pod chińską odzież

Sygn. akt V W 3532/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 kwietnia 2015 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Piotr Grzędziński
Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Lechowicz
Z udziałem oskarżyciela publicznego E. Z.
po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 16 października 2014 r., 4 grudnia 2014 r., 20 kwietnia 2015 r. sprawy
przeciwko E. B. c. A. i G., ur. (...) w K.
oskarżonej o to, że:
w dniu 27 marca 2013 roku w Urzędzie Celnym (...) (...) w W. nie zgłosiła w sposób zgodny z obowiązującymi
przepisami celnymi do odprawy celnej przywiezionego z C. towaru w postaci 166 szt. odzieży damskiej i dziecięcej
oznaczonej zastrzeżonymi znakami towarowymi o łącznej wartości celnej 1.550,- PLN, czym naraziła na uszczuplenie
należność celną w wysokości 186,- PLN oraz podatek VAT w wysokości 399,- PLN,
tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 86 § 1 i § 4 w zb. z art. 54 § 1 i § 3 w zw. z art. 7 § 1 kks
orzeka
I. oskarżoną E. B. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 i § 4 kks w zb. z
art. 54 § 1 i § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks skazuje ją, zaś na podstawie art. 86 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 2 kks wymierza
jej karę grzywny w wysokości 1500 ( jeden tysiąc pięćset) złotych;
II. na podstawie art. 29 pkt 1 kks w zw. z art. 31 par 6 kks orzeka przepadek poprzez zniszczenie na rzecz Skarbu
Państwa towaru w postaci odzieży wymienionej w postanowieniu na k. 35 akt sprawy;
III. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę
2.021,54 zł (dwóch tysięcy dwudziestu jeden złotych i 54/100) tytułem kosztów postępowania.
Sygn. akt V W 3532/13
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił
następujący stan faktyczny:
W dniu 27 marca 2013 r. funkcjonariusz Urzędu Celnego (...) (...) w W. Ł. M. pełnił służbę w Oddziale Celnym
Osobowym w W. w hali przylotów (...) (...) im. (...) w W. na stanowisku „czerwona linia – towary do zgłoszenia”. Około
godziny 13:00 skierował do kontroli z korytarza „zielona linia – nic do zgłoszenia” podróżną E. B., która przyleciała z
P. w C. rejsem nr LO 092, zamierzając następnie udać się do Federacji Rosyjskiej. W wyniku przeprowadzonej kontroli
bagażu ujawniono niezgłoszone do odprawy celnej 166 sztuk odzieży damskiej i dziecięcej oznaczonych zastrzeżonymi
znakami towarowymi o łącznej wartości celnej 1 550 złotych, w tym m in. 11 tunik, 102 bluzek dziecięcych, 15 sukienek
dziewczęcych, 10 kurtek damskich i inne. Przywóz wskazanych rzeczy nie miał w całości charakteru niehandlowego.
Część z przywiezionych rzeczy przeznaczona była na użytek własny podróżnej i jej rodziny, prezenty dla osób z rodziny,
a co do części przywozu rzeczy miał on charakter handlowy, przy czym cele handlowe nie miały być realizowane
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W wyniku działań E. B. Skarb Państwa został narażony na uszczuplenie
należności celnej w wysokości 186 złotych oraz podatku VAT w wysokości 399 złotych.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:
• częściowych wyjaśnień oskarżonej k. 13v, 43v-44, 155-156,
• zeznań świadka Ł. M. k. 34v, 157,
• wyliczenia wraz ze specyfikacją k. 5-6, 10, 15,
• protokołu zatrzymania rzeczy k. 7-8,
• pokwitowania k. 9,
• kopii biletów k. 16,
• kopii paszportu k. 17-26,
• karty karnej k. 28, 146, 215
• protokołu z otwarcia depozytu k. 30,
• protokołu oględzin rzeczy k. 31-33,
• paszportu, odpisów aktów stanu cywilnego, zaświadczenia o zameldowaniu k. 50-71,
• aktu oskarżenia k. 161,
• informacji k. 162, 163,
• opinia biegłego P. S. k. 170-188,
• odpisu postanowienia k. 227-229, 231-232,
• odpisu wyroku k. 230.
