graliœcie
w rozbieranego pokera? Albo rura wam pêk³a? Proszê, daruj mi tê
tani¹ scenê z melodramatu. Ale przyznam ci, ¿e mnie zaskoczy³eœ.
Gdy wyobra¿a³am sobie coœ podobnego, drugim uczestnikiem
wpadki by³a kobieta. Ja wchodzê do mieszkania, zastajê was w ³ó¿ku
i mówiê: „Rafi, podziêkuj pani, zap³aæ i po¿egnaj. Obiad stygnie”.
A tu, proszê. Macho prosto z si³owni. Niez³y jest nawet. Gust masz
w porz¹dku. Dziwiê siê, ¿e zwi¹za³eœ siê ze mn¹.
– Trojka, ty jesteœ œliczna.
– Nie wysilaj siê, b³agam. Oszuka³eœ mnie podle. Ale wiesz co?
Zaczynam siê uodparniaæ. Skórê na ty³ku mam coraz twardsz¹
– powiedzia³am, odwróci³am siê i nacisnê³am guzik windy.
Rafa³ sta³ i gapi³ siê na mnie.
– No idŸ ju¿ – ponagla³am go. – Bo cukiereczek siê zap³acze. A on
ma s³abe serce.
– Ty nic nie rozumiesz...
134
Serwantka
Winda przyjecha³a. Wsiad³am i najbardziej ze wszystkiego
pragnê³am przez tych kilka sekund, ¿eby urwa³y siê liny. Co ja
takiego musia³am zrobiæ w poprzednim ¿yciu, ¿e teraz tak dostajê
w koœæ? Moje dziecko te¿ siê chyba zdenerwowa³o ca³¹ t¹ sytuacj¹,
bo zaczê³o siê wierciæ. Z ledwoœci¹ dosz³am do domu i natychmiast
popad³am w odrêtwienie.
Telefon. Dzwoni³ jak szalony, a mimo to wcale go nie
s³ysza³am. Dopiero po kilkunastu minutach zaczê³y docieraæ do
moich uszu jakieœ dŸwiêki, przypominaj¹ce dzwonek telefonu.
– S³ucham – powiedzia³am bez ¿ycia.
– Trojka, proszê, pozwól mi wyjaœniæ – ¿ebra³ Rafa³ po drugiej
stronie œwiat³owodu.
– Pan siê pomyli³, proszê pana – powiedzia³am i od³o¿y³am
s³uchawkê.
Telefon dzwoni³ i dzwoni³ uparcie. Myœlê sobie: no, teraz to ja mu
nagadam. I z furi¹ podnios³am s³uchawkê.
– Ty wstrêtny, podstêpny, zak³amany robaku. Jeœli ci siê wydaje, ¿e
mo¿esz sobie tu dzwoniæ i zawracaæ mi g³owê bajeczkami, których
nie chcê s³uchaæ, to wiedz, ¿e nigdy nie wybaczê ci tego, na co
mnie narazi³eœ. To jest dziesiêæ razy gorsze ni¿ to, co zrobi³ mi mój
m¹¿. Brzydzê siê tob¹ i sob¹ – i tu musia³am wzi¹æ oddech.
– Trojka, to s³yszê, ¿e ju¿ wiesz... – smutno powiedzia³a Karina.
– Aha. Wiem. Nakry³am go in flagranti z ow³osionym,
przypakowanym, opalonym kochasiem z g³osem kastrata. Ale sk¹d
ty wiesz? – zdziwi³am siê.
– Z takim brunetem z na¿elowanymi w³osami? – Karina by³a
ciekawa.
– Tak. Mocno zarysowana szczêka? Typ Terminatora?
– No. To ten sam.
– Karinko, ale sk¹d ty to wiesz?
– Widzia³yœmy ich z Weronik¹ w pubie dla gejów na Tylnej.
– Rany Boskie! A co wy tam robi³yœcie? Jeœli to pub dla gejów, to
jakim cudem was wpuœcili?
135
Serwantka
– Niezupe³nie dla gejów. Po prostu dla kochaj¹cych inaczej.
Udawa³yœmy lesbijki. I widzia³yœmy tam twojego chirurga z tym
Terminatorem. Mia³yœmy ci w³aœnie o tym powiedzieæ. Aha, masz
pozdrowienia od Julii.
– J¹ te¿ tam spotka³yœcie?
– Tak. Ale by³a sama. Mówi, ¿e nie mo¿e o tobie zapomnieæ.
– Kto wie, mo¿e nie bêdzie musia³a.
– Trojka, daj spokój. Nie popadaj z jednej skrajnoœci w drug¹. To
niczego nie zmieni. Namieszasz tylko jeszcze bardziej w swoim
¿yciu. Po co ci to?
