Kochana pogrążona w smutku Rodzino czas nie zaleczy ran, które
Transkrypt
Kochana pogrążona w smutku Rodzino czas nie zaleczy ran, które
POŻEGNANIE Droga pogrążona w smutku Rodzino. Czas nie zaleczy ran, które powstały. One pozostają, bo śmierć Adasia jest też trochę śmiercią Nas samych, coś w Nas umiera. Żyjemy, ale nie jesteśmy już tacy sami. To nieodżałowana strata dla wszystkich, którzy Cię znali i kochali. Nie znajdujemy słów, by wyrazić smutek i ogromną pustkę, jaką odczuwamy. Adam pozostanie w naszej pamięci i sercu jako sympatyczny uczeń, świetny kolega, ale przede wszystkim wartościowy młody człowiek. Zapamiętamy Go jako wspaniałego i lubianego ucznia. Głęboko wierzymy, że tam, dokąd odszedł, spotka ukojenie duszy, a pamięć o nim żyć będzie wiecznie w naszych sercach. Drogi Adasiu Żegnam Cię w imieniu nauczycieli, uczniów i pracowników Zespołu Szkół Budowlanych w Gdyni. Dla wielu z nas, także i dla mnie, dzisiejsze pożegnanie jest bardzo bolesnym doświadczeniem. Uczestniczymy w pogrzebie ucznia, który był na początku swojej drogi życiowej. Znamy przecież inne prawa - prawa życia. To nas winni żegnać uczniowie, to dzieci powinny żegnać swoich rodziców. Dzisiaj jest odwrotnie. Adam, w tym roku skończył 21 lat. Był uczniem, Technikum Budowlanego w Gdyni. We wrześniu złożył deklarację o egzaminie zawodowym, do którego miał przstąpić za kilka miesięcy. Ten dokument wypełniony jego ręką uświadamia tragiczną prawdę ! Adam już żadnego ziemskiego egzaminu nie będzie zdawał. Przed nim ten jedyny, ostateczny - przed Bogiem Kochany Adasiu Zbyt krótką drogę zaplanował dla Ciebie los. Pozostaniesz w naszej pamięci radosny, sympatyczny, roześmiany, bo byłeś lubiany przez całą społeczność szkolną. Pozostaniesz w naszej pamięci już na wieki młody -20-letni. Nauczyciele zapamiętają twoją chłopięcą twarz, dziesiątki pytań, które zadawałeś nam na lekcjach i przerwach. Nie minął jeszcze rok, kiedy bawiliśmy się wspólnie na balu studniówkowym. Przed naszymi oczyma stoisz właśnie taki: w odświętnym garniturze, podchodziłeś do każdego z uśmiechem, aż do rana ciesząc się atmosferą wspaniałej zabawy. Wszyscy łączymy się w bólu z Rodzicami. Spoczywaj w pokoju. Dyrekcja, pracownicy i uczniowie Zespołu Szkół Budowlanych 05 grudnia 2014 roku