Oskarżona E. B. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż poleciała do C. w celu leczeniu
się ludową metodą chińską, odzież kupowała w sklepikach dla siebie i dla członków rodziny. Dopiero na granicy
dowiedziała się o metkach zastrzeżonych; kiedy kupowała odzież, nie patrzyła na materiał i na cenę, patrzyła, żeby
było taniej. Podkreśliła, że o tym, że jest to ścigane, nie wiedziała. Najważniejsze było dla niej to, żeby cena była jak
najmniejsza. Wyjaśniła, że nie miała na celu sprzedawać tej odzieży. Podała, że pojechali przez W., bo bezpośredniego
lotu z Rosji do C. nie ma, było wygodniej jechać przez W. niż bezpośrednio. Dalej wyjaśniała, że ma 2 dzieci, tj. dwie
dziewczynki - ośmioletnią i sześcioletnią. Wyjaśniła, że ubrania chłopięce miały być dla bratanka. Bluzki były dla jej
dzieci, były w różnych rozmiarach, żeby były na zmianę i na zapas. Dodała, że nie zwracała uwagi na napisy, zwracała
uwagę na same rzeczy, na kolor.
Sąd po części uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej, w szczególności dotyczące faktu jej zatrzymania,
okoliczności dot. podróży, jak i ilości przewożonych rzeczy oraz ich wartości. W tej części jej wyjaśnienia są bezsporne
i nie były kwestionowane. Z kolei wyjaśnienia oskarżonej w części dotyczącej deklarowania, że cały przewożony przez
oskarżoną towar przeznaczony był do własnego użytku i na prezenty dla członków rodziny, Sąd uznał za oczywiście
niewiarygodne, sprzeczne z logiką i zasadami doświadczenia życiowego, mające na celu uniknięcie odpowiedzialności
karnej. Sąd uznał, że wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie są niewiarygodne w świetle dowodów rzeczowych
zatrzymanych w spawie, obejmujących 166 sztuk odzieży, w tym rzeczy obejmujących kilkanaście sztuk tego samego
asortymentu, a w jednym przypadku aż 102 sztuk bluzek dziecięcych. Sąd ocenił, mając na uwadze ilość sztuk
towaru i rodzaj towaru oraz zasady doświadczenia życiowego, że wyjaśnienia oskarżonej, jakoby całość tego towaru
była przeznaczona na własny użytek i na prezenty dla rodziny oskarżonej, są niewiarygodne. Zgodnie z art. 45 ust.
1 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiające wspólnotowy system zwolnień
celnych, zwolnione z należności celnych przywozowych są towary znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych
przyjeżdżających z państwa trzeciego, pod warunkiem, że wwożone towary nie mają charakteru handlowego. Z kolei
zgodnie z ust. 2 lit. b powołanego przepisu, przywóz o charakterze niehandlowym oznacza przywóz, który ma charakter
okazjonalny i składa się wyłącznie z towarów przeznaczonych do własnego użytku podróżnych lub ich rodzin, lub
przeznaczonych na prezenty – rodzaj i ilość tych towarów powinna być taka, aby nie wskazywała na przywóz w
celu handlowym. Sąd ocenił, mając na uwadze dowody rzeczowe zabezpieczone w sprawie, że ich rodzaj i ilość
wskazuje na przywóz w celach handlowych w części tego towaru. Sąd ocenił, że wyjaśnienia oskarżonej w zakresie nie
przyznania się do winy w niniejszej sprawie są podyktowane realizowaniem linii obrony ukierunkowanej na uniknięcie
odpowiedzialności za wykroczenie oraz wynikiem nieakceptowania bądź niezrozumienia znaczenia przepisu art. 45
ust. 1 i 2 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system
zwolnień celnych – odnoszący się w zakresie przedmiotu sprawy jedynie do przywozu o charakterze niehandlowym
- oznaczającego przywóz, który ma charakter okazjonalny i składa się - wyłącznie - z towarów przeznaczonych do
własnego użytku podróżnych lub ich rodzin, lub przeznaczonych na prezenty. Zwolnienie celne, na które powoływała
się w sprawie oskarżona, ma zatem miejsce, gdy cały przywóz ma charakter niehandlowy, tj. gdy przywóz obejmuje
wyłącznie przedmioty do własnego użytku podróżnego lub jego rodziny lub przeznaczone na prezenty. W tej sprawie
hurtowa ilość i rodzaj towarów nie pozwala na ustalenie by przywóz – tj. zbiór rzeczy zatrzymanych u oskarżonej,
przeznaczony był wyłącznie na cele osobistego użytku, dla rodziny i na prezenty.