– Jeszcze bardziej, mówisz? A mo¿na namieszaæ jeszcze bardziej?
Najpierw m¹¿ ucieka z tirówk¹, potem tirówkê odbijaj¹
cz³onkowie mafii, jej alfonsi, nastêpnie artysta malarz przejechany
przeze mnie nie na œmieræ okazuje siê æpunem, moja szefowa jest
zakochan¹ we mnie lesbijk¹, a aktualny narzeczony okazuje siê
gejem lub w najlepszym przypadku biseksualem. Siostra podrzuca
mi na wychowanie dojrzewaj¹c¹ nastolatkê, gdy ja nie mam
pojêcia o wychowywaniu dzieci. Po czym okazuje siê, ¿e jestem
w ci¹¿y z w³asnym mê¿em, z którym siê rozwodzê.
– No. ¯adna w zasadzie. Ale widaæ, ¿e Rafa³ ho³duje maksymie:
„¯eby ¿ycie mia³o smaczek, raz dziewczynka, raz ch³opaczek”.
– Co jeszcze musi siê zdarzyæ?
– Ju¿ nic. Bêdziesz mia³a dziecko i tylko to siê liczy. Ca³a reszta to
nic nieznacz¹ce duperele.
– Co nazywasz duperelami? Moj¹ nies³abn¹c¹ chêæ do wejœcia
w normalny zwi¹zek?
– Te¿. Po prostu przestañ szukaæ. Mi³oœæ sama ciê znajdzie, gdy
uzna, ¿e nadesz³a dla ciebie pora.
– Karina, kleju siê naw¹cha³aœ? – spyta³am profilaktycznie.
– Co, dziwnie mówiê? Musia³am ci to powiedzieæ, bo brniesz
w œlep¹ uliczkê. Jestem twoj¹ przyjació³k¹, odk¹d popsu³aœ mi
wszystkie moje babki w piaskownicy...
– O nie nie nie. Babki popsu³a ci Weronika. Ja ci je tylko...
136
Serwantka
– broni³am siê.
– Zdepta³aœ mi je jak Godzilla. To by³aœ ty. A Weronika potem
tylko na nie nasika³a. Wiêc nie pozwolê, aby któraœ w was zrobi³a
coœ g³upiego.
– Karuœ, ale¿ my notorycznie robimy coœ g³upiego.
– Coœ naprawdê g³upiego. Myœlisz, ¿e nie poradzisz sobie
z wychowaniem dziecka jako samotna matka? Myœlisz, ¿e jesteœ
sama? Na Marcinie œwiat siê nie koñczy. To, ¿e jest ojcem dziecka,
jeszcze go nie upowa¿nia do tego, by z tob¹ byæ. Wiesz, co
najlepszego mo¿e zrobiæ ojciec dla swego dziecka?
– Powiesz mi?
– Kochaæ jego matkê. I nie p³acz mi teraz, bo nie czas na ³zy.
Marcin nie sprawdzi³ siê przez tyle lat ma³¿eñstwa, to ju¿ siê nie
sprawdzi. Ja nie uznajê egzaminów poprawkowych w takich
sytuacjach. Wiem, ¿e mo¿na w ten sposób kogoœ skrzywdziæ, ale
lepiej nie ryzykowaæ. Ból jest zawsze ten sam.
Kiedy wychodzi³aœ za Marcina, by³aœ taka sama jak Klementynka
– szalona g³owa pe³na zwariowanych pomys³ów, lecz nadzwyczajny
rozs¹dek, niebywa³e zrównowa¿enie, m¹droœæ i szczeroœæ.
Ca³kowite przeciwieñstwo Anki, twojej siostry. Naprawdê nie
widzisz siebie sprzed lat, gdy patrzysz na Klementynkê? Po œlubie
siê zmieni³aœ: przygas³aœ, przycich³aœ. Skuli³aœ siê. Zamknê³aœ
w sobie. Gdy Marcin siê wyprowadzi³, znowu by³aœ tamt¹
nastolatk¹ z silnym charakterem i b³yskiem w oku. I ani ja, ani
Weronika, nie pozwolimy, byœ teraz straci³a ten b³ysk.
– Co zrobimy? – spyta³am bezradna jak dziecko.
– To, co mamy zrobiæ. Ty urodzisz dziecko, a my pomo¿emy ci je
wychowaæ. A w miêdzyczasie znajdzie siê twoja po³ówka
pomarañczy.
Nie wiem, czy to takie w ¿yciu wa¿ne, ¿eby znaleŸæ tê po³ówkê.
