Ocena parametrów analitycznych metod do kontroli jakości farb do

Ocena parametrów analitycznych metod do kontroli jakości farb do
włosów
Joanna Kozioł
Kierujący pracą: prof. dr hab. inż. Mirosław Mojski
Opiekun naukowy: dr inż. Norbert Obarski
Wstęp:
Farby do włosów są
bardzo powszechnie stosowanymi
produktami
kosmetycznymi. W ich skład wchodzi wiele substancji mogących zagrażać zdrowiu
użytkowników, jak np. rakotwórcze aminy aromatyczne - podstawowe barwniki farb
trwałych [1]. Dlatego bardzo ważna jest analityczna kontrola składów chemicznych
tych produktów. W tej pracy zajęto się wyznaczeniem parametrów analitycznych,
takich jak selektywność, granica wykrywalności, powtarzalność, czas analizy
i dostępność
odczynników
metody
do
kontroli
farb
do
włosów
opisanej
w obowiązującej dyrektywie (82/434/EWG) wydanej przez Komisję Europejską [2].
Wyniki i dyskusja:
W części literaturowej zdefiniowano i opisano parametry analityczne metod.
Podano podział farb do włosów na trwałe, półtrwale i tymczasowe i krótko
scharakteryzowano każdy rodzaj. Przytoczono metody do kontroli farb do włosów
opisane w literaturze. Omówiono właściwości badanych substancji stanowiących
surowce do produkcji farb do włosów. Dokładniej omówiono polecaną w normie
metodę chromatografii cienkowarstwowej [3].
W części doświadczalnej w pierwszej kolejności zajęto się optymalizacją
warunków metody opisanej w normie. Przetestowano różne składy eluentów
i roztworów wywołujących. Przeprowadzono analizę próbek rzeczywistych siedmiu
występujących na rynku kosmetycznym farb do włosów. Na tej podstawie
wyznaczono wspomniane wcześniej parametry analityczne.
Wnioski:
Badania przeprowadzone nad metodą opisaną w normie wykazały pewne
niedoskonałości. Są to między innymi: nieprecyzyjny przepis wykonawczy, niska
selektywność
metody,
niedostępność
niektórych
sugerowanych
odczynników.
Poprawiono selektywność rozdzielania poprzez optymalizacje składu roztworu
rozwijającego.
Zbadano poprawność deklaracji dla 7 różnych farb do włosów i wykazano ich
zgodność ze stanem faktycznym.
Literatura:
[1]
Malinka W., Zarys chemii kosmetycznej, VOLUMED, Wrocław 1999.
[2]
Druga Dyrektywa Komisji Europejskiej z dnia 14 maja 1982 r. (82/434/EWG),
w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do
metod
analizy
niezbędnych
do
kontrolowania
składu
produktów
kosmetycznych.
[3]
Kałużna-Czaplińska J., Witkiewicz Z., Podstawy chromatografii i technik
elektromigracyjnych, WNT, Warszawa 1992, 2011.