Sąd zważył, co następuje:
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób nie budzący wątpliwości wykazał, że E. B. dopuściła się czynu
zarzuconego jej aktem oskarżenia. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stan faktyczny ustalony na podstawie
zgromadzonych w trakcie postępowania karnoskarbowego dowodów – zarówno osobowych, jak i uzyskanych w
wyniku czynności procesowych innych - niż przesłuchanie oskarżonej, był w zasadzie bezsporny. Zebrane w sprawie
dowody, w zakresie istotnym dla odpowiedzialności karnoskarbowej oskarżonej, są względem siebie spójne, korelują
ze sobą i brak jest w nich wzajemnych sprzeczności. Przechodząc do oceny wyjaśnień oskarżonej, mając na względzie
ilość oraz różnorodność przywiezionych przez nią towarów w postaci 166 szt. odzieży damskiej i dziecięcej, Sąd nie
dał wiary tej części jej wyjaśnień, w której wskazywała ona, iż zakupiony przez nią towar przeznaczony był wyłącznie
na swój użytek i jako prezenty dla członków jej rodziny.
Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd wziął również pod uwagę zeznania złożone przez funkcjonariusza Urzędu
Celnego (...) (...) w W. Ł. M., które to zeznania były logiczne, rzeczowe i spójne, odpowiadają one zasadom
doświadczenia życiowego, co do oceny rozmiarów bagażu i ilości towaru przewożonego przez oskarżoną.
Ponadto Sąd ocenił opinię biegłego P. S. (2) jako jasną, rzetelną, w pełni wyczerpującą i spełniającą wymogi wiedzy,
a tym samym stanowiącą pełnowartościowy dowód w sprawie. Opinia ta nie pozostawia wątpliwości co do tego, że
rzeczy, które badał biegły, stanowią towar podrobiony. Tym samym nie ma podstaw do przyjęcia wyższej wartości
rzeczy a przez to wyższych wartości należności publicznoprawnych (co byłoby oczywiste, gdyby część ujawnionych
przy oskarżonej rzeczy była oryginalna), niż ta, którą podawała oskarżona.
Sąd uznał również za wiarygodne dowody z ujawnionych w toku przewodu sądowego dokumentów. Strony nie
kwestionowały ich prawdziwości czy autentyczności. Sąd z urzędu również nie dostrzegł powodów, dla których
należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych
w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.
Oskarżonej E. B. w niniejszej sprawie zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 86 § 1 i § 4 kks w zb. z art. 54
§ 1 i § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks.
Przepis art. 86 kks penalizuje przemyt celny ujęty w dwóch jego odmianach (wedle kryterium rodzaju towaru):
w postaci przywozu z zagranicy lub wywozu za granicę towaru bez jego przedstawienia organowi celnemu lub
zgłoszenia celnego (§ 1) oraz przemytu celnego dotyczącego towaru w obrocie z zagranicą, co do którego istnieje
reglamentacja pozataryfowa (§ 2). Przedmiotem ochrony deliktu karnoskarbowego z art. 86 kks jest mienie Unii
Europejskiej i Skarbu Państwa. Towary wprowadzane na obszar celny Unii Europejskiej a następnie dostarczane
do urzędu celnego wyznaczonego przez organ celny, albo do innego miejsca wyznaczonego lub uznanego przez te
organy, podlegają przedstawieniu organom celnym. Forma ochrony art. 86 kks polega na zabezpieczeniu przed
bezprawnym wprowadzaniem na obszar Unii Europejskiej towarów z zagranicy oraz bezprawnym wywozem towarów
za granicę. Pojęcie przywozu oznacza wprowadzenie na obszar celny Unii towaru. W przypadku, gdy kwota należności
celnej narażonej na uszczuplenie lub wartość towaru w obrocie z zagranicą, co do którego istnieje reglamentacja
pozataryfowa, nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 art. 86 kks podlega
karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Pojęcie ustawowego progu zostało uregulowane w art. 53 § 6 kks. W świetle art. 53 § 6 jest to kwota określona w art.
