HistStarTekstyArrianFGrH

Arrian, Historia po Aleksandrze Wielkim, FGrH, nr 156, F 9 i 11 (Podział imperium
Aleksandra w Triparadeisos, 321 p.n.e.) (ćw. 16)
Za aprobatą zgromadzenia, Pithon i Arrhidaios zostali tymczasowo ustanowieni
dowódcami całej armii na miejsce Perdikkasa. W otoczeniu Eumenesa i Alketasa było
pięćdziesiąt kilka wyroków skazujących. Główną tego przyczyną była śmierć Kraterosa
podczas walk między Macedończykami. Wezwano z powrotem Antygona z Cypru, a także
Antypatra, aby szybciej przyłączyli się do królów. Przed ich przybyciem Eurydyka domagała
się od Pithona i Arrhidaiosa, żeby nie przedsiębrali niczego bez konsultacji z nią. W
pierwszym odruchu nie zamierzali odmówić. Ale potem odmówili jej prawa udziału w
sprawach państwowych: tylko oni, aż do przybycia Antygona i Antypatra, mieli troszczyć się
o kierowanie wszystkim. Kiedy ci byli już na miejscu, władza przeszła na Antypatra.
Jednakże wtedy armia zażądała wynagrodzeń, które obiecał jej Aleksander za służbę na
wojnie. Antypater odpowiedział, aby wszystko było jasne, że nie ma niczego, ale że
przeprowadzi inwentaryzację skarbców królewskich, jak również wszystkich zapasów
złożonych w innych miejscach, i że zrobi wtedy wszystko co możliwe, aby nie mieli mu nic
do zarzucenia. Odpowiedź taka nie była miła armii, gdy ją usłyszała. Eurydyka, poprzez
swoje oszczerstwa pod adresem Antypatra, tak dobrze przyczyniła się do pobudzenia niechęci
tłumu wobec niego, że wybuchł bunt. Oskarżyła go publicznie (...) Niewiele brakowało, żeby
Antypater został zmasakrowany. Antygon i Seleukos, na jego prośbę, podjęli się jego obrony
przed tłumem, co także ich, o mało co, kosztowałoby życie. Uszedłszy niebezpieczeństwu,
Antygon schronił się w swoim własnym obozie. Hipparchowie, zwołani za jego staraniem,
stawili się przed nim i, gdy bunt został z wielkim trudem zażegnany, powierzyli ponownie
naczelne dowództwo Antypatrowi, na tych samych warunkach co przedtem. On z kolei
przystąpił wtedy do ponownego podziału Azji, już to utrzymując poprzedni podział, już to
wprowadzając do niego zmiany, gdy okoliczności tego wymagały. Egipt, Libia i cały rozległy
obszar, który rozciąga się dalej, ponadto wszystko, co mogłoby być zbrojnie zdobyte na
Zachodzie, miały należeć do Ptolemeusza. Laomedonowi z Mityleny powierzono by Syrię.
Na czele Cylicji, którą miał wcześniej, umieścił Philoksenosa. W satrapiach górnych,
przydzielił Mezopotamię i prowincję Arbeli Amphimachosowi, bratu króla; Sleukosowi nadał
Babilonię; Antygenes, inicjator spisku przeciwko Perdikkasowi i dowódca Argyraspidów
macedońskich, otrzymał w zarządzanie całą Susianę; Peukestasowi potwierdził Persydę;
Karmania została przyznana Tlepolemosowi; Media Pithonowi aż po Bramę Kaspijską;
Philippos otrzymał Partianę. W Arii i w Drangianie wyznaczył jako zarządcę Stasandrosa; w
1/2
Baktrianie i w Sogdianie Satasanora z Soloi; w Arachozji Sibyrtiosa; w Paropamis Oksiartesa,
ojca Roksany; w Indiach, prowincje graniczące z Paropamis przypadły Pithonowi, synowi
Agenora; z przyległych satrapii, oddał tę, którą nawadnia Indus oraz Patalę, największe z
miast nad Hydaspesem, Taksilesowi, również Hindusowi, nie miał bowiem możliwości
przeniesienia ich, ponieważ Aleksander powierzył im władzę i ponieważ posiadali znaczną
siłę. Na obszarze rozciągającym się od gór Taurus na północ, powierzył Kapadocję
Nikanorowi. Na czele Wielkiej Frygii, Lykaonii, Pamphylii i Lycji znalazł się jak wcześniej
Antygon. Przydzielił Karię Asandrosowi, Lidia została oddana Kleitosowi, Arrhidaiosowi
Frygia
Hellesponcka.
Antygenesowi
powierzył
misję
dostarczenia
mu
środków
zdeponowanych w Suzie i przydzielił mu około trzech tysięcy Macedończyków, którzy się
zbuntowali. Jako straż przyboczną króla wyznaczył Autodikosa syna Agathoklesa, Amyntasa
syna Aleksandra i brata Peukestasa, Ptolemeusza syna Ptolemeusza i Aleksandra syna
Polyperchona; jako chiliarchę kawalerii Kassandra, swojego własnego syna; jako dowódcę
armii oddanej kiedyś Perdikkasowi Antygona. Powierzył mu również opiekę nad królami i
służbę dla nich, jak również, na jego własną prośbę, zadanie doprowadzenia do końca wojny
przeciwko Eumenesowi. Co do samego Antypatra, po tym jak wszyscy złożyli mu na wyścigi
gratulacje za wszystko, czego dokonał, podjął decyzję powrotu do siebie.
Między Kassandrem a Antygonem zrodził się spór. Kassander musiał zrezygnować ze
swojego nieposłuszeństwa wobec sprzeciwu swojego ojca Antypatra. Jednakże Kassander, po
spotkaniu ze swoim ojcem we Frygii, przekonał go, żeby nie rozstawać się z królami i żeby
nie ufać Antygonowi. Tymczasem ten ostatni, dzięki swojej skromności, swoim działaniom
uprzedzającym i dzięki swojej wartości zneutralizował, jak tylko mógł najlepiej, ową
nieufność. Antypater, upewniony, wybrał z armii, która towarzyszyła mu do Azji, żeby oddać
Antygonowi, 8500 piechurów macedońskich, tyle samo kawalerii hetajrów i połowę
wszystkich słoni, czyli 70, aby mu ułatwić prowadzenie wojny przeciwko Eumenesowi. Od
tego momentu Antygon poświęcił się wojnie, a Antypater, zabierając królów i resztę armii,
podjął przygotowania do powrotu do Macedonii.
2/2