Najistotniejsze chyba, by ¿yæ w zgodzie z sob¹, ¿yæ tak, jak siê
chce, czerpi¹c jak najwiêcej przyjemnoœci, radoœci i nie wyrz¹dzaj¹c
przy tym krzywdy innym. Takie jakieœ refleksje mnie nasz³y po
137
Serwantka
rozmowie z Karin¹, która mnie bardzo wzruszy³a. Cudowna jest
taka przyjaŸñ od deski piaskownicy do grobowej. Nie bêdê za
wszelk¹ cenê zmienia³a mojego ¿ycia. I tak ju¿ zmieni³o siê
niewyobra¿alnie. Ot, tak, zwyczajnie pozwolê rzecz¹ siê dziaæ.
W tym ca³ym zamieszaniu, zupe³nie zapomnia³am, ¿e
Klementynka jest w domu. W jej pokoju by³o tak cicho, ¿e
najprawdopodobniej musia³a spaæ.
Drzwi otworzy³y siê i stanê³a w nich zmizerowana, zasmarkana,
rozczochrana 13-latka. Wygl¹da³a, jakby dopiero co wsta³a
z ³ó¿ka.
– Klementynko, wracaj do ³ó¿ka. Musisz siê wypociæ.
– Jak ja mogê chorowaæ, gdy wa¿¹ siê losy ludzkoœci?
– Ej tam, bez przesady. Znowu nie ca³ej ludzkoœci.
– Nie ca³ej, ale tej dla mnie najwa¿niejszej.
– Pods³uchiwa³aœ? – nagle mnie oœwieci³o.
– Troszkê. Przecie¿ mówi³am, ¿e muszê pilnowaæ, ¿eby ciocia
znowu nie wesz³a w ¿adn¹ kupê.
Klementynka spojrza³a na mnie wzrokiem mojej matki, a swojej
babci.
Uwa¿nym, spokojnym, troskliwym. Wzrokiem dojrza³ej kobiety
– nie zbuntowanej nastolatki.
– Ciociu, bêdzie dobrze. Pozwólmy rzeczom siê dziaæ. A szczêœcie,
idealny facet, mi³oœæ na ca³e ¿ycie? Jak to mówi¹, takie rzeczy to
tylko w Erze.
Hm... Nie wiedzia³am, ¿e wœród wielu talentów Klementynka
umie jeszcze czytaæ w myœlach.
Pozwolimy, jasne, ¿e pozwolimy, aby rzeczy po prostu siê dzia³y.
Choæ coœ czujê, ¿e bêd¹ k³opociki.
138
Serwantka
*
*
*
EPILOG
Moja córka, Antonina, urodzi³a siê w samochodzie, gdy¿ Karina
stwierdzi³a, ¿e to nic, jak odesz³y wody p³odowe i ¿e zd¹¿y mi
spakowaæ po³owê mieszkania, zanim zacznie siê akcja. Jednak nie
zd¹¿y³a i poród profesjonalnie odebra³a Klementyna.
Weronika prowadzi³a samochód, a Karina histeryzowa³a.
Rodzicami chrzestnymi Antoniny zostali Julia i Rafa³ (nie umiem
d³ugo chowaæ urazy). Lesbijka i gej – Klemcia mówi, ¿e Antosia
nieŸle zaczyna ¿ycie.
Mieczys³awa jednak nie chcia³a d³u¿ej staæ przy drodze i buduje
szczêœcie z moim eksmê¿em.
Anka, siostra moja, nadal siedzi w Iraku, sk¹d przysy³a du¿o
czeków.
Po powrocie ze szpitala zasta³am w moim mieszkaniu, które
rozszerza siê najwyraŸniej pod wp³ywem ciep³a, komitet powitalny
w sk³adzie: Rafa³ z cukiereczkiem, Julia z Roman¹ (która rzuci³a
holendersk¹ ¿onê), Marcin z narzeczon¹ Mieczys³aw¹, Daniel
z blejtramem (natychmiast zacz¹³ mnie i Antosiê malowaæ)
i Klementynka z Siwym.
O Weronice i Karinie nie wspominam, bo to oczywiste. Szanse na
to, ¿e Antosia bêdzie zdrowym na umyœle dzieckiem s¹ mizerne,
bior¹c pod uwagê wy¿ej wymienionych.
Aha, Siwy przyprowadzi³ swojego ojca. Nawet fajny ten ojciec
Siwego.
Towarzystwo z lekka patologiczne, a mimo to zaryzykujê.
A co siê tak bêdê w rogu kurzyæ...
Wiele siê ostatnio nauczy³am. Nie ukrywam, ¿e od Klementynki.
Najlepsz¹ zemst¹ za cierpienie, jest po prostu… udane ¿ycie.
139

[email protected]

Transkrypt

Podobne dokumenty