53 § 3 kks, w którym definiuje się pojęcie wykroczenia skarbowego. Ustawowym progiem jest zatem taka wartość
przedmiotu czynu (w tym uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności), która nie przekracza 5 - krotności
wysokości minimalnego miesięcznego wynagrodzenia w czasie jego popełnienia. Z kolei minimalne wynagrodzenie
zgodnie z § 4 niniejszego artykułu jest to wynagrodzenie za pracę ustalone na podstawie ustawy z dnia 10 października
2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr
157, poz. 1314). Zgodnie z art. 2 ust. 1 niniejszej ustawy wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę jest corocznie
przedmiotem negocjacji w ramach Trójstronnej Komisji. W 2013 roku, zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 14 września 2012 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2013 r., wynosiło ono 1.600
złotych. Na tej podstawie należało ustalić, iż w 2013 roku ustawowy próg wynosił 8.000 złotych. Mając na uwadze
powyższe kwota podatku narażonego na uszczuplenie w wyniku działania oskarżonej nie przekroczyła ustawowego
progu.
W myśl art. 4 pkt 19 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego
Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE L z dnia 19 października 1992 r.), przedstawienie towarów organom celnym
oznacza zawiadomienie organów celnych, w wymaganej formie, o dostarczeniu towarów do urzędu celnego albo do
innego miejsca wyznaczonego lub uznanego przez organy celne.
Towary wprowadzone na obszar celny Wspólnoty zostają przedstawione organom celnym przez osobę, która
wprowadziła je na ten obszar lub, w zależności od przypadku, przez osobę, która przejęła odpowiedzialność za
przewóz towarów po ich wprowadzeniu, z wyjątkiem towarów przewożonych środkami transportu będącymi jedynie
w tranzycie przez wody terytorialne lub przestrzeń powietrzną obszaru celnego bez postoju na tym obszarze. Osoba
zgłaszająca towary powołuje się na deklarację skróconą lub deklarację celną uprzednio złożoną w odniesieniu do
tych towarów (art. 40 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego
Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE L z dnia 19 października 1992 r.). Każdy towar, który ma zostać objęty
procedurą celną, zostaje zgłoszony do tej procedury (art. 59 ust. 1 powołanego Rozporządzenia). Wśród form
zgłoszenia celnego wymienionych we wskazanym Rozporządzeniu wymienia się m. in. każdą inną czynność, przez
którą osoba władająca towarami wyraża wolę objęcia ich procedurą celną, o ile możliwość taka jest zgodna z przepisami
przyjętymi zgodnie z procedurą Komitetu (art. 61 lit. c powołanego Rozporządzenia). W art. 233 Rozporządzenia
Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r., ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady
(EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, wskazane zostało precyzyjnie, jaką czynność można
uważać za zgłoszenie celne. Wśród wymienionych czynności wskazano m. in. przejście pasem zielonym lub „nic do
zgłoszenia” w urzędzie celnym, w którym istnieje system dwóch pasów. W art. 230 Rozporządzenia Komisji (EWG)
nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r., ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr
2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, wymienione zostały towary, które uważać można za zgłoszone
do procedury dopuszczenia do swobodnego obrotu w sposób określony w art. 233 w/w Rozporządzenia. Znalazły
się wśród nich m. in. towary pozbawione charakteru handlowego, znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych
i uprawnione do zwolnień bądź na mocy rozdziału I tytuł XI rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 (1), bądź
jako towary zwrócone. Zgodnie z art. 45 ust. 1 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983
r. ustanawiające wspólnotowy system zwolnień celnych, zwolnione z należności celnych przywozowych są towary
znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych przyjeżdżających z państwa trzeciego, pod warunkiem, że wwożone
towary nie mają charakteru handlowego. Z kolei zgodnie z ust. 2 lit. b powołanego przepisu, przywóz o charakterze
niehandlowym oznacza przywóz, który ma charakter okazjonalny i składa się wyłącznie z towarów przeznaczonych do
własnego użytku podróżnych lub ich rodzin, lub przeznaczonych na prezenty – rodzaj i ilość tych towarów powinna
być taka, aby nie wskazywała na przywóz w celu handlowym.
Przenosząc powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy należało stwierdzić, iż znaczna ilość przywiezionych przez
oskarżoną towarów, w tym częściowa znaczna jednorodzajowość asortymentów ubrań, wskazuje, że przywóz ten nie
dotyczył – wyłącznie – towarów przeznaczonych do własnego użytku oskarżonej lub jej rodziny lub przeznaczonych
na prezenty.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należało, iż zachowanie oskarżonej polegające na zaniechaniu do zgłoszenia
przedmiotu opodatkowania, tj. 166 szt. odzieży damskiej i dziecięcej oznaczonych zastrzeżonymi znakami towarowymi
o łącznej wartości celnej 1.550 złotych, skutkowało wypełnieniem znamion czynu zabronionego określonego w art.
86 § 1 i 4 kks, gdyż doprowadziło ono do narażenia na uszczuplenie należności celnej w wysokości 186 złotych, tj. w
kwocie, która nie przekracza ustawowego progu.
Jednocześnie jedynie dla porządku należy wyraźnie zaakcentować i wykluczyć możliwość korzystania przez oskarżoną
z procedury tranzytu. Z nie budzących żadnych wątpliwości okoliczności sprawy oraz przepisów obowiązującego
prawa wynika wprost, że oskarżona nie przemieszczała posiadanych rzeczy w ramach procedury tranzytu. Procedura
ta jest sformalizowana i ściśle regulowana przez przepisy. W omawianej kwestii wystarczy zauważyć, że procedura
tranzytu zewnętrznego (a o takim mogłaby być mowa w omawianym przypadku) zostaje zakończona, a obowiązki
zobowiązanego spełnione, gdy towary objęte tą procedurą i właściwe dokumenty zostaną przedstawione, zgodnie
z przepisami tej procedury, w urzędzie celnym przeznaczenia; ponadto organy celne zamykają procedurę tranzytu
zewnętrznego, jeżeli są w stanie stwierdzić, na podstawie porównania danych dostępnych w urzędzie wyjścia i danych
dostępnych w urzędzie przeznaczenia, że procedura została w prawidłowy sposób zakończona (art. 92 (...)). W sprawie
niniejszej oskarżona nie posiadała żadnych odpowiednich dokumentów, gdyż zwyczajnie żadna procedura tranzytu
nie była wszczynana.
Przepisy art. 86 kks typizujące przemyt celny pozostają w kumulatywnym zbiegu z przepisami art. 54 kks (uchylanie
się od obowiązku podatkowego). Zachodzi wówczas kumulatywny zbieg przepisów ustawy (art. 7 kks).
Zgodnie z art. 54 kks, penalizowane jest uchylanie się podatnika od opodatkowania przez zaniechanie ujawnienia
przedmiotu opodatkowania, podstawy opodatkowania lub zaniechanie złożenia stosownej deklaracji i w konsekwencji
narażenie podatku na uszczuplenie. Zgodnie z § 3 powołanego przepisu, jeżeli kwota podatku narażonego na
uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 art. 54 kks podlega
karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Oskarżonej zarzucone zostało także wyczerpanie znamienia narażenia na uszczuplenie podatku VAT w wysokości 399
złotych, tj. wartości, która również nie przekracza ustawowego progu. Zgodnie z art. 56 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku import towarów przywożonych w bagażu osobistym
podróżnego przybywającego z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju, jeżeli ilość i rodzaj tych towarów
wskazuje na przywóz o charakterze niehandlowym, a wartość tych towarów w przypadku transportu lotniczego i
morskiego nie przekracza kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 430 euro. Jednocześnie zgodnie
z art. 56 ust. 6 powołanej ustawy, przez przywóz o charakterze niehandlowym rozumie się przywóz, który odbywa się
okazjonalnie oraz obejmuje wyłącznie towary na własny użytek podróżnych lub ich rodzin lub towary przeznaczone
na prezenty. Mając na uwadze wcześniejsze rozważania w kwestii wypełniania przez oskarżoną znamion art. 86 § 1 i 4
kks uznać należy, iż również w tym przypadku nie zostały spełnione przesłanki do zwolnienia od obowiązku uiszczenia
przez oskarżoną stosownej należności publicznoprawnej. W związku z powyższym uznać należy, że zachowanie
oskarżonej, które polegało na zaniechaniu zgłoszenia przedmiotu opodatkowania, tj. przewożonej przez nią odzieży,
skutkowało wypełnieniem znamion czynu zabronionego określonego w art. 54 § 1 i 3 kks. Doprowadziło ono bowiem
do narażenia na uszczuplenie podatku VAT.
W odniesieniu do dowodów w sprawie, w szczególności dowodów rzeczowych, biorąc pod uwagę znaczną ilość i rodzaj
asortymentu, Sąd ustalił, że oskarżona w dniu 27 marca 2013 roku w Urzędzie Celnym(...) (...) w W. nie zgłosiła w
sposób zgodny z obowiązującymi przepisami celnymi do odprawy celnej przywiezionego z C. towaru w postaci 166
szt. odzieży damskiej i dziecięcej oznaczonych zastrzeżonymi znakami towarowymi o łącznej wartości celnej 1.550 zł,
czym naraziła na uszczuplenie należność celną w wysokości 186 zł oraz podatek VAT w wysokości 399 zł.
W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy oskarżonej.
W chwili popełnienia czynu oskarżona była dojrzała życiowo, w pełni poczytalna, nie zachodziła żadna okoliczność
wyłączająca jej winę. Kierując się ogólnymi dyrektywami i zasadami sądowego wymiaru kary określonymi w art.
12 § 1 i 2 kks i art. 13 § 1 kks, uznając oskarżoną za winną popełnienia czynu opisanego w pkt I wyroku, na
mocy art. 86 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 48 § 1 i 4 kks Sąd wymierzył jej karę grzywny w
wysokości 1.500 zł. Sąd ocenił, że orzeczona kara grzywny jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości
czynu popełnionego przez oskarżoną, biorąc pod uwagę wysokość należności celnej oraz narażenia na uszczuplenie
należności publicznoprawnych i stanowić będzie odpowiednią dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym,
zapobiegającym naruszaniu porządku prawnego.
W ocenie Sądu orzeczona grzywna zrealizuje cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim
powstrzymanie od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie
świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalania prawidłowych postaw wobec prawa.
Sąd wymierzając karę oskarżonej miał na uwadze fakt, iż wykroczenie skarbowe, którego się dopuściła, polegające na
przemycie celnym są nagminne, szczególnie na obszarach, w których występują zewnętrzne przejścia graniczne Strefy
S.. Okolicznością łagodzącą wobec oskarżonej była jej wcześniejsza niekaralność.
Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci odzieży damskiej i dziecięcej
oznaczonych w postanowieniu na k. 35 akt sprawy, uznając, że będzie to miało potrzebny walor wychowawczy,
uświadamiający, że sprawcy tego typu wykroczeń muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami, powodującymi
nieopłacalność naruszania porządku prawnego.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks. Wysokość opłaty ustalono na podstawie
art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, pozostałe koszty stanowią należności tłumacza (k.
170), wynagrodzenie biegłego (k. 227) oraz ryczałt za korespondencję w postępowaniu przygotowawczym i sądowym
(łącznie 40